En dan heb je er twee! (Of drie, of vier, of...)

quote:

Op donderdag 17 februari 2005 13:47 schreef Tinkepink het volgende:


Wat ik me nog wel afvraag: je hoort heel vaak dat het met twee kinderen makkelijker is dan met één kind. Wanneer begint die tijd dat dat zo is? Als ze volwassen zijn?

Makkelijker is het volgens mij niet hoor, tenminste ik vind van niet. Het grappige is dat ik met alleen Eva dacht dat ik het zo druk had overdag, nou dat was niks vergeleken bij nu.
Ik ben wel blij dat het eerste jaar van Iris om is, met al die slaapjes en voedingen had ik echt een rommelige dag naar mijn idee, je kon nooit eens ergens heen. Nu eten en slapen ze gelijktijdig, wel zo handig.

Ik vind dit een geweldig topic, ik kom later deze week nog even terug op de jaloezie tussen 2 kids, iets wat hier ook speelt.

quote:

Op donderdag 17 februari 2005 21:19 schreef Leah het volgende:
Ik ben niet zo huishoudelijk, maar de puinhopen die ik nu af en toe in mijn huis aantref zijn ook ongekend, ik ben jaloers op jouw huishoudelijke hulp Tinkepink!

Het is heel erg genant , maar eerlijk gezegd zou ik het niet redden zonder. Ons huis heeft vier verdiepingen en ik zie het niet zitten om die allemaal schoon te maken met de kinderen op sleeptouw. Dat is echt onbegonnen werk!!!! Met Indy alleen lukt het trouwens wel, ze 'helpt' gewoon mee, maar met THomas en Indy is het me gewoon teveel.

Ik vond het eerste jaar met Job en Katja vrij zwaar, maar het wordt nu steeds makkelijker en vooral steeds leuker.
Nu is toch de tijd dat ze meer samen doen en het ook gewoon gezellig hebben met elkaar. En eten en slapen begint steeds meer op elkaar afgestemd te raken, dus dat is ook makkelijk.

Wat betreft het aandacht geven: Katja vraagt en krijgt daarom ook veel meer aandacht dan Job. Job kan zichzelf heel goed vermaken en Katja wil eigenlijk bij alles mij erbij betrekken. Toen Job net was geboren was ik bang dat Katja tekort zou komen, maar nu besef ik me dat het eigenlijk Job is die 'tekort' komt. Aan de andere kant schijnt Job daar niet onder te lijden. Misschien is het zo dat jongere kinderen wat meer vanzelfspreken aandacht delen?

Wij hebben Job en Katja zo snel mogelijk samen in bad gedaan. Natuurlijk niet de eerste weken, maar toen Job een maand of twee, drie was deden we ze al samen in het grote bad.
Dat was echt een uitkomst.

Erg interessant topic want ook wij krijgen er een tweede kindje bij over een paar maanden. Als ik zo sommige verhalen lees dan schijt ik blubber om het maar even grof te zeggen. Joshua is een aandacht trekker eerste klas en wil ook graag altijd alle aandacht hebben van zowel mij als zijn vader. Met een ander babietje erbij vind hij het al niet veel en word jaloers. Dat hebben we al ondervonden met zijn kleine neefje. Misschien dat het wel mee zal vallen hoor, maar ik geloof ook zeker wel dat het eerste jaar heel zwaar zal zijn.

Dat vond ik al met 1 kindje, Joshua is nooit een ventje geweest van regelmaat tot nu toe. Hij verandert zijn tijden constant ook al probeer ik dat te voorkomen.

Ik hoop van harte dat het mee gaat vallen. Dat van dat meteen verliefd zijn op je kindje, ik geloof niet dat dat een probleem is of gaat worden. Maar waar ik vooral bang voor ben is dat ik niet zoveel kan houden van mijn tweede als van mijn eerste. Misschien heel stom, maar dat is op het moment mijn grootste angst.

quote:

Op donderdag 17 februari 2005 21:19 schreef Leah het volgende:
Wat jammer Knor, dat het met Alicia wat moeizaam verloopt! Kan me voorstellen dat je daar moeite mee hebt. Freek doet het wat dat betreft hartstikke goed, al zou het toch wel leuk zijn voor de baby dat een flesje niet in etappes gedronken hoeft te worden omdat Freek uiteraard de gelegenheid te baat neemt om de meest idiote toeren uit te halen. Het knopje van de tv met je tong aan en uit zetten schijnt hartstikke leuk te zijn .

Ik ben niet zo huishoudelijk, maar de puinhopen die ik nu af en toe in mijn huis aantref zijn ook ongekend, ik ben jaloers op jouw huishoudelijke hulp Tinkepink!

herkenbaar! Ik wil kostte wat het kost doorgaan met de bv. Ik ben die vreselijke periode doorgkomen dat ie om de anderhalf a 2u kwam en vind het doodzonde om dan nu te stoppen. Hij krijgt nu gemiddeld 5 a 6 maal bv en 1 maal een flesje van papa (ik kolf dus ook nog ergens op de dag tussendoor). Aangezien bv helemaal beroerd is als het telkens wordt onderbroken geef ik het nu gewoon op de wc (mede de reden dat ik hem helemaal gezellig heb opgeknapt). Ik sluit me gewoon op, alicia die MOET zich maar ffies vermaken (ze kan geen gevaarlijke dingen doen en breekt de tent maar af als ze daarzin in heb. Wat over het algemeen gelukkig mee valt)

Ow en het huishouden hier is ook een chaos hoor, ik hou me steeds voor op zondag er iets aan te doen want dan is papa er maar op de een of ander manier is die dag al helemaal volgeplant met andere tken en achterstallig werk.

Ik heb t geluk dat Geer onregelmatig werkt. Als hij thuis is gaan ze in bad. Zodat we dat altijd samen doen.
Nu ze om beurten ziek zijn is t ook heel druk hoor. De zieke krijgt toch wat meer de aandacht en wil ook meer knuffelen. Bo is al weer wat beter en vond zich vanavond ook wel weer ziek want dan kreeg ze ook banaan en hoefde ze geen prakkie Nou dan krijgt ze van mij dus ook lekker een banaan. Zijn ze nou elke week ziek dan natuurlijk niet, maar af en toe wel hoor. Ik ben na de geboorte van Janneke ook wel een stuk makkelijker geworden. En dat maakt t leven soms ook wel een stuk leuker

Wat doet Alicia als je in de kamer de borstvoeding geeft? Gaat ze dan ook op je klimmen enzo? En naar haar kamer sturen is zeker geen optie ivm je bekken?

quote:

Op donderdag 17 februari 2005 22:24 schreef Leah het volgende:
Feit is dat Jongste met regelmaat in de box/bed geparkeerd wordt, puur omdat ik mijn handen even vrij moet hebben. Dat probeer ik dan maar weer goed te maken door in de avonduren wat langer te tutten, maar dan wil ik soms ook wel even wat voor mezelf doen (helaas wil Hub dan ook nog weleens aandacht ).

irri he die mannen

Wij hebben hier de afspraak dat na het eten (half 8) Danny alicia verzorgt en naar bed stopt en dat is het moment dat Jayden even waterpret kan hebben. Alicia doucht met mij mee (we hebben haar eindelijk zover dat ze onder de douche durft (al gaat het nog niet van harte en durft ze allleen met mij, wat resulteerd in een waterballet waarbij zij het warm heeft en ik het steenkoud). Als Danny zondags vrij is doe ik alicia en op de vrijdagavond ook want dan is hij er niet. Verder gaan ze hier (tenzij ze heel vies zijn geworden tijdens het spelen) niet vaker dan 2 a 3 keer onder de douche/bad de rest kan prima met een washandje (ik doe dan Jayden terwijl Alicia een poging onderneemt zich zelf te poetsen inclusief alle poppen en onze poezen en de vloer wordt daardoor regelmatig gedweild door haar, de tafel ziet eens wat water, dus ongemerkt wordt mijn huishouden ook nog een beetje voorzien van wat ijver )

quote:

En om maar eens wat te noemen, ik lijk maar geen goed moment te kunnen vinden om de kleinste in bad te doen.... Freek breekt de tent af als ik aan het badderen ben, en na het eten blijkt gèèn goed moment, want dan heeft baby zo'n enorme honger dat het 1 grote brulpartij is, schiet dat gezellige badje ook een beetje zijn doel voorbij .

quote:

Op donderdag 17 februari 2005 22:40 schreef jessie het volgende:
Wat doet Alicia als je in de kamer de borstvoeding geeft? Gaat ze dan ook op je klimmen enzo? En naar haar kamer sturen is zeker geen optie ivm je bekken?

klimmen doet ze gelukkig niet ze heb niet echt door dat je dat ook kan doen met meubels Wat ze wel doet is uitgebreid al haar speelgoed uit de kast trekken en bij mij neer gooien incl op jayden, dusdanig lawaai maken dat Jayden alleen maar oog heeft voor dat grappige peutergezicht wat ronddarteld ipv de borst. Of uitgebreid testen of de gaskachel echt wel heet is, kijken of glas en lood geschikt is om door heen te meppen met blokken, ga zo maar door. Ze verzint wel iets waar ik echt op moet reageren, want ik probeer haar zoveel mogelijk min of meer te negeren als ze op die manier aandacht trekt. Er zijn ook voedingen geweest waarbij ze wel lief speelde en dan geef ik haar wel 'aandacht'/complimentje als Jayden bijna klaar is. Wat we ook wel doen is voorlezen als ik voed, werkte prima totdat Jayden meer luisterde dan at (ik was de verkeerde aan het vermaken) (is btw een vreselijk geweldig gezicht een lachend mondje om je tepel met gigapretoogjes )

edit: naar haar kamer sturen is niet echt een optie, das twee trappen hoog en houdt dus in dat ik haar moet brengen, weer naar beneden moet,moet voeden, na het voeden weer naar boven moet en weer naar beneden. Dat wordt me echt te veel. een keer op en af die trap smorgens vind ik al een behoorlijke aanslag, maar ja kan haar moeilijk e hele dag boven laten (wel lekker rustig zo nu en dan )

quote:

Op donderdag 17 februari 2005 22:44 schreef Leah het volgende:

[..]

Ik was op een gegeven moment alleen nog maar bezig met voeden, en Freek had al zo ontzettend veel in moeten leveren in mijn zwangerschap dat ik het niet meer opbracht... Bovendien verrekte ik van de pijn, wat mijn band met de nieuwe baby er niet echt beter op maakte. Maar ow ow, wat een schuldgevoel , Freek heeft 4 maanden bv gehad, de baby maar twee weken.

Wat niet gaat gaat niet, Je hebt het in elk geval geprobeerd en das het belangrijkste. De jongste heeft toch maar mooi die eerste 2 weken gehad en die neemt niemand de kleine meer af. Ik heb ook enorm vaak op het punt gestaan hoor en dan pakte ik de voorraad uit de vriezer, kwakte ik ben danny op schoot en ben in het peuterbedje gaan liggen puur omdat ik niet meer kon. (helaas of nu dan gelukkig) wilde Jayden echt niet uit de fles drinken, met geen mogelijkheid (ja als ik hem gaf, maar dan had ik er nog niets aan) Ik denk dat dat de grootste redding van de bv hier is geweest, maar ja misschien ook wel ten koste van teveel (met name alicia)

Pittig hoor knorretje!!!
Janneke zet ik tegenwoordig appart op een stoeltje als ze weer eens wat uitvreet. Dit omdat ik Bo meestal naar de gang of naar boven stuur en dit voor Janneke geen veilige plek vind. Maar wel vind dat ze af en toe even appart moet.
In t begin liep ze natuurlijk van dr stoeltje af. Maar nu weet ze t precies. Dan sjokt ze er al mopperend naar toe. En blijft een minuut ofzo zitten tot ik kom en dan maken we t weer goed.
Maar soms..... Dan heb ik t idee dat mijn kinderen meer op de gang/hun kamer/ of hun stoeltje zitten dan ergens anders. Zei ik nou net dat ik makkelijker was geworden

wij hebben ook wel een straf/afkoelplekkie. In de hoek op de gang, maar dat doet haar niet zoveel. Als ik haar daarheen stuur huilt ze heel even en dan stomt dat af naar een paar tellen en gaat dan gewoon op de grond zitten oefenen met tellen, liedjes zingen, verhaaltjes verzinnen etc etc. Ze kan dan uren daar zitten bij wijze van (als ze nou eens leert zo lief te spelen gewoon in de kamer ipv op de afkoelplekkie...) En ik vind het gewoon zielig eigenlijk ook om haar daar naar toe te sturen puur en alleen omdat broerlief eten wil. Als Jayden niet hoeft te eten en ze speelt (gaat dit ook niet altijd even rustig, maar dan blijk ik het minder storend te vinden en als ik haar waarschuw stopt ze ook meteen met het gedrag). Maw te verwarrend voor haar denk ik ook, als jayden niet eet mag het min of meer wel en als jayden eet/(aandacht krijgt in haar ogen dus) mag het niet.

Ach het zal wel weer overgaan, na de vakantie gaat jayden mee eten met de pot (althans hij gaat een poging ondernemen) en dan zullen heus wel weer wat voedingen verschuiven (moeten we WEEEEER met zijn allen een nieuw ritme aanwennen) en misschien komt ie dan wel minder tussendoor op de speelmomenten voor een bv. Wie weet, en ach nog een half jaar en dan zit het jaar bv er ook alweer op, we zijn al op de helft.

Ow weet je wat mij heel erg opvalt: bij alicia vond ik het enorm lang duren voor ze eindelijk wat interactie gaf, dat ze in de voor mij meer leukere periode kwam. Sowieso dat hele eerste jaar ging best langzaam. Maar het lijkt nu opeens om te vliegen. Zo was hij nog een klein iel urretje en nu is het een kindje met 3 onderkinnen, worstepootjes, spekarmpjes bij wie de buik in de weg zit bij het 'proef'zitten bij mama op schoot. Hij is alweer bijna een half jaar

quote:

Op donderdag 17 februari 2005 13:47 schreef Tinkepink het volgende:
Wat ik me nog wel afvraag: je hoort heel vaak dat het met twee kinderen makkelijker is dan met één kind. Wanneer begint die tijd dat dat zo is? Als ze volwassen zijn?

Ik had altijd begrepen dat het wennen aan een tweede kind makkelijker is, niet zozeer het 'hebben van'. Lijkt mij namelijk dat je _{zeker in het begin} gewoon een paar handen tekort komt

[ Bericht 14% gewijzigd door miss_dynastie op 18-02-2005 00:06:08 ]

quote:

Op vrijdag 18 februari 2005 00:00 schreef miss_dynastie het volgende:

[..]

Ik had altijd begrepen dat het wennen aan een tweede kind makkelijker is, niet zozeer het 'hebben van'.

en ergens klopt dat ook wel. Alles verloopt veel soepeler. Je bent minder 'bezorgd' de routine van alles is er nog en je weet veel beter om te gaan met kleine dingen die herkenbaar zijn of die je weet te voorkomen uit de ervaring van de eerste. Dus het is makkelijker het tweede kindje, MAAAR het tweede kindje integreren in een routine die jaar en dag draait om de eerste met alle ritueeltjes, etc etc is de moeilijkheid. Een baby laat zich nou eenmaal niet zomaar dwingen in ons ritme en een peuter niet in het ritme van de baby. Dus moet je twee nieuwe ritme's ontwikkelen die ook nog afgestemd zijn op elkaar en dat kost tijd en veel obstakels die weggewerkt moeten worden.

Als de echte babytijd voorbij is en ritmes niet zo snel meer veranderen zal dat vast allemaal een stuk makkelijker zijn en worden en vragen we ons echt af waar we ons nou druk over hebben gemaakt en hebben we er weer een enorme rijkdom voor terug

Ook ik heb er twee en dat is bij mij eigenlijk heel goed gegaan.

Kelvin is nu bijna 2 en Naomi bijna 4, maar ze is vanaf het eerste moment een grote zus geweest.
Eigenlijk komt het hier nu pas naar boven dat gekibbel over wie er nu weer bij mamma of pappa mag zitten of wie er nu weer met een bepaald speelgoed speelt _{het zijn echt broer en zus, Kelvin begint te ontdekken dat hij er ook is en laat dat met alle liefde aan zijn grote zus weten en dat leidt weer tot een kleine rel tussen broer en zus, die dan weer komt dat Kelvin dit of dat doet. Ik laat het ze meestal uitvechten, of ik spring er tussen als ik vind dat 1 van de twee te ver gaat}

Het enige waar ik me nog wel eens schuldig kan voelen is een gedachte vlak na de geboorte van Kelvin.
Hij is om 23.05 geboren en we hebben Naomi even voor twaalven wakker gemaakt om haar broertje te bekijken. Ik was op dat moment waarschijnlijk even de kluts kwijt_{was nog geen uur daarvoor bevallen}
Ik krijg Naomi op schoot voor zover dat ging en dacht bij mezelf: Waar is mijn kleine meisje, dit is mijn dochter niet. Toen we eenmaal weer in bed lagen met z'n allen_{ik sliep beneden kon de trap bijna niet op komen} realiseerde ik me dat mijn kleine meisje in een keer een hele grote meid was geworden en heb de hele nacht nauwelijks geslapen en meer liggen huilen.
Voor mijzelf was die overgang toch wel erg groot, realiseer ik me nu.
We zijn nu twee jaar verder en ik ben gezegend met twee gezonde kinderen en een lieve man en verder geen onoverkomelijke problemen, puur de echte broer-zus dingen zoals ik die van vroeger herinner tussen mij en mijn broer.
Het normale gekibbel en de jaloezie, als de een weer eens wat meer aandacht krijgt dan de ander.

Misschien een wat warrig verhaal maar hopelijk wel duidelijk.

Hier hebben we dan ook dat ze heel lekkker met elkaar kunnen spelen, ik merk eigenlijk weinig van jaloezie op elkaar, alleen is het speelgoed wat de ander vast heeft altijd het mooiste stukje speelgoed en moet dat afgepakt worden. En inderdaad als de eerste babytijd voorbij is, wordt ook het samenvoegen van verschillende ritmes steeds makkelijker. De eerste maanden zijn gewoon zwaar. Het gevoel voor de kids is in mijn beleving hetzelfde, met elk kind heb je zijn eigen specifieke dingetjes voor mijn gevoel, maar ik houd van allen evenveel en zou er niet tussen kunnen kiezen. Met Sverre duurde het wel wat langer voor we een band hadden, hij is 11 weken te vroeg geboren, dus na een bevalling tussen onbekenden (verpleging, gyn) ging hij direct met een kinderarts mee naar de neonatologie-intensive care. Daarna is bij mij onder volledige narcose de placenta verwijderd (wilde niet loskomen) en voor we eindelijk bij ons mannetje konden zijn waren we uren verder. Maar toch ook voor dat kleine kereltje heel snel die gevoelens van liefde, zo'n klein vechtertje in de couveuse. En Lune, de derde, na een snelle bevalling van anderhalf uur was ook direct vertrouwd en paste gewoon bij ons.
De bv opgeven is soms ook gewoon een ''must'' , hier ging het rond de vier maand ook mis, Storm is een pdd/adhd kindje en vroeg zijn aandacht, Sverre was toen net een jaartje en had meer aandacht nodig en Lune maakte minstens een week problemen met voeding als ik ongesteld werd, dus toen ook besloten om te stoppen. Het bracht in ieder geval meer regelmaat, Lune bleef slecht drinken en deed haar flesen in twee keer, maar met de bijvoeding erbij ging het allemaal steeds beter in een ritme en nu ze anderhalf is moet ik concluderen dat het overdag wel zwaar is, maar als ze savonds rond zevenen allemaal in bed liggen en slapen tot de volgende ochtend half acht/ acht uur meestal dat we het best goed hebben.

Ja dat is een feit, ik vind het heerlijk als Joshua lekker ligt te slapen s'avonds om 7 uur. Even wat tijd voor onszelf. Dat heb je toch echt wel nodig na een dag achter je kindje aanlopen.

Leah, ik vroeg het nog aan Paul of hij daar ook niet bang voor was. Maar hij is helemaal niet bang, gek is dat. Het lijkt nu wel of hij wat sterker is dan ik. Ik zie vaak nogal snel enge dingen. En juist nu is het dan wel lekker als je zo'n nuchter persoon om je heen hebt die je dan weer gerust stelt.

Knor, het is heel jammer dat Alicia zo veel negatieve aandacht trekt. Al zal dat best met de tijd wel overgaan hoop ik voor je. Het lijkt me wel heel moeilijk om als moeder dan een beetje te bemiddelen en tijd te verdelen. Een hele zware klus. Dus sterkte ermee

Ik heb een vraagje:
Judith (1 jr, 4 mnd) wordt erg jaloers als ik Daan (4 jr) knuffel of optil o.i.d. Meestal doe ik haar dan erachteraan en dan vindt ze dat wel goed. Soms probeer ik ze ook tegelijk te knuffelen of samen op schoot te laten zitten, maar dat vindt Judith dus ook niet goed. Nu ben ik eigenlijk niet van plan om haar steeds daarin haar zin te geven, maar ik ben er nog niet zo goed uit hoe ik dat dan het beste aan kan pakken. Heeft iemand tips?