Bevallingsverhalen deel 2

Ladybos, wat een bevalling zeg
Gelukkig dat Myrthe direct begon te ademen, kan me voorstellen dat dat een hele opluchting was op dat moment!!!!!

Ladybosje, tjonge wat een verhaal zeg
Ik hoop dat je snel een beetje hersteld van je buikgriep en dat je hb weer op een normaal niveau komt (dat bijna flauwvallen lijkt me doodeng als je een babietje moet verzorgen). Vermoeidheid is inderdaad gewoon als je net moeder bent geworden, maar door je lage hb zul je er ws nog wat meer last van hebben dan de gemiddelde jonge ouder... Dus probeer zo rustig mogelijk aan te doen.

O, ja zou ik toch bijna het belangrijkste vergeten: ik ben echt heel blij dat het Myrthe allemaal goed gaat

Piglet, het is inderdaad erg onhandig dat flauw worden, want ik durf dus niet te staan/lopen/traplopen met Myrthe in mijn armen. Dus daar moet Guido steeds voor op komen draven. Gelukkig is ons bed inmiddels omgetoverd tot commode, voedinsstation en slaapplek in-een

Ladybos wat een bevalling Wat moet dat een machteloos gevoel zijn geweest dat ze met zijn allen aan je liepen te sjorren om haar maar geboren te laten worden. En persweeen op moeten houden in een auto lijkt me echt vreselijk! Ik vond het al erg in mijn bed onderweg naar de operatiekamer, over de drempeltjes van de lift.

Inderdaad doe het heel rustig aan de komende tijd! Het belangrijkste is nu dat jij weer aansterkt, alle rest komt wel een keertje.

Jemig wat een verhaal, Ladybos

Gelukkig is alles goed met Myrthe, dat zal een hele opluchting zijn geweest. Vervelend van die vermoeidheid en het bijna-flauwvallen, en dan ook ziek worden erbij Hopelijk knap je nu eindelijk snel op, zodat je nog meer van je prachtige meisje kan genieten!

Ladybos jemig wat heb je mee gemaakt? Dit is echt behoorlijk veel. Ik ben super blij dat jij en je dochter nu thuis zijn en dat je nu langzaam op krachten kan komen. En op de commode/voedingsstation en slaapplek kan je hopelijk een helebole genieten!!!

Ladybos sterkte met aansterken en het verwerken van de bevalling en ben blij dat alles goed met jullie gaat

Jeetje Ladybos, al wist ik het al, zoals je het nu schrijft lijkt het zo veel enger. Vreselijk dat gedoe. Voor jou en Myrthe maar ook voor Guido. Ben wel 'blij' dat je het ziekenhuis fijn vond. Neem alle tijd en rust he!

Ladybos ik schrik van je verhaal en vind het jammer voor je dat je zo'n akelig einde had aan een in het begin zo voorspoedig lopende bevalling. Gelukkig was wel alles goed met Myrthe. Hopelijk ben jij snel weer aangesterkt

Suzanna en Bar, bedankt voor het delen van jullie verhaal

Wow, wat een mooie, heftige, soms bemoedigende en soms vreselijke en verdrietige verhalen dames!!! bedankt!

Ladybos, wat een indrukwekkend verhaal! Zitten hele herkenbare dingen in. Iedere keer lopen weer de koude rillingen over je rug bij dit soort verhalen
Het cliche gaat echter bij mij wel op: hoe erg het ook was, uiteindelijk kijk ik er met een geweldig gevoel naar terug, want het is toch het moment geweest dat mijn zoon werd geboren en daar ben ik zo megatrots op!!
Dus Ladybos, je hebt het geweldig gedaan!!

Belana, ik ben ook best wel trots op mezelf eigenlijk Heb het toch maar allemaal doorstaan, en het was echt heel heel heftig. Ik heb het nog redelijk nuchter allemaal opgeschreven maar de paniek was af en toe heel dichtbij. Gelukkig heeft Guido me er echt doorheen gesleept. aan de verloskundige(n) had ik niets, die zat maar aan de rand van het bad te kijken, ze hielp niet eens met puffen terwijl ik daar heel veel moeite mee had en Guido kon niet in mijn ritme komen dus die zat er doorheen te puffen en dat werkt ook niet. En toen ze de kraamhulp moest gaan bellen is ze een half uur (!) bezig geweest om het telefoonnummer te zoeken terwijl Guido maar steeds riep dat ze moest komen omdat ik persdrang had. En vervolgens stuurde ze ons alleen in de auto naar Lelystad. Maar gelukkig was in lelystad de opvang echt perfect, een hele lieve verpleegster die meteen uit volle borst mee ging puffen (ook terwijl ze allerlei spullen uit de kast aan het pakken was zei Guido en dat hielp echt geweldig. Maar het geweld waarmee Myrthe op de wereld kwam was wel een hele hele grote schok en dat zal ik ook nooit meer vergeten.. Maar ze is er, ze is gezond en lief en mooi en slim en we leven allebei nog, dat is het belangrijkste.

Ladybos, vreemde vk idd
Gelukkig ben je in het ziekenhuis goed opgevangen en was Guido er voor je. Ja, het is megazwaar he, met zo'n pomp en alles.... vergeten doe je het ook niet. Zeker de paniek herken ik enorm, ik heb uren op 8 cm gehangen toen en mocht ook niet persen, zo vreselijk moeilijk!!
Had jij ook die enorme opluchting en verbazing toen het eigenlijk ineens voorbij was?
Wat zijn wij vrouwen toch stoer he!!

Ladybos jij sterk wijffie wat een gedoe maar gelukkig wel het allermooist van de hele wereld in je nabijheid

Belana, de verloskundigepraktijk heeft 5 vreloskundigen en degene die ik heeeeeel graag wilde (en zij wilde ook graag bij ons ivm de jacuzzi die had helaas geen dienst. De anderen vonden het hele onderwatergebeuren maar onzin dus ik denk dat ze daarom ook niet zo meegaand waren. Op het moment zelf ging het uiteraard allemaal langs me heen maar achteraf gezien heb ik echt niets aan d'r gehad. Ze pufte niet mee, ze liet me een half uur alleen terwijl ik persweeen aan het wegzuchten was en Guido haar herhaaldelijk had geroepen, ze zei doodleuk dat ik 4 cm weg moest puffen terwijl ik hele heftige persweeen had en ze liet ons alleen in de auto naar Lelystad gaan.. Allemaal dingetjes die ik achteraf erg vreemd vond. Magoe, in lelystad hebben ze dat helemaal goed gemaakt En inderdaad die enorme opluchting dat ze eruit was en dat ze ademde, want ik had ondanks de weeen best door dat de situatie niet echt ' rooskleurig' was. De ass. gyn en de verpleegster zeiden achteraf dat ze beiden dachten dat ze niet zou ademen. En een eeeeenorme verbazing dat zo'n groot babietje bij mij in mijn buik heeft gezeten en er ook nog uit is gekomen

Wat een verhaal Ladybos!!! Had helemaal niet in de gaten dat het zo heftig is geweest voor jou en je kleine meid!!! Ook heel erg jammer om te horen dat je zó weinig steun had aan je vk, mèn daar zijn die mensen toch voor opgeleid?!

Rust in de keet.
De kraamzorg is net vertrokken , visite is weg gewerkt , Isis slaapt en Jeroen kookt eten , tijd voor mezelf.

Isis dus toch met een keizersnede geboren , het was natuurlijk best een tegenvaller als je bekijkt
dat de rest zo "makkelijk" verliep.
Mits de verpleegkundigen op de kraamafdeling een beetje kundiger waren was het waarschijnlijk ook niet zo verlopen.
Waarschijnlijk.... zeker weten doen we dat natuurlijk niet , maar zo voelt het voor ons beiden.

Bevallings verhaal.....
s'Morgens dus vroeg wakker en langzaam aan klaar gemaakt om naar het ziekenhuis te vertrekken alwaar we ons om 7.30 moesten melden.
Even over 8 werden mijn vliezen gebroken en gel ingebracht en had ik 2 cm ontsluiting.
Rond 9 uur kwamen de weeën behoorlijk op gang en waren ze er rond de 5 minuten.
Om 12 uur ben ik lekker in bad gegaan om de weeën op te vangen.
Om 1 uur werden de weeën wel erg heftig en was ik toch al aardig vermoeid en viel daardoor
tussendoor in slaap , heerlijk trouwens dat je lichaam dat zo op pakt.
De weeën waren wel erg heftig waardoor het opvangen van de weeën ook een heel stuk moeilijker werd.
Om 3 uur werd het te heftig allemaal en was de ontsluiting 8cm.
Ondanks dat ik niets tegen de pijn wilde hebben (dacht ik voordat ik ging bevallen) heb ik toen toch gesmeekt om iets tegen waardoor ik de weeën weer kon opvangen , het lukte me niet meer.
Ik kreeg een injectie en die zorgde ervoor dat ik wat kon bij tanken tussen de weeën door en dat ze weer iets beter op te vangen waren.
Vanaf 4 uur weer helemaal mis, ik had behoefte aan iets anders....
Maar of het nou persweeën waren???
Ik had geen drang om te poepen , waardoor ze in het ziekenhuis zeiden dat het geen persweeën konden zijn.
Pas na een half uur is de gyn gebeld , die thuis bleek te zitten.
Om 5 uur de gyn aanwezig en ik had 10cm ontsluiting en mocht gaan persen.
Iets wat ik dus al een uur wilde.... En het laatste half uur amper tegen kon houden.
Vanaf dat moment ging het dus helemaal mis , ik kon persen wat ik wilde , maar de kleine kwam er niet uit.
Geen cm. verschoof ze en de gyn besloot dus tot een keizersnede over te gaan.
Ik kon kiezen tussen een ruggeprik en een narcose en in eerste instantie was de keuze duidelijk een ruggeprik , maar de angst voor een ruggeprik stak de kop op waardoor ik begon te twijfelen en toch een narcose wilde.
Iets wat Jeroen me gelukkig uit het hoofd heeft weten te praten.
Van het ene op het andere bed en richting de OK , waar we weer op een ander bed moesten klimmen en iedereen iets van me wilde terwijl ik vollop in de weeën zat.
Ik weet nog dat ik erg boos werd en dat ieder maar op zijn moment moest wachten omdat ik niet alles tegerlijk kon.
De ruggeprik ging 3 keer fout en eindelijk de 4e was goed , middenin een wee.
Ik voelde me weg zakken en kon moeilijk ademen , amper praten (mijn lippen gingen wel op en neer , maar geluid produceren was een heel ander verhaal).
Ik voelde me wegzakken alsof ik onder narcose ging en dat voelde erg eng , ik dacht dat de ruggeprik helemaal fout was gegaan of iets anders niet in orde was en heb dit dus een aantal maal met moeite gezegd maar er word niet naar je geluisterd.
Ik dacht op een gegeven moment dat dat het einde was , wat een verschrikkelijke nare ervaring was het in elk geval.
Ik hoor Jeroen op een gegeven moment nog zeggen dat we een dochter hebben gekregen en ik kan nog met moeite haar naam uitspreken.
Ik zie haar naar een andere tafel gebracht worden aan de andere kant van de kamer , met moeite kan ik haar een beetje zien.
Ik zeg Jeroen dat hij naar zijn dochter moet gaan , nog steeds het gevoel hebbende dat ik er tussenuit ga knijpen.
Ik wilde niet dat hij dat zou zien.
Ik weet nog dat ze Isis gewikkeld in een doek op mij hebben neer gelegd , maar ik kon haar amper zien , ze had haar arm , hand en een gedeelte van een doek voor haar koppie.
Echt genieten van dat moment kon ik dus niet.
Daarna heb ik een black out en ik herrinner me pas weer het moment dat ik op de Intensive care bij kom.
Alles nog verlamd , mijn armen , mijn nek , en uiteraard mijn benen.
Jeroen kwam uiteindelijk met Isis bij me op de kamer en dat is het moment geweest dat ik voor het eerst Isis goed heb gezien.
Maar omdat mijn armen nog steeds verlamd waren kon ik haar niet zelf aan de borst proberen te leggen.
Pas rond een uur of 10 s'avonds kon ik haar zelf vast houden en wat heb ik genoten van dat mooie koppie.

Ik las nog dat sommigen vonden dat ik zo snel uit het ziekenhuis ontslagen ben , hoor het in mijn eigen omgeving ook steeds meer trouwens.
De reden dat ik zo snel uit het ziekenhuis weg wilde was omdat zowel Isis als ik zelf totaal geen rust kregen.
Omdat het in en uit bed komen nogal zwaar was en het soms wel een uur duurde voordat ze haar bij me wilden/konden leggen was mijn meissie de eerste 2 dagen totaal overstuur , ze krabde haar gezichtje helemaal open.
Sinds we thuis zijn is ze behoorlijk tot rust gekomen en heeft ze weer bijna een gaaf gezichtje.
Op dinsdag hebben ze me gewoon naast het bed laten staan en moest ik mezelf maar zien te redden om weer in bed te komen , terwijl de verpleegkundige zo weer terug zou komen om me te helpen was er na een uur nog niemand geweest.
En aangezien er steeds van dit soort dingen gebeurden had ik het wel gezien in het ziekenhuis.
Omdat de wond er goed uit zag en ik zelf kon lopen en douchen mocht ik naar huis van de dienstdoende gyn.

Dat was denk ik wel zo ongeveer mijn bevallingsverhaal.....

Xanthe wat klinkt dat eng van die ruggeprik zeg! Brrrr, krijg er helemaal de rillingen van
Doe het nog maar even rustig aan voorlopig.

Jammer Xanthe, dat het op het laatst nog een keizersnee is geworden
Fijn dat je zo snel naar huis mocht, dan kan je rustig op krachten en tot rust komen!

Die ruggeprik gaat vaker mis dan men denkt en nu alweer een verhaal waar het mis ging.
Doe rustig aan en geniet van je dochter!!

Xanthe joh, wat jammer dat ze die ruggeprik niet goed gezet hebben Toen had er een anesthesist bij je moeten zijn om je bij te staan en je gerust te stellen. Erg jammer dat dat kennelijk niet gebeurd is.

Wat erg toch, dat dat ruggeprik-gedoe zo vaak fout gaat. En dat terwijl het een verdoving is die ZO vaak voorkomt! Ik kan het niet helpen, vind het echt onkundigheid van de artsen/anesthesisten.

Bij mij ging hij ook fout, de helft van mijn buik was maar verdoofd (dus niet te ver, maar te weinig verdoofd). Dat gevoel van wegzakken ken ik niet...lijkt me verschrikkelijk.

Xanthe, veel sterkte nog!!

Ladybos: heftig verhaal...ik hoop dat je nu een beetje bent bijgekomen!!! (al duurt dat zowiezo bij een normale bevalling al lang...)

quote:

Op woensdag 16 februari 2005 10:02 schreef Xanthe het volgende:
Rust in de keet.
De kraamzorg is net vertrokken , visite is weg gewerkt , Isis slaapt en Jeroen kookt eten , tijd voor mezelf.
...
Dat was denk ik wel zo ongeveer mijn bevallingsverhaal.....

Heftig

Ladybos wat een verhaal zeg hopelijk gaat het nu een stuk beter met je...

Jeetje Xante ook al een heftig verhaal wat een pokke ziekenhuis
en ik hoor het inderdaad dat het vaak fout gaat met een ruggeprik.
nou mag ik dan in mijn handjes klappen ik heb ook een ruggenprik gehad voor de weeen en dat is helemaal goed gegaan ook in een keer zelfs .
maar dat de verpleging je niet helpt ik had echt uit mijn dak gegaan...
ik hoop dat het al wat beter gaat met je

Jeetje Xanthe

stom en suf en stom!