Hitler na WOII naar Argentinië?

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 20:35 schreef MarkzMan_X het volgende:
Wat een feit is is dat de FBI een 11-jarig durend onderzoek heeft verricht naar het lot van de nazi-leider. Dit onderzoek leidde naar het Andes-gebergte van Zuid-Amerika.

---

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 20:36 schreef HeyFreak het volgende:
Heeft hij z'n naam niet veranderd in Zorreguieta?

---

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 20:36 schreef HeyFreak het volgende:
Heeft hij z'n naam niet veranderd in Zorreguieta?

---

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 20:37 schreef Delicate het volgende:
Was hij niet naar de Nazi basis op Antartica?

---

dan is ie wel over de 100, maargoed het kan..

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 20:42 schreef MarkzMan_X het volgende:

[..]

Ookal had ie WOII overleeft, dan is ie nu wel echt dood denk ik .

---

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 20:38 schreef Robert_Jensen het volgende:

[..]

Yep. En tot op de dag van vandaag leven ze daar in Neuschwabenland en komen zo nu en dan met vliegende schotels langs.

---

Operatie 'Highjump' heeft overigens wel plaatsgevonden.

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 20:43 schreef Hayek het volgende:

[..]

mja hij zou dan nu 111 zijn geloof ik

---

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 20:56 schreef _The_General_ het volgende:
teun, tuinman van franko is de theorie, musolini is vermoord en opgehangen door de partizanen

---

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 20:53 schreef masuyo het volgende:
ik heb ooit gehoord dat ie de tuinman van musolini was geworden ofzo

---

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 20:53 schreef masuyo het volgende:
ik heb ooit gehoord dat ie de tuinman van musolini was geworden ofzo

---

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 20:59 schreef Piro het volgende:

Link van Delicate buitengewoon interessant, waarom lees je daar niks over in de boekjes?

---

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 21:18 schreef Robert_Jensen het volgende:

[..]

Omdat het niet waar is .

---

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 21:25 schreef Hayek het volgende:

[..]

toch zijn er wel een aantal dingen wel gebeurd waar je zelden iets over leest, bijvoorbeeld de relatie met Mufti of het Madagascar Plan

---

Het Mufti-verhaal en de islamitische SS-divisies ken ik goed.

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 20:39 schreef MarkzMan_X het volgende:

[..]

Wat wel weird is is die foto die je ziet in de aankondiging: dat is namelijk een fake foto van een dode Hitler. Dat wordt nu overal aangenomen.

Waarom? Hitler werd namelijk verbrand, en op die foto is een ongeschonden lijk van Hitler te zien.

---

Hier was laatst een redelijk boeiende bbc documentaire over

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 21:25 schreef Hayek het volgende:

[..]

toch zijn er wel een aantal dingen wel gebeurd waar je zelden iets over leest, bijvoorbeeld de relatie met Mufti of het Madagascar Plan

---

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 21:39 schreef _The_General_ het volgende:

[..]

over de mufti is erg veel bekend, echter alleen in kleine kring

---

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 22:04 schreef Hayek het volgende:

[..]

precies, zelfde geldt voor het madagascar plan, typische overwinnaarslectuur wat nu op scholen wordt gegeven

---

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 20:37 schreef DJ.KRIZZ het volgende:
yep, ik zal zeker wel gaan kijken al zal het natuurlijk nooit bewezen kunnen worden anders was het al wereldnieuws geweest (net zoals bij de spear of jesus)

---

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 21:18 schreef Robert_Jensen het volgende:

[..]

Omdat het niet waar is .

---

Of de Nazi's UFO's hebben gebouwd en of een basis op Antartica is open voor discussie.

DJKRIZZ schreef:

quote:

---

yep, ik zal zeker wel gaan kijken al zal het natuurlijk nooit bewezen kunnen worden anders was het al wereldnieuws geweest (net zoals bij de spear of jesus)

---

voor mij was dit wereldnieuws ..

quote:

---

Omdat het niet waar is .

---

over die basis is vaag maar ze zijn wel degelijk gegaan !

quote:

---

Op zaterdag 27 december 2003 16:36 schreef merlin693 het volgende:
Robert_jensen schreef:
[..]

waarom is er dan filmmateriaal van ?

---

quote:

---

Op zaterdag 27 december 2003 17:02 schreef JeffreyD het volgende:
Wat is nou precies dat Madagaskar-plan en weet iemand misschien een site met meer info over die zogenaamde basis op Antarctica??
Ik ga in ieder geval wel kijken volgende week zondag!

---

http://users.pandora.be/amarcord/selys/madaga01.html

quote:

---

Op zaterdag 27 december 2003 20:15 schreef MarkzMan_X het volgende:

De 530 is dus helemaal niet aan het eind van de oorlog uitgevaren. De 977 is wel uitgevaren, maar niet om UFO-related redenen.

---

Ik dacht dat U-530 te boek stond als een die in de nadagen van de oorlog ook uitgevaren was en verder nooit meer iets van gehoord, maar dat kan ik mis hebben, ben ook maar afhankelijk van wat er hier en daar over geschreven wordt.

http://www.hohle-erde.de/body_neuschwabenland.html

quote:

---

NeuSchwabenland

Betrachtet man das Thema um die Hohle Erde etwas länger kommt man früher oder später auf das 3. Reich oder vielmehr auf die Geheimgesellschaften welche die Macht zu dieser Zeit besaßen. Gerade beim Thema Geheimgesellschaften und ihre Macht während des 3. Reiches stößt man immer wieder auf zwei Persönlichkeiten. Da wäre zum einen Freiherr Rudolf von Sebottendorf und zum anderen Karl Haushofer.

Im April 1898 verließ Adam Alfred Rudolf Glauer (bürgerlicher Name) Deutschland um nach Australien, Ägypten und später in die Türkei zu reisen. Der spätere Theosoph, Rosenkreuzer, Freimaurer und Freiherr von Sebottendorf hielt sich zu dem Zeitpunkt in Kairo auf, als der spätere Stellvertreter Hitlers, Rudolf Hess noch in Kairo zur Schule ging. Wurden hier vielleicht schon Verbindungen zueinander geknüpft? Zwischen 1900 und 1913 hat sich Glauer in Ägypten und der Türkei aufgehalten, wo er in Kontakt mit den einflußreichen Orden der Bektaschi-Derwische kam. Von ihnen wurde Glauer in okkulte Lehren eingeführt. Viele seiner Lebensjahre liegen immer noch im Dunkeln. Er hieß Rudolf Glauer, bevor er in der Türkei von dem Rosenkreuzer und Baron Freiherrn Heinrich von Sebottendorf, kurz vor seinem erneuten Auftauchen in Deutschland adoptiert und mit beträchtlichen Geldmitteln versehen wurde. Irgendwann 1917 kam er als türkischer Staatsangehöriger nach Deutschland zurück. Um deutschem Recht zu genügen, wurde die Adoption 1914 in Wiesbaden von einem Siegmund von Sebottendorf von der Rose wiederholt. Am Tag nach der deutschen Kapitulation, beging Sebottendorf (Glauer) angeblich Selbstmord im Bosporus.

Karl Haushofer wurde 1869 geboren. Haushofer war eine jener Gestalten, die zu den wesentlichen Bindegliedern zwischen den okkult-esoterischen Bewegungen der Jahrhundertwende und dem 3. Reich gehören. Als Geograph unternahm er um die Jahrhundertwende zahlreiche Reisen nach Indien und in den Fernen Osten. Spätestens 1903 muß er zu dem Kreis um den aus Kleinasien stammenden Magier und Esoteriker Georg Iwanowitsch Gurdjieff gestoßen sein. Mit ihm soll Haushofer Berichten zufolge mehrere Jahre (1903, 1905, 1906) in Tibet und zwischen 1907 und 1908 in Japan gewesen sein. In Japan lernte Haushofer die Landessprache und trat einer der bedeutesten buddhistischen Geheimsekten bei, bei der es sich vermutlich um die Gelbmützen ((dGe-lugs-pa) gehandelt haben könnte. Man sprach überdies Haushofer mediale Fähigkeiten und andere außergewöhnliche Begabungen zu. Während des Ersten Weltkrieges soll er verschiedenen Berichten nach als Hellseher aufgefallen sein, der feindliche Angriffe, Unwetter und andere Ereignisse auf die Minute genau vorherzusagen verstand. Karl Haushofer begann 1946 Selbstmord.

Freiherr R. v. Sebottendorf war wie Karl Haushofer begeisterter Indien- und Tibetreisender und ebenfalls in der Erbengemeinschaft der Tempelritter (Societas Templi Marcioni). Dies war eine Geheimgesellschaft die sich mit der Vervollkommnung des Menschen, durch Meditation , Atemübungen und Yogapraktiken beschäftigte.

Daraus läßt sich erkennen, daß vor, aber auch während dem 3. Reich Interesse bestand Verbindungen zum Osten zu schaffen. Das wohl bekannteste Beispiel hierzu ist die enge Freundschaft zwischen dem XIV Dalai Lama und dem Angehörigen der SS Heinrich Harrer. Während sich Harrer in Indien aufhielt, brach der Krieg aus, und er wurde, als junger Soldat bis 1944 von den Engländern interniert. Erst dann konnte er mit einem Kameraden nach Tibet fliehen. Ein Zufall oder das Schicksal führten dazu, daß er bis Anfang der 50er Jahre als der persönliche Lehrer des jungen Dalai Lama tätig war, den er über alle Wunder der westlichen Zivilisation unterrichtete und auch in die englische Sprache einführte. 1952 kehrte der Lehrer seiner Heiligkeit nach Deutschland zurück. Diese Geschichte wird in dem Film Sieben Jahre in Tibet (mehr oder weniger) erzählt.

Harrer sowie der Wissenschaftler und Tibetspezialist Ernst Schäfer glaubten, Tibet sei die Wiege der Menschheit, ein Zufluchtsort wo eine Priesterkaste ein geheimnisvolles Reich namens Shambhala geschaffen habe dekoriert mit dem buddhistischen Symbol vom Rad der Lehre, einem Hakenkreuz. Schäfer arbeitete nicht nur als ein einfaches Mitglied der SS, sondern zählte zum persönlichen Stab Heinrich Himmlers und wurde später Leiter der Abteilung Ahnenerbe.

Gegen Ende des Zweiten Weltkrieges entdeckten sowjetische Soldaten in Berlin mehr als 1000 tote Tibeter, die Uniformen der Wehrmacht trugen. Doch nun zurück zu den Herren Haushofer und von Sebottendorf.

Die Thule-Gesellschaft

Gegen 1918 formierten sich einige mächtige Leute um Sebottendorf und Haushofer und gründeten die ThuleGesellschaft oder den Thule Förderer und Freundschaftskreis. Welch komischer Zufall, daß nach gerade mal einem Jahr Aufenthalt in Deutschland für Sebottendorf soviel Einfluß bestand um einen Geheimbund zu gründen. Diese Gesellschaft hatte rangvolle Persönlichkeiten als Mitglieder; z.B. Guido von List, Dietrich Eckart der Chefredakteur des Völkischen Beobachters, Adolf Hitler, Rudolf Steiner der Begründer der anthroposophischen Lehren, Rudolf Hess Stellvertreter des Führers und SS-Obergruppenführer, Hans Frank der NS-Reichsleiter, Heinrich Himmler, Herrmann Göring uvm.

Hier wurden, unter Ausschluß der Öffentlichkeit, geheime Rituale sowie machtpolitische Unterredungen gehalten. Sie wurde zu einer Geheimgesellschaft, zu einem okkulten Mittelpunkt des Nationalsozialismus. Sicher war die Thule-Gesellschaft nicht allein für die Machtübernahme Hitlers verantwortlich, doch würde ein genaueres Erklären den Rahmen sprengen und vor allem vom Thema abweichen. Ein interessantes Buch zu diesem Thema ist Das Schwarze Reich (siehe Quellenangabe). Diese Thule-Gesellschaft hielt, innerhalb ihres Bundes, mit nur wenig Eingeweihten, Seancen und spiritistische Sitzungen ab. Bei diesen Sitzungen im engeren Kreis, wurde alt-verborgenes-Wissen durch Wesen im Jenseits übermittelt.

Daß, zur Zeit Hitlers, in Deutschland Symbolismus, die Geomantie und der Mystizismus etwas alltägliches war, beweist sich in der Darstellung des 3. Reiches. Die Runen als Beispiel, welche unterschiedliche Bedeutungen haben und denen verschiedene Kräfte zugesprochen werden, zierten die Uniformen der SS und auch die Fahnen des deutschen Heeres. Oder das Hakenkreuz, das in vielen asiatischen Ländern auch heute noch benutzt und als Glückssymbol angesehen wird. Sowie die Bauweise von Albert Speer, dem bevorzugten Architekten Hitlers (Wewelsburg, Olympiastadion, Parteitagsbauten,....).

Bauplan der Wewelsburg ( Anklicken für großes Bild )

Die Thule-Gesellschaft war durch Übersetzungen von tibetischen, indischen und griechischen Schriften der Meinung, daß unsere Erde hohl und von innen bewohnt sei. Ultima Thule soll die Hauptstadt des Kontinents Hyperborea gewesen sein, der älter als Lemuria und Atlantis war. Die Hyperboreaner waren Thule-Texten zufolge, technisch wie sozial sehr weit fortgeschritten. Dieser Kontinent soll im Nordmeer gelegen haben und im Verlauf einer Eiszeit gesunken sein. Während dieser Katastrophe sollen die Hyperboreaner mit Hilfe riesiger Maschinen, große Tunnel in die Erdkruste gegraben und sich unter der Himalaya-Region angesiedelt haben. Dieses Reich bekam den Namen Agharta oder Agharti mit der Hauptstadt Shamballah. (BILD) Der heutige XIV. Dalai Lama sowie Lamas aus der Mongolei und Tibet geben an dieses unterirdische Reich und den dort lebenden Herrscher der Welt (Rigden Iyepo) zu kennen. Der Dalai Lama behauptet sogar, daß er der Stellvertreter des Königs auf Erden ist. Das unterirdische Reich hatte sich über die Jahrtausende unter der gesamten Erdoberfläche verbreitet, mit riesigen Zentren unter der Sahara, dem Matto Grosso in Brasilien, Yucatan in Mexico, Mount Shasta in Kalifornien und vielen mehr.

Die Thulegesellschaft (und andere Logen) wollten mit diesen Zivilisationen wieder in Kontakt treten und beschloß mehrere Expeditionen nach Tibet zu machen (Harrer, Schäfer, ...). Weitere Expeditionen erforschten die Anden, das Matto Grosso Gebirge im Norden und Santa Catarina im Süden Brasiliens, in der Tschechoslowakei, an Nord- und Südpol und überall wo man sich erfolgreiche Funde versprach.

Ebenso dachten die Thuleverbündeten, daß durch zwei große Öffnungen an den Polen, diese innere Erde erreichbar sei. Sie beriefen sich auf Übersetzungen verschiedener Texte, Geheimwissen von unterschiedlichen Geheimgesellschaften, Gesetzmäßigkeiten welche sie in der Natur beobachten konnten, wie die Hohlräume der Körperzelle, der Eizelle, des Atoms, der Kometen, ... sowie auf die Hermetik (wie innen so außen oder Mikro- Makrokosmos).

Die Vorstellung über den Aufbau unserer Erde stützen hier noch Polarforscher wie Cook , Amundsen, Jansen und Byrd. Alle standen dem gleichen wissenschaftlichen unerklärlichen Phänomenen gegenüber:

wärmer werdender Wind nach dem 76° Breitengrad
- Vögel, Füchse und andere Tiere ziehen, obwohl es dort angeblich kälter wird, Richtung Pole
Funde von grauem und buntem Schnee, stellten sich nach dem Auftauen als Vulkanasche und Blütenpollen heraus
ebenso wurden Mammuts entdeckt, deren Fleisch noch frisch und deren Mageninhalt mit frischem Gras gefüllt war
und sie sahen stellenweise 2 Sonnen (die Innere und Äußere)

Das neue (Schwaben) Land

Mitte November 1938, als die Vorbereitungen für eine Antarktis-Expedition in vollem Gange liefen, kam der amerikanische Antarktisforscher Richard Evelyn Byrd, auf Einladung der Polarschiffahrtsgesellschaft, nach Hamburg. Dort führte er in der Urania vor 82 anwesenden Personen einen Antarktisfilm vor. 54 von diesen Personen waren Mitglieder der Schiffsbesatzung und kamen zur Schulung und Vorbereitung auf diese Antarktis Expedition. Byrd hatte den Südpol 1929 fast überflogen. Im Jahre 1938 wurde dann eine deutsche Antarktis-Expedition mit einem Flugzeugträger, welcher den Namen Schwabenland trug, durchgeführt, der dem dort erschlossenen Land den Namen gab: NEUSCHWABENLAND.

Dieses Schiff konnte mit Hilfe von Dampfkatapulten 10 t schwere Flugzeuge in die Luft befördern.

Diese fortschrittliche Technik hat 1934 bereits von der Lufthansa für den Postverkehr mit Südamerika Verwendung gefunden. Im Herbst 1938 ist die Schwabenland in Hamburger Werften für eine Expedition antarktistauglich gemacht worden. Das allein verschlang die enorme Summe von 1 Mio. Reichsmark. Die Schwabenland verließ den Hafen von Hamburg am 17.12.1938 und erreichte das Ziel, die Antarktis am 19.01.1939 bei 4° 15W und 69° 10S.

Karte Antarktis Expedition 1938 / 39

Das Kommando dieser Expedition sollte Alfred Ritscher führen. Diese Expedition sollte durch Flugerkundung, luftphotogrammetrische Aufnahmen und Flaggenabwurf deutsche Ansprüche auf antarktischen Besitz begründen. Zu diesem Zweck wurde das Flugzeugmutterschiff (Schwabenland) am Rande der Antarktis im südatlantischen Ozean stationiert und durch Flüge ein über 600.000km² großes Gebiet erkundet, welches dann als Neuschwabenland gekennzeichnet wurde. Die beiden Flugboote Boreas und Passat überflogen mehrere Male das Gebiet.

Flugboot Boreas

Sie dokumentierten dieses mit über 11.000 Fotografien, die heute noch existieren. Diese Fotografien wurden mit Zeiss Reihenkameras RMM 38 gemacht

Es wurden Gebirge mit Gipfeln über 4000m Höhe und riesige eisfreie Flächen entdeckt, die mit Namen wie Wohltat-Massiv und Muehlig-Hoffmann-Gebirge bezeichnet wurden oder das Ritscher-Land das den Namen des Führer dieser Expedition, Alfred Ritscher bekam. Es wurde von einer noch erstaunlicheren Landschaft berichtet, die auf halbem Wege zwischen dem Wohltat-Massiv und den Eisklippen der Küste entdeckt wurde. Es war ein tiefliegendes, hügeliges Gebiet mit vielen Seen, das völlig schnee- und eisfrei ist. Die Seen wurden nach einem der Flugkapitäne Schirmacher-Seen genannt.

Die Schirmacherseenplatte ( Anklicken zum Vergrößern )

Überall im Gebiet von Neuschwabenland wurden Reichsfahnen aus Metall abgeworfen und Steckflaggen an der Nordküste gesetzt.

Karte der abgeworfenen Flaggen ( Anklicken zum Vergrößern )

Nach dem damaligen Völkerrecht, welches heute noch mit einer kleinen Ausnahme gilt, war und ist dies ein legaler und gültiger Vorgang. Diese kleine Ausnahme sagt, daß heute nach internationalem Recht keine Gebietsansprüche in der Antarktis geltend gemacht werden können. Die Antarktis war zu geringen Teilen unter anderen Staaten aufgeteilt, es lebte dort keine Menschenseele und durch die Erforschung und die Abwürfe der Fahnen hat das deutsche Reich dort Handlungsfähigkeit bewiesen. Dadurch wurde eine völkerrechtliche wirksame Inbesitznahme begründet. Zu vergleichen mit der USA und dem Mond.

Die Inbesitznahme von Neuschwabenland wird heute in Deutschland von offiziellen Seiten geleugnet. Hier der Wortlaut einer Stellungnahme des Auswärtigen Amtes auf eine entsprechende Anfrage (1993):

Das frühe deutsche Reich hat Gebietsansprüche in der Antarktis nicht erhoben, und zwar auch nicht in Bezug auf das von der deutschen Antarktis-Expedition 1938/39 entdeckte Gebiet Neu-Schwabenland. Einer norwegischen Erklärung vom 14. Januar mit der ein größeres Gebiet in der Antarktis unter Einbeziehung von Neuschwabenland in Anspruch genommen wurde, hat die Reichsregierung am 23. Januar 1939 widersprochen und sich bezüglich des Gebietes die volle Handlungsfreiheit vorbehalten, die sich aus den Grundsätzen des Völkerrechts ergibt.

Konkrete Ansprüche auf das fragliche Gebiet hat das deutsche Reich allerdings weder damals noch später erhoben. Die Bundesregierung hat lediglich im Jahre 1952 das auf die Tatsache der Entdeckung gestützte Recht zur geographischen Namengebung für Neuschwabenland ausgeübt.

Aber was wollte dann das deutsche Reich mit ihren Flaggenabwürfen während der Antarktis-Expedition bezwecken, wenn nicht eine Inbesitznahme des antarktischen Gebietes? Denn berufend auf das Völkerrecht wäre dies eine regulärer Anspruch auf Neuschwabenland.

Zeitgleich mit dem Aufenthalt der deutschen Expeditionsgruppe in Neuschwabenland beanspruchte Norwegen das Koenigin-Maud-Land, also den Teil der Antarktis in dem auch Neuschwabenland liegt, durch eine königliche Resolution am 14.01.1939 für sich. Das Reichsaußenministerium unterrichtete daraufhin den norwegischen Gesandten in Berlin, daß die deutsche Regierung diese Besitzergreifung nicht anerkennen könnten. Norwegen führte als Beleg für seine Rechte auf das Koenigin-Maud-Land dessen Entdeckung und Erforschung an. Entdeckung und Erforschung eines Gebietes sichern dem Entdeckerstaat aber nicht für immer, sondern nur für einen kurzen Zeitraum die Erwerbsrechte zu. Der entdeckte Staat kann demnach jeden Versuch eines anderen Staates, dieses Land zu vereinnahmen, abwehren. Macht er dies nicht, verfällt der Gebietsanspruch des Entdeckerstaates. Da Norwegen nicht gegen das Ausbringen deutscher Hoheitszeichen auf dem von ihm beanspruchten Gebiet eingeschritten war, hat es die Entdeckungen und Erforschungen abgeleiteten Rechte zumindest für Neuschwabenland verwirkt.

Laut alten reichsdeutschen U-Bootkarten besteht die Antarktis aus zwei Teilkontinenten. Durch Tauchgänge jener U-Boote wurde dies während des Zweiten Weltkriegs herausgefunden. Was mit dem Walter-Antrieb kein Problem war. Der nach Prof. Walter benannte Walter-Antrieb wurde schon ab 1933 entwickelt. Das erste Versuchsboot V 80 erreichte schon bei der ersten Probefahrt eine Unterwassergeschwindigkeit von 26 kn, also fast 50 km/h, und übertraf damit die damals bis 9 kn übliche U-Bootgeschwindigkeit erheblich. Die Front war in Eiform beschaffen, wodurch das Wasser spiralförmig um die U-Boote gewendet wurde. Der untere Teil dieser Boote hatte die Form einer stehenden Acht, der Antrieb erfolgte mit Wasserstoffperoxid. Großadmiral Dönitz erklärte zu diesen Booten: Durch diese Typen war die Überlegenheit, die die (feindliche) Abwehr dem U-Boot gegenüber seit 1943 gewonnen hatte und die im wesentlichen auf der Überwasserortung mit Hilfe kürzester Wellen beruhte, ausgeschaltet. Das U-Boot blieb, für die Ortung nicht feststellbar, unter Wasser, operierte in schützender Tiefe und griff auch nur aus ihr heraus an.

Ebenfalls ermöglichte dieser sogenannte Walter-Schnorchel längere Strecken ohne auftauchen zu bewältigen.

Der Walter-Schnorchel

Die beiden Soldaten Siewert und Wehrend waren beide Teilnehmer der Antarktisexpedition im Jahre 1938/39. Sie berichteten, daß sie auch noch nach der Beendigung der Expedition, also im Frühjahr 1939 weiterhin auf dem Schiff Schwabenland Dienst machten und ihr Schiff im vierteljährlichen Rhythmus zwischen Neuschwabenland und Heimathafen pausenlos pendelte um Ausrüstungsgegenstände und ganze Bergbaueinrichtungen in die Antarktis zu befördern. Dazu gehörten auch Gleisanlagen und Loren, aber auch eine riesige Fräse, um Tunnelsysteme ins Eis bohren zu können.

Auf offizieller Seite wird berichtet, daß es keine reichsdeutschen U-Boote gibt, über deren Verbleib man auf alliierter Seite nichts wüßte. Es existieren sehr viele Berichte über Absetzung von reichsdeutschen U-Booten und deren Besatzungen, während und nach dem Krieg, nach Südamerika, Nordamerika und auch die Arktis und Antarktis. Daß man hierzulande noch nicht so viel darüber gehört hat, liegt einzig und allein daran, daß fast alle Unterlagen sämtlicher Kommandobehörden, Stäbe, Flottillen und U-Boote, nach dem 2. Weltkrieg in die Hände der Alliierten (speziell England) fielen und sich zum großen Teil noch dort befinden.

Dennoch bleiben hunderte von U-Booten, die offiziell ausliefen, aber nicht versenkt wurden oder in Gefangenschaft gerieten, wie vom Erdboden verschluckt. Ebenso könnte es sich mit vielen erfolgreichen Ingenieuren, Wissenschaftlern, Medizinern und Technikern zugetragen haben, welche sicher nicht alle den Alliierten in die Hände fielen.

Eine der bemerkenswertesten Aussagen zur Expedition Neuschwabenland kam von Admiral Karl Dönitz, dem Oberkommandierenden der deutschen Marine und schließlich Hitlers Nachfolger, als er sagte:

Die deutsche U-Boot Flotte ist stolz darauf, daß sie für den Führer in einem anderen Teil der Welt ein Shangri-La gebaut hat, eine uneinnehmbare Festung.

Obwohl die Briten die Drake Passage an der südlichen Spitze Südamerikas schützten, blieben Neuschwabenland und seine Küstenlinie von den Alliierten unberührt.

Ausgedehnte Erforschungen mit U-Booten in der Gegend ergaben, daß ein unterseeischer Graben vor Neuschwabenland bis zum anderen Ende des Kontinents verläuft. Man fand heraus, daß der Graben vulkanischen Ursprungs ist. Als die deutschen Forscher ihm folgten entdeckten sie warme Seen, Höhlen, Gletscherspalten und Eistunnel.

Die Theorie, daß sich eine Elite aus dem 3. Reich anhand modernster Technologie (U-Boote, ...) in die Antarktis abgesetzt hat, wird noch erhärtet wenn man die Bemühungen der Alliierten betrachtet, welche durch die Operation Highjump in Neuschwabenland landen wollten. Schaut man sich die offizielle Erklärungen zu dieser Operation an so heißt es einmal Material- und Mannschaftserprobung unter polaren Voraussetzungen, oder die von Dr. Paul A. Siple vermutete tiefgreifende Veränderung der Schelfeisküste in der Bay of Whales (Ross Sea) festzustellen. Inoffiziellen Berichten zufolge hieß der Leiter der Operation Admiral Richard E. Byrd. Derselbe Byrd der 9 Jahre zuvor noch einen Antarktis-Vortrag in Hamburg hielt.

Im Winter 1946/47 unternahm die US-Navy eine Expedition in die Antarktis. Diese Operation sah vor, daß der Expeditionskonvoi, bestehend aus Schiffen und Flugzeugen, sich in drei Gruppen teilte. Byrds sogenannte Mittelgruppe sollte die Scott-Inseln ansteuern und in Little America eine Basisstation samt Flugfeld, damit man von dort aus Erkundungsflüge in das Innere der Antarktis unternehmen konnte. Während dessen Hatte die Ost- bzw. die Westgruppe die Aufgabe die antarktische Küste zu erkunden. Es war der 21.01.1947, als der Expeditionskonvoi die Antarktis erreichte und die Männer an Bord ihrer Schiffe mit ihrer Arbeit begannen. Am 13. Februar war man soweit, bei der Byrd-Gruppe, um die Flüge ins Landesinnere zu starten. Aber schon 3 Wochen später, am 03.03.1947, ordnete Admiral Byrd den Rückzug an, weil mehrere Flugzeuge spurlos verschwunden waren. Der Rückzug erfolgte derart überhastet, daß neun Flugzeuge im ewigen Eis zurückgelassen wurden.

An der Operation Highjump waren 13 amerikanische Schiffe beteiligt, darunter Flugzeugträger, Zerstörer, Eisbrecher, ein U-Boot und 15 schwere Transportflugzeuge und Fernaufklärer und 4000 Mann. Einer der Piloten hieß Leutnant D. Bunger. Er sah als erster das, was heute seinen Namen trägt: Die Bunger-Oase. Sie gilt als eine der eigentümlichsten und schönsten Landschaft der Antarktis. Sie ist für polare Verhältnisse ungewöhnlich schwer zugängig. Obwohl sie von der Küstenlinie nicht allzu weit entfernt liegt und mit fast 200 km² Fläche eigentlich nicht übersehen werden kann, entdeckten sie die Amerikaner erst während der ByrdExpedition. Die Bunger-Oase ist eisfrei und weist durch eine erhöhte Strahlungsbilanz des freiliegenden Gesteins im Vergleich zur Umgebung ein sehr mildes Mikroklima auf. Sie hat mehrere Süßwasserseen die oft das Südliche farbenfroh reflektieren.

Admiral Byrd nimmt zu der strategischen Wichtigkeit der Pole Stellung, denen er enorme Bedeutung zumißt. Er hob die Notwendigkeit hervor in Alarmzustand und Wachsamkeit entlang des gesamten Eisgürtels, der das letzte Bollwerk gegen eine Invasion sei zu bleiben, ..das Überleben der Menschheit wie das der militärischen Wissenschaft befinden sich augenblicklich in einer lebenswichtigen Phase der Entwicklung...

Da stellen sich aber erneut viele Fragen. Wenn es kein militärisches Interesse an Neuschwabenland gab wieso benötigte Byrd Zerstörer und Flugzeugträger mit fünfzehn schweren Transportflugzeugen? Sicher nicht für das Equipment. Anderen Quellen nach sollen bei Highjump mehrere Länder wie England, Norwegen, Rußland und Kanada mit Schiffen dabei gewesen sein. Wieso wurde die Expedition mit reichlich Verlust auf Seiten der Alliierten, schon nach 2 Wochen und nicht wie vereinbart nach 3 Monaten, frühzeitig beendet? Wieso wurde laut Flugkarten des Admiral Byrd bei seiner Expedition am Südpol, Neuschwabenland als einziger Flecken der Antarktis unbehelligt gelassen? (BILD) Wieso erfolgte im September des Jahres 1979 am 5. März des Jahres 1986, Atomtests und darüber hinaus im norwegischen Sektor der Antarktis ?

Es folgt nun eine Liste der Mitglieder der Expedition Neuschwabenland 1938/39

Deutsche Antarktische Expedition 1938/39

Expeditionsleiter Kapitän: Alfred Ritscher
Kapitän des Schiffes: Alfred Kottas, DLH
Eislotse Kapitän: Otto Kraul
Schiffsarzt: Dr. Josef Bludau, NDL
Flugkapitän: Rudolf Mayr, Fuehrer der Dornier-Wales Passat, DLH
Flugzeugmechaniker: Franz Preuschoff, DLH
Flugfunker: Herbert Ruhnke, DLH
Luftbildner: Max Bundermann, Hansa Luftbild G.m.b.H.
Flugkapitän: Richardheinrich Schirmacher, Fuehrer der Dornier-Wales Boreas, DLH
Flugzeugmechaniker: Kurt Loesener, DLH
Flugfunker: Erich Gruber, DLH
Luftbildner: Siegfried Sauter, Hansa Luftbild G.m.b.H.
I. Meteorologe: Dr. Herbert Regula, Deutsche Seewarte, Hamburg
II. Meteorologe: Studienassessor Heinz Lange, R. F. W., Berlin
Techn. Assistent: Walter Krueger, R.f.W., Berlin
Techn. Assistent: Wilhelm Gockel, Marineobservatorium Wilhelmshaven
Biologe: Studienref. Erich Barkley, Reichsstelle für Fischerei (Institut für Walforschung)
Geophysiker: cand. Geophys. Leo Gburek, Erdmagnetisches Institut, Leipzig
Geograph: Dr. Ernst Herrmann
Ozeanograph: cand. Phil. Karl-Heinz Paulsen
I. Offizier: Herbert Amelang
II. Offizier: Karl-Heinz Roebke
III. Offizier: Hans Werner Viereck
IV. Offizier: Vincenz Grisar
Schiffsfunkleiter: Erich Harmsen
Schiffsfunkoffizier: Kurt Bojahr
Schiffsfunkoffizier: Ludwig Muellmerstadt
Leitender Ingenieur: Karl Uhlig
II. Ingenieur: Robert Schulz
III. Ingenieur: Henry Maas
IV. Ingenieur: Edgar Gaeng
IV. Ingenieur: Hans Nielsen
Ing. Assistent: Johann Frey
Ing. Assistent: Georg Jelschen
Ing. Assistent: Heinz Siewert
Elektriker: Elektro-Ing. Herbert Bruns
Elektriker: Karl-Heinz Bode
Werkmeister: Herbert Bolle, DLH
Katapultführer: Wilhelm Hartmann, DLH
Lagerhalter: Alfred Ruecker, DLH
Flugmechaniker: Franz Weiland, DLH
Flugmechaniker: Axel Mylius, DLH
Flugmechaniker: Wilhelm Lender, DLH
Bootsmann: Willy Stein
I. Zimmermann: Richard Wehrend
II. Zimmermann: Alfons Schaefer
Matrose: Heinz Hoek
Matrose: Juergen Ulpts
Matrose: Albert Weber
Matrose: Adolf Kunze
Matrose: Karl Hedden
Matrose: Eugen Klenk
Matrose: Fritz Jedamezyk
Matrose: Emil Brandt
Matrose: Kurt Ohnemueller
Leichtmatrose: Alfred Peters
Decksjunge: Alex Burtscheid

Eine kleine Liste mit vermißten U Booten

Boot - Indienststellung - Ort und Art des Abgangs

U 2111 - 15.05.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 2112 - 05.06.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 2113 - 07.06.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 2251 - 15.07.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 2252 - 17.07.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 2253 - 19.07.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 2254 - 20.07.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
Bis
U 2295 - 23.08.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 5034 - 15.11.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 5035 - 17.11.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 5036 - 18.11.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 5037 - 20.11.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 5251 - 10.10.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 5252 - 03.10.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 5253 - 11.10.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 5254 - 18.10.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 5255 - 13.10.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 5256 - 21.10.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 5257 - 15.10.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 5258 - 15.10.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
Bis
U 5269 - 03.11.44 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 5270 bis U 5350 - Verbleib zur Zeit nicht geklärte.
U 5751 bis U 5800 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 6201 bis U 6245 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt
U 6251 bis U 6300 - Verbleib zur Zeit nicht geklärt

Quellenverzeichnis:

- Einblicke in die Innere Erde, CTT-Verlag, Heiner Gehring

- Die Innere Erde Eine Übersicht, CTT-Verlag, Heiner Gehring

- Ausblicke auf die Innere Erde, CTT-Verlag, Heiner Gehring

- Deutsche Flugscheiben und U-Boote überwachen die Weltmeere 1+2, Gesellschaft für politisch-philosophische Studien e.V., O. Bergmann

- Das schwarze Reich, Heyne Verlag, E. R. Carmin

- Der Schatten des Dalai Lama, Patmos, Victor und Victoria Trimondi

- Montauk V Die Schwarze Sonne, Michaelsverlag, Peter Moon

- Arktos Das Buch der hohlen Erde, Edition neue Perspektiven, Joscelyn Godwin

-Das Vermaechtnis des Messias, Bastei Luebbe, Michael Baigent, Richard Leigh und Henry Lincoln

-Der heilige Gral und seine Erben, Bastei Luebbe, Michael Baigent, Richard Leigh und Henry Lincoln

- Die Legende von Atlantis, Multi Media Agency, Elia the Prophet

- Der Armstrong-Report, G. Reichel Verlag, Virgil Armstrong

- Tibet auf geheimnisvollen Pfaden....., Edition neue Perspektiven, Theodor Illion

- Die dunkle Seite des Mondes I+II, Edition Pandora, Brad Harris

- Unternehmen Aldebaran, Ewertverlag, Jan van Helsing

- Mystische Stätten, Time-Life

- ZeitenSchrift mehrere Ausgaben

- Interview mit Virgil Armstrong, Frank E. Stranges und John Hurtak

Sowie etliche Berichte aus dem Internet.

---

Klein stukje vertaald (poging tot):

quote:

---

De twee soldaten Siewert en Wehrend namen beide deel aan de Antartica-expeditie van 1938/1939.
Ze verklaarden, dat ze ook na het einde van de expeditie, in het voorjaar van 1939, op de Schwabenland (het schip) in dienst bleven en het schip onafgebroken in een drie-maandelijks ritme tussen het vaderland en Neuschwabenland bleef pendelen om uitrusting en complete bergbouwapparatuur naar Antartica te vervoeren. Daaronder bevonden zich rails en treinstellen, maar ook een een enorme boor waarmee tunnelsystemen door het ijs geboord konden worden.

[...]

Een van de opmerkelijkste uitspraken over de Neuschwabenland Expeditie is afkomstig van Admiraal Karl Dönitz, de Opperbevelhebber van de Duitse marine en uiteindelijk Hitlers opvolger, toen hij zei:

"De Duitse U-Boot vloot is er trots op dat zij voor de Führer in een ander deel van de wereld een Shangri-La gebouwd heeft, een onneembare vesting."

---

maar op eerste gezicht ...geen fijten wel verhalen door mensen die weer als bewijs een dood iemand hebben.

mijn respect voor MarkZ_man voor zo diep gaan !

quote:

---

Op zondag 28 december 2003 11:24 schreef JeffreyD het volgende:
Maar de vraag is natuurlijk als Hitler zich dan in een onneembare vesting op Antarctica teruggetrokken zou hebben of het in deze tijden überhaupt (om maar eens een Duits woord te gebruiken) wel mogelijk is dat een ontwikkeld volk ergens op de wereld leeft zonder dat wij (de rest van de wereld) weten dat ze er zijn... Zou dat kunnen?

---

quote:

---

Op zondag 28 december 2003 11:24 schreef JeffreyD het volgende:
Maar de vraag is natuurlijk als Hitler zich dan in een onneembare vesting op Antarctica teruggetrokken zou hebben of het in deze tijden überhaupt (om maar eens een Duits woord te gebruiken) wel mogelijk is dat een ontwikkeld volk ergens op de wereld leeft zonder dat wij (de rest van de wereld) weten dat ze er zijn... Zou dat kunnen?

---

quote:

---

Op zondag 28 december 2003 16:14 schreef BAZZA het volgende:
Kon een U-Boot eigenlijk zonder tanken onderweg vanuit Duitsland in een ruk doorvaren naar Arg onderwater?

---

quote:

---

onderwater?

---

Der Walter-Schnorchel

quote:

---

Op zondag 28 december 2003 16:14 schreef BAZZA het volgende:
Kon een U-Boot eigenlijk zonder tanken onderweg vanuit Duitsland in een ruk doorvaren naar Arg onderwater?

---

schepen of onderwaterbases die onderwater u boote konden bevoorraden.

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 20:39 schreef MarkzMan_X het volgende:

[..]

Wat wel weird is is die foto die je ziet in de aankondiging: dat is namelijk een fake foto van een dode Hitler. Dat wordt nu overal aangenomen.

Waarom? Hitler werd namelijk verbrand, en op die foto is een ongeschonden lijk van Hitler te zien.

Dat er dus sprake was van een groep (Russen?) die wilde doen lijken dat Hitler dood was, is duidelijk.

---

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 21:00 schreef _The_General_ het volgende:
Argentinie is een goeie mogelijkheid, veel nazi's zijn er heen gevlucht, denk aan bv de duivelse doktor mengele, er zijn miljoenen zoniet miljarden aan tegoeden ondergebracht, de perons konden het goed vinden met de nazi's en het is een bekend gegeven dat dagen na het eindigen van de oorlog er nog duitse onderzeeboten aankwamen in argentinie!

---

Weet iemand hoe het zit met deviezen van de Duitse bank die in zuid-Duitsland door een aantal SS'ers verstopt zouden zijn... Ik denk persoonlijk dat deze er niet meer liggen, die SS-soldaten zijn denk ik later teruggekeerd en hebben deze grote hoeveelheid goud en geld opgehaald. Tenminste als ik het wist zou ik 't er niet laten liggen :p

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 20:35 schreef MarkzMan_X het volgende:

Sommigen zeggen dat Hitler niet doodging in de beruchte Berlijnse bunker, en dat hij in plaats daarvan vluchtte naar Argentinië

---

Ohja en de rest van het lijk van eva braun en hitler liggen ergens in oost duitsland na een crematie in een bos uitgestrooid.
de plaats wordt geheimgehouden, omdat men niet wil dat het een bedevaartsoort voor nazis wordt

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 20:36 schreef HeyFreak het volgende:
Heeft hij z'n naam niet veranderd in Zorreguieta?

---

quote:

---

Op vrijdag 26 december 2003 21:36 schreef Muizig het volgende:

[..]

Dat was zijn butler, die vertoonde sterke vergelijkenissen met en men nam in het begin ook aan dat het Hitler was nog niet wetend dat de echte ergens verderop in een bunker zat, maar het werd wel al vrij snel duidelijk dat het lijk niet van de furher zelf was

Hier was laatst een redelijk boeiende bbc documentaire over

---

quote:

---

Dieses ist die einzige, bisher bekannte Zeichnung der Jenseitsflugmaschine mit der Unterschrift
von Viktor Schauberger, die durch die US-Behörden freigegeben wurde.

---

quote:

---

Op dinsdag 30 december 2003 13:59 schreef MarkzMan_X het volgende:

[..]

Niet zo boos!
Ik weet waar ik het over heb hoor, heb laatst nog het historisch boek "Berlijn" gelezen waar o.a. dat kaak-gebeuren aan de orde komt.

En dat is idd ook op Discovery geweest. En nu komt Discovery met een docu over dat Hitler naar de Andes zou zijn gevlucht.

Wacht nou maar eerst op die docu voordat je je mening doordramt!

---

das wat ik laatst gehoord heb

just my 2 cents for now

we wachten wel op de docu maar

quote:

---

Wacht nou maar eerst op die docu voordat je je mening doordramt!

---

bij de weg hier nog een paar linkies naar volgens zeggen echte Haunebu foto's (de naam Haunebu stamt trouwens uit oud Egypte en betekende iets in de trand van vliegend schip !)

http://www.laesieworks.com/ifo/lib/German01.html#top

[Dit bericht is gewijzigd door merlin693 op 30-12-2003 20:58]

Had dat van Schauberger niet iets te maken met wervelend water te maken ?

quote:

---

Had dat van Schauberger niet iets te maken met wervelend water te maken ?

---

Alles op Vortex en Implosie technologie gebaseerd ! en het idee kwam doordat hij altijd gefascineerd was geweest van het patroon hoe water door een beekje stroomt !

Hier een goede link

http://www.newphys.se/fnysik/2_1/schauberger/

[Dit bericht is gewijzigd door merlin693 op 31-12-2003 00:30]

quote:

---

Viktor Schauberger - a brief Biography
--------------------------------------------------------------------------------

1885 Viktor Schauberger born in Holzschlag, Upper Austria, into a family with a long tradition of caring for the unspoilt Alpine forests.

1914-18 Soon after the birth of his son Walter, Viktor was enlisted in the Kaiser's army.

1919 Appointed forest warden and gamekeeper.

1920 Became head warden ('forst meister') in Brunnenthall-Steyerling, the property of Prince Adolph van Schaumburg-Lippe.

1922 Radical designs of new log flume at Steyerling, which greatly reduced cost of bringing trees out of inaccessible mountains, with no damage to the timber.

1924-28 National consultant for timber flotation, building successful flumes in Austria, Bavaria and Yugoslavia.

1929 First patent applications for water engineering and turbines. This was a very creative time, and for the next few years he did a lot of writing.

1930-32 Experiments with producing electrical energy directly from water, converting degraded into pure water and the prototype of the 'trout turbine' based on his observations of a trout's behaviour in a fast flowing stream. Study of comparative agricultural methods in Bulgaria, sanctioned by King Boris.

1933 Publication of his only book, Unsere Sinnlose Arbeit "Our Senseless Toil - The Cause of the World Crisis"; subtitled 'Growth through Transformation, not Destruction, of the Atom'. Meeting with Hitler to discuss Viktor's ideas about power generation and agricultural methods.

1936-7 Arnold Hohl made detailed records of his visits to Viktor Schauberger, with contemporary writings, letters, notes and comments which were published in 1993 in a special edition of Mensch und Technik - naturmass (Humanity & Technology - in accordance with Nature).

1938 Constructs with his son Walter a replica of Lord Kelvin's Falling Water Experiment of capillary research, generating a voltage of 20,000 volts.

1940 The first Repulsine (flying saucer) built first in Berlin and then in Vienna, where the prototype broke from its mooring and smashed through the factory's ceiling. Heinkel steals Viktor's copyright and builds his Schriever 'Flying Top' in his Rostock factory.

1943 Himmler gives the SS the task of producing secret weapons. Viktor gets sucked into the Nazi machine against his will.

1944 Schauberger drafted into the SS and ordered (on pain of death) to develop an improved Repulsine and a submarine engine for Germany's war effort, at the Mathausen concentration camp. All prototypes and working models of the Repulsine subsequently ordered by Field Marshall Keitel to be destroyed on the collapse of the German armies.

1945 Invading Russian intelligence team removes Viktor's research papers and his models from his Vienna flat. Held for a month in 'protective custody' by American forces in Austria who decided he was not to be deported to the USA, as were countless other German atomic scientists, engineers and physicists. Viktor starts work on his Klimator, for domestic air conditioning.

1945-50 Focuses on research to increase soil fertility and agricultural production.

1950 Patent application for his radical 'golden plough'. Viktor's son Walter invited by St. Barbe Baker to go on a top universities lecture tour in England. British scientists impressed, but admitted to St. Barbe afterwards that, though his implosion theories were unchallengeable, their adoption would mean 'rewriting all the textbooks in the world'.

1952 The experiments carried out at the Department of Hygiene at the Stuttgart University of Technology by Prof. Franz Pöpel, on the investigation of friction in helicoids pipes with various forms of wall structure. This independent investigation was to vindicate Viktor's theories of how to reduce (even to a negative value) the friction of liquids in pipes.

1956 A Canadian aerospace company offers to buy a propulsion system for their Avrocar disc from Schauberger, which he declined because it was likely to be used for military purposes. Another offer of $3 million by an American company he turned down for the same reason.

1958 In April, Viktor agrees go with his son Walter to Texas to develop radical power technology with an American consortium. Disagreement ensues as to the purpose of the research, and after refusing to cooperate, they were allowed to go home only on condition that Viktor surrendered to the Consortium all his patents past, present and future. Viktor dies, a desolate man, five days after returning home.

1966 Dr. Evgeny Podkletnov, a Russian scientist admits to Jane's Defence Weekly editor that his father was given Schauberger's papers, from which he was able to develop an anti-gravity device which, in 2002, was introduced into the Boeing Aerospace programme.

---

quote:

---

Alles op Vortex en Implosie technologie gebaseerd ! en het idee kwam doordat hij altijd gefascineerd was geweest van het patroon hoe water door een beekje stroomt !

---

Ik begrijp dat het Coanda-effect ook een verklaring kan zijn voor het opstijgen van één van zijn ontwerpen, een kwestie van onderdruk.

Ik lees hierboven iets over Podkletnov, maar volgens heeft dat alles met de materiaalkeuze te maken en weinig met stromend water.

[Dit bericht is gewijzigd door bramiozo2002 op 31-12-2003 00:51]

Het heeft te maken met Phase ophopingen die grotere energie kwadraten kunnen creeren

hoe..denk aan Tesla en HAARP

het heeft niks meer met acoustique te maken ! maar hogere frequenty knopen !

just my 2 cents

Het verband tussen Biefeld-Brown en Tesla begrijp ik wel, Schauberger en Tesla niet eigenlijk. HAARP... kan er niet opkomen

Schauberger had een experiment gedaan met capillaire opstijging waarbij naar het schijnt heel veel stroom opgewekt kon worden, is dat een bekend ontwerp of heeft hij dat niet uitgewerkt op papier ?

p.s. Coanda is eigenlijk hele basic-Aerodynamic, alleen ik had het wel vernomen via een van die sites .
p.p.s. het resultaat van Podletkov gaat in tegen de algemene relativiteitstheorie, toch heb ik nog geen enkel stuk gelezen dat dit aangeeft, de a.r.t. is niet afhankelijk van materiaalkeuze, slechts van massa...ik begrijp het niet.

Dus jullie zeggen dat de nazi's bezig waren met vliegende schotels?
En dat er een paar echt gevlogen hebben, iig zijn opgestegen?

quote:

---

De DM1 (Darmstadt-Munchen 1, ook bekend als Li-P13) is overigens wel echt. Zou vliegen met een Lorin aandrijving.

---

De Lorin-aandrijving is inweze een ramjet, heel duidelijk te zien op onderstaande afbeelding :

http://www.kheichhorn.de/html/body_lippisch_dm1.html

Typen: DM-1 DM-2 DM-3 DM-4
Spannweite m 6,00 bis 8,25
Länge m 6,32 bis 8,94
Höhe m 3,25 bis 4,12
Besatzung 1 Pilot sitzend oder 1 Pilot liegend
Verwendungszweck Versuchsflugzeug Überschall-Versuchsflugzeug, DM-2 mit Druckkabine Triebwerkserprobung:
Steiggeschw. km/h - 500
Höchstgeschw. km/h bis 1.200
Landegeschw. km/h 72 bis 85
Gleitzahl 7
Triebwerk - Walther C-Raketen-Triebwerk
Leergewicht kg 375 - 2.500 ohne Triebwerk
Fluggewicht kg 460 - 11.500
Baustoffe Holz, Stahlrohr, Metall
Produktionsdatum: Ende 1945

Bewaffnung: keine

De afgebeelde ramjet zal alleen opereren bij subsonische snelheden, kijkend naar de vorm van de uitlaat, verder lijkt de algehele vorm wel geschikt voor supersone snelheden.

[Dit bericht is gewijzigd door bramiozo2002 op 01-01-2004 16:15]

Een Stuka kan inderdaad niet door de geluidsbarriere, duikvlucht of niet.

[Dit bericht is gewijzigd door bramiozo2002 op 01-01-2004 18:17]

quote:

---

Op donderdag 1 januari 2004 18:01 schreef MarkzMan_X het volgende:

[..]

Dat vliegtuig heeft nooit gevlogen hoor!

Maar Duitse piloten die doken met een Stuka vliegtuig gingen al door de geluidbarriere. Dus zo bijzonder was mr. Yeager niet .

---

quote:

---

Op donderdag 1 januari 2004 18:13 schreef MarkzMan_X het volgende:

[..]

In duikvlucht, zeer zeker!

Volwassen reactie van je ook .

---

quote:

---

Op dinsdag 30 december 2003 20:47 schreef merlin693 het volgende:

http://www.laesieworks.com/ifo/lib/German01.html#top

---

Dan heb je wel ooggetuigen zou je zeggen.

Leuke foto's.

quote:

---

The first design to come from the team was the DM-1, which was found in an incomplete state at the end of the war by the Americans. Construction work had started on the DM-1 flying testbed in November 1944. A pure delta with 60° swept leading edges, it was to be used initially as a glider to investigate flight characteristics. Fin and rudder shape mirrored that of the wings, and the pilot was accommodated in a cockpit at the base of the fin.

It was originally intended to carry the DM-1 on the back of a Siebel Si 204 to a height of 25,900 ft (7,900 m),), from which it would dive to an anticipated speed of 348 mph (560 km/hr). At a later stage the DM- 1 was to be flown at a speed of 497 mph (800 km/hr) under the power of a rocket motor. At the other end of the speed range, the aerodynamic characteristics of this little single-seat aircraft were such that a landing speed of only 44 mph (70 km/hr) was expected. The Americans shipped the prototype back to the USA for completion and flight testing, and the resulting data were incorporated into the design of the many US delta-wing aircraft which appeared in subsequent years, such as the F-102 and F-104.

---

quote:

---

Is gewoon een bewering die ik heb overgenomen van Discovery channel.
En reageer even normaal man, 1964 staat er bij je geboortejaar - maar je gedraagt je als een klein kind .

---

[Dit bericht is gewijzigd door bramiozo2002 op 01-01-2004 18:26]

quote:

---

Op donderdag 1 januari 2004 18:19 schreef MarkzMan_X het volgende:

[..]

Is gewoon een bewering die ik heb overgenomen van Discovery channel.
En reageer even normaal man, 1964 staat er bij je geboortejaar - maar je gedraagt je als een klein kind .

---

quote:

---

Op donderdag 1 januari 2004 18:16 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Stukas gaan in Duikvlucht niet door de geluidsbarriere, en dit te beweren is lachwekkend.
Als je ook maar iets van aerodynamica zou weten zou je inzien dat dit onzin is. Een stuka is zo gestroomlijnd als een kippeschuur en als je dit soort snelheden hier mee zou willen bereiken, dan zou die uit elkaar breken

---

Trouwens ALLE Amerikaanse straaljagers en ruimtevaartschepen zijn afkomstig vd Duitsers. ALLE! Zonder Von Braun had er nog geen tennisbal op de maan geland.

quote:

---

Op donderdag 1 januari 2004 18:19 schreef Delicate het volgende:

[..]

Er zou boven Praag toch een Haunebu hebben gevlogen?

Dan heb je wel ooggetuigen zou je zeggen.

Leuke foto's.

---

quote:

---

Op donderdag 1 januari 2004 18:23 schreef Robert_Jensen het volgende:

[..]

Wat bazel je? Dat is algemeen bekend man!

Trouwens ALLE Amerikaanse straaljagers en ruimtevaartschepen zijn afkomstig vd Duitsers. ALLE! Zonder Von Braun had er nog geen tennisbal op de maan geland.

---

[Dit bericht is gewijzigd door Pietverdriet op 01-01-2004 18:30]

quote:

---

Op donderdag 1 januari 2004 18:27 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Geweldig, Ben een benieuwd hoeveel mensen hier absoluut in geloven.
:-)

---

quote:

---

Wat bazel je? Dat is algemeen bekend man!

Trouwens ALLE Amerikaanse straaljagers en ruimtevaartschepen zijn afkomstig vd Duitsers. ALLE! Zonder Von Braun had er nog geen tennisbal op de maan geland.

---

Het daaropvolgende stukje is irrelevant en incorrect.

Punt!

Daarvoor hoef je geen topic te openen.

Doorgaan met "Hitler na WOII naar Argentinie ?" , anders maken we wel een nieuw "geheime wapens van de luftwaffe" topic aan ofzo .

Vanaf mijn eerste reactie ontspoort het eigenlijk, excuses nog .

Stuka's in een duikvlucht mach 1? No way. Die zouden spontaan uit elkaar vallen. Ze hadden trouwens duikremmen, omdat het bij hogere snelheden best wel lastig wordt om goed te mikken (en minstens zo belangrijk: op tijd op te trekken).
Niettemin is het best mogelijk dat sommige snellere vliegtuigen v.h. einde van WOII in een duikvlucht inderdaad mach 1 konden halen. Heb 'r geloof ook wel 'ns iets over gelezen dat Spitfirepiloten heftige trillingen rapporteerden bij een snelle duikvlucht.

quote:

---

Op zaterdag 3 januari 2004 13:43 schreef MarkzMan_X het volgende:

[..]

Vreemd dat in geen van de TVgidsen er iets over staat, toch zag ik gister op Discovery de aankondiging nog.

---

Oftewel heel de avond over hitler.

http://washingtontimes.com/upi-breaking/20040102-104514-1012r.htm

quote:

---

Op maandag 5 januari 2004 12:26 schreef Wombcat het volgende:
Ook opvallend: de manier waarop de FBI hun materiaal archiveerde, met al die doorhalingen. Vind ik erg vreemd voor een organisatie die toch de misdaad serieus bestrijdt (mag je toch aannemen).

---

quote:

---

Op maandag 5 januari 2004 12:47 schreef JeffreyD het volgende:
Ik vond de uitzending eigenlijk zwaar tegenvallen... De bewijzen (als je ze zo mag noemen) zijn echt flinterdun. Maar als de documentaire Hitler of the Andes heet mag je eigenlijk ook wel verwachten dat je uitgebreide info krijgt over hoe hij dan daar geleefd zou hebben en dat het dan niet maar 10 min gaat over Argentinië. En dat er wel wat meer getuigen aan het woord kwamen dan een of ander dement serveerstertje... Maar goed, voor de rest was het wel leuk

---

quote:

---

Op maandag 5 januari 2004 12:36 schreef _The_General_ het volgende:

[..]

lol die doorhalingen doen ze alleen in stukken die ze naar buiten brengen, in hun archief zitten ze gewoon helemaal

---

Ik had verder ook niet het idee dat de aflevering probeerde te bewijzen dat Hitler in de Andes leefde, maar meer chronologisch naliep welke theorieën er zoal geweest waren. De deskundigen die erbij gehaald werden, moesten duidelijk niet veel van het Andes verhaal hebben.

quote:

---

Op dinsdag 6 januari 2004 12:29 schreef Het_Vijfde_Wiel het volgende:
Het staat vrijwel vast dat Hitler in Berlijn is omgekomen, maar andere nazi-kopstukken zijn wel degelijk naar Zuid-Amerika gevlucht. Het is bijvoorbeeld een feit dat Mengele pas eind jaren '70 in Brazilië is overleden.

---

quote:

---

Op zondag 28 december 2003 11:24 schreef JeffreyD het volgende:
Maar de vraag is natuurlijk als Hitler zich dan in een onneembare vesting op Antarctica teruggetrokken zou hebben of het in deze tijden überhaupt (om maar eens een Duits woord te gebruiken) wel mogelijk is dat een ontwikkeld volk ergens op de wereld leeft zonder dat wij (de rest van de wereld) weten dat ze er zijn... Zou dat kunnen?

---

quote:

---

Op zondag 28 december 2003 19:01 schreef Karrakas het volgende:

[..]

Eichman (spreek ik het goed uit?) is ook gevlucht (in ieder geval naar Zuid Amerika) die is alleen in de val gelokt door de Joodse geheime dienst en meegenomen naar Israel, waar hij, meen ik me te herinneren, zelfmoord gepleegd had in zijn cel, voordat hij opgehangen zou worden.

---

De documentaire viel me wat tegen (zoals men al zei wat weinig over Argentinie zelf. Die vrouw leek me nou ook niet echt betrouwbaar). Ik zou wel eens wat meer willen lezen over de bunker van Hitler enz. enz. Dit word ook nooit echt uitgelicht hoe groot dat was. Wat het bevatte en waarom het echt op een plek zat die iedereen zich wel kon voorstellen.

wat ik niet wist is van de ziekte parkinson....dus hij heeft het als die het gered heeft niet lang kunnen volhouden !

das een troost hoop ik !

[Dit bericht is gewijzigd door merlin693 op 07-01-2004 04:15]

quote:

De vlucht van de nazi's naar Zuid-Amerika.
Door Hernan Etchaleco.

Na de Tweede Wereldoorlog bereikten ten minste vijf Duitse onderzeeërs Argentinië met niet minder dan vijftig hoge Duitse nazi's aan boord. Tijdens de reis brachten ze een Amerikaans oorlogsschip en de Braziliaanse kruiser Bahia tot zinken; er vielen meer dan vierhonderd doden, waaronder Amerikaanse burgers. Zowel de Verenigde Staten als de Britse overheid hebben deze operatie systematisch geheim gehouden. Waarom? Hebben zij Hitler naar Patagonië gebracht?

Twee Argentijnse onderzoekers, Carlos de Napoli en Juan Salinas, hebben met hun goed onderbouwde onderzoek een bijdrage geleverd aan de onthulling van het laatste geheim van de Tweede Wereldoorlog. De operatie heette Ubersee Süd (naar het Zuiden over zee) en volgens hun onderzoek hielpen de Amerikaanse en de Engelse regeringen zo nazi-officieren ontsnappen uit Russische handen.

'De Tweede Wereldoorlog eindigde op 7 mei 1945 en de eerste onderzeeërs arriveerden in Argentinië op 10 juli van dat jaar. De tweede onderzeeër bereikte op 17 augustus Argentinië', zegt De Napoli. De Argentijnse onderzoeker refereert aan de bekende landing van de Duitse onderzeeërs U-530 en U-977 die zich destijds aan de Argentijnse marine overgaven. De bevelvoerders Otto Wermuth en Heinz Schäffer werden gearresteerd en verschillende keren ondervraagd in Buenos Aires, Washington en London. Wat echter systematisch geheim gehouden is door de Amerikaanse en Britse overheid, is het feit dat zij het Amerikaanse gevechtsschip de USS Eagle 56 voor de Amerikaanse kust en de Braziliaanse kruiser Bahia temidden van drie andere schepen tot zinken brachten. De vraag is nu waarom de Britten en Amerikanen de moord op meer dan vierhonderd mensen geheim hielden, terwijl de oorlog twee maanden eerder al afgelopen was?

'Het was een samenzwering tegen de Sovjet-Unie. Operatie Sunrise was ontworpen om de oprukkende troepen van Stalin in Europa tegen te houden. Daarom wilden de Engelsen Duitse officieren en soldaten achter de hand houden om de oorlog tegen Rusland voort te zetten en het communisme te vernietigen. Operatie Ubersee Süd is onderdeel van deze grotere operatie', legt Juan Salinas, voormalig onderzoeker van de bomaanslag op een joodse club in Buenos Aires in 1995, uit.

Top Secret

Helaas is het niet mogelijk deze informatie bij officiële bronnen te controleren aangezien documenten die betrekking hebben op operatie Sunrise door zowel de Britse als de Amerikaanse overheid zijn geclassificeerd als 'Top Secret'. Dit betekent dat ze gedurende 75 jaar niet voor onderzoek beschikbaar zijn. Saillant detail: alleen deze documenten over de Tweede Wereldoorlog blijven gesloten.

Churchill was het meesterbrein achter de ontsnapping van de nazi-officieren. De Argentijnse marine had - op aangeven van Britse instructies - een vrije zone gecreëerd om de Duitsers de kans te geven te ontschepen zonder gestoord te worden', vertelt Salinas aan de Russische nieuwswebsite pravda.ru. Er bestaat zelfs een bevel, uitgevaardigd door de Argentijnse autoriteiten, om aanvallen op Duitse onderzeeërs in de nabijheid van de Argentijnse kust te stoppen. De oplettende lezer kan zich afvragen waarom anderen de Duitse onderzeeërs aanvielen, als de Engelse regering achter de operatie zat. De Napoli antwoordt: 'De opvolgers van Churchill (de conservatieven verloren de verkiezingen die direct na de Tweede Wereldoorlog plaatsvonden en de Labourpartij kwam aan de macht) wilden niet dat de operatie doorging.'

De operatie ging echter door en niet minder dan vijftig hoge officieren van het Derde Rijk vonden een schuilplaats in de desolate streek in de zuidelijke regio's van Argentinië en Chili. Het is belangrijk om op te merken dat in Patagonië de grootste gemeenschap Duitsers van Latijns Amerika woont en veel nazi's en Ustasha-criminelen daar na de oorlog geleefd hebben, o.a. Mengele, Eichmann, Martin Bornmann, Ante Pavelic en Erich Priebke.

Salinas en De Napoli konden de tocht van de Duitse onderzeeër doen herleven op basis van documenten die werden geleverd door de Argentijnse, Braziliaanse en Amerikaanse marines, de Noorse en Deense ambassades in Buenos Aires en het Nationaal Archief (NARA) van de Verenigde Staten. Ook werden interessante gegevens geleverd door de memoires van Hans Schaeffer, bevelvoerder van de U-977.

Tragedie

Een vloot van bijna twintig onderzeeërs vertrok uit de Noorse havenstad Bergen, tussen 1 mei en de capitulatie van het Derde Rijk zes dagen later. Ze voegden zich samen in Cape Verde, een Atlantische archipel dichtbij Afrika, met een andere groep onderzeeërs die van de Amerikaanse kusten kwamen (o.a. de U-530). Daar hoorden zij dat de Flensburg-regering met aan het hoofd groot-admiraal Dünitz, die aan de macht kwam na het vertrek van Hitler en die door de geallieerden tot 23 mei 1945 in leven werd gehouden, was gevallen.

De Duitse commandanten, die een nieuwe wending in de internationale politiek verwachtten door het uitbreken van een conflict tussen de Sovjet-Unie en de Amerikaans-Engelse coalitie, werden zich ervan bewust dat ze nu op eigen kracht verder moesten. Sommige officieren besloten hun onderzeeërs te laten zinken en zich over te geven aan de vijand of terug te keren naar Europa. Ten minste zes overblijvers, waaronder de U-530 en de U-977, zetten koers naar Argentinië met aan boord belangrijke passagiers en een hoeveelheid goud.

'Toen kwam de tragedie', vertelt Salinas. 'Vermomd als vissersschepen varen de onderzeeërs op zee. Kort na het passeren van de evenaar ontmoeten ze de begeleiders van de Amerikaanse vliegtuigen die op weg zijn naar Japan, op de route Natal-Dakar.'

De Braziliaanse kruiser Bahia nam aan deze operatie deel, toen zij volgens de onderzoekers werd beschoten door twee akoestische torpedo's die afgevuurd werden door de U-977. In deze grootste ramp van de Braziliaanse marine kwamen 366 bemanningsleden om het leven.

Aan boord van de Bahia werkten vier Amerikaanse radiobedieners. Zij kwamen in de beschieting om het leven, maar werden door de Amerikaanse regering als vermist opgegeven. Blijkbaar is dit de belangrijkste reden waarom de Duitse regering niet meewerkte aan het onderzoek van Salinas en De Napoli. De Brazilianen zeiden dat het zinken van de Bahia een ongeluk was, exact dezelfde reden als de Amerikaanse marine tot vorig jaar gaf voor het beschieten van de USS Eagle 56. De U-977, de U-530 en de andere onderzeeërs voeren door naar Argentinië en de eerste twee gaven zich daar over aan de plaatselijke autoriteiten.

Was Hitler een van de passagiers van deze duikboten? De Napoli: 'Wij denken dat Hitler, Eva Braun, Grettel Braun en Martin Bornmann met deze operatie wisten te ontsnappen. Wij kunnen echter niet bevestigen of Hitler in Argentinië is aangekomen of niet.'

Martin Bornmann stierf in Paraguay. Misschien worden de verdenking van Stalin nu bewaarheid: 'Hitler vluchtte naar Spanje of naar Argentinië', zei hij tegen de toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, James Byrne. Het onderzoek gaat door. (Bron: pravda.ru)

Uit TARGETS, maart 2003. (redactie@targets.org)

quote:

Hitler no se suicidó en Berlín, murió en la Argentina

Hola!, mi nombre es Sara Levi, estoy utilizando este medio junto a unos amigos
periodistas freelance en todo el mundo para difundir una investigación
sumamente importante de un colega. En síntesis la tesis de Patrick Burnside
es que Hitler sobrevivió a la Segunda Guerra Mundial, se evadió de Berlín en
un avión jet y desde Noruega se embarcó con sus seguidores en un convoy de
U-Boote viajando hasta la costa patagónica de la Argentina, donde, en la
falda de los Andes, vivió tranquilo por casi 15 años. Esto fue posible
gracias a un plan desarrollado por el jefe de la Inteligencia alemana, el
Almirante Canaris, entre el 1942 y el 1943 y el rol de una de sus agentes
que en la Argentina resultó indispensable Eva María Duarte. Evita,
utilizando a Domingo Perón, logró ejecutar exitosamente parte del plan de
Canaris, quien también tuvo conexiones interesantes en Chile y en Uruguay.
Hay pruebas documentales que varios servicios de Inteligencia americanos
sabían, ya desde 1944, cuanto se había proyectado y que, desde 1945, dejaron
tranquilo a Hitler en caso de necesitarlo ante la perspectiva de una Tercer
Guerra Mundial considerando una eventual invasión soviética a través de
Alemania Oriental. Los documentos que avalan la investigación fueron
desclasificados hace poco tiempo por el FBI y pese a este hecho el tema y la
investigación relativa es sistemáticamente ignorado por la prensa. Se eligió
este medio incorruptible por que sólo es nuestro deseo que sean de total
dominio público los elementos documentales y testimoniales de lo que
ocurrió. Por eso si le interesa el tema o conoce a alguien que le pueda
interesar puede ingresar libremente al sitio www.hitlerescape.com donde hay
una síntesis de la investigación nacida como complemento a la misma, donde
se pueden visualizar 600 fotos y documentos muy comprometedores para la
pareja Perón y los Servicios de Inteligencia estadounidenses OSS-FBI-CIA.
Tiene que saberse la compleja verdad y no el dogma simplón que conocemos
desde más de medio siglo, es el mínimo que se debe a las decenas de millones
de muertos de la Segunda Guerra Mundial desencadenada por Hitler.

quote:

¿Pudo refugiarse Hitler en Argentina?
Adolf Hitler vivió en la Patagonia tras huir en 1945 de Alemania, al menos eso sostiene el periodista argentino Abel Basti en su libro Bariloche nazi-guía turística, que saldrá a la venta la semana próxima en su país.

Hitler y su amante Eva Braun «no se suicidaron, huyeron hasta las costas argentinas en un submarino y vivieron muchos años» en las proximidades de San Carlos de Bariloche, ciudad turística y centro de esquí a unos 1.350 kilómetros al suroeste de Buenos Aires, indicó el periodista.

Basti reproduce documentos, testimonios, fotografías y planos para guiar al lector (o turista) hasta los lugares que habrían servido de refugio a Hitler, Martin Borman, Joseph Mengele y Adolf Eichmann.

Numerosos miembros destacados del partido nazi alemán lograron escapar de Berlín y entre otros lugares, se refugiaron en Argentina. El autor del libro recuerda la «oleada de submarinos» alemanes que llegaron a las costas del sur del país poco después de concluida la Segunda Guerra Mundial.

«Hay muchas y fehacientes pruebas de la huida de nazis hacia la Argentina en coincidencia con la llegada de submarinos alemanes a la Patagonia», señaló, tras recordar el «vital apoyo» que el entonces gobierno argentino presidido por Perón prestó «para refugiar en el país a los secuaces del Führer».

Basti, que reside en Bariloche, inició hace una década su investigación sobre los nazis refugiados en esa pintoresca ciudad y asegura contar con testimonios de pasajeros de los submarinos alemanes que llegaron a la Patagonia, que serán la base de un segundo libro.

No le agrada la pregunta de si con su obra desafía la historia oficial sobre el suicidio de Hitler y de Eva Braun en su bunker de Berlín, el autor asegura en tono polémico que «nunca se encontraron, al igual que de muchos otros nazis presuntamente suicidados».

«La única historia oficial es el informe al Kremlin del general Jukov (comandante del Ejército soviético que ocupó Berlín) de que Hitler y varios jefes nazis escaparon, presumiblemente a España o a Argentina, y así se lo comunica Stalin al Gobierno de Estados Unidos», aseguró Basti.

La versión del periodista argentino contradice el relato de Otto Guensche, principal teniente de las temidas SS y miembro del círculo cercano a Hitler durante la guerra que aseguró haber ayudado a quemar el cuerpo del Hitler.

En una entrevista concedida a la cadena británica BBC porco antes de su muerte, el pasado 2 de octubre de 2003, el ex oficial nazi afirmó que se encontraba junto a Hitler y Eva Braun en el búnker en el que la pareja se suicidó poco después de que el propio Führer le pidiera personalmente que quemara su cuerpo. Guensche contó en esa entrevista que arrojó sobre el cadaver los trapos que iniciaron el fuego después de que el jefe de personal Martin Boorman fracasara en un primer intento de quemarlos.

El libro "Bariloche nazi-guía turística", que se complementará con una web en Internet de próxima aparición (www.barilochenazi.com.ar), comienza con la historia de otro oficial de las SS, Erich Priebke, extraditado de Argentina a Italia en 1995 por su responsabilidad en el fusilamiento de 345 rehenes italianos por las tropas alemanas en 1944, como represalia por un atentado de los partisanos antifascistas.

Usando su verdadero nombre, Priebke llegó con su familia a Bariloche en 1948 donde presidió la "Asociación Cultural Germano-Argentina" y vivió como un ciudadano más hasta que fue descubierto por la BBC de Londres en 1994. La reacción de una parte de la sociedad barilochense que se manifestó a favor del "buen vecino" de la colonia alemana, ocasionó que Bariloche fuese considerada como un pueblo “pro-nazi” en el resto de Argentina y buena parte del mundo.

Este caso fue la punta del iceberg de la investigación de Basti para describir una compleja trama de empresas e instituciones creadas en Argentina "al sólo efecto de la huida de los nazis y de blanquear dinero de las rapiñas de guerra".

El periodista también matiza en su libro la historia oficial sobre las muertes de Martin Borman, el segundo en la jerarquía nazi después de Hitler, y del médico Joseph Mengele, ya que reproduce testimonios y fotografías que dan cuenta del paso por Bariloche de esos dos criminales de guerra.

El autor del libro menciona a Ridolf Fraude, hijo del millonario alemán Ludwing Fraude, como pieza clave para la entrada en Argentina de destacados nazis, entre ellos Eichmann, capturado en 1960 a las afueras de Buenos Aires por un comando israelí y ejecutado dos años después en Israel.

Sobre la supuesta presencia de Hitler y Eva Braun , en el libro publica una fotografía de la finca "Inalco", ubicada en Villa la Angostura, a orillas del lago Nahuel Huapi, 80 kilómetros al norte de Bariloche, el «refugio elegido por los nazis argentinos para esconderlos», una residencia que pertenecía a un empresario argentino allegado a Juan Domingo Perón.

Basti asegura que Hitler también vivió durante su paso por Argentina en la hacienda San Ramón, a 10 kilómetros al este de Bariloche, una propiedad en aquel entonces del principado alemán de Schaumburg-Lippe

quote:

Taras
La literatura nazi en América

Hitler llegó a Península Valdez en un submarino alemán, cruzó la Patagonia a caballo y vivió catorce años en la mansión del sur argentino en la que murió plácidamente. O quizá no murió, hizo un pacto con alienígenas reptiloides, fue modificado genéticamente y ayuda desde la Antártida a conquistar el planeta a cambio de un 25%. O quizá pasa el día pintando blancos paisajes árticos. O... Informes del FBI, guías turísticas para conocer las casas de los nazis refugiados, avistajes de ovnis con esvásticas y kilos y kilos de libros publicados en Argentina y Estados Unidos siguen sosteniendo las hipótesis más descabelladas sobre el destino de Adolf Hitler. Radar leyó copiosamente y cuenta lo mejor (o lo peor).

Por Sergio Kiernan

Adolfo Hitler murió tranquilo, en 1959, a los 70 de edad, mirando un lago y una montaña en el sur argentino. En realidad, no: murió en una base secreta de la Antártida, habiendo puesto en marcha una alianza entre los nazis y los alienígenas reptiloides para dominar el mundo, con los alemanes yendo con el 25 por ciento del negocio. Pero, verdaderamente y entre nosotros, todavía vive entre los hielos argentinos, gracias a la tecnología genética de los rebeldes de la constelación de las Pléyades, una raza extraterrestre que también lo quiere de socio en la conquista del mundo y le ofreció un mejor porcentaje.
Como el führer alemán se rehusó a entregarse –tenía miedo de que Stalin lo exhibiera en una jaula, algo que probablemente él hubiera hecho de capturar al soviético– su final en Berlín, en mayo de 1945, dio pie a todo tipo de leyendas. Son cuentos que han florecido y se han complejizado hasta transformarse en una pseudociencia rentable, apasionante y con variantes “seria” y “pop”. Así como hay gente que cree que los cristales tienen energía, hay gente que cree que Hitler huyó de Alemania y se refugió en Argentina. Las bases son casi igualmente “serias”.
Los campeones de este deporte mental son los norteamericanos y los argentinos. Ellos publican jugosos bestsellers con “investigaciones científicas” y “documentación hasta ahora secreta”. Los nuestros rastrean submarinos enterrados, entrevistan patagónicos de la tercera edad y hasta publican guías turísticas mostrando las casas de Hitler en el sur. Es todo bastante tonto, no tiene la menor seriedad y resulta pomposo. Es el nazi trash.

El origen del mito es la oblicua manera de morirse del austríaco que llegó a dictador de Alemania. Después de desatar la mayor masacre en la historia humana, Hitler decidió coherentemente escapar al castigo. Así como se cuidó de no dejar un papelito que mostrara que ordenó el exterminio masivo de judíos, gitanos y demás untermenschen, se obsesionó con que sus conquistadores no tuvieran un cadáver para exhibir. La historia es bien conocida: Hitler se casa con Eva Braun, su novia 25 años más joven, brinda, dicta su testamento, toma veneno y además se pega un tiro, como para que no digan que murió mariconeando.
El problema de esta historia es que es aburrida, anticlimática, fría. Nadie se la quería creer: desde Stalin hasta Eisenhower, pasando por el inconmovible Churchill, medio mundo expresó en la posguerra temprana sus dudas de que Hitler estuviera muerto. Resultaba tieso pensar que el malvado más completo de la historia se hubiera acabado y listo; daba más ganas de creer que, como los villanos de ficción, siempre volvería de un escondite y una muerte aparente.
Gracias a la dictadura de 1943 y a Perón, los fantasiosos del mundo tuvieron fácil el escenario del exilio secreto de Hitler. Es natural: si Perón trajo a cientos y cientos de nazis, si Mengele, Eichmann, Priebke, Schwammberger y tantos otros cretinos tuvieron refugio por aquí, ¿por qué no Hitler? De hecho, el mito conspirativo se alimentó por el exilio ustasha, rexista, nazi, fascista, vichista y demás –este sí bien real y cuidadosamente documentado– que aparece como la “base” de un Cuarto Reich, tropa propia para el jefe exiliado.
Hace cinco años, el FBI realimentó el mito confesando su parte en crearlo. Fue cuando publicaron papeles de época que pasaron su medio siglo de secreto. El pecado fue cometido en informes de septiembre de 1945 -cuatro meses después de la rendición alemana y menos de uno de la japonesa– que explican que un agente del Bureau se encontró con un alemán que le contó una historia chocante. El encuentro fue en la Los Angeles de la novela negra, en un restaurante de Hollywood y Vine, pagos de Phillip Marlowe, y el alemán informó que había sido parte de la delegación de cuatro hombres que recibió a Hitler en la Patagonia. El führer, según el marino, llegó a Península Valdez en un convoy de dos submarinos –undetalle destinado a desatar ríos de tinta– 17 días después de la caída de Berlín.
El informe del FBI detalla que el primer submarino se acercó a la costa a las once de la noche y el segundo un par de horas después. De éste último desembarcó Hitler, acompañado por dos mujeres. En total, llegaron cincuenta alemanes que al salir el sol comenzaron su viaje rumbo a la cordillera. Aquí aparece el primero de una larga serie de errores, descuidos y delirios: según el informante, “seis altos oficiales argentinos” habían provisto caballos para que la comitiva llegara al “ranch” preparado para Hitler al pie de las montañas. Además de no inmutarse por la misma idea de Hitler cabalgando, el informe reporta sin pestañear que los alemanes habrían cruzado la Patagonia, a caballo, en cosa de doce horas: para la noche estaban en casa.
Con variaciones en el medio de transporte –en otras versiones, van en coche y Hitler es reconocido en una estación de servicio– el mito estaba creado: submarinos, costas exóticas, lejanas Patagonias salvajes llenas de “colonias alemanas” como Rawson o Viedma. En estos sesenta años, el cuento fue cambiando de acuerdo con la moda, incorporando ingredientes que el FBI de 1945 no conocía, como la manipulación genética y los platos voladores.

La versión “seria” más reciente del mito es de Patrick Burnside, autor de El escape de Hitler, que afirma haber pasado diez años investigando hasta descubrir dónde murió el führer. Lo que en realidad hizo Burnside, que adoraba el cuento, fue creerse cada bola que le rodara cerca, y adjudicarle a Hitler una temporada en la estancia de cada alemán rico que pudo encontrar al pie de los Andes. El resultado es algo confuso y vueltero, pero listo para que alguien lo filme.
La semilla, cuenta el autor, fue el padre Cornelius Sicher, párroco de la aldea de Monclassico, en la región italiana que fue austríaca hasta el fin de la Primera Guerra Mundial. Resulta que Sicher fue amigo del almirante Canaris, jefe del servicio secreto militar alemán, submarinista veterano y alguna vez joven oficial naval que tuvo una peripecia formidable. Siendo teniente, Canaris sirvió en la escuadra alemana que desafió el dominio británico del Atlántico sur y fue destruida en 1915 en la batalla de las Malvinas. Junto a buena parte de los sobrevivientes, Canaris fue internado en el Chiloé, en una escuela naval chilena. Al tiempo se escapó, cruzó a pie el macizo andino, llegó a la Patagonia de una Argentina neutral, fue ayudado por inmigrantes alemanes y, después de varias aventuras, volvió a Alemania, donde se hizo submarinista.
Burnside hizo click: jefe de inteligencia + Patagonia + alemanes residentes. El curita le terminó de regalar el mito: antes de morir, Canaris le habría contado que la armada alemana le había preparado “un jardín al führer” como refugio. Adivinen dónde quedaba el jardín.
Los siguientes años Burnside los pasó “reconstruyendo” la huida. El cuento tiene momentos delirantes, como la descripción de una reunión de pilotos en la Berlín bombardeada y ya sitiada por los soviéticos para ver cómo sacar a Hitler de la ciudad en un helicóptero. Tal vez porque el helicóptero todavía no se había inventado y nunca nadie encontró un prototipo alemán en los talleres capturados, Burnside decide retomar el gastado testimonio de un piloto y un radioperador de un Junker 52, que juran haber visto a Hitler, de uniforme, subiéndose a la cabina de un Arado 234B, uno de los primeros jets operacionales del mundo –esto sí un invento alemán– el 30 de abril de 1945. Los aviadores afirmaron que se sorprendieron mucho de escuchar, esa misma noche, que su líder se había suicidado en Berlín.
El “investigador” agrega entonces que Hitler voló en el jet –al que le inventa capacidades insólitas en velocidad y altura de crucero– hasta Dinamarca, de donde pasó en un avión más convencional a Noruega, para embarcar en una flotilla de submarinos con rumbo sur. Burnside inserta aquí la rendición de dos submarinos alemanes en bases navales argentinas,meses después de la caída de Berlín, repasa el hundimiento de un buque militar brasileño y hasta critica al húngaro residente en Argentina Ladislao Zsabó, que dedujo que otros submarinos llevaron al führer a la Antártida. Según Burnside, los nazis tenían la curiosa costumbre de decirle “Antártida” a la Patagonia, de ahí la confusión.
De la flotilla salida de Noruega, dos submarinos habrían desembarcado a Hitler en el sur, que se convirtió en jinete, y luego fueron hundidos. Como prueba, Burnside cita la expedición montada por el diario Ambito Financiero para buscarlos con un “magnetómetro a protones” en 1998, que encontró una masa ferrosa en caleta de Los Loros. Según parece, a nadie se le ocurrió que bien puede haber algo hundido en ese cementerio de buques que es el litoral patagónico, pero ese “algo” no necesariamente es un submarino alemán.

“En un día del invierno austral de 1945, Hitler se embarcó en la playa de la estancia San Ramón, cerca del cerro Leones, y cruzó el lago Nahuel Huapi en toda su longitud hasta su punto más lejano y aislado”, escribe Burnside. La San Ramón era una estancia de alemanes, que fuera administrada por el barón Von Bulow, que en 1915 le dio techo y comida al joven oficial Canaris. El punto más lejano del Huapi es el brazo Ultima Esperanza, cerca de Villa La Angostura, donde está la casa Inalco, en la que se habría asentado Hitler. Curiosamente, la Inalco –una mansión de fuste restaurada en 1994 después de muchos años de abandono– fue construida por el arquitecto Alejandro Bustillo, el mismo del Llao Llao y el Centro Cívico de Bariloche. Otra obra de Bustillo, la torre Sarracena, también despierta las sospechas de Burnside: el argentino la alzó a orillas del lago como su estudio, el americano sospecha que en realidad era una torre de alerta temprana que permitía ver si alguien se acercaba a Inalco y avisar “por medio de un simple radiorreceptor de tipo militar”.
Burnside relata que Hitler se encontraba muy cómodo en Bariloche. Le hacía bien el aire de montaña, le gustaba el paisaje que le recordaba a los Alpes y la tranquila vida de campo y aislamiento. Con el bigote afeitado, canoso y algo calvo, el Hitler de Burnside es un hombre que se permite no esconder más que usa anteojos para leer y no se enoja porque Eva Braun se pone “rellenita”. Sus fuentes son cuatro “avistamientos” de Hitler en la región: uno de una polaca en Cholila, al pie del Tronador; otro de una enfermera en un hospital de Comodoro Rivadavia –Hitler visitaba un paciente–; el tercero de un carpintero empleado por Ante Pavelic, el líder nazi croata, en Mar del Plata, y el cuarto de una doméstica en casa de alemanes en Cervantes, un pueblito del valle del Río Negro. Este último es el más romántico e incluye una fiesta de nazis emocionados saludando con el brazo en alto “al señor y la señora Hitler”.
Los Hitler tuvieron, sin embargo, que mudarse. Bariloche fue creciendo y perdió ese aislamiento tan conveniente, por lo que la familia se fue a la estancia Valle Huemules, en Lago Blanco, cerca de la frontera chilena. Esto duró unos años, y la mudanza final fue a la estancia Altavista, cerca del monte Fitz Roy. Allí, en otra “mansión espectacular” frente a las montañas, jura Burnside que murió Hitler en 1959.

Una inexorable ley del periodismo dice que donde hay un éxito, enseguida aparece un refrito. El argentino Abel Basti, periodista con base en Bariloche, decidió tomar el libro de Burnside y componer una guía turística, Bariloche Nazi, que lleva el subtítulo de “Sitios históricos relacionados al nacionalsocialismo”, aclara que se incluyen los lugares donde vivieron Hitler y Eva Braun “cuando escaparon de Berlín” y muestra en su tapa un fotomontaje donde el führer es el monumento en el Centro Cívico. Parte del pequeño libro es una desprolija y mal escrita recorrida por las direcciones de vecinos barilochenses más que reales, como Priebke, de instituciones en su momento fuertemente asociadas a los nazis, como elClub Andino, y del cementerio donde yacen varios criminales de guerra. El resto es un interesado eco del libro de Burnside.
Por ejemplo, ahí está la foto de Canaris, de la estancia San Ramón –y de la tumba de su administrador Von Bulow– con la afirmación de que fue “el refugio de Hitler”. También está la torre de Bustillo, definida como “observatorio nazi” junto a los refugios del Club Andino, la casa Inalco, “mansión patagónica de Adolf Hitler”, y tonterías como “el búnker”, una losa de hormigón abandonada cerca del Llao Llao que, como nadie se acuerda para qué fue construida, seguramente debe haber servido para algún propósito siniestro.
La chapuza es tal que la “guía” está escrita como si la dirección de los Hitler en Bariloche fuera asunto de conocimiento común y él sólo arrimara una foto y un mapita. Es como esos mapas de las Estrellas que se venden en Hollywood para mirarle la mansión a Madonna, sólo que con otro elenco.

En el enredado mundo conspirativo, la vieja técnica de citar una publicación para validar otra es exprimida hasta el fondo. Por ejemplo: Pravda cita a Carlos de Napoli y Juan Salinas, “investigadores argentinos”, que en su momento escribieron que en mayo de 1945 Hitler mandó una flota de 20 submarinos cargados de oro rumbo a la Argentina. El recorte de Pravda es tomado como prueba de la seriedad de la “investigación” por otras publicaciones, que le agregan que Ambito Financiero anduvo buscando submarinos por la Patagonia. En algún momento, se cuela “un oficial alemán que contactó al diario argentino y le dio su nombre entero y en alemán”, y completó que los dos submarinos habían sido hundidos a propósito y eran parte de una flotilla enviada para fundar el Cuarto Reich en Argentina.
La sanata sobre este Reich criollo se alimenta además por las cargas de los submarinos que se rindieron por medio mundo después de la caída de Berlín. Los “investigadores” entran en un frenesí de difícil pronóstico detallando naves que cargaban desde uranio hasta expertos en propulsión a chorro, pasando por radares, aviones desarmados, vanadio, planos y diagramas industriales y platino. El mito afirma que esos materiales eran provisiones para el Cuarto Reich, que parece que tenía sección fumadores: uno de los U-Boot rendidos en Argentina tenía millares de cigarrillos en su bodega, otra “prueba” de la conspiración. Otra versión muy citada es la de un submarino, hundido en combate, repleto de botellas de mercurio, “substancia que puede usarse para propulsar cohetes espaciales”.
¿Qué hacían en realidad esos submarinos tan ricamente cargados? Iban a Japón, aliado en problemas pero con más aire que Alemania, que sufría un atraso tecnológico y falta de materiales raros que Hitler ayudó a paliar con una flotilla de submarinos de largo alcance capaces de llevar cargas y personas sin ser detectados.

La variante “pop” del mito es una mezcla de pato y gallareta en la que Nelson Rockefeller es el centro de una conspiración de la Orden del Cuarto Reich que busca crear una raza aria superior con sus aliados los banqueros internacionales, los nazis y... las finanzas judías. Una versión de esta historia dice que Canaris creó, si no un jardín, sí una cueva de hielo para su líder en la Antártida, y que Argentina sirvió como base cercana y como distracción. Perfectamente confortable, con submarinos y tropas SS a su disposición, Hitler hizo una alianza con los extraterrestres, que como todo el mundo sabe tienen sus bases en el continente helado.
No se sabe qué aspecto tienen estos marcianos filonazis, pero a Hitler le debe haber caído muy bien que se hicieran llamar “Arianni”. Según los fragmentos difundidos de un “diario secreto”, supuestamente escrito por un almirante norteamericano y supuestamente censurado por la CIA, los Arianni forman un frente con los Grises, los Draco, los Sasquatch y los rebeldes de la constelación de las Pléyades, y prometieron a los nazis un 25 por ciento de la Tierra si ayudan a conquistarla. El gobierno norteamericano,dice por ejemplo la revista Seventh Week, está al tanto de esta alianza desde hace muchos años y ya en 1947 envió en secreto a la Antártida una flota y 4000 tropas norteamericanas, inglesas y australianas, con apoyo ruso, para destruir a los nazis. A estos aliados les fue mal: “Se encontraron con una fuerte resistencia de platos voladores nazis, y tuvieron que retirarse”.
La flota existió y partió de Norfolk, Virginia, el 2 de diciembre de 1946, con el rompehielos Northwind como buque insignia y el portaaviones Philipines Sea como nave mayor. Para marzo de 1947, su comandante, el almirante Byrd, andaba dando entrevistas a El Mercurio de Chile, diciendo cosas como que “los Estados Unidos pueden ser atacados por objetos voladores que viajen de polo a polo a velocidades increíbles”. No sorprende que, a su regreso, a Byrd le hayan prohibido dar entrevistas y que haya pasado varios años hospitalizados. Para los “investigadores”, esto prueba que existe una conspiración para tapar que la supuesta expedición científica era un operación militar.
Por suerte hay otras fuentes. Por ejemplo, los ufólogos que coleccionan informes sobre avistamientos de platos voladores con esvásticas pintadas en el fuselaje. O los “abducidos” –esa pobre gente que jura que fue secuestrada por extraterrestres– que dicen que fueron llevados a ovnis que tenían banderas nazis enmarcadas en las paredes, o que vieron “seres reptiloides y humanos en uniforme nazi trabajando juntos en experimentos”.
Nazis y reptiles parecen tener una base cómoda. Ya en 1952, un pasquín notable llamado The Plain Truth informaba que la base se había empezado a construir en 1940, en o al lado del sector argentino. Los nazis llevaron “masas de tractores, aviones, trineos, planeadores y todo tipo de maquinaria y materiales”, y ahuecaron una montaña. Para cuando terminó la guerra y Hitler “fingió su suicidio”, el lugar era “la Shangri-la del führer”. Más o menos la misma idea es repetida en revistas francesas como Bonjour y Police Gazette, hasta en el diario Le Monde, y en cables de la agencia France Presse, agregando detalles probatorios como que en 1940 los nazis trabajaban “en la construcción de edificios que soportaran temperaturas de 60 grados bajo cero”.
¿Y los platos voladores nazis? Además de los que puedan haber aportado los reptiloides, parece que los nazis tenían los suyos. En Internet flotan todavía las fantasías paranoides sobre lo que encontraron los aliados en los laboratorios industriales de la Alemania ocupada. Por haber inventado el misil –las famosas V1 y V2 que incendiaron buena parte de Londres– los nazis “naturalmente” tenían proyectada una estación espacial. Reportes “serios” detallan que los norteamericanos se llevaron “decenas” de prototipos de platos voladores alemanes y que “la evidencia muestra que todos los científicos especializados en aviones y platos voladores que no fueron capturados partieron a América del Sur y la Antártida”. Allí también fueron a parar los Discos Bellonzo-Schriever-Miethe, platos voladores de hasta 70 metros de diámetro que “entraron en producción hacia 1940 y que para 1945 alcanzaban velocidades de 4500 kilómetros por hora”. ¿Cómo es que no capturaron alguno? Simple: con esa supervelocidad, se escaparon a la base antártica con gran facilidad. Lo que nadie explica es por qué Hitler no usó un arma tan maravillosa para ganar la guerra y listo.
La montaña ahuecada de los nazis tiene una sucursal subterránea en las Georgias del Sur. Según los “investigadores”, la lucha por mantenerla en secreto fue la verdadera causa de la guerra de Malvinas. El truculento torturador Alfredo Astiz, al mando de las tropas argentinas que tomaron el lugar, habría sido entonces enviado por los alemanes, “que controlan desde la Antártida vastas extensiones de Argentina”, para sacarse a los ingleses de encima. Los “investigadores” norteamericanos –en especial uno muy insistente y prolífico que firma “Branton”– muestran como prueba las memorias de Alexander Haig, negociador de Reagan que buscó parar la guerra. Haig escribió que el detonador fue un desembarco de argentinosciviles en las Georgias, una posesión británica “a unos grados del círculo antártico”. Agrega Branton: “¡¡¡Apuesto a que ustedes pensaron que la guerra de las Malvinas fue por la posesión de las Malvinas!!!”.
Otros “expertos” agregan detalles fatigosos. El físico búlgaro Vladimir Terzizki dice que los alemanes tenían 50 modelos de platos voladores en operaciones, construían cohetes que iban a la luna con más carga que las Apolo, y habían inventado el “jet de pulsión”. Los norteamericanos tienen pedazos de esta tecnología, ahora antártica, que guardan en un ya famoso hangar de una ya famosa base aérea llamada Roswell.
Con tanta tecnología por todos lados, no extraña que los extraterrestres hayan aportado algo más “soft” a sus socios nazis. Según “anónimo”, una fuente supersecreta que jura haber trabajado en la inteligencia naval norteamericana y es citada con devoción, Hitler no sólo vivió en la Antártida sino que sigue viviendo, genéticamente alterado por sus socios reptílicos de las Pléyades. Su principal actividad es pintar a la acuarela el paisaje blanco y falsificar dólares para financiar su Reich.

quote:

Según un historiador paraguayo y un escritor argentino, Hitler no se suicidó en Alemania: se escapó a Argentina con Eva Braun.

"Coincido plenamente con Abel Basti, quien a inicios de mes dijo que Hitler se escapó y se radicó en Argentina, específicamente en la Patagonia", declaró el paraguayo Mariano Llano al diario asunceño ABC.

Llano tiene previsto lanzar en febrero 'Hitler. Nazis en Paraguay', un trabajo de investigación que demuestra que la protección a los nazis fue fuerte "tanto en Argentina como en Paraguay".

El historiador y abogado considera que la ayuda a los "perseguidos políticos sea cual fuera su ideología" fue grande por "la historia de persecuciones" que ha caracterizado a sus compatriotas.

Entre los gobernantes que dieron refugio a los nazis cita al dictador paraguayo Alfredo Stroessner (hijo de un alemán), Perón (Argentina), Geisel (Brasil) e Ibáñez del Campo (Chile).

El periodista argentino Abel Basti ha presentado una curiosa guía turística con los sitios en donde vivieron y trabajaron ex jerarcas nazis refugiados en el sur argentino tras la Segunda Guerra Mundial.

También detalla dónde vivieron, presuntamente, Hitler y Eva Braun, según su polémica teoría que sostiene que no se suicidaron en 1945 en Berlín, sino que escaparon y vivieron en Bariloche.

quote:

Friday June 27, 1997

Cry for us, Argentina -- Did Eva Peron hide Nazi loot?

SERGIO KIERNAN
Jewish Telegraphic Agency

BUENOS AIRES -- The Swiss government has decided to investigate whether Argentina deposited Nazi loot in Swiss banks after World War II.

Eva Peron, the wife of Argentine leader Juan Peron is suspected of having deposited in Geneva-based banks part of the Nazi loot she received in exchange for giving safe haven to alleged war criminals in Argentina.

The Swiss probe was announced Monday at the opening of a conference in Geneva on Nazi gold. The conference was organized by the Simon Wiesenthal Center.

In 1947, then-First Lady Eva Peron toured Europe in a trip designed to boost the image of her husband's regime abroad. She included a brief visit to Switzerland.

Eva Peron may have opened at least one secret bank account to deposit funds she received from Nazis in exchange for Argentine passports and visas, according to historians.

After her death in 1952, Juan Peron spent years trying to get the funds he believed his wife deposited in Geneva.

According to Felix Luna, a well-known historian specializing in Peronism, Juan Peron sent over a period of 20 years several of his top aides to Switzerland, including his second wife, Isabel Peron.

But Peron never found his wife's stash, according to one of the envoys, businessman Jorge Antonio.

"All we could get was a handful of gold coins deposited at a safe box belonging to Evita's brother, Juan Duarte," Antonio wrote in an unpublished memoir.

quote:

The Peróns:

Argentina’s Populist Power Couple

Juan Perón and his wife Evita have been lionized by some, while they have been accused of many evil things by others. Were the Peróns really so bad? Or have they merely been smeared because the populist Perón was not unfriendly to the Third Reich?

By Robert K. Logan

Understandably, the mainstream media have chosen to ignore the first results of the much-ballyhooed “CEANA” investigations into Argentina’s alleged Nazi past. CEANA is the Argentine “Commission of Inquiry into the Activities of Nazism in Argentina” (Comisión Para el Esclarecimiento de las Actividades del Nazismo en la Argentina).

After more than three years of investigations, CEANA effectively exonerates the Argentine government of incessant malicious charges, accusations and insinuations—generated by the media—of having deliberately harbored countless Nazi war criminals, and ill-gotten art treasures and gold, confiscated from Jewish victims of World War II. Aside from the unfounded media re ports, sensational books of fiction like Frederick Forsyth’s The Odessa File and Jorge Camarasa’s Odessa al Sur suggested that a vast network had been established, with the complicity of the Vatican and Juan Perón’s administration, to funnel former SS men and Nazi gold into Argentina. A veritable hysteria, fed by the media, over the alleged presence of Nazis in Argentina has prevailed since World War II. These falsehoods are now being ex posed.

On November 11, 1999, CEANA, an official board of inquiry, issued preliminary findings after a comprehensive and exhaustive investigation. Established by Argentine Foreign Minister Guido Di Tella in 1997 to determine the truth about the extent of Nazi infiltration and stolen gold hoards allegedly brought to Argentina by German submarines during the closing days of the war, CEANA was staffed by a team of international scholars, chosen for a belief in their integrity, who, to further ensure their findings would be accepted by the world, were monitored by Jewish academic and media shepherds. The CEANA commission was granted full access to the state archives of the nations of Argentina, the United States, Great Britain, Switzerland, Germany, Italy, France, Belgium and Portugal.

The researchers, with the concurrence of the Jewish members, found that in fact very few Nazis and Nazi collaborators had entered Argentina. For example, respected historian Carlota Jakisch estimated that some 65 alleged war criminals, including the much-publicized Adolf Eichmann and Josef Mengele, had succeeded in entering Argentina and thereby escaping Allied “justice,” i.e., the hangman. German historian Holger Meding was able to find that only 45 Nazi war criminals had escaped the victors’ justice by slipping into Argentina. The researchers also verified that 36 French and Belgian and 52 Croatian collaborators had also managed to escape justice in Argentina. Thus, a grand total of fewer than 200 Nazis and Nazi collaborators, of whom only a few could be considered dangerous war criminals, was determined to have entered Argentina.

Admittedly, Austrian Bishop Alois Hudal and other priests were found to have aided several wanted individuals in their time of need, just as they helped Jews earlier, when they were threatened. Some gold and valuables belonging to dubious individuals may have been transferred from Europe to Argentina, the land of silver, but certainly not large quantities. Concerning gold transfers, CEANA reports unequivocally that “Nazi gold never entered the country physically . . . and that any complicity of Argentina Central Bank in transactions related to Nazi gold was, in any case, very marginal.” Further, no official records involving the Perón administration on the matter of gold transfers or looted art have been revealed.

Quite naturally, many Germans, who saw no future in Germany in 1945, chose to emigrate to Argentina. Moreover, Argentina, as a Catholic country, has a long tradition, shared with other Latin countries, of permitting its churches to grant sanctuary to individuals in need and of granting defeated military personnel the privilege of seeking safety in exile.

The continued animosity of the Anglo-American Establishment directed against the persons of Juan Domingo Perón and his wife, Eva Duarte de Perón (known as “Evita”), which borders on the pathological, deserves special attention. This enduring animus would be incomprehensible without understanding the history of British imperialism in Argentina and the sociopolitical revolutions of the first half of the 20th century.

The underlying cause of the continuing UK/U.S. hostility toward Argentina stems from the Peróns’ success in freeing the country, albeit temporarily, from its traditional economic dependence on foreign markets and capital, initially British but later American. British and U.S. companies eventually held a virtual monopoly over the Argentine meat-packing, railroad, electric power, pharmaceutical and other industries. In 1933, the controversial Roca-Runciman Treaty seemed to seal the special Argentine-British relationship. It would also have kept Argentina in a quasi-colonial status as agricultural supplier to Britain.

Several unforeseen events upset this special relationship. First, the onset of World War II cut Argentina off from its traditional markets and investment sources and forced the country to become more self-sufficient by developing its own industrial and financial base. With modernization and industrialization, the labor unions grew ever more powerful. The long-reigning Argentine oligarchy, with which the British had always dealt, began to lose its privileged position. The very word “autarky” (i.e., national self-sufficiency) is, of course, anathema to international moneylenders.

In 1943 a military coup overthrew the corrupt Castillo government. A young, charismatic colonel, Juan Perón, assumed control of the Ministry of Labor and Welfare of the economically foundering nation. With the indispensable assistance of a fellow colonel, Domingo Alfredo Mercante, who assumed control of the vital Buenos Aires province, Perón’s organizational and leadership qualities won him the support of the working class that be came his main political base.

The bulk of the population in Argentina is of Italian and Spanish extraction. It was quite natural in the Great Depression of the 1930s, when American and British capitalism was on the rocks, which the military and the common people in Argentina turned to Mussolini’s Fascist Italy and National Socialist Germany as models. Moreover, like Italy, Argentina was a Catholic country with mores and a spirit quite different from those of “Perfidious Albion.”

As Perón’s power increased (he became vice president and minister of war in 1940), the oligarchs and others whose status was now being threatened staged a coup in early October 1945 that ousted Perón from the government. However, the insurgents miscalculated badly, and within a few days Perón’s followers were able to regroup and fight back. Under the leadership of the labor leaders in Buenos Aires and Perón’s loyal friend, Col. Mercante, whom Evita was later to call “the heart of Perón,” massive street demonstrations were staged.

With World War II concluded and Britain an economic basket case, Perón pushed ahead with his domestic industrialization program, including nationalizing foreign-owned businesses. Joining and reinforcing Perón in this major restructuring of the Argentine economy was Evita, whom he married. A woman fiercely dedicated to her husband and his program, Evita proved a tremendous asset to Perón, who, by 1946, had become president of Argentina. Contrary to American public opinion, Juan Perón’s power did not derive from Evita, but Evita’s from Juan’s.

Perón himself was referred to as the leader and standard bearer of the descamisados (“the shirtless ones,” i.e., the workers). Perón’s political doctrine was justicialismo (“social justice”) and “the Third Position,” which was opposed to the oligarchs, the communists and the imperialists. Evita Perón, who had a successful career in radio, movies and theater before her marriage to Perón, soon won the affection of the Argentine people. Evita was an extremely effective public speaker, arguing emotionally and dramatically on behalf of Perón’s policies.

Evita almost single-handedly took over all welfare in Argentina, opening hospitals, schools, housing projects, orphanages, libraries, homes for the elderly, shelters for the indigent and social security programs—all under the auspices of her Social Aid Foundation. In doing so, she in effect re placed charity with a government aid program. Equally important and long lasting were her support of women’s rights and her championship of the law that gave Argentine women the right to vote.

To have accomplished so much in Argentinian society at tests to Evita’s unusual appeal and tact. In her speeches she al ways presented herself modestly as Perón’s “bridge to the people,” never ceasing to defer to and praise her husband, El Presidente. For his part Perón could only be most thankful for his wife’s loyalty and support. Evita’s activities further incurred the wrath of the oligarchs, especially the wealthy Ladies of Beneficence, who had traditionally managed charitable operations in Argentina.

Juan and Evita were a perfect team: he, the strong, macho military leader fighting against communism and imperialism for an independent Argentina; she, childless, frail in appearance, in failing health, the wife and main supporter of her revered husband. Upon her death on July 26, 1952, the government announced: “It is our sad duty to inform the people of the republic that Eva, the spiritual leader of the nation, died at 8:25 p.m.”

Perón’s fortunes began to decline following his wife’s death. Europe recovered from World War II, and its industries were again working overtime—supplying South American countries. The United States was now not only helping the British reestablish their pre-Perón privileges but also intervening in Argentine affairs. (The total diplomatic and logistical support the U.S. government gave Britain during the Falkland Islands War in 1982 demonstrated clearly the commonality of U.S-UK policy vis-a-vis Argentina, whose claims to the islands are at least as valid as Britain’s.) Perón’s hopes to establish home industries eventually foundered. Economic distress was soon followed by political action against Perónism.

In 1955 Perón was ousted in a military coup. The new regime, backed by the oligarchy and other enemies of the Peróns, undertook to dismantle as many of Evita’s innovations and institutions (shelters, schools, hospitals) as it could, especially those bearing her name. Even her body was disinterred and transported out of the country. Perón himself went into exile in Spain.

To discredit Perónism, a campaign of calumny and slander concerning the private lives and character of both Juan and Evita was started, and it continues to this day. He was accused of living with teenage girls and of being a Nazi sympathizer. Evita was maliciously denounced as a common prostitute who stole money from the Eva Duarte Foundation. But the campaign of hate and vilification against the Peróns failed completely in Argentina and most of the Latin world, though the allegations continue to titillate British and American scandalmongers.

Juan Perón was returned to power in 1974, and Evita’s body was finally laid to rest in her native land. The Perónist Party continues to exist, but, without an effective leader, it has become very fragmented. While Evita never quite became “Santa Evita,” she is nonetheless fondly remembered by many in present-day Argentina.

After the war many immigrants from Europe arrived in Argentina seeking to start new lives, as they did in the United States. For historical, ethnic and religious reasons the Argentine government chose not to seek out, pursue, arrest or indict “suspect” Germans who arrived as immigrants after World War II. Was this so terrible? For their own reasons, the United States, Britain and France have themselves elected not to seek out, pursue, arrest, indict or deport Russians, Ukrainians or Jews who were involved in communist crimes, not even those associated with the infamous Gulag system, even though communist crimes lasted over a much longer period, involved millions more victims and were of much more recent origin.

During the war the United States was an active belligerent, allied with the Soviet Union, while Argentina, remained neutral as long as possible with obvious sympathies for the Italian and German people. Not until March 27, 1944, under great pressure from the United States, did Argentina finally declare war against Germany. None other than Juan Domingo Perón, then minister of war, signed the declaration of war. Moreover, most Argentine exports of raw materials during World War II went to the United States and Britain, not to Germany and Italy.

The international CEANA commission has proved extremely useful in demystifying and dispelling many misconceptions about the extent of Nazi influence in Argentina. The selection of honest, independent and unbiased researchers, with the participation of open-minded Jews, combined with the cooperation of involved states, seems the perfect vehicle for resolving lingering doubts about other controversial events of World War II. It is to be hoped that a similar international commission is established to define—once and for all—the exact parameters of Jewish losses in the holocaust.

Postscript

Half a century after Eva and Juan Perón established the populist Perónist movement, Perónistas, admittedly of varying convictions and authenticity, continue to control the Argentine Congress and most of Argentina’s provinces. But in his day and awash himself in party power struggles, Juan Perón liked to compare the various warring Perónist factions to cats having sex. “It may seem like they are fighting,” Perón would say, “but they are really just reproducing. In the end, Perónism survives and expands.”1

FOOTNOTE:

1Faiola, Anthony, “Squabbling Perónists Can’t Get It Together,” The International Herald Tribune, Sept. 6, 2002, 2.

quote:

They reveal step of Hitler by Argentina

EFE

Buenos Aires, Argentina (5 January 2004). Adolf Hitler lived in the Patagonia after fleeing in 1945 of Germany, assures the Argentine journalist Abel Basti in a book where, with the style of a tourist guide, reveals the places al foot of the mountain Range of the Andes that served of refuge to various former Nazi hierarches.

Hitler and his sentimental couple Eva Braun himself did not kill, they fled to the coasts Argentinas in a submarine and many years lived near San Carlos of Bariloche, tourist city and center of esquí to thousand 350 kilometers al southwestern of Buenos Aires, indicates in interview the author of the text.

In its book "Bariloche Tourist Nazi-Guide", that the next week in the south american country will leave for sale, Basti reproduces documents, testimonies, photos and flat to guide al reader or tourist to the places that served of refuge to Hitler, Martin Borman, Joseph Mengele and Adolf Eichmann.

It does not it please the question if with their work challenges the official history on the suicide of Hitler and of Eva Braun when the allied troops arrived at Berlin, since maintained that the corpses of the Führer and of their lover never they were found, al the same as of many other Nazis presumedly killed.

"The official only history is the report al Kremlin of the General one Jukov (commander of the Soviet Army that occupied Berlin) that Hitler and various Nazi leaders escaped, likely to Spain or to Argentina, and thus communicates it (José) Stalin al U.S. government", assured in controversial tone.

In its book publishes a photograph of the farm "Inalco", that in native tongue signifies "near the water", located in Village the Narrowness, to edges of the lake Nahuel Huapi, 80 kilometers al north of Bariloche.

"That was the refuge elected by the Argentine Nazis to hide to Hitler and to Eva Braun".

The residence, that still is conserved in the middle of a leafy forest and to which only can arrive for launch or seaplane, belonged al Argentine businessman Jorge Antonio, one of the men of greater confidence of the three times President of this country, Juan Sunday Perón.

Basti mentions to Rodolfo Fraud, son of the German millionaire Ludwing Fraud, as key piece since its position of secretary of Perón, for the transfer to Argentina of Nazis, among them, Eichmann, captured in 1960 near Buenos Aires by an Israeli command and executed two years later in Israel.

The author of the book, has worked in several investigations on the Nazis for the European television, assures that Hitler also lived during its step by Argentina in the Estate San Ramón, 10 kilometers al this of Bariloche, a property at that time of the German principality of Schaumburg-Lippe.

The long stretch among the possibility that Hitler and their deputies have managed to escape from Berlin, and refugee in the Patagonia, for Basti shortens with the "wave of submarines" German that they arrived at the little, Argentine southern coasts after concluded the Second World War.

"There are many and fehacientes you test of the flight of Nazis toward argentina in coincidence with the arrival of German submarines to the Patagonia", indicated, after recalling the support that the then Argentine Government presided by Perón lent to take refuge in the country to the followers of the Führer.

Basti, who resides in Bariloche and initiated a decade ago its investigation on the radicación of Nazis in that picturesque city, assures to count on testimonies of passengers of the German submarines that arrived at the Patagonia, that will be the base of a second book "in preparation".

The book "Bariloche Tourist Nazi-Guide", that will be complemented with the place in internet www.barilochenazi.com.ar, begins with the history of the former captain of them feared SS, Erich Priebke, extradited from Argentina to Italy in the decade weighed by its responsibility in the fusilamiento of some 300 persons.

Priebke, who presided in Bariloche the Cultural Association German-Argentina, was the tip of the iceberg of the investigation of Basti to describe a complex plot of businesses and institutions created in the country "al only effect of the flight of the Nazis and to whiten money of the rapiñas of war".

The journalist also qualifies in its book the official history on the deaths of Martin Borman, the second in the Nazi hierarchy after Hitler, and of the medical one Joseph Mengele, since reproduces testimonies and photographs that give account of the step by Bariloche of those two criminals of war.

quote:

Dear Editor:

I apologize to all who have been offended, hurt or outraged by my comments as reported in The Aspen Times on March 18 (Bariloche article) and repeated in two subsequent stories. I am sensitive to the issues raised by this article, and I understand the seriousness of this matter. If my comments conveyed otherwise, for that I am deeply sorry.

I have talked with many Aspenites, Jewish and non-Jewish; have met with Aspen Sister Cities; have requested a letter of explanation from Bariloche's mayor; and am working with the Aspen Institute to provide a setting for a dialogue for members of the Aspen community to discuss this issue, and any other issues that might arise, in order for all of us to develop deeper understanding and sensitivity to each other's beliefs, feelings, differences and points of view.

This issue is far too serious to be resolved by newspaper articles or letters to the editor. In fairness to Aspen citizens, Bariloche citizens and to Jews everywhere, we need to determine the facts in this matter, and make our decisions accordingly. I assure you, the city of Aspen will thoughtfully and thoroughly address this matter.

Furthermore, the city of Aspen will not tolerate any form of threat or discrimination, whether subtle or blatant toward any person of any belief, ethnic or national background that may arise from this matter or at any time.

Helen Kalin Klanderud
Mayor
City of Aspen

A partir de la nota de Eben Harrell los lectores en el Aspen times comenzaron una larga pólémica que reproducimos a continuación
www.aspentimes.com

Aspen sister city former Nazi haven

By Eben Harrell
Aspen Times Staff Writer
March 18, 2004

Aspen’s newest sister city, Bariloche, Argentina, was for years a stronghold for high-ranking German Nazis, and the town’s population still refuses to condemn them for their actions, according to a report in The Daily Telegraph in Britain.

The report has caused concern among Aspen’s Jewish leaders and frustration among city officials.

“The only thing I find bothersome about this is that you would give this credibility by writing a story,” Griff Smith, the Bariloche city coordinator for Aspen’s sister cities, told The Aspen Times.

A sister city official from Bariloche confirmed that high-ranking Nazis were prominent members of the community, but believes this should not tarnish the town’s image.

According to The Daily Telegraph, a respected conservative paper in London, Bariloche provided refuge to many high-ranking Nazis for years after World War II. Joseph Schwammberger, commander of the Polish ghetto Przemysl, Erich Priebke, a former SS officer now serving a life term in Italy for the massacre of 335 Italians, and possibly even Joseph Mengele, the Auschwitz death camp doctor known as the “Angel of Death,” resided in or near the town.

The Telegraph’s Feb. 14 article was written after the publication of a controversial guidebook of former Nazi homes in Bariloche by a local author.

When Priebke was arrested 10 years ago, he was the respected president of a local German school and a beloved delicatessen owner, the Telegraph reports. His son, George Priebke, who still lives in Baroliche, said that Nazis were alwa

"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".