Bevallingsverhalen deel 2

Phluphy meid, het is verschrikkelijk moeilijk allemaal. Danyel is hier de dupe van geworden. En ik vindt het super van je dat je je nu even op hem gaat richten. Laat het allemaal maar even bezinken en beslis dan wat het verstandigste is om te doen.

Dan doe je het ook niet uit kwaadheid maar uit redelijkheid.
van Lewis.

En Loena, het is meer dan redelijk dat je zo reageert. Bij mij kwam ook boosheid op toen ik Poemojn's commentaar las, want ja het is oneerlijk en ja zo worden er vaak dingen verdoeseld, maar uiteindelijk heb je wel gelijk zoals jij het schrijft. Dat is toch ook helemaal geen negatieve kritiek.

Ik denk dat het ziekenhuis best netjes is geweest in deze, en ik heb niet het gevoel dat ze de verantwoordelijkheid van zich af willen schuiven. Maar even zo goed ben je zelf gewoon een leek op het gebied van schadevergoedingen en dat maakt dat je in de 'underdog' positie zit, dus een belangenbehartiger die je helpt kan dan nooit kwaad denk ik. En het gaat al helemáál niet om jezelf verrijken want rijker zul je er echt niet van worden, je krijgt misschien een deel van je extra onkosten of inkomstenverlies vergoedt maar 100% vergoeding krijg je toch niet. Dus dat gevoel kun je gauw wegsturen Pluphy, en als iemand al die indruk mocht hebben dan zegt dat meer over die persoon dan over jullie.

Het lijkt me heel erg verstandig om nu eerst even rust in de tent te krijgen en Danyel te leren kennen, te zien wat hij kan en hoe hij zich ontwikkeld. De financiële kant komt dan later wel, daar moet je nu je energie niet aan besteden. Mijn tip om een advocaat te nemen was dan ook meer bedoeld voor de langere termijn, en om je te waarschuwen het nu niet even gauw te schikken (omdat je eraf wilt zijn en de energie niet aan wilt besteden nu) om er later achter te komen dat de schade hoger uitvalt.

Ik vind het overigens voor die arts-assisente ook heel erg hoor, want wat Loena ook al zegt, ze krijgt niet voor niets therapie dus het lijkt me nou niet bepaald een persoon die er zelf niet mee zit (anders hoef je ook geen therapie..). Het lijkt me verschrikkelijk om te weten dat je dit op je geweten hebt, en zeker als je nog in opleiding bent, wie weet geeft dit haar carriëre wel een hele andere wending en zijn de gevolgen voor haar ook heel groot. Maar hoe zielig dit ook is het neemt niet weg dat het ziekenhuis verantwoordelijk is voor de schade (en daar zijn ze ook gewoon voor verzekerd).

quote:

Op vrijdag 26 november 2004 23:41 schreef poemojn het volgende:
Bedankt voor je reactie.
Het kan idd vrij negatief overkomen, dat komt ook door de negatieve verhalen die ik gehoord heb, en de ervaringen die ik zelf had toen Myrthe een weekendje ter observatie was opgenomen en ze tegen de afspraak in flesvoeding kreeg _{gewone Nutrilon, zonder checken of dat mocht, terwijl in mijn fam bijv koemelkallergie voorkomt}. Ik heb zelf niet de ervaring dat er in een ziekenhuis echt geluisterd wordt naar of rekening gehouden wordt met de wensen vd ouders, dat speelt ook wel mee. Plus de keren dat ik meer van eea af bleek te weten dan de behandelend arts, dat wekt ook weinig vertrouwen (bij mij).

Tuurlijk meid dat snap ik ook hoor, absoluut, dat doet toch iedereen, je verpersoonlijkt het altijd, je gaat uit van eigen ervaring en dingen die je van anderen hoort. Doe ik in dit geval ook, ik heb ook wel eens een fout gemaakt in mijn werk(of mijn twijfels gehad of ik bepaalde zaken wel goed aangepakt had) daardoor zie ik in dit geval ook enigszins de kant van de verantwoordelijke arts.
Even heel bot gezegd als je als tiepmiep een schrijffout maakt wordt je baas misschien een keer boos op je, maar als je als verpleegkundige een schrijffout maakt bij het schrijven van het receptenblad dan kan dat grote gevolgen hebben voor de patient!!! Maar goed ik wil nogmaals benadrukken ik kan mij voorstellen dat Phlups of Mous pissig op mij worden dat ik überhaubt de andere kant van het verhaal wil zien. Misschien zou ik dat zelf ook hebben, het gaat hier wel om je kind en die is door de fout van een ander zo veel onrecht aangedaan

Jeetje.... wat een heldendaad om dat hier op te schrijven zeg. Woorden schieten tekort om te reageren om dit verdrietige verhaal... bewondering wederom voor de ontzettende positieve kijk van Phluphy en haar man! Danyel had geen betere ouders kunnen krijgen...
Veel sterkte met het verwerken hiervan en een dikke van Belana en Kbot

Phluph, alles is wel gezegd al hierboven...
Heel, heel veel sterkte met verwerken, maar vooral ook met vooruitkijken!

Fluf een heel dikke ik heb er geen woorden voor en zit met tranen jou verhaal te lezen, ik vind het knap dat je het zo kan verwoorden heel veel sterkte met het verwerken ervan
Danyel je kunt het je hebt het al bewezen

fluf Wat fijn dat je het hier aan ons kwijt wilde. Moed.. Dat is het echt.
En verwerking... Net zoals ik zelf een hele normale bevalling ook heb moeten verwerken.
Fijn dat het gesprek er eindelijk geweest is. Niet de uitslag die prettig is om te horen, maar wel een realiteit.
En nu verder....
Verder met verwerken en met dat mooie lieve (huilende ) mannetje van jullie.
nogmaals dikke voor jou en ook voor Jeroen. Moeten jullie toch samen verwerken.

Fluf, mijn hart bloedt voor jullie ...zo oneerlijk ...

Phluphy, Jeroen en Danyel, wat ontzettend moeilijk en oneerlijk. Het is een wijs woord wat je zegt, het gaat om het nu en de toekomst en niet meer om het verleden, dat is waar jullie je vooral op moeten richten. Maar ik zou je willen aanraden niet te snel te beslissen om geen (hoge) schadevergoeding te eisen. Wellicht krijg je daar later veel spijt van. Geld maakt niets goed, maar het is wel heel fijn als je je daar in ieder geval geen zorgen over hoeft te maken. Het maakt wel veel meer mogelijk, en misschien heeft Danyel dat in de toekomst hard nodig.
Veel liefs en sterkte

Jeetje zeg, Fluf wat een verhaal... ik ben er stil van... Ik vind het heel vedrietig en erg oneerlijk.
Veel sterkte!

Phluphy wat een verhaal. Wat erg dat het gewoon een menselijke fout was
Wel heel goed van het ziekenhuis hoe open ze hierin zijn, ik heb helaas wel eens anders gehoord. Heel netjes van ze!

Heel veel sterkte met de verwerking, dit is niet niks.

Fluf, alles is al zo'n beetje gezegd, maar ook ik wens je sterkte met alles

Mijn verhaal

Donderdag 16 december
Rond 9 uur 's avonds ga ik naar het toilet en merk dat mn ondergoed wel erg nat is. Vraag me af of het vruchtwater is of afscheiding of urine. Doe de blaastest en lek dan inderdaad nog meer vocht. Er zijn 2 vrienden van Micha op bezoek en wil niet meteen paniek zaaien dus zeg nog niks. Ik blijf lekken en vind het nog steeds onduidelijk maar denk toch wel dat het vruchtwater is. Als ik Micha in de gang tegenkom breng ik hem even op de hoogte. Hij wordt meteen nerveus Hij is zo slim om de auto uit te lenen aan een vriend, wel met het risico dat ie vannacht wakker gebeld gaat worden, maar toch. Tegen 12 uur gaan we naar bed om nog wat slaap mee te pakken, maar ik lig eerst nog wat tv te kijken. Even na 1 uur als ik net bijna slaap breken de vliezen pas goed, voel dat ik een hele plens vocht verlies. Ik ren naar de wc, verwissel maandverband en terug in bed om alsnog proberen wat slaap mee te pakken. Dit herhaalt zich elk half uur, steeds als ik bijna slaap verlies ik een plens vocht. Heb ook beetje buikkrampen inmiddels. Van slapen komt er toch niks meer dus ga ik maar uit bed. Om half 4 begint er enige regelmaat in de buikkrampen te komen. Om half 6 komen ze om de 4 minuten en maak ik Micha wakker en bel ik het ziekenhuis. Hij gaat nog even douchen, die vriend wakker bellen voor de auto, en dan gaan we naar het ziekenhuis.

Vrijdag 17 december
In het ziekenhuis hadden ze al een kamer voor ons klaar gemaakt. De weeën zijn nog niet zo krachtig, dus het is nog even afwachten. Ondertussen de wisseling van de wacht. Ikzelf vind de weeën al wat heftiger worden, maar goed wat weet ik er nou van? Omdat de vliezen gebroken zijn willen ze ivm infectiegevaar zo laat mogelijk toucheren. Om half 12 vond de verloskundige de weeën krachtiger worden. Om 2 uur eindelijk getoucheerd: 5 cm ontsluiting. Blij dat er iets is, maar tegelijkertijd teleurgesteld: moet ik dit nog uren volhouden? Ik denk niet dat ik dat kan, maar ik kan geen ruggenprik krijgen omdat die afdeling vol is. Dan zou ik naar een ander ziekenhuis moeten en dat zie ik niet zitten. Op voorstel van de verloskundige ga ik onder de douche. Ik voel de weeën in rug, buik en benen, en vooral in m'n benen vind ik het erg vervelend, weet me daar geen raad mee. Onder de douche heb ik daar minder last van. Hou het er anderhalf uur uit.
Om 4 uur heb ik 7 cm ontsluiting en ik vraag me of hoe ik het nog vol moet gaan houden. Voel me zwak omdat ik steeds zeg dat ik het niet kan... Maar iedereen zegt de hele tijd dat ik het zo goed doe, zo goed de weeën opvang, en zo rustig. Dat vind ik wel fijn om te horen, omdat ik dus helemaal niet het gevoel dat ik het goed doe. Zie steeds erg op tegen het naar de wc gaan, bang dat er een wee komt, omdat ik die staand/lopend erg slecht kan opvangen. Ben ook erg moe, tussen de weeën zak ik soms een beetje weg, waardoor een volgende wee extra hard aankomt omdat ik er dan minder op voorbereid ben. Heb paar keer overgegeven, en probeer een droog broodje te eten om maar iets in mn maag te hebben en de volgende keer geen gal te hoeven spugen.
Rond 7 uur op voorstel van de nieuwe verloskundige (weer wissel geweest) nog een keer douchen. Ik wil eigenlijk niet, vooral vanwege het aan- en uitkleden en het afdrogen, maar kan ook niet meer op bed blijven liggen. De douche helpt nu niet zo goed als de vorige keer en ben er sneller weer onder vandaan. Op een gegeven moment neemt m'n lichaam het over. Het voelt als overgeven: m'n lichaam doet er alles aan om iets naar buiten te werken, en ik kan er niks mee of tegen doen, alleen afwachten tot het voorbij is. Dat vind ik echt vreselijk, ik kan het niet opvangen, maar kan ook niet meehelpen, alleen maar schreeuwen.
Om 8 uur heb ik volledige ontsluiting en mag ik gaan meepersen. Dat voelt al beter, nu ik zelf mee kan helpen. Het gaat alleen niet zo snel, en de verloskundige stelt voor om de baarkruk te gebruiken. Micha zit achter me en ik leun op hem, dat vind ik wel prettig. Om 9 uur zijn de haartjes geboren, maar daalt de hartslag van de baby steeds. Herstelt zich wel weer, maar ze willen toch wat bloed afnemen om te kijken hoe graag de baby eruit wil. Voor ik het weet lig ik weer op bed en word ik een verdieping naar beneden gebracht naar de gyneacoloog die me gaat inknippen zodat de baby er sneller uit kan. Ze zeggen dat ik verdoofd en ingeknipt wordt tijdens een wee, maar ze vragen steeds 'heb je een wee?' en doen dan al vanalles, terwijl ik dan nog helemaal geen wee heb. Ze hebben erg haast blijkbaar. Dan komt er eindelijk een wee, ik pers zo hard als ik kan en er duwt nog iemand mee op m'n buik. Om 21:17 uur is Noah geboren en leggen ze hem op m'n buik. Micha heeft traantjes in z'n ogen maar ik ben nog beetje suffig en vind het maar raar. Wat doet die baby daar??? Hij ligt met z'n rug naar me toe dus ik kan hem niet eens goed zien. Ik moet nog moeite doen om Micha de navelstreng te zien doorknippen. Noah wordt in een doek gewikkeld en ik denk nog dat ze hem omdraaien zodat ik hem beter kan zien, maar voor ik het weet is ie weg. Hij huilt niet, heeft moeite met ademhaling, moet zuurstof hebben. Micha gaat erachteraan, en ik moet nog gehecht worden. Het hechten was af en toe pijnlijk, krijg wat extra verdoving, maar het ergste is voorbij. Micha komt terug en laat me wat fotootjes zien (lang leve de digitale camera!) en gaat daarna weer naar Noah, en mensen bellen. Na het hechten lig ik een tijdje alleen. Iemand komt me vertellen dat m'n moeder heeft gebeld, en dan krijg ik een telefoon en kan ik bellen. Om half 11 wordt Noah met couvuese en al even mijn kamer in gereden en kan ik hem eindelijk zien. Maar ik zag nog niet veel van hem, door alle slangetjes en zuurstofmaskertje enzow. De kinderarts vertelt snel een paar dingen, en dan gaat Noah naar de Medium Care afdeling. Iemand komt Micha en mij koffie en thee beschuit met muisjes brengen. Micha gaat nog even bij Noah kijken, en daarna gaat ie naar huis. Het ziekenhuis heeft een foto gemaakt, en die mag ik 's nachts bij me houden. Hij heeft nu geen zuurstofmaskertje voor z'n gezicht, dus kan ik hem dan pas voor het eerst goed bekijken. En hij lijkt sprekend op Micha
Als ik gedouched ben mag ik zelf naar Noah. Maar als ik naar de wc ga word ik ontzettend duizelig, en kreeg een gevoel alsof ik een keiharde trap tegen m'n borstkas had gehad waardoor ik moeite had met ademen, dus dat douchen zie ik niet zo zitten. Ik balen want ik wil m'n zoon zien! Een verpleegster heeft me toen gewassen op bed, en daarna, om kwart over 1 's nachts, ben ik eindelijk naar Noah gebracht. De verpleegster daar was heel aardig en legde uit waar alle slangetjes voor waren en wat alle dingen op de monitor betekenden. Ik ben niet al te lang gebleven, want na meer dan 36 uur wakker te zijn viel ik om van de slaap.
Ik heb 's nachts redelijk goed geslapen, ben één keer wakker geworden door naweeën en heb toen nog een paar uur kunnen slapen dankzij een paracetamol. Na het ontbijt en de eerste keer kolven, ben ik meteen naar Noah gegaan. Ik mocht hem voor het eerst vasthouden Toen ik hem in de couveuse zag liggen vond ik het nog een heel onwerkelijk idee, dat dat nou echt mijn zoon was. Maar toen ik hem voor het eerst vasthield, voelde het meteen goed. Het 'klopte' gewoon
Pas eind van die middag is Noah voor het eerst aan de borst gelegd, en dat is dus nooit echt een succes geworden. Ik las pas later dat baby's die borstvoeding krijgen eigenlijk binnen een uur aangelegd moeten worden.

Ik had geen idee wat ik ervan moest verwachten, maar de bevalling is me toch wel een beetje tegen gevallen. Heb me nog dagenlang verwonderd hoe vrouwen dit al eeuwenlang voor elkaar hebben gekregen. En hoe ik het uiteindelijk voor elkaar heb gekregen! Maar jah, het was niet alsof ik een keuze had, het moest er tenslotte toch uit
Ik vond het wel heel naar dat het vrij lang geduurd heeft voordat ik Noah goed kon zien, en vasthouden. Maar jah, het ging om zijn gezondheid, dat is natuurlijk het belangrijkste.
Ben wel heel blij met Micha, hij was heel lief. Deed alles wat ik hem vroeg, en hij bood zelfs zn hand aan om in te knijpen, maar dat heb ik hem maar niet aan gedaan

[ Bericht 1% gewijzigd door texelonia op 11-01-2005 16:19:32 ]

Weer een bijzonder verhaal.
tanx voor het opschrijven tex!
Gelukkig dat het nu zo goed met Noah gaat. Maar het lijkt me daadwerkelijk niet zo fijn dat hij zo snel weg werd gehaald.
Heeft 'ie nu gewoon een iets te grote tik van de bevalling gekregen dat hij het wat benauwd had?

Heel mooi beschreven, Texelonia

Mijn bevallingsverhaal

Op maandagochtend 29 november word ik wakker en merk ik dat ik vocht verloren heb. Het is niet veel, dus ik weet niet zeker of het vruchtwater is. Op het forum meld ik het voor het eerst en ben ik wel gelijk nerveus. Aan het eind van de ochtend zit er ook wat bloed bij en bel ik de verloskundige. Die komt langs maar weet het ook niet zeker. Na een paar uur komt ze weer en twijfelt ze toch. Ik blijf maar vocht verliezen maar het is niet veel. Aan het eind van de dag komt er weer een andere verloskundige die me naar het ziekenhuis stuurt. Daar kunnen ze snel checken of het vruchtwater is of niet.

Nou dat snelle, daar had ze zich in vergist. We gingen om 19.00 uur naar het ziekenhuis, zonder gegeten te hebben. Daar zouden we daarna wel de tijd voor hebben.
Eerst kreeg ik een CTG en werd op een bed gelegd. Daarna was er twee uur lang geen arts die onderzoek met me kon doen. Het was erg druk en ik begreep ook wel dat de bevallingen voorrang kregen. Maar ik had toch zo'n honger.
Om 21.30 uur word ik onderzocht en gezegd dat ik zo snel mogelijk een uitslag krijg. Om 22.45 heb ik nog niks gehoord en komt er een gevoel over me heen wat ik nog nooit heb gehad. Ik ga naar de balie en meld woedend en huilend dat ik er vandoor ga. De arts komt er snel bij en zegt dan dat ze er toch maar vanuit gaan dat het vruchtwater is en dat ik dus de volgende ochtend om 6 uur medisch wordt verklaard omdat ik dan meer dan 24 uur met gebroken vliezen loop.

We gaan naar huis en ik ben zo boos. In het ziekenhuis doen ze zo twijfelachtig. Bel thuis de verloskundige ook even die al tien keer op het antwoordapparaat staat. Daarna bel ik een vriendin en tijdens dat gesprek voel ik zo'n heftige kramp. Ik hang eigenlijk direct op en later zei zij dat ze echt mijn stem hoorde veranderen. De eerste wee!

Daarna gaat het eigenljk best snel. De weeën zijn krachtig en komen om de twee minuten. Om 0.15 belt mijn vriend de verloskundige en die constateert om 0.30 dat ik 1 centimeter ontsluiting heb. Het is begonnen.
Op haar advies sta ik onder de douche en dat gaat wel redelijk. Wel moet ik opeens vreselijk overgeven, maar dat maakt allemaal niks meer uit. De verloskundige gaat weg en zegt om zes uur in de ochtend weer langs te komen.

Na de douche loop ik door de kamer en vang ik staand tegen de bank de weeën op. De weeën worden krachtiger en komen om de minuut. Heb niet echt tijd om bij te komen. Mijn vriend probeert nog wat te slapen, maar ik heb hem echt nodig. Nu zijn de weeën zo heftig dat ik aan hem hang om het aan te kunnen. Ik roep ook steeds dat ik het niet meer wil, maar ik kan er weinig aan doen. Dan verlies ik ook bloed en roep ik dat mijn vriend de verloskundige moet bellen.
Het is vier uur en ik trek het gewoon niet meer. Ze komt gelukkig snel en constateert dan volledige ontsluiting. Ze zegt nog dat ik bij een volgende echt nog sneller moeten bellen. 'Een volgende?' denk ik, 'astjeblieft niet'.
Ik word wel rustiger van het idee dat ik nu mag gaan persen en het vast zo voorbij is. De kraamverzorgster word gebeld en de verloskundige haalt haar spullen uit de auto.

De persweeën zijn ook heel krachtig, maar ik ben blij dat ik mee mag doen. Ik geef me ook volledig en pers zo hard als ik kan. Maar er gebeurt niks. Dan op de baarkruk, weer op bed, maar nog steeds komt er geen beweging in.
Na anderhalf uur ben ik werkelijk uitgeput. De verloskundige stelt voor om naar het ziekenhuis te gaan, omdat ze daar met een vacuumpomp het kindje zo kunnen halen. Ik wil liever niet naar, maar er zit niks anders op. Het ziekenhuis zit aan de overkant dus we gaan met eigen auto. En dat is echt raar. Je kleedt je aan, je stapt in de auto en vangt ondertussen nog weeën op.

In het ziekenhuis aangekomen is het ook een rare situatie. Je moet je gewoon melden bij een balie en ze gaan het even uitzoeken. Hallo, ik ben aan het bevallen!
Ik word naar een verloskamer gebracht en daar begint de ellende. Ik krijg een verdoving en de vacuum wordt ingebracht. Wat doet dat pijn! Ondertussen heb ik ook nog gewoon weeën. Bij de volgende wee mag ik persen en dat schiet de vacuum los.
Volgens mijn vriend een heel eng gezicht, ik merk op dat moment echt niks meer. Ik ben zo ontzettend moe.
Het wordt nog een keer geprobeerd, maar ook dan schiet de vacuum los.
Ik krijg een keizersnee...

Oh, wat ben ik opgelucht. Ik hoef bijna niet meer, het is bijna voorbij. Maar ook dan moeten er dan nog allemaal dingen gebeuren: een katheter wordt ingebracht, ik krijg een infuus en moet naar de operatiekamer worden gebracht. Dit gaat allemaal in zo'n roes.
Mijn vriend moet mee met de verpleegster want hij moet een pak aan om bij de operatie te zijn. Ondertussen gaan de weeën maar door. Ik grijp zelfs de arts beet om ze nog op te vangen.

Als ik op de operatietafel lig, wordt er nog gevraagd of ik een ruggenprik wil of volledige narcose. Ik wil dat eerste, ik wil graag bij zijn als ons kindje geboren wordt.
Maar dan gaat het opeens snel: ik moet volledige narcose, maar weet niet goed waarom. MIjn keel wordt dichtgeknepen en ik ben weg.

Na anderhalf uur word ik wakker en kijk op een klok voor mij. Het is 8.30 uur en opeens weet ik weer waar ik lig. Ik vraag direct wat het geworden is. Een dochter hoor ik. 'Een meisje, een meisje' dat is wat ik zeg als mijn vriend me komt halen van de uitslaapkamer. Maar hier weet ik verder niet zoveel van, ik ben in een roes.
Dat ben ik ook als mijn dochter Stella binnenkomt. Ik vind het gelijk een schatje, maar is zij van mij?
De hele dag en nacht verwonder ik me daar over.
Pas de volgende dag als ze naakt tegen me aan ligt, weet ik het zeker: dit is mijn kindje!

Al met al dus zeker een heftige ervaring, maar vanwege de duur (zo'n 8 uur) vind ik het toch wel meevallen.
Ook vond ik het in het begin erg jammer dat ik een keizersnee onder vollledige narcose heb gehad, maar moet zeggen dat ik nu wel blij dat zowel Stella als ik er goed vanaf zijn gekomen.

Volgende week heb ik de nacontrole en hoop dan te horen waarom het een volledige narcose moest worden. Ik zal dat ook nog wel melden.

Mooie verhalen zeg.
Het ontroerd me nu nog meer dan voor de bevalling. Het is zo een heftige ervaring......
Ik vind het zo knap dat tijdens persweeën jullie je nog in kunnen houden om bijv. een verdieping lager te gaan of dat er een keizersnee gepland wordt.... Ik kon namelijk die persweeën echt niet inhouden. Of dat er echt een uitdrijving plaatsvond. Zoals Tex dat omschreef "alsof je lichaam het overneemt". Heel bijzonder.

Tex en AnnieB, wat een ontroerende verhalen. Het blijft mooi om te lezen.

Wow aangrijpend weer hoor,Texelonia en Annie

Wat jammer Annie dat je supersnel volledige ontsluiting had en het toch een keizersnee is geworden en dan nog wel onder narcose.

Oh ja, ik heb ook een bevallingsverhaal...had me dat nog niet eens echt gerealiseerd, ben veel te veel met Noa bezig geweest!
Vanaf 37 weken heb ik heel veel voorweeën gehad - ik dacht telkens dat de bevalling was begonnen en ben zelfs een hele middag in het ziekenhuis geweest omdat ik best krachtige weeën had. Ze deden echter niets.
Mijn bevalling begon écht op zondag 5 december, toen ik 38,6 weken zwanger was. We waren best laat naar bed gegaan en ik lag eindelijk lekker op bed, toen ik een uur later opeens naar de wc moest. Ik had een raar gevoel en het idee dat ik in m'n broek had geplast. Maar toen ik opstond begon het ineens te stromen en wist ik dat het iets anders moest zijn: namelijk gebroken vliezen! Ik was eigenlijk ineens heel blij omdat ik me bedacht dat de baby nu binnen 24 zou moeten komen, omdat je niet langer dan zo lang gebroken vliezen mag hebben (had ik ergens gelezen).
Ik maakte m'n man wakker en die was helemaal blij om het te horen. Mij was hij op dat moment even TE blij want de weeën waren al begonnen en het deed eigenlijk al gelijk erg zeer. Ze kwamen al erg vaak en we belden de verloskundige op om het te zeggen.
Zij zei dat we maar weer moesten bellen als ze echt regelmatig waren (om de vijf minuten) en een minuut of langer duurden. Ze kwamen echter de hele nacht wél om de twee-drie minuten maar duurden niet langer dan een halve minuut. De hele nacht heb ik zo doorstaan tot ik het zat werd en om 6 uur ongeveer (denk ik) de verloskundige belde. Die kwam eraan (ze klonk ongelooflijk slaperig aan de telefoon!) en na het toucheren (wat heel erg pijn deed, voornamelijk omdat ik erg gespannen was misschien) zei ze dat ik maar 1 centimeter (of eigenlijk nauwelijks) ontsluiting had.
Toen had ik het niet meer en barstte ik in tranen uit. De verloskundige zei dat ik maar lekker onder de douche moest gaan staan en dat ze het toch nog wilde afwachten. Ze gaf me nog wat instructies om de weeën beter op te vangen (het deed de hele nacht al erg veel pijn en het puffen had ik niet geleerd) en met veel moeite lukte dat wel. Omdat ik zo gespannen was was ik constant aan het rillen, wat niet verholpen werd met een extra blaaskacheltje (we hebben geen cv) helaas. Ik moest me echt ontspannen zei ze. Uiteindelijk werd dat rillen minder, inderdaad nadat ik me ontspande.

Ik kreeg weer een beetje moed voor de dag en zei dat ik weer zou bellen als:
- de weeën langer duurden
- de pijn niet meer te houden zou zijn

Zondagochtend rond 12 uur belde ik haar weer, na heel veel zeer pijnlijke rugweeën te hebben verwerkt, met de mededeling dat ze nou maar eens moest komen, want ik verwachtte wel wat ontsluiting te hebben. Ze kwam er redelijk snel aan en na het toucheren zei ze dat ik nog maar 1 cm had, wat betekende dat ik dus werkelijk NIETS was opgeschoten. Als soort van troost zei ze nog dat het wel helemaal 'verweekt' dus zacht was...maar daar had ik voor mijn gevoel niets aan.
Toen kwam ze met het idee om naar het ziekenhuis te gaan, waar ik dan pijnmedicatie kon krijgen (pethadine o.i.d.), dan zou ik het beter vol kunnen houden. Ik weigerde dat echter pertinent, want ik wilde thuis bevallen! Ik moest en ik zou.... Mijn man en zij lieten het maar mijn keuze zijn ook al had ik wel door dat ze liever wilden dat ik naar het ziekenhuis zou gaan. Ik was tenslotte al bijna 12 uur bezig.
Ik wilde echter thuisblijven en heb nog 4 uur lang dezelfde rugweeën gehad tot ik het eindelijk genoeg vond en besloot naar het ziekenhuis te gaan (met een enorm rotgevoel, ik wilde écht thuis bevallen).
In het ziekenhuis kreeg ik gelijk een bed in een verloskamer én kreeg ik eten (wat mijn man voor het grootste gedeelte heeft opgegeten omdat ik geen trek had). Na hartfilmpjes etc. (en een hele lange tijd wachten omdat er niemand tijd had blijkbaar) moest ik gaan slapen in een 'gewoon' bed, en kreeg ik een prik voor het slapen. Die maakte mij ook high (wat iemand anders ook al zei) maar de weeën werden niet minder pijnlijk vond ik. Al met al heb ik tussen de weeën door telkens een heel klein beetje geslapen en werd dan weer half wakker van de weeën. Een gesprek voeren was in ieder geval niet meer mogelijk! Na een paar uur werd ik naar een andere verloskamer gebracht waar ik verder moest slapen. Mijn man werd eigenlijk naar huis gestuurd maar hij zei: óf ik blijf hier op een stoel slapen óf in een bushokje hier voor het ziekenhuis, maar ik ga niet naar huis ... lief he! Toen kreeg hij ook maar een bed en mocht hij in de verloskamer erbij slapen.
Daar kreeg ik nog een prik en heb ik 'geslapen' tussen de weeën door tot zes uur 's ochtends denk ik. Een verpleegkundige ging de gynaecologe halen toen ik zei dat ik het écht niet meer aankon, zó moe was ik. De gynaecoloog zei dat ik kon overwegen om een ruggeprik te nemen (krijgen), en dat ik zowiezo een weeën-stimulerend infuus moest krijgen omdat het te lang had geduurd, de baby moest echt geboren gaan worden. Ik zwichtte maar voor de ruggeprik omdat ik het echt niet zag zitten om een weeënstorm op eigen kracht op te vangen.
Ze deden toen een electrode op het hoofdje én ik kreeg een katheter om te plassen...daarna deden ze het infuus erin en werd ik (terwijl ik ondertussen steeds meer en krachtigere weeën kreeg) naar de kamer gereden waar ik de ruggenprik zou krijgen. Dat vond ik een heel gedoe én het was behoorlijk pijnlijk. De verdoving was niet helemaal goed (schuin over de buik) maar de pijn was een stuk minder.
Een kleine drie uur later kreeg ik ineens weer pijn, steeds heftiger, en dat bleken de persweeën te zijn! Ze besloten om de ruggeprik 'uit te zetten', wat ik niet leuk vond...en toen was het wachten op de persweeën. Die kwamen maar heeeeel weinig en ze waren erg zwak, dus ik moest met alle macht meepersen. Uiteindelijk duurde het 17 minuten voordat eindelijk het hoofdje stond, wat ik zo pijnlijk vond dat ik zei dat ik ging stoppen en het niet meer lukte! Iedereen rond het bed (er waren een gynaecoloog, een arts-assistent, een verpleegkundige, een stagiaire én natuurlijk mijn man aanwezig) was mij aan het aanmoedigen en zei dat ik het goed deed en dat ik moest volhouden. Dus deed ik dat maar...en uiteindelijk na een laatste krachtsinspanning was het hoofdje eruit! En met een paar laatste heerlijke pufjes werd Noa geboren! Ze werd nat en glibberig op mijn borst gelegd en dat voelde heerlijk. Wat vond ik haar mooi, ondanks het vele smeer en het bloed! Ik bleef maar herhalen: ik heb een kindje! Ze is echt mijn kindje! Ik kon het eigenlijk nog niet geloven.

We moesten helaas nog 24 uur in het ziekenhuis blijven vanwege infectiegevaar voor Noa. Gelukkig was alles goed en mochten we daarna weer naar huis. Ik was erg blij om thuis te zijn, want de verpleging in het ziekenhuis was niet al te aardig!
Maar al met al heb ik niet eens zo'n erg slechte herinnering aan de bevalling...Noa was tenslotte helemaal gezond én mijn man was erbij gelukkig, en hij was erg lief en heeft me echt geholpen. \

Nou, dat was het dan, een heel lang verhaal, hopelijk niet té lang!




[ Bericht 3% gewijzigd door Suzanna op 20-01-2005 18:16:34 (plaatjes :)) ]

Dankjewel voor het delen van jullie verhalen tex, annie en suzanna

mooie verhalen hoor,

Ik kwam tot de conclusie dat ik de mijne ook nog niet neergezet heb

Hier begonnen de weeen op 5 september in de avond, we hadden gebbq en we zitten nog wat na te kletsen, en dan ga ik naar binnen om wat op te ruimen en ineens een steek rechts in mijn buik, ik roep nog lacherig naar Marco volgens mij gaan we beginnen, hij antwoorde zodra het een echte wee is merk je het vanzelf.
Die avond word ik zoals gewoonlijk tegen een uurtje of 3 wakker om even te plassen, ik ga naar beneden ik plas en krijg me ineens een kramp, ach d8 ik de kleine trapt me even om me te pesten
Dus ik kruip terug tegen Marco aan in bed en slaap een half uurtje en word wakker van weer een kramp, en ik was gelijk ook wakker, dus ik ga wat liggen lezen, terwijl de krampjes steeds meer en vaker beginnen te komen,
Ik roep Marco met Volgens mij is het nu echt begonnen, help jij me even met bijhouden, doordat Marco nog slaapdronken is krijg ik het antwoord ja doen we morgen....
Ach dan doe ik het zelf wel, dus ik met pen en papier in de aanslag, telefoon met stopwatch functie bij de hand en gaan met de banaan, en jawel ze komen om de 8 min daarna om de 6 en later om de 5 min en dat gaat door die om de 5 min een 1,5 uur lang, dus tijd om de verloskundige te gaan bellen.
Ondertussen is Marco wat meer wakker en begrijpt dat het idd begonnen is.
De verloskundige gebeld en die zegt kom maar langs dan kijken we even, dus wij in de auto op weg naar het ziekenhuis, daar aangekomen getocheerd en jawel ik had al 3 cm ontsluiting best wel al veel voor een eerste bevalling...., maar in het ziekenhuis na een goed half uur en geen enkele wee mee te bekennen mogen we lekker terug naar huis, waar ik lekker in een warm bad kruip met een boekje erbij, ondertussen is Marco online op irc gedoken en meld dat het begonnen is, hij maakt gelijk ook nog even een scriptje zodat iedereen op de chat mee kan genieten
Nadat het water afgekoeld is ga ik eruit en probeer nog wat op te ruimen, ondanks dat de weeen blijven komen, dus om 12 uur weer gebeld, er weer naar toe, maar geen veranderingen en weer geen weeen meer in het ziekenhuis, dus we mogen weer terug naar huis.
Thuis heb ik ondertussen een tas met spulletjes in gepakt, beetje op de chat rondgehangen en wat doelloos door het huis gebanjerd
paar uur later weer naar het ziekenhuis, en jawel de laatste wee krijg ik nog net mee in het gangpad en dat is dan ook wederom de laatste in het ziekenhuis, ook nu mag ik nog een keertje naar huis.
Dat houden we vol tot 6 uur, ondertussen met Phylene (spel je naam nu wel helemaal fout sorry) afgesproken dat we haar op de hoogte houden van de bevalling.
En nu kreeg in een wee in het ziekenhuis die ze mee konden voelen, die was krachtig genoeg en na wat voelen had ik al wel 5 cm ontsluiting en mochten we blijven, ze hebben me toen gestript en mocht ik in de verloskamer vertoeven, na kennis gemaakt te hebben met de verpleeging,kraamverzorgster, werd er bloed geprikt en werden Marco en ik even alleen gelaten.
We hebben wat tv gekeken met de kraamverzorgster wat lopen kletsen en zo nu en dan kwamen ze ff checken... en dat ging door tot een uurtje of 23.00 uur, volgens de verpleging hadden we te maken met een dieseltje
De verloskundige was het zat en zei, ik ga je vliezen breken en wat versnellen de boel, dus vliezen werden gebroken, en daar kwamen ze erachter dat Thijs in het vruchtwater had gepoept, dus ik mocht niet meer rondhuppelen, werd aan de cg gekoppeld en Thijs kreeg iets op het hoofd en alles werd bijgehouden.
Doordat ik ineens onder verpleging viel, ging de kraamverzorgster naar huis en werden we nog vaker gecontroleerd.
De weeen werden sterker en sterker, maar voor mij nog niet echt sterk genoeg want ik kreeg ze goed de baas,
Totdat de weeen naar mijn rug kropen en het bed nu niet al te confortabel lag werd ik even op de zij gelegd en dat was wat minder maar ik was een taaie en wilde me niet laten kennen dus hield het nog een weetje of wat uit.
Weer gevoeld en ik was er bijna 8 cm, moest op de zij blijven liggen zodat het laatste riggeltje ook weg was, die weeen waren iets minder doordat ik ook giga veel persdrang kreeg.
Bijna wilde ik roepen ik red het niet maar toen werd het verlossende woord uitgesproken, volledige ontsluiting
Ik mocht weer terug op de rug gaan liggen en mocht lekker mee persen en na 12 minuten persen werd daar geboren Thijs !!!

Ik vond het 100% meevallen, niet alleen doordat ik me geen moment druk gemaakt heb om de bevalling, heb ik het lekker over mij heen laten komen en daar ben ik blij om geweest

Doordat het al laat was en vanwege het poepen in het vruchtwater moesten we een nachtje blijven, de volgende middag om half 3 waren we weer thuis

[ Bericht 34% gewijzigd door Bar_en_Mar op 21-01-2005 00:24:06 ]

Het blijft een wonder of ze nu zelf komen of geholpen moeten worden. Ik blijf het een heel mooi iets vinden.

De bevalling

Het begon allemaal zo mooi. We waren er helemaal klaar voor. Guido had de jacuzzi op het dakterras naar de slaapkamerdeur geschoven en er een bungalowtent overheen gezet tegen de regen, sneeuw en wind. Met kerstverlichting erin was het een romantisch geheel. De laatste dagen voor de geboorte zaten we te mijmeren in bad hoe lang het nog zou duren. Theoretisch gezien kon het nog wel bijna 3 weken duren, maar guido dacht dat het wel snel zou gaan beginnen. We waren er immers klaar voor en hij had gelezen dat vrouwen pas bevallen als als alles klaar is. Op zondagmiddag hadden we een nieuwjaarsborrel van de buren en we grapten over de bevalling in de tent, ze zouden wel horen wanneer het begonnen was aan het geschreeuw. Toen we thuiskwamen had guido het idee dat er iemand in huis was. Hij wist zeker dat Kruimeltje snel zou komen. Toen we de trap opliepen zei ik voor de grap, ‘ voor het laatst naar bed met ons tweetjes’. Die nacht konden we niet slapen. Het stormde behoorlijk en we waren bezorgd of de tent wel zou blijven staan. Om 7 uur zat ik beneden al achter de computer, voor mijn doen echt heeeeeel erg vroeg. Om half 10 toch maar besloten weer te gaan slapen, want ik was nog erg moe en stel je voor dat guido gelijk had en Kruimeltje snel zou komen, dan moest ik toch een beetje uitgerust zijn. Guido ging vogels kijken in de Oostvaardersplassen.

Om half 12 werd ik wakker van een natte vloedgolf, mijn vliezen waren gebroken ! Gelijk heb ik Guido gebeld en die is gauw naar huis gekomen. We waren door het dolle heen, eindelijk ging het dan gebeuren. Maar er gebeurde die dag nog niet veel helaas. Het rommelde wel behoorlijk in mijn buik maar van echte weeen was nog geen sprake. Om 6 uur kwam de verloskundige langs en die meldde chagerijnig dat het volgens haar urine was geweest en geen vruchtwater, alhoewel ze het niet zeker wist. Ik wist het wel zeker want urine is niet helder en ruikt heeeel anders maar we waren toch een beetje teneergeslagen toen ze weer weg was. Was het nou wel of niet begonnen ? Om dat te weten ging ik de weeen bijhouden, en al snel bleek dat ze om de 4 a 5 minuten kwamen. Ze waren alleen nog niet heftig of pijnlijk. De verloskundige had gezegd dat ik voor half 12 de volgende ochtend moest bevallen ivm de gebroken vliezen, anders moest ik naar het ziekenhuis. Dus ik wilde wel heel graag dat het nu door zou gaan zetten. Vanaf middernacht kwam Guido erbij en toen begonnen de weeen pas echt door te zetten. We moesten de tweede verloskundige bellen want er had nu een ander dienst, en die moest weten of ze rekening moest houden met een bevalling vannacht of niet. Het was immers volle maan en dan schijnt het nog wel eens druk te zijn met bevallingen. Om half 1 was de verloskundige er en bij het toucheren bleek dat ik 2 cm ontsluiting had. We moesten maar bellen als ik het niet meer volhield, maar bij voorkeur niet vannacht.. We zijn lekker in de jacuzzi gegaan en hebben zo een aantal uurtjes doorgebracht. De weeen werden meteen een stuk heftiger toen ik het water inging, en als ik er even uitging om naar de wc te gaan zwakten ze weer behoorlijk af. Om 5 uur vond ik ze toch wel erg heftig worden en hebben we de verloskundige gebeld. Toen ze kwam had ik 6 cm ontsluiting, dus dat was vlot gegaan.

Tot 7 uur heb ik toen binnen in de badkamer in bad gelegen om de weeen op te vangen. Ik had fikse rugweeen dus het was bepaald geen pretje. Ook kwamen de weeen op het laatst continu achter elkaar, dus tijd om bij te komen had ik niet. Toen ik om een uur of 7 persdrang kreeg was ik dan ook al erg moe. Maar het einde was in zicht, dus ik kwam uit het bad en ging op de baarkruk zitten. Door het opstaan zakte Kruimeltje een klein stukje dieper en de persweeen sloegen in alle hevigheid toe. Helaas bleek bij het toucheren dat ik nog steeds maar 6 cm ontsluiting had ! Van de verloskundige moest ik de persweeen wegzuchten maar er was geen houden aan. Maar persen kon ook niet want Kruimeltje kon er nog niet door ! Toen besloten we om dan toch maar naar het ziekenhuis te gaan. Wellicht konden ze met pijnstilling ervoor zorgen dat ik het wat langer vol kon houden. Omdat we naar het ziekenhuis in Lelystad gingen en niet in Almere ging de verloskundige niet mee. Daar gingen we dus op pad, het was spiegelglad buiten, en ik zat met persweeen achterin de auto terwijl Guido probeerde om zo voorzichtig mogelijk te rijden. Ieder hobbeltje en bobbeltje was een kwelling voor me. Gelukkig namen de persweeen zodanig af dat ze weer weg te puffen waren. En zo reden we in de vroege ochtend naar het ziekenhuis, waar we al opgewacht werden door de verpleegsters. In de verloskamer bleek dat ik inmiddels 9 cm ontsluiting had, het autoritje had dus goed zijn werk gedaan ! Na een kwartier had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Inmiddels hadden ze een electrode op het hoofdje van de baby aangesloten om de hartslag in de gaten te houden en lag ik aan het infuus met weeenopwekkers, want het autoritje had zijn werk iets te goed gedaan en de weeen zwakten af. Zelfs met de maximale dosis weeenopwekkers bleven de persweeen nog vrij zwak, dus ik moest hard mijn best doen om mee te persen. Na 30 minuten persen viel iedere keer Kruimeltjes hartslag helemaal weg tijdens de persweeen. De assistent gyneacologe haalde de gyneacoloog erbij en die besloot dat ze er zo snel mogelijk uitmoest. Voor een spoedkeizersnede was zelfs geen tijd meer. Ik kreeg een knip en de vacuumpomp werd op het hoofdje gezet, en tijdens de volgende wee werd ze er met grof geweld uitgetrokken. De gyneacoloog duwde op mijn buik en de assistente en de verpleegster trokken aan de pomp. Normaal gesproken duurt het aanbrengen van de pomp ongeveer een kwartier en zijn er 5 weeen nodig om geboren te worden. Bij ons gebeurde dit alles binnen 2 minuten en in 1 wee. Ze lag nog erg diep, want ze konden niet eens voelen welke kant het hoofdje op keek. Het bleek dat de schoudertjes vast waren komen te zitten. Om 9.58 werd Myrthe geboren, het was niet bepaald de zachte overgang die we voor haar in gedachten hadden in het warme water van het bad. Maar gelukkig begon ze meteen te ademen en was alles goed met haar. Wat een opluchting !

Toen begon echter het tweede deel.. de placenta wilde niet komen. Ondanks wederom de hoogste dosis medicijnen zat de placenta muurvast. Ondertussen lag ik wel erg te bloeden en ik verloor 4 stolsels ter grootte van een tennisbal. En ik iedere keer maar denken dat het de placenta was en helemaal opgelucht zijn. Na een hele hoop erg pijnlijk geduw en gemasseer op mijn buik en getrek aan de navelstreng was het duidelijk dat er geen beweging in te krijgen was. Ik had inmiddels al ruim 1300 cl bloed verloren. Om 11 uur moest ik naar de operatiekamer waar de placenta met de hand verwijderd zou worden onder narcose. Gelukkig kon ik er snel terecht, ik kreeg voorrang omdat ik zo erg bloedde. Voordeel van de narcose was dat ze de knip ook meteen onder narcose konden hechten. Om tien voor half 12 ging ik onder narcose en om twee uur was ik weer terug op de verkoeverkamer. Normaal duurt zo’n operatie een dik half uur maar de placenta zat zodanig vast dat ze erg lang bezig zijn geweest en flink hebben moeten sjorren om hem los te krijgen. Hierdoor had ik weer heel erg veel bloed verloren, en toen ik bijkwam lag ik dan ook helemaal te stuiteren van het rillen in bed. Niet van de kou maar van het bloedverlies, mijn Hb was nog maar 3.0. Het duurde erg lang voordat het bloed voor de bloedtransfusie er was en al die tijd lag ik vreselijk te stuiteren, wat heel erg pijnlijk was aan mijn nek en aan mijn wond. Tegen de pijn kreeg ik 2x valium, wat gelukkig wel goed hielp. Het stuiteren bleef maar het deed geen pijn meer. Eindelijk kwamen de zakken bloed en toen die eenmaal binnen waren knapte ik snel op en mocht ik naar de zaal, eindelijk naar mijn man en meisje toe. Helaas was Guido net weggestuurd door de verpleegsters, die werden gek van zijn ge-ijsbeer, en ze dachten dat het nog wel even zou duren voordat ik terug zou zijn. Dus toen heb ik vol smart op Guido gewacht maar gelukkig kon ik wel meteen mijn meisje bewonderen. Na een half uur kwam Guido terug en toen hebben we gauw opa en oma gebeld die meteen langs kwamen. ‘s avonds kwam ook de andere oma samen met Julie, en Pascal en Marieke.

‘s Nachts kreeg ik hoge koorts, en moest er bloed, urine en lochia afgenomen worden om te onderzoeken of ik een infectie had opgelopen. Via het infuus kreeg ik antibiotica toegediend. Van slapen kwam die nacht dus wederom niets. Ik was nu al drie nachten wakker en helemaal kapot. Door het bloedverlies was ik ook vreselijk slap. De volgende ochtend nam de koorts gelukkig af. Ook de katheter mocht eruit, wat wel betekende dat ik nu zelf mijn bed uit moest als ik naar de wc moest… Met hulp van de verpleegster ging dat gelukkig wel goed. ‘s avonds zou ik een kamer apart krijgen omdat ik echt nodig moest slapen. Maar helaas kwam er een spoedgeval tussen en zou ik toch op zaal moeten blijven. Dit zag ik echt niet zitten want het was weer ‘volle bak’. Dus hebben we mijn ouders gebeld en zijn we toch maar naar huis gegaan, want het was toch wel het belangrijkste dat ik kon gaan slapen. Helaas dacht Myrthe daar anders over en zijn we alsnog de hele nacht met haar in de weer geweest. Dus alweer een slapeloze nacht.

Inmiddels zijn we dik twee weken verder en ik ben nog steeds niet goed hersteld. Het bloedverlies heeft er aardig ingehakt, mijn Hb was nu 6.1 dus het is zich wel goed aan het herstellen maar nog steeds te laag. Hierdoor wordt ik regelmatig duizelig en val (bijna) flauw. Ook ben ik nog heel erg moe wat natuurlijk ook niet anders kan met zo weinig slaap, maar dit is iets waar iedere jonge ouder mee te maken heeft Helaas kreeg ik er gisteren ook nog een buikvirus bij waardoor ik 40 graden koorts kreeg en flink moest overgeven en aan de diarree ging. Zaten we net op te wachten :evil: De komende tijd zal dus nog wel in het teken staan van rusten en aansterken..

Jee wat een verhaal zeg Ladybos Gelukkig is met Myrthe alles goed maar dat is natuurlijk absoluut niet zoals je je alles had voorgesteld. En doordat je weerstand laag is door dat bloedverlies heb je ook nog sneller een virus te pakken. Belangrijkste is nu om zo rustig aan te doen als mogelijk is. Ladybos, heel veel sterkte en ik hoop dat je er snel bovenop komt en voor 100% kunt gaan genieten