OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Kwam ik hier voorheen niet zoveel (het waarom zal jullie gaandeweg misschien duidelijk worden), valt me nu op dat dit forum een vrouwen bolwerk is! En aangezien de meeste kinderen naast een liefhebbende moeder ook een liefhebbende vader hebben (hetgeen anders is dan een biologische vader, welke ALLE kinderen hebben) is het tijd voor een Papa topic... denk ik
Ik zal dan maar beginnen.
'Ik ben zwanger!!!'
Nu ben ik bevoorrecht. Een en ander is met wat hulp van buitenaf tot stand gekomen, dus ik ben voorbereid. Ik ben blij maar duidelijk niet zo emotioneel betrokken als mijn vrouw.
Verstandelijk begrijp ik het natuurlijk allemaal wel, we krijgen een kind! Als moderne bijna-papa is Beatrijs Smulders opeens m'n favoriete schrijfster. Ik weet alles van innestelbloed, de ontwikkeling van week tot week, enz. Maar emotioneel dringt het allemaal nog niet zo tot me door.
Langzaam zie ik mijn vrouw groeien, dat is best grappig. Dan de eerste echo. Lijkt het op het vage scherm me eerst nog dat The Borg starship Enterprise gaan aanvallen, met wat uitleg wordt het me duidelijk. Er leeft wat! Ik zie knipperend stipje op het scherm, wat het hartje is. Dit is toch wel.... leuk en interessant. Met een grijns kijk ik mijn vrouw aan... en zij grijnst terug.
Bloedverlies! Alarm! Ik sus mijn vrouw nog. Immers heb ik Beatrijs Smulders gelezen! 'Innestel bloed lieverd' zeg ik op mijn meest rustige candlelight toon. Ik zie de twijfel op haar gezicht. Wanneer ze weer moet plassen loop ik maar even mee. What the fuck...?! HIER heeft Beatrijs geen moer over gezegd Uiterlijk kalm zeg ik op mijn nieuw romantisch-bij-kaarslicht-toon 'Ik bel wel even met het ziekenhuis' (Toen nog niet onder behandeling van VK). Wat een doos krijg ik aan de lijn...: "Tja het kan twee dingen betekenen... een miskraam of niet" Ja DAT begrijp ik (Beatrijs) maar ik wil graag weten WAT het is... "Tja, ALS het een miskraam is, doen we er niets aan hoor" *zucht* Met godsgratie mogen we toch komen. In de auto naar het Dijkzicht.... Echo.... Aardig mens.... En... Niets aan de hand! Hier is papa voor het eerst emotioneel betrokken. Wat een opluchting zeg.
De rest van de zwangerschap verloopt uiterst voorspoedig. Ik zie mijn vrouw groeien, af en toe schopt en wriemelt er wat onder mijn hand in haar buik. Tja, verstandelijk snap ik nog steeds prima... Dan komen ook de 'wat als' scenario's (wat als... het niet gezond is, wat als... ik of E.T. ziek worden, wat als....ik mijn baan verlies, etc) Harstikke leuk zo'n kind, maar het geeft ook weer meer zorgen
Toch veranderd er ook bij mij wat! Vond ik voorheen kinderwagens voornamelijk irritant (rot op wijf, met die kutbak en die kolerekoter) krijg ik nu een lichte en gelukkig goed bedwingbare neiging om IN de kinderwagen te kijken Daarbij kreten als 'aaaaaaaw gossie!' uit te kramen. Maar dat is nog niet het ergste. Werd ik voorheen al opgewonden van de deurmat, lijkt het nu wel een leuke (matige) grap (Mijn libido!??! Wat doe je?) Nu maar hopen dat meer mannen dat hadden
Het moment van de bevalling komt gestaagt dichtbij. E.T. wijst me regelmatig op diverse topics in ouders maar het kan me niet zo boeien. Wat me WEL kan boeien is de komende bevalling. Enigzins nerveus zie ik dat tegemoed. E.T. in pijn, rampscenario's HELP! Hoe moet IK me in godsnaam gedragen? Van moeders is dat obvious... En... dan is het zo ver. Mijn oervrouw heeft rustig de hele nacht in d'r eentje weeen weg lopen puffen. Ze zegt weeen te hebben. Ik kijk haar aan en ze is super helder 'Dat wordt een lange dag' bedenk ik. Ik word wat nerveus. E.T. weet prima waar ze mee bezig is. Voor mij komt de hele bevalling toch nog onverwacht....
'Laten we toch de verloskundige maar bellen' Ik denk nog dat dat wel erg vroeg is, maar vaar maar blind op de instincten van mijn vrouw. En we moeten direkt naar het ziekenhuis. Enigzins verbaast laad ik vrouw en maxi-cosi in de auto en voorzichtig op weg naar het ziekenhuis. Nu wordt het toch wel erg echt... Het zweet breekt me langzaam uit. In het ziekenhuis blijkt dat E.T. al 5 cm ontsluiting heeft! Dat gaat snel... Ik moet wel ERG snel schakelen in deze nieuwe situaties. Bij elke wee probeer ik E.T. steun te geven, maar eigenlijk heeft ze niet veel steun nodig. Dan krijgt ze persweeen, duurt het even voordat de VK er is (ik zie dat ze pijn heeft en kan weinig doen ) De man komt binnen en... 3 persweeen later heb ik een dochter!!!
Mijn god wat een emo toestand. Nou ik ben direkt betrokken hoor. Ze heeft alles, teentjes, vingertjes en grote blauwe ogen. Wat een schatje.... Nooit verwacht dat je je direkt zo zou hechten aan zo'n hoopje mens.
En nu zijn we ruim 2 weken verder. En ik vind het geweldig. Ondanks de krampjes, de vieze luiers de gebroken nachten. Wat is een kind een wonder en wat ben ik blij met Saskia....
Ik zal dan maar beginnen.
'Ik ben zwanger!!!'
Nu ben ik bevoorrecht. Een en ander is met wat hulp van buitenaf tot stand gekomen, dus ik ben voorbereid. Ik ben blij maar duidelijk niet zo emotioneel betrokken als mijn vrouw.
Verstandelijk begrijp ik het natuurlijk allemaal wel, we krijgen een kind! Als moderne bijna-papa is Beatrijs Smulders opeens m'n favoriete schrijfster. Ik weet alles van innestelbloed, de ontwikkeling van week tot week, enz. Maar emotioneel dringt het allemaal nog niet zo tot me door.
Langzaam zie ik mijn vrouw groeien, dat is best grappig. Dan de eerste echo. Lijkt het op het vage scherm me eerst nog dat The Borg starship Enterprise gaan aanvallen, met wat uitleg wordt het me duidelijk. Er leeft wat! Ik zie knipperend stipje op het scherm, wat het hartje is. Dit is toch wel.... leuk en interessant. Met een grijns kijk ik mijn vrouw aan... en zij grijnst terug.
Bloedverlies! Alarm! Ik sus mijn vrouw nog. Immers heb ik Beatrijs Smulders gelezen! 'Innestel bloed lieverd' zeg ik op mijn meest rustige candlelight toon. Ik zie de twijfel op haar gezicht. Wanneer ze weer moet plassen loop ik maar even mee. What the fuck...?! HIER heeft Beatrijs geen moer over gezegd Uiterlijk kalm zeg ik op mijn nieuw romantisch-bij-kaarslicht-toon 'Ik bel wel even met het ziekenhuis' (Toen nog niet onder behandeling van VK). Wat een doos krijg ik aan de lijn...: "Tja het kan twee dingen betekenen... een miskraam of niet" Ja DAT begrijp ik (Beatrijs) maar ik wil graag weten WAT het is... "Tja, ALS het een miskraam is, doen we er niets aan hoor" *zucht* Met godsgratie mogen we toch komen. In de auto naar het Dijkzicht.... Echo.... Aardig mens.... En... Niets aan de hand! Hier is papa voor het eerst emotioneel betrokken. Wat een opluchting zeg.
*zucht* Met godsgratie mogen we toch komen. In de auto naar het Dijkzicht.... Echo.... Aardig mens.... En... Niets aan de hand! Hier is papa voor het eerst emotioneel betrokken. Wat een opluchting zeg.De rest van de zwangerschap verloopt uiterst voorspoedig. Ik zie mijn vrouw groeien, af en toe schopt en wriemelt er wat onder mijn hand in haar buik. Tja, verstandelijk snap ik nog steeds prima... Dan komen ook de 'wat als' scenario's (wat als... het niet gezond is, wat als... ik of E.T. ziek worden, wat als....ik mijn baan verlies, etc) Harstikke leuk zo'n kind, maar het geeft ook weer meer zorgen
Toch veranderd er ook bij mij wat! Vond ik voorheen kinderwagens voornamelijk irritant (rot op wijf, met die kutbak en die kolerekoter) krijg ik nu een lichte en gelukkig goed bedwingbare neiging om IN de kinderwagen te kijken Daarbij kreten als 'aaaaaaaw gossie!' uit te kramen. Maar dat is nog niet het ergste. Werd ik voorheen al opgewonden van de deurmat, lijkt het nu wel een leuke (matige) grap (Mijn libido!??! Wat doe je?) Nu maar hopen dat meer mannen dat hadden
Het moment van de bevalling komt gestaagt dichtbij. E.T. wijst me regelmatig op diverse topics in ouders maar het kan me niet zo boeien. Wat me WEL kan boeien is de komende bevalling. Enigzins nerveus zie ik dat tegemoed. E.T. in pijn, rampscenario's HELP! Hoe moet IK me in godsnaam gedragen? Van moeders is dat obvious... En... dan is het zo ver. Mijn oervrouw heeft rustig de hele nacht in d'r eentje weeen weg lopen puffen. Ze zegt weeen te hebben. Ik kijk haar aan en ze is super helder 'Dat wordt een lange dag' bedenk ik. Ik word wat nerveus. E.T. weet prima waar ze mee bezig is. Voor mij komt de hele bevalling toch nog onverwacht....
'Laten we toch de verloskundige maar bellen' Ik denk nog dat dat wel erg vroeg is, maar vaar maar blind op de instincten van mijn vrouw. En we moeten direkt naar het ziekenhuis. Enigzins verbaast laad ik vrouw en maxi-cosi in de auto en voorzichtig op weg naar het ziekenhuis. Nu wordt het toch wel erg echt... Het zweet breekt me langzaam uit. In het ziekenhuis blijkt dat E.T. al 5 cm ontsluiting heeft! Dat gaat snel... Ik moet wel ERG snel schakelen in deze nieuwe situaties. Bij elke wee probeer ik E.T. steun te geven, maar eigenlijk heeft ze niet veel steun nodig. Dan krijgt ze persweeen, duurt het even voordat de VK er is (ik zie dat ze pijn heeft en kan weinig doen ) De man komt binnen en... 3 persweeen later heb ik een dochter!!!
Mijn god wat een emo toestand. Nou ik ben direkt betrokken hoor. Ze heeft alles, teentjes, vingertjes en grote blauwe ogen. Wat een schatje.... Nooit verwacht dat je je direkt zo zou hechten aan zo'n hoopje mens.
En nu zijn we ruim 2 weken verder. En ik vind het geweldig. Ondanks de krampjes, de vieze luiers de gebroken nachten. Wat is een kind een wonder en wat ben ik blij met Saskia....
I can only please one person per day. Today is not your day. Tomorrow isn't looking too good either.
Ja, dat kan ik me voorstellen. Die reactie had ik zelfs al. Laat staan als het je eigen vent betreft!quote:Op dinsdag 9 maart 2004 12:04 schreef E.T. het volgende:
***
Zeg dat wel jaquote:Op dinsdag 9 maart 2004 12:04 schreef E.T. het volgende:
Ik vind het eigenlijk ook best jammer dat niet meer papa's zich melden. Degenen die het wel doen zijn zo heerlijk ongegeneerd trots op hun koters
Nothing is ever easy Zeddicus Zu'l Zorander (Wizard's First Rule)
Go then, there are other worlds than these Jake (The Gunslinger)
Go then, there are other worlds than these Jake (The Gunslinger)
"De mijne" is nu 11weken, en ik ben ook trots! Ik kan me Swetsenegger wel voorstellen dat de emotionele band met je kind effe op zich laat wachten. Ik had de eerste weken zelfs een beetje een schuldgevoel omdat ik geen echt diepe liefde voelde voor die kleine. Nu heb ik geleerd dat dat vanzelf komt.
ik dacht dat je met ET het broedsel bedoelde, maar dat blijkt je vrouw dus te zijn.
Aaahh top, gefeliciteerd met jullie dochter. goed verhaal ook en heel herkenbaar.
Aaahh top, gefeliciteerd met jullie dochter. goed verhaal ook en heel herkenbaar.
wees jezelf, er zijn al genoeg anderen
Ik krijg tranen in mijn ogen en een glimlach op mijn gezicht van je verhaal Swets. Prachtig omschreven en van de verhalen van mijn vriend uitgaande erg herkenbaar, ook al ben ik een mama dus. Ben idd ook wel erg benieuwd hoe andere papa's dit voelen.
Als ShaoliN zoiets zou schrijven, zou ik de rest van de dag een potje gaan zitten janken. Ik weet wel dat ie er ook zo over denkt (hij praat nu veel over een levensverzekering ), maar het zo opschrijven...
), maar het zo opschrijven...
Een beetje vreemd, maar wel lekker
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Prachtig verhaal
Vanavond eens even aan qltel laten lezen...
Vanavond eens even aan qltel laten lezen...
Most people don't listen with the intention to understand, they listen with the intention to reply.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
De papa's hebben het te druk..
Maar, mooi verhaal. En waarschijnlijk wordt het naarmate de tijd vordert alleen maar mooier..
In 't begin doen ze weinig anders dan flessen leeg en luiers vol maken.. Op een gegeven moment zit ze ineens rechtop in de box. En dan gaat ze langs de tafel lopen. En los lopen. En dan driewielert ze ineens..
En voordat je 't weet haalt pa Swetsenegger z'n dochter op van de disco om 5 uur s'nachts..
Maar, om je vraag te beantwoorden: met deze papa gaat het prima. En met z'n zoontje ook. Christan was in 't begin al een geweldig kind, en hij wordt alleen nog maar leuker. Je ziet 'm vanaf 't begin allerlei dingen ontdekken en dat is geweldig om te zien. Z'n eerste stappen, z'n eerste rondje op z'n driewieler, de geweldige vakantie in 't zwemparadijs in Turkije waar hij het heel de tijd volkomen naar z'n zin had. 't zijn kleine wondertjes. En ze groeien snel. Dus geniet er nog even van..
Slecht nieuws voor je trouwens, als je dezelfde pech hebt als ik wordt je niet meer de bikkel die je was. Dat emotionele slijt helaas maar heel langzaam.. Als je aan dat moment denkt moet je vanzelfsprekend een traantje wegpinken.. Dat zijn van die nadelen van 't papa zijn.. gelukkig krijg je er heel veel voor terug..
Maar, mooi verhaal. En waarschijnlijk wordt het naarmate de tijd vordert alleen maar mooier..
In 't begin doen ze weinig anders dan flessen leeg en luiers vol maken.. Op een gegeven moment zit ze ineens rechtop in de box. En dan gaat ze langs de tafel lopen. En los lopen. En dan driewielert ze ineens..
En voordat je 't weet haalt pa Swetsenegger z'n dochter op van de disco om 5 uur s'nachts..
Maar, om je vraag te beantwoorden: met deze papa gaat het prima. En met z'n zoontje ook. Christan was in 't begin al een geweldig kind, en hij wordt alleen nog maar leuker. Je ziet 'm vanaf 't begin allerlei dingen ontdekken en dat is geweldig om te zien. Z'n eerste stappen, z'n eerste rondje op z'n driewieler, de geweldige vakantie in 't zwemparadijs in Turkije waar hij het heel de tijd volkomen naar z'n zin had. 't zijn kleine wondertjes. En ze groeien snel. Dus geniet er nog even van..
Slecht nieuws voor je trouwens, als je dezelfde pech hebt als ik wordt je niet meer de bikkel die je was. Dat emotionele slijt helaas maar heel langzaam.. Als je aan dat moment denkt moet je vanzelfsprekend een traantje wegpinken.. Dat zijn van die nadelen van 't papa zijn.. gelukkig krijg je er heel veel voor terug..
Nou, ook hier bevalt het prima.
Pascalle is nu 3 weken oud en is al ruim 1 kilo aangekomen.
Dikke spekbenen, onderkin
Gaat goed zo!
Pascalle is nu 3 weken oud en is al ruim 1 kilo aangekomen.
Dikke spekbenen, onderkin
Gaat goed zo!
Mundus vult decipi, ergo decipiatur
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Hè ja, nou zit ik wéér zo:quote:Op dinsdag 9 maart 2004 21:09 schreef qltel het volgende:
De papa's hebben het te druk..
Maar, mooi verhaal. En waarschijnlijk wordt het naarmate de tijd vordert alleen maar mooier..
In 't begin doen ze weinig anders dan flessen leeg en luiers vol maken.. Op een gegeven moment zit ze ineens rechtop in de box. En dan gaat ze langs de tafel lopen. En los lopen. En dan driewielert ze ineens..
En voordat je 't weet haalt pa Swetsenegger z'n dochter op van de disco om 5 uur s'nachts..
Maar, om je vraag te beantwoorden: met deze papa gaat het prima. En met z'n zoontje ook. Christan was in 't begin al een geweldig kind, en hij wordt alleen nog maar leuker. Je ziet 'm vanaf 't begin allerlei dingen ontdekken en dat is geweldig om te zien. Z'n eerste stappen, z'n eerste rondje op z'n driewieler, de geweldige vakantie in 't zwemparadijs in Turkije waar hij het heel de tijd volkomen naar z'n zin had. 't zijn kleine wondertjes. En ze groeien snel. Dus geniet er nog even van..
Slecht nieuws voor je trouwens, als je dezelfde pech hebt als ik wordt je niet meer de bikkel die je was. Dat emotionele slijt helaas maar heel langzaam.. Als je aan dat moment denkt moet je vanzelfsprekend een traantje wegpinken.. Dat zijn van die nadelen van 't papa zijn.. gelukkig krijg je er heel veel voor terug..
Het zijn ook momenten als je samen aan het bedje van je net geopereerde zoontje zit hoor... zoals vorige week.
Most people don't listen with the intention to understand, they listen with the intention to reply.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
quote:Op dinsdag 9 maart 2004 21:13 schreef Soundlevel het volgende:
Nou, ook hier bevalt het prima.
Pascalle is nu 3 weken oud en is al ruim 1 kilo aangekomen.
Dikke spekbenen, onderkin
Gaat goed zo!
Kijk Swets, daarom lopen de topics van de vaders meestal minder goed.
"Het meeste werk is onbegonnen werk
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
Ja mijn overbuurman heeft er niet echt een vaderschaps wervende tekst van gemaaktquote:Op dinsdag 9 maart 2004 22:12 schreef Grijs het volgende:
[..]
Kijk Swets, daarom lopen de topics van de vaders meestal minder goed.
ach, volgens mij hebben mannen (de mijne althans) minder behoefte om hun ervaringen te delen. en al helemaal niet op een forum.
voor zover ik het kan beoordelen geniet G volop van z'n vaderschap. het gaat 'm ook heel makkelijk af, en ik vind hem een super-vader voor Piet.
voor zover ik het kan beoordelen geniet G volop van z'n vaderschap. het gaat 'm ook heel makkelijk af, en ik vind hem een super-vader voor Piet.
wauw leuk om te lezen hoe een papa dat ervaart zeg. zal eens kijken of ik mijn vent zo ver kan krijgen dat hij ook eens wat schrijft en hopelijk word het wat meer dan een onderkin en spekbenen.
Ik ga me best doen.
groetjes
Ik ga me best doen.
groetjes
Ik herken mij er goed in.
OOk ik had een slecht geweten . Ik hoorde die verhalen van mannen die zeiden dat "ze zwanger waren" . Ik zag dat mijn vrouw zwanger was, maar ik....?
Mannen die hun kind prenatal liedjes gingen voorzingen. Ik zag een buik en een buik ga ik geen liedje voorzingen
Ik hoorde van mannen die bij de geboorte hebben staan janken. Ik vond het vooral een biologisch spectakel.
Kortom. Ik vond het maar academisch.
Met mijn verstand wist ik alles, met mijn gevoel wist ik niets. IK voelde niets .
Dan is de weg naar een slecht geweten niet lang. Caring Dadies en meer van dit soort begrippen werden mij naar mijn hoofd geslingert.
Wel nu , ook ik weet dat het automatisch allemaal komt.
Mijn Zoontje is nu 2 jaar en is mijn grote schat.
De tweede komt in September en weer begrijp ik er geen bal van.
OOk ik had een slecht geweten . Ik hoorde die verhalen van mannen die zeiden dat "ze zwanger waren" . Ik zag dat mijn vrouw zwanger was, maar ik....?
Mannen die hun kind prenatal liedjes gingen voorzingen. Ik zag een buik en een buik ga ik geen liedje voorzingen
Ik hoorde van mannen die bij de geboorte hebben staan janken. Ik vond het vooral een biologisch spectakel.
Kortom. Ik vond het maar academisch.
Met mijn verstand wist ik alles, met mijn gevoel wist ik niets. IK voelde niets .
Dan is de weg naar een slecht geweten niet lang. Caring Dadies en meer van dit soort begrippen werden mij naar mijn hoofd geslingert.
Wel nu , ook ik weet dat het automatisch allemaal komt.
Mijn Zoontje is nu 2 jaar en is mijn grote schat.
De tweede komt in September en weer begrijp ik er geen bal van.
CANARIS, dít vind ik nu een heerlijke reactie. Zo mag mijn vent zich nu ook voelen! Geëmancipeerder hoeft van mij niet!
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
* Bright neemt zich voor ook een verhaal te schrijven
Knoop in m'n zakdoek ... nou waar ligt dat verdraaide ding nu weer; zeker weer door Elise meegenomen na de laatste mond-schoonmaak-sessie
Knoop in m'n zakdoek ... nou waar ligt dat verdraaide ding nu weer; zeker weer door Elise meegenomen na de laatste mond-schoonmaak-sessie
quote:Op dinsdag 9 maart 2004 12:01 schreef Swetsenegger het volgende:
Langzaam zie ik mijn vrouw groeien, dat is best grappig. Dan de eerste echo. Lijkt het op het vage scherm me eerst nog dat The Borg starship Enterprise gaan aanvallen, met wat uitleg wordt het me duidelijk.
quote:Toch veranderd er ook bij mij wat! Vond ik voorheen kinderwagens voornamelijk irritant (rot op wijf, met die kutbak en die kolerekoter) krijg ik nu een lichte en gelukkig goed bedwingbare neiging om IN de kinderwagen te kijken Daarbij kreten als 'aaaaaaaw gossie!' uit te kramen. Maar dat is nog niet het ergste. Werd ik voorheen al opgewonden van de deurmat, lijkt het nu wel een leuke (matige) grap (Mijn libido!??! Wat doe je?) Nu maar hopen dat meer mannen dat hadden
Geweldige post.
When it comes to being Plug 1, it's just me, myself and I
Nou Swetsenegger, herkenbaar vehaal hoor !
Ik ben dan nu een aanstaande vader, dus kan het nog niet van haver tot gort ingaan zitten tikken, maar vooruit... Zal eerst een beetje voorgeschiedenis neerplanten, anders komt het andere verhaal niet goed uit.
Ruim een jaar geleden hadden we het voor het eerst voor elkaar! ZWANGER! Geweldig gevoel, ik zou eidelijk vader worden Na een aantal weken VK gebeld voor afspraak, daar konden we in de 11e week terecht. We waren er al helemaal klaarvoor, vrouwtje had al heel sterke nesteldrang en een leegstaande kamer was nog voor dat we bij de VK kwamen omgebouwd in een heuse Babykamer! Inclusief de meest schattige behangrand die ik ooit had gezien (elfjes, bloemenelfjes eigenlijk).
Bij de VK was er nog niets te horen, dus we baalden verschrikkelijk. De eerste echo werd ook geplanned. Op 12 weken en 1 dag precies konden we ons melden bij het ziekenhuis. 2 avonden ervoor ineens.. bloed in de urine... een beetje maar, maar we schrokken ons wild! VK gebeld en het kon best wel eens een innestelbloeding zijn. Helaas was niets minder waar en precies op 12 weken vloeide (lees: stroomde) het af. In allerijl naar ziekenhuis, maar vruchtje was al weg en ze kon direct blijven voor curetage... NOOIT, maar dan ook NOOIT zal ik vergeten hoe mijn vrouw zich toen voelde en ook mijn eigen ervaring van die dag ben ik nu nog niet kwijt....
Lief gewacht tot we weer aan de klus mochten gaan en weer vol goede moed verder. Het duurde en duurde maar en we begonnen aan onszelf te twijfelen, want in het ZH hadden ze tenslotte gezegd dat alles nu netjes schoon was en dus een nieuw kindje zich zo zou aandienen...
Het heeft geduurt tot bijna weer een jaar verder dat mijn vrouw het helemaal niet meer trok. Telkens daarvoor was het zo'n grote klap dat ze toch weer ongesteld werd. Het besluit werd genomen, onderzoeken of alles wel in de haak was. Ik mocht eerst, dus netjes met mijn potje "product" naar het ziekenhuis. Uitslag kwam later en was goed, bij mij zat het allemaal goed en dus klonk het hier thuis : "Zie je wel, het ligt gewoon aan mij...." Dat heb ik heel snel de kop in gedrukt, want ze werd er al niet veel vrolijker door. "Laat het nou eerst maar onderzoeken... dan weten we meer" Dus ook mijn vrouw naar ziekenhuis. Dit testen, zus testen, zo testen en vooral 3 keer per week bloed onderzoeken. Als er iets is waar ze niet tegenkan is het wel bloed prikken en dus verschrikkelijk beroerd voelen en dergelijke. De uitslag konden we na anderhalve week ontvangen, dus een afspraak gemaakt voor een maandagmiddag. De donderdag ervoor had ze weer ongesteld moeten worden, maar niet dus... Nu was het wel vaker te laat, maar een zaterdag toch maar een testje gedaan en YES!! ZWANGER!!!
Maandag toch nog lief naar de Gyneacoloog geweest en we zaten daar aan te horen dat het allemaal goed was etc, etc. We hebben haar maar verteld dat we dat inmiddels al wisten, want het was al raak! Ze bood meteen aan een echo te maken en toen zagen we dus voor het eerst ons "erwtje". Ze bleek volgens de machine 6 weken te zijn.
In een absolute halleluja stemming verlieten we het ziekenhuis. Maarja, vorige keer was het mis gegaan bij 12 weken, dus we hebben in spanning gezeten en konden er dus ook niet echt van genieten. Zelf had ze er ook best moeite mee om een band te voelen..
12 weken voorbij, alles goed, 14 weken, alles goed... Buik begon inmiddels ook een beetje te groeien, maar nog niet echt heel erg. Nog wat echo's gehad en telkens werdt het plaatje duidelijker! Ieder bezoek bij de VK was spannend, want wat als het hartje nou eens niet zou kloppen
Pas echt genieten konden en deden we dus helaas pas na de 20e week. Buikie werdt steeds groter en zo nu en dan was het ook te merken dat er een kleintje in zat.
Iedere echo en iedere keer bij de VK stond ook ik met een brok in mijn keel... Wat een prachtig iets is zo'n zwangerschap toch!
Nu inmiddels 29 weken en 3 dagen in de zwangerschap is eindelijk het kamertje af. Pffft... We genieten er nu ook absoluut met volle teugen van! Af en toe had ik nog wel een lichte hartinfarct, valt wel terug te lezen in de Zwangerschap en Geboorte reeks(en) alhier.
Ook ik had altijd een hekel aan de kinderwagens die me telkens weer (het leek wel met opzet) voor de voeten reden, tegen mijn enkels botsten etc... Nu niet meer. Ieder kleintje wat in zo'n wagen ligt kijkt me aan en ligt te lachen alsof ze weten dat ik binnenkort papa word. Wat een heerlijk woord "papa"!
Overigens, Swets, dat van dat libido........ Wat is dat ook alweer libido ?!? Dus je bent zeker niet de enige!
Tot zover maar weer!
Ik ben dan nu een aanstaande vader, dus kan het nog niet van haver tot gort ingaan zitten tikken, maar vooruit... Zal eerst een beetje voorgeschiedenis neerplanten, anders komt het andere verhaal niet goed uit.
Ruim een jaar geleden hadden we het voor het eerst voor elkaar! ZWANGER! Geweldig gevoel, ik zou eidelijk vader worden Na een aantal weken VK gebeld voor afspraak, daar konden we in de 11e week terecht. We waren er al helemaal klaarvoor, vrouwtje had al heel sterke nesteldrang en een leegstaande kamer was nog voor dat we bij de VK kwamen omgebouwd in een heuse Babykamer! Inclusief de meest schattige behangrand die ik ooit had gezien (elfjes, bloemenelfjes eigenlijk).
Bij de VK was er nog niets te horen, dus we baalden verschrikkelijk. De eerste echo werd ook geplanned. Op 12 weken en 1 dag precies konden we ons melden bij het ziekenhuis. 2 avonden ervoor ineens.. bloed in de urine... een beetje maar, maar we schrokken ons wild! VK gebeld en het kon best wel eens een innestelbloeding zijn. Helaas was niets minder waar en precies op 12 weken vloeide (lees: stroomde) het af. In allerijl naar ziekenhuis, maar vruchtje was al weg en ze kon direct blijven voor curetage... NOOIT, maar dan ook NOOIT zal ik vergeten hoe mijn vrouw zich toen voelde en ook mijn eigen ervaring van die dag ben ik nu nog niet kwijt....
NOOIT, maar dan ook NOOIT zal ik vergeten hoe mijn vrouw zich toen voelde en ook mijn eigen ervaring van die dag ben ik nu nog niet kwijt.... Lief gewacht tot we weer aan de klus mochten gaan en weer vol goede moed verder. Het duurde en duurde maar en we begonnen aan onszelf te twijfelen, want in het ZH hadden ze tenslotte gezegd dat alles nu netjes schoon was en dus een nieuw kindje zich zo zou aandienen...
Het heeft geduurt tot bijna weer een jaar verder dat mijn vrouw het helemaal niet meer trok. Telkens daarvoor was het zo'n grote klap dat ze toch weer ongesteld werd. Het besluit werd genomen, onderzoeken of alles wel in de haak was. Ik mocht eerst, dus netjes met mijn potje "product" naar het ziekenhuis. Uitslag kwam later en was goed, bij mij zat het allemaal goed en dus klonk het hier thuis : "Zie je wel, het ligt gewoon aan mij...." Dat heb ik heel snel de kop in gedrukt, want ze werd er al niet veel vrolijker door. "Laat het nou eerst maar onderzoeken... dan weten we meer" Dus ook mijn vrouw naar ziekenhuis. Dit testen, zus testen, zo testen en vooral 3 keer per week bloed onderzoeken. Als er iets is waar ze niet tegenkan is het wel bloed prikken en dus verschrikkelijk beroerd voelen en dergelijke. De uitslag konden we na anderhalve week ontvangen, dus een afspraak gemaakt voor een maandagmiddag. De donderdag ervoor had ze weer ongesteld moeten worden, maar niet dus... Nu was het wel vaker te laat, maar een zaterdag toch maar een testje gedaan en YES!! ZWANGER!!!
Maandag toch nog lief naar de Gyneacoloog geweest en we zaten daar aan te horen dat het allemaal goed was etc, etc. We hebben haar maar verteld dat we dat inmiddels al wisten, want het was al raak! Ze bood meteen aan een echo te maken en toen zagen we dus voor het eerst ons "erwtje". Ze bleek volgens de machine 6 weken te zijn.
In een absolute halleluja stemming verlieten we het ziekenhuis. Maarja, vorige keer was het mis gegaan bij 12 weken, dus we hebben in spanning gezeten en konden er dus ook niet echt van genieten. Zelf had ze er ook best moeite mee om een band te voelen..
12 weken voorbij, alles goed, 14 weken, alles goed... Buik begon inmiddels ook een beetje te groeien, maar nog niet echt heel erg. Nog wat echo's gehad en telkens werdt het plaatje duidelijker! Ieder bezoek bij de VK was spannend, want wat als het hartje nou eens niet zou kloppen
Pas echt genieten konden en deden we dus helaas pas na de 20e week. Buikie werdt steeds groter en zo nu en dan was het ook te merken dat er een kleintje in zat.
Iedere echo en iedere keer bij de VK stond ook ik met een brok in mijn keel... Wat een prachtig iets is zo'n zwangerschap toch!
Nu inmiddels 29 weken en 3 dagen in de zwangerschap is eindelijk het kamertje af. Pffft... We genieten er nu ook absoluut met volle teugen van! Af en toe had ik nog wel een lichte hartinfarct, valt wel terug te lezen in de Zwangerschap en Geboorte reeks(en) alhier.
Ook ik had altijd een hekel aan de kinderwagens die me telkens weer (het leek wel met opzet) voor de voeten reden, tegen mijn enkels botsten etc... Nu niet meer. Ieder kleintje wat in zo'n wagen ligt kijkt me aan en ligt te lachen alsof ze weten dat ik binnenkort papa word. Wat een heerlijk woord "papa"!
Overigens, Swets, dat van dat libido........ Wat is dat ook alweer libido ?!? Dus je bent zeker niet de enige!
Tot zover maar weer!
17-05-2004 O+ O+ O+
PAPA!!
Faith Cathryn heet onze kleine trots!!
PAPA!!
Faith Cathryn heet onze kleine trots!!
Dit heb ik bij alle verhalen zeg. Geweldig dat ze zo meeleven die pappa's .quote:Op dinsdag 9 maart 2004 12:04 schreef E.T. het volgende:
Die van mij (het vriendje dan, want kinderen hebben we nog niet) heeft onlangs co-schappen gelopen op de verloskamer en die kon ondanks zijn 24 uurs diensten nog heel teder over baby'tjes en zwangerschappen praten .
