Een twee weken terug ben ik met reisorganisatie Labyrinth naar DiMaro (Dolomieten) in Italië op vakantie geweest, wat een actieve vakantie moest worden. Beetje kuieren, beetje mountainbiken, canyoning e.d. Doordat ik na thuiskomst vrijwel meteen moest werken en met het fotoboek bezig ben heb ik nog geen tijd gehad om m'n relaas te posten, maar hier dan alsnog. Het verhaal gaat over onze huttentocht naar Rifugio Mantova op de Monte Vioz bij Peijo... een tocht om niet zomaar meer te vergeten.
De voorbereiding
Labyrinth bleek al vrij snel niet de beste keuze geweest te zijn om een actieve vakantie te boeken, tenminste niet in die plaats. Het boeken van activiteiten ging nogal langzaam, prijzen waren onduidelijk en de folder gaf compleet andere informatie dan de begeleiders aldaar. We hadden expres niet van te voren een 'actief pakket' geboekt om niet teveel vast te zitten aan een schema en dat bleek achteraf maar goed ook. In ieder geval hadden we van te voren al besloten om de 2-daagse huttentocht in ieder geval te doen, aangezien het de hoogste hut van de oostelijke Alpen is. Best een aardige prestatie leek het ons.
Afijn, we melden ons bij iemand van Labyrinth met de melding dat we graag aan de huttentoch deel wilden nemen. "Huttentocht? Niks van bekend." Wij pakken de folder erbij (gelukkig hadden we die meegenomen) en wijzen de beste kerel op de klim naar de hut op de Monte Vioz op 3535 meter hoogte. Wat bleek, nog nooit had iemand zich ingeschreven voor de tocht, dus was die ook een beetje uit het programma gevallen, maar hij wilde wel kijken wat hij kon doen. Donderdag 19 Juli wist hij ons te vertellen dat het de volgende dag door kon gaan. Hij zag, zo stekeblind als hij blijkbaar was, "Vier fitte sportieve jongens," dus dat was wel al oké. We hadden de dagen daarvoor al een flinke klimtocht naar 1633 meter (900 meter hoogteverschil), een fietstocht en een fikse wandeling door Venetië er op zitten, maar dat boeide niet, we hadden er zelf ook zin in.
Hij begon te vertellen dat het in principe niet nodig zou zijn een gids mee te sturen omdat het toch één recht pad was zonder aftakkingen en dat het mogelijk was om in korte broek omhoog te kuieren. Allemaal prima dus. Hij wees op de kaart aan waar het pad ongeveer liep gaf ons de kaart mee en wat kledingadvies (Goede bergschoenen, trainingsbroek, trui en verder eigenlijk niks). Achteraf bleek het maar goed dat we ons eigen plan hebben getrokken... Die donderdag kwamen we rond 0:00 terug van Venetië en de volgende ochtend zouden we rond 07:00 weggebracht worden, dus het was snel omkleden, alvast wat inpakken en gaan slapen.
De tocht begint
06:00 gaat de wekker alweer en alhoewel het vrij frisjes is en een beetje miezert trekken we een korte broek aan en verzamelen onze spullen om te vertrekken. Het weer zou in de loop van de dag beter worden, dus dat zal allemaal wel goed. Zakmes mee (altijd handig), 2 extra paar sokken, een trui, een regenpak (het regende immers), een hoop water, toilettas, hoedje op en klaar waren we. Met een waarschijnlijk bij een corrupte Italiaan, door de APK gelulde Land Rover werden we door de minst ervaren bestuurster naar Pejo gebracht, vanwaar onze toch zou beginnen. Nog nooit heb ik rotswanden van zo dicht bij met 60-70 km/u voorbij zien flitsen. Dat ritje beloofde al wat (en hoe). In Peijo (Pejo, of Peio, de schrijfwijze was overal anders) ging het met een kabelbaan naar boven en vervolgens met een stoeltjeslift tot ongeveer 2300 meter. We begonnen het ondertussen al goed te merken dat we hoger kwamen te zitten, in meer open terrein, want het werd al fiks kouder, maar dat kon onze motivatie niet drukken. Na ongeveer 10 minuten op 30 meter van de grond te hebben gebungeld kwamen we aan bij een lager gelegen Rifugio... de toch kon nu pas echt beginnen...
De tocht, alle begin is makkelijk...
Aangezien het al behoorlijk koud was geworden (misschien een graad of 10 nog) en we nog in korte broek stonden, was de keuze al snel gemaakt. Regenpak aan. We deden ons tegoed aan wat brood en besloten nog even van de rust te genieten en naar een beek in de buurt te kuieren. Ondertussen waaide er een behoorlijke wind die af en toe flink aanwakkerde. Een beetje bestudering van de bergen vanwaar de wind vandaan kwam deed ons concluderen dat het wat valwinden waren die door een paar bergpassen werden versneld. Het was ondertussen 10:15 en we besloten om te beginnen met onze tocht. Het juist pad opzoeken en vandaaruit "één rechte weg naar boven."
Het begin was prachtig, een enkel boompje hier en daar, kronkelende paadjes over de bergkam (het hele pad liep over een bergkam, dan weer aan de linkerkant, dan weer aan de rechterzijde), prachtige rotsformaties en een redelijk uitzicht. Door de miezerregen was het zich vrij beperkt, maar toch nog zo'n paar honderd meter. Het begin ging vrij stevig omhoog en al grappend en lachen liepen we het eerste deel aan de rechterzijde van de bergkam (aan de andere kant van ons beginpunt, wat nu dus uit het zicht was verdwenen). De sfeer onder ons vieren was prima en het tempo lag hoog, we waren vastbesloten om hier een prima tocht van te maken. Na een meter of 100-150 te zijn gestegen besloten we even van het pad af te wijken en op een rotsformatie te klimmen om even van het uizicht te genieten. Het beginpunt (de stoeltjeslift en de rifugio) lagen al ver onder ons en in de verte zagen we de zon haar licht schijnen op een stel bergen. "Het wordt een prachtige dag," dachten we toen nog en liepen verder.
Na nog een kwartiertje lopen ongeveer begon de miezerregen over te gaan in lichte sneeuw, wat door de wind tegen wat rotsen aan werd gejaagd. Mijn handen werden wat koud, maar gelukkig had ik een extra paar sokken bij, die prima dienst konden doen als wanten. Beetje improviseren, maar het werkte prima. We klooiden wat met de öwige snöw (eeuwige sneeuw op z'n Budels) en zetten een stevige pas in. De boomgrens waren we nu al voorbij en ook de plantjes begonnen al wat schaarser te worden, de mooie uitzichten werden alleen maar talrijker, hoewel de deken van miezer en sneeuw wat dikker leek te worden. De zandpaden gingen langzaam over in rotspaadjes en onze bergschoenen bleken daarbij hun geld dubbel en dwars waard te zijn. Een tijdje later kwamen we voor ons eerste probleem te staan, wat slechts het begin zou blijken van een verschrikkelijke tocht...
De sneeuw
De bergkam waren we ondertussen alweer overgestoken, dus we liepen weer aan de 'begin'kant van de berg, waar de wind wat meer vrij spel had. Het waaide dan ook behoorlijk, de sneeuw begon heviger te vallen en blies met kracht tegen onze gezichten. Het vriespunt leken we te hebben gepasseerd aangezien de sneeuw al op veel plekken bleef liggen. Daarbij stuitten we op onze eerste hindernis. Een pak sneeuw was aan het schuiven geslagen en doorkruiste ons pad. Aangezien de sneeuw al was verschoven, bestond de kans nog steeds dat de sneeuw niet erg stabiel was. Het was maar een oversteek van 10 meter ongeveer, maar de helling was erg steil en daarbij heb je niet zoveel grip in die (oude) sneeuw. Aan de overkant zagen we een steen met daarop 2 gekleurde strepen (de code van het pad) en een andere weg dan door de sneeuw zagen we niet. Stap voor stap hakten we met onze voeten in de sneeuw om wat stabiliteit te vinden en zo passeerden we onze eerste hindernis. We maakten er wat grappen over en vervolgden onze weg over het pad wat ondertussen bedekt was met een dunne laag sneeuw.
Wederom ging het pad de bergkam kruisen en nadat we ongeveer 20 meter aan de andere kant hadden gelopen besloten we wat terug te gaan om daar weer wat te eten. De wind blies flink aan de andere zijde, dus we hoopten wat beschutting te vinden achter de rotsen. Het hielp wel iets, maar echt veel was het niet. De kou begon je nu al behoorlijk te voelen en de wind deed daar nog een schepje bovenop. Een aardige storm , kracht 8 was het al zeker.
Na een kwartiertje van brood naar binnen happen was onze voedselvoorraad op en gingen we verder met de laatste etappe. De hellingen waarlangs het pad liep begonnen nu al behoorlijk steil te worden en met die straffe wind (met behoorlijke windvlagen) werd ik toch wat huiverig om niet te vallen. Het pad was daarbij ook nog eens besneeuwd dus overdreven veel grip had je ook niet. We waren nu ongeveer halverwege en liepen dicht langs een rotswand. Toen dit overging in een wat opener stuk, waar een aardige hoeveelheid sneeuw lag sloeg de wind opeens toe. Dat de wind zo krachtig was hadden we niet op gerekend. De broekspijpen van m'n regenbroek klapperden hard in de wind en woorden verwaaiden direct richting het dal. Een volle storm raasde op ons neer en we zochten verschuiling achter een paar rotsen. Een steile afgrond achter ons, een helling vol met sneeuw en een volle storm boven ons en een rots om achter te schuilen. Met de rug tegen de wind was nog het prettigst, om zo je gezicht zoveel mogelijk vrij te houden. Sneeuw werd nu afgewisseld met ijsdeeltjes en het zicht was teruggelopen tot nauwelijks 50 meter. Na 5 minuten gewacht te hebben, realiseerden we ons ook dat dit voorlopig niet op zou houden, dus overlegden we wat we gingen doen. Schreeuwen is eigenlijk een beter woord, want ook al zat de ander 2 meter naast je, je woorden werden direct weg geblazen.
We besloten een stukje terug te lopen tot waar de beschermende rotswand eindigde, daar naar boven te klimmen en dicht tegen de rotswand zijdelings en parallel aan het pad verder te gaan. Lopen was hier niet echt mogelijk vanwege de steilheid en de sneeuw die er lag, maar het was onze beste mogelijkheid. Het bleek een aardige optie, want de wind kon ons daar nauwelijks bereiken. Met een slakkegangetje ging het verder tot een flink aantal rotsblokken ons de weg versperden. Weer overleg. Eroverheen, eronderlangs via de sneeuw, of helemaal over de bergkam. Dat laatste bleek niet mogelijk, gezien de immens steile helling aan de andere kant. Verder door de sneeuw dan maar. Ondertussen ging het met zo'n laag tempo dat ik vreesde dat als dit zo de hele weg door zou gaan, we in het donker aan zouden komen. Teruggaan speelde door m'n hoofd, maar dat moesten we dan wel nu beslissen, aangezien de laatste stoeltjes naar het dal om 17:00 vertrokken (het was nu ongeveer 13:30). Overleg. Verder gaan. Een eind verderop zou het misschien wel minder zijn en ik voelde er zelf ook maar weinig voor om te stoppen. Deze berg was zo'n beetje de hoofdreden om juist deze plaats te boeken.
Het pad waren we nu compleet uit het oog verloren, het enige wat we zagen was één grote witte deken, maar we wisten wel dat dit de goede richting moest zijn... althans, dat meenden we. Eén van ons vieren was een stukje doorgelopen en was al voorbij de 'bocht' die de helling maakten. We vroegen of hij het pad kon zien en hoe de helling er verder uit zag aan die kant, maar een minuut lang hoorden we niks. Ineens riep hij dat hij een stok zag, of een paal of iets dergelijks. Dat moet een pad zijn, wisten we meteen, dus in rap tempo gingen we erop af en jawel, we vonden snel weer een steen met daarop de bekende rode en witte streep die ons de weg toonde. De wind was hier ook wat minder ondertussen. Het slechte gevoel wat we even gehad hadden schudden we meteen van ons af en weer vol goede moed (minder als aan het begin) vervolgden we onze weg, grappend over de opmerkingen dat deze tocht wel in korte broek gelopen kon worden.
De klim werd moeilijker, het pad smaller, de sneeuw dikker (inmiddels zo'n 30-40 centimeter op sommige plaatsen) en de afgronden naast het pad steiler, gecombineerd met een minder sterke, maar nog steeds flink harde wind. Erg gerust waren we er ook niet op. De bergkam leek even horizontaal te gaan en daarna versneld omhoog de hemel in te schieten. De laatste loodjes kwamen eraan...
De finish
Wind, sneeuw en vooral veel ijs waren de elementen die ons nu compleet mangelden. Nog harder blies de wind de ijzige kou langs onze gezichten en nog harder klapperden de regenbroeken en beschermhoezen voor onze rugzakken. Praten was nu bijna geheel onmogelijk en het zicht was verder gereduceerd tot misschien een meter of 20. De kou begon ook z'n tol te eisen. Door m'n handen af en toe tegen elkaar te kloppen probeerde ik de sneeuw van m'n wanten (sokken) te krijgen, maar dat had ik nu maar opgegeven. Het constante ploeteren door de sneeuw, het oversteken van weer een gletsjer en de sneeuw en ijs die de wind tegen ons aan joeg bouwden alleen maar sneller op. Daarbij voelde ik de kou in m'n handen al lang niet meer, dus maakte ik me daar geen zorgen meer over (of juist des te meer). Het pad werd gehinderd door een overhellende steen, waar we met een padbreedte van ongeveer 20 centimeter, omheen moesten lopen. Doodsbenauwd was ik dat iemand van ons zou vallen (en dan zou je diep vallen) door een plotselinge windvlaag. De sneeuw lag nu vaak zo diep als onze knieën en het lopen ging moeizamer en moeizamer en steeds vaker moesten we even rusten of gewoon schuilen voor de wind. Op den duur zagen we een touw liggen dat in rotsen met keilbouten vastgemaakt was. We moesten dus dichtbij zijn, dachten we. Hoop begon weer te gloren en even leek de ellende van de sneeuw, ijs, wind en ijzige kou vergeten. Het touw leidde ons wel over een akelig smal pad met aan één kant een gigantische gletsjer waar je, als je viel, zo 250 meter lager zou liggen. Stapvoets vooruit dus, zeker omdat het zicht op de ondergrond door de sneeuw ontrokken werd. Onderaan de nieuwe bergkam bleven we even kijken en één van ons meende de rifugio te zien liggen. Nog een flink eind naar boven en wat naar rechts. We zouden het snel weer warm krijgen.
Het pad ging direct zeer stijl omhoog, maar werd tegelijkertijd ook vrijwel onzichtbaar. Af en toe zagen we een steen met twee strepen erop, maar voor de rest was het vooral op gevoel lopen. Kijken hoe de sneeuw zich opgebouwd had en dan kijken wat mogelijk een pad is. 10 meter ging het vooruit, dan een haarspeldbocht en dan weer tien meter vooruit, zo de berg op. Om de zoveel bochten weer stoppen vanwege de wind, die ons nu compleet zandstraalde met steeds groter wordende ijsdeeltjes. Duizenden prikken tegelijk voelde ik op m'n gezicht. Een vaste gezichtsuitdrukking had ik ondertussen ook, gelachen of gefronst had ik al zeker een uur niet meer gedaan (het leek iig een uur). Een stramme blik gericht op het niets was het enige wat ik nog voor elkaar kreeg. Een nieuwe gletsjer diende zich aan, ditmaal ongeveer 25 meter breed en tot overmaat van ramp, zonder beschutting van rotsen hogerop. Vrij spel voor de wind dus en het duurde dan ook een minuut of 5 voordat we met z'n vieren overgestoken waren. Constante angst bij iedereen dat de sneeuw mogelijk aan het schuiven zou gaan, aangezien geen van ons ook maar enig idee had hoe de sneeuwlagen opgebouwd waren en hoe stabiel ze waren.
Ten opzichte van het punt waar we meende de rifugio te zien waren we al een flink eind geklommen. Hadden we er niet al moeten zijn? Zouden we dan toch verkeerd gelopen zijn? De kleurencodes hadden we sporadisch nog gezien, maar die leidden toch tot de rifugio? Hoop werd wanhoop en we raakten gedesorienteerd. Links of rechts van de kam? hoe ver nog naar boven? Zitten we wel überhaupt op de goede bergkam? De gedachten om het op te geven en te blijven zitten achter een rots spoken door m'n hoofd. Teruggaan had nu al lang geen zin meer, dus het enige wat erop zat was doorgaan en hopen dat het goed komt. De paden begonnen nu echt link te worden nu we hoger kwamen. Sneeuw maakte langzaam plaats voor ijs en met een agrond naat je neem je geen risico's. Het tempo zakte nog verder in. Elke keer als we een rots tegenkwamen stopte we een moment om daar 5 seconden even rust te krijgen van de alsmaar jagende en snijdende wind. Kijken waar je liep was al moeilijk door het beperkte zicht en daarbij kwamen nog de ijsdeeltjes die voortdurend in onze gezichten joegen. "Dat is het pad niet," riep één van ons dan ook, nadat we een steile weg omhoog hadden genomen. Het was inderdaad ook wel steiler dan wat we tot dan toe gehad hadden, maar het zag er allemaal vrij padderig uit. Het bleek waar te zijn, 10 meter verder vonden we weer een steen met een kleurencode, we zaten dus nog goed. Maar hoe lang duurde het nog? De kou begon angstaanjagende vormen aan te nemen (temperatuur onder het vriespunt met een windkracht 10 levert een gevoelstemperatuur van ver beneden nul op) en ik werd bang dat iemand oderkoelingsverschijnselen zou krijgen. We waren totaal niet gekleed op deze omstandigheden, maar hadden nu geen keuze meer. Bij elke bocht die we passeerden hoopten we een glimp op te vangen van de rifugio, maar bij elke bocht sloeg de hoop om in wanhoop. We hadden er toch al lang moeten zijn? Totdat één van ons die voorop liep ineens riep: "Ik zie em, ik zie de rifugio!" De eerste paar seconden dringt het totaal niet tot je door. Zo vaak dat we dachten dat we er waren, zo vaak bedrogen door onze eigen hoop.
20 meter liep hij voorop en tegen de tijd dat ik daar aankwam keek ik op vanachter een paar rotsen. Een windkracht 11 geladen met brokken ijs ter grootte van knikkers blies recht in m'n gezicht. Geen rifugio. Of toch wel? Toch wel. De sneeuw en ijs die voorbij joeg onttrok de hut aan het zicht om ons 2 seconden later weer een glimp ervan te laten opvangen. Nog ongeveer 30 meter omhoog zal het zijn. Twee man lopen voorop en ik zie ze strompelend omhoog kruipen. Een meter of 2 verderop staan een paar rotsen waarachter je tot je middel kunt schuilen. Een mooi rustpunt en ik ga met m'n rug naar de wind zitten. De laatste van onze groep komt bij me zitten en we zeggen niets tegen elkaar. Een minuut hebben we er gezeten als ik als eerste (derde eigenlijk) aan de laatste klim begin. 2 meter verder houd ik weer halt als de wind en ijs me te veel wordt. Staan is totaal onmogelijk en bijna plat kruipen tegen de ijzige sneeuw moet het omhoog. Nog eens 2 meter en nog eens 2. Langzaam maar zeker gaat het omhoog. Als ik omkijk om te zien waar m'n vriend blijft zie ik hem ook ploeteren tegen de wind, zwalkend van links naar rechts en om de haverklap plat op z'n buik tegen de sneeuw aan gaan liggen. De laatste loodjes wegen inderdaad het zwaarst. Niks dat de wind nu nog in de weg staat. Als ik weer omhoog kijk zie ik iemand bij een kruis staan met een hond aan z'n zijde. Dat moet de eigenaar zijn en ik begin weer te klimmen. Een eenzaam rotsblok staat halverwege en daar besluit ik een laatste pauze in te lassen. De laatste stappen omhoog gaan half rennend en kruipend, totdat ik doodop en compleet onderkoeld de twee anderen in het halletje zie staan, de laatste komt een seconde of 30 later.
Aangekomen in de hut
Iedereen was dolgelukkig. Doodsangsten hebben we uitgestaan en iedereen was zwaar onderkoeld. De temperatuur buiten was ongeveer -8 graden en dat gecombineerd met die wind levert een gevoelstemperatuur op van rond de min 20. M'n sokken kreeg ik niet meer uit, daar moesten anderen me mee helpen. Complete ijsklompen waren het geworden, waar je een ruit met gemak mee in zou kunnen gooien. M'n lippen voelen aan alsof ze op springen staan en lijken van rubber te zijn. Achter m'n oren zit een laagje ijs en m'n handen kan ik nauwelijks bewegen. Een deur verder is een wasbak waar koud water uitstroomt, maar op dit moment is het heerlijk. M'n lichaam begint op dat moment verschrikkelijk te rillen. Een goed teken, want de overlevingsfunctie heeft het nog niet opgegeven. Al schuddend en bibberend stook ik mezelf warm. In een verwarmd hok kunnen we onze spullen te drogen leggen, het is nu compleet voorbij.
Een vrouw komt naar ons toe en vraagt ons in gebroken Duits wat we te drinken willen. "Thee, Kaffee uhm, Souppe?". Thee... viermaal. Mierenzoet is ie, maar het is de beste warme drank die ik ooit geproefd heb. Langzaam aan beginnen we wat op te warmen en beginnen we weer wat te ouwehoeren. De eerste die boven was bleek voor een gesloten deur gekomen te zijn, achteraf bleek waarom. Men had met dit weer simpelweg helemaal niemand verwacht. Nog twee en een half uur zit ik te rillen van de kou, voordat het wat af begint te nemen.
De overnachting
De eerstkomende 2 uur gaat het over niets anders dan de tocht. Langzaam aan beginnen de grappen weer wat te komen en al vrij snel kunnen we de lol van de situatie wel in zien. Door tal van ramen kun je goed rondom het hutje (wat eigenlijk meer een hotel is) kijken en dan zien we pas echt hoe hard het waaide. Met een noodgang zien we complete dekens van sneeuw en ijs het dal in gesmeten worden. Vreemd genoeg is het zicht vanuit één kant gewoon goed en zien we de zon de bergtoppen een tigtal kilometer verderop strelen. Nog twee andere mannen bevinden zich in het hutje. Eén bebaard alsof hij zo van de Noordpool komt, de ander wat tengerder. Uit Oostenrijk blijken ze te komen. Ze zijn bezig met een meerdaagse toch over de hele bergketen, maar zijn de laatste 2 dagen in deze rifugio moeten blijven vanwege het slechte weer. Zij, met complete alpinistenuitrusting, vonden het te link om op pad te gaan.
"Wollen sie essen?". Of we willen eten? Nou en of. De tocht heeft immens veel energie geëist. Zowel lichamelijk als psychisch. Calorieën bijtanken dus en hoe. Het voorgerecht bestaat uit een echte Italiaanse pasta die al bijna compleet vullend is, waarna nog een grote lap vlees volgt en wat vruchten op sap. Onvoorstelbaar hoe lekker een dergelijke maaltijd is, na zo'n avontuur. Na de maaltijd kaarten we wat en staren wat uit het raam. De sfeer was goed, maar begint nu weer om te slaan in lichte bezorgdheid. De storm raast maar door en een lichtpuntje zien we eigenlijk niet. Waar de wind vandaankomt is één grijze muur van sneeuw en ijs. Als het morgen nog zo is kunnen we niet op pad. Die Oostenrijkers zaten er al een tijdje, hoe lang gaan wij er nog zitten? We rekenen uit dat we de volgende dag om uiterlijk 13:00 kunnen vertrekken om de laatste stoeltjes naar beneden nog te halen. De heenweg kostte ons 6 en een half uur (terwijl er normaal 3 uur en 30 minuten voor staat), dus 4 uur voor de terugweg moet kunnen als het een beetje meezit. Mocht de storm voortduren, dan bellen we naar de camping om te zeggen dat we nog een dag blijven. Iedereen is het er mee eens en tegen 22:00 gaan we slapen. Doodmoe. De storm horen we nog zingen langs de wanden. Morgen zal het toch wel beter zijn?
Prettig ontwaken
De volgende ochtend zijn we al vroeg wakker. Van gasten wordt verwacht dat ze voor 09:00 uit de kamers zijn, dus om 08:00 loopt bij ons de wekker af. De kamer is goed verlicht, maar de lampen zijn uit. Een glimp langs het gordijn naar buiten laat een strakblauwe hemel zien. De storm is niet alleen gaan liggen, het weer is compleet omgeslagen, zo veranderlijk als het in de bergen kan zijn. De dag is in ieder geval al prachtig begonnen. Twee van ons waren al eerder wakker geworden en hadden geïnformeerd naar het weer. De 0-graden grens zou die dag rond 14:00 op 3500 meter komen te liggen, maar verder zou het prima weer worden. Een licht briesje, blaast wat losse sneeuwkorrels richting het dal, maar verder is het één oase van rust. De terugtocht moet te doen zijn. De 2 Oostenrijkers zijn van plan om al rond 10:00 te gaan, wijzelf zijn nog niet geheel zeker, omdat we de toestand van de paden niet kennen. De zon staat wel precies aan de goede kant en krijgt volop de ruimte om de sneeuw te smelten, maar zal het snel genoeg zijn?
Eerst volgt er nog een ontbijt en een tocht naar de top (3645 meter). Nog honderdtien meter moeten we omhoog, maar eerst kijken we naar wat onze laatste meters naar boven zijn geweest. Verbazing over de steilheid alom en discussie over hoe we hadden moeten lopen. Achteraf gelul, toen hadden we daar natuurlijk geen boodschap aan. Naar boven.
In dit weer lopen is toch een stuk aangenamer en we bereiken dan ook al vrij snel de top waar ons een prachtig uitzicht wacht. De Monte Vioz is één van de hoogste bergen in de keten, dus we kunnen met gemak overal overheen kijken. Zelfs ons beginpunt kunnen we heel vaag onderscheiden, ruim 1300 meter onder ons. Het zicht is perfect. Een steen van de top als souvenir, een paar foto's en dan terug naar de hut om aan de terugtocht te beginnen. Nauwelijks een uur later staan we bepakt en bezakt klaar om te vertrekken.
De terugtocht
De terugtocht verloopt verder zonder problemen. Al snel gaat de regenjas en regenbroek uit en lopen we in bloes en korte broek de berg af, zoals het ons verteld was. Onderweg komen we horden mensen tegen die de berg omhoog gaan. Een pistochtje vergeleken met onze klim de dag ervoor. We merken dat er nog flink veel sneeuw bij is gevallen want op sommige delen doorkruist een deken van sneeuw het pad. Het is nog uitkijken geblazen voor gaten onder de sneeuw dichtbij rotsen. Eén verkeerde stap en je zakt tot boven je knieën weg in het onbekende. Een botbreuk kun je nu zo oplopen. In amper 3 uur staan we weer beneden, moe, maar voldaan. We hebben het gehaald en hoe. In de meest barre weersomstandigheden met de meest simpele uitrusting.
Later horen we op de camping dat de extremers (de ervaren outdoor-bikkels) die dag niet vertrokken zijn op eenzelfde tocht over dezelfde bergketen vanwege het te slechte weer. Enerzijds trots op onze prestatie, anderzijds verontwaardigd over waarom ze ons wel hebben laten gaan duiken we meteen onze tent in. De volgende dag hadden we vrij. Heerlijk.
Heb je nog foto's gemaakt die je kunt laten zien?
Trouwens sowieso goed om hier een uitgebreid verslag aan te treffen. Het forum wordt toch vooral gebruikt om tips te vragen, maar na afloop hoor je er vaak niks meer van. Wat dat betreft ga ik trouwens ook niet helemaal vrijuit. 
Maar toch enkele kanttekeningen:
- nooit, maar dan ook nooit in de bergen gaan wandelen zonder warme kleding. Al zegt iedereen dat je de tocht in je bikini/zwembroek kan maken, neem een warme broek en trui(en) mee. Het weer kan ieder moment omslaan en zeker als je gletsjers en sneeuwvelden moet oversteken (zeg maar als je boven 2500 meter komt) is het geen overbodige luxe.
- bergschoenen zijn vereist. Ik heb tientallen keren mensen met sandalen en zelfs met hoge hakken 
een poging zien wagen - van die mensen die een foldertje lezen en denken dat ze ook wel even naar een berghut kunnen wandelen, alsof het het postkantoor op de hoek is ofzo. De meesten haken gelukkig snel af...
- als je twijfelt of het verstandig is om door te gaan --> altijd kiezen voor niet doen. "Misschien wordt het verderop beter", misschien, maar waarschijnlijk wordt het slechter. Als het weer slechter wordt altijd terug gaan zolang dat nog kan. Terug naar beneden is altijd makkelijker en veiliger dan doorgaan naar boven. Als de stoeltjeslift na een bepaalde tijd sluit en je denkt dat niet te halen, ga dan toch terug. Bij zo'n stoeltjeslift is altijd een telefoon voor noodgevallen, daarmee kun je iemand in het dal waarschuwen zodat de lift weer in werking gezet kan worden.
- altijd de weersvoorspellingen checken. Een sneeuwstorm als dit zien ze wel aankomen.
Ik zou die reisleiderfiguur van Labyrinth toch wel even flink vertellen dat zijn adviezen naast waardeloos ook levensgevaarlijk zijn. Wat een idioot om jullie met dat weer met zo weinig spullen op zo'n tocht te sturen!
Dit keer is het goed afgelopen, gelukkig, maar de volgende keer valt er misschien wel iemand. Of verdwaalt iemand omdat het pad onzichtbaar is geworden onder de sneeuw.
Op woensdag 19 januari 2011 09:49 schreef Rossdale het volgende: Liz is gewoon een wandelende gamesencyclopedie :P
Ik zie je echt strompelen met je regenpak over je korte broek en je sokken als wanten.
Kun je volgend jaar de Everest gaan beklimmen ofzo?
quote:Ik had zelf geen fototoestel bij, maar we hebben wel foto's gemaakt. Uiteraard alleen van de 2e dag, maar d'r zitten als het goed is zeker een stel mooie tussen. Zo gauw ze ontwikkeld zijn ga ik erachteraan en zal ik ze plaatsen.
Op zondag 05 augustus 2001 03:16 schreef k_man het volgende:
Heb je nog foto's gemaakt die je kunt laten zien?
quote:Joh!
Op zondag 05 augustus 2001 03:24 schreef Koekepan het volgende:
Dit blijf je je hele leven herinneren.
quote:We hadden allemaal een dikke trui en een goed regenpak (winddicht). Zeker dat laatste meenden we dat in principe warm genoeg was, want op kou hadden we echt wel gerekend, maar op een dergelijke storm reken je natuurlijk niet.
Op zondag 05 augustus 2001 04:24 schreef lizardtattoo het volgende:
Maar toch enkele kanttekeningen:
- nooit, maar dan ook nooit in de bergen gaan wandelen zonder warme kleding.
quote:Hadden we ook, maar stijgijzers en prikstokken waren onder deze omstandigheden geen luxe geweest. Normaal is het echt een tocht van niks (hebben we op de terugweg ervaren).
- bergschoenen zijn vereist.
quote:Tja, we waren erop gebrand om deze berg te beklimmen (niet alleen omdat we er al voor betaald hadden
- als je twijfelt of het verstandig is om door te gaan --> altijd kiezen voor niet doen.
). We hadden misschien inderdaad beter terug kunnen gaan, maar we hebben het niet gedaan. Stom? In dit geval niet... maar ja.quote:Nou? Dat kan nog best wel tegenvallen. Het was echt enorm plaatselijk. Keken we uit één raam, zagen we alleen maar een grijze deken van sneeuw en ijs met een zicht van nog geen 50 meter. Keken we uit het volgende raam, zagen we een aantal kilometers ver de zon de bergen verlichten. Het weer in de bergen is sowieso al moeilijk te voorspellen en al helemaal voor één berg op zich.
- altijd de weersvoorspellingen checken. Een sneeuwstorm als dit zien ze wel aankomen.
Mooi beschreven, maar ik hoop voor je dat je nooit zoiets meer meemaakt! Lijkt me namelijk niet een echt prettige ervaring!
Ben trouwens wel benieuwd naar de foto's!
Kerstactie: Fok! voor Madalief, deel 4: ¤ 2000 and counting!
[Madalief] Speciale acties voor een goed doel! + de V&A topics
Sjonge, en dan zeur ik over een beetje regen in de Jura!
Wat een avontuur Lithion, ongelooflijk. Mooi geschreven ook.
quote:Ga ik dit weekend achteraan...
Op maandag 06 augustus 2001 21:00 schreef Liejannuh het volgende:
Ben trouwens wel benieuwd naar de foto's!
Deze bodywarmer heb ik trouwens nog daar gekocht als aandenken... en om zeker te weten dat ik het niet koud zou krijgen op de weg terug 
Daarbij valt mijn beklimming van de Mount Kinabalu (4100m) op Borneo nog mee...
Ik zal binnenkort het verslag van die tocht plaatsen.
quote:Mea Culpa. Hier zijn ze:
Op dinsdag 21 mei 2002 21:57 schreef mistraldk het volgende:
Hoe zit het met de foto's, ben wel benieuwd.
Vanaf de top. Rechts ligt de refugio waar we gebleven zijn, vandaaruit was het dus nog zo'n 100 meter naar boven.
Panorama'tje. Hier kun je al enigzins zien tot hoe laag de sneeuw was gekomen.
Öwige snöw.
Dit is op ongeveer 100 meter boven het beginpunt. Hier zie je vrij goed tot hoe laag de sneeuw is gekomen. De sneeuwgrens lag die dag dus op 3500 meter, dit is op ongeveer 2400 meter. Op de top kun je de Refugio nog zien liggen aan de linkerkant; heel klein weliswaar.
Nog meer öwige snöw.
Dit was dus ons beginpunt. Veel van de sneeuw was inmiddels alweer gesmolten, maar je ziet evengoed nog tot hoever de sneeuw gekomen was. Dit is de linkerkant van de bergkam waar we overheen gegaan zijn.
Op de top, met sokken als handschoenen.
Ik denk dat ik dit ook nog wel eens ga meemaken aangezien ik verslaafd ben aan bergen 
quote:Zeker doen! We gaan dit jaar op eigen houtje wat rondtrekken door Frankrijk en daarbij waarschijnlijk ook naar de Pyrenneeën, waar we iets soortgelijks weer willen gaan doen.
Op dinsdag 17 juni 2003 22:04 schreef Rieuwert het volgende:
Ik heb voor deze zomer precies dezelfde vakantie geboekt, deze tocht hadden we in eerste instantie geschrapt maar het ziet er toch wel mooi uit bij nader inzien
Overigens als ik nu weer zou gaan, zou ik de meer gevorderde tocht doen, dan ben je 3 dagen onderweg.
Veel plezier in ieder geval.
Wat een kick geef je zo even aan dit topic.quote:
Wat natuurlijk wel de moeite waard is om te lezen.
Op dinsdag 7 december 2010 12:50 schreef yvonne het volgende:
Beste moderator UIO_AMS
Stuur een mod weg.
En goed beschreven. 
En je al helemaal bijgekomen na al die jaren?
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Normaliter lopen huttentochten door licht terrein en duidelijk aangegeven routes, geen enkel probleem voor ervaren wandelaars.
|
|
