Zwanger... en dan gaat het mis (2)

quote:

Op woensdag 15 september 2004 22:24 schreef Merisse het volgende:
Maar zij hebben gelukkig nog een zoon. Dat maakt het verdriet om hun overleden zoon niet minder maar ze hebben wel nog een kind over. Ik denk dat mensen dat ook bedoelen als ze zeggen dan krijgen jullie toch nog een kind. Het voelt dan als een ontkenning van je verdriet, alsof je het ene kind in kan ruilen voor het andere, en dat kan uiteraard niet. Maar het is denk ik wel goed bedoeld. Ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen wat ik bedoel.
Hoe kijken jullie daar tegenaan Pepper en Moussy? Is het fijn dat je nog een kind of kinderen hebt of kan krijgen of ga ik nu ook mijn boekje te buiten?

Mijn lerares verloor haar dochtertje, maar had nog een zoontje. Haar reactie was: ik mag het wel denken, 'fijn dat ik nog zichtbaar moeder ben', maar een ander mag het niet zeggen, dat kan ik niet hebben.
En dat kan ik me goed voorstellen. Het is toch hard om het uit andermans mond te horen

quote:

Op woensdag 15 september 2004 20:32 schreef Spuuglokje het volgende:

[..]

Het lijkt me wel _{maar wat weet ik ervan, ik heb niet meegemaakt wat jullie hebben meegemaakt} dat mensen die hun kindje verloren hebben het alleenrecht hebben op die geintjes. Je buurvrouw bij wijze van spreken hoeft daar denk ik niet mee aan te komen. Of wel?

Het ligt er aan door wie en hoe het gezegd wordt.

quote:

Op woensdag 15 september 2004 23:10 schreef moussy het volgende:
Als ik René niet had gehad voor het overlijden had ik dit niet meer getikt.....

Herkenbaar. Mijn moeder was ook behoorlijk depressief na de dood van mijn broertje, maar omdat ze nog drie kinderen had ging ze door... voor ons en voor papa...

quote:

Op woensdag 15 september 2004 22:24 schreef Merisse het volgende:
Pepper, wat erg dat jij een kindje verloren bent op zo'n jonge leeftijd! Vreselijk. Ik vind dat je hele wijze dingen zegt. Mild bent. Veel sterkte voor jou en Moussy in deze verdrietige tijd die zoveel herinneringen oproept.

Dank je.
Ik merk inderdaad ook, dat je blijkbaar niet per se mensen persoonlijk hoeft te kennen om je hun lot aan te trekken. Ik ben ook echt de hele tijd met Pluph, haar man en hun Danyel bezig.
Maar ook dat je ziet en voelt en weet dat ze bezorgd en angstig zijn voor wat misschien komen gaat, roept bij mezelf ook deja vu gevoelens op.

quote:

Het grote verdriet dat mijn leven in tweeen gedeeld heeft is het verlies van mijn vriend aan kanker. We waren toen alletwee 23 jaar oud en al 6 jaar samen. Ik heb veel "vrienden" verloren in die tijd. Eigenlijk allemaal. Voornamelijk omdat vriendinnen mij ineens zagen als gevaarlijke vrouw die hun man wel eens af zou kunnen pakken. Anderen konden niet met mijn verdriet omgaan. Of ik was niet gezellig genoeg meer. Of we zijn uit elkaar gegroeid, ik weet het niet. Het kwam in ieder geval niet door één opmerking want mensen kunnen in hun eigen onbeholpenheid en verdriet vaak stomme opmerkingen maken. En dat geeft in mijn ogen helemaal niks. Ik vind het zelf ook nog steeds best moeilijk om iemand af te stappen die een verlies geleden heeft. Je weet niet wat je moet zeggen, bent bang om iets verkeerds te zeggen. Maar wat volgens mij het belangrijkste is, is dat je open staat en luistert naar wat degene die verdriet heeft kwijt wil en niet oordeelt!

Ik heb dat ook nog steeds hoor, vind het soms ook nog moeilijk om op iemand af te stappen. Ik doe het wel hoor!! Maar ik voel me dan onhandig en weet vaak toch niet goed wat ik zeggen moet.
Gek genoeg heb ik dat dus niet bij andere ouders die hun kindje hebben verloren. Maar als ik naar iemand toe moet, die een moeder of een broer of zus hebben verloren, sta ik ineens met mn mond vol tanden.

quote:

Natuurlijk is de situatie heel anders maar ik heb vaak gedacht "ik kan een nieuwe vriend vinden en een nieuwe toekomst opbouwen maar de ouders van mijn overleden vriend zijn voorgoed hun kind kwijt". En dat is ook zo, ik was mijn toekomst kwijt, zij het verleden.

Nou ik denk dat ook zijn ouders, samen met jou, een stuk van zijn toekomst zijn verloren.
Misschien, als het niet zo verschrikkelijk was afgelopen ,hadden jullie hen misschien kleinkinderen geschonken. (Al weet ik dat het krijgen van kinderen nu voor jou nog niet bepaald appeltje eitje is, maar met de juiste medicijnen is er zeker wel hoop )
Ik denk, dat als je inderdaad je kind verliest, dan verlies je je toekomst en als je je ouder verliest, verlies je je verleden. Of eigenlijk verlies je de toekomst met DAT kindje en moet je helemaal opnieuw beginnen en hopen dat het je gegeven is nog een kindje te mogen krijgen. (Was toen zo in ons geval dan...)

quote:

Maar zij hebben gelukkig nog een zoon. Dat maakt het verdriet om hun overleden zoon niet minder maar ze hebben wel nog een kind over. Ik denk dat mensen dat ook bedoelen als ze zeggen dan krijgen jullie toch nog een kind. Het voelt dan als een ontkenning van je verdriet, alsof je het ene kind in kan ruilen voor het andere, en dat kan uiteraard niet. Maar het is denk ik wel goed bedoeld. Ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen wat ik bedoel.
Hoe kijken jullie daar tegenaan Pepper en Moussy? Is het fijn dat je nog een kind of kinderen hebt of kan krijgen of ga ik nu ook mijn boekje te buiten?

Toen Max overleed hadden we verder geen kinderen. Veel mensen reageerden dan nog eens extra geshockeerd, omdat ze het erg vonden dat we ons enig kind verloren waren. Dat is natuurlijk ook erg! Maar ik was alleen maar blij, dat ik bovenop mijn eigen verdriet en dat van m`n partner, plus de zorgen of ons huwelijk het zou houden, niet ook nog de zorgen had over broertjes of zusjes. Dat is het moeilijkste wat er is lijkt mij, om het verdriet van eventuele broertjes en/of zusje te moeten aanzien. En terwijl je zelf stuk zit van verdriet, ook hen nog moet proberen te steunen en opvangen. Gelukkig hebben we het gered samen en nu hebben we een gezonde dochter van bijna vier! En ik moet zeggen......dat met haar komst toch wel een hoop zonlicht terug is gekomen in ons bestaan.

quote:

vergelijk het maar met wat ik dacht nl. dat ik gelukkig nog jong genoeg was om een andere partner te vinden. Ik dacht dat wel maar een ander zou het niet tegen me hebben mogen zeggen.

Ik wilde na Max dood zo snel mogelijk weer een kindje, omdat het gat in m`n hart zo groot en leeg voelde. Stiekem denk je dat je dat gat wel even opvullen kan, maar dat kan gewoon echt niet. Het gat zit er nog steeds maar het wordt, en nu ga ik even eng doen , verwarmt doordat m`n dochtertje erbij is gekomen.

quote:

Op donderdag 16 september 2004 00:32 schreef pepper_961 het volgende:


Toen Max overleed hadden we verder geen kinderen. Veel mensen reageerden dan nog eens extra geshockeerd, omdat ze het erg vonden dat we ons enig kind verloren waren. Dat is natuurlijk ook erg! Maar ik was alleen maar blij, dat ik bovenop mijn eigen verdriet en dat van m`n partner, plus de zorgen of ons huwelijk het zou houden, niet ook nog de zorgen had over broertjes of zusjes. Dat is het moeilijkste wat er is lijkt mij, om het verdriet van eventuele broertjes en/of zusje te moeten aanzien. En terwijl je zelf stuk zit van verdriet, ook hen nog moet proberen te steunen en opvangen. Gelukkig hebben we het gered samen en nu hebben we een gezonde dochter van bijna vier! En ik moet zeggen......dat met haar komst toch wel een hoop zonlicht terug is gekomen in ons bestaan.

Dat is juist het gekke, ze zijn verdrietig, kwaad, opstandig noem het maar op of ze zijn het. Maar ze drogen hun tranen af, draaien zich om en gaan weer vrolijk buiten spelen, dát is wat mij er door heen gesleept heeft. René had óók verdriet, was drie jaar oud, maar liet mij zien dat het leven gewoon door kon gaan, maar ook door moest gaan.

quote:

Op donderdag 16 september 2004 00:37 schreef moussy het volgende:

[..]

Dat is juist het gekke, ze zijn verdrietig, kwaad, opstandig noem het maar op of ze zijn het. Maar ze drogen hun tranen af, draaien zich om en gaan weer vrolijk buiten spelen, dát is wat mij er door heen gesleept heeft. René had óók verdriet, was drie jaar oud, maar liet mij zien dat het leven gewoon door kon gaan, maar ook door moest gaan.

Met kinderen erbij heb je dan wel een stok achter de deur om door te gaan inderdaad.
Die stok hadden wij dan niet natuurlijk. En toch gingen wij ook door, welliswaar op de automatische piloot, maar we stapte er in ieder geval niet uit zeg maar.
Ik weet nog wel dat ik dat niet goed begreep. Als zoiets je niet overkomen is en je probeert je het een beetje voor te stellen, dan roep je eigenlijk bijna allemaal wel, dat je niet meer verder zou willen en kunnen leven. En toen trof die ramp mij/ons en toen bleek ineens dat, hoe erg de ellende ook, dat je overlevingsdrang toch sterker is dan de wens om er dan maar zelf ook niet meer te zijn.
Je zou je er dan nog bijna schuldig om voelen dat je er niet uitstapt, omdat dat voor iedereen die het niet mee maakt toch wel het meest logische is om te doen.

[ Bericht 0% gewijzigd door BE op 19-09-2004 13:49:25 ]

Omdat ik meestal ZA(zone alarm) aan heb staan, heb ik nooit gezien dat dat ene emotie-coontje dat ik gebruiktte een perssmiley was!
Door dat ZA, kan ik de meeste fotos niet zien en bewegen de icoontjes ook niet. De perssmiley leek dus bij mij op deze smiley , vandaar de rare vergissing. Ik hoop dat iemand nog wat aan dat misplaatste coontje doen kan?! Ik vrees ook, dat ik hem misschien OOK in topics van Danyel gebruikt heb!

Aje wilt kan ik hem hier wel even editten in je juiste
Zeg het maar...

Als je wilt graag! Het is een serieuze post en dan staat zo`n coontje die in Z&G wel een functie heeft in dit topic ineens heel stom.

Net of je(ik) de boel in de maling loop te nemen ofzo.
Ik baal ook dat ik niet precies weet of en waar ik die coontjes nog meer in gebruikt heb.
Straks heb ik ze ook in lieve ondersteunend bedoelde reacties op Phluphy, Jeroen en Danyel`s situatie gebruikt! Sh*t! @%&(&%@!! )

Ik denk dat het wel mee valt pepper, ik heb het iig niet gezien, terwijl een andere 'vreemde' smiley van iemand anders me wel opviel.

Poeh gelukkig! thanks!!
Ik zal voortaan beter opletten of even de ZA uitzetten voor ik weer met coontjes ga smijten.
Misschien had/heeft diegene ook wel zijn/haar ZA aanstaan?

Ik denk niet dat het te maken heeft met ZA. Ik gebruik dat ding ook en heb merk niks van smilies die het niet doen. Het kan je browser zijn die problemen geeft, ik weet niet welke je gebruikt . . .

Loop al het hele weekend te denken of ik nu wel of niet zal posten in dit draadje.

Afgelopen zaterdag was de "uitgerekende datum" van mijn tweede zwangerschap. Eerlijk gezegd viel het me een stuk zwaarder dan ik gedacht had. Raar genoeg heb ik de hele ochtend het draadje "semi-live bevalling" in de gaten gehouden en joh dat vond ik leuk. (weet wel dat dat allemaal midden in de nacht gepost is, maar hier loop ik een kleine 9 uur voor) Het herinnert me dat het ook wel goed kan gaan. Toch stak het wel hoor... dat had ik moeten zijn *zucht*.

Ik heb net een 2 weken geleden een gefaalde FRET achter de rug, en de week voor de uitslag betrapte ik mezelf erop dat ik zat te rekenenen..." als dit lukt, ben ik ongeveer xxx uitgerekend, dus moet ik dan maar zorgen dat ik yyy week vrij neem voor de miskraam... " *zucht* das toch wel maf hoor, 2 keer zwanger, 2 keer miskraam en "het hoort er bij". Toen ik mezelf daarop betrapte ben ik hard gaan denken dat het misschien tijd is om helemaal te stoppen. Daar ben ik toch nog niet klaar voor en heb daarom besloten een paar maanden rust te nemen.

Agnes

quote:

Op woensdag 15 september 2004 22:24 schreef Merisse het volgende:
Het grote verdriet dat mijn leven in tweeen gedeeld heeft is het verlies van mijn vriend aan kanker. We waren toen alletwee 23 jaar oud en al 6 jaar samen. Ik heb veel "vrienden" verloren in die tijd. Eigenlijk allemaal. Voornamelijk omdat vriendinnen mij ineens zagen als gevaarlijke vrouw die hun man wel eens af zou kunnen pakken. Anderen konden niet met mijn verdriet omgaan. Of ik was niet gezellig genoeg meer. Of we zijn uit elkaar gegroeid, ik weet het niet. Het kwam in ieder geval niet door één opmerking want mensen kunnen in hun eigen onbeholpenheid en verdriet vaak stomme opmerkingen maken. En dat geeft in mijn ogen helemaal niks. Ik vind het zelf ook nog steeds best moeilijk om iemand af te stappen die een verlies geleden heeft. Je weet niet wat je moet zeggen, bent bang om iets verkeerds te zeggen. Maar wat volgens mij het belangrijkste is, is dat je open staat en luistert naar wat degene die verdriet heeft kwijt wil en niet oordeelt!

Natuurlijk is de situatie heel anders maar ik heb vaak gedacht "ik kan een nieuwe vriend vinden en een nieuwe toekomst opbouwen maar de ouders van mijn overleden vriend zijn voorgoed hun kind kwijt". En dat is ook zo, ik was mijn toekomst kwijt, zij het verleden.

Maar zij hebben gelukkig nog een zoon. Dat maakt het verdriet om hun overleden zoon niet minder maar ze hebben wel nog een kind over. Ik denk dat mensen dat ook bedoelen als ze zeggen dan krijgen jullie toch nog een kind. Het voelt dan als een ontkenning van je verdriet, alsof je het ene kind in kan ruilen voor het andere, en dat kan uiteraard niet. Maar het is denk ik wel goed bedoeld. Ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen wat ik bedoel.

Ik las het al eerder, kon er toen niet op reageren maar dit is echt herkenbaar.

Hetzelfde heb ik met de helft van m'n "vrienden" destijds meegemaakt, bij de andere helft kon ik het niet meer opbrengen om ze te blijven zien. Die lege plek in "ons" midden was een constant reminder en zelfs vandaag de dag zou het verschrikkelijk veel pijn doen, al zou ik ze nog zien . . .

Ik heb vandaag het 3-dagen oude zoontje van mijn vroegere hartsvriendin begraven. Mislukte stuitbevalling. Ik kan alleen maar huilen. Wat is de wereld toch hard en gemeen...

Ik heb er geen woorden voor Phileine, kan je alleen maar heel veel sterkte wensen.
Dikke en knuffel

Dat meen je niet Phileine! Wat afschuwelijk zeg.
Ik vind dat kindjes niet dood mogen gaan maar helaas zit het leven anders in elkaar
Heel veel sterkte!

Oh, Phileine . Ik huil met jou en je vriendin mee.

vreselijk.........

Phil, dit doet me dus heel veel. Ik zou nooit meer voor een natuurlijke bevalling kiezen. Echt niet.
Zit hier mee te huilen, ben nu een soort van "achteraf bang"... Wat had er allemaal kunnen gebeuren? Vreselijk, afschuwelijk dat dit gebeurt!

Sterkte!

phileine wat erg...

phileine, wat ontzettend verdrietig
het leven is zo oneerlijk!
sterkte

quote:

Op zaterdag 13 november 2004 23:11 schreef Sugar het volgende:
Phil, dit doet me dus heel veel. Ik zou nooit meer voor een natuurlijke bevalling kiezen. Echt niet.
Zit hier mee te huilen, ben nu een soort van "achteraf bang"... Wat had er allemaal kunnen gebeuren? Vreselijk, afschuwelijk dat dit gebeurt!

Sterkte!

sugar ik moest ook meteen aan jou denken. dit verwacht je toch niet?

dat is ook één van de redenen waarom ik heb besloten het hier neer te zetten. Te denken dat het knulletje gewoon had geleefd als er voor een keizersnede was gekozen.

_{ik ben idd blij dat ik gelijk gezegd heb toen ik hoorde dat ik een stuitligging had, dat ik voor een ks gekozen heb, als ik dit dan lees ben ik blij met mijn besluit, maar zo verdrietig aan de andere kant}