ik vraag me af , hoeveel mensen hier , al in hun leven een dood mens hebben gezien.
Ik ben 25 en heb dit nog nooit in het echt gezien , en vind dit infeite wel luguber om in een dodenhuisje te gaan.
Ooit zal ik er mee geconfronteerd worden , maar weet niet hoe ik zal reageren.
Hoe oud waren jullie de 1e keer dat jullie in het echt een lijk zagen?
En hoe reageerden jullie?
[Dit bericht is gewijzigd door ExtraGroot op 15-07-2003 01:38]
Moeder van de 'stiefvader'
Tja ik vond het ook wel luguber.
Ik was 17. En tja het was meegaan met de famillie toen ze lag opgebaard. En later bij de begrafenis haar nog eens zien liggen. Je ziet het lijk er een beetje op achteruit gaan eigenlijk. Maar het ziet er opzich nog vrij goed uit vindt ik.
Alleen het idee he
[Dit bericht is gewijzigd door PLAE@ op 15-07-2003 01:36]
edit. was toen 18.
[Dit bericht is gewijzigd door Roonaan op 15-07-2003 01:41]
Ze lag op de grond met haar armen en benen in een onmogelijke en dus onnatuurlijke houding. Zag er niet uit, maar dat ze dood was realiseerde ik me pas tijden later.
Het was een aardige mevrouw, ik kreeg altijd ijswafels tijdens de zomermaanden.
quote:serieus??
Op dinsdag 15 juli 2003 01:36 schreef ilona-scuderia het volgende:
Ik heb m'n vader gevonden...
en......jou ervaring?
quote:Da's écht klote
Op dinsdag 15 juli 2003 01:36 schreef ilona-scuderia het volgende:
Ik heb m'n vader gevonden...
Weet hoe je je voelt, ik vond mijn beste vriend een jaar of negen geleden.
quote:Tja, toen ik 2 keer pappa riep wist ik eigenlijk al dat ie dood was
Op dinsdag 15 juli 2003 01:37 schreef PLAE@ het volgende:[..]
serieus??
en......jou ervaring?
Hij lag op z'n buik naast z'n bed...
Want ik denk dat ik al redelijk oud ben , en daar toch nog nooit mee in kontakt gekomen ben.
Dus gelukkig voor mij , heb ik nog nooit dichte familie moeten missen.
[Dit bericht is gewijzigd door ExtraGroot op 15-07-2003 01:42]
quote:in dat geval op mijn 13e.
Op dinsdag 15 juli 2003 01:40 schreef ExtraGroot het volgende:
De bedoeling van mijn topic is eerder de leeftijd van jullie 1e contakt met de dood .
Want ik denk dat ik al redelijk oud ben , en daar nog nooit mee in kontakt ben gekomen.Dus gelukkig voor mij , heb ik nog nooit dichte familie moeten missen.
Het klinkt misschien vreemd, maar het bleek reuze mee te vallen. Tuurlijk, het is vreemd om iemand daar te zien liggen, maar ondanks dat ik wist dat ze niet meer leefden, had ik als ik naar hen keek niet de gedachte "ie, daar ligt een lijk". Nee, het waren gewoon mijn opa en oma die daar lagen.
Ik denk dat het ook ligt aan hoe de overledene opgebaard is. Mijn grootouders lagen er allebei mooi en vredig bij; dat zal het waarschijnlijk makkelijker gemaakt hebben het te accepteren. Ik heb ze trouwens niet aangeraakt.
Overigens was ik 16 toen m'n opa dood ging; m'n oma is twee maanden geleden overleden.
De toekomst hangt af van wat je nu aan het doen bent.
Hij werd aangetroffen in zijn bed, in foetushouding en met een erg verkleurd gezicht omdat hij in die houding lag. Er was erg veel bloed naar zijn hoofd getrokken.
De begrafenisondernemer vond het niet verstandig dat we nog gingen kijken. Op de dag van de crematie vroeg hij me nog een keer of ik wilde kijken want pappa was 'erg bijgetrokken'. Ja natuurlijk wilde ik dat!! Ik had het op zijn advies niet gedaan in eerste instantie.
Toen ik naar de kist liep lag daar niet mijn vader. Het was erg eng, hij had een grimas en een heel nare paarsrode kleur in zijn gezicht.
Toch ben ik ergens ook wel blij dat ik hem nog gezien heb omdat ik het niet geloofde dattie dood was. Maar ik droom er regelmatig over, hoe hij erbij lag.
Zo eenzaam, en zo niet mijn vader.
Hij is nu 5 jaar dood en ik mis hem nog elke dag. Ow, en ik was toen 36.
Daarvoor had ik wel meer mensen gezien die overleden waren, mijn schoonmoeder, mijn opa. Die zagen er niet zo naar uit.
1e keer was ik 16, werkte toen bij transport in't ziekenhuis. Het deed me toen vrijwel niets, was net alsof die persoon gewoon sliep.
Ook nu doet 't zien van een overledene met zo goed als niks. Toch maakt de voorgeschiedenis die je met een persoon heb wel steeds anders.
Haal je (m.b.v. de brandweer) iemand al schreeuwend uit een autowrak en overlijd deze persoon onderweg naar het ziekenhuis, terwijl je er nog mee gesproken heb e.d. dan doet het je wel meer dan als bijv. voor een reanimatie komt en er ligt een levenloos oud mannetje op de vloer, waarvan jij na reanimatie + beademen nog steeds geen hartslag e.d. voelt.
Toch kunnen wij niet stil gaan staan bij elke overledene, we zouden gek worden als we over iedereen gingen nadenken e.d..
Dus ookal is het slachtoffer komen te overlijden, ons werk gaat gewoon door. In de auto gaat gewoon de radio weer aan en word er gewoon gepraat, 10 minuten later zitten we gewoon aan de koffie.
't klinkt misschien crue maar als je overal bij stil gaat staan kan je dit werk echt niet doen.
Misschien heb je 5 minuten na een overlijden weer een spoedmelding, en daar heb je gewoon al je concentratie bij nodig.
op mn 11e zag ik mn nichtje (van 9)
op mn 12e zag ik mn opoe
op mn 15e zag ik mn opa
op mn 16e zag ik mn vader
op mn 19e zag ik mn oom
op mn 20e zag ik de peetoom van mn vriendin
op mn 21e zag ik de oma van mn vriendin
Nu ben ik 22 en vraag me heel vaak af wie volgt.
Kan je vertellen dat ik nimmer een sereen lijk heb gezien
[edit] Mn reacties op allen was stil en verbeten [/edit]
[Dit bericht is gewijzigd door JaZekerZ op 15-07-2003 01:58]
... het begin van een hele reeks doden (ik heb er zeker dertig gezien), waarvan het lichaam van mijn vader toch wel het moeilijkste was...Edit: ben nu 18
[Dit bericht is gewijzigd door miss_dynastie op 15-07-2003 02:00]
quote:Dat lijkt me nou zo verschrikkelijk, moet er echt niet aan denken..
Op dinsdag 15 juli 2003 01:55 schreef Farao het volgende:Haal je (m.b.v. de brandweer) iemand al schreeuwend uit een autowrak en overlijd deze persoon onderweg naar het ziekenhuis, terwijl je er nog mee gesproken heb
|
|
