"Statistieken" van de tocht:

Er deden in totaal 8787 mensen mee aan de tocht, waarvan 4140 Nederlanders.
Van deze 8787 mensen liepen er 2671 de 2 x 40 km., 3892 de 2 x 20 km. en 1207 de 1 x 20 km.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Vrijdag 13 juni

Rond een uurtje of 1 's-middagse was ik uitgewerkt en ben ik met de auto en een wandelcollega vertrokken naar Luxemburg, om daar mee te gaan doen aan de tweedaagse van Diekirch. Wij kozen ervoor om 2 x 40 km te gaan wandelen. Voor mij was het namelijk een van de laatste voorbereidingen voor de Nijmeegse vierdaagse, die op 15-18 juli hier in ons eigen land wordt gehouden.
Er was redelijk wat oponthoud op de weg. Bij Tilburg zijn ze volgens mij nu echt al jaren aan het werk, en er komt daar geen eind aan. Het verkeer stroomt er domweg niet goed door. Maar na Antwerpen rijdt het altijd lekker door en na een verder prima verlopen autorit waren we om een uurtje of half zeven in Diekirch. De eerste camping (Camping de la Sûre), die ook het dichtst bij de start van de wandeling ligt, was vol. De tweede camping (Camping op der Sauer) was gelukkig niet vol. Er was zelfs nog een plekje "aan het water", zoals de campingeigenaar zei. Maar dat moet je wel met een korreltje zout nemen: er zit namelijk nog een fietspad tussen...
Nadat de tenten waren opgezet, heb ik eerst een lunchpakketje van twaalf boterhammen met kaas klaargemaakt. Ik was echter de boterhamzakjes vergeten, dus die heb ik maar van een Nederlander op de camping "geleend". Ik kreeg er meteen een paar extra voor de volgende dag. Toen hij hoorde, dat ik 12 boterhammen wilde inpakken, bood hij me overigens ook een pedaalemmerzak aan, maar dat vond ik wel wat overdreven. Na het boterhammen smeren was het dagrugzakje voor de volgende dag snel ingepakt.
Daarna zijn we meteen even de stad in gelopen, om de startkaart voor de volgende twee dagen op te gaan halen. Dus ging het op naar het station, waar de start was. Het was een kilometer of 2 lopen, wat mij al snel leerde dat we elke dag minstens 44 km gingen wandelen... Na het laten zien van mijn giro-afschrift om aan te tonen dat we echt betaald hadden, kregen we na enig zoeken onze startkaarten overhandigd. (De man die de startkaarten op moest zoeken had wat moeite met zoeken en verwisselde bovendien mijn voor- en achternaam...). Daarna zijn we wat gaan eten in het centrum van Diekirch. Er was een gezellig terrasje waar ik een omelet met friet heb gegeten. Mijn wandelgenoot koos voor de koolhydraten: een bord spaghetti.
Op een bepaald moment werd het toch tijd om naar de tent te gaan om wat nachtrust te pakken. Het was jammer, want het was nog lekker weer en ik zat lekker op het terras, maar ik wilde zeker de eerste dag goed uitgerust aan de start verschijnen. Dus ben ik teruggelopen naar de tent. Ik ben om een uurtje of elf - half twaalf gaan slapen.

Zaterdag 14 juni 2003

Om 6 uur was het tijd om op te staan. Op naar het station voor de start! Daar sloten we om iets voor zevenen aan in de rij. Het was er al behoorlijk druk. Er waren ook militairen, die opvielen door hun legerkleding. Een andere groep die zeker opviel was de Luxemburgse politie. Dat waren denk ik rond de 100 personen, die allemaal hun lichtblauwe overhemd en donkerblauwe broek droegen.
Om 7 uur was het startschot. Dit doen ze in Diekirch met een kanonschot. De startkaarten moesten nog geknipt worden (ik snap niet, waarom ze dit niet deden op het moment dat je het startvak in gaat. Dat zou wel tijd schelen). En toen was het wandelen begonnen. De wandelroute was gelukkig redelijk snel breed. Via Fouhren, Vianden, Bettel, Longsdorf kwamen we in Bastendorf aan. Hier waren we net op tijd, want de lucht werd steeds donkerder. Er was een onweersbui op komst. Na wat drinken uit een drankenpost gepakt te hebben en op een bankje gezeten te hebben, was het tijd om te gaan schuilen. Dit deden we met nog een aantal wandelaars in een niet al te fris ruikende boerenschuur. Dat was niet onlogisch, want het luik van de gierput was niet ver weg. Toen de ergste regen voorbij was, heb ik mijn regenjas aangetrokken en zijn we doorgelopen. Wachten tot het droog was, had niet veel nut. Dat zou veel te lang kunnen gaan duren. Bij de 30 kilometer zit het hoogtepunt (of dieptepunt?) van deze wandeldag. Op dit moment kwamen we aan in Brandenbourg. Hier ging de route voor twee kilometer lang omhoog, met een hellingspercentage dat volgens mij regelmatig in de dubbele cijfers zit. Het was zweten dus... Na Brandenbourg ging de route via Erpeldange terug naar Diekirch. Hier kwamen we om een uurtje of 3 weer aan.
Na het halen van het laatste knipje van dag één in de startkaart zijn we even de stad in geweest. Op een terrasje zittend kon je heerlijk kijken naar de wandelaars die nog naar de eindstreep moesten lopen. Wat is het lekker als je dan zelf al op het terras zit, met een pintje in de hand. (Lekker goedkoop overigens. Een halve liter bier had ik al voor EUR 2,50. Dat is volgens mij toch goedkoper dan in Nederland.) Na een tijdje lekker gezeten te hebben, was het tijd om inkopen te doen bij de plaatselijke supermarkt. Vervolgens ben ik naar de camping gegaan. Daar heb ik even uitgerust. Vervolgens was het tijd voor een verfrissende douche. Daarna heb ik weer een lunchpakketje voor de volgende dag gemaakt en mijn tas weer opnieuw ingepakt. Die kan immers maar klaar staan. Als ik om zes uur 's-ochtends op ga staan, pak ik hem liever 's-avonds in.
Toen was het etenstijd: weer te voet de stad in. Wat niet zo soepel ging als het begin van de ochtend. Maar slecht ging het zeker niet. Ik had nul blaren. Dus de eerste wandeldag was zeer geslaagd en voor zondag waren er geen problemen te verwachten. We belandden weer op het meest centrale pleintje van Diekirch. Op hetzelfde terras als de vorige avond. Deze keer koos ik voor een bord spaghetti. Dat bord zat veel voller dan de dag ervoor. Het leek wel of ze expres wandelporties serveerden, om de hongerige wandelaar tevreden te stellen. Na het eten ben ik nog een beetje op het terras blijven plakken. Er was genoeg te zien. Er waren voldoende mensen in de stad. En zo nu en dan zag je een ietwat minder soepel lopend persoon. Dat moet dan een wandelaar zijn, dacht ik dan. Om het niet al te bont te maken, ben ik rond (dacht ik) een uur of 11 weer naar de camping gegaan. Tijd om te gaan slapen. Morgen kwam er immers weer een zware dag.

Zondag 15 juni 2003

Weer om zes uur opgestaan en weer naar de start gelopen. Zoals de gebruikelijke routine het wil ben ik weer aangesloten in de rij mensen die al in het startvak stond. Na het kanonschot (net als gisteren) en een autoalarm (niet net als gisteren) konden we na het knippen van de startkaart weer aan de wandel. In tegenstelling tot gisteren was het "parcours" de eerste paar kilometer niet zo breed. Het was dus lastig om je eigen tempo te wandelen. Dus liep het iets minder gemakkelijk. De route ging vandaag via Gilsdorf, Folkendange en Beaufort. In Beaufort staat een mooi, oud kasteel. Daarna ging het verder via Bigelbach en Eppeldorf. Na een pauze met een bakje friet en een broodje "wurst mit sauerkraut" ging het tenslotte weer verder. Via Moestroff naar Diekirch, waar we om tien voor drie 's-middags weer aankwamen. Na het laatste knipje in de startkaart kon de welverdiende wandelmedaille worden opgehaald. Hij ziet eruit als de rechter in het volgende plaatje:

Na het in ontvangst nemen van de medaille ben ik even in het feestgebouw van het wandelevenement gaan zitten met iets te drinken. Toen realiseerde ik me dat ik best wel moe was en het beste naar de camping kon gaan, om wat rust te nemen. Zo gezegd zo gedaan. Op de camping aangekomen heb in eerst een uurtje of anderhalf uitgerust. Daarna was het tijd om te douchen. En toen voelde ik me alweer een heel stuk beter!
Toen was het inmiddels etenstijd. Nadat ik de stad in was gelopen, heb ik gegeten bij het "American restaurant", weer in de buurt van het centrale pleintje van Diekirch. Mijn keuze viel al snel op een biefstuk met friet en sla. En die smaakte erg goed, na zo'n dag van grote inspanning. Op het terras zat ook een man die al minstens 10x keer aan de tocht mee had gedaan. Hij droeg een (nep)gouden versie van de medaille. Ik denk dat ik dit aantal nooit ga halen. Na het eten vond ik het tijd om eens in het feestgebouw te gaan kijken. Het was daar nog niet erg druk, maar er was wel een bandje aan het opbouwen. Dus zijn we maar even weggegaan en hebben we tot een uurtje of tien op een terrasje gezeten. Toen we om tien uur weer terug kwamen, was de band aan het spelen en was het ook al een stuk voller geworden. Ze speelden onder andere wat nummers van Anouk en een paar van de Guano Apes. Op de dansvloer werd het steeds wat drukker en op het laatst was het daar echt gezellig. Een geslaagd feestje dus. Uiteindelijk was het tijd om terug te lopen naar de tent en van een welverdiende nachtrust te gaan genieten.

Maandag 16 juni 2003

Om acht uur werd ik al wakker. Wat wil je ook, als de zon op je tent staat te branden. Ik had graag nog wat langer geslapen. Na het inpakken van de tent hebben we in Diekirch even wat inkopen gedaan en zijn we met de auto naar Bourscheid gereden. Hier hebben we bij het kasteel ontbeten.

Het kasteel van Bourscheid:

Hierna hebben zijn we uiteindelijk aan de thuisreis begonnen. Op de snelweg richting Nederland kwamen we nog twee busjes tegen van de Koninklijke Marechausse. Ze waren gevuld met jonge mensen, die vast ook de Marche de l'Ármee gewandeld hadden. Hun rijstijl was niet echt een goed voorbeeld voor de Nederlandse burger: ze reden best wel een beetje harder dan de maximum snelheid. Ook werd er zo nu en dan voor de lol een beetje geslingerd. Nou ja, dan weet ik weer waar een gedeelte van het belastinggeld naartoe gaat.

Leuk om te lezen

quote:

---

Op zaterdag 21 juni 2003 22:12 schreef zwijntje het volgende:
Nou, dat komt wel goed met de Nijmeegse vierdaagse met zo'n trainingen!

---