Wandelvakantie Dingle Way reisverslag (Ierland)

Dingle-Peninsula

Dingle Peninsula was de bestemming van onze vakantie in 2004. We boekten hem bij de OAD een 8 daagse wandelvakantie waarvan er 6 dagen werden gelopen. De route was een gedeelte van de "Dingle way"


16 augustus vertrokken we met de trein van zeven uur van station Muziekwijk naar Schiphol. Het inchecken duurde 20 min de rij was lang maar het ging best vlot. Het vliegtuig ging om tien voor half elf naar Dublin in plaats van tien uur, na een voorspoedige vlucht kwamen we 75 min later in Dublin aan. Onderweg konden we tussen de wolken Engeland, de Ierse Zee en Ierland goed zien. In Dublin hadden we ongeveer twee uur, dus een broodje gekocht en koffie gehaald . (Meestal is de koffie niet echt lekker in Ierland, maar we hebben er ook goede koffie gedronken).

Op Shannon kwam Ger tot ontdekking dat zijn camera en mobiele telefoon uit zijn rugzak waren verdwenen, na wat rondkijken zagen we de balie waar we aangifte konden doen. Nu moesten we nog zien dat we in Camp kwamen, we nemen het meest luxeuse wat er te vinden is. een taxi. Duur van de rit was 2,5 uur, anders hadden we een bus of taxi naar Limerick moeten nemen daar over stappen op een andere bus naar Tralee en dan weer een andere bus naar Camp.

Aangekomen in Camp, nadat de taxichaffeur ergens had gevraagd waar het was, (ze hebben nl geen straatnamen in de kleinere plaatsen) krijgen we van Katleen die de B&B beheerde, gelijk een kopje thee en belde ze voor ons naar de pub "the Ashes", aan de overkant om het avondeten te regelen. In deze Bed and breakfast was ook een groepje van 6 meiden uit Nederland en een stel Canadezen. De Canadezen zouden we nog regelmatig tegenkomen. De meiden gingen alweer naar huis. Na het eten zijn we nog even naar beneden gelopen naar wat zij noemen de Beach, een klein strandje met veel stenen en een mooie ondergaande zon.


Het ezeltje wat hiernaast op de foto staat kwamen we onderweg tegen. Terug van het strand lopen viel even tegen, de klim naar boven was meer dan we verwachten. Maar wat je naar beneden loopt moet je ook weer naar boven lopen. Naast de B&B was een Pub die van de echtgenoot van Katleen was. Peter de man van Kathleen zat achter de bar en we hebben heerlijke Ierse Whisky gedronken. Aan de bar zat ook Patrick die mij probeerde de plaatsen te laten uitspreken op zijn Iers, wat niet echt lukte. Patrick verdween ook elk kwartier even uit de pub om een sigaretje te roken buiten. Als je wilt roken in Ierland is het aan te raden om vanuit Nederland je sigaretten mee te nemen, ze kosten daar het dubbele van wat ze hier kosten.

Om 11 uur zijn we weer naar de buren gegaan om te slapen, morgen de eerste wandeling van 17,5km van Camp naar Anascaul. Volgens de meiden gaat het elke middag rond de klok van 1 uur regenen en als dat zo is willen we al een aardig eind op weg zijn.


_{In Camp verbleven we in "Finglas House"}


Van Camp naar Anascaul.

Om half negen aan het ontbijt, met toast met beans, eieren op wat voor manier je ze maar wilt hebben, seriels, koffie en thee, jus, en gewoon brood. Je kon ook je watervoorraad hier laten aanvullen. Na het ontbijt de bagage beneden gezet, hier word de hele week voor gezorgd. Om tien uur vertrekken we voor de tocht met een goed lunchpakket. (een sandwich met kaas en tomaten, 2 candybars 1 pakje jus en 1 appel.) Het was een mooie tocht, met bermen vol met fuchia's en mountbretia's
.


De routebeschrijving klopte precies.
"To your left you will probably see young dog tied to a kennel to keep the sheep in place" en ja hoor, daar stond de hond met een afdak voor de zon en de regen en een grote bak water.



Het uitzicht onderweg was schitterend, de paadjes waren soms net 2 voeten breed, breed genoeg voor de waterafvoer van de berg. Soms waren ze drassig, van zowel de mest als de regen (die wij gelukkig niet hadden), om half een zijn we op een steen gaan zitten om de lunch op te eten, met een uitzicht op het strand van Inch. Om kwart over twee kwamen we aan in Anascaul. Het laatste stuk was een makkie een lange rechte asfalt weg naar beneden.


_{De lange weg naar Anascaul}

Van Anascaul naar Dingle.

De route van vandaag was 19 km. Maar we hebben er zeker 24 km. van gemaakt. Twee keer gingen we verkeerd, een keer konden we de trail weer terug vinden. De tweede keer waren we al te ver doorgelopen om terug naar de trail te gaan dus hebben we in plaats van rechts van de berg , de berg maar links gepasseerd. Zolang we de weg naar Dingle maar vonden was het voor ons goed. En dank zij de goede kaarten die we hadden (kaart 70 van de Discovery serie) luktte het wonderwel.
De eerste keer liepen we bij Lispole verkeerd, niet goed gelezen en op de kaart gekeken, maar door een zijweg te nemen en dwars over twee velden te gaan, met toestemming van de eigenaar, kwamen we weer op de goede weg. En de tweede keer door dus maar de linkerkant van de berg gelopen in plaats van aan de rechterkant. Je komt weer ogen te kort om alles in je op te nemen, gelukkig kan je met een digitale camera veel foto's maken. In totaal hebben we van de hele vakantie bijna 500 foto's gemaakt.


De South Pole Inn, de pub die Tom Crean kocht na zijn expeditie met Scott. Het hele dorp hangt trouwens vol met ingelijste foto's en krantenartikelen van hem en echt de hele muur vol.


Thomas Crean wordt op 20 juli 1877 geboren op een boerderij vlakbij Anascaul (Ierland). Tom is de jongste van de familie en groeit op tussen vijf broers en vier zussen. Zijn kindertijd is allesbehalve comfortabel. Zijn ouders zijn landbouwers, maar het boerenleven is hard. Ierland herstelt nog van de grote hongersnood midden de 19de eeuw, die het leven kostte aan bijna een miljoen Ieren. Werken is veel belangrijker dan studeren in deze moeilijke tijden. Tom Crean gaat maar tot twaalf jaar naar school. Later helpt hij op de boerderij. Op 15 jarige leeftijd verlaat hij zijn ouderlijke huis en vertrekt vanuit Minard Inlet met een schip Ierland. In 1901 gaat hij met Scott op de Discovery naar Antartica, Op 15 november 1902 bereikt hij 79°15' zuiderbreedte.In 1910 gaat hij weer met Scott op expeditie, en later gaat hij nog een keer met Ernest Shackleton voor meer over Tom Crean zie oa http://www.hetlaatstecont(...)e/tom_crean.html


.....
_{B & B the Anchor in Anascaul} & _{De ruine van een kasteel bij Inch}


Van Dingle naar Dunquin

In Dingle logeerde we in "the Captain's House"
Oook hier weer een uitstekende B&B met een vriendelijke gastvrouw. 's Morgens eerst een prima verzorgd ontbijt te hebben gekregen, deze keer hebben we gekozen voor een Iers ontbijt, Ger heeft dit nog vaker gedaan, maar voor mij was een keer genoeg, ik ben niet zo gek op de worstjes en de black and white pudding. Voor vertrek uit Dingle zijn we eerst naar het Internetcafe in de Mainstreet gegaan om het thuisfront te vertellen dat het goed met ons gaat en dat het hier heel mooi is zowel de natuur en het weer. Uiteindelijk is het kwart over elf voor we vertrekken via de haven waar kermis was. Onderweg kregen we met wat regen te maken waardoor het lopen over de stenen paadjes en schapensporen iets moeilijker liep. De route liep nu over de velden langs de van stenen gestapelde muurtjes over de berg. Hier konden we het verschil zien in reisbeschrijvingen, die van de twee canadezen was beduidend slechter dan die wij hadden, je moest nl. bij een bord naast de weg die naar "the Fann" wees, rechtsaf de berg op. Dit was bij hen niet vermeld in de routebeschrijving waardoor ze eerst verkeerd liepen. Maar uiteindelijk haalde ze ons in toen wij een boterhammetje zaten te eten. Als je Dunqiun nadert zie je mooi de Blasket eilanden liggen die helemaal verlaten zijn. De laatste bewoners vrtrokken in 1958.



_{deze wolk gaat even tussen de bergen door}


...
_{Ger gaat over een riviertje} & _{een schapenpaadje langs de gestapelde muurtjes}


Van Dunqiun naar Ballydavids

Vandaag weer een zonnige dag, we besloten om niet alle stranden helemaal te lopen maar een uitstapje te maken naar Ballyferriter, dat ligt iets hoger op de berg en van daaruit heb je dan een mooi zicht op de beide stranden. Terug op het strand moet je er op een gegeven moment weer af en er dan via wat klimwerk over stenen kan je er weer op. De stranden waren best breed omdat we er elke keer liepen als het eb was. Na het tweede strand moesten we eraf, (verlaat het strand als het zand op is, zegt de beschrijving) en liepen we naar Ballynagall or Ballydavid , hier hebben we buiten een glas heerlijk Heineken gedronken, wat best weer lekker smaakt na al dat Guinness. Je had er een mooi uitzicht op de baai waar met vrolijk gekleurde vissersbootjes gevist werd. Voor het laatste stuk naar Ballydavids moesten we nog een aardig eind langs de kliffen lopen en die zijn best hoog, gelukkig komt de wind van de Atlantische oceaan en niet van land, aan landkant waren er vaak wel de stenen muurtjes, waarschijnlijk om te zorgen dat de schapen niet van het klif vielen. Hier stonden we wel vaak stil om van het schitterende uitzicht te genieten op de rotsen de golven en de Atlantische oceaan. In Ballydavids logeerde we in "The Old Pier" waar we heerlijk gegeten hebben. Dit eten hadden we vanuit Nederland besteld via email aangezien je 3 dagen van te voren moest bellen om te reserveren, mailen is dan makkelijker.
Alleen heb ik hier niet zo goed geslapen door dat ik geen fijn gevoel had over de tocht die we de volgende dag moesten maken over de Mount Brandon, een berg waar we over 650 meter moesten om aan de andere kant te komen en die je de hele reis in de verte ziet liggen als een donkere schaduw, tenminste zo ervaarde ik dat, Ger had hier geen last van.


_{het strand bij Murreagh An Mhuirioch}


Van Ballydavids naar Cloghane


Deze tocht hebben we dus niet gedaan via de opgegeven route over de Mount Brandon van 650m hoog.
We gingen met de auto die de bagage vervoerde mee, kostte 15 euro voor ons. Het was wel een heel mooie rit, eerst gingen we helemaal terug naar Dingle en toen door de Connorspas naar Cloghane. Je moet wel eerst terug naar de andere kant van het eiland aangezien je om de bergrug heen moest. In Cloghane sliepen we in O'Conners.

Na alles in de kamer te hebben gezet, hebben we het laatste stukje van de route gelopen, ongeveer 10 km. We liepen hem dus contra. Als eerste kwamen langs een kerkhofje uit de 13e eeuw, met een ruïne kerkje en heel oude graven in zeer slechte staat met kieren aan alle kanten. De weg naar het kerkhofje heet heel toepasselijk Botharinn na Marbh ofwel de straat van de dood
op de steen van dit graf staat
"erected by Mary Griffin to the memory of her husband who died august 25th 1897 age 56 years end her daughter Mary who died Nov. 23th 1897 age 30 years"
Hoe haar man heette word niet vermeld.
Nu zijn door de kier de resten van de kisten en de botten te zien


Na het kerkhofje liepen we naar boven over velden waar in het voorjaar gele irissen bloeien en dat moet een mooi gezicht zijn want er staan er heel veel. Via een bruggetje over een riviertje liepen we langs smalle paadjes verder omhoog naar het beginpunt van een route naar het hoogste punt van de Brandon 925m. Op een bord word je gewaarschuwd voor de gevaren voor die route, ook vertellen ze je dat op elke 100m de temperatuur 1 graad kouder wordt en dat het briesje hier beneden boven een stevige wind kan zijn en je eigenlijk met 4 personen moet zijn om de klim te wagen. Van hier zijn we weer naar beneden gelopen richting Brandon gelopen om zo weer in Cloghane te komen.


Mount Brandon

Van cloghane naar Anascaul

Dit word het laatste stukje van de reis, terug naar Anascaul. Een van de mooiste tochten die we gemaakt hebben.Na 3 km vanuit Cloghane steken we de Scorid rivier over en na ongeveer 1 km moeten we een stukje over de drukke weg van de Connorpasweg na de oversteek van de Glenahoo rivier verlaten we de Dingle Way en nemen we de pelgrimsroute hier zijn de mannetjes op de paaltjes niet meer geel maar rood.


We lopen nu door de Maghnabo valley, de rode marken laten je zien waar je de rivier en watervallen over kan steken, als het hard geregend heeft kan er veel water op de paden liggen maar het is nog steeds droog dus ligt er wel water maar niet veel. Als je boven op de berg bent moet je een stuk moeras oversteken waar de markering ontbreekt, maar iemand is zo aardig geweest om kleine stokjes in de grond te steken zodat je weet welke richting (zuid) je op moet lopen, volgens de beschrijving 20 minuten en dat klopt precies. Onze schoenen zijn net hoog genoeg om geen natte voeten te krijgen. Bovenaan heb je een schitterend gezicht op de valley. Aan de andere kant heb je een zelfde gezicht op de valley aan de andere kant. Het pad naar beneden is erg nat maar la lager word het droger en kruis je twee keer de rivier de Garrivagh die snel stroomt met verschillende waterballen erin. In de verte zie je het meer van Anascaul liggen waar je langs moet. Na het meer volgt er nog een steile klim waarna het verder na beneden gaat. Via Coumdubhmore en Derrygorman komen we op een grofstenen weg en zien we in de verte Anascaule al liggen. Na een laatste stuk erg natte weg komen we in Anascaule waar we weer hartelijk worden ontvangen in the Anchor. We laten ons de volgende dag weer heel lux naar het vliegveld van Shannon brengen en vliegen na een mooie vakantie weer naar huis waar we horen dat het weer in Nederland slecht was geweest. We hebben dus geboft met alle droge dagen. Hieronder nog wat foto's van de laatste tocht.


boven op de berg


.


Langs over en door de watervallen

helaas, ik probeer jouw foto's te bekijken maar krijg alleen maar kruisjes, in Netscape en ME lukt het me dus niet. Jammer

Bingo, het was de wirewall die dwars lag nu kan ik kijken.

quote:

Op vrijdag 17 september 2004 16:42 schreef Roel_Jewel het volgende:

[..]

Kan met een adware-programmaatje te maken hebben (die ads blokkeert dus). Zet die es uit .