Zwanger... en dan gaat het mis...

FOK!forum / Ouder(s) / Zwanger... en dan gaat het mis...

melonovy	maandag 14 juli 2003 @ 22:16
	Zwanger... en dan gaat het mis... Het is een gevoelig onderwerp, maar misschien zijn er wel mensen die er over willen praten op dit forum, ervaringen willen delen, ik gooi maar een balletje op. Mijn verhaal: Het is nu 3 jaar geleden, dat ik stopte met roken en stopte met de pil. We waren er klaar voor om papa en mama te worden, mooi huis, klaar met opleiding, goed inkomen, noem het maar op. 3 Maanden later is het raak, ik ben zwanger en voel me zielsgelukkig! Bij de eerste afspraak bij de VK zien we het kleine wurmpje wat we Murfie noemen, we zijn hartstikke blij. Na 2 maanden vertellen we iedereen het goede nieuws! De volgende afspaak verloopt wat anders, inmiddels ben ik 13 weken zwanger en weer wordt er een echo gemaakt, de VK ziet niks en drukt wat harder om iets dieper in mijn buik te kijken... Ze vertrouwt het niet en stuurt me naar het ziekenhuis. Daar krijg ik weer een echo waar we een klein dood wezentje op het scherm zien, het is 9 en een halve week oud geworden. Ik ben ontroostbaar, mijn droom is een nachtmerrie geworden. Ik voel me verschrikkelijk met het idee dat ik een dood kindje in mijn buik heb. 2 dagen later, begin ik te bloeden, gelukkig komt het verlies van de vrucht spontaan, een curretatie is iets onnatuurlijks, wat ik persoonlijk niet zag zitten. Op eerste kerstdag verlies ik het hoopje, dat wat ons eerste kindje had moeten worden. Ik heb nog nooit zo'n pijn in mijn hart gehad, ik heb nog nooit zo beestachtig gehuild. Ik heb het in de ogen kunnen kijken en toen hebben we er afscheid van genomen... Weer 3 maanden later raakte ik opnieuw zwanger, ik was blij maar ook bang om het te verliezen. Ik had een afspraak bij de dokter en als ik vlak voor vertrek nog even naar het toilet ga verlies ik wat bloed, paniek!. Ik ga verward en haastig naar de dokter, maar hij kan niets voor me doen, ik moet afwachten wat de vrucht doet. Ik wacht dagen af, het bloeden houdt niet op en weer krijg ik krampen en verlies ik met 7 weken een klein vruchtje... Het is eerste paasdag. Ik wil niet meer zwanger worden, althans voorlopig niet, ik wil niet nog eens een miskraam meemaken. Ik ben door de hele medische molen gegaan, op onderzoek naar een oorzaak, maar er kon niets gevonden worden. Het is een foutje in de aanleg geweest, de natuur heeft bepaalt dat het niet als levend kindje geboren mag worden en daar kan ik me goed bij neerleggen, hoe spijtig het ook is. We verhuizen, krijgen ander werk, een heel ander leven, de rust terug gekeerd, ik sta met beide benen op de grond. We denken niet meer aan gezinsuitbreiding, we praten er zelfs nauwelijks over... Maanden gaan voorbij... Anderhalf jaar later... We zijn een keer vergeten een condoom te gebruiken bij het vrijen en ik was weer zwanger. Ik leefde weken lang tussen hoop en vrees, wat was ik bang voor nog een miskraam, wat hoopte ik voor een goede afloop. Ik mocht 2 keer een echo laten maken om me gerust te stellen en 2 keer was alles goed! Met 16 weken voelde ik de baby en sindsdien voelde ik Parel iedere dag weer, ik was dolgelukkig en voelde me de hele zwangerschap heerlijk! Na een voldragen zwangerschap is Chiara geboren, mijn grootste wens is in vervulling gegaan!
bop	maandag 14 juli 2003 @ 22:23
	Gefeliciteerd dat het toch is gelukt. Wat ik altijd jammer vindt is dat het de mensen zijn die het liefste kinderen willen die er de meeste moeite mee hebben, en mensen die eigenlijk niet in staat zijn om kinderen op te voeden doen het in een vloek en een zucht. Je bent er in ieder geval niet alleen in. Ik ken meerdere mensen waarbij het zo is gegaan. Mijn vrouw en ik willen later dit jaar beginnen, ik hoop dat wij het wat makkelijker zullen krijgen.
MiSs-TaKe	maandag 14 juli 2003 @ 22:28
	Mijn vriendin is na 7 maanden haar kindje verloren.........baarmoederinfectie. Bevalling hebben ze op gewekt........Verschrikkelijk lijkt het me om op z'on manier te moeten bevallen, bevallen van een kindje wat al dood is. Ze hebben het meisje (Kayleigh) laten dopen en cremeren. Het laat een wond achter, een wond die op den duur minder pijnlijk zal zijn maar waarvan het litteken altijd zichtbaar zal blijven.
j0rrit	maandag 14 juli 2003 @ 22:33
	Hé wat fantastisch!! Ben echt heel blij voor je!! Veel geluk!
amstelbright	maandag 14 juli 2003 @ 22:38
	Gefeliciteerd...en 'k hoop dat alles toch nog goed gekomen is hoewel je nare ervaringen hebt gehad....
qltel	maandag 14 juli 2003 @ 22:40
	Ikzit dit droevige verhaal te lezen, en ga uit van een vervelend einde. Maar, dan toch een happy end. gefelicteerd!!!!
E.T.	maandag 14 juli 2003 @ 22:41
	Dit zijn niet de goede topics om te lezen als je 7 weken zwanger bent Blij dat alles goed is gekomen en je nu een lekker engeltje in 't ledikantje heb liggen
Moonah	maandag 14 juli 2003 @ 23:02
	quote: Op maandag 14 juli 2003 22:16 schreef melonovy het volgende: Op eerste kerstdag verlies ik het hoopje, dat wat ons eerste kindje had moeten worden. Ik heb nog nooit zo'n pijn in mijn hart gehad, ik heb nog nooit zo beestachtig gehuild. Ik heb het in de ogen kunnen kijken en toen hebben we er afscheid van genomen... *snif... _{Dit is waar ik bang voor ben als ik een evt zwangerschap nog veel langer uitstel. Ik steek mijn kop weer in het zand, maar je verhaal raakt me.}
Adfundum	maandag 14 juli 2003 @ 23:06
	Oef, Gelukkig had dit verhaal een heel ander einde dan ik, gezien de titel en het begin, verwacht had. Gefeliciteerd, geniet maar lekker van jullie kindje. En E.T. geniet jij van je zwangerschap, gelukkig gaat het meestal goed hoor.
Rewimo	maandag 14 juli 2003 @ 23:12
	Een miskraam lijkt me vreselijk, een droom die vervliegt... Het is al helemaal jouw kindje, dat heb ik tijdens mijn eigen zwangerschap wel gemerkt. Ik ben heel blij voor jullie, dat jullie Chiara nu hebben gekregen Maar dat wist je denk ik al
Karin	maandag 14 juli 2003 @ 23:29
	Ach shmoopy
Spuuglokje	maandag 14 juli 2003 @ 23:29
	Ik wist niet dat je voor de zwangerschap van Chiara 2 miskramen hebt gehad, wat lijkt me dat erg.... gelukkig heb ik dat nooit mee hoeven maken. Een moeder van een meisje uit Wouters klas heeft ook een miskraam gehad (na de eerste 3 maanden), dat was echt heel erg, ook ik heb heel erg moeten huilen toen . Een paar weken geleden vertelde ze me dat ze weer in verwachting is, ik duim voor haar dat ze net als jij een gezond baby'tje mag krijgen nu!
Count_Blah	maandag 14 juli 2003 @ 23:31
	Congratulations
Spuuglokje	maandag 14 juli 2003 @ 23:32
	Shmoopy, wat vreselijk verdrietig voor je , ik las het pas na mijn post.
Wilgje	maandag 14 juli 2003 @ 23:32
	Het is inmiddels 13 jaar geleden dat ik mijn eerste zoon verlor na een zwangerschap van 31 weken. Je hebt gelijk als je denkt dat de scherpe kantjes eraf gaan en je hebt gelijk als je zegt dat er een leegte blijft, er had nog een kindje moeten zjin hier... Maar gelukkig lopen de meeste zwangerschappen wel goed af. Iedereen hier die zwanger is moet er gewoon lekker van genieten en niet te lang stilstaan bij een foute afloop. Na die eerste zwangerschap ben ik weer zwanger geraakt en ik heb hier nu een prachtknul op zijn bed liggen te slapen.
Moonah	maandag 14 juli 2003 @ 23:35
	quote: Op maandag 14 juli 2003 23:25 schreef shmoopy het volgende: Twee dagen later mijn lief begraven en gevoelsmatig ook het kindje dat er niet heeft mogen zijn. Vrouwke... *snif Hier zijn geen woorden voor. Wat tragisch om dan óók nog je kindje te verliezen.
Karin	maandag 14 juli 2003 @ 23:36
	Een oud collega van Peet heeft een kindje verloren in de 8e maand van de zwangerschap. We wisten niet dat ze een kindje verwachtten (hebben niet zo heel veel contact meer) en kregen een kaartje met een heel mooi gedichtje over een kindje dat niet meer leefde. Ik moest het eerst 2 x lezen voordat ik het begreep. Dat was echt vreselijk schrikken en ik heb echt met dat kaartje in mijn handen vreselijk moeten huilen. In mijn zwangerschap heb ik heel veel aan ze moeten denken, zeker in de laatste maanden. Het zal je maar gebeuren. Op de dag dat ik thuiskwam uit het ziekenhuis met Bram lag er een geboortekaartje van hun in bus. 1 dag later dan wij hadden ze weer een zoon gekregen, nu gezond. Nu weer vreselijk gehuild maar dan van geluk.
Rewimo	maandag 14 juli 2003 @ 23:39
	Shmoopy Wat een verdriet...
Vivi	maandag 14 juli 2003 @ 23:42
	quote: Op maandag 14 juli 2003 23:25 schreef shmoopy het volgende: Ik was in shock door het plotseling overlijden van mijn lief. Op dat moment 7 weken zwanger en midden in de nacht wakker worden met het gevoel: het is mis. De volgende ochtend verloor ik idd het vruchtje, mijn vriendin stond me huilend te troosten maar ik voelde helemaal niets, het kon er niet meer bij denk ik. Twee dagen later mijn lief begraven en gevoelsmatig ook het kindje dat er niet heeft mogen zijn. Later kwam alles pas los bij mij, woede, ontzettende allesoverheersende woede over de oneerlijkheid van alles. En ik heb het soms nog steeds, geen woede meer, maar het idee dat er nog een kindje bij had moeten zijn, het voelt nog steeds incompleet. Jeetje Shmoops, wat erg, en ook raar om zoiets te lezen van jou, omdat ik jou altijd alleen maar als vrolijk en opgewekt "ken", ik schrik er gewoon van _{dat slaat natuurlijk nergens op maar ik weet niet hoe ik het beter kan verwoorden} Dikke knuf geeft
moussy	maandag 14 juli 2003 @ 23:56
	Ik had net het verhaal getikt hoe mijn miskraam was van een mola zwangerschap, dat had ik nog nooit gedaan. Maar na het lezen schrok ik er zelf van en heb het dus weer verwijderd. Na mijn mola zwangerschap mocht ik een jaar lang niet zwanger raken. Na dat jaar was ik snel weer zwanger. Ook deze keer ging het mis, maar was het een "klassieke miskraam". Toch voelde ons gezin niet compleet en probeerden we het nog voor 1 keertje. Ik was meteen zwanger!! Ook dit was geen zwangerschap waarbij ik op een roze wolk zat. ik bleek zwanger van een kindje met een open ruggetje. Met vol zorgen en tranen heb ik de zwangerschap uitgelopen en kregen we een zoon, Mink. Mink bleek vrijwel geen handicap aan zijn rug over te houden en kon een normaal leven hebben en opgroeien als een normaal gezond kind. Alleen Mink zijn longetjes bleken wel aanwezig te zijn maar eigenlijk niet ontwikkeld. Mink heeft dit niet gehaald en is na 20 uur overleden.... Na dit allemaal hadden we besloten geen kinderen meer te willen. Het was goed zo, we hadden er twee. tot ik overtijd was. Ik lette daar goed op, want ik zou weer met de pil beginnen. Alleen werd ik maar neit ongesteld. toch maar even testen voor de zekerheid.. ja hoor zwanger. Zielsgelukkig waren we, maar toch ook vreselijk bang. Bang voor herhaling, bang om nog een kind te verliezen. Op dit moment ben ik 33 weken zwanger van een "gezonde" knul. Maar nu begint toch de angst te komen. Ook al is er geen zichtbare afwijking.. er kan nog van alles gebeuren..... -edit- vergeet ik toch helemaal dat wij voor al deze ellende een gezonde dochter hebben gekregen [Dit bericht is gewijzigd door moussy op 15-07-2003 00:00]
Bastard	dinsdag 15 juli 2003 @ 00:03
	Niet lekker om te lezen .. word je niet echt vrolijk van
Spuuglokje	dinsdag 15 juli 2003 @ 00:10
	quote: Op maandag 14 juli 2003 23:56 schreef shmoopy het volgende: Ik heb in mijn omgeving nu 3 keer meegemaakt dat een praktisch voldragen kindje het niet heeft gered, en lees dat hier ook weer. Het lijkt me zo'n onpeilbaar verdriet, een kindje zo lang onder je hart te hebben gedragen en het dan niet mogen houden. Dat zijn wel een heleboel scherpe kantjes. De overbuurvrouw van mij heeft na ruim 40 weken zwangerschap te horen gekregen dat haar meisje in haar buik overleden was. Na een paar dagen zijn de weeen opgewekt, oooh het was zo'n ongelooflijk verdrietige tijd! En dat terwijl het allemaal voorkomen had kunnen worden: het meisje was kerngezond, had alleen in het vruchtwater gepoept en is gestikt en dat terwijl achteraf bleek dat ze nooit op een normale manier had kunnen bevallen (bekken te smal). Ze had gewoon een gezonde meid kunnen hebben als... ja als, als, daar heb je niks aan helaas... Ik voelde me ook schuldig, was een maand eerder wel van een gezonde dochter bevalen, en iedere keer dat ik naar Sterre keek moest ik aan de overbuurvrouw denken, wat zij moest missen [Dit bericht is gewijzigd door Spuuglokje op 15-07-2003 17:45]
ElizabethR	dinsdag 15 juli 2003 @ 00:18
	quote: Op maandag 14 juli 2003 22:23 schreef bop het volgende: en mensen die eigenlijk niet in staat zijn om kinderen op te voeden doen het in een vloek en een zucht. Ik erger me vreselijk aan deze uitspraak! Ik ben zo'n type dat in een vloek en zucht zwanger raakt. Ik gooide de pil weg en een maand later was ik zwanger met een prachtige dochter als resultaat. Paar jaar later zelfde laken een pak. Dit kindje heeft niet geboren mogen worden helaas. Daar heb ik erg veel verdriet van gehad. Na deze miskraam was ik de maand erop weer zwanger. EN toen kreeg ik een fantastische zoon. Naderhand bleek hoe het kwam dat ik zo vruchtbaar ben. Ik heb wel zes tot negen eisprongen in een periode. Kan ik ook niet helpen. Sterker nog, door alle bijbehorende ellende daarvan en omdat mijn baarmoederslijmvlies elke keer maar bleef opbouwen en opbouwen hetgeen resulteerde in regelrechte bloedbaden elke keer als ik ongesteld werd ben ik inmiddels al jaren mijn baarmoeder kwijt. En daarmee de kans op nog een kindje. Ik heb geluk gehad daarmee, met het in een vloek en zucht zwanger worden.. Dat wil niet zeggen dat ik niet capabel ben om een kind op te voeden. Ik geef mijn kinderen erg veel liefde en aandacht. Het zijn dan ook geweldige kinderen! Allebei!! Ik vind het bepaald generaliserend, zo'n uitspraak. Doet pijn, dus.
moralia	dinsdag 15 juli 2003 @ 11:36
	quote: Op dinsdag 15 juli 2003 00:18 schreef ElizabethR het volgende: Ik vind het bepaald generaliserend, zo'n uitspraak. Doet pijn, dus. Eens, ik was ook makkelijk zwanger en ben echt wel een goede moeder vind ik zelf. Het is niet zo dat je minder bezorgd bent of minder van je kind houdt als je gewoon "normaal" zwanger bent geworden. Nu zal het wel niet zo bedoeld zijn, maar ik heb toevallig ook een vriendin die 3 miskramen heeft gehad (nu inmiddels ook twee gezonde kids hoor) En dan is het best lastig dat het bij mij allemaal zo simpel ging, je durft er bijna niet over te praten dan.
shmoopy	dinsdag 15 juli 2003 @ 11:38
	Ik denk dat het niet zo rottig bedoeld is als het overkwam.
Lelijke_Aap	dinsdag 15 juli 2003 @ 11:42
	Ik ben blij voor jullie dat het na zoveel tegenslag toch gelukt is. Het moet verschrikkelijk zijn om twee keer een miskraam te moeten meemaken.
knofje	dinsdag 15 juli 2003 @ 11:52
	Ik heb zelf een maand geleden een miskraam gehad. Mensen vinden dat mijn verdriet nu wel over moet zijn, aangezien ik "maar" 6 weken zwanger was. En het is ook niet te vergelijken met een bijna voldragen zwangerschap die dan toch fout gaat, dat weet ik wel, maar toch, je hebt er wel verdriet van.
babyfeet	dinsdag 15 juli 2003 @ 12:21
	Goh als ik dit allemaal lees beginnen gewoon spontaan de tranen te lopen.. Zelf heb ik nooit een miskraam gehad (gelukkig) Ben zelf opzich wel snel zwanger en half jaar nadat ik met de pil stopte eigenlijk niet verwacht omdat mijn moeder heel anders in elkaar zit die deed 4 jaar over mij en over mijn broers ook zei is dus alleen in het schrikkeljaar vruchtbaar lijkt mij .. maar ik ben blij dat ondanks bij sommige van jullie het zo rot is gegaan dat jullie toch wolken van kinderen hebben
melonovy	dinsdag 15 juli 2003 @ 14:39
	bedankt voor de fijne reacties, ik ben ook erg blij dat mijn derde zwangerschap goed is afgelopen, en dan is het nog een mooie, lieve en tevreden baby ook... Ik ben erg gelukkig met d'r! Een kindje verliezen is een enorme klap voor een moeder, in welk stadium dan ook. Het is een droom die een nachtmerrie wordt. Je verlangt er zo naar en dan ineens die klap, onbeschrijflijk. Reacties van anderen zijn soms erg vreemd, dat heb ik ook wel gemerkt. De een zegt dat het allemaal wel meevalt, het komt wel goed. De ander wil je troosten met verhalen waarin het veel erger was. Of mensen die geen contact meer met je zoeken, omdat ze er niet mee weten om te gaan... Toen ik zwanger raakte van Chiara hebben er maar weinig mensen mij gefeliciteerd, ze durfde het niet, dat heeft me wel verdrietig gemaakt, juist toen had ik die steun erg nodig.
MikeyMo	dinsdag 15 juli 2003 @ 14:44
	ik krijg helemaal een warm gevoel van de openingspost
Angeles	dinsdag 15 juli 2003 @ 16:26
	quote: Op dinsdag 15 juli 2003 00:18 schreef ElizabethR het volgende: Ik erger me vreselijk aan deze uitspraak! (verhaal) Ik vind het bepaald generaliserend, zo'n uitspraak. Doet pijn, dus. Dat kan ik me heel goed voorstellen, ja.
franka	dinsdag 15 juli 2003 @ 16:38
	19 was ik toen ik voor het eerst zwanger was.Blij en bang tegelijk. Zou ik het wel kunnen? Tuurlijk lukt het. Na 10 weken begon ik te bloeden. We hadden het net op de echo gezien en verteld aan de wederzijdse ouders. Helaas, waarschijnlijk een constructiefoutje. 20 toen de oudste geboren is. Door een erfelijke aandoening(werd toen tenminsten gezegd) hebben we heel vaak met hem in acedemisch ziekenhuis Groningen gezeten. Durfden we het nog een keer? stel dat de volgende het ook zou hebben? Dan moesten we met 2 kinderen daar elke week en later om de 6 weken heen... De beslissing werd voor ons gemaakt, zwanger van nummer 3. Toch wel blij, de oudste was het mee gelukt, de volgende kwam ook wel groot. Na 8 weken bleek het vruchtje afgestorven. Blijkbaar heeft dat toen wat in me wakker gemaakt, ik wilde heel graag gaan voor een kindje(nr4) 22 maanden na de oudste werd de jongste geboren. Gezond en wel. Eigenlijk vonden we het zo wel genoeg. Laten we het risico maar niet meer lopen, stel dat de volgende wel de aandoening had van de oudste, waar bleef de middelste dan? M'n man heeft zich laten helpen. Een bewuste keuze, dacht ik toen. Na 8 weken bedacht ik me dat ik nog steeds niet ongesteld was. Jeetje wat nu? test gedaan en wat bleek? zwanger. Ik heb werkelijk een gat in de lucht gesprongen. Nog 1 keertje zo'n klein frummeltje. Helaas dus niet:( Nog elk jaar als ik het buurmeisje feliciteer denk ik terug aan m'n laatste. Ze is geboren op de dag dat ik uitgerekend zou zijn van de laatste. Achteraf heel raar, de eerste heb ik niet bewust bij stilgestaan, de laatste des te meer. Ik heb nu 2 grote pubers en ben er vreselijk blij mee en dankbaar voor(soms;))al vertoond het behang hier en daar best wat hobbels)
Rewimo	dinsdag 15 juli 2003 @ 17:40
	quote: Op dinsdag 15 juli 2003 11:52 schreef knofje het volgende: Ik heb zelf een maand geleden een miskraam gehad. Mensen vinden dat mijn verdriet nu wel over moet zijn, aangezien ik "maar" 6 weken zwanger was. En het is ook niet te vergelijken met een bijna voldragen zwangerschap die dan toch fout gaat, dat weet ik wel, maar toch, je hebt er wel verdriet van. Nee, je kunt het niet vergelijken, maar het is net zo erg. Het is wel jouw kindje, dat je kwijt bent, en in welk stadium van de zwangerschap dat gebeurt maakt niets uit. Je komt hoe dan ook in een rouwperiode terecht. Ik vind helemaal niet dat je daar binnen een maand "overheen" moet (moeten, hoezo moeten) zijn. Neem er net zoveel tijd voor als je nodig hebt. Dikke knuffel voor jou!
Blues	dinsdag 15 juli 2003 @ 17:49
	En hier past mijn 2e bevallingsverhaal dus wél in. Zie voor mijn eerste (en omdat het bij mij 2X goed gegaan is, daar binnenkort mijn 3e bevallingsverhaal) Bevallingsverhalen. Het is 11 augustus 1985 als ik weeën voel. Niet zo gek, het is tenslotte de uitgerekende dag dat ik moet gaan bevallen. Prima zwangerschap trouwens, anders dan die van de 1e, maar dat is logisch We gaan 'morgens nog lekker even naar het park, het is erg warm die dag, met de oudste (Quint, toen bijna anderhalf). _{Het was onze keus om 2 kindjes kort op elkaar te krijgen, dat leek ons erg leuk, voor hen én voor ons.} De wee/harde buik die ik in het park kreeg ging niet meer weg. Het werd middag, en het was zo langzamerhand niet te harden. Verloskundige gebeld, die had bezoek, zou wat later langskomen en op haar advies ging ik in bad, om de boel wat te laten ontspannen. Het mocht niet baten en ik ging kapot van de pijn. Dit was niet echt normaal dacht ik nog, en wij belden nogmaals de V.K. Die zou er binnen een uur zijn, of het nog zolang kon wachten..., ja weten wij veel, we wachten af. Maar met dat ik van het bad (inmiddels was het half 4 's middags) naar mijn bed wil lopen begin ik ongelofelijk te vloeien. Alsof er een kraan open wordt gezet We schrikken ons kapot en bellen met de VK dat ze NU moet komen. Daarna gaat het allemaal heel snel, ze hoort door haar toeter geen hartslag van de baby, en samen met dat bloedverlies is het reden om de ambulance en de gynaecologie van het dichtsbijzijnde ziekenhuis te bellen. Daar aangekomen, zetten ze de echo-machine op mijn buik. De baby blijkt overleden te zijn, doordat de placenta spontaan is losgeraakt. _{Als en als en als de VK meteen aktie had ondernomen...tja...laten we daar maar niet over speculeren} Ik krijg een infuus, waarna onze baby om tien over 5 die middag levenloos wordt geboren. Het is een meisje. Jamie We houden haar een poosje vast, nemen afscheid van haar,ze gaat in badje en de artsen vechten daarna voor mijn leven omdat ik maar blijf vloeien Op het nippertje is het allemaal met mij, zodanig dat ik niet eens naar de crematie van Jamie kan. Te ziek en zwak Het heeft me jaren gekost om dit een plek in mijn leven te kunnen geven. Ook dit weer opschrijven allemaal doe ik bewust ietwat afstandelijk en vrij beknopt, maar alles helpt
just me	dinsdag 15 juli 2003 @ 17:55
	quote: Op dinsdag 15 juli 2003 17:49 schreef Bluezz het volgende: Het heeft me jaren gekost om dit een plek in mijn leven te kunnen geven. Ook dit weer opschrijven allemaal doe ik bewust ietwat afstandelijk en vrij beknopt, maar alles helpt * just me heeft respect voor alles wat in dit topic geschreven wordt!
Rewimo	dinsdag 15 juli 2003 @ 18:01
	Bluezz Zo zonde, al die kindjes die niet mogen leven... vooral als ze in principe gezond waren, zoals Jamie Ik heb zelf 2 broertjes gehad met een open ruggetje, ze zijn 6 en 13 maanden geworden (40 jaar geleden konden ze nog niet veel doen voor kindjes met SB). Pas nu ik zelf een kind heb, begin ik een beetje te begrijpen hoeveel verdriet mijn ouders destijds hadden... _{De oudste is nooit thuis geweest, en ze weten niet eens waar hij begraven ligt - dat ging zo in die tijd. Van de jongste weten we het gelukkig wel}
berney	dinsdag 15 juli 2003 @ 18:18
	quote: Op dinsdag 15 juli 2003 17:49 schreef Bluezz het volgende: En hier past mijn 2e bevallingsverhaal dus wél in. Zie voor mijn eerste (en omdat het bij mij 2X goed gegaan is, daar binnenkort mijn 3e bevallingsverhaal) Bevallingsverhalen. Het is 11 augustus 1985 als ik weeën voel. Niet zo gek, het is tenslotte de uitgerekende dag dat ik moet gaan bevallen. Prima zwangerschap trouwens, anders dan die van de 1e, maar dat is logisch We gaan 'morgens nog lekker even naar het park, het is erg warm die dag, met de oudste (Quint, toen bijna anderhalf). _{Het was onze keus om 2 kindjes kort op elkaar te krijgen, dat leek ons erg leuk, voor hen én voor ons.} De wee/harde buik die ik in het park kreeg ging niet meer weg. Het werd middag, en het was zo langzamerhand niet te harden. Verloskundige gebeld, die had bezoek, zou wat later langskomen en op haar advies ging ik in bad, om de boel wat te laten ontspannen. Het mocht niet baten en ik ging kapot van de pijn. Dit was niet echt normaal dacht ik nog, en wij belden nogmaals de V.K. Die zou er binnen een uur zijn, of het nog zolang kon wachten..., ja weten wij veel, we wachten af. Maar met dat ik van het bad (inmiddels was het half 4 's middags) naar mijn bed wil lopen begin ik ongelofelijk te vloeien. Alsof er een kraan open wordt gezet We schrikken ons kapot en bellen met de VK dat ze NU moet komen. Daarna gaat het allemaal heel snel, ze hoort door haar toeter geen hartslag van de baby, en samen met dat bloedverlies is het reden om de ambulance en de gynaecologie van het dichtsbijzijnde ziekenhuis te bellen. Daar aangekomen, zetten ze de echo-machine op mijn buik. De baby blijkt overleden te zijn, doordat de placenta spontaan is losgeraakt. _{Als en als en als de VK meteen aktie had ondernomen...tja...laten we daar maar niet over speculeren} Ik krijg een infuus, waarna onze baby om tien over 5 die middag levenloos wordt geboren. Het is een meisje. Jamie We houden haar een poosje vast, nemen afscheid van haar,ze gaat in badje en de artsen vechten daarna voor mijn leven omdat ik maar blijf vloeien Op het nippertje is het allemaal met mij, zodanig dat ik niet eens naar de crematie van Jamie kan. Te ziek en zwak Het heeft me jaren gekost om dit een plek in mijn leven te kunnen geven. Ook dit weer opschrijven allemaal doe ik bewust ietwat afstandelijk en vrij beknopt, maar alles helpt . Oh, Bluezz wat erg om mee te maken zeg.
shmoopy	dinsdag 15 juli 2003 @ 18:23
	Lieve Bluezzvrouw, ik had je al verwacht in dit topic... Dapper van jou en de anderen om hier te posten.
Blues	dinsdag 15 juli 2003 @ 19:52
	Wat ik helemaal vergeten ben, omdat ik ff van het posten moest bijkomen is om hier ook te zeggen dat het niet uitmaakt of je een kindje van 4 weken hebt verloren of 9 maanden in mijn optiek. Het betekent voor iedereen die het meemaakt een enorm groot persoonlijk verdriet/verlies/verwerking/drama. Voor de moeder én de vader. Op hun geheel eigen manier. En shmoopy, er zijn mensen bij wie het dubbel telt, dus dubbel rouw enzo. Daar is niets tegen opgewassen behalve misschien een beetje de tijd. Een beetje maar denk ik. Ik heb ook na lopen denken over het wel of niet vertellen van je ervaringen. Of het wel zo verstandig is, zeker met net (al dan niet heel moeilijk) zwanger geworden mensen hier. Dat maakt het er niet makkelijker op. Tegelijkertijd is het iets wat erbij hoort helaas. _{Kan er een verbod op dit topic komen voor de zwangeren onder ons?}
Spuuglokje	dinsdag 15 juli 2003 @ 20:11
	Bluezz, je verhaal raakt me diep , wat een ongelooflijk verdriet
melonovy	dinsdag 15 juli 2003 @ 20:16
	quote: Op dinsdag 15 juli 2003 19:52 schreef Bluezz het volgende: _{Kan er een verbod op dit topic komen voor de zwangeren onder ons?} Het is idd om naar van te worden die situaties die we hebben meegemaakt, tranen springen in mijn ogen van wat ik hier heb gelezen. Vanmiddag heb ik Chiara maar weer eens verteld hoe blij ik ben dat ze er is. Ze snapt er niets van, maar vindt het wel lekker om heerlijk door mama geknuffeld te worden... voor iedereen die een traantje moet wegpinken!
Blues	dinsdag 15 juli 2003 @ 20:21
	quote: Op dinsdag 15 juli 2003 18:01 schreef Rewimo het volgende: Bluezz Zo zonde, al die kindjes die niet mogen leven... vooral als ze in principe gezond waren, zoals Jamie Ik heb zelf 2 broertjes gehad met een open ruggetje, ze zijn 6 en 13 maanden geworden (40 jaar geleden konden ze nog niet veel doen voor kindjes met SB). Pas nu ik zelf een kind heb, begin ik een beetje te begrijpen hoeveel verdriet mijn ouders destijds hadden... _{De oudste is nooit thuis geweest, en ze weten niet eens waar hij begraven ligt - dat ging zo in die tijd. Van de jongste weten we het gelukkig wel} Ja erg he, dat het zo lang geleden zo in "doofpotten" werd gestopt. Mijn moeder (die in de tijd van alles rond Jamie, een ongelofelijke steun is geweest) heeft het allemaal ook zelf meegemaakt, ook haar 2e kindje is net voor de geboorte overleden. Dat was in 1946. Alles werd bedekt met schaamte, verdriet en wegstopperij. Ze heeft haar zoontje (mijn broer dus eigenlijk) nooit mogen zien, mijn vader ook niet, en wat er mee gebeurt is weet ze tot op de dag van vandaag nog niet Daarna moest ze (ze had dus al mijn oudste zus, ook net anderhalf) van de artsen op vakantie!!!!! Helemaal in haar eentje een week weg. Later heeft ze me wel eens verteld dat dat het ergste was wat ze in haar leven heeft meegemaakt. Niet alleen de geboorte, hoe het ging maar ook het weggestuurd worden door die artsen. Die waanzin en hoe ze er toen mee omgingen, echt verschrikkelijk
melonovy	dinsdag 15 juli 2003 @ 20:32
	Ik heb na mijn eerste miskraam meteen een boek gelezen "Als je zwangerschap misgaat" ofzo. Daarin stond ook hoe er vroeger mee om gegaan werd, het was niet gezond! Hoe kun je het verzinnen om als arts, zo met het verlies van een kindje om te gaan. Erg vaag hoor. Het boek heeft me verder wel goed gedaan, ik heb de miskraam hierdoor heel goed kunnen verwerken, een plaatsje kunnen geven. In mijn situatie was er ook niemand die hier iets aan had kunnen doen, niemand kon mijn miskramen voorkomen, dat scheelt al heel wat frustraties.
Pandorah	dinsdag 15 juli 2003 @ 23:25
	Ik vind het dapper van jullie dat jullie je verhaal hebben opgeschreven... Zo dapper! Het maakt niet echt niet uit of je nog je kindje binnen 6 weken zwangerschap verliest of binnen 9 maanden. Je hebt evenveel verdriet dat je een plekje moet geven. Voor degenen die het nodig hebben: sterkte!
golfer	dinsdag 15 juli 2003 @ 23:57
	Bluezzliev Je hebt het eindelijk gedurft jouw verhaal hier op te schrijven. Volgende maand is het weer even moeilijk voor jou en mij op die datum, nu 18 jaar geleden voor jou. _{ik ben er weer voor je dan} En voor al die anderen die hier durven te posten en hun verdriet kwijt kunnen:
moussy	dinsdag 15 juli 2003 @ 23:58
	Het maakt inderdaad niet uit hoe "oud" je kind is dat je verliest. Ieder verlies is anders en op zijn eigen manier erg. De data van mijn miskramen weet ik nog, maar die sluimeren gewoon voorbij. Ik zou nu niet weten hoe ik straks de dagen van de geboorte en de datum van het overlijden van mink door moet komen. Ergens hoop ik dat die ook zo voorbij floepen, maar ik weet gewoon dat dat niet gaat gebeuren.. ik weet alleen niet hoe ik in vredesnaam die 2 dagen door kan komen...
golfer	woensdag 16 juli 2003 @ 00:03
	Mag ik als man misschien een stomme opmerking maken? Ik haat het woord "miskraam". Niks miskraam, je vrucht wordt verstoten of je kindje wordt dood geboren, niks misgekraamd dus.
moussy	woensdag 16 juli 2003 @ 00:05
	in het ziekenhuis noemen ze het een spontane abortie Daar krijg ik helemaal een kronkel van in mn maag.
Blues	woensdag 16 juli 2003 @ 00:32
	quote: Op woensdag 16 juli 2003 00:05 schreef moussy het volgende: in het ziekenhuis noemen ze het een spontane abortie Daar krijg ik helemaal een kronkel van in mn maag. Er zijn zelfs mensen, die -als ze je zelfs al durven aan te spreken- het een verloren wedstrijd noemen Ik ben er nog verdomme van streek van, alleen al 18 jaar later het op te schrijven. Ze moesten eens weten.
moussy	woensdag 16 juli 2003 @ 00:44
	quote: Op woensdag 16 juli 2003 00:32 schreef Bluezz het volgende: Ik ben er nog verdomme van streek van, alleen al 18 jaar later het op te schrijven. Ze moesten eens weten. Van de week was ik bij het ziekenfonds en daar kwam weer een traan... Ze keken in de pc en daar zag ik X achternaam staan met als geslacht X. Verdomme, mn kind had een naam en had een geslacht!! Ze hebbent och ook zn ziekenhuiskosten onder hun neus gehad. dan kan hij ook gewoon als M achternaam en als geslacht M in de pc staan. Nou kan er wel gedacht worden, waar ik me al niet druk om maak. Maar dat komt gewoon omdat dit soort dingetjes de enige dingetjes zijn waar je je nog druk óm kunt maken.
just me	woensdag 16 juli 2003 @ 00:46
	quote: Op woensdag 16 juli 2003 00:44 schreef moussy het volgende: Nou kan er wel gedacht worden, waar ik me al niet druk om maak. Maar dat komt gewoon omdat dit soort dingetjes de enige dingetjes zijn waar je je nog druk óm kunt maken. en dat zijn de dingen waar je ook druk om mag maken !! Mink; Jamie en alle andere overleden kindjes hadden gewoon bij ons moeten blijven
shmoopy	woensdag 16 juli 2003 @ 00:54
	quote: Op woensdag 16 juli 2003 00:44 schreef moussy het volgende: Nou kan er wel gedacht worden, waar ik me al niet druk om maak. Maar dat komt gewoon omdat dit soort dingetjes de enige dingetjes zijn waar je je nog druk óm kunt maken. Noem het maar dingetjes, moussy, jouw kindje heeft geleefd, een naam gekregen, heeft verdorie bestaan, net als het dochtertje van bluezz. Dan is het grof schandalig om daar als instantie zo 'anoniem' over te doen.
Rewimo	woensdag 16 juli 2003 @ 06:53
	quote: Op dinsdag 15 juli 2003 23:58 schreef moussy het volgende: Het maakt inderdaad niet uit hoe "oud" je kind is dat je verliest. Ieder verlies is anders en op zijn eigen manier erg. De data van mijn miskramen weet ik nog, maar die sluimeren gewoon voorbij. Ik zou nu niet weten hoe ik straks de dagen van de geboorte en de datum van het overlijden van mink door moet komen. Ergens hoop ik dat die ook zo voorbij floepen, maar ik weet gewoon dat dat niet gaat gebeuren.. ik weet alleen niet hoe ik in vredesnaam die 2 dagen door kan komen... Moussy, ik denk dat ik zou proberen om zelf invulling aan die dagen te geven, er een soort monumentje voor Mink van te maken, op de manier zoals jullie dat zelf willen. Zodat die twee dagen je niet zozeer overvallen, maar zodat je min of meer zelf kiest hoe je ze wilt laten verlopen. Al wil je 2 dagen in bed met je hoofd onder de dekens, als het maar de manier is waar jij je goed (nou ja zo goed mogelijk) bij voelt.
melonovy	woensdag 16 juli 2003 @ 12:47
	De data waarop ik de kindjes (vruchtjes) verloor waren beide keren feestdagen. Kerst vond ik al niet leuk, nu nog minder. Ik steek altijd een kaarsje extra aan op de betreffende dagen.
The_Lizard_Queen	woensdag 16 juli 2003 @ 19:16
	Vreselijk, al die kindjes die er niet mochten zijn. Misschien een rare vraag hoor, maar wat doe je eigenlijk met het vruchtje? Ik bedoel, als het een paar maanden oud is wordt het natuurlijk gecremeerd, maar kan dat ook met een vruchtje van 7 weken?
easy-going	woensdag 16 juli 2003 @ 20:12
	Hm datums, ik heb vorig jaar een miskraam gehad op 22 mei _{de 1e verschijnselen -bloedverlies- begonnen op mijn trouwdag 15 mei,ik was 7 weken zwanger} en dit jaar ben ik dus moeder geworden op ...22 mei. Ik vind dit zelf wel een heel apart idee, alsof het zo moest zijn zoiets.
Moonah	woensdag 16 juli 2003 @ 20:29
	Wat een verdrietig topic is dit geworden. Maar tegelijkertijd heeft het ook iets moois. Mooi is wss een vreemd woord, maar het dekt voor mij wel de lading. Bluezz, wat een triestigheid.
miss_sly	woensdag 16 juli 2003 @ 22:25
	toch maar niet... [Dit bericht is gewijzigd door miss_sly op 16-07-2003 22:44]
melonovy	donderdag 17 juli 2003 @ 11:12
	quote: Op woensdag 16 juli 2003 20:12 schreef easy-going het volgende: Hm datums, ik heb vorig jaar een miskraam gehad op 22 mei _{de 1e verschijnselen -bloedverlies- begonnen op mijn trouwdag 15 mei,ik was 7 weken zwanger} en dit jaar ben ik dus moeder geworden op ...22 mei. Ik vind dit zelf wel een heel apart idee, alsof het zo moest zijn zoiets. jeetje dat is wel heel erg vreemd ja.
Mirage	donderdag 17 juli 2003 @ 11:31
	.........geen idee wat je kàn zeggen naar aanleiding van alle verhalen die ik hier tussen tranen door heb gelezen... Een hele dikke knuffel zegt denk ik wat redelijk in de buurt komt.. * KNUF !!! * Het deel dat er opeens veel mensen wegblijven/ anders gaan doen herken ik uit de verhalen van mijn ouders. Ze hadden een peuterdochtertje die plots ziek werd.. toen ze in het ziekenhuis aankwamen was ze overleden. Ze wisten niet wat de oorzaak was.. en plots vielen de kennissen bij bosjes af.....
Blues	donderdag 17 juli 2003 @ 11:44
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 11:31 schreef Mirage het volgende: ......en plots vielen de kennissen bij bosjes af..... Ja, dat klopt inderdaad, dat gaat boven hun pet, het is te moeilijk allemaal. Mensen uit de buurt staken de weg over als ik buiten boodschappen liep te doen Maar ook mensen uit onverwachte hoek hebben ons erg gesteund hoor..:) En tnxx voor jullie lieve reakties trouwens!
moussy	donderdag 17 juli 2003 @ 12:50
	quote: Op woensdag 16 juli 2003 22:25 schreef miss_sly het volgende: toch maar niet... _{Ik heb het gelezen en was er stil van....} quote: Op donderdag 17 juli 2003 11:31 schreef Mirage het volgende: .....en plots vielen de kennissen bij bosjes af..... Dat vind ik het aparte er van... via internet was er heel veel medeleven en begrip en nu weer en in het echte leven 0,0 niks, nada, noppes. Dat begon bij ons dan al bij de zwangerschap. maar na het overlijden ging dat gewoon verder. Mensen die letterlijk en figuurlijk hun nek verrekken om naar je te kijken. dat ik eens bij mijn schoonfamilie was werd ik genegeerd (ik weet dat het ook voor hun moeilijk was, want wat moet je nou zeggen) maar ik werd behandeld alsof ik een enge besmettelijke ziekte had. Ik heb gegierd datik neit eng was, dát het niet besmettelijk is en dat ik niet eng ben geworden. Maar nog staan die familie-contacten op een zeer laag pitje nu we een jaar verder zijn en is het sociale leven ontzettend eenzaam.
melonovy	donderdag 17 juli 2003 @ 13:30
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 12:50 schreef moussy het volgende: Maar nog staan die familie-contacten op een zeer laag pitje nu we een jaar verder zijn en is het sociale leven ontzettend eenzaam. hmm, verdrietig Moussy, jammer dat ik niet meer bij je om de hoek woon, anders was ik je even komen knuffelen, nou bij deze:
questionmark	donderdag 17 juli 2003 @ 14:10
	Sjonge, met stilte en menig rilling heb ik de verhalen gelezen, echt heel erg sterk en goed dat jullie zo voor het gebeurde uit kunnen komen, heel erg sterk. Ikzelf ben 17 maar het verlies van je eigen kindje lijkt mij een hel... Kindjes die een vrucht van liefde zijn en daarin ook zo zijn ontstaan... stil wordt ik er van.... Ik weet dat mijn moeder een miskraam heeft gehad (tussen mij en mn broertje in) maar daar heb ik heel weinig over gehoord, geen datum oid. Nogmaals wil ik jullie zeggen dat jullie je volgens mij perfect door de herinneringen en momenten heen hebben geholpen en helpen R
CarOnline	donderdag 17 juli 2003 @ 15:44
	Ik weet niet wat ik er op moet zeggen, ik heb alle verhalen gelezen en prijs me weer eens gelukkig met 3 gezonde dochters. Ik ben er helemaal van onder de indruk, van sommige verhalen meer dan van andere, maar ze hebben allemaal indruk gemaakt. Ik wens iedereen alle sterkte die men nodig heeft, en denk speciaal even aan jou Moussy, en aan Mink. Het is toch zijn eerste verjaardag en sterfdag binnenkort en ik hoop dat je de dagen een beetje goed doorkomt. Sterkte allemaal
moussy	donderdag 17 juli 2003 @ 17:16
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 13:30 schreef melonovy het volgende: [..] hmm, verdrietig Moussy, jammer dat ik niet meer bij je om de hoek woon, anders was ik je even komen knuffelen, nou bij deze: [afbeelding] Het ligt ook wel aan mezelf hoor, dat mn sociale leven op zn kont ligt. Ik ben enorm veranderd in de tijd van Mink. quote: Op donderdag 17 juli 2003 15:44 schreef CarOnline het volgende: Ik wens iedereen alle sterkte die men nodig heeft, en denk speciaal even aan jou Moussy, en aan Mink. Het is toch zijn eerste verjaardag en sterfdag binnenkort en ik hoop dat je de dagen een beetje goed doorkomt. Het gaat helemaal goed komen die dagen en zo niet? Dan maar niet. Ik heb ook nog geen idee wat ik moet verwachten of dat ik iets ga doen. Misschien sluiten we ons wel op en gaan we een dagje janken. Ik hoop alleen niet dat ik dan ga bevallen
akkien	donderdag 17 juli 2003 @ 18:17
	quote: Op woensdag 16 juli 2003 19:16 schreef The_Lizard_Queen het volgende: Vreselijk, al die kindjes die er niet mochten zijn. Misschien een rare vraag hoor, maar wat doe je eigenlijk met het vruchtje? Ik bedoel, als het een paar maanden oud is wordt het natuurlijk gecremeerd, maar kan dat ook met een vruchtje van 7 weken? daar ben ik eigenlijk ook wel benieuwd naar, t lijkt mij dat je dat niet zomaar door de wc spoelt? Maar begraven is dan toch een beetje vroeg... Heeft iemand hier een antwoord op?
moussy	donderdag 17 juli 2003 @ 18:25
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 18:17 schreef akkien het volgende: [..] daar ben ik eigenlijk ook wel benieuwd naar, t lijkt mij dat je dat niet zomaar door de wc spoelt? Maar begraven is dan toch een beetje vroeg... Heeft iemand hier een antwoord op? Van ons is 1 vruchtje voor onderzoek naar het ziekenhuis gegaan en van de mola heb ik het door de wc gespoeld. Maar dat was een overwoekering van cellen. Het leek niet eens op een vruchtje. Ondanks dat het nergens op leek en het eigenlijk alleen nog een doorgegroeide placenta was heb ik me schuldig gevoeld dat ik het door de wc heb gespoeld. Er zijn ook mensen die het vruchtje zelf ergens begraven.
Jerruh	donderdag 17 juli 2003 @ 18:39
	quote: Op maandag 14 juli 2003 23:56 schreef shmoopy het volgende: Ik wil er wel even aan toevoegen hoe ontzettend blij ik ben met mijn 2 jongens, want ik weet dat ik genoeg heb om dankbaar voor te zijn. _{En iedereen hier is lief.} Ik heb in mijn omgeving nu 3 keer meegemaakt dat een praktisch voldragen kindje het niet heeft gered, en lees dat hier ook weer. Het lijkt me zo'n onpeilbaar verdriet, een kindje zo lang onder je hart te hebben gedragen en het dan niet mogen houden. Dat zijn wel een heleboel scherpe kantjes. jeumig schmoops, dat verhaal van je komt echt aan! gelukkig dat het allemaal toch goed komt, maar je ziet ook maar weer hoeveel factoren invloed kunnen hebben op een zwangerschap, zoals je zei hoeft het niet eens fysiek te zijn... TS: super dat het goed is gekomen! Geniet ervan! klinkt misschien stom, een 21 jarige knul in dit topic, maar ik heb op de basisschool een meisje in de klas gehad dat ik goed kende, en die moeder heeft in totaal 5 miskramen gehad. Omdat ik vaak bij dat meisje kwam en ik die moeder ook kende, kwam het toch best dichtbij! je ziet hoe dat meisje op school komt en verdrietig tijdens kringgesprek dr verhaaltje doet.... daardoor kreeg ik altijd een brok van in me keell...
Spandexus	donderdag 17 juli 2003 @ 18:50
	Ik wil hier wel op reageren, daar ik (man) dit helaas 2 keer heb moeten doorstaan. In geval van overlijden van het kindje of afwijkingen die niet met het leven verenigbaar is, wordt voorgesteldt om de zwangerschap af te breken. In bijna alle gevallen kiezen ouders hiervoor. De vrouw wordt ingeleid middels medicatie en de bevalling wordt opgewekt. Dit gebeurd uiteraard op de kraamafdeling. Je kunt je voorstellen wat het met je psyche doet, om over een afdeling te lopen vol plezier en euforische mensen, terwijl jouw kind dood is. Niks nieuw leven....gewoon dood. Het gevoel van de moeder is niet eens in woorden uit te drukken. Na de bevalling, meestal (ja, ik spreek helaas uit ervaring) wordt het kindje na een paar dagen opgehaald om toch even thuis te zijn. Je legt het in het al maanden klaar staande bedje. In plaats van warme kruiken om het kindje warm te houden, moet je nu koelelementen plaatsen om het kindje toonbaar te houden voor de crematie. Geen feest.......alleen maar intens verdriet en afscheid. Jeroen 23.02.01 Linda 15.11.01 Rust zacht lieverds
knorretje	donderdag 17 juli 2003 @ 18:59
	quote: Op woensdag 16 juli 2003 19:16 schreef The_Lizard_Queen het volgende: Misschien een rare vraag hoor, maar wat doe je eigenlijk met het vruchtje? Ik bedoel, als het een paar maanden oud is wordt het natuurlijk gecremeerd, maar kan dat ook met een vruchtje van 7 weken? ik had het vruchtje graag willen begraven en daar een myosotis op willen planten/zaaien. Helaas was het allemaal niet mogelijk en kreeg ik een spoedcurretage. Maar het is dus wel degelijk mogelijk om een jong vruchtje te begraven, ligt puur aan het feit of je dat wilt en of je de kans krijgt.
Blues	donderdag 17 juli 2003 @ 19:09
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 18:50 schreef Spandexus het volgende: De vrouw wordt ingeleid middels medicatie en de bevalling wordt opgewekt. Dit gebeurd uiteraard op de kraamafdeling. Je kunt je voorstellen wat het met je psyche doet, om over een afdeling te lopen vol plezier en euforische mensen, terwijl jouw kind dood is. Niks nieuw leven....gewoon dood. Het ondergaan van alle indrukken op de afdeling gaat vaak aan de moeder voorbij trouwens, 'wij' worden apart gehouden, maar vaders zoals jij die alles zien en machteloos toezien, is even erg, en wordt nogal eens vergeten helaas quote: Het gevoel van de moeder is niet eens in woorden uit te drukken. én van de vader, en van de opa's oma's, het heeft een enorme impact op de hele familie. quote: Na de bevalling, meestal (ja, ik spreek helaas uit ervaring) wordt het kindje na een paar dagen opgehaald om toch even thuis te zijn. Je legt het in het al maanden klaar staande bedje. In plaats van warme kruiken om het kindje warm te houden, moet je nu koelelementen plaatsen om het kindje toonbaar te houden voor de crematie. En niet te vergeten het opruimen van je babykamertje, als je dat al kan trouwens... quote: Jeroen 23.02.01 Linda 15.11.01 Rust zacht lieverds Fijn dat je dit wilde delen. Een papa in dit topic, echt heel goed van je.
Sugar	donderdag 17 juli 2003 @ 19:11
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 18:50 schreef Spandexus het volgende: Rust zacht lieverds Tranen over mijn wangen. Wat een verschrikkelijke dingen moeten sommige mensen meemaken. Veel sterkte voor allemaal. Sterkte met alle gedachten, gevoelens en reacties. Iedereen is hier erg begaan met iedereen die het moeilijk heeft, in welke vorm dan ook. En ook dat vind ik verschrikkelijk om te janken. Zo mooi.
Rewimo	donderdag 17 juli 2003 @ 19:19
	Spandexus, wat een verdrietig verhaal... Hebben jullie nog meer kinderen, buiten Jeroen en Linda? Ik krijg uit je verhaal de indruk dat jullie slecht opgevangen zijn in het ziekenhuis, of is dat niet zo? Het lijkt me zo moeilijk om afscheid te moeten nemen van je kindje, voor je het hebt kunnen leren kennen. Zo oneerlijk allemaal...
pascalheister	donderdag 17 juli 2003 @ 19:25
	gefeliciteerd, mijn moeder heeft voor mij ook nog 2 miskramen gehad. wens je een gezond leven met haar toe. [Dit bericht is gewijzigd door pascalheister op 18-07-2003 00:42]
Blues	donderdag 17 juli 2003 @ 19:48
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 19:25 schreef pascalheister het volgende: gefeliciteerd, mijn moeder heeft voor mij ook nog 2 miskramen gehad. wens je een gezond leven met haar toe.:) Waar slaat dit op als ik vragen mag.
Sugar	donderdag 17 juli 2003 @ 19:51
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 19:48 schreef Bluezz het volgende: [..] Waar slaat dit op als ik vragen mag. Vroeg ik me eerst ook af, Bluezz... Volgens mij reageert schrijver puur op topicstartster Melonovy... Vanwege toch meer dan goede resultaat in vorm van Chiara! Maar komt gek over na al die andere niet zo positieve verhalen....
melonovy	donderdag 17 juli 2003 @ 20:21
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 19:11 schreef Sugar het volgende: [..] Tranen over mijn wangen. Wat een verschrikkelijke dingen moeten sommige mensen meemaken. Veel sterkte voor allemaal. Sterkte met alle gedachten, gevoelens en reacties. Iedereen is hier erg begaan met iedereen die het moeilijk heeft, in welke vorm dan ook. En ook dat vind ik verschrikkelijk om te janken. Zo mooi. Woorden schieten soms te kort in dit topic...
sombie	donderdag 17 juli 2003 @ 21:03
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 19:09 schreef Bluezz het volgende: het heeft een enorme impact op de hele familie. [..] Telkens als ik dit topic lees, lopen de tranen over mijn wangen. En inderdaad, het betekent heel veel voor de hele familie. Ruim drie jaar geleden is mijn neefje na een voldragen zwangerschap doodgeboren. Ik kan niet omschrijven wat dat met me heeft gedaan maar ik heb nog nooit zoveel verdriet, maar misschien nog belangrijker zoveel liefde gevoeld. Ik wist niet dat je zo ontzettend kunt houden van iemand die je eigenlijk nog helemaal niet kent.
shmoopy	donderdag 17 juli 2003 @ 21:14
	Het rare is dat ik sinds dit topic gestart werd pas merk wat het nog met me doet. Het spookt al dagen door m'n kop, ben van streek door wat ik heb gepost, en de verdrietige verhalen die ik hier lees, maar ik denk dat het wel goed is op een bepaalde manier. Vanwege de omstandigheden heb ik er destijds niet veel mee gedaan, weggestopt en maar gewoon doorgegaan, maar bij vrijwel iedere nieuwe post hier zit ik weer in tranen. Ondanks de pijn die het oproept denk ik dat het een belangrijk en goed topic is voor velen hier. _{En Jerruh, dank je wel voor je lieve woorden.}
miss_sly	donderdag 17 juli 2003 @ 21:20
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 12:50 schreef moussy het volgende: [..] _{Ik heb het gelezen en was er stil van....} [..] Dit topic is heel verdrietig, maar zoals iemand al zei, ook erg mooi. Ik had mijn verhaal eerst neergetikt, maar toch maar weggehaald...Toen ik het teruglas, vond ik het erg confronterend voor mezelf en ik vond het niet helemaal thuishoren hier. De meesten zijn inmiddels gelukkig gezegend met een kindje. Volgens sommige mensen is het toch mijn eigen keuze dat ik geen kindje heb of zal krijgen (moet ik maar doorzetten), en zou mijn verdriet over die ene heel korte zwangerschap en het verlies toch wel over moeten zijn, voor zover het al echt was, ik ben immers vrij kort erna gestopt met behandelen... Ach, ik weet niet...jullie vormen hier een warm groepje dat zo lief en goed op elkaar reageert, en ik weet niet wat ik moet zeggen of hoe te reageren op jullie verhalen. Dus vond ik dat ik dan ook niets van jullie mag vragen...
sombie	donderdag 17 juli 2003 @ 21:20
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 21:14 schreef shmoopy het volgende: Het rare is dat ik sinds dit topic gestart werd pas merk wat het nog met me doet. Het spookt al dagen door m'n kop, ben van streek door wat ik heb gepost, en de verdrietige verhalen die ik hier lees, maar ik denk dat het wel goed is op een bepaalde manier. Vanwege de omstandigheden heb ik er destijds niet veel mee gedaan, weggestopt en maar gewoon doorgegaan, maar bij vrijwel iedere nieuwe post hier zit ik weer in tranen. Ondanks de pijn die het oproept denk ik dat het een belangrijk en goed topic is voor velen hier. Ik ben de afgelopen dagen ook weer erg bezig met mijn neefje, door dit topic, wat inderdaad veel tranen oplevert. Maar ik vind het ook niet erg omdat Max op deze manier toch onderdeel van mijn leven uit blijft maken en dat vind ik fijn. Ik wil hem niet nog eens kwijtraken, als je begrijpt wat ik bedoel.
Blues	donderdag 17 juli 2003 @ 21:24
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 21:14 schreef shmoopy het volgende: Het rare is dat ik sinds dit topic gestart werd pas merk wat het nog met me doet. Het spookt al dagen door m'n kop, ben van streek door wat ik heb gepost Ondanks de pijn die het oproept denk ik dat het een belangrijk en goed topic is voor velen hier. O, zo waar. De twijfel of je het wel moet posten en dan toch weer een paar dagen van slag zijn door wat je opschrijft hier. Bovendien komt op mijn poli-werk de datum van 11 augustus akelig veel voor bij het afspraken maken voor patiënten Het spookt en spookt door mijn hoofd, ik droom er weer van en ik voel me er niet prettig bij. Ouders die hun kind roepen: Jamie! kom hier! Waarom allemaal juist rond deze tijd Zonder dramatisch te willen doen; Niemand merkt het, maar ik voel het in de wond die nooit meer dicht zal gaan.
Rewimo	donderdag 17 juli 2003 @ 21:25
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 21:20 schreef miss_sly het volgende: [..] Dit topic is heel verdrietig, maar zoals iemand al zei, ook erg mooi. Ik had mijn verhaal eerst neergetikt, maar toch maar weggehaald...Toen ik het teruglas, vond ik het erg confronterend voor mezelf en ik vond het niet helemaal thuishoren hier. De meesten zijn inmiddels gelukkig gezegend met een kindje. Volgens sommige mensen is het toch mijn eigen keuze dat ik geen kindje heb of zal krijgen (moet ik maar doorzetten), en zou mijn verdriet over die ene heel korte zwangerschap en het verlies toch wel over moeten zijn, voor zover het al echt was, ik ben immers vrij kort erna gestopt met behandelen... Ach, ik weet niet...jullie vormen hier een warm groepje dat zo lief en goed op elkaar reageert, en ik weet niet wat ik moet zeggen of hoe te reageren op jullie verhalen. Dus vond ik dat ik dan ook niets van jullie mag vragen... Ik denk niet dat iemand die hier post iets "vraagt" van een ander. Maar woorden van troost en medeleven zijn er voor iedereen, ook voor jou. Dus als het jou kan helpen, zet je verhaal hier dan neer
Sugar	donderdag 17 juli 2003 @ 21:27
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 21:20 schreef miss_sly het volgende: [..] Dit topic is heel verdrietig, maar zoals iemand al zei, ook erg mooi. Ik had mijn verhaal eerst neergetikt, maar toch maar weggehaald...Toen ik het teruglas, vond ik het erg confronterend voor mezelf en ik vond het niet helemaal thuishoren hier. De meesten zijn inmiddels gelukkig gezegend met een kindje. Volgens sommige mensen is het toch mijn eigen keuze dat ik geen kindje heb of zal krijgen (moet ik maar doorzetten), en zou mijn verdriet over die ene heel korte zwangerschap en het verlies toch wel over moeten zijn, voor zover het al echt was, ik ben immers vrij kort erna gestopt met behandelen... Ach, ik weet niet...jullie vormen hier een warm groepje dat zo lief en goed op elkaar reageert, en ik weet niet wat ik moet zeggen of hoe te reageren op jullie verhalen. Dus vond ik dat ik dan ook niets van jullie mag vragen... Dat mag dus wèl, miss_sly! Dus als het goed voelt het te vertellen, voelt het voor ons ook goed "naar je te luisteren". Zie maar wat je wilt. Maar voel je vrij. Want hier geldt never nooit de mentaliteit van "voor wat, hoort wat"!!! Gelukkig, toch? Sterkte, wat je nu al schreef klinkt alsof anderen je niet goed hebben begrepen. Dat is heel verdrietig, los van wat er nou precies aan de hand is (geweest). Hopelijk kunnen we laten zien dat wij je wel serieus nemen?
shmoopy	donderdag 17 juli 2003 @ 21:31
	Miss_sly, het is al verwoord, maar ik wil nogmaals benadrukken dat iedereen hier z'n verhaal kwijt kan. Het is een heel gevoelig onderwerp, en het kost moed en vertrouwen om dat zomaar te delen met anderen, maar hier zijn geen oordelen over het hoe, waarom en hoe erg je iets mag vinden. Alleen maar herkenning en steun, ook voor jou als je dat wil.
melonovy	donderdag 17 juli 2003 @ 21:33
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 21:14 schreef shmoopy het volgende: Het rare is dat ik sinds dit topic gestart werd pas merk wat het nog met me doet. Het spookt al dagen door m'n kop, ben van streek door wat ik heb gepost, en de verdrietige verhalen die ik hier lees, maar ik denk dat het wel goed is op een bepaalde manier. Vanwege de omstandigheden heb ik er destijds niet veel mee gedaan, weggestopt en maar gewoon doorgegaan, maar bij vrijwel iedere nieuwe post hier zit ik weer in tranen. Ondanks de pijn die het oproept denk ik dat het een belangrijk en goed topic is voor velen hier. Ik ben er de laatste dagen ook wel weer veel mee bezig moet ik zeggen. Sommige mensen vinden dat ik me er niet zo mee moet bezighouden, ik ben inmiddels moeder van een gezond kind, dus niet zeuren. Zo ervaar ik dat dus niet, ik heb dit verlies en verdriet eenmaal meegemaakt, dat hoort nu bij mij, hoe gelukkig ik ook ben met Chiara. Ik heb een hele poos getwijffelt om dit topic te openen, omdat het misschien te confronterend zou zijn, misschien dat niemand er op zit te wachten om dit soort nare berichten te lezen en te delen met elkaar. Voorzichtig heb ik maar een balletje opgegooid... ... Ik weet het even niet meer, woorden schieten te kort... ... Een brok in mijn keel, geblokkeerde vingers, gedachten spoken door mijn hoofd. ... Ik ben erg emotioneel, ontroerd om de vele mooie en ook verdrietige reacties in dit topic.
Rewimo	donderdag 17 juli 2003 @ 21:38
	Melonovy, gezien de reacties en de verhalen hier, denk ik dat je er goed aan hebt gedaan om dit topic te openen Natuurlijk blijft het verdriet om dat kindje-dat-had-kunnen-zijn, ook al ben je dolgelukkig met Chiara. Dat andere kindje is immers niet meer bij je, en dat had er ook moeten zijn Mensen horen niet te verwachten dat je je verdriet maar opzij schuift, "want je hebt nu toch een ander kindje" Maar helaas doen sommigen dat wel...
Blues	donderdag 17 juli 2003 @ 21:50
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 21:33 schreef melonovy het volgende: Ik heb een hele poos getwijfeld om dit topic te openen, omdat het misschien te confronterend zou zijn, misschien dat niemand er op zit te wachten om dit soort nare berichten te lezen en te delen met elkaar. ... Dat had ik ook steeds maar, maar soms was het erg sterk om het zomaar openbaar en toch betrekkelijk anoniem kwijt te kunnen, heb vaak op het punt gestaan, zelfs Karin hierover advies gevraagd En vervolgens toch maar niet gedaan, ik vond het niet in de bevallingsverhalen passen op de een of andere manier. Ben erg blij dat jij 'ons' deze opening hebt gegeven, erg moedig en goed! quote: Ik ben erg emotioneel, ontroerd om de vele mooie en ook verdrietige reacties in dit topic.
questionmark	donderdag 17 juli 2003 @ 22:21
	Wow, ik ben echt onder de indruk van wat jullie nu allemaal tiepen . Ik kan goed begrijpen dat miss_sly het er moeilijk mee heeft, het is echt niet niks, ik wist niet dat het ZOO diep zit als jullie zeggen, maar denk dat alleen maar natuurlijk is! Zeer veel respect voor het delen van jullie ervaringen! Ik blijf het topic volgen.... Sterkte en succes nogmaals hoop dat miss-sly uit dr woorden kan komen! (dus jij extra succes sly!!! )
miss_sly	donderdag 17 juli 2003 @ 22:24
	Jullie zijn allemaal lief Wat shmoopy schrijft is heel herkenbaar. Ik was ook erg van streek door hetgeen ik had getikt, maar ik heb de tekst weggehaald. Helaas, ik kon mijn verhaal gemakkelijk deleten, maar mijn geest en gevoel blijft er toch mee bezig. Hoewel het inmiddels 5 jaar geleden is, voelt het ineens weer erg pijnlijk. En eigenlijk wil ik het ook wel delen... Toen ik stopte met de pil en ik alsmaar neit ongesteld werd, dacht ik eerst dat ik zo gelukkig was dat de eerste poging raak was. Alle tests waren negatief. Doktersbezoekje, menstruatie opwekken, nieuwe poging. Al gauw werd ik doorgestuurd naar de gyn. die constateerde dat ik PCO heb; een aandoening aan de eierstokken, waardoor follikels niet voldoende rijpen om een rijpe eicel vrij te laten komen. Met behulp van hormonen (clomid, later injecties) werd geprobeerd een follikel te rijpen met een goede eicel. Een paar keer per week ging ik naar de gyn. voor de nodige echo's, maar het wilde niet zo lukken. De juiste hoeveelheid hormonen inspuiten bleek nog niet gemakkelijk; meestal was het te weinig en de keer dat het genoeg was, bleek het teveel en had ik 'overstimulatie': 15-20 follikels die bezig waren te rijpen. Ook niet goed, dus stoppen met de behandeling maar weer. Eindelijk, na 2 jaar behandelen, spuiten, pillen slikken, op en neer rijden naar het ziekenhuis, voelde ik het, ik wist het zeker: het was gelukt! De test bevestigde wat mijn lichaam me al had verteld: ik was zwanger! de gyn. was de eerste die me feliciteerde...wat was ik gelukkig! OP de een of andere manier had ik het gevoel dat het een meisje was, en dus praatte ik tegen haar, mijn meisje. Ik vertelde haar hoe gelukkig ik was, en hoe ik altijd mijn best zou doen om haar gelukkig te maken en haar te beschermen. Niets kon haar gebeuren, ze had mij immers! Een paar dagen later al begon ik te vloeien. Het liefste wilde ik op bed gan liggen en hopen dat het op zou houden, dat ik mijn kindje zou mogen houden. Ik was zo boos op mijn lichaam dat mijn kindje zo had verraden; ik had beloofd haar te beschermen, en mijn lichaam gaf het op, deed het niet! Tegen de tijd dat ik anders uitgerekend zou zijn, zat ik allen op een appartementje; mijn toenmalige partner kon er niet mee omgaan, of liever, ging er niet mee om. Net als veel andere mensen vond hij eigenlijk dat ik er teveel van maakte; het was maar zo kort geweest, eigenlijk meer een verlate menstruatie...zo had het voor mij niet gevoeld Heel lang heeft de schaduw van mijn kindje met me meegeleefd. Dat klinkt heel raar, maar lange tijd is ze met me meegegroeid van een baby tot een goedlachse peuter. Op den duur heb ik daar afscheid van kunnen nemen...nu is ze er al een tijd niet meer. De behandelingen en het verdriet om het verlies vond ik zo zwaar, dat ik besloten heb niet meer te behandelen; ik zal dus nooit een kindje hebben, alleen de geliefde en waardevolle herinnering aan dit kindje. ik weet dat mensen die dit weten, het eigenlijk dan ook maar mijn eigen schuld vinden dat ik kinderloos ben en zal blijven, en dat maakt het erover praten neit gemakkelijker...dus dat doe ik dan ook maar niet zo veel en meestal op een nogal 'zakelijke' informatieve manier...misschien dat ik daar een ander een beetje mee kan helpen.
Sugar	donderdag 17 juli 2003 @ 22:29
	miss_sly.... dankjewel voor delen! Ik ben erg verdrietig voor jou en je meisje. Ik kan me op de één of andere manier helemaal voorstellen hoe je je voelde en nog weleens voelt. En toch heb ik dit niet meegemaakt. Je schrijft zo lief, zo mooi, zo verdrietig. Daardoor voel ik het. Dikke kus.
shmoopy	donderdag 17 juli 2003 @ 22:33
	Wat ontzettend droevig dat je dit zo in je eentje hebt moeten doen, miss_sly, juist in een tijd waar je alle steun had kunnen gebruiken. Ik denk trouwens dat het voor velen herkenbaar is, dat meegroeien van je kindje, je denkt onwillekeurig toch af en toe: nu zou hij/zij zo oud zijn geweest enz. Overigens vind ik je keuze om er niet meer aan te willen beginnen een heel moedige, en vergeet niet dat het altijd een goede is, want het was jouw keuze, laat niemand daarover oordelen, die hebben jouw pijn niet gevoeld.
sombie	donderdag 17 juli 2003 @ 22:35
	Miss_sly, wat knap dat je het hebt durven delen. Wat een ontzettend moeilijke en verdrietige ervaring is dit voor je geweest. En wat naar dat je niemand had om samen mee te rouwen om je meisje.
questionmark	donderdag 17 juli 2003 @ 22:36
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 22:24 schreef miss_sly het volgende: -knip- een zeeer indrukwekkend verhaal Ow meid, das echt schrikken zeg... ben er echt helemaal stil van! sjonge jonge, is het na zoveel proberen gelukt, loopt et zo af! En dat de omgeving dat dan ook meteen zo oppakt zeg! En dat je partner het dan niet trekt en het zo af laat weten, slaat echt alles!! Sjeezus, wat een periode voor je zeg! Echt heel erg goed dat je je verhaal kan delen in dit topic! Veel sterkte.... ^{Deze verhalen blijven me echt bij, het onbegrip en het verlies, echt verschrikkelijk....}
golfer	donderdag 17 juli 2003 @ 22:40
	Ik blijf dit topic ook heel aangrijpend en integer vinden. Moedig dat jullie allemaal jullie verhalen en jullie verdriet durven te delen ik kan kan mij heel goed voorstellen dat alleen al het opschrijven ervan bij velen weer diepe wonden doet opengaan en veel verdiet veroorzaakt. Snap dan ook heel goed dat een aantal van jullie weer dagenlang van slag zijn en er nachmerries aan overhouden. Toch is het delen van die ervaring en er over praten/schrijven ook een deel van het, in sommige gevallen, nooit verwerkte of nooit meer weggaande trauma. Ik heb diep respect voor jullie dat je het kunt opschrijven en wens jullie allemaal heel veel sterkte.
melonovy	donderdag 17 juli 2003 @ 22:41
	miss_sly, ik vind het erg goed en dapper van je dat je je verhaal geplaatst hebt. Het is verschrikkelijk wat je hebt meegemaakt en verdrietig dat je je kinderwens niet kan vervullen.
melonovy	donderdag 17 juli 2003 @ 22:44
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 22:33 schreef shmoopy het volgende: Ik denk trouwens dat het voor velen herkenbaar is, dat meegroeien van je kindje, je denkt onwillekeurig toch af en toe: nu zou hij/zij zo oud zijn geweest enz. Klopt helemaal, af en toe denk ik het wel eens ja... Ik was tegelijk uitgerekend met mijn tante, ze heeft een zoon van net 2 jaar oud. Als ik hem zie moet ik er altijd aan denken... Ik heb wel het idee dat ik de miskramen goed verwerkt heb, want ik heb helemaal geen nare gevoelens of veel verdriet als ik hem zie... Ik heb het een plekje kunnen geven.
Pandorah	donderdag 17 juli 2003 @ 22:47
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 22:24 schreef miss_sly het volgende: haar verhaal... Ik vind het dapper van je dat je je verhaal hebt opgeschreven! Iets wat in je lichaam groeit, kan jij alleen zelf ondervinden. En laat 'mensen' maar denken en zeuren... ze weten niet beter en jij wel! Sterkte meid!
Rewimo	donderdag 17 juli 2003 @ 22:57
	ms_sly, wat verdrietig dat je je kinderwens niet kunt vervullen, naast het verdriet om het verlies van je meisje En wat jammer dat je partner je niet de steun kan bieden die je nodig hebt. Ik hoop dat het een klein beetje geholpen heeft om het hier van je af te schrijven
questionmark	donderdag 17 juli 2003 @ 22:57
	[beetje offtopic] Melonovy wat heeft Chiara een mooie website zeg!!! [/beetje offtopic]
Blues	donderdag 17 juli 2003 @ 22:59
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 22:47 schreef Pandorah het volgende: Ik vind het dapper van je dat je je verhaal hebt opgeschreven! Iets wat in je lichaam groeit, kan jij alleen zelf ondervinden. En laat 'mensen' maar denken en zeuren... ze weten niet beter en jij wel! Sterkte meid! Voor Miss Sly
phileine	donderdag 17 juli 2003 @ 23:03
	Ik kom een beetje van beide kanten. Ik word in een vloek en een zucht zwanger, maar ik heb wel drie miskramen achter de rug (met 8, 6 en 8 weken). Misschien omdàt ik zo makkelijk zwanger werd, dat ik mijn miskramen echt niet vergelijkbaar vind met het verliezen van een (bijna) voldragen kindje. Natuurlijk heb ik veel verdriet gehad, vooral de eerste keer. De andere keren hield ik er al rekening mee. Natuurlijk had ik het gevoel dat mijn lichaam me in de steek liet, dat ikzelf gefaald had, vond ik het pijnlijk zwangeren te zien. Afscheid nemen van een droom, een verwachting, een leven dat had kunnen zijn, dat doet pijn. Maar in mijn gevoel waren die leventjes nog niet concreet genoeg om het verdriet te voelen dat je ervaart bij het overlijden van een persoon van wie je veel houdt. Het ergste was ik gekwetst door mensen die vonden dat ik helemáál geen recht had op verdriet, omdat je pas van een zwangerschap mag spreken na 13 weken. Tot die tijd zeurde je alleen om aandacht, of was het zelfs dubieus of je echt zwanger was geweest. Die drie miskramen waren op rij, de vierde keer was ik weer zwanger en toen ging het wèl goed. Inmiddels is mijn dochtertje een maand oud. Vanaf de twaalfde week, toen ik haar zag zwaaien op de echo, en vooral vanaf het moment dat ik haar voelde bewegen, was ze voor mij een echt persoon. Als het toen was misgegaan was mijn verdriet heel anders en veel zwaarder en concreter geweest denk ik. Overigens respecteer ik iedereen die het anders heeft ervaren dan ik. Ik was zelf wel verbaasd over hoe nuchter ik ermee omging. Ik kan me enorm voorstellen dat ook het verlies van een jong vruchtje enorm veel concreet verdriet kan opleveren, zeker als je lang hebt moeten wachten op een zwangerschap. Praten over wat erger is vind ik altijd zinloos in dit soort gevallen. Verdriet en pijn zijn niet met elkaar te vergelijken en over leed kun je niet wedijveren. Maar de verhalen van Bluezz, Shmoop, Spandexus en Moussy (waarmee ik "live" heb meegeleefd) bezorgen mij echt kippenvel. Wat kan het leven soms gruwelijk oneerlijk zijn.
Moonah	donderdag 17 juli 2003 @ 23:05
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 22:24 schreef miss_sly het volgende: De behandelingen en het verdriet om het verlies vond ik zo zwaar, dat ik besloten heb niet meer te behandelen; ik zal dus nooit een kindje hebben, alleen de geliefde en waardevolle herinnering aan dit kindje. Och liefie... Wat een vreselijke keuze om te moeten maken. Alle respect.
miss_sly	donderdag 17 juli 2003 @ 23:10
	Zoals ik al zei: jullie zijn allemaal lief Het doet erg veel pijn, maar het is ook goed dat ik het eindelijk weer eens heb geuit. Ik geloof toch dat ik het niet zo heb verwerkt als ik mezelf (en de rest van de wereld) wijsmaak. Of misschien is het een tijdelijke inzinking. Of misschien blijft het altijd zo. En nu ga ik naar bed; ik ben ineens doodop Ik denk aan jullie en alles wat hier verteld is
questionmark	donderdag 17 juli 2003 @ 23:14
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 23:10 schreef miss_sly het volgende: Zoals ik al zei: jullie zijn allemaal lief Het doet erg veel pijn, maar het is ook goed dat ik het eindelijk weer eens heb geuit. Ik geloof toch dat ik het niet zo heb verwerkt als ik mezelf (en de rest van de wereld) wijsmaak. Of misschien is het een tijdelijke inzinking. Of misschien blijft het altijd zo. En nu ga ik naar bed; ik ben ineens doodop Ik denk aan jullie en alles wat hier verteld is Trusten! en je vermoeidheid is terecht, als je op deze manier je verhaal toch verteld hebt is dat heus terecht hoor! En ik geloof er heilig in dat als je over je gedachtes praat je er beter van wordt! (en op fok! staan er altijd mensen klaar met een luisterend oor!)
Summertime	donderdag 17 juli 2003 @ 23:19
	Ik zit dit alles te lezen met de tranen in mijn ogen. Inmiddels wel papa van twee bloedjes van meiden, maar voordat onze oudste geboren werd hebben ook wij twee miskramen gehad. Een keer met 8 weken en een keer met 14 weken. Het had heel veel moeite gekost om zwanger te worden, dus was het voor ons heel zuur en verdrietig. Na een paar jaar in het mediche circuit (en daar hebben ze gelukkig de oorzaak van het misgaan ontdekt, anders had iedere zwangerschap in een miskraam geëindigd) werd mijn vrouw een week voordat de IVF behandeling zou starten spontaan zwanger. De zwangerschap was een hel (ondanks de berg medicijnen heeft de placenta het toch begeven na 30 weken) maar na een zware bevalling en een zware couveusetijd hebben we dan toch een prachtige dochter. Van nummer twee waren we in een poep en een scheet zwanger (ik snap het nog steeds niet) en na weer een hele nare zwangerschap werd nummer 2 op tijd en kerngezond geboren. Hoewel we nu ons handen dichtknijpen met de meiden besef ik me iedere dag dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is om kinderen te krijgen en te hebben, en ook die miskramen hebben een plekje in ons leven, en je denkt nog vaak van "als.........."
Spandexus	vrijdag 18 juli 2003 @ 00:11
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 19:19 schreef Rewimo het volgende: Spandexus, wat een verdrietig verhaal... Hebben jullie nog meer kinderen, buiten Jeroen en Linda? Ik krijg uit je verhaal de indruk dat jullie slecht opgevangen zijn in het ziekenhuis, of is dat niet zo? Het lijkt me zo moeilijk om afscheid te moeten nemen van je kindje, voor je het hebt kunnen leren kennen. Zo oneerlijk allemaal... Onlangs zijn we bevallen van een hele mooie en lieve dochter genaamd Floor. Neemt helaas niet alles weg wat er in het verleden gebeurd is. Onze Floor krijgt nu de liefde, warmte en aandacht voor 3 kinderen. Vwb afscheid nemen. Het drama houdt niet op in het ziekenhuis. Je wil een verzorgde crematie en je koopt in een speelgoedzaak een kleine houten bolderkar om de kleine in te leggen. Dit ipv een kistje. Zegt de verkoopster nog "Veel plezier ermee" Hoewel ze nooit kon beseffen waarvoor het zou dienen, snijdt het diep in je hart en maak je je snel uit de voeten. Nog je tranen verbijtend loop je een stoffenzaak binnen om stof uit te zoeken voor het lakentje. Vraagt de verkoopster "Waar gaat U het voor gebruiken?" Uitgelegd dat het voor m'n overleden zoontje ging. De verkoopster niet meer terug gezien. Voor mijn overleden dochter hebben we samen een kistje gemaakt en groen geschilderd met lelies en lieveheersbeestjes erop geplakt. Ondanks dat we nu een gezonde dochter hebben, besef ik me, dat het me nog steeds veel pijn en moeite kost om dit neer te zetten. Pijn slijt, maar het verdriet blijft.
golfer	vrijdag 18 juli 2003 @ 00:16
	quote: Op vrijdag 18 juli 2003 00:11 schreef Spandexus het volgende: mooi, maar verdrietig verhaal Respect. Vooral om de zo persoonlijke manier van afscheid nemen.
pascalheister	vrijdag 18 juli 2003 @ 00:45
	quote: Op donderdag 17 juli 2003 19:48 schreef Bluezz het volgende: [..] Waar slaat dit op als ik vragen mag. ik reageer op het openingstopic en niet op me voorganger
melonovy	vrijdag 18 juli 2003 @ 09:43
	quote: Op vrijdag 18 juli 2003 00:45 schreef pascalheister het volgende: [..] ik reageer op het openingstopic en niet op me voorganger dat was al duidelijk hoor, bedankt voor de felicitaties voor de geboorte van miijn dochter! Alleen je reactie kwam na een heel verdrietig verhaal en dan is het een beetje lullig om te lezen dat iemand je feliciteerd! Maar het is goed hoor!
melonovy	vrijdag 18 juli 2003 @ 09:45
	Respect, steun en een dikke kus voor iedereen die zijn verhaal hier heeft geplaast, of die zijn/ haar verhaal liever voor zich houdt.
BE	vrijdag 18 juli 2003 @ 10:40
	Vroeger had ik niet gevoeld wat ik nu voel als ik deze verhalen lees. 2 jaar geleden was een bevriend stel van ons zwanger van hun eerste kindje. Met 28 weken zwangerschap werd er geconstateerd dat de baby een groeiachterstand had. Helaas kreeg de as. mama vrijwel meteen daarna een zeer ernstige zwangerschapsvergiftiging die overging in HELPP. Om de mama te redden moest de zwangerschap afgebroken worden, maar mama's conditie was zo slecht dat ook daar haken en ogen aan kleefden. Op een gegeven moment werd er toch besloten tot opwekken, maar nog voordat dat geregeld kon worden braken de vliezen en kondigde de baby zichzelf aan. Dit was voor de ouders een grote troost omdat het kindje dus blijkbaar zelf ook doorhad dat het niet goedging en dat ze dus niet 'actief' de zwangerschap beeindigd hebben. Van te voren was al duidelijk gemaakt dat de baby de bevalling niet zou overleven, en dat is dus ook gebeurd. Ik zal nooit meer vergeten hoe de papa mij belde en met trots en tranen in zijn stem zei: 'We hebben een dochter, en ze is zo mooi'. Nog heel even dacht ik, zou ze het dan toch gehaald hebben?, maar toen besefte ik dat idd, ook al leefde ze niet, het was wel hun dochter. Een paar dagen later is ze in besloten kring begraven en ik ben dankbaar dat ik daar ook bij mocht zijn, om die bijzondere ervaring te mogen delen. Maar mijn god, het verdriet en de pijn van die 2 mensen, dat sneed echt door mijn ziel. Het zijn beelden die op mijn netvlies staan en nooit meer zullen verdwijnen. Toen realiseerde ik me pas echt, dat je vanaf de eerste dag van een zwangerschap van je kind kan houden en dat de duur en wel of niet voldragen en wel of niet leven daar niets aan af doet. De pijn is even groot. _{Inmiddels hebben zij een dondersteen van een zoontje van 1 jaar, maar de eerste wordt niet/nooit vergeten} 2 maanden geleden heeft mijn zusje een miskraam gehad. Althans, ze was 9 weken zwanger en ging heel vrolijk samen met manlief voor de 1e echo. Deze was vroeg ivm een vakantie. Toen de echo-mevrouw het apparaat op haar buik zette zei ze gelijk: 'wat ik zie is niet goed'. Het was een zogeheten 'windei'. Er was wel een vruchtzak met water, maar het vruchtje was er niet. Waarschijnlijk is het vruchtje al na een paar dagen gestopt met ontwikkelen, maar is er niet een natuurlijke miskraam in gang gezet. Mijn zusje heeft toen een currettage gehad. Ik was in de zevende hemel toen ze me vertelden dat ze een kindje zouden krijgen: ik zou tante worden! Ik heb dus ook wel even een potje staan janken toen ik hoorde dat het dus niet zo zou zijn deze keer. Inmiddels heb ik op het internet vele verhalen gelezen op sites als de 'lieve engeltjes' en ik heb zo ongelofelijk veel respect voor alle mensen die dit soort dingen hebben meegemaakt en toch op de een of andere manier door gaan met het leven. voor iedereen die het nodig heeft.
QweetNix	maandag 21 juli 2003 @ 12:22
	Brandende ogen na het lezen van dit alles... Sterkte aan iedereen! Wij hebben verleden jaar ook ons eerste kindje verloren na 12 weken, op 18 juli. Ik, als man zijnde, heb daar de weken/maanden daarna redelijk nuchter rondgelopen met de gedachte dat de natuur had ingegrepen en dat het allemaal wel goed was. Nu, een jaar later, vele pogingen via Clomid sessies, follikeltracing etc. die hopeloos leken begint er op emotioneel vlak het e.e.a. te veranderen, en ik denk steeds vaker in de trant van "...hoe zou het zijn geweest....etc.." en komen bij mij de tranen pas. Maar.... afgelopen vrijdag, 18 juli (!!), onze eerste echo gehad en een prachtig klein stipje gezien dat krachtig aan het slaan was! We kunnen ons geluk niet op! Het is pas 8 weken, maar het gevoel zegt ons nu dat alles goed gaat komen!!
Blues	maandag 21 juli 2003 @ 15:32
	quote: Op maandag 21 juli 2003 12:22 schreef QweetNix het volgende: Brandende ogen na het lezen van dit alles... Sterkte aan iedereen! Wij hebben verleden jaar ook ons eerste kindje verloren na 12 weken, op 18 juli. Ik, als man zijnde, heb daar de weken/maanden daarna redelijk nuchter rondgelopen met de gedachte dat de natuur had ingegrepen en dat het allemaal wel goed was. Nu, een jaar later, vele pogingen via Clomid sessies, follikeltracing etc. die hopeloos leken begint er op emotioneel vlak het e.e.a. te veranderen, en ik denk steeds vaker in de trant van "...hoe zou het zijn geweest....etc.." en komen bij mij de tranen pas. Maar.... afgelopen vrijdag, 18 juli (!!), onze eerste echo gehad en een prachtig klein stipje gezien dat krachtig aan het slaan was! We kunnen ons geluk niet op! Het is pas 8 weken, maar het gevoel zegt ons nu dat alles goed gaat komen!! Heel erg gefeliciteerd, en hou dat gevoel van vertrouwen vast!!!
QweetNix	maandag 21 juli 2003 @ 16:20
	quote: Op maandag 21 juli 2003 15:32 schreef Bluezz het volgende: [..] Heel erg gefeliciteerd, en hou dat gevoel van vertrouwen vast!!! Dank je wel!!
melonovy	maandag 21 juli 2003 @ 16:35
	quote: Op maandag 21 juli 2003 12:22 schreef QweetNix het volgende: Maar.... afgelopen vrijdag, 18 juli (!!), onze eerste echo gehad en een prachtig klein stipje gezien dat krachtig aan het slaan was! We kunnen ons geluk niet op! Het is pas 8 weken, maar het gevoel zegt ons nu dat alles goed gaat komen!! Het is mooi hè om zo'n klein levend mensje te zien bewegen in je buik. Ik ervaarde deze periode, tot ik het ging voelen, als een tijd waarin ik leefde tussen hoop en vrees. Maar het gevoel dat het dit keer wel goed zat overtrof de angst. En het is goed gekomen, en bij jou zal het ook goed komen!
QweetNix	maandag 21 juli 2003 @ 16:38
	quote: Op maandag 21 juli 2003 16:35 schreef melonovy het volgende: [..] ..... En het is goed gekomen, en bij jou zal het ook goed komen! psies! zo denken wij er in ieder geval ook over! Dank jullie wel voor de ondersteunende (lieve) woorden!!
Rewimo	maandag 21 juli 2003 @ 17:18
	quote: Op maandag 21 juli 2003 12:22 schreef QweetNix het volgende: Maar.... afgelopen vrijdag, 18 juli (!!), onze eerste echo gehad en een prachtig klein stipje gezien dat krachtig aan het slaan was! We kunnen ons geluk niet op! Het is pas 8 weken, maar het gevoel zegt ons nu dat alles goed gaat komen!! Wat heerlijk voor jullie Gefeliciteerd
QweetNix	maandag 21 juli 2003 @ 21:19
	quote: Op maandag 21 juli 2003 17:18 schreef Rewimo het volgende: [..] Wat heerlijk voor jullie Gefeliciteerd Spank you very much!!!!
lady-wrb	dinsdag 22 juli 2003 @ 10:50
	het is mij ook overkomen. ondertussen alweer meer dan 10 jaar geleden, maar vergeten doe ik het nooit. na een paar jaar dokteren eindelijk zwanger. na een paar weken met gierende buikpijn naar het ziekenhuis en meteeen spoedopname. men dacht dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was. ik wil het eigenlijk niet over de details van de miskraam hebben, maar over de vreemde reakties van de omgeving. het is verbazend wat een vreemde reakties je kunt krijgen als je een miskraam hebt gehad. - de algemene: ach gelukkig was het nog niet zo ver, dus zo erg is het niet. en : ach je bent nog jong, je kunt nog zo veel kinderen krijgen - mijn baas: wie weet wat voor gedrocht het geworden zou zijn. (weet je dat ik nachtmerries heb gehad over kinderen met de vreselijkste afwijkingen na die opmerking?) - de gynaecoloog: je hebt in ieder geval bewezen zwanger te kunnen worden -mijn moeder: jij bent dan wel je kind kwijt, maar ik ben mijn man kwijt, dat is veel erger (mijn vader was het jaar daarvoor overleden)
moussy	dinsdag 22 juli 2003 @ 13:01
	quote: Op dinsdag 22 juli 2003 10:50 schreef lady-wrb het volgende: het is verbazend wat een vreemde reakties je kunt krijgen als je een miskraam hebt gehad. -Je hoeft niet te janken, je vrouw is alleen maar ongesteld geworden Bij het overlijden van Mink, -Zo,nu alles vergeten, tis klaar (zelfde persoon trouwens) Hoe kan je je kind dat geboren is, dat dat bestaan heeft vergeten ..... En wat ik heel erg vervelend vond als een ander dat tegen me zei, Het is maar beter zo..... Voor wie? Voor het kind? Voor de ouders, die hun kind kwijt zijn? Voor het zusje? Voor wat? Peter en ik hebben het wel eens tegen elkaar gezegd, maar wij hebben er met onze neus boven op gestaan, wij hebben alle pijn,zorgen en ellende meegemaakt. Misschien is het idd wel beter zo, maar dat zullen we nooit weten.
Joene	dinsdag 22 juli 2003 @ 13:04
	een reactie van een direkt familie lid naar mn moeder toe, lied een bosje bloemen bezorgen met de welzeggende tekst : Volgende keer Beter
Angel22	dinsdag 22 juli 2003 @ 13:09
	quote: Op dinsdag 22 juli 2003 10:50 schreef lady-wrb het volgende: het is mij ook overkomen. ondertussen alweer meer dan 10 jaar geleden, maar vergeten doe ik het nooit. na een paar jaar dokteren eindelijk zwanger. na een paar weken met gierende buikpijn naar het ziekenhuis en meteeen spoedopname. men dacht dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was. ik wil het eigenlijk niet over de details van de miskraam hebben, maar over de vreemde reakties van de omgeving. het is verbazend wat een vreemde reakties je kunt krijgen als je een miskraam hebt gehad. - de algemene: ach gelukkig was het nog niet zo ver, dus zo erg is het niet. en : ach je bent nog jong, je kunt nog zo veel kinderen krijgen - mijn baas: wie weet wat voor gedrocht het geworden zou zijn. (weet je dat ik nachtmerries heb gehad over kinderen met de vreselijkste afwijkingen na die opmerking?) - de gynaecoloog: je hebt in ieder geval bewezen zwanger te kunnen worden -mijn moeder: jij bent dan wel je kind kwijt, maar ik ben mijn man kwijt, dat is veel erger (mijn vader was het jaar daarvoor overleden) Ik zei dit tegen mij schoonzusje nadat ze dmv IVF zwanger was geraakt en na zeven weken het vruchtje (een meisje genaamd lisa) verloor. Alleen bracht ik hjet wel in een andere context. Ik heb tegen haar gezegd dat ik het heel erg vond en ik heb samen mt haar een potje zitten huilen aan de telefoon en pas een week of drie erna gezegd dat er ook een heel klein lichtpuntje aan de situatie was... ze had immers bewezen dat ze wel zwanger kon zijn. Al was dit maar heel kort nu en met de volgende poging zou het vast goed gaan. Zij vond dit ook gelukkig helemaal erg dat ik het zei, en het gaf haar zelfs iets meer hoop. Ze zat nl zo in de put dat ze d8 dat het toch nooit zou lukken. Op dat moment heb ik dus positief ingegrepen. Helaas voor haar heeft die tweede poging niet gepakt en wil ze in september voor de derde poging gaan.
miss_sly	dinsdag 22 juli 2003 @ 14:30
	de opmerking: je hebt in ieder geval bewezen dat je zwange rkunt worden, is, hoewel goed bedoeld, een wassen neus. Zwanger kunnen worden is pas 1 onderdeel van het krijgen van een kindje. Als je weliswaar wel (met veel moeite en na jaren) zwanger wordt, wil dat niet zeggen dat je het ook blijft en dat je ook ooit een kindje zult hebben. Ik snap wel dat het goed bedoeld is, maar er zijn vrees ik veel mensen die wel een zwangerschap meemaken, en toch nooit een kindje zullen hebben...
lady-wrb	dinsdag 22 juli 2003 @ 14:39
	t is denk ik maar hoe je het brengt. ik kon de desbetreffende gynaecoloog wel een ram verkopen! ik was dan wel zwanger geweest, maar werd meteen weer onder aan de wachtlijst gezet. had ik niet zwanger geworden, had ik gewoon weer de volgende hormoonkuur gekregen.
miss_sly	dinsdag 22 juli 2003 @ 15:00
	quote: Op dinsdag 22 juli 2003 14:39 schreef lady-wrb het volgende: t is denk ik maar hoe je het brengt. ik kon de desbetreffende gynaecoloog wel een ram verkopen! ik was dan wel zwanger geweest, maar werd meteen weer onder aan de wachtlijst gezet. had ik niet zwanger geworden, had ik gewoon weer de volgende hormoonkuur gekregen. ja, dat is een bijkomend praktisch probleem als je in 'de medische molen' zit... natuurlijk ligt het eraan hoe je het brengt, maar toch....zwanger kunnen worden betekent toch feitelijk nog niets? Het is niet voor niets dat ze bijv. bij Freya een aparte 'afdeling' hebben die "Samen Verder" heet....
Meaghan	woensdag 23 juli 2003 @ 20:27
	Ik wil iedereen die het nodig heeft een hart onder de riem steken Heel dapper en bewonderenswaardig hoe open men hier zijn/haar verhaal durft te vertellen. (Ik weet niet of dit hier op z'n plaats is..) Vanavond op Net5 om 22:20: Losing Layla Een erg aangrijpende documentaire over het verlies van een kind. Wees gewaarschuwd, het is erg confronterend en dus niet voor iedereen geschikt. Wel erg mooi is om te zien op wat voor manier deze mensen met dit inmense verlies omgaan en het een plek proberen te geven.
Rewimo	woensdag 23 juli 2003 @ 23:30
	Heel aangrijpend ja
knofje	woensdag 23 juli 2003 @ 23:39
	Heb alleen het laatste deel gezien, zat toen alweer te grienen op de bank. Ben dus eigenlijk wel blij dat ik het niet helemaal gezien heb. Wat betreft die opmerkingen van andere mensen: ik was ongeveer 8 weken zwanger toen het mis ging. Ik had het aardig wat mensen verteld, omdat ik zo blij was. Omdat ik in een dorp woon, gaat het nieuws redelijk rap rond. Toen ik later aan mensen moest vertellen dat het mis gegaan was, kreeg ik ook dat soort opmerkingen. "O, gelukkig maar, want wie weet wat er uitgekomen was".....
Shirley	donderdag 24 juli 2003 @ 00:13
	Ook ik heb dit topic met tranen in m'n ogen gelezen. Geen ervaringen hiermee, maar ik leef erg met jullie mee. Ik heb respect voor de manier waarop jullie het vertellen en hoe er mee om wordt gegaan door de andere posters. Het leven is soms zo verdomd oneerlijk... Ik wens iedereen heel veel sterkte en een
sombie	donderdag 24 juli 2003 @ 13:57
	Poe, het zit weer de hele dag in mijn kop dus ik ben weer wat gedichtjes gaan lezen. Misschien heb ik ze ooit al eens eerder gepost maar hier zijn er twee. Streep hun naam niet door. al zijn zij tot stof vergaan. Streep hun naam niet door. alsof ze nooit hebben bestaan. 't liefste wat ik heb bezeten, 't toekomstbeeld van mijn bestaan. Vraag me niet om dat te vergeten. en gewoon weer door te gaan. Want ik wil weer verder leven. maar ik weet niet hoe dat moet. 'k hoor bij hen die achterbleven. Overleven dat vergt veel moed. Streep daarom hun naam niet door. Noem hun naam en laat me weten, dat ook jij niet zult vergeten. Zo alleen kan ik verder gaan. Bij de volgende gedichtjes zie ik mijn zwager met het kistje de trap afkomen om Max te gaan begraven, het intense verdriet op zijn gezicht. Op dat moment brak er (weer) iets in me en ik zag bij mijn zus hetzelfde gebeuren. Mijn God hier sta ik nu klaar voor vertrek ik weet niet of ik het wel red ik ga mijn kleine lief begraven ********************* We liepen samen over het groene gras met het kleine kistje in de zon om je te begraven op een plekje dat niet mooier kon er waren bloemen héél veel bloemen en vogels die zongen hun hoogste lied en wij? wij zagen en hoorden het niet _{Van het middelste gedicht heb ik slechts de eerste regels neergezet omdat die me het meest zeggen.}
Angel22	donderdag 24 juli 2003 @ 15:00
	heel ontroerend ..... ik zit hier met een brok in mijn keel, ik weet niet wat ik verders moet zeggen alleen maar heel veel sterkte voor iedereen
Rewimo	donderdag 24 juli 2003 @ 18:43
	Wat een mooie gedichtjes, Sombie, ik krijg er ook tranen van in mijn ogen. Toen Mink van Moussy overleed, heb ik voor hem ook een gedicht geschreven. Als Moussy het goed vindt, wil ik het hier wel plaatsen (of misschien wil ze het zelf wel doen).
melonovy	donderdag 24 juli 2003 @ 19:29
	Mijn God hier sta ik nu klaar voor vertrek ik weet niet of ik het wel red ik ga mijn kleine lief begraven dat vind ik wel een heel aangrijpend gedichtje.
_Hestia_	donderdag 24 juli 2003 @ 19:41
	Ik heb met tranen in mijn ogen dit topic doorgelezen. Wat is dat aangrijpend als je je (ongeboren) kind verliest Heel veel sterkte aan iedereen die dit overkomen is!
moussy	donderdag 24 juli 2003 @ 22:15
	quote: Op donderdag 24 juli 2003 18:43 schreef Rewimo het volgende: Wat een mooie gedichtjes, Sombie, ik krijg er ook tranen van in mijn ogen. Toen Mink van Moussy overleed, heb ik voor hem ook een gedicht geschreven. Als Moussy het goed vindt, wil ik het hier wel plaatsen (of misschien wil ze het zelf wel doen). Tuurlijk mag je dat hier neer zetten het is jouw gedicht!! Ga ik nog even wat andere gedichtjes hier neer zetten die mij persoonlijk aanspraken. Tijdens mijn zwangerschap zag ik dit gedichtje in een blaadje staan. Tranen met tuiten dat ik het las. Ik heb het uitgescheurd en meteen in mijn knip gedaan. Dat wij op de dag van overlijden naar huis zijn gegaan is het pas weer uit mijn knip gekomen en hebben we besloten het op het kistje van Mink te schrijven.. en Peter heeft het voorgedragen. Een gevecht, een zware strijd vol hoop, kracht en onzekerheid. Momenten van verdriet, vechtend tegen een traan kon jij nog steeds het leven aan. Toen al dat vechten niet meer mocht baten, hebben wij jou los moeten laten.... Dat mijn zwager het klote bericht van Mink te horen kreeg zat hij in de trein... waar dit uit zijn pen kwam. Eén dag in een mensenleven. Wat is nu één dag? Voor jou je hele leven. Je hebt alles gegeven. Eén dag van vreugde en verdriet. alles wat je hebt gedaan hielp niet. Nu ben je alleen nog in ons hart. Niet voor één dag, maar voor één mensenleven. Na de uitvaart zijn we bij mijn oma een koppie koffie gaan doen met beschuit met muisjes. Ik had een boekje mee en vroeg diegene die er waren er wat in te zetten. Ik vroeg het ook aan mijn zwager,of hij zijn gedichtje er in wilde zetten. Hij kwam met een ander gedichtje, wat gewoon precies omschreef zoals wij ons voelden. Soms is het leven kut, Soms is het leven mooi.... Nu is het leven kut, Maar eens is het weer mooi..... Mijn zwager had van te voren gevraagd of wij eisen stelden aan de kleding die tijdens de uitvaart werd gedragen. Nee, we wilden dat iedereen kwam, zoals hij zich voelde of wat hij of zij gewoon aan wilde. dat hij binnen kwam bij ons thuis kon ik tussen de tranen door even heerlijk lachen. Hij had een shirt aan waar op stond Ik heb een BKD.. waar onder stond in kleine letterjes Bijzondere Kut Dag!! Heerlijk, in zn korte broek en gewoon op zn slippers. Dit is een gedicht dat ik naderhand van iemand heb gekregen en wat precies mij omschrijft, zoals ik me voel tegenover de mensen die me niet willen of kunnen begrijpen. Verdriet verandert jezelf. Verdriet doet je anders horen, anders zien, anders waarnemen, anders voelen. Verdriet maakt je gevoeliger. Verdriet verandert je contacten, je levenszin, je levensverwachting. Verdriet verandert je interesses. Verdriet verandert de mensen om je heen. Verdriet maakt je vergeetachtig soms, maar nooit vergeet je wie eens jou leven anders maakte, hoop, zin en levenslust gaf, een nieuwe kleur. Verdriet verandert ook zelf. Zwaar als het kan zijn, loodzwaar bijna niet te verdragen kan het anders worden, lichter soms, maar nooit vergeet je wie eens jou leven anders maakte. Verdriet kun je niet alleen verdragen. Verdriet kan anders worden, als er mensen meedragen...
Rewimo	donderdag 24 juli 2003 @ 22:18
	Lieve Mink, Negen maanden lang een kanjer Een vechter, we leefden met je mee Nu ben je geboren Maar je blijft niet bij ons... Al die maanden was je er al Je mama, papa en zusje, Ze houden zo van jou Maar je blijft niet bij ze... Het verdriet is groot Om wat je had kunnen zijn We mogen je niet leren kennen Want je blijft niet bij ons... Toch zul je voortleven In al die harten van de mensen Die al voor je geboorte van je hielden Ook al blijf je niet bij ze... Rust zacht lieve Mink, Geboren als engeltje Te mooi om waar te zijn Ergens... blijf je bij ons...
moussy	donderdag 24 juli 2003 @ 22:21
	quote: Op donderdag 24 juli 2003 22:18 schreef Rewimo het volgende: zucht Ik heb zelf niks uit mijn vingers gekregen, maar dit blijft 1 van mijn favoriete gedichten die speciaal voor Mink zijn geschreven
Rewimo	donderdag 24 juli 2003 @ 22:27
	Ik móest het gewoon schrijven, het kwam ergens diep in mij vandaan _{Ik kan zoiets ook alleen maar als ik heel emotioneel ben}
Black_Crow	donderdag 24 juli 2003 @ 22:27
	Het is al bijna een jaar geleden dat na een gevecht van 20 uur onze zoon Mink is overleden. Bij de site die speciaal voor hem gemaakt was had ik een gedicht geschreven. Ik heb het volgende gedicht gevonden op gedachten-gedichten en vond het zeer toepasselijk voor onze zoon Mink. -------------------------------------------------------------------- Nu jij niet meer op deze wereld bent, vraag ik me af hoe het jou vergaat, hoe is het leven in de hemel, ik neem maar aan dat deze bestaat. Kun je daar jezelf ontplooien, ben je daar gelukkig en vrij, heb je vrienden en vriendinnetjes, ben je daar nu ook zo blij? Wij die achterblijven, zoeken een oplossing voor die vraag, konden we je maar eens opzoeken, O, wat willen we dat graag. Ik hou van je lieve Mink Papa
Noayla_	donderdag 24 juli 2003 @ 22:48
	-Edit- Sorry, toch iets te confronterend. [Dit bericht is gewijzigd door Noayla_ op 24-07-2003 22:52]
Rewimo	donderdag 24 juli 2003 @ 22:51
	Jeetje Noayla, dat is echt een afschuwelijke manier om je kindje te verliezen... Bijna niet te bevatten, ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen. Dikke voor jou en moedig dat je dat hebt verteld hier!
Moonah	donderdag 24 juli 2003 @ 22:52
	Och Noayla_ wat een gemis...
Karin	donderdag 24 juli 2003 @ 22:53
	Ik zit echt met een brok in mijn keel elke keer dit topic te openen. Wat een verdriet maken mensen mee. Noayla ik ben helemaal stil van je verhaal. Ik weet niet wat ik moet zeggen.....
Noayla_	donderdag 24 juli 2003 @ 22:54
	Ik schrik er toch een beetje van dat ik m'n verhaal hier heb neergezet, heb het toch maar weer weggehaald.
Moonah	donderdag 24 juli 2003 @ 22:55
	quote: Op donderdag 24 juli 2003 22:54 schreef Noayla_ het volgende: Ik schrik er toch een beetje van dat ik m'n verhaal hier heb neergezet, heb het toch maar weer weggehaald. Dat is niet erg. Je hebt nu een heel klein stapje gemaakt om het te delen. Wellicht helpt het je.
just me	donderdag 24 juli 2003 @ 22:59
	quote: Op donderdag 24 juli 2003 22:54 schreef Noayla_ het volgende: Ik schrik er toch een beetje van dat ik m'n verhaal hier heb neergezet, heb het toch maar weer weggehaald. Ik heb je verhaal niet kunnen lezen Noayla_ maar ik heb er respect voor dat je het toch weggehaald hebt omdat het te confronterend voor je is!
yavanna	donderdag 24 juli 2003 @ 23:11
	Gisteren voor het eerst sinds tijden weer enorm gehuild, bij het zien van de reportage, Losing Layla. Heel confronterend indrukwekkend en ergens toch ook mooi om te zien hoe de mensen afscheid namen van deze kleine meid. Ik heb zelf 3 vroege miskramen gehad en vond dat al een onmenselijk verdriet, maar ik wil de mensen hier nog even een hart onder de riem steken, zulke verliezen zijn bijna niet te omschrijven.
Black_Crow	donderdag 24 juli 2003 @ 23:16
	Ik praat zo nu en dan nog steeds over Mink. Vooral een paar collega's zijn zeer geintereseerd in mijn gezin en het leven na het verliezen van een kind. Binnen enkele weken moet mijn vrouw voor de 3e keer bevallen. Waar ik als trotse vader het meeste tegen op zie is de echo die op Maandag 11-08-'03 gemaakt wordt. 11-08-'03 is de overlijdens dag van mink. Ik zie nu heel erg tegen 10 en 11 augustus op maar misschien gaan die dagen wel heel makkelijk aan ons voorbij. Ik hoop het maar. Onze gedachten zullen die dagen bij een jaar terug liggen maar we moeten maar zien hoe dat gaat.
just me	donderdag 24 juli 2003 @ 23:18
	quote: Op donderdag 24 juli 2003 23:16 schreef Black_Crow het volgende: Ik hoop het maar. Onze gedachten zullen die dagen bij een jaar terug liggen maar we moeten maar zien hoe dat gaat. wij zijn er voor jullie...
buzzer	donderdag 24 juli 2003 @ 23:29
	quote: Op donderdag 24 juli 2003 23:11 schreef yavanna het volgende: Gisteren voor het eerst sinds tijden weer enorm gehuild, bij het zien van de reportage, Losing Layla. Heel confronterend indrukwekkend en ergens toch ook mooi om te zien hoe de mensen afscheid namen van deze kleine meid. Ik heb zelf 3 vroege miskramen gehad en vond dat al een onmenselijk verdriet, maar ik wil de mensen hier nog even een hart onder de riem steken, zulke verliezen zijn bijna niet te omschrijven. Ik vond dat hartverscheurend wat daar gebeurde. Ik ging van binnen een klein beetje dood, en ik hoef er maar aan te denken en de tranen wellen weer op. Ik heb er gewoon geen woorden voor
just me	donderdag 24 juli 2003 @ 23:31
	quote: Op donderdag 24 juli 2003 23:29 schreef buzzer het volgende: [..] Ik vond dat hartverscheurend wat daar gebeurde. Ik ging van binnen een klein beetje dood, en ik hoef er maar aan te denken en de tranen wellen weer op. Ik heb er gewoon geen woorden voor ach buzzer.. denk dan toch terug aan de avond dat jullie dochter geboren is; bijna life op de fokchat! Dat was zo ontzettend mooi!!
buzzer	donderdag 24 juli 2003 @ 23:31
	quote: Op donderdag 24 juli 2003 23:16 schreef Black_Crow het volgende: Ik praat zo nu en dan nog steeds over Mink. Vooral een paar collega's zijn zeer geintereseerd in mijn gezin en het leven na het verliezen van een kind. Binnen enkele weken moet mijn vrouw voor de 3e keer bevallen. Waar ik als trotse vader het meeste tegen op zie is de echo die op Maandag 11-08-'03 gemaakt wordt. 11-08-'03 is de overlijdens dag van mink. Ik zie nu heel erg tegen 10 en 11 augustus op maar misschien gaan die dagen wel heel makkelijk aan ons voorbij. Ik hoop het maar. Onze gedachten zullen die dagen bij een jaar terug liggen maar we moeten maar zien hoe dat gaat. Ik wens jullie ontzettend veel sterkte de komende weken
jessie	donderdag 24 juli 2003 @ 23:43
	quote: Op donderdag 24 juli 2003 23:16 schreef Black_Crow het volgende: Ik praat zo nu en dan nog steeds over Mink. Vooral een paar collega's zijn zeer geintereseerd in mijn gezin en het leven na het verliezen van een kind. Binnen enkele weken moet mijn vrouw voor de 3e keer bevallen. Waar ik als trotse vader het meeste tegen op zie is de echo die op Maandag 11-08-'03 gemaakt wordt. 11-08-'03 is de overlijdens dag van mink. Ik zie nu heel erg tegen 10 en 11 augustus op maar misschien gaan die dagen wel heel makkelijk aan ons voorbij. Ik hoop het maar. Onze gedachten zullen die dagen bij een jaar terug liggen maar we moeten maar zien hoe dat gaat. Ik kan me zo voorstellen dat een echo juist op die datum vreselijk confronterend en moielijk zal zijn. Zouden jullie niet kunnen vragen om de echo te vervroegen? Zo logisch dat je die dagen bij Mink stil zal staan (als er al een dag voorbij gaat dat je dat niet doet!!!) Dikke knuf ook voor jou hoor Ik post hier altijd wel voor Moussy, maar dat meen ik en ik denk dus iedereen net zo hard voor jou. Maar omdat Moussy meestal post is het vaak aan haar gericht.
phileine	vrijdag 25 juli 2003 @ 00:02
	Ik heb vandaag de hele dag moeten denken aan die documentaire, aan Mink en aan Max. En al die andere mensen die zoiets vreselijks moeten meemaken. Van de gedichtjes van sombie krijg ik echt kippenvel, met name dat stukje dat melonovy ook citeerde, daar kreeg ik het echt ijskoud van. Misschien is het juist wel heel mooi dat de echo van Zo valt op de sterfdag van Mink. Het is onvergelijkbaar, maar ik verloor een dierbare tante (en tevens de moeder van mijn -inmiddels- broers) vlak voor de geboorte van mijn nichtje. In mijn familie beschouwen we die gebeurtenissen een beetje als verbonden. Net of mijn nichtje iets van mijn tante en de herinnering aan haar in zich meedraagt. Hoe anders Zo ook zal zijn dan Mink -en ik weet ook dat jullie hem ook als een volledig ander kind zien en ervaren- een stukje Mink en een herinnering aan Mink zal hij altijd met zich meedragen. Ik denk niet dat dat verkeerd hoeft te zijn, zolang hij niet als vervanging wordt gezien. Mous schetste eens het beeld van een grote broer die over de schouder van Zo meekijkt, dat lijkt me iets prachtigs om te geven aan een kind. Zijn eigen persoonlijke beschermengel. Die overlappende datum kun je dan ook als iets heel bijzonders zien. Een afscheid en een welkom. Hoe Mink zich verbindt met Zo. Veel sterkte die dagen, het moet onmenselijk moeilijk zijn. _{is het trouwens toeval dat ik vandaag in allerlei programma's beland waar kinderen doodgaan. Eerst ziekenhuisverhalen, nu Oprah. En het boek dat ik las -normaal een hele lollige schrijver- eindigt ook al met de dood van een kind. En Voyeur maar preventief zappen omdat hij bang is dat ik anders weer net zo ga huilen als gisteren.} [Dit bericht is gewijzigd door phileine op 25-07-2003 00:06]
Black_Crow	vrijdag 25 juli 2003 @ 15:39
	quote: Op donderdag 24 juli 2003 23:43 schreef jessie het volgende: [..] Ik kan me zo voorstellen dat een echo juist op die datum vreselijk confronterend en moielijk zal zijn. Zouden jullie niet kunnen vragen om de echo te vervroegen? Zo logisch dat je die dagen bij Mink stil zal staan (als er al een dag voorbij gaat dat je dat niet doet!!!) Misschien is het juist wel goed voor ons om op die dag een teken van leven te zien. Het zal waarschijnlijk dan ook wel meteen de laatste keer zijn dat er een echo gemaakt zal worden. Het eerst volgende bezoek wat we daarna bij het ziekenhuis hebben zal waarschijnlijk de bevalling zijn. We zullen het die 2 dagen moeilijk hebben maar het kan ons ook juist helpen om de dag door te komen.
Rewimo	vrijdag 25 juli 2003 @ 18:09
	quote: Op vrijdag 25 juli 2003 15:39 schreef Black_Crow het volgende: [..] Misschien is het juist wel goed voor ons om op die dag een teken van leven te zien. Het zal waarschijnlijk dan ook wel meteen de laatste keer zijn dat er een echo gemaakt zal worden. Het eerst volgende bezoek wat we daarna bij het ziekenhuis hebben zal waarschijnlijk de bevalling zijn. We zullen het die 2 dagen moeilijk hebben maar het kan ons ook juist helpen om de dag door te komen. Misschien is het wel fijn ja, te weten dat Minks broertje het goed doet. Mink kijkt vast nieuwsgierig mee vanaf zijn plekje op de maan Ik hoop dat jullie met zijn drieën een voor jullie goede invulling kunnen geven aan die twee moeilijke dagen.
moussy	vrijdag 25 juli 2003 @ 19:59
	Zelf vind ik het wel prettig om die dag een echo te hebben. Het is allemaal al zo eng en onzeker, dat ik liever even gluur in mijn buik om zeker te zijn dat Zo nog lekker zit. Dit is gewoon hét leven, dood en nieuw leven... en daar zullen we toch aan moeten gaan wennen.
Rewimo	vrijdag 25 juli 2003 @ 20:02
	quote: Op vrijdag 25 juli 2003 19:59 schreef moussy het volgende: Zelf vind ik het wel prettig om die dag een echo te hebben. Het is allemaal al zo eng en onzeker, dat ik liever even gluur in mijn buik om zeker te zijn dat Zo nog lekker zit. Dit is gewoon hét leven, dood en nieuw leven... en daar zullen we toch aan moeten gaan wennen. Ja, maar een jaar is nog maar zo kort... Uiteindelijk krijgt het allemaal wel zijn plekje maar je weet niet wanneer. Ik kan me goed voorstellen dat je graag even een blik op Zo wilt werpen De bevestiging dat het deze keer wèl allemaal goed gaat
Blues	dinsdag 29 juli 2003 @ 22:40
	Bijna 11 augustus voor mijn gevoel. Ben er i.i.g. erg mee bezig, misschien door dit topic, misschien door steeds maar patiënten die afspraken willen maken op 11 augustus dit jaar, ik weet het echt niet. Meisjes die zich opdringen. Meisjes van 11 augustus 1985. Wat een kutjaar. Wat een goed jaar. Af en toe móet ik het draaien. Is'nt she lovely van Stevie Wonder, op haar crematie gedraaid, zonder mij
moussy	dinsdag 29 juli 2003 @ 22:55
	Ik vind dat zo vreselijk verdrietig om te lezen dat je niet bij de crematie kon zijn van je eigen meisje. Is er ook niemand die het voor je gefilmd heeft? Dat zou niet veel veranderen bedenk ik me tijdens het tikken....
knorretje	dinsdag 29 juli 2003 @ 22:57
	quote: Op dinsdag 29 juli 2003 22:40 schreef Bluezz het volgende: Is'nt she lovely van Stevie Wonder, op haar crematie gedraaid, zonder mij bluezz ik vind het zo ongelovelijk kut en blijf maar bij dit topic in mijn hoofd en iedere keer weer dat janken
Blues	dinsdag 29 juli 2003 @ 23:02
	quote: Op dinsdag 29 juli 2003 22:55 schreef moussy het volgende: Ik vind dat zo vreselijk verdrietig om te lezen dat je niet bij de crematie kon zijn van je eigen meisje. Is er ook niemand die het voor je gefilmd heeft? Dat zou niet veel veranderen bedenk ik me tijdens het tikken.... Mijn vader heeft in een katoenen tasje zijn cameraatje meegenomen, en toen ze in haar kistje lag 2 foto's gemaakt. Hij voelde zich toen erg betrapt.
moussy	dinsdag 29 juli 2003 @ 23:07
	ah gos... Wij hebben alles vast laten leggen door een professionele cameraman. Ik kan de vdeoband niet eens bekijken Maar ja, nou was ik er wel bij....
CartWOman	dinsdag 29 juli 2003 @ 23:13
	Lieve dames... heel veel sterkte.
Blues	dinsdag 29 juli 2003 @ 23:15
	quote: Op dinsdag 29 juli 2003 23:07 schreef moussy het volgende: ah gos... Wij hebben alles vast laten leggen door een professionele cameraman. Ik kan de vdeoband niet eens bekijken Maar ja, nou was ik er wel bij.... Je weet dat het op den duur wel weer gaat...nou ja gaat... minder pijn doet, mous, tenminste, dat zeg je omdat het makkelijker is om je te schikken naar 'hoe het hoort' en hoe je omgeving wil. Dat het maar allemaal snel overgaat, je weet wel... Maar uiteindelijk, zonder overdrijven, kost het je jaren van je leven. En zo zie je maar weer, is het raar dat het ene jaar voorbij gaat met herinneringen en het volgende jaar met meer moeilijke periodes erbij, en waardoor is mij nog steeds een raadsel.
golfer	dinsdag 29 juli 2003 @ 23:16
	quote: Op dinsdag 29 juli 2003 23:13 schreef CartWOman het volgende: Lieve dames... heel veel sterkte. Idem, en natuurlijk ook voor de heren die het als partner van de betreffende dames ook hebben moeten meemaken.
Bright	woensdag 30 juli 2003 @ 11:11
	Goh, ik ben hier al een tijdje niet meer geweest, maar wat een verhalen, zo direct uit het hart... Dit is een heel zwaar topic, toch ben ik blij dat mensen ook beseffen dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is. Vooral verhalen zoals van Bluezz, Melonovy, Spandexus, Miss_Sly en al die anderen grijpen me diep aan. Ik hoop dat iedereen in staat is om zo'n enorm verlies een plaatsje in hun harten te geven. Vergeten kan niet, mag niet en zal niet, het zal altijd pijn blijven doen, dat kan ik mij heel goed voorstellen, maar die pijn wordt minder als die gedeeld wordt. Delen van je leven, zowel de pijn als de vreugde is toch zo enorm belangrijk! Zowel voor jezelf als voor de mensen waarmee je een relatie hebt. Ik heb eigenlijk hier niets t ezeggen, maar alles achter elkaar doorlezen is wel heel erg moeilijk; er spreekt teveel emoties in de verhalen en ik kan het zelf ook niet droog houden Ik wens iedereen hier het allerbeste toe en ik vind het heel knap dat jullie hierin durven te posten!
moussy	woensdag 30 juli 2003 @ 13:53
	Ik vind mini-babykleertjes uitzoeken en wassen helemaal niet leuk!! Het hoort niet om ze schoon en gewassen uit een kast te halen en het hoort niet om ze opgevouwen in je handen te hebben!! Ze hadden opgefrommeld in een doos achter op zolder moeten liggen!! Met van die gele melkvlekken die er door het liggen weer in gekomen zijn!! Als ik me straks nog zo voel, flikker ik alles weg en koop ik gewoon alles nieuw!! Bah, dr had in een Minkie in moeten zitten, het had niet in de kast mogen liggen.
just me	woensdag 30 juli 2003 @ 14:01
	quote: Op woensdag 30 juli 2003 13:53 schreef moussy het volgende: Bah, dr had in een Minkie in moeten zitten, het had niet in de kast mogen liggen. je hebt helemaal gelijk moussy..
No Nick	woensdag 30 juli 2003 @ 14:14
	Ik volg dit topic telkens weer met tranen in mijn ogen Ongelooflijk veel respect voor de mensen die hier hun verhaal neerzetten... Elk verhaal is vreselijk maar er zijn er altijd een aantal die je persoonlijk meer doen dan de rest... Shmoopy , Bluezz , Moussy niet dat jullie er iets aan hebben maar ik denk veel aan jullie en aan de rest uit dit topic. Heel veel sterkte allemaal...
melonovy	woensdag 30 juli 2003 @ 14:18
	Jeetje Moussy, ik heb het gevoel dat het naderen van D-day steeds moeilijker voor je wordt. Dat kan ik me ook goed voorstellen hoor. Ik vind het erg moedig van je dat je je gevoel en je emoties hier op het forum kwijt kan. Ik weet niet hoe ik het allemaal moet zeggen, ik vind je heel bijzonder... Ik heb veel respect voor je, hoe jij je er door heen slaat en de humor die je hebt, ondanks je intense verdriet om het verlies van Mink.
Blues	woensdag 30 juli 2003 @ 15:17
	quote: Op woensdag 30 juli 2003 13:53 schreef moussy het volgende: Ik vind mini-babykleertjes uitzoeken en wassen helemaal niet leuk!! Het hoort niet om ze schoon en gewassen uit een kast te halen en het hoort niet om ze opgevouwen in je handen te hebben!! Ze hadden opgefrommeld in een doos achter op zolder moeten liggen!! Met van die gele melkvlekken die er door het liggen weer in gekomen zijn!! Als ik me straks nog zo voel, flikker ik alles weg en koop ik gewoon alles nieuw!! Bah, dr had een Minkie in moeten zitten, het had niet in de kast mogen liggen. Het is goed om dit soort dingen er uit te gooien Moussy, hier op het forum of gewoon thuis. Ik heb precies zo gestaan, het babykamertje opruimen, lakentjes uit het wiegje... Het is gewoon een rottijd.
Spuuglokje	woensdag 30 juli 2003 @ 15:18
	Al die verdrietige verhalen, maar tegelijkertijd ook ontroerend mooi verwoord, ik zit hier weer flink te janken (was een tijdje niet in dit topic geweest en heb de hele boel in een keer gelezen). Ik ga geen specifieke namen noemen, bang dat ik iemand vergeet, maar iedereen die het zo hard nodig heeft een heeeeeeeeele dikke knuffel
moussy	woensdag 30 juli 2003 @ 15:41
	quote: Op woensdag 30 juli 2003 15:17 schreef Bluezz het volgende: [..] Het is goed om dit soort dingen er uit te gooien Moussy, hier op het forum of gewoon thuis. Ik heb precies zo gestaan, het babykamertje opruimen, lakentjes uit het wiegje... Het is gewoon een rottijd. tis een klote tijd... Het kamertje opruimen vond ik zelf wel meevalen. Maar Peter vond dit weer verschrikkelijk. Zo vind ik het weer vreselijk om met die hele kleine mini maatjes in mijn handen te staan die ik schoon en gewassen uit de commode haal. Vanmiddag heb ik maar een klein pieterig knopje om gedraaid en dacht ik alleen maar aan het feit dat René sommige kleertjes ook al aan had gehad. Zo voeld het ietsies beter. Gelukkig liggen de maatjes, groter dan 62 wel opgefrommeld in een doos op zolder en heb ik in die maten nooit wat voor Mink gekocht. Ik hoop dat dat beter gaat dan dit..... Om even terug te komen op Bright, samen een pijn delen maakt het niet minder, maar wel iets beter te dragen. Je weet dat je er niet alleen voor staat, en dat je niet de enige bent...
Rewimo	woensdag 30 juli 2003 @ 17:50
	Moussy, zo loop je elke keer weer tegen iets anders aan hè En dan komt zowel voor jou als voor Bluezz die datum alweer akelig dichtbij, daar zit je ook tegenaan te hikken Dikke knuf voor jullie allebei! En voor alle anderen in dit verdrietige maar ook mooie topic. Ik zie het als een soort monumentje voor jullie kindjes
Bright	donderdag 31 juli 2003 @ 11:48
	quote: Op woensdag 30 juli 2003 15:41 schreef moussy het volgende: [..] Om even terug te komen op Bright, samen een pijn delen maakt het niet minder, maar wel iets beter te dragen. Je weet dat je er niet alleen voor staat, en dat je niet de enige bent... ja, steun aan elkaar maakt heel veel draaglijk. Daarom ben ik voor jullie ook erg blij met dit topic, hoe erg alle verhalen ook zijn. quote: Op woensdag 30 juli 2003 17:50 schreef Rewimo het volgende: [...] Dikke knuf voor jullie allebei! En voor alle anderen in dit verdrietige maar ook mooie topic. Ik zie het als een soort monumentje voor jullie kindjes Dat vind ik heel mooi verwoord.
revange	vrijdag 8 augustus 2003 @ 14:44
	Hele mooie en onroerende verhalen. Het is voor mijn vrouw en mij alweer 14 jaar geleden, en elke keer als het zijn geboorte of sterf datum is gaan we een paar moeilijke dagen door. De pijn blijft, de tijd heeld niet de hele wond en gelukkig maar anders wist niemand meer dat wij een zoon hadden met de naam Dwayne. In gedachte nu een "rottige puber"
xgirl	vrijdag 8 augustus 2003 @ 14:47
	quote: Op maandag 14 juli 2003 22:16 schreef melonovy het volgende: Zwanger... en dan gaat het mis... Het is een gevoelig onderwerp, maar misschien zijn er wel mensen die er over willen praten op dit forum, ervaringen willen delen, ik gooi maar een balletje op. Mijn verhaal: Het is nu 3 jaar geleden, dat ik stopte met roken en stopte met de pil. We waren er klaar voor om papa en mama te worden, mooi huis, klaar met opleiding, goed inkomen, noem het maar op. 3 Maanden later is het raak, ik ben zwanger en voel me zielsgelukkig! Bij de eerste afspraak bij de VK zien we het kleine wurmpje wat we Murfie noemen, we zijn hartstikke blij. Na 2 maanden vertellen we iedereen het goede nieuws! De volgende afspaak verloopt wat anders, inmiddels ben ik 13 weken zwanger en weer wordt er een echo gemaakt, de VK ziet niks en drukt wat harder om iets dieper in mijn buik te kijken... Ze vertrouwt het niet en stuurt me naar het ziekenhuis. Daar krijg ik weer een echo waar we een klein dood wezentje op het scherm zien, het is 9 en een halve week oud geworden. Ik ben ontroostbaar, mijn droom is een nachtmerrie geworden. Ik voel me verschrikkelijk met het idee dat ik een dood kindje in mijn buik heb. 2 dagen later, begin ik te bloeden, gelukkig komt het verlies van de vrucht spontaan, een curretatie is iets onnatuurlijks, wat ik persoonlijk niet zag zitten. Op eerste kerstdag verlies ik het hoopje, dat wat ons eerste kindje had moeten worden. Ik heb nog nooit zo'n pijn in mijn hart gehad, ik heb nog nooit zo beestachtig gehuild. Ik heb het in de ogen kunnen kijken en toen hebben we er afscheid van genomen... Weer 3 maanden later raakte ik opnieuw zwanger, ik was blij maar ook bang om het te verliezen. Ik had een afspraak bij de dokter en als ik vlak voor vertrek nog even naar het toilet ga verlies ik wat bloed, paniek!. Ik ga verward en haastig naar de dokter, maar hij kan niets voor me doen, ik moet afwachten wat de vrucht doet. Ik wacht dagen af, het bloeden houdt niet op en weer krijg ik krampen en verlies ik met 7 weken een klein vruchtje... Het is eerste paasdag. Ik wil niet meer zwanger worden, althans voorlopig niet, ik wil niet nog eens een miskraam meemaken. Ik ben door de hele medische molen gegaan, op onderzoek naar een oorzaak, maar er kon niets gevonden worden. Het is een foutje in de aanleg geweest, de natuur heeft bepaalt dat het niet als levend kindje geboren mag worden en daar kan ik me goed bij neerleggen, hoe spijtig het ook is. We verhuizen, krijgen ander werk, een heel ander leven, de rust terug gekeerd, ik sta met beide benen op de grond. We denken niet meer aan gezinsuitbreiding, we praten er zelfs nauwelijks over... Maanden gaan voorbij... Anderhalf jaar later... We zijn een keer vergeten een condoom te gebruiken bij het vrijen en ik was weer zwanger. Ik leefde weken lang tussen hoop en vrees, wat was ik bang voor nog een miskraam, wat hoopte ik voor een goede afloop. Ik mocht 2 keer een echo laten maken om me gerust te stellen en 2 keer was alles goed! Met 16 weken voelde ik de baby en sindsdien voelde ik Parel iedere dag weer, ik was dolgelukkig en voelde me de hele zwangerschap heerlijk! Na een voldragen zwangerschap is Chiara geboren, mijn grootste wens is in vervulling gegaan! Gefeliciteerd!!! Nou vbeel verdriet is er ook weer plaatys gemaakt voor geluk. je ziet de aanhouder wint.
moussy	zaterdag 9 augustus 2003 @ 09:51
	Ik heb helemaal geen gevoel van data... dat is best maf. Ik heb meer het gevoel van dag. Vorig jaar viel de tiende op een zaterdag.... Dat ik vanmorgen wakker werd had moest ik er aan terug denken dat ik toen met weeën liep, zo laat gingen we naar het ziekenhuis en zo laat zaten we in de auto naar het VU... raar hoor....
GabeMc	zaterdag 9 augustus 2003 @ 14:40
	even weg. [Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 09-08-2003 21:52]
Blues	zaterdag 9 augustus 2003 @ 14:51
	quote: Op zaterdag 9 augustus 2003 09:51 schreef moussy het volgende: Ik heb helemaal geen gevoel van data... dat is best maf. Ik heb meer het gevoel van dag. Vorig jaar viel de tiende op een zaterdag.... Dat ik vanmorgen wakker werd had moest ik er aan terug denken dat ik toen met weeën liep, zo laat gingen we naar het ziekenhuis en zo laat zaten we in de auto naar het VU... raar hoor.... Lieve Moussy en hub, Hele dikke knuffel voor ons, in dit weekend met die moeilijke datum. Ik heb door echt toeval(of toch niet?)op een vraag van een collega gisteren het hele verhaal weer zitten vertellen. Toch voel ik me er gelukkig rustig onder, D-Day, maandag voor mij moet ik gewoon werken, das ook fijn, de 2 voorgaande jaren was het steeds in een weekend, en was ik er het hele weekend erg mee bezig d.m.v. dromen over haar etc. Waar ik nu steeds maar over na loop de denken, is dat ik een volwassen dochter had gehad maandag. 18 had ze geworden
bixister	zaterdag 9 augustus 2003 @ 14:56
	Bluezz & Moussy, allebei sterkte dit weekend/maandag. GabeMc, wat een vreselijk verhaal van je vriendin, hoe gaat het nu met haar? maarre... hoezo maak jij meerdere meisjes tegelijk zwanger?
GabeMc	zaterdag 9 augustus 2003 @ 15:01
	even weg [Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 09-08-2003 21:53]
bixister	zaterdag 9 augustus 2003 @ 15:08
	wow, dus als 't allemaal wel goed gegaan was had je er DRIE op komst gehad?
Kleintje	zaterdag 9 augustus 2003 @ 15:14
	quote: Op zaterdag 9 augustus 2003 15:01 schreef GabeMc het volgende: Mijn vriendin en mijn beste vriendin gebruikten trouwens allebei de pil, erg vaag dus. Weet je overigens al dat de pil niet beschermt tegen SOA's????
GabeMc	zaterdag 9 augustus 2003 @ 15:16
	.... [Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 09-08-2003 21:55]
GabeMc	zaterdag 9 augustus 2003 @ 15:17
	quote: Op zaterdag 9 augustus 2003 15:14 schreef Kleintje het volgende: [..] Weet je overigens al dat de pil niet beschermt tegen SOA's???? ja dat weet ik maar ik heb geen soa en mijn vriendin en beste vriendin hebben allebei ook getest en hebben het ook niet.
bixister	zaterdag 9 augustus 2003 @ 15:24
	quote: Op zaterdag 9 augustus 2003 15:16 schreef GabeMc het volgende: nee eentje is 28 januari geboren maar 2 mei aan een long ontsteking overleden o sorry, ik dacht dat je drie maanden zwangerschap bedoelde, maar ze was dus daadwerkelijk al drie maanden oud. wat vreselijk. nou, sterkte ermee en kijk in 't vervolg een beetje uit met dat sterke zaad van je. lijkt me niet bevorderlijk voor je relatie om ook bij 'beste vriendinnen' etc. kinderen te verwekken. om 't nog maar niet eens over het kind/de kinderen in kwestie te hebben.
GabeMc	zaterdag 9 augustus 2003 @ 15:27
	...... [Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 09-08-2003 21:56]
melonovy	zaterdag 9 augustus 2003 @ 15:36
	Lieve Bluezz en Moussy, hierbij wil ik jullie heel veel sterkte wensen voor de komende dagen!! voor jullie! Ik denk aan jullie!
moussy	zaterdag 9 augustus 2003 @ 16:07
	quote: Op zaterdag 9 augustus 2003 14:51 schreef Bluezz het volgende: [..] Lieve Moussy en hub, Hele dikke knuffel voor ons, in dit weekend met die moeilijke datum. Het voelt een beetje als ons weekend, iig het weekend van onze kinderen...
Catootje	zaterdag 9 augustus 2003 @ 17:05
	het is ook jullie weekeinde, een meid van achttien en een knul van 1 jaar....heel veel sterkte, wat gek moet het zijn.
Meaghan	zaterdag 9 augustus 2003 @ 17:39
	Lieve Bluezz en Moussy, Ook namens mij: héél veel sterkte gewenst in deze voor jullie zo ontzettend moeilijke en verdrietige periode.
livelink	zondag 10 augustus 2003 @ 01:39
	Bluezz & Moussy, alleen maar even een berichtje om te laten weten dat ik aan jullie denk. Ik kom niet vaak in dit topic, omdat ik eerlijk gezegd sinds ik zwanger ben heel erg emotioneel reageer op deze verhalen, maar het is helaas wel de realiteit en ik wil jullie en natuurlijk alle anderen die hier hun verhaal gepost hebben heel veel sterkte wensen.
Stout	zondag 10 augustus 2003 @ 07:22
	moussy, check je email effe
jessie	zondag 10 augustus 2003 @ 08:39
	Lieve Bluezz en Moussy, Heel veel sterkte vandaag en morgen. Wij leven vanuit hier erg met jullie mee. Jullie kanjers worden echt nooit vergeten!!!! Dikke knuf
Sweej	zondag 10 augustus 2003 @ 09:32
	Lieve Bluezz en Moussy, ook ik wil jullie heel veel sterkte wensen. Het is niet makkelijk We denken aan jullie!
Lois	zondag 10 augustus 2003 @ 09:36
	Lieve Moussy, René, Peter en Bluezz, Ook ik ben hier niet vaak te vinden, hoewel ik het een van de mooiste topics van dit forum vind. Het lezen van ieders oprechte verhalen is als het openscheuren van een wond, en er is geen verhaal waar bij ik het droog heb gehouden. Ik denk aan jullie deze dagen en ik wens jullie heel veel sterkte.
phileine	zondag 10 augustus 2003 @ 09:46
	Ook hier brandt een kaarsje voor Mink en Jamie. Denk héél hard aan jullie.
YPPY	zondag 10 augustus 2003 @ 09:54
	Sterkte Bluezz en Moussy vandaag. Afgelopen nacht waren er een paar sterretjes die extra fel brandden, die worden nooit vergeten.
CartWOman	zondag 10 augustus 2003 @ 09:56
	Bluezz en Moussy, ook van mij veel sterkte gewenst.
Karin	zondag 10 augustus 2003 @ 09:57
	Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, ik zou zo graag iets troostends willen zeggen maar kan de woorden niet vinden. Ik denk aan jullie
miss_sly	zondag 10 augustus 2003 @ 10:10
	Ik kan niet meer zeggen dan al gezegd is. Heel veel sterkte!
Spuuglokje	zondag 10 augustus 2003 @ 10:26
	Moussy en Bluezz, veel sterkte deze moeilijke dagen. Ik denk aan jullie _{Gisteravond heb ik de film A Rumor of Angels gezien, ik kon niet anders dan steeds aan Mink en Moussy denken. Ik hoop zo dat zoiets waar kan zijn}
Angel22	zondag 10 augustus 2003 @ 10:44
	Moussy+ Black-Crow en Bluezz+aanhang heel erg veel sterkte met deze moeilijke dagen. Heel veel liefs...
Kleintje	zondag 10 augustus 2003 @ 11:38
	Ook namens mij heel veel sterkte vandaag en morgen! Ik denk aan jullie!
sombie	zondag 10 augustus 2003 @ 11:43
	Ik denk ook aan jullie. Heel veel sterkte.
No Nick	zondag 10 augustus 2003 @ 11:56
	1 voor Jamie en 1 voor Mink Sterkte allemaal, ik denk aan jullie en ga vanavond extra hard zwaaien naar de sterretjes boven ons
SmilingPeter	zondag 10 augustus 2003 @ 12:09
	Wij kregen zojuist te horen dat de zwangerschap van de vrouw van de broer van mijn schoonzusje mis is gegaan... 6 maanden.
Mariposa	zondag 10 augustus 2003 @ 12:29
	Lieve Moussy en Bluezz en aanhang, Heel veel sterkte de komende dagen. Ik hoop dat jullie je er goed doorheen zullen slaan. Naarmate de tijd vordert, zal het verdriet misschien wel afnemen, maar het zal nooit verdwijnen en altijd een deel van je zijn. Het beste!
moussy	zondag 10 augustus 2003 @ 12:36
	SmilingPeter, heel veel sterkte.......
Spuuglokje	zondag 10 augustus 2003 @ 12:56
	SmilingPeter, wat zullen jullie je ongelooflijk verdrietig voelen. Heel veel sterkte!
Leah	zondag 10 augustus 2003 @ 13:53
	Lieve Mouss en Bluezz en allen die jullie dierbaar zijn, hier wordt ook aan jullie gedacht, . SmilingPeter, sterkte!
Blues	zondag 10 augustus 2003 @ 14:48
	Heel, heel erg lief van jullie allemaal! Tnxxx SmilingPeter en Cabemc, sterkte, ik weet wat jullie voelen. quote: Op zondag 10 augustus 2003 12:29 schreef Mariposa het volgende: Lieve Moussy en Bluezz en aanhang, Heel veel sterkte de komende dagen. Ik hoop dat jullie je er goed doorheen zullen slaan. Naarmate de tijd vordert, zal het verdriet misschien wel afnemen, maar het zal nooit verdwijnen en altijd een deel van je zijn. Het beste! Nu na 18 jaar voelt het heel anders dan het nu voor Moussy moet zijn....het 1e jaar is afschuwelijk. Elk jaar daarna neemt het af, en sommige jaren is het door allerlei invloeden en hoe je je zelf voelt ineens weer pijnlijk aanwezig. Bovendien heb ik nu al 5 jaar mijn vriendje, die niet zegt, komop doorgaan het is ál zo lang geleden, maar die elk jaar of elk moment dat ik erover wil praten eindeloos naar me luistert, en elk jaar op 11 augustus bij me is. En dat helpt ook, het houd de scherpte op afstand. [Dit bericht is gewijzigd door Bluezz op 10-08-2003 14:54]
Rewimo	zondag 10 augustus 2003 @ 14:58
	Lieve Moussy, Bluezz, Black-Crow en ook SmilingPeter, ik wil zo graag iets zeggen om jullie te steunen, maar ik weet eigenlijk niet wat... Ik denk aan jullie en aan jullie kindjes, die gewoon hier bij jullie hadden moeten zijn. Heel veel sterkte en zoveel knuffels als jullie maar nodig hebben
Dinus	zondag 10 augustus 2003 @ 15:30
	quote: Op zondag 10 augustus 2003 11:38 schreef Kleintje het volgende: Ook namens mij heel veel sterkte vandaag en morgen! Ik denk aan jullie! En ook hier wordt aan jullie gedacht.......
moussy	zondag 10 augustus 2003 @ 17:47
	Het is heel raar, maar gister hadden we het slechter dan vandaag, hoe het morgen gaat weten we natuurlijk nog niet, maar dat zien we morgen wel weer. Vandaag gaan we doen wat we eigenlijk altijd op een kinderverjaardag doen, poffertjes eten.....
Catootje	zondag 10 augustus 2003 @ 20:10
	dat onder de tafel vegen lijkt me het meest 'sucken': ach, het is al zolang geleden, ach denk er maar niet meer aan, ach je hebt het nu toch ook leuk....alsof het daarmee te maken heeft, alsof het daarmee overgaat. naja. Iedereen veel sterkte, ook die user (naam vergeten, erg sorry) die net gehoord heeft dat de zes-maanden-zwangerschap mis is gegaan. Afschuwelijk.
Troel	zondag 10 augustus 2003 @ 20:11
	quote: Op zondag 10 augustus 2003 20:10 schreef Catootje het volgende: dat onder de tafel vegen lijkt me het meest 'sucken': ach, het is al zolang geleden, ach denk er maar niet meer aan, ach je hebt het nu toch ook leuk....alsof het daarmee te maken heeft, alsof het daarmee overgaat. naja. Iedereen veel sterkte, ook die user (naam vergeten, erg sorry) die net gehoord heeft dat de zes-maanden-zwangerschap mis is gegaan. Afschuwelijk. He, ik schrok zowaar toen ik zag dat je hier gepost had... Gelukkig niks ernstigs
Blues	zondag 10 augustus 2003 @ 20:21
	quote: Op zondag 10 augustus 2003 20:10 schreef Catootje het volgende: dat onder de tafel vegen lijkt me het meest 'sucken': ach, het is al zolang geleden, ach denk er maar niet meer aan, ach je hebt het nu toch ook leuk....alsof het daarmee te maken heeft, alsof het daarmee overgaat. naja. Zelfs mijn ex, dus Jamie's papa, heeft er nooit meer over willen praten quote: Iedereen veel sterkte, ook die user (naam vergeten, erg sorry) die net gehoord heeft dat de zes-maanden-zwangerschap mis is gegaan. Afschuwelijk. En voor jou (en de andere zwangeren) geldt een verbod op dit topic verder, lieve Catootje
anroni	zondag 10 augustus 2003 @ 23:41
	Bluezz en Moussy heel veel sterkte gewenst morgen. Er zijn veel mensen die aan Jamie en Mink zullen denken.
babyfeet	zondag 10 augustus 2003 @ 23:51
	moussy , Black-Crow en Bluezz en heel erg veel sterkte met deze moeilijke dagen
SmilingPeter	maandag 11 augustus 2003 @ 07:56
	Iedereen bedankt voor de geweldige reacties Het kindje zal waarschijnlijk vandaag geboren worden
moussy	maandag 11 augustus 2003 @ 08:04
	Lieve Bluezz, Ik kan wel van alles gaan tikken, maar niets is genoeg om je te troosten.... We denken aan je!!
Black_Crow	maandag 11 augustus 2003 @ 08:05
	quote: Op maandag 11 augustus 2003 07:56 schreef SmilingPeter het volgende: Iedereen bedankt voor de geweldige reacties Het kindje zal waarschijnlijk vandaag geboren worden Sterkte met deze moeilijke dagen. In gedachte zullen we bij je zijn.
Sassefras	maandag 11 augustus 2003 @ 08:19
	Ik ken jullie verder allemaal niet, maar jullie verhalen grijpen me ontzettend aan. Ik ben 2 jaar geleden een klein nichtje verloren. Ze was al voldragen, het is de laatste week mis gegaan. Ze heeft het daglicht ook nooit mogen zien. Ik kan me jullie verdriet goed voorstellen. Heel erg veel sterkte.
Rewimo	maandag 11 augustus 2003 @ 17:07
	quote: Op maandag 11 augustus 2003 07:56 schreef SmilingPeter het volgende: Iedereen bedankt voor de geweldige reacties Het kindje zal waarschijnlijk vandaag geboren worden Heel veel sterkte jullie allemaal in de familie. Zo verdrietig... Bluezz, hoe is het met jou vandaag? En met Moussy, gaat het een beetje? Ik denk aan jullie
moussy	maandag 11 augustus 2003 @ 19:48
	quote: Op maandag 11 augustus 2003 17:07 schreef Rewimo het volgende: Bluezz, hoe is het met jou vandaag? En met Moussy, gaat het een beetje? Ik denk aan jullie Vanmorgen is René lekker naar school gegaan en zijn Peet en ik naar het ziekenhuis gegaan om even naar Zo te kijken. Dat deed ons erg goed om te zien dat dat kleine mannetje heerlijk lag te slapen met een duimin zn mond. Toen we nog even zijn hartje mochten horen schoten de ogen vol. Die zat tenminste lekker Daarna zijn we wat boodschappen gaan doen en heb ik voor Zo een speeldoosje gekocht, wat toch wel een beetje dubbel voelde.... Vanmiddag ging rené weer lekker naar school en ben ik mn bed in gedoken.... even verstoppertje spelen Aan het einde van de middag waren mn schoonouders hier, die bij ons hebben gegeten en ze zijn nu met Peet en René de band van Mink aan het kijken, wat ik dus og steeds niet kan, of wil.. het is me toch te confronterend, net als het inplakken van zn fotoboek Komt allemaal wel een keer.... Jamie meid, voor jou en Mink brandt er een mooi kaarsje....
Blues	maandag 11 augustus 2003 @ 20:02
	quote: Op maandag 11 augustus 2003 17:07 schreef Rewimo het volgende: Bluezz, hoe is het met jou vandaag? Dankzij alle steun van jullie en van golfer, die i.p.v. naar zijn huis na zijn werk, naar mij toe is gekomen , bos bloemen van JustMe die er stonden toen ik van mijn werk kwam, en iets wat ik van Lois en Karin (?) zou hebben gekregen, maar wat nooit aan is gekomen en een lief mailtje van Troel, gaat het best goed. Ze is (maar dat is ze bijna elke dag tot nu toe) veel in mijn gedachten vandaag. Jullie zijn allemaal erg lief! En Moussy, nogmaals een dikke voor jullie, daar kun je er tenslotte nooit genoeg van krijgen
Catootje	maandag 11 augustus 2003 @ 20:14
	quote: Op maandag 11 augustus 2003 20:02 schreef Bluezz het volgende: [..] , en iets wat ik van Lois en Karin (?) zou hebben gekregen, maar wat nooit aan is gekomen . Ik ben niet in dit topic handjes voor haar ogen houdt MAAR HET IS NIET AANGEKOMEN???????? Grmbl. laat ik het daar maar ophouden en nog es herhalen: GRMBL.
Blues	maandag 11 augustus 2003 @ 21:26
	quote: Op maandag 11 augustus 2003 20:14 schreef Catootje het volgende: Ik ben niet in dit topic handjes voor haar ogen houdt MAAR HET IS NIET AANGEKOMEN???????? Grmbl. laat ik het daar maar ophouden en nog es herhalen: GRMBL. Lieve lieve : Bixister Capaja Catootje Dinus ET Gaoxing Jessie JustMe Karin Kleintje Knorretje Leah Lois Nausicaa NoNick Phileine Rewimo Spuuglokje Sweej Het is niet aangekomen Klojo's van Selektvracht hebben het tot 2X toe aangeboden bij mij thuis, niet eens bij de buren afgegeven , en nu is het terug naar de afzender!!!!!!!!!!!! Maar ik moet echt wel even slikken hoor, gekke lieve mensen, ik kon me de hele dag goed houden, nu dus ff niet meer
Catootje	maandag 11 augustus 2003 @ 21:36
	ik vind het heeel jammer dat het niet aangekomen is, omdat vooral Lois en Karin zo hun best hebben gedaan om het te regelen (waarvoor dank)...wil ik ook nog even zeggen tegen de gehele fokgemeenschap dat we dus aan Moussy en aan Bluezz wat hadden gegeven en 'we' zijn de mensen waar we zo snel aan dachten en een mailadres van hadden, maar dat het namens iedereen is, die hier in dit topic en daarbuiten zo meeleeft. Grmbl. GRMBL. (deze dag is ook weer bijna voorbij Bluezz, nog even..en nu wegblijft uit dit gevaarlijke topic )
berney	maandag 11 augustus 2003 @ 22:01
	Nogmaals ik had graag mee willen doen maar ja die kl*te pc he. . Sterkte nog verder.
Rewimo	maandag 11 augustus 2003 @ 22:30
	Knuffeltje terug voor Bluezz en Jamie
Rewimo	maandag 11 augustus 2003 @ 22:33
	quote: Op maandag 11 augustus 2003 22:01 schreef berney het volgende: Nogmaals ik had graag mee willen doen maar ja die klte pc he. . Sterkte nog verder. Berney, het was namens ons allemaal, ook van degenen die we niet konden bereiken en dus ook van jou _{streng kijkt* En nu ophouden met verontschuldigen!}
Bright	dinsdag 12 augustus 2003 @ 08:28
	quote: Op zondag 10 augustus 2003 12:09 schreef SmilingPeter het volgende: Wij kregen zojuist te horen dat de zwangerschap van de vrouw van de broer van mijn schoonzusje mis is gegaan... 6 maanden. Ach gatverdarrie - het maakt niet uit wie het is, het is en blijft altijd heel erg vervelend na 6 maanden ploeteren gaat het toch nog mis, juist als je denkt dat je bijna over het 'kritieke punt' heen bent... Diep triest, wens beide ouders (ja, ouders; ze hebben toch een kindje gehad!) heel veel sterkte met hun verlies ... Ik huil met ze mee
Bright	dinsdag 12 augustus 2003 @ 08:33
	quote: Op maandag 11 augustus 2003 08:19 schreef Sassefras het volgende: Ik ken jullie verder allemaal niet, maar jullie verhalen grijpen me ontzettend aan. Ik ben 2 jaar geleden een klein nichtje verloren. Ze was al voldragen, het is de laatste week mis gegaan. Ze heeft het daglicht ook nooit mogen zien. Ik kan me jullie verdriet goed voorstellen. Heel erg veel sterkte. * Bright huilt en denkt dat hij hier ook maar een tijdje niet meer moet komen, het spijt me
Bright	dinsdag 12 augustus 2003 @ 08:36
	quote: Op maandag 11 augustus 2003 21:36 schreef Catootje het volgende: ik vind het heeel jammer dat het niet aangekomen is, omdat vooral Lois en Karin zo hun best hebben gedaan om het te regelen (waarvoor dank)...wil ik ook nog even zeggen tegen de gehele fokgemeenschap dat we dus aan Moussy en aan Bluezz wat hadden gegeven en 'we' zijn de mensen waar we zo snel aan dachten en een mailadres van hadden, maar dat het namens iedereen is, die hier in dit topic en daarbuiten zo meeleeft. Grmbl. GRMBL. (deze dag is ook weer bijna voorbij Bluezz, nog even..en nu wegblijft uit dit gevaarlijke topic ) Dat was lief - mijn email staat ook in m'n profiel hoor! _{maar ik moet ook liever uit dit gevaarlijke topic...}
moussy	dinsdag 12 augustus 2003 @ 09:01
	quote: Op dinsdag 12 augustus 2003 08:28 schreef Bright het volgende: (ja, ouders; ze hebben toch een kindje gehad!) Oej, zo'n opmerking kán best wel pijnlijk zijn... Je hebt het niet gehad, het ís je kind, ook al is het overleden. Zo zie ik dat dan he.... Ik ben ondanks dat ie overleden is toch ook gefeliciteerd met Mink. Zo wilde ik ook beschuit met muisjes na de crematie. Misschien heel erg ongepast, maar ik wilde dat. Het ís wel mijn kind.
berney	dinsdag 12 augustus 2003 @ 09:18
	quote: Op maandag 11 augustus 2003 22:33 schreef Rewimo het volgende: [..] Berney, het was namens ons allemaal, ook van degenen die we niet konden bereiken en dus ook van jou _{streng kijkt En nu ophouden met verontschuldigen!} Ja,ja ik zeur al niet meer.. [Dit bericht is gewijzigd door berney op 12-08-2003 09:19]
Bright	dinsdag 12 augustus 2003 @ 09:50
	quote: Op dinsdag 12 augustus 2003 09:01 schreef moussy het volgende: [..] Oej, zo'n opmerking kán best wel pijnlijk zijn... Je hebt het niet gehad, het ís je kind, ook al is het overleden. Zo zie ik dat dan he.... Ik ben ondanks dat ie overleden is toch ook gefeliciteerd met Mink. Zo wilde ik ook beschuit met muisjes na de crematie. Misschien heel erg ongepast, maar ik wilde dat. Het ís wel mijn kind. Je hebt gelijk: een beetje onnozel van mij ik bedoelde ermee dat zoveel mensen er zomaar vanuit gaan dat je dan eigenlijk niet eens papa en mama bent en dat is niet waar. Het is ook terecht dat je gefeliciteerd bent met Mink. Ik vind het wel gepast om beschuit met muisjes te krijgen, ook al staat het misschien wat vreemd. Daaruit kunnen de mensen juist meer begrijpen over de gevoelens van jullie (en alle ouders in het algemeen) dan 'slechts' van de begrafenis/crematie. Nogmaals, sorry. Ik moet beter op m'n woorden letten, vooral hier, waar het toch al snel (te) hard overkomt...
miss_sly	dinsdag 12 augustus 2003 @ 10:11
	quote: Op maandag 11 augustus 2003 21:36 schreef Catootje het volgende: ik vind het heeel jammer dat het niet aangekomen is, omdat vooral Lois en Karin zo hun best hebben gedaan om het te regelen (waarvoor dank)...wil ik ook nog even zeggen tegen de gehele fokgemeenschap dat we dus aan Moussy en aan Bluezz wat hadden gegeven en 'we' zijn de mensen waar we zo snel aan dachten en een mailadres van hadden, maar dat het namens iedereen is, die hier in dit topic en daarbuiten zo meeleeft. Grmbl. GRMBL. (deze dag is ook weer bijna voorbij Bluezz, nog even..en nu wegblijft uit dit gevaarlijke topic ) Wat een lief idee! Hoewel het een verdrietig en pijnlijk topic is, kan ik hier niet wegblijven. Ik heb ook zo aan Bluez en moussy gedacht. Vandaag zat er een kaartje bij de post van een collega; hun dochtertje was met 7 maanden geboren en dezelfde dag gestorven. Wat een verdriet spreekt er uit een zo'n eenvoudig kaartje. Sinds ik in dit topic mijn verhaal heb getikt, is het wel blijven knagen. Bovendien worden er (in mijn ogen dan) overal maar mensen zwanger. Ik vrees de dag dat mijn zusje komt vertellen dat ze zwanger is; ik hoop dat ik dan voldoende vreugde kan opbrengen om haar duidelijk te maken dat ik echt gelukkig ben voor haar... Ach, om een of andere reden voelt het als een zware en emotionele dag vandaag...for no reason
moussy	dinsdag 12 augustus 2003 @ 10:57
	quote: Op dinsdag 12 augustus 2003 09:50 schreef Bright het volgende: [..] Je hebt gelijk: een beetje onnozel van mij ik bedoelde ermee dat zoveel mensen er zomaar vanuit gaan dat je dan eigenlijk niet eens papa en mama bent en dat is niet waar. Het is ook terecht dat je gefeliciteerd bent met Mink. Ik vind het wel gepast om beschuit met muisjes te krijgen, ook al staat het misschien wat vreemd. Daaruit kunnen de mensen juist meer begrijpen over de gevoelens van jullie (en alle ouders in het algemeen) dan 'slechts' van de begrafenis/crematie. Nogmaals, sorry. Ik moet beter op m'n woorden letten, vooral hier, waar het toch al snel (te) hard overkomt... Nee joh, is helemaal niet onnozel!! Hoe moet iemand het nou weten die er niet voor heeft gestaan, dat kan toch ook niet? Aangezien het toch best vaak voor komt dat babietjes overlijden, maar er geen gebruiksaanwijzing is hoe je hier als buitenstaander mee om moet gaan zijn er nog mensen die "bang" van me zijn. Stel nou dat het ooit (ik hoop van niet) in jouw directe omegeving voor zou komen. Dan hoop ik dat onze dingen een beetje bij je naar boven komen en jij wel iemand bent die er mee om durft te gaan. Als ouders sta je zo ontzettend alleen, dat je bijna schreeuwt om mensen die je komen steunen, en de mensen willen vaak wel, maar weten gewoon niet hoe ze dat moeten doen. Miss_Sly
Bright	dinsdag 12 augustus 2003 @ 12:15
	quote: Op dinsdag 12 augustus 2003 10:57 schreef moussy het volgende: [..] Nee joh, is helemaal niet onnozel!! Hoe moet iemand het nou weten die er niet voor heeft gestaan, dat kan toch ook niet? [...] Als ouders sta je zo ontzettend alleen, dat je bijna schreeuwt om mensen die je komen steunen, en de mensen willen vaak wel, maar weten gewoon niet hoe ze dat moeten doen. Miss_Sly Gelukkig vind je het niet erg vervelend dat ik dat zei (Hier een spijt-smiley) Ik kan me dat heel goed voorstellen! Het is een zo ingrijpende gebeurtenis in je leven, dat kunnen mensen gewoon niet begrijpen. Ik zou haast zeggen dat dat maar goed is ook (voor hen), maar voor jullie en iedereen bij wie zoiets erg is gebeurd is het heel vervelend dat je omgeving je gek aankijkt. Nou, het is geen besmettelijke ziekte, dus als je (of wie dan ook) wilt praten, dan moet je dat hier gewoon doen (Bij ons thuis mag ook, maar hier is het toch wat anders ...) * Bright krijgt zin om de anderen hier te ontmoeten omdat ze zo aardig en begripvol zijn en vaak dezelfde dingen meemaken Ik denk trouwens dat, als het in onze omgeving voorkomt, wij, als echtpaar heel goed steun kunnen geven, omdat we allebei zo open zijn. We hoeven geen tips te geven, geen 'joh, wat moest gebeuren dat moest gebeuren', of zo'n loze onzinkreet. Nee, we hoeven alleen maar te luisteren en begrip te tonen. Dat is 'niet moeilijk' als je open bent.
Rewimo	dinsdag 12 augustus 2003 @ 19:34
	Ik denk dat dat 'eng' vinden vooral komt, omdat je niet weet hoe de ouders zullen reageren als je over hun kindje praat. Vinden ze het fijn (in de praktijk meestal wel), barsten ze in huilen uit, willen ze er niet over praten (komt ook voor)? En dus zeggen ze maar niets, dan krijg je tenminste ook geen "rare" reacties. Maar ze snappen niet dat dat nu juist zo'n pijn doet, dat letterlijk doodzwijgen van je kindje Jouw kindje was er, is er voor jou nog altijd. Het heeft jullie tot zijn/haar ouders gemaakt Voor altijd
miss_sly	dinsdag 12 augustus 2003 @ 21:53
	Dank je moussy, wat lief dat je ook nog zoveel aandacht hebt voor anderen Raar is dat, dat je soms, zomaar, out of the blue, je ineens emotioneler kunt voelen, verdrietig, terwijl er helemaal geen aanwijsbare aanleiding is. Ik geloof dat voor mij in ieder geval wel geldt dat het goed is geweest dat ik toch mijn verhaal heb gedaan hier. Ik heb het gevoel dat ik er nu eindelijk echt mee bezig ben en kan verwerken. Ik ben niet zo'n prater en ben al gauw bang dat 'men' (zelfs mijn vriend, mijn ouders, mijn zusje, vriendinnen) vindt dat ik zeur en niet teveel beslag op hun tijd mag leggen met mijn verdriet. Ook al post ik hier niet al te vaak, toch ben ik er meer dan ooit mee bezig, en dat is goed. Dank je, melonovy, voor het openen van dit topic!
golfer	dinsdag 12 augustus 2003 @ 23:58
	Ik heb gemerkt dat jullie aandacht en dit topic voor Bluezz toch heel veel hebben betekend de afgelopen weken. "Normaal" gesproken waren we er de laatste jaren alleen maar met ons tweetjes mee bezig, maar nu was ze er de afgelopen tijd toch wat meer mee bezig, ook met jullie en jullie lieve reakties, mails en zelfs pogingen tot versturen van iets wat hopelijk morgen alsnog aankomt. Wat ik wel bij haar merkte was een reaktie van "opeens al die aandacht, dat vind ik wat overdreven, ik ben al zolang gewend het allemaal alleen te hebben moeten verwerken". Die reaktie snap ik, haar heel goed kennende ook wel, maar toch wil ik ook jullie even bedanken voor de steun die Bluezz aan dit topic heeft ondervonden. Gelukkig zijn de ergste dagen van het jaar, weliswaar voor haar met veel hoofdpijn, weer voorbij en verheugen wij ons nu op iets triviaals als onze komende vakantie naar Turkije. [Dit bericht is gewijzigd door golfer op 13-08-2003 13:13]
Rewimo	woensdag 13 augustus 2003 @ 06:51
	Graag gedaan Golfer Dit is inderdaad een heel mooi topic...
SmilingPeter	woensdag 13 augustus 2003 @ 15:00
	een korte update: ze is gisteravond geboren en haar naam is Eloïsse (weet niet of ik het zo goed schrijf). De bevalling is gelukkig goed verlopen zonder verdere complicaties. Ze is ook gisteravond al gedoopt en zal waarschijnlijk vrijdag begraven worden. Oorzaak is nog niet bekend, als die al bekend zal worden
Bright	woensdag 13 augustus 2003 @ 15:07
	quote: Op woensdag 13 augustus 2003 15:00 schreef SmilingPeter het volgende: een korte update: ze is gisteravond geboren en haar naam is Eloïsse (weet niet of ik het zo goed schrijf). De bevalling is gelukkig goed verlopen zonder verdere complicaties. Ze is ook gisteravond al gedoopt en zal waarschijnlijk vrijdag begraven worden. Oorzaak is nog niet bekend, als die al bekend zal worden Daar schrik ik toch nog van! Nogmaals (?) gecondoleerd
SmilingPeter	woensdag 13 augustus 2003 @ 15:34
	quote: Op woensdag 13 augustus 2003 15:07 schreef Bright het volgende: [..] Daar schrik ik toch nog van! Nogmaals (?) gecondoleerd Had je al gedaan maar toch bedankt
Rewimo	woensdag 13 augustus 2003 @ 17:21
	quote: Op woensdag 13 augustus 2003 15:00 schreef SmilingPeter het volgende: een korte update: ze is gisteravond geboren en haar naam is Eloïsse (weet niet of ik het zo goed schrijf). De bevalling is gelukkig goed verlopen zonder verdere complicaties. Ze is ook gisteravond al gedoopt en zal waarschijnlijk vrijdag begraven worden. Oorzaak is nog niet bekend, als die al bekend zal worden Wat een mooie naam Gelukkig maar dat de bevalling zo "goed" is verlopen, dat lijkt me toch een hele moeilijke opgave als je weet dat je kindje niet meer leeft Veel sterkte nogmaals