En dan heb je er twee! (Of drie, of vier, of...)

ah, interessant topic! ik ben ook erg benieuwd hoe 't hier zal gaan de komende tijd. vind het tot nu toe erg goed gaan (1 week) maar heb er dan ook nog weinig momenten alleen voor gestaan. Piet (17,5 mmd) begint het er nu wel wat moeilijk mee te krijgen, is af en toe verdrietig en boos. hartstikke logisch maar zooo aandoenlijk, ik moet steeds erg m'n best doen om niet een potje mee te gaan janken (doe dat dus ook soms maar gewoon). mijn band met de nieuwe baby verloopt ook wat anders dan de 1e keer, inderdaad wat minder heftig halsoverkop-verliefd-en-erin-opgaand. maar ik was vooraf bang dat ik helemaal weinig aandacht voor dat nieuwe kleintje zou kunnen opbrengen en vooral bezig zou zijn met hoe het allemaal voor Piet zou zijn, en dat is toch echt niet het geval. mede dankzij G hoor, die zich ontzettend lief & zorgzaam ontfermt over Piet, kan ik heel veel aandacht & tijd voor Anna opbrengen en geniet ik daar ook weer enorm van. de verliefdheid komt alleen wat rustiger op gang heb ik 't idee, en ik ben ook wat minder bezorgd bij ieder kreuntje of ander geluidje.

Wat Bix al zegt, inderdaad een heel interessant topic Leah! Dit gaat bij ons de komende weken spelen (ik ben over 5 dagen uitgerekend van nummer 2) en ik ben ook erg benieuwd naar ervaringen van anderen. De leeftijd van de oudste is hierbij natuurlijk ook van belang. Onze oudste wordt over een paar maanden vier en er staan haar dus andere grote veranderingen te wachten (basisschool!). Dat zijn toch wel erg veel ingrijpende veranderingen kort op elkaar.

Ik ben benieuwd naar ervaringen van andere ouders...

ik probeer ook bewust elke dag wat tijd alleen met Piet door te brengen, bijv. samen een boekje lezen of liedjes zingen. en naar bed brengen 's avonds heb ik nu ook weer een paar keer gedaan, heerlijk. gisteren was hij gevallen en heel erg verdrietig. nam ik 'm op schoot, liedjes zingen, en tussen elk couplet of liedje zei hij, nog wat snikkend "Anna" en "baby"...

maar we zijn inderdaad een stukje van elkaar kwijtgeraakt. best moeilijk, maar vooral voor hem wel erg fijn dat hij juist nu veel troost aan z'n vader heeft. hij heeft tenslotte niet om dat zusje gevraagd.

Ehh Leah heeft de nieuwe baby ook een naam?


Ik heb dat trouwens niet zo ervaren dat ik bij elk nieuwe kind(hoor mij nou alsof ik er een dozijn heb ) op gang moest komen qua verliefdheid. Was juist elke keer weer overdonderd dat ik gelijk weer helemaal in luf was. Tìs natuurlijk wel zo dat je minder tijd hebt om helemaal in je nieuwe kindje op te gaan. Daarom zijn die mannen zo belangerijk, Five ging in die eerste week regelmatig met de twee andere mannen op stap en verwende ze lekker. Zo had ik ook tijd om lekker te tutten en te kroelen met Kian in het grote bed
Waar ik nu wel tegenaan loop( en dan ga ik even offtopic hier) dat je drie kindjes heel wat moeilijker "kwijt" kunt voor een nachtje op 1 adres. Verder vind ik de "ik-sta-te-koken-dus-ik-heb- geen-handen-vrij-voor-vechtende-kinderen-en-jankende-babies-momenten"op de dag soms erg vermoeiend

spannend ma-maatje!

en pfoeh loena, 3 lijkt me nog ingewikkelder!

Ja Leah, ik vind het nu ook wel tijd voor introductie van je tweede kindje!

Ik ben net als anderen hier erg benieuwd naar de ervaringen, bij zowel mijzelf als bij anderen. Chiara en ik zijn 2 jaar lang bijna 'onafscheidelijk' van elkaar geweest en daarin zie ik straks wel de nieuwe problemen als er een tweede is, die tijd en aandacht vraagt.
Ik ben niet bang om minder verliefd te worden dan bij Chiara...

... Hoe het allemaal gaat verlopen ... ik ben benieuwd...

Hier was de overgang van een naar twee erg onverwacht en door de ziekenhuistijd kon Storm wel rustig aan zijn broertje wennen. Toen een jaartje later nummer drie kwam was hij bijna 3 en voelde zich echt de grote broer. Dus overal mee helpen en overal bijzijn. Broertje Sverre was natuurlijk al gewend om gedeeld aandacht te krijgen, bovendien was hij toen eigenlijk pas 10 maanden ipv de kalenderleeftijd van een jaar en kon hij zichzelf heerlijk vermaken en zusje hoorde er ook gewoon bij, werd gewoon geaccepteerd.
Oh en Loena dat ik-sta-te-koken... moment hebben we hier ook hoor, als ik het echt zat ben zet ik de kleinste twee vast in hun wipstoel en voor tv (tiktak of de tubbies erbij) en dan keert de rust snel weer.
tja en tips en trucs, papa veel inschakelen, de oudste veel laten helpen en erbij betrekken als hij dat zelf ook wil, ik deed tummytubben in de keuken en dat vonden de groten geweldig, konden ze ook even met de handjes in het water en ze speciaal laten voelen als oudste denk ik

quote:

Op woensdag 16 februari 2005 22:08 schreef bixister het volgende:
spannend ma-maatje!

en pfoeh loena, 3 lijkt me nog ingewikkelder!

Is wel te doen hoor, voel me wel vooral `s morgens echt weer een beetje een "pleeg" soms, krijg dan echt weer het gevoel van "toen" dat je `s morgen voor dat witte bord met namen stond en dat je gaat plannen wie wanneer een waar gewassen gaat worden, LOL. De ene dag heb ik dat meer dan de andere, ligt vooral aan de manier waarop ik ze aantref `s morgens, de hoeveelheid( over het bed uitgesmeerde) poepbroeken en aangekoekte snottebelen Een belasting is het absoluut, maar het is ook echt een uitdaging voor me* visualiseer Loena met stopwatch en drie vieze kinderen `s morgens...............................JAAAAAAAA, record gebroken, binnen 1 uur en 2 minuten allemaal schoon en aangekleed aan de boterham *

Het begon bij mij al met dat ik het zwanger zijn en de voorbereiding anders ervaarde.
Het zwanger zijn voelde vertrouwder. Ik was minder mutserig bij de dingen die ik dan wel dan niet moest voelen. Ook het kopen van kleine kleertjes enzo vond ik minder waanzinnig. Bij Bo werd ik bijna hysterisch van bv kleine babysokjes ofzo. Bij Janneke was dat wel minder. Je staat er allemaal niet meer zo van te kijken. En de meeste reclame-truukjes heb je dan ook wel door
Ik genoot wel van de zwangerschap. Zat op een roze wolk. Maar vond het met een dreumusje (Bo was net 1 jaar toen ik weer zwanger werd) wel een stuk zwaarder. Effe lekker rusten waneer je wil... nee dat feest ging niet door.
Toen Janneke er eenmaal was was ik op slag verliefd. Ik was weer net een waakhond en kon ook haar maar moeilijk uit handen geven. Mijn kraamtijd bracht ik door in t kraamhotel. En Geer gaf Bo extra aandacht. Maar als Geer savonds met Bo naar huis ging voelde ik me superincompleet. Bo vond die baby een leuke afleiding in t begin. Maar toen ze eenmaal doorhad dat ze bleef was t wel minder. Bo wilde juist aandacht op de momenten dat het natuurlijk niet kon, tijdens de fles, luier verschonen enz.
De gebroken nachten vond ik nu helemaal een ramp. Buiten t feit dat we met Bo erg verwend waren (die sliep erg snel de nacht door) kon ik nu de volgende dag niet met Janneke meeslapen want Bo was er ook nog.
Janneke boven op bed leggen betekende ook een optocht. Bo eerst boven veiligstellen, dan Janneke halen of andersom. Wandelen buiten een ramp. Bo zat net na de geboorte in de "ik loop lekker weg, of ik blijf staan en ik zet geen stap meer fase" Om over de verschillende tijden van hun slaapjes maar te zwijgen.
Ahhhhhhhhhhhhhhh waneer komt de tijd voor mezelf dacht ik wel eens. En vaak genoeg dacht ik ook. Hoe heb ik het in me botte hersens kunnen halen dat ik het met 1 kind druk had, ik leefde in luilekkerland
Maar er waren ook al vroeg hele mooie en leuke dingen hoor. Bo die al snel gek werd op haar zusje. En erg op haar lette. Haar "jankertje" noemde. Niet omdat ze zoveel jankte, maar omdat ze Janneke niet uit kon spreken Janneke die zo op haar "grote" zus vertrouwde.
En nu, nu krijg ik langzaam aan weer een beetje een ritme.
Bo 4 keer per week een dagdeel naar de peuterspeelzaal. Janneke 1 slaapje op een dag. En de ontwikkeling gaat zo snel. Het is wel heel vreemd dat Janneke niet beter weet of ze een zusje heeft. En Bo ook al niet beter lijkt te weten.
Ze vechten elkaar met regelmaat de tent uit.
Maar bv net, nu Janneke flinke koorts heeft, geeft Bo haar haar lievelingsknuf en dan, dan voel ik me zo rijk
Het 'even' een bakkie gaan doen bij een vriendin, vind ik met 2 kids echt een opgaaf. Ik zit dan niet echt lekker ontspannen. Ben meer bezig met, kijk uit, niet doen, vieze broek enz. Dus meestal plan ik die dingen nu als of Bo op school zit. Of Geer is thuis en ik laat dan 1 van de meiden bij hem.
Ik plan wel steeds minder. Ik bekijk heel erg per dag wat ik ga doen.

[ Bericht 0% gewijzigd door jessie op 16-02-2005 22:44:07 ]

Ja zo heb ik een keer heel verbaasd gestaan toen ik Janneke echt aan de andere kant van de kamer zag liggen. Ik keek omdat ze huilde. En Bo zat er "lief" naast. Ik was alleen even naar de (open) keuken gelopen. Bo had haar dus (ze deed t later voor) naar de andere kant van de kamer gesleept aan haar schoudertjes en bij de plek waar ze ze hebben wilde liet ze t hoofdje los...boem.
Echt met 2 moet je je 6e zintuig goed gaan gebruiken, lukt dat niet, dan moet je hem gaan ontwikkelen. En heb je hem echt niet, zou ik zeker ff op marktplaats gaan kijken ofzo

Bij ons is de overgang van 1 naar 2 een stuk makkelijker gegaan. Maar dit komt ook door de leeftijd van Djen. Zij kon dus echt helpen met dingen en was groot genoeg om voor zichzelf te zorgen, dat deed ze immers voor de baby ook al. Dat ze wel veel meer moet wennen om de aandacht te delen is wel een feit. Zij is gewend om al die jaren alleen te zijn en nu ineens een baby er bij. Nu na een half jaar gaat het beter en kan ze ook vertellen wat ze mist en zodoende hebben wij afgelopen zondag een meiden-dag gehouden. Op stap gegaan met haar gaf haar weer een goed gevoel.

Geweldig topic Leah!

Hier dus ook twee en het is een ramp. Dat aankleden en klaar komen met z'n allen is niet echt een probleem. Alicia is een langslapertje dus komt pas haar bed uit als Jayden al tig keer gegeten heeft (tegen 9u a half 10). Met jayden hebben we natuurlijk een erg rommelige start gehad (vanwege zijn nek en alles daarom heen), maar het was eigenlijk mis tussen die twee toen we dat nog niet eens wisten. Ze keek enorm uit naar de baby, en vond het eventjes leuk, voor 5 minuten ofzo maar gaf die eerste week al zeer duidelijk aan dat hij er niet bij hoorde. Ze heb het in de weken daarna ook wel een aantal keren geprobeerd. Hamertje tik op babyhoofd, voetenvegen op babybuikjes, hee wat leuk oogje-prik en zo zijn nog wel meer rare fratsen gepasseerd. Ze wil alle aandacht en weet daarin niet van ophouden, ze presteerd van alles om die aandacht dan ook te krijgen (ten koste van alles). Er is een periode geweest dat ze weer bij trok, maar nu Jayden lekker opgeknapt is en inmiddels ook een speeltje kan vasthouden heeft de poppenkast in haar ogen ECHT lang genoeg geduurd. En zitten we weer in een heel nieuwe fase en kijken we met hele andere ogen naar deze broer-zus-haat-liefde verhouding (want ze kan tevens zo'n schat zijn met hem). (Ze kunnen niet met elkaar maar ook niet zonder elkaar en af en toe denk ik dat ze een pact hebben gesmeden tegen mij


De begin periode vond/vind ik zwaar. Jayden deed niets anders dan gillen en als ie dat niet deed at hij. Knuffelen was er niet echt bij, want meneer overstrekte zich dan direct. Dus die 'verliefdheid' liet lang op zich wachten hier en heb me ook echt afgevraagd waarom IK in godsnaam alles zonodig voor een tweede in de war moest schoppen. Een dwarse jaloerse peuter, en een baby die niets zinde. Ik heb in die periode naar mijn gevoel op den duur ook jayden gewoon maar zijn gang laten gaan, ik voedde hem en masseerde hem, ik zorgde dat hij bij alle afspraken kwam en voor de rest bekeek hij het maar en heb geprobeerd de relatie tussen mij en alicia te verbeteren (niet dat ik daar nou echt veel resultaat van zie, maar goed. Heb het in elk geval geprobeerd). Maar goed, Jayden begint lekker op te knappen en we modderen hier wat aan kwa aandacht verdeling, dan hij (al is dat vaak hun samen) eventjes, dan Alicia eventjes. Ik denk door de vele voedingen die Jayden nu nog heeft (die ik inmiddels gewoon op het toilet geef) en door het 'veeleisende' gedrag van Alicia dat ze aardig in balans zitten. Woensdag middag is ze al 'jaren' bij oma en das nu echt Jayden's middag. Niemand wil echt oppassen op Jayden dus een echte Alicia middag is er helaas nog niet, maar de vrijdagmiddag/avond doen we eigenlijk alleen maar wat zij leuk vind. Papa is er dan niet dus meestal pikken we ergens een patatje, gaan wat winkelen, spelen etc etc en zij mag beslissen hoe of wat (binnen het toelaatbare).

quote:

Op woensdag 16 februari 2005 22:23 schreef Leah het volgende:
De nieuwe baby heet hier Jongste En mama is paranoia, ik weet het .
Loena, ik heb er eigenlijk niet bij nagedacht, maar uiteraard is dit topic ook voor derde, vierde en vijfde kindjes! Zal ik even vragen of ze de topictitel willen aanpassen?

Ben je gek? Nee hoor hoeft niet voor mij Je loopt toch ongeveer tegen dezelfde problemen aan, denk ik zo. Zal helaas af een toe een heel piets klein beetje offtopic moeten gaan

dan kom ik ook nog even binnenrollen.
om de verwarring compleet te maken, kan ik hier ook terecht?
ik heb een samengesteld gezin in de aanbieding.
mijn vriend had een aangenomen dochter en een eigen dochter. die oudste is voor mijn komst al met veel bombarie vertrokken, dus toen ik kwam met luca had zij het rijk alleen met paps.
ze is van van jongste kind ineens gepromoveerd tot oudste zus en ze doet het met enthousiasme.
luca wordt betutteld, verwend, en geknuffeld. hij wordt zelfs ingezet als troef om vriendinnetjes hier te krijgen, want ze vinden hem allemaal zo schattig
ik moet altijd erg lachen als ze me bijna smeekt of ze luca uit school mag halen samen met dr vriendin.
luca laat het zich allemaal prima welgevallen en als het hem niet zint, laat hij dat luid en duidelijk weten. maar er wordt hier echt heel weinig ruzie gemaakt.
het is nu vakantie en het is lekker rommelig thuis. zus die een pubervriendin op visite heeft en met zijn tweeen zitten te giebelen over jongens en luca die een vriendje te spelen heeft en met zijn tweeen de jongenskamer verbouwd.
heerlijk... ik leef

Ik heb het er toch maar even bij gezet, wel zo gezellig!

Interessant topic!

sjonge knor, dat klinkt niet makkelijk. hopelijk kan JD binnenkort met wat minder voedingen per dag toe en trekt Alicia ook weer wat bij.

lady-wrb, leuk!

Superleuk topic Er staan echt dingen bij waar ik nooit aan zou denken

Hoe oud is die meid Lady-wrb? Leuk dat het zo goed gaat!

En Knor, jeetje wat lastig allemaal. Het klinkt allemaal erg heftig, gezien ook je positie met al die pijn, ik vind het wel goed van dat je je hierover hebt uitgesproken! Ik hoop voor jullie dat er tijden komen dat het allemaal wat makkelijker en prettiger gaat verlopen!

quote:

Op donderdag 17 februari 2005 11:22 schreef melonovy het volgende:
Hoe oud is die meid Lady-wrb? Leuk dat het zo goed gaat!

ze is puber van 14"

Boeiend topic! Ook ik heb 2 kleintjes thuis. Indy is net 2 geworden en Thomas net een half jaar. En laaannnngggzzzaaammmeeerrrhhhaaannndd (langzamerhand) begint het hier een beetje meer op rolletjes te lopen. Voor de huishoudelijke klusjes komt een keer per week de schoonmaakster langs, de verbouwing waar we hier in zitten vordert heel langzaam en voor de rest probeer ik het leven maar te nemen zoals het komt.

Toen er nog maar één kind was ging ik heel regelmatig weg. Hier op bezoek, even naar Nederland rijden, daar een boodschapje doen... Met twee kinderen komt het daar eigenlijk niet meer van. Zeker niet met Thomas, die naast zijn vaste etens-en flesjestijden ook nog drie keer per dag moet inhaleren zodat hij een beetje fatsoenlijk kan ademhalen. Het is echt goochelen met de mogelijkheden die je hebt. Tijd voor mijn man schiet er helaas ook een beetje bij in. 's Avonds moet ik vaak nog klusjes doen voor mijn eigen zaak(je), of ik ben erg moe en lig vroeg in bed. Tijd om even bij te praten hebben we haast niet.

Maar toch.... als we kwart voor 7 met z'n allen Sandmann kijken (=welterustenverhaaltje op de Duitse tv). Indy zit bij mij op schoot en Thomas bij mijn man en de kindjes houden elkaars hand vast. Of Indy klimt 's morgens bij Thomas in bed om nog even met hem te knuffelen terwijl ik de was opruim. Of ik zie de stralende ogen van Thomas als hij naar Indy kijkt (of andersom). Dan ben ik de gelukkigste mama van de wereld.

Wat ik me nog wel afvraag: je hoort heel vaak dat het met twee kinderen makkelijker is dan met één kind. Wanneer begint die tijd dat dat zo is? Als ze volwassen zijn?