Onomkeerbaar, onafwendbaar.
De omvang van de golf laat ook weinig te raden over: het effect zal desastreus zijn. Op het moment dat de vloedgolf het Eiland zal bereiken, zal hij het Eiland verzwelgen en meesleuren naar de droeve diepten van de oceaan. Turend in de verte wordt een inschatting gemaakt over de tijd die de Eilanders nog rest om op passende wijze afscheid te nemen van de mooie plekjes op het Eiland waar zij een fije tijd hebben gehad.
Schattend welke afstand de golf heeft afgelegd tussen het moment dat zij hem voor het eerst zag - gisteravond dus - en nu, in combinatie met de afstand die zich nu nog tussen de vloedgolf en het Eiland bevindt, schat Phoenixx in dat er nog tijd genoeg zal zijn om iedereen een veilig heenkomen te laten zoeken. Als ze dat willen.
Met duidelijke letters schrijft zij op een vel papier:
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
NAAR VERWACHTING ZAL EEN ENORME VLOEDGOLF OP
ZONDAGAVOND A.S.
DE KUST VAN FOK!EILAND BEREIKEN.
BEREKENINGEN HEBBEN UITGEWEZEN DAT FOK!EILAND
EEN DERGELIJK NATUURGEWELD NIET ZAL OVERLEVEN.
NEEM AFSCHEID VAN UW WONING EN DE VRIENDEN EN KENNISSEN DIE U HIER HEEFT.
WISSEL ADRESSEN UIT.
VERLAAT TIJDIG DIT EILAND MAAR VERLIES ELKAAR NIET UIT HET OOG!!!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Phoenixx slikt een paar keer en gooit het blad dan onder het kopieerapparaat. Niemand mag deze mededeling missen, dus ze gaat op pad om een ieder die ze tegenkomt een pamflet in de handen te drukken.
In dit topic kan je "op Eilandse wijze" afscheid nemen van het Fok!Eiland. Discussiëren kan hier: Fok!Eiland opheffen? Nooit! Onzinnige reakties, bagger en/of discussies worden zonder pardon verwijderd.
Phoennixx gaf de verkoper een pamflet, de man las het, en begon tot stomme verbazing van de toch wel wat aangeslagen phoenixx onbedaarlijk te lachen. tussen het proesten door kon de verkoper nog net uitbrengen dat zo'n rigoreuze maatregel als vluchten toch helemaal niet nodig was... met de flessen kunnen jullie namelijk, zo zei de verkoper, een veilig heenkomen zoeken in de oceaan. ok, jullie zullen alles helemaal opnieuw op moeten bouwen, maar ja dat is een kleine prijs om te bepalen.
zullen we maar snel gaan beginnen met het uitdelen van de flessen sprak de verkoper? op phoenixx gezicht verscheen een stralende glimlach en ze verscheurde onmiddellijk de pamfletten...
Num maakt de boot vast en begeeft zich op het eiland. Her en der ziet hij wat kleine beestjes wegspringen. Even verderop ligt het dorp met de boulevard. Grote kastelen domineren de kust aan de rechterkant. De bergen in het achterland zien er indrukwekkend uit.
* Num haast zich naar de Tuinen waar de laatste intelectuele bezittingen in veiligheid worden gesteld waarna hij richting casino gaat.
[Dit bericht is gewijzigd door Num op 15-01-2004 21:00]
"Hartelijk dank voor het aanbod, raistlin6, ik stel het zeer op prijs. Maar het heeft geen zin. Met zuurstofflessen kunnen wij het een paar uur, misschien wel een paar dagen onder water uithouden. Maar dan? Dan is de zuurstof op en zullen we alsnog stikken!
Nee, we kunnen beter een veilig heenkomen zoeken op het vaste land...
Het heeft al te lang geduurd, dit is al te lang uitgesteld.
* Met een zucht draait hij zich om en loopt hij weer de bossen in. Van uit de struiken weerklinkt een luid gehuil van wolven. Gezamenlijk lopen zij dieper de bossen in. Naar een plaats die alleen door Atrimar bezocht is ooit. Diep in de bossen, vlak achter de Duistere bossen van Herne, staat een steen, bedekt met runen, overwoekerd met ranken van klimplanten. Atrimar kijkt nog eens rond en telt de wolven. Ze zijn er allemaal gelukkig. Met een weids gebaar omvat hij de situatie en er kringelt langzaam rook op uit de steen en de omliggende steentjes. Al de rook bijne te dicht is om doorheen te kijken kun je, als je er toevallig bijstond, nog net zien dat de hele bende lichtjes van de grond loskwamen, alvorens te verdwijnen. Als de rook opgelost is zie je slechts een enkele ketting met een wolfskop liggen. Een stil herdenken aan Atrimar de Smid, Atrimar de Schutter, Atrimar de middenvelder.
And so the saga ends ...
If you shake my hand better count your fingers ...
* Met tranen in zijn ogen poogt ChOas woorden neer te krabbelen op een vodje papier wat hij uit zijn kontzak heeft gevist
* Klaar, ChOas staat op, een diepe zucht, en de kracht is terug in zijn ogen, met vingers die verschrompeld zijn door het natte zand en de kou vouwt hij het papiertje op, en stopt het in de lege fles
De laatste zucht, de krachtsinspanning, de worp...
----
Walked out this morning
Don't believe what I saw
A hundred billion bottles
Washed up on the shore
Seems I'm not alone at being alone
A hundred billion casatways
Looking for a home
When you understand why you dismiss all the other possible gods, you will understand why I dismiss yours."
[Stephen Roberts]
Helaas moet het Eiland verdwijnen. Ik ga hier niet verder op in, behalve dan dat ik het erg jammer vind. Ik wens alle Eilanders het allerbeste toe in hun verdere leven. Enkelen zal ik nog via MSN spreken. Ik heb erg genoten, alleen het einde is de grootste tegenslag.
Mijn grote dank gaat uit naar Inkie1010 die het Eiland aan mij voorstelde en naar Pluisje die ik de beste Eilandprinses (mod) vond (voor zover ik de modjes ken).
Vaarwel.
TheScienceMan
Tussen de werkende mensen door vind Mano een weg naar boven, op de dam. Een lange en zware ril gaat door hem heen als hij een laatste blik op het eigenaardige Eiland werpt. De kastelen, de bossen, hotels, het VTC, de racebanen. Ze zullen allemaal ten onder gaan.
Met lood in de schoenen klimt hij weer van de dam af. De boot is gearriveerd. De laatste aanwezige mensen groetend neemt hij afscheid van het magische Eiland, een plek waar hij zich net thuis begon te voelen, een plek waar iedereen hem nam zoals hij was, een plek waar hij zich kon uitleven. Deze plek zal verzinken in de diepte van de oceaan, alleen de legendes en herinneringen zullen over blijven. Wat gaat er gebeuren met de bewoners? Vinden ze een plekje elders op het vaste land? Zullen ze op zoek gaan naar een nieuw eiland, ver van duistere praktijken? Zullen ze samen met het Eiland ten onder gaan?
Hij weet het niet, en met deze vragen stapt hij, met enige aarzeling, op de boot. Kan hij het Eiland wel zo aan haar lot over laten? Dit is niet de laatste boot naar het opvang-eiland, dat weet hij ook. Maar heeft het nog nut hier te blijven? Heeft het nog nut de dam af te maken? Het enige wat hier nog gedaan kan worden is hopen. Hopen op een zeer onwaarschijnlijk wonder, een wonder dat het Eiland zal redden.
Met moeite zet Mano een stap achteruit. Hij heeft besloten. Hij zal niet vertrekken zolang het niet nodig is. Zolang het Eiland er nog is zal hij er ook zijn.
Vol met moed gooit hij zijn spullen aan de kant en pakt een schep. Die dam moet klaar zijn wanneer de vloedgolf komt. Die dam zal klaar zijn. Het Eiland zal zich met al haar kracht verdedigen, al is het zinloos. Ze zal niet weerloos ten onder gaan.
Regelmatig draait hij zich naar het Eiland, toekijkend hoe de bewoners zich klaar maken voor de grote dag. De zwarte dag.
Iedereen lijkt zich vol te gieten met Gin. Normaal gesproken houdt Num 't bij bier, maar ja het zijn rare tijden.
Hee doe mij ook eens wat!
* Num zet zijn rugzak met intelectuele eigendommen neer en begint zich vol te gieten...
Onder het zand kruipt een klein diertje snel weg
Ja de vloed is deze keer al wat hoger. Maar het echte gevaar moet nog komen. Waarschijnlijk zondag zal de zee zich steeds verder terugtrekken. O jee hoe moet ik dat met m'n boot doen! Nou ja zien we dan wel weer. Hoe dan ook als de zee zich eenmaal een stuk heeft teruggetrokken zal zij daarna genadeloos toeslaan.
Tenminste, dat denkt men.
* Num neemt nog maar een slok.
Omnifit: 
!!!
I'm so tired of being here
Suppressed by all my childish fears
And if you have to leave
I wish that you would just leave
'Cause your presence still lingers here
And it won't leave me alone
These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase
When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
I held your hand through all of these years
But you still have
All of me
You used to captivate me
By your resonating life
Now I'm bound by the life you left behind
Your face it haunts
My once pleasant dreams
Your voice it chased away
All the sanity in me
These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase
When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
I held your hand through all of these years
But you still have
All of me
I've tried so hard to tell myself that you're gone
But though you're still with me
I've been alone all along
When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
I held your hand through all of these years
But you still have
All of me
Tot zondag is het open, maar mijn afscheid is vandaag. Voor het laatst zal ik het eiland weg klikken. Jammer dat het zo moest gaan.
Het is over.... * zegt hij zacht
* De wachter knikken en één van hem geeft een signaal naar de klokkentoren. De klokkenluider begint de klok te luiden.
Boing ...... Boing......... Boing
* Overal staken de menen hun werk en op de velden kijken de boeren elkaar aan bij de eerste geluiden van de klok. Dan lopen ze naar huis en beginnen de boel in te pakken. In de tussen tijd is het kasteel in rep en roer, mensen zijn druk bezig om hun spullen te pakken en alle inboedel van het kasteel uit elkaar aan het halen en in te pakken. Boven op de toren ligt Quantarianth, een traan verlat zijn oog en stuitert als een diamant, het is een diamant, via de trappen naar beneden, langs de benen van Lord Dreamer die zijn laatste blik over het eiland komt werpen. Lord Dreamer kijkt vanuit de toren naar de zee en ziet daar een paar grote schepen naar de kust varen. hij ziet hoe ze aanleggen voor de kust en hoe er direct materiaal naar de schepen wordt versleept. van huisraad tot koeien , van een coplete smederij tot beddengoed. Hij kijkt naar beneden en ziet hoe de Pretorian Guards , Kjeldoran Knights en Lansiers zicht klaarmaken voor de reis. Dan draait hij zich om naar Quantarianth.
Makker, het is tijd.. we gaan weg voordat de vloedgolf het eiland overspoeld en ons kasteel ten prooi valt aan de golven en diep onder water een nieuw thuis vormt voor de vissen en andere zee dieren. Misschien dat er wel een zee draak op deze plaats zal liggen over een tijd.
* Quantarianth strekt zijn vleugels en zweeft van de toren naar beneden , hij geeft een brul als afscheid en plotseling verschijnen er nog 2 draken met hun rijders die neer strijken op één van de speciaal verbouwde schepen met een platvorm voor de draken. Lord Dreamer blijft achter en loopt de toren af. Iedereen is ingescheept, hij is de laatste. De laatste die voor de laatste keer de kasteel poort door gaat en met een simpel gebaar het valhek dichtlaat vallen en de ophaalbrug omhoog laat komen. Dan loopt hij nog eenmaal over de grote toegangs weg en kijkt naar de schepen. Een kapitein steekt zijn hand op als teken dat alles gereed is voor de afvaart. Lord Dreamer knikt naar hem, en gaat dan ook aan boord. Langzaam keren de schepen zich naar open water.......
Vaarwel geliefd eiland ... vaarwel
Some day you shall flee, Panted and weak - Master, Passion, Greed.
Belerend hep ik U vaak toegesproken
De discussie vond ik nogthans prachtig
Oókal vond ik U soms stoken
Oprecht en eerlijk mocht ik U ervaren
Zulks weet U inmiddels al
Hoop, dat U vocht voor ons
Alhoewel het kennelijk niet baten zal
Middelmaat zal nu Fok! regeren
Oók Fantasy verliest het hier
Een ware Lord kan dit niet deren
Excuus...... ik neem nu mijn vierde bier 
Mijn hart gaat uit naar de serieuze kanjers
Hun lijnen prijs ik hier
Op ons graf prijken verwelkte anjers
Van 't zelfzuchtloos vertier
Maar nu was het tijd, het einde naderde snel. Ze trok haar gescheurde mantel nog wat dichter tegen haar lichaam aan, en stond op. Het vuur liet ze aan, zo was er nog een klein beetje warmte te vinden in dit bos.
Een korte tocht door het bos deed haar uitkomen bij een grote zwart geblakerde open plek. Het deed haar denken aan de gevechten de ze samen met Asschen Sukar had geleverd. Hier op deze open plek nog, toen streden ze nog samen. Vuurdemonen hadden haar voor dood achter gelaten, en hij had haar gered.
Alsof hun verleden er niet toe deed.
Tranen rolden over haar ogen, ze moest snel weg van hier. De gedachte aan de valheru maakte meer los dan ze had verwacht. Dan had gemogen.
Zonder te kijken waar ze heen ging rende Arutha door het bos. Struiken, wortels, of bomen, het leek allemaal niet meer uit te maken wat waar stond. Ze mocht niet te laat komen.
De struiken haalden haar armen open, en kleine straaltjes bloed sijpelde over haar witte huid. Haar witte jurk kleurde langzaam rood van het bloed, de zwarte mantel had Arutha al afgeworpen, hij zat alleen maar in de weg.
Alles deed pijn, maar het leek niet te deren, als ze nu te laat kwam zou haar hele leven op het eiland voor niks geweest zijn.
In de verte kwam een lichtbundel haar tegemoet, het einde van het bos naderde. Nog sneller dan ze al ging rende ze het bos uit.
In de verte zag ze het grote zwarte gestalte nog naast de taveerne staan. Het was nog niet te laat. Schreeuwend liep ze naar de taveerne, de pijn verbijtend. Het kon nu niet meer fout gaan. Maar toen klonk daar in de verte het geluid van scheurend vlees, en brekende botten.
Ze had gefaald, de valheru had het niet gehaald. Al haar liefde, al haar haat, het was allemaal voor niks geweest.
De tranen kwamen in overvloed, toen in de verte de draak uit het zicht verdween. Nog nooit had zo zo'n leegte gevoeld. Hij was verdwenen.
Moe, verslagen en gebroken beklom ze de stukken puin van de taveerne. De golven zouden haar naar Asschen Sukar brengen. Dan zouden ze weer samen zijn, eeuwig uitkijkend over het eiland. Van het eeuwige rijk zouden ze waken over het land wat hun thuis geworden was.
Bij die gedachte kwam er nog een kleine glimlach op haar gezicht. Ze zouden samen verder gaan.
Als het karwei voltooid is, loopt ze weg, kijkt nog eenmaal met intense weemoed om, het voelt alsof ze nu echt haar thuishaven kwijt is, om vervolgens haar eigen weg te kiezen, waar die haar ook leiden zal.
Pizza'tje nog iemand? Nog even en jullie moeten echt terug. En ik kan jullie verzekeren, ook op de vaste wal is het prima vertoeven..!
* Num gaat over op bier en feest de hele nacht door!
Zoekend naar achtergebleven bewoners die nog geen wetenschap hebben van de aanstormende vloedgolf. Alle wilde dieren die het Eiland rijk is leidt ze naar een grote ark die is afgemeerd vlak voor de kust van het Eiland. De dieren van Inki1010's kinderboerderij staan al op het strand. Phoenixx hoeft enkel nog maar de loopplank van de enorme ark naar beneden te trekken en als vanzelfsprekend lopen de dieren het vaartuig binnen. Honden, katten en muizen. Herten, Milka-koeien en cavia's. Alle dieren lopen gebroederlijk naast elkaar de Ark in. Terwijl de dieren gemoedelijk hun weg naar de veiligheid vervolgen, gaat Phoenixx verder met haar zoektocht over het Eiland.
Ze heeft nog een paar mensen niet gezien en niemand zal door de golven worden verzwolgen als ze het kan voorkomen. Dat is haar plechtige eed die ze heeft afgelegd. Een eed die ze kost wat het kost zal naleven.
* TARAraboemdijee haalt zijn schouders op... Er zit niets meer op, hij zal moeten evacueren. Niettemin blijft TARA tot het laatste moment, tot die tijd zal hij al zijn bezittingen inpakken in zijn jacht en het Eiland voor een laatste maal overwandelen. Hij vaart over een paar dagen pas uit, TARA kan niet zomaar zijn eiland (ja, want het was toch een beetje van hem) alleen achter laten. Hij loopt richting zijn villa.
* De ene na de andere eilandbewoner verlaat het eiland. Num begeeft zich naar zijn boot leegt de rugzak met intelectuele eigendommen. Een klein diertje springt mee aan boord. Vervolgens wordt de boot met een opnieuw gevulde rugzak weer verlaten richting casino
Ik ben toen op Lowlands halverwege 't optreden van Typhoon knock out gegaan.
quote:Er is het hernieuwde Dagotel in Onzin, wat prima ruimte bied voor allerlei Eiland gekkigheid.
Op vrijdag 16 januari 2004 16:29 schreef Karrel_Laaglawaai het volgende:
Hoewel ik slechts een kortstondige bewoner van het eiland ben geweest, en vele van jullie mij niet zullen kennen, zal ik het eiland missen. k had mij al een keer voorgenomen om niet meer te posten (gepost dat ik dood was) maar het eiland trok toch te veel. Nu woprd er voor mij besloten dat ik niet meer mag posten op het eiland. Een gemis. Ik vraag mij af op er ergens in deze grote oceaan die internet heet geen ander eiland te vinden is waar wij ons weer op kunnen meleden, oftwel wat gaan jullei allemaal doen?
|
|
