Zwanger... en dan gaat het mis...

quote:

---

Op woensdag 16 juli 2003 00:44 schreef moussy het volgende:

Nou kan er wel gedacht worden, waar ik me al niet druk om maak. Maar dat komt gewoon omdat dit soort dingetjes de enige dingetjes zijn waar je je nog druk óm kunt maken.

---

en dat zijn de dingen waar je ook druk om mag maken !!

Mink; Jamie en alle andere overleden kindjes hadden gewoon bij ons moeten blijven

quote:

---

Op woensdag 16 juli 2003 00:44 schreef moussy het volgende:

Nou kan er wel gedacht worden, waar ik me al niet druk om maak. Maar dat komt gewoon omdat dit soort dingetjes de enige dingetjes zijn waar je je nog druk óm kunt maken.

---

Noem het maar dingetjes, moussy, jouw kindje heeft geleefd, een naam gekregen, heeft verdorie bestaan, net als het dochtertje van bluezz.
Dan is het grof schandalig om daar als instantie zo 'anoniem' over te doen.

quote:

---

Op dinsdag 15 juli 2003 23:58 schreef moussy het volgende:
Het maakt inderdaad niet uit hoe "oud" je kind is dat je verliest. Ieder verlies is anders en op zijn eigen manier erg.

De data van mijn miskramen weet ik nog, maar die sluimeren gewoon voorbij. Ik zou nu niet weten hoe ik straks de dagen van de geboorte en de datum van het overlijden van mink door moet komen. Ergens hoop ik dat die ook zo voorbij floepen, maar ik weet gewoon dat dat niet gaat gebeuren.. ik weet alleen niet hoe ik in vredesnaam die 2 dagen door kan komen...

---

Moussy, ik denk dat ik zou proberen om zelf invulling aan die dagen te geven, er een soort monumentje voor Mink van te maken, op de manier zoals jullie dat zelf willen. Zodat die twee dagen je niet zozeer overvallen, maar zodat je min of meer zelf kiest hoe je ze wilt laten verlopen. Al wil je 2 dagen in bed met je hoofd onder de dekens, als het maar de manier is waar jij je goed (nou ja zo goed mogelijk) bij voelt.

Vreselijk, al die kindjes die er niet mochten zijn.

Misschien een rare vraag hoor, maar wat doe je eigenlijk met het vruchtje? Ik bedoel, als het een paar maanden oud is wordt het natuurlijk gecremeerd, maar kan dat ook met een vruchtje van 7 weken?

Hm datums, ik heb vorig jaar een miskraam gehad op 22 mei _{de 1e verschijnselen -bloedverlies- begonnen op mijn trouwdag 15 mei,ik was 7 weken zwanger} en dit jaar ben ik dus moeder geworden op ...22 mei. Ik vind dit zelf wel een heel apart idee, alsof het zo moest zijn zoiets.

Wat een verdrietig topic is dit geworden.
Maar tegelijkertijd heeft het ook iets moois. Mooi is wss een vreemd woord, maar het dekt voor mij wel de lading.

Bluezz, wat een triestigheid.

toch maar niet...

[Dit bericht is gewijzigd door miss_sly op 16-07-2003 22:44]

.........geen idee wat je kàn zeggen naar aanleiding van alle verhalen die ik hier tussen tranen door heb gelezen...

Een hele dikke knuffel zegt denk ik wat redelijk in de buurt komt..

* KNUF !!! *

Het deel dat er opeens veel mensen wegblijven/ anders gaan doen herken ik uit de verhalen van mijn ouders.
Ze hadden een peuterdochtertje die plots ziek werd.. toen ze in het ziekenhuis aankwamen was ze overleden.
Ze wisten niet wat de oorzaak was.. en plots vielen de kennissen bij bosjes af.....

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 11:31 schreef Mirage het volgende:
......en plots vielen de kennissen bij bosjes af.....

---

Ja, dat klopt inderdaad, dat gaat boven hun pet, het is te moeilijk allemaal.
Mensen uit de buurt staken de weg over als ik buiten boodschappen liep te doen

Maar ook mensen uit onverwachte hoek hebben ons erg gesteund hoor..:)

En tnxx voor jullie lieve reakties trouwens!

quote:

---

Op woensdag 16 juli 2003 22:25 schreef miss_sly het volgende:
toch maar niet...

---

_{Ik heb het gelezen en was er stil van....}

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 11:31 schreef Mirage het volgende:
.....en plots vielen de kennissen bij bosjes af.....

---

Dat vind ik het aparte er van... via internet was er heel veel medeleven en begrip en nu weer en in het echte leven 0,0 niks, nada, noppes. Dat begon bij ons dan al bij de zwangerschap. maar na het overlijden ging dat gewoon verder. Mensen die letterlijk en figuurlijk hun nek verrekken om naar je te kijken. dat ik eens bij mijn schoonfamilie was werd ik genegeerd (ik weet dat het ook voor hun moeilijk was, want wat moet je nou zeggen) maar ik werd behandeld alsof ik een enge besmettelijke ziekte had. Ik heb gegierd datik neit eng was, dát het niet besmettelijk is en dat ik niet eng ben geworden. Maar nog staan die familie-contacten op een zeer laag pitje nu we een jaar verder zijn en is het sociale leven ontzettend eenzaam.

Sjonge, met stilte en menig rilling heb ik de verhalen gelezen, echt heel erg sterk en goed dat jullie zo voor het gebeurde uit kunnen komen, heel erg sterk.
Ikzelf ben 17 maar het verlies van je eigen kindje lijkt mij een hel... Kindjes die een vrucht van liefde zijn en daarin ook zo zijn ontstaan... stil wordt ik er van....
Ik weet dat mijn moeder een miskraam heeft gehad (tussen mij en mn broertje in) maar daar heb ik heel weinig over gehoord, geen datum oid.

Nogmaals wil ik jullie zeggen dat jullie je volgens mij perfect door de herinneringen en momenten heen hebben geholpen en helpen

R

Ik weet niet wat ik er op moet zeggen, ik heb alle verhalen gelezen en prijs me weer eens gelukkig met 3 gezonde dochters.
Ik ben er helemaal van onder de indruk, van sommige verhalen meer dan van andere, maar ze hebben allemaal indruk gemaakt.
Ik wens iedereen alle sterkte die men nodig heeft, en denk speciaal even aan jou Moussy, en aan Mink. Het is toch zijn eerste verjaardag en sterfdag binnenkort en ik hoop dat je de dagen een beetje goed doorkomt.

Sterkte allemaal

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 13:30 schreef melonovy het volgende:

[..]

hmm, verdrietig Moussy, jammer dat ik niet meer bij je om de hoek woon, anders was ik je even komen knuffelen, nou bij deze:
[afbeelding]

---

Het ligt ook wel aan mezelf hoor, dat mn sociale leven op zn kont ligt. Ik ben enorm veranderd in de tijd van Mink.

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 15:44 schreef CarOnline het volgende:
Ik wens iedereen alle sterkte die men nodig heeft, en denk speciaal even aan jou Moussy, en aan Mink. Het is toch zijn eerste verjaardag en sterfdag binnenkort en ik hoop dat je de dagen een beetje goed doorkomt.

---

Het gaat helemaal goed komen die dagen en zo niet? Dan maar niet. Ik heb ook nog geen idee wat ik moet verwachten of dat ik iets ga doen. Misschien sluiten we ons wel op en gaan we een dagje janken. Ik hoop alleen niet dat ik dan ga bevallen

quote:

---

Op woensdag 16 juli 2003 19:16 schreef The_Lizard_Queen het volgende:
Vreselijk, al die kindjes die er niet mochten zijn.

Misschien een rare vraag hoor, maar wat doe je eigenlijk met het vruchtje? Ik bedoel, als het een paar maanden oud is wordt het natuurlijk gecremeerd, maar kan dat ook met een vruchtje van 7 weken?

---

daar ben ik eigenlijk ook wel benieuwd naar,
t lijkt mij dat je dat niet zomaar door de wc spoelt?
Maar begraven is dan toch een beetje vroeg...
Heeft iemand hier een antwoord op?

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 18:17 schreef akkien het volgende:

[..]

daar ben ik eigenlijk ook wel benieuwd naar,
t lijkt mij dat je dat niet zomaar door de wc spoelt?
Maar begraven is dan toch een beetje vroeg...
Heeft iemand hier een antwoord op?

---

Van ons is 1 vruchtje voor onderzoek naar het ziekenhuis gegaan en van de mola heb ik het door de wc gespoeld. Maar dat was een overwoekering van cellen. Het leek niet eens op een vruchtje. Ondanks dat het nergens op leek en het eigenlijk alleen nog een doorgegroeide placenta was heb ik me schuldig gevoeld dat ik het door de wc heb gespoeld.

Er zijn ook mensen die het vruchtje zelf ergens begraven.

quote:

---

Op maandag 14 juli 2003 23:56 schreef shmoopy het volgende:
Ik wil er wel even aan toevoegen hoe ontzettend blij ik ben met mijn 2 jongens, want ik weet dat ik genoeg heb om dankbaar voor te zijn.

_{En iedereen hier is lief.}

Ik heb in mijn omgeving nu 3 keer meegemaakt dat een praktisch voldragen kindje het niet heeft gered, en lees dat hier ook weer.
Het lijkt me zo'n onpeilbaar verdriet, een kindje zo lang onder je hart te hebben gedragen en het dan niet mogen houden.
Dat zijn wel een heleboel scherpe kantjes.

---

jeumig schmoops, dat verhaal van je komt echt aan! gelukkig dat het allemaal toch goed komt, maar je ziet ook maar weer hoeveel factoren invloed kunnen hebben op een zwangerschap, zoals je zei hoeft het niet eens fysiek te zijn...

TS: super dat het goed is gekomen! Geniet ervan!

klinkt misschien stom, een 21 jarige knul in dit topic, maar ik heb op de basisschool een meisje in de klas gehad dat ik goed kende, en die moeder heeft in totaal 5 miskramen gehad. Omdat ik vaak bij dat meisje kwam en ik die moeder ook kende, kwam het toch best dichtbij! je ziet hoe dat meisje op school komt en verdrietig tijdens kringgesprek dr verhaaltje doet.... daardoor kreeg ik altijd een brok van in me keell...

Ik wil hier wel op reageren, daar ik (man) dit helaas 2 keer heb moeten doorstaan. In geval van overlijden van het kindje of afwijkingen die niet met het leven verenigbaar is, wordt voorgesteldt om de zwangerschap af te breken. In bijna alle gevallen kiezen ouders hiervoor. De vrouw wordt ingeleid middels medicatie en de bevalling wordt opgewekt. Dit gebeurd uiteraard op de kraamafdeling. Je kunt je voorstellen wat het met je psyche doet, om over een afdeling te lopen vol plezier en euforische mensen, terwijl jouw kind dood is. Niks nieuw leven....gewoon dood. Het gevoel van de moeder is niet eens in woorden uit te drukken.
Na de bevalling, meestal (ja, ik spreek helaas uit ervaring) wordt het kindje na een paar dagen opgehaald om toch even thuis te zijn. Je legt het in het al maanden klaar staande bedje. In plaats van warme kruiken om het kindje warm te houden, moet je nu koelelementen plaatsen om het kindje toonbaar te houden voor de crematie. Geen feest.......alleen maar intens verdriet en afscheid.
Jeroen 23.02.01
Linda 15.11.01

Rust zacht lieverds

quote:

---

Op woensdag 16 juli 2003 19:16 schreef The_Lizard_Queen het volgende:

Misschien een rare vraag hoor, maar wat doe je eigenlijk met het vruchtje? Ik bedoel, als het een paar maanden oud is wordt het natuurlijk gecremeerd, maar kan dat ook met een vruchtje van 7 weken?

---

ik had het vruchtje graag willen begraven en daar een myosotis op willen planten/zaaien. Helaas was het allemaal niet mogelijk en kreeg ik een spoedcurretage. Maar het is dus wel degelijk mogelijk om een jong vruchtje te begraven, ligt puur aan het feit of je dat wilt en of je de kans krijgt.

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 18:50 schreef Spandexus het volgende:
De vrouw wordt ingeleid middels medicatie en de bevalling wordt opgewekt. Dit gebeurd uiteraard op de kraamafdeling. Je kunt je voorstellen wat het met je psyche doet, om over een afdeling te lopen vol plezier en euforische mensen, terwijl jouw kind dood is. Niks nieuw leven....gewoon dood.

---

Het ondergaan van alle indrukken op de afdeling gaat vaak aan de moeder voorbij trouwens, 'wij' worden apart gehouden, maar vaders zoals jij die alles zien en machteloos toezien, is even erg, en wordt nogal eens vergeten helaas

quote:

---

Het gevoel van de moeder is niet eens in woorden uit te drukken.

---

én van de vader, en van de opa's oma's, het heeft een enorme impact op de hele familie.

quote:

---

Na de bevalling, meestal (ja, ik spreek helaas uit ervaring) wordt het kindje na een paar dagen opgehaald om toch even thuis te zijn. Je legt het in het al maanden klaar staande bedje. In plaats van warme kruiken om het kindje warm te houden, moet je nu koelelementen plaatsen om het kindje toonbaar te houden voor de crematie.

---

En niet te vergeten het opruimen van je babykamertje, als je dat al kan trouwens...

quote:

---

Jeroen 23.02.01
Linda 15.11.01

Rust zacht lieverds

---

Fijn dat je dit wilde delen.
Een papa in dit topic, echt heel goed van je.

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 18:50 schreef Spandexus het volgende:

Rust zacht lieverds

---

Tranen over mijn wangen.

Wat een verschrikkelijke dingen moeten sommige mensen meemaken. Veel sterkte voor allemaal. Sterkte met alle gedachten, gevoelens en reacties.

Iedereen is hier erg begaan met iedereen die het moeilijk heeft, in welke vorm dan ook. En ook dat vind ik verschrikkelijk om te janken. Zo mooi.

Spandexus, wat een verdrietig verhaal... Hebben jullie nog meer kinderen, buiten Jeroen en Linda? Ik krijg uit je verhaal de indruk dat jullie slecht opgevangen zijn in het ziekenhuis, of is dat niet zo?

Het lijkt me zo moeilijk om afscheid te moeten nemen van je kindje, voor je het hebt kunnen leren kennen. Zo oneerlijk allemaal...

gefeliciteerd, mijn moeder heeft voor mij ook nog 2 miskramen gehad.
wens je een gezond leven met haar toe.

[Dit bericht is gewijzigd door pascalheister op 18-07-2003 00:42]