Zo, dan hier mijn beloofde verhaal; het is vast niet zo mooi als sommige anderen, omdat het ook zo moeilijk is om emoties op papier te zetten...
3 november 2000: wat een leuke meid! 1 etentje mee gehad en nu al verliefd! Ze is nog niet op mij verliefd, maar dat komt wel. Ik 'weet' gewoon dat we bij elkaar passen.
2 mei 2001: een mooie dakpan, geverfd en een afdruk van enkele bloemen en de tekst 'MamaBright, wil je met Bright trouwen?' in de tuin in de Uithof, Utrecht, gelegd, alwaar we heel nonchalant langlopen.
Ja, dat was toch wel even schrikken zeg! Maar ze zei 'ja'. Ook haar vader was het met ons besluit eens. Hij zei op mijn vraag of ik de hand van zijn dochter mocht: 'Ja, van harte!' Wat wil je nog meer? Kun je nog beter beginenn met een huwelijk?
3 mei 2001, 's ochtends om half 7 met stoeltje, thee, deken etc. bij het gemeentehuis zitten om slot Zeist te bespreken voor een jaar later. We waren nummer 1!
precies een jaar later, 3 mei 2002, zie ik haar in een prachtige jurk stralen en mag ik eindelijk 'mijn vrouw' in de armen sluiten. Smoorverliefd, nog steeds.
... en dan gaan we testen, 's ochtends vroeg, want op de vorige test was niet helemaal duidelijk een extra streepje te zien...
MamaBright was nog moe, dus heeft alleen een plasje gedaan en naar bed. dus papa mocht de test helemaal alleen doen.
Na 5 minuutjes met een sip gezicht teruggelopen naar de slaapkamer, ziet mama half-slapend en zegt: 'Helaas...' waarop mama helemaal wakker wordt.
Wetende dat ik nu alle attentie van MamaBright heb, sluit ik af met een blije lach en 'we zijn zwanger!'
Dit is het begin van 9 maanden lang wachten, je afvragend of het nu verstandig is om blauwe gordijntjes te nemen, of juist maar alvast wat rose kleertjes...
Regelmatig naar de praktijk voor een echo en ja hoor, elke keer weer dat inmiddels vertrouwde geklop van het hartje van onze eigen dochter, of toch een zoon?
Ik had al heel snel de 'zekerheid' dat het een dochter zou worden, waarom? Ach, er is iemand geweest die zei dat ik een geestelijke band met het kind heb, waardoor ik toch voor 90% gelijk zal hebben. (die 10% hield ze vast voor haar eigen zekerheid)
De tijd gaat door, de buik wordt dikker, Cees (want zo noemen we het kindje voorlopig, dan maakt het geslacht niet uit) laat zich gelden door te schoppen en heeft best wel vaak de hik
In onze vakantie hebben we nog een afspraak met de praktijk. Echter, nu worden we doorgestuurd naar het ziekenhuis ivm. hoge bloeddruk. Daar krijgen we te horen dat het eigenlijk niet zo verstandig is om op vakantie te gaan, maar we blijven in Nederland, dus krijgen we permissie om
heel voorzichtig te zijn op de vakantie.
Dat was de eerste dag die echt door Cees was 'verziekt', een dag waarop we niet echt fijn terugkijken, maar waarop we gelukkig wel met z'n drieën terug kunnen kijken.
Het wordt moeilijk om over die dikke buik nog 'bedplezier' te hebben, dus het bleef maar bij wat geknuffel. Maar ja, weten wij veel dat we 2 dagen voor de bevalling zitten!
We spreken zaterdag af dat we zondag naar de doopdienst willen, maar Cees dacht daar anders over.
's Ochtends om half 5 begint het 'gedoe' waar we al zo lang naar uitgekeken hebben ... Enkele malen bellen naar het ziekenhuis en rond 7 uur zitten we daar. Mama aan de apparaten, maar later mogen we toch nog wat wandelen.
<stukje ertussenuit, want de bevallingsverhalen horen weer ergens anders>
... en dan mag ik opns eigen kindje vasthouden, zo'n klein mormeltje. De allerliefste en allermooiste baby in de heeeele wereld!
En dan na te gaan dat ik nooit een baby vast durfde te houden! Al helemaal niet zo'n fragiel meisje. En toch, mijn instinct doet het blijkbaar goed, want ik ben helemaal verliefd! Na 9 maanden lang te hebben mogen genieten van een groeiende buik ligt hier een slapend, maar tevreden murmeltje. En ook heel belangrijk: mama is ook tevreden, is rustig en geniet echt van de aanblik van haar twee geliefden.
Tja, dan moet papa weg, mama blijft met Elise, want zo heet het indje inmiddels, in het ziekenhuis slapen en papa mag helemaal alleen, maar tot over zijn oren verliefd naar huis.
Half 11 thuis, maar slapen? nee, niet echt. Nog even de geboortekaartjes afgemaakt, de foto's bekeken etc. dus pas rond 2 uur naar bed. Want die ochtend mag mama worden opgehaald en kan de kleine mee!
's Ochtends met spanning naar het ziekenhuis, dezelfde kriebels in mijn buik als toen ik naar m'n eerste date met MamaBright ging.
Daat aangekomen zie ik een lief babietje die zo helder uit haar moie hele donkere oogjes kijkt en een blije mama. Mama in de rolstoel geladen, kindje erbovenop, alle spulletjes mee en hop, naar de auto!
Thuisgekomen zit je dan toch wel even met je handen in het haar, maar gelukkig is er nog de hulp. Ze legt van alles en nog wat uit, papa leert luiers te verschonen, badderen, poederen, drogen, wiegen, geduld en weet ik het wat je allemaal voor zo'n babietje moet leren!
Mama kan nog niet veel ivm. een knip die nog is gaan ontsteken ook, dus ik verzorg Elise. Pas na 6 weken kan mama weer alles, maar gelukkig heeft Elise geen schade ondervonden van de zg. papa-opvoeding
We zien onze dochter opgroeien, soms wat lastig, slechts enkele malen 's nachts gejammerd, maar een hele lieve, rustige baby.
Inmiddels is ze wat ouder, bijna 6 maanden en wil mevrouw meer aandacht. Ze slaapt minder en ze is een echte wereldburger geworden: kijkt de kaas van ons brood en als de tv aan staa, is ze niet meer weg te slaan.
Met mama gaat het goed, met papa ook. De lifde tussen beiden wordt steeds groter. Dat dat nog mogelijk is, is werkelijk vreemd. Nu is er een Elise-tje bijgekomen en we vormen nu een ware drie-eenheid. Ik zeg altijd: 'Ik houd meer van je dan gisteren, maar minder dan morgen'. En dat is gemeend, dat weet mama. Of Elise dat weet? ach, dat voelt ze wel.
Het is zo prachtig om haar op de arm te hebben bij het koffiedrinken in de kerk bijvoorbeeld. Mensen komen naar je toe en zeggen dat ze zo erg leuk is. Ja, wat wil je: ze is zo nieuwschierig, ze kijkt iedereen met grote ogen aan, alsof ze ze kan verstaan.
's Avonds altijd even kijken naar onze 'kleine beer'. Dan slaapt ze zo lief en alweer raak je dan geëmotioneerd. Dan denk je weer: 'Hoe is het mogelijk', ons motto. Hoe is het mogelijk dat zo'n kleintje kan groeien en dat ze 'aan ons is uitgeleend' om op te passen, om van te leren!
De bevalling ging echt makkelijk; MamaBright en ik kijken er ook tevreden en pijnloos op terug. De zwangerschap gind uitstekend en Elise verwent ons enorm met doorslapen en lief zijn. We spreken al over de volgende, dusseh....
(we doen nog wel een kondoompie gebruiken hoor!) en we stoppen misschien pas na de derde, want het is toch wel leuk als Elise nog een broertje/zusje of beiden krijgt.
Ja, we houden veel van kinderen, na deze ervaring nog veel meer. Dat een mens zoveel liefde kan hebben en kan geven he ... Dat is niet zomaar, dat is een gunst die we hebben gekregen!
Ja, hier schrijft een hele trotse vader die ongelooflijk verliefd is op zijn twee vrouwen! En zolang het met die twee goed gaat, gaat het ook met mij goed.
Misschien is het gevoel op deze manier te beschrijven:
Onze trouwtekst begint met: 'Dat liefde en trouw u niet verlaten; bindt ze om uw hals en schrijf ze op de tafels van uw hart'.
Dit betekent iets als 'Dat jullie veel liefde mogen ontvangen, dat jullie een eenheid zijn, dat dit van jullie mag afstralen zodat de mensen dit kunnen zien en dat dit diep van binnen, in jullie hart mag zitten en blijven zodat je altijd van daar uit kunt putten, je leven lang.'
Onze reactie: Wij ontvangen het, Wij ervaren het, wij begrijpen het en wij doen het!