Onomkeerbaar, onafwendbaar.
De omvang van de golf laat ook weinig te raden over: het effect zal desastreus zijn. Op het moment dat de vloedgolf het Eiland zal bereiken, zal hij het Eiland verzwelgen en meesleuren naar de droeve diepten van de oceaan. Turend in de verte wordt een inschatting gemaakt over de tijd die de Eilanders nog rest om op passende wijze afscheid te nemen van de mooie plekjes op het Eiland waar zij een fije tijd hebben gehad.
Schattend welke afstand de golf heeft afgelegd tussen het moment dat zij hem voor het eerst zag - gisteravond dus - en nu, in combinatie met de afstand die zich nu nog tussen de vloedgolf en het Eiland bevindt, schat Phoenixx in dat er nog tijd genoeg zal zijn om iedereen een veilig heenkomen te laten zoeken. Als ze dat willen.
Met duidelijke letters schrijft zij op een vel papier:
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
NAAR VERWACHTING ZAL EEN ENORME VLOEDGOLF OP
ZONDAGAVOND A.S.
DE KUST VAN FOK!EILAND BEREIKEN.
BEREKENINGEN HEBBEN UITGEWEZEN DAT FOK!EILAND
EEN DERGELIJK NATUURGEWELD NIET ZAL OVERLEVEN.
NEEM AFSCHEID VAN UW WONING EN DE VRIENDEN EN KENNISSEN DIE U HIER HEEFT.
WISSEL ADRESSEN UIT.
VERLAAT TIJDIG DIT EILAND MAAR VERLIES ELKAAR NIET UIT HET OOG!!!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Phoenixx slikt een paar keer en gooit het blad dan onder het kopieerapparaat. Niemand mag deze mededeling missen, dus ze gaat op pad om een ieder die ze tegenkomt een pamflet in de handen te drukken.
In dit topic kan je "op Eilandse wijze" afscheid nemen van het Fok!Eiland. Discussiëren kan hier: Fok!Eiland opheffen? Nooit! Onzinnige reakties, bagger en/of discussies worden zonder pardon verwijderd.
Phoennixx gaf de verkoper een pamflet, de man las het, en begon tot stomme verbazing van de toch wel wat aangeslagen phoenixx onbedaarlijk te lachen. tussen het proesten door kon de verkoper nog net uitbrengen dat zo'n rigoreuze maatregel als vluchten toch helemaal niet nodig was... met de flessen kunnen jullie namelijk, zo zei de verkoper, een veilig heenkomen zoeken in de oceaan. ok, jullie zullen alles helemaal opnieuw op moeten bouwen, maar ja dat is een kleine prijs om te bepalen.
zullen we maar snel gaan beginnen met het uitdelen van de flessen sprak de verkoper? op phoenixx gezicht verscheen een stralende glimlach en ze verscheurde onmiddellijk de pamfletten...
Num maakt de boot vast en begeeft zich op het eiland. Her en der ziet hij wat kleine beestjes wegspringen. Even verderop ligt het dorp met de boulevard. Grote kastelen domineren de kust aan de rechterkant. De bergen in het achterland zien er indrukwekkend uit.
* Num haast zich naar de Tuinen waar de laatste intelectuele bezittingen in veiligheid worden gesteld waarna hij richting casino gaat.
[Dit bericht is gewijzigd door Num op 15-01-2004 21:00]
"Hartelijk dank voor het aanbod, raistlin6, ik stel het zeer op prijs. Maar het heeft geen zin. Met zuurstofflessen kunnen wij het een paar uur, misschien wel een paar dagen onder water uithouden. Maar dan? Dan is de zuurstof op en zullen we alsnog stikken!
Nee, we kunnen beter een veilig heenkomen zoeken op het vaste land...
Het heeft al te lang geduurd, dit is al te lang uitgesteld.
* Met een zucht draait hij zich om en loopt hij weer de bossen in. Van uit de struiken weerklinkt een luid gehuil van wolven. Gezamenlijk lopen zij dieper de bossen in. Naar een plaats die alleen door Atrimar bezocht is ooit. Diep in de bossen, vlak achter de Duistere bossen van Herne, staat een steen, bedekt met runen, overwoekerd met ranken van klimplanten. Atrimar kijkt nog eens rond en telt de wolven. Ze zijn er allemaal gelukkig. Met een weids gebaar omvat hij de situatie en er kringelt langzaam rook op uit de steen en de omliggende steentjes. Al de rook bijne te dicht is om doorheen te kijken kun je, als je er toevallig bijstond, nog net zien dat de hele bende lichtjes van de grond loskwamen, alvorens te verdwijnen. Als de rook opgelost is zie je slechts een enkele ketting met een wolfskop liggen. Een stil herdenken aan Atrimar de Smid, Atrimar de Schutter, Atrimar de middenvelder.
And so the saga ends ...
If you shake my hand better count your fingers ...
* Met tranen in zijn ogen poogt ChOas woorden neer te krabbelen op een vodje papier wat hij uit zijn kontzak heeft gevist
* Klaar, ChOas staat op, een diepe zucht, en de kracht is terug in zijn ogen, met vingers die verschrompeld zijn door het natte zand en de kou vouwt hij het papiertje op, en stopt het in de lege fles
De laatste zucht, de krachtsinspanning, de worp...
----
Walked out this morning
Don't believe what I saw
A hundred billion bottles
Washed up on the shore
Seems I'm not alone at being alone
A hundred billion casatways
Looking for a home
When you understand why you dismiss all the other possible gods, you will understand why I dismiss yours."
[Stephen Roberts]
Helaas moet het Eiland verdwijnen. Ik ga hier niet verder op in, behalve dan dat ik het erg jammer vind. Ik wens alle Eilanders het allerbeste toe in hun verdere leven. Enkelen zal ik nog via MSN spreken. Ik heb erg genoten, alleen het einde is de grootste tegenslag.
Mijn grote dank gaat uit naar Inkie1010 die het Eiland aan mij voorstelde en naar Pluisje die ik de beste Eilandprinses (mod) vond (voor zover ik de modjes ken).
Vaarwel.
TheScienceMan
Tussen de werkende mensen door vind Mano een weg naar boven, op de dam. Een lange en zware ril gaat door hem heen als hij een laatste blik op het eigenaardige Eiland werpt. De kastelen, de bossen, hotels, het VTC, de racebanen. Ze zullen allemaal ten onder gaan.
Met lood in de schoenen klimt hij weer van de dam af. De boot is gearriveerd. De laatste aanwezige mensen groetend neemt hij afscheid van het magische Eiland, een plek waar hij zich net thuis begon te voelen, een plek waar iedereen hem nam zoals hij was, een plek waar hij zich kon uitleven. Deze plek zal verzinken in de diepte van de oceaan, alleen de legendes en herinneringen zullen over blijven. Wat gaat er gebeuren met de bewoners? Vinden ze een plekje elders op het vaste land? Zullen ze op zoek gaan naar een nieuw eiland, ver van duistere praktijken? Zullen ze samen met het Eiland ten onder gaan?
Hij weet het niet, en met deze vragen stapt hij, met enige aarzeling, op de boot. Kan hij het Eiland wel zo aan haar lot over laten? Dit is niet de laatste boot naar het opvang-eiland, dat weet hij ook. Maar heeft het nog nut hier te blijven? Heeft het nog nut de dam af te maken? Het enige wat hier nog gedaan kan worden is hopen. Hopen op een zeer onwaarschijnlijk wonder, een wonder dat het Eiland zal redden.
Met moeite zet Mano een stap achteruit. Hij heeft besloten. Hij zal niet vertrekken zolang het niet nodig is. Zolang het Eiland er nog is zal hij er ook zijn.
Vol met moed gooit hij zijn spullen aan de kant en pakt een schep. Die dam moet klaar zijn wanneer de vloedgolf komt. Die dam zal klaar zijn. Het Eiland zal zich met al haar kracht verdedigen, al is het zinloos. Ze zal niet weerloos ten onder gaan.
Regelmatig draait hij zich naar het Eiland, toekijkend hoe de bewoners zich klaar maken voor de grote dag. De zwarte dag.
Iedereen lijkt zich vol te gieten met Gin. Normaal gesproken houdt Num 't bij bier, maar ja het zijn rare tijden.
Hee doe mij ook eens wat!
* Num zet zijn rugzak met intelectuele eigendommen neer en begint zich vol te gieten...
Onder het zand kruipt een klein diertje snel weg
Ja de vloed is deze keer al wat hoger. Maar het echte gevaar moet nog komen. Waarschijnlijk zondag zal de zee zich steeds verder terugtrekken. O jee hoe moet ik dat met m'n boot doen! Nou ja zien we dan wel weer. Hoe dan ook als de zee zich eenmaal een stuk heeft teruggetrokken zal zij daarna genadeloos toeslaan.
Tenminste, dat denkt men.
* Num neemt nog maar een slok.
Omnifit: 
!!!
I'm so tired of being here
Suppressed by all my childish fears
And if you have to leave
I wish that you would just leave
'Cause your presence still lingers here
And it won't leave me alone
These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase
When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
I held your hand through all of these years
But you still have
All of me
You used to captivate me
By your resonating life
Now I'm bound by the life you left behind
Your face it haunts
My once pleasant dreams
Your voice it chased away
All the sanity in me
These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase
When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
I held your hand through all of these years
But you still have
All of me
I've tried so hard to tell myself that you're gone
But though you're still with me
I've been alone all along
When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
I held your hand through all of these years
But you still have
All of me
Tot zondag is het open, maar mijn afscheid is vandaag. Voor het laatst zal ik het eiland weg klikken. Jammer dat het zo moest gaan.
Het is over.... * zegt hij zacht
* De wachter knikken en één van hem geeft een signaal naar de klokkentoren. De klokkenluider begint de klok te luiden.
Boing ...... Boing......... Boing
* Overal staken de menen hun werk en op de velden kijken de boeren elkaar aan bij de eerste geluiden van de klok. Dan lopen ze naar huis en beginnen de boel in te pakken. In de tussen tijd is het kasteel in rep en roer, mensen zijn druk bezig om hun spullen te pakken en alle inboedel van het kasteel uit elkaar aan het halen en in te pakken. Boven op de toren ligt Quantarianth, een traan verlat zijn oog en stuitert als een diamant, het is een diamant, via de trappen naar beneden, langs de benen van Lord Dreamer die zijn laatste blik over het eiland komt werpen. Lord Dreamer kijkt vanuit de toren naar de zee en ziet daar een paar grote schepen naar de kust varen. hij ziet hoe ze aanleggen voor de kust en hoe er direct materiaal naar de schepen wordt versleept. van huisraad tot koeien , van een coplete smederij tot beddengoed. Hij kijkt naar beneden en ziet hoe de Pretorian Guards , Kjeldoran Knights en Lansiers zicht klaarmaken voor de reis. Dan draait hij zich om naar Quantarianth.
Makker, het is tijd.. we gaan weg voordat de vloedgolf het eiland overspoeld en ons kasteel ten prooi valt aan de golven en diep onder water een nieuw thuis vormt voor de vissen en andere zee dieren. Misschien dat er wel een zee draak op deze plaats zal liggen over een tijd.
* Quantarianth strekt zijn vleugels en zweeft van de toren naar beneden , hij geeft een brul als afscheid en plotseling verschijnen er nog 2 draken met hun rijders die neer strijken op één van de speciaal verbouwde schepen met een platvorm voor de draken. Lord Dreamer blijft achter en loopt de toren af. Iedereen is ingescheept, hij is de laatste. De laatste die voor de laatste keer de kasteel poort door gaat en met een simpel gebaar het valhek dichtlaat vallen en de ophaalbrug omhoog laat komen. Dan loopt hij nog eenmaal over de grote toegangs weg en kijkt naar de schepen. Een kapitein steekt zijn hand op als teken dat alles gereed is voor de afvaart. Lord Dreamer knikt naar hem, en gaat dan ook aan boord. Langzaam keren de schepen zich naar open water.......
Vaarwel geliefd eiland ... vaarwel
Some day you shall flee, Panted and weak - Master, Passion, Greed.
Belerend hep ik U vaak toegesproken
De discussie vond ik nogthans prachtig
Oókal vond ik U soms stoken
Oprecht en eerlijk mocht ik U ervaren
Zulks weet U inmiddels al
Hoop, dat U vocht voor ons
Alhoewel het kennelijk niet baten zal
Middelmaat zal nu Fok! regeren
Oók Fantasy verliest het hier
Een ware Lord kan dit niet deren
Excuus...... ik neem nu mijn vierde bier 
Mijn hart gaat uit naar de serieuze kanjers
Hun lijnen prijs ik hier
Op ons graf prijken verwelkte anjers
Van 't zelfzuchtloos vertier
Maar nu was het tijd, het einde naderde snel. Ze trok haar gescheurde mantel nog wat dichter tegen haar lichaam aan, en stond op. Het vuur liet ze aan, zo was er nog een klein beetje warmte te vinden in dit bos.
Een korte tocht door het bos deed haar uitkomen bij een grote zwart geblakerde open plek. Het deed haar denken aan de gevechten de ze samen met Asschen Sukar had geleverd. Hier op deze open plek nog, toen streden ze nog samen. Vuurdemonen hadden haar voor dood achter gelaten, en hij had haar gered.
Alsof hun verleden er niet toe deed.
Tranen rolden over haar ogen, ze moest snel weg van hier. De gedachte aan de valheru maakte meer los dan ze had verwacht. Dan had gemogen.
Zonder te kijken waar ze heen ging rende Arutha door het bos. Struiken, wortels, of bomen, het leek allemaal niet meer uit te maken wat waar stond. Ze mocht niet te laat komen.
De struiken haalden haar armen open, en kleine straaltjes bloed sijpelde over haar witte huid. Haar witte jurk kleurde langzaam rood van het bloed, de zwarte mantel had Arutha al afgeworpen, hij zat alleen maar in de weg.
Alles deed pijn, maar het leek niet te deren, als ze nu te laat kwam zou haar hele leven op het eiland voor niks geweest zijn.
In de verte kwam een lichtbundel haar tegemoet, het einde van het bos naderde. Nog sneller dan ze al ging rende ze het bos uit.
In de verte zag ze het grote zwarte gestalte nog naast de taveerne staan. Het was nog niet te laat. Schreeuwend liep ze naar de taveerne, de pijn verbijtend. Het kon nu niet meer fout gaan. Maar toen klonk daar in de verte het geluid van scheurend vlees, en brekende botten.
Ze had gefaald, de valheru had het niet gehaald. Al haar liefde, al haar haat, het was allemaal voor niks geweest.
De tranen kwamen in overvloed, toen in de verte de draak uit het zicht verdween. Nog nooit had zo zo'n leegte gevoeld. Hij was verdwenen.
Moe, verslagen en gebroken beklom ze de stukken puin van de taveerne. De golven zouden haar naar Asschen Sukar brengen. Dan zouden ze weer samen zijn, eeuwig uitkijkend over het eiland. Van het eeuwige rijk zouden ze waken over het land wat hun thuis geworden was.
Bij die gedachte kwam er nog een kleine glimlach op haar gezicht. Ze zouden samen verder gaan.
Als het karwei voltooid is, loopt ze weg, kijkt nog eenmaal met intense weemoed om, het voelt alsof ze nu echt haar thuishaven kwijt is, om vervolgens haar eigen weg te kiezen, waar die haar ook leiden zal.
Pizza'tje nog iemand? Nog even en jullie moeten echt terug. En ik kan jullie verzekeren, ook op de vaste wal is het prima vertoeven..!
* Num gaat over op bier en feest de hele nacht door!
Zoekend naar achtergebleven bewoners die nog geen wetenschap hebben van de aanstormende vloedgolf. Alle wilde dieren die het Eiland rijk is leidt ze naar een grote ark die is afgemeerd vlak voor de kust van het Eiland. De dieren van Inki1010's kinderboerderij staan al op het strand. Phoenixx hoeft enkel nog maar de loopplank van de enorme ark naar beneden te trekken en als vanzelfsprekend lopen de dieren het vaartuig binnen. Honden, katten en muizen. Herten, Milka-koeien en cavia's. Alle dieren lopen gebroederlijk naast elkaar de Ark in. Terwijl de dieren gemoedelijk hun weg naar de veiligheid vervolgen, gaat Phoenixx verder met haar zoektocht over het Eiland.
Ze heeft nog een paar mensen niet gezien en niemand zal door de golven worden verzwolgen als ze het kan voorkomen. Dat is haar plechtige eed die ze heeft afgelegd. Een eed die ze kost wat het kost zal naleven.
* TARAraboemdijee haalt zijn schouders op... Er zit niets meer op, hij zal moeten evacueren. Niettemin blijft TARA tot het laatste moment, tot die tijd zal hij al zijn bezittingen inpakken in zijn jacht en het Eiland voor een laatste maal overwandelen. Hij vaart over een paar dagen pas uit, TARA kan niet zomaar zijn eiland (ja, want het was toch een beetje van hem) alleen achter laten. Hij loopt richting zijn villa.
* De ene na de andere eilandbewoner verlaat het eiland. Num begeeft zich naar zijn boot leegt de rugzak met intelectuele eigendommen. Een klein diertje springt mee aan boord. Vervolgens wordt de boot met een opnieuw gevulde rugzak weer verlaten richting casino
Ik ben toen op Lowlands halverwege 't optreden van Typhoon knock out gegaan.
quote:Er is het hernieuwde Dagotel in Onzin, wat prima ruimte bied voor allerlei Eiland gekkigheid.
Op vrijdag 16 januari 2004 16:29 schreef Karrel_Laaglawaai het volgende:
Hoewel ik slechts een kortstondige bewoner van het eiland ben geweest, en vele van jullie mij niet zullen kennen, zal ik het eiland missen. k had mij al een keer voorgenomen om niet meer te posten (gepost dat ik dood was) maar het eiland trok toch te veel. Nu woprd er voor mij besloten dat ik niet meer mag posten op het eiland. Een gemis. Ik vraag mij af op er ergens in deze grote oceaan die internet heet geen ander eiland te vinden is waar wij ons weer op kunnen meleden, oftwel wat gaan jullei allemaal doen?
quote:hou het een beetje vrij van slowchat aub.....
Op vrijdag 16 januari 2004 16:32 schreef Jan-jaap het volgende:
[..]
pssss http://eiland.fantasyfellowship.net/
Some day you shall flee, Panted and weak - Master, Passion, Greed.
Voor de vaste eilandbewoners, ik hoop dat jullie een nieuwe plek vinden. Libris komt wel een keer langs.
My soul still lives in that beautiful island
Where the atmosphere is extremely silent.
Even if I was afraid of the sea
The life surrounded by the sea interested me.
Lots of memories are there in my heart
With which my innermost can never part.
I cant forget the days I spent there
Till I go from this beautiful world.
Eight beautiful years-million of memories;
My childhood was spent on that marvellous isle.
There was my dawn,there was my day,
Yes,I can never part with those memories.
The days of happiness,the days of sorrows,
Those were the days of eternal feelings.
Island life has taught me a lot of lessons
Which would be helpful in my future life.
Dan schudt hij Tara de hand, en bedankt hem voor alles wat Tara voor het eiland in de loop der jaren heeft betekend en de fantastische tijd die ze samen hebben gehad.
Samen genieten ze nog even stilletjes vanaf een bankje van het uitzicht.
Jammer dat dit gaat verdwijnen, maar onvermijdelijk. Bovendien begon het op sommige gedeelten van het eiland toch al uitgestorven rustig te worden.
Dan staat Broekie op, en loopt langzaam weg. Nog een laatste maal draait hij zich om, en zegt een zacht "Bedankt". Vervolgens gaat hij naar het vliegveld, waar zijn koffers inmiddels al in het vliegtuig staan, klaar voor vertrek.
Mede-eilanders, uit elke Eiland-generatie, het ga jullie goed!
Ik heb het al vaker gezegd, maar doe het lekker toch nog een keer : Ik heb veel van het Eiland geleerd, leuke en ook minder leuke tijden hier gehad.
Iedereen hiervoor hartelijk bedankt, met namen diegenen die er in de tijd waren dat ik ook nog een echt Eilander was. Al wat er in die periode gebeurd is heeft namelijk zeker meegedragen aan wie ik nu ben. En een kort gesprek vanavond met m'n opleidingscoördinator, welke melde dat hij erg trots op mij was vanwege mijn karakter en mogelijkheid met zoveel verschillende personen om te kunnen gaan, is daar dus het gevolg van.
* Broekie stapt in het vliegtuig, en.... vertrekt.
Een verwaaid pamflet doet een storm aankondigen die alle leven op het Eiland zal vernietigen.
* spookvrouw doet nog eenmaal een laatste ronde langs de bekende plekken zoals het huis aan het Lieflijk laantje, het kasteel van LD, het strand, de strandtentjes, restaurantjes.
Het doet zeer om te weten dat het Eiland zo aan haar einde moet komen. 
* spookvrouw laat stiekem een traantje en wenst alle oude en nieuwe Eilanders succes met hun verhaallijnen en hoop dat zij allen een nieuwe plek elders kunnen vinden.
voor allemaal.
quote:* spookvrouw zet een krat vol neer bij Pluis om de kamer voor de babbie te versieren.
Op vrijdag 16 januari 2004 22:41 schreef pluisje het volgende:
* pluisje vangt van heel ver weg nog net wat sterretjes op
Ja, ik lurk verschrikkelijk mee en ben heel blij voor jullie.
Ze slikt...
De vloedgolf lijkt alleen maar nóg hoger geworden te zijn.
"Veel Eilanders hebben al afscheid genomen van een ieder die hen dierbaar is en hebben het Eiland reeds verlaten. Maar er zijn nog zoveel anderen die het mooiste plekje van de wereld nog niet konden of wilden verlaten." * fluistert ze zachtjes. Ze pakt weer pen en papier en schrijft:
NU HET UUR VAN DE WAARHEID NADERT, IS DE PRECIEZE TIJD WAAROP DE VLOEDGOLF HET EILAND ZAL BEREIKEN UITGEREKEND. IN DE NACHT VAN ZONDAG OP MAANDAG, OM 00:00 UUR ZAL HET EILAND DOOR DE OCEAAN WORDEN VERZWOLGEN.
* Phoenixx gaat op zoek naar de mensen die het Eiland nog niet hebben verlaten. Om ze te vertellen dat ze haast moeten maken. Of om hen gezelschap te houden als ook zij op het Eiland achter willen blijven...
quote:Lief spookje .. Helaas kon je nu nog niet afscheid nemen van de bibliotheek waar je in woonde. Morgen kan dat wel. dan gaat nog één keer het slot er af voor de afsluiting voor dat het kasteel voor eeuwig op de bodem van de oceaan komt te rusten.
Op vrijdag 16 januari 2004 22:30 schreef spookvrouw het volgende:
* spookvrouw heeft een onrustig gevoel dat haar na lange tijd naar het eiland laat gaan. Bevreemd ziet zij het haastige inpakken en vertrek van alle bewoners en realiseert zich dat het eiland verdoemd is.
Ik heb je gemist.
Some day you shall flee, Panted and weak - Master, Passion, Greed.
* Dan draait hij zich om en mompelt iets. Hij keert terug naar het eiland en gaat het bos in. Als het eiland ondergaat dan ga ik mee...
* Broekie heeft echter een ander idee. Tijdens de vliegrit zat het hem niet lekker dat hij het Eiland aan haar lot over liet, zonder er tot het laatste moment voor haar te zijn. Snel laadt hij alle kostbaarheden in het busje, en zegt zijn bestuurder het naar een veilig onderkomen te laten brengen. Dan wendt hij zich naar de piloot, met de vraag toch weer terug te keren naar het Eiland. Enkele uren later wandeld Broekie weer op het Eiland, richting zijn favoriete plekje: het bos. Heel wat uurtjes heeft hij hier met Joey rond gelopen.
Dat hij het Eiland al eerder in de steek gelaten heeft kan hem inmiddels niets meer schelen. Hij wil terug!
Opzoek naar de boom met ingekerfde initialen, ziet hij een stukje verderop iets glinsteren.
Hé, is dat niet... Jawel, het moet hem zijn!
Maar zal ik hem vergezellen, of alleen laten?
quote:Ronald je begint nu toch wel een beetje real life en internet door mekaar te halen
Op vrijdag 16 januari 2004 22:08 schreef Broekie het volgende:
Iedereen hiervoor hartelijk bedankt, met namen diegenen die er in de tijd waren dat ik ook nog een echt Eilander was. Al wat er in die periode gebeurd is heeft namelijk zeker meegedragen aan wie ik nu ben. En een kort gesprek vanavond met m'n opleidingscoördinator, welke melde dat hij erg trots op mij was vanwege mijn karakter en mogelijkheid met zoveel verschillende personen om te kunnen gaan, is daar dus het gevolg van.
+ je blijft er maar op terug komen.
quote:* Anthraxx draait zich om en ziet een man staan. Hij steekt zijn hand uit en zegt: "Kom, laten we snel doorlopen. Voordat het zover is. Maar waar kunnen we naartoe? Het hoogste punt, om zo de ondergang van het eiland te zien? Of blijven we diep in het bos om zo te verdrinken? Aan jou de keus, ik volg wel..."
Op zondag 18 januari 2004 13:26 schreef Broekie het volgende:
Bij aankomst in Nederland staat er al een busje op Broekie te wachten, om hem en de vele spullen naar "huis" te brengen.* Broekie heeft echter een ander idee. Tijdens de vliegrit zat het hem niet lekker dat hij het Eiland aan haar lot over liet, zonder er tot het laatste moment voor haar te zijn.
Dat hij het Eiland al eerder in de steek gelaten heeft kan hem inmiddels niets meer schelen. Hij wil terug!Snel laadt hij alle kostbaarheden in het busje, en zegt zijn bestuurder het naar een veilig onderkomen te laten brengen.
Dan wendt hij zich naar de piloot, met de vraag toch weer terug te keren naar het Eiland.
Enkele uren later wandeld Broekie weer op het Eiland, richting zijn favoriete plekje: het bos. Heel wat uurtjes heeft hij hier met Joey rond gelopen.
Opzoek naar de boom met ingekerfde initialen, ziet hij een stukje verderop iets glinsteren.Hé, is dat niet... Jawel, het moet hem zijn!
Maar zal ik hem vergezellen, of alleen laten?
"Ik zoek een boom Antraxx, met een ingekerft hart. In het hart van het hart staat "RB+JR", daar moeten we zijn. Als de stormen in de loop der jaren nog iets van de boomhut hebben over gelaten, is dat de plek met het mooiste uitzicht op heel het Eiland.
Het was dan ook niet het geheime plekje van Joey en mij..."
[Dit bericht is gewijzigd door Broekie op 18-01-2004 15:36]
"Waar is die verdomde boomhut nou ookalweer? Broekie moet daar zijn, het kan niet anders".
Nadat bij haar thuis de deurbel ging, en er een busje vol met herinneringen aan Broekie en het Eiland voor haar deur stonden, dacht ze eerst dat Broekie overleden was. De bestuurder vertelde haar echter het werkelijke verhaal, waarna ze niet langer wachtte en zich naar het Eiland haaste.
Plots hoord ze stemmen. Als ze in de richting van het geluid kijkt, ziet ze Broekie en Antraxx.
"Broekie!!!!!!"
Ze rent op hem af en sluit hem in haar armen.
"Laten we vergeten wat er tussen ons fout is gegaan. Laten we doen waar we vroeger altijd van gedroomd hebben: samen onze laatste momenten doorbrengen, samenzijn tot het bittere einde. Al is dit einde bitterder dan in onze dromen."
"Mensen kinderen, wat is er allemaal gaande?" roept Oom-Agent verdwaasd, als hij eenmaal wakkergeworden van het gestommel een kijkje buiten zijn vredige politiebuureau-optrekje neemt.
"Allemejeumig! Mensen, klam aan, er is niets aan de hand, bedaard, wees rustig!" Roept hij ze nog na, maar niemand reageert. Na een klein uurtje stennis dringt het tot de diender door, dat er echt iets loos is en al snel is hem ook duidelijk wat.
PANIEK!
Oom-Agent rent van gekte kansloos over het eiland. "Waar vind ik nu nog een boot, hoe kom ik hier weg?". Dan weet hij het: "De politiehelicopter, goed idee!" De anders zo luie Agent haast zicht in de richting van het vliegende gevaarte. "Ah gelukkig staat hij er nog". Hij veegt de cabine vrij van stof en start de motor...
quote:* Met een pesthumeur kijkt Anthraxx naar Joey (
Op zondag 18 januari 2004 16:00 schreef Joey het volgende:
* Joey rent haastig door het bos.
"Waar is die verdomde boomhut nou ookalweer? Broekie moet daar zijn, het kan niet anders".Nadat bij haar thuis de deurbel ging, en er een busje vol met herinneringen aan Broekie en het Eiland voor haar deur stonden, dacht ze eerst dat Broekie overleden was. De bestuurder vertelde haar echter het werkelijke verhaal, waarna ze niet langer wachtte en zich naar het Eiland haaste.
Plots hoord ze stemmen. Als ze in de richting van het geluid kijkt, ziet ze Broekie en Antraxx.
"Broekie!!!!!!"
Ze rent op hem af en sluit hem in haar armen.
"Laten we vergeten wat er tussen ons fout is gegaan. Laten we doen waar we vroeger altijd van gedroomd hebben: samen onze laatste momenten doorbrengen, samenzijn tot het bittere einde. Al is dit einde bitterder dan in onze dromen."
) en zegt vlug: We moeten opschieten, de zon gaat al bijna onder.Broekie, Joey en Anthraxx rennen door het bos op zoek naar de boomhut. Alhoewel Anthraxx er nooit geweest is weet hij prima de weg. Na 4 keer verdwalen, twee tussenstops op het uitkijkpunt en 3 flinke ruzies neemt Broekie de leiding over van Anthraxx. Na ongeveer een half uurtje wandelen komen ze eindelijk bij de boomhut aan...
Niemand meer om aan zijn zwaard te rijgen.
Bij kronos stelletje baardapen, wie moet ik nu aan mijn zwaard rijgen dan?
quote:* Helemaal naakt zwaait Loth naar Zarr
Op zondag 18 januari 2004 16:42 schreef Zarr het volgende:
* Zarr kijkt om zich heen. Er is geen magie meer op het eiland.
Niemand meer om aan zijn zwaard te rijgen.
Bij kronos stelletje baardapen, wie moet ik nu aan mijn zwaard rijgen dan?
Mij hoef je niet aan het zwaard te rijgen hoor, ik weet namelijk veel leukere dingen 
quote:Ik zei toch dat we bij die grote open plek naar rechts moesten?
Op zondag 18 januari 2004 16:37 schreef Anthraxx het volgende:
* Met een pesthumeur kijkt Anthraxx naar Joey (Broekie, Joey en Anthraxx rennen door het bos op zoek naar de boomhut. Alhoewel Anthraxx er nooit geweest is weet hij prima de weg. Na 4 keer verdwalen, twee tussenstops op het uitkijkpunt en 3 flinke ruzies neemt Broekie de leiding over van Anthraxx. Na ongeveer een half uurtje wandelen komen ze eindelijk bij de boomhut aan...
Maar nee hoor, volgens jou zouden we dan in een rondje lopen!
* Broekie vraagt zich plotseling af waar hij zich zo druk om maakt. Snel helpt Broekie Antraxx en Joey de boomhut in, om vervolgens door hen omhoog getrokken te worden. De boomhut lijkt nog intact te zijn, zelfs de telescoop is nog in goede staat.
"Waar het om gaat is dat we de plek gevonden hebben. Laten we nou geen ruzie maken, vriendschap is het belangrijkste in een mensenleven, en het onze duurdt al niet zo lang meer..."
Om beurten kijken ze door de telescoop naar de vloedgolf, die steeds inmiddels angstaanjagend dichtbij gekomen is.
Ook zijn er opvallend weinig tekenen van leven te vinden. geen beesten, geen vogels (die vliegen met een grote boog om het eilandje), enkelt een grote niet bijgehouden klimop die een groot deel van de voorgevel in gebruik heeft genomen.
"Vroeger", verzuchtte Oom Agent somber, "Vroeger was er zelfs een tuinman op dit eiland aanwezig die de boel netjes bijhield. Een lust voor het oog, maar tijden veranderen".
Maar toch heeft Oom Agent het vreemde gevoel dat er nog wel eens iemand aanwezig zou kunnen zijn. Iemand die net als hem enkele uren geleden nog geen flauw idee heeft van de catastrofale ramp die hem of haar staat te wachten. Oom Agent draait met het vliegende gevaarte met een serpe bocht over het kleine eiland en landt.
Bij aankomst wordt hij overvallen door een doodse stilte. Het onstuimige weer lijkt plots om te zijn gezet tot een wind en regen stil klimaat, terwijl er aan de horizon enkelt donkere wolken bevinden.
Voorzichtig benadert Oom Agent de woning. De deur staat op een kier, voorzover het nog een deur genoemd mag worden, want bij de minste geringste actie lijkt hij het haast te begeven. Oom Agent kijkt voorzichtig om een hoek van de verlaten woning. "Goedendag, dit is de politie, zou u zo vriendelijk willen zijn dit huis ogenblikkelijk te verlaten" roept de agent, maar er klinkt geen weerwoord.
Per ongeluk stoot Oom Agent het licht aan. Hij scrikt van verbazing, wie had gedacht dat in zo'n huis er nog licht zou kunnen branden. De woonkamer staat er verlaten bij. Een grote plas met water in de hoek, bergen met stof en geen spoor van leven te bekken. Het moet een tijd geleden zijn dat hier nog iemand heeft gewoond.
Dan valt het oog op een stuuk papier dat op de keukentafel ligt. Het oogt nieuw en is duidelijk recentelijk in het huis neergelegd. Dit duidt erop dat er mogelijk nog activiteit wordt ondernomen. Oom Agent ziet dat het om een brief gaat:
Aan wie dit leest,
Het is voorbij, er valt hier niets te halen.
Als je dit nu leest, dan heb je nog maar een paar uur te leven. Rond zondagavond zal een grote vloedgolf dit eiland en het Fok!eiland doen onderlopen. Het slechte weer zal met een ongekende snelheid over het eiland denderen. Ontsnappen per boot is kansloos, er valt niet tegenop te varen. De enige mogelijkheid is vliegend.
Op dit moment ben ik allang vergaan, een geworden met de zee. Ik ben de zee tegemoet gevaren. En binnenkort zal alles zijn verdwenen.
Zou je me een groot plezier willen doen en dit is in het belang van de hele Eilandgemeenschap. Boven op zolder ligt in de hoek, onder een berg deken een klein zwart kistje. Deze is op slot, de sleutel ben ik lang geleden kwijt geraakt. Dit kistje is van onschatbare waarde. Zou deze mee willen nemen, en beschermen met je leven, maar vooral niet open maken.
Vaarwel eiland, het ga je goed daar onder water.
De bewoner van dit huis
"Nou dat is dan weer fraai".
Oom Agent betreedt voorzichtig de zolder en of het allemaal niet nog voorspelbaarder kan, ligt daar inderdaad een hele berg dekens met daaronder inderdaad een piepklein kistje zonder sleutel. Oom Agent wil hier geen seconde langer blijven, hij pakt het kistje op en rent het huis uit. Richting de helicopter.
Als hij wil vertrekken, valt het hem op dat het rustige weer ondertussen is omgeslagen naar een vreselijke storm en alsof dat nog niet alles is, is het er ook nog bij gaan regen en onweren. De helicopter stijgt met veel pijn en moeite op. Oom Agent beseft zich dat hij haast moet maken, richting het grote eiland, maar de wind brengt in een haast onstuurbare positie en in de verte klikt het donderde geraas van een hele hoop water....
m'n eerste en waarschijnlijk laatste post hier....waar mogen alle eilanders nu nog wonen 
* Dagonet slaat zijn jas wat dichter om zich heen en slaat de massale exodus gade. Met de verrekijker ziet hij mensen op het strand afscheid nemen van hen die het niet kunnen en zullen achterblijven.
Vanaf de wal is zichtbaar hoe een stroom aan alle denkbare voertuigen zich een weg banen naar het vaste land. Nog even en dan zijn er slechts golven waar eens het trotse eiland was. Daaronder een schat waar latere generaties slechts vol bewondering en verbazing naar zullen kunnen kijken.
* Dagonet wendt zich af en gaat weer naar binnen om de vluchtelingen een welkom voor te bereiden.
Dagonet doet onaardig tegen iedereen. Je bent dus helemaal niet zo bijzonder als je denkt...
Mijn grootste bijdrage aan de FP.
quote:* Joey kruipt angstig tegen Broekie aan.
Op zondag 18 januari 2004 16:51 schreef Broekie het volgende:
* Snel helpt Broekie Antraxx en Joey de boomhut in, om vervolgens door hen omhoog getrokken te worden. De boomhut lijkt nog intact te zijn, zelfs de telescoop is nog in goede staat.
Om beurten kijken ze door de telescoop naar de vloedgolf, die steeds inmiddels angstaanjagend dichtbij gekomen is.
Was het eerst nog het geluid van de verhalen over de afgelopen jaren welke in de boomhut klonk, nu was het het angstaanjagende geluid van de vloedgolf, en de daarbij behorende storm. Bladeren en takken slaan wild om de boomhut heen.
Als er vervolgens een bliksemflits direct gevolgd door een donderslag slaat, knijpt Joey Broekie bijna fijn van angst.
Ondertussen ziet Broekie Antraxx zowel humeurig als angstig kijken, en vraagt hem of het nog wel gaat...
Vervelende cookies, ik zei toch echt posten onder een ander account hoor
Eigenlijk is het stom dat ze rondkijkt, daar ze de aanwezigheid van haar familie direct zal voelen. Zullen haar ouders en broer wel op tijd terug zijn, voordat ze verzwolgen worden door de vloedgolf? 
quote:* Als de storm plots gaat liggen is het stil. Dood stil.
Op zondag 18 januari 2004 23:05 schreef Angelique in een ander topic het volgende:
* Joey komt proestend weer boven en sleept zichzelf de kant op. Langzaam probeert ze op te staan. Helemaal gedesorienteerd hinkt ze het bos in.Help? Kan iemand me helpen?
* Joey realiseert zich dat ze de haven nooit zal halen en snikkend hinkt ze verder, wetend dat ze haar geliefde waarschijnlijk nooit meer zal zien.
HELP! Is er dan niemand die me hoort?
Dan horen de drie ineens een stem.
Het is een dame welke om hulp roept!
Vlug kijken ze vanuit de boomhut, maar zien niets.
Broekie besluit dat hij naar beneden zal gaan om te zoeken. Joey vindt dat echter geen goed plan, maar uiteindelijk besluiten ze gedrieën naar beneden te gaan, zodat ze elkaar in ieder geval niet op het laatste moment nog kwijt raken.
Ze lopen, elkaars handen vasthoudend, op het geluid af, Joey voorop.
Dan komen ze aan bij het beekje, en zien ze Angelique op een stuk rots zitten. Snel lopen ze op haar af en vragen hoe het gaat. Als Angelique verteld dat ze naar de haven moet, steekt de storm weer op.
Het is duidelijk dat dat helaas geen optie meer is...
Broekie vraagt Angelique of ze met het drietal mee gaat naar de boomhut. Aangezien Angelique ook inziet dat dit beter is dan alleen achter blijven, stemt ze in.
Broekie en Antraxx ondersteunen haar elk aan één kant, terwijl Joey wederom voorop loopt richting de hut.
Even later zitten ze met z'n viertjes in de boomhut.
De storm houdt inmiddels flink aan, en het einde is dan ook echt nabij...
Elkaar flink vasthoudend is het enige wat ze nog kunnen doen, wachten...
Een laatste maal nog kijkt Abbadon om naar het eiland dat hem en zoveel anderen zulke dierbare herinneringen heeft geschonken en met een machtige klap van zijn inktzwarte vleugels verheft hij zich in de lucht. Steeds hogere golven beuken in op de dam, en waar deze niet lang geleden nog zo groot en machtig leek vanaf de grond, lijkt deze vanuit de lucht nog slechts een twijg die tevergeefs de koers van een machtige rivier probeert te verleggen. Een eenzame traan loopt over Abbadon's gelaat, als een stil protest tegen de futiliteit van vechten tegen het lot.
Maar het is het gevecht dat telt.....en niet de uitkomst... Dringt het tot Abbadon door, en terwijl hij een grimmige trek op zijn gezicht krijgt daalt hij opnieuw af naar de dam die hij zojuist verliet. Hij zakt op zijn knieën na de landing en legt zijn handpalmen tegen de damwand aan.
Mijn kracht is jouw kracht....er is geen dood...er is slechts een nieuw begin... en met die woorden laat Abbadon de magie die in hem zit los. Een groene gloed omvat zijn lichaam en spreidt zich uit over de hele lengte van de dam. Even lijkt de duisternis verdreven te worden door het nieuwe licht, maar alsof de storm hierop wachtte neemt zij ineens in felheid toe. Hevige windvlagen teisteren de dam en machtige golven besproeien de dam met zout water. Al Abbadon's spieren zijn gespannen terwijl hij vecht met alles wat in hem is...
Maar het is tevergeefs....langzaam wordt de groene gloed opgeslokt door de duisternis die nu bijna alomtegenwoordig is...Moe gestreden stort Abbadon ter aarde, zijn laatste krachten zijn verspeeld in een futiele strijd en terwijl de enorme vloedgolf langzaam zijn hele blikveld vult wordt het zwart voor Abbadon's ogen...
Abbadon valt....dieper en dieper valt hij door oneindig zwart....langzaam verschijnen puntjes licht in het zwart, die het zwart vullen met een twinkeling als van een sterrenhemel. Als in een droom spreidt Abbadon zijn machtige vleugels, terwijl hij ziet hoe één van de witte puntjes steeds groter wordt. Helder licht omstraalt hem en een gevoel van vrede vult zijn hart. Langzaam merkt hij dat hij niet maar valt....hij zweeft in het witte licht en vol verwondering kijkt hij om zich heen....
hij is eindelijk weer thuis....
Dag Tara, mijn geliefde, misschien treffen we elkaar ooit in een ander leven. Het ga je goed, ik zal je nooit vergeten.
quote:* Joey verwelkomt Vixen.
Op zondag 18 januari 2004 23:43 schreef VixenFromHell het volgende:
* VixenFromHell ziet tijdens haar laatste vlucht over het eiland de boomhut en besluit er even te gaan kijken...
"Blijf je bij ons tot het einde, of vlieg je zo weer weg?"
quote:nee ik ga zo weer weg, zag alleen dat hier mensen zaten en was benieuwd naar wie het waren
Op zondag 18 januari 2004 23:47 schreef Joey het volgende:[..]
* Joey verwelkomt Vixen.
"Blijf je bij ons tot het einde, of vlieg je zo weer weg?"
Gegroete eilanders, ik wens jullie een allemaal nog een goed leven toe, als we elkaar niet meer terugzien vaarwel, als we elkaar nog terug zien tot ziens.
Langzaam tikken de laatste minuten weg ,en de golven worden steeds hoger en hoger.
En de storm neemt in kracht toe.
Vaarwel Eiland waar ik zo van heb gehouden
Vaarwel vaarwel vaarwel...
Nooit had ze gedacht zoveel verschillende mensen of eigenlijk wezens te zullen leren kennen of zelfs maar meer over zichzlef, toch heeft ze het allemaal ondervonden.
Haar laatste post valt haar zwaar en met moeite moet ze een huilbui bedwingen. Dat kan nu niet, ze moet sterk zijn en ergens een nieuw leven zien op te bouwen, al weet ze dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Van haar topics heeft ze al afscheid genomen, maar als persoon nog niet van het eiland.
Ze pakt haar toverstaf en denkt aan de vervlogen tijden, dan recht ze haar rug en valt op haar knieen. Een klagende zangstem is over het eiland te horen. Haar eerbetoon voor het eiland is kort, maar zeer zeer krachtig.
Ze bedankt alle vrienden die ze gemaakt heeft, alle bewoners die haar ooit zo vriendelijk in hun groepje hebben opgenomen.
Ze bedankt haar klonen voor een fantastiche tijd en staat dan weer op.
De tijd is gekomen voor het afscheid dat ze zo lang mogelijk heeft uitgesteld.
Een valk komt aanvliegen, haar uitweg, en land op haar schouder. Na even een aai over zijn kop te hebben gegeven, draait Amethist zich om en kijkt uit over het eiland.
Vaarwel, lief eiland. Ik zal je zeker missen en ook alle eilandbewoners die me zo dierbaar zijn geworden. Vaarwel klonen die ik achter moet laten, vaarwel vaarwel.
* Tranen biggelen over haar wangen en ze kan een snik niet binnen houden. Amethist tikt een keer met haar toverstaf tegen de valk en de valk groeit groter en groter. Tot hij groot genoeg is om Amethist op zijn rug te dragen. Amethist springt op haar reisgenoot en samen vliegen ze weg, weg van de plaats die straks niet meer is dan een herinnering. Amethist kijkt nog één keer naar beneden en ziet dat het eiland niet meer dan een stipje is. Op weg gaat ze naar een neiuwe plaats, naar een onbekende stemming. Met veel pijn in haar hard en met een betraand gezicht gaat ze op weg naar haar nieuwe toekomst
maar dan ga ik nu maar weer * VixenFromHell zegt de mensen in de boomhut gedag en vliegt snel weg, op zoek naar Tara
quote:* Ze horen hoe het water tegen de dam slaat. Broekie wurmt zich uit de stevige grip van Joey, als hij besluit nog een laatste keer door de telescoop te kijken. Als hij de telescoop los laat en Joey ook kijken wil, raadt hij haar aan dat niet te doen.
Op zondag 18 januari 2004 23:10 schreef Joey het volgende:
* Even later zitten ze met z'n viertjes in de boomhut.
De storm houdt inmiddels flink aan, en het einde is dan ook echt nabij...Elkaar flink vasthoudend is het enige wat ze nog kunnen doen, wachten...
Door de telescoop is te zien hoe de vloedgolf inmiddels het Eiland dan ook daadwerkelijk heeft bereikt, wat geen prettig gezicht is.
Nog enkele minuten, misschien zelfs slechts seconden, en het Eiland is niet meer...
Joey geeft Broekie een innige tongzoen, waar Broekie antwoord op geeft. Elkaar steviger omhelzend dan ooit te voren, voelen ze de kracht van het er aan komende water...
ik wil, toch, voordat ik naar een bespreking in London vlieg, iedereen nog gedag wensen, en houd jullie taai!
* gieling pingt toch een traantje weg terwijl hij uit het raam van het vliegtuig, naar dit mooie, o zo mooie eiland kijkt
We hebben afscheid genomen van een plek die ons dierbaar was. Een plek waar we door de jaren heen lief en leed met elkaar hebben gedeeld. Een plek waar we naar de pizzeria gingen, waar we kwade goden hebben bevochten, waar we naar het ziekenhuis gingen, waar Eilanders werden ontvoerd en bevrijd, waar kastelen werden bestormd, waar elfen wonen, waar dwergen dwergenbier brouwen. Een plek waar door de jaren heen zoveel is gebeurd.
Ik zou graag iedereen persoonlijk willen bedanken voor alle verhalen die in de afgelopen vier jaar zijn gemaakt, maar dat gaat niet lukken, vrees ik.
Dus dan maar in deze post. Ik wil alle moderatoren die het Eiland in haar bestaan hebben geleid allen hartelijk dank zeggen.
Ook wil ik iedereen die het Eiland de afgelopen dagen heeft bezocht om steun te betuigen en/of afscheid te nemen heel hartelijk danken.
Dank ook aan alle mensen die "een plekkie" op het internet hebben aangeboden waar de Eilanders hun verhalen en Prettige Gesprekken kunnen voortzetten.
Hartelijk dank, allemaal.
Tot weerziens - hetzij op Fok!, hetzij elders.
Ingrid (Phoenixx)
Loopt voor de laatste keer op het eiland neemt dan het vliegtuig naar het vaste land.
Ziet nog allemaal mensen staan, maar hij moet heel snel weg!
Pakt een microfoon en zegt:
Eilands, ik heb erg genoten van jullie, ik hoop dat jullie het ook een hele leuke tijd vond, gegroet en hou je taai!
Guusie loopt naar zijn vliegtuig toe, en zwaait nog even en zegt:
Vaarwel, het o zo mooie eiland!
Phoen&Dago&Pluis , harstikke bedankt voor het moderateren, jullie heb ik meegemaakt, en met jullie had ik het naar mijn zin. Ook natuurlijk voor alle andere Moderators bedankt. Hou je taai!
|
|
