Wat luister je nu - nieuwe stijl - deel 18

De foute plaat van de avond
Maar wel een lekker nummer

Meesterwerkje imho
En toen zag tie er nog fatsoenlijk uit

Flaresound =

1. the beatles - hey bulldog
2. 16 horsepower - black soul choir
3. king crimson - red
4. new model army - 51st state
5. easystar allstars - money
6. king crimson - elephant talk
7. peter gabriel - red rain
8. nine inch nails - closer
9. rem - man on the moon
10. david sylvian - red guitar
11. soundgarden - jesus christ pose
12. beach boys - god only knows
13. marillion - afraid of sunlight
14. rush - spirit of radio
15. king crimson - ladies of the road
16. the beatles - tomorrow never knows
17. naked city - speedball

//off-topic:Het nummer 'Safe from Harm' van het album 'Blue lines' is toch wel heel cewl!

Tsja... tis gewoon vet coole muziek

quote:

---

Op zaterdag 28 juni 2003 21:41 schreef thecrook het volgende:
Eén van de mooiste nummers ooit gemaakt:

Queensr˙che - Silent Lucidity

Wat had die band toch groot kunnen worden!

---

Die piano doet het um........

Van de nieuwe R&B cover cd Take A Break. Erg leuke punkrock versie van gouwe ouwe nummers. Je moet er wel van houden.

quote:

---

Seafood is a band out of time, born too late-- more suited to a movement an ocean away and a decade removed than any sort of shared attitude with their contemporary countrymen. They give Britpop a wide berth and a wary eye, and instead favor the good old American guitar band sound. They sound like a group who, as kids, first learned to play their instruments to Pavement CDs instead of Beatles records. (Man, I bet that makes Malkmus feel really old). Brits enamored of American rock pioneers is nothing new; it's a tradition as old as popular rock music itself. But think back-- some good stuff has come out of that national obsession.
"Blech," you're saying. "Why do I want to listen to rehashed, second-rate wannabes?" Wait, friend. The good news is that Seafood isn't half-bad at their unabashed, on-the-sleeves, tribute band routine. When was the last time you really, honest-Abe enjoyed a Dinosaur Jr album instead of just believing you were supposed to? Better yet, when was the last time you made some sort of Grumpy Gramps statement like "[mumble mumble] just don't [mumble] like they used to?" Seafood are part voodoo alchemist and part doppelganger, resurrecting not only the style of our favorite dead and washed-up pre-grunge college radio giants, but also, in part, their substance.
(...)
[...] won't win album of the year; it will just win fans. It won't influence others; it will only preserve its own influences, uncorrupted. Seafood is the kind of band that, in a small but significant way, renews hope. They make you feel like the music you used to enjoy is still being made by someone who loved it just as much as you did.

---

IQ - Ever

Probeerde IQ in het einde van de jaren '80 om een commercieel succes te behalen (wat jammerlijk mislukte), het begin van de jaren '90 stond in het teken van de glorieuze terugkeer van de originele zanger Pete Nicholls en daarmee een terugkeer naar hun symfo-roots. En dat betekent lange nummers, veel bombast, veel tempo- en sfeerwisselingen en veel solo's. Symfonische rock volgens het boekje dus.

Zomaar maar weer eens aangeklikt, universeel onderwerp natuurlijk

met de leuke regels:
Geef me vuur, geen lucifer natuurlijk maar passie elk uur

Coldplay/Saybia-achtig nummer van vergelijkbare schoonheid. Adembenemend.

eerste nummer waar snoop dogg in te horen is
is nummer van een soundtrack weet alleen niet van welke film

Eigenlijk zoek ik op deze plaat naar geluidjes om te samplen, maar als achtergrondmuziek is dit ook wel zeer geslaagd.

Naar aanleiding van hun optredens bij Jools Holland's Later en Glastonbury heb ik dit singeltje maar aangeschaft. Hilarische band.
80's mulletrock in een raar indiejasje. De band maakt echt een over de top show, ala Spinal Tap. En het grappige is...de titel klopt ook nog na een paar keer luisteren.

Absoluut funk-meerstewerk! En lekker meespelen natuurlijk!

The Mission - Carved In Sand

Ooit begonnen als afsplitsing van The Sisters Of Mercy is The Mission ook muzikaal het lichtvoetige broertje van tSOM. En op hun 3^e album is er eigenlijk nog maar weinig wat aan hun gothic verleden doet denken, behalve de stem van Wayne Hussey en wat subtiele "doem"-riffjes. Wat overblijft is een goeie rockplaat, af en toe bombastisch, veel drama, af en toe misschien wat over de top maar lekker om af en toe naar te luisteren.
Helaas zijn ze na dit album nog veel te lang door gegaan, Wayne Hussey moest zo nodig nieuwerwets gaan doen en maakte nog een paar inspiratieloze albums met the Mission. Jammer.