De balans is sterk verstoord en dit zal om een antwoord vragen. Snel verlaat zijn aanwezigheid de open plek weer....
Mmmm ik denk dat ik maar eens ergens een rots partij met daarin een grot moet zien te vinden om weer op krachten te komen
* Na een half uur vliegen ziet Lliki plotseling een geschikte grot in een groot stuk rots, behending land hij naast de rots en legt zich binnen re rusten en als snel is hij in een diepe slaap.
Voorzichtig pakt hij de wapens van de lichamen af en hij begint aan een ingewikkelde bezwering. Een zware litanie van woorden uit een lang vergeten taal vloeit van zijn lippen. Zijn groene ogen beginnen te glimmen en schitteren met magie. Langzaam, tergend langzaam verschijnen er runen die zich in elkaar verstrengelen. Deze bezwering vergt al zijn concentratie, een fout zou funest zijn. Als de runen dan de wapens aanraken zou er een grote magische wrijving kunnen ontstaan en iedere magier op het eiland zou dan van hun bestaan afweten. Langzaam, tergend langzaam kwijt Nocens zich van zijn taak. Het zweet parelt op zijn hoofd door de intense inspanning die deze bezwering vereist. Maar als hij eenmaal klaar was, dan zou niemand zien dat het Chaos wapens zijn, niemand zou zien of voelen wat een kracht in deze wapens huist.
Met een grijns gaat Nocens verder met zijn bezwering totdat hij plots de aanwezigheid van een indringer voelde. Nocens kan niet anders doen dan verder gaan met zijn bezwering die absoluut nog een paar uur ging duren.
Tot me schrik zie ik dat het AirRaid is.
Verdomd, Ze hebben AirRaid gevangen genomen ik moet hem bevrijden voordat ze het kasteel binnen zijn.
Als de soldaten langs mij schuilplaats zijn spring ik met getrokken zwaarden op en voordat ze door hebben wat er gebeurd liggen er al drie van hen kameraden op de grond, ze deinzen achteruit bij zovel geweld en trekken hun zwaarden het gevecht begint.
De ongeoefende soldaten zijn geen partij voor mij en even later liggen ze dood of zwaargewond op de bosbodem.
Ik kijk naar AirRaid en als ik zie dat alles goed met hem is zeg ik tegen hem
Kom op we moeten weg van deze plek, ze hebben het gevecht vast in het kasteel gehoord.
we moeten naar het dichtstbijzijnde dorp gaan en een smid zoeken om je ketenen los te maken.
ik gooi AirRaid met moeite over mij schouders en loop de struiken in, en laten het kasteel achter ons.
* Ik begin uitgeput te raken, en hou het zo niet de hele tijd vol, we moeten een manier vinden om de boeien los te maken of hopen dat er iemand ons te hulp komt
Ik ben net uitgesproken als ik geritsel en gekraak uit het hoge struikgewas hoor en trek snel mijn zwaard.
Ik wacht maar er komt niets tevoorschijn uit de struiken.
Als ik opeens gehinnik van een paard hoor, kijk ik verbaas AirRaid aan
En loop voorzichtig naar de struiken toe.
Als ik bij struiken kom zie ik dat er en paard met de leidsels in de takken verstrikt is en onmogelijk los kan komen.
voorzichtig loop ik naar het paard toe om het niet in paniek te brengen ondertussen rustige woordjes zeggen.
Het paard beweegt zijn oren onrustig, maar wordt steeds kalmer.
En zodra ik de leidsels los heb gemaakt, komt het paard helemaal tot rust.
Voorzichtig leid ik het paard door de struiken richting naar de open plek waar AirRaid nog steeds zit te wachten op mij.
Ik bekijk het paard goed, en op een paar schrammen lijkt het paard verder niets te mankeren,als ik de zadeltassen bekijk zie ik het teken van de Dark_Templar staan.
* Zeker weggelopen uit de stallen, maar het ons goed te pas moment, nu kunnen we sneller op zoek gaan naar hulp.
Als jij nou zo goed mogelijk achterop het paard gaat zitten AirRaid dan bind ik je wel vast zodat je er niet afvalt.
AirRaid vindt het goed en naar enige moeite zitten we allebei op het paard en kunnen we verder.
Op weg naar Het kasteel van Lord Dreamer
[Dit bericht is gewijzigd door Jan-jaap op 03-09-2003 22:37]
Even leek het alsof ze terug was in het verleden. Ze zag oude bekende in de grote slag tegen De vijand. Samen met zijn broeders trok hij eropuit om werelden te veroveren, te plunderen en hun bevoling uit te roeien. De drakenheersers waren almachtig.
De beelden van de Valheru's vervaagden, en daarvoor in de plaats kwamen beelden van een grote havenstad. Het was er druk, gewone mensen deden de dingen waarvoor ze geboren waren. Minderwaardig werk, vissers, boeren, handelaren, dieven en magistraten.
Tussen die mensen zag ze de Valheru lopen, ze weigerde hem bij naam te noemen. Hij deed zijn best om niet op te vallen, hield zijn krachten verborgen en gedroeg zich als een mens!
De gedachte alleen al maakte Arutha misselijk. Ze waren niet op deze wereld om zich als mensen te gedragen. Het was allemaal de schuld van die vervloekte vrouw. Ze had de Valheru vermoord, en een watje van hem gemaakt. Ze hadden zelfs een mensenkind, een klein meisje van nog geen jaar oud.
Toen bevond Arutha zich in de slaapkamer van de twee tortelduifjes. Voor haar stond de wieg van de kleine meid. Ze zag zichzelf haar zwaard in het zachte vlees van de jonge vrouw duwen. Een dun, donkerrood, straaltje bloed stroomde langs haar zwaard, over haar arm, naar de grond. Langzaam ontstond er een, steeds groter wordende, plas bloed.
De beelden verdwenen, en maakte plaats voor een triomfantelijk gevoel. Ze had de valheru een zware slag toegediend. Hij zou snel weer terug keren tot zichzelf.
Maar het was nog niet genoeg, alle bindingen met die mensen moesen weg. Ze hief haar zwaard, en kliefte met 1 klap het kleine hoofdje van de baby. Een zacht krakend geluid liet haar weten dat ze doel getroffen had.
Daglicht betrad de kleine kamer, en Arutha lag met een wrede lach op haar gezicht, naast de Valheru. Hij scheen haar niet te zien. De blik in zijn ogen verraade zijn gevoelens. Angst, woede, wraak, en verdriet dienden zich achter elkaar op. Asschen sukar trok zijn zwaard, en op het moment dat de zwaard de schede verliet, liet de valheru het vallen. Het zwaard zat onder het bloed, net zoals zijn arm. Het lauwe bloed van zijn vrouw en dochter kleefde nog aan zijn kleding.
Even zag Arutha de verbazing op het gezicht van de Valheru. Het drong eindelijk tot hem door. Er was helemaal geen Arutha. Er was helemaal geen vrouwelijke vijand.
Asschen Sukar sprong overeind vanaf de koude grond. Het drong allemaal weer tot hem door. Arutha had nooit bestaan. Ze was een illusie gecreëerd door zijn eigen razernij. Ze was niets meer dan pure haat, dankzij magie tot leven gewekt, en dankzij magie terug gekeerd naar zijn eigenaar.
"Vuurvogel!" Verbaast deed Asschen een sprong naar achteren toen hij daar op de grond Phoenixx zag liggen. Door alle tegenstrijdige emoties had de Valheru niet eens door dat ze hand in hand lag met de persoon naast haar. Snel hielp hij de Vuurvogel overeind, en werd andermaal verblind door haar schoonheid.
Het geluk werd hem niet lang gegund, de vreemde man naast haar duwde de Valheru naar achteren met een kracht waar een trol jaloers op zou zijn.
Veel tijd om terug te slaan kreeg hij niet. Vanuit meerdere richtingen kwam koud staal hem tegemoet. Schijnbaar was hij niet de enige die verrast was om hier wakker te worden
Dan vind de verandering van Arutha plaats. Plotsklaps staat er een man voor Tarran en Phoenixx. En het ergste is, hij schijnt dus Phoenixx te kennen. Omdat Nocens nog steeds met zijn zwaarden bezig is, trekt Tarran een van zijn werpmessen en zet die op de keel van de persoon die eerst Arutha was.
* Ik begin genoeg te krijgen van je spelletjes Arutha of wie je ook bent. Ik wil nu alles weten. Hetzij van jou. Hetzij van Phoenixx.
Tarran werpt een blik van Phoenixx naar de man die hij onder bedreiging heeft, maar wacht niet af wat ze zullen zeggen.
* We hebben zo nog tijd genoeg om dit te bespreken, aangezien we toch moeten wachten tot Nocens klaar is met de spreuk. Daarna zullen we direct naar Chaos Mountain afreizen waar Samaell maar over het lot van Arutha moet beslissen. Nu, begin maar te vertellen.
Nauwelijks is Tarran uitgesproken of er klinkt een eiselijke gil door de grot.
Weer begint de huid van Tarran te prikkelen. Nu weet hij het zeker. Hij is gevoelig voor elk gebruik van magie. Hij kan vertellen wanneer en wie het gebruikt. En op het moment is Ulric bezig met een bepaalde vorm. Zowel Phoenixx, Arutha als Tarran kijken naar het lichaam van de elf als die aan het transformeren is. Slechts Nocens lijkt onverstoorbaar.
* Dat duurt nog wel even. Nu voor de derde keer. Vertel op
Het kasteel betreden via de poort zou pure zelfmoord zijn, er moet hier ergens een geheime uitgang zijn.
* Na een hele tijd gezocht te hebben vind Jago dan eindelijk een grot
Voorzichtig loop ik de grot in, bij de ingang pak ik een fakkel en steek deze aan. Na een paar meter gelopen te hebben hoor ik plotseling stemmen voor me, waarschijnlijk wachters van de Dark_Templar, dat betekend dus dat ik goed zit. Als ik het goed hoor zijn het er een stuk of vier. Ik grijp naar 2 van mijn messen en sluip korter bij, en gooi de messen snel richting twee van de wachters. Beide messen treffen de wachters in hun borstkast, ze zijn op slag dood. Snel trek ik mijn zwaard en voor dat de andere drie doorhebben wat er gaande is spring uit ren ik op ze af en sla met het zwaard op ze in. Ook deze liggen binnen enkele seconden dood op de grond.
Ik sta nu vlak voor een deur, die dan naar het kasteel moet leiden.
* Na een korte achtervolging verliest Dagobert de heren uit het oog. hij kijkt wat verbaasd om zich heen en ziet dat hij in een open ruimte in het bos is beland. Hij zou zweren dat het vliegtuig hier net stond, maar het staat er niet meer. Toch lijkt de plek er verdacht veel op. Op de grond vindt Dagobert even later de afdrukken die zijn vermoeden bevestigen. Hij legt de helm er neer voor de eerlijke vinder en stijgt weer op. Zijn doel is hem niet geheel bekend, maar hij zal zich laten leiden.
Vuurvogel!!
* Ze richt haar blik op de man die haar heeft aangeroepen. Haar ogen sperren zich open als ze hem herkent. Is dat niet.... Voor ze echter ook maar een woord heeft kunnen uitbrengen, was Tarran al opgesprongen en de man aangevlogen. Met dreigende stem spreekt hij de man toe. Maar wat? Waarom? Hoe? Phoenixx is in de war, het duizelt haar. Ze staakt haar poging om overeind te komen en kijkt wacht vol spanning het verhaal van de man af. Maar wie was dat nou toch ook al weer?
In dit bos voelde ik het. De duistere krachten zitten in dit bos. Ik voel het gewoon.
* Hij voelde gisteren een verhoogde activiteit van duistere magie in de richting van het bos. Hij kon het eerst heel sterk voelen waar het vandaan komt. Maar het signaal wordt steeds zwakker. Net alsof iemand het probeert te verstoppen van de sterk schijnende kracht. Hij kijkt nog even rond en bepaald dan zijn richting en loopt weer verder, richting de oude tempel.
* Had hij dit wel moeten doen? Schimmenwereld verlaten. Zijn ziel was immers daar al die tijd gewend geraakt. Wat als..
Ulric kan zijn gedachten niet afmaken, omdat hij plotseling het warme omhulsel van een lichaam voelt. Een gevoel van euforie komt over Ulric heen als hij voelt dat de wonden die in een veel eerder stadium zijn doorgebracht door Tarran langzaam beginnen te helen. Dan maakt het euforische gevoel plaats voor een ander gevoel dat hij al die tijd nooit heeft gevoeld. Een gevoel van pijn maakt zich meester van Ulric als zijn nieuwe lichaam zich begint aan te passen aan zijn normale voorkomen. Hij kan niets anders doen dan het uitgillen van pijn. Een reactie die hem enigszins verrast. Na wat voor anderen een eeuwigheid zou lijken is zijn transformatie beëindigd.
Langzaam staat Ulric op van het altaar en gaat op de rand zitten. Langzaam draait hij zijn handen om en om. Dan ziet hij een plas liggen en bekijkt zijn spiegelbeeld. Wat een tijd terug was dat. Ulric is zo met zichzelf bezig dat hij nu eigenlijk voor het eerst om zich heen kijkt en de wat vreemd ogende situatie voor zich ziet. Maar ja, wat is vreemd met zijn huidige metgezellen. Ulric besluit om eerst maar eens af te wachten of hij nog wat voordeel uit deze situatie kan halen.
De Valheru...
De Naamloze...
Nocens_Veneficus...
Tarran...
Chaos!!!
Ze wil het uitgillen, maar het lijkt of haar keel wordt dichtgeknepen.
Een speelbal van de krachten - dat is ze geweest.
Heen en weer geslingerd tussen kwaad en kwader.
Maar zo kan het niet langer - met Phoenixx wordt niet gesold!
Oh nee.
Ze is zeker niet slechter geworden van het avontuur, integendeel.
De krachten die ze heeft opgedaan door het verslaan van de Wachter heeft haar zeker geen windeieren gelegd.
Maar... nee.
Het is leuk geweest hier - hier zal ze niet meer kunnen winnen, dus waarom zou ze blijven?
Phoenixx komt overeind en geeft de verbijsterde Tarran een lange, warme kus op de mond.
"Het is leuk geweest Tarran, maar ik moet verder. Dag liefste..." * fluistert ze hem met zwoele stem toe. Dan werpt ze een handkusje naar Asschen en draait zich om.
"Tot wederziens, vrienden!"
* Met deze woorden rent Phoenixx het Duistere Bos in. De takken ritselen nog wat na en dan is ze verdwenen.
Waarom zou hij, Asschen Sukar, deze nietige wezens ook maar een woord moeten schenken. Ze konden doodvallen. Asschen besloot om de messen op zijn keel te negeren, en dook vooruit. De messen sneden door het zachte vlees van zijn nek, en lieten diepe sneeën achter. Maar tot ieders verbazing was er geen bloed te zien. De valheru was dankzij zijn God verheven boven een simpele dood. Staal deerde hem niet langer.
Plots, alsof de vuurvogel besloten had dat het genoeg was liep ze de grot uit. Ze kuste de vreemdeling nog eens, hetgeen een vreemd gevoel losmaakte in de Valheru. Was hij jaloers?. Gebruik makend van de opschudding van zowel het vertrek, als van de acties van hemzelf, sloop Asschen de grot uit, achter de vuurvogel aan.
De nacht begon zijn intrede te doen, en duisternis omsloot de valheru. In het bos was er niets dat ook maar enigzins licht gaf, en al snel moest de valheru op zijn dierlijke instinct vertrouwen.
Na een korte wandeling door het donkere bos kwam de valheru op een open plek uit. Het licht van de maan gaf de plek een duistere aanblik. Het gras op de grond was verschroeid, en de paar bomen die hier hadden gestaan waren verkoold. Toen de valheru de open plek betrad zag hij op de grond een groot pentagram getekend staan. Door het maanlicht gloeide de lijnen van de schets op, steeds feller naarmate de valheru dichterbij kwam.
Asschen's nieuwsgierigheid won het van zijn achterdocht, en hij betrad het pentagram.
De valheru werd omsloten door een duister web van fijn geregen magie. Voor hem ontstond een kleine rode bol, gevuld met een machtig soort magie gevangen in het web. De bol begon steeds heftiger te bewegen, en deed alles om uit het web te komen, het cirkeld om de valheru heen en hield plotseling stil voor zijn gezicht.
Meester, volg mij!
* De stem klonk verdorven, alsof het al duizenden jaren gekweld was door zijn opsluiter.
Met een knal werd de valheru uit de schets gesmeten, en lande met een smak op de grond. De verwarring van hem afschuddend stond hij op, en volgde de bol met zijn ogen.
Had dat ding werkelijk gezegd hem te volgen?
Dienaaar van Nalar, alles wat staat voor macht en verdorvenheid. Dienaar van het puurste kwaad! , volg mij!
* De bol schoot met weersinwekkende snelheid weg, met daarachteraan de valheru. Samen schoten ze door het donkere bos alsof er geen bomen stonden. Zig zaggend, en met zijn zwaard de overige struiken en planten kappand, rende Asschen achter de vuurbol aan. Hij wist de naam van de meester, en dus moest hij in dienst staan. Nog nooit had iemand zijn naam uitgesproken zonder de lokroep te weerstaan. Ze verlieten de bosgrens, en kwamen uit bij een bergrug. De bol weigerde te stoppen, en nam alleen maar in snelheid toe. Even leek het of hij op de berghelling kapot zou slaan, maar in plaats daarvan schoot hij er dwars doorheen, de valheru achter zich aantrekkend, de berg door. Het duurde niet lang of ze hadden de berg verlaten, en stonden boven op een andere helling, die uitkeek over een grote vallei.
Voor hen speelde zich een weersinwekkend schouwspel af. Voor hen stond een man die de wil van de draken stond te trotseren. Asschen's aandacht was volledig omvangen door hetgeen er gebeurde, en hij merkte niet op dat de vuurbol verdwenen was.
Goede dag mijn beste. Wij moeten eens dringend een woordje praten."
* Dat was de stem van die vervloekte dienaar! Die grijze!
Asschen Sukar stond in een tweestrijd. Zijn hele lichaam verlangde ernaar die overloper af te maken, maar zijn verstand zei hem op te passen, hij was nog lang niet sterk genoeg om de grijze te verslaan. Het liefste was Asschen omgedraaid, maar dat bleek onmogelijk nu de bol verdwenen was. De enige uitweg was via grijze, hetgeen Asschen geen goed plan leek.
In spanning wachte hij af wat Bar the Grey van plan was.
En hier gaan we verder: Vallei des Doods
De uren verstrijken en nog steeds staat Tarran naar de ingang van de grot te staren. Het lege gevoel van binnen wil maar niet weggaan. langzaam gaat zijn blik naar zijn broer die nog steeds met de wapens bezig is. Dat is het enige wat hem nog rest behalve zijn herinnering aan haar. Haar wapen, ooit zal ze beseffen dat ze hem nodig heeft. Tot die tijd zal hij het bewaren.
Tarran richt zijn blik weer op de ingang van de grot en begint langzaam ernaartoe te lopen. Hij moet zich afreageren. Buiten de grot schijnt de zon. Een heerlijke dag kondigt zich aan. Maar het is een dag die niet bij Tarran zijn gemoed past. Langzaam begint Tarran een donkere gloed uit te stralen als hij met een spreuk begint. Donkere wolken schuiven voor de zon als Tarran zijn spreuk alsmaar herhaald. De eerste bliksemschichten komen naar beneden en Tarran begint aan zijn volgende spreuk. De bliksemschichten bundelen zich als ze richting Tarran schieten. Die heft zijn arm met zijn handpalm naar boven en vangt de schichten op boven zijn hand waar ze zich bundelen in een grote bol.
Als Tarran vind dat de bol groot genoeg is brengt hij zijn arm naar beneden en richt de bol op een berg die in de verte is te zien. Met een snel gebaar werpt hij de bol in de richting van de berg. Een luide knal volgt als de berg explodeert. Als het stof van de explosie is neergedaald is er nergens meer een stukje van de berg terug te vinden. Nog steeds niet tevreden begint Tarran aan de volgende bol. Uren en uren later is het om Tarran heen een grote ruine van puin en gruis.
Langzaam valt Tarran op zijn knieen als zijn laatste krachten zijn opgebruikt aan dit zinloze stukje geweld. Net als Tarran op het punt staat om zijn bewustzijn te verliezen voelt hij een hand op zijn schouder.
Tarran, broeder je moet nog veel leren. je hebt jezelf te veel verzwakt om hier nog maar een seconde te blijven. We moeten eerst onze krachten gaan herstellen en dat kunnen we het beste doen in de plaats die wij thuis noemen. Hier zijn de wapens van jou en phoenixx. Pak ze aan ze zijn nu onherkenbaar en gaan voor gewone wapens door. Nu kom met me mee
Met veel moeite weet Tarran de wapens aan te pakken om vervolgens met nog meer moeite overeind te krabbelen. Tegen de tijd dat Tarran weer op adem is gekomen heeft Nocens een portaal geopend. Een portaal die hun naar huis zal brengen. Naar de veiligheid van Chaos Mountain
* Juist op het moment dat de Quatoluchs alle hoop was ontnomen en ontredderd zich dieper de aarde introkken, voelden ze een aanwezigheid. De Vrouwe, liet haar aanwezigheid en haar bezorgdheid voelen. Ze toonde tevens haar pijn en verdriet, maar gaf tevens een bemoedigend en rustgevende gedachte. De Quatoluchs voelden dat de Vrouwe zich ging laten gelden. De eerste Quatoluchs stopten met dieper de grond ingaan, via hun gedachtetaal riepen ze naar elkaar. Niet veel later keerden ze hun richting van bewegen. Ze kwamen weer omhoog. De Vrouwe beloofde hen namelijk dat het goed zou komen.
* Op de plek waar het puin plaatsgemaakt had voor de berg, steeg een witte mist neer. De grond begon te pulseren en het puin trok als zijnde een magneet naar elkaar toe. Het begon te transformeren. Op verschillende plekken, begon rots en gesteente te groeien. Omgeven door de witte mist. Er voltrok zich een wonder. De berg werd opnieuw geboren, ditmaal groter en krachtiger dan voorheen. De negatieve vernietigingskracht en de treurnis die het teweeg had gebracht was omgezet in positieve kracht. De Quatoluchs hadden weer een levensplek en een levensziel die over hen waakte als een vader en moeder.
|
|
