Na een hectische ochtend op schiphol begon op 29 April eindelijk mijn wereldreis.
Na een overstap in Wenen en wat geklooi met de bagage vertrok dan mijn vlucht richting de eerste bestemming : Nepal
De vlucht verliep relatief rustig en er zaten weinig mensen aan boord. Pas later kwam ik er achter dat dit de laatste rechtstreekse vlucht van het seizoen was vanuit europa naar Katmandu. Omdat het einde is van het toeristische seizoen vanwege de aanstormende monsoonregens. Pas in September gaat de eerstvolgende vlucht weer.
Onderweg prachtig Uitzicht gehad over de zwarte zee met de kaukasus erachter en Iran. Boven India werd het donker. M'n horloge had ik inmiddels 3 uur en 45 minuten vooruit gezet vanwege het tijdsverschil.
Om 11 uur 's avonds liep ik de luchthaven uit. Omdat in Nepal alles vroeg dicht is had ik weinig keuzes in hotels. Het werd Hotel Mount Fuji in Thamel de toeristische buurt van Kathmandu. Wat een verschrikkelijk stinkhok was dat zeg. En ook nog eens een keer veel te duur. Als ik de douche aanzette spoot het water door heel de kamer heen, de douche zelf bleef droog.
De volgende ochtend eigenlijk gelijk een trekking geregeld bij een trekking agency. Ik besloot om zo snel mogelijk te vertrekken, omdat ik niet zo veel zin had om dagen rond te blijven hangen in die stinkbuurt. Het stikt namelijk van de riksjas, taxi's (Suzuki alto's), motoren, bussen, tuk tuk's, vrachtauto's en nog veel meer wat de lucht zwaar vervuild. En dat is niet het enige. Word je niet platgereden door van alles en nog wat dan heb je wel de bedelaars, zwervers, kooplui, taxichauffeurs, kinderen, touts en ander gespuis wat je de hele dag lasting valt.
Onderweg naar Durbar square kwam ik in een studentenbetoging terecht. De betoging werd door de politie hardhandig neergeslagen en de studenten allemaal op vrachtwagens geladen. Tsja de situatie in Nepal is op het moment een beetje heikel. Er zijn stakingen en betogingen all over the place en dan heb je natuurlijk nog de maoisten die zo nu en dan met terreur de mensen de stuipen op het lijf jagen.
Om 6 uur werd ik wakker gebeld in m'n hotelkamer omdat m'n gids stond te wachten om te gaan beginnen aan onze Annapurna circuit trek van 18 dagen . De circuit trek is een grote ronde rond het annapurna massief van 330KM en bestaat uit een aantal peiken van rond de 8000 meter. Het is volgens velen de mooiste trekking die je kan maken in Nepal.
De 1ste dag hoefde ik niet te lopen, maar gingen we met de bus van Kathmandu naar Besisahar, het startpunt van de trekking. De bus was een zogeheten tourist bus die onderweg een aantal keer stopt voor eten en toilet en dat is nodig want de busrit over 160KM duurt 8 uur. Het zou een avontuurlijk ritje worden. Ten eerste zijn er in Nepal geen verkeersregels. Alles haalt links en rechts in, inhalen in bochten waarbij je totaal geen zicht en vooral veel claxoneren. Het is een mirakel dat ik onderweg maar 3 ongelukken heb gezien. Zelfs de gids vond dat de chauffeur wel erg dicht tegen het randje van de weg reed. Soms keek je gewoon een afgrond in van 100 meter diep. En de weg zelf.was niet echt een weg te noemen.
Na een aantal uurtjes doortuffen kwam ik voor het eerst in aanraking met de Dahl Baht. Het traditionele Nepalese gerecht en iedereen eet het in Nepal. Het bestaat uit rijst, lentilsoup, curried vegetables en soms yakcurd, kip en een soort brood. Best goed te eten, maar mijn nachtrust zou bruut verstoord worden door de gevolgen van 3x Dahl Baht op 1 dag. Na 3 police checkpoints kwamen we rond 4 uur aan in Besisahar. Eigenlijk niet meer dan een lange stoffige weg met bouwvallige huizen. In mijn hotel (met nog smerigere kamer dan in kathmandu) zaten ook 15 britten van het britse leger die dezelfde dag als ik zouden beginnen aan de trekking. Omdat deze figuren de hele keuken bezig hielden heb ik 3 uur moeten wachten op mijn "dahl bath".
Na een rumoerige nacht met maagklachten gingen we van start. Omdat ik geen eten verteerd had was ik behoorlijk zwak. Ik besloot om het maar bij thee met koekjes te houden. Door de hitte begonnen de eerste 25 kilometers naar Bahundanda. Na 6 uur lopen was ik volslagen uitgeput. Boven op een heuvel zag ik bahundanda liggen, maar ik kon gewoon geen stap meer vooruit komen en ik had vrees voor de overige 16 dagen want dit was 1 van de eenvoudige dagen. 's avonds toch maar wat chapatti (brood) met jam gegeten om wat aan te sterken. Het hotel was van dezelfde bedenkelijke kwaliteit als die van de voorgaande nachten. Het britse leger had ik er overigens wel 2 uur vanaf gelopen
Toch vol goede moed begon ik de volgende dag aan etappe 2 naar Bagarchap. Het landschap begon langzaam steeds mooier te worden, omdat je steeds verder uit het bewoonde gebied loopt. Gigantische watervallen, hangbruggen over tientallen meters diepe kloven, rotsformaties en stukken jungle met waanzinnige vlinders en lizards. Ik voelde me in Bagarchap wonderbaarlijk goed in vorm dus besloten we door te lopen naar Tal. Een fout zou snel blijken. Even 3 uur extra lopen en klimmen van 1100 naar 1700 meter is iets wat aardig wat energie vraagt van een mens en aangezien ik niet al te veel reserves had van de dag daarvoor ging het licht in een keer uit. Dacht ik dat dag 1 erg was.. de tocht naar Tal was 10x zo erg.
Gelukkig was het hotel van een stuk betere klasse dan de eerdergenoemde. En na een paar uur geslapen te hebben kwam ik in het restaurant 3 duitsers en 2 spanjaarden tegen. Het grappige aan de trekking is dat er eigenlijk maar 1 pad is en dat je onderweg veel mensen vaker tegenkomt. 1 van de spanjaarden had al ervaring met dit soort tochten, want hij had ooit de Kilimanjaro beklommen, de duitsers hadden zichzelf voorbereidt in de alpen en maakten in de weekenden vaak wandeltochten naar 3200 meter. Hilarisch om te zien hoe de gids van de spanjaarden probeerde een dike bij te pakken met een krant. Na zo'n 20 pogingen had hij em eindelijk te pakken en naar buiten gegooid. 10 minuten later zat ie weer binnen
. Op dag 3 besloot ik om wat rustiger te lopen, omdat ik de 2 dagen daarvoor er al zo verschrikkelijk doorheen zat. Het menselijk aanpassingsvermogen moet toch verschrikkelijk goed zijn, want ik had geen centje pijn om de 30KM naar Chame te lopen. Misschien kwam het wel door het typisch druilerig nederlands weertje ; frisjes, modregen, bossen en weinig zon. Zelfs de gids kon me amper bijhouden. Of had het iets te maken met de nieuwe looptechniek die een duitser mij onderweg had uitgelegd. Loop op je hartslag en werk je lichaam niet in het rood. Door iets langzamer bergop te gaan hou je het veel langer uit en kun je uren klimmen zonder te stoppen.
Hij ging dus lekker 8) En dat met een kilo of 18 op je rug in de vorm van rugzak. Dat is overigens niets vergeleken bij wat de dragers hier meenemen op hun rug. De economie van Nepal is gebouwd op porters. Elke fles cola en rol wc papier wordt door mannen de berg op gedragen. Sommige lui lopen met een complete koelkast of servieskast 10 uur per dag omhoog te schouwen. Het record is 160 kilo en ze dragen zit op hun voorhoofd met een band. Ze hebben hier dus letterlijk veel aan hun hoofd.
Een ander transportsysteem zijn de ezels. In groepen lopen ze over het zelfde pad heen als jij. Oppassen geblazen want ze duwen je zo van het pad. En je komt veel ezels tegen op het smalle pad naar boven.
In Nepal is het zo dat elke berg en heuvel die je passeert, de natuur abrupt kan veranderen. Je begint in een soort jungleachtige omgeving en werkt je dan via een naaldbos wat je weer aan Duitsland doet denken omhoog naar een gigantische vallei met wilde paarden die op Arizona lijkt. Te gek voor woorden. De wandeling van Chame naar Pisang is een "walk in the park", voordat ik het door heb ben ik er al. Onderweg zien we een geweldig voorbeeld van gletsjererosie: een honderdenmeters hoge rotswand die een oppervlakte heeft als schuurpapier en van boven bedekt wordt door een dikke laag sneeuw. Hier heeft zich dus eeuwenlang een ijsrivier doorheen geworsteld.
's avond laat ik de gidsen meegenieten van wat westerse muziek. Een stuk of 5 mensen zitten gekluisterd om mijn cd-speler.Het begint 's nachts wel koud te worden, omdat we inmiddels boven de 3500 meter zitten.
De volgende stop op de route is Manang. Vreemdgenoeg niet de hoofdstad van het Manangdistrict (want dat is Chame). In Manang is een acclamatiseringsdag vereist om te voorkomen dat je hoogteziekte krijgt. Dus om de 2 dagen te vullen zullen we wat rond moeten koekeloeren door dit dorpje. In Manang verkopen ze alles wat los en vast zit en wat trekkers nodig hebben. Blijkbaar heeft het plaatsje speciale handelsrechten verkregen in 1871 waar ze nog steeds handig gebruik van maken en eens per jaar mogen ze tax-free gaan shoppen in het buitenland. Alle spullen die ze in China en Japan inslaan worden in Manang verkocht aan de trekkers / touristen.
Op de rustdag in Manang besluit ik ter bevordering van het acclamatiseren een klim naar 4200 meter te maken. Een uur of 2 lopen vanuit Manang en prachtig uitzicht over de gangapurna gletsjer onder het genot van een kopje thee. Later die dag doe ik een poging om samen met het spaanse stel een bhoeddistisch klooster te bezoeken in bragga (een plaatsje nabij manang). We komen echter net te laat want om 5:10 zijn de deuren van het heiligdom gesloten. 5 kilometer voor niks gelopen
Als troost besluiten we 's avonds onzelf op een avondje bioscoop te trakteren (ja ja een bioscoop op 3800 meter). In een bouwvallige en tochtige hal wordt via een projector de film "caravan" vertoont : een Nepalees / franse film met als thema een kudde Yak's. De yak's zijn uit de kluiten gewassen langharige runderen met een slecht humeur. Ze leven alleen boven de 3500 meter, eronder gaan ze dood en als je in hun buurt komt ga jij dood. Een redelijk vermakelijke film. Na geacclamiseerd te zijn in Manang ging de bedevaartstocht verder naar Letdar. Geen lange wandeling, maar wel het eerste plaatsje boven de 4000 meter. De Thorung la pas komt angstig dichtbij. Als er 1 plaatsje de titel "gat" verdient dan is het Letdar wel. Er staat welgetelt 1 hotel en 1 schuur. Dit hotel heeft wel een heilige geit, wat natuurlijk weer een hoop goedmaakt.
Omdat ik vroeg in het hotel ben, zie ik zo'n beetje alle loopvrienden passeren. Op degene na dan die in Manang besloten om naar het Tilicho ijsmeer te gaan (1 van 's werelds hoogste meren). Een grote groep besloot door te lopen naar Thorung Phedi (de laatste stop voor de pas). Alleen de 3 duitsers die ik in Tal had ontmoet zouden ook in Letdar overnachten. 's avonds konden we ons in het hotel verwarmen aan een kerosine kachteltje wat onder de tafel stond.
Vanuit het raam zag ik 's ochtends dat de porters van de duitsers aan de wandel gingen, maar wel in de verkeerde richting ?. Het bleek dat duitsers last hadden gekregen van hoogteziekte en niet verder wilden gaan. Ik had daarentegen nergens last van. Samen met m'n gids ging op weg richting Thorung Phedi. Onderweg kwamen we de gids van een groepje israeli's tegen die ook last had van AMS. Hij kon niets anders doen dan omlaag gaan. Another one bites the dust.
Na een gevaarlijk wandeling langs een rotswand waar dikke keien naar benenden vielen zagen we in de verte de barakken van Throung Phedi. Thorung Phedi betekent letterlijk : " voet van de berg" en dat is precies waar het is. aan de voet van de 5416 meter hoge Thorung la. Ik besloot omdat ik zo vroeg was om preventief van het 4500 meter hoge plaatsje naar 4800 meter te klimmen. Ik voelde me wederom prima. Iedereen in het hotel was gespannen voor de beklimming van de volgende dag.
Het was verstandig om om 4 uur 's ochtends te beginnen met de beklimming vanwege de harde wind die om 10 uur de kop opsteekt. Ik probeerde volledig ingepakt met alle kleren die ik had te gaan slapen in -10c. Om 3:30 zat ik in het restaurant een berg havermoutpap en een mars naar binnen te werken. Mijn gids waarschuwde dat het niet verstandig was om veel suiker te eten. Ik stond op en gespte mijn rugzak om, deed m'n muts op, handschoenen aan en stopte 2 liter flessen water in m'n jaszakken. Ready to go ! Daar was hij dan: de lang stijle rotswand die mij zou leiden naar het letterlijke hoogtepunt uit mijn leven. stap voor stap ga ik tergend langzaam omhoog. Steeds een slokje water nemend en steeds mijn hartslag controlerend. Hebben we al hoofdpijn ?. Nee...
Na 1 uur lopen zit ik weer op 4800 meter. We zijn aanbeland in Highcamp. Een zooi verlaten gebouwen waar je als meestgezochte crimineel ter wereld eenvoudig zou kunnen verbergen, omdat er toch nooit iemand is. Ik besluit om mijn looptempo vast te houden en door te gaan richting het theehuisje op 5200 meter. Tot mijn verbazing kan m'n gids mij niet meer bijhouden. Hij is duizelig, kortademig en moet overgeven. Typisch geval van acute AMS (had ie maar een mars moeten eten
). Ik heb geen zin om nog een nacht in Thorung Phedi te blijven en besluit om alleen door te lopen. De gids gaat meteen weer terug en spreek af dat hij een dag later naar Muktinath komt aan de andere kant van de pas. 1 uur later ben ik bij het Theehuisje. Ik beging een lichte duizeling te voelen in m'n hoofd en ik word ook een beetje kortademig. Na een kop thee (van 60 rupee !!!!) en een paar coconut cookies voelde ik me een stuk beter. Na 45 minuten lopen tussen enkele van de hoogste bergreuzen ter wereld was hij daar eindelijk ! de pas !!. Een euforisch gevoel bekroop me. De met gebedsvlaggetjes versierde paal midden op de pas vormde het middelpunt van mijn feestvreugde. Na een paar minuten vrolijk rond gehuppelt te hebben en een berg foto's te hebben gemaakt. Ging de weg... down
Afspraak : Als ik ooit in mijn leven nog eens een keer mocht beweren dat dalen makkelijker is dan stijgen dan mag eenieder mij spontaan ter plaatse doodschieten.. 2000 meter dalen en dat zonder ski's, sneeuw en vooral zonder stokken. Je knieen gaan zwabberen, het eelt onder je voeten zit aan de bovenkant van je voeten en je schouders zijn door het continue dreunen van de backpack veranderd in gehakt.
Lang zal ik de goden nog bedanken dat ik na 6 uur dalen eindelijk het heilige vuur van muktinath kon zien. Het heilige vuur van Muktinath ?. Muktinath is een bedevaartsoord voor bhoeddisten en hindoeisten van over heel de wereled. In een soort resort aan het eind van het dorp brand een vlammetje in het water. Gewoon een gasbel onder de grond die wat gas omhoog spuwt door het water. Niets bijzonders voor nuchtere westerlingen
. Wat wel bijzonder is is het Bob Marley hotel in het dorpje. Eindelijk eens een hotel met dekens, zit toiletten en een warme douche. Samen met het toiletpapier wat in overvloed aanwezig is mag je dit gerust een nepalees 5 sterren hotel noemen
. Een gids van een engelsman wist me 's avonds te vertellen dat mijn gids het niet zou halen naar muktinath en dat ik moest doorlopen naar Jomson 1 dag verder omdat de gids met het vliegtuig vanuit Manang over zou komen. Ik zou 1 dag extra moeten wachten in Jomson. Hmm dat was het dan. Ik had liever een dagje langer uitgerust in het Bob Marley hotel. De volgende ochtend vertelde de hotelmanager me na het afrekenen dat het goed was dat ik zo vroeg begon met lopen vanwege de wind. Ik had geen idee waar hij het over had ?. Een uurtje of 6 later zou ik er spijt van hebben dat ik ooit geboren was. Een paar verkeerde afslagen en ik was eindelijk weer op het rechte pad. 3 uur lopen naar Jomsom volgens opgave van de trekkingguide. Easy does it !. Onderweg kwam ik 2 israeli's en een nederlands meisje tegen die ik al eerder had ontmoet. We besloten samen om niet rechtstreeks naar Jomson te lopen, maar om 1 uur af te wijken van de koers om het pitoresque Kagbeni te bezoeken. Kagbeni is als een Oase in de woestenij van het Mustang gebied. Het plaatsje heeft zelfs een Yak donalds en een 7 eleven. We besluiten halt te houden bij een dutch coffee house om eens te gaan genieten van een echt bakkie koffie. Het duurde even, maar het bakje koffie was het 1 1/2 uur wachten wel waard.
Vol goede zin lopen we in israelische legerlooppas de weg richting Jomsom. Na de eerste bocht bij het uiteinde van het dorp zie ik een bekend petje door de lucht heenvliegen. Het is het petje van de israeli die voorop liep. Een windvlaagje... Doe een stapje naar voren en een stapje terug (iemand die dat leidje nog kent ?).
Stel je voor een drooggevallen rivierbedding met miljarden stenen van een kilometer breed en 15 kilometer lang. Stel je voor dat daar allemaal fijn zand tussenligt. Stel je voor dat dat wind doorheen blaast met snelheden boven de 110 kilometer per uur. Tel daar nog wat windhozen en zandhozen (???) bij op en het feit dat je dag daarvoor de fysiek zwaarste dag uit je leven hebt gehad.
Na een gevecht tegen de elementen kwam ik eindelijk aan in Jomson. Jomson is zo een beetje de hoofdstad van het Mustang district. Ik kon me niet indenken wie het in z'n hoofd zou halen om hier ooit een dorp/stad te bouwen.
Volgens een andere gids moest ik hier in Hotel Himalayan 2 dagen wachten op m'n gids die in zou komen vliegen vanuit Humde aan de andere kant van het annapurna massief. Ik zag er zwaar tegenop om in dit uitgewaaide gat te gaan zitten wachten op iemand. Gelukkig was het personeel aardig en waren er in de buurt een aantal winkeltjes die ook 2de hands boeken verkochten. Tijd voor rust en herstel in de Himalaya !.
's ochtends keek ik vanaf het dak van het hotel uit op het vliegveld om te kijken of er toevallig een gids uit 1 van de toestelletjes stapte. Vanwege de wind is het alleen mogelijk om van 7 uur tot 10 uur in de morgen vliegtuigen te laten landen en op te laten stijgen. Die morgen geen Guide te zien. Om de verveling wat tegen te gaan besloot ik maar een bezoekje te brengen aan het King Mahendra museum, maar omdat de videorecorder kapot was was er weinig interessant te bekijken behalve het nagebouwde klooster. Dus maar besloten om weer in een boek te gaan duiken.
De volgende octend begon weer hetzelfde ritueel als de ochtend ervoor. Van 7 tot 10 heb ik op het dak gestaan om te kijken of er een bekend gezicht te zien was. Helaas na de laatste landing gaf ik de moet op. Ik had geen zin meer om nog een dag langer te wachten in dit gat. Op straat liep ik een duits stel tegen het lijf die ik al eerder was tegengekomen in Muktinath. Ze vlogen zelf vanuit Jomson naar Pokhara om vervolgens naar Tibet te gaan en hadden een gids over waar ook al voor betaald was. Ik kon dus gratis een gids overnemen!. Een kans die ik natuurlijk niet kon laten schieten.
Eindelijk weer "on the road" na 2 dagen stilzitten. De volgende morgen liep ik met mijn nieuwe kameraad Som op weg naar Kalopani. Om de verloren dagen goed te maken besloot ik om i.p.v. in 6 dagen in 4 dagen naar Pokhara te lopen. Er was namelijk sprake van een aangekondigde staking en ik had geen zin om 3 extra dagen vast te zitten in de bergen.
Omdat we vroeg vertrokken waren hadden we geen last van de gehate wind door de vallei. Het weer was goed, de moraal was hoog en het eindstation al snel in zicht. Onderweg liepen we door het prachtige oude dorpje Marpha en in de rivierbedding hebben we nog naar fossielen gezocht (en gevonden !). Ja ik was weer in een prima stemming.
Tatopani was de volgende naam die op het kaartje stond als doelwit voor de volgende dag. Tatopani betekent zoveel als "warm water" een naam die het verdiend heeft door de beroemde hotsprings bij de rivier. Niet alleen is het water daar warm, maar ook de temperatuur. We dalen namelijk van zo'n 2500 naar 700 meter (en dat heb ik geweten !). Stom als ik was begon ik de dag te lopen op normale sokken. Het schuren van die sokken maakt je voetzoelen enorm warm (en gevoellig voor blaren) De brandende zon maakte de dag alleen maar warmer. Na een bloedhete lange dag bergaf lopen was een koude douche dan ook behoorlijk welkom. Gelukkig ben ik bespaard gebleven van blaren. Na de opfrisbeurt besloot ik maar een een kijkje te gaan nemen bij die beroemde hotsprings. Die bleek vol te zitten met een hoop bekenden van eerder op de trekking die ik was kwijtgeraakt. Tijd om wat bij te kletsen.
Het vooruitzicht was niet al te best voor de 1 na laatste dag. De langste klim van heel de trekking (700 naar 2700), Monsoonregens en een dikke kans op maoisten (en betalen). In de klim door het bos naar het eerste plaatsje braza van die dag kwam ik het britse leger weer tegen. Ja dezelfde als waar ik 2 weken daarvoor mee gestart was
. Was ik toch nog niet zo ver achterop geraakt. In brza stopte we voor een theepauze. Toen ik de eigenaar op wat coconutcookies trakteerde werd hij plots wat spraakzamer. Hij vertelde dat er in het volgende dorp op de route veel maoisten waren, maar hij wist een alternatieve route langs de andere kant van de bergkam die alleen door nepalis gebruikt werd en die behalve rustiger en beter begaanbaar ook nog eens korter was !. A secret way !. Daar hadden Som en ik natuurlijk wel oren naar. Enige nadeel was dat je eerst 1 uur lang verschrikkelijk steil moest klimmen. Na de inderdaad verschrikkelijk steile klim van 1 1/2 uur kwamen we aan in een dorpje waar ze nog nooit een tourist gezien hadden. Het hele dorp trok er dan ook voor uit om de blanke lelijke lange man te verwelkomen waarna ik ze natuurlijk betoverde met mijn digitale camera truckjes ;-). De energievoorraad aangevuld door Dahl Bat te gaan eten bij een oud vrouwtje en na het inslaan van wat vers water onze tocht naar Ghorapani voortgezet.
De route aan de andere kant van de bergen was geweldig om te lopen. Werkelijk niemand op onze weg en een mooi licht golvend pad door de bossen. Na 5 uur lopen was daar op de top van de berg dan eindelijk Ghorapani. De hotels zijn hier behoorlijk creatief in elkaar geflanst. Met blauw plastic zeil, planken en spaanplaten word er hier zo een hotel van 3 verdiepingen uit de grond gestampt !.
Na de verplichte opfrisbeurt (met warme douche !) even gezellig een beker black tea bij de stoof opdrinken terwijl ik zag hoe de britten 1 voor 1 ghorapani binnendruppelden, 3 uur later en elk 1200 rupee (14 euro) lichter dankzij de maoisten ;-).
De volgende dag staan we voor een dillema. Of we lopen verder omhoog naar Tadapani in een poging de maoisten wederom te omzeilen en de kans om de laatste bus naar Pokhara te missen of we lopen direct naar Naja Pul wat 1 uur korter is, maar wat een veel grotere kans heeft op maoisten. Hoeveel van mijn geluk zou er nog over zijn ?.
We besloten naar Tadapani te lopen, maar op een 1/3 van de klim besloot ik dat ik het helemaal gehad had met omhoog gaan en namen we een ander pad dat toch weer naar Naja Pul zou gaan. Later zou blijken dat we door dit kleine blokje om de maoisten alsnog omzeild hadden !.
Bij een bakje thee om onze overwinning te vieren kregen we te horen dat de laatste bus niet om 7 uur maar om 4 uur zou vertrekken uit Naja Pul. Een schier onhaalbare opgave om die laatste kilometers in zo'n korte tijd te doen. Ik gaf Som geld voor de buskaartjes en hij zette een sprint in om op tijd bij de bus te zijn om de kaartjes te kopen, ikzelf zette alles in werking om voor 4 uur beneden te zijn. De tijd tikte snel weg en in de verte zag ik Naja Pul opdoemen. Een lange kronkelende modderweg in aanbouw leidde naar de weg waar de bus stond te wachten. Bovenaan de weg stond Som te zwaaien dat ik op moest schieten, omdat de bus op het punt stond om te gaan rijden. Hij rende naar beneden om mijn rugzak over tenemen. Door de brandenetels, stenen en modder klauterde ik omhoog. De kleine tibetaan zat inmiddels al met mijn rugzak in de bus. Met m'n laatste krachten hees ik me de bus in om achter de chauffeur op een gereedschapskist neer te ploffen. Het was 4 uur ik keek naar buiten en het begon te regenen. Het britse leger had de bus gemist. Nederland - Engeland (1-0)
De Tocht door de Himalaya zat erop. Het was prachtig, het was afzien, Het was de zeer moeite waard en ik ga zeker nog een keertje terug.
Pokhara, de tweede stad van Nepal, maar meer relaxed dan Katmandu. Gelegen aan een meer en met in de achtergrond een van de mooiste pieken; Fishtail. Vanwege de staking moest ik noodgedwongen 3 dagen in Pokhara blijven. Helemaal niet erg, want er is genoeg te doen in en rond de stad. Van mijn duitste vrienden in Jomson had ik buiten de gids ook nog een gratis tourist bus ticket en 2 hotelovernachtingen in het Shikar hotel gekregen. Toppie van mein deutsche freunde
. Vanwege zijn goede diensten heb ik voor Som een stel nieuwe wandelschoenen gekocht. Die gast liep 350 kilometer op tennisschoenen !!. Hij was er erg blij mee.In Pokhara kwam ik een hoop bekenden van de trekking tegen. Waaronder tot mijn verbazing mijn gids Prakash (ja die ziek werd).
Hij was al dagen aan het wachten op me in Pokhara en had het helaas niet kunnen halen naar Jomson, omdat alle vluchten volgeboekt zaten. Hij wilde voor me het hotel en autorit terug naar Katmandu betalen. Ik heb geweigerd, omdat het nu heel duidelijk was dat ik 18 dagen betaald had en maar 9 dagen gekregen had. Dus helft van het geld terug. Prakash was bang dat hij nu geen baan meer zou hebbben bij de trekking agency, maar ik beloofde hem een goed woordje voor hem te zullen doen.
Op dag 2 in Pokhara besloot ik maar eens een wandeltochtje te gaan doen naar de World peace pagoda om de beentjes even uit te laten lopen. Op de weg naar de top van de berg werden we gewaarschuwd door een oude man dat er behoorlijk wat "leechie" in het bos waren. De gevreesde nepalese yukha dus
. De rest van de looptocht door het bos keek ik naar de grond om de beestjes te zien. En ja hoor de kleine wormpjes proberen via je schoenen razendsnel naar je benen te klimmen. Toen ik bij de Peace pagoda m'n schoenen uittrok bleek dat er al 3 in m'n schoenen zaten die vreemd genoeg niet door m'n sokken hadden toegeslagen.Op een terrasje vlakbij de de peace pagoda kwam ik een nederlands meisje (mathilde) tegen, waar ik onder het genot van een colatje mee zat te kletsen. Plots zag ik een rode vlek in m'n spijkerbroek en toen ik m'n broekspijp omhoog trok viel er net een dikke volgezogen bloedzuiger van m'n been af. Mathilde slaakte een kreet van afgrijzen uit
. De voldane Yukha probeerde te vluchten richting de struiken. Ik gaf me maar gewonnen. dag 3 bestond voornamelijk uit boeken lezen, ouwehoeren en de hotelmanager frans leren. 's avonds nog een afscheidsborreltje met Mathilde en 2 andere landgenoten in hoe kan het ook anders "Club Amsterdam" gedronken.
De volgende dag was het weer terug naar Katmandu. In een volgepakte toeristenbus gingen we over het gevaarlijke wegensysteem richting de hoofdstad. Mijn eerste ontmoeting met de stad was niet bepaald een positieve en ik zag er dan ook aardig tegenop om weer terug te keren in dat stinkhol. In de bus kwam ik Michael tegen, een pool die dagen ervoor ternauwernood aan de dood ontsnapt was toen hij met raften uit een boot viel en in een draaikolk terecht kwam. Na lang spartelen verloor hij zijn krachten en toen liet de draaikolk hem gaan ?. Hij had in ieder geval een goede tip om in Katmandu naar Pilgrim's Guesthouse te gaan.
Bij de busstop in katmandu zag ik de touts alweer zwaaien met kaartjes van het verschrikkelijk Hotel mount Fuji. Ik waarschuwde dan ook iedereen in de bus om niet naar dit veel te dure en ondermaatse hondenhok te gaan. Ik, Michael en 2 nederlandse gasten besloten om een Taxi te nemen naar Pilgrim's Guesthouse. Ooit wel eens met 5 man en 4 backpacks in een suzuki alto gezeten ?. Geloof het of niet maar het kan.
Pilgrim's Guesthouse was inderdaad een Oase vergeleken bij de andere hotels waar ik gezeten heb gedurende mijn reis. Schone kamer, Warm water, toiletpapier en een TV !!. En dat voor maar 5$ per nacht. Verder was er prima eten, een internet cafe en een mooie tuin. Ook Thamel bleek nu reuze mee te vallen. Na een paar dagen als de mensen je kennen en weten dat je niks van ze koopt laten ze je verder ook met rust en kun je gewoon heerlijk rondstruinen door de toeristische buurt.
De trekking agency deed gelukkig niet moeilijk over mijn refund. Ik kreeg netjes de helft van m'n geld terug en ik heb nog een goed woordje gedaan voor Prakash. Niemand kan er immers iets aan doen als hij hoogteziekte krijgt.
Het enige probleem was dat mijn roommate Michael elke dag steeds meer last kreeg van maagklachten. Geen enkel medicijn hielp behalve de Morfine (!!) tabletten die hij van een lokaal ziekenhuis had gehad. Vanwege de vele reiki centra in katmandu kwam ik op het idee om misschien wat hulp te zoeken bij een reiki centrum. Baat het niet dan schaadt het niet. Michael vond dit een goed plan en reeds na 1 sessie voelde hij verbetering. Na 2 sessies voelde hij meer verbetering en werden zijn schoenen gejat, die moest je namelijk buiten laten staan
. In ieder geval was m'n kamergenoot na een aantal sessies genezen van z'n pijn en kon hij z'n reis naar India voortzetten.Nog wat cultuur geproeft in Patan, Bakthapur, Bodenath en de Monkey temple. Allemaal prachtige tempelcomplexen, maar na 1 week tempelstruinen word je behoorlijk tempelmoe. En al die stupa's lijken toch wel behoorlijk op elkaar. Het enige waar ik nog even beslag op moest leggen waren die prachtige gebedsvlaggetjes. 50 rupee voor een rol van 25
.'S nachts was het vooral te doen in Tom and Jerry. een luidruchtige bar waar altijd wel wat te vieren is. 2 spanjaarden die de Everest bedwongen hadden gingen bijna op de vuist met 2 ieren. Een dronken tibetaan moesten we van een meisje afhouden om niet handtastelijk te worden. Op de tafel stond een lelijke engelsman te strippen, een hitsig deens meisje stond tegen iedere gast op te rijden en zoals altijd werd de rest van de ruimte afgevuld met israeli's. Het leukste was eigenlijk nog dat de baco's maar 50 cent waren of nee.. de groep australiers die dachten in korte broek naar everest base camp te lopen _/-\o_ .
Op de laatste avond in Katmandu maak ik een cruciale fout; ik eet een salade
. Met zware maagkrampen brengt de hoteltaxi me naar het vliegveld om mijn Thai airways vlucht vanuit Katmandu naar Bangkok te halen. Op het vliegveld kom een israelier tegen die ook richting Bangkok gaat. Aangekomen in Bangkok besluiten we samen op zoek te gaan naar een onderkomen in de buurt van Khao san road. Exit Nepal, Enter Thailand....
Meer, meer, meer...
Geen slurf maar een trap werd aan het vliegtuig gezet toen we aankwamen in Bangkok. Op het moment dat ik die trap afliep dacht ik dat de piloot een domme fout had gemaakt en de motor aan had laten staan zo warm was het. Het bleek de normale temperatuur te zijn Bangkok. Wat een verschrikkelijke hitte !!
Na het oppikken van m'n rugzak stapte ik vol goede moed op het eerste beste money changer af om erachter te komen dat ze van mijn 5000 nepalese rupees (toch zo'n 50 euro) niet gediend waren. Ook alle andere money changers hadden geen behoefte aan nepalese rupees (die ik tot op de dag van vandaag nog heb).
Samen met mijn nieuwe israelische kameraad Matan zetten we in de aircon bus aan richting Khao san road; het backpackers walhalla van Thailand. Na wat gevogel komen we terecht in Peachy guest house waar we voor 120 Baht een aircon room hebben.
Na het ditchen van de bagage besluiten we om de buurt maar eens te gaan verkennen. Khao san road is een mix van restaurants, bars, disco's, straatverkopers, prostituees en tuk tuk chauffeurs, maar eerlijk is eerlijk het is er altijd feest
Vanwege mijn salade maagproblemen ben ik al na 1 Heineken import zo zat als een pin. Ik heb veelvuldig wat sprintjes moeten trekken naar het toilet in Gulliver's tavern. In die tenten maak je ook gelijk kennis met hordes Thaise meisjes, die een allemaal 1 of meer westerse vriendjes willen. Het leuke is dat zelfs al begin je een verhaal over diverse soorten stopverf of over de haardracht van Jan Peter Balkenende, ze blijven altijd naar je lachen
. Je kunt ze geen hoeren noemen. Ze willen gewoon met je rondhangen en dat jij hun drankjes etc. betaald. Misschien een soort verdekte prostitutie dan. Onderweg terug naar ons hotel worden we gelijk aangerand door een stel omgebouwde dames. Mijn roommate heeft echter dankzij de grote hoeveelheid alcohol die hij genuttigd heeft ook een oogafwijking gekregen en staat met 1 van de "dames" te zoenen. Ik trok hem los van de stevige greep... De volgende morgen wist hij natuurlijk niks meer.
Na wat getob over wat te doen in Thailand wist Matan me te overtuigen om naar Ko Chang te gaan. Ko Chang is het op 1 na grootste eiland in Thailand (na Phuket) en nog niet zo verziekt door het toerisme (zo werd mij verteld). Zo gezegd zo gedigiedaan kochten we 2 buskaartjes naar Ko chang waar Matan zelf eerder een ticket had gekocht naar Tokio. Matan ging de 10de naar Tokio om daar voor een israeli sieraden etc. te gaan verkopen op festivals, iets wat veel israeli's doen om geld bij elkaar te sprokkelen om Japan te verkennen.
Omdat ik geen zin had om weer met diezelfde zware rugzak rond te lopen kocht ik een nieuwe rugzak + wat t-shirts en korte broeken om de komende tijd mee vooruit te kunnen in thailand. M'n zware pack dumpte ik bij The traveller's connection.
Omdat mijn maagklachten nagenoeg verdwenen waren besloten we om die avond om maar eens flink de beest uit te gaan hangen op Khao san road. In The irish pub speelde een prima rockband (covers van guns 'n roses, linkin park, ugly kid joe, blink 182 etc.). Gelukkig rook ik niet meer want in Thailand is het sinds kort verboden om in ruimtes met airco te roken (niet dat iedereen zich daar aan houdt) en de meeste leuke tenten hebben airco. Om 5 uur (alles is normaal dicht om 2 uur, maar sommige tenten schenken wat langer) kwamen we redelijk beschonken terug in ons hotel en om 8 uur zou onze bus vertrekken richting Ko Chang.
Ik had natuurlijk weer de beste plaats in de minibus. Met m'n achterste op een of andere metalen pin de airco recht op m'n noten blazend 7 uur lang uitkaterend in een bus hangen. Onderweg werden we getrakteerd op een goede portie thaise smartlappen
Na een boottocht van 1 uur waren we dan eindelijk op Ko chang. Ko chang is ongeveer 50km2 en heeft pas sinds 2001 een volledig geasfalteerde weg rondom het eiland. Het is voornamelijk begroeid met regenwoud. Een ander eilandje in de buurt draagt de nogal opwindende nam Ko kut
. De grootste plaats op Ko Chang is White sands beach. Dat zou onze stek worden voor de komende tijd. Volgens de lonely planet zou er geen enkele ATM aanwezig zijn op het eiland, maar het stond er werkelijk vol mee. Als er 1 volk berucht is voor onderhandelen en zo goedkoop mogelijk proberen te reizen dan zijn het wel de israeliers. Frustrerend was het dan ook voor Matan om steeds te horen te krijgen dat er niets te onderhandelen viel over de bungalowprijzen en dat de prijzen gewoon vast waren. Samen met David (een aussie) en Neil (een kiwi) kwamen we terecht bij Tantawan bungalows. Schone bungalows aan het strand met een goed restaurant/bar en een live band.
Na wederom een avondje zuipen en kletsen besloten we op dag om een zooi scooters te huren. De scooters in Thailand zijn niet te vergelijken met die in Nederland. Een honda automaat gaat hier al snel 110 kmph. zonnebrilletje op tegen de vliegen en gassen maar
. In de eerste de beste bocht gaat Matan op z'n plaat. Na 20 meter doorglijden komt hij tegen een boom tot stilstand. Hij geeft de schuld maar aan het materiaal (David zag hoe hij alleen de frontbrake gebruikte in de scherpe bocht) en ging gelijk terug naar de scooterverhuur om het duivelse apparaat terug te brengen.Samen met David ben ik toen maar doorgereden naar een waterval waar we nog even wat gevaarlijke stunts hebben uitgehaald
De thais zijn overigens wel consequent in het afzetten van buitenlanders. De buitenlanders mochten 200 baht betalen en de thais 20 baht (stond in het thais bij entree bij de waterval maar welke buitenlander kan dat lezen ?).
Eenmaal terug bij Tantawan mocht het klagen van Matan aanhoren die 500 Baht moest betalen voor de schade aan de kap van de scooter. Later zou echter blijken dat de scooter van iemand anders was die tegen mij kwam klagen dat hij nog meer geld wilde.
Oppassen met scooters huren, want ze zijn niet verzekerd !.
Ondanks het wat mindere weer was het prima relaxen op Ko Chang. Vooral de Thaise massage is een aanrader. 1 uur lang lijkt het alsof die kleine vrouwtjes je spieren uit elkaar trekken en helemaal zonder pijn is het niet, maar uiteindelijk werkt het heel ontspannend.
Inmiddels had ik besloten om niet verder te gaan kijken in Thailand, maar om een trip te maken naar Cambodja, Vietnam en Laos.
Het weer in Thailand was gewoon te slecht om er optimaal van te kunnen genieten.
En toen ging het mis... Het was Full moon party bij de KC bar. Dat mochten we natuurlijk niet missen. De biertjes, baco's en punch gingen er goed in en ik kwam in gesprek met wat engelsen die dezelfde plannen hadden als ik. Het verbond was snel gesloten en ik zou met hun mee gaan. Matan was al vroeg naar huis gegaan en om een uur of 2 vond ik het ook wel weer welletjes. Ik voelde me eigenlijk niet al te best.
De volgende morgen (middag) vertelde Matan me dat ik de hele nacht had liggen praten in het Nederlands, engels en duits (!!). Ik leek volgens hem een gespleten persoon met allemaal verschillende stemmen
. Gedurende de dag werd ik eigenlijk alleen maar zieker. De volgende dag ging Matan terug naar Bangkok vanwege zijn vlucht naar Tokio. Na hem uitgezwaaid te hebben dook ik weer terug in bed. Ik heb eigenlijk 1 week lang alleen maar ziek in bed gelegen, soms wat gegeten en wat gelezen, maar vooral geslapen. Gelukkig werd er goed voor me gezorgd door Katherine (een engels meisje die in de bar werkte) en Joachim en Tina (een deens stel). In het restaurant/bar hoefde je in ieder geval niet vervelen. De geweldige band ging zich te buiten aan gigantische hoeveelheden whiskey/soda (vanaf 9 uur 's ochtends) en begonnen met de dag slechter te spelen
gelukkig kon je als gast zelf ook de instrumenten bespelen. Vooral grappig was het verhaal van Sean een ier die samen met z'n zusjes op vakantie was. Na een paar uur drinken was hij zo zat dat hij met een nog al vlezig canadees meisje haar bungalow (nummer 15) in dook. Even later liep een amerikaan de bar binnen die vroeg of er nog een biertje te halen viel. Waarop de nog aanwezige gasten hem erop wezen dat er in bungalow 15 nog wel een koud kratje stond. Vervolgens gingen Sean en de amerikaan op de vuist. Sean won en de amerikaan vluchtte. Later die nacht is de amerikaan terug gekeerd om "wraak" te nemen en heeft over alle tafels van het restaurant heen staan pissen.
Alhoewel ik me nog lang geen 100% voelde moest er wat gebeuren. Ik had geen zin meer om in Thailand te blijven en nam de boot terug naar het vasteland. Op de boot kwam ik een nederlander tegen die al 3 jaar in Thailand woonde. Hij boodt me aan om me af te zetten in Trat, Trat is een handelsdorp vlakbij de grens met Cambodja.. Erg aardig van em want het was vanaf de boot toch 25KM naar Trat. Uit dank heb ik em getrakteerd op een goede bak noodles op de markt in Trat.
De volgende morgen nam ik de bus naar Cambodja. Op naar de 3de bestemming op mijn reis...
tot zover Thailand, maar ik kom terug !
wat super gaaf!! 
Superverhalen, ga zo door! Heel veel plezier in Vietnam
Waar was ik gebleven ? Yes ik was vroeg in de ochtend met de minibus vertrokken vanuit Trat naar de grens tussen Thailand en Cambodja.
Een amerikaan Richie die ik in Nepal tegenkwam wist me te vertellen dat Cambodja een land is voor mensen met een “Dark Soul” . Mensen met een slecht geweten hadden het er volgens hem het beste naar hun zin. Alles is namelijk te koop in cambodja, van wapens en drugs tot vrouwen en kinderen.
Zo erg kon het toch niet zijn ?
Via Hat lek in Thailand kwam ik bij de douane in Cambodja terecht. Gelijk stonden er een man of 5 aan me te trekken of ik een motobike of een taxi wilde. Ik besloot om met de meest behulpzame mee te gaan die me meehielp met het invullen van de papieren aan de grens.
Ik had al diverse verhalen gehoord over de andere grensovergang bij Poipet waar kinderen een dode kat zaten te aaien, bedelaars zonder armen en benen en andere ellende. Krong Koh Kong was een nog erger hellegat dan ik gevreesd had. Alles in dat plaatsje heeft gewoon een duistere en onfrisse sfeer. Mensen wezen naar jonge meisjes met de vraag of ik interesse had. Te ziek voor woorden gewoon.
De motorbike driver probeerde om mij in een of ander hotel te proppen omdat er geen bussen meer naar Phnom Penh of Sihanoukville toe gingen die dag. Omdat ik geen zin had om ook maar 1 minuut langer in dat slijkhol te zitten besloot ik een gedeelde taxi te nemen naar Phnom Penh voor 20$.
Even later werd ik met 5 cambodjanen en 1 taxichauffeur in een Toyota camry gepropt.
Over een rood bruine modderweg met aardig wat kuilen ging de 7 uur durende rit richting de hoofdstad. Nu is Cambodja berucht om z’n landmijnen en leek wel of de weg hier een slachtoffer van was geworden. Soms werd deze geweldige weg even onderbroken door een riviertje die je over moest steken met een veerpont wat bestond uit een aantal samenbonden olievaten, een zooi planken en een traktormotor. Na nog even 3 kippen overreden te hebben stopte de taxi om 7 uur ‘s avonds in Phnom Penh, central market.
De taxichauffer weigerde om mij af te zetten bij het guesthouse van mijn keuze (Narin 2). Hij had natuurlijk een veeeel beter en goedkoper alternatief. Ehm ja sure… Ik stapte uit en betaalde hem 2 dollar minder om vervolgens een motobiker mij naar Narin 2 te laten brengen.
Narin 2 is een prima guesthouse. Kamers met tv, warm water en fan voor 4$. Vanuit het guesthouse kun je ook goedkope bustickets en visas regelen of motobikes en fietsen huren. Ook het eten was er prima. Gelijk een visaregeling voor Vietnam aangevraagd en busticket gekocht.
Na het avondeten kreeg ik een wel heel eigenaardige menukaart voorgeschoteld “shooting range” getiteld. Met een keuze uit diverse smaken machinegeweren, handpistolen, shotguns en zelfs handgranaten !. Ik had al vernomen dat sommige zieke geesten zelfs op kippen of koeien schieten. Ook kregen 2 engelsen een tank aangeboden voor 100$ !.
Cambodja is natuurlijk berucht vanwege de Rode Khmer tijd en de jarenlange burgeroorlog die tot op de dag van vandaag nog z’n slachtoffers eist (zie landmijnen). Een aantal getuigenissen van die verschrikkelijke tijd zijn te vinden in de vorm van The killing fields en de Tuol sleng museum.
Op dag 2 in PP met 2 engelse meiden een minibus gehuurd en naar The Killing fields gereden. Het landschap verraadt eigenlijk niets van wat voor taferelen zich hier hebben afgespeeld. Een monument met daarin 8000 schedels, gerangschikt op sexe en leeftijd is opbouwd ter nagedachtenis. Ongeveer 17.000 mensen zijn vermoord op die plaats. Vaak met een knuppel om kogels uit te sparen !.
skulls
Het Tuol Sleng museum (s-21 prison) geeft een iets betere indruk van wat er gebeurd is. Een videofilm met interviews en verhalen van een cipier en van 1 van de 7 overlevenden. Overal hangen foto’s van alle mannen, vrouwen en kinderen die allemaal in s-21 hebben gezeten en uiteindelijk zijn vermoord op The Killing Fields. Je wordt er stil van…
s-21 prison
Gelukkig zijn er in Phnom Penh ook nog leuke dingen te doen
in moviestreet kun je onder het genot van een drankje in je eigen kamer met grote bank en airco een film naar keuze bekijken.De volgende ochtend met een motorbike naar een militaire basis gereden. Als nederlander heb je natuurlijk weinig kans om eens een keertje te schieten en ik had als counterstrike fanaat toch wel even de behoefte om met een AK-47 te schieten (30 kogels - 20$).
Een oorverdovende ervaring kan ik je wel vertellen (zelfs met oordoppen). De Kalashnikov geeft aardig wat terugslag. Het doelwit (een poster van een bankrover) heb ik doorzeeft van zo’n 50 meter afstand
. Na een blikje cola kreeg ik ook nog een handgranaat of pistol aangeboden, maar daar had ik geen behoefte aan.‘s middags nog een bezoekje gebracht aan het koninklijke paleis en the silver pagoda. De grootse attractie was ikzelf toen ik vakkundig een bak noodles naar binnen aan het werken was bij een lokale vreetschuur. De cambodjanen vonden het blijkbaar enorm interessant om een hollandse reus met chopsticks te zien worstelen.
De meeste mensen bezoeken Cambodja niet vanwege het schieten of the killing fields, maar vanwege het beroemde Angkor, een gigantisch groot gebied met tempelcomplexen van soms meer dan 1000 jaar oud. Ook bekend van de film Tombraider. Dat was dan ook mijn bestemming voor de volgende dag. Na een 6 uur durende busrit over een voor cambodjaanse begrippen perfecte weg kwamen we aan in Siem Riep. Siem Riep ligt naast de Angkor tempels en volledig volgebouwd met hotels in alle soorten en maten.
Stoned
Je kunt je op verschillende manieren laten vervoeren tussen de tempels. Fietsen, motobikes, busjes, taxi’s en zelfs olifanten. Ikzelf had voor 6$ per dag een prive chauffeur ingehuurd
Na het aanschaffen van een 3 day pass kon het avontuur beginnen. De bekenste bouwwerken zijn Angkor Wat, Angkor Thom en Ta Prohm. Persoonlijk vond ik Angkor Wat erg indrukwekkend, maar veel te druk. Bij de beklimming van de hoogste toren van het complex stond een chinees heftig te gebaren en te roepen dat het “not such a smart idea !” was om die stijle trap op te klauteren. Hij wist natuurlijk niks af van mijn himalaya ervaring
en ik zwaaide vriendelijk naar hem toen ik boven was. 
Dikke boom
Ta Prohm is eigenlijk de mooiste tempel. Bijna volledig overgroeid door gigantische bomen. Je moet het zelf zien om het te ervaren. Een oud kereltje staat de hele dag de vloer te bezemen. Ditzelfde mannetje staat ook op de cover van het lonely planet guidebook en heeft een aardig handeltje opgezet in souvenirs
.Bij het eten van een bordje fried rice bij een van de tempels krijg ik als extratje een kakkerlak in m’n eten. Ik zie het meegebakken beestje pas als hem al half heb opgegeten. Een onaangename verrassing dus
Na 3 dagen Angkor ging ik over dezelfde weg terug naar Phnom Penh waar inmiddels mijn paspoort klaar zou liggen met een visum voor Vietnam.
Onderweg stopte bij een marktplaats waar je keuze had uit een aantal lokale delicatessen namelijk : kakkerlakken, kevers, sprinkhanen en dikke zwarte spinnen (gefrituurd of gebakken). Na mijn halve kakkerlak besloot ik deze keer maar over te slaan. Een kerel voor me in de bus zat heerlijk zijn spinnen op te peuzelen
. Gedurende de rode khmer tijd was er hongersnood in Cambodja en gingen de mensen op zoek naar alternatieven.In Phnom Penh mijn vliegticket van Bangkok naar Melbourne 1 maand vooruit geschoven. Ging er erg leuk aan toe in het Thai airways office. Je kunt in cambodja dan wel een nummertje trekken. De gemiddelde cambodjaan trekt ook wel een nummer, maar loopt dan direct naar de balie om tegen een medewerker aan te gaan schreeuwen of ze nou aan de beurt zijn of niet.
Na 2 uur wachten was nummer 28 dan eindelijk aan de beurt. Om wat af te koelen ‘s middags een wandeltripje gedaan naar Wat Phnom waar een boze aap probeerde m’n wierookstaafjes af te pikken
.De cambodjanen zijn best vriendelijk, (behalve in de grensdorpjes en in wachtrijen). Je kan zien dat land druk bezig is om zichzelf er weer bovenop te helpen. Ik had alleen tijd om de toeristische trekpleisters te bezoeken, maar ik heb van veel mensen gehoord dat de buitengebieden in het noord oosten zeker de moeite waard zijn.
Na alle papieren rompslomp in Phnom Pehn ging de weg verder richting Ho Chi Minh city (Saigon) in Vietnam.
Even heel nieuwsgierig: wat kost een 3 day pass voor Ankor Wat tegenwoordig?
3,5 jaar geleden was het 40 dollar.
Ik zit nu weer in Thailand, vast in een gat wat Khong kaen heet (4de stad van Thailand) alle aircon bussen naar chang mai zitten vol tm de 19de. zwaar gaar dus...
quote:Sokimex is van de neef van de president. VandaarOp vrijdag 16 juli 2004 15:58 schreef Kamigot het volgende:
Tis nog steeds 40$ voor 3 dagen. Een lokale olieboer sokimex runt de handel en vangt netjes alle centjes
Voor het geld moeten ze wel alles onderhouden, maar de plaatselijken hebben het idee dat er toch veel aan de strijkstok blijft hangen. Welkom in Cambodja Krong Koh Kong is inderdaad een ervaring op zich. Een hol vol smokkelaars. Waarschijnlijk hebben we op de achterbank van dezelfde Camry gezeten, en de touts zijn daar echt erg. Gastvrij is anders.
De spinnen (tarantula's ja), worden gekweekt in farms (in holen) in de omgeving van Skuon. Zijn een lekkernij zover ik weet, niet zozeer vanwege hongersnood. Raar gezicht als ze met een dienblad vol voorbij komen. De weg van Phnom Pnhem naar Siem Reap, vlak voor Kompong Thom is trouwens wel zo ongeveer de slechtste weg die er is. Model weg na behandeling door clusterbommen.
Je gaat wel erg snel door landen. Heb je niet het idee dat je veel mist?
Voor Vietnam heb ik wel ruim de tijd genomen (3 weken), maar dat was nog niet genoeg om overal optimaal van te kunnen genieten. Door een fout heb ik maar 1 week in Laos kunnen zijn wat ook jammer was. Meer hierover in mijn volgende reisverslagen.
Ik heb toch gisterenochtend een bus kunnen vinden die naar Chiang Mai ging. Ik zit dus inmiddels lekker te chillen in deze relaxte stad
De bus van Phnom Pehn naar de grens met Vietnam was weer eens overbevolkt met toeristen. Onderweg konden we weer heerlijk genieten van de duivelse karaoke video cd's. Na het bedreigen van de buschauffeur door het overgrote deel van de passagiers kregen we het gedaan dat er een normale muziek cd op werd gezet. Geloof me als ik zeg dat je van 6 uur cambodjaans karaoke gejengel een aardig beurse grijze massa begint te krijgen.
Na mijn laatste riels te hebben gedumpt bij een noodlebar ging ik met rasse schreden richting de vietnamese grens. Hier werd ik weer geconfronteerd met het cambodjaanse queing probleem. Na wat gemwurm en geduw gooide ik ook mijn paspoort het douane hokje in.
Het werkte want 10min later stond ik al in Vietnam. Nu nog die bus zien te vinden die me naar Saigon zou brengen.
De bus was makkelijk te vinden, maar zou pas vertrekken als er genoeg passagiers waren. En al mijn busgenoten stonden nog in de cambodjaanse massa bij de grens !. 4 uur later was er dan eindelijk genoeg vulling voor de bus. Gelijk werden we platgegooid met brochures door een vietnamees meisje met de nogal opmerkelijke naam happylady. Diverse tours en bustickets voor werkelijk geen geld met gratis t-shirts, cd's etc.
Bij aankomst in Saigon werden we gelijk op de backpackersstrip gedropt. Een paar straten vol met winkeltjes, bars, hotels, tour agencies. Opmerkelijke aan Vietnam is dat je belasting betaald naar breedte van het gebouw. Daarom zijn de meeste hotels (vaak mini hotels genoemd) zeer smal, maar erg hoog. Ik besluit voor 4 nachten te crashen in hotel Le Trung.
Daarna bij Happy tours een open busticket gekocht naar Hanoi (met diverse stops / 23$) en 3 dagtours (mekong delta, cu chi tunnels en city tour). Reizen is bijzonder eenvoudig tot dusverre, maar je belandt wel in een soort commissie circuit.
M'n eerste dagtrip in Saigon ging naar de Mekong delta. De Mekong is een van 's werelds grootste en machtigste rivieren en hij loopt in de Vietnam de zee in. Met een bootje word ons groepje (8 man) naar diverse eilandjes gebracht waar we diverse ambachtelijke werkwijzen mogen aanschouwen, door natuurlijke kanalen varen en kunnen genieten van traditionele vietnamese muziek. Onder de lunchpauze worden we getrakteerd op een flinke monsoonbui. Tijd om nader kennis te maken met de groep. 2 nederlanders (Martien die net uit Australie kwam en ik), 3 ieren (altijd gezellig), 2 doven en 1 japanse genaamd Mei die praten tot een duursport heeft verheven. Nu heb ik aardig wat geduld, maar deze japanse bleef maar doorouwehoeren. voorbeeld: welke vliegtuigmaatschappijen hoeveel douchecabines hebben in de 1ste klasse lounge in Tokyo en Los angeles. De onderwerpen waren ook niet bijster interessant. Ik denk dat iedereen Mei op ignore modus had staan toen de bui over was.
Varen over de mekong
Na nog een eilandje waar slangenwhiskey gemaakt werd (een fles whiskey met daarin een cobra en/of schorpioen). Bracht het bootje ons weer terug naar de minibus. Onderweg terug stopte we bij een soort van dierenparkje met een aantal kooien met slingerapen erin. Opeens slaakt iemand een ijselijke kreet. Het was 1 van ieren, hij had net een cornetto gekocht en was te dicht langs een kooi gelopen waarop een slingeraap het ijsje uit zijn hand gegrist had. Zwaar verontwaardigd en nog in shock liep de ier terug naar de ijscoboer om een nieuwe ijsco te halen. ( aap - mens 1 - 0 ) Ik haalde nog even aan dat hij de aap ook een banaan kon geven ingesmeerd met chilisaus om wraak te nemen.
's avonds nog wat met martien gedronken. Hij zou de dag erop naar Muine gaan (een dorpje aan de kust) dus de kans was klein dat we elkaar nog zouden treffen. Inmiddels had ik ook een aardige vooraad vietnam oorlog films en een dvd speler. Dus met een koud pilske lekker dvd's kijken in de hotelkamer.
Een van de grote trekpleisters in Vietnam zijn de beroemde Cu Chi tunnels. Het is een tunnelscomplex wat zo'n 270km2 bestrijkt. Zelfs tot in Cambodja en Laos. De amerikanen hadden geen idee waar al die schoten vandaan kwamen toen ze een basis bovenop de cu chi tunnels hadden gebouwd. Uiteindelijk hebben de amerikanen met een stel B-52's de boel ge carpedbombed in 1968. Tijd om eens een kijkje te gaan nemen bij deze beruchte tunnels dus.
Bij de volledige dagtour stop je eerst bij een Caodistisch tempelcomplex. Het is een soort fusiegodsdienst van een sekte. We mochten een ceremonie bijwonen. Eigenlijk een beetje saai en ik had er spijt van niet de halve dagtour genomen te hebben.
Na 2 uurtjes doortuffen kwamen we aan bij de cu chi tunnels. De handel is een beetje gerestaureerd en de meeste tunnels zijn groter gemaakt omdat wij grote europeanen anders die tunnels helemaal niet inkunnen. Ik kan begrijpen waarom die amerikanen geen grip konden krijgen op de NVA en de Vietcong. Je komt gewoonweg die tunnels niet in. We mochten een stukje sfeer proeven door 130 meter door 1 van de tunnels te kruipen. Volledig donker, bloedheet en krap op je knieen en ellebogen door een tunnel heenkruipen.Een zeer indrukwekkende ervaring.
Kleine vietnamees in klein gat
Na de tunnels kregen we een aantal voorbeelden van valstrikken te zien. Ik ben blij dat ik geen amerikaanse militair was in die tijd. Een soort gehaktmolens met weerhaken. Vallen die onderin je voet staken met een weerhaak, de soldaat moest met val en al in de helicopter naar het ziekenhuis (ze noemden dit souvenirtraps). En dan had je nog de beruchte scherpe bamboesticks.
Samen met een kiwi Neil en een australier Marc ging ik naar de shooting range. Schieten is in Vietnam wel legaal. Ik had in Cambodja al met kalashnikov geschoten en nu wilde ik de M-60 wel eens proberen (ding wat op helicopters etc. zit). Neil en Marc gingen voor de kalashnikov. En deze keer mochten er wel foto's genomen worden.
Redneck
De 3de dag in Saigon ging de citytour niet door wegens te weinig animo. Ik kreeg netjes m'n geld terug en ben met m'n guidebook zelf de stad gaan verkennen. Saigon is gigantisch druk met motobikes. Het ziet er werkelijk zwart van. Gelukkig is oversteken niet al te lastig als je goed uit je doppen kijkt. Na een bezoek aan een park, reunification palace, war remnants museum en het Ho chi minh city museum kwam ik in een grote arcade hal terecht waar ik nog even hardcore daytona usa heb gedaan tegen wat vietnamezen. Mijn maniakale rijstijl was echter niet afdoende om de vietnamezen af te schudden. Bij Happy tours de operator ingelicht voor mijn busticket naar Dalat (1ste stop op mijn open ticket)
's ochtends in de bus was het even schrikken. De japanse praatmaniak Mei zat bij me in de bus. Even dacht ik aan uitstappen, maar het sluiten van mijn ogen was blijkbaar afdoende om de woordenwaterval af te stoppen. Een australisch stel voor me was de lul.
Bij de koffiepauze (ze hebben overigens heerlijke koffie in nam) kwam Mei weer eens naast me zitten. Ik vertrelde haar over mijn plannen om misschien naar Mexico toe te gaan. Volgens haar was het niet zo'n goed idee want er verdwenen mensen in Mexico. En geen individuen, nee hele bussen met mensen !!. Ik antwoorde daarop dat overal mensen kunnen verdwijnen en dat zoiets mij er niet van weerhoud om een land te bezoeken. Volgens haar "didn't I get the point". Ignore modus aan en op naar Dalat.
Dalat ligt op zo'n 1500 meter hoogte en het is er daardoor het hele jaar bijzonder koel (max 25c). Ze noemen het ook wel eternal spring. Vanwege het onaangetaste is er nog veel van de franse invloeden terug te vinden. Voor de vietnamezen zelf is het een van de populairste vakantie en huwelijksreis bestemmingen (samen met Nha trang). Na die maanden van hitte moest ik behoorlijk wennen aan de kou. Ik had helemaal geen trui of lange broek bij me en dat is aardig hard nodig in Dalat.
Op straat word je continue lastig gevallen door nors uitziende bikers die zichzelf "easy riders" noemen. Je kunt met ze gaan toeren voor het luttele bedrag van 50$ (!!) per dag. De meeste mensen vinden ze helemaal geweldig, maar zelfs als je in een restaurant even rustig zit te eten komen ze ongevraagd aanschuiven om vervolgens een bult recommendations en foto's voor je neer te gooien. Ik was niet bepaald gecharmeerd van deze iri riders.
Met een knakker van het hotel in Dalat ging ik de volgende dag een tour doen. We begonnen met een tempel waar heel wat vietnamese meisjes met me op de foto wilde (velly tall man !). 2 watervallen (waarvan 1 met de vietnamese manneke pis), Chicken village (met een gigantische betonnen kip), de Dragon Pagoda (tempel met hoe kan het ook anders een draak), Crazy house (maf huis met themakamers die voor woekerbedragen verhuurd worden), het oude franse treinstation en De Dalat Eiffeltoren later stopte we bij een klooster... .
Bij de Dragon pagoda
De man die hier woont noemen ze de crazy monk. Hij heeft meer dan 100.000 schilderijen gemaakt en een zooi standbeelden. Hij begroette me met een vrolijke lach en vroeg waar ik vandaan kwam, daarna nam hij me van boven tot onder op en dacht dat ik een strong man was. Daarop vroeg hij of ik even een standbeeld van 50 kilo op een houtblok voor em wilde slepen !. De man was inderdaad crazy. Ik kreeg het voor elkaar om het beeld op het houtblok te slepen. De monk drukte een hamer en beitel in m'n hand en vroeg of ik het hoofd van het beeld af wilde beitelen. 45 minuten hakwerk later viel het hoofd onder luid gejuich van de monk op de grond. De filmpjes en foto's moest ik vervolgens even op 1 van zijn 3 (!!) pc's zetten. De mafkees is namelijk zo'n beetje de rijkste man van Dalat. (De meeste schilderijtjes van hem gaan voor zo'n 15$ over de toonbank en doe dat maar eens x 100.000) Even later kwam er een ander groepje binnen gelopen die werden door de monk ook gelijk aan het werk gezet. Grappig om te zien: 2 australiers die een beeld van 100 kilo door een tuin heen slepen.
De volgende dag ging ik met de bus vanuit het koude Dalat richting het zonnige strand van Nha trang. Ditmaal zonder mijn japanse vriendin.
To be continued...
Helaas heb ik nu geen tijd maar 'k weet wel hoe 'k m'n nachtdienst door ga komen straks
Een relatief kort busritje van 3 uur bracht ons naar het beach resort bij uitstek in Vietnam : Nha Trang. Ik had na weken steden en jungle wel weer eens een keertje zin in wat zon, zee en zaufen. Nha Trang is ook populair bij de vietnamezen zelf en daarom zijn de prijzen ook wat hoger dan in de andere steden.
Omdat ik geen zin heb om in een commissiehotel te gaan zitten, ren ik gelijk vanuit de bus de hoek om naar een hotel wat me door iemand anders aanbevolen was; het Blue Star hotel. Als ik m’n spullen in de kamer heb gedumpt en naar de receptie loop zie ik mijn hele bus inclusief backpackers voor de deur staan en de chauffeur roept iets onverstaanbaars tegen de receptioniste. Hij wilde natuurlijk commissie voor mij (wat hij niet kreeg ).
Behalve het mooie strand is Nha Trang ook bekend vanwege de vele duikscholen. Je kunt hier heel goedkoop je Padi open water of een ander level halen. Na wat rondvraag kwam ik uiteindelijk terecht bij octopus diving, een duikschool met vriendelijk personeel (voornamelijk australiers). Na het betalen van 200$ voor een 3 daagse Padi open water cursus kreeg ik gelijk een stapel boeken mee om te gaan studeren.
Na 1 dag flink studeren moest ik om 8 uur bij de duikschool verschijnen. Daar zou ik mijn instructeur en mede cursusgenoten ontmoeten. Ik was er als eerste en ik stond wel een beetje vreemd te kijken toen mijn instructeur zich voorstelde “Simon’s the name” in een flits zag ik tussen de vele tattoo’s een groot hakenkruis en een SS teken.
Half z’n mond stond vol met gouden tanden. Wat voor een figuur heb ik nou weer als instructeur !!.
Even later liepen de andere cursusgenoten naar binnen. Vanessa, een zwitsere van 26 die samen met haar vriend op vakantie was voor 3 weken en voor een grote bank werkt en Sean, een Australier van 32 die getrouwd is met een vietnamese en die voor Asia Squad werkt in Melbourne. Voor die baan moest hij vietnamees leren en daar ontmoette hij zijn (prachtige) vrouw.
Na wat vragenlijsten ging om 2 uur ’s middags the gang richting een 4 sterren resort om daar in het zwembad de uitrusting leren te gebruiken. Eerst moeten we 20 lengtes zwemmen en 10 minuten “floaten”. Daarna begint het echte werk.
Het is wel vreemd om de eerste keer onderwater adem te halen. Je raakt lichtelijk in paniek de eerste paar seconden, maar na een uur of 4 oefeningen doen krijg je de smaak te pakken. Het enige probleem is dat mijn kaalgeschoren schedel lichtelijk begint aan te blakeren
.Op dag 2 kan het echte werk beginnen. Met een van de vele boten zetten we koers richting een eilandje een uur varen van de kust. Helaas is het zicht niet zo goed vanwege een orkaan in de buurt van de fillipijnen. Door dynamite fishing is ook het meeste hardkoraal afgestorven. Zonde natuurlijk, maar er is nog genoeg te zien.
Op mijn eerste duik zie Clownfish (die uit Nemo ja ), Trumpetfish (langwerpig) en Cuttle Fish (verander van kleur). Het meest interessante vind ik eigenlijk de zeeegels die gevaarlijk tussen het zachte koraal liggen. Duiken is een geweldige sport en ik ben er gelijk helemaal aan verslaaft.
Enig probleem wat ik heb is dat ik m’n lucht te snel verbruik (2 x zo snel als Vanessa !) Ik adem te vlug en zwem te snel. Op de laatste duik zat mijn verbruik nog maar iets boven dat van de zwitserse. Sean kreeg nog een close encounter met een Clownfish die z’n kinderen probeerde te beschermen en voor z’n masker heen en weer zwom. Ik had een parasitaire vis aan m’n pak hangen die normaal met haaien meezwemt !. Dat werd me achteraf pas verteld ik zag hem zelf niet.
duikertje blub blub
Na een laatste examen van 50 vragen te hebben gemaakt waren we allemaal Padi open water diver. Op naar The great barrier reef !.
Om ons succes te vieren spraken we ’s avonds af in de Guave bar, daarna zouden we naar The sailing club gaan om Portugal – Nederland te kijken. Instructeur Simon vertelde dat hij vroeger toen hij in Swindon woonde een skinhead was en alles haatte wat niet blank was. Hij had zelf een duitse adelaar op z’n borstkas staan. Hij had er nu spijt van en wilde alles zwart laten tattoeeren. Daar was hij nu voor aan het sparen. Volgens hem gaven de vietnamezen er weinig om, maar er waren natuurlijk geregeld opmerkingen van westerlingen.
Na het jammerlijke verlies van Ha lan tegen Portugal probeerde ik naar huis te komen. Helaas was heel de stoep bezaaid met hoertjes die allemaal aan je zitten. Suckie, fuckie sir !. Als de weerlicht achter op een motobike gesprongen en terug gegaan naar het hotel. Zelfs daar werd ik nog gegrepen door 2 hoertjes. Ik ga ook eens een keer laat op stap zeg !. Snel het hotel in gegaan en gaan pitten. De volgende dag zou ik de nachtbus nemen naar Hoi an.
Hoi an is het kledingmekka van zuid-oost Azie. De meeste mensen (en voornamelijk vrouwen
) komen om hier goedkoop goede kwaliteit kleren te laten maken. In de eindeloos doorratelende naaiateliers vliegen binnen enkele uren de meest uiteenlopende kledingstukken naar buiten. Van jurken en complete kostuums tot schoenen en kopieen van westerse kleding (inclusief de opdrukken) Ik had helaas geen ruimte meer in m’n bagage dus ik moest wat interessante aanbiedingen afslaan.Ik besloot een dagtripje te gaan doen naar de My Son tempels (spreek uit als : Mie Son). De My Son tempels zijn gebouwd door het Champa volk in een latere periode dan Angkor in Cambodja. Helaas is er weinig over van de tempels omdat de amerikanen het grotendeels verwoest hebben in de oorlog omdat er vietcong strijders verborgen zaten. Na een brief van een franse archeoloog aan de amerikaanse president zijn de bombardementen stopgezet. Veel te laat helaas.
Een stel engelsen spreekt me aan op de wonden op m’n benen en vragen zich af of het van bloedzuigers is of van honden. Dankzij de vele muggenbulten die ik op Ko Chang heb opgelopen, het krabben aan die bulten en de griep hebben bacterien de kans gekregen om de wonden te infecteren en groter te maken. Ik keek eens goed en het zag er inderdaad niet uit. Grote wonden met pus en etter
1 van de engelsen was een dokter en waarschuwde me dat dit door zou kunnen dringen tot op het bot als ik niet snel antibiotica ging halen. De volgende dag ging ik dan ook gelijk naar Hue een plaats ten noorden van Danang om medische hulp te zoeken.
In Hue kwam ik bij een ziekenhuis terecht wat er werkelijk uitzag als een slagerij. Overal bloed en mensen die open lagen of bepaalde lichaamsdelen miste. Ik voelde me maar een aansteller toen ik dat zag, maar ik werd gelijk naar voren gehaald in de rij door een vriendelijke vietnamese verpleegster die nogal zorgelijk naar m’n benen keek. Na het grondig schoonmaken van alle wonden kreeg ik een lading medicijnen mee waarvan een olifant 1 maand stoned is. Als het binnen 1 week niet weg was moest ik terug gaan naar een ziekenhuis.
Ik werd behoorlijk vrolijk van de pillen, maar het spul sloeg wel aan. Na 2 dagen waren alle onstekingen weg.
Terug naar Hue. Hue is bekend vanwege haar ligging dicht tegen de De Militarized Zone tussen het voormalige Noord en Zuid – Vietnam. Ondanks de fikse gevechten is er veel moois bewaard gebleven zoals de citadel, tomb le tuc, diverse pagoda’s etc. Zeker de moeite waard om een paar dagen te blijven.
Luie visser
Op een uurtje of 2 rijden van Hue begint de DMZ, omdat ik toch wel eens een kijkje wil nemen boek ik een dagtour die ons langs Razorback hill, Khe san arme base (hier waren de zwaarste gevechten in de oorlog), De Ho Chi Minh trail, een hill tribe village, de oude grens en een tunnelscomplex voert. Vooral de vele amerikanen waren onder de indruk van Khe san army base, omdat er van iederen wel een bekende gevochten had en gewond geraakt is of gedood.
De aanval van de NVA op Khe san army base in 1968 kostte het leven aan circa 500 amerikanen en 10.000 noord-vietnamezen. Een aantal invaliden verkoopt op het terrein (wat nu grotendeels koffieplantage is) nog medailles en dog tags die ze gevonden hebben in de modder. Slechts een museum, een tank en wat helicopters zijn bewijs van wat er gebeurd is.
Na een lange dag DMZ kom ik terug in Hue en ga naar een internet cafe, als ik aan reisverslag Thailand zit te typen gaat er buiten een oude dikke duitser bijna op de vuist met een paar vietnamezen. Hij heeft heel het toilet onder gekost en de vietnamezen wilde 10.000 dong (1$) voor het schoonmaken van het toilet. De duitser wilde echter helemaal niks betalen. Ik moest met m’n 1.92 even ingrijpen om escalatie te voorkomen. Na de komst van de politie koos de duitser toch maar eieren voor z’n geld.
Wederom een nachtbus zou me een paar uur later naar Hanoi brengen. Als lange nederlander kun je het behoorlijk krap krijgen in zo’n bus. Vooral als je denkt een dubbele zitplaats te hebben en ze om 3 uur ’s nachts nog even 20 vietnamezen extra in de bus proppen terwijl er maar 8 plaatsen beschikbaar zijn. Even later zitten er 2 vietnamen naast me waarvan 1 kind wat me de hele nacht zit te schoppen. Daar gaat m’n kans op een goede nachtrust. Gelukkig moet dit dynamische duo er 2 uur voor Hanoi uit en kan ik nog even de ogen dichtknijpen.
Als een slappe vaatdoek rol ik om 8 uur die morgen uit de bus. Vervolgens ren ik voor de de andere backpackers het Youth Hotel in om de beste kamer (en laatste !) kamer te pakken. Na een frans stokbrood val ik op bed om wat uurtjes slaap goed te maken. Geen nachtbussen meer voor mij !.
We zijn er ! Hanoi, de hoofstad van Vietnam en het voormalig communistisch bolwerk van ome Ho. Je merkt wel een beetje een mentaleitsverschil met het zuiden. Mensen zijn hier niet zo vriendelijk als in het zuiden, tenzij je wat langer met ze praat. Na een uurtje worden ze wel wat losser en echt vriendelijk, maar in het begin heb je niet echt het idee dat ze westerlingen (kapilisten)mogen.
In het Youth hotel regel ik een visum voor Laos en een buskaartje naar Vientiane (de hoofdstad van Laos). Ook koop ik een kaartje voor een minivan die een tour doet langs het befaamde Ho Chi Minh Mausoleum, museum’s en wat andere bezienswaardigheden.
Het Ho Chi Minh Mausoleum is enkele maanden per jaar gesloten omdat Ome Ho opgeknapt moet worden in Rusland. Netjes gekleed, zonder pet oid word je in een lange rij door het mausoleum heengeloodst. En daar ligt de vietnamese godfather als een eftelingpop in z’n glazen kist (Ho Chi Minh wilde overigens gecremeerd worden).
Kami @ mausoleum
Het ethnic museum was niet echt interessant. Het is eigenlijk best vaag dat ik in Nederland nooit een museum bezoek, maar als je op reis bent wil je gelijk als die museum’s gehad hebben. Sommige zijn wel ok, maar andere doodsaai. Een tempelcomplex ter ere van confusius was een van de leukere dingen op de trip. Ik kreeg een mooie sombrero op m’n kale knikker en mocht meedansen met de lokale dansgroep. Als laatste stond een meer op het programma waar naar eigen zeggen van de hanoiers (?) een 400 jaar oude schildpad rondzwemt. Dat zou het mannetje moeten zijn, want in 1968 hebben ze het meer dan 2 meter lange vrouwtje dood uit water gevist en net als ome Ho opgezet in een glazen kisten in een pagoda.
Klapperdeklap
Helaas had ik te weinig tijd om de echte mooie dingen in Noord-Vietnam (Sapa / Halong bay) te bezoeken. Ik had zelfs maar een dag of 10 voor Laos en ik was al 3 weken in Vietnam. Tsja je moet keuzes maken in het leven
. Ik dacht op de laatste van mijn 3 dagen Hanoi nog even het airforce museum te kunnen bezoeken om een foto van mezelf te laten maken in een russische MIG. Helaas bleek op die dag alleen het geweldige ethnic museum open te zijn. Dus nog maar even wat cd’s en dvd’s ingeslagen.Pas trouwens op met geld in Vietnam. Ik wilde US dollars opnemen bij een bank maar ze mogen alleen dong uitgeven. Ik moest dus eerst pinnen en vervolgens wisselen naar dollars (bij een reisbureau) wat natuurlijk weer het nodige kost.
Had ik gezegd dat ik de laatste nachtbus had gehad ?. Dan was ik de 24 uurs bus naar Vientiane vergeten. Voor 30$ mocht ik deze hellride meemaken. Achteraf bleek ik gruwelijk getild te zijn door mijn hotel omdat de meeste mensen op de bus maar 13 of 17 $ hadden betaald. Eigen schuld dikke bult.
Het record voor deze rit staat overigens op 56 uur. Dus je mag in je handjes klappen als je er binnen 24 uur bent. En het begon goed...
Next up: Laos
quote:Niks aan toe te voegenOp vrijdag 6 augustus 2004 20:51 schreef Rex_Mundi het volgende:
Super verslag, ik kijk uit naar het volgende stuk !!
We waren nog geen 15 kilometer buiten Hanoi of onze super deluxe touringcar stond al stil met motorpech. Na 2 uur beuken met een hamer op het motorblok door de chauffeur begon de gemotoriseerde schaftkeet weer teken van leven te geven.
Naast me in de bus zat Iwan, een tot duitser genaturaliseerde rus die ook 1 jaartje op pad was met z'n vriendin. Hij bood me 10mg Valium tabletten aan die hij in Cambodja had gekocht. Na 2 van deze (in Nederland verboden) blauwe pilletjes gingen bij mij de oogjes dicht.
Totdat de bus om 3 uur 's nachts stopte. Iwan lag in het gangpad te slapen en z'n vriendin lag boven op onze rugzakken. Het licht ging aan en we werden weer op onze plaatsen gezet omdat er een stuk of 20 grote witte zakken onder onze rugzakken gestopt werden.
Ik was nogal gedesorienteerd door de Valium en besloot verder geen vraagtekens te zetten achter deze actie. Later bleek dat er op touristenbussen van alles mee gesmokkeld werd, omdat deze niet gecontroleerd worden aan de grens tussen Vietnam en Laos. Er kon van alles in zitten van Zijde tot drugs.
all a board !!... the nightbus
Door ons oponthoud buiten Hanoi kwamen we net voor 8 uur 's ochtends aan bij de grens met Laos. Eigenlijk was die stop dus prima want de grens gaat pas om 8 uur open. We konden gelijk aanschuiven in de rij bij de douane. Ik wisselde mijn laatste vietnamese dongs om in kip. Bij de douane van Laos blijkt dat ik ook opgelicht ben met mijn visa. Ik heb geen 15 dagen tourist visa gekregen, maar een onverlengbaar 7 dagen transit visa. Dit betekent dat ik binnen 7 dagen het land moet verlaten, omdat er anders een celstraf of boete wacht. Klote maar het is niet anders. Om 8:30 rammelde de bus vol smokkelwaar en touristen weer verder richting Vientiane.
Nu had ik veel verwacht qua natuur van Thailand, Cambodja en Vietnam. Tot dan was me het nogal tegengevallen. Vooral Vietnam heeft wegens ontbossing weinig mooie stukken natuur over, maar laos... Na een paar uur door heuveltjes heenrijden reed de bus over een bergweg met een uitzicht over een vallei. Bij iedereen in de bus viel z'n mond open van verbazing. Zelden hadden we zoiets moois gezien. Een rivier stroomt door een brede vallei met de groenste bomen, er steken enorme limestone rotspieken uit de grond en uit de bergwanden aan weerszijden van de vallei stromen gigantische watervallen naar beneden. De bus stopte even 10 minuten langs de kant, zodat iedereen foto's kon maken. Ik had er wel spijt van dat ik geen betere camera had meegenomen. Alle foto's die ik maakte waren maar een schim van wat ik daadwerkelijk zag.
Inderdaad is Laos qua natuur het mooiste land van zuid-oost Azie. alleen in Nepal was ik ook echt onder de indruk geweest. Met maar 5.5 miljoen inwoners op zo'n groot stuk land is het nog behoorlijk "unspoiled". Dat het maar lang zo moge blijven.
Vallei in Laos
Om 7 uur 's avonds stopte de bus in Vientiane, de hoofdstad van Laos en ik denk ook de kleinste hoofdstad in de wereld met maar 170.000 inwoners. Het is een rustige stad en er is ook vrij weinig te doen en te zien. De mensen zijn er wel erg vriendelijk en vallen je niet zoveel lastig als in Cambodja en Vietnam.
Samen met Iwan en aanhang en een hongaar Gabor (die zonder 1 woord engels te spreken 1/2 jaar in australie heeft gereist ?) op zoek gegaan naar een Guesthouse. Alle onder de 8$ guesthouse zaten vol en we besloten op te splitsen. Na 2 uur rondspeuren besloot ik om in Haysoke guesthouse te blijven. Een kamer van 8$, maar wel met Airco, heet water en TV.
Na het uitpakken van de bagage samen met wat busgenoten even gaan genieten van een welverdiende Beerlao, Beer Lao is het bekenste product uit Laos en iedereen die in Laos is geweest loopt met zo'n verplicht beerlao t-shirt rond. En ik moet zeggen het lichte bier is heerlijk achterover te gooien. Omdat de bar waar we zitten om 12 uur sluit besluit ik met een meisje op haar brommertje mee te rijden naar een andere tent. Onderweg vraagt ze of ik haar "happy" wil maken ? na een vraag hoe ik haar dan happy zou moeten maken antwoordt ze giechelend. Als buitenlander is het verboden om een relatie of sex te hebben met een vrouw uit Laos tenzij je ermee getrouwd bent. Als ze je betrappen in de boette minimaal 5000$. Ik kan haar dus niet happy maken. Boos reed ze weg op haar brommer.
In de late night bar kom ik een amsterdammer tegen die via e-bay boeddha beelden verkoopt. Als ik hem op een biertje wil trakteren kom ik erachter dat ik nog maar 2 dollar op zak heb en dat een biertje in deze bar 2 dollar kost (normaal maximaal 1$ of 10.000 kip).
Ik moet hem dus teleurstellen en pak na zelf een laatste biertje te hebben genuttigd de tuk tuk terug naar Haysoke.
De volgende dag onderzoek ik de mogelijkheden van mijn nog 6 daags verblijf in Laos. Ik wilde gaan proberen om via Vang Vieng en Luang Prabang naar de grens met Thailand te gaan en dan door te steken naar Chiang Mai. Aangezien ik alleen met een bootreis die 2 dagen duurde vanuit Luang Prabang naar de grens kon komen en daardoor altijd 1 dag te laat was besloot ik het toch maar niet te doen. Ook een smeekbede bij het touristenbureau leverdere niks op. Het enige wat ik kon doen was naar Vang Vieng gaan en na 3 dagen weer terugkeren naar Vientiane om vervolgens via de Friendship bridge naar Thailand te gaan.
De volgende dag hobbelde ik in een houten bus richting Vang Vieng. In de stromende regen stopte de bus 's middags in Vang Vieng. Samen met een engelsman Nikki ging ik op zoek naar een Guesthouse. Vanwege de stortbui zochten we maar niet al te ver
Vang Vieng staat bekent als een feestoord. Naast de vele lig restaurants waar de hele dag dvd's van friends en de laatste blockbusters worden gedraait, kun je er ook opium roken en "magic" dingen eten en drinken (pizza's, shakes en cocktails). De bekenste tent voor dit soort doeleinden is : give pizza a chance
. Behalve feesten kun je er ook aan watersport doen. Nouja watersport. Je kan met een Kano, of een tractorband de snelstromende rivier af drijven om zo nu en dan te stoppen bij een bar om een pintje te pakken of een joint te roken. In de limestone rotsen aan de andere kant van de rivier zitten ook een groot aantal grotten. Aangezien het weer niet echt meezit blijft het de eerste dag bij dvd's kijken en bier drinken. Bij de enige pooltafel in het hele stadje loopt het storm. Op een lijst van 20 man mag je je naam neerzetten, degene die wint mag blijven spelen en de verliezer betaald 3000 kip aan de bar. Samen met wat mensen die ik ook op de bus in Vietnam tegen was gekomen er nog een gezellig avondje van gemaakt.
De volgende dag is het weer gelukkig opgeklaard. Samen met Alex een sloveen huren we een bootje om ons naar een grot aan de andere kant van de rivier te brengen, omdat ik nu redelijk bedachtzaam ben op oplichting krijg ik het voor elkaar om ons niet voor 40.000, maar voor 30.000 kip heen en weer te brengen. Tegen de stroming in duurt het een eeuwigheid voordat we bij de oever zijn. Onderweg komen er diverse tubers en kanoers naar beneden. Eenmaal aangekomen bij de grot blijkt deze onder water te staan en je kunt er alleen in zwemmen. Alex heeft geen zin om een nat pak te halen en ik besluit om in m'n onderbroek de grot in te zwemmen. ik voel dingen langs m'n been glibberen en halverwege de grot is de stroming zo sterk dat ik geen meter meer vooruit kom. Alex en een israelier trekken me uit het water.
Kami de grotzwemmer
De israelier verteld me met een grote grijns dat hij 4000 kip heeft betaald voor dezelfde boot (wel verd*mme!!(&$@, alweer getild). Ik zeg verder maar niks en loop met alex terug naar de boot. Stroomafwaarts zijn we zo weer bij ons beginpunt. Ik vertel de man van de boot dat ik geen 30.000 maar 20.000 kip wil betalen. Ook krijg ik het voor elkaar om 2 meisjes die staan te wachten voor 20.000 kip naar de andere kant te brengen.
Met alex spreek ik af om de volgende dag een kanotripje te doen. Na een aantal beerlao eindig ik weer in het poolcafe. Ik kom de israelier tegen die me verteld dat de boot geen 4000 maar 40.000 kip was... kuch
Rond een uur of 1 's nachts walst Alex ladderzat het poolcafe binnen (hij had naar bleek later 3 flessen whiskey op) en begon de namen uit te vegen op de lijst en viel vervolgens over de pooltafel heen. Voordat de boel uit de hand liep heb ik em samen met iemand anders terug gebracht naar z'n guesthouse en hem een fles water gegeven. Zelf begon ik honger te krijgen en nam een pizzapunt.
Wat er op deze pizza weet ik niet, wat ik wel weet is dat ik 1 1/2 dag later totallos wakker word op m'n hotelkamer. Nog net op tijd check ik uit om de bus terug te pakken naar Vientiane. Wat is er in vredesnaam gebeurd die dag ??
ik had wel meer verhalen gehoord over mensen die dagenlang van de kaart waren na het eten van special pizzas. In ieder geval leef ik nog en heb ik al m'n spullen nog en besluit het voorval maar te vergeten. Ik vroeg me wel af hoe het met Alex was afgelopen en dat ik niet op was komen dagen voor de kanotrip. 's avonds check ik weer in in Haysoke. 
Cultuurhal in Vientiane
Mijn laatste avond in Laos besluit ik maar niet meer te drinken, maar om maar eens een fruit salade te gaan eten. Tot mijn verbazing tref ik in het restaurant de 3 ieren die ik 1 maand eerder op de Mekong delta tour ook al had ontmoet. Samen besluiten we nog 1 biertje te pakken, omdat de ieren wel in zijn voor een feestje willen ze na 12'en nog verder drinken. De barvrouw legt uit dat alles in Vientiane om middernacht dicht moet. Ik begon me af te vragen in welke bar ik dan was geeindigt een week daarvoor. Iemand anders legde ons uit dat dat de police bar was. Je moest dubbel betalen voor elke drankje omdat de helft naar de politie ging. Dat verklaarde ook de 2$ voor het biertje. De ieren besluiten naar de police bar te gaan, we wisselen e-mail adressen uit en spreken af om elkaar te ontmoeten in sydney. Ze gaan namelijk net als ik een paar maandjes werken in Australie.
Laos is een land waar ik zeker nog een keer terug ga komen, maar dan voor een paar weken. Ik heb nu slechts een glimps gezien van al de mooie natuur en de vriendelijke mensen.
Om 9 uur de volgende dag pak ik de bus naar de friendship bridge om uiteindelijk na bijna 2 maanden weer terug te keren in Thailand. Bij de grens raak ik in gesprek met Steven, een voormalig politieagent uit Manchester van 52 jaar die samen met zijn 30 jaar jongere thaise vriendin in Khong Kaen woont. Hij biedt me een lift aan...
[ Bericht 0% gewijzigd door Kamigot op 07-08-2004 08:31:49 ]
Maar mag ik even opmerken dat als je drugs in Laos neemt, je een enorme eikel bent? Niet alleen vanwege je eigen veiligheid, maar ook omdat je een fantastisch voorbeeld bent voor de locale jeugd, die alles wat een farang doet als geweldig en nastrevenswaardig beschouwd?
Vang Vieng is wat dat betreft een triest dieptepunt, hoe mooi de omgeving er ook is.
De invloed van het bepaalde soort toeristen is daar ook goed merkbaar, want de mate van vriendelijkheid en de wijze van 'zakendoen' door de localen zijn daar absoluut niet vergelijkbaar met de rest van Laos (met uitzondering van Luang Prabang). Het is een soort vrijplaats geworden, maar niet echt van het soort dat Laos geweldig vooruithelpt. Bitterheid en een bepaalde vorm van agressie, Lao oneigen.
. Maar Vang Vieng is inderdaad een oord waar alles kan en mag. Ik volg al sinds het openen van dit topic je verhalen en ze zijn echt geweldig
. Ik kijk nu al uit naar een volgende.Ik besloot in te gaan op Stevens aanbod en mee te liften naar Udon Thani, een plaats op ongeveer 100KM van de grens met Laos. Steven was maar 1 uur in Laos geweest om een visa re-un te doen. Buitenlanders zonder baan die langere tijd in thailand willen blijven moeten om de 30 dagen het land uit. De meesten gaan naar Birma omdat je daar gratis heen en weer kan. Voor Laos moet je 15$ betalen, aangezien Steven een beetje ver van Birma woont gaat hij om de 30 dagen naar Laos, neemt een tray beerlao mee en rijdt dan weer naar huis.
Steven vertelt dat het handiger is om naar Khong kaen te gaan, omdat er daar meer bussen richting Bangkok en Chiang mai rijden. Mijn plan was om zo snel mogelijk naar Chiang mai te reizen dus ik besloot de overige 80KM mee te rijden. De thaise vriendin heeft de hele rit liggen slapen op de achterbank van de pick-up. Ze was volgens Steven een beetje lui en hij probeerde haar aan het werk te krijgen als kapster.
Eenmaal aangekomen in Khong Kaen heb ik Steven getrakteerd op een drankje als dank voor de lift. Bij Eric's bar nog even met de eigenaar zitten kletsen (die niet Eric heette) en hij wees me de weg naar enkele goedkope hotels. Khong kaen is dan wel de 4de stad van Thailand, maar staat niet echt te boek als een backpackers oord. Er waren dan ook weinig goedkope kamers.
Na het dumpen van mijn bagage ben ik gelijk op zoek gegaan naar het busstation, via een vriendelijke tourist info medewerker kwam ik erachter dat het busstation verplaatst was.
In Khong kaen spreekt bijna geen mens engels, daardoor heb ik er 1 uur over gedaan om erachter te komen dat de eerstvolgende beschikbare plaatsen op de AC bus pas op de 19de waren en het was de 16de. Ik zou dan 3 dagen vastzitten in een stad waar buiten het dinosaurus museum helemaal niets te doen is. Daar had ik natuurlijk niet zoveel zin in. Ik besloot dan ook om een gok te wagen en de volgende morgen vroeg naar het normale busstation te lopen en een normale bus te pakken naar Sukhothai een plaats ongeveer 300KM ten zuiden van Chiang mai. Tot mijn verbazing vertrokken er van het normale busstation ook AC bussen en nog goedkoper ook.
Kleine Boeddhist
Na een uur of 5 rijden waren we in Sukhothai. Om een of andere reden stond de plaats me niet echt aan (deed me teveel denken aan Khong kaen) en ik kocht een ticket erbij om direct door te reizen naar Chiang mai. Onderweg werd de bus nog even volgeladen met soldaten die allemaal erg geinteresseerd waren in de muziek van deze Farang
. Helaas konden ook deze mannen geen zinnig woord engels praten dus van echt goed gesprek was geen sprake. Of moest ik zelf maar eens aan mijn thais gaan werken 
.Om 21:30 kwam ik aan in Chiang ma na 13 uur bussen. Ik had een goedkoop hotel op het oog vlakbij het centrum van Chiang mai. Een tuk tuk bracht me voor 50 baht naar het guesthouse. Tot mijn grote schrik waren de prijzen verdrievoudigd. i.p.v. 150 baht was de kamer 450 baht geworden. En de LP is toch echt niet zo oud. Prijzen gaan rap omhoog in Thailand. Om de hoek nabij de hoofdpoort van oud Chiang mai vond ik een prima guesthouse voor 150 Baht per nacht. Daret's guesthouse zou mijn uitvalsbasis worden voor mijn verblijf in Chiang mai.
Draakjes
Veel mensen vinden Chiang mai de mooiste en meest relaxte plaats in Thailand. Het is qua grootte de 2de stad van Thailand, maar is met zo'n 200.000 inwoners een dorp in vergelijking met Bangkok. De bergachtige omgeving voorkomt dat de stad in alle richtingen explosief groeit. In de omgeving is erg veel te zien en te doen: er zijn lahu hilltribes die je kan bezoeken, je kan elephant trekken, wildwater raften, bamboeraften, bungee jumpen en je kan trips maken naar Pai of Chiang rai.
Na 1 nachtje rust trakteer ik mezelf de volgende morgen op een thaise oliemassage. Dit kan ik niet echt aanbevelen. Het meisje nam me zo hard onder handen dat ik een week later nog onder de blauwe plekken zat
. Ik dumpte m'n was bij de laundryservice en besloot de oude stad te gaan verkennen en op zoek te gaan naar een goede trekking. Bij een kleine tour agency huurde ik een mountainbike en regelde ik een 3 daagse trekking waarbij ik 2 dagen zou slapen in Lahu dorpjes, olifant zou gaan rijden, zwemmen bij een waterval, wildwater raften en bamboeraften.
Kami bij de geluksboeddha
De fiets is een prima manier om de oude stad te verkennen; snel, goedkoop en goed voor de conditie
. Oud Chiang mai staat zo vol met Wat's en tempels dat het onmogelijk is om ze allemaal in 1 dag te bezoeken. Gelukkig zit het weer die dag mee (het is regenseizoen in Thailand) en kan ik met wat zonlicht prima foto's maken. Bij 1 van de tempels kun je een emmer met water aan een lier omhoog trekken en daarna het water over een boeddhabeeld sprenkelen voor goed geluk. Onder luid gekrijs van een toekijkende japanse menigte vloog het water aan de andere kant over de boeddha heen, omdat ik de emmer veel te snel omhoog trok. Na een rondrit van een paar uur pik ik een filmpje (I Robot , prima film ) bij 1 van de bioscopen in het winkelcentrum. Bij m'n terugrit was de binnenstad volgebouwd met marktkraampjes. Het was de zondagsmarkt in oud Chiang mai. Er wordt een deel van de binnestad afgesloten en er wordt in talloze kraampjes van alles aangeboden van massages en voedsel tot sieraden tattoeages.
voor m'n guesthouse stond een podium met daarop een prima spelende vrouwenrockband.
op de markt
Buiten dat Daret's guesthouse goedkoop en schoon is heeft het ook een prima restaurant wat erg populair is bij de backpackers. Met mijn pas aangeschafte boek "black holes and baby universes by Stephen Hawkins" schuif ik aan tafel om mijn zoveelste banana shake te gaan bestellen. Na het verwerken van de zware materie van het boek heb ik even het idee dat ik mensen alleen kan als wiskundige vergelijkingen of samengeplakte legosteentjes (maar dan heel klein
). Naast me schuift een lange jongen aan die met een nederlands/engels accent vraagt of er nog wat te wildwater raften valt. Na maandenang reizen kun je de meeste accenten er wel uithalen. Fransen, duitsers, nederlanders, engelsen, ieren zijn allemaal vrij eenvoudig te herkennen. In vietnam had ik nog een weddenschap gehad met een vent in mijn tourgroep dat ik de meeste nationaliteiten op uiterlijk er wel uit kon halen. Na 15 mensen lastig gevallen te hebben en er geen 1 van goed geraden te hebben waren de kosten van het kopje koffie voor mij.
Ik stond op en stond op het punt om weg te lopen toen de jongen "what's the time" vroeg. "Nine thirty" antwoorde ik en daarop de vraag waar hij vandaan kwam. Ik zat er niet ver naast met het nederlands accent want hij kwam uit Belgie en wel vlakbij de grens met Nederland. Nico was de naam, systeembeheerder op een school als beroep. Hij was 1 maandje in Thailand op vakantie en enkele weken daarvan alleen later zou hij een vriend met vriendin gaan opzoeken in Bangkok en samen verder reizen naar 1 van de eilanden in het zuiden. Na wat computergezwets wat ik als ex-computerexpert natuurlijk weer niet kon laten besloten we samen een pintje te gaan pakken.
Samen met Nico scheurde ik het nachtleven van Chiang mai in.
Wordt vervolgd...
[ Bericht 0% gewijzigd door Kamigot op 08-08-2004 09:43:08 (added bees) ]
en het is koud 
Nico was al een paar dagen in Chiang Mai en had al een paar leuke tentjes gevonden. Bij John's place dronken we een paar chang (olifant) biertjes om daarna ons pad voort te zetten richting een hoek met allemaal pool bars. Buiten zaten er meisjes torren en sprinkhanen te eten, omdat de chang biertjes al redelijk in begonnen te slaan besloot ik er ook maar 1-tje mee te pikken. Vervolgens raakte ik met een hoer in dicussie waarom ze zich in vredesnaam voor zo weinig geld verkocht.
Nico sleurde me vervolgens mee terug naar John's place waar we nog een aantal uurtjes gezellig hebben zitten kletsen met een paar engelse, mexicaanse en thaise meisjes. Rond een uur of 5 had ik het wel weer een beetje gehad en besloot om naar huis te gaan.
De volgende dag na de was te hebben opgehaald en een stuk reisverslag Vietnam te hebben getypt weer met Nico afgesproken om iets te gaan drinken. Nico vertelde dat hij met 1 van de Thaise dames in z'n guesthouse was geeindigd en dat hij samen met haar een kookcursus thais zou gaan doen een naar de Chiang Mai zoo zou gaan.
Na weer een aantal poolbars kwamen we weer terecht bij John's place. Ik raakte in gesprek met 2 thaise meisjes. Ik vond ze alletwee wel leuk en zij mij
.Om 6:30 kwam ik aan bij m'n guesthouse om de spullen voor de trekking in te pakken.
Om 8:30 werd ik opgehaald door een minibus om de 3-daagse lahu village trekking te doen. Ik moest helaas bij de tour operator tot 11 uur wachten voordat de groep compleet was. In tegenstelling tot wat mij verteld was, namelijk dat ik in een groep met een aantal australiers zou zitten kom ik in een groep met duitsers en 1 nederlander terecht. 2 duitse families en een gemeentebeamte van 50 jaar ! een gezellige boel dus. Met 8 man worden we in een bus gepropt om naar de startplaats gebracht te worden. Onderweg stoppen we nog op een markt waar ik een nederlander ontmoet die al 5 jaar in Thailand woont en in speelfilms kleine rollen speelt. Ook is hij 1 van de weinige buitenlanders die vloeiend thais kan zingen. In Thailand is hij een echte beroemdheid. Samen met z'n broertje gaat hij dezelfde trek doen als ik, misschien toch nog een beetje gezelligheid dan ?.
Helaas pindakaas, alle groepjes vertrekken en slapen apart. Net voor ons loopt een groep dronken ieren. Na het nuttigen van een rijstmaaltijd zijn de ieren een beetje ziek geworden en aan een spoor van overgeefsel door het bos kunnen we het pad eenvoudig vinden. Inmiddels word ik zelf helemaal lekgestoken door de muggen en het is verschrikkelijk warm. De vermoeidheid en de alcohol van de 2 avonden ervoor zit me zwaar in de benen, maar dit 3 uur durend wandelingetje is niets vergeleken bij de himalaya etappes. De gids geeft aan dat ik slow slow moet gaan. De reden hiervoor is waarschijnlijk dat we anders te vroeg aan zouden komen, want ik was al om 4 uur i.p.v. 6 uur op onze eindebestemming.
You can find me in the hut !
Met z'n allen worden we in een grote bamboehut gepropt, na een uurtje de ogen toegeknepen te hebben besluit ik eens wat nader kennis te maken. De grote dikke duitser van 2 meter 8 met z'n tweelingzonen blijkt een zwitser te zijn die Peter heet en in Elektroanalagen handelt in het midden-oosten. Nouja een duits sprekende zwitsers mag van mij ook onder de noemer duitser geschaart worden
. De andere familie zijn Fabian en Karina met hun zoon Thomas, ze zijn voormalig oost duitsers die redelijk goede banen hebben (huisarts en ingenieur) en elk jaar een verre reis maken. De nederlanders Chris blijkt een goed vriend van hun te zijn van voor de val van de berlijnse muur. Hij liftte in de tijd van de koude oorlog al door oost europa. Om het suikerniveau weer op peil te brengen drink ik een koud colatje en onze gids/kok serveert het avondeten. Uit een grote zak groenten en rijst heeft de kleine alleskunner aantal verschillende gerechten in elkaar geknutseld. We laten deze maaltijd ons prima smaken, behalve chris want die heeft diarree
. Eigenwijs besluit hij mijn anti diarree pillen af te slaan. En ik had natuurlijk ervaring met niet voldoende voedsel eten en lange afstanden lopen. Na een geinige voorstelling door de in kledendracht gehulde lahu dorpskinderen en de verplichte donatie aan het fonds gingen de kaarsjes uit en iedereen slapen.'s nachts deed ik geen oog dicht vanwege het continue kabaal van de varkens, kippen en honden die onder onze hut zaten. De volgende morgen wilde de machine dan ook traag op gang komen. Rond 10 uur zat de vaart er flink in en kon de rest me weer eens amper bijhouden. Weer veel te vroeg was ik bij het 2de lahu dorpje. Daar kwam ik de 2 nederlandse gasten tegen. Die hadden de dag ervoor dus 2 uur meer gelopen !. Na wat navraag bij onze gids kwam ik erachter dat hij de route wat ingekort had vanwege de fysieke gesteldheid van enkele van de mensen in onze groep. En ik maar denken dat ik m'n conditie een beetje op peil kon gaan brengen. Na de lunch gingen we weer aan de wandel. Chris had me inmiddels van alle laatste ontwikkelingen in Nederland en de rest van de wereld op de hoogte gebracht, de diarree had schijnbaar nog niet dusdanig toegeslagen dat hij zo weinig energie had om z'n mond dicht te houden, nee daarvoor lag het looptempo te laag. Gelukkig stond er nog het zwemmen bij een waterval op het programma !. De waterval stelde ook teleur en een uurtje wandelen later was ik alweer bij het laatste Lahu dorpje aanbeland.
Dikke duitser @ waterval
Ik besloot een valiumpje te nemen om snel in slaap te geraken en te gaan dromen van het olifanten rijden, wildwater raften en bamboeraften van de volgende dag. Inderdaad sliep ik als een blok ook vanwege het ontbreken van de hordes dieren. Een hoosbui zorgde ervoor dat het 's nachts flink afkoelde. Volgens mijn buurman Fabian had ik weer eens de hele nacht liggen ouwehoeren met mezelf. Hij wist niet waarover het ging, maar hij had er geen last van gehad.
We waren nog geen 20 minuten onderweg of jawel hoor ! de eerste olifant in zicht en even later ook het olifantenkamp. Ik werd samen met de grote/dikke peter op 1 olifant ingedeeld. Geweldig om zo'n metalen zadel te delen met een vent die 60 kilo zwaarder is dan jou. De olifant leek er overigens geen problemen meet te hebben. In 1 grote optocht liepen de kleine en grote olifanten door het bos heen, wat een verschrikkelijke kracht hebben die beesten ! en hun huid voelt net aan als taai leer met harde haren. Na een uurtje hobbelen en een zeer achterwerk mochten we afstappen bij de olifanten bushalte en ons klaar gaan maken voor het echte actiewerk : Het wildwaterraften !!.
Olifanten inparkeren
Reddingsvesten aan en paddle in je handen. weeeeei daar gingen we naar beneden. De thaise stuurman gaf aanwijzingen waar te paddelen. links, rechts, links en links. Voor ons vlogen 2 bootjes met de (alcohol) ieren van de rivier naar beneden. Een rustig stuk gevolgd door een wat sneller stuk, nu begon het echt leuk te worden. In een bocht van de rivier zag ik de ieren gillend naar beneden gaan. En toen... werden we van de rivier afgehaald. Te gevaarlijk voor onze groep volgens de gids. Met mijn alsmaar slechter wordende humeur mocht ik de boot naast de rivier naar beden dragen.
Het bamboeraften was daarentegen veel leuker dan ik dacht. Door het gezamelijk gewicht van onze groep werd ons raft namelijk een onderzeeer. Gelukkig had ik dit al aan zien komen en zat ik zelf nog op een ander raft. De groep werd daarop verdeeld over 2 rafts en ik mocht mee prikken met een lange bamboestick. Dat bamboeraften toch wat lastiger is dan ik dacht bleek wel uit de vele crashes in de rivieroever. Na 1 uurtje dobberen mistte we bijna de haven. Ik moest het water inspringen om het raft weer terug de goede kant op te trekken. vanuit de haven werden we met een pick-up naar een restaurant gebracht. Daar mochten we de verloren energie aanvullen met fried noodles.
2 uur later zaten we met z'n allen terug in minibus. Nee dit was toch niet echt wat ik er van verwacht had. Ik had gerekend op een stuk zwaardere trekking met heel wat meer spektakel, maar omdat onze groep voornamelijk uit ouderen bestond werden een hoop dingen ingekort. Nog even dacht ik om een klacht in te gaan dienen, maar ik besloot mijn verdere energie te sparen voor leukere dingen. Vanuit de tour agency liep ik met m'n pack weer terug richting daret's guesthouse.
Om de vitamientjes weer op peil te brengen bestelde ik een fruitsalade. Tot mijn verbazing liep Nico het restaurant in. Met een grote smile op zijn gezicht vroeg hij aan me hoe de trekking was geweest en hoe het met die 2 dames geeindigd was. Ik vertelde het verhaal over mijn leuke groepje en de rest.... Hij had zelf nog een paar dagen rondgehangen bij dat thaise meisje en toen maar besloten dat het niks werd. Hij had inmiddels weer een paar leuke bars ontdekt. Samen met Simon, een alleen bierdrinkende en niet etende engelsman gingen we richting 1 van Nico's stekken: de Hotspot bar.
De Hotspot bar is een Go Go bar. Ik was zelf nog niet bekend met dit fenomeen. Op een soort plateau staan een aantal meisjes in miniscule rokjes te dansen, ze hebben allemaal een nummertje op die rokjes gespeldt zitten, als er eentje bevalt dan kun je dat nummertje aanvragen bij de bar. We besluiten om achterin een potje te gaan poolen. Simon blijkt aardig goed te zijn een veegt de vloer met ons aan. Mijn oog valt op een serveerster die er wel erg aantrekkelijk uitziet.
Op naar de volgende tent. In de Chiang mai heb je ook een aantal mobiele bars. Dit zijn tot cocktailbar omgebouwde VW bussen met een stereoinstallatie erin. Als het weer het toelaat kun je gezellig op straat een cocktail drinken, babbelen en naar muziek luisteren. We ontmoeten Sophie en Anny uit Zweden en Schotland. Met z'n 5-en gaan we naar de night market. De cocktails slaan aardig in en Nico en ik kruipen de Thai box ring in die centraal op de markt staat. Na onze handschoenen te hebben aangetrokken ... worden we uit de ring gehaald. We mogen 200 Baht betalen en tegen een Thai vechten of anders wegwezen.
Omdat we toch zin in een beetje beweging hebben besluiten Nico, ik en Sophie naar Bubbles te gaan. 1 van de bekenste discotheken van Chiang mai. Simon gaat niet mee, omdat er enkele dagen daarvoor een politie inval was geweest waarbij van iedereen de urine gecontroleerd werd. En aangezien Simon een nogal zware roker is wil hij niet het risico lopen om in een thaise gevangenis te eindigen. Sophie begint inmiddels wel aardige hints te geven dat ze me wel leuk vindt. Eigenlijk had ik er geen zin in, maar na herhaaldelijk aandringen...
De volgende morgen vlucht ik snel haar hotel uit
. Wat heb ik gedaan !! zelden heb ik zo'n spijt gehad en ze begon al aardig serieus te worden. Na een sterke bak koffie besluit ik maar eens verder te gaan werken aan mijn reisverslag Vietnam. Aan de de andere kant van de straat zie Simon lopen. Ik heb even geen zin om te praten dus ik negeer hem, Als ik 's middags terugloop naar mijn guesthouse bekruipt me een voorgevoel. Ik besluit de achteringang te nemen. En ja hoor daar zit ze ! de zweedse heeft blijkbaar ontdekt in welk guesthouse ik zit. Als ze inmiddels 6 uur lang voor het guesthouse zit beginnen er problemen te Onstaan. Ik had namelijk weer om 7 uur afgesproken met Nico. Via de achteringang ontsnap ik en onderschep ik net voor 7 uur Nico voordat hij bij het Guesthouse is en leg hem de situatie met de stalkende zweedse uit. Samen rijden we naar een pizza tent een eindje uit de buurt waar we een paar uur poolen met een man genaamd Lee met 1 arm. Hij verslaat ons genadeloos. Maar wat nu ?. Vanwege de situatie kon ik niet terug naar de cocktailbar, naar John's place of naar bubbles. Er bleef nog maar 1 optie over, een bar waar geen vrouwen komen ; de Hotspot bar !. In de bar komen we in gesprek met datzelfde serveerstertje van de dag ervoor, we spreken af om na sluitingstijd met haar en een aantal andere meiden naar spicy te gaan. Spicy is een soort open air restaurant/cafe wat 24 uur open is. Als alle clubs, bars en discos dicht zijn gaan de meeste mensen naar spicy.
Na een paar drankjes vind ik het wel welletjes geweest en besluit ik naar huis toe te gaan, 1 van de meisjes wil met me mee, maar ik sla af. Voorlopig geen vrouwen meer voor mij !. Nico Vertrekt de volgende dag naar Bangkok om van daaruit samen met 2 andere belegen naar Ko Samui, Ko Pha Ngan en Ko Tao te gaan. Ik spreek af hem te ontmoeten op Ko Pha Ngan voor de Full moon party.
Spicy bar
De volgende morgen zit de Zweedse alweer voor het restaurant te wachten. Er zit maar 1 ding op, desperate measures (is dat geen film ?). Ik loop weer via de geheime in/uitgang naar buiten de kapsalon in. Daar laat ik mijn haar blonderen. Met een Motorbike rijd ik naar het winkelcentrum om een filmpje te pakken (catwoman) en nieuwe kleren te komen. Na deze transformatie zou ik incognito door Chiang mai moeten kunnen gaan.
Onderweg naar het winkelcentrum breekt er een flinke regenbui los, met kletsnatte kleren kom ik aan bij de bioscoop. Eerst willen ze me niet binnenlaten. Even later krijg ik een handdoek om me af te drogen en mag ik naar binnen. De AC staat echter zo koud dat ik na 15 minuten de zaal moet verlaten om bevriezing te voorkomen. In het winkelcentrum ruil ik mijn natte kleren om voor droge. M'n oude in Vietnam gekochte Casio imitatie horloge geef ik aan een kleine jongetjes die er erg blij mee is. Mijn nep von Dutch shirt geef ik aan een bedelaar.
'S avonds besluit ik de proef op de som te nemen en ga naar de hotspot bar. De serveerster herkent me gelijk en is... boos op me !. Waarom ik met haar vriendin naar huis ben gegaan en niet met haar ?. Ik leg daarna uit dat ik alleen naar huis ben gegaan, als ze daarna vertelt dat "she like me" en ik daarna zeg dat "Pohm Chawp Khun" (I like her) is het verbond snel gesloten. Een maltaan (maltees ?) die aan de bar zit en een aardig woordje thais spreekt zegt dat ik inmiddels eigendom ben van de serveerster em dat er geen ander meisje in m'n buurt mag komen. Toch handig als je thais kunt verstaan. Ik vond het niet erg, want ik zag haar wel erg zitten
Na sluitingstijd gaan we samen naar een rustig barretje waar we wat nader kennis proberen te maken. Haar naam is Kai (kip in het thais), maar dat is niet haar geboortenaam. Ze komt oorspronkelijk uit Myamar, maar haar ouders zijn vermoord door de regering en ze is door haar oom meegenomen naar Chiang Rai. Ze heeft nu behalve haar nichtje geen familie. Ze werkt sinds 1 1/2 jaar in de hotspot bar. Het werk betaalt niet goed maar ze heeft geen zin om als go go girl te werken. Haar nichtje werkt wel als go go girl. Daarna gaan we naar appartement...
De volgende 2 dagen trek ik alleen op met Kai. Bioscoopje, samen uit eten en discobowlen (met thaise karaoke
). Ik vroeg me alleen af of ze me nou werkelijk leuk vond of me alleen zag als geldautomaat. Ze zorgde erg goed voor me en vroeg geen geld. Ze had zelf een cadeautje voor me gekocht. Thaise meisjes willen geen thaise mannen, omdat deze volgens hun ontrouw zijn. Thai men are like butterflies zeggen ze, ondanks dat ze getrouwd zijn houden ze er een aantal relaties naast. Farang (buitenlanders) zijn volgens hun veel trouwer. Ik hou het maar op een mengeling van beide.Op de zondagsmarkt in Chiang mai loop ik een bekende tegen het lijf, een ex-collega van me uit Breda. Samen met z'n familie en vriendin is hij 1 maandje op vakantie in Thailand. Onder het genot van een biertje vertel ik hem mijn wilde verhalen. We spreken af om elkaar te mailen en eventueel op Ko Tao wat af te spreken.
De zweedse had inmiddels opgegeven. Op een terras kwam ik Simon tegen die een beetje in de put zat vanwege z'n mislukte versierpogingen t.o.v. Anny (die uiteindelijk iets had met een Thai). Hij vertelde me dat hij Sophie elke dag gezien had en ze tegen hem gezegd had dat ze niet met mij naar bed was geweest. Ik vroeg hem of het hem logisch leek dat ik mijn haar voor minder zou hebben geverft. Hij kon niet anders dan mij geloven, het was gewoon een poging van de hitsige zweedse om ook hem in bed te krijgen !. Wat is er toch mis met de vrouwen van tegenwoordig.
Die nacht sliep ik weer bij Kai, ik wist nog niet wat mijn plannen waren voor de volgende dag. Ik moest op tijd terug naar Bangkok vanwege de full moon party. Kai wilde graag mee naar Ko Pha Ngan.
De volgende morgen ging de telefoon...
Niet mijn telefoon maar die van Kai (ik had immers geen telefoon bij me). In gebrekkig engels praatte Kai tegen een man die nogal opgewonden klonk. Nou bemoei ik me normaal niet met andermans zaken dus ik besloot maar even buiten op het balkon van het uitzicht over Chiang mai te gaan genieten.
Toen Kai uitgebeld was ging ik weer naar binnen. Ik vroeg verder niet wat er aan de hand was, maar ze begon zelf al te vertellen. Een horecamagnaat uit Nieuw Zeeland die een aantal restaurants bezat in Thailand had al een tijdje een oogje op d’r en wilde dat zij nij hem introk. Hij was een paar weken out of town, maar had via z’n mensen in Chiang Mai gehoord dat ze met iemand gezien was met blond haar. (C’est moi) En dat ik maar eens op moest passen. Kai had hem verteld dat ze em niet moest en dat hij d’r met rust moest laten.
Ik besloot dezelfde dag nog de bus naar Bangkok te pakken. Ik had geen zin in problemen. Kai legde me uit dat ze alleen mij leuk vond en toch heel graag met me mee wilde. In het thais had ik nog een briefje geschreven dat ik haar het allerbeste wenste in het leven. We wisselde telefoonnummers en e-mailadressen uit. Misschien dat ik haar ooit nog een keertje zie.
Om 7 uur ‘s avonds vertrok de nachtbus naar Bangkok. Ik besloot om 2 valiumpillen in te nemen die ik in Laos had gekocht. Het spul werkte en na een uurtje viel ik in slaap. Toen ‘s nachts de bus stopte en iedereen uitstapte besloot ik mezelf ook maar eens een frisse plens water in m’n gezicht te gooien. De valium zat nog steeds zwaar in m’n hoofd. Voor de Spiegel zag ik er niet al te wakker uit. Een meisje wist me erop te attenderen dat ik in het vrouwentoilet stond. Om me heen stonden een stuk of 20 dames me aan te staren.
Om 6 uur in de morgen kwamen we aan in Bangkok. Na 2 maanden rondreizen in zuid-oost Azie was ik weer aangekomen op mijn beginpunt. De bus stopte ook precies voor Peachy guesthouse, het guesthouse waar ik 2 maanden geleden ook zat. Na het inchecken viel ik gelijk in slaap op bed. Ik sliep nog een paar uurtjes en ging daarna op zoek naar m’n grote rugzak die ik opgeslagen had bij de travelers connection. Gelukkig vielen de kosten mee.
In de straatjes tussen de rivier en Khao san road zitten allemaal winkeltjes die alles kopen. De stapel boeken, mijn fake sony cd-speler en mijn Nepalese rupees verkocht ik voor zo’n 3000 baht na onderhandelen met diverse handelaars. Toen besloot ik iets te doen wat ik al een tijdje in m’n hoofd had. Een Tattoo te laten zetten.
Afgestempeld
Ik had het ontwerp al een tijd in m’n hoofd en zette het op papier voor de tattoo artist. Een Ying Yang symbool met daaromheen een zon. We kwamen een prijs overeen van 1100 baht en hij zou ongeveer 2 uur werk hebben. Het was niet echt een prettig gevoel maar opzich wel uit te houden. Na 2 uurtjes jackass te hebben gekeken was hij klaar. Met wat zalf en een stuk folie over m’n arm mocht ik gaan.
Terug bij m’n guesthouse kwam ik het meisje tegen wat ik de avond daarvoor in het vrouwentoilet had ontmoet. Ze heette Catharina en ze kwam uit Brazilie, ze was samen met een indonesisch meisje op reis en hun volgende bestemming was ook Ko Pha Ngan. Hun bus zou binnen het uur vertekken, we wisselden nog wat e-mail adressen uit en spraken af op Ko Pha Ngan.
Onder het avondeten trok ik de bloederige folie van m’n arm af. Het leek net een stuk biefstuk van de slagerij. Met ijsblokjes behandelde ik de tattoo en droogde het voorzichtig af, daarna ging de antiseptic crème erover. Bij de infobalie van het Guesthouse kocht ik een ticket naar Ko Pha Ngan voor de volgende dag. Ik was er helemaal klaar voor.
Om mijn terugkeer naar Bangkok nog even te vieren ging ik nog even een Sangsom (rum) soda drinken in Shamrock Irish pub. De Sangsom sloeg aardig in en vervolgde mijn feestje naar Gullivers tavern. Nog geen minuut binnen werd ik onmiddelijk belaagd door een 4 tal thaise dames. Voorlopig had ik er wel even genoeg van gehad en ik wilde naar huis. 1 van de thaise dames was wel erg opdringerig en kroop bij me de tuk tuk in. Gelukkig dat het guesthouse geen thais toelaat dus ze werd er bij de ingang gelijk uitgeschopt. Een soort failsafe die ik zelf heb ingebouwd mocht het uit de hand lopen.
Met een goede kater werd ik de volgende dag wakker. Ik sorteerde de baggage uit en sloeg mijn grote rugzak weer op. Bij de busstop raakte ik in gesprek met Rebecca, een amerikaanse die bijna elke full moon party op het eiland zit. Deze keer besloot ze het wat rustiger aan te doen en een bungalow te huren op een wat rustiger strand. We spraken af de voorste stoelen in de bus te pakken vanwege de beenruimte.
Na 2 bussen en 14 uur zat ik op de boot richting Ko Samui, samen met Rebecca en een fransman. Op de overstap richting Ko Pha Ngan hoor ik plots geschreeuw. Chris en de duitse familie die ik op de trekking in Chiang mai had ontmoet stonden op de boot richting vasteland. Ondanks m’n hernieuwde uiterlijk herkende ze me over 20 meter ?. Gelukkig hoefde ik het hele verhaal niet weer uit te leggen.
Een half uur speedboat later stond ik op Ko Pha Ngan. Het eiland is berucht om z’n full moon parties. Zo net voor de volle maan raakt het eiland vol met backpackers en dan met name rond Haad rin. Een plaatsje wat op een schiereiland ligt en stranden aan beide kanten heeft. Het plaatsje ligt gesandwiched tussen sunrise en sunset beach. Aangezien ik 4 dagen voor de full moon party op het eiland ben verwachtte ik niet al te veel problemen met het vinden van een onderkomen.
Niets was minder waar. Ik kreeg bij de taxi uitstapplaats een bungalow aangeboden vlakbij Sunset beach voor 200 Baht. Argwanend sloeg ik het bod af en ging zelf op zoek naar een bungalow of kamer. 2 uur en 100 “we are full”’s later had ik spijt. Ik besloot gewapend met mijn nieuwe kennis van de thaise taal en cultuur het anders aan te pakken. Bij het eerstvolgende resort blijf ik uiterst vriendelijk tegen de leiding en ondanks dat ze geen kamer hebben ga ik in het restaurant zitten voor een drankje. Daar leg ik uit dat ik al een paar uur op zoek ben, bijna niet heb geslapen en dat ik zou wensen dat ik een kamertje zou kunnen krijgen in een mooi resort zoals dat van hun (hehe J). De bardame pakte haar GSM en na 5 minuten had ik een prima kamer in een nieuw hotel. Gewoon uiterst vriendelijk blijven en ze doen alles voor je !.
Ik had prachtig uitzicht over sunset beach vanuit mijn kamer. M’n rechterburen waren een amerikaan (Walt) en zijn thaise vriendin. Walt heeft met z’n vader een koeriersbedrijf in New York. Walt rookt wiet, omdat hij vanwege overmatig drankgebruik vroeger z’n panchreas naar de vernieling heeft geholpen. Om de 2 maanden komt hij 1 maand naar thailand om z’n vriendin te zien. In de tussentijd betaald hij haar 100$ per week. Hij is al eerder op Ko Pha Ngan geweest, maar hij wilde z’n vriendin ook een keertje een full moon party mee laten maken.
Bij het hotel huur ik een afgetrapte motorbike en ik rij het centrum in van Haad rin om te kijken wat ik met Nico en friends af kan spreken. In een e-mail lees ik dat Nico berooft is op Ko Samui door een meisje. ‘s nachts in zijn kamer is hij waarschijnlijk gedrogeerd en een meisje is er vandoor gegaan met 20.000 baht (400 euro) en 2 GSM’s. We spreken de volgende dag af om 10 uur bij de Cactus bar.
Op de full moon party beach zijn alle voorbereidingen in volle gang voor het feest. Bij een aantal tenten wordt er al volop warmgedraaid. Tot mijn verassing tref ik een hoop bekenden : Alex de dronken sloveen, Catherina de braziliaanse, Rebecca de amerikaanse en 2 pakistaanse/engelse meisjes die ik ook al in Vietnam had. Aangezien Alex geen zinnig woord te zeggen had besloot ik er met de dames een gezellige avond van te maken.
In een gesprek met m’n vader vertel ik hem dat ik een tattoo heb laten zetten. M’n moeder is hiervan niet zo gecharmeerd, maar ze hadden ook een onaangename verrassing Voor mij. Mijn zus had een auto ongeluk gehad. In Duitsland was ze met de auto over de kop geslagen. Met haar was alles buiten een paar schrammen gelukkig goed. Met mijn auto was het minder goed gesteld, die was namelijk total. Het feit dat ik m’n auto niet verkocht had is waarschijnlijk haar redding geweest.
Om 10 uur tref ik Nico en Curd een belgische kameraad. Curd zou eigenlijk met z’n vriendin zijn gekomen, maar die was een meditatie aan te doen in Surathani die 2 weken duurde dus nu was hij met Nico op pad. Curd was zijn verlof aan het opnemen. Het is in Belgie toegestaan om 4 jaar te werken en daarna ontslag te nemen en van belastinggeld een jaartje te mogen leven, daarna moet de werkgever je schijnbaar weer aannemen. Het was de 2de keer dat Curd van deze mogelijkheid gebruik maakte en samen met z’n vriendin was hij een jaartje op pad door Azie. Vanwege wat persoonlijke zaken ging Curd tussentijds met Nico terug naar Belgie om na 2 weken weer terug te keren naar Thailand voor zijn eigen meditatie.
Verder waren er nog 2 duitsers bij die Nico en Curd ontmoet hebben op Ko samui. Aardige gasten alhoewel ik aardig moe word van het uren durende verhaal van 1 van de duitsers over zijn liefde voor een thais meisje dat nog maagd is. Na onder het genot van een paar flesjes Sangsom weer helemaal bijgepraat te zijn over Chiang mai, Bangkok en de beroving gingen we een mushroom shake proberen bij 1 van de bars op het einde van het strand. Met z’n 4-en dronken we elk een kwart van de shake die erg insloeg. Na later bleek dat ik niet de enige was waarbij het ding effect had.
Met hallucinaties (zag overal felle kleuren) liep ik terug het strand op. Daar vond ik een thais meisje . Ik vroeg ze waar ze woonde en sleurde haar mee naar m’n motorbike. Aangekomen bij haar bungalow reed ik met de motorbike de sloot in. Met grote moeite kreeg ik het apparaat uit de sloot gevist. Ik ging haar bungalow binnen en na een douche viel ik op bed in slaap.
De volgende morgen lag er een naakte vrouw naast me ?. Ze vroeg nog of ik boemboem wilde, maar ik sloeg af. Ik wilde alleen een noodlijdende medemens helpen en dan naar huis. Ik checkte m’n portemonaie en zag dat er nog maar 50 baht in zat terwijl er toch echt nog minimaal 500 in zou moeten zitten. Even dacht ik er nog aan om haar originele oasis cd mee te nemen, maar aangezien ik zo niet in elkaar zit droop ik maar gewoon af. Ik controleerde de motorbike op schade (niets te zien) en reed terug naar hotel.
Ik vertelde Walt de volgende dag het verhaal over m’n auto en dame en de paddo’s. Hij kon er vrolijk om lachen en wilde ‘s avonds met me mee op stap om ook eens zo’n padoshake te proberen. Samen met Nico, de 2 duitsers, Walt en vriendin wandelde we naar het barretje aan het eind van het strand. Curd was in de bungalow gebleven omdat hij na het drinken van de shake aggressief was geworden. Nico had bij een restaurant de 2 laatste levende garnalen gekocht en die teruggezet in de zee.
Tot mijn schrik bleken de mushroom shakes 500 baht per stuk te kosten en was dat waar mijn geld waarschijnlijk gebleven was. Had dat thaise meisje mij dus helemaal niet berooft !.
Na zonder effect 3 shakes te hebben gedronken dropen we af naar de cactus bar. De duitsers bleven achter. Overal op het strand kun je buckets kopen (overal in thailand denk ik). 1 bucket bestaat uit 1 flesje drank (wodka, whiskey of rum), 1 blikje cola, 1flesje redbull, ijs zooi rietjes. Een bucket kost ongeveer 3 euro. Naast bier wordt dit het meeste gedronken. Na samen met Nico een aantal buckets te hebben geleegd ging ik op zoek naar m’n slippers. Op de plaats waar ik de slippers verstopt had lag echter nog maar 1 van m’n slippers namelijk de linker, daarnaast lag nog een linkerslipper van iemand anders. Op 2 linkerslippers liep ik naar huis…
De bucketboys
De volgende dag was het zover ! de dag van de full moon party. Eigenlijk was het 2 dagen daarvoor al volle maan geweest alleen dat viel samen op een boeddhistische feestdag. Mensen laten zich beschilderen met fluoriscerende verf. Overal op het strand worden vuurshows gehouden. Vanuit Ko Samui komen er speedboats naar het strands. Binnen enkele uren is het strand compleet gevuld met feestgangers.
De andere linkerslipper die ik had gevonden bleek van Nico te zijn (wie heeft er anders maat 48). Toen ik hem tegenkwam begon Nico namelijk te klagen dat 1 van zijn slets (belgisch voor slipper) verdwenen was en dat hij op 1 slipper naar huis was gelopen. Mijn andere rechterslet had hij nergens gezien.
Ko Pha Ngan Sunset beach
Met de hele groep compleet gaat de full moon party van start. Bij 1 van de bars staat een nogal mollige 50-er de aandacht op te eisen door bij een trance tentje op het podium te gaan paaldansen. Op het strand word je van alles aangeboden : xtc, supermannetjes , jaba (heroine met amfetamine) en wiet. Na het hele strand af te hebben gelopen kwamen we zoals gewoonlijk weer uit in de zoombar, een klein tentje waar de meest geweldige hard trance wordt gedraaid. Voor dat we het weten is het alweer ligt. Daar vallen er ergens gaten in m’n geheugen.
Het is al daglicht en er buigt zich een meisje over me heen. Huh ??!! “just wanted to check if you were alive”. En dat was ik…
Even later sta ik te praten met een thais meisje die er niet al te best uitziet. Ze was net geslagen door iemand, maar ze kon niet aanwijzen wie. Ik besluit om haar naar huis te brengen. Onderweg verteld ze me dat ze mee wil naar m’n hotel. Ik zeg dat ik hier geen zin in heb. Ze draait om en loopt weer terug naar het strand, omdat ze XTC op heeft kan ze nog niet slapen. Het is inmiddels 8 uur en ik loop terug naar het hotel. Curd en Nico zijn nog doorgegaan naar de afterparty in de backyard pub, maar dat trok ik niet meer.Na nog 1 nachtje uitkateren op Ko Pha Ngan besloten we om te gaan snorkelen/duiken op Ko Tao een kleine 3 uurtjes varen met de boot verder. 4 dagen feesten was voorlopig weer even genoeg. ‘s ochtends kocht ik een ticket voor de slowboat. Op de pier stonden Curd en Nico te wachten, maar die hadden een kaartje voor de fastboat. Op een visserskot waar albaniers nog niet van tirana zouden vluchten zetten we koers richting Ko Tao.
Bootvluchtelingen
Ko Tao is een klein eiland net te noorden van Ko Pha Ngan en is het duikerswalhalla van Thailand. Vanwege het goede zicht en de prachtige onderwaterwereld trekt het jaarlijks vele duikliefhebbers aan. Het is ook heel aantrekkelijk om er je padi (of upgrades) te halen vanwege de lage kosten. Ik had in Vietnam mijn brevet al gehaald en ik zat er aan te denken hem op te waarderen naar advanced. Op de boot werden er al diverse folders uitgedeeld met aanbiedingen.
De slow- en fastboat kwamen uiteindelijk tegelijkertijd aan op Ko Tao. Curd was al eerder op Ko Tao geweest en April en had een mooi strand gevonden aan de andere kant van het eiland. We gingen kijken of daar nog iets vrij was. Op straat troffen we Walt en zijn vriendin die ook een paar dagen op Ko Tao bleven. ‘s ochtends had ik nog een briefje met e-mail adres onder z’n deur door geschoven. Hij bleef zelf in de grootste plaats op het eiland. We spraken af om ‘s avonds wat te gaan drinken.
Omdat we aan de andere kant van het eiland zaten was het handig op motobikes te huren. Curd zag dat niet zo zitten en wilde met een taxi naar de andere kant. Bij een verhuurzaak moest ik mijn paspoort achterlaten en tot mijn verbazing een formulier invullen waarop ik de huidige schade aan de motorbike moest aangeven. Ik had al aardig wat motorbikes gehuurd en in Nederland doe je dit normaal ook, maar voor Thailand was het toch een beetje vreemd…
Bepakt en bezakt reden Nico en ik naar de zuidkant van het eiland. Na een aantal kilometers rijden hielt de verharde weg op. De weg liep over een zand en stenenpad steeds steiler omhoog. Na enkele kilomers achter een pick-up te hebben gereden begon de we af te lopen. En nog steiler af te lopen. Soms voelde ik de wielen wegschuiven. In een bocht maak ik dezelfde fout als Matan (op Ko chang 3 maanden eerder) ik gebruik alleen de handrem en glijd onderuit
. Ik zit onder wat schrammen en besluit de motorbike langs de kant te zetten en verder te lopen naar beneden. Volgens Nico (die een ervaren motorrijder is) liep de weg in de bocht daarna nog steiler naar beneden. Ik zei dat ik liep en dat ik hem beneden zou treffen. In m’n hoofd dacht ik nog even dat als ik gewoon in z’n 1 naar beneden reed en de voet en handrem gebruikte het geen probleem zou moeten zijn. Ik besloot het erop te wagen en ging op de motor zitten. De weg was inderdaad steil. Ik schakelde terug naar z’n 1 en tilde m’n voeten op en drukte gelijk de hand en voetrem in.
Ik was samen met de motor echter zo zwaar dat ik van de berg naar beneden gleed. Ik zette m’n voeten vlak op de grond. Dan maar recht naar beneden !!. Daar ging ik volle vaart. Ik raakte een steen en viel om en trok het gas vol open de motor maakte een wheelie en viel bovenop me het achterwiel in volle vaart draaiend kwam akelig dicht bij m’n hoofd en snel liet ik het gas los.
Dit keer had ik het er niet zo genadig vanaf gebracht
. M’n linkerbeen lag in de vernieling evenals de motor. Vooral m’n knie zag er niet uit en ik had een flinke snee in m’n bovenbeen. Een aankomende taxi stopte onmiddelijk. Ik liet de motor naar beneden brengen en strompelde zelf van de weg af richting de bungalows waar we hadden afgesproken. Nico en Curd waren nergens te bekennen. De aardige dame van het resort gaf me een doos watten, water en jodium. Een half uur later trof ik Curd en Nico alles bleek vol te zitten er was geen kamer beschikbaar. Voor mij was er gelukkig nog een kamertje beschikbaar in een gedeelte wat eigenlijk in aanbouw was. ‘s avonds speelde we wat Jenga en dronken nog een biertje. ‘s nachts kon ik geen oog dicht doen vanwege de pijn van de grootste wond die maar niet dicht wilde en was gaan ontsteken. Door de kamer kropen kakkerlakken en ratten.
Koh Tao island
De volgende morgen zag het er niet al te best uit. Ik moest snel terug naar Mae Haad voor medische verzorging. Ik liet een Pick up komen die onderweg ook m’n motorbike oppikte. De motorbike bracht ik terug naar de verhuur voor een schadetaxatie. De schade zou op 7000 baht uitkomen (voorvork, voorververing, mandje, kap en spiegels) een flinke dreun voor m’n reisbudget dus. 2 deuren verder stapte ik de verplegingspost binnen.
De verpleegster keek met een ernstig gezicht naar m’n verwondingen en vroeg me wanneer dit gebeurd was en waarom ik niet gelijk was gekomen
. Nu moest ze alle wonden weer openschrobben en schoonmaken. Een nieuwe definitie van pijn kan ik je wel vertellen . Het zetten van een tattoeage is kietelen hierbij vergeleken. Alle korsten, steentjes en losse stukken vlees werden eruit geschrobt. Daarna een dikke laag jodium erover, weer schoonmaken en daarna anti-bacterieele crème en verband. Daarnaast kreeg ik een recept anti-biotica. De vriendelijke verpleegster verteld me dat ik geluk heb gehad. Vervolgens tild ze haar t-shirt op om een paar littekens te laten zien. Zelf had ze 10 jaar daarvoor na een motorongeluk een half jaar in het ziekenhuis gelegen. Ze was 1 nier en 1 halve long kwijtgeraakt. Haar man had het er nog slechter vanaf gebracht, maar leefde ook nog. Ze liet me voor goed geluk nog even wat zeggen in een wensschelp die op de toonbank lag. Daarna schreef ze een rekening voor me uit.
Met de pick-up liet ik me weer terugbrengen naar de bungalows. Samen met Curd en Nico besloot ik om terug te gaan naar Mae Haad. Ze konden zelf geen overnachtingsplaats vinden en Ik kon niet snorkelen/duiken. Eenmaal terug in Mae Haad kocht ik gelijk een kaartje met de fastboat en bus terug naar Bangkok. We huurden een bungalow bij queens resort en ‘s avonds drinken we nog wat bij de AC bar. Ik ontmoette een deen die samen met z’n thaise vriendin op Ko Tao vakantie hielden. Ze had zelf ook een keer een motorbike ongeluk gehad en wilde nooit meer rijden. Ze werkte nu voor het staatsbusbedrijf. In die 4 jaar had ze al 5 ongelukken meegemaakt met 5 doden. De wegen in Thailand zijn dus blijkbaar niet echt de veiligste. Ik zou voorlopig ook geen motorbike meer aanraken. De volgende morgen liet ik me naar de pier brengen en met Curd en Nico sprak ik af in Bangkok, ze hadden zelf nog iets te regelen.
Na een verschoning van het verband en ontbijt stapte ik op de fastboat naar Chumporn. Bij toeval zit naast me op de boot een verbijsterde Walt !. How on earth !!. Vanwege mijn zwakke been krijg ik de beste plaats op de bus. Eindelijk eens wat beenruimte zeg. En recht voor de TV kon ik op de terugweg van 3 films genieten. Om 20:30 was ik terug in Bangkok. Walt zette z’n tas in m’n kamer en samen gingen we nog even naar Shamrock irish pub.
Thanon Khoa san bij daglicht
De volgende dag zouden Curd en Nico ook weer terug zijn in Bangkok. Ik besloot mijn haar weer terug te verven in mijn oude kleur (donkerbruin), omdat het misschien met solliciteren in Australie het er een beetje vreemd uit zou zien. Op straat trof ik Polle mijn ex-collega uit Breda weer die ik eerder in Chiang mai had ontmoet. Hij kwam ook net van Ko Tao, maar z’n vriendin was ziek dus kon geen duikcursus doen.
Ik had er een beetje de pest in dat ik de laatste dagen in Thailand niets meer kon doen. Het weer was slecht en ik kon me alleen laten vervoeren met tuk tuk en taxi. Een beetje mank rondhobbelen en grappen makend dat ik door een haai was aangevallen en dat die het er slechter af had gebracht dan mij. De lokalen zagen echter direct dat het een “motobike accident” was.
Ik nam afscheid van Walt die een dag eerder vertrok naar New York en zou nog met hem mailen als ik naar New York kwam. Hij ging zelf in Oktober naar Bali samen met z’n vriendin en misschien dat we elkaar treffen mocht ik een goedkoop vluchtje vinden vanuit Darwin (Oz). Met de 2 belgen maakte ik nog een rondje door het beruchte Pat Pong district (met ping pong ballen go go bars). Na 1 uur kwamen we op straat nog 2 dames tegen waarmee we nog wat gingen drinken in een bar die eigenlijk dicht was. Enige mensen die er nog binnen zaten waren de engelse bareigenaar en een amerikaan die het verwonderlijk vond dat de benelux landen beter engels spraken dan de engelsen. Hij vertelde ons ook dat de serveerster een hele slechte sexfilm had gemaakt en als je haar een drankje gaf ze die dan op zou zetten. We zagen maar af van deze optie.
De laatste dag bij een groot winkelcentrum lukte het me eindelijk om een handdoek te vinden. Ik was inmiddels al m’n handdoeken kwijt en werkelijk nergens was er 1 te koop. Een handdoek, nep oakley en 3 nieuwe onderbroeken rijker ging ik terug naar het Khoa san district. Ik nam afscheid van Curd en Nico die die avond met China air terug naar Belgie zouden vliegen. Mijn vlucht naar Melbourne stond voor 8 uur de volgende morgen op de planning.
Ik heb een geweldige tijd gehad in Thailand, ondanks m’n ongelukje en ik ga zeker terugkomen om me meer te verdiepen in de taal en de mensen. Jammere is alleen dat het land steeds meer verziekt wordt door het massatourisme waar ik zelf natuurlijk ook deel van uitmaak.
Met een taxibus word ik naar het vliegveld gebracht. Vanwege m’n beenprobleem krijg ik een goede plek in het vliegtuig bij de nooduitgang. En eindelijk eens een keer een 747-400 (Jumbo)! het vliegtuig waar ik altijd al eens een keer in had willen vliegen. Via een tussenstop in Sydney (waar we eruit moeten vanwege security) vliegen we richting Melbourne. In het vliegtuig ontmoet ik nog een nepalese student die boom preservatie gaat studeren in Sydney voor 2 jaar. Erg belangrijk voor een land als Nepal, omdat het aantal bomen in de himalaya drastisch daalt en dit in de toekomst ernstige gevolgen kan hebben. We spreken af dat als ik in Sydney ben hij Dahl baht voor me maakt. Het vliegtuig zet de landing in naar de eindebestemming.
Op het vliegveld worden mijn schoenen schoongemaakt door een vriendelijke australier. Ze zijn doodsbang voor infecties van buitenaf en alle grond moet van mijn schoenen afgespoeld worden. Ik pak de Skybus richting centrum Melbourne wat een uitgestorven boel is. Na wat navraag kom ik uiteindelijk via de centrumring trein om 1 uur ‘s nachts uit op flinder’s street. Ik ben doodmoe en bel aan bij greenhouse backpackers. “No sir no reservation, but do you still a bed for really tired traveller ?” “sure we do mate”. 15 minuten later lig ik op bed in een 4 man’s dormitory.
Ik ben in Australie…
)Reisverslag Australie deel I
Van de broeierige warmte van Bangkok was ik aangekomen in de winterse kou van Melbourne. Niet iets wat je verwacht van Australie. Van 38c naar 7c is een aardig verschil. Daar zit je dan in je jekkie jongen.
Het was een aardige omgekeerde cultuurshock om ‘s ochtends uit het hostel de straten van Melbourne te bewandelen. Na 4 maanden Azie viel het me zwaar om ineens weer midden in de “beschaving” te staan. De eerste week had ik het dan ook totaal niet naar m’n zin. Vanwege m’n been kon ik niets bezoeken, geen alcohol door de antibiotica, ik moest weer koken voor mezelf (voor het eerst in 4 maanden !) en dat valt zwaar tegen met buitenlandse producten. Vanwege de olympische spelen (die we niet konden ontvangen) werd er zo’n 24 uur per dag The simpsons gekeken. De almaar voortdurende jetlag (waar ik mensen voorheen nog over uitlachte) gooide tot overmaat van ramp m’n dag/nacht schema aardig in de war. Nee het was niet al te best met me
Antieke city circle tram
Het eerste wat me te doen stond was het herstellen van de opgelopen verwondingen in Thailand en het vinden van een baantje. We hadden immers wat goed te maken na de gemaakte kosten in Thailand. Ik had al besloten om iets via de harvest trail te gaan doen aangezien ik geen zin had om job interviews te doen (en ook niet de kleding bezat om er fatsoenlijk uit te zien) Fruit plukken dus. Na en telefoon aan te hebben geschaft en een week abonnement in een internet café was het tijd om op zoek te gaan naar een job.
Langzaam maar zeker herstelde ik van de verwondingen en begon ik meer en meer mijn draai te vinden in Melbourne. Ik kreeg via een kamergenoot Tim een baantje aangeboden in een stripclub. 20 dollar per uur maar wel van 9 uur ‘s avonds tot 9 uur ‘s ochtends werken. Tim zelf deed dit werk voor een week naast zijn werk voor het hostel (14 uur p/dag !). Het nachtelijke schema beviel me echter niet zo. Ook een baan als sapperser vond ik iets te pervers.
Een van de vele kerkjes
Een heldhaftig optreden als computer virus verwijderaar in het hostel leverde me een gratis t-shirt, 2 overnachtingen en 25 dollar op. Het kostte me 4 uur om de virussen van de de afgetrapte pentium I’s af te krijgen. Om ondertussen continue gestalked te worden door de immer irritante Janine de France die het nodig blijkt te vinden om elke 5 minuten haar e-mail te checken. Op de lijst van meest irritant persoon aller tijden kwam ze met stip binnen op 1.
Inmiddels was ik via wat e-mails aan een paar adressen gekomen om te gaan werken. Aangezien Marc van Berri bacpackers (mijn eerste optie) niet reageerde besloot ik om naar Naracoorte te gaan een plaatsje met 4000 inwoners in South Australia. Ik was volledig hersteld, het buskaartje was gekocht en ik was weer helemaal blij.
Op m’n een na laatste avond in The greenhouse backpacker nodigde Viane een schots meisje me uit om mee te gaan naar de pub. Vanwege het nog steeds proberen te corrigeren van mijn slaapritme moest ik helaas weigeren. Diezelfde nacht besloot mijn stapelbedgenoot uit Nieuw Zeeland me maar eens onaangenaam te verassen. Rond een uur of 4 ‘s ochtends kwam Tim met 1 van zijn vrouwelijke collega’s de kamer binnen gestrompeld. Achtereenvolgens vielen er een topje, een BH en een string op m’n hoofd. Vervolgens bonkte het bed 2 uur lang tegen de muur
. De volgende morgen boodt tim z’n excuses aan en maakte een engels breakfeast voor me klaar. Zand erover dan maar…
Flinder's street station
Op m’n laatste dag in Melbourne besloot ik de beentjes weer eens stevig te gebruiken. Een wandeling van zo’n 10 kilometer door Melbourne bewees dat “lefty” weer bijna als vanouds was. Melbourne is een stad die vanwege z’n victoriaanse uiterlijk aardig aan Londen doet denken. Tussen de hungry jacks, mc donalds, subways, pizza huts, 7 elevens en andere ketens door zie je hier en daar wat standbeelden, kerkjes en parken. Het weer was nou niet echt uitnodigend voor meer wandelkilometers, maar ik dacht eraan om Melbourne in het vervolg van mijn reis nog een kans te geven. Maybe next year ?
Om 7 uur ‘s ochtends vertrok de bus richting Adelaide. Een rit van zo’n 400 kilometer. Ik had met Sonja van Naracoorte backpackers hostels overlegd dat ik in Horsham uit zou stappen om vandaaruit met een andere bus naar Naracoorte te rijden. De kaartverkoper wist me echter te vertellen dat ik de aansluiting zou missen en door zou moeten gaan naar Bordertown en vandaaruit de aansluitende dienst naar Naracoorte te pakken anders zou ik in Horsham moeten overnachten.
Onderweg in de bus kreeg een goed beeld van hoe Australie er op het platteland uitziet. De meeste huizen zijn gelijkvloers en hebben golfplaten als daken. En dat links rijden.. tsja dat blijft toch maar vreemd.
Onderweg raak ik in gesprek met een 18 jarig meisje wat van haar geld een buskaartje heeft gekocht om naar Adelaide te reizen en daar haar ex vriend op te sporen die haar kind van 2 jaar had ontvoerd
. Ja ook in Australie is er ellende. Er zijn overigens aardig wat daklozen en zwervers in Melbourne.Na 5 uur rijden stopt de greyhound in Bordertown. Tot mijn schrik blijkt er volgens de plaatselijk pomphouder geen bus te zijn die naar Naracoorte rijdt. Sonja laat me telefonisch weten dat ze me eventueel de volgende dag op kunnen komen halen. Ik had echter geen zin meer om verdere tijd en geld te verdoen. Met een dikke viltstift en een stuk karton maak ik een bord naracoorte. 8)
In Nederland kun je normaal gesproken uren (of misschien wel dagen) wachten op een lift met zo’n onguur gezicht als ik heb
. Met een grote brede glimlach op mijn gezicht zet ik de 86 kilometer lange wandeling richting mijn eindbestemming in. Al na 15 minuten word ik door een vriendelijke automonteur opgepikt. De meeste mensen excuseren zich zelfs dat ze een andere richting opgingen. Australie is echt reuze easy going om te liften. Hij zet me zo’n 4 kilometer verder af op een kruising waar ik volgens hem meer kans heb om opgepikt te worden. Gelukkig voor mij staat er op het parkeerterein net een man te bellen die meteen gebaart dat ik in kan stappen. Greg zoals de beste man heette zat in de huwelijksbemiddeling en bestrijkt een regio tussen Robe en Mount Gambier. Toevallig dat Naracoorte zo’n beetje op de weg ligt tussen Bordertown en Mount Gambier. Na een rit van een 45 minuten zet de vriendelijke Australier mij af op de stoep van het hostel. Een jongen doet de deur open en heet me van harte welkom. De jongen die duits blijkt te zijn en Frank blijkt te heten legt me uit hoe alles te werk gaat in het hostel. Naracoorte backpackers huurt mensen in via Labour hire (13% belasting) om verschillende klussen op te knappen. De kosten voor het slapen worden ingehouden van je salaris. De aard van het werk verschilt per seizoen. Het hostel wordt bevolkt door zo’n 40-50 backpackers. Op het prikbord hing een schema getiteld “pruning Southcorp Robe” met daaronder een 30 tal namen, uren en salaris. Vooral de japanners en 1 koreaan (Jim) bleken aardig op dreef te zijn.
Dormitory junkheap
Gordon een van de vaste krachten van het hostel geeft me de dekens en de deurcode voor de dormitory #8 . 1945 ? hebben de duitsers hier daar geen problemen mee grapte ik… onder luid gelach vertelde Gordon dat de japanners er misschien meer problemen mee hadden. Na wat boodschappen te ingeslagen met een andere nieuweling Ali (een iranier) besloot ik maar vroeg onder de wol te kruipen. Om 6 uur ‘s ochtends zou immers mijn eerste werkdag beginnen. En wat was toch dat mysterieuze “pruning” wat iedereen nu deed.
Het was weer een leuk verhaal om te lezen. Wat zijn je plannen voor de komende 2 maanden eigenlijk? Ik ga dus over 5 weken richting Tasmanie en Nieuw Zeeland. Staat dat ook op jouw lijst?
Ik heb alles zo globaal doorgelezen, en het is echt super cool!
quote:nou dan kom ik ook hoorOp donderdag 4 november 2004 00:32 schreef Lucille het volgende:
Het zou wel grappig zijn om een mini FOK meet te regelen in Nieuw Zeeland.
stuur anders ff een mailtje met waar en wanneer. quote:Ik zal je binnenkort mijn reisschema sturen.Op vrijdag 12 november 2004 12:05 schreef Kamigot het volgende:
Lijkt me een leuk idee
Reisverslag Australie deel 2
Om 6 uur ‘s ochtends gaat de wekker. De japanners en de zuid koreanen lopen al vrolijk in werkkleding de dormitory uit. Na het in elkaar flansen van de lunch stappen we in de bus. Na een busrit van 1 ½ uur stopt de bus op een wijngaard in Robe. Ik krijg een gigantische oranje heggeschaar in m’n handen gedrukt door Steve de buschauffeur. Samen met een andere nieuwkomer Kai krijg ik een les in pruning.
Druivenstruiken moeten een bepaalde hoeveelheid wijn opleveren. Om dit te reguleren dienen er bepaalde taken afgeknipt te worden. Elke zijde van een tak moet een bepaald aantal knoppen hebben. Het oude en geclusterde hout moet weg worden geknipt.
De eerste 2 dagen werk je op hourly rate en daarna is het geheel aan jezelf hoe snel je werkt. Sommige jongens verdienen 1000-1200$ per week. In het begin kun je rekenen op zo’n 400-500$ per week.
Na een aantal uur snoeien heb je spijt dat je geboren bent. Je rug, je handen, ellebogen doen enorm pijn. Andy een duitser zegt dat de pijn na 1 week verdwijnt. Bij mij was de pijn na 5 weken zelfs niet weg. Op de terugweg in de bus zit iedereen te slapen. Pruning is zooo vermoeiend.
Na 2 dagen zit ik op piecerate. De eindeloze rijen druivenstruiken werken in op je hersenen. Je blijft maar doorgaan omdat je zoveel mogelijk wil verdienen. 45 cent per geknipte struik. Je stopt geen moment en je eet je lunch als je terugloopt om aan de volgende rij te beginnen (elke rij heft 210 struiken) Als je even je ogen sluit krijg je flashbacks naar het knippen. Bomen die je onderweg ziet in de bus wil je ook afknippen.
Zo ziet de gehele eerste week eruit : opstaan om 6 uur, lunch maken, bus heen, prunen, bus terug, boodschappen, eten koken, tv kijken, slapen. Alle dagen wordt er gewerkt, behalve op Zondag. Zondag is gebruikelijk uitstapjesdag. De eerste Zondag stond er een tour naar Mount Gambier op het programma, een plaats op zo’n 100KM van Naracoorte met wat touristische attracties zoals the blue lake.
Ali de iranier vind het hele pruning maar niks. Het is of “Much too hot” of “Much too cold”. Ali (die een stem heft alsof hij 2 pakjes cigaretten per dag rookt) probeert al jaren een baan te vinden in een andere land dan Iran. Met veel moeite heeft hij een working holiday visa kunnen bemachtigen voor Australie. Hij is bereid om elk soort werk te doen…behalve pruning. Na een poging om te werken in uienfabriek (too far away) en als een paalzetter (he was too foolish) bleek dat hij toch maar genoegen moest nemen met het prunen.
Samen met Ali kook ik de eerste week avondeten. Helaas komt hij zelf niet verder dan Sausages met potatoes en eggs. Na herhaaldelijk aandringen op wat afwisseling besluit ik maar op zoek te gaan naar een andere kookpartner. Aangezien het hele hostel overladen is met duitsers viel de keuze gemakkelijk te maken. De duitsers die vaak in grote groepen opereren maakten Pizza, lasagna en pfankuchen en ik maakte Cous cous, Nasi goring en Spaghetti. Na 2 weken aanklooien in Melbourne begon ik mijn draai in het hostelkoken te vinden en tot op de dag van vandaag kan ik met beperkte middelen de meest ingewikkelde dingen maken.
De 2de week verliep eigenlijk net als de eerste. Werken en nog eens werken. In het weekend gingen we naar Robe beach voor een strandwandeling en een Barbeque. Iedereen zat flink aan de goedkope wijn en het bier (behalve Ali natuurlijk). Ikzelf had in 4 weken geen alcohol meer aangeraakt. Werd het dan toch niet eens tijd om weer wat e socializen. ?. Het viel me op dat naast het alcoholgebruik ook het softdrugsgebruik op een tamelijk hoog niveau lag. Henry (een half italiaanse maltees) verbaasde zich erover dat ik als dutchie geen wiet rookte. Eigenlijk had ik al jaren geen wiet meer gerookt. Op een gegeven moment verlies je gewoon interesse, maar blijkbaar is het in de backpacker scene een belangrijk iets. Ook bleek er vanuit het britse kamp een overmatige interesse in mijn overgebleven valium tabletten die ik in Laos had gekocht.
In een godvergeten gat als Naracoorte heb je gewoon drank en wiet nodig om je te amuseren. Ik had wel zin om weer eens wat wiet te proberen, maar dan in eetbare en niet rookbare vorm. Middels een collecteactie van Henry kreeg ik genoeg weed bij elkaar om een spacecake te bakken. Middels een oud Holland recept bakte ik op Zondagavond een grote spacecake (met rozijnen en chocolate chips). Het gevaarte werd democratisch onder de donateurs verdeeld en iederen was zo stoned als een garnaal. Including me…
In week 3 besloot een aantal koreanen en japanners om het voor gezien te houden en in de uienfabriek te gaan werken. Mijn dorm werkt aangevuld met een nieuwe rare geezer uit Engeland die zelf een soort turbo english had ontwikkeld: Will.
Will had net 3 maanden in Adelaide gewerkt als automonteur bij een vriend. Gevlucht uit Engeland voor zijn ex vriendin en door zijn ouders gefinancierd naar Australie gestuurd om wat nuttigs met zijn leven te doen dan het absolute luieren wat hij back home deed.
Vanwege het slechte weer in week 3 (10graden en regen) werd er weinig gewerkt. De vrije dagen gaven me wat tijd om wat dingen te regelen voor mijn vervolgreis. Walt (de new Yorker) zou begin Oktober in Bali zijn en we zouden samen een aantal weken rond gaan trekken (ook om mijn verhaardag te vieren). Bij een lokaal reisbureau probeerde ik een ticket te boeken naar Denpasar en om de data op mijn wereldticket te wijzigen voor mijn vlucht naar Nieuw-Zeeland. Een vriendelijke dame bij Jetset travel in Naracoorte regelde voor 600 dollar een ticket voor.
Na een paar potjes poolen met Will in een Pub hoor ik op de Radio dat er net een Bomaanslag is op de australische ambassade. Via de e-mail laat Walt weten dat hij Bali te gevaarlijk vindt en dat hij niet komt. Daar zit je dan met vliegticket. :|
De volgende dag besluit ik het vliegticket te annuleren. Ik voel me schuldig ten opzichte van de vriendelijke dame van Jetset vanwege al het werk dat voor niks heeft gedaan. Ik kon niets meer doen dan gewoon vriendelijk zijn.
Aan het eind van de weinig vruchtbare week ga ik samen met de duitsers Benni, Celine, Anja en Will op stap. De meesten zijn vanwege het weer en het afnemende werk vertrokken. Doordat het hele Bali verhaal niet doorgaat moet ik andere plannen maken. Het werk in Naracoorte is bijna klaar en we moeten ander werk vinden. Er begin teen idee te borrelen om een bus of station wagon te kopen om daarmee vanuit Adelaide naar Darwin te reizen en diverse dingen te bezoeken. Benni, Celine en Will hebben er wel oren naar om Benzine te delen en Fruit te gaan plukken in The northern territory. Een verbond is snel gesmeed.
Onder het poolen voel ik plots een hand op m’n achterwerk. Ik draai me om en…
Het meisje van Jetset travel (die Rebecca blijkt te heten) staat achter me. Een vriendin van haar verteld me dat ze mijn wel “hot” vindt. Ben ik toch iets te vriendelijk te zijn geweest met annuleren van het ticket. Helaas moet vanwege aantrekkingsredenen afslaan. Na een stuk of 6 pogingen om mij aan te randen kies ik het hazepad en loop terug naar het hostel. Will vervloekt me ondertussen voor het afslaan van gratis sex.
In week 4 begint het weer een stuk beter. Het werk is echter anders. In plaats van prunen mogen we nu gaan stringen (het binden van touwtjes aan jonge struiken). Eenvoudig maar saai werk. Door de goede naam die de vorige spacecake mij aangemeten heeft wordt er opnieuw een inzamelingsactie gehouden. De opbrengst is 2x zoveel als de keer daarvoor. Met als voorwaarde dat ik een kookcursus geef aan de geinteresseerden. Op een luie woensdagmiddag staan we gezellig met z’n allen in de keuken. Later die dag worden onder het genot van een kopje koffie de plakken cake genuttigd. De dubbele lading slaat in al seen bom. Wat echter het stringen van de dag erna een stuk draagbaarder maakt.
Er is echter een ander probleem. Mijn in Nepal doormidden gebeten verstandkies begint dusdanig op te spelen dat ik ‘s nachts geen oog meer dicht kan doen. Er zit niets anders op dan het kreng te laten trekken. Er is alleen plaats bij een lokale vietnamese tandarts (die 10x beter was dan welke tandarts dan ook). Na het verwijderen van de kies voor het bedrag van 190$ kan ik weer normaal slapen.
Inmiddels hoor ik ook dat Andre Hazes overleden is. Ondanks zijn zelf ingezette drankgebruik toch wel een volksidool.
We nemen afscheid van Ben, Celine (die op kangaroo island gaan wwoofen) en Anja
De laatse week is er voor de jongens geen werk meer. Het schimmelvrij maken van de badkamers en het oplappen van de computers levert me nog wat geld en gratis overnachtigen op. Weer handig die computerskills.
Om het culturele gedeelte niet te veel te verwaarlozen ga ik op de laatste Zondag naar de Naracoorte caves ( een world heritage site) om een voorstelling van Shakespeare’s : A midsummer night’s dream bij te wonen. De oude grotten vormen een fantastisch décor voor de voorstelling. Het oude engels was een beetje lastig te volgen niet alleen voor mij maar ook voor Will, Amelia (Oz) en Jody (Can).
Na 5 weken houd ik het voor gezien. Samen met Will pak de Greyhound naar Adelaide waar we Ben en Celine zullen treffen. 2 japanse meisjes komen ons uitzwaaien en geven ons een Origami vogeltje. 5 uur rijden later staan we in Adelaide. Will vertrekt naar zijn maat in Noord Adelaide en ik check in bij de YHA. De zoektocht naar een geschikt vervoersmiddels voor de roadtrip kan beginnen.
Adelaide, hoofdstad van South Australia en met 1 miljoen inwoners een van de grootste steden in Australie, maar vergeleken met Melbourne, Sydney en Brisbane een beetje saai. De opzet van het stratensysteem is dusdanig goed dat er bijna nooit verkeersopstoppingen zijn. Adelaide is ook bekent als kunst en cultuurhoofdstad van Oz.
Goed stratensysteem !
Het is handig om een automonteur bij je te hebben als je op zoek gaat naar een goede auto. En Will alhoewel hij meer in electrotechniek thuis was had de laatste maanden als automonteur gewerkt. Uit de tradingspost had ik een aantal adressen gehaald waar ik mogelijk interessante auto’s kon vinden. Een busje of een Ford falcon, stay clear of the magna’s !. Met een knalgele huurauto stonden we klaar om de lijst met dealers af te werken.
De vriendelijke verhuurder wees ons op Boomerang cars. Een 2de hands autospecialist die voornamelijk aan backpackers verkocht. Het was maar een paar kilometer down the road. Dus het was handig om daar eerst eens een kijkje te gaan nemen. Op naar Boomerang. In een oude loods achter een BP station stond een verzameling afgeragde automobielen. Nick de eigenaar wees ons op een Mitsubishi busje wat net binnen was gekomen. Compleet met tenten, stoelen, gasstel, dekens en een esky (+ nog meer) was het busje prima geschikt voor onze trip en dat voor de mooie prijs van 3000$.
Na een proefrit door Adelaide raakte we serieus geinteresseerd. Nick moest wel nog een nieuwe buitenspiegel en ruit plaatsen en er de lagers in de versnellingsbak moesten vernieuwd worden. Dat zou alles bij elkaar een week duren. Ik ging akkoord en deed een aanbetaling van 300 dollar. Will zou een MP3 Radio en speakers aanschaffen om ons busje van wat muzikaal vermogen te voorzien. In 3 uurtjes waren we dus al klaar met ons vehikel.
Om de aanschaf te vieren dronken we ‘s avonds wat biertjes en gingen voor het eerst in lange tijd naar the cinema om Hellboy te zien (redelijk slecht). De volgende dag bouwden we de stereo en de speakers in onze nieuwe aanwinst
Met Benni en Celine had ik afgesproken dat we elkaar zouden treffen in het Blue Galah hostel nadat ze terug waren van Kangaroo island. Vrijdag haalde ik ze op van het busstation met het nieuws dat we nog zeker 5 dagen in Adelaide moesten blijven vanwege de reparaties aan de versnellingsbak. Maarja beter een paar dagen extra wachten dan met een onbetrouwbaar busje op pad te gaan toch ?.
In het Blue Galah Hostel kwamen we Chris tegen een Kiwi met een veel te rijke familie die in Zwitserland woonde. De 18 jarige luiwammes leefde van z’n vaders creditcard en was recentelijk 2 keer ontslagen vanwege luiheid. Zijn vader had hem op pad gestuurd om verantwoordelijkheid te leren. Iets wat niet echt werkte…
Met z’n vijven gingen we het nachtleven van Adelaide verkennen. In een nachtclub trakteerde Chris iedereen op champagne. Dingen die ik niet echt op prijs stel. Vrienden koop je in mijn optiek namelijk niet. Maar de moraalridder die ik ben besloot ik dat ik hem misschien wel iets kon leren.
Hilarisch is het om te zien hoe op Zondag iedereen z’n dikke V8 getunede auto loopt te showen (op Jetty road richting Glenelg beach). De meeste uiteenlopende Ford falcon’s, holden Commodore’s en japanse racemonsters rijden in een lange optocht langs de winkels en café’s. Na een bezoekje aan Glenelg beach was ik zo rood als een kreeft. Zoveel viel er voor mij dus niet lachen zeker niet als je later hoort dat het grootste gat in de ozonlaag boven Adelaide is.
Glenelg, de pier
Op Maandag (Labour day) bezochten we een van de grootste attracties in Adelaide namelijk de dierentuin. Helaas stelde het niet zoveel voor in vergelijking met de betere dierentuinen in Europa. Ik zag er vooral naar uit om eens een Koala te zien.
Koala’s hebben een fantastisch leven. Ze eten eucaliptus bladeren waarvan ze stoned worden, dan slapen ze het grootste gedeelte van de dag, hebben sex en worden daarna weer stoned. En als je die afwezige blik in hun ogen ziet, alsof er niemand thuis is… dan kan dat aardig kloppen want hun hersenen zijn zo groot als een walnoot. Niet bepaald de Einstein van de dierenwereld dus. Helaas heeft Adelaide zoo geen Koala’s.
Harige apen in de Adelaide zoo
Tegen verwachting in was het busje op Woensdag klaar en konden we op Donderdag vertrekken. Na het regelen van alle voorraden (water, eten , bier, olie en benzine) en de verzekering via de RAA (ANWB) kon de reis naar Darwin dan eindelijk beginnen. Via de harvest hotline hadden we al plaatsen gereserveerd in Darwin om op een Mango farm te gaan werken.
De laatste avond organiseerden we een BBQ met de maat van Will die ons nog wat nuttige tips gaf over de trip. Na afscheid te hebben genomen van Chris (die maar al te graag meewilde) en wat finse long termers in de Blue Galah vertrokken we om 11 uur ‘s ochtends richting onze eerste bestemming : Hawker in de flinder’s ranges.
Will en ik wisselden om en om en na een rit van 5 uur was het tijd om te tanken en het oliepeil te controleren. Tot onze grote schrik bleek er geen druppel olie in het hele blok te zitten. Een nadere controle van de onderkant van de bus bracht m’n hart bijna tot stilstand. De hele bodem was bedekt met een dikke lage olie. En overal droop de olie uit het motorblok. We vulde de olie aan en gingen op zoek naar een garage. In plaats van Hawker koos ik ervoor om naar Port Augusta te rijden, omdat deze plaats groter was.
De eerste monteur die we vonden kwam tot de conclusie dat de oil seals lek waren en dat ze vernieuwd moesten worden : kosten 250$. Hij had zelf echter de komende 2 weken geen tijd en wees ons op een andere garage. De monteur van andere garage keek met afgrijzen naar de bodem van de bus en zegt “Mitsubishi, we always say bits are missing”. Niet alleen de oils seals maar ook andere dingen zouden vervangen moeten worden. Totale kosten : 1500$. Mijn Humeur werd er niet beter op.
Ik belde Nick van Boomerang cars op met de mededeling dat de bus olie uitpist als een koe en dat ik terug zou keren naar Adelaide. We reden zo’n 30 kilometer terug richting Adelaide om een kampeerplaats te zoeken. Middenin een natuurpark maakten we een kamp voor de nacht.
Kamperen in 't veld
De volgende morgen reden we om 6 uur richting Adelaide. Inmiddels had ik contact gehad met Nick en ik zou de bus. terugbrengen voor nadere inspectie. Volgens nick’s monteur waren het alleen de oliezegels en zou de reparatie 1 dag duren. Ik ging akkoord met een betaling van 50-50 voor de reparaties, omdat de bus de dagen ervoor nog niets lekte. We checkten in in My Place hostel net om de hoek van de monteur waar een vriendelijke nederlandse dame ons hielp.
De volgende morgen na het betalen van de reparatie konden we weer op pad. Marc de monteur liet ons nog de verharde lekkende zegels zien. We besloten de bus 1 dag te testen. De bus lekte nog steeds olie. Volgens Marc was dat de oude olie die nog her en der over het blok verspreidt zat. Op goed geluk zetten we de volgende dag de route richting Hawker.
Na 5 uur rijden moesten we weer tot dezelfde conclusie komen. Ondanks het vernieuwen van de zegels en het gebruik van dikkere olie verdween er nog olie uit het motorblok. Na een telefoontje met Nick en Marc besloot ik wederom terug te rijden naar Adelaide en mijn geld terug te eisen. Mijn vertrouwen in het busje was totaal verdwenen. In de schemering op terugweg raakte ik bijna een grote kangoeroe. Kangoeroe zijn het meest actief bij zons op en ondergang. Als ik die kangoeroe geraakt had had ik het waarschijnlijk nooit gehaald terug naar Adelaide. Toch nog een beetje geluk dan. :/
We checkten in bij een vierde hostel : Shakespeare’s backpackers waar we wat oude bekenden troffen van de 2 nachten daarvoor in My place. Helaas was dit hostel bij lange na niet zo goed als My place. Inmiddels begon het geld op te raken bij Ben, Celine en Will. We zouden nooit meer op tijd in Darwin kunnen geraken en al ons geld was opgegaan aan Proviand, olie, en brandstof. Er moest nodig gewerkt worden.
De nutteloze Chris kwam niet meer bij van het lachen toen hij erachter kwam dat we voor de 2de keer terug waren in Adelaide.
De volgende morgen bracht ik de bus terug naar Boomerang cars. Na wat onderhandelen met Nick kreeg ik 2800$ terug, waarvan 1300 in contanten en 1500 op mijn bankrekening. Daar zat ik dan met m’n geld in Adelaide zonder auto en zonder plan.
Eenmaal terug in My place hadden de anderen besloten om werk te zoeken in Adelaide.
Celine zou samen met Max (een duitser die we nog kenden van Naracoorte) naar Alice Springs gaan met een georganiseerde tour om daar werk te zoeken, Will had inmiddels werk via een uitzendorganisatie en Ben kon waarschijnlijk aan de slag in een warenhuis via het hostel. Ikzelf besloot ook maar een baantje te zoeken om de opgelopen financiele schade te compenseren. Helaas voor Ben (die bijna geen cent meer over had) wilde het warenhuis geen duitsers aannemen. Duitsers waren volgens de eigenaar lui.
In het hostel raakte ik in gesprek met Petr een zweed die na 1 jaar Australie bijna naar huis zou gaan. Hij had een oude auto met nog 4 weken registration die hij voor 100$ van de hand wilde doen. Voor 100$ kun je je toch geen buil vallen. 10 minuten later was ik de trotse eigenaar van een roestige bruine Toyota Corona uit 1983. Airco, centrale vergrendeling, stuurbekrachtiging en een soepele 2 liter motor ! The deal of al lifetime !.
100$ car, en hij lekt geen olie
Via Bianca (de nederlandse vrouw die receptioniste was bij My place) kreeg ik een baantje aangeboden om het zwembad te repareren van haar buurman. Het werk zou de volgende ochtend beginnen en ik moest zelf nog iemand anders meenemen. Handig want dan zou ik in Adelaide kunnen blijven om er zeker van te zijn dat ik die 1500$ op m’n rekening kreeg. Benni die niet al te best gestemd was vanwege het warenhuis verhaal was maar al te blij dat hij met me mee kon naar “the pool job”.
De volgende morgen tufte we rond een uur of 9 in de geweldige Toyota richting onze nieuwe job. Een vriendelijke Canadees die zich voorsteld als Rick opent de deur.
Hij leidt ons rond in z’n huis en z’n tuin. Hij zou ons in ieder geval voor een week of 4 van werk kunnen voorzien. De tuin, het tuinhuis, het huis, maar het voornaamste was het zwembad. Alle tegels verwijderen, opnieuw stenen legen, een nieuw drainage systeem en betegelen en voegen.
M’n eerste werkdag viel toevallig samen met m’n 30ste verjaardag. Normaal houd ik altijd m’n waffel over verjaardagen, maar Benni had er lucht van gekregen en iedereen geinformeerd over de jarige job. ‘s avonds maakte ik er dan toch nog een aardig feest van in de Grace emily pub en PJ O’briens.
The Adelaide grinder massacre
Na de eerste dag stelde Rick voor dat we voor niets in z’n gastverblijf konden blijven en alle dingen zoals computers, keuken, wasmachine etc. voor niets konden gebruiken. Een aanbod dat arme backpackers natuurlijk niet afslaan. We hadden echter al vooruit betaald in het hostel tot Dinsdag. Drie dagen later trokken we in in het gastverblijf (met eigen badkamer en koelkast). Plan was om een week of 4-5 te werken en dan genoeg geld te sparen om een tour te doen via de Flinder’s ranges naar Uluru, Alice Springs en Darwin.
We maakten kennis met Viki, Rick’s Nieuw-Zeelandse vrouw hun 2 kinderen : Sydney en Kate en hun favoriete huisdier Marble de kanarie.
Gestaag werkte ben en ik aan de tuin, het zwembad en het gastverblijf. De beste baan die ooit had gehad. Beginnen en stoppen wanneer je wilt, cash in hand, gratis bier en fantastische vriendelijke mensen. Celine en Max hadden in Alice springs werk gevonden en hadden het daar prima naar hun zin.
The pool job
In de loop van de weken namen we afscheid van mensen die we hadden leren kennen in My place. Will was inmiddels al 3 keer ontslagen van verschillende baantjes vanwege het niet op komen dagen in de weekenden. Ondanks dat hij de titel “spiderman” verdient had na het beklimmen van het stellage om een doos sokken te bemachtigen. Laura, Christy, Shauna, Rolf, Alex, Lee, Sean, Sander en vele anderen zochten hun heil elders. Volgens afspraak verscheen ook de laatste 1500$ op mijn rekening (thank you Nick!)
Op een maandagavond kwam ik in Grace emily Clare tegen, een 25 jarig engels meisje uit London die ik een paar weken daarvoor ook al had gezien. Een te gek mens met een flinke dosis humor. Ik kon ook niet ontkennen dat ik mezelf niet aangetrokken tot haar voelde
. Het bleek wederzijds te zijn. Het kwam helaas het niet verder dan zoenen in het invalide toilet in de Worlds end Pub, omdat ik teveel bier naar binnen had gewerkt om enigzins wat nuttigs te betekenen in bed. Ik viel in slaap op de bank in My place en nam de volgende morgen afscheid van Clare die naar Nieuw Zeeland zou vertrekken om einde December naar Sydney zou vertrekken.Rick vertrok naar Canada voor z’n werk en we spraken af dat ik in Februari weer terug zou keren naar Adelaide om te helpen met het overige werk. Inmiddels was de praatgrage kanarie Marble plots overleden aan een darminfectie.
In het weekend daarop organiseerde Ed (een ier die al 3 maanden in Adelaide zat) een Halloween party in My place. Ondanks de grote opkomst waren hij en ik de enige verkleede mensen. Party on…
Halloween !
Van ons salaris betaalde we voor de tours naar Alice springs en Darwin. Ter compensatie van de gemiste inkomsten voor overnachtingen boekten we de tours via Andrea (de toffe eigenares) van My place en gaven we haar al het kampeergerei uit de auto kado. De laatste nacht in Adelaide zouden we in My place blijven slapen, omdat de tourbus ons daar oppikte.
Het laatste weekend in Adelaide verkocht ik mijn 100$ toyota aan 2 australiers voor 50$ + 2 pints of Coopers Pale Ale (het beste bier in Australie). Inmiddels was de registratie verlopen en was de auto vogelvrij. Met een zo’n 200$ aan parkeerboetes was de auto inmiddels niets meer waard. Gelukkig stond de auto nog op de naam van 2 noorse meisjes en niet op mijn naam. De 2 dolgelukkige aussie’s gingen er gelijk in hun nieuwe aanwinst vandoor.
Na het laatste avondmaal kregen we van Viki we nieuwe t-shirts en een zak met fruit (hard nodig). We namen afscheid van Viki en de kinderen nadat ze ons hadden afgezet bij My place.
De avond voor vertek troffen we in onze dorm de excentrieke engelsman Paul die dezelfde tour deed als ons. Hij was nogal gefascineerd over een nummer van de amerikaanse band Tool – Die Eier von Satan. Een vertaling van Benni leerde hem dat het een recept is voor een soort van Hashballen ?. Lights out en oogjes toe. Om 6 uur opstaan en wachten op de bus. Een ½ uur te laat stopt een bus van Wayward tours om ons op te halen. Zou het dan eindelijk lukken om na 6 weken Adelaide te verlaten ?.
Helaas kan ik niet meer editten
The pruning mates
Bool Lagoon op 30KM van Naracoorte
Chillen bij de Bool Lagoon
Barbeknoeien at robe beach
Pas op voor de slangen
Heel veel herkenbare dingen die je hebt meegemaakt. Ik ben zelf ook een jaar wezen reizen door Nepal, Thailand, Laos, Australie, Nieuw Zeeland.
Super gewoon. Ik mis het nog elke dag, en krijg onwijs veel heimwee naar een tijd die achter me ligt als ik jouw verhalen lees.
Ik wacht op de volgende update.
Vanuit het verzamelpunt in Adelaide konden we eindelijk om 8 uur koers zetten richting de eerste bestemming van de dag: de Clare valley. Helaas moesten we 1 passagier missen die blijkbaar nogal een zware nacht had gehad (lees : teveel gezopen). We zouden hem de volgende dag in Port Augusta oppikken.
De clare valley staat bekend om de wijngaarden (en die had ik nog niet genoeg gezien
). Na het wijnproeven voor 5$ kocht ik een lekker flesje semillon. Redelijk aangeschoten stapten we de bus in naar de 2de bestemming van de dag : Alligator gorge in de Flinder's ranges. Waarom het Alligator gorge heette mag Joost weten en onze vriendelijke en weinig spraakzame tourguide wist ons er weinig over te vertellen. Na een wandeling van 4 uurtjes stapten we weer in de bus. Onze eindebestemming van de dag was het kleine plaatsje Quorn. Inmiddels hadden we kennis gemaakt met wat duitse meisjes , 2 amerikanen en Darren, een maffe schot uit Glasgow. In het hostel in Quorn werkte een nederlandse jongen Alex. Hij was vanuit Perth richting Sydney aan het rijden, maar onderweg raakte het geld op. Vandaar dat hij al 2 weken in het hostel werkte.
Bij zonsondergang genoten we van onze wijntjes.
De volgende dag moesten we 2 uur wachten op een Deense vrouw die vanwege een infectie aan haar been naar het ziekenhuis moest. Dit en het oppikken van de zuipschuit in Port Augusta zorgde ervoor dat we een aantal attracties over moesten slaan. We reden van Quorn naar Port Augusta en daarna naar Woomera. Eindelijk was het ons gelukt om verder te komen dan Port Augusta.
Woomera is berucht vanwege het rakettesten. En hele dorpje staat vol met testraketten en vreemde vliegtuigen. De meeste mensen in de regio hebben hun eigen betonnen schuilkelder. In de 50 en 60-er jaren werden hier door de britten spul met nucleaire lading afgevuurd. Recht op Aboriginal grondgebied. Tot op de dag van vandaag is die grond nog steeds onbegaanbaar.
raketje vangen in Woomera
Na een zeer lange rit door de een zandvlakte met hier en daar wat struikjes (en zinderende hitte) kwamen we aan in The middle of nowhere. Ik denk dat je Coober Pedy zo wel mag noemen. Vanwege het onaardse uiterlijk van de omgeving zijn hier een aantal films opgenomen zoals Pitch Black en Mad Max III. Het ruimteschip van Pitch Black ligt in redelijk goede staat naast het toiletgebouw in de hoofdstraat.
We come in peace
Coober Pedy is omringt door grote hopen zand en kuilen. Het is namelijk de Opaal hoofdstad van de wereld. Een hoop gelukszoekers (45 nationaliteiten) hebben zich hier gevestigd om misschien een grote vondst te doen.
De immense hitte (soms 55c) zorgt ervoor dat 80% van de mensen ondergronds wonen waar het de temperatuur een aangename 25c is. Ons onderkomen voor de nacht is ook ondergronds. In een paar heuvels zijn huizen, restaurants, hotels en bars uitgehakt.
Met de hele gang besluiten we samen een pintje te pakken in de Desert cave pub. Waar we ook nog wat potjes pool spelen met wat Aboriginals en lokalen. Een griekse jongen die samen met zijn vader graaft weet me wat meer uit te leggen hoe het Opaal graven in z'n werk gaat. Zijn uitleg is een stuk uitgebreider dan wat je in het museum te horen krijgt.
Eindelijk eens een keer op tijd rijden we om 7 uur richting Dog fence en the breakaways. Dog fence is het langste door mensen gebouwde object in de wereld. Bijna 6000 kilometer lang en gemaakt om de Dingos van de schapen weg te houden in South Australia. Blijkbaar werkt het want er zijn sinds de bouw zelden dingos gezien in South Australie. The breakaways zijn een aantal heuvels die vanwege winderosie een nogal indrukwekkend gezicht hebben gekregen.
6 rijden splitste de groep op in een groep die rechtstreeks doorging naar Alice springs en een groep die samengevoegd werd met een andere groep uit Alice springs die vervolgens naar Ayers rock gingen (wie volgt het nog ?). Ben en ik, Darren, Paul en een stel Denen kwamen in een uiterst gezellig groepje met onze nieuwe guide Daylight. Die nacht overnachten we in King's creek bij King's canyon. Zelden heb ik het zo heet gehad 's nacht. In onze swags lagen we onder de sterrenhemel flink te zweten. Abrupt schrok ik wakker toen er een grote hagedis aan m'n tenen zat te knabbelen. Gelukkig bleef ik bespaard van muggebeten omdat de muggen blijkbaar meer trek hadden in m'n buurman Darren.
’S morgens na het opruimen van de rommel gingen we voor een gezellig wandelingetje door het imposante king’s canyon. Het is beter om de wandeling van 6 kilometer in de morgen te doen, omdat ’s middags de hitte ondragelijk wordt. Rond een uur of 8 was het al zo’n 30c. Daarnaast zijn de vliegen weer eens een aardige “pain in the ass”. Onze gevleugelde vrienden proberen continue je ogen, neus, oren of mond in te vliegen. Je slaat jezelf dan ook regelmatig tegen je harses. De wandeling rond de canyon laat je 200 meter hoge zandstenen muren zien die door wind en water uit het landschap zijn geslepen. Ergens in het midden van de canyon kun je omlaag klimmen naar het pittoreske garden of eden. Darren en ik vroegen ons af of het mogelijk was om vanaf de rotswand recht in het binnenmeertje te kunnen springen. Een aanbod van 50$ om het te proberen sloeg hij echter af.
Na een verfrissende icepop stapten we weer met z’n allen in de bus om een ritje van 350KM te maken naar een van de grootste toeristische attracties van Australië: Ayer’s rock. In de outback zie je ontzettend veel uitgebrande en gestripte autowrakken. Vaak laten aboriginals auto’s gewoon achter als ze niet meer werken. Daylight wist me een verhaal te vertellen over dat hij een gezin aboriginals naast de kant van de weg vond met pech. Hij bood aan ze te slepen. Na een paar uur rijden besloot hij eens te kijken wat er met de auto aan de hand was. Bleek dat er geen motor in de auto zat
Eenmaal in het park stopten we eerst in het culturele centrum waar we een aboriginal view kregen op Uluru en op hun gebruiken en cultuur. Zeker de moeite waard om een paar uur te verkennen. Een boek volgeplakt met brieven van mensen die stukjes rots hadden meegenomen met daaronder een berg geretourneerde stenen schertste mijn verbazing. Domme gozers die stukjes rots meepikken.
Eindelijk was het zover… ik zou Uluru van dichtbij gaan zien. Voor deze dacht stond er een korte wandeling op het programma langs wat aboriginal sacred sites. (waar je geen foto’s van mag nemen).
Op de terugweg van de walk kwamen we erachter dat we 2 mensen vergeten waren in het cultural centre. Gelukkig had een ranger het onfortuinlijke italiaanse meisje en de Sloveense jongen ze bij de parkeerplaats afgezet. Het slechte weer voorkwam helaas dat we een mooie zonsondergang te zien kregen.
De rode rots
’s Avonds schoven we gezellig aan bij een groot kampvuur met een man of 50 waar het onder het spelen van wat liedjes het bier rijkelijk vloeide. ’s Nachts werden we overvallen door regen en sprinkhanen (die continue in je gezicht springen) waardoor we allemaal in een schuur moeten gaan liggen. Om 5 uur werden we weer uit bed getrapt door Daylight. Uluru stond weer op het programma samen met de Olga’s en mogelijk een kans (mits goed weer) om de rots de beklimmen. De aboriginals willen niet dat je de rots beklimt. Nu is het niet zo dat ik geen respect heb voor andere culturen, maar ik vind niet dat mensen zomaar claims op land kunnen leggen puur omdat ze er het eerst waren. De klim is stijl en gevaarlijk.
De dag begon met een basewalk van 9 kilometer rond de rots. Het weer was lekker koel en zonnig dus het zat mee. Darren liep zoals gewoonlijk weer op z’n flip flops (slippers). Een erg indrukwekkende wandeling, maar niet zo mooi als de 7KM wandeling door de Valley of the wind in de Olgas. De Olgas zijn net als Ayer’s rock monolieten, maar zijn een stuk hoger en samen gegroepeerd. Ayer’s rock ziet er imposanter uit door de vlakte eromheen. ’s Middags was er groen licht voor de beklimming van Ayer’s rock. Slecht 5 van de 22 man besloten de beklimming te doen: Ik, Julian (UK), Lisa (Oz), Angela (UK) en Darren (op z’n flip flops).2 Duitse en een Nederlands meisje besloten dat het te stijl was. Aan een ketting kun je je omhoog hijsen naar de top van de rots die meer dan 300 meter hoog is. Een half uur later waren we allemaal boven (en de maffe schot). Wonderbaarlijk loopt de hele rots over van de japanners. Eenmaal terug wachtte ons een welverdiend koud biertje en een barbecue. Iedereen lag vanwege de inspannende dag vroeg onder de wol.
De laatste dag van onze tour wachtte ons nog een bezoek aan het aboriginal arts centre en Rainbow valley. Dat laatste was vooral spannend vanwege de rit er naartoe niet zozeer vanwege het uitzicht. Probeer eens met een 2 wiel aangedreven bus over een hobbelige 4WD zandweg te rijden.
Iedereen moest achterin gaan zitten om maximale druk achter op de wielen te houden. Ik zat samen met Daylight voorin. Bij de eerste de beste bult werd iederen door de bus gelanceerd. Ik zat zelf zowat tegen het plafond. Gelukkig was alles nog in one piece.
Tegen 3 uur was de tour voorbij en kwamen we aan in Alice springs. Netjes werden we allemaal afgezet bij onze Hostels. Benny en mijn onderkomen was Alice’s secret even buiten het centrum. S’ avonds zou de hele groep op stap gaan in Bojangles, een van de drukste bars in Alice springs.
Om 9 uur was de hele bende aanwezig voor een laatste afscheidsborrel. De hele vloer in Bo’s lag bezaait met pindasnippers. Na wat tequila’s en bier ging de hele bende richting Melanka’s, een andere bekende bar en groot backpackers hostel. De stemming zat er zo goed in dat Darren en ik een breakdancevoorstelling gaven (ik kan niet breakdancen) met als gevolg dat ik de volgende dag bond en blauw was.
Al uitkaterend zaten Ben, Paul en ik de volgende dag buiten een bak koffie te drinken om toe te zien hoe Ian (de eigenaar van Alice’s secret) met een schop de tuin om zat te spitten, totdat hij een waterleiding raakte. Mijn expertise als zwembadmaker werd natuurlijk gebruikt om de pijp te reparen. Een uurtje later konden de gasten het water weer gebruiken. ’s Middags hadden we afgesproken om met een groepje het reptile centre te bezoeken. Hier kun je live een Salty in actie zien die wat ratten op at en zelf diverse hagedissen en een dikke python van 3 meter vasthouden.
Nee ik ben niet eetbaar !
Eenmaal terug in het hostel kreeg ik van Ian nog een biertje aangeboden. Toen ik die relaxed aan het opdrinken was sprong de pijp plots weer open. Oeps toch niet zo vakkundig gerepareerd. Wat ducttape bracht de oplossing om in ieder geval ’s nachts water te hebben. De volgende morgen werd de pijp wel permanent gerepareerd en het fixen van de computer leverde me weer een 6-pack bier op en gratis fietsenhuur. Fietsen die we gebruikten om Anzac hill en het oude telegraph station te bezoeken. ’s Avonds namen we afscheid van Darren (naar Sydney) en Paul (terug naar Engeland) en werd er volop gelachen om de hilarische spaanse actie-comedy Torrente 2 : mission in Marbella (aanrader !!).
Ben en ik werden opgepikt voor de volgende tour richting Darwin. Een 3 daagse trip in het bloedhete Northern Territory. The Northern Territory heeft de grootste populatie aboriginals. 1 op de 4 mensen daar is aboriginal. In de andere staten is dat zo’n 1 op de 100. De meeste zijn weggejaagd uit die staten. In Alice springs merkte je al dat er een groot probleem is met de aborginals. 40.000 jaar leefde deze mensen afgescheiden van anderen. Met de komst van de blanken draaide hun hele wereld om. Hun land werd afgenomen, ze werden vermoord, Pogingen tot intergratie mislukte en er was een groot Alcohol en voedsel probleem. Genetisch zijn ze niet zo goed in staat om alcohol af te breken. Wij zijn al honderden jaren gewend aan alcohol. Een aboriginal is 3 dagen zat van 1 biertje, daarnaast snuiven ze petroleum waarvan ze agressief worden. Het grootste gedeelte krijgt ook diabetes voor hun 30ste levensjaar. In Australië bestond voorheen geen natuurlijke suiker. Met het opdringen van het westerse voedsel krijgen ze allemaal nier problemen, omdat ze niet gewend zijn aan suiker.
Ze leven voornamelijk buiten in groepen. Je betrapt jezelf ook op een verkeerd beeld over de zwarte bevolking. Zie je wat aboriginals buiten in het gras dan zijn het weer die dronken nietsnutten die alleen problemen veroorzaken. Zie je een groepje blanken zitten zuipen in het gras dan zijn het nette jongens die gewoon een feestje hebben. Mensen hebben veel vooroordelen, luie dronkaards ga eens werken !. Het woord werk komt in geen enkele van de 750 verschillende dialecten voor. Dit komt omdat de aboriganals eeuwenlang als nomaden door Australië heentrokken en een soort perfecte communistische gemeenschap hadden. Alles was gericht op het doorgeven van kennis en het overleven. Ik kan wel uren doorgaan over dit onderwerp, maar het is beter om er zelf wat aandacht aan te besteden. Ik was enorm verbaasd over hoe beperkt mijn visie was.
De tour naar Darwin werd verzocht door Adventure tours en onze gidsen waren nogal een excentriek stel : Chief (een kale knakker die voor legersergeant door kan gaan) en Shaggy (een relaxte gozer die de hele dag stoned was). Na een voorstellingsrondje in de bus was onze eerste stop: the topic of Capricorn (zon komt loodrecht op en gaat onder langs deze lijn, Australië verschuift jaarlijks echter 5 meter richting Indonesië). Meer indrukwekkend waren de Devil’s marbles, een rotsenformaties die net lijken op grote knikkers, volgens de abo’s zijn het eieren gelegd door een slang in de dreamtime.
Bij onze overnachtingsstop werden enkele meisjes aangevallen door een Emu. Althans… het beest was gewoon geschrokken. We maakten wat nader kennis met onze groep onder het genot van een drankje. Om 4 uur moesten we weer uit bed. Wakey, Wakey !! . Chief onze drill instructor zorgde ervoor dat we om 5 uur met z’n allen in de bus zaten en het kamp netjes en schoon was achtergelaten. Omdat alles goed verliep beloofde hij ons een extra uurtje slaap de volgende nacht.
De bus schuurde richting tennant creek. Om 9 uur zaten we al weer aan ons eerste biertje in Daly waters, een beruchte pub in de middle of nowhere waar elke bezoeker wel een kleinigheidje van zichzelf aan de muren niet. Ook de Nederlandse (voetbal) vlaggen waren ruimschoots vertegenwoordigd. Ook zag ik voor het eerst in 7 maanden weer euro biljetten.
. <br /><br />Na een interessant bezoek aan een imitatiegoudmijn, waarbij onze gids wat machines en boren demonstreerde. Hij kreeg er eerlijk gezegd geen genoeg van want na 5 x stenen te hebben had afgegraven had iedereen het idee wel te pakken. Ook erg grappig was het onder stroom zetten van de kantinetafel met 14.000 volt. <img src=\"http://images.fok.nl/s/bonk.gif\" width=\"30\" height=\"17\" alt=\"\" /><br /><br />We overnachten nabij Katherine waar we de volgende dag zouden gaan kajakken door de beroemde katherine gorge. <br /><br />[IMG]http://img101.exs.cx/img101/7817/dommedaris0mp.jpg)
Harig bezoek
Samen met Benni werd ik ’s octends in een kajak gezet. Alle spullen die niet nat mochten worden stopten we in een waterdichte ton. We moesten 9 kilometer door de 1e gorge heenpaddelen en dan de kano 1 kilometer over de rotsen naar de 2de gorge slepen om daar nog eens 6 kilometers te varen. Wel oppassen voor de freshwater crocs.
Benni en ik besloten niet nog die kajak over de stenen terug te slepen en een shortcut te nemen over de stroomversnelling. Ten zeerste verboden maar o zo leuk. De 1ste en 2de stroomversnelling werden door het dynamische duo perfect genomen. Ook de laatste leek prima te gaan totdat… mijn duitse kameraad besloot een bocht naar rechts te maken en vol tegen een rots op te varen. De kajak kantelde en ik moest moeite doen alle spullen bij elkaar te houden. Met 3 man moesten we de kajak naar de kant slepen om het water eruit te krijgen. Langs de kant stond iemand van de kajakverhuur ons verrot te schelden.
Kayaken in de gorge
Gelukkig kregen we de borg terug en we gingen terug naar onze overnachtingplaats voor de lunch. Daarna kwam de lange rit naar onze eindbestemming : Darwin.
Darwin is nou niet echt de meest aangename plaats om te zijn en zeker niet in het natte seizoen. Zwaar bewolkt, regen en toch 35c met een luchtvochtigheid van 85%. Plakweer noemen we dat.
Darwin is in de 70-er jaren bijna volledig verwoest door de cycloon tracy. Maar liefst 80% werd met de grond gelijkgemaakt. Op de dag van vandaag leven er zo’n 70.000 mensen. De grootste stad van Northern Territory, maar niets vergeleken bij de andere grote steden.
We werden afgedropt bij The Cavenagh hostel (met zwembad jippy) en tot mijn verbazing trof ik Celine die net een paar dagen daarvoor was aangekomen. Veel tijd voor bijpraten was er niet want ze moest net op een tour naar Kakadu national park. ’s Avonds gingen we met de hele groep naar The Vic hotel voor een gratis diner en een paar pinten wat uitliep in een aardig feestje.
De 2 dagen Darwin voor ons vertrek naar Sydney met het vliegtuig vulde we met wat bezoekjes aan de gratis dingen. De botanische tuinen, Het stadsmuseum en het strand. Het overigens niet aan te bevelen om de gaan zwemmen in de zee bij Darwin. Naast de grote hoeveelheid salties zitten er ook dodelijke kwallen. Voor verfrissing kun je maar beter in het pislauwe water van het zwembad duiken.
Busy termites
Na 3 dagen zweten zaten we dan in het ijskoude virginblue vliegtuig naar Sydney. Eindelijk zou ik de stad gaan zien waar ik als eerste voet aan land heb gezet in Australië. Samen met Nathalie die we op de tour hadden ontmoet namen we de taxi naar King’s cross waar we terecht kwamen in het tot nu toe slechtste hostel waar ik ooit geweest ben; boomerang backpackers. Omdat heel Sydney vol begint te lopen tegen de kerst aan moest ik wachten op een bed en viel ik in slaap op de bank in de TV kamer. Toen ik wakker schrok zaten er ineens een paar oude bekenden tegenover me: Grant en Ali (Naracoorte). Erg toevallig.
Na wat bijgeslapen te hebben in het hostel. Ging ik Sydney maar eens verkennen. Met Benny had ik besloten om de volgende dag naar een ander hostel te gaan wat meer in het centrum lag en volgens Benni een stuk beter was dan het verschrikkelijk boomerang (nee klanten komen niet terug). Ik ontmoette 2 zweedse meiden die net van Maui waren gekomen en op zoek waren naar een auto. Ik beloofde ze mee te helpen met het kopen van een auto op King’s cross.
Big hostel was inderdaad een klasse apart in schoonheid, veiligheid en gezelligheid. De jongens in mijn dorm schenen ook de maffe schot Darren te kennen. De zweedse meiden belde me de volgende dag op om te zeggen dat ze ’s nachts berooft waren in Boomerang backpackers. Ze wilde zo snel mogelijk weg uit Sydney en liefst diezelfde dag nog weg. Benni had inmiddels in 1 dag tijd een baan en een appartement gevonden en zou de volgende dag vertrekken.
’s Middags sprak ik af met de meisjes en binnen 3 uur had ik een auto voor ze geregeld en 500$ afgedongen. ’s Avonds dronken we nog wat en daarna gingen ze op pad richting Cairns. We spraken af dat ze op zouden pikken in Brisbane als ik weer terug zou keren uit Nieuw Zeeland. 8)
De volgende morgen vertrok Benni naar het appartement. Ik legde hem nog uit hoe hij z’n stropdas moest knopen en we zouden contact houden. Daar zat ik dan weer in m’n eentje.
Toen ging de telefoon. Het was Chris (de gast uit Adelaide) die ook in Sydney was en vroeg of ik zin had om te gaan stappen. Het was hem nog steeds niet gelukt om een baan te krijgen en hij had een beetje genoeg van Australië.
Chris kocht een ticket op dezelfde vlucht als ik naar Auckland. Hij vroeg of ik zin had om daar met een helicopter naar z’n eiland te vliegen op ongeveer 100KM van Auckland achter het coromandel schierieland om daar een ritje te maken met z’n hummer. Zo’n aanbod sla ik natuurlijk niet af alhoewel ik dat soort dingen met een korreltje zout opneem. Wie heeft er nou een eigen eiland met helicopter.
Samen met Chris en wat nieuwe mensen die we ontmoet hadden zoals mooie engelse Kate die als beroep neushoorns sexueel moest stimuleren op Borneo en Jason de Hong Kong chinees die van 30 dollar 1 week moest rondkomen. Maakten we er een leuke laatste week van. Samen met Chris pakte ik het vliegtuig van Sydney naar Auckland. Zou hij dan echt niet gebluft hebben ?.
edittijd is wel erg kort zeg
bij deze het goed plaatje
[ Bericht 17% gewijzigd door Kamigot op 09-01-2005 09:15:53 (????????????????????) ]
quote:Ik heb zelf de laatste 2 weken in Sydney in dit Hostel gezeten en die jongen Vincent uit Deventer kende ik goed. Hij vond het zo geweldig in Australie. Nog 2 weken zou hij in Sydney blijven voordat hij weer naar huis ging.Teenage tourist in fatal fall off roof
By Angela Kamper and Lisa Miller
08jan05
A CELEBRATION turned to tragedy yesterday when a Dutch backpacker died after falling from the roof of a Sydney hostel, just two weeks before he was due to go home.
The 19-year-old was watching the sunrise with two friends when he fell 8m from the top of the Big Hostel on Elizabeth St, Surry Hills.
It was the culmination of a night out to mark the end of his Australian adventure.
A worker at the hostel said the teenager had spent 10 months travelling Australia's east coast, the last six months with about 12 others.
The group had spent Thursday night farewelling two of their members due to fly overseas today, ending the night back at the hostel.
"They were an extremely close group of friends and of course they are all just devastated," the employee said.
Witnesses told police the man was in a restricted area of the building and tried to climb over a railing and slipped, landing on a carport next door.
Two British travellers he was with on the roof called for help and contacted emergency services.
They borrowed a ladder from the hostel to reach the top of a tin carport attached to Red Spot car rentals.
But an ambulance spokesman said he was dead when paramedics came at 5.25am.
Backpackers at the hostel were too emotional to talk.
"Everybody is very upset," another employee said.
The teen was due to return to his hometown, Deventer, in two weeks after being at the hostel for several months.
"We all got to know him well," she said.
"It's a terrible thing to happen and a very sad way for a lot of our guests who knew him to start their New Year.
"People staying here have been silent and upset all day, a lot of them cutting short their holidays to return home."
Superintendent Daryl Donnolley said witnesses were interviewed but there seemed to be no suspicious circumstances.
Police have contacted Interpol to notify his family in the Netherlands.
Het is niet te bevatten om te beseffen dat iemand waarmee je 2 weken lang bent opgetrokken in een keer uit het leven gegrepen wordt. Tot vroeg in de morgen kletsen, drinken, muziek luisteren, schaken, worms spelen en nederlandse humor. Hij had nog een prachtig leuk zwitsers meisje aan de haak geslagen en nu is dat allemaal weg.
Ik zat zelf op dat dakterras, ik kende al die mensen. Ik was zelf een paar weken geleden op het randje van de dood.
Ik kan niet bevatten hoe z'n vrienden en z'n familie zich nu voelen. Dit is zo verschrikkelijk, ik ben er helmaal kapot van...
Een foto van vincent...
Maare, ben je niet in Bedrock blijven slapen in Cooper Pedy. Wat zou ik graag terug gaan. Heel veel plezier daar en ga door met dit verslag. Vind het super!!
Ben zelf ook in Australië geweest, maar dan in Perth voor een paar maand.
Hoop dat je een beetje over het verdriet van je verloren kameraad kan komen, probeer nog van je reis te genieten.
topictitlechange plz
quote:ik groet u uit San Francicso!Op woensdag 2 maart 2005 05:41 schreef Kamigot het volgende:
* Kamigot = L.A. US
topictitlechange plz
Mooi topic man!
Ga zo door!
Ik wacht met oprechte smart op je reisverslag, vrind.
Probeer nieuw zeeland deze week te plaatsen...
Wat doe je elke keer lang over die reisverslagen man! Hoe doe je dat? Typ je dat in gedeelte's in internetcafe's en sla je het ondertussen op, ergens op internet ofzo?
Ik schrijf al mijn verslagen in internet cafe's en mail stukken naar mezelf. Niet echt comfortabel maar het werkt. Alleen ben ik soms te lui om een verslag te schrijven. na 2 dagen hardcore feesten in L.A. trek ik vandaag een ochtend uit om mijn reisverslagen te updaten so stay tuned
Ik hoorde een poosje geleden nog dat ik op dezelfde basisschool als die Vincent zou hebben gezeten. Raar.
ff een oerhollandsche vraag: hoeveel euro heb je gereserveerd voor de hele reis? Ticket 2-2500 oid?
[ Bericht 1% gewijzigd door Erasmusch op 06-03-2005 06:42:50 ]
quote:20.000 euro (waarvan 2300 euro vliegticket) + ongeveer 3000 euro verdient met werken. Duur grapje zeker in de US.Op zondag 6 maart 2005 06:17 schreef Erasmusch het volgende:
hier ook een tvp...
Ik hoorde een poosje geleden nog dat ik op dezelfde basisschool als die Vincent zou hebben gezeten. Raar.
ff een oerhollandsche vraag: hoeveel euro heb je gereserveerd voor de hele reis? Ticket 2-2500 oid?
Even een waarschuwing voor mensen die naar de VS gaan en dan met name LA en NYC. Ik kwam net een gast tegen die berooft was in Manhattan. Z'n gezicht lag helemaal in de gruzelementen.
Ging 's nachts alleen pinnen. Gozer liep met em mee en begon tegen em te praten. Heel vriendelijk. Andere man komt van de andere kant en slaat hem recht in z'n gezicht. Schoppen em in elkaar op de grond en stelen 200$. Werd wakker in het ziekenhuis.
Ga nooit 's nachts (alleen) pinnen en ga met een groep op stap. Overdag is er weinig aan de hand.
Reisverslag Nieuw Zeeland deel 1
De taxichauffeur op Auckland international Airport scheen Chris te kennen. “Good afternoon mr. Richwhite, where are we going today ?”.
“Mechanics bay please “ was het antwoord. Een half uur later kwamen we aan in de haven van Auckland bij een helipad waar Chris een telefoontje maakte met het eiland.
Over 1 uur zou de helicopter er zijn en hij wilde snel nog even inkopen doen in de stad. De Paris Hilton DVD en wat playstation games. Want ja op zo’n eiland wordt het toch snel vervelend. In de stad lopen we toevallig een Israeli Nihr tegen het lijf die we eerder waren tegengekomen in Sydney. Op de vraag om een helicoptervluchtje te maken naar Chris eiland zei hij natuurlijk geen nee.
In de verte kwam het zwarte gevaarte aangevlogen. Eurocopter, 2 maandjes oud en in staat om de vreemdste stunts uit te halen vertelde Chris. Samen met Chris, Nihr en de net van de een zeiltrip over de Atlantic teruggekomen broer van Chris stapten we in het monster. Een uurtje later kwam Mercury island in zicht. Aangekocht door Chris vader als een investement property, maar ze vonden het te mooi om te verkopen. Een eiland ter grootte van Utrecht met bossen, stranden, heuvels en kleine eilandjes. En ik maar denken dat MTV cribs al extreme was.
Piloot Keith hing stil boven een 100 meter hoge rotswand. Stuurde de helicopter vertical naar beneden en trok vervolgens op om een 360 graden draai te maken in de lucht. Op geen enkele manier te vergelijken met een rollercoaster. M’n maag zat waar m’n hersens zaten. Tijd om een kijkje te gaan nemen op het eiland zelf en. Een jachthaven en een gigantisch bunkercomplex op de zuidkant van het eiland vormde de thuisbasis.
Na de landing werden we vriendelijk onthaald door Chris moeder zijn 2 zusjes en een vriendelijke half duitser/ half braziliaan die z’n eigen wietplantage op het eiland onderhield.
Na een paar glazen champagne kregen we een rondleiding door het huisje. 36 slaapkamer s en talloze lounges met plasma televisies en kunstwerken in elke hoek. Zelfs het toiletpapier rook naar het beste parfum in de wereld. Ik moest mezelf enkele keren knijpen om er zeker van te zijn dat ik niet liep te dromen. Na nog een glaasje was het tijd om het eiland te verkennen. In de garage wachtte een Hummer 6.5L diesel naast de Jeeps, Crossmotoren en 2 gloednieuwe jetski’s. Een aanbod om een rondje te rijden in de tank kon ik natuurlijk niet afslaan. Een ritje door de bossen en over long beach en een prachtig uitzicht over het eiland vanaf het hoogste punt.
Om 6 uur vloog Keith ons terug naar Auckland. Chris had me nog uitgenodigd om een tijdje op het eiland te logeren als ik terugkwam in Auckland. Altijd leuk om contacten te hebben. Samen met Nihr dronk ik nog een paar pintjes in Auckland en wisselde e-mail adressen uit om de foto’s en videos naar elkaar te sturen. Niemand zou ons anders geloven.
De volgende was ik vroeg onderweg naar Auckland Airport om m’n ouders en zusje op te pikken. Na meer dan 7 maanden weg van huis te zijn geweest kon ik een maandje ontsnappen aan het backpackers bestaan. M’n pa had al het een en ander leuks voor de komende 4 weken uitgestippeld. Aardig uitgeblust van de lange vliegreis heette the family van harte welkom in Nieuw Zeeland. Bij budget pikte we een gloednieuwe huurauto op en gingen we samen op pad richting Whangamata. Waar we in een bosrijke omgeving overnachtten. ‘s avonds was er tijd om reisverhalen en verhalen van het thuisfront uit te wisselen. Er was een hoop te vertellen.
Via Waihi waar we het strand en de goudmijn bezoeken en Matamata (ook wel bekend als hobbiton van LOTR) reden we naar Rotorua, wat onder de lokale bevolking bekend staat als Rottenrua vanwege de penetrante zwaveldamp die door de talloze geisers wordt uitgespauwd. We checken in in een prima motel (met bubbelbad !!). Voor het eerst in 7 maanden weer eens een bad.
Helaas is het weer in Nieuw Zeeland niet al te best. De slechtste zomer in jaren. De maori’s noemen het natuurlijk niet voor niets Aotaroa (the land of the long white cloud).
Dat mag de pret niet drukken.
Na de dames ‘s ochtends in een health spa resort te hebben afgezet gaan m’n pa en ik naar Wairoa (het begraven dorp). Wairoa stond vroeger bekend als het 8 ste wereldwonder. De indrukwekkende witte en roze terrassen die door vulkanische activiteit onstonden werden op 10 Juni 1886 op brute wijze in 4 uur met de grond gelijk gemaakt, inclusief 4 kleinere dorpjes. 150 mensen vonden de dood. Volgens de Maori overlevering was het de schuld van hebzucht dat de vulkaan zich tegen hun keerde. Veel mensen probeerden voor de uitbarsting een aardige cent te verdienen aan dit fenomeen. Het enige wat nu rest zijn wat resten van huizen, potten en het verhaal. (http://www.buriedvillage.co.nz)
Op tweede dag stond een trip naar Tamaki Maori village en een wandeling door Waimangu volcanic valley op het programma. Bussen vol japanners stonden zoals altijd weer klaar om de toeristische attracties te bestormen. In het authentiek naar maori stijl gebouwde dorp werden we vermaakt met tradiotionele maori muziek en de haka. De haka is een soort krijgsdans om je tegenstanders angst in te boezemen. Het nationale rugby team van nieuw zeeland (the all blacks) gebruikt het voor elke wedstrijd om hun tegenstanders te imponeren. Dit blijkt te werken want ze domineren al geruime tijd het rugby .
Naast het dorp zijn enkele geisers en bubbelende blubberputten te vinden. Rotorua ligt niet voor niets midden in vulkanisch gebied (Auckland ligt zelfs midden in een vulkaan die elk moment kan uit barsten. In de de middag deden we de wandeling door volcanic valley. Een imponerend stukje landschap. Gelukkig viel de stank mee .
De volgende stop op dag 3 zou Telegraph hill zijn nabij Napier. Ik wist de familie te overhalen om door Tongariro national park te rijden. Waar de welbekende mount doom te vinden is uit de Lord of the rings films. Een prachtig maar gevaarlijk park. Zonder waarschuwing kan een van de vulkanen zijn hete adem de lucht inspuwen. Door de lage bewolking en het miezerige weer kon ik helaas geen glimps opvangen van de machtige berg. 3 uurtjes voor niks omgereden.
Beste lezer, zoals je al begrepen hebt is Nieuw Zeeland erg vulkanisch. Zo ook Napier. De stad werd 10 tallen jaren terug bijna compleet weggevaagd door een aardbeving. De grond golfde alsof vloeibaar door de regio en vernielde bijna alle gebouwen en kostte een aantal levens.
De regio rond Napier staat bekend als wijnstreek. In ons 2 daagse verblijf op het prachtige telegraph hill konden we het dan ook niet laten om wat wijntjes hier en daar te proeven. Naast mijn ervaring met de prima wijn was er echter ook een erg vervelend moment.
's ochtends op onze weg naar de farmers market begon een van de lampjes van de gloednieuwe Mitsubishi Diamante te branden. Omdat we ook de weg aardig kwijt waren raakte ik redelijk afgeleid. Zag een auto van rechts totaal niet komen terwijl ik optrok vanaf de rand van de weg. Als mijn pa niet "pas op" had gezegd had ik een spuit gas gegeven en had ik waarschijnlijk dit hele verslag niet getypt. De Holden Commodore die met een gangetje van zo'n 140KM/u van rechts kwam over een landweg wist me ternauwernood te ontwijken. Ik denk dat het zo'n 10cm scheelde. 1 meter verder en hij was vol in mijn deur gereden met verschrikkelijk consequenties.
Iedereen was stil in de auto en ik reed rustig verder, maar ik was in shock van het feit dat het zomaar met je gebeurd kan zijn.
Bijgekomen van de schrik reed ik de dag erop vrolijk de rit naar Wellington. Wellington is niet de grootste stad, maar wel de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Een stad met naar mijn mening een prima atmosfeer. Helaas waren we maar om 1 reden in Wellington. En dat was om de veerboot te pakken naar Picton op het Zuid Eiland.
De volgende morgen stonden we na een 3 uur lange overtocht door de Cook straight op het Zuid Eiland. Volgens de lokalen vele malen mooier dan het al indrukwekkende Noord Eiland. De meeste tijd zouden we dan ook doorbrengen op het Zuid Eiland.
De eerste nachten op Zuid eiland zouden we doorbrengen nabij Nelson, een van de grotere plaatsen op het Zuid Eiland. De kustlijn staat volgebouwd met villa's waar velen Bed en breakfeast aanbieden. De vriendelijke familie van een voormalig veiligheidsadviseur verwelkomde ons en liet ons zien wat er in de buurt te doen was.
Omdat we maar 1 volle dag hadden in het gebied kozen we voor een trip naar Abel Tasman national park. Jawel het was onze bekende landgenoot die Nieuw Zeeland het eerst ontdekte en dit prachtige park is naar hem vernoemd. Voor de mensen die het nog niet wisten : Ja Nieuw Zeeland is vernoemd naar onze eigen kleine provincie . De invloed van onze zeevaarders over heel de wereld is indrukwekkend.
Zeekayakken, wandelen, Bootje varen, waterskieen en andere activiteiten behoren to de mogelijkheden. Wij besloten ons schoeisel eens even uit te testen met een wandeling door het bergachtige kustgebied met prachtige stranden. Een stevig loopje maar niks vergeleken bij de Himalayas . Op de weg terug naar de auto werden we opgehaald met een Watertaxi. Een losbarstende lokale regenbui zorgde ervoor dat er meer water in dan om de watertaxi zat.
In haastig tempo vertrokken we de volgende dag naar Greymouth. In Nieuw Zeeland is zoveel te zien dat je er een aardig tempo op na moet houden om dingen te kunnen zien. Deze dag weer kilometer of 350 over slingerwegen. 1 nachtje in Greymouth om van de kustlijn te kunnen genieten. Ik neem liever wat langer de tijd maar de familie zat natuurlijk op een wat krapper schema. Inmiddels had m'n digitale camera het begeven. Na 8 maanden trouwe dienst besloot de lens niet meer open te gaan. Zelfs met mijn technische kundigheid wist ik de japanse platenmaker geen leven meer in blazen.
Voor de kerstdagen zouden we 3 nachten in Arthur's pass zitten in een hotel genaamd The wilderniss lodge. Onderweg stopten we bij de pancakes rocks. Een vreemds natuurverschijnsel waar het lijkt alsof de rotsen uit laagjes zijn opgebouwd. Een stapel pannekoeken dus.
Enkele uren en wat stevige klimmetjes later kwamen we aan op de plaats van bestemming. De wilderniss lodge is eigendom van een beroemde bioloog (waarvan ik de naam ff kwijt ben Jerry something). Hij organiseert elke dag gratis excursies in omgeving naar gletsjers en kan je alles vertellen over de flora en fauna in Nieuw Zeeland. Jerry wist ook een belachelijk geluid te maken door op z'n vingers te blazen wat alle vogels in de naaste omgeving naar hem toe lokte. De vogelvanger van de southern alps. De wilderniss lodge was dan ook vooral bevolkt met natuurliefhebbers.
Na op de eerste dag wat wandelingen te hebben gedaan besloot ik op de 2de dag (2de kerstdag) mee te gaan op een kayak trip om 6 uur 's ochtends. Samen met een amerikaans familie en de excentrieke overjarige hippie Peter stapten we 's ochtends in de kayak. De nederlandse vechtersmentaliteit zorgde er natuurlijk voor dat ik als eerste aan de andere kant van het meer was. Net toen Jerry begon te vertellen over een natuurbeschermingsproject op het meer om speedboten van het water af te krijgen en de vogels wat meer broedgebied te geven...
sloeg mijn kayak om. In het 13 graden koude water vroren m'n ballen er zowat af. Erg onaangenaam maar zeker niet het ergste. Erger was dat m'n reserver camera in m'n jas zat en dat deze niet waterdicht bleek te zijn.
Eenmaal aan wal bood Hippie Peter mij zijn construction jas aan. De knalgele jas met achterop het logo van z'n bouwbedrijf zorgde ervoor dat ik in ieder geval nog nakomelingen kan produceren.
De jas mocht ik houden. Volgens Peter een goede "warstory".
kayaken is blijkbaar niet weggelegd voor mij... (toevallig was de Tsunami in de indische oceaan rond dezelfde tijd als mijn kayak omsloeg )
Als gevolg van het overlijden van 2 camera's restte er mij geen andere optie dan om 150 kilometer naar Christchurch te rijden en daar een Canon eos 300D op te pikken, met dank aan de reisverzekering .
Bij terugkomst in de Lodge bleken mijn familie en Peter zich prima te vermaken. De flessen wijn gingen er vlot doorheen en Peter begon groeiende interesse te vertonen in mijn moeder , maar goed dat we volgende dag vertrokken richting de Franz Joseff Gletsjer. Anders was het misschien nog op een opstootje uitlopen tussen m'n pa en de vrolijke hippie.
More coming...
Wat een prachtige verhalen! Wat een onvergetelijke ervaring moet dit voor je zijn!
Ik ben ergggggg jaloers! Maar je hebt mijn enthousiasme alleen maar groter gemaakt voor dit soort reizen. Ik zal nog even wat jaartjes moeten wachtten maar ik wil zeker ook ooit zo'n reis maken! (het liefst elk jaar denk ik
)Vooral Azië trekt mij ontzettend, je waant je daar echt in een compleet andere omgeving/cultuur.
Jammer dat ik nog maar 17 ben
Ach, voorlopig nog maar meegenieten van reisverslagen hier op fok! )Internetten is hier goedkoop dus morgen maar eens verder werken aan m'n reisverslag
lijkt me prachtig om zelf een keer mee te maken
quote:Wat houdt je tegen?Op donderdag 31 maart 2005 02:27 schreef Blik het volgende:
prachtig verhaal, heb alles gelezen in één ruk door
lijkt me prachtig om zelf een keer mee te maken
heb er al 1,5 stagedag mee verknoeid haha. krijg ook wel zin om zo'n reis te gaan maken hierdoor=) wie weet als ik klaar ben met studeren.
hoop snel weer een vervolg te lezen van je
quote:leuk, ga ook 2 weken naar Vancouver van de zomervakantie (in Augustus)Op woensdag 30 maart 2005 06:02 schreef Kamigot het volgende:
Inmiddels zit ik in Vancouver (Canada)
Internetten is hier goedkoop dus morgen maar eens verder werken aan m'n reisverslag
Echte backpackers reizen met heli
Echte backpackers reizen met hummer
Hobbiton !! let's kill some hobbits
's werelds langste plaatsnaam
Gozers bij de geisers
Jabba the Hutt heeft diaree
Maori houtsnijwerk
Maori barbiepop
Abel Tasman national park
Zeekayakken in Abel Tasman
The southern Alpes
Bergmeertje op zuid eiland
Veel plezier verder
jammer eigenlijk omdat ik nu voor t eerst echt moet wachten
ben eens benieuwd naar het verslag van LAVerder een mooi verslag, maar echt veel te lang om helemaal te lezen. Ik weet niet hoeveel A4´tjes het groot is maar het moet echt een 3 cijferig getal zijn denk ik.
Wat staat er nog op de planning?
quote:Echt een geweldig topic.Op zaterdag 30 april 2005 04:14 schreef Kamigot het volgende:
Ben weer thuis inmiddels. Ik zit alle foto's uit te zoeken. Kijken of ik wat kan posten van de week
.quote:succes met de cold-turkeyOp zaterdag 30 april 2005 04:14 schreef Kamigot het volgende:
Ben weer thuis inmiddels. Ik zit alle foto's uit te zoeken. Kijken of ik wat kan posten van de week
quote:In je OP staat dan een foutje. Een regel later staat het goed.Op zondag 1 mei 2005 12:09 schreef Kamigot het volgende:
Nee vanaf 28 april
.Het zal wel even wennen zijn. Wat heb je het meeste gemist?
De verhalen zijn goed! Erg meeslepend 
quote:Ik mis nog een reisverslag van Amerika
We want more (iig ik)
quote:Volgens mij zoek je gewoon een uitgever voor je boekOp zaterdag 7 mei 2005 17:45 schreef Kamigot het volgende:
Alle verslagen word aan gewerkt, helaas heb ik het ff heel druk met werk zoeken, geld, vrienden, familie en andere zaken regelen. Stay tuned !!
. quote:Kun je een inschatting geven wat je per land per week ongeveer kwijt bent? Ik denk namelijk dat je verreweg het grootste deel van je kosten (naar verhouding) in Amerika, Australie enz zijn geweest.Op vrijdag 20 mei 2005 16:34 schreef Kamigot het volgende:
zo'n 25.000 euro :|
Aziatische landen zijn als het goed is een stuk goedkoper. Ik moet in China met 3000 euro volgens mij wel een jaar vooruit kunnen (niet in hotel, maar goedkoop appartement).
Thailand 7wk: 1500
Cambodja 2wk: 350
Vietnam 3wk:500
Laos 1wk:120
Australie 26wk:9500
VS 7wk: 4000
Canada 1wk : 800
vliegtickets niet ingebregen
Tot Franz Joseff zat alles prima met de accomodatie. Geen problemen ondanks de Zomervakantie in Nieuw Zeeland. Eenmaal aangekomen in Franz Joseff bleek het Motel echter een fout te hebben gemaakt en ons in 2 kleine kamertjes te willen stoppen. We bedankten vriendelijk en ik pakte m’n lonely planet erbij.
We vonden een bed & breakfeast voor de nacht bij de Fox gletsjer. We waren nog net op tijd om een helicoptervlucht te boeken om een rondje Fox gletjser, Mount Cook en Mount Tasman te doen. Een oude rammelbak van een helicopter zou ons veilig tussen de gaten in de wolken door omhoog vliegen naar 3 kilometer met een prima uitzicht over Nieuw Zeelands hoogste bergen. Als je drijgt neer te storten in een oude roestbak dan kun je maar beter wat mooie plaatjes proberen te schieten. Na een uurtje vliegen tankte de piloot z’n machine vol en zette ons af in Fox.
Mount Cook
Weer veilig op de grond
Onder het lezen van mijn e-mail ‘s avonds bij een hostel kreeg ik het nieuws te lezen dat een grote aardbeving met de daarop volgende vloedgolf een gigantische ramp had veroorzaakt in Azie. Een ramp die de volgende dagen alleen maar groter zou blijken te zijn.
Omdat we eigenlijk 3 dagen in Franz Joseff zouden zitten hadden we na de B&B een ander onderkomen nodig. Op de weg naar queenstown ligt meer Wanaka met het dorpje Wanaka. Een winderig maar mooi ritje door de Bergen met uitzicht op de meren later kwamen we aan in Wanaka. Checkten in in het resort en besloten de omgeving eens te verkennen. Door het slechte weer (de zomer was zowiezo erg slecht) bleef het beperkt to binnenzitten en zaufen.
Waar ik eigenlijk meer naar uitkeek was Queenstown. Een zeer toeristisch plaatsje met een onuitputtelijk aanbod aan extreme dingen. Jet boaten, Parachutespringen, Bungee jumpen, Raften, Paragliden en ga zo maar verder. In de winter kan er ook geskied worden. Wederom gooide het slechte weer roet in het eten. Een geplande Jetboattrip werd afgeblazen vanwege de zware regenval. Aangezien we maar 1 dagje Queenstown hadden zat er niets anders op dan het extreme gedeelte voor gezien te houden.
Parasailer in Queenstown
Oud op nieuw stond voor de deur en de plaats om het dit jaar te vieren was Te anau. Te anau ligt aan het gelijknamige gigantische meer. Het is een beetje een uitgestorven dorpje, maar trekt jaarlijks vele wandelaars en mensen die Milford en Doubtfull sound willen zien in fjordland.
Oudjaarsavond ! Nou is Te Anau niet echt het drukstbevolkte gebied op aarde, maar je verwacht toch wel wat vuurwerk niet ?. Of dat je na middernacht even gezellig de bar in gaat. Niets is minder waar. Geen enkele vuurpijl en de bars gingen om 12 uur dicht. Na een paar potten speighst beer besloten we het zelf ook maar voor gezien te houden en deze saaiste oudjaarsavond ever, maar snel te vergeten.
Nieuw Zeeland staat bekend als een land voor mooie wandelingen. Een mooie trek in de buurt is The kepler track. Een rondje van 62KM. Om te testen of ik nog steeds wat loopvermogen in de benen had besloot ik om naar de eerste hut en terug te lopen. 32 kilometer waarvan de helft bergop. Vanaf de dam bij het meer gingen de eerste 5 kilometer redelijk vlak. Daarna 2 uur klimmen door de bossen langs een imposant stukje limestone rotsen. Ik was blij dat ik eindelijke de bosrand zag en na nog een uurtje lopen de luxmore hut. Half uurtje pauze en weer terug. Op de terugweg werd ik gevolgd door een enorm vervelende duitser. Die ik maar niet los kon lopen. Zelfs toen ik begon te rennen, rende hij mee. Om elke hoek kon ik z’n rode zweterige hoofd zien komen. Gelukkig moest ie op z’n vriendin wachten want anders
Na een totaal van 6 uur lopen (6 km/u niet slecht ) stond m’n pa te wachten om me op te halen bij de dam. Vriendelijk als hij is om ook even mijn hand tussen het elektrische raam fijn te knijpen. Thanks dad !! Bijgekomen van de wandeling op nieuwjaarsdag kon ik de volgende dag wat relaxen op wat bootjes. Via Lake Manapouri kwamen we aan land naast een gigantische ondergrondse waterkracht centrale. De centrale voedt een metaalfabriek in het zuiden van het zuid eiland. Aanvankelijk was de bedoeling om het waterpeil in meer 30 meter te laten stijgen om meer energie te winnen. Gelukkig voor natuurliefhebbers is middels een petitie dit plan ongedaan gemaakt. Met de bus worden de laatste kilometers naar Doubtfull sound gedaan. Doubtfull sound heeft zijn naam te danken aan Captain Cook. Die vanwege de veradelijke winden in de ingang nogal zijn doubts had of ie er nog wel uit zou kunnen zeilen.
Met een grotere boot zouden we de hele sound doorkruisen. Fenomenaal uitzicht op torenhoge watervallen en rotswanden. Het water ziet er akelig donker uit. Kapitein Cook had overigens gelijk over die wind. En ik moest dat zelf aan den lijve ondervinden toen mijn geliefde All blacks petje door de wind van mijn schedel af werd geblazen. Een bezoekje van wat dolfijnen die grappige stunts uithaalden maakte een hoop goed. Zonder pet terug naar de haven. Op de terugweg namen we nog een kijkje in de waterkracht centrale. De bus (die voor de verandering rechts moest rijden) reed ons 40 meter ondergronds in een complex wat me erg veel aan Black Mesa Complex deed denken (Half life anyone ?). Ouders zagen af van het ondergrondse avontuur wegens claustrofobische neigingen.
Doubtfull sound
Via de presidential higway (van de plaatsjes Clinton naar Gore) gingen we de volgende dag naar de grootse studentenstad van Nieuw Zeeland : Dunedin (spreek uit als Dun ie din), We overnachtten niet in Dunedin zelf maar op het Otago peninsula. Otago is de woonplaats van een aantal opmerkelijke dieren. De royal Albatros is er een van. Door steeds vast te raken in te verdrinken door vissersnetten wordt de populatie van albatrossen ernstig bedreigt. Gelukkig worden er tegenwoordig maatregelen genomen op boten om het aantal verstrikte albatrossen te beperken. De albatros is een geweldige zweefvlieger. Door zijn vleugels waarmee hij 2000 verschillende aanpassingen kan maken (eat you heart out Boeing !) kan hij wekenlang ? blijven zweven zonder ook maar 1 vleugelslag te maken.
Een andere speciale vogelsoort is de geeloogpinguin. Toevallig terecht gekomen op een stuk landbouwgrond besloot de boer er een klein reservaatje te maken. Helaas was er in 2003 een grote sterfte door een griepsoort onder de pinguins. Dus staan deze zeldzame vogels ook aan het randje van de afgrond. Een enthousiaste gids uit Manchester wist ons alles over de vogels te vertellen.
Er is 1 ding in Dunedin wat je beslist niet moet missen en dat is Baldwin street. Baldwin street is namelijk de steilste straat in de wereld. Met een stijgingspercentage van 38% wil je hier absoluut geen postbode zijn. De uni is ook een kijkje waard. Ogenschijnlijk een heel oud gebouw. Helaas hebben de meeste gebouwen niet zoveel historie. Na een wandeling omhoog en omlaag ben je wel toe aan pilsje.
Baldwin street, 's werelds steilste straat
Dunedin is de studentenstad van Nieuw Zeeland (geloof dat 1/3 van de mensen die er wonen studeren). Voornamelijk bevolkt door Aziaten (koreanen en japanners) Er staat dan ook een grote universiteit die zeker het aanzien waard is.
Omdat vrouwen van winkelen houden was er een verplicht winkelmiddagje ingelast. Na de auto in een parkeergarage te hebben gedumpt deed ik iets doms. Ik sloot de sleutel op in de kofferbak. Een vriendelijke medewerker regelde een handig mannetje voor me die 15 minuten later en 50$ lichter de sleutel uit de kofferbak wist te krijgen. Wel 50 dollar armer overigens
Voor m’n familie zat de reis er bijna op. Een mooie afsluiting was Akaroa. Gelegen aan het water op het Banks schiereiland (Cook dacht dat het een eiland was). Een van de weinige dorpjes met een andere invloed dan de engelse. Akaroa werd namelijk gesticht door een stel fransen die voet aan wal probeerde te krijgen in Nieuw Zeeland. Er zijn nog huizen te vinden in franse bouwstijl en een aantal zaakjes die franse dingen verkopen. Een enkeling spreekt zelfs nog frans.
Een van de leuke dingen die je in Akaroa kan doen is zwemmen met dolfijnen. Nu wordt de opening naar de Oceaan bevolkt met zo’n 1500 schattige lieve hector dolfijntes.
Akaroa Light house
Het fenomeen Dolfijnzwemmen was echter zo populair dat we alleen kaartjes konden krijgen voor de 6 uur ’s ochtends trip. Eerst werden we in een wetsuit gehesen, daarna op de boot gezet waarna de schipper naar de opening naar de oceaan toe voer. Nu was het al niet al te warm op de boot, in het water was het ijs en ijskoud. Van een van de gidsen kreeg ik 2 stenen in m’n handen gedrukt die ik tegen elkaar aan moest slaan. Volgens hem zouden de beestjes het geluid van 3 kilometer oppikken.
Na zo’n 5 minuten slaan met de stenen zat ik ineens midden tussen 20 dolfijnen die eens even polshoogte kwamen nemen wie nu die kerel was die al dat kabaal liep te maken. Speels als ze zijn zwemmen ze rondjes om je heen (op zo’n 30cm), helaas mag je ze niet aanraken vanwege de tere huid. Na 1 uur werden we het water uitgehaald en onder het genot van een bekertje warme chocolademelk kon iedereen z’n enthousiasme delen van de onmoeting met de dolfijnen.
Hector dolfijntje
Met nog een lichte verkoudheid in m’n lijf Christchurch reed ik de dag erop richting Christchurch. Zette m’n ouders en zusje af op het vliegveld. Deponeerde de huurauto bij Budget. En nam de bus naar het centrum van Christchurch. Ik had inmiddels alweer in een hostel ingeboekt in Christchurch, 4 nachten in Warner’s op Cathedral square. Ja Christchurch beviel me wel. Een klein stadje vol met kerkjes en wat ouder aandoende gebouwen. Ik de rest van de middag spendeerde met het spelen van schaak op een gigantisch schaakbord.
Bij het lezen van mij e-mail en het nalezen van het fok australie topic kwam ik erachter dat er iets ergs gebeurd was. Een Nederlandse backpacker was na een val van een dak in Sydney op slag dood. Omdat ik eigenlijk maar 1 hostel kende in Sydney met een dakterras was mijn vrees dat het ging om iemand die ik kende.
Wat uitzoekwerk en e-mails later kwam ik tot de verschrikkelijke ontdekking dat het inderdaad ging om Vincent Gevers uit Deventer. Een kamergenoot en goede bekende van me van mijn tijd in Sydney. In het hostel trokken we altijd op met een man of 20 en Vincent en ik waren de enige Nederlanders. Hij vond het geweldig om weer eens Nederlandse humor te horen en we hebben samen een geweldige tijd gehad. Nog steeds kan ik niet geloven dat hij zomaar weg is. Vincent is 19 jaar geworden…
Mijn stemming was niet al te best door dit nieuws en op dit soort momenten mis je je vrienden en familie. In de TV kamer van het hostel onmoette ik een groep die vroegen of ik zin had om mee op stap te gaan. Ik kon een borrel wel gebruiken. In een bar raakte ik in gesprek met de Ierse Claire, omdat ik toch m’n verhaal kwijt moest heb ik haar verteld over wat er gebeurd was en dat mijn stemming helaas niet al te best was. Van het een kwam het ander en uiteindelijk belanden we bij elkaar in het hostel. Claire moest de volgende morgen naar Rotorua en ik besloot om samen met haar in Auckland af te spreken vanwaar zij naar Fiji en ik terug naar Australië zou vliegen. Ik nam afscheid van Claire.
’s Middags stond er een afspraak met een grote onbekende op het programma. Een meeting met Lucille van het fok forum die toevallig ook in Nieuw Zeeland. Na wat e-mail gedoe vonden we elkaar uiteindelijk op Catherdral square voor het toeristen informatie kantoor. Een gezellig middagje bijkletsen over reizen, Nieuw Zeeland en van alles en nog wat. Lucille had net zelf Tasmanïe en Nieuw Zeeland achter de rug en stond op het punt om weer huiswaards te gaan. Een erg leuke meet !
Schaken in Christchurch
Next day vloog ik met Quantas van Christchurch naar Auckland. Terug naar het beging. In Auckland had ik een 2 persoonkamertje voor Claire en mij geboekt in het Princeton wat in Auckland ook wel de twin towers wordt genoemd. Een gigantisch modern hostel wat voornamelijk bevolkt wordt door studenten.
Samen met Claire maakte ik er een leuke 3 dagen van in Auckland. Nadat ze vertrokken was naar Fiji was voor mij de lol van Auckland er wel een beetje af. Chris was ook al terug naar Zwitserland. Ik probeerde mijn terugkeer naar Australïe te versnellen. Anders zou ik nog 1 week in m’n uppie in Auckland vastzitten. Beter dan 3 dagen eerder kon niet. Gelukkig trof ik in de laatste paar dagen een aantal interessante mensen ; Chris, een grafische artiest die jarenlang op de straat heeft geleefd en Dwayne, een part time filosoof uit Hawaii die probeert samen met z’n vrouw een nieuw bestaan op te bouwen in Nieuw Zeeland.
Via Chris kreeg ik een baan aangeboden om te werken aan de onwikkeling van een computergame met een heel goed salaris en Nieuw Zeeland’s burgerschap.
Helaas kon ik vanwege de reisplannen niet op dit bod ingaan. Vanwege de gebeurtenissen in de weken daarvoor had ik besloten gewoon volgens het normale reisschema naar huis te keren. Je kunt wel voor altijd wegblijven, maar je hebt ook verantwoordelijkheid ten opzichte van je vrienden en familie.
Op 21 Januari stap ik in het vliegtuig, een gevoel van spanning bekruipt me. Wat staat er nu allemaal weer te wachten
Om 1 uur ‘s middags stond ik weer op Australische bodem. In mijn oorspronkelijk reisplan was het niet de bedoeling dat ik terug zou keren naar Australië. Omdat ik de Oostkust nog niet gezien had besloot ik er nog een week of 6 aan te plakken.
Nadat de shuttle bus me afgezet had in het stadcentrum van Brisbane (spreek uit brizbun en niet brisbeen) moest ik op zoek naar onderkomen zien te vinden en een plan maken.
Nadat ik ingeboekt had voor Palace backpackers trof ik per toeval op straat Kate (waar ik in Sydney een aantal weken mee opgetrokken heb) die kaartjes voor een juwelier aan het uitdelen was. Ze sliep zelf in een hostel wat The Yellow Submarine heette. Erg gezellig en goedkoop volgens haar. Voor mij genoeg reden om van hostel te wisselen en voor 1 week in de sub in te boeken.
In Palace kwam ik nog een bekende tegen, Collum die ik al eerder had gezien in Adelaide 3 maanden eerder. Een maffe ier die de hele dag stoned was. Hij besloot om samen met mij naar de Sub te gaan vanwege geldgebrek en gezelligheid
.De huiselijke sfeer in de Sub en het beperkt aantal mensen (40) maakt het een prima hostel.
Ik raakte erg snel bevriend met een hoop mensen. De meeste waren long termers (3+ maanden) Gratis poolen, Gratis Pizza en een zwembad maakten het alleen nog maar beter.
Een andere oude bekende die de volgende dag om kwam dagen was Benni, na gewerkt te hebben in Sydney had hij nu voldoende geld over om samen met z’n Nederlandse kameraad de reis naar Cairns af te maken om daarna via Fiji en Thailand wwer naar Duitsland terug te keren. Helaas was zijn tour al volgeboekt en zou ik enkele dagen later moeten vertrekken.
We spraken af elkaar in Cairns te treffen.
Nadat Benni vertrokken was voor zijn trip, besloot ik de pas ontslagen kaartjesuitdeler Kate mee op stap te nemen. Altijd interessant hè, een vrouw die neushoorns bevredigt
Aangeziien Kate een nogal fanatieke en goede poolspeelster is besloten we mee te doen aan het pool toernooi in het transcontinental hotel.
We werden vreemd aangekeken door de pros. Helaas voor hun moet je een backpacker niet onderschatten in zijn poolkwaliteiten. Poolen is namelijk de nr1 sport in backpackwereld.
Ik werd door een dikke taxichauffeur uitgeschakeld in ronde nr2. Kate had het al tot de derde ronde geschopt en speelde tegen de winnaar van het vorige toernooi. Z’n maten stonden hem langs te kant toe te roepen dat ie het maar eens even rustig aan moest doen met het meisje.
5 minuten later liep hij boos de kroeg uit met nog 6 ballen van hem op de tafel.
De oude garde raakte geïmponeerd door Kate’s kwaliteiten (en dat is niet alleen haar poolen) en boden een professionele keu aan. Na een lastige kwart en eenvoudige halve finale. Kwam Kate in de finale uit tegen Steward, een lokale poolshark. Met nog vijf ballen van Steward op de tafel ging Kate voor Eightball. Kate stoot…tikt zwart erin… tikt daarna 1 van Stewards ballen erin. Lost !
Maar wel samen een avondje gratis drinken en poolen !
Collum, 2 andere Ieren en ik hadden besloten een auto te huren en naar het beruchte plaatsje Nimbin te rijden en onderweg ook het o zo relaxte Byron bay mee te pikken. Reden voor de Ieren: inslaan van zo veel mogelijk cannabis.
Nimbin staat bekend als het hippie oord van Australië, Coffeeshops, een Marihuana museum, Hippie’s op straat en dealers all over theplace. Jaarlijks is er het Mardi grass festival met een soort weed olympics waar de onderdelen : spacecakehappen, waterpijp gooien, snel rollen en blind rollen op het programma staan. Na wat onderhandelen met wat lui op straat gingen we met de buit weer richting Brizie. In de 3 uur durende rit rookte de Ieren er zo’n 20 joints doorheen, ondanks de rookoverlast heb ik vangrail niet geraakt (en dat aan de linkerkant van de weg). Eenmaal terug doken we de kroeg in.
Brisbane highway
’s Morgens stond ik vroeg op met een kater waar je u tegen zegt. Ik hielp manager Charlie mee met het opknappen van het zwembad. Na een paar welverdiende biertjes trof ik een vreemde kamergenoot in ons onderkomen “the brig”. Dave een man van rond de 40 uit Melbourne had net ingecheckt omdat hij niets anders kon vinden. Hij vroeg me om wat pillen want hij wilde er nog een leuke avond van maken. Hij had namelijk de dag erop een rechtzaak en hij zou waarschijnlijk een tijdje moeten zitten Ik vertelde hem dat ik hem helaas niet kon helpen en dat er een bierautomaat op de gang stond. De hele nacht niets van hem vernomen.
Aan de tafel ’s ochtends koffie drinkend en nieuws kijkend. Zat ik stomverbaasd te kijken naar een uitzending die ging over een man die een vrouw had verkracht en haar ongeboren kind had gedood. Het ging dus om (onze) Dave, en dan te bedenken dat die gast boven me sliep in mijn stapelbed. Het hele hostel was er van geschrokken.
’s Avond nam ik afscheid van Kate die naar Nieuw Zeeland vertok om daar voor een jaar te werken. Werkelijk een van de mooiste, sociaalste, intelligentste en interessantste mensen die ik ben tegengekomen. We houden nog steeds veel contact.
Kate en Olivia
Aangezien relaties heel vluchtig zijn als je reist, was oog al een aantal dagen gevallen op een schattig schots meisje die kinderoppas werkte. Claire was ik inmiddels wel weer vergeten en ik besloot er werk van te maken. Ik vroeg haar en wat anderen om mee op stap te gaan op mijn laatste avond in Brisbane. Het enige wat ik me kan herinneren van deze tumuleuze geestavond was een tekst die voorop een busje was geschreven met een watervaste stif in keline letters
“If you can read this we are probably gonna hit ya !!”
’s Ochtends werden Gen en ik wakkergemaakt door Charlie die vroeg of ik m’n bus niet ging missen. Santos een indïer had nog geklaagd over het kabaal dat we gemaakt hadden. Als de weerga pakte ik m’n spullen, gaf m’n telefoon nummer aan Gen (het schotse meisje) en maakte dat ik wegkwam.
Net op tijd zat ik in de Greyhound. Eindelijk wat slapen in een 9 uur durende rit naar Hervey bay.
Hervey bay zou de eerste stop zijn van mij east-coast tour die geboekt had bij wicked travel in Byron bay. Helaas was er pas plaats voor Fraser Island trip na 2 dagen.
Ik maakte kennis met de gigantische maori reus Mark. Die vooral geïnteresseerd was in de Nederlandse wetgeving omtrendt prostitutie en drugs. Hij tourde me 2 dagen door heel Hervey bay en in de resttijd verdiepte ik me in de Da Vinci Code (wat een geweldig boek !)
Op de avond voor de tour maakte ik kennis met mijn 7 reisgenoten. Bryan, Paul, Lizzy, Alon, Ohad, Debra, Amy en Grant. Het was de bedoeling dat we met een Toyota landcruiser 3 dagen lang over het grootste zandeiland ter wereld heenrijden : Frase risland. Op dit eiland van 30 bij 140km ligt meer zand dan in de sahara.
Onze toffe Toyota
Next morning na een instructie waarbij werden gewaarschuwd voor zout water, dingos en tigersharks. Ging de groep richting supermarkt waar proviant voor de komende drie dagen werd ingeslagen Na een overtocht met het veerpont was Alon de Israëli de eerste chauffeur. De eerste stop was basin lake waar we even zwommen. Na een ander meer met een 20 meter hoge zandduin sloegen we kamp op voor de nacht
Chillen bij zandduin lake
In het totaal waren we met drie groepen in het totaal 25 man verzameld rond wat vuurtjes in de duinen achter het strand. De sterrenhemel was prachtig met op de achtergrond het geluid van Jack Johnsen en het geristel van dingos (wilde honde) die rond het kamp aan het snuffelen zijn. Onder het genot van een koude Tooheys New.
Dingotje op bezoek
Na het omruimen van de tenten gingen we naar de afwasplaats. Namen ook nog even snel een douche en zetten koers richting een oud wrak wat in de 60-er jaren is vergaan en langzaam in het strand wegroest. Over 75-mile beach rijd ik richting de Champagne poelen die vlakbij een broedgrond voor Tijgerhaaien liggen. Sommige debielen wagen het zelfs een stuk de zee in te gaan. Aan de kant wacht een horde japanners geduldig met hun camera totdat er eentje gegrepen wordt door hongerige haai.
]Roestend wrak
Rijden over 75 mile beach
In de Campagne poelen heb je geen last van haaien want die liggen een meter of 10 van het water. Na een paar uurtjes chillen werd er nog even extra alcohol ingeslagen en gingen we naar onze 2de overnachtingsplaats. Ook deze keer in de duinen, ook deze keer dingos, alleen deze werden iets brutalers. Om 1 uur ’s nachts lag 90% buiten te slapen. Enkel Dave, Luke, Nicolas en ik waren nog en zagen hoe een groep dingos tussen de slapende mensen naar voedsel aan het zoeken waren. Eentje begon Luke zelfs aan z’n voeten te likken. Luke had het niet meer en wilde het bijna op een lopen zetten. En dat is iets wat je bij dingos niet moet doen. Gelukkig bleef liep de dingo snel weg.
Het meest irritante op Fraser Island is niet het zand maar de zandvliegen. Deze grote groene griezels die rond 7 uur happy hour schijnen te hebben. Steken zo hard in je huid dat het gaat bloeden. En dat voel je. Stand (kami 32 – zandvliegen 20). Insektenspray helpt overigens niet.
Op dag 3 stond lake Mckenzie op het programma. Nog nooit heb ik een meer gezien met zulk wit zand en zulk blauw water. Vanwege de hitte besloten we de rest van de dag bij Lake McKenzie te blijven. Rond vijven keerden we met het veerpont terug naar Hervey bay.
Lake McKenzie
Nam afscheid van de mensen die dezelfde dag nog vertrokken. Wisselde nog wat e-mail adressen uit. En pakte zelf m’n spullen voor de volgende rit naar Airly beach waar een andere tour op het programma stond.
’s Avonds in de bar van het hostel kwam ik de twee engelse zusjes Deb en Sarah tegen, waarmee ik aardig wat lol heb gehad. Ze gingen ook richting Cairns en we besloten contact te houden. Ondanks dat ik m’n telefoonnummer achter had gelaten en dat ze me volgens mij wel leuk vond. Liet Schotse Gen niets van zich horen.
Another one ride on the bus to Airly beach
Zou Gen nog iets van zich laten horen ?. Wat gebeurde er met de 2 engelse zusjes. Kami gaat duiken tussen de haaien. Stay tuned voor een spannend laatste reisverslag Australïe.
quote:In volgorde van goedkoop -> duurOp vrijdag 20 mei 2005 23:23 schreef Kamigot het volgende:
Nepal 4wk: 500 = 125 pw
Thailand 7wk: 1500 = 215 pw
Cambodja 2wk: 350 = 175 pw
Vietnam 3wk:500 = 166 pw
Laos 1wk:120 = 120 pw
Australie 26wk:9500 = 365pw
VS 7wk: 4000 = 571pw
Canada 1wk : 800 = 800pw
vliegtickets niet ingebregen
Laos 1wk:120 = 120 pw
Nepal 4wk: 500 = 125 pw
Vietnam 3wk:500 = 166 pw
Cambodja 2wk: 350 = 175 pw
Thailand 7wk: 1500 = 215 pw
Australie 26wk:9500 = 365pw
VS 7wk: 4000 = 571pw
Canada 1wk : 800 = 800pw
Leuke verslagen weer
quote:Super !Op dinsdag 24 mei 2005 10:46 schreef The_T het volgende:
[..]
In volgorde van goedkoop -> duur
Laos 1wk:120 = 120 pw
Nepal 4wk: 500 = 125 pw
Vietnam 3wk:500 = 166 pw
Cambodja 2wk: 350 = 175 pw
Thailand 7wk: 1500 = 215 pw
Australie 26wk:9500 = 365pw
VS 7wk: 4000 = 571pw
Canada 1wk : 800 = 800pw
Leuke verslagen weer
Ik denk dat ik per ongeluk vliegticketkosten heb meegerekend met Canada. Dat moet 600 per week zijn (ticket was 400 over 2 weken).Al met al : US/Canada/Australie het duurste
Terug in Australië deel 2
Een shuttle busje van Reefos resort pikt me op bij de bushalte om me naar het hostel te vervoeren. Wat een enorm chilled out place. Hutten met rieten daken die onder de palmboom in een cirkel rond een vuurplaats staan. Een gigantisch zwembad en een gezellig bar/restaurant waar elke avond een live band speelt. Er is alleen 1 probleem : Bedbugs !
Het griezelwoord in backpackerland. De kleine etterbakjes laten een spoor van vernieling achter en gaan tot overmaat van ramp lekker meeliften in jou kleren
Bedbug cleanup time
4 nachten zou ik hier blijven totdat mijn schip tour met de SV Whitehaven richting de Whitsundays zou zeilen. Airly beach waar de tour van vertrekt is nogal een toeristisch plaatsje
Waar resort van goedkoop naar extreem duur overal te vinden zijn. Ook ’s avonds is er genoeg te doen. Vooral Magnums en Mama Africa staan bekend om de goede stemming.
Rond de tijd van het jaar was het een beetje rustig en ik deelde mijn 8 persoons hut samen met 1 meisje Jennifer. Het klikte meteen en in de avond gingen we een gezellig pintje pakken en wat pool spelen. Daarna luisterden we nog wat muziek, rookten er nog 1-tje en praten de nacht weg.
Tijd om aan de beachbody te werken. De volgende dag was ik eigenlijk alleen in het zwembad te vinden. Uit verveling vond ik samen met wat engelsen het nieuwe spel Waterbasketbal uit. Een stel fransen en ozzies hadden ook wel interesse. Dus de 2 teams waren gevormd. 2 palen met schuimrubberen ringen. 5 tegen 5, geen lichamelijk contact.
Eindscore 13 (Eng/NL) - 5 (Fra – Aus).
Na al die fysieke inspanning verraste Jennifer haar met haar kookkunsten en had een prima bordje noodles voor me klaargestoomd. Later in de bar troffen we m’n oude 2 fraser island israeli’s Ohad en Alon die 2 sloveense meisje in de auto hadden gelokt. Ze waren van plan ze weer te dumpen omdat ze niet kinky genoeg waren.
‘s Avonds in de hut begonnen dingen wat serieuzer te worden met Jennifer. Eerst was ze een beetje stijfjes, maar nu vroeg ze me wat love in mijn taal was. Twijfel in m’n hoofd die al spoedig weg zou vagen omdat de 2 duitse buurmeisje gillend naar binnen kwamen rennen dat hun hut vol met bedbugs zat en dat ze bij ons kwamen slapen. Volgende dag ging Jennifer op haar zeiltrip, we zouden elkaar niet meer treffen, maar we besloten contact op te nemen als ik in de US was.
Later die dag stonden in het zwembad de engelse zusje Sarah en Debbie voor m’n neus. Het moet niet gekker worden. Ze waren in ieder geval blij me weer te zien. Toen we ’s avonds na het eten lekker zaten te bieren werd Deb half aangerand door de fransman Sammy. Djoe neuw ai rrielie wand toe fukjoe. En dat 10x achter elkaar. Gelukkig droop ie af na 10x No en we konden er om lachen. Net als ik zouden Sarah en Debs op een zeiltripje gaan de volgende dag. Wederom sprak ik af ze in de volgende plaats (Cairns te ontmoeten).
Om 10 uur ’s ochtends stond ik bij de Marina te wachten tot we het schip op konden. Samen met Sheraz een israeli’s meisje sloeg ik genoeg Tooheys new voor de 2 nachten op de boot.
Met totaal 24 man aan boord waarvan 3 crew zette de SV Whitehaven met een snelheid van zo’n 15 knopen koers richting Withsundays. Na een uurtje dobberen begonnen de eerste mensen al groen aan te lopen van zeeziekte. Concentreren op een vast punt. Niks aan het handje. Ik slaap zelfs op een zware zee. Een stop bij de eerste snorkelplaats deed een hoop mensen goed. Door het troebele water was er niet veel te zien. Behalve de irritant zeeluis die zich eventjes om m’n pols heenwikkelde. Een steek van een kwal kan overigens einde oefening beteken. Je wordt er doodziek van. De schade bleef beperkt tot wat rode vlekken.
’s Avond fixte de kok Joey een goed bordje pasta en konden we op het dek genietend van de heldere sterrenhemel al drijvend op de oceaan, geweldige verhalen aanhoren van onze kapitein en de sterrenstelsels. Een ultiem relaxte nacht.
Alle zeilen bij
Om 7 uur hesen we anker en ging de vloot naar Whitehaven beach. 10 minuutjes klimmen naar een heuveltop hadden we een fenomenaal uitzicht over whitehaven beach. Eindeloze stille stranden met spierwit zand en blauw water. Het wiste zand op de aarbol ligt daar, Het zand is zo wit vanwege het hoge silicum gehalte. Helaas was het weer niet al te best en werd het snorkelen voor de middag afgelast. Met een windsnelheid van tegen de 35 knopen raasden we over de golven. Nog meer mensen werden zeeziek.
Whitehaven beach
De wind ging liggen en we zochten ene rustig inham om te overnachten. Toen we de lichten opstaken naast de boot, bleken we omringt door dolfijnen. De groep gaf ons een leuke springshow. Deze beesten zijn zo geweldig intelligent. De schipper hielt zich bezig met het touwspel, lastig uit te leggen maar 2 mensen zitten aan elkaar vast en hebben allebei een touw om hun polsen. Ze moeten vrij zien te komen. Ik besteedde mijn tijd aan het kroeggeleerde handlezen bij wat bootgenoten.
Met de wind in de zeilen ging de Whitehaven na de ochtendsnorkelsessie terug naar Airly Beach. ’s Avonds ging de hele kliek op stap in magnum’s. Probleempje was dat ik nog een beetje landziek was. De hele wereld tolde om me heen. Na de miss wet t-shirt verkiezing in Magnums besloot ik het voor gezien te houden. De bus ging vroeg naar Cairns.
Terug in de Marina
Via Townsville (what’s in a name) wat ik helaas moest overslaan kwamen we in het tropisch warme Cairns. De overvloed aan hostels maakte de keuze lastig. Uiteindelijk ging naar Cairns beach house vanwege m’n kortingskaart (nen echte ollander). Gelukkig hadden de kamers Airco want buiten was het gewoon niet uit te houden.
Cairns staat eigenlijk maar bekend om 1 ding en dat is duiken. Duiken op het Great Barrier Reef wel te verstaan. Bij Cairns Diving Centre (waar ook een aantal Nederlanders werken) boekte ik een 2 daagse trip met 6 duiken waarvan 1 nachtduik. Benni die een dag later vanuit Townsville zou komen had ook geboekt. Kijken of dat duikbrevet uit Vietnam nog ergens goed voor was.
Na een emotioneel weerzien van deutsche bruder gingen we richting Woolshed (de meest beruchte bar in Cairns), Sarah en Deb zouden er ook zijn. Nu heb ik raar personeel meegemaakt in hostels. Maar Cairns Beach house slaat werkelijk alles. Personeel zuipt tijdens werken, Personeel gaat ff boodschapjes doen tijdens werkuren waardoor receptie 30 minuten dicht (handig als je moet uitchecken), enorme grote onvriendelijke smoelen en een shuttle bus rijdende idioot die denk de zijdeur dicht te kunnen maken door heel snel achteruit en dan vooruit te rijden. Waardoor onze duitser met zijn hand tussen de deur zat.
Schopte die gast uit de bus en eiste een andere chauffeur. Niki Lauda werd direct ontslagen…
Om wat af te koelen gingen de pilsjes in de Woolshed er vlot in. Nadat Ben wegens pijn en Debs wegens vroeg vertek met het vliegtuig naar huis waren. Bleven Sarah en ik alleen over. Ik merkte aan haar lichaamstaal dat ze wel open stond voor een verzetje. Ik besloot het maar eens rustig aan te doen. Na een laatste peuk stapten we samen in de Taxi waar we…
Ook dit vogeltje vloog de volgende dag terug naar huis.
Tijd om de onderwaterwereld te verkennen !
Op de boot die ons naar het Great Barrier Reef zou brengen troffen we tot onze grote verbazing Celine, die ik voor het laatst 4 maanden daarvoor nog had gezien in Darwin. Ze deed de Padi Open Water Course samen met een ander Duits meisje.
Onze duikboot 8)
Na een uitwisseling van mensen konden we gelijk aan onze eerst duik beginnen. Met buddy Benni dook ik samen naar het eerste rif. Ik was te licht en had moeite om naar beneden te zwemmen. Daardoor verbruikte ik zoveel lucht dat mijn 8 liter er binnen 20min doorheen was. Ik excuseerde mij bij m’n buddy en de 2de duik was veel beter. Met een 12 liter tank (zo’n 120 ademhaligen meer) en 2 kilo extra weights zonk ik als een baksteen en kon ik de 2de duik 48min onder water blijven. We kregen bezoek van wat hey dude schildpadden een hoop parrot, clown, triggerfish en baracuda’s van 175cm (damn wat zijn die eng).
Grab shell dude !
Bij de nachtduik kregen we allemaal een zaklamp in onze handen gedrukt. Deze duik moet begeleid en kan daardoor als advanced duik tellen. In het donker ziet er heel anders uit. Rode en gele ogen van gigantische kreeften en krabben, slapende schildpadden en plankton wat in lichtdeeltjes uit elkaar valt als je erdoorheen zwemt daardoor laat ieder duiker ’s nachts een lichtspoor na. Geweldig om te zien.
Logboek invullen en niet vliegen binnen 24 uur
Benni meldde zich af voor de ochtenduik om 6uur vanwege vermoeidheid. Ik kreeg 2 amerikaanse buddys toegewezen. Greg en Sean gaven het OK signaal en we gingen onder. Als een gek zwom Sean naar de bodem en begon in het zand te graven. In 10 sec haalde hij een weightbelt uit het zand waarop ik gebaarde dat hij het ding terug moest leggen anders was het einde duik. Hij wild em eventjes terug naar de boot brengen.
Lotsa fish
Beter was de 2de duik van de dag bij de rand van het rif. De opgeknapte Benni en ik doken samen met de geslaagde Celine naar beneden. Binnen enkele minuten waren we omringt door duizenden vissen. Scholen om je heen die als golven bewegen. Totdat de meeste de vinnen namen. Reden was een school Whitetip reefsharks (witpunt rifhaaien) niet gevaarlijk, maar wel indrukwekkend om te zien. Toch een keer naar de haaien geweest.
Op mijn laatste duik met dezelfde buddies had ik enorm veel geluk. Ik wist een Manta Ray van 2,5 meter vast te leggen op een Fuji instant onderwatercamera zonder flits. Zeer zeldzaam om te zien en al bijna onmogelijk om goed op de foto te krijgen volgens de fotowinkel in Cairns.
Opel Manta
Tijd om vaarwel te zeggen tegen een oude reisgenoot. Dag na terugkomst in Cairns zou Benni naar Fiji vliegen. En ik zou de andere kant opgaan en terugvliegen naar Brisbane. Hoe zou het zijn met Gem. Die niets van zich liet horen. Ik wist dat ze er nog zat...
Om 11 uur checkte ik weer in in De Sub. Veel bekenden en veel onbekenden. In 3 weken veranderd er toch weer een hoop. Behalve Gem, die was er nog steeds. Enige wat ze zei was hello. Volgens Olive en Olivia had ze niet verwacht dat ik terug kwam en er waren wat dingen gebeurd. ’s Avond pikte ik een gesprek op tussen een Kiwi en een Engelsman die het hadden over een meid die ze allebei “geshagged” hadden in het hostel. Het ging dus over Gem. Lekker zeg.. not
Nu was ik niet verlieft maar vond het toch vrij raar wat er allemaal was gebeurd. Ik had geen zin in ellende dus veranderde ik mijn vliegticket om eerder te vertrekken en niet 5 dagen in Auckland te stoppen.
Met 4 nieuwe arrivals kon ik het erg goed vinden : Erick en Simon, waar ik samen mee naar de Sexpo ging die minder opwindend was dan wat er in een gemiddeld hostel gebeurd, Glenn en Simone (die volgens iedereen een boobjob had gehad maar met mijn hand bewees dat het niet zo was muhahaa
). 
Bessy op de Sexpo
Je loopt voor lul man
Met de hele kliek gingen we in het Casino de klassieker Engeland – Ierland kijken (rugby). Uit verveling deed ik een gokje op de roulettetafel. En stak een paar uur later 800$ in m’n broekzak. Toch weer mooi zakgeld voor de US. Inmiddels vertelde Olive en Olivia me dat “Gem loves you” met mijn reply “and every other male in the hostel”. Nee was niet zo want haar keuze was op mij gevallen. Tssk net alsof zij nog een keuze had. Toch maar eens even babbelen.
De volgende morgen werden we weer wakker van het gestofzuig van Charlie
. Gem vond het jammer dat ik de dag erna weer wegging. En dat ik maar moest komen opzoeken in Schotland. Ze had het idee dat ik niet serieus was, ze had gelijk. Ik nam afscheid van iedereen in het hostel en van Australië, toch een land waar ik nog veel goede en nare herinneringen aan zal hebben. Een land van immense grootte, woeste natuur en een interessante aboriginal cultuur en relaxte ozzies. Een land waar ik wel zou kunnen leven. 
standaard avondje in de Sub
Na 8 maanden zou ik Oceanie verlaten om mijn weg voort te zetten in de VS. Een omstreden land vanwege haar politiek, mensen en cultuur. Maar o zo interessant. Hoe zou ik het doen in Noord Amerika. Ik heb het in m’n eentje kunnen rooien in Azië en Australië. De VS shouldn’t be a problem
Heb nooit meer iets van Gem vernomen.
Hee, de Kangaroo Explorer! Ik heb ook gedoken met CDC. Werkten Geoff (duikinstructeur) en Damien (cameraman, videoeditor) er nog?
Heb je Bertha, de Napoleonvis ook gezien?
quote:yeps met CDC, Geoff was niet mijn begeleider, Damien deed inderdaad de DVD montage op de boot (wel duur overigens zo'n DVDOp woensdag 25 mei 2005 12:24 schreef Litman het volgende:
[afbeelding]
Hee, de Kangaroo Explorer! Ik heb ook gedoken met CDC. Werkten Geoff (duikinstructeur) en Damien (cameraman, videoeditor) er nog?
Heb je Bertha, de Napoleonvis ook gezien?
). Tof bootje met Airco in de hutten eten was ook prima !quote:Ja, die dvd was inderdaad duur, maar als herinnering is ie onbetaalbaar! Je komt niet zo heel vaak op het Great Barrier Reef.Op woensdag 25 mei 2005 13:22 schreef Kamigot het volgende:
[..]
yeps met CDC, Geoff was niet mijn begeleider, Damien deed inderdaad de DVD montage op de boot (wel duur overigens zo'n DVD
Toen ik er was (2002) werkte er ook een nederlands meisje, Nathalie, die duikinstructeur wilde worden, werkte zij er nog?
Leuke boot inderdaad, 'purpose built' door o.a. Geoff zelf.
Op die verhoging links ben ik een keer in slaap gevallen, na een hele vroege ochtendduik, dan merk je wat een extreme kracht de zon daar heeft, ik was verbrand op mijn rug, met mijn t-shirt aan!
Reisverslag Verenigde Staten Deel 1
Door het raampje van de Boeing 747 kon ik de skyline van Down Town Los Angeles ontwaren. Meteen bekroop met dat A-team gevoel (tatataaa
). Ik verwachtte lange wachttijden bij de douane, maar dat bleek alles mee te vallen. Na een scan van 2 vingers en een fototje stond ik 20 minuten na de landing in de Verenigde staten van Amerika. Voor 14 dollar liet ik me met een super shuttle afzetten bij mijn eerste overnachtingsplaats. Het Venice Beach Cotel op Venice Beach.Venice Beach is een deel van LA dat bedoeld was als Amerikaanse tegenhanger van Venetie. Met kleine kanaaltjes waarover je kunt varen. Helaas is er nog maar een klein deel over van de oorspronkelijke kanalen. Waar Venice meer om bekend staat is het excentrieke publiek op de beachwalk, de beroemde artiesten en Baywatch (wat daar gefilmd wordt). Ik zat nog geen steenworp afstand van het strand.
Baywatch but no babes
Het hostel zat vol met buitenlanders (voornamelijk uit Europa) die hun geluk wilden beproeven in de filmwereld. De ene wilde acteur worden, de ander had al een compleet script klaarliggen voor een nieuwe serie van 3 seizoenen. Alles draait om connecties. Ik was er puur voor de fun.
Het hostel had ook een eigen barretje waar je voor 2 dollar een heerlijk Tecate biertje kon pakken. Na een paar biertjes besloten Ik en 2 anderen (Paul uit Australië en Pete uit Engeland) om de buurt eens te gaan verkennen. Na een sushibar waar je verplicht moest eten kwamen we uit bij een tentje wat the circle bar heette wat volgens de lokalen een goede bar moest zijn.
De bouncers discuseerden net over een nieuwe .50 revolver terwijl de hummers langsraasden en er 2 zwervers ruzie maakten over een stuk plastic. Welcome in the US.
In de bar was werkelijk geen mens te bekennen. Volgens de barman was het nog vroeg en als we zouden wachten tot een uur of 12 het vol zou zitten. “we we’re gonna have a good time” volgens de drankverstrekker. 4 Corona’s en een zooi Tequila later zat de Circle inderdaad helemaal afgeladen met voornamelijk vrouwen. En als Amerikaanse ergens dol op zijn dan zijn het wel europese mannen. Paul droop wegens drankmisbruik af en Pete en ik belanden via een feestje bij een of andere artiest samen met 3 aardige dames in een Appartement in Pasadena ten noorden van LA.
Om 8 uur ’s ochtends werd ik met een kater wakker van het oorverdovende kabaal van een drilboor die net de stoep aan stukjes aan het drillen was. Ik sliep nog verder en rond de middag was iedereen zo’n beetje op. De 3 dames (Jennifer, Allison en Carmen) brachten ons terug naar het hostel waar we samen de kater nog even probeerden te verzuipen met een bloody mary (wat is dat goor zeg). ’s Avonds gingen we samen naar de film (constantine erg slecht) en dronken nog wat samen.
De volgende dag ging Pete naar Mexico, Carmen was haar auto ophalen in Ohio, En ik had met Allison afgesproken dat ze me op zou halen en naar een ander hostel in Hollywood zou brengen.
Allison gaf me gelijk een rondleiding door hollywood. Hollywood sign, walk of fame, chinese theater en nog wat andere zaken die wel leuk waren om te zien. Een originele Amerikaanse hamburger en milkshake stonden op het menu. Dingen klikten aardig goed tussen Alli en mij en ik stelde voor om samen naar Las Vegas te gaan. Ze vond het een leuk idee omdat ze al een tijdje niet meer in Vegas was geweest. Voor mij 1 van de dingen die ik toch wel gedaan moest hebben. Ik boekte 2 overnachtingen in een kamer in het Rio. Omdat Ali 2 sollicitatiegesprekken moest ze weer weg en ik ging met een man of 30 uit mijn nieuwe hostel op een pubcrawl. De mechanische stier in de Saddle ranch op sunset strip zorgde voor behoorlijk wat klachten bij de mannen. Hollywood is een gekkenhuis qua mensen en bars, maar met een paar glazen achter de kiezen ga je er helemaal in op.
Gandalf heeft het er maar druk mee op de Walk of Fame
Veel interessanter eigenlijk Downtown LA, waar ik de volgende morgen was . 85% van de mensen spreekt hier spaans. Op straat sprak ik met een aantal mensen, waaronder een donkere jongen die net uit de bajes kwam. “Hey big homey could you spare sixty cents ?, It’s not like I’m asking for 60 dollars or something but hey I just got outta prison” “What where you in for ?” “Aaa I was just walking around Hollywood and then the cops busted my ass, nothing big”. Geweldig die straattaal. Door mijn donkere uiterlijk werd ik regelmatig in het spaans aangesproken. Ik bleef maar uit de buurt van South central, compton en Watt’s, buurten die bekend staan als onveilig voor blanken. :/
’s Avonds pikte Alli me op bij het hostel, we gingen uit eten in een gezellig Mexicaans restaurant met live muziek samen met Jennifer en haar vriend Nate om daarna nog even af te drinken in de Rainbow bar op sunset strip. Tot mijn verbazing zaten daar ook de jongens van Cypress hill naast me een dikke joint te roken. Ik ging mee terug naar het appartement.
Na 2 dagen rondhangen in Pasadena reden Ali en ik samen door de Mohave woestijn naar Las Vegas. Het wereldberoemde gokparadijs in het midden van de woestijn. De rit duurde een uurtje of 4. Hotel Rio is niet een van de grootste, maar toch wel een gigantisch hotel. Elk hotel is eigenlijk als een kleine stad. 15000-20000 mensen, winkels , slotmachines, roulettetafels, restaurants en bars. Je hoeft je hotel dus nooit te verlaten, alles is er te krijgen. En als je je hotel verlaat, zelfs bij de groenteboer kun je gokken Door de weeks is Vegas erg rustig en zijn de prijzen voor een hotelkamer ook een stuk lager (60 dollar per nacht voor het Rio).
Natuurlijk moest er een beetje gegokt worden en met wat geluk en mazzel wist ik bij de roulette zo’n 250 euro te winnen, waarmee ik 2 kaartjes kocht voor een show van de Scintas (comedy/zang achtig iets met een siciliaanse familie). Alli was minder fortuinelijk.
A quiet day in Vegas
De grotere hotels op de strip in Vegas hebben themas. Zo heb je Excalibur (Koning Arthur thema) New York, New York (Kleine versie van New York) en het Luxor (zwarte pyramide met de helderste lichtstraal ter wereld). New York, New York heeft zelfs een achtbaan die ik natuurlijk even uit moest proberen. De show van Scintas was erg vermakelijk, maar ook erg chauvinistisch. Want Vegas is en blijft natuurlijk wel amerikaans en al die cowboyhoeden willen er niets slechts over horen.
Alli en de achtbaan
Omdat Alli een nieuwe baan had gekregen moesten we al vroeg weer terug naar Pasadena en een trip naar de Hoover dam en Grand Canyon overslaan. Die moet ik een ander keertje doen omdat ze zeer zeker de moeite waard zijn. Helaas is het met mijn manier van reizen zo dat ik wat dingen oversla. Ik bleef nog een nachtje bij Alli slapen en kocht de volgende dag een ticket voor de Greyhound naar San Francisco. Alli gaf me nog wat tips over SF (haar favoriete stad) en nog wat adressen waar ik eventueel zou kunnen blijven slapen.
Na een maniacale busrit van 8 uur (dat mens kon echt niet rijden) was ik in San Francisco, omdat de hostels die ik op het oog had vol zaten zat er niets anders op dan in de slechtste buurt van SF te overnachten: The tenderloin. De wijk kreeg zijn bijnaam vanwege de vele kinderprostitutie in vroegere jaren (mals vlees). Nu is de buurt niet vol met prostitutie, maar wel met complete gekken die in de jaren 80-ig door Reagan op straat zijn gezet nadat hij een mental institution had gesloten vanwege geldgebrek. Op de hoek van de straat staat een man verkleed als kerstman in een rolstoel liedjes te zingen tegen een stoplicht. Een oude chinees waarschuwt me dat het gevaarlijk is om links te lopen van de weg
overal crack rokende junks en bedelaars. Terwijl de dikke limo’s en sportauto’s over de weg heen razen. Geen makkelijke buurt maar toch wel interessant. Het Hostel (HI) was saai te noemen, voornamelijke ouderen en studenten die vroeg op bed lagen. Samen met de enige andere buitenlander Francois (FR) ging ik op zoek naar wat vertier en contact met de locals. We kwamen terecht in een groot Iers feest ter voorbereiding van St paddy’s day. Ontmoette een meisje KC wat freelance werkte als fotomodel. Ze vond het leuk om mij een tour te geven door SF en al helemaal leuk omdat ze zelf ook deels Nederlandse was (ze sprak geen woord nederlands). Ze had echter een druk schema dus ze zou me nog bellen later die week. :>
San Francisco staat bekend om een groot aantal landmarks : Golden Gate Bridge, Alcatraz, Fisherman’s warf, Chinatown (grootste chinese gemeenschap buiten China) en de befaamde kabelcars.
Ik besteedde een complete dag aan het lopen naar en over de Golden Gate Bridge en weer terug via Chinatown naar het hostel. SF is een stad om verlieft op te worden. De heuvels met straten en kleine mooie wijkjes. Vanwege de populariteit is SF ook duur. Een standaard 2 kamer appartement kost je zo 1500$ in de maand. :|
Kami bij de Golden Gate Bridge
Na 3 dagen SF kon ik eindelijk overstappen naar een nieuw hostel dat een stuk beter was dan de HI. Samen met de aparte fransman (die als hobby ’s nachts doelloos rondlopen had). Dit hostel zaten wat jeugdigere mensen en er werd ook meer georganiseerd voor de gasten.
Een middagritje met de Cablecars (3 dollar voor een ticket) bracht me naar het pittoreske fisherman’s warf vanwaaruit de ferry’s naar Alcatraz vertrekken. Tickets waren al uitverkocht voor de komende 3 dagen dus ik zou Alcatraz even moeten skippen, In de wachtrij voor de Cablecar terug naar huis werden we vermaakt door een grappige muziekkant die onder invloed van een aantal borrels de “cable car song” speelde. Een dikke bebaarde vriend van de artiest stond half naakt te Joga-en in het grasveld naast de wachtrij wat op veel ophef kon rekenen van de ouders van enkele kids. Cablecars werken met ondergrondse kabels waar de karretjes op vasthaken. Ooit uitgevonden om de hellingen van San Fran te bedwingen.
Wachten op de Cable car
Little trouble in little China
Later die week belde KC me op of ik tijd had om mee uit eten te gaan. Zo’n aanbod sla ik natuurlijk niet af en op een zwoele donderdagavond kwam KC me ophalen bij het Hostel waar mijn roommates vol verwachting stonden te wachten hoe ze er nou uit zag. Ondanks dat ik het wel zag zitten, veranderde de avond in een complete teleurstelling.
KC en ik gingen niet naar een restaurant, maar naar een of andere modellenparty in de SoMa (South of Market) niet erg als ze iets te eten zouden hebben, maar modellen eten niets en ik verrekte van de honger. Behalve wat selderie voor de bloody mary’s was er niks te eten.
Behalve dat voelde ik me ook behoorlijk gebruikt, KC stelde me voor aan mensen als haar kennis uit Nederland, maar ik voelde me meer gebruikt als object. Niemand was werkelijk geïnteresseerd in me. Behalve…
Haar bazin, Een 40 jaar oude vrouw die deze hele avond rond me heen hing. Vroeg me vriendelijke of alle Nederlandse mannen zo goed waren in bed en of ik haar nieuwe boobjob wilde zien. Flashte me haar nieuw aangemeten setje tieten en werd toen wel heel opdringerig. Besloot het feest te verlaten terwijl het merendeel van de aanwezige gasten zich aan de coke tegoed deed. Een avondje om nooit ter vergeten, verder maar geen contact meer opgenomen met KC.
Om wat af te koelen de volgende morgen wat rondgelopen door SF en wat parkjes en museums aangedaan.
duivenplaag
Historic Museum
Het hostel zat behoorlijk vol en vanwege de reserveringen moest ik kamers verplaatsen. M’n nieuwe kamergenoten waren een stel studenten uit Fargo die gedurende hun spring break naar SF waren gekomen om te sporten met dakloze kinderen op scholen. Een nobel streven. De praatgrage Matt wilde graag op hun enige vrije dag naar de USS Hornet (een vliegdekschip dat nu dienst doet in museum). De rest van de groep ging naar Alcatraz en niemand wilde met hem mee. Ik wilde altijd al zo’n zeemonster zien dus vergezelde ik hem later die week op een trip naar Oakland om de Hornet te bekijken.
Een metroritje en 2 bussen verder stonden we aan wal voor het machtige vliegdekschip. De 8ste Hornet in haar bestaan. De 7de werd gezonken in de 2de wereldoorlog en was het schip vanwaar de Amerikanen na Pearl Harbour een tegenoffensief lanceerden tegen Japan (Zie film Pearl Harbour). Deze Hornet kwam in 1947 in dienst en was onder andere verantwoordelijk voor het oppikken van Neill Armstrong en crew na hun geslaagde maanmissie. Aan boord zijn naast de returncapsule ook nog wat vliegtuigen (waaronder een F-14 Tomcat) te aanschouwen. Vrijwilligers die voorheen op het schip werkten geven interessante rondleidingen.
USS Hornet
Talk to me Goose
Een andere nieuwe kamergenoot was de halve Egyptenaar / halve Australiër : Oliver. Oliver was van plan om ook richting Seattle te gaan en we kochten samen 2 kaartjes voor de Amtrak trein 3 dagen later. Oliver was zelf ook al een tijdje op reis, maar had de US, Caraïben en Mexico gedaan. Werkte nu als Elektricien in Londen.
We zetten het samen op een zuipen in de Hostelbar op St Patricksday. Daarna was er nog een feestje van een van de duitse meisje die na 3 maanden weer naar huis zou gaan. Raakte in gesprek met de 19 jarige Maggie uit het groepje Fargo die zelf half iers was en er in haar Saint Paddy’s outfit er wel erg appetijtelijk uitzag. Het fiasco met KC was zo weer vergeten.
De volgende morgen spreekt manager Jim me aan of ik wel wist dat er Beveiligingscamera’s in de TV kamer hangen. Niet dus…
Oliver en Ik checkten uit en namen de taxi naar het Amtrak station. De zeer vriendelijke kaartjesverkoper wist ons te melden dat de trein 4 uur vertraging had. Bij de lange wacht troffen we een maffe potdealer die volledig in Hennepkleren rondliep. Elk half jaar ging ie naar Amsterdam en getuige de tientallen pasjes voor coffeeshops was hij inderdaad een frequent bezoeker.
Na niet 4 maar 6 uur wachten konden we dan eindelijk de trein in om 2 uur ’s nachts. Vielen prompt in slaap. De route van SF naar Seattle is een zeer mooie treinreis door de Cascade mountains en wat oude plaatsjes die tussen de besneeuwde toppen in de bergen liggen. De trein moet om de zoveel tijd stoppen om voorrang te verlenen aan een goederentrein. Amtrak huurt namelijk spoortijf van de vervoersbedrijven en die geven voorrang aan hun eigen spullen. Vandaar ook soms de lange vertragingen.
Om 8 uur ’s avonds zijn we in het koude, regenachtige Seattle. We hadden al vooruitgeboekt in het beroemde Green Tortoise Hostel. Met z’n 2-en een private room genomen met 2 x 2 persoonsbed omdat het maar 2 dollar meer was en je geen last hebt van camera’s in de tv kamer
Tegenover ons hostel zat een tentje dat Turf heette waar je voor 3 dollar een flink bordje eten kon halen. Voornamelijk bevolkt door daklozen, maar voor backpackerts natuurlijk een buitenkansje.
Turf !
Seattle is Microsoft, Boeing de Starbucks koffie en natuurlijk Grunge muziek (Nirvana, Pearl Jam, Stone Temple pilots). Anders dan de andere plaatsen in de US waar ik geweest ben, maar er hangt een relaxte sfeer en de mensen zijn aardig. Oliver en ik kochten een City Pass waarmee we de Space needle, science Museum, Aquarium, Aircraft museum, Zoo, Imax konden bezoeken en een boottocht konden maken. Eerste op het verlanglijstje stond een park met watertoren (Een fanatieke klimmer was de 30 meter hoge watertoren aan het beklimmen zonder beveiliging) met daarnaast een begraafplaats waar Bruce en Brandon Lee begraven liggen. Het graf was lastig te vinden, maar als je de meute volgt dan kom je wel.
Rip Bruce en Brandon
‘s avonds de gemeenschapsruimte was het altijd erg gezellig en druk, Gratis vat bier met een filmpje en muziek op de achtergrond. Even lekker chillen. Een paar Canadezen vroegen of ik zin had om mee te gaan naar het dak en daar wat rond te hangen. De enige manier om op het dak te komen was via de brandladder. Ik ging uit de branduitgang en de deur sloeg achter me dicht. Klom het dak op om niemand te vinden. Na 20 minuten wachten begon het met 10 graden en een t-shirtje wel aardig koud te worden. Ik kon met geen mogelijkheid van het dak afkomen. Behalve als ik de brandtrap naar beneden zou laten en daarmee het alarm af zou laten gaan. Geen GSM op zak. Met een paal die ik gevonden had wist ik bij het leegstaande pakhuis een raam te forceren en naar binnen te kruipen. Alle deuren en ramen waren dicht. Kroop weer terug door het raam en zo ver mogelijk naar beneden langs de brandtrap. Inmiddels begon ik onderkoelingsverschijnselen te vertonen… :/
Blijf lezen !
Reisverslag VS deel 2 en Canada
De tijd begon te dringen en ik zag eigenlijk nog als enige mogelijkheid om het eindstuk van de brandtrap te gebruiken met als gevolg dat daarna het brandalarm af zou gaan en ik op een fikse boete kon rekenen. Geheel naar onder geklommen zag ik een man in de shaduw van een steegje staan.
Ik riep naar hem en langzaam kwam hij op me afgewandeld. Een dakloze die in het steegje leefde. Ik vroeg hem of hij om kon lopen en het hostel kon waarschuwen dat er iemand vast zat op de brandtrap. Na enige onderhandeling ging hij akkoord mij te helpen voor een pakje sigaretten. 5 minuten later open de deur en was ik bevrijd. De receptioniste moest hard lachen omdat er ook regelmatig Jappaners en Koreanen vast kwamen te zitten op de brandtrap.
Ik gaf de zwerver zijn beloning en bedankte hem vriendelijk. Een paar uurtjes later was ik weer enigszins opgewarmd. De mensen die ook op het dak zouden gaan hadden besloten in de gemeenschapsruimte te blijven.
De brandweer rukt uit
De Space Needle
Ondanks het slechte weer aan de West Coast gingen Olie en ik naar het Seattle Aircraft Museum. Naast een grote landingsbaan van de Boeing fabriek bevind zich het oude hoofdkantoortje wat geheel in originele staat hersteld is. In het museum kun je onder andere een SR71 blackbird, De Concorde, De eerste Air Force One en de eerste Boeing 747 bekijken.
Ook zijn er diverse tentoonstellingen over de 1ste en 2de wereldoorlog, een nasa ruimte en een aantal simulatoren. Niet al te goedkoop maar o zo leuk maakt we een ride in de F-18 simulator die 360 graden kon draaien. Olie dacht grappig te zijn en wat stunts uit te halen met als gevolg dat we door de hele cockpit heen stuiterden. Als een kreupele kwam ik weer terug in het hostel.
Kami in space
SR-71 Blackbird
's werelds snelste vliegtuig
De eerste Jumbo
Ik had besloten om toch naar Canada toe te gaan, Ik had maar 2 weken de tijd dus echt veel keus had ik niet. De reis zou verder gaan naar Vancouver (BC). Olie zou via New York terug naar Londen vliegen om weer te gaan werken. Op onze laatste avond in Seattle gingen we nog even flink de bloemetjes buiten zetten. In een bar ontmoeten we nog wat Australische meisjes die toevallig een weekend tripje aan het doen waren naar Seattle en zelf 1 jaar in Vancouver zaten. Toch weer een uitnodiging voor een House warming op zak.
) 
Schoonmaken in het Seattle Aquarium
Ik had liever met de trein gewild voor wat beter uitzicht, maar helaas kon ik alleen nog een busticket bemachtigen naar Vancouver. Bij de grens weinig problemen en na 4 uur bussen was ik aangekomen in het laatste land van mijn trip, Canada.
De stad was nog natter en kouder dan Seattle als was. Vancouver is groot met zo’n 2,8 miljoen inwoners. In Canada is bevolking erg geconcentreerd aan de grens met de VS. Daar woont zo’n 80% van de mensen. Vanwege de hoge mate van cannabis gebruik wordt Vancouver ook wel Vansterdam genoemd. De stad ligt verspreidt over een aantal eilanden. Die per boot, brug, vliegtuig of helicopter te bereiken zijn.
Wat opvalt is wederom de grote hoeveelheid daklozen, je zou toch denken dat het in Canada allemaal iets beter geregeld is dan in de Verenigde staten. En deze zwervers zijn ook nog eens een keer veel opdringeriger en agressiever dan in de VS. In een pizzatent moest ik een zwerver tot staan brengen omdat hij een zooi mentosrollen in z’n zakken had gestopt. De eigenaar bedankt me nog niet eens en leek er geen fuck om te geven ?. :/
Het rondslepen met de rugzak had me geen goed gedaan na het simulator stunten. M’n hele nek en schouderbladen zaten compleet vast. Gelukkig werkte 1 van de Australische meisjes Elisha bij een Massage therapeut waar ik tegen gereduceerd tarief een massage kreeg.
De franse therapeut wist me te vertellen dat na 1 jaar rondslepen met rugzakken m’n lichaam het een beetje had gehad, spieren waren goed ontwikkeld, maar er zaten vanwege de verkrampte houding veel gifstoffen in het weefsel. Een aantal pijnlijke massages zorgden ervoor dat gifstoffen weer vrij konden komen uit het weefsel. Ik voelde me net alsof ik met een honkbalknuppel bewerkt werd.
Als dank voor de hulp nam ik Elisha mee op stap. Bij de clubs in Vancouver is het lang wachten in de rijen buiten, terwijl er binnen gewoon bijna niemand is. 1 uur wachten is geen uitzondering, vreemde gang van zaken, maar a la na een uurtje kun je lekker dansen met een stel leuke mensen, want de Canadezen zelf zijn over het algemeen erg aardig en geïnteresseerd.
Waterlanders
Het druilerige weer zorgde ervoor dat m’n humeur niet al te best was. Er was gewoon niets wat ik kon doen dan een beetje boekjes lezen en wat ouwehoeren en wachten op betere tijden.
Inmiddels had ik maar een vliegticket gekocht naar Toronto voor veels te veel geld. Het was de bedoeling dat ik met een huurauto de 5000 kilometer zou overbruggen met een mooi ritje door de rockies, maar er was te weinig tijd en ik wilde genoeg tijd overhouden voor the big apple.
Gelukkig waren de goden me goed gezind en had ik 1 dagje stralend weer. Een wandeling langs de haven, het watervliegveld en Stanley park zijn zeer de moeite waard. Stanley park is gigantisch groot en het kost je een dag om er doorheen te wandelen. Er zijn een hoop interessante dingen om te zien, zoals de Totempalen, Brits kanon en de vuurtoren.
Vancouver gezien vanuit Stanley park
Toffe totem
Inmiddels was het hostel volgepropt met een Duits kinderkoor die op studiereis waren. De zwaar gelovige zangvogels lusten ook wel een pintje en na een paar biertjes maakten we een mooi concert met ondergetekende op de Bongo’s en een Japanner op de Steel guitar. Best relaxed.
M’n eerste week Canada zat erop, in eerste instantie viel het een beetje tegen, maar het is gewoon wat je er zelf van maakt. En soms kost het gewoon wat tijd om in de stemming te komen. Toronto is de grootste stad in Canada, meer tegen het Franstalige gedeelte aan, maar de meeste mensen spreken alleen engels. Reden dat ik voor Toronto koos is dat ik Niagara falls wilde zien, dat op zo’n 3 uur rijden van Toronto ligt. Toronto is momenteel erg in trek bij de filmindustrie (evenals Vancouver). Een hoop nieuwe A films worden hier gedeeltelijk geschoten. Opvallend in de hostels is de hoeveelheid Australiërs en Fransen wat op zich wel begrijpelijk is vanwege de Commenwealth bindingen en het franse deel van Canada.
In het prima hostel (Canadiana Backpackers) waar ik gereserveerd had, werd van alles georganiseerd. Ik boekte een tour naar Niagara falls met een dame die JoJo heet. Later die week zou er ook een Tafeltennis toernooi zijn, een aantal kroegentochten, en een avondje basketballen met daklozen.
Door de muur bij de Toronto TV
’S Avonds liep ik in m’n eentje een club binnen waar werkelijk niemand binnen was, volgens de portiers zou het om 23:30 helemaal volstaan (waar had ik dit eerder gehoord). De raakte in gesprek met de enige 2 dames die in de hele tent rondliepen. Na wat tequila’s begon de stemming er beter op te worden. De dames bleken 2 strippers te zijn en vroegen of ik nog zin had in een afterparty, ik was een beetje uitgeblust dus besloot te bedanken voor de uitnodiging. Ennuh strippers zijn niet echt mijn ding sinds dat akkefietje in Melbourne.
In de achtergrond het hoogste gebouw ter wereld, de CN Tower
Een Ford busje met een dikke V8 motor blaasde over de snelweg richting Niagara falls. Ik verbaas me nog steeds over de waanzin van het rijden met deze gigantische motoren terwijl een Diesel met roetfilter veel goedkoper, en milieuvriendelijker is om te rijden. Maar Canada geld net als in de VS “Size matters”, blokinhoud en PK’s is alles wat telt. In Canada rekenen ze vreemd genoeg wel in Kilometers voor wegenafstanden, maar wel in feet en inches voor lengtes van personen. Een half/half tussen het Amerikaanse en Metrische systeem.
Niagara Falls ligt op de grens met de VS, het Canadese gedeelte is veel meer het aanzien waard dan de Amerikaanse waterval. Langs de watervallen zie je (helaas) een zooi Hotels, Casino’s en soort van pretpark achtige arcade’s staan. Dit neemt een heel hoop van de sfeer rondom deze druk bezochte attractie weg. De watervallen zelf zijn wonderschoon, de entourage eromheen niet. De watervallen worden voor stroomopwekking gebruikt, ze reguleren ook de waterdoorstroming en ik geloof dat de watervallen maar iets van 30% van het water hebben van wat ze normaal hebben.
Het is mogelijk om onderaan de watervallen door een tunnel heen te lopen. Of een boottripje te maken met The maid of the mist, die de mist van de watervallen invaart (zie ook: Bruce Almighty). Vanwege mijn beperkte budget bleef het bij een wandeling door het park en het dorpje zelf.
Mistige watervallen
Kami @ American Falls
Het plaatsje Niagara on the Lake (Ooit een hoofdstad van Canada) is veel interessanter om te zien. Een rustig dorpje met prachtige huisjes aan het het meer. Niet veel touristen en geen Circus eromheen. Na de lunch bezochten we nog een Wijnhuis waar ze befaamde icewine maakten. Wijn gemaakt van bevroren druiven die extreem duur is (lees vanaf 65$ per flesje). Lekker dessert wijntje volgens de kenners. Klein flesje meegenomen voor m’n pa.
Niagara on the Lake
Het tafeltennistoernooi verliep niet al te best, na een verassende overwinning in de eerste ronde op topfavoriet Francois werd ik er in de tweede ronde uitgekegeld door een Japans meisje. Het toernooi werd gewonnen door een snelle Indiër met als hoofdprijs een mooi T-shirt.
Mij sportieve kwaliteiten moesten maar eens bewezen worden met een potje basketball. In een gemeentesporthal is er 2 keer in de week een avond voor daklozen om te sporten.
We waren met een man of 6 en maakt 1 team tegen de daklozen. Genadeloos werden we ingemaakt en binnen 20 minuten stond het 60-12 of zoiets. Onderschat ze niet
2 weken Canada zaten erop. Een land wat op het eerste oog veel op de VS lijkt, maar toch totaal anders is. Ik zal het nog een keertje moeten bezoeken om er een wat betere indruk van te krijgen. Canada is gewoon te groot voor 2 weken reistijd.
Een beetje grieperig vanwege het koude weer stapte ik in de laatste trein naar het eindpunt van mijn reis, New York City.
Binnenkort het laatste deel van de reis...
Op de trein aan de grens wordt streng gecontroleerd. Diverse mensen worden ondervraagd door de douaniers van de US customs. Gelukkig blijft een vragenvuur mij bespaard. 8)
Om 10 uur op een Woensdagavond rolt de Amtrak trein de big Apple binnen. Het hostel wat ik vooruit geboekt heb ligt op steenworp afstand van Madison Square garden op 30th street in het Chelsea district. Accommodatie in NYC is duur. Dit hostel is tot dusverre het duurste onderkomen wat ik heb gehad (37$ per nacht incl. breakfast). Helaas zat het hostel in het weekend vol dus had 3 dagen de tijd om ander onderkomen te zoeken. De eigenaar bleek nog 2 andere hostels te bezitten in Westkant en Oostkant van Central Park en de reserveringen waren snel geregeld.
New York, Manhattan, The Big Apple. Het centrum van de wereld. Miljoenen mensen op een eiland waarvan het grootste deel illegaal. Torenhoge gebouwen die naast elkaar het beeld van NYC bepalen. New York was ooit Nieuw Amsterdam, maar is doorverkocht aan de Engelsen, die het vernoemden naar York in Engeland. De stad is altijd een grote doorvoerhaven geweest voor migranten naar de Verenigde Staten. Er zijn talloze interessante dingen om te bekijken/bezoeken/ervaren. Statue of Liberty, Ellis Island, Staten Island, Ground Zero, Empire State Building, Times Square, USS Interprid, Wallstreet, Central Parc, Brooklyn Bridge, Yankee Stadium, Madison Square Garden, Washington Park en ga zo maar verder. Ik hoefde me in ieder geval niet te vervelen.
Times Square
Na een welverdiende nachtrust liep ik ’s ochtends naar Times Square. Een te gekke plaats waar hordes fans staan te wachten op voor mij tamelijke onbekende sterren. Een kijkje op Broadway en toen verder naar Central Park. De stad is redelijk eenvoudig te navigeren. Er zijn lange genummerde avenues doorkruist door straten die ook opvolgend genummerd zijn. Zo is het moeilijk om te verdwalen. In New York wordt er veel gelopen. De afstand is op zich niet zo het probleem, maar het continue wachten voor elk stoplicht wel. Denk je er toch aan om over te steken bij rood, dan loop je een grote kans om plat gereden te worden.
Baseballen in Central Park
Voor April was het redelijk warm en mooi weer. In Central park staan een aantal clubjes lekker te baseballen. Na het bekijken van een aantal potjes wandelde ik aan het eind van de middag weer terug naar het hostel. In de keuken tref ik Luke, een Engelsman die net is aangekomen uit Miami. Hij had voor de volgende dag dezelfde dingen als ik op het programma staan. En we besloten er dan ook samen op uit te trekken.
Kocht een Metrokaart voor 6 dollar (12 ritten), de Metro in New York is erg makkelijk en goed geregeld. Wel altijd oppassen voor dieven, maar dat geldt overal wel voor het openbaar vervoer. We stapten uit bij Ground Zero, waar nog steeds een groot gat in de grond zit. Op het hek er omheen hangen grote borden met uitleg wat er precies gebeurd is en enkele foto’s. Na het nodige ramptoerisme lopen we richting battery park waar we de ferry proberen te pakken naar The Statue of Liberty en Ellis Island waar het immigratie museum te vinden is. Een wachtij van 1KM ontmoedigd ons een beetje, maar als we van een dame die niet wilde wachten de kaartjes over kunnen nemen voor de helft van het geld (6 ipv 12 bucks) besluiten we toch maar te gaan. Het wachten blijkt mee te vallen.
Entertainment onder het wachten, de slangeman
De controler is enorm streng. Voordat je op de ferry kan word je eerst volledig doorzocht. Ook bij de Statue of Liberty zelf word je door een soort explosieven snuffelaar gestopt. Ik begreep eerlijk gezegd al die beveiliging niet. Als ik echt kwade bedoelingen had dan zou ik dat beeld wel van aftand opblazen of zoiets. Maar ja de amerikanen zijn nu eenmaal erg voorzichtig sinds 9/11. “Say something if you see something” staat overal op aanplakbiljetten en stickers. Op de ferry raak ik in gesprek met een ouder stel, waarvan de man erg ziek blijkt te zijn. Ik geef hem mijn laatste painkillers en krijg als dank een kaartje voor toegang tot het Empire State Building. Even later krijg ik ook de tourbuskaartjes van het stel, omdat de man liever direct naar huis toe gaat. Erg jammer voor het stel, maar erg erg fortuinelijk voor mij. Na 1 jaar geld uitgeven raakte het budget een beetje op en had ik dat soort dingen eigenlijk niet kunnen doen.
Het vrijheidsbeeld was een gift van de Fransen ter ere van de vriendschap tussen de beide landen sinds de Amerikaanse revolutie. In 1886 was het beeld af, het voetstuk gemaakt door de Amerikanen en het beeld zelf door de Fransen volgens een design van Alexandre Gustave Eiffel (ja van de bekende toren). De toorts is al geruime tijd gesloten voor publieke toegang. In 1986 wel compleet gerenoveerd, maar je zou uren moeten wachten om ook maar eens kans te maken om via het smalle trapje in de toorts te geraken. En dan zie je nog niets. :/
Lady Liberty
De oude toorts
Na een tour door het onderste gedeelte van het beeld waar ook een museum gevestigd is pakken we de Ferry naar Ellis island. Op Ellis is nu het Immigration museum gevestigd. Voorheen was het de poort voor velen naar het beloofde land. Mensen werden hier gescreened en getest alvorens ze toestemming kregen om in de VS te wonen. Leuk is de taalboom die aangeeft dat veel woorden in de Amerikaanse taal afkomstig zijn uit het Nederlands. Zo is boss afgeleid van baas en Santa Claus van Sinterklaas.
Met dank aan het vriendelijke stel pakte we de bus tour door het centrum en stopten bij het Empire State Building, om daar te genieten van een mooie zonsondergang over New York. De wachtrijen zijn weer lang, maar wij kunnen gelijk doorlopen omdat we ons ticket al hebben. Via 2 liften bereiken we het observatiedek waar het verrassend windstil is, maar wel koud. Gebouwd in 1930-31 is het nog steeds een van de hoogste gebouwen in de wereld. Een ander interessant gebouw wat zichtbaar is vanaf het dek is het Chrysler gebouw.
Chrysler building in het midden
Kami @ observatiedek
Luke en ik dronken samen nog wat en gingen terug naar het hostel. Ook hij moest de volgende dag vertrekken naar een ander hostel. Helaas was mijn hostel ook al helemaal vol, dus moest hij elders onderkomen zoeken. ’s Nachts werd ik wakker van een helse pijn in m’n kaak, na het drinken van koud water ging de pijn enigszins weg, maar het voorspelde niet veel goeds.
2 overstappen met de Metro en ik was op 97th street east, The Wanderers Inn waar ik de laatste week in New York zou doorbrengen. Vlakbij Central Park en de Museum Mile (de avenue oostelijk van Central Park die vol staat met museums). De Kaakpijn valt mee maar is nog steeds aanwezig. Ik denk eraan om naar een tandarts te gaan, maar door gebrek aan geld zal ik het toch nog 1 weekje zien te redden met die pijn. Ik val in slaap in de 12 mans slaapzaal en word pas laat wakker. De pijn is toegenomen en ik kan de hele nacht niet slapen, dus ik trek er al vroeg op uit in zombiemodus naar Central Park. Het Park is zo groot dat het je gewoon een aantal dagen kost om alles volledig te zien. ’s Middags experimenteer ik met wat verschillende pijnstillers, maar niets leek te helpen.
Jacky Onasis reservoir in Central Park
2 kamergenoten, Ryan (Canadees) en Carl (Duits) nodigen me uit om mee op stap te gaan in East village. Het is immers zaterdagavond. Ik had in geen 30 uur geen slaap meer gehad, maar dacht dat de alcohol wel enigszins de pijn kon wegnemen. New Yorkers zijn er sociaal en open en bij de eerste de beste bar worden we vriendelijk geïntroduceerd in een groepje New Yorkers die elk weekend te vinden zijn in East Village. Zoals ik al eerder gemerkt had zijn Amerikaanse vrouwen erg geïnteresseerd in Europeanen. Ryan deed zich voor het gemak ook maar voor als iemand die uit Nederland kwam (maar geen woord Nederlands sprak). Ryan was binnen een uurtje verdwenen met een meisje uit Brooklyn en Carl ging terug naar huis. Ik stond nog wat te kletsen met een leuke meid die ook in Brooklyn woonde. Ze nodigde me uit om mee naar haar appartement te gaan. Op dat moment begon de alcohol uit te werken en de pijn veel erger te worden. Het enige wat ik kon doen was koud water drinken om de onstoken zenuw te koelen. Ik sloeg het aanbod af en reed om 5 uur terug met de metro naar 97th street. In de bronx trein zat het vol met bendeleden. Het kon me allemaal weinig interesseren. Ik wilde alleen van de pijn af.
Half dronken, bladerde ik door de yellowpages op zoek naar een Tandarts, maar waar kon ik terecht op Zondag ?. Slapen was onmogelijk, na 1 minuut geen water drinken was de pijn zo hels. Gelukkig vond ik een Tandarts, maar die had alleen ’s middags tijd. Ik legde hem de situatie uit dat ik inmiddels 40 uur wakker was en ik een pijnstiller nodig had die werkte. Het zou me sowieso 700 dollar kosten om de praktijk op Zondag te openen. Waar kon ik dat geld vandaan halen ?. Na wat telefoontjes naar familie en vrienden kon ik gelukkig aan het geld komen. De tandarts schreef me 1 pijnstiller voor, maar die kon ik pas om 11 uur ophalen. Nog 3 uur wachten dus, en water drinken. De pijnstiller werkte niet, ik voelde me voor de rest wel prettig van de Codeïne, maar de pijn ging niet weg. Na 46 uur zonder slaap zat ik dan eindelijk in de stoel van Dr. Levy.
Het betrof een wortelkanaal ontsteking in rechterbovenkaak, achterstallig werk van mijn tandarts. Binnen 15 minuten was ik van de pijn verlost en 700 dollar lichter. Ik kreeg nog een antibioticakuur en 10 codeïnepillen voorgeschreven tegen de infectie in m’n kaak.
Zoiets moet je maar net gebeuren in je laatste week zeg.
Nog steeds kon ik niet slapen, pas om middernacht na 52 uur op te zijn geweest kon ik eindelijk m’n ogen sluiten, in ieder geval een persoonlijk record.
Om we wat op te vrolijken namen m’n kamergenoten me mee op stap naar een bar om de hoek van ons hostel, een irish pub. Vanwege de medicatie bleef het drinken beperkt tot water.
Ontmoette de vriendelijke long islander Keri, die werkte voor een make-up bedrijf in New York en in een appartement woonde vlak om de hoek. Volgens haar hingen bekende sterren zoals Sly Stallone en Christian Slater ook vaak rond in de Irish pub. Net toen het wel gezellig begon te worden tussen ons, liep haar broer de bar binnen. Z’n verloofde had hem net uit huis getrapt en hij was zwaar over de flos. Na urenlang geklaag aan te horen van haar broer wisselde ik telefoonnummers met Keri uit en ging terug naar huus. Ze stuurde me later nog een berichtje of ik zin had om de laatste dagen in New York bij haar te logeren. Een aanbod wat een arme backpacker natuurlijk niet afslaat.
De laatste paar dagen kon ik gelukkig nog wat dingetjes meepikken, zoals wat leuke parkjes bars en een filmpje. Washington park is een aanrader. Daar zitten voornamelijk studenten wat te lezen en kletsen, maar er is ook een schaakhoek waar je vaak wordt uitgedaagd om tegen de localen te schaken.
Schaken in Washington park
Toen ik de dag voor mijn vertrek mijn spullen op kwam halen in het hostel werd ik als held ontvangen door mijn roomies. Blijkbaar was ik tot levende legende geworden na het 52 uur verhaal en het versieren van een meisje zonder invloed van alcohol (het 's avonds niet onder invloed zijn is heel apart in hostels). Erg leuk om je tas in te pakken als 11 man je aan staan te gapen en wachten tot je iets zinnigs zegt
Nam afscheid van de mensen zoals altijd en wisselde nog wat contactgegevens uit. Dutchie is going home :/Om de laatste dag op mijn wereldreis af te sluiten ging ik samen met Keri uit eten in het gezellige Radio mexico (fashion district). Keri vertelde me dat ik “trouble” was. In de VS is een chronisch tekort aan fatsoenlijke mannen en zeker in New York. Als je gewoon normaal doet en vrouwen netjes en aardig behandeld… Als afscheidscadeau kreeg ik van Keri een dreamcatcher. Dreamcatcher zijn een soort droomweb die boze dromen uit je nachtust filteren. Je kunt een dreamcatcher niet voor jezelf kopen. Je moet hem van iemand krijgen. Zelf had ik nog wat cadeau’s ingeslagen van mijn laatste geld voor familie en vrienden.
Na een big hug van Keri, pakte ik de metro naar JFK. Nog enkele uren wachten op het vliegveld totdat Lufthansa me terug zou brengen naar waar het allemaal begon 1 jaar geleden, Schiphol international airport, Amsterdam, Nederland.
Maar dat heb ik al eerder gezegd volgens mij
geweldige verhalen en foto's (denk ik). Kan iemand mij zeggen hoe ik de foto's kan bekijken? Als ik met de muis erop sta komt er geen handje, 1 keer klikken gaat niet, twee keer ook niet en anderen kunnen die foto's wel bekijken en ik niet!!!!!
Kan iemand me helpen?
kamikazw598 at hotmail.com
Vast heeeel erg duur een wereldreis.
P.s mag ik je vriendelijk verzoeken om de plaatjes ergens anders te hosten.
Dit domein is geblockt bij Imageshack.