Zwanger... en dan gaat het mis...

Je bent er in ieder geval niet alleen in. Ik ken meerdere mensen waarbij het zo is gegaan. Mijn vrouw en ik willen later dit jaar beginnen, ik hoop dat wij het wat makkelijker zullen krijgen.

Het laat een wond achter, een wond die op den duur minder pijnlijk zal zijn maar waarvan het litteken altijd zichtbaar zal blijven.

Veel geluk!

Blij dat alles goed is gekomen en je nu een lekker engeltje in 't ledikantje heb liggen

quote:

---

Op maandag 14 juli 2003 22:16 schreef melonovy het volgende:
Op eerste kerstdag verlies ik het hoopje, dat wat ons eerste kindje had moeten worden. Ik heb nog nooit zo'n pijn in mijn hart gehad, ik heb nog nooit zo beestachtig gehuild. Ik heb het in de ogen kunnen kijken en toen hebben we er afscheid van genomen...

---

Ik ben heel blij voor jullie, dat jullie Chiara nu hebben gekregen Maar dat wist je denk ik al

Maar gelukkig lopen de meeste zwangerschappen wel goed af.
Iedereen hier die zwanger is moet er gewoon lekker van genieten en niet te lang stilstaan bij een foute afloop.
Na die eerste zwangerschap ben ik weer zwanger geraakt en ik heb hier nu een prachtknul op zijn bed liggen te slapen.

quote:

---

Op maandag 14 juli 2003 23:25 schreef shmoopy het volgende:
Twee dagen later mijn lief begraven en gevoelsmatig ook het kindje dat er niet heeft mogen zijn.

---

Hier zijn geen woorden voor.
Wat tragisch om dan óók nog je kindje te verliezen.

Op de dag dat ik thuiskwam uit het ziekenhuis met Bram lag er een geboortekaartje van hun in bus. 1 dag later dan wij hadden ze weer een zoon gekregen, nu gezond. Nu weer vreselijk gehuild maar dan van geluk.

quote:

---

Op maandag 14 juli 2003 23:25 schreef shmoopy het volgende:
Ik was in shock door het plotseling overlijden van mijn lief.
Op dat moment 7 weken zwanger en midden in de nacht wakker worden met het gevoel: het is mis.
De volgende ochtend verloor ik idd het vruchtje, mijn vriendin stond me huilend te troosten maar ik voelde helemaal niets, het kon er niet meer bij denk ik.

Twee dagen later mijn lief begraven en gevoelsmatig ook het kindje dat er niet heeft mogen zijn.
Later kwam alles pas los bij mij, woede, ontzettende allesoverheersende woede over de oneerlijkheid van alles.
En ik heb het soms nog steeds, geen woede meer, maar het idee dat er nog een kindje bij had moeten zijn, het voelt nog steeds incompleet.

---

_{dat slaat natuurlijk nergens op maar ik weet niet hoe ik het beter kan verwoorden}

*Dikke knuf geeft*

Na mijn mola zwangerschap mocht ik een jaar lang niet zwanger raken. Na dat jaar was ik snel weer zwanger. Ook deze keer ging het mis, maar was het een "klassieke miskraam".

Toch voelde ons gezin niet compleet en probeerden we het nog voor 1 keertje. Ik was meteen zwanger!! Ook dit was geen zwangerschap waarbij ik op een roze wolk zat. ik bleek zwanger van een kindje met een open ruggetje. Met vol zorgen en tranen heb ik de zwangerschap uitgelopen en kregen we een zoon, Mink. Mink bleek vrijwel geen handicap aan zijn rug over te houden en kon een normaal leven hebben en opgroeien als een normaal gezond kind. Alleen Mink zijn longetjes bleken wel aanwezig te zijn maar eigenlijk niet ontwikkeld. Mink heeft dit niet gehaald en is na 20 uur overleden....

Na dit allemaal hadden we besloten geen kinderen meer te willen. Het was goed zo, we hadden er twee. tot ik overtijd was. Ik lette daar goed op, want ik zou weer met de pil beginnen. Alleen werd ik maar neit ongesteld. toch maar even testen voor de zekerheid.. ja hoor zwanger. Zielsgelukkig waren we, maar toch ook vreselijk bang. Bang voor herhaling, bang om nog een kind te verliezen. Op dit moment ben ik 33 weken zwanger van een "gezonde" knul. Maar nu begint toch de angst te komen. Ook al is er geen zichtbare afwijking.. er kan nog van alles gebeuren.....

-edit- vergeet ik toch helemaal dat wij voor al deze ellende een gezonde dochter hebben gekregen

[Dit bericht is gewijzigd door moussy op 15-07-2003 00:00]

quote:

---

Op maandag 14 juli 2003 23:56 schreef shmoopy het volgende:
Ik heb in mijn omgeving nu 3 keer meegemaakt dat een praktisch voldragen kindje het niet heeft gered, en lees dat hier ook weer.
Het lijkt me zo'n onpeilbaar verdriet, een kindje zo lang onder je hart te hebben gedragen en het dan niet mogen houden.
Dat zijn wel een heleboel scherpe kantjes.

---

[Dit bericht is gewijzigd door Spuuglokje op 15-07-2003 17:45]

quote:

---

Op maandag 14 juli 2003 22:23 schreef bop het volgende:
en mensen die eigenlijk niet in staat zijn om kinderen op te voeden doen het in een vloek en een zucht.

---

Ik ben zo'n type dat in een vloek en zucht zwanger raakt. Ik gooide de pil weg en een maand later was ik zwanger met een prachtige dochter als resultaat. Paar jaar later zelfde laken een pak. Dit kindje heeft niet geboren mogen worden helaas. Daar heb ik erg veel verdriet van gehad. Na deze miskraam was ik de maand erop weer zwanger. EN toen kreeg ik een fantastische zoon.

Naderhand bleek hoe het kwam dat ik zo vruchtbaar ben. Ik heb wel zes tot negen eisprongen in een periode. Kan ik ook niet helpen. Sterker nog, door alle bijbehorende ellende daarvan en omdat mijn baarmoederslijmvlies elke keer maar bleef opbouwen en opbouwen hetgeen resulteerde in regelrechte bloedbaden elke keer als ik ongesteld werd ben ik inmiddels al jaren mijn baarmoeder kwijt. En daarmee de kans op nog een kindje.

Ik heb geluk gehad daarmee, met het in een vloek en zucht zwanger worden.. Dat wil niet zeggen dat ik niet capabel ben om een kind op te voeden. Ik geef mijn kinderen erg veel liefde en aandacht. Het zijn dan ook geweldige kinderen! Allebei!!

Ik vind het bepaald generaliserend, zo'n uitspraak. Doet pijn, dus.

quote:

---

Op dinsdag 15 juli 2003 00:18 schreef ElizabethR het volgende:

Ik vind het bepaald generaliserend, zo'n uitspraak. Doet pijn, dus.

---

Nu zal het wel niet zo bedoeld zijn, maar ik heb toevallig ook een vriendin die 3 miskramen heeft gehad (nu inmiddels ook twee gezonde kids hoor) En dan is het best lastig dat het bij mij allemaal zo simpel ging, je durft er bijna niet over te praten dan.

quote:

---

Op dinsdag 15 juli 2003 00:18 schreef ElizabethR het volgende:

Ik erger me vreselijk aan deze uitspraak! (verhaal)

Ik vind het bepaald generaliserend, zo'n uitspraak. Doet pijn, dus.

---

quote:

---

Op dinsdag 15 juli 2003 11:52 schreef knofje het volgende:
Ik heb zelf een maand geleden een miskraam gehad. Mensen vinden dat mijn verdriet nu wel over moet zijn, aangezien ik "maar" 6 weken zwanger was. En het is ook niet te vergelijken met een bijna voldragen zwangerschap die dan toch fout gaat, dat weet ik wel, maar toch, je hebt er wel verdriet van.

---

Het is 11 augustus 1985 als ik weeën voel. Niet zo gek, het is tenslotte de uitgerekende dag dat ik moet gaan bevallen.
Prima zwangerschap trouwens, anders dan die van de 1e, maar dat is logisch

We gaan 'morgens nog lekker even naar het park, het is erg warm die dag, met de oudste (Quint, toen bijna anderhalf).

_{Het was onze keus om 2 kindjes kort op elkaar te krijgen, dat leek ons erg leuk, voor hen én voor ons.}

De wee/harde buik die ik in het park kreeg ging niet meer weg.
Het werd middag, en het was zo langzamerhand niet te harden.
Verloskundige gebeld, die had bezoek, zou wat later langskomen en op haar advies ging ik in bad, om de boel wat te laten ontspannen.
Het mocht niet baten en ik ging kapot van de pijn.
Dit was niet echt normaal dacht ik nog, en wij belden nogmaals de V.K.
Die zou er binnen een uur zijn, of het nog zolang kon wachten..., ja weten wij veel, we wachten af.

Maar met dat ik van het bad (inmiddels was het half 4 's middags) naar mijn bed wil lopen begin ik ongelofelijk te vloeien.
Alsof er een kraan open wordt gezet

We schrikken ons kapot en bellen met de VK dat ze NU moet komen.

Daarna gaat het allemaal heel snel, ze hoort door haar toeter geen hartslag van de baby, en samen met dat bloedverlies is het reden om de ambulance en de gynaecologie van het dichtsbijzijnde ziekenhuis te bellen.

Daar aangekomen, zetten ze de echo-machine op mijn buik.

De baby blijkt overleden te zijn, doordat de placenta spontaan is losgeraakt.

_{Als en als en als de VK meteen aktie had ondernomen...tja...laten we daar maar niet over speculeren}

Ik krijg een infuus, waarna onze baby om tien over 5 die middag levenloos wordt geboren.
Het is een meisje. Jamie

We houden haar een poosje vast, nemen afscheid van haar,ze gaat in badje en de artsen vechten daarna voor mijn leven omdat ik maar blijf vloeien

Op het nippertje is het allemaal met mij, zodanig dat ik niet eens naar de crematie van Jamie kan.
Te ziek en zwak

Het heeft me jaren gekost om dit een plek in mijn leven te kunnen geven.
Ook dit weer opschrijven allemaal doe ik bewust ietwat afstandelijk en vrij beknopt, maar alles helpt

quote:

---

Op dinsdag 15 juli 2003 17:49 schreef Bluezz het volgende:

Het heeft me jaren gekost om dit een plek in mijn leven te kunnen geven.
Ook dit weer opschrijven allemaal doe ik bewust ietwat afstandelijk en vrij beknopt, maar alles helpt

---

Zo zonde, al die kindjes die niet mogen leven... vooral als ze in principe gezond waren, zoals Jamie

Ik heb zelf 2 broertjes gehad met een open ruggetje, ze zijn 6 en 13 maanden geworden (40 jaar geleden konden ze nog niet veel doen voor kindjes met SB). Pas nu ik zelf een kind heb, begin ik een beetje te begrijpen hoeveel verdriet mijn ouders destijds hadden... _{De oudste is nooit thuis geweest, en ze weten niet eens waar hij begraven ligt - dat ging zo in die tijd. Van de jongste weten we het gelukkig wel}

quote:

---

Op dinsdag 15 juli 2003 17:49 schreef Bluezz het volgende:
En hier past mijn 2e bevallingsverhaal dus wél in.
Zie voor mijn eerste (en omdat het bij mij 2X goed gegaan is, daar binnenkort mijn 3e bevallingsverhaal)
Bevallingsverhalen.

Het is 11 augustus 1985 als ik weeën voel. Niet zo gek, het is tenslotte de uitgerekende dag dat ik moet gaan bevallen.
Prima zwangerschap trouwens, anders dan die van de 1e, maar dat is logisch

We gaan 'morgens nog lekker even naar het park, het is erg warm die dag, met de oudste (Quint, toen bijna anderhalf).

_{Het was onze keus om 2 kindjes kort op elkaar te krijgen, dat leek ons erg leuk, voor hen én voor ons.}

De wee/harde buik die ik in het park kreeg ging niet meer weg.
Het werd middag, en het was zo langzamerhand niet te harden.
Verloskundige gebeld, die had bezoek, zou wat later langskomen en op haar advies ging ik in bad, om de boel wat te laten ontspannen.
Het mocht niet baten en ik ging kapot van de pijn.
Dit was niet echt normaal dacht ik nog, en wij belden nogmaals de V.K.
Die zou er binnen een uur zijn, of het nog zolang kon wachten..., ja weten wij veel, we wachten af.

Maar met dat ik van het bad (inmiddels was het half 4 's middags) naar mijn bed wil lopen begin ik ongelofelijk te vloeien.
Alsof er een kraan open wordt gezet

We schrikken ons kapot en bellen met de VK dat ze NU moet komen.

Daarna gaat het allemaal heel snel, ze hoort door haar toeter geen hartslag van de baby, en samen met dat bloedverlies is het reden om de ambulance en de gynaecologie van het dichtsbijzijnde ziekenhuis te bellen.

Daar aangekomen, zetten ze de echo-machine op mijn buik.

De baby blijkt overleden te zijn, doordat de placenta spontaan is losgeraakt.

_{Als en als en als de VK meteen aktie had ondernomen...tja...laten we daar maar niet over speculeren}

Ik krijg een infuus, waarna onze baby om tien over 5 die middag levenloos wordt geboren.
Het is een meisje. Jamie

We houden haar een poosje vast, nemen afscheid van haar,ze gaat in badje en de artsen vechten daarna voor mijn leven omdat ik maar blijf vloeien

Op het nippertje is het allemaal met mij, zodanig dat ik niet eens naar de crematie van Jamie kan.
Te ziek en zwak

Het heeft me jaren gekost om dit een plek in mijn leven te kunnen geven.
Ook dit weer opschrijven allemaal doe ik bewust ietwat afstandelijk en vrij beknopt, maar alles helpt

---

Dapper van jou en de anderen om hier te posten.

Het betekent voor iedereen die het meemaakt een enorm groot persoonlijk verdriet/verlies/verwerking/drama.
Voor de moeder én de vader. Op hun geheel eigen manier.

En shmoopy, er zijn mensen bij wie het dubbel telt, dus dubbel rouw enzo.
Daar is niets tegen opgewassen behalve misschien een beetje de tijd.
Een beetje maar denk ik.

Ik heb ook na lopen denken over het wel of niet vertellen van je ervaringen.
Of het wel zo verstandig is, zeker met net (al dan niet heel moeilijk) zwanger geworden mensen hier.
Dat maakt het er niet makkelijker op.

Tegelijkertijd is het iets wat erbij hoort helaas.

_{Kan er een verbod op dit topic komen voor de zwangeren onder ons?}

quote:

---

Op dinsdag 15 juli 2003 18:01 schreef Rewimo het volgende:
Bluezz

Zo zonde, al die kindjes die niet mogen leven... vooral als ze in principe gezond waren, zoals Jamie

Ik heb zelf 2 broertjes gehad met een open ruggetje, ze zijn 6 en 13 maanden geworden (40 jaar geleden konden ze nog niet veel doen voor kindjes met SB). Pas nu ik zelf een kind heb, begin ik een beetje te begrijpen hoeveel verdriet mijn ouders destijds hadden... _{De oudste is nooit thuis geweest, en ze weten niet eens waar hij begraven ligt - dat ging zo in die tijd. Van de jongste weten we het gelukkig wel}

---

Daarna moest ze (ze had dus al mijn oudste zus, ook net anderhalf) van de artsen op vakantie!!!!! Helemaal in haar eentje een week weg.
Later heeft ze me wel eens verteld dat dat het ergste was wat ze in haar leven heeft meegemaakt.
Niet alleen de geboorte, hoe het ging maar ook het weggestuurd worden door die artsen.

Die waanzin en hoe ze er toen mee omgingen, echt verschrikkelijk

Voor degenen die het nodig hebben: sterkte!

Je hebt het eindelijk gedurft jouw verhaal hier op te schrijven. Volgende maand is het weer even moeilijk voor jou en mij op die datum, nu 18 jaar geleden voor jou.

_{ik ben er weer voor je dan}

En voor al die anderen die hier durven te posten en hun verdriet kwijt kunnen:

De data van mijn miskramen weet ik nog, maar die sluimeren gewoon voorbij. Ik zou nu niet weten hoe ik straks de dagen van de geboorte en de datum van het overlijden van mink door moet komen. Ergens hoop ik dat die ook zo voorbij floepen, maar ik weet gewoon dat dat niet gaat gebeuren.. ik weet alleen niet hoe ik in vredesnaam die 2 dagen door kan komen...

Ik haat het woord "miskraam".

Niks miskraam, je vrucht wordt verstoten of je kindje wordt dood geboren, niks misgekraamd dus.

quote:

---

Op woensdag 16 juli 2003 00:05 schreef moussy het volgende:
in het ziekenhuis noemen ze het een spontane abortie Daar krijg ik helemaal een kronkel van in mn maag.

---

Ik ben er nog verdomme van streek van, alleen al 18 jaar later het op te schrijven.
Ze moesten eens weten.

quote:

---

Op woensdag 16 juli 2003 00:32 schreef Bluezz het volgende:
Ik ben er nog verdomme van streek van, alleen al 18 jaar later het op te schrijven.
Ze moesten eens weten.

---

Nou kan er wel gedacht worden, waar ik me al niet druk om maak. Maar dat komt gewoon omdat dit soort dingetjes de enige dingetjes zijn waar je je nog druk óm kunt maken.

quote:

---

Op woensdag 16 juli 2003 00:44 schreef moussy het volgende:

Nou kan er wel gedacht worden, waar ik me al niet druk om maak. Maar dat komt gewoon omdat dit soort dingetjes de enige dingetjes zijn waar je je nog druk óm kunt maken.

---

Mink; Jamie en alle andere overleden kindjes hadden gewoon bij ons moeten blijven

quote:

---

Op woensdag 16 juli 2003 00:44 schreef moussy het volgende:

Nou kan er wel gedacht worden, waar ik me al niet druk om maak. Maar dat komt gewoon omdat dit soort dingetjes de enige dingetjes zijn waar je je nog druk óm kunt maken.

---

quote:

---

Op dinsdag 15 juli 2003 23:58 schreef moussy het volgende:
Het maakt inderdaad niet uit hoe "oud" je kind is dat je verliest. Ieder verlies is anders en op zijn eigen manier erg.

De data van mijn miskramen weet ik nog, maar die sluimeren gewoon voorbij. Ik zou nu niet weten hoe ik straks de dagen van de geboorte en de datum van het overlijden van mink door moet komen. Ergens hoop ik dat die ook zo voorbij floepen, maar ik weet gewoon dat dat niet gaat gebeuren.. ik weet alleen niet hoe ik in vredesnaam die 2 dagen door kan komen...

---

Misschien een rare vraag hoor, maar wat doe je eigenlijk met het vruchtje? Ik bedoel, als het een paar maanden oud is wordt het natuurlijk gecremeerd, maar kan dat ook met een vruchtje van 7 weken?

Bluezz, wat een triestigheid.

[Dit bericht is gewijzigd door miss_sly op 16-07-2003 22:44]

Een hele dikke knuffel zegt denk ik wat redelijk in de buurt komt..

* KNUF !!! *

Het deel dat er opeens veel mensen wegblijven/ anders gaan doen herken ik uit de verhalen van mijn ouders.
Ze hadden een peuterdochtertje die plots ziek werd.. toen ze in het ziekenhuis aankwamen was ze overleden.
Ze wisten niet wat de oorzaak was.. en plots vielen de kennissen bij bosjes af.....

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 11:31 schreef Mirage het volgende:
......en plots vielen de kennissen bij bosjes af.....

---

Maar ook mensen uit onverwachte hoek hebben ons erg gesteund hoor..:)

En tnxx voor jullie lieve reakties trouwens!

quote:

---

Op woensdag 16 juli 2003 22:25 schreef miss_sly het volgende:
toch maar niet...

---

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 11:31 schreef Mirage het volgende:
.....en plots vielen de kennissen bij bosjes af.....

---

Nogmaals wil ik jullie zeggen dat jullie je volgens mij perfect door de herinneringen en momenten heen hebben geholpen en helpen

R

Sterkte allemaal

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 13:30 schreef melonovy het volgende:

[..]

hmm, verdrietig Moussy, jammer dat ik niet meer bij je om de hoek woon, anders was ik je even komen knuffelen, nou bij deze:
[afbeelding]

---

Het ligt ook wel aan mezelf hoor, dat mn sociale leven op zn kont ligt. Ik ben enorm veranderd in de tijd van Mink.

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 15:44 schreef CarOnline het volgende:
Ik wens iedereen alle sterkte die men nodig heeft, en denk speciaal even aan jou Moussy, en aan Mink. Het is toch zijn eerste verjaardag en sterfdag binnenkort en ik hoop dat je de dagen een beetje goed doorkomt.

---

quote:

---

Op woensdag 16 juli 2003 19:16 schreef The_Lizard_Queen het volgende:
Vreselijk, al die kindjes die er niet mochten zijn.

Misschien een rare vraag hoor, maar wat doe je eigenlijk met het vruchtje? Ik bedoel, als het een paar maanden oud is wordt het natuurlijk gecremeerd, maar kan dat ook met een vruchtje van 7 weken?

---

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 18:17 schreef akkien het volgende:

[..]

daar ben ik eigenlijk ook wel benieuwd naar,
t lijkt mij dat je dat niet zomaar door de wc spoelt?
Maar begraven is dan toch een beetje vroeg...
Heeft iemand hier een antwoord op?

---

Er zijn ook mensen die het vruchtje zelf ergens begraven.

quote:

---

Op maandag 14 juli 2003 23:56 schreef shmoopy het volgende:
Ik wil er wel even aan toevoegen hoe ontzettend blij ik ben met mijn 2 jongens, want ik weet dat ik genoeg heb om dankbaar voor te zijn.

_{En iedereen hier is lief.}

Ik heb in mijn omgeving nu 3 keer meegemaakt dat een praktisch voldragen kindje het niet heeft gered, en lees dat hier ook weer.
Het lijkt me zo'n onpeilbaar verdriet, een kindje zo lang onder je hart te hebben gedragen en het dan niet mogen houden.
Dat zijn wel een heleboel scherpe kantjes.

---

TS: super dat het goed is gekomen! Geniet ervan!

klinkt misschien stom, een 21 jarige knul in dit topic, maar ik heb op de basisschool een meisje in de klas gehad dat ik goed kende, en die moeder heeft in totaal 5 miskramen gehad. Omdat ik vaak bij dat meisje kwam en ik die moeder ook kende, kwam het toch best dichtbij! je ziet hoe dat meisje op school komt en verdrietig tijdens kringgesprek dr verhaaltje doet.... daardoor kreeg ik altijd een brok van in me keell...

Rust zacht lieverds

quote:

---

Op woensdag 16 juli 2003 19:16 schreef The_Lizard_Queen het volgende:

Misschien een rare vraag hoor, maar wat doe je eigenlijk met het vruchtje? Ik bedoel, als het een paar maanden oud is wordt het natuurlijk gecremeerd, maar kan dat ook met een vruchtje van 7 weken?

---

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 18:50 schreef Spandexus het volgende:
De vrouw wordt ingeleid middels medicatie en de bevalling wordt opgewekt. Dit gebeurd uiteraard op de kraamafdeling. Je kunt je voorstellen wat het met je psyche doet, om over een afdeling te lopen vol plezier en euforische mensen, terwijl jouw kind dood is. Niks nieuw leven....gewoon dood.

---

quote:

---

Het gevoel van de moeder is niet eens in woorden uit te drukken.

---

quote:

---

Na de bevalling, meestal (ja, ik spreek helaas uit ervaring) wordt het kindje na een paar dagen opgehaald om toch even thuis te zijn. Je legt het in het al maanden klaar staande bedje. In plaats van warme kruiken om het kindje warm te houden, moet je nu koelelementen plaatsen om het kindje toonbaar te houden voor de crematie.

---

quote:

---

Jeroen 23.02.01
Linda 15.11.01

Rust zacht lieverds

---

Fijn dat je dit wilde delen.
Een papa in dit topic, echt heel goed van je.

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 18:50 schreef Spandexus het volgende:

Rust zacht lieverds

---

Wat een verschrikkelijke dingen moeten sommige mensen meemaken. Veel sterkte voor allemaal. Sterkte met alle gedachten, gevoelens en reacties.

Iedereen is hier erg begaan met iedereen die het moeilijk heeft, in welke vorm dan ook. En ook dat vind ik verschrikkelijk om te janken. Zo mooi.

Het lijkt me zo moeilijk om afscheid te moeten nemen van je kindje, voor je het hebt kunnen leren kennen. Zo oneerlijk allemaal...

[Dit bericht is gewijzigd door pascalheister op 18-07-2003 00:42]

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 19:25 schreef pascalheister het volgende:
gefeliciteerd, mijn moeder heeft voor mij ook nog 2 miskramen gehad.
wens je een gezond leven met haar toe.:)

---

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 19:48 schreef Bluezz het volgende:

[..]

Waar slaat dit op als ik vragen mag.

---

Maar komt gek over na al die andere niet zo positieve verhalen....

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 19:09 schreef Bluezz het volgende:
het heeft een enorme impact op de hele familie.
[..]

---

_{En Jerruh, dank je wel voor je lieve woorden.}

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 12:50 schreef moussy het volgende:

[..]

_{Ik heb het gelezen en was er stil van....}
[..]

---

Dit topic is heel verdrietig, maar zoals iemand al zei, ook erg mooi.
Ik had mijn verhaal eerst neergetikt, maar toch maar weggehaald...Toen ik het teruglas, vond ik het erg confronterend voor mezelf en ik vond het niet helemaal thuishoren hier. De meesten zijn inmiddels gelukkig gezegend met een kindje. Volgens sommige mensen is het toch mijn eigen keuze dat ik geen kindje heb of zal krijgen (moet ik maar doorzetten), en zou mijn verdriet over die ene heel korte zwangerschap en het verlies toch wel over moeten zijn, voor zover het al echt was, ik ben immers vrij kort erna gestopt met behandelen...

Ach, ik weet niet...jullie vormen hier een warm groepje dat zo lief en goed op elkaar reageert, en ik weet niet wat ik moet zeggen of hoe te reageren op jullie verhalen. Dus vond ik dat ik dan ook niets van jullie mag vragen...

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 21:14 schreef shmoopy het volgende:
Het rare is dat ik sinds dit topic gestart werd pas merk wat het nog met me doet.
Het spookt al dagen door m'n kop, ben van streek door wat ik heb gepost, en de verdrietige verhalen die ik hier lees, maar ik denk dat het wel goed is op een bepaalde manier.
Vanwege de omstandigheden heb ik er destijds niet veel mee gedaan, weggestopt en maar gewoon doorgegaan, maar bij vrijwel iedere nieuwe post hier zit ik weer in tranen.
Ondanks de pijn die het oproept denk ik dat het een belangrijk en goed topic is voor velen hier.

---

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 21:14 schreef shmoopy het volgende:
Het rare is dat ik sinds dit topic gestart werd pas merk wat het nog met me doet.
Het spookt al dagen door m'n kop, ben van streek door wat ik heb gepost

Ondanks de pijn die het oproept denk ik dat het een belangrijk en goed topic is voor velen hier.

---

Bovendien komt op mijn poli-werk de datum van 11 augustus akelig veel voor bij het afspraken maken voor patiënten

Het spookt en spookt door mijn hoofd, ik droom er weer van en ik voel me er niet prettig bij.

Ouders die hun kind roepen: Jamie! kom hier!
Waarom allemaal juist rond deze tijd

Zonder dramatisch te willen doen;

Niemand merkt het, maar ik voel het in de wond die nooit meer dicht zal gaan.

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 21:20 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Dit topic is heel verdrietig, maar zoals iemand al zei, ook erg mooi.
Ik had mijn verhaal eerst neergetikt, maar toch maar weggehaald...Toen ik het teruglas, vond ik het erg confronterend voor mezelf en ik vond het niet helemaal thuishoren hier. De meesten zijn inmiddels gelukkig gezegend met een kindje. Volgens sommige mensen is het toch mijn eigen keuze dat ik geen kindje heb of zal krijgen (moet ik maar doorzetten), en zou mijn verdriet over die ene heel korte zwangerschap en het verlies toch wel over moeten zijn, voor zover het al echt was, ik ben immers vrij kort erna gestopt met behandelen...

Ach, ik weet niet...jullie vormen hier een warm groepje dat zo lief en goed op elkaar reageert, en ik weet niet wat ik moet zeggen of hoe te reageren op jullie verhalen. Dus vond ik dat ik dan ook niets van jullie mag vragen...

---

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 21:20 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Dit topic is heel verdrietig, maar zoals iemand al zei, ook erg mooi.
Ik had mijn verhaal eerst neergetikt, maar toch maar weggehaald...Toen ik het teruglas, vond ik het erg confronterend voor mezelf en ik vond het niet helemaal thuishoren hier. De meesten zijn inmiddels gelukkig gezegend met een kindje. Volgens sommige mensen is het toch mijn eigen keuze dat ik geen kindje heb of zal krijgen (moet ik maar doorzetten), en zou mijn verdriet over die ene heel korte zwangerschap en het verlies toch wel over moeten zijn, voor zover het al echt was, ik ben immers vrij kort erna gestopt met behandelen...

Ach, ik weet niet...jullie vormen hier een warm groepje dat zo lief en goed op elkaar reageert, en ik weet niet wat ik moet zeggen of hoe te reageren op jullie verhalen. Dus vond ik dat ik dan ook niets van jullie mag vragen...

---

Sterkte, wat je nu al schreef klinkt alsof anderen je niet goed hebben begrepen. Dat is heel verdrietig, los van wat er nou precies aan de hand is (geweest). Hopelijk kunnen we laten zien dat wij je wel serieus nemen?

Natuurlijk blijft het verdriet om dat kindje-dat-had-kunnen-zijn, ook al ben je dolgelukkig met Chiara. Dat andere kindje is immers niet meer bij je, en dat had er ook moeten zijn

Mensen horen niet te verwachten dat je je verdriet maar opzij schuift, "want je hebt nu toch een ander kindje" Maar helaas doen sommigen dat wel...

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 21:33 schreef melonovy het volgende:

Ik heb een hele poos getwijfeld om dit topic te openen, omdat het misschien te confronterend zou zijn, misschien dat niemand er op zit te wachten om dit soort nare berichten te lezen en te delen met elkaar. ...

---

Ben erg blij dat jij 'ons' deze opening hebt gegeven, erg moedig en goed!

quote:

---

Ik ben erg emotioneel, ontroerd om de vele mooie en ook verdrietige reacties in dit topic.

---

Wat shmoopy schrijft is heel herkenbaar. Ik was ook erg van streek door hetgeen ik had getikt, maar ik heb de tekst weggehaald. Helaas, ik kon mijn verhaal gemakkelijk deleten, maar mijn geest en gevoel blijft er toch mee bezig. Hoewel het inmiddels 5 jaar geleden is, voelt het ineens weer erg pijnlijk. En eigenlijk wil ik het ook wel delen...

Toen ik stopte met de pil en ik alsmaar neit ongesteld werd, dacht ik eerst dat ik zo gelukkig was dat de eerste poging raak was. Alle tests waren negatief. Doktersbezoekje, menstruatie opwekken, nieuwe poging. Al gauw werd ik doorgestuurd naar de gyn. die constateerde dat ik PCO heb; een aandoening aan de eierstokken, waardoor follikels niet voldoende rijpen om een rijpe eicel vrij te laten komen. Met behulp van hormonen (clomid, later injecties) werd geprobeerd een follikel te rijpen met een goede eicel. Een paar keer per week ging ik naar de gyn. voor de nodige echo's, maar het wilde niet zo lukken. De juiste hoeveelheid hormonen inspuiten bleek nog niet gemakkelijk; meestal was het te weinig en de keer dat het genoeg was, bleek het teveel en had ik 'overstimulatie': 15-20 follikels die bezig waren te rijpen. Ook niet goed, dus stoppen met de behandeling maar weer.
Eindelijk, na 2 jaar behandelen, spuiten, pillen slikken, op en neer rijden naar het ziekenhuis, voelde ik het, ik wist het zeker: het was gelukt! De test bevestigde wat mijn lichaam me al had verteld: ik was zwanger! de gyn. was de eerste die me feliciteerde...wat was ik gelukkig! OP de een of andere manier had ik het gevoel dat het een meisje was, en dus praatte ik tegen haar, mijn meisje. Ik vertelde haar hoe gelukkig ik was, en hoe ik altijd mijn best zou doen om haar gelukkig te maken en haar te beschermen. Niets kon haar gebeuren, ze had mij immers!

Een paar dagen later al begon ik te vloeien. Het liefste wilde ik op bed gan liggen en hopen dat het op zou houden, dat ik mijn kindje zou mogen houden. Ik was zo boos op mijn lichaam dat mijn kindje zo had verraden; ik had beloofd haar te beschermen, en mijn lichaam gaf het op, deed het niet!

Tegen de tijd dat ik anders uitgerekend zou zijn, zat ik allen op een appartementje; mijn toenmalige partner kon er niet mee omgaan, of liever, ging er niet mee om. Net als veel andere mensen vond hij eigenlijk dat ik er teveel van maakte; het was maar zo kort geweest, eigenlijk meer een verlate menstruatie...zo had het voor mij niet gevoeld

Heel lang heeft de schaduw van mijn kindje met me meegeleefd. Dat klinkt heel raar, maar lange tijd is ze met me meegegroeid van een baby tot een goedlachse peuter. Op den duur heb ik daar afscheid van kunnen nemen...nu is ze er al een tijd niet meer.

De behandelingen en het verdriet om het verlies vond ik zo zwaar, dat ik besloten heb niet meer te behandelen; ik zal dus nooit een kindje hebben, alleen de geliefde en waardevolle herinnering aan dit kindje. ik weet dat mensen die dit weten, het eigenlijk dan ook maar mijn eigen schuld vinden dat ik kinderloos ben en zal blijven, en dat maakt het erover praten neit gemakkelijker...dus dat doe ik dan ook maar niet zo veel en meestal op een nogal 'zakelijke' informatieve manier...misschien dat ik daar een ander een beetje mee kan helpen.

Ik denk trouwens dat het voor velen herkenbaar is, dat meegroeien van je kindje, je denkt onwillekeurig toch af en toe: nu zou hij/zij zo oud zijn geweest enz.

Overigens vind ik je keuze om er niet meer aan te willen beginnen een heel moedige, en vergeet niet dat het altijd een goede is, want het was jouw keuze,
laat niemand daarover oordelen, die hebben jouw pijn niet gevoeld.

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 22:24 schreef miss_sly het volgende:
-knip- een zeeer indrukwekkend verhaal

---

Moedig dat jullie allemaal jullie verhalen en jullie verdriet durven te delen ik kan kan mij heel goed voorstellen dat alleen al het opschrijven ervan bij velen weer diepe wonden doet opengaan en veel verdiet veroorzaakt.

Snap dan ook heel goed dat een aantal van jullie weer dagenlang van slag zijn en er nachmerries aan overhouden.
Toch is het delen van die ervaring en er over praten/schrijven ook een deel van het, in sommige gevallen, nooit verwerkte of nooit meer weggaande trauma.

Ik heb diep respect voor jullie dat je het kunt opschrijven en wens jullie allemaal heel veel sterkte.

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 22:24 schreef miss_sly het volgende:
haar verhaal...

---

Sterkte meid!

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 22:47 schreef Pandorah het volgende:

Ik vind het dapper van je dat je je verhaal hebt opgeschreven! Iets wat in je lichaam groeit, kan jij alleen zelf ondervinden. En laat 'mensen' maar denken en zeuren... ze weten niet beter en jij wel!

Sterkte meid!

---

Natuurlijk heb ik veel verdriet gehad, vooral de eerste keer. De andere keren hield ik er al rekening mee. Natuurlijk had ik het gevoel dat mijn lichaam me in de steek liet, dat ikzelf gefaald had, vond ik het pijnlijk zwangeren te zien. Afscheid nemen van een droom, een verwachting, een leven dat had kunnen zijn, dat doet pijn. Maar in mijn gevoel waren die leventjes nog niet concreet genoeg om het verdriet te voelen dat je ervaart bij het overlijden van een persoon van wie je veel houdt. Het ergste was ik gekwetst door mensen die vonden dat ik helemáál geen recht had op verdriet, omdat je pas van een zwangerschap mag spreken na 13 weken. Tot die tijd zeurde je alleen om aandacht, of was het zelfs dubieus of je echt zwanger was geweest.

Die drie miskramen waren op rij, de vierde keer was ik weer zwanger en toen ging het wèl goed. Inmiddels is mijn dochtertje een maand oud. Vanaf de twaalfde week, toen ik haar zag zwaaien op de echo, en vooral vanaf het moment dat ik haar voelde bewegen, was ze voor mij een echt persoon. Als het toen was misgegaan was mijn verdriet heel anders en veel zwaarder en concreter geweest denk ik.

Overigens respecteer ik iedereen die het anders heeft ervaren dan ik. Ik was zelf wel verbaasd over hoe nuchter ik ermee omging. Ik kan me enorm voorstellen dat ook het verlies van een jong vruchtje enorm veel concreet verdriet kan opleveren, zeker als je lang hebt moeten wachten op een zwangerschap.

Praten over wat erger is vind ik altijd zinloos in dit soort gevallen. Verdriet en pijn zijn niet met elkaar te vergelijken en over leed kun je niet wedijveren. Maar de verhalen van Bluezz, Shmoop, Spandexus en Moussy (waarmee ik "live" heb meegeleefd) bezorgen mij echt kippenvel. Wat kan het leven soms gruwelijk oneerlijk zijn.

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 22:24 schreef miss_sly het volgende:
De behandelingen en het verdriet om het verlies vond ik zo zwaar, dat ik besloten heb niet meer te behandelen; ik zal dus nooit een kindje hebben, alleen de geliefde en waardevolle herinnering aan dit kindje.

---

Het doet erg veel pijn, maar het is ook goed dat ik het eindelijk weer eens heb geuit. Ik geloof toch dat ik het niet zo heb verwerkt als ik mezelf (en de rest van de wereld) wijsmaak. Of misschien is het een tijdelijke inzinking. Of misschien blijft het altijd zo.

En nu ga ik naar bed; ik ben ineens doodop

Ik denk aan jullie en alles wat hier verteld is

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 23:10 schreef miss_sly het volgende:
Zoals ik al zei: jullie zijn allemaal lief

Het doet erg veel pijn, maar het is ook goed dat ik het eindelijk weer eens heb geuit. Ik geloof toch dat ik het niet zo heb verwerkt als ik mezelf (en de rest van de wereld) wijsmaak. Of misschien is het een tijdelijke inzinking. Of misschien blijft het altijd zo.

En nu ga ik naar bed; ik ben ineens doodop

Ik denk aan jullie en alles wat hier verteld is

---

Na een paar jaar in het mediche circuit (en daar hebben ze gelukkig de oorzaak van het misgaan ontdekt, anders had iedere zwangerschap in een miskraam geëindigd) werd mijn vrouw een week voordat de IVF behandeling zou starten spontaan zwanger.

De zwangerschap was een hel (ondanks de berg medicijnen heeft de placenta het toch begeven na 30 weken) maar na een zware bevalling en een zware couveusetijd hebben we dan toch een prachtige dochter. Van nummer twee waren we in een poep en een scheet zwanger (ik snap het nog steeds niet) en na weer een hele nare zwangerschap werd nummer 2 op tijd en kerngezond geboren. Hoewel we nu ons handen dichtknijpen met de meiden besef ik me iedere dag dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is om kinderen te krijgen en te hebben, en ook die miskramen hebben een plekje in ons leven, en je denkt nog vaak van "als.........."

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 19:19 schreef Rewimo het volgende:
Spandexus, wat een verdrietig verhaal... Hebben jullie nog meer kinderen, buiten Jeroen en Linda? Ik krijg uit je verhaal de indruk dat jullie slecht opgevangen zijn in het ziekenhuis, of is dat niet zo?

Het lijkt me zo moeilijk om afscheid te moeten nemen van je kindje, voor je het hebt kunnen leren kennen. Zo oneerlijk allemaal...

---

Vwb afscheid nemen. Het drama houdt niet op in het ziekenhuis. Je wil een verzorgde crematie en je koopt in een speelgoedzaak een kleine houten bolderkar om de kleine in te leggen. Dit ipv een kistje. Zegt de verkoopster nog "Veel plezier ermee" Hoewel ze nooit kon beseffen waarvoor het zou dienen, snijdt het diep in je hart en maak je je snel uit de voeten. Nog je tranen verbijtend loop je een stoffenzaak binnen om stof uit te zoeken voor het lakentje. Vraagt de verkoopster "Waar gaat U het voor gebruiken?" Uitgelegd dat het voor m'n overleden zoontje ging. De verkoopster niet meer terug gezien.
Voor mijn overleden dochter hebben we samen een kistje gemaakt en groen geschilderd met lelies en lieveheersbeestjes erop geplakt. Ondanks dat we nu een gezonde dochter hebben, besef ik me, dat het me nog steeds veel pijn en moeite kost om dit neer te zetten. Pijn slijt, maar het verdriet blijft.

quote:

---

Op vrijdag 18 juli 2003 00:11 schreef Spandexus het volgende:
mooi, maar verdrietig verhaal

---

quote:

---

Op donderdag 17 juli 2003 19:48 schreef Bluezz het volgende:

[..]

Waar slaat dit op als ik vragen mag.

---

2 jaar geleden was een bevriend stel van ons zwanger van hun eerste kindje. Met 28 weken zwangerschap werd er geconstateerd dat de baby een groeiachterstand had. Helaas kreeg de as. mama vrijwel meteen daarna een zeer ernstige zwangerschapsvergiftiging die overging in HELPP. Om de mama te redden moest de zwangerschap afgebroken worden, maar mama's conditie was zo slecht dat ook daar haken en ogen aan kleefden.
Op een gegeven moment werd er toch besloten tot opwekken, maar nog voordat dat geregeld kon worden braken de vliezen en kondigde de baby zichzelf aan. Dit was voor de ouders een grote troost omdat het kindje dus blijkbaar zelf ook doorhad dat het niet goedging en dat ze dus niet 'actief' de zwangerschap beeindigd hebben. Van te voren was al duidelijk gemaakt dat de baby de bevalling niet zou overleven, en dat is dus ook gebeurd.
Ik zal nooit meer vergeten hoe de papa mij belde en met trots en tranen in zijn stem zei: 'We hebben een dochter, en ze is zo mooi'. Nog heel even dacht ik, zou ze het dan toch gehaald hebben?, maar toen besefte ik dat idd, ook al leefde ze niet, het was wel hun dochter.
Een paar dagen later is ze in besloten kring begraven en ik ben dankbaar dat ik daar ook bij mocht zijn, om die bijzondere ervaring te mogen delen.
Maar mijn god, het verdriet en de pijn van die 2 mensen, dat sneed echt door mijn ziel. Het zijn beelden die op mijn netvlies staan en nooit meer zullen verdwijnen. Toen realiseerde ik me pas echt, dat je vanaf de eerste dag van een zwangerschap van je kind kan houden en dat de duur en wel of niet voldragen en wel of niet leven daar niets aan af doet. De pijn is even groot.
_{Inmiddels hebben zij een dondersteen van een zoontje van 1 jaar, maar de eerste wordt niet/nooit vergeten}

2 maanden geleden heeft mijn zusje een miskraam gehad. Althans, ze was 9 weken zwanger en ging heel vrolijk samen met manlief voor de 1e echo. Deze was vroeg ivm een vakantie. Toen de echo-mevrouw het apparaat op haar buik zette zei ze gelijk: 'wat ik zie is niet goed'. Het was een zogeheten 'windei'. Er was wel een vruchtzak met water, maar het vruchtje was er niet. Waarschijnlijk is het vruchtje al na een paar dagen gestopt met ontwikkelen, maar is er niet een natuurlijke miskraam in gang gezet. Mijn zusje heeft toen een currettage gehad.
Ik was in de zevende hemel toen ze me vertelden dat ze een kindje zouden krijgen: ik zou tante worden! Ik heb dus ook wel even een potje staan janken toen ik hoorde dat het dus niet zo zou zijn deze keer.

Inmiddels heb ik op het internet vele verhalen gelezen op sites als de 'lieve engeltjes' en ik heb zo ongelofelijk veel *respect* voor alle mensen die dit soort dingen hebben meegemaakt en toch op de een of andere manier door gaan met het leven.

voor iedereen die het nodig heeft.

Wij hebben verleden jaar ook ons eerste kindje verloren na 12 weken, op 18 juli. Ik, als man zijnde, heb daar de weken/maanden daarna redelijk nuchter rondgelopen met de gedachte dat de natuur had ingegrepen en dat het allemaal wel goed was. Nu, een jaar later, vele pogingen via Clomid sessies, follikeltracing etc. die hopeloos leken begint er op emotioneel vlak het e.e.a. te veranderen, en ik denk steeds vaker in de trant van "...hoe zou het zijn geweest....etc.." en komen bij mij de tranen pas.

Maar.... afgelopen vrijdag, 18 juli (!!), onze eerste echo gehad en een prachtig klein stipje gezien dat krachtig aan het slaan was! We kunnen ons geluk niet op! Het is pas 8 weken, maar het gevoel zegt ons nu dat alles goed gaat komen!!

quote:

---

Op maandag 21 juli 2003 12:22 schreef QweetNix het volgende:
Brandende ogen na het lezen van dit alles... Sterkte aan iedereen!

Wij hebben verleden jaar ook ons eerste kindje verloren na 12 weken, op 18 juli. Ik, als man zijnde, heb daar de weken/maanden daarna redelijk nuchter rondgelopen met de gedachte dat de natuur had ingegrepen en dat het allemaal wel goed was. Nu, een jaar later, vele pogingen via Clomid sessies, follikeltracing etc. die hopeloos leken begint er op emotioneel vlak het e.e.a. te veranderen, en ik denk steeds vaker in de trant van "...hoe zou het zijn geweest....etc.." en komen bij mij de tranen pas.

Maar.... afgelopen vrijdag, 18 juli (!!), onze eerste echo gehad en een prachtig klein stipje gezien dat krachtig aan het slaan was! We kunnen ons geluk niet op! Het is pas 8 weken, maar het gevoel zegt ons nu dat alles goed gaat komen!!

---

quote:

---

Op maandag 21 juli 2003 15:32 schreef Bluezz het volgende:

[..]

Heel erg gefeliciteerd, en hou dat gevoel van vertrouwen vast!!!

---

quote:

---

Op maandag 21 juli 2003 16:35 schreef melonovy het volgende:

[..]

..... En het is goed gekomen, en bij jou zal het ook goed komen!

---

quote:

---

Op maandag 21 juli 2003 12:22 schreef QweetNix het volgende:
Maar.... afgelopen vrijdag, 18 juli (!!), onze eerste echo gehad en een prachtig klein stipje gezien dat krachtig aan het slaan was! We kunnen ons geluk niet op! Het is pas 8 weken, maar het gevoel zegt ons nu dat alles goed gaat komen!!

---

quote:

---

Op maandag 21 juli 2003 17:18 schreef Rewimo het volgende:

[..]

Wat heerlijk voor jullie Gefeliciteerd

---

- de algemene: ach gelukkig was het nog niet zo ver, dus zo erg is het niet.
en : ach je bent nog jong, je kunt nog zo veel kinderen krijgen

- mijn baas: wie weet wat voor gedrocht het geworden zou zijn. (weet je dat ik nachtmerries heb gehad over kinderen met de vreselijkste afwijkingen na die opmerking?)

- de gynaecoloog: je hebt in ieder geval bewezen zwanger te kunnen worden

-mijn moeder: jij bent dan wel je kind kwijt, maar ik ben mijn man kwijt, dat is veel erger (mijn vader was het jaar daarvoor overleden)

quote:

---

Op dinsdag 22 juli 2003 10:50 schreef lady-wrb het volgende:
het is verbazend wat een vreemde reakties je kunt krijgen als je een miskraam hebt gehad.

---

Bij het overlijden van Mink,

-Zo,nu alles vergeten, tis klaar (zelfde persoon trouwens) Hoe kan je je kind dat geboren is, dat dat bestaan heeft vergeten .....

En wat ik heel erg vervelend vond als een ander dat tegen me zei, Het is maar beter zo..... Voor wie? Voor het kind? Voor de ouders, die hun kind kwijt zijn? Voor het zusje? Voor wat? Peter en ik hebben het wel eens tegen elkaar gezegd, maar wij hebben er met onze neus boven op gestaan, wij hebben alle pijn,zorgen en ellende meegemaakt. Misschien is het idd wel beter zo, maar dat zullen we nooit weten.

quote:

---

Op dinsdag 22 juli 2003 10:50 schreef lady-wrb het volgende:
het is mij ook overkomen. ondertussen alweer meer dan 10 jaar geleden, maar vergeten doe ik het nooit.
na een paar jaar dokteren eindelijk zwanger. na een paar weken met gierende buikpijn naar het ziekenhuis en meteeen spoedopname. men dacht dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was.
ik wil het eigenlijk niet over de details van de miskraam hebben, maar over de vreemde reakties van de omgeving. het is verbazend wat een vreemde reakties je kunt krijgen als je een miskraam hebt gehad.

- de algemene: ach gelukkig was het nog niet zo ver, dus zo erg is het niet.
en : ach je bent nog jong, je kunt nog zo veel kinderen krijgen

- mijn baas: wie weet wat voor gedrocht het geworden zou zijn. (weet je dat ik nachtmerries heb gehad over kinderen met de vreselijkste afwijkingen na die opmerking?)

- de gynaecoloog: je hebt in ieder geval bewezen zwanger te kunnen worden

-mijn moeder: jij bent dan wel je kind kwijt, maar ik ben mijn man kwijt, dat is veel erger (mijn vader was het jaar daarvoor overleden)

---

Ik snap wel dat het goed bedoeld is, maar er zijn vrees ik veel mensen die wel een zwangerschap meemaken, en toch nooit een kindje zullen hebben...

quote:

---

Op dinsdag 22 juli 2003 14:39 schreef lady-wrb het volgende:
t is denk ik maar hoe je het brengt.
ik kon de desbetreffende gynaecoloog wel een ram verkopen!
ik was dan wel zwanger geweest, maar werd meteen weer onder aan de wachtlijst gezet. had ik niet zwanger geworden, had ik gewoon weer de volgende hormoonkuur gekregen.

---

natuurlijk ligt het eraan hoe je het brengt, maar toch....zwanger kunnen worden betekent toch feitelijk nog niets? Het is niet voor niets dat ze bijv. bij Freya een aparte 'afdeling' hebben die "Samen Verder" heet....

(Ik weet niet of dit hier op z'n plaats is..)
Vanavond op Net5 om 22:20: Losing Layla

Een erg aangrijpende documentaire over het verlies van een kind.
Wees gewaarschuwd, het is erg confronterend en dus niet voor iedereen geschikt. Wel erg mooi is om te zien op wat voor manier deze mensen met dit inmense verlies omgaan en het een plek proberen te geven.

Wat betreft die opmerkingen van andere mensen: ik was ongeveer 8 weken zwanger toen het mis ging. Ik had het aardig wat mensen verteld, omdat ik zo blij was. Omdat ik in een dorp woon, gaat het nieuws redelijk rap rond. Toen ik later aan mensen moest vertellen dat het mis gegaan was, kreeg ik ook dat soort opmerkingen. "O, gelukkig maar, want wie weet wat er uitgekomen was".....

Streep hun naam niet door.
al zijn zij tot stof vergaan.
Streep hun naam niet door.
alsof ze nooit hebben bestaan.
't liefste wat ik heb bezeten,
't toekomstbeeld van mijn bestaan.
Vraag me niet om dat te vergeten.
en gewoon weer door te gaan.
Want ik wil weer verder leven.
maar ik weet niet hoe dat moet.
'k hoor bij hen die achterbleven.
Overleven dat vergt veel moed.
Streep daarom hun naam niet door.
Noem hun naam en laat me weten,
dat ook jij niet zult vergeten.
Zo alleen kan ik verder gaan.

Bij de volgende gedichtjes zie ik mijn zwager met het kistje de trap afkomen om Max te gaan begraven, het intense verdriet op zijn gezicht. Op dat moment brak er (weer) iets in me en ik zag bij mijn zus hetzelfde gebeuren.

Mijn God
hier sta ik nu
klaar voor vertrek
ik weet niet
of ik het wel red
ik ga mijn kleine lief
begraven

*********************

We liepen samen
over het groene gras
met het kleine kistje
in de zon
om je te begraven
op een plekje
dat niet mooier kon
er waren bloemen
héél veel bloemen
en vogels die zongen
hun hoogste lied
en wij?
wij zagen en hoorden
het niet

_{Van het middelste gedicht heb ik slechts de eerste regels neergezet omdat die me het meest zeggen.}

ik zit hier met een brok in mijn keel, ik weet niet wat ik verders moet zeggen alleen maar heel veel sterkte voor iedereen

Wat is dat aangrijpend als je je (ongeboren) kind verliest

Heel veel sterkte aan iedereen die dit overkomen is!

quote:

---

Op donderdag 24 juli 2003 18:43 schreef Rewimo het volgende:
Wat een mooie gedichtjes, Sombie, ik krijg er ook tranen van in mijn ogen. Toen Mink van Moussy overleed, heb ik voor hem ook een gedicht geschreven. Als Moussy het goed vindt, wil ik het hier wel plaatsen (of misschien wil ze het zelf wel doen).

---

Ga ik nog even wat andere gedichtjes hier neer zetten die mij persoonlijk aanspraken.

Tijdens mijn zwangerschap zag ik dit gedichtje in een blaadje staan. Tranen met tuiten dat ik het las. Ik heb het uitgescheurd en meteen in mijn knip gedaan. Dat wij op de dag van overlijden naar huis zijn gegaan is het pas weer uit mijn knip gekomen en hebben we besloten het op het kistje van Mink te schrijven.. en Peter heeft het voorgedragen.

Een gevecht, een zware strijd
vol hoop, kracht en
onzekerheid.

Momenten van verdriet,
vechtend tegen een traan
kon jij nog steeds
het leven aan.

Toen al dat vechten
niet meer mocht baten,
hebben wij jou
los moeten laten....

Dat mijn zwager het klote bericht van Mink te horen kreeg zat hij in de trein... waar dit uit zijn pen kwam.

Eén dag in een mensenleven.
Wat is nu één dag?
Voor jou je hele leven.
Je hebt alles gegeven.
Eén dag van vreugde en verdriet.
alles wat je hebt gedaan hielp niet.
Nu ben je alleen nog in ons hart.
Niet voor één dag, maar voor één mensenleven.

Na de uitvaart zijn we bij mijn oma een koppie koffie gaan doen met beschuit met muisjes. Ik had een boekje mee en vroeg diegene die er waren er wat in te zetten. Ik vroeg het ook aan mijn zwager,of hij zijn gedichtje er in wilde zetten. Hij kwam met een ander gedichtje, wat gewoon precies omschreef zoals wij ons voelden.

Soms is het leven kut,
Soms is het leven mooi....

Nu is het leven kut,
Maar eens is het weer mooi.....

Mijn zwager had van te voren gevraagd of wij eisen stelden aan de kleding die tijdens de uitvaart werd gedragen. Nee, we wilden dat iedereen kwam, zoals hij zich voelde of wat hij of zij gewoon aan wilde. dat hij binnen kwam bij ons thuis kon ik tussen de tranen door even heerlijk lachen. Hij had een shirt aan waar op stond Ik heb een BKD.. waar onder stond in kleine letterjes Bijzondere Kut Dag!! Heerlijk, in zn korte broek en gewoon op zn slippers.

Dit is een gedicht dat ik naderhand van iemand heb gekregen en wat precies mij omschrijft, zoals ik me voel tegenover de mensen die me niet willen of kunnen begrijpen.

Verdriet verandert jezelf.
Verdriet doet je
anders horen,
anders zien,
anders waarnemen,
anders voelen.
Verdriet maakt je gevoeliger.

Verdriet verandert je contacten,
je levenszin,
je levensverwachting.
Verdriet verandert je interesses.
Verdriet verandert de mensen om je heen.

Verdriet maakt je vergeetachtig soms,
maar nooit vergeet je wie eens
jou leven anders maakte,
hoop, zin en levenslust gaf,
een nieuwe kleur.

Verdriet verandert ook zelf.
Zwaar als het kan zijn, loodzwaar
bijna niet te verdragen
kan het anders worden,
lichter soms,
maar nooit vergeet je wie eens
jou leven anders maakte.

Verdriet kun je niet alleen verdragen.
Verdriet kan anders worden,
als er mensen meedragen...

Negen maanden lang een kanjer
Een vechter, we leefden met je mee
Nu ben je geboren
Maar je blijft niet bij ons...

Al die maanden was je er al
Je mama, papa en zusje,
Ze houden zo van jou
Maar je blijft niet bij ze...

Het verdriet is groot
Om wat je had kunnen zijn
We mogen je niet leren kennen
Want je blijft niet bij ons...

Toch zul je voortleven
In al die harten van de mensen
Die al voor je geboorte van je hielden
Ook al blijf je niet bij ze...

Rust zacht lieve Mink,
Geboren als engeltje
Te mooi om waar te zijn
Ergens... blijf je bij ons...

quote:

---

Op donderdag 24 juli 2003 22:18 schreef Rewimo het volgende:
*zucht*

---

Ik heb zelf niks uit mijn vingers gekregen, maar dit blijft 1 van mijn favoriete gedichten die speciaal voor Mink zijn geschreven

Ik móest het gewoon schrijven, het kwam ergens diep in mij vandaan

_{Ik kan zoiets ook alleen maar als ik heel emotioneel ben}

--------------------------------------------------------------------

Nu jij niet meer op deze wereld bent,
vraag ik me af hoe het jou vergaat,
hoe is het leven in de hemel,
ik neem maar aan dat deze bestaat.

Kun je daar jezelf ontplooien,
ben je daar gelukkig en vrij,
heb je vrienden en vriendinnetjes,
ben je daar nu ook zo blij?

Wij die achterblijven,
zoeken een oplossing voor die vraag,
konden we je maar eens opzoeken,
O, wat willen we dat graag.

Ik hou van je lieve Mink
Papa

[Dit bericht is gewijzigd door Noayla_ op 24-07-2003 22:52]

Noayla ik ben helemaal stil van je verhaal. Ik weet niet wat ik moet zeggen.....

quote:

---

Op donderdag 24 juli 2003 22:54 schreef Noayla_ het volgende:
Ik schrik er toch een beetje van dat ik m'n verhaal hier heb neergezet, heb het toch maar weer weggehaald.

---

quote:

---

Op donderdag 24 juli 2003 22:54 schreef Noayla_ het volgende:
Ik schrik er toch een beetje van dat ik m'n verhaal hier heb neergezet, heb het toch maar weer weggehaald.

---

Ik heb zelf 3 vroege miskramen gehad en vond dat al een onmenselijk verdriet, maar ik wil de mensen hier nog even een hart onder de riem steken, zulke verliezen zijn bijna niet te omschrijven.

quote:

---

Op donderdag 24 juli 2003 23:16 schreef Black_Crow het volgende:

Ik hoop het maar. Onze gedachten zullen die dagen bij een jaar terug liggen maar we moeten maar zien hoe dat gaat.

---

quote:

---

Op donderdag 24 juli 2003 23:11 schreef yavanna het volgende:
Gisteren voor het eerst sinds tijden weer enorm gehuild, bij het zien van de reportage, Losing Layla.
Heel confronterend indrukwekkend en ergens toch ook mooi om te zien hoe de mensen afscheid namen van deze kleine meid.

Ik heb zelf 3 vroege miskramen gehad en vond dat al een onmenselijk verdriet, maar ik wil de mensen hier nog even een hart onder de riem steken, zulke verliezen zijn bijna niet te omschrijven.

---

quote:

---

Op donderdag 24 juli 2003 23:29 schreef buzzer het volgende:

[..]

Ik vond dat hartverscheurend wat daar gebeurde. Ik ging van binnen een klein beetje dood, en ik hoef er maar aan te denken en de tranen wellen weer op. Ik heb er gewoon geen woorden voor

---

quote:

---

Op donderdag 24 juli 2003 23:16 schreef Black_Crow het volgende:
Ik praat zo nu en dan nog steeds over Mink. Vooral een paar collega's zijn zeer geintereseerd in mijn gezin en het leven na het verliezen van een kind. Binnen enkele weken moet mijn vrouw voor de 3e keer bevallen. Waar ik als trotse vader het meeste tegen op zie is de echo die op Maandag 11-08-'03 gemaakt wordt. 11-08-'03 is de overlijdens dag van mink. Ik zie nu heel erg tegen 10 en 11 augustus op maar misschien gaan die dagen wel heel makkelijk aan ons voorbij.
Ik hoop het maar. Onze gedachten zullen die dagen bij een jaar terug liggen maar we moeten maar zien hoe dat gaat.

---

quote:

---

Op donderdag 24 juli 2003 23:16 schreef Black_Crow het volgende:
Ik praat zo nu en dan nog steeds over Mink. Vooral een paar collega's zijn zeer geintereseerd in mijn gezin en het leven na het verliezen van een kind. Binnen enkele weken moet mijn vrouw voor de 3e keer bevallen. Waar ik als trotse vader het meeste tegen op zie is de echo die op Maandag 11-08-'03 gemaakt wordt. 11-08-'03 is de overlijdens dag van mink. Ik zie nu heel erg tegen 10 en 11 augustus op maar misschien gaan die dagen wel heel makkelijk aan ons voorbij.
Ik hoop het maar. Onze gedachten zullen die dagen bij een jaar terug liggen maar we moeten maar zien hoe dat gaat.

---

Misschien is het juist wel heel mooi dat de echo van Zo valt op de sterfdag van Mink. Het is onvergelijkbaar, maar ik verloor een dierbare tante (en tevens de moeder van mijn -inmiddels- broers) vlak voor de geboorte van mijn nichtje. In mijn familie beschouwen we die gebeurtenissen een beetje als verbonden. Net of mijn nichtje iets van mijn tante en de herinnering aan haar in zich meedraagt. Hoe anders Zo ook zal zijn dan Mink -en ik weet ook dat jullie hem ook als een volledig ander kind zien en ervaren- een stukje Mink en een herinnering aan Mink zal hij altijd met zich meedragen. Ik denk niet dat dat verkeerd hoeft te zijn, zolang hij niet als vervanging wordt gezien. Mous schetste eens het beeld van een grote broer die over de schouder van Zo meekijkt, dat lijkt me iets prachtigs om te geven aan een kind. Zijn eigen persoonlijke beschermengel. Die overlappende datum kun je dan ook als iets heel bijzonders zien. Een afscheid en een welkom. Hoe Mink zich verbindt met Zo.
Veel sterkte die dagen, het moet onmenselijk moeilijk zijn.

_{is het trouwens toeval dat ik vandaag in allerlei programma's beland waar kinderen doodgaan. Eerst ziekenhuisverhalen, nu Oprah. En het boek dat ik las -normaal een hele lollige schrijver- eindigt ook al met de dood van een kind. En Voyeur maar preventief zappen omdat hij bang is dat ik anders weer net zo ga huilen als gisteren.}

[Dit bericht is gewijzigd door phileine op 25-07-2003 00:06]

quote:

---

Op donderdag 24 juli 2003 23:43 schreef jessie het volgende:

[..]

Ik kan me zo voorstellen dat een echo juist op die datum vreselijk confronterend en moielijk zal zijn. Zouden jullie niet kunnen vragen om de echo te vervroegen?
Zo logisch dat je die dagen bij Mink stil zal staan (als er al een dag voorbij gaat dat je dat niet doet!!!)

---

quote:

---

Op vrijdag 25 juli 2003 15:39 schreef Black_Crow het volgende:

[..]

Misschien is het juist wel goed voor ons om op die dag een teken van leven te zien. Het zal waarschijnlijk dan ook wel meteen de laatste keer zijn dat er een echo gemaakt zal worden. Het eerst volgende bezoek wat we daarna bij het ziekenhuis hebben zal waarschijnlijk de bevalling zijn.
We zullen het die 2 dagen moeilijk hebben maar het kan ons ook juist helpen om de dag door te komen.

---

Dit is gewoon hét leven, dood en nieuw leven... en daar zullen we toch aan moeten gaan wennen.

quote:

---

Op vrijdag 25 juli 2003 19:59 schreef moussy het volgende:
Zelf vind ik het wel prettig om die dag een echo te hebben. Het is allemaal al zo eng en onzeker, dat ik liever even gluur in mijn buik om zeker te zijn dat Zo nog lekker zit.

Dit is gewoon hét leven, dood en nieuw leven... en daar zullen we toch aan moeten gaan wennen.

---

Ik kan me goed voorstellen dat je graag even een blik op Zo wilt werpen De bevestiging dat het deze keer wèl allemaal goed gaat

Ben er i.i.g. erg mee bezig, misschien door dit topic, misschien door steeds maar patiënten die afspraken willen maken op 11 augustus dit jaar, ik weet het echt niet.

Meisjes die zich opdringen.
Meisjes van 11 augustus 1985.
Wat een kutjaar.
Wat een goed jaar.

Af en toe móet ik het draaien.
Is'nt she lovely van Stevie Wonder, op haar crematie gedraaid, zonder mij

quote:

---

Op dinsdag 29 juli 2003 22:40 schreef Bluezz het volgende:
Is'nt she lovely van Stevie Wonder, op haar crematie gedraaid, zonder mij

---

quote:

---

Op dinsdag 29 juli 2003 22:55 schreef moussy het volgende:
Ik vind dat zo vreselijk verdrietig om te lezen dat je niet bij de crematie kon zijn van je eigen meisje. Is er ook niemand die het voor je gefilmd heeft? Dat zou niet veel veranderen bedenk ik me tijdens het tikken....

---

Hij voelde zich toen erg betrapt.

Wij hebben alles vast laten leggen door een professionele cameraman. Ik kan de vdeoband niet eens bekijken Maar ja, nou was ik er wel bij....

quote:

---

Op dinsdag 29 juli 2003 23:07 schreef moussy het volgende:
ah gos...

Wij hebben alles vast laten leggen door een professionele cameraman. Ik kan de vdeoband niet eens bekijken Maar ja, nou was ik er wel bij....

---

quote:

---

Op dinsdag 29 juli 2003 23:13 schreef CartWOman het volgende:
Lieve dames... heel veel sterkte.

---

Ik heb eigenlijk hier niets t ezeggen, maar alles achter elkaar doorlezen is wel heel erg moeilijk; er spreekt teveel emoties in de verhalen en ik kan het zelf ook niet droog houden

Ik wens iedereen hier het allerbeste toe en ik vind het heel knap dat jullie hierin durven te posten!

Het hoort niet om ze schoon en gewassen uit een kast te halen en het hoort niet om ze opgevouwen in je handen te hebben!!

Ze hadden opgefrommeld in een doos achter op zolder moeten liggen!! Met van die gele melkvlekken die er door het liggen weer in gekomen zijn!!

Als ik me straks nog zo voel, flikker ik alles weg en koop ik gewoon alles nieuw!! Bah, dr had in een Minkie in moeten zitten, het had niet in de kast mogen liggen.

quote:

---

Op woensdag 30 juli 2003 13:53 schreef moussy het volgende:

Bah, dr had in een Minkie in moeten zitten, het had niet in de kast mogen liggen.

---

Heel veel sterkte allemaal...

quote:

---

Op woensdag 30 juli 2003 13:53 schreef moussy het volgende:
Ik vind mini-babykleertjes uitzoeken en wassen helemaal niet leuk!!

Het hoort niet om ze schoon en gewassen uit een kast te halen en het hoort niet om ze opgevouwen in je handen te hebben!!

Ze hadden opgefrommeld in een doos achter op zolder moeten liggen!! Met van die gele melkvlekken die er door het liggen weer in gekomen zijn!!

Als ik me straks nog zo voel, flikker ik alles weg en koop ik gewoon alles nieuw!! Bah, dr had een Minkie in moeten zitten, het had niet in de kast mogen liggen.

---

Het is gewoon een rottijd.

quote:

---

Op woensdag 30 juli 2003 15:17 schreef Bluezz het volgende:

[..]

Het is goed om dit soort dingen er uit te gooien Moussy, hier op het forum of gewoon thuis.
Ik heb precies zo gestaan, het babykamertje opruimen, lakentjes uit het wiegje...

Het is gewoon een rottijd.

---

Het kamertje opruimen vond ik zelf wel meevalen. Maar Peter vond dit weer verschrikkelijk. Zo vind ik het weer vreselijk om met die hele kleine mini maatjes in mijn handen te staan die ik schoon en gewassen uit de commode haal.

Vanmiddag heb ik maar een klein pieterig knopje om gedraaid en dacht ik alleen maar aan het feit dat René sommige kleertjes ook al aan had gehad. Zo voeld het ietsies beter.

Gelukkig liggen de maatjes, groter dan 62 wel opgefrommeld in een doos op zolder en heb ik in die maten nooit wat voor Mink gekocht. Ik hoop dat dat beter gaat dan dit.....

Om even terug te komen op Bright, samen een pijn delen maakt het niet minder, maar wel iets beter te dragen. Je weet dat je er niet alleen voor staat, en dat je niet de enige bent...

Dikke knuf voor jullie allebei! En voor alle anderen in dit verdrietige maar ook mooie topic. Ik zie het als een soort monumentje voor jullie kindjes

quote:

---

Op woensdag 30 juli 2003 15:41 schreef moussy het volgende:

[..]
Om even terug te komen op Bright, samen een pijn delen maakt het niet minder, maar wel iets beter te dragen. Je weet dat je er niet alleen voor staat, en dat je niet de enige bent...

---

quote:

---

Op woensdag 30 juli 2003 17:50 schreef Rewimo het volgende:
[...]
Dikke knuf voor jullie allebei! En voor alle anderen in dit verdrietige maar ook mooie topic. Ik zie het als een soort monumentje voor jullie kindjes

---

Het is voor mijn vrouw en mij alweer 14 jaar geleden, en elke keer als het zijn geboorte of sterf datum is gaan we een paar moeilijke dagen door.
De pijn blijft, de tijd heeld niet de hele wond en gelukkig maar anders wist niemand meer dat wij een zoon hadden met de naam Dwayne.
In gedachte nu een "rottige puber"

quote:

---

Op maandag 14 juli 2003 22:16 schreef melonovy het volgende:
Zwanger... en dan gaat het mis...

Het is een gevoelig onderwerp, maar misschien zijn er wel mensen die er over willen praten op dit forum, ervaringen willen delen, ik gooi maar een balletje op.

Mijn verhaal:

Het is nu 3 jaar geleden, dat ik stopte met roken en stopte met de pil. We waren er klaar voor om papa en mama te worden, mooi huis, klaar met opleiding, goed inkomen, noem het maar op.
3 Maanden later is het raak, ik ben zwanger en voel me zielsgelukkig! Bij de eerste afspraak bij de VK zien we het kleine wurmpje wat we Murfie noemen, we zijn hartstikke blij. Na 2 maanden vertellen we iedereen het goede nieuws!

De volgende afspaak verloopt wat anders, inmiddels ben ik 13 weken zwanger en weer wordt er een echo gemaakt, de VK ziet niks en drukt wat harder om iets dieper in mijn buik te kijken... Ze vertrouwt het niet en stuurt me naar het ziekenhuis. Daar krijg ik weer een echo waar we een klein dood wezentje op het scherm zien, het is 9 en een halve week oud geworden. Ik ben ontroostbaar, mijn droom is een nachtmerrie geworden. Ik voel me verschrikkelijk met het idee dat ik een dood kindje in mijn buik heb.

2 dagen later, begin ik te bloeden, gelukkig komt het verlies van de vrucht spontaan, een curretatie is iets onnatuurlijks, wat ik persoonlijk niet zag zitten.
Op eerste kerstdag verlies ik het hoopje, dat wat ons eerste kindje had moeten worden. Ik heb nog nooit zo'n pijn in mijn hart gehad, ik heb nog nooit zo beestachtig gehuild. Ik heb het in de ogen kunnen kijken en toen hebben we er afscheid van genomen...

Weer 3 maanden later raakte ik opnieuw zwanger, ik was blij maar ook bang om het te verliezen.
Ik had een afspraak bij de dokter en als ik vlak voor vertrek nog even naar het toilet ga verlies ik wat bloed, paniek!. Ik ga verward en haastig naar de dokter, maar hij kan niets voor me doen, ik moet afwachten wat de vrucht doet. Ik wacht dagen af, het bloeden houdt niet op en weer krijg ik krampen en verlies ik met 7 weken een klein vruchtje... Het is eerste paasdag.

Ik wil niet meer zwanger worden, althans voorlopig niet, ik wil niet nog eens een miskraam meemaken. Ik ben door de hele medische molen gegaan, op onderzoek naar een oorzaak, maar er kon niets gevonden worden. Het is een foutje in de aanleg geweest, de natuur heeft bepaalt dat het niet als levend kindje geboren mag worden en daar kan ik me goed bij neerleggen, hoe spijtig het ook is.

We verhuizen, krijgen ander werk, een heel ander leven, de rust terug gekeerd, ik sta met beide benen op de grond. We denken niet meer aan gezinsuitbreiding, we praten er zelfs nauwelijks over... Maanden gaan voorbij...

Anderhalf jaar later... We zijn een keer vergeten een condoom te gebruiken bij het vrijen en ik was weer zwanger. Ik leefde weken lang tussen hoop en vrees, wat was ik bang voor nog een miskraam, wat hoopte ik voor een goede afloop.
Ik mocht 2 keer een echo laten maken om me gerust te stellen en 2 keer was alles goed! Met 16 weken voelde ik de baby en sindsdien voelde ik Parel iedere dag weer, ik was dolgelukkig en voelde me de hele zwangerschap heerlijk! Na een voldragen zwangerschap is Chiara geboren, mijn grootste wens is in vervulling gegaan!

---

Vorig jaar viel de tiende op een zaterdag.... Dat ik vanmorgen wakker werd had moest ik er aan terug denken dat ik toen met weeën liep, zo laat gingen we naar het ziekenhuis en zo laat zaten we in de auto naar het VU... raar hoor....

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 09-08-2003 21:52]

quote:

---

Op zaterdag 9 augustus 2003 09:51 schreef moussy het volgende:
Ik heb helemaal geen gevoel van data... dat is best maf. Ik heb meer het gevoel van dag.

Vorig jaar viel de tiende op een zaterdag.... Dat ik vanmorgen wakker werd had moest ik er aan terug denken dat ik toen met weeën liep, zo laat gingen we naar het ziekenhuis en zo laat zaten we in de auto naar het VU... raar hoor....

---

Ik heb door echt toeval(of toch niet?)op een vraag van een collega gisteren het hele verhaal weer zitten vertellen.

Toch voel ik me er gelukkig rustig onder, D-Day, maandag voor mij moet ik gewoon werken, das ook fijn, de 2 voorgaande jaren was het steeds in een weekend, en was ik er het hele weekend erg mee bezig d.m.v. dromen over haar etc.

Waar ik nu steeds maar over na loop de denken, is dat ik een volwassen dochter had gehad maandag.
18 had ze geworden

GabeMc, wat een vreselijk verhaal van je vriendin, hoe gaat het nu met haar? maarre... hoezo maak jij meerdere meisjes tegelijk zwanger?

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 09-08-2003 21:53]

quote:

---

Op zaterdag 9 augustus 2003 15:01 schreef GabeMc het volgende:
Mijn vriendin en mijn beste vriendin gebruikten trouwens allebei de pil, erg vaag dus.

---

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 09-08-2003 21:55]

quote:

---

Op zaterdag 9 augustus 2003 15:14 schreef Kleintje het volgende:

[..]

Weet je overigens al dat de pil niet beschermt tegen SOA's????

---

quote:

---

Op zaterdag 9 augustus 2003 15:16 schreef GabeMc het volgende:
nee eentje is 28 januari geboren maar 2 mei aan een long ontsteking overleden

---

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 09-08-2003 21:56]

quote:

---

Op zaterdag 9 augustus 2003 14:51 schreef Bluezz het volgende:

[..]

Lieve Moussy en hub,
Hele dikke knuffel voor ons, in dit weekend met die moeilijke datum.

---

Het voelt een beetje als ons weekend, iig het weekend van onze kinderen...

Heel veel sterkte vandaag en morgen.
Wij leven vanuit hier erg met jullie mee.
Jullie kanjers worden echt nooit vergeten!!!!

Dikke knuf

ook ik wil jullie heel veel sterkte wensen.
Het is niet makkelijk

We denken aan jullie!

Ook ik ben hier niet vaak te vinden, hoewel ik het een van de mooiste topics van dit forum vind. Het lezen van ieders oprechte verhalen is als het openscheuren van een wond, en er is geen verhaal waar bij ik het droog heb gehouden.

Ik denk aan jullie deze dagen en ik wens jullie heel veel sterkte.

Afgelopen nacht waren er een paar sterretjes die extra fel brandden, die worden nooit vergeten.

_{Gisteravond heb ik de film A Rumor of Angels gezien, ik kon niet anders dan steeds aan Mink en Moussy denken. Ik hoop zo dat zoiets waar kan zijn}

Heel veel liefs...

1 voor Jamie en 1 voor Mink

Sterkte allemaal, ik denk aan jullie en ga vanavond extra hard zwaaien naar de sterretjes boven ons

Heel veel sterkte de komende dagen. Ik hoop dat jullie je er goed doorheen zullen slaan. Naarmate de tijd vordert, zal het verdriet misschien wel afnemen, maar het zal nooit verdwijnen en altijd een deel van je zijn.

Het beste!

SmilingPeter, heel veel sterkte.......

SmilingPeter, sterkte!

SmilingPeter en Cabemc, sterkte, ik weet wat jullie voelen.

quote:

---

Op zondag 10 augustus 2003 12:29 schreef Mariposa het volgende:
Lieve Moussy en Bluezz en aanhang,

Heel veel sterkte de komende dagen. Ik hoop dat jullie je er goed doorheen zullen slaan. Naarmate de tijd vordert, zal het verdriet misschien wel afnemen, maar het zal nooit verdwijnen en altijd een deel van je zijn.

Het beste!

---

Bovendien heb ik nu al 5 jaar mijn vriendje, die niet zegt, komop doorgaan het is ál zo lang geleden, maar die elk jaar of elk moment dat ik erover wil praten eindeloos naar me luistert, en elk jaar op 11 augustus bij me is. En dat helpt ook, het houd de scherpte op afstand.

[Dit bericht is gewijzigd door Bluezz op 10-08-2003 14:54]

quote:

---

Op zondag 10 augustus 2003 11:38 schreef Kleintje het volgende:
Ook namens mij heel veel sterkte vandaag en morgen!
Ik denk aan jullie!

---

Het is heel raar, maar gister hadden we het slechter dan vandaag, hoe het morgen gaat weten we natuurlijk nog niet, maar dat zien we morgen wel weer. Vandaag gaan we doen wat we eigenlijk altijd op een kinderverjaardag doen, poffertjes eten.....

Iedereen veel sterkte, ook die user (naam vergeten, erg sorry) die net gehoord heeft dat de zes-maanden-zwangerschap mis is gegaan. Afschuwelijk.

quote:

---

Op zondag 10 augustus 2003 20:10 schreef Catootje het volgende:
dat onder de tafel vegen lijkt me het meest 'sucken': ach, het is al zolang geleden, ach denk er maar niet meer aan, ach je hebt het nu toch ook leuk....alsof het daarmee te maken heeft, alsof het daarmee overgaat. naja.

Iedereen veel sterkte, ook die user (naam vergeten, erg sorry) die net gehoord heeft dat de zes-maanden-zwangerschap mis is gegaan. Afschuwelijk.

---

quote:

---

Op zondag 10 augustus 2003 20:10 schreef Catootje het volgende:
dat onder de tafel vegen lijkt me het meest 'sucken': ach, het is al zolang geleden, ach denk er maar niet meer aan, ach je hebt het nu toch ook leuk....alsof het daarmee te maken heeft, alsof het daarmee overgaat. naja.

---

quote:

---

Iedereen veel sterkte, ook die user (naam vergeten, erg sorry) die net gehoord heeft dat de zes-maanden-zwangerschap mis is gegaan. Afschuwelijk.

---

Het kindje zal waarschijnlijk vandaag geboren worden

Ik kan wel van alles gaan tikken, maar niets is genoeg om je te troosten.... We denken aan je!!

quote:

---

Op maandag 11 augustus 2003 07:56 schreef SmilingPeter het volgende:
Iedereen bedankt voor de geweldige reacties

Het kindje zal waarschijnlijk vandaag geboren worden

---

Ik ken jullie verder allemaal niet, maar jullie verhalen grijpen me ontzettend aan. Ik ben 2 jaar geleden een klein nichtje verloren. Ze was al voldragen, het is de laatste week mis gegaan. Ze heeft het daglicht ook nooit mogen zien.
Ik kan me jullie verdriet goed voorstellen. Heel erg veel sterkte.

quote:

---

Op maandag 11 augustus 2003 07:56 schreef SmilingPeter het volgende:
Iedereen bedankt voor de geweldige reacties

Het kindje zal waarschijnlijk vandaag geboren worden

---

Bluezz, hoe is het met jou vandaag? En met Moussy, gaat het een beetje? Ik denk aan jullie

quote:

---

Op maandag 11 augustus 2003 17:07 schreef Rewimo het volgende:
Bluezz, hoe is het met jou vandaag? En met Moussy, gaat het een beetje? Ik denk aan jullie

---

Daarna zijn we wat boodschappen gaan doen en heb ik voor Zo een speeldoosje gekocht, wat toch wel een beetje dubbel voelde....
Vanmiddag ging rené weer lekker naar school en ben ik mn bed in gedoken.... even verstoppertje spelen

Aan het einde van de middag waren mn schoonouders hier, die bij ons hebben gegeten en ze zijn nu met Peet en René de band van Mink aan het kijken, wat ik dus og steeds niet kan, of wil.. het is me toch te confronterend, net als het inplakken van zn fotoboek Komt allemaal wel een keer....

Jamie meid, voor jou en Mink brandt er een mooi kaarsje....

quote:

---

Op maandag 11 augustus 2003 17:07 schreef Rewimo het volgende:

Bluezz, hoe is het met jou vandaag?

---

Jullie zijn allemaal erg lief!

En Moussy, nogmaals een dikke voor jullie, daar kun je er tenslotte nooit genoeg van krijgen

quote:

---

Op maandag 11 augustus 2003 20:02 schreef Bluezz het volgende:

[..]

, en iets wat ik van Lois en Karin (?) zou hebben gekregen, maar wat nooit aan is gekomen .

---

quote:

---

Op maandag 11 augustus 2003 20:14 schreef Catootje het volgende:

Ik ben niet in dit topic *handjes voor haar ogen houdt* MAAR HET IS NIET AANGEKOMEN???????? Grmbl. laat ik het daar maar ophouden en nog es herhalen: GRMBL.

---

Bixister
Capaja
Catootje
Dinus
ET
Gaoxing
Jessie
JustMe
Karin
Kleintje
Knorretje
Leah
Lois
Nausicaa
NoNick
Phileine
Rewimo
Spuuglokje
Sweej

Het is niet aangekomen
Klojo's van Selektvracht hebben het tot 2X toe aangeboden bij mij thuis, niet eens bij de buren afgegeven , en nu is het terug naar de afzender!!!!!!!!!!!!

Maar ik moet echt wel even slikken hoor, gekke lieve mensen, ik kon me de hele dag goed houden, nu dus ff niet meer

Grmbl. GRMBL. (deze dag is ook weer bijna voorbij Bluezz, nog even..*en nu wegblijft uit dit gevaarlijke topic* )

Sterkte nog verder.

quote:

---

Op maandag 11 augustus 2003 22:01 schreef berney het volgende:
Nogmaals ik had graag mee willen doen maar ja die kl*te pc he. .

Sterkte nog verder.

---

quote:

---

Op zondag 10 augustus 2003 12:09 schreef SmilingPeter het volgende:
Wij kregen zojuist te horen dat de zwangerschap van de vrouw van de broer van mijn schoonzusje mis is gegaan... 6 maanden.

---

quote:

---

Op maandag 11 augustus 2003 08:19 schreef Sassefras het volgende:

Ik ken jullie verder allemaal niet, maar jullie verhalen grijpen me ontzettend aan. Ik ben 2 jaar geleden een klein nichtje verloren. Ze was al voldragen, het is de laatste week mis gegaan. Ze heeft het daglicht ook nooit mogen zien.
Ik kan me jullie verdriet goed voorstellen. Heel erg veel sterkte.

---

* Bright huilt en denkt dat hij hier ook maar een tijdje niet meer moet komen, het spijt me

quote:

---

Op maandag 11 augustus 2003 21:36 schreef Catootje het volgende:
ik vind het heeel jammer dat het niet aangekomen is, omdat vooral Lois en Karin zo hun best hebben gedaan om het te regelen (waarvoor dank)...wil ik ook nog even zeggen tegen de gehele fokgemeenschap dat we dus aan Moussy en aan Bluezz wat hadden gegeven en 'we' zijn de mensen waar we zo snel aan dachten en een mailadres van hadden, maar dat het namens iedereen is, die hier in dit topic en daarbuiten zo meeleeft.

Grmbl. GRMBL. (deze dag is ook weer bijna voorbij Bluezz, nog even..*en nu wegblijft uit dit gevaarlijke topic* )

---

quote:

---

Op dinsdag 12 augustus 2003 08:28 schreef Bright het volgende:

(ja, ouders; ze hebben toch een kindje gehad!)

---

Ik ben ondanks dat ie overleden is toch ook gefeliciteerd met Mink. Zo wilde ik ook beschuit met muisjes na de crematie. Misschien heel erg ongepast, maar ik wilde dat. Het ís wel mijn kind.

quote:

---

Op maandag 11 augustus 2003 22:33 schreef Rewimo het volgende:

[..]

Berney, het was namens ons allemaal, ook van degenen die we niet konden bereiken en dus ook van jou _{*streng kijkt* En nu ophouden met verontschuldigen!}

---

[Dit bericht is gewijzigd door berney op 12-08-2003 09:19]

quote:

---

Op dinsdag 12 augustus 2003 09:01 schreef moussy het volgende:

[..]

Oej, zo'n opmerking kán best wel pijnlijk zijn... Je hebt het niet gehad, het ís je kind, ook al is het overleden. Zo zie ik dat dan he....

Ik ben ondanks dat ie overleden is toch ook gefeliciteerd met Mink. Zo wilde ik ook beschuit met muisjes na de crematie. Misschien heel erg ongepast, maar ik wilde dat. Het ís wel mijn kind.

---

quote:

---

Op maandag 11 augustus 2003 21:36 schreef Catootje het volgende:
ik vind het heeel jammer dat het niet aangekomen is, omdat vooral Lois en Karin zo hun best hebben gedaan om het te regelen (waarvoor dank)...wil ik ook nog even zeggen tegen de gehele fokgemeenschap dat we dus aan Moussy en aan Bluezz wat hadden gegeven en 'we' zijn de mensen waar we zo snel aan dachten en een mailadres van hadden, maar dat het namens iedereen is, die hier in dit topic en daarbuiten zo meeleeft.

Grmbl. GRMBL. (deze dag is ook weer bijna voorbij Bluezz, nog even..*en nu wegblijft uit dit gevaarlijke topic* )

---

Hoewel het een verdrietig en pijnlijk topic is, kan ik hier niet wegblijven. Ik heb ook zo aan Bluez en moussy gedacht.

Vandaag zat er een kaartje bij de post van een collega; hun dochtertje was met 7 maanden geboren en dezelfde dag gestorven. Wat een verdriet spreekt er uit een zo'n eenvoudig kaartje.

Sinds ik in dit topic mijn verhaal heb getikt, is het wel blijven knagen. Bovendien worden er (in mijn ogen dan) overal maar mensen zwanger. Ik vrees de dag dat mijn zusje komt vertellen dat ze zwanger is; ik hoop dat ik dan voldoende vreugde kan opbrengen om haar duidelijk te maken dat ik echt gelukkig ben voor haar...

Ach, om een of andere reden voelt het als een zware en emotionele dag vandaag...for no reason

quote:

---

Op dinsdag 12 augustus 2003 09:50 schreef Bright het volgende:

[..]

Je hebt gelijk: een beetje onnozel van mij ik bedoelde ermee dat zoveel mensen er zomaar vanuit gaan dat je dan eigenlijk niet eens papa en mama bent en dat is niet waar. Het is ook terecht dat je gefeliciteerd bent met Mink. Ik vind het wel gepast om beschuit met muisjes te krijgen, ook al staat het misschien wat vreemd. Daaruit kunnen de mensen juist meer begrijpen over de gevoelens van jullie (en alle ouders in het algemeen) dan 'slechts' van de begrafenis/crematie.
Nogmaals, sorry. Ik moet beter op m'n woorden letten, vooral hier, waar het toch al snel (te) hard overkomt...

---

Aangezien het toch best vaak voor komt dat babietjes overlijden, maar er geen gebruiksaanwijzing is hoe je hier als buitenstaander mee om moet gaan zijn er nog mensen die "bang" van me zijn. Stel nou dat het ooit (ik hoop van niet) in jouw directe omegeving voor zou komen. Dan hoop ik dat onze dingen een beetje bij je naar boven komen en jij wel iemand bent die er mee om durft te gaan. Als ouders sta je zo ontzettend alleen, dat je bijna schreeuwt om mensen die je komen steunen, en de mensen willen vaak wel, maar weten gewoon niet hoe ze dat moeten doen.

Miss_Sly

quote:

---

Op dinsdag 12 augustus 2003 10:57 schreef moussy het volgende:

[..]

Nee joh, is helemaal niet onnozel!! Hoe moet iemand het nou weten die er niet voor heeft gestaan, dat kan toch ook niet?
[...]
Als ouders sta je zo ontzettend alleen, dat je bijna schreeuwt om mensen die je komen steunen, en de mensen willen vaak wel, maar weten gewoon niet hoe ze dat moeten doen.

Miss_Sly

---

Ik kan me dat heel goed voorstellen! Het is een zo ingrijpende gebeurtenis in je leven, dat kunnen mensen gewoon niet begrijpen. Ik zou haast zeggen dat dat maar goed is ook (voor hen), maar voor jullie en iedereen bij wie zoiets erg is gebeurd is het heel vervelend dat je omgeving je gek aankijkt.

Nou, het is geen besmettelijke ziekte, dus als je (of wie dan ook) wilt praten, dan moet je dat hier gewoon doen (Bij ons thuis mag ook, maar hier is het toch wat anders ...)
* Bright krijgt zin om de anderen hier te ontmoeten omdat ze zo aardig en begripvol zijn en vaak dezelfde dingen meemaken

Ik denk trouwens dat, als het in onze omgeving voorkomt, wij, als echtpaar heel goed steun kunnen geven, omdat we allebei zo open zijn. We hoeven geen tips te geven, geen 'joh, wat moest gebeuren dat moest gebeuren', of zo'n loze onzinkreet. Nee, we hoeven alleen maar te luisteren en begrip te tonen. Dat is 'niet moeilijk' als je open bent.

Raar is dat, dat je soms, zomaar, out of the blue, je ineens emotioneler kunt voelen, verdrietig, terwijl er helemaal geen aanwijsbare aanleiding is. Ik geloof dat voor mij in ieder geval wel geldt dat het goed is geweest dat ik toch mijn verhaal heb gedaan hier. Ik heb het gevoel dat ik er nu eindelijk echt mee bezig ben en kan verwerken. Ik ben niet zo'n prater en ben al gauw bang dat 'men' (zelfs mijn vriend, mijn ouders, mijn zusje, vriendinnen) vindt dat ik zeur en niet teveel beslag op hun tijd mag leggen met mijn verdriet. Ook al post ik hier niet al te vaak, toch ben ik er meer dan ooit mee bezig, en dat is goed.

Dank je, melonovy, voor het openen van dit topic!

"Normaal" gesproken waren we er de laatste jaren alleen maar met ons tweetjes mee bezig, maar nu was ze er de afgelopen tijd toch wat meer mee bezig, ook met jullie en jullie lieve reakties, mails en zelfs pogingen tot versturen van iets wat hopelijk morgen alsnog aankomt.

Wat ik wel bij haar merkte was een reaktie van "opeens al die aandacht, dat vind ik wat overdreven, ik ben al zolang gewend het allemaal alleen te hebben moeten verwerken".

Die reaktie snap ik, haar heel goed kennende ook wel, maar toch wil ik ook jullie even bedanken voor de steun die Bluezz aan dit topic heeft ondervonden.

Gelukkig zijn de ergste dagen van het jaar, weliswaar voor haar met veel hoofdpijn, weer voorbij en verheugen wij ons nu op iets triviaals als onze komende vakantie naar Turkije.

[Dit bericht is gewijzigd door golfer op 13-08-2003 13:13]

ze is gisteravond geboren en haar naam is Eloïsse (weet niet of ik het zo goed schrijf). De bevalling is gelukkig goed verlopen zonder verdere complicaties.
Ze is ook gisteravond al gedoopt en zal waarschijnlijk vrijdag begraven worden.
Oorzaak is nog niet bekend, als die al bekend zal worden

quote:

---

Op woensdag 13 augustus 2003 15:00 schreef SmilingPeter het volgende:
een korte update:

ze is gisteravond geboren en haar naam is Eloïsse (weet niet of ik het zo goed schrijf). De bevalling is gelukkig goed verlopen zonder verdere complicaties.
Ze is ook gisteravond al gedoopt en zal waarschijnlijk vrijdag begraven worden.
Oorzaak is nog niet bekend, als die al bekend zal worden

---

quote:

---

Op woensdag 13 augustus 2003 15:07 schreef Bright het volgende:

[..]

Daar schrik ik toch nog van! Nogmaals (?) gecondoleerd

---

maar toch bedankt

quote:

---

Op woensdag 13 augustus 2003 15:00 schreef SmilingPeter het volgende:
een korte update:

ze is gisteravond geboren en haar naam is Eloïsse (weet niet of ik het zo goed schrijf). De bevalling is gelukkig goed verlopen zonder verdere complicaties.
Ze is ook gisteravond al gedoopt en zal waarschijnlijk vrijdag begraven worden.
Oorzaak is nog niet bekend, als die al bekend zal worden

---