Vandaag heb ik afscheid moeten nemen van mijn oudste poes gompie, 6 jaar pas en vanaf het moment dat ik op mezelf ging was ze bij me. Vorige week is ze aangereden en vandaag bleek dat ze niet meer te redden was. Een verbrijzeld bekken en een verlamde blaas, ik had de tranen in mijn ogen en ik kan t niet van me afzetten, maar nu vroeg me af : Hebben jullie ook ooit afscheid moeten nemen van je favoriete huisdier en hoe je dit hebt verwerkt?
Ook nog tips voor mij?, zou ik weer een poes moeten nemen of eerst alles laten bezinken?
Veel sterkte overigens. Het beste wat je kan doen is de zaak even laten rusten en dan gewoon weer een nieuwe huisgenoot nemen, het kan nooit die ander vervangen maar kan wel die leegte opvullen.
Maar hoe verwerk je dat? Ik denk dat iedereen dat op z'n eigen manier doet, dat daar niet echt tips voor zijn.
Wij hebben eind februari Boris thuis op de stoel gevonden. We hebben hem daar eerst even laten liggen en heb ik bij hem gezeten en kaarsjes gebrand. Toen heb ik hem in een laken gewikkeld en in een doos gelegt alsof 'ie in een bedje lag.
Het heeft mij erg geholpen om hem veel aan te raken en hoe naar ook, ik heb gewacht tot 'ie koud werd zodat ik zeker wist dat het echt over was... Ik heb hem zelf begraven, zelf de aarde op hem gegooid en vreslijk veel gehuild..... nog dagen daarna.
We hebben een plukje haar afgeknipt en dat ligt nu in een doosje naast z'n foto. Huilen, praten, huilen, praten...... dat is het enige wat je dan nog kunt doen om het te verwerken.
We hebben vrij snel besoten om weer een nieuw poesje te nemen omdat we nog 2 katten hebben die het niet écht goed kunnen vinden met elkaar.
Maar of je zelf gelijk een nieuw beesie wilt daar moet je denk ik even de rust voor nemen.
Ik wens je heel veel sterkte........
weet je... jouw poes kan nooit vervangen worden (sommige mensen maken die fout, weet je!)
dat moet ook nooit een reden zijn om een nieuwe te nemen..
toen ik afscheid moest nemen van mijn kattemaatje van 12 jaar, heb ikzelf ongeveer 2 jaar lang geen katten gehad, ...
nu heb er ik 2, waarvan 1 echt mijn kattekind is, we hebben samen ook een bijzondere band..
en toch... soms denk ik nog wel eens aan mijn oude kattemaatje...
tja.. zoiets heeft gewoon tijd nodig...
veel sterkte jij!
De een is 13 jaar geworden, de andere bijna 12 ze stierven dus binnen 1,5 jaar van elkaar.
Ik ben een zogezegde stoere vent, maar laatst stond ik af te wassen en mijn gemoed schoot vol en ik moest janken om Kimmetje, ze stierf geen fijne dood.
's Morgens vroeg om 7:30 heb ik haar gevonden, plat gestrekt op de grond achter ons huis kropen de slakken al over haar heen, ze moet er dus al een tijd gelegen hebben,.
Ze was van binnen aan het verbranden, heb ik me laten vertellen, dat kwam door het gif dat iemand haar gegeven moet hebben in gewoon (katten-)eten (ja, autopsie op laten verrichten), ik bespaar je verdere details.
De dokter heeft haar nog een cocktail gegeven om het gif te neutraliseren 's middags er nog naar geïnformeerd en het ging iets beter maar 's avonds tegen zessen belden ze weer op, ze had het niet gered.
Dit is alweer een jaar of 6 geleden, ik weet t niet meer precies maar weet nog wel dat we de volgende dag op vakantie gingen naar Italië. Zelfs nu ik eraan terugdenk doet het nog zeer. Helaas blijft het altijd pijn doen, en dan denkend aan de beroemde zin: 'Partir est mourir un peu' kan ik je niet zeggen of direct een andere poes moet nemen of dat je het eerst een poos gaat aanziet, ik heb geen echte tip voor je maar dit helpt voor mij, misschien ook iets voor jou:
Geef het een speciaal plekje in je hart, en als je met weemoed terug denkt, doe dan net als ik, even om janken en opgelucht weer verder gaan, met trots en opgeheven hoofd omdat jij een deel hebt mogen uitmaken van haar bestaan.
Succes ermee
Succes in ieder geval.
Want ik ben niet echt dood moet je weten
Het is mijn lichaam dat ik achterliet,
Dood ben ik pas als jij me bent vergeten
Ik denk dat dit gedichtje een hoop zegt. Lichamelijk is je poes niet meer aanwezig, maar in je hart zal ze altijd thuis zijn. Mijn tip: zoek de allermooiste foto van Gompie uit, vergroot hem desnoods en hang hem in een mooie lijst op een speciale plaats. Als je er langs loopt, kun je haar zien op een van de beste dagen van haar leventje.
Een nieuwe poes nemen, daar moet je zelf over beslissen. Je voelt vanzelf wanneer je er klaar voor bent. Geen enkele poes zal Gompie compleet vervangen, maar na verloop van tijd denk ik zeker dat je een kattenmaatje mist.
Veel sterkte en Gompie is vast heel trots dat ze jou als baasje heeft mogen hebben.
daarna beseffen dat een buitenkat toch sneller vatbaar is voor dat soort gedoe
en dan "in loving memory" gewoon door gaan met je leven
en over een tijdje.. als je niet meer sip kijkt bij elke kat.. gewoon een nieuwe halen
die is ook lief
en niet hetzelfde.. maar zeker ook gewoon lief
lijkt altijd wel alsof de wereld vergaat als er een huisdier dood gaat
nou weet ik 100% zeker dat ik er ook flink kapot van zou zijn...
maar helpt het alsje dat hier post?
als iedereen roept "ow wat zielig"?
i don't think so
quote:Triest voor je. Heb al jarenlang katten en nee hun doodgaan went nooit. Wat je laatste vraag betreft.Op dinsdag 18 mei 2004 01:00 schreef mental_remmy het volgende:
Ik weet niet precies waar ik dit moet plaatsen, daarom zet ik het hier neer,
Vandaag heb ik afscheid moeten nemen van mijn oudste poes gompie, 6 jaar pas en vanaf het moment dat ik op mezelf ging was ze bij me. Vorige week is ze aangereden en vandaag bleek dat ze niet meer te redden was. Een verbrijzeld bekken en een verlamde blaas, ik had de tranen in mijn ogen en ik kan t niet van me afzetten, maar nu vroeg me af : Hebben jullie ook ooit afscheid moeten nemen van je favoriete huisdier en hoe je dit hebt verwerkt?
Ook nog tips voor mij?, zou ik weer een poes moeten nemen of eerst alles laten bezinken?
Gun jezelf rouwtijd, maar sta gelijkertijd open voor het fluweelpootje dat je pad kruist.
Ik weet niet hoeveel tijd erover zal gaan voordat ik er weer overheen ben maar heb al een mooie foto van haar opgezocht en zal een speciaal plaatsje krijgen zodat ik haar nooit zal vergeten. Ik wil hierbij iedereen bedanken die tot nu toe een reaktie heeft geplaatst. en ik wil ook iedereen sterkte toewensen die de afgelopen tijd een favoriet huisdier heeft verloren
Maar eerst zal ik je iets van Bobbie vertellen.
Het was een rustige mooie grote kat.
Altijd heel blij mee geweest. maar toen kwam er een probleem, mijn broer en ik werden allebei allergisch voor onze kat. Maar om daar nou onze kat voor weg te doen vonden wij ( ik ) teveel. we hadden hem al zolang, en ik beschouwde hem niet zomaar als een "huisdier".
Dit is jaren lang zo doorgegaan. dan maar wat vaker snotterig thuis zitten, of werken. ik had het er voor over.
Toen kwam er nog een probleem. Bobbie had gevochten met een andere kat, en waarschijnlijk een schop van iemand gehad , want hij had een operatie aan zijn darmen nodig. een soort net daar om heen was beschadigt, en zijn darmen zaten niet meer goed.
En toen ging het weer helemaal goed. Totdat we erachter kwamen dat hij niets meer at. Wij naar de dierenarts om te vragen wat het was. en ze beantwoorde : "de darmen functioneren niet goed".
Er zat een gigantische hoop afvalstoffen in, dat ondertussen zo dik en groot was dat hij het niet kon uitpoepen. Daarom besloot de arts om een operatie uit te voeren.
De operatie was een succes. Bobbie at weer. maar naar een week of 8 ging het weer mis. zijn darmen liepen weer vol. Weer naar de arts die hem ditmaal parafine gaf ( voor de operatie trouwens ook al) en omdat dit van de voorkant zowel de achterkant moest worden ingebracht zorgde dit voor een hoop gesmeer. Daarvoor hadden wij de tapijt van de vloer gehaald en steeds gezorgd dat Bobbie ruimte had. Na een paar dagen waren wij opgelucht, hij begon weer te eten.
Dit heeft zich nog een paar keer herhaald. maar wij gaven niet op. de kat was verder helemaal gezond en we wilde hem echt niet kwijt!
Ongeveer een maand geleden:
We hoorden 's nachts een knal. iets viel uit de vensterbank beneden.
beneden gekeken, en we kwamen erachter dat de kat eruit was gevallen en dat een schaap (van cement ) op zijn pootje was gevallen. hij liep mank. meteen gekeken of hij niets had gebroken.. nee dus. gelukkig.. maar vrijwel nadat het verbeterde at hij weer niet.
mijn moeder was daarom dinsdag naar de arts gegaan, om te kijken of er nog wat kon gebeuren, en ik moest meteen aan het werk. toen ik later thuis kwam zag ik een droevig gezicht. en ik kon het niet geloven... Bobbie! dat kan toch niet!
Maar helaas wel. Bobbie kon het niet nog eens aan om een operatie te krijgen aan zijn darmen. En alles wat verder nog kon , was hem laten uithongeren, maar wie wil nou zn eigen kat uithongeren!
Bobbie had een spuitje gekregen. Het was gewoon ineens zo stil in huis. niet meer even een ge- prrr en kopjes meer als je weer thuis komt. geen gespeel meer met hem . niet meer lekker luieren op de bank, niet meer buiten lopen met de kat ( hij liep nogal graag mee als je ging wandelen oid.)
Rust in vrede Bobbie
En zie nu, naast mij op de grond ligt inmiddels weer een hoopje dobermann van 6 kilo te dromen! Ze zal de plaats van haar 'grote zus' nooit innemen, maar we zijn heel blij.
Mooi detail 'DeLuna' is geboren op de dag dat we van de andere afscheid moesten nemen, vandaag precies 8 weken geleden...We denken nog vaak aan Jade, de vorige hond, maar zijn ook dolgelukkig met deze worm.
Het was een enorme klap, vooral omdat het zo plotseling was.
Maar, omdat we nog een poes hebben en we bang waren dat die zich heel erg verloren zou voelen hebben we er eigenlijk de dag erna een kitten bijgehaald.
Het verzachtte voor ons het verdriet EN voor de andere poes.
De kleine kan de oudste niet vervangen en dat moet natuurlijk ook niet, maar het vult wel de leegte op voor zowel ons als de andere poes.
Ik zou het eerst laten bezinken voordat je aan een andere poes 'begint'.
Maar voor sommigen werkt dat anders
En we hadden haar al vanaf dat ik 4 was, dus het was erg moeilijk haar te laten gaan.Ik heb veel verdriet om haar gehad en mis haar nog steeds...
Ik kan je alleen maar zeggen: geef het de tijd....
Sterkte...