Reisverslag Botswana 2002 -deel 1-

10-9-03
Vandaag is dan de dag, eindelijk naar Afrika. Alleen nog wat laatste dingetjes hoeven gepakt te worden.
Gisteren heb ik mijn grote rugzak ingepakt. Ik heb 5 kilo aan kleding om weg te geven. Ook nog eens 5 kilo aan verband artikelen voor een kliniek waar ze weinig hebben.
Dan blijft er dus voor mezelf 10 kilo over.
Toen ik al mijn kleding klaar had liggen, leek het erg weinig. Het kon zowat in een plastic boodschappentas. Het meeste commentaar kreeg ik op mijn ene paar sokken wat ik klaar had liggen. Anderen waren er meer van overtuigd dat dit te weinig zou zijn dan ik. Ik heb nou eenmaal geleerd de afgelopen 2 keren in Afrika dat ik steeds teveel meeneem. Omdat ik zelf ook alles steeds moet meeslepen, neem ik dit jaar gewoon de helft minder mee.
De hond is met al zijn spullen ook naar zijn logeeradres gebracht.
De tassen staan beneden klaar. De kleine rugzakken zijn ook gepakt. Ik loop nog wat zenuwachtig door het huis en controleer de belangrijkste dingen zoals geld, tickets, paspoorten keer op keer.
Snel stop ik nog 1 paar sokken in mijn tas er bij en met het paar wat al in de tas zit en het ene paar wat ik nu aanheb moet het zeker genoeg zijn!
We worden weggebracht door Hendri zijn vader en moeder en voordat zij er zijn komen zijn zus, man en kinderen ons nog uitzwaaien.
Als de "taxi" er dan eenmaal is gaan alle spullen in de auto. Al zwaaiend rijden we het ons pleintje af met de septemberzon die in de auto schijnt. Deze maand waarin de zon altijd alles zo geel kleurt.
Onderweg kan ik al moeilijk mijn gedachten bij de gesprekken houden en terwijl ik bijna met mijn neus tegen de raam naar buiten staar probeer ik te beseffen dat we nu echt gaan. Het lukt me niet en het dringt niet tot me door. De vakantie waar we al zo lang mee bezig zijn.
We zijn lekker op tijd op Schiphol en gaan eerst nog even wat drinken.
Dan gaan we op weg naar de incheck balie om te kijken of de anderen er al zijn.
We zien Ineke, Sjaak en Margreet al uitbundig zwaaien. We begroeten elkaar en daarna gaan Hendri's vader en moeder weer richting Rosmalen.
Al snel komen Paul, Ellen, Patricia en Wilfred er ook aan nu is de groep voorlopig compleet.
Miriam en Corné zullen we in Johannesburg treffen. Ze zijn er al een week en hebben samen met een makelaar wat lodges bekeken. Ze willen in Zuid Afrika gaan wonen.
Dan gaan we inchecken.
Een kennis van Ineke die bij KLM werkt heeft er voor gezorgd dat de plaatsen geregeld zijn. We zitten allemaal bij elkaar.
We hoeven in Johannesburg alleen maar over te stappen. De bagage wordt allemaal door gestuurd.
We gaan snel nog het een en ander kopen als we door de douane zijn. Een cadeau voor Miriam die 1 oktober jarig is. Voor Heiko nemen we ook alvast een cadeau mee.
Daarna gaan we eten bij Mc. Donalds.
Al snel komen de sterke verhalen en iedereen lacht. Ook wordt er uitbundig gepraat over plastuitjes voor vrouwen.
Het belooft weer heel wat te worden....

We kunnen het vliegtuig in en zijn mooi op tijd om te vertrekken. We stijgen dan ook om 21:00 op.
Het is een nachtvlucht dus we proberen dan ook allemaal wat te slapen. Ik slaap niet lang en kijk tussendoor wat t.v.

11-9

De vlucht is rustig verlopen en de landing is ook perfect. De piloot zet het vliegtuig rustig aan de grond wat altijd wel fijn is.
We staan rond 06:30 plaatselijke tijd aan de grond in Johannesburg waar het maar 2 graden is.
Eerst gaan we kijken waar we zo meteen heen moeten en dan gaan we in een soort barretje zitten waar we kunnen uitkijken op de gang waar Corné en Miriam uit zullen komen. Als we net zitten en de snoepzak rondgaat, wat nog veel zal gebeuren deze vakantie, zien we Corné en Miriam aankomen. Aan hun gezichten valt te zien dat ze een geweldige week achter de rug hebben. We luisteren naar de verhalen over de lodge die ze hebben gezien en wat ze zoal al hebben meegemaakt.
Dan zien we op de monitoren dat het boarden begonnen is en gaan we richting gate.
We gaan eerst met een bus naar het vliegtuig. We rijden langs verschillende vliegtuigen maar ze worden steeds kleiner. Dan staan we bij ons vliegtuig en het eerste wat me opvalt, is de grootte van het vliegtuig. Het lijkt qua inhoud niet veel groter dan de gemiddelde touringbus. Ik voel meteen een kriebel door mijn lijf gaan en hoop dat het allemaal maar goed gaat. Onzin natuurlijk maar het ziet er allemaal erg kwetsbaar uit.
We gaan via de trap het vliegtuig in en dan van binnen lijkt het vliegtuig NOG kleiner. Het zijn maar 2 rijen stoelen van 2 aan iedere kant. Ik tel 12 rijen dus dat zijn 48 zitplaatsen. We zitten niet allemaal naast elkaar maar in zo'n klein vliegtuigje zit je toch allemaal bij elkaar. We zitten achterin maar als we roepen verstaan ze ons voorin ook nog goed. Achter ons zitten 3 Nederlanders. Twee oudere dames en een oudere heer. Ze zijn op weg naar de bosjesmannen en houden zich bezig met allerlei projecten die door mensen in Nederland gesponsord worden. Ze vertellen wat over het werk wat ze doen en het is erg leuk om naar hun verhalen te luisteren.
Voordat we de lucht in gaan wordt eerst aan de mensen bij de nooduitgang uitgelegd hoe ze de nooduitgang bij noodsituaties moeten openen. Het zijn de 3 Nederlanders achter ons, waarvan er één een grote button met "slechtziend" opheeft. De stewardess hangt een heel verhaal op over de deur en hoe deze werkt, hoe ze de deur moeten vastpakken en moeten openen. Ik kijk Ellen aan en volgens mij denken we allebei hetzelfde en we schieten in de lach. Helemaal komisch is de manier waarop Ellen in de stoel zit. Duidelijk niet op haar gemak, dat is goed te zien.
Dan gaan we de lucht in. We gaan wat schokkerig naar boven. Zo'n klein vliegtuigje zich stevig aan de leuningen vast en ziet bijna groen. Ik heb het er niet op maar ja, we moeten toch eerst naar boven voor we over een uurtje weer naar beneden kunnen.
Als we eenmaal boven zijn valt het me 100% mee. Zo rustig vliegen is het.
Eenmaal boven lijkt de man achter ons ineens veel interesse in de nooduitgang te hebben en hij gaat dan ook eens op zijn gemak bekijken hoe hij open zou moeten. Hij voelt aan de hendels en met mijn wenkbrauwen gefronst zie ik Ellen vanuit mijn ooghoeken ook kijken. Weer is 1 blik genoeg en moeten we allebei weer lachen.
We krijgen nog een kleine snack en wat te drinken en dan na een uurtje gaan we weer dalen. Het dalen is nog erger dan het stijgen. We gaan hortend en stotend naar beneden. Iedere luchtzakking draait mijn maag 3 keer rond en drukt me daarna weer hard terug in mijn stoel. Jammer dat ik geen foto's mag maken want dan had ik er een van Ellen gemaakt. Ik moet vreselijk om haar lachen. Ze houdt zich stevig aan de leuningen vast en ziet zowat groen!
Dan zie ik als ik naar buiten kijk het landingsgestel naar beneden klappen en de piloot zet het kleine vliegtuigje keurig aan de grond.
We zijn er. Gabarone in Botswana.

We gaan via de trap het vliegtuigje weer uit en lopen een klein stukje voor we in de hal zijn. Ik zie buiten het eerste wild: vreselijk grote mieren.
Binnen in de hal is weinig te doen. De enige mensen die er zijn, zijn de overige passagiers en het personeel op de luchthaven hier. We vullen de nodige papieren weer in en kunnen dan onze tassen halen. Ik bel eerst even snel naar huis dat we veilig zijn aangekomen. Dan kunnen we verder.
In de aankomsthal staat Heiko samen met zijn moeder ons op te wachten. Zijn moeder zal met ons meegaan op deze tour. We maken kennis met Heiko en zijn moeder. Dan gaat Paul geld wisselen. We wisselen voor ons allemaal in een keer. De rest gaat vast met de tassen naar de truck. Daar maken we kennis met Shadow. Hij is in de leer bij Heiko en zal in de toekomst zelf op pad gaan met groepen mensen.
Dan laden we alles in de truck. Die er overigens fantastisch uitziet. Lekker open en ruimte genoeg want er kunnen 16 personen achter in en wij zijn met 12 personen achterin. Lekker ruim dus. Voor ieder is er ook een fles water en Heiko heeft voor sandwiches voor onderweg gezorgd. Want het gaat een lange rit worden.

We gaan op weg naar Khama Rhino Santuary wat bijna 400 kilometer rijden is.
Iedereen heeft zich inmiddels geïnstalleerd in de truck en we zijn klaar voor vertrek. Terwijl we de parkeerplaats afrijden krijg ik het gevoel dat het nu dan eindelijk begint. Als ik rondkijk en de keurige parkeerplaats zie en het gebouw, de goed geasfalteerde weg, dan is het moeilijk te beseffen dat we vanavond al in een heel andere omgeving zijn. Je ziet vaak de beelden op t.v. De beelden van de Afrikaanse wildernis. Nooit zie je echter de overgang van beschaving naar bush.
Of wat voor een wegen je moet berijden of door wat voor gebieden je moet voor je daar bent.
We rijden zo over de lange saaie weg en af en toe doorkruisen we een dorpje.
We rijden redelijk door en door de snelheid van ongeveer 100 kilometer per uur slaat de wind flink door de truck heen. We stoppen dan ook om de zijkanten dicht te maken. Een mooi systeem. De ramen kunnen in de zijkanten geschoven worden. Voorin bij de bestuurder en de bijrijder kan dit niet. Daar is het helemaal open.
Na een tijdje worden we allemaal wat stiller en sommige vallen in slaap.
Ik probeer mijn ogen open te houden om toch zoveel mogelijk van de omgeving in me op te nemen. Buiten de overstekende geiten en koeien, is er weinig te zien.
Rond 15:30 komen we dan bij Khama Rhino Sanctuary aan.
Het eerste wat we doen is de tenten opzetten. Iedereen weet wel hoe het moet maar toch gaat het nu nog niet zo snel... De routine van het kamp opzetten zal snel onder de knie zijn.

We frissen ons wat op en daarna gaan we meteen op pad voor een game drive.
We kunnen hier niet zonder lokale gids rijden dus gaan we die eerst oppikken bij de ingang.
"Wax" is onze gids deze tour. Hij vertelt ons van alles over het park en beantwoord al onze vragen.
Khama Rhino Sanctuary is in 1989 opgericht en geeft nu bescherming aan 21 witte neushoorns en 1 zwarte.
De naam witte neushoorn komt van het engelse white rhino wat eigenlijk "wide" van wijd moet zijn. De zwarte neushoorn heeft een puntige lip en de witte neushoorn heeft een wijde bek. Het is dus een verbasterde naam.
We zien witte neushoorns. Ze staan wat te eten en storen zich niet aan ons.
Als de zon ondergaat zien we nog een aantal neushoorns waaronder een kleintje.
De zwarte neushoorn die er in het park te vinden is, hebben ze nog maar pas bij toeval gevonden. Ze dachten dat er helemaal geen neushoorns meer in het wild waren in Botswana. Deze neushoorn is gevonden in Tchinga, een gebied in Chobe. In Tchinga was ze niet veilig ivm stropers dus hebben ze haar naar Khama gebracht. In de omliggende dorpen zijn vele militairen gelegerd en er is een afspraak gemaakt dat zij tijdens de patrouilles ook meteen Khama in de gaten houden. Het is nog niet duidelijk of ze in verwachting is maar ze willen zeker een mannetje voor haar zoeken zodat er kans is op meer zwarte neushoorns. Ze zit voorlopig nog in een soort kooi. Helemaal gemaakt van hout. Hier zal ze een tijdje blijven om te wennen, daarna laten ze haar vrij in Khama.

Ze staat rustig te eten in haar tijdelijk onderkomen. We kunnen haar van dichtbij bekijken. We hebben erg veel geluk. Hoe vaak heb je de kans een wilde zwarte neushoorn van zo dichtbij te bekijken?

Daarna gaan we verder met de grote schijnwerper aan. Het is al zowat donker en ook meteen een stuk kouder.
Het wordt snel donker en we zijn op zoek naar rode ogen. Dat zijn nl. De roofdieren. De andere diersoorten zoals de antilopen. We zien zebra's, impala's, wildebeesten, steenbokken, duikers veel springhazen, struisvogels, jakhalzen en elandantilopen.
Het wordt nu wel erg donker en ook erg koud!
We kruipen dicht tegen elkaar aan met een wollen deken over ons heen geslagen.
Ik heb het idee dat het vriest. Zo koud!!
Als we terug in het kamp zijn gaan we snel rond het kampvuur met wat warms te drinken. Sommige pakken een koud pilsje maar daar waag ik me toch niet aan.
Shadow heeft intussen de saus voor de spaghetti al klaar. We kunnen dus zo eten. Alleen even de pasta koken.
Ik neem een vol bord met nog een schep salade. Het is heerlijk! Het is heerlijk zo in de open lucht bij het kampvuur met een bord lekker eten op schoot.
We blijven nog even rond het vuur hangen en rond 22:00-22:30 ligt iedereen in de tenten.
Morgen moeten we er vroeg uit en het waren toch 2 vermoeiende dagen....

12-9

Khama Rhino Santuary -> Central Kalahari Game Reserve (Piperspan)

Als Heiko de tenten een voor een heen en weer schudt om ons te wekken, ben ik al wakker. Ik werd even geleden al wakker van iets wat ik denk het klein hakken van het hout was.
Ik ga er uit en neem wat schone kleding mee. (lees kleding = broek)
Rond het vuur ontbijten we. Het is behoorlijk fris en we blijven dan ook dicht bij het vuur.
Daarna ga ik naar de wasgelegenheid en poets mijn tanden, trek een schone broek aan en fris me verder nog wat op.
Daarna is het tijd om weer alles op te ruimen en de spullen weer in de truck en de trailer te laden.
Ik maak nog wat koffie en thee voor in de thermosbekers die ik heb meegenomen. Koffie is lekker maar niet zo vroeg in de ochtend. Als de koffie in de beker nou lekker warm blijft, kan ik deze als we een tijdje onderweg zijn drinken.
We gaan op pad. On the road again, zoals ik iedere keer zal gaan zingen als we weer op weg gaan.
Vandaag zullen we weer behoorlijk wat kilometers afleggen.
Onderweg stoppen we in enkele plaatsen om te tanken en nog wat andere inkopen te doen.
Overal waar we komen, zwaaien de kleinere kinderen en de overige bekijken ons met een wat onbegrijpende blik. Als je eenmaal met de mensen in gesprek raakt is het ijs zo gebroken en is er vaak wederzijdse belangstelling.
Terwijl we de vele kilometers afleggen, zie je het landschap veranderen. Ook wordt de omgeving droger. We rijden over een smalle weg en dan in de verte zie ik iets wat op kleine brandjes lijkt. Smalle donkere kronkelige strepen die lijken op rook.
De pluimen rook gaan de lucht in.
Omdat het hier enorm vlak is en er weinig begroeiing en huizen zijn, vraag ik me af wat er dan in hemelsnaam in brand staat? Dan als we de pluimen die we net aan de horizon zagen, wat dichterbij komen, zie ik dat het geen rook is maar kleine wervelwinden. Het zijn dus gewoon kleine mini tornado's! En de donkere kleur is het zand en andere dingen die mee omhoog worden gezogen.
Het zijn er redelijk veel en ik zie zelfs vlakbij de truck hoe er een ontstaat. Ineens aan de grond zie je wat bewegen en dan lijken het wel 2 flexibele doorzichtige platen die om elkaar heen draaien. Het stof en zand wordt mee omhoog gezogen en het is nu een donkere sliert die hoog de lucht in gaat.
Overal om ons heen zien we ze en als we op tijd de goede richting
inkijken zien we ze ontstaan. Als een dansende sluier die de lucht met de
grond verbindt.

Ik kan er uren naar kijken.
We rijden het park in en het duurt niet lang voor we de eerste gemsbok zien. Een mooie grote bruingrijze antilope met een mooie zwarte tekening op de kop met prachtige lange schuin naar achter stekende horens.
Na een stuk rijden ziet Shadow wat in de verte onder een boom. Iedereen tuurt door de verrekijkers en probeert datgene te zien wat Shadow ziet. Het blijkt een cheeta te zijn. Als we goed kijken zien we het. De cheeta staat op en loopt de struiken in. Daarna lijkt ze terug te komen en lopen er nog 3 achter de eerste cheeta aan. Een van de cheetas klimt een termietenheuvel op en lijkt ons te bekijken. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik een cheeta zie. Jammer dat ze zo ver weg zijn.
De rest van de dag brengen we grotendeels in de truck al rijdend door richting Pipers Pan. Vanuit de truck zien we van alles: Jakhalzen, Springbokken, grondeekhoorns, Cory bastard, Secretarisvogel, wilde kat, mongoose, steenbok, Koran vogel en struisvogels.

We rijden langs een drinkplaats waar we een kadaver van een Kudu tegenkomen.
Het begint er op te lijken dat we de geplande campsite niet zullen halen en we moeten waarschijnlijk een stukje terug rijden om bij de andere campsite te komen.
Terwijl we nog wat genieten van de zon die onder gaat zie ik vanuit mijn
ooghoeken wat bewegen. Ik zie in de verte wat aankomen en vraag aan Heiko wat het is. Heiko kijkt en verteld dan dat het een bruine hyena is!
De kans dat je een bruine hyena ziet is zo vreselijk klein en dan ook nog overdag! Ze zijn behoorlijk schuw en ze worden mede daarom ook maar weinig gezien.
Iedereen is muisstil als de bruine hyena richting de truck loopt. Hij kijkt nieuwsgierig onze richting in en komt in een langzaam maar vastberaden tempo naar ons toe gelopen. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik een bruine hyena zie. Niet zo gek natuurlijk want ze zijn erg zeldzaam. Het is een enorm mooi beest. Met lange bruine haren, een donkere kop met mooie ogen waarmee hij ons nieuwsgierig, lief en haast zielig aankijkt. Verder heeft hij gestreepte pootjes waardoor het lijkt alsof hij lange kniekousen aanheeft. Rustig en elegant loopt hij op ons af en dan op een meter of 15 afstand blijft hij stil staan en draait zijn kop naar ons toe en blijft zo een korte tijd staan. Een geweldig moment voor ons om een mooie foto van hem te maken. Hij staat er tenslotte ook echt te poseren.

Dan lijkt hij het gezien te hebben en steekt het pad over en verdwijnt in het zelfde langzame tempo de opkomende schemer in.
Een perfecte afsluiting van deze dag! Een bruine hyena! Zo zeldzaam en dan op deze manier kunnen bekijken.
Nu moeten we snel verder zodat we op tijd bij de campsite kunnen zijn. We moeten haasten maar als het al echt bijna donker is zijn we er. De plek is erg mooi en omdat de plek wat hoger ligt kunnen we een behoorlijk eind wegkijken. We kunnen nog onze tenten bij goed genoeg licht opzetten. Het kamp is snel weer opgezet en intussen beginnen we ook met het snijden van de groenten zodat Heiko snel met het eten kan beginnen. Het wordt een heerlijke mix van gehakt, groenten en rijst.
Het is intussen avond en in het donker bij het kampvuur komen na het drinken van een biertje (of 2) de sterke verhalen al weer goed los.
Een voor een kruipen we onze tenten in.

-wordt vervolgd-