vader die kind niet mag zien

quote:

---

Op woensdag 27 juni 2001 16:41 schreef TARAraboemdijee het volgende:
Mijn stiefvader had/heeft dat
Hij mocht z'n dochters niet zien van hun moeder, werd verplicht door de rechter, maar moederlief hield zich daar niet aan, etc.
Nu wil 1 dochter hem niet eens meer zien

---

quote:

---

Op woensdag 27 juni 2001 16:51 schreef youngbloodmusic het volgende:
Zij is gewoon psychisch niet in orde, ben ik achter gekomen

---

Ik ben geneigd te denken dat er veel meer aan de hand is
dan de desbetreffende vaders willen vertellen. Iemand verbied
toch niet zomaar aan de vader van zijn kind om het kind te zien?

quote:

---

Op woensdag 27 juni 2001 16:54 schreef Barsine het volgende:

[..]

Iemand verbied toch niet zomaar aan de vader van zijn kind om het kind te zien?

---

en dan maar zeggen dat iedereen recht heeft om zijn eigen kind te zien!!!!! LOSER

Berney, dat je het ff weet <---persoonlijke noot naar iemand toe, staat hier verder buiten

Ik heb echter wel bezwaren tegen hele labiele ouders, en tegen mensen waarbij een vermoeden van misbruik bestaat...dan dien je toch wel wat voorzichtiger ermee om te gaan. Maar dan krijg je weer: wie bepaalt wat labiel is?

Veel mensen denken niet dat ze zoiets overkomt, ik ook niet....

Mijn zoontje kiest er nu voor om mij wel te zien, ook al :
wordt hij NIET, zoals zovele vaders doen, verwend met allerlei spullen;
moet hij, wanneer hij bij me is normaal een aantal karweitjes doen;
krijgt hij wel degelijk 'straf' wanneer iets niet door de beugel kan. Kinderen prikken door alle bullshit heen (hoop ik) .

Ik ben nu een paar jaar verder: voordat je een regeling treft (al dan niet via de rechter) en de verhoudingen weer min of meer normaal worden, moet je in het ergste geval heel veel in jouw ogen onredelijke zaken van je af laten glijden...

Dit geldt voor beide 'partners'.

Feit blijft wel dat sommige mensen (man of vrouw!) soms beter kunnen besluiten GEEN kinderen te nemen....

[Dit bericht is gewijzigd door aego op 27-06-2001 18:19]

quote:

---

Op woensdag 27 juni 2001 16:45 schreef ThijNtjE het volgende:

[..]

Je ziet wel vaker dat moeders zo op de kinderen inpraten dat de kinderen gaan denken dat de vader hen niet meer wil zien. Zo lijkt het dat het allemaal de schuld van de vader is. Vaak laat de moeder de vader helemaal z'n kinderen niet meer zien.

---

Ik wilde mijn vader ook niet meer zien omdat hij echt groffe dingen heeft uitgespookt en hij riep ook overal dat hij zielig was omdat hij zijn kinderen niet mocht zien. En nee, hij had natuurlijk NOOIT wat gedaan, snapte er niks van en iedereen vond hem een fantastische vader en had een hekel aan mijn moeder... totdat uitkwam wat hij uitgespookt had. Toen bleken de dingen niet zo zwart/wit te zijn. Dus ik krijg bij dit soort opmerkingen de kriebels!

quote:

---

Op woensdag 27 juni 2001 19:08 schreef Friese_Motormuis het volgende:
Ik krijg ook altijd een beetje een raar gevoel bij zulke opmerkingen. Iemand zei het al eerder, heb je wellicht iets GEDAAN waarom je je kind niet meer mag zien?

Ik wilde mijn vader ook niet meer zien omdat hij echt groffe dingen heeft uitgespookt en hij riep ook overal dat hij zielig was omdat hij zijn kinderen niet mocht zien. En nee, hij had natuurlijk NOOIT wat gedaan, snapte er niks van en iedereen vond hem een fantastische vader en had een hekel aan mijn moeder... totdat uitkwam wat hij uitgespookt had. Toen bleken de dingen niet zo zwart/wit te zijn. Dus ik krijg bij dit soort opmerkingen de kriebels!

---

quote:

---

Op woensdag 27 juni 2001 19:08 schreef Friese_Motormuis het volgende:
Ik krijg ook altijd een beetje een raar gevoel bij zulke opmerkingen. Iemand zei het al eerder, heb je wellicht iets GEDAAN waarom je je kind niet meer mag zien?

Ik wilde mijn vader ook niet meer zien omdat hij echt groffe dingen heeft uitgespookt en hij riep ook overal dat hij zielig was omdat hij zijn kinderen niet mocht zien. En nee, hij had natuurlijk NOOIT wat gedaan, snapte er niks van en iedereen vond hem een fantastische vader en had een hekel aan mijn moeder... totdat uitkwam wat hij uitgespookt had. Toen bleken de dingen niet zo zwart/wit te zijn. Dus ik krijg bij dit soort opmerkingen de kriebels!

---

quote:

---

Juist ja, ik was diegene, maar ik geloof dat youngbloodmusic er voor gekozen heeft daar maar niet op in te gaan.
Jammer ik had graag het hoe en waarom ghoord, hoe zoeits nou eigenlijk kan gebeuren.

---

quote:

---

Op woensdag 27 juni 2001 18:22 schreef Aneurism het volgende:
Ik wil als kind mijn vader niet zien.

---

Mijn moede daarentegen hoef ik nooit, nooit, nooit of te nimmer meer te zien. Pas als ze dood is wil ik haar zien, om zeker te weten dat het waar is, waarna ik een groot feest ga geven.

Overigens is dat persoon de reden dat ik mijn vader slechts sporadisch heb kunnen zien gedurende zijn leven. Zij hield dat tegen, van zeer jeugdige leeftijd af aan. Ik heb altijd stiekem contact met hem gehouden, zonder dat zij dat wist, maar ik had hem graag op mijn bruiloft gehad, en ook op mijn verjaardag om maar wat te noemen. En niet altijd pas de dag erna. Als ik alles over mocht doen.....

Het werkt dus twee kanten op. Er zijn niet alleen vaders die hun kinderen niet mogen zien, maar er zijn ook kinderen die hun vader erg graag willen zien, maar door een egoïstisch, haatdragend, indoctrinerend en chanterend kreng van een 'moede' wordt hen de kans ontnomen.

quote:

---

Op woensdag 27 juni 2001 19:29 schreef ElizabethR het volgende:

Het werkt dus twee kanten op. Er zijn niet alleen vaders die hun kinderen niet mogen zien, maar er zijn ook kinderen die hun vader erg graag willen zien, maar door een egoïstisch, haatdragend, indoctrinerend en chanterend kreng van een 'moede' wordt hen de kans ontnomen.

---

quote:

---

Op woensdag 27 juni 2001 16:54 schreef Barsine het volgende:
Ik ben geneigd te denken dat er veel meer aan de hand is
dan de desbetreffende vaders willen vertellen. Iemand verbied
toch niet zomaar aan de vader van zijn kind om het kind te zien?

---

Hoe bedoel je emancipatie?

quote:

---

Op woensdag 27 juni 2001 20:42 schreef youngbloodmusic het volgende:

[..]

Ik kan natuurlijk zeggen dat ik geweldig ben...maar jij kent mij helemaal niet..

---

Overigens zag ik ook dat je ergens gepost had dat je eventueel je kind kon zien in een speciale ruimte. Wat is de reden dat ze dit willen en niet gewoon bij je thuis? Want als het inderdaad alleen maar zo is dat de moeder psychisch problemen heeft, lijkt me dat jouw bezoekrecht niet perse in een speciale ruimte hoeft te zijn. Waarom willen ze het dan daar over hebben?

quote:

---

Op donderdag 28 juni 2001 12:43 schreef youngbloodmusic het volgende:

[..]

Liep hij om het huis omdat hij jou wou zien?
Ik denk dat hij in de scheidingstijd inderdaad bang was om jou kwijt te raken, maar dat hij door alle omkoperij het juist verloor.
Ik weet in ieder geval dat ik dat noooit zou doen, al voordast ik dit las..
Maar je ouders blijven je ouders..
Je moeder je moeder
Je vader je vader

---

quote:

---

Op woensdag 27 juni 2001 19:29 schreef ElizabethR het volgende:

[..]

Ik zou erg graag de gelegenheid hebben mijn vader nog es te zien, maar hij is helaas niet meer.

Mijn moede:r daarentegen hoef ik nooit, nooit, nooit of te nimmer meer te zien. Pas als ze dood is wil ik haar zien, om zeker te weten dat het waar is, waarna ik een groot feest ga geven.

Overigens is dat persoon de reden dat ik mijn vader slechts sporadisch heb kunnen zien gedurende zijn leven. Zij hield dat tegen, van zeer jeugdige leeftijd af aan. Ik heb altijd stiekem contact met hem gehouden, zonder dat zij dat wist, maar ik had hem graag op mijn bruiloft gehad, en ook op mijn verjaardag om maar wat te noemen. En niet altijd pas de dag erna. Als ik alles over mocht doen.....

---

Waarom heb je bij je huwelijk en andere bijzondere gelegenheden je vader niet gewoon uitgenodigd en de persoon die biologisch jouw moeder is niet tot "persona non grata" verklaard? Je was toch inmiddels volwassen. Of stond jij sterk onder haar invloed?

Ook voor ons is hij niet aardig. Nu voel ik alleen nog meer medelijden voor hem.

Vaak zie ik op documentaires oude mensen met verdriet omdat ze niet worden bezocht door hun kinderen. Dat vind ik dan verschrikkelijk nu weet ik dat ik zelf ook zo een verschrikkelijk persoon ben. En als dwong ik mijzelf om te gaan. Dan ben ik nog steeds een hypocriet.

quote:

---

Op woensdag 27 juni 2001 20:26 schreef youngbloodmusic het volgende:

[..]

Welke onredelijke zaken bedoel je precies???Dit is een reactie waar ik echt wat aan heb..dat is niet cynisch bedoeld. En aan alle anderewn, ik ben geen junk ofzo...of iemand die zijn leven onverantwooordelijl leeft. Ik ben een muzikant..Ik ben 24 jaar oud.. en mijn kind is nu bijna 3 jaar oud

---

Uiteindelijk komt die emotionele maalstroom wel tot rust; als mensen eerder zouden onderkennen dat ze hier in zitten, zouden ze anders (lees rationeler) reageren.

Een tip van de ene muzikant(hoewel amateur) voor de andere; reageer je mogelijke woede af in je muziek, dan heb je er tenminste nog wat aan....

quote:

---

Op donderdag 28 juni 2001 14:27 schreef Halinalle het volgende:

Of stond jij sterk onder haar invloed?

---

quote:

---

Op woensdag 27 juni 2001 19:29 schreef ElizabethR het volgende:

maar door een egoïstisch, haatdragend,* indoctrinerend en chanterend kreng van een 'moede:r' wordt hen de kans ontnomen.

---

quote:

---

Op donderdag 28 juni 2001 15:09 schreef Aneurism het volgende:

[..]

pardon?

Waarover, een vader die ik nooit heb gehad?
Iedereen met een beetje gezond verstand kan zich indenken dat ik hier niet verdrietig over ben, haat dat voel ik ja...

Verdriet? Nooit, ik weet niet wat ik mis dus voel er ook geen verdriet over...

---

quote:

---

Op woensdag 27 juni 2001 21:07 schreef youngbloodmusic het volgende:
Ik zei eerder in het topic-gebeuren dat de moeder van mijn kind (29) geestelijk gestoord was. Nu is zij geestelijk niet in orde, maar het is ook niet zo dat ze in een dwangbuis zit ofzo..
(anders had ze ook niet zulke mentale klappen kunnen uitdelen)
Ik heb vandaag een afspraak gehad bij de kinderbescherming voor een situatieschets van hoe de vork in de steel zit..
Dit is een onderdeel van de behandeling van het in werking stellen van de omgangsregeling.
Guess what?? Ik kom daar aan..een mevrouw neemt mij apart..en ze verteld me dat het helemaal niet nodig was voor mij om vandaag te komen,,, omdat mevrouwtje (de moeder van mijn kind) af had gebeld.
Nu, als je een serieus persoon bent, en beseft hoeveel van belang deze regeling is, dan doe je niet zoiets als dit.
Ze gooide vandaag haar eigen glazen in.
Ps, ik dacht altijd dat ik boos op haar was.
Ik ben er nu achtergekomen dat ik gewoon droef ben.
Dat heb ik de mevrouw van de kinderbescherming ook gezegd.

---

quote:

---

Op donderdag 28 juni 2001 18:42 schreef Aneurism het volgende:

[..]

Lol
Dit is een lachertje, ik mag die man niet, ik zal hem nooit mogen en ik erken hem niet als mijn vader. Je hebt nooit in een soortgelijke situatie gezeten, hoe kan je dan zeggen dat ik dit niet zo zie, ik zie het al zo vanaf mij 13de. Beetje lang 6 jaar om andere dingen te voelen die er zouden zijn...

---

Soms kunnen mensen je leven zo structureel verwoesten dat je er voor kiest ze nooit meer te zien.
Dat is een beslissing die heel diep gaat, juist als het ook nog eens om familie gaat. En daar denk je echt wel over na. Dan kan er enkel nog medelijden zijn, geen verdriet.
Mijn moeder heeft zo'n keuze gemaakt, die ziet haar vader niet meer. Ik heb al twee keer zo'n keuze gemaakt, ik zie mijn ene opa niet en ik zie mijn ene oom niet. Er moet behoorlijk wat gebeuren voor je je familie geen kans meer geeft.
Hel allervervelendst zijn mensen die er niets van weten die dan zeggen "maar het blijft toch familie? zou je niet..." Want als je zo duidelijk die keuze hebt liggen dan zal je niet nee. Dan zal je nooit en nooit meer.
Heel jammer voor alle vaders hier die zich alleen voelen, maar bedenk ook eens hoe het is te leven met genen in je die je helemaal niet hebben wilt, omdat je momenten hebt dat je bang bent op iemand te lijken.

quote:

---

Op donderdag 28 juni 2001 20:26 schreef sataN het volgende:
Ik wil hier toch even voor Aneurism opkomen.

Soms kunnen mensen je leven zo structureel verwoesten dat je er voor kiest ze nooit meer te zien.

---

quote:

---

Dat is een beslissing die heel diep gaat, juist als het ook nog eens om familie gaat. En daar denk je echt wel over na.

---

quote:

---

Er moet behoorlijk wat gebeuren voor je je familie geen kans meer geeft.

---

quote:

---

Hel allervervelendst zijn mensen die er niets van weten die dan zeggen "maar het blijft toch familie? zou je niet..." Want als je zo duidelijk die keuze hebt liggen dan zal je niet nee. Dan zal je nooit en nooit meer.

---

quote:

---

... maar bedenk ook eens hoe het is te leven met genen in je die je helemaal niet hebben wilt, omdat je momenten hebt dat je bang bent op iemand te lijken.

---

[edit: extreem zwartgallig en mogelijk kwetsend stuk weggehaald]

[Dit bericht is gewijzigd door weerdo op 28-06-2001 22:46]

quote:

---

Op donderdag 28 juni 2001 20:26 schreef sataN het volgende:
Ik wil hier toch even voor Aneurism opkomen.

Soms kunnen mensen je leven zo structureel verwoesten dat je er voor kiest ze nooit meer te zien.
Dat is een beslissing die heel diep gaat, juist als het ook nog eens om familie gaat. En daar denk je echt wel over na. Dan kan er enkel nog medelijden zijn, geen verdriet.
Mijn moeder heeft zo'n keuze gemaakt, die ziet haar vader niet meer. Ik heb al twee keer zo'n keuze gemaakt, ik zie mijn ene opa niet en ik zie mijn ene oom niet. Er moet behoorlijk wat gebeuren voor je je familie geen kans meer geeft.
Hel allervervelendst zijn mensen die er niets van weten die dan zeggen "maar het blijft toch familie? zou je niet..." Want als je zo duidelijk die keuze hebt liggen dan zal je niet nee. Dan zal je nooit en nooit meer.
Heel jammer voor alle vaders hier die zich alleen voelen, maar bedenk ook eens hoe het is te leven met genen in je die je helemaal niet hebben wilt, omdat je momenten hebt dat je bang bent op iemand te lijken.

---

Ik weet niet of je ook op mijn reacties doelde hoor, maar als dat zo is, dan wil ik toch nog es een poging doen om dingen recht te zetten.

Zoals ik volgens mij al vertelde, snap ik Aneurism's keuze om zijn vader niet te zien, heel goed. Daar gaat het mij ook niet om, waar ik op reageerde was de reactie die hij daarop gaf. Hij vertelde boos te zijn op zijn vader (net als ElizabethR), en daarop vertelde ik dat boosheid soms verdriet/teleurstelling verbergt. That's it. Hij ziet dat anders, en dat mag.

Mijn mening hierover is echter het volgende: je begint je leven altijd met maar twee mensen die er echt toe doen: je ouders. Kinderen zijn heel kwetsbaar, en doen hun uiterste best om hun ouders gelukkig te zien. Wanneer ouders problemen hebben, proberen kinderen die op kinderlijke wijze op te lossen. Dat uit zich in meerdere manieren: lastig zijn, of heel lief zijn, of noem-maar-op....zo hopen ze dat hun ouders ahw geen tijd hebben om boos te zijn op elkaar, of de vrede in huis te bewaren, of aan te geven: hee, hou es van mij, hier ben ik!

Als dan ouders scheidden, of een van de ouders is incapabel om de kids op te voeden, frustreert dat enorm. Het kind ziet om zich heen andere kinderen waarvan de ouders wel van hun kind houden. Dat frustreert en doet pijn (Ik ben zo stom, dat zelfs mijn vader/moeder niet van mij houdt), ook al is dit denkbeeld van het kind niet juist: de PIJN is er niet minder om. Het kind heeft het idee gefaald te hebben bij de twee meest belangrijke mensen in zijn leven.

Later, als het kind groter is, kan het meer inzicht verwerven in de manieren en gewoonten van de ouder(s). Rationeel kan je dan weten: hee, het is gewoon een etter, het ligt niet aan mij! De pijn wordt bedekt door de woede over het (gebrek aan) karakter van de ouder. En het kind kan dan een rationeel besluit nemen. Maar, emotioneel gezien, kan het kind zich enorm in de steek gelaten voelen. En dan kom ik dus aan bij het punt dat ik in deze discussie wil maken.

Vanuit het gezichtspunt van de ouders: Een kind zal zich altijd schuldig, verdeeld, verward, verlaten voelen over een scheiding en zeker als een van de ouders niet meer in beeld is (waarom is dat, ben ik niet lief genoeg). Zelfs in gevallen van incest moet vaak aan het kind worden uitgelegd dat het niet aan hem ligt dat papa niet meer komt. De verantwoordelijkheid voor het emotionele welzijn van dat kind ligt bij de ouders. Daarom vind ik dat ouders zich buitengewoon moeten inspannen om het kind te vertellen (in woord en daad) dat het niet aan het kind zelf ligt. (en dan bedoel ik niet verwennen met cadeautjes, dan doel ik op een veilige gezinssituatie met structuur en liefde) Het kind heeft twee ouders, en ook al zijn de ouders gescheiden en haten ze elkaar: het kind is daar een produkt van. En draagt dus alle genetisch consequenties met zich mee (als je pa een lul vindt, wat maakt dat dan je kind?).... Een beangstigend vooruitzicht voor het kind, zoals Satan al zei.

Vanuit het perspectief van het (volwassen) kind: Een kind is gewoon de lul wanneer ouders niet in staat zijn de scheiding in goede banen te leiden, of wanneer een ouder onstabiel blijkt te zijn. Dat is niet het schuld van het kind, en ook niet zijn/haar verantwoordelijkheid. De emoties die daarbij horen zijn navenant. Anders word het als het kind volwassen wordt/is. De emotionele erfenis van je ouders wordt in je rugzak gestopt en dat mag het kind(nu volwassen) meezeulen. Mijn punt is deze; nu ben jij er voor verantwoordelijk! Is niet eerlijk, maar imho wel waar. Als je blijft steken in de woede die je terecht voelt over het leed dat je is aangedaan, doe je jezelf tekort. Ik denk dat het belangrijk is om niet alleen die woede te voelen, maar ook het verdriet en en pijn en de angst en teleurstelling.

Misschien mag ik een tip geven: lees de boeken van Alice Miller eens (bijv. Drama van het begaafde kind is erg mooi en erg verhelderend voor me: ook al is het een verschrikkelijke titel)

en als ik nog een tip mag geven: als iemand zegt dat hij geen contact meer heeft met iemand. Respecteer dat besluit, Zoals al eerder gezegd: tis heel irritant als mensen je daarop beoordelen of veroordelen.

quote:

---

Op vrijdag 29 juni 2001 10:46 schreef sataN het volgende:
Woede over het leed wat je is aangedaan?
je doet net alsof dat een emotie is die je eik niet zou mogen voelen. Oh jee, ben je boos, daar verbitter je van, wordt maar snel verdrietig en verwerk het, anders zeul je het met je mee!
Ik denk dat het zo niet zit.
Ik denk dat je op gegeven moment beseft hoe het zit, en dat je dan verdrietig wordt, en daarna pas boos.
Daar kan je een tijd mee rondlopen, maar op gegeven moment kan zo iemand je niets meer schelen. Hij kan doodvallen, nog 100 jaar doorleven, maakt het mij uit, als ik er maar niets mee te maken heb.
Dat is geen woede, dat is onverschilligheid. Omdat je je totaal van iemand heb afgesloten door je beslissing diegene nooit meer te willen zien.

---

Ik zeg niet dat je geen woede mag voelen, god weet dat ik daar niet bepaald vrij van ben. Maar de vraag die ik onszelf dus stel: wat betekent dat dan? Voor jezelf, niet voor die personen die uit ons leven zijn.

Maar het gaat gewoon hier om, mijn ex(nu mijn ex dus) heeft me toen we samenwoonde (2 jaar) gek gemaakt omdat ze perse al een kind wilde, ik wilde dat nog niet, ik zat toen nog op school.

Toen werd opeens haar vriendin zwanger en ik zag de bui al hangen, zeur zeur, letterlijk iedereen in mijn omgeving waarschuwde me, pas op, dalijk is ze ook opeens zwanger, en paf, ja hoor anderhalve maand later, was ze ook zwanger... achteraf genoeg vermoedens dat het met opzet is geweest ga ik hier verder niet op in...

We hebben toen veel ruzies gehad, meer van haar kant, ik had zoiets van, ja mag ik hier ook even van bijkomen, ik wilde wel graag kinderen, maar nog niet zo vroeg...

Toen op een dag kwam ik thuis, had ze het halve huis leeggehaald en nog heel veel andere dingen gedaan, die me nu nog pijn doen als ik eraan terug denk.

Vervolgens waren haar laatste woorden
"Jij mag van mij de vader niet meer zijn, en is alleen maar lastig als ik een ander krijg" daar ben je dan 6 jaar mee samen geweest, uh kan je wel zeggen dat ik toen even kapot ging van binnen, van pijn en verdriet.

Nu, weet ik via via, dat het vorig jaar augustus is geboren, maar ik weet niet eens hoe het heet, ik hoorde dat het een zoontje was...

En er gaat geen dag voorbij dat ik niet verlang om mijn kindje te mogen zien, geen dag.

Eerlijk gezegd mogen moeders die daar zo simpel over denken, van "is mijn kind" NAAR HELLLLLLLL LOPEN, stelletje grote klote egoisten *sorry voor het woordgebruik* maar van binnen ga ik wel iedere dag beetje bij beetje kapot, maar dat BESEFFEN dat soort moeders vaak niet, tja of juist wel...

quote:

---

Op vrijdag 29 juni 2001 13:04 schreef judge het volgende:
Er is een tijd geleden een heel uitgebreide topic over geweest, waar ik alles in vertelde, maar dat is al weer een tijd terug.

Maar het gaat gewoon hier om, mijn ex(nu mijn ex dus) heeft me toen we samenwoonde (2 jaar) gek gemaakt omdat ze perse al een kind wilde, ik wilde dat nog niet, ik zat toen nog op school.

Toen werd opeens haar vriendin zwanger en ik zag de bui al hangen, zeur zeur, letterlijk iedereen in mijn omgeving waarschuwde me, pas op, dalijk is ze ook opeens zwanger, en paf, ja hoor anderhalve maand later, was ze ook zwanger... achteraf genoeg vermoedens dat het met opzet is geweest ga ik hier verder niet op in...

We hebben toen veel ruzies gehad, meer van haar kant, ik had zoiets van, ja mag ik hier ook even van bijkomen, ik wilde wel graag kinderen, maar nog niet zo vroeg...

Toen op een dag kwam ik thuis, had ze het halve huis leeggehaald en nog heel veel andere dingen gedaan, die me nu nog pijn doen als ik eraan terug denk.

Vervolgens waren haar laatste woorden
"Jij mag van mij de vader niet meer zijn, en is alleen maar lastig als ik een ander krijg" daar ben je dan 6 jaar mee samen geweest, uh kan je wel zeggen dat ik toen even kapot ging van binnen, van pijn en verdriet.

Nu, weet ik via via, dat het vorig jaar augustus is geboren, maar ik weet niet eens hoe het heet, ik hoorde dat het een zoontje was...

En er gaat geen dag voorbij dat ik niet verlang om mijn kindje te mogen zien, geen dag.

Eerlijk gezegd mogen moeders die daar zo simpel over denken, van "is mijn kind" NAAR HELLLLLLLL LOPEN, stelletje grote klote egoisten *sorry voor het woordgebruik* maar van binnen ga ik wel iedere dag beetje bij beetje kapot, maar dat BESEFFEN dat soort moeders vaak niet, tja of juist wel...

---

Zij was een jaar ouder als ik.

Het is geboren vorig jaar rond augustus, maar ik heb zelfs geen geboorte kaartje gehad... Ik heb via via moeten horen dat ik een zoontje heb, en zelfs dat heb ik alleen maar gehoord.

De enige pijnlijke woorden die ik nu nog heel goed herinner toen ze wegging (ze was toen nog zwanger)
"Jij mag de vader niet meer zijn, en is ook alleen maar lastig als ik een ander krijg"

Ik heb mijn kind dus niet kunnen erkennen, ze was toen al weg, het enige wat ik van mijn eigen kindje heb gezien, is de echo *zucht* en zelfs die foto's had ze meegenomen...

Er zijn dagen dat het heel goed met me gaat, maar ook dagen dat ik kapot ga van binnen van verdriet. het is zo raar, het is net alsof het je blijft trekken, het laat je niet met rust...

En over me heen laten lopen doe ik zeker niet meer, dat heb nu 2 keer laten gebeuren, NOOIT meer...

Ik kwam erachter dat haar beste vriendin een site had, over baby's en ik had zelfs het vermoeden dat er ook foto's van mijn kleintje opstaan, alleen ik denk dat ze die weg heeft gehaald.
familie.clubs.nl/eigenwijs

Ik heb nu een beetje de eerste stapjes gezet, en ik zet nu door, want ik wil gewoon me kind zien, want hoe goed iedereen ook komt met al hun raad, ik kan het niet los laten, ik heb het een jaar lang geprobeert, en ik weet gewoon, het zal me nooit met rust laten.

Ik vind het zo gemeen, als ze zo graag kinderen wilde, waarom ging ze dan niet van me weg, en naar de sperma bank ofzo, maar waarom dit?...

Maar -->youngbloodmusic, hoe ben jij er dan ingeluisd? hoe is dat bij jou gegaan????

Ik heb met interesse jullie gedachtenwisseling gelezen.
Ik zag dat jullie linkten naar een site die ik voor een groot deel onderhoud.
Ik ben zelf zowel zorgend vader voor mijn zoon als dwaze vader van mijn dochter.

Ik schrijf af en toe over dit onderwerp.
Bijvoorbeeld een boekje over het zogenaamde ouderverstotingssyndroom. (zie http://home-1.worldonline.nl/~csnel/jz/pas.html) Dat gaat dus over kinderen die geleerd hebben ( in de regel ten onrechte) om een van hun ouders te haten.

Ik bereid nu een tweede boekje voor over dat onderwerp weer in opdracht van het Platform SCJF.

Ik zou jullie op het hart willen drukken niet te snel te geloven dat er iets mis is met de ouder die je niet ziet. Zelfs als dat wordt bevestigd door rapportages van kinderbescherming en dergelijke.

Als jullie er meer van willen weten hoor ik dat graag.
Het kan zijn dat ik het kan gebruiken voor het boekje ( na toestemming pas)

Jullie zijn welkom om mij te mailen:
zander@daxis.nl.

Ik weet niet of ik elke dag naar de reacties op deze plek kan kijken. Dus als je mij persoonlijk iets wilt vertellen, mail me dan.

met vriendelijke groet

Joep Zander
http://pappa.nl.nu
http://joep.nl.nu

Ik heb in een soort gelijke situatie gezeten alleen zie ik dan mijn moeder niet meer... van mijn 12e tot mijn 17e heb ik haar elke week bezocht samen met haar nieuwe man en heb daar ook dingen gezien die ik niemand wat toe wens... en inderdaad zoals al eerder in het forum vermeld komt de stap om te "breken" eigenlijk (te) laat ikzelf heb besloten om op mijn 17e niet meer met mijn zogenaamde moeder om te gaan... deze beslissing heeft dus lang geduurt... ik was op mijn 17e ook erg boos op die mensen en wat me is aangedaan heb lang lopen twijfelen over een eventuele aanslag (gelukkig kwam ik erachter dat het meer na dan voordelen op leverde) Op dit moment ben ik 24 (bijna een kwart eeuw) Ik heb dat hoofdstuk helemaal afgesloten en leef mijn leven zoals ik dat wil ik voel geen haat of verdriet meer voor haar... ze is gewoon iemand uit mijn verleden waar ik geen enkele binding (geestelijk, gevoelsmatig) meer mee heb...

Dat wilde ik even kwijt...

Ik hoop voor iedereen met problemen dat ze er uiteindelijk uit komen en positief het leven in kunnen kijken

Allen SUCCES

quote:

---

Op dinsdag 03 juli 2001 10:20 schreef pmponer het volgende:
pfff... moeilijke verhalen allemaal...
Anurism==> ik ben het gedeeltelijk met je eens inderdaad het wordt je niet "geleerd" het wordt je gewoon door je strot geramd... Waar ik echter een beetje van je afwijk is dat ik denk dat de haat die je nu voelt voor je "vader" niet de laatste fase in je verwerkings proces is... en dat er misschien nog wel verdriet zou kunnen komen (soms weet je niet eens waar het vandaan komt maar het zou daarvan kunnen komen)

Ik heb in een soort gelijke situatie gezeten alleen zie ik dan mijn moeder niet meer... van mijn 12e tot mijn 17e heb ik haar elke week bezocht samen met haar nieuwe man en heb daar ook dingen gezien die ik niemand wat toe wens... en inderdaad zoals al eerder in het forum vermeld komt de stap om te "breken" eigenlijk (te) laat ikzelf heb besloten om op mijn 17e niet meer met mijn zogenaamde moeder om te gaan... deze beslissing heeft dus lang geduurt... ik was op mijn 17e ook erg boos op die mensen en wat me is aangedaan heb lang lopen twijfelen over een eventuele aanslag (gelukkig kwam ik erachter dat het meer na dan voordelen op leverde) Op dit moment ben ik 24 (bijna een kwart eeuw) Ik heb dat hoofdstuk helemaal afgesloten en leef mijn leven zoals ik dat wil ik voel geen haat of verdriet meer voor haar... ze is gewoon iemand uit mijn verleden waar ik geen enkele binding (geestelijk, gevoelsmatig) meer mee heb...

Dat wilde ik even kwijt...

Ik hoop voor iedereen met problemen dat ze er uiteindelijk uit komen en positief het leven in kunnen kijken

Allen SUCCES

---

[..]

en wat ik merk is dat veel ouders hun kids inzetten als (s)pion.
==> ja dat gebeurd wel heel zeker.. en dat is voor niemand leuk ik moet zeggen dat mijn vader er altijd heel goed mee omging

(nou, die moeder van jou, vinnik toch wel raar dat..)
===> wat bedoel je met deze zin? ik begrijp hem niet helemaal

En wat ik merk aan de generatie van mijn ouders in ieder geval (ikzelf ben dertig jaar oud), is dat met name de vrouwen geneigd zijn om hun kids emotioneel te chanteren: als jij je vader wilt zien hoef je niet meer op mij te rekenen, na alles wat ik voor jou heb gedaan...etc.
===> dit was bij mij niet het geval (ja tuurlijk het gebeurd wel...) maar ik ben bij mijn vader blijven wonen sterker nog ik heb nooit het id gekregen dat mijn moeder mij niet eens wilde hebben en me vooral lastig vond...

Daarnaast moet ik ook wel eerlijk bekennen dat die dwaze vader-organisatie mij behoorlijke jeuk bezorgt.
-== > daar heb ik nog niet naar gekeken kan er dus niet over oordelen... ik weet wel dat sommige mensen te krampachtig hun wil door willen zetten en daardoor juist voor meer pijn en problemen zorgen dan wanneer ze het op een "normale" manier hadden aangepakt...

(begint wel erg op slow chatten te lijken)

ow ja.. en ik denk dat je in zulke situaties als kind niet kan kiezen... die keuze wordt voor je gemaakt

Mocht een van de ouders zich niet aan de bezoekregeling houden, is er dan niet iets mogelijk als wisseling van voogdij? Of kinderen laten ophalen?

Komt er zo'n banenpoeler bij zo'n rijtjewoning: "Goeiesmiddags mevrouw Doorzon, ik kom de kiddo's halen. Ja, ik breng ze netjes thuis en ze hoeven dan niet meer te eten."