De oer-oude bomen maken een onrustig geluid met iedere vlaag wind die de takken en gevallen bladeren doen sissen en kraken.
Als bij magie verschijnt er ergens in een verlaten hoekje op het eiland een figuur die maar al te bekend is met de plaats des onheils. Blauw in blauwe ogen turen in de duisternis, op zoek naar bevestiging van het onvermijdbare, maar net zo goed zijn ze op zoek naar een snufje hoop dat zich aan de horizon schuil houdt.
Ze vinden geen van beiden, het onvermijdbare is slechts een gevoel, en het sprankje hoop is onzichtbaar in de duisternis waarin het eiland zich bevind.
Het is het gejank van een duizend ideeen die in zijn schedel opgesloten liggen en er met alle geweld uit willen. Hij voelt hoe vlijmscherpe, ontastbare klauwen de wanden van zijn verstand aanvallen.
En voor hem, in een schaduw verborgen beweegt iets. Het doet alle andere geluiden verstommen, en Phalanx kijkt vol angst naar de schaduw die zich beweegt in de duisternis, wat het is weet hij niet, maar hij kan slechts het ergste vrezen. Een snel gebed stelt hem niet gerust, is dit zijn verleden dat hem heeft ingehaald!? De vorm komt hem ergens bekend van voor, zelfs het geluid doet hem aan iets denken dat hij al eerder heeft mogen aanschouwen.
Twijfelachtig roept hij naar de schim,
Maak jezelf bekend. Wie ben je! Wat ben je!* Het is razendsnel en het is genadeloos, van achter hem voelt Phalanx een warme zucht in zijn nek, en waar de duisternis voorheen nog vage vormen en gitzwarte schaduwen liet zien, is er nu niets meer. De schaduw slikt, zijn maaltijd was hartig en doorspekt met een rijke kaneel-smaak, maar het laat het duivels onbekende wezen hongeren naar meer...
Is it alive, or is it Phalanx?
--- Cameron Hodge ---
Het zwakke licht dat de straat verlicht dooft langzaam uit, het verdwijnt achter hem in de verte, de wanden van de gebouwen naast hem verzanden en lopen naadloos over in gebarsten boomschors, de geur van nijver gaat over in een frisse ongerepte lucht die smaakt alsof de zee niet ver weg is. Het geluid van mensen die druk in beweging zijn drijft van hem weg totdat het overloopt in het geluid van een woud dat zich opmaakt voor een monumentale schok.
Nog steeds in gedachten verzonken loopt Cairon door. Hij heeft de verandering niet eens door. Het dringt pas tot hem door als zijn weg verspert is door een massieve boom.
Hij is niet langer meer in de bruisende metropool waar hij luttele minuten eerder was. Cairon kent deze plaats, het is een plek die in zijn geheugen gegrift is.
Zo lang alweer geleden dat Cairon hier een slaaf was van Phalanx, zo lang alweer geleden dat Cairon er voor koos om zelfstandig verder te gaan. Zo lang geleden dat Cairon de wereld van mysterie en magie opgaf voor de kille nieuwe wereld vol technologie en cynisme. De onsterfelijkheid van het infame eiland ingeruild voor sterfelijkheid van het vaste land. Hij heeft geen moment spijt gehad van die keuze om te vluchten van een wereld waar alles mogelijk is en waar fantasie bepaalt wat de wetten van de natuur zijn.
Maar hoe content hij wel niet was met zijn leven op het vaste land, hij is nu weer op dat vervloekte eiland. Geschrokken draait hij zich om, om te zien of er nog een weg terug is naar zijn oude vertrouwde nieuwe wereld. Maar achter hem is niets meer dan een eindeloos woud vol schaduwen.
Het begint hem te dagen, nog geen minuut nadat het hem duidelijk is geworden dat het magie is dat hem hierheen heeft gehaald, dat hij hier niet alleen in. In de verte ziet hij, nee, voelt hij dat iets op hem jaagt, dat iets in snel tempo op hem afstuift.
Het duurt Cairon nog geen seconde om te begrijpen dat het gevaar is dat op hem jaagt, en hij zet het op een lopen.
Helaas is zijn vlucht van kort duur.
Het is iets met behoorlijke kracht dat hem tegen de grond aandrukt en hem verhindert om zijn geest en lichaam in veiligheid te brengen. Het is een kille sensatie die er door zijn lichaam giert. De stank van kaneel druipt in zijn neusgaten, zijn angst neemt toe, evenals zijn haat voor deze vervloekte zandbank.
De duisternis en het onbekende slokt hem op, er is niets meer voor Cairon. Zo raadselachtig dat hij hier is geraakt, zo raadselachtig en snel is hij weer verdwenen.
En terwijl de bomen zuchten, maakt het vreemde duistere wezen zich meester van de schaduwen om zich heen om te verdwijnen.
it drives me mad to see it wasted,
when I need it so bad that it's burning me.
I'm hungry!
|
|
