* Andrei Tarkovsky
Welkom bij het topic over Andrei Tarkovsky. Hier vind je alles over een van de grootste regisseurs allertijden. Zijn biografie, zijn films en andere leuke wetenswaardigheden. Voor de luie Fok!kers onder ons staat er een stuk verderop een samenvatting.
* Biografie
Eerst even wat droge feitjes. Hij werd geboren op 4 April 1932 in Zavrazhe, Ivanono, Rusland (tegenwoordig Wit-Rusland), onder de naam Andrei Arsenyevich Tarkovsky. Hij was de zoon van de poëet Arseni Tarkovsky, wiens poëzie onder andere terug te vinden is de films Zerkalo, Stalker en Nostalghia, en de actrice Marian Ivanovna, die te zien is in Zerkalo. Zijn ouders scheidden van elkaar toen hij nog een kind was. Voordat hij de VGIK Moskou filmschool ging volgen in 1959, studeerde hij Arabisch aan het Moskou Institute van Oosterse talen van 1951 tot 1954 en Geologie in Siberië. Als afsluiting van die studie maakte hij het prijzen winnende Katok i skripka beter bekend als The Streamroller and the Violin. Het script hiervan schreef hij met Andrei Mikhalkov-Konchalovsky, met wie hij later ook het script zou schrijven voor Andrei Rublyov. Dit zou het begin zijn van een carrière louter bestaande uit meesterwerken.
Hij is tweemaal getrouwd geweest. Van 1960-1963 met de latere directrice Irma Raush, resulterende in één kind en van 1964 tot aan zijn dood met Larisa Tarkovsky, waaruit ook één kind voorkwam.
* Waardering van zijn werk
Sinds midden jaren '40, met de dood van Sergei M. Eisenstein, was er geen wereldberoemde Russische regisseur meer. Er waren wel sporadisch films die het internationale publiek wisten te bereiken, zoals de voor een Oscar genomineerde Ballada o soldate, maar een regisseur wiens complete werk gewaardeerd werd was er niet. Met de komst van Andrei Tarkovsky kwam daar verandering in. Zijn hele oeuvre is uniek, ik ken geen enkele film die je zou kunnen vergelijken met het werk van Andrei Tarkovsky. De cinematografie van zijn films is altijd tot in de puntjes verzorgd. Ook heeft hij een bijzondere voorkeur voor het filmen van vloeistof, liefst in slowmotion, zoals het omvallen van een kan met melk, regen of inzoomen op een kabbelend beekje. Verder valt het immer trage tempo van zijn films op.
De plot vindt hij over het algemeen minder belangrijk. Dat blijkt ook uit zijn interviews, hij praat bijna nooit over de plot, maar meer over het uiterlijk en de betekenis van zijn films.
In veel van zijn films, met name Zerkalo en Nostalghia, is het herkennen van een plot lastig. Een oorzaak daarvoor is het frequente gebruik van dromen in zijn films. Toen een interviewer hem aansprak over het feit dat zijn films vaak weinig dingen uit het de realiteit bevatte, antwoordde hij als volgt: "Er is niet "realisme" aan de ene kant en aan de andere "dromen". Wij brengen een derde van ons leven slapende (en dus dromende) door: wat is er meer werkelijkheid dan dromen?".
Zijn films zou je "filmische poëzie" kunnen noemen. Ook in de poëzie is de vorm belangrijk. Het gezegde vormt vaak geen verhaal als een novel, maar het drukt een gevoel/gedachte op vaak abstracte wijze uit. Datzelfde geldt voor de films van Tarkovsky.
Tarkovsky op de set van Offret, met links de zoon van Ingmar Bergman, Daniel.
Niet alleen het publiek waardeerde zijn werk, ook mensen uit de filmwereld zelf. Zo was Ingmar Bergman, zelf ook een icoon uit de filmwereld, een groot bewonderaar van het werk van Andrei Tarkovsky, zoals blijkt uit de volgende quote: "Mijn ontdekking van Tarkovsky's vroege films was een wonder. Plotseling, vond ik mezelf staande tegenover een deur, waar ik nog steeds de sleutel nog niet voor gevonden had. Een kamer die ik graag binnen zou zijn gegaan, maar nog nooit de mogelijkheid daartoe zag. In tegenstelling tot mijzelf, was bewoog hij zich erin en eruit, zonder dat het hem moeite kostte. Ik voelde me relaxed, voelde ondersteuning en aanmoediging: nu was er iemand die kon doen en zeggen waar ik altijd aan dacht om te doen, maar niet wist hoe. Tarkovsky was voor mij de grootste van de groten, hij gaf cinema een nieuwe, erg speciale taal, die hem hielp het leven te vangen in een droom."
* Tarkovsky's Top 10
Toen iemand Tarkovsky op 4 april 1972 vroeg een top 10 te maken van zijn favoriete films ging hij als volgt te werk. Hij schreef op een stuk papier de namen van regisseurs - Buñuel, Mizoguchi, Bresson, Bergman, Kurosawa, Antonioni en Dreyer. Vervolgens maakte hij een lijst met films en zette deze op volgorde. De lijst leek klaar, maar toen op het laatste moment, vulde hij daar één film aan toe - City Lights. Dat resulteerde in de volgende top 10:
1. Journal d'un curé de campagne (1951, Bresson)
2. Winter Lights (1963, Bergman)
3. Nazarín (1958, Buñuel)
4. Smultronstället (1957, Bergman)
5. City Lights (1931, Chaplin)
6. Ugetsu monogatari (1953, Mizoguchi)
7. Shichinin no samurai (1954, Kurosawa)
8. Persona (1966, Bergman)
9. Mouchette (1967, Bresson)
10. Sun no onna (1954, Teshigahara)
Opvallend hieraan is, is dat hij, met uitzondering van City Lights, geen films van voor de jaren '50 bevat. De reden daarvoor is vanuit Tarkovsky's oogpunt eenvoudig. Hij zag de eerste 50 jaar als een opwarmertje, voor wat hij beschouwde als het egte film maken. Verder staan er 3 films van Bergman in, waaruit de wederzijdse bewondering blijkt, ver voordat hij samen met een deel van de crew van Bergman Offret zou maken.
City Lights is de enige desonant in het lijstje, de film heeft niets gemeen met de rest van de lijst. De film heeft niet de cinematografische prestaties of maakt niet de filosofische punten zoals de rest van de films doen. De film staat er vooral in vanwege de bewondering van Tarkovsky ten aanzien van Chaplin. Hij is van mening dat het de enige persoon uit de filmgeschiedenis is zonder schaduwzijde. De films die hij achterliet doorstaan met vlag en wimpel de tands des tijds, aldus Tarkovsky.
Op 28 december 1986 overleed hij in Parijs op 54-jarige leeftijd aan longkanker. Het oeuvre wat hij naliet is met een omvang van zeven films jammerlijk klein. De reden hiervoor is, behalve zijn vroege dood, vooral de strijd die hij moest leveren om de films, die hij wou maken, ook daadwerkelijk te maken onder het strikte Russische regime. Vandaar dat hij na Stalker in 1979 het buitenland opzocht om zijn films te maken. Uiteenzettingen over zijn films volgen hieronder.
[Dit bericht is gewijzigd door Gorro op 15-10-2003 00:39]
Het debuut van Andrei Tarkovsky is beter bekend als Ivan's Childhood. Een 12 jaar oude jongen, genaamd Ivan, werkt als een spion aan het oosterse front tijdens WOII. Hij kan ongemerkt the Duitse linies doorbreken, om informatie te verzamelen over de vijand. Drie Russische officieren proberen voor de jongen te zorgen.
De film won op het Venice Film Festival de Gouden Leeuw en werd daarmee verkozen boven onder andere Stanley Kubricks Lolita, John Frankenheimers Birdman of Alcatraz en Roman Polanski's Knife in the Water. Een hele prestatie voor debuutfilm.
In zijn eerste film weet Tarkovsky nog niet het niveau te bereiken wat hij in zijn latere werk constant zou halen. Er is echter al wel duidelijk zijn talent te zien. Veel shots hebben werkelijk een prachtige compositie. In tegenstelling tot de films die hij hierna zou maken, laat hij zich nu nog vooral leiden door het verhaal, een sterk verhaal. De gebeurtenissen rondom de jonge spion grijpen je meerdere keren naar de keel. Zijn minste werk, maar nog steeds een klein meesterwerkje.
Speelduur 95 minuten
Venice Film Festival 1962
Winnaar Golden Lion
De tweede film van Andrei Tarkovsky is meteen zijn langste uit z'n oeuvre. In dit epos volgens we het leven van de Russische iconograaf Andrei Rublev die leefde in de 15e eeuw. Het was een turbulente periode in de Russische geschiedenis, die gekenmerkt werd door eindeloze gevechten tussen de rivaliserende tsaren en de vele invasies van de Tartaren.
De film was al in 1966 klaar, maar werd pas in 1969 uitgebracht, en toen zelfs alleen nadat er dankzij censuur dik 15 minuten uit geknipt waren. De scenes die voor de controverse zorgden waren degene waarin dieren op camera mishandeld worden. Zo wordt er een koe in brand gestoken en valt er een paard van een trap af. Ook verscheidene manier van martelen van de Tartaren zorgde voor wat controverse en zorgde er ook voor dat de film in Rusland voor lange tijd geband is geweest.
In het westen werd de film ondanks alles uitermate positief ontvangen. De film werd geprezen zoals geen enkele Russische film sinds Sergei Eisenstein's Bronenosets Potyomkin uit 1925. Ook later heeft de film vele lijstjes van beste films ooit gehaald.
Andrei Rublyov is geheel in zwart-wit geschoten. De laatste minuten zijn daar echter een uitzondering op, deze zijn in kleur. In deze scene zie we schilderijen van Andrei Rublyov, ondersteund door klassieke muziek. Deze scene heeft Tarkovsky toegevoegd om het publiek nog een tijd te laten zitten, om ze te laten bezinnen wat ze net hebben gezien.
Al meteen vanaf de erg goede en bijzondere openingsscene weet je dat dit een erg goede film gaat worden en die belofte maakt de film ook zeker waar. Het is een aaneenschakeling van episodes uit het leven van Andrei Rublyov. Deze episodes hebben niet direct een verband met elkaar, behalve natuurlijk dat in alle episode Andrei Rublyov een rol speelt. Het is dan ook geen autobiografie zoals we gewend zijn. Het was ook niet Tarkovsky's intentie om je alles over het leven van Andrei Rublyov te vertellen, eerder om je een indruk te geven van wat hem zo'n groot artiest maakt en wat er in die tijd speelde.
De film is lang en ook is het af en toe lastig om de verschillende personages uit elkaar te houden. Hij staat echter bol van de memorabele scenes en die maken deze lange zit dan ook meer dan de moeite waard. Het is niet mijn favoriete film uit z'n oeuvre, maar misschien wel z'n beste.
Speelduur: 205 minuten (Director's Cut) / 186 minuten (Cut Version)
Cannes Film Festival 1969
Winnaar FIPRESCI Award
French Syndicate of Cinema Critics
Winnaar Critics Award (1971)
Solyaris is Tarkovsky's derde film is gebaseerd op het boek "Solaris" van Stanislaw Lem. De Solaris missie heeft een basis gesticht op een planeet, die het thuis lijkt te zijn van een soort van intelligentie, maar de details zijn vaag en erg geheim. Na het mysterieuze overlijden van één van de wetenschappers op de basis, wordt Kris Kelvin er op uit gestuurd hem te vervangen. Wat hij aantreft is een basis in chaos en de twee overgebleven wetenschappelijk duur heel geheimzinnig over wat er gaande is. Wanneer hij ook zijn vrouw tegenkomt die al zeven jaar overleden is, begint hij het ongelooflijke kaliber van de buitenaardse intelligentie te appreciëren.
Solyaris wordt door veel mensen gezien als het antwoord op Stanley Kubrick's 2001: A Space Odyssey. De vergelijking is dan ook al snel gemaakt, beide films spelen zich af in een ruimteschip waar dingen niet verlopen zoals het hoort. Verder gaan beide films veel dieper dan de gemiddelde science-fiction film en is bij de films het uiterlijk tot in de puntjes verzorgt. Andrei Tarkovsky vond 2001: A Space Odyssey trouwens helemaal niets. Het grootste manco volgens hem was dat de film de menselijk kant van het verhaal geheel negeert, en zodoende erg kunstmatig over kwam.
Zoals eerder vermeld, is de film gebaseerd op een boek Stanislaw Lem. Toen Tarkovsky een eerste versie van het scenario voor de film af had, legde hij het aan Lem voor. Hij vond het helemaal niks. Andrei Tarkovsky heeft het scenario toen wat aangepast, maar toen Lem ook dit helemaal niets vond, kwam hij tot de conclusie dat ze totaal niet op één lijn met elkaar zaten. Tarkovsky is toen op z'n eigen weg gegaan met het maken van de film, met als gevolg dat Lem bijna geen goed woord over had voor Tarkovsky's adaptatie van z'n boek.
Dit jaar is er een aardige remake uitgekomen van de film, gemaakt door Steven Soderbergh. Deze versie mist duidelijk de prachtige regie en cinematografie die zo kenmerkend zijn voor Tarkovsky's films. Ook is er wat van de diepgang verdwenen, maar daar tegenover staat wel een erg mooie soundtrack en is nadat je het origineel gezien hebt, best de moeite waard.
Dit blijft één van m'n favoriete films van Tarkovsky. De innerlijke strijd van de hoofdpersoon als hij oog in oog komt te staan met z'n fouten in het verleden en dus de kans krijgt geboden om het nog eens over te doen, is prachtig in beeld gebracht door Tarkovsky. Voor de volledige 165 minuten was ik geïntrigeerd door het verhaal. Er zijn me helaas geen specifieke scenes bijgebleven (het is de film die ik het het langst geleden gezien heb), maar één ding is zeker, ook dit is een meesterwerk.
Speelduur: 165 minuten
Cannes Film Festival 1972
Winnaar FIPRESCI Award
Winnaar Grand Prize of the Jury
Genomineerd voor Golden Palm
Tarkovsky mixt in zijn vierde film, flashbacks, historisch beeldmateriaal en poëzie om zo een beeld te schetsen van de herinnering aan een stervende man, zijn kinderjaren als jongen tijdens WOII, de pubertijd en een pijnlijke scheiding in zijn familie. Daar doorheen gewoven zitten ook reflecties over de Russische historie en samenleving.
Zoals aan de plotoutline te lezen is dit niet een alledaagse film, Tarkovsky's meest persoonlijke. Het is een collage van privé herinneringen en dromen uit zijn eigen leven, aan elkaar gewoven met poëzie van zijn vader, de beroemde poëet Arseni Tarkovsky. Dit levert een complexe film op, die moeilijk te volgen is. Er zitten zelfs een aantal dingen in de film, die Tarkovsky zelf ook niet uit kan leggen.
Zoals vaker gezegd is voor Tarkovsky de plot van ondergeschikt belang, en deze film is daar dus het bewijs van. Visueel is de film weer van ongekende schoonheid.
Het maken van de film was een langdurig proces, mede veroorzaakt doordat een groot deel van de film verloren was gegaan bij een brand in de studio en opnieuw moest worden opgenomen. Verder maakte Tarkovsky 20 versies van de film, voordat hij er tevreden mee was.
Het resultaat van dit proces mag er zijn. Het is een prachtige tocht langs de herinneringen van de hoofdpersoon. De visuele pracht die Andrei Tarkovsky andermaal op het scherm laat verschijnen is weer fenomenaal, vooral de scenes waarin de wind een rol speelt zijn prachtig. De mix met de poëzie van zijn vader is ook erg mooi en geeft de film nog iets extra's. Dit is egt een film die ik nog eens moet zien om volledig te kunnen waarderen, maar het was zeker een bijzondere ervaring. Ik denk echter wel dat de film beter zou zijn geweest als hij langer zou duren. Met 108 minuten is hij, zeker in het oeuvre van Tarkovsky, wat aan de korte kant en gezien het onderwerp, zou een langere speelduur misschien nog beter gewerkt hebben.
Film een vorm van kunst? Na het zien van deze film kun je daar niet meer aan twijfelen.
Speelduur: 108 minuten
Andrei Tarkovsky's vijfde film is gebaseerd op het boek, The Roadside Picnic van Arkadi en Boris Strugatsky, die samen met Tarkovsky ook aan het scenario van deze film werkten. In de nabije toekomst is er, dichtsbij een grijze stad zonder naam, The Zone, een bijzondere plek afgezet met prikkeldraad en bewaakt door soldaten. Ondanks zijn vrouw's zware bezwaren, staat een man in het holst van de nacht op; hij is een Stalker, een van de schaarse mensen die de mentale gave heeft en het risico neemt gevangen genomen te worden om mensen in The Zone te begeleiden naar The Room, een plaats waar iemand geheime dromen bewaarheid worden. Die nacht, neemt hij twee mensen The Zone in: een populaire schrijver (The Writer), die opgebrandt is, cynisch en zijn genialiteit in twijfel stelt: en, een stille wetenschapper (The Professor) die meer bezorgt is om z'n knapzak dan de reis. Binnen de verlaten Zone, mag men niet direct naar The Room gaan. Dit moet gepaard gaan met de nodige omwegen. Als ze dichterbij komen, lijken de regels te veranderen en The Stalker raakt in een crisis.
Net als Zerkalo, was ook hier een deel van de film verloren gegaan bij een brand in het Mosfilm laboratorium. Omdat je een film niet twee keer hetzelfde kunt schieten, besloot Tarkovsky om met de schrijvers van de novel weer aan het scenario te gaan werken, waardoor de film uiteindelijk meer diepte gekregen heeft dan in de eerste versie.
De film is deels in een soort van zwart/wit, deels in kleur. De scheiding ligt grofweg tussen de scenes buiten The Zone (z/w) en er binnen (kleur), hoewel deze scheiding niet helemaal accuraat is. Deze scheiding is er in mijn ogen vooral om te benadrukken dat The Stalker zich vooral thuisvoelt in The Zone en als hij daarbuiten is, hij het liefst zo snel mogelijk weer terug wil.
Tarkovsky was ooit van plan een vervolg op Stalker te maken, wat er - helaas - nooit van gekomen is. Deze film zou dan gaan over The Stalker die drie mannen met geweld The Zone in leidt. Daarbij deinst hij zelfs niet terug voor bloedvergieten om z'n doel te bereiken. Het grote thema zou geweest zijn dat vanuit een ideaal, voor pure ideologische redenen, juist het tegenovergestelde bereikt kan worden. Ik ben echt benieuwd wat Tarkovsky hier van gemaakt zou hebben.
Dit is mijn favoriete film van Andrei Tarkovsky. De hele sfeer die de film uitstraalt is geweldig, mijn voorliefde voor het science fiction genre speelt daarbij een grote rol. Het idee dat het zich afspeelt in een alternatieve realiteit spreekt me meestal erg aan. Verder vond ik de gesprekken tussen The Stalker, The Writer en The Professor erg interessant. Voeg daar de prachtige cinematografie aan toe, die kenmerkend is voor elke Tarkovsky film en je hebt een meesterwerk van de bovenste plank, die me voor de volledige 2 uur en 3 kwartier aan m'n tv gekluisterd heeft.
Speelduur: 163 minuten
Cannes Film Festival 1980
Winnaar Prize of the Ecumenical Jury
Fantasporto
Winnaar Audience Jury Award - Special Mention
Nominatie International Fantasy Film Award
Nostalghia is Tarkovsky's zesde film en was z'n eerste film gemaakt buiten de Sovjet-Unie, namelijk Italië. De film gaat over een Russische poëet Gortchakov. Hij ruist onder begeleiding van de vrouwelijke gids en tolk Eugenia door Italië, op onderzoek naar het leven van een 18e eeuwse Russische componist. In een oude Italiaans kuuroord ontmoet hij de gek Domenico, wie jaren eerder zijn eigen familie opgesloten heeft in een schuur om ze te beschermen tegen de kwaden van de wereld. Wanneer Eugenia een poogt Gortchakov in ontrouw te verleiden, ziet hij diepe waarheid in de daad van Domenico en raakt steeds meer aangetrokken tot de gek. In een serie van dromen wordt de nostalgie van de poëet voor z'n thuisland, zijn verlangen naar z'n vrouw, zijn ambivalente gevoelens voor Eugenia en haar Italië en zijn gevoel van verwantschap met Dominico in elkaar gewoven.
Hoewel de film haast geheel in het Italiaans gesproken is en gemaakt met voornamelijk Italiaanse crewleden, heeft Tarkovsky dit gedaan geheel zonder hulp van een tolk, zich alleen duidelijk makend in gebroken zinnen. Ondanks dit gebrek vindt hij het z'n meest succesvol gerealiseerde film, degene die het best zijn innerlijke wereld uitdrukt. Haast zo accuraat dat je de hoofdpersoon zelfs als Tarkovsky zou kunnen zien, hoewel het niet bewust een autobiografie is.
De eerste helft van de film had ik even tijd nodig om in de film te komen en is dan ook het minste van de film, vooral het tweede uur is van ongeëvenaarde schoonheid, zelfs binnen het oeuvre van Tarkovsky. Zoals altijd bij films van Tarkovsky is het plot ook hier van ondergeschikt belang, wat veel belangrijker is, is de boodschap die hij via de wonderschone beeldpracht (en in mindere mate het plot) over brengt. De hoofdpersoon komt er op een gegeven moment achter dat al z'n studie over kunst voor niets is geweest, gezien de ervaring van kunst uit boeken geheel anders is dan wanneer je echt bij je ze beleefd bij het origineel. Behalve dit thema zitten er nog meer in, zoals het zoeken naar een "soulmate" en heimwee naar huis (wat Tarkovsky ook had tijdens het opnemen van de film). Over de hele film hangt een zekere trieste sfeer, deels versterkt door het immer trage tempo van Tarkovsky's regie. Bij het eindshot kon ik het dan ook met moeite droog houden. Erg indrukwekkend.
Speelduur: 125 minuten
Cannes Film Festival 1983
Winnaar Best Director
Winnaar FIPRESCI Award
Prize of the Ecumenical Jury
Nominatie Golden Palm
Dit is de laatste film van Andrei Tarkovsky. Tijdens Alexanders verjaardag, komt zijn familie bijeen bij zijn verlaten huis om dit feit te vieren. The festiviteiten zijn bedorven, eerst door conventionele familie affaires, later door het beangstigende nieuws dat de laagvliegende vliegtuigen die ze over hebben horen vliegen, de voorbode zijn van een nucleaire oorlog tussen de supermachten. Terwijl de familie met dit feit om proberen te gaan, wordt Alexander geteisterd door uitzondelijke dromen. Later wordt hij door de ondoorgrondelijke filosoof annex postbode, Otto, geïnformeerd, dat hij de macht heeft om de wereld te verlossen, inclusief zijn geliefde kleinzoon. Daarvoor moet hij de alleenlevende Maria bezoeken, een vrouw die volgens Otto een heks is.
Na Nostalghia is ook Offret in het buitenland gemaakt, dit keer in Zweden. Tarkovsky was bevriend met Ingmar Bergman. Tussen de twee bestond een wederzijds respect voor elkanders werk. Bergman's werk kenmerkt zich vooral doordat zijn werk ontstaat uit de realiteit van het dagelijks leven. Tarkovsky's werk is visueel ingesteld en hij schuwt vaak de noodzakelijkheid om er een samenhangend verhaal van te maken. Deze twee tegenpolen vloeien in deze film bij elkaar, wanneer Tarkovsky met de crew van Ingmar Bergman de film schiet.
De opening is typisch Tarkovsky. Prachtige cinematografie, goede dia-/monologen en de verhalende samenhang laat zich nog raden. Dan volgt het middenstuk waar duidelijk de invloed van Bergman is te merken. De emoties van de hoofdpersonen staan hierin centraal en het volgt een realistisch en samenhangend verhaal, maar het eind is weer typisch Tarkovsky.
Ik vond het een intrigerend verhaal, uiteraard weer prachtig vormgegeven. De locatie waar de film is opgenomen is uniek en draagt mede bij aan het prachtige uiterlijk van de film. Het thema, zelfopoffering, wordt prima uitgewerkt en geeft stof tot nadenken. Een waardige afsluiting van een geweldige carriere, die helaas te vroeg tot een einde kwam.
Speelduur 143 minuten
BAFTA Awards 1988
Winnaar Best Foreign Language Film
Cannes Film Festival
Winnaar Best Artistic Contribution
Winnaar FIPRESCI Award
Winnaar Grand Prize of the Jury
Winnaar Prize of the Ecumenical Jury
Genomineerd voor Golden Palm
Guldbagge Awards 1987
Winnaar Best Actor
Winnaar Best Film
* Samenvatting
Andrei Tarkovsky is één van de grootste regisseurs allertijden, in mijn ogen zelfs de allergrootste. Zijn oeuvre is uniek in de filmwereld. Geen enkele regisseur weet zulke mooie beeldenpracht op je scherm te toveren als hij en ook de dialogen zijn altijd enorm boeiend. Zijn "filmische poëzie", want zo kun je zijn film het best beschrijven, is elke keer weer een unieke ervaring.
Vooral het trage tempo zal menigeen afschrikken. Zijn films zijn dan ook lang niet voor elke kijker weggelegd, maar ik was meteen helemaal verkocht. Al zijn films heb ik nu één keer gezien, en ik weet zeker dat er nog vele malen zullen volgen, ik kan me niet voorstellen dat ik ooit genoeg ga krijgen van zijn films. Des te spijtiger dus dat zijn oeuvre uit slechts zeven films bestaat, zeven meesterwerken weliswaar.
Ivanovo Detstvo - Een aangrijpend verhaal over een 12 jarige spion tijdens WOII
Andrei Rublyov - Een prachtig portret van een beroemde Russische icoon-schilder
Solyaris - Vreemde gebeurtenissen in ruimte
Zerkalo - Autobiografische collage van herinnering en dromen
Stalker - Intrigerende film over een zoektocht naar "The Room"
Nostalghia - Een poëet gaat aan zich zelf twijfelen tijdens een reis door Italië
Offret - Prachtige film over het zelfopoffering
* En nu...?
Met dit topic hoop ik interesse te wekken voor deze voor velen onbekenden regisseur, ik heb me in elk geval prima vermaakt bij het maken van het topic.
Je mag nu natuurlijk dit topic gebruiken om naar hartelust jouw ervaringen met de films van Andrei Tarkovsky te delen en je meningen te spuien. Ook updates over nieuwe DVD-releases en dergelijk zijn hier natuurlijk prima op zijn plaats.
De meeste informatie voor dit topic heb ik verzameld van de prachtige site www.nostalghia.com, waar nog veel meer informatie te vinden is over deze opmerkelijke regisseur.
Om af te sluiten nog een quote:
"Mijn doel is het maken van films die mensen helpen te leven, zelfs als ze soms mensen ongelukkiger maken."
Wanneer ik nu een Tarkovsky in m'n handen heb bij de videotheek heb ik toch meestal m'n twijfels 
mooie post, kga die morgen ff helemaal doorlezen 
.
quote:Zijn films zijn inderdaad zware kost. Tussen het kijken van elke film van Tarkovsky zaten dan ook telkens enkele weken, soms zelfs maanden. Het is niet iets waar je altijd zin in hebt, maar als je weer eenmaal zo'n film gezien hebt, ben je weer een hele ervaring rijker imo. En ja, het is zo dat dit lang niet iedereens kostje is.
Op zondag 5 oktober 2003 21:52 schreef Posdnous het volgende:
Ik heb alleen Stalker gezien en die viel me toch nog wel zwaar. Ik ben best wel wat gewend, maar ondanks dat het een mooie film is is hij ook wel tergend langzaam. Metaforen galore en veel stile scenes.Wanneer ik nu een Tarkovsky in m'n handen heb bij de videotheek heb ik toch meestal m'n twijfels
. Maar vind je het erg als ik het morgen lees? Lijkt me wel interressant .
quote:Je hebt er veel tijd in gestoken.
Op zondag 5 oktober 2003 21:52 schreef Gorro het volgende:Met dit topic hoop ik interesse te wekken voor deze voor velen onbekenden regisseur, ik heb me in elk geval prima vermaakt bij het maken van het topic.
Hij is mij niet helemaal onbekend maar ik heb nog geen film van hem mogen bekijken. Ik ben nu toch nieuwsgierig geworden. Maar kijken hoe het met de DVD's gesteld is.
Zoiets maakt je gewoon trots op Fok!
Stalker is ook mijn favoriet. Er worden combinaties van gevoelens uitgebeeld waar geen woorden voor bestaan, althans ik zou ze niet weten.
quote:Twee films van hem zijn op Criterion Collection DVD's verschenen. Andrei Rublyov en Solyaris. Dat zijn eigenlijk altijd DVD's van top kwaliteit, dus daar zul niet geen miskoop aan doen. Ik heb ze zelf helaas nog niet in mijn bezit, maar dat zal niet lang meer duren.
Op zondag 5 oktober 2003 22:17 schreef sampoo het volgende:[..]
Maar kijken hoe het met de DVD's gesteld is.
Maar ik wil ze zeker zien.
Ik ga even douchen en dan zet ik hier nog even een stukje van Kurosawa over Solyaris en Tarkovski (is het trouwens nou Tarkovsky of Tarkowsky? De meningen schijnen te verschillen) neer.
Nogmaal: 
voor dit topic. Donderdag krijg ik mijn loon en dan zal ik absoluut Stalker alvast aanschaffen, hoewel ik Solyaris nog steeds moet zien. 
quote:Het is Tarkovski.
Op zondag 5 oktober 2003 23:11 schreef Sai het volgende:
(is het trouwens nou Tarkovsky of Tarkowsky? De meningen schijnen te verschillen)
.De meningen verschillen omdat het Russisch is, het is eigenlijk Òàðêîâñêèé. 
.
quote:Bij de aftiteling van Offret is het Andrei Tarkovskij en bij de aantiteling van Nostalghia is het Andrey Tarkovsky. De andere films staat zijn naam in het Russisch. Dus niets is er per definitie goed (behalve de naam in het Russisch), en er is ook niets fout
Op zondag 5 oktober 2003 23:28 schreef California het volgende:[..]
Het is Tarkovski.
De meningen verschillen omdat het Russisch is, het is eigenlijk Òàðêîâñêèé.
[Dit bericht is gewijzigd door Gorro op 05-10-2003 23:40]
Overgetypt uit het boekje bij de Criterion uitgave van Solaris.
Tarkovski and Solaris
By Akira Kurosawa; mei 1977
I met Tarkovsky for the first time when I attended my welcome luncheon at Mosfilm during my first visit to Soviet Russia. He was small, thin, looking a little frail but exceptionally intelligent and insightful, and he looked somehow a lot like [composer] Toru Takemitsu, I thought. Then he excused himself, saying, "I still have some work to do", and soon thereafter, the sound of an explosion loud enough to shake the windows of the dining hall was heard. Seeing my expression of shock, the head of Mosfilm siad, smirking meaningfully. "A war didn't just break out. That was Tarkovsky launching a rochet. Although, this work with Tarkovsky has turned out to be a great war for me." Tarkovsky was shooting SOLARIS at that moment.. After lunch, I visited Tarkovsky's set.
The great war that cost 600,000,000 yen.
There was indeed a burned-out rocket in the corner of the space station set. I forgot to ask him how he shot the rocket launch scene, but the space station was an incredibly expensive, very detailed set made out of thick duralumin. The cold metallic light war gleaming in silver; red blue and green beams intricately blinked and twisted from the lights of the various gauges lined up in a row. And above that ran two duralumin rails, from which hung a camera by way of small wheels, completely free to move about the entire space station set. Tarkovsky took me around, explaining everything to me, beaming with pride like a child showing of the contents of his toy box. [Sergei] Bondarchuk, who came along, asked about the cost of the set, and Tarkovsky's answer left him wide-eyed. The sum was so big it stunned even Bondarchuk, who made WAR AND PEACE - the cost of SOLARIS was approxamitely 600 million yen. I now understood why the head of Mosfilm had said it was a great war for him. But to spend all that money takes talent and effort to match it. "This is a huge job," I thought to myself, gazing at Tarkovsky's back as he meticulously showed me around the set.
An unbearable nostalgia
SOLARIS - many feel this film is too long, but I disagree.
It may seem that the nature senes that introduce the film are too lenghty, but the layering of these scenes that depict a certain farewell to nature on Earth creates the emotional basis of the story after the main character is sent to the space station, and torures the viewer with an incredible nostalgia for Earth's nature, a feeling akin to being homesick. Without this long introduction, you cannot make the audience experience the actual desperation felt by the people trapped in the Solaris station.
I saw this film one night at a screening room in Moscow, but while I was watching it, my heart was acing from an incredible longing to return to Earth. Just where is scientific progress leading mankind? This film manages to capture perfectly the sheer fearfulness. Without it, science fiction becomes mere fancy.
These thoughts were racing through my mind while I was a captive of the screen.
A shy smile
Tarkovsky was sitting in the corner of the screening room watching the film with me, but he got up as soon as the film was over, and looked at me with a shy smile. I said to him, "it's very good. It's a frightening movie." He seemed embarrassed, but smiled happily. Then the two of us went to a film union restaurant and toasted with vodka's.
Tarkovsky, who does not usually drink, got completely drunk and cut off the speakers at the restaurant, then began singing the theme of SEVEN SAMURAI at the top of his lungs. I joined in, eager to keep up.
At that moment, a was very happy to be on Earth.
Its ability to induce this feeling in its viewers proves SOLARIS to be no ordinary science fiction film. There is something truly frightening about it. And Tarkovski's deep insight managed to capture this.
Unknown to humanity
In this world, there are (and there should still be) many things unknown to mankind.The abyss of the galaxy peerd into by humanity - the strange visitor at the space station - time going backwards from death to life - the strikingly moving sensation of zero gravity - teh home for which the main character at the station pined is dripping with water. This seemed to me to be the sweat or tears the main character squeezes out of his body from sheer agony - and what made me shudder was the shot on location in Akasakamitsutake. By using a mirror with great skill, he multiplied the flow of the headlights and taillights of passing cars, creating a veritable vision of a futuristic metroplois. Every shot in SOLARIS bears witness to teh dazzling genius of Tarkovsky.
Many find Tarkvsky difficult to grasp, but I disagree. Tarkovsky just has a keener sense of intuition than the rest of us.
Seemingly meaningless
After SOLARIS, he made a film called THE MIRROR. This is a film about his childhood memories, and many say this is too difficult to grasp. At first sight, it is a film that seems to have no linear development. But are childhood memories ever remembered in logical sequence?
The very nature of these inexplicable links between fragmented memories holds the essence of the poetry of childhood memories. If you watch with that in mind, it is the easiest film to understand. But Tarkovsky plays dumb and says nothing. And this is what convinces me of his potential. Thse who spend too much time explaining their own movies don't have much of a future.
Heb zelf 3 films van hem gezien, waaronder Stalker en Solaris. Het zijn inderdaad 'lastige' films die je niet zomaar even als tussendoortje opzet, sommige dingen dringen pas laat door (achteraf). Jammer dat zoveel grote regisseurs vaak zo weinig films achter laten (ben momenteel bezig met een vak Tati, verbonden aan het retrospectief in het filmmuseum. Tati heeft ook maar zo'n 7 films gemaakt, eigenlijk voornamelijk door geldgebrek)
— Das Kapital, Karl Marx Wealth of Nations, Adam Smith
Ik zie trouwens dat Tarkovsky (zó schrijf je dat! ) o.a. Persona van Ingmar Bergman in z'n top 10 heeft staan. Over godsgruwelijk goeie films gesproken zeg... wow!
Dit afstudeerproject is beter bekend als Steamroller and the Violin. We volgen de gebeurtenissen gedurende één dag van een jongetje wat vioollessen volgt. Hij wordt gepest door de andere kinderen uit de buurt. Op die dag ontmoet hij een man, die aan het werk is op zijn stoomwals. Tussen de twee bloeit een vriendschap.
Het script voor deze afstudeerfilm schreef Tarkovsky samen met Andrei Mikhalkov-Konchalovsky, met wie hij ook het script voor Andrei Rublyov schreef.
Voor een afstudeerfilm hij met zijn 45 minuten aan de lange kant, gezien de meeste korte films zo'n 20 minuten duren. Dit komt niet door de lengte van het script, als wel door de voorkeur van Tarkovsky om lange shots te gebruiken. Zijn mentor vond dat eigenlijk maar niets, maar Tarkovsky verdedigde zijn standpunt als volgt: "Als je de normale lengte van een shot uitbreidt, slaat eerst de verveling toe; maar als je het verder uitbreidt, raak je er in geïnteresseerd; en als je het dan nog een stapje verder uitbreidt, wordt er zelfs een nieuwe kwaliteit, een nieuwe intensiteit van aandacht geboren".
Het is duidelijk te merken dat Tarkovsky hier nog de nodige ervaring mist, maar een aantal shots verraden tog de grootse dingen, die zouden komen. Ook zien we al een aantal stijl kenmerken, zoals het filmen van water en de onvergetelijke droomscene op het einde. Al met al een geslaagde korte film, hoewel nog wel de kwaliteit mist van zijn latere films.
Speelduur: 45 minuten
|
|
