Chaos Mountain

* Na enkele dagen te hebben gereisd komt Nocens aan bij een klein, en op het oog, nietszeggend dorpje, maar ook hier hoort hij de zang van magie.
Nadat hij inlichtingen heeft gewonnen bij de taveerne brengt de vriendelijke en niets vermoedende eigenaar hem bij de dorpsoudste.

Wanneer de vreemdeling binnen treedt, lopen de koude rillingen over de rug van de dorpsoudste. De taveerne eigenaar groet hem en biedt zijn excuses aan voor deze bliksem bezoek en spoedt zich terug naar de taveerne.

"Gegroet heer, waarmee kan ik u helpen?"

"Mijn naam is Viator en ik ben op zoek naar Chaos Mountain en een vrouw die kwaad in zin heeft. Mijn Meester heeft mij opgedragen haar te vinden en haar te stoppen"

De dorpsoudste kijkt Nocens doordringend aan, maar ziet niets in de vale witte ogen van de vreemdeling.

"Uw woorden zijn mooi, maar ik zie dat u liegt. Ik kan u helaas niet helpen"

* Nocens buigt voorover en retouneert de indringende blik met al zijn kwaadaardigheid.

"U zult mij helpen en dit kan kwaadschiks of goedschiks, wees wijs zoals het een dorpsoudste betaamt."

* De oude man schudt heftig nee met zijn hoofd en weigert alle medewerking. Er speelt een halve glimlach op Nocens zijn lippen en hij knikt naar de dorpsoudste.
Hij slaat met zijn staf op de grond en roept met luide stem "Voco occisor!"

Het huis van de dorpsoudste begint te schudden en de grond onder de arme man splijt zich open. Als hij naar beneden kijkt ziet hij zichzelf verdwijnen in een gapend gat met scherpe punten.
De punten dringen zich in het onderlijf van de man en hij schreeuwt het uit van de pijn. Zijn lichaam is half opgeslokt als de aanval stopt en hij ziet Nocens voor zich knielen.

"En nu zult u mij vertellen wat u weet, wat jammer dat het op deze manier moet"

* Nocens komt op oog hoogte met de man en kijkt hem aan. Hij wuift met zijn staf tussen hun ogen en zegt zachtjes " Percontor".
Twee slierten rook schieten uit Nocens ogen en boren zich in de ogen van de dorpsoudste. Het bloed druppelt van beide mannen hun gezicht op de grond en spettert naar alle kanten als de rook zich terugtrekt.
De grond onder de man begint te schudden en het wezen slokt het dode lijf op en verdwijnt. Het enige bewijs van wat er zich heeft afgespeeld zijn de spetters bloed van beide mannen.

Nocens veegt zijn gezicht schoon en begeeft zich naar het zuidelijke pad. Hetzelfde pad wat de monnik heeft gekozen.

[Dit bericht is gewijzigd door Nocens_Veneficus op 01-05-2003 11:54]

Weer bewoog de gedaante en heel even leek er een glimlach over het gelaat van de slaper te komen......

Op een grote steen, een paar meter van het pad vandaan, zit ze de mensen die het pad op en af lopen gade te slaan.

Geef me door de geuren van de bloemen
kracht om mijn verdriet te dragen

Laat me door het zingen van de vogels
horen dat je gelukkig bent

Neem over de golven van het water
mijn tranen met je mee

Zorg door alles om me heen
dat ik kan aanvaarden dat jij er niet meer bent

* Nocens glimlacht in zichzelf, dit soort liederen zullen nog vaak op het eiland luiden wanneer hij zijn spoor van verdriet en angst achter zal laten. Echter, eerst zal hij zijn bondgenoot moeten vinden. Opnieuw brandt het beeld van een vrouw gehuld in vuur in zijn geest en hij spoed zich verder het pad af.
Plots hoort hij de zang van magie en voelt zware intense trillingen vanuit de grond komen, een pure rauwe en eeuwenoude kracht. Deze heeft hij maar een keer eerder in zijn leven gevoeld, aan het hof van Chaos. Hij haast zich verder naar het geheime pad.
Na verloop van tijd komt Nocens bij een pad gehuld in mist en illusies, het pad naar de berg. Ook hier hoort hij weer de zang van magie.

Uit het donkergrijze en in slijm gehulde lijf van het wezen beginnen langzaam acht poten te groeien. Het duistere creature staat op zijn poten en zijn lijf begint te zwellen. Het beest begint te schokken en uit zijn achterlijf groeit er een slanke schorpioenen staart, uit de angel druppelt er wat gif op de grond. Als het monsterlijke beest tot zijn volle grote is gegroeid komt het tot Nocens middel.
Acht paar ogen kijken hem verwachtingsvol aan.

Met zijn geest begint de man de magische cocon waar hij zich in bevind te testen...één barstje is alles wat hij nodig heeft om te ontsnappen...De volgende keer dat er ergens in de buurt duistere magie gebruikt wordt zal hij er klaar voor zijn...

Als de duistere magier de bezwering heeft gesproken begint de berg te schudden op zijn grondvesten. De aarde begint heet te worden en al het water begint te koken, de berg in een dikke mist van stoom hullend...

Een heldere lach weerklinkt door de gangen die eeuwenlang van geluid gevrijwaard geweest zijn....

* Nocens glimlacht tevreden en kijkt hoe de poorten zich openen. Ja, het bloed van Chaos vloeide nog steeds in zijn aderen. Welliswaar verdund en niet puur, maar Chaos erkende al zijn afstammelingen. Dit was dan ook de reden waarom hij uit de druidenstam werd verstoten en de reden waarom zijn Magister hem aangenomen had.
Nocens had het niet voor mogelijk gehouden dat er na al deze tijd nog een puur kind van Chaos zou leven en dat uitgerekend op dit eiland een Hof van Chaos zou zijn. Het was lang gelden, verschillende millenia waren al verstreken sinds zijn laatste bezoek aan het Eerste Hof van Chaos.

Nocens snelt zich naar binnen door de poorten en de echo van een luid gelach was zijn eerste begroeting, maar als hij het gelach tegemoet looptt krijgt hij het gevoel dat hij bespied wordt. Een vluchtige blik over zijn schouder leert hem niets. Hij vestigd zijn aandacht weer op de entree hal en treedt verder naar binnen. Langzaam loopt hij door de grote hal en neemt zijn omgeving aandachtig in zich op.
De hal en de aangrenzende zalen zijn een exacte replica van het oude Hof. Met weemoed denkt Nocens terug aan de dagen van glorie tot zijn aandacht wordt getrokken door de sterker wordende echo van lachen. In de verte verschijnt er een schim die steeds dichterbij komt.

"Gegroet bloed van Chaos. Ik dank u voor uw hulp. Mijn naam is Samaell, zoon van Chaos."

Gegroet Prins van Chaos. Mijn naam is tegenwoordig Nocens, een verre afstammeling van Chaos en in dienst van de Naamloze."

De duistere magier en de Prins van Chaos groeten elkaar en begeven zich naar de troonzaal....

Langzaam stuurt Samaell zijn geest door de hele berg heen... Onderweg wordt puin opgeruimd en worden de dunne kanalen die de diepste grotten met de buitenlucht verbinden leeggeblazen van alles wat zich daar in de eeuwen ervoor heeft opgehoopt...Gelukkig is niets onherstelbaar beschadigt...Gelukkig, want de gangen en kamers van Chaos Mountain zijn aangelegd als een enorme Machina.....een katalysator voor enorme hoeveelheden Chaos-energie...Het zal veel tijd vergen voordat alles naar behoren functioneert, en tot die tijd zal hij zich rustig moeten houden...bondgenoten verzamelen en informatie inwinnen zijn zijn eerste prioriteiten...Pas als hij er klaar voor is zal hij zich aan de wereld laten zien...

"Nocens...Ik denk dat je voorlopig maar beter door kan gaan met de missie die je van je meester gekregen hebt...Ik wil de aandacht nog niet op mij vestigen, nu ik pas ontwaakt ben...Als ik er klaar voor ben zal ik je roepen en kunnen we verdere plannen bespreken....

Als jij, of je meester, nog vragen hebt, stel ik voor dat je ze nu stelt..."

"Nocens...Ik denk dat je voorlopig maar beter door kan gaan met de missie die je van je meester gekregen hebt...Ik wil de aandacht nog niet op mij vestigen, nu ik pas ontwaakt ben...Als ik er klaar voor ben zal ik je roepen en kunnen we verdere plannen bespreken....
Als jij, of je meester, nog vragen hebt, stel ik voor dat je ze nu stelt..."

* Nocens knikt begrijpend, de audiëntie is afgelopen en zijn taak op de berg is bijna vervuld. Rest hem om nog zijn bondgenoot te vinden. Hij staat op en buigt voor de Prins.

"Vragen heb ik niet mijn Prins, doch mijn Magister heeft een verzoek en hij heeft te kennen gegeven deze zelf te willen uiten."

* Een korte uitdrukking van pijn verschijnt op het gezicht van Nocens en uit zijn bloederige ogen verschijnt de hem oh zo bekende grijze mist. De mist omhult de magiër zijn gezicht en alleen zijn ogen blijven zichtbaar. Deze verkleuren van vaal wit naar het diepste zwart en stralen een harde wreedheid uit. De magiër nu bezeten van zijn meester voelt zijn eigen identiteit verdwijnen.

Prins van Chaos, een diepe respect heb ik voor de eeuwenoude macht die u vertegenwoordigd. Graag zou ik u als mijn bondgenoot willen beschouwen en niet als vijand. Ik voorzie dat een samenwerking, wanneer de tijd daar rijp voor is, ons beide beter zou gevallen dan een oorlog tussen onze machten. Vergeet deze woorden niet wanneer de tijd daar is Zoon van Chaos!.

* De mist verdwijnt en de vale witte ogen van Nocens zijn nu gericht op de Prins. Deze behoudt een strak gezicht waaraan niets af te lezen is.

"Het is tijd om mijn taak verder te vervullen. Vergeet niet de woorden van mijn Magister, echter vergeet ook niet wat er in mijn bloed stroomt en waar dus mijn loyaliteit ligt."

* Samaell knikt naar Nocens in acceptatie van zijn verklaring van trouw en de mannen nemen afscheid.

Eenmaal buiten sluiten de poorten zich achter Nocens en als hij zich weer op zijn weg begeeft overweegt hij deze recente gebeurtenissen. In gedachten verzonken wandelt de duistere magiër verder de berg op, op zoek naar de in vuur gehulde vrouw.

Ze laat de pij van haar schouders glijden en bindt haar lange rode lokken in een staart bijeen. Gewoon gekleed in spijkerbroek en shirtje ziet ze er weer uit als een doodgewone vrouw die verveeld langs het pad op Chaos Mountain slentert.

[Dit bericht is gewijzigd door Abbadon op 09-05-2003 15:41]

Met een licht glimlach om zijn lippen voelt Samaell het effect van zijn spreuk...De eerste stap is gezet...

Hij wandelt verder het pad op en weer besluipt hem het gevoel dat hij bespied wordt. Hij kijkt om en ziet daar een vrouw gekleed in een simpele broek met shirt. De magier doet haar af als een voorbijganger en wandelt verder.
"Nee! Dat kan niet, dit pad kan niet door iedereen bewandeld worden. De illusies, bezweringen." Nocens draait zich om en de vrouw kijkt hem indringend aan. Haar prachtige rode haar is in een staart gebonden en een paar los gesprongen lokken dansen om haar gezicht. Hij knikt naar de vrouw en een duivelse glimlach verschijnt op haar gezicht.

* Ik denk dat we het beste onder de grond door kunnen gaan. Op die manier kunnen we vlakbij die donkere berg komen. Ik heb een week in de gangen rondgezworven en weet de weg ongeveer. Maar de weg is niet zonder gevaar. Ben je bereidt om deze gevaren tegemoet te treden.

De nymph die nog steeds overloopt van de magie antwoord met een vastberaden blik in haar ogen.

* Leidt de weg ik laat me door niets en niemand meer van mijn pad afbrengen. Het is me tijdens het gevecht met dat giftige besst allemaal duidelijk geworden. En maak je in de grotten geen zorgen om mij. Ik kan mijn weg net zo makkelijk vinden als jij.

Na nog wat proviand in een rugzak te hebben gedaan, gaat het tweetal op weg. Ze lopen een aantal dagen door de mijnen. Tot ze op de ochtend van de derde dag de afslag naar de donkere berg bereikt hebben. Op het moment dat de dwerg de bocht om wil gaan, hoort hij voor zich uit voetstappen. Een stuk voorzichtiger nu steekt de dwerg zijn hoofd om de hoek. Een eindje verderop ziet hij een eenzame orc voorzichtig naderbij komen.

* Wacht hier. Er loopt daar een Orc. Waarschijnlijk een verkenner van een hele groep. Ik ga hem doden.

Tot verbazing van de Nymph zet de dwerg zijn bijl tegen de rotswand en stormt in een sprint de hoek om. De orc die inene een kleine schim op zich af ziet schieten is te verast om te reageren.

De nymph, die niets van deze aanval wil missen, is nog net op tijd om te zien dat de dwerg in volle vaart tegen de orc opspringt. Zodanig dat de punten van het armor dat de dwerg draagt diep in de orc zijn borst doordringen. Na even met zijn lichaam geschud te hebben, valt de orc morsdood neer. Snel loopt de dwerg terug en pakt zijn bijl op. Dan zegt hij tegen de Nymph.

* Ik kan aan mijn baardharen voelen dat het in die gang stikt van de magie. Jouw zintuigen zijn daar meer op ingesteld. Ga jij maar voor, dan dek ik onze rug tegen eventuele orcs.

[Dit bericht is gewijzigd door Werik op 10-05-2003 14:15]

De wegen van de Naamloze zijn ondoorgrondelijk... maar, is dit nu werkelijk de persoon op wie zij heeft zitten wachten? Is hij werkelijk de persoon die zijn macht en kracht met de hare zal gaan bundelen om de totale heerschappij van de Naamloze te realiseren? Nu ja... je mag iemand natuurlijk niet op zijn of haar uiterlijk beoordelen, en - toegegeven - de spreuk die hij gebruikte om de berg zich te laten roeren valt niet onder "beginnersmagie". Misschien dat zij hem, evenals hij haar waarschijnlijk - nog niet op de juiste waarde heeft geschat.

"Ave, eenzame reiziger. Waarheen voert uw weg? Welke duistere plannen spelen er in uw gerimpelde hoofd?"

* Verwachtingsvol kijkt zij hem aan. Langzaam loopt ze op hem toe, voor het oog om hem gewillig terzijde te staan, in haar hart voelt zij een wantrouwen. Zíjn hart is niet aan slechts de Naamloze gewijd, vreest ze. Maar voorlopig zijn zij op elkaar aangewezen. Ten minste één taak zullen zij samen moeten vervullen. Om deze reden schuift Phoenixx de ongemakkelijke gevoelens ter zijde, en biedt de oude man haar arm aan. Nocens_Veneficus neemt deze dankbaar aan en samen lopen zij rustig het pad af. Voor de buitenwereld ziet het er zo onschuldig uit, een jonge vrouw die een oude man ondersteunt. Als zij echter zouden horen wat het antwoord op Phoenixx' vragen is...

* Eerst maar eens kijken wie er hier voor me gelopen hebben. Tarran denkt dat wel belangrijk is. Misschien moet ik mijn meester dan waarschuwen.

Tarran bukt en pakt een hand zand van het pad op. Vervolgens spreekt hij een woord.

* Visualis extendus

Aan het einde van de spreuk werpt hij de hand met zand voor zich uit. In de wolk die verschijnt komen op magische wijze 2 figuren naar voren.

* Ah, nog meer volgers voor mijn meester. Het gaat goed zo. Nu maar hopen dat alles op het goede moment samenvalt.

Op dit moment is de laatste zandkorrel neergedaald. Tarran kijkt nog even rond om te kijken of hij niet gevolgd is en fluistert een paar woorden. Als bij toverslag stijgt Tarran een stukje van de grond en schiet vooruit. Vastbesloten om zo snel mogelijk bij zijn meester aan te komen.

Als Nocens haar arm pakt neemt zij hem nog eens goed op. De man ziet eruit als een vriendelijke oude grootvader, gekleed in een zwarte mantel en leunend op een staf. Alleen zijn vaal witte ogen, met daarin de mist van de Naamloze, doen Phoenixx huiveren. Ze kijkt hem nogmaals aan en ziet diepe rimpels in zijn gezicht verschijnen als hij vriendelijk naar haar glimlacht.

* Geduldig luistert Nocens naar de vragen van de jonge vrouw en hij verteld haar zijn verhaal. Hij hoort een krachtige magische zang van de vrouw uit komen en weet dat hij haar niet moet onderschatten. De Naamloze had deze vrouw immers met een goede reden uitgekozen als zijn nieuwe bondgenoote.

"Vrouwe, onze Magister heeft ons samengebracht voor een specifieke reden. Hij voorzag een tweetal stenen die zijn macht verder kunnen uitbreiden en wilt dat wij deze aan hem zullen presenteren.

Een van deze stenen is te vinden in een elven nederzetting. Alleen de precieze locatie is aan mijn zicht ontrokken en mijn kennis van dit eiland is beperkt. Ik zal op jouw kennis van dit eiland moeten vertouwen."

* Vragend kijkt de magier Phoenixx aan. Hun taak is duidelijk, alleen hun bestemming moet nog bepaald worden. De vrouw kijkt hem aan met twinkelende ogen en weer speelt er een duivelse glimlach om haar lippen.

Even verderop loopt een andere gedaante. Als de Zoon van Chaos een mentale arm naar hem uitstrekt voelt hij als snel de resonantie van het Bloed van Chaos...het lijkt erop dat zijn eerste dienaar aan zijn roep gehoor gegeven heeft...

"Welkom, Tarrant, kind van het Bloed...treed binnen en ik zal je deelgenoot maken van de erfenis die in je aderen besloten ligt..."

* Fluistert hij in de geest van de nieuwkomer...en even later is zijn aandacht al weer elders...want zijn geest heeft een andere resonantie opgemerkt uit een onverwachte hoek...

Met grote snelheid baant zijn geest zich een weg omlaag, door grotten en gangen, door de kelders van Chaos Mountain en verder omlaag, totdat hij, aan de uiterste rand van zijn domein twee gedaantes opmerkt...

Een dwerg en een jonge vrouw, nee, een nymf...banen zich een weg door de tunnels, achtervolgd door een kleine groep orcs, die zich blijkbaar een huis hebben gemaakt in de verlaten grotten...Een korte aanraking bevestigd dat de dwerg niet meer is dan hij lijkt...de nymf echter...Bij haar detecteert Samaell een hem vreemde magie en geïntrigeerd blijft hij kijken naar wat er te gebeuren staat...

"Ik ben blij dat ik je als een vriend kan bescouwen Werik en ik zou vereerd zijn als je mij wat van jouw vechtkunsten zou willen leren."

* Werik zwelt met trots en de nymf glimlacht vriendelijk naar hem. Ze pakt haar talisman en deze geeft een zachte blauwe gloed af.

"Mijn magie kan geen andere magie herkennen, maar mijn talisman wel. Er is nog geen direct gevaar, maar de zang van de natuur is hier verstoord. Een macht zo oud als de natuur zelf is opgestaan en heeft zijn dienaren geroepen..."

Het tweetal besluit om voorzichtig verder gaan en na verloop van tijd komen ze bij een T-splitsing aan. Plots begint de talisman van de nymf fel te gloeien.......

Magische levenslijnen schieten alle kanten op. Elk insect, elk dier, elk wezen in de wijde omtrek is nu verbonden met Tarran.

* Ik weet niet wat mijn meester zo verontrust. Zullen het dan toch de twee personen die voor mij lopen zijn. Lijkt mij niet. En die dwerg en die Nymph stellen in vergelijking met mijn meester ook niet veel voor. Alhoewel de Nymph...

Snel staat Tarran op en begint aan een nieuwe spreuk. Hij baseert zijn spreuk op het bloed van Chaos. Dan verschijnt er als bij toverslag een portaal naast Tarran. Snel stapt hij erdoorheen een leeg pad achterlatend.

In de schuilplaats van Samaell verschijnt op hetzelfde moment een portaal. Even kijkt Samaell verbaasd. Dan wacht hij rustig af wat er gaat gebeuren.

Tarran stapt uit het portaal en het eerste wat hij ziet is zijn meester. Snel knielt hij neer en wacht wat zijn meester te zeggen heeft.

"U vertrouwt op mijn kennis van dit Eiland, Heer. Tja... ik hoop dat mijn kennis toereikend zal zijn. Elfen-nederzettingen... tja... Natuurlijk is er de Toren van Equilan, de elfengodin. Maar Equilan heeft reeds lange tijd geleden het Eiland verlaten. Een soort begin van het einde was dat. Sinds deze goede godin haar toevlucht heeft gezocht in het Hogere Rijk heeft het Kwaad voet aan de grond gekregen op dit Eiland", * grijnst Phoenixx.

"Nee, bij de Toren van Equilan zullen we geen spullen vinden die de Meester gunstig zullen stemmen. Hmmmmmmmmmmm... Teranoq misschien... De Stad der Elven!" * vult ze snel aan als ze Nocens_Veneficus vragend ziet kijken. Maar snel schudt ze haar hoofd.

"Nee, onmogelijk. Hoewel het zeer aangenaam zou kunnen zijn al die lieflijke elven daar eens te laten zien wat èchte magie is, geloof ik niet dat we daar iets nuttigs kunnen halen. Ook Imloth Melui, dat is de Rozenvallei, is denk ik geen goede optie. Maar daar zou ik me in kunnen vergissen; die kant van het Eiland heb ik nooit echt verkend. Wat mij betreft is het elfenbos de meest voor de hand liggende plek. Maar zeg het maar, welk van deze plaatsen spreekt u het meeste aan?"

* Een aangename tinteling loopt over Phoenixx' rug. Eindelijk valt er weer wat te beleven!

"Welkom, Tarran, eerste discipel van Chaos!"

* Terwijl de Zoon van Chaos die woorden uitspreekt laat hij de volle kracht van zijn geest los op de magiër...Zonder enige moeite doorbreekt hij de muren die Tarran rond zijn geest opgetrokken heeft en terwijl het geheel van Tarran's wezen voor hem openligt, spreekt Samaell rechtstreeks tot hem, van geest tot geest...De magiër, die even daarvoor nog zo arrogant zijn magische kunnen toonde, kan het slechts hulpeloos ondergaan...

"Tarran...je hebt talent, maar je hebt ook nog veel te leren....Je bloed geeft je het recht om hier te zijn, en als je je waardig toont zul je hier veel kunnen leren en hoog kunnen klimmen....Je omgang met gewone mensen heeft je arrogant gemaakt...terecht, want je bent in alles hun meerdere, maar hier zul je je arrogantie opnieuw moeten verdienen. Laat dat je eerste les zijn...

Als je besluit me te dienen zal ik je leren om de onderliggende Chaos in de wereld om je heen af te tappen voor je magie, en zullen je krachten aanzienlijk toenemen...Maar je geest zal slechts mij toebehoren, dus denk goed na voor je je keuze maakt...

Als je er voor kiest om hier te blijven heb ik een kleine opdracht voor je...In de grotten onder deze berg zijn twee avonturiers 'verdwaald' geraakt...een Dwerg en een Nymph...de Nymf draagt een amulet bij zich dat mij...interesseert...Ik wil dat afdaalt in de berg en mij de amulet brengt, maar, om het extra moeilijk te maken, je mag de twee avonturiers niet doden....speel met hun geest, verblind ze met illusies, maar dood ze niet, ze hebben nog een rol te spelen in dit verhaal...
Als je slaagt zal ik je het Hart van Chaos tonen en je mijn leerling maken...

Maak je keuze, Tarran..."

* Met die woorden laat Samaell zijn ijzeren grip op de geest van de magiër weer los...en terwijl hij achterover leunt op zijn troon, kijkt hij afwachtend naar de gedaante die trillend op zijn benen voor hem staat...

"Ik verwacht antwoord. En ik verwacht het nu"

Op dit ogenblik staat Tarran op. Even kijkt hij zijn meester recht in de ogen. Dan zegt hij.

* Ik zal doen wat U van me verlangt. Ik zal de Nymph en de dwerg laten leven. Ik transporteer ze wel naar 1 of andere duistere plek. Nu zal ik het amulet van de Nymph voor U gaan halen.

Snel spreekt Tarran een spreuk. Naast hem verschijnt er weer een portaal. Snel stapt hij erdoor op weg naar zijn eerste missie in opdracht van zijn meester.

"Gevaar nadert. We zijn niet onopgemerkt gebleven."

* Werik knikt begrijpend en stelt voor om voorbereidingen te treffen voor een confrontatie en een eventuele aftocht. nyphai kijkt grimmig en roept haar krachten aan. Een blauwe gloed omhult haar en de dwerg zet van schrik een paar stappen achteruit.
Ze is een met de natuur en reikt met haar geest uit naar de bomen en planten die op de berg staan, de wortels van de natuurlijke plantaardige elementen. Ze dwingt ze om door te dringen tot waar hun zijn en de berg begint licht te schudden. Brokken aarde en steen vallen voor de ingangen van de T-splitsing en dikke wortels houden deze op hun plaats.

"Het is niet veel en het zal onze tegenstander waarschijnlijk niet lang ophouden, maar misschien lang genoeg om andere voorbereidingen te treffen. Ik maak me alleen zorgen om jou Werik. Ik kan makkelijk vluchten met een transformatie..."

* nyphai kijkt de dwerg bezorgd aan....

Geïntrigeerd wacht de Zoon van Chaos op wat komen gaat....

Terwijl de dwerg dit zegt haalt hij iets wat lijkt op een fles onder zijn armor vandaan. Snel haalt hij de dop eraf en neemt een flinke teug. Dan biedt hij de fles aan de Nymph aan.

* Hier drink dit dit zal helpen bij de komende strijd.

De nymph pakt de de fles en neemt een flinke slok, die ze onmiddelijk weer uitspuugt.

"Bah, wat een smerig goedje zeg"

Even kijkt ze de dwerg aan die haar met een serieus gezicht staat aan te kijken. Ze verzameld al haar moed en neemt een klein slokje van het spul. Een smerig gezicht trekkend geeft ze de fles weer snel terug aan de dwerg.

De dwerg heeft zijn fles nog niet weggeborgen als er naast hen een portaal verschijnt. Even verbaast, omdat ze dit niet verwacht hadden, kijken ze elkaar even aan. Vluchten kan niet meer. Snel gaan ze beide in de voor hun beste positie staan.

De Nymph roept alles wat er om haar heen aanwezig is en waarmee ze in contact is om haar bij te staan in de komende strijdt.

De battlerager die een hekel heeft aan alle magie die hij niet kan begrijpen wil niets liever degene die door het portaal heen komt aan de muur nagelen.

Gespannen wachten beide af op wat er komen gaat.

"Phoenixx, haast is gevraagd. Er zijn hier dingen gaande waar wij ons beter niet in kunnen maken."

* Phoenixx kijkt de magiër vragend aan, maar krijgt verder geen antwoord op haar blik. Het tweetal haast zich naar de voet van de berg en onderweg besluiten zij dat ze het Elfenbos als eerste aan nader onderzoek zullen onderwerpen. Nocens glimlacht kwaadaardig bij het vooruitzicht om weer een spoor van dood en verderf achter te laten.
De gift van zijn Magister zal hij dan eindelijk kunnen gebruiken en dan als zijn taak is voldaan, dan zal hij kunnen terugkeren naar het nieuwe Hof van Chaos. Dan kan hij zijn ware kracht tonen.

Verschillende nieuwsgierige ogen die een oudere man en een jonge vrouw richting het Elfenbos zien lopen. Niet wetende wat zij daar zullen aanrichten......

Snel begint Tarran een ingewikkelde spreuk te bazelen. Eentje die de 2 voor een aantal dagen in slaap zal sussen. Op het moment dat hij de spreuk af heeft gaan de dwerg en de Nymph tot de aanval over.

Tarran, verbaast over het feit dat zijn spreuk geen effect heeft gehad, moet snel tot verdedigen overgaan. Want de dwerg heeft hem al bijna bereikt. Snel strekt hij zijn arm uit op het moment dat de dwerg naar hem opspringt. De punten van het armor van de dwerg gaan dwars door zijn hand heen.

Met een pijnlijk gezicht trekt Tarran zijn arm los. Maar ondertussen heeft de Nymph ook niet stil gezeten. Uit de grond komen wortels van planten waarvan men het bestaan niet eens afweet omhoog gekropen en beginnen zich om de benen van Tarran te wikkelen.

Nu Tarran bevrijdt is van de dwerg kan hij zich op de wortels richten die zich om zijn voeten aan het wikkelen zijn. Snel begint hij een spreuk uit te spreken. uit het niets lijkt Tarran omhuld te worden door een zee van vuur. Door de hitte die de vlammen uitstralen trekken de wortels die zich om de benen van Tarran hebben gewikkeld zich terug.

De dwerg die te dicht bij Tarran stond en ook de volle laag van de vlammenzee krijgt schudt dit even van zich af en zet op dat moment een nieuwe aanval in. Onverschrokken sprint de dwerg opnieuw op Tarran af. Tarran die er dit keer op gerekend heeft maakt een snelle handbeweging met zijn doorboorde hand. Het bloed spat in het rond. Maar het effect van de handbeweging is wel dat de voeten van de dwerg vaststaan in de aarde. Tarran die zich nu om de dwerg geen zorgen meer hoeft te maken draait zich om naar de Nymph.

Tot verbazing van Tarran ligt de Nymph op de grond. Schijnbaar in slaap. Behoedzaam loopt hij op haar af. Een valstrik verwachtend. Bij haar aangekomen hoort hij de regelmatige ademhaling van iemand die vast in slaap is.

* Vreemd. Hoe kan dit nou. Zal mijn spreuk dan toch gewerkt hebben? Misschien dat ze er op 1 of andere manier in geslaagd zijn om het effect van de spreuk te vertragen. Nou ja, het maakt niet uit. Ik heb het amulet, mijn meester kan tevreden zijn.

Met een snelle ruk trekt hij het amulet van de hals van de Nymph. Dan loopt hij terug naar de dwerg, die nog steeds verwoedde pogingen doet om los te komen. Bij de dwerg aangekomen zegt hij.

* Ik mag jullie niet doden van mijn meester. Maar hij heeft verder niet gezegd dat ik jullie niet ergens mag achterlaten, ergens waar je een zekere dood tegemoet gaat. Hmmm, even denken. Ah, het donkere bos in het elfenbos is daar wel een geschikte plek voor. Nu alleen nog even wachten tot jij in slaap valt

Tarran gaat in kleermakerszit voor de dwerg zitten en begint te mediteren, om zijn gewonde hand te genezen. Op het moment dat de dwerg eindelijk in slaap valt, kijkt hij op en begint aan een spreuk. Onmiddelijk lossen de ketenen die de dwerg vasthielden met de aarde op. Met een luide knal valt de dwerg voorover, plat op zijn neus.

* Nou ja, de meester heeft niet gezegd dat ik ze onbeschadigd moet laten. Whahahaha

Dan staat hij op en begint aan een nieuwe spreuk. Als bij toverslag verschijnt er weer een portaal naast Tarran. Dan kijkt Tarran naar de 2 lichamen en maakt een beweging met de hand die weer zo goed als genezen is. De 2 lichamen beginnen te zweven. Tarran maakt een snelle zwaai met zijn arm en de 2 lichamen schieten door het portaal, naar het donkerste stuk van het donker bos in het Elfenbos

Met een tevreden glimlach begint hij aan een nieuwe spreuk die de bestemming van het portaal verandert. Snel stapt Tarran er nu zelf doorheen.

Aan de andere kant van het portaal wacht Samaell af. Hij ziet Tarran uit het portaal stappen en meteen neerknielen. In plaats van geest naar geest te spreken, begint tot frustratie van Samaell, Tarran tegen hem te praten.

* Meester ik heb gedaan wat U vroeg. De Nymph en de dwerg leven nog. Ze zijn niet langer in de mijnen onder deze berg. En wat nog belangrijker is, ik heb voor U het amulet van de Nymph. Ik hoop dat U me nu accepteerd en dat ik een nieuwe opdracht van U krijg.

[Dit bericht is gewijzigd door Tarran op 14-05-2003 17:28]

Deze keer gaat hij wat verder dan de vorige keer...met onrustbarende snelheid richt hij een muur op tussen Tarran's zintuigen en de buitenwereld en hoewel Tarran tot het uiterste gaat om Samaell tegen te houden is zijn weerstand zinloos.....Tarran zweeft in een zwarte cocon, en slechts stilte is zijn gezelschap....totdat de stilte plotseling doorbroken wordt door de fluisterende stem van zijn meester....

"Tarran....leerling...Je hebt duidelijk nog veel te leren...je werd bijna overmeesterd door een nymf die haar magie nog niet beheerst en een ondermaatse ijzerwinkel, en toch waag je het hier arrogant weer binnen te komen...Ik heb je gewaarschuwd, nu je besloten hebt mijn leerling te worden is je geest van mij...je ziet slechts wat ik wil dat je ziet, je hoort slechts wat ik wil dat je hoort en alles wat je denkt ligt voor mij open...

Maar goed, ik had je een les beloofd als je zou slagen, en ondanks alles heb je de amulet afgeleverd...."

* Heel even is de duisternis en de stilte weer absoluut, maar al snel verschijnt er een punt van licht, die uitgroeid tot een wereld...In beelden en woorden laast Samaell zijn leerling de onderliggende Chaos zien, die in alles aanwezig is en langzaam voelt hij hoe een nieuw begrip in de geest van zijn leerling ontstaat...Hij is nog niet klaar om de Chaos ook rechtstreeks af te tappen, want daarvoor is een mate van zelfbeheersing en controle nodig die Tarran nog niet bezit, maar voor een eerste les moet dit genoeg zijn.....

Als Tarran weer tot zichzelf gekomen is merkt hij dat hij zich buiten, op de flank van de berg bevindt...Als hij enigzins tot rust gekomen is na zijn recente ervaringen, hoort hij weer de stem van zijn meester in zijn hoofd..

"Tarran..leerling..dit is je tweede opdracht, luister goed...De nymf had haar amulet nog maar net in haar bezit gekregen...In je hoofd heb ik een zoek-spreuk geplaatst die je in staat stelt het spoor van de amulet te volgen...vindt degene die haar de steen gaf voor mij, en rapporteer dan terug.....en onthou, ik kijk mee door je ogen...."

* Met die woorden verplaatst Samaell het zwaartepunt van zijn aandacht naar andere plaatsen, en blijft Tarran alleen achter op de flank van de berg...

* Misschien dat ik de macht van mijn meester iets onderschat heb. Nou ja, dat is een probleem waar ik later mee moet afrekenen. Hij heeft een zoek spreuk in mijn hoofd geplaatst. Nou laten we dan maar eens gaan kijken he.

Tarran kijkt even om zich heen en ziet een uitstekende punt van een rots boven een afgrond hangen.

* Ha, dat is een geschikte plek om mijn plan uit te voeren. Laten we eens kijken hoe ver ik kan voelen wie of wat waar is.

Tarran gaat op de rotspunt zitten en concentreert al de magie die hij heeft op dat ene doel. Het vinden van degene met de andere steen. Na een uur in mediterende toestand te hebben gezeten, schieten er naar alle kanten levenslijnen toe.

Tarran voelt de rage van de barbaar Zarr. Er verschijnt een glimlach op Tarran zijn gezicht als hij de reden van de woede achterhaald. Dan concentreert hij zich weer. Een andere levenslijn raakt het bewustzijn van een elf. Met een kracht waar Tarran verbaast van staat wordt de levenslijn naar de elf vernietigd. Tarran trekt een verbaast gezicht, maar houdt de omringende levenslijnen intact. Dat levert resultaat op.

* Ah, de Nymh uiteindelijk gevonden. En nog steeds in de toestand waar ik haar in betoverd heb. Dat geeft mogelijkheden.

De levenslijn naar de Nymph neemt in kracht toe. De geest van Tarran dringt door in het hoofd van de Nymph, waar hij door de slaaptoestand van de Nymph weinig tegenstand ondervind.

* Ah, interessant. Een gevallen engel dus. En hij moet op dit eiland rondzwerven. Hmmm, ik kan er natuurlijk alleen achteraan gaan. Maar een gevallen engel. Dat moet ik eerst maar eens met de meester overleggen.

Vermoeid laat Tarran alle levenslijnen die hij erop uit had gestuurd oplossen. Hij probeerd op te staan, maar valt meteen weer neer. Dit geintje heeft hem alle kracht gekost. Eerst een paar uur slapen dan. Na een paar uur te hebben geslapen. Schrikt Tarran wakker.

* Hoe kan ik zo dom zijn. Ik moet mijn meester waarschuwen. De elf. Wat een kracht. Misschien kunnen we haar overhalen.

Snel maakt Tarran een portaal en stapt erdoorheen. Aan de andere kant staat Samaell al te wachten.

* Meester ik weet wie de drager van het andere amulet is. Het is een gevallen engel genaamd, Abbadon. Maar ik weet eerlijk gezegd niet of mijn krachten al groot genoeg zijn om een gevallen engel aan te kunnen.
O en meester tijdens het zoeken ben ik een elf met ongelofelijke krachten tegengekomen. Ze heet Myrddin. Misschien kan ze overgehaald worden om onze zijde te nemen. Zij bevind zich in het elfenbos en houdt de wacht bij de Nymph en de dwerg

[Dit bericht is gewijzigd door Abbadon op 16-05-2003 12:35]

"Een gevallen engel en een sterke magiër....dat is belangwekkend nieuws, leerling....belangwekkend genoeg om voor nu door de vingers te zien, dat je je niet aan je opdracht gehouden hebt....Je taak was de persoon te vinden van wie de nymf haar amulet gekregen had...Ik stel voor dat je je daar onmiddelijk mee bezig gaat houden, voordat ik van gedachten verander...."

* Terwijl Tarran gehaast de troonzaal verlaat, concentreert Samaell zich weer op het amulet dat hij aan het onderzoeken was...het eerste dat hem opvalt aan de steen, is de ouderdom ervan...De steen is een artefact uit het Oude Rijk, dat zijn hoogtepunt millenia geleden kende....Het tweede dat hem opvalt is dat de steen niet compleet is...Het patroon dat in de steen gevat is is onaf, en ergens is dus nog een tweede, soortgelijke steen.....

Wat te doen.....Wat te doen...En laat hij ook de gevallen engel niet vergeten, en de sterke magiër die nu over de nymf en de dwerg waakt...Er zijn veel te veel spelers, en het spel is nog niet eens duidelijk...Met het in bezit nemen van de steen heeft hij zich een plek in het spel toegeëigend...

Maar wie weten dat ik meespeel? Slechts Nocens en Tarran weten van mijn ontwaken, en zij zullen niet spreken.....binnenkort zullen de eersten van mijn dienaren van het Bloed verschijnen en als de Chaos-machina weer werkt zal mijn aanwezigheid hoe dan ook bekend worden....beter te spelen vanuit een positie van macht, dan vanuit de schaduwen aan de kant.....

* Misschien dat ik de kracht van de Nymph heb onderschat. Misschien dat ze toch nog bepaalde delen van haar geheugen heeft kunnen afsluiten voor mij. Nou ja, niets meer aan te doen. Mijn spreuk zal ondertussen uitgewerkt zijn. Laat ik eerst maar eens gaan kijken waar de Nymph zich bevind.

Tarran wijkt van het pad af en gaat op een rots zitten. Dit keer verkiest hij ervoor om uit zijn lichaam te treden. Dit doet hij alleen als het echt nodig is, want bij een scheiding van vlees met ziel is hij het meest kwetsbaar. Maar op deze berg onder bescherming van de meester, kan het geen kwaad. Snel schiet de geest van Tarran in de richting van het elfenbos. Daar aangekomen is het eerste wat hij ziet dat Nocens bezig is met een bezwering. Even glimlacht Tarran als hij de spreuk herkend. Dan valt zijn oog op de vrouw die voor Nocens staat. Ze is ongeduldig, maar dat hoeft geen slechte eigenschap te zijn. Op dat moment ziet Nocens de vrouw weglopen en weer te voorschijn komen met een bebloed gezicht. Ook ziet hij dat ze Nocens een stuk bebloed vlees aanbied. Weer glimlacht Tarran. Dan zweeft hij verder op zoek naar de Nymph.

Een aantal tientallen mijlen verder ziet Tarran eindelijk zijn doel. Hij ziet dat de Nymph een van de monsters die Nocens op hen heeft afgestuurd een paar trappen geeft. Dan commandeert ze de bomen in de buurt om het monster op te pakken. Tot verbazing van Tarran beginnen de bomen het monster heen en weer te schudden. Dan beland met een grote klap de dwerg op de grond. Hoewel het geheel een komische inval heeft, wordt Tarran zijn humeur er niet beter op.

* Nog even snel kijken wat er met die elf gebeurd is en dan zal ik beslissen wat ik ga doen.

Snel zweeft de geest van Tarran verder over het bos tot hij de elf in de gaten krijgt. Tot verbazing van Tarran is er nog een ander figuur bij de elf.

* Dat lijkt wel... Nee dat is de gevallen engel. Dat is een flinke streep door mijn rekening. Nou ja, geduld is een schone zaak. We hebben lang genoeg moeten wachten op een kans als deze. Het lijkt mij het vertstandigste als ik terugkeer naar mijn eigen lichaam.

Tarran's geest snelt weer terug over het elfenbos tot hij een eenzaam figuur opmerkt. Er gaat een bepaalde kracht van de man uit. Hij hoort de man vloeken.

"Rotelf, een beetje mijn staf stelen. Ik zal haar krijgen, de heks. Vervloekt zal zij zijn."

Na nog even boven de man te hebben rondgezweefd besluit Tarran om terug te keren naar zijn lichaam. Senl schiet Tarran's geest weer over het eiland. Eenmaal terug bij zijn lichaam laat hij zich er langzaam weer inzakken. Met een schok wordt hij weer wakker met een bonkende hoofdpijn.

* De pijn vergeten die dit kunstje met mijn hoofd uithaalt. Misschien is die tovenaar wel een geschikte bondgenoot. Of kan ik hem onderwerpen. Hmmm, daarvoor heb ik bepaalde items nodig. Een stuk van een godenboog en het bloed van een god. Misschien dat ik daar later nog eens achter kan komen, waar ik dat kan vinden. Nu is het tijd om een Nymph te martelen.

Met een valse glimlach begint Tarran aan een spreuk die ervoor zorgt dat er een veld van angst om hem heen ontstaat. Dan spreekt hij nog een paar spreuken uit die hem tegen de meest elementaire vormen van magie zullen beschermen. Vervolgens zendt hij nog een telepathische boodschap naar zijn meester. Over de eenzame tovenaar in het bos. Uiteindelijk tevreden, maakt Tarran een portaal naar het Elfenbos Snel stapt hij erdoorheen.

[Dit bericht is gewijzigd door Tarran op 21-05-2003 13:23]

Voor de zekerheid verbind Samaell een teleportatie-spreuk aan zijn leerling...als deze zich weer eens hals over kop in het diepe stort zal hij hem in ieder geval van de rand terug kunnen trekken...

Traag zwaaien de poorten van Chaos Mountain open om deze nieuwkomers binnen te laten en één voor één komen ze binnen...nieuwsgierig, maar zonder een spoor van angst want ze voelen dat ze thuiskomen...en één voor één ontvangt Samaell ze in de troonzaal en heet ze welkom...

"Welkom, Bloed van Chaos, in je nieuwe thuis...er is veel werk te doen, maar meer mensen zijn onderweg en het zal niet lang duren voordat deze berg weer een bloeiende gemeenschap zal bevatten...

Jullie bloed bevat de sleutel tot deze berg, en nooit zal aan één van jullie de toegang ontzegt worden...Dat is mijn belofte aan jullie!"

* Elke nieuwkomer krijgt woonruimte toegewezen in de immense berg, en als snel is de berg vervult van geluiden en licht, waar gedurende zo vele eeuwen slechts duisternis en stilte waren...Puin wordt opgeruimd, en vertrekken worden ingericht en met zijn magie helpt Samaell waar hij kan, want haast is geboden...

Voor het eerst in een lange tijd voelt Samaell weer vreugde...Nooit meer zal hij toestaan dat zijn volk aan de rand van uitsterven gebracht wordt....Hij zal de fouten die hij zo vele eeuwen terug maakte niet meer herhalen...En met trots kijkt Samaell naar zijn nieuwe volgelingen, zijn volk....

[Dit bericht is gewijzigd door Samaell op 23-05-2003 13:27]

* Zarr zag vanuit de bosrand een hele lange stoet richting de berg trekken. Hij gaf zijn paard de sporen en kwam na een korte tijd bij de stoet aan.

* Zarr begaf zich tussen de mensen die zich een weg baanden richting de berg. de Akeï Warrior had geen idee wat deze mensen bezielde om naar de afgelegen berg te trekken.

Jullie verhuizen? Berg goud te vinden?

* Geen van de mensen antwoordde op de vragen van de barbaar. Zarr besloot om zich dan maar weer los te maken van de lange stoet, maar dit was makkelijker gezegd dan gedaan. Om hem heen liepen mensen en er was geen ruimt om zijn paard uit de stoet te manouvreren. Dan ziet Zarr dat de stoet in de berg verdwijnt. Dit baart hem zorgen hij voelt zich opeens niet op zijn gemak. De lucht begint weer ontzettend te stinken. Te stinken naar magie. Zarr voelt dat hij in gevaar is en probeert zich nu uit alle macht los te maken. Hij voelt zijn hoofd bonzen.

Ga weg. Laat Zarr met rust! Ga Weg.... WEG!!!!

* Zarr voelt nu de druk alsmaar sterker worden. Dan voelt hij de verschillende runes verspreid over zijn hele lichaam oplichten. Iemand probeert hem te controleren. hij probeert zich uit alle macht te verzetten, maar geeft dan uiteindelijk op. Zarr weet dat hij geen controle meer heeft over zijn lichaam.

Verzet je niet, dat is nutteloos. * galmt er door Zarr's hoofd.

* Zarr besluit het de strijd op te geven. Voor nu althans. Geduldig wacht hij af wat komen gaat. Hij is ervan overtuigd dat degene die hier achter zit, hem zwaar onderschat. Er is namelijk hier maar weinig bekend over de krachten van een Akeï Warrior en dat zou weleens zijn redding kunnen betekenen. Gedwee laat de barbaar zich steeds verder de berg invoeren.

Nadat de deuren van de troonzaal zich gesloten hebben verschijnt daar het portaal, waar Tarran en de vrouw uitstappen......

Verbaast door de plotselinge snelheid waarmee de meester handelt weet Tarran even niet wat te doen. Wezenloos staart hij naar de bol waarin nu een tweede gestalte begint te verschijnen. De man in het witte gewaad de Merlijn komt te voorschijn als zijn magie teniet wordt gedaan door Samaell. In navolging van Samaell spreekt nu Tarran een paar woorden. De bol splijt zich in tweeen. In de ene bol hangt nu de vrouw. In de andere bol zit de nu weerloze Merlijn.

Nu heeft Tarran tijd om zijn meester even op te nemen. Hij zit met een content gezicht naar de twee bollen te staren. Alles is volgens plan verlopen.

* Meester U heeft ongetwijfeld het gevecht met de Kytons kunnen volgen. Ons plan om de Merlijn gevangen te nemen is geslaagd. En wat belangrijker is, we hebben een mogelijke bondgenoot erbij. Ik zal de bol teniet doen en haar wonden helen. Dan kunnen we haar overtuigen om onze zijde te kiezen.

Snel spreekt Tarran weer een paar woorden en de bol rond de vrouw lost op. Dan tekent Tarran een paar runen op het lichaam van de vrouw. Langzaam komt de kleur weer in haar gezicht terug en uiteindelijk opent ze haar ogen. Tarran maakt een handbeweging die de levitatie spreuk die hij op haar had geplaatst teniet doet. Zachtjes wordt ze op haar voeten gezet. Verbaasd neemt ze de omgeving in zich op, dan ziet ze Tarran staan. Voordat ze iets kan zeggen begint hij te spreken.

* Je bent hier in het hart van Chaos mountain. In het huis van de meester. Ik heb je wonden net genezen, maar de runen die ik op je lichaam geplaatst heb verhinderen meteen het gebruik van magie van welke vorm dan ook. Of je moet van een elektrische schok houden, dan nodig ik je gaarne uit om het te proberen. Begrijp goed het is niet dat we je niet vertrouwen, maar in deze berg lopen een hoop wezens rond die niet zo machtig zijn als de meester en ik. Voor nu vertel ons eerst eens uw naam vrouwe.

Voordat Phoenixx antwoordt kijkt ze eerst verder om zich heen. Ze ziet de meester naar haar staan kijken. Een glimlach op zijn gezicht. Dan ziet ze de Merlijn nog steeds gevangen in de bol.

"Jullie zijn machtig dat jullie de Merlijn op deze manier gevangen kunt houden. Mijn naam is trouwens Phoenixx en ik denk dat ik het hier wel zou kunnen uithouden. Mits je die verschrikkelijke runen weghaalt."

Nu is het de beurt aan Samaell om te spreken. Met een steeds innemendere glimlach zegt hij tegen Phoenixx.

"Ik zal de runen ongedaan maken als je jezelf bewezen hebt. Ah, ik de ideale opdracht voor je. De merlijn. Ik zal hem naar de buitenkant van de berg transporteren. Daar mag je je op hem uitleven. Maar hij mag niet gedood worden. hij moet nog de boodschap aan de vrouwe kunnen overbrengen. De boodschap dus dat zijn soort hier niet welkom is."

Samaell kijkt nog even naar de Merlijn en spreekt een paar woorden. Phoenixx en de Merlijn worden naar de buitenkant van de berg getransporteerd. Samaell en Tarran blijven alleen achter. Even kijkt Tarran naar de meester. Hij lijkt ingenomen met zijn leerling. Voorzichtig begint Tarran aan een vraag.

* Meester, ik heb nog iets te doen in Teranoq zoals U wellicht zult weten. Heb ik toestemming om te gaan of moet ik U nog assisteren

En dus gaat Phoenixx op zoek naar Bar_the_Grey.

"Je hebt wederom ondoordacht gehandelt, Tarran...En op deze manier heb je mijn aanwezigheid in Chaos Mountain aan meer mensen duidelijk gemaakt dan mij op dit moment lief is...Maar daar staat tegenover dat we wellicht een nieuwe bondgenoot gewonnen hebben...

Ik heb nog niet besloten of ik je moet straffen of prijzen, maar van je toekomstige akties hangt veel af...Ga onmiddelijk achter de Nymph aan, en Tarran, ik hoop dat je het deze keer wat....subtieler aanpakt"

* Snel roept Tarran weer een portaal op, waar hij door verdwijnt. Samaell's aandacht is inmiddels al door iets anders getrokken...

Door het handelen van zijn leerling is voor het eerst sinds tijden zijn volledige aandacht op Chaos Mountain gericht, waar hij nu een anomalie voelt en terwijl een klein deel van zijn geest zich bezighoudt met de jacht die Phoenixx op de Merlijn maakt, speurt een groter deel van zijn aandacht door de gangen en grotten van de berg...op zoek naar de vreemde aanwezigheid, die hij al snel vind in de vorm van de grote, met runen bedekte gedaante van een barbaarse strijder....

'Wat nu weer...' verzucht Samaell, terwijl hij zijn aandacht gelijkelijk verdeelt tussen de twee schouwspelen die zich binnen de grenzen van zijn domein afspelen...

* De Questor keek om zich heen, Er was iets met deze berg. De Quatoluch had verstandig gedaan om de berg te verlaten. Het leek wel te rotten en duistere krachten vulden de lucht. Nu zag de Questor ook de stoet mensen die de berg willoos naderden. Alsof ze geroepen of gesummoned werden. Er was iets heel ernstigs en machtigs gaande dat was ontegenzeggelijk.

* Bar_the_Grey daalde rustig de berg af, het zou niet lang duren of hij zou worden opgejaagd als prooi. op zijn weg naar beneden raakte de Questor ongeveer Halverwege de berg met zijn staf een witte zonnebloem aan. Nu infiltratie duidelijk was mislukt, was er nog maar een alternatief.

* Beneden aangekomen, ging hij richting de stoet mensen. Vlug deed hij een vergevingsgebed aan de Vrouwe. Met een diepe zucht stapte hij vooruit en werd opgenomen door de stoet mensen.

* Midden in de stoet bleef hij staan. Zich concentrerend op een gemakelijke geest. Toen vond hij hem, een boereknecht. Snel stapte de Questor op hem af. Hij moest snel zijn, de jacht zou elk moment geopend kunnen worden. Niet dat hij daarvoor bevreesd was, maar het zou hem niet in staat stellen om zijn doel te halen. De Questor ging precies voor de boereknecht staan en juist toen deze hem wilde passeren, stapte de Questor in het lichaam van de boereknecht. Deze wankelde even toen zijn geest weerstand probeerde te bieden, maar de Questor nam passief plaats in de gedachtenwereld van knecht Rupert. Voor alle zekerheid wistte de questor de herinnering aan deze gebeurtenis en zo liep Rupert de boereknecht zonder in te gaten te hebben van de passagier die hij met zich meedroeg, de berg in.

* Halverwege de berg stond nu een oude man in wit gewaad om zich heen te kijken. Wat deed hij hier, waarom kon hij ineens bewegen? En wat deed die rechte tak in zijn handen? Handen? Dit was heel vreemd allemaal.

* In eerste instantie stond Zarr wat passief te kijken hoe enkele redelijk goede krijgers anderen de fijne kneepjes bijbrachten van aanvallen of verdedigen. Totdat er opeens een luide brute overwinningsschreeuw alles in de grot overstemde. Enkele van de krijgers schudden misprijzend. Maar voor Zarr zat herkenning in de schreeuw en bruut duwde hij enkele krijgers opzij om dichterbij te komen. Toen zag hij ze. Ze waren met een kleine groep en werden overduidelijk grootendeels genegeerd door de overige krijgers.

Bij Kronos. Barbaren. Beserkers zelfs.

* Zarr liep ze tegemoet en werd hartelijk ontvangen. De wijn en vlees werden maar al te graag aangeboden. Hij werd verwelkomt als een waar familielid. Het waren barbaren van geen enkele stam die Zarr kende en ook zijn afkomst of naam van de stam waar hij deel van uitmaakte deed bij geen enkele van hen een belletje rinkelen. Al snel werden verhalen uitgewisseld en trofeëen getoond van verslagen vijanden. Vooral de ketting van Zarr was indrukwekkend, zo vonden allen.

* Zarr besloot om hier toch maar wat langer te blijven. Het was al veel te lang geleden dat hij onder broeders was. Misschien zat er wel een goed gevecht in het vat en anders moest hij geduld hebben om de tovenaar of heks die achter dit alles zat op een goed moment aan zijn zwaard te rijgen. Maar voor nu was hij van plan te genieten en nam de wijnzak aan en dronk eruit. Wijn gutste langs zijn gezicht op de rotsgrond. Na de slokken wijn, volgde een oorlogskret die snel door de andere barbaren werd overgenomen:

For BLOOD and HONOUR!

* Hmmmm, er moet iets gebeurd zijn. Misschien was het toch niet zo slim van ons om de Questor weer vrij te laten. Aan de andere kant de jacht op een machtig wezen is altijd fascinerend. Misschien moet ik maar ingrijpen. Want zoeken naar de Questor is nu een onmogelijkheid geworden. En ik kan misschien wel wat hulp gebruiken bij het uitvoeren van het laatste ritueel dat mij uiteindelijk naar Teranoq moet brengen. Ja, zo zullen we het doen. En misschien wil ze zelf ook wel mee.

Langzaam staat Tarran op en bepaald waar Phoenixx zich bevind. Snel maakt hij een portaal. Even tekent hij de runen die hij op Phoenixx heeft geplaatst in de lucht en zet er een extra tekentje bij, dan stapt hij door het portaal. Aan de andere heeft Phoenixx zijn komst opgemerkt door de lichte elektrische schok die Tarran net aan haar had gegeven. Kwaadaardig kijkend ziet Phoenixx Tarran nu door het portaal stappen.

* Sorry Phoenixx, maar er is een plotslinge wending opgetreden zoals je misschien zelf ook al hebt opgemerkt. En om niet te worden aangevallen door je moest ik even drastische maatregelen nemen. Zoals je zelf ook al wel hebt opgemerkt is het niet langer mogelijk om de Questor te localiseren. Ik stel voor dat je nu met mij mee gaat. Ik zal de runen verwijderen als teken van mijn goede bedoelingen. Ik moet namelijk in een fase van schijndood terecht komen om een zuivere ziel te pakken te krijgen, want die heb ik nodig om Teranoq in te komen. En daarbij zou ik jouw hulp goed kunnen gebruiken. Nou wat zeg je ervan.

Terwijl Tarran spreekt loopt hij naar Phoenixx die in eerste instantie terugdeinst, maar dan gelaten toelaat dat Tarran haar aanraakt. Snel verbreekt Tarran de runen. Als laatste teken van zijn goede bedoelingen heelt hij de littekens die hij in eerste instantie niet heeft geheeld.

[Dit bericht is gewijzigd door Tarran op 10-06-2003 18:07]

* Rupert liep een soort cel in en voelde de wand. Het leek wel te pulseren. Verschrikt trok rupert zijn hand terug. Verbeelde hij het nu of was er net een wit licht uit zijn hand gekomen die contact maakte met de muur? Het zweet brak Rupert uit. Dit was niet goed. Hoe kon dit gebeuren? Wat deed hij hier? Hij had een taak te vervullen. Hij moest, hij moest.... De passagier nam de controle weer over en Rupert pakte de bundel speren en liep terug naar het gedeelte waar het bloed van chaos zich bevondt.

* Halverwege echter, was er heel zwak, maar toch duidelijk aanwezig een roep. Rupert probeerde nog tegen te stribbelen, maar zijn passagier was te sterk. Met versnelde pas ging Rupert door de gevangengedeelte. Bij een oude cel stopte hij. Runes bedekten de plek. Runes van chaos. De passagier stond voor een dilema, de runes waren van een hoog niveau en als passagier van Rupert kon hij ze niet ontrafelen. Hij zou dus moeten verschijnen met alle gevolgen vandien.

* Rupert verstijfde en zijn hart bonkte nog nooit zo hard. Vanuit zijn lichaam verscheen er een wit licht, een figuur in wit licht omhuld. Rupert viel vol verbazing in een schrikreactie achterover. Dit was niet goed. Een gevaar voor het bloed van Chaos. Snel stond Rupert op en wilde wegrennen om ze te waarschuwen, maar toen deed de bezwering zijn werk. Rupert kreeg een opkomst van enorme hoofdpijn en viel op de grond. Automatisch pakte hij de bundel speren op en liep van de cel vandaan. Hij herinnerde zich niets en had geen oog voor wie hem stond. Het enige wat in hem opkwam was dat hij de bundel met speren moest afleveren, en hij was te laat.

* Bar_the_Grey zag de boereknecht verdwijnen. Nu kon hij zijn aandacht richten op de cel en de Runes. Kalm en met vaste hand maakte hij contact met de Runes. Hij wist dat hij ze niet zomaar ongedaan kon maken, dus koos hij voor een omleiding. Heel voorzichtig en geleidelijk vervormde de runes en werden ze verplaatst naar rechts van de deur. Galant als altijd, klopte de Questor op de deur.

Binnen!

* Bar_the_Grey opende de deur en werd verwelkomt door Deckard Cain, de laatste der horadrim. dus hier was hij al die tijd opgesloten. De Questor stapte naar binnen en de Runes schoven weer terug in hun plaats. Waar was je veiliger dan in een cel diep onder Chaos Mountain. De aanwezigheid van de Questor was hier voorlopig veilig voor de Chaos volgelingen.

* Hij vroeg zich af wat Deckard te vertellen had. Het was altijd fijn om een oude vriend en bondgenoot terug te zien. Zeker als dit een machtig iemand betrof.

_{wordt vervolgd zeer waarschijnlijk a.s. dinsdag! De Questor is back}

Op verrassend tedere wijze trekt Tarran de tekens op haar lichaam. Zijn rune verdwijnt, evenals de ontsierende littekens. Een vage glimlach verschijnt al op Phoenixx' gezicht. Dit begint er meer op te lijken.

"Zo Tarran. Je hebt dus mijn hulp nodig. Grappig... In eerste instantie sleur je me mee Chaos Mountain in om me trots als prooi aan je baas te laten zien, dan gooi je me net zo hard weer naar buiten om de Questor mores te leren, om mij jouw vuile klusjes op te laten knappen... En nu..." * Phoenixx strijkt voorzichtig door Tarrans haar, "Nu heb je me nodig... * vervolgt ze op zwoele toon, door haar wimpers naar hem opkijkend. Langzaam likt ze langs haar bovenlip.

Terwijl ze Tarran met haar wulpse gedrag probeert te paaien, zoekt ze snel de energiebanen af, op zoek naar een spoor van de Questor. Hij is niet meer op Chaos Mountain, daarin moet ze Tarran gelijk geven. Maar echt weg is hij ook niet.... vreemd...

"Dus je hebt een zuivere ziel nodig? Ik mag aannnemen dat je niet het zuiver zwart van ons beider zielen bedoelt," * grinnikt ze, "Dus zeg het maar... wat is je plan?

"Dus je hebt een zuivere ziel nodig? Ik mag aannnemen dat je niet het zuiver zwart van ons beider zielen bedoelt," *grinnikt ze, "Dus zeg het maar... wat is je plan?

Even denkt Tarran na, wat te doen. Hij moet Phoenixx in principe vertouwen, omdat hij haar nodig heeft. Maar aan de andere kant wil hij nog niet zijn plan helemaal open en bloot leggen. Vertwijfeld kijkt hij naar Phoenixx, die met een verblindende glimlach naar hem staat te kijken. Dan neemt Tarran een besluit.

* Oke Phoenixx, ik zal open kaart met je spelen. In het bos van Herne the Hunter is een maagd geofferd. Waarom weet ik niet en het interesseerd me eigenlijk ook totaal niet. Maar de ziel van de maagd is zuiver. Een zuiver goede ziel. En dat is dus precies wat ik nodig heb om Teranoq binnen te komen. Want zoals je weet is de verdediging van de elven formidabel. En hoewel de meeste mensen na de dood ervan uitgaan dat ze hun god of godin onder ogen komen is dit zeker niet in alle gevallen waar. Een geofferd wezen kan nog jaren na de dood door het schimmenrijk blijven ronddwalen. En dat is waar ik naar toe wil. Maar de enige mogelijkheid om daar te komen is dus om in een toestand van schijndood te komen. Als ik eenmaal de ziel heb gevonden zal ik haar als een soort cocon over mijn eigen ziel dragen. Op deze manier kan ik dus de elven en het bos van Teranoq om de tuin leiden.

Even stopt Tarran om adem te halen en Phoenixx te bekijken. Deze luistert aandachtig en slaat alle woorden in zichzelf op. Nieuwsgierig naar een mogelijke valstrik of iets dergelijks. Dan vervolgt Tarran zijn relaas.

* En dat is dus waar jij om de hoek komt kijken. Tijdens de fase van schijndood ben ik uiterst kwetsbaar. Ik moet mijzelf in de schimmenwereld verdedigen en dan kan ik mij niet tegelijkertijd lichamelijk verdedigen. Dus je voornaamste taak zal zijn om mijn lichaam te beschermen tegen eventuele aanvallen en mij nadat ik terug ben gekeerd naar mijn lichaam te zorgen dat ik zo snel mogelijk mijn krachten weer terug krijg. Want de voorsprong van de Nymph die loopt nog steeds op. Hoewel ze op het moment even zijn opgehouden door mijn retriever. En mocht ik dus eventueel moeilijkheden krijgen in de schimmenwereld, dan is het ook mogelijk dat ik daar je hulp bij nodig heb. Nou dit is dus zo een beetje het plan wat ik heb.

Rustig gaat Tarran op de grond zitten. Hij twijfelt nog steeds of hij juist gehandeld heeft door zijn plan aan Phoenixx te onthullen. En de meester natuurlijk. Die heeft het nu ook gehoord. De broedersteen, had hij hem maar gepakt toen hij jaren terug in Teranoq was. Maar dat was zijn opdracht toen niet geweest. Tarran huivert als hij terugdenkt aan de schimmenwereld.

Toen had ik zelf iemand geofferd. En was ik die ziel achterna gegaan. Maar de aantrekkingskracht van het schimmenrijk was te groot geweest en ik heb maar ternauwernood kunnen ontsnappen. Helaas had dat de scheiding betekend tussen mij en Nocens. Vroeger waren we onafscheidelijk, totdat ik had besloten een opdracht te aanvaarden die uiteindelijk naar Teranoq leidde. Nocens heeft mij daarna nooit meer vergeven dat ik hem voorgelogen heeft. Voorgelogen over de verschrikkingen van het schimmenrijk. Daar waar er altijd handen naar je worden uitgestrekt om je van het pad te trekken. Er verschillende wezens altijd aan het speuren zijn naar zwakke plekken. Nee, Nocens was verbitterd geraakt. En ik, ik kreeg mijn ziel te pakken. Een ziel die mijn doen en laten danig heeft beinvloed. Dat is het nadeel van een ziel gebruiken. Er blijft altijd en eeuwig een waas over je eigen ziel liggen. Het is me nooit gelukt om die waas helemaal af te werpen. Als me dat zou lukken, dan zou ik weer net zo machtig kunnen zijn als ik ooit was. Maar wie weet wat de toekomst zal brengen. En misschien dat de meester me ooit hiermee zou kunnen helpen.

Phoenixx kijkt neer op Tarran. Hij ziet er inene vermoeid uit. Dan ziet ze hem inene weer naar haar op kijken. en hoort hem zeggen.

* Nou Phoenixx, dit is het plan. Let wel. Mocht je in het schimmenrijk,als ik je oproep, een ziel te pakken krijgen. Dan zal dit een eeuwige smet blijven op je eigen ziel. Ik heb deze weg enkele eeuwen geleden al eens bewandeld en ben er nooit helemaal van hersteld. Ik ben ook niet meer zo machtig als ik ooit geweest ben. Maar ik kan begrijpen als je dat niet geloofd. Dat is je goed recht. Denk er goed over na. Eenmaal hieraan begonnen, is er geen weg terug. Mocht je weigeren, dan ben je vrij om hier weg te lopen. Ik zal je niet tegenhouden.

Nocens stapt uit zijn portaal en staat vlakbij Tarran en Phoenixx. Even kijken de twee verbaasd op naar hem. Alhoewel hij er niet veel anders uitziet zijn er enkele veranderingen die, in ieder geval voor Phoenixx, vreemd zijn. Zijn uiterlijk is nog steeds dat van een wat oudere man, maar hij ziet er niet zo oud uit meer als eerst. Zijn ogen zijn het meest opvallend, in plaats van de vaal witte kleur en de uitdrukkingsloze blik kijken zij nu in een paar glimmend groene ogen.

"Vrouwe Phoenixx, wat ben je toch elke keer weer een streling voor het oog en Tarran wat leuk je weer te zien. Jullie zullen mij mijn voormalig gedrag moeten excuseren. Ik was even niet mijzelf.

Een genoegzaam glimlachje speelt Nocens om zijn lippen als hij hun verbaasde blikken ziet

Glimlachend leunt Samaell achterover in zijn troon, en wacht op wat komen gaat...

* Zoek dekking dit wordt een gevaarlijk spelletje.

Snel zoekt Phoenixx dekking. Hoewel ze geen angst heeft om gewond te raken, is ze nieuwsgierig wat er nu weer staat te gebeuren. Ze ziet dat Tarran nu recht tegenover Nocens gaat staan. Dan begint Tarran te spreken, zijn mondhoeken gekruld in een flauwe glimlach.

* Ah nocens, dit is werkelijk een verassing. Ik had jou hier niet meer verwacht. Zoals je gevoeld hebt aan de luchtverplaatsing heeft de meester ons in een cocon opgesloten.

Nauwelijks is Tarran uitgesproken of hij heft zijn hand op. Vrijwel onmiddelijk schiet er een bliksemstraal richting Nocens. Deze staat rustig te kijken naar de bliksemstraal. Op het moment dat de straal te dichtbij komt steekt Nocens zijn hand uit en grijpt de staart van de bliksemstraal. Achteloos gooit hij hem over zijn schouder. Tegen Tarran zegt hij, ook met een flauwe glimlach om zijn mondhoeken.

Indrukwekkend broertje, ook jij hebt niet stilgestaan. Hoewel je niet zo exponentieel veel beter bent geworden dan je was voordat we de schimmenwereld betraden. Nu is het mijn beurt.

Achteloos maakt Nocens een beweging met zijn hand en er verschijnt vuurbal in. Snel wordt de vuurbal groter. Dan gooit Nocens hem richting Tarran. Die maakt een paar snelle handbewegingen en de bal verandert plotsklaps van richting. De vuurbal gaat met een boog over Tarran heen en komt ver achter hem neer. Even wankelt Tarran van de luchtverplaatsing die exploderende vuurbal veroorzaakt.

* Jij hebt je streken ook nog steeds niet verleerd zie ik broer. Nou eens kijken wat je hier tegen als antwoord hebt.

Tarran spreekt een paar woorden en de berg lijkt tot leven te komen. De voeten van Nocens lijken één te worden met de berg. Het lijkt alleen niet zo. Het is ook zo. De voeten van Nocens zijn nu volledig versteend. Dan besluit Nocens dat het tijd is om zichzelf te bevrijden. Hij spreekt een paar woorden en bukt even om de lichaamsdelen die al versteend zijn aan te raken. Met een uiterste krachtinspanning trekt Nocens zijn benen nu uit rotsen.

Leuk geprobeerd Tarran, maar niet goed genoeg. Je zult beter moeten doen. Als dit alles is wat je in huis hebt kun je het net zo goed opgeven. Mijn beurt weer!

Nocens begint met zijn armen te zwaaien en alle rondslingerende rotsblokken in de buurt. Van groot tot klein beginnen te zweven. Met een armbeweging stuurt hij de kleinere rotsblokken op Tarran af, terwijl hij ondertussen de grotere boven Tarran zijn hoofd samen laat komen. Tarran ziet het gelaten aan. Hij wacht totdat Nocens de kleinere rotsblokken op hem afstuurd alvorens actie te ondernemen. Snel maakt Tarran nu een soort beschermingsschild die hem tegen de kleinere rotsblokken moet beschermen. Dan legt hij zijn attentie bij de rotsblokken die boven zijn hoofd zweven. Hij begint aan dezelfde spreuk als die Nocens heeft gebruikt. Tot verbazing van Nocens beginnen de stenen boven Tarran zijn hoofd weg te zweven in de richting van Hem. Snel legt Nocens nog wat meer kracht in de spreuk. Tarran die dit natuurlijk meteen bemerkt doet hetzelfde. Op het moment dat de stenen exact in het midden van Tarran en Nocens hangen, beeindigen beide hun spreuk. De stenen komen met een klap neer en rollen een stuk naar beneden alwaar ze tot stilstand komen net voor de plek waar Phoenixx zich schuilhoudt. Even kijkt ze verschrikt maar dan ziet ze dat het tweegevecht tussen Nocens en Tarran weer verder gaat.

* Nocens, blijkbaar zijn we even sterk, maar ik heb in de loop der jaren nog wat truukjes erbij geleerd.

Weer spreekt Tarran een paar woorden en er verschijnen nu 2 scimitars in Tarran zijn handen. Ook zijn lichaam verandert subtiel. Spieren worden soepeler, Andere stijver. Glimlachend kijkt hij naar Nocens.

* Blijkbaar is deze strijd niet met magie te beslissen. Dan zullen we het doen met staal.

Even is Nocens verbaast. Dan spreekt ook Nocens een paar woorden. Ook bij hem verschijnen er een paar wapens in zijn handen, maar bij hem een mes en een lang zwaard. ook bij Nocens passen spieren zich aan. Dan is Tarran bij hem. Met gemak weert Nocens de eerste slagen van Tarran af. Dan verhoogt Nocens het tempo en is het Tarran die alle zeilen bij moet zetten.

Van een afstandje bekijkt Phoenixx het tafereel. Ze ziet kijkt verbaasd toe hoe de twee met elkaar spelen. Spelen ja, anders kan ze het niet omschrijven. Ze kijkt naar het tempo van aanvallen en verdedigen en is verbaasd dat de lichamen van de twee dat tempo aankunnen. Inene stoppen de aanvallen en beide staan hijgend op hun wapens te leunen. Dan ziet Phoenixx hoe de twee op elkaar aflopen en elkaar omhelzen. Ze probeert te verstaan wat de twee tegen elkaar zeggen.

* Ik ben blij dat je weer je oude zelf bent Nocens. De meester zal hier ook blij mee zijn. En het spijt me dat ik je voorgelogen heb over de schimmenwereld. Ik was jong en besefte de gevaren niet goed

Hoewel ik het je nooit helemaal kan vergeven Tarran, begrijp ik je actie wel. Ik ben blij dat die vloek nu eindelijk over is. Laten we opnieuw beginnen broertje. Een nieuwe start

* Een nieuwe start ja. Dan zal ik maar meteen eerlijk zijn. Ik ga weer naar de schimmenwereld. En wees niet bang, ik zal jou nooit meer vragen om je daar bij mij te voegen. Voor die taak heb ik nu iemand anders op het oog. Maar ik zou jouw hulp kunnen gebruiken om onze lichamen te bewaken. De taak die de meester de vorige keer heeft uitgevoerd, weet je nog? Maar kom dan lopen we naar haar toe.

Phoenixx die flarden van het gesprek heeft gehoord ziet de twee haar kant oplopen. Snel stapt ze achter haar beschutting vandaan en loopt de twee tegemoet. Als ze dicht genoeg bij elkaar zijn begint Tarran te praten.

* Mijn broer ken je geloof ik Phoenixx. Er is een kleine verandering in plannen. Als Nocens er in toe stemt om onze lichamen te bewaken, dan wil ik met jou het schimmenrijk betreden. Nou wat zeg je ervan. Hou je van een uitdaging?

Als de twee mannen haar bereiken, begint Tarran te praten.

"Mijn broer ken je geloof ik Phoenixx. Er is een kleine verandering in plannen. Als Nocens er in toe stemt om onze lichamen te bewaken, dan wil ik met jou het schimmenrijk betreden. Nou wat zeg je ervan. Hou je van een uitdaging?"

* Dit verandert natuurlijk alles.
Out of the fryingpan, and into the fire.
Aan de andere kant... ze zal dan daar zijn waar de aktie is, en dus zal ze controle kunnen uitoefenen.
Hoopt ze.

"Als jij dat wilt, dan ga ik met je mee. Maar is dat mogelijk, met de ziel van slechts één maagd?"

"Bespreken jullie nog verder hoe dit op te lossen. Ik ga mij ontdoen van dit belachelijke gewaad en wat fatsoenlijks aantrekken. Broertje, je weet hoe je mij kan roepen als het zo ver is."

Kom Deckard, het is tijd om je gevangenis te verlaten hier en iemand een bezoek te brengen. Hoe eerder we uit deze verdoemde plaats vertrekken des te beter. Wie weet krijgen onze bespieders een ingeving wat onze reden van hier zijn is en dat willen we niet, Toch?

* De twee mannen staan op en de Questor wacht geduldig totdat Deckard Cain zijn spullen bijeen heeft gepakt.

Hoe denk je hieruit te geraken als ik mag vragen?

Simpel Deckard, we gaan gewoon lopen, ik ben in geen humeur dus ik hoop dat geen van die slaven van chaos of een van die demonische tovenaars het in zijn hoofd haalt ons tegen te houden. Ditmaal ben ik minder pasief.

* Deckard ziet nu de blik van de Questor en slikt een keer.

Ik hoop dat je gelijk hebt.

* Ah, ik heb in ieder geval een aantal medestanders. De lichtste sporen zijn in ieder geval van iets wat verwant is aan een elf. En dwergensporen herken je uit duizenden. Maar waar hebben ze tegen gevochten? Raar, er zijn geen sporen achtergebleven van die persoon. Nou ja, het is in ieder geval duidelijk genoeg dat de elf en de persoon tegen wie ze vochten machtige tovenaars zijn.

Na tot deze conclusie te zijn gekomen neemt Drizzt, want zo luid de naam van dit individu, een andere gang om rond de plek waar hij net geweest heen te trekken. Het laatste wat hij nu wil is voor verassingen te komen te staan.

Samaell's volle concentratie richtte zich nu op de spreuk die zal komen, en terwijl hij zijn mouwen opstroopt spreekt hij langzaam de eerste woorden...

'In de naam van Kronos, Vader der Goden,

roep ik U!

In de naam van Kaos, diens eerstgeborene,

roep ik U!

Bij het Bloed dat door mijn aderen stroomt,

roep ik U!

Bij het Edict van Kirith-Thrandor, het eens gegeven woord,

roep ik U!

Hoor mij aan, oh Dala, beschermvrouwe der levenden,

en kom tot mij!

* Terwijl de laatste woorden langzaam echoënd wegsterven, blijft Samaell afwachtend staan....Geen enkele emotie is zichtbaar op zijn gelaat

Tarran kijkt rond. Hij moet even glimlachen als de woorden van Samaell tot hem doordringen. Natuurlijk heeft hij ook allang bemerkt dat de Questor weer terug is en dat deze is opgesloten in een magisch veld gecreeerd door de meester. Nee, hij hoeft zich niet verder om de Questor te bekommeren. Dat doet de meester wel. Glimlachend denkt Tarran aan de mensen die ondertussen een onderkomen hebben gevonden op en in Chaos Mountain. Nee, nu echt geen tijd meer te verliezen. Snel zendt Tarran een mentale boodschap naar Nocens.

Nocens het is zover, ga je mee. We hebben een hoop werk te doen.

Bijna onmiddelijk verschijnt Nocens voor Phoenixx en Tarran. Meteen maakt Tarran een portaal naar het bos van Herne the Hunter. Snel stapt Tarran erdoorheen gevolgd door Phoenixx en Nocens.

Vanuit de kerkers komt Drizzt in een grote zaal. Zo op het eerste gezicht is de zaal ingericht als oefenterrein en er zijn dan ook een flink aantal wezens bezig hun vaardigheden te perfectioneren. De meest opvallende figuur die hier tussen loopt is een mens met over zijn hele lichaam tatoeages. Even blijft Drizzt gepassioneerd kijken naar de vechter. Dan loopt hij in de richting van de barbaar en blijft vlak voor hem staan en trekt zijn twee scimitars uit de schedes op zijn rug.

Verbaasd kijkt Zarr naar de figuur die voor hem opdoemt. Hij heeft nog nooit zo een wezen gezien. Even denkt Zarr erover na wat voor wezen het zou kunnen zijn. Maar ach, wat kan hem het schelen. Een uitdaging is Zarr nog nooit uit de weg gegaan en dit wezen voor hem maakt zo een kalme indruk dat hij gewoon met hem moet sparren.

Natuurlijk is de verschijning van Drizzt opgevallen bij de andere wezens in de zaal en al snel staan ze allemaal in een grote kring om Drizzt en Zarr. Hier en daar worden er weddenschappen afgesloten. Allemaal in het voordeel van de Barbaar. Want geen van allen kent het wezen met de donkere huid die voor Zarr staat. Voorzichtig beginnen Zarr en Drizzt rondjes om elkaar heen te draaien. Allebei wachtend op de eerste aanval en de eerste fout van de tegenstander.

* Het zint Zarr maar niets. Dit is in de ogen van de donkerwitte elf een sparoefening, dat ziet Zarr duidelijk in zijn ogen. Maar voor Zarr is zwaardvechten pure overleving. Het is ook overduidelijk dat de zwartwitte elf een surplus aan techniek en kunde heeft. De simpele rechtoe recht aan tactiek van Zarr staat daar echter tegenover. Dan gaat Drizzt in een houding staan waarin hij zijn linker scimitar vooruit steekt en zijn rechter hoog schuin achter zijn hoofd houdt met de scherpe kant naar boven. Zijn blik is nog immer stoicijns. Geen enkele expressie is zichtbaar. De barbaren zijn allang niet stil meer, die ruiken bloedt en zwepen Zarr op tot aanval over te gaan. Wetende dat hij niet passief kan blijven toezien, neemt hij het eerste iniatief.

For Blood and Honour!

* Zarr schiet naar voren en legt al zijn kracht in een bovenhandse zwaai met zijn linkerzwaard, gevolgd door een links - rechts combinatie. Zarr legt zijn kracht en gewicht in de aanval en probeert zodoende de zwartwitte elf naar achteren te drukken. Maar Drizzt reageert fabuleus snel. Zijn houding verandert al op het moment dat Zarr in beweging kwam. Met links pareert hij de bovenhandse aanval en met rechts draait hij om het zwaard van zarr heen, zodat de links - rechts combinatie geen enkel gevaar vormt. Lichtvoetend, loopt Drizzt schuin achteruit om daarna in een draai plots voor de barbaar te staan. Het gewicht en kracht van de aanval heeft ruimschoots haar doel gemist. Nu is het aan Drizzt de beurt om een aanval op te zetten tenminste zo luid de wet van sparren.

* Maar Zarr voelt dat dit ook een mogelijkheid kan zijn om de berg te verlaten. Als hij.... Ja dat zou kunnen.... Vlug draait hij rond en zweept de barbaren om hem heen op door te schreeuwen. Nog even en de Akeï roep zal sterk genoeg zijn.

Kronos!!!!
KRONOS!!!!!!!
WAAAAGGGGHH!!!!!!
Zwartwitte elf goed zijn, maar wij barbaren sterkste!!!!
Broeders?

Barbaren....
KRONOS!!
Verpletter hem....
DOOD!!!!
Vechten!
Toon ons bloed...
Naar de goden met die zwartwitte elf! Het duivelsgebroed.

* Wachtend op de aanval van de zwartwitte elf, ziet Zarr ineens dat zijn tegenstander oog heeft voor zijn linkerschouder en dan met name de runes. Dan schiet de oerkracht van de Akeï door de runes heen. Ze blinken op en De Akeï Roep is begonnen.

* Zarr voelt dat op het eiland het lichaam van de elvenvrouw wordt aangeraakt. Zijn geesteskracht is zo sterk dat hij een apart gevoel van binnen krijgt. Bij de gedachte dat de aarde en de elvenvrouw ontheiligd werd door magie gebruikers, kreeg Zarr een Kronkelkramp

* Als een Beserker stormde Zarr naar voren, niet richting de zwartwitte elf, maar richting de uitgang van de Zaal. De Akeï Roep is zo sterk dat de overige barbaren er compleet in meegezogen worden en net als Zarr, ondergaan zij een kronkelramp. Zodoende is in een mum van tijd de Zaal gevuld met Barbaren die volkomen beserk gaan en al dood en verderf zaaiend zich richting uitgang begeven onder leiding van de Akeï. Drizzt is allang achteruit gestapt toen Zarr de eerste tekenen van verandering vertoonde, een teken dat de Kronkelramp startte. Vanuit een veilige plek aanschouwd hij wat de barbaren aanrichten en denkt er het zijne van.

DOOD!!!!!
VERDERF!!!!!!
BIJ KRONOS!!!!!
DOOD!!!!!!

* Schreeuwend en tierend verlaat de horde barbaren Chaos Mountain. Op weg naar een bestemming die Zarr bepaald als leider van de Beserkers. Niet bewust maar onbewust want de Akeï Roep is een natuurlijke gift van de aarde. Je verliest je controle over je lichaam maar krijgt daar ongeloofelijke krachten voor terug.

De barbaar, die tot zijn verbazing merkt dat hij nog steeds helder kan denken, ondanks het feit dat hij geen lichaam meer heeft, wordt plotseling omgeven door duisternis...een heldere stem vult zijn hoofd...

"Je bevind je nu in de schimmenwereld..hier kun je je jacht voortzetten, en wie weet....misschien vind je wel een manier om je lichaam terug te winnen....je lichaam is veilig, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken...een woord van advies: niets is wat het lijkt...."

* Met die woorden laat Samaell de barbaar verder aan zijn lot over...

Voorzichtig haalt Drizzt nu een beeldje uit een van zijn zakken, even wrijft hij erover dan zet hij hem op de grond neer. Onmiddelijk wordt een verschijning zichtbaar. Een panter, alleen dan groter. En zo zwart, als zwart maar zijn kan. Ghuenhwyvar loopt soepel in de richting van Drizzt. Deze kriebelt even tussen de oren van de Panter.

Kom, mijn vriend. Ik wil wel eens weten met wie we nou eigenlijk te maken hebben in deze berg. Er gebeuren hier veel te veel vreemde dingen. En eigenlijk ook te machtige dingen. Ik had eigenlijk gehoord dat mijn rasgenoten weer een aanval aan het voorbereiden waren. Vreemd allemaal. Ghuenhwyvar, zoek de centrale kamer.

Snel sprint Ghuenwhyvar weg, gevolgd door Drizzt. Voor een massiefe stenen deur houden ze halt. Blijkbaar is achter deze steen de kamer. Maar er is geen hendel, niets te zien. Misschien dat de deur alleen door magie open en gesloten kan worden. Dan begint Ghuenhwyvar te grommen. Er beginnen geluiden tot Drizzt door te dringen. Snel verstoppen ze zich in een zijgang. Hier kijken ze toe hoe een dienaar van Samaell een hand op de steen legt en een paar woorden spreekt. Langzaam rolt de steen opzij en de man loopt naar binnen, de stenen deur open latend.

Snel sprinten Drizzt en Ghuenhwyvar door de deur, even kijken ze om zich heen. Dan valt de blik van Drizzt op een nis boven de stenen deur. Dat zou een uitstekende schuilplaats zijn. Ja, voorlopig niets anders te doen dan wachten. Drizzt zend Ghuenhwyvar met een enkel woord weer naar de astrale plane en doet dan een levitatie spreuk op zichzelf. Niets of niemand zal vermoeden dat hij zich daar schuilhoudt.

De seconden lijken wel minuten terwijl de twee elkaar opnemen, maar dan doorbreekt Samaell als eerste de stilte....

"Dienaar van Dala...Voordat ik je uit mijn domein laat vertrekken, lijkt een kort gesprek me op zijn plaats...Ik ben niet je vijand, hoe graag de Godin die je dient ook Chaos en Kwaad over één kam scheert, maar ook ik heb een rol te spelen in wat komen gaat en het is vrij waarschijnlijk dat het lot ons aan verschillende kanten van de scheidslijn zal plaatsen. Dit is wellicht de enige kans die we zullen krijgen om elkaar te spreken, voordat het Lot ons in een andere koers dwingt. De balans is te sterk in de richting van het Duister verschoven, en een hevige strijd lijkt onvermijdelijk, maar ik vraag je slechts om hier over na te denken;

Ik ben de laatste van mijn ras, en de magere overblijfselen van het eens zo trotse Bloed van Chaos zijn in deze berg verzameld...Ik spreek de hoop uit dat, als de strijd gestreden is en het stof is opgetrokken, er nog steeds afstammelingen van Chaos in deze berg zullen wonen...De Godin die je dient wordt wel als 'schild van de zwakkeren' aangeduid, en wie zijn er zwakker dan mijn kinderen? Ik weet niet wat de toekomst brengen zal ,Questor, maar beloof me dat het Bloed van Chaos zal overleven, wat er ook gebeurdt..."

* Met die woorden zwijgt Samaell, en heel even trekt een uitdrukking van verdriet over zijn ogen terwijl hij wacht op de reactie van de Questor...

Misschien is dit hele gebeuren wel boven mijn hoofd gestegen. Een strijd die terugvoert naar vroegere tijden en sterke goden. Maar ach, Loth heb ik ook overleefd. We zullen zien wat de toekomst brengt

Houdt op met praten, Samaell, heerser over Chaos Mountain. Je woorden doen mij niets. Hoe durf je de naam van de Vrouwe te gebruiken in je spreuken en voor hulp? Het is de kracht van Chaos die de mensen en het eiland corrumpeert. Je kan me anders doen willen geloven maar het heeft geen zin. Ik weet waar je mee bezig bent en wat je doel is. Laat ik je een ding vertellen; dat gaat niet lukken. De levenssteen is in de handen van degen die hem toekomt. Door dood en verderf te zaaien heb je geprobeerd de rechtmatige eigenaar en anderen kwaad berokkent. Zolang ik als Questor hier op het eiland rondloop zal ik waar mogelijk eenieder beschermen en hulp bieden tegen de krachten van Chaos. Wees daarvan bewust. Want anders dan zal ik gedwongen zijn om het pad van passiviteit te verlaten. Tart me niet langer Samaell want bij die stap ben ik bijna aanbelandt.

* Bij het uitspreken van de laatste woorden van de Questor verschijnt er een wit licht, die de Questor omhult. Doch anders dan normaal veranderd het witte licht in grijs en voor een enkel moment staat de ware gedaante van de Questor voor Samaell. Verbaasd en verrast doet deze een stap achteruit. Dit had hij niet voor mogelijk gehouden. Dan veranderd de Questor weer terug in de gedaante van vriendelijke oude man met grijze baard en in wit gewaad. Hij knippert met zijn vingers en een andere oude man staat naast hem.

Mijn beste Samaell, heerser over Chaos Mountain.U heeft toch geen bezwaar als ik mijn goede vriend hier naast me, mee neem naar buiten? Onze wegen zullen zich vast nogmaals kruisen tot dan, en denk aan wat ik gezegd heb.

Kom Deckard, het is tijd om de warmte vanGrot der Mijmeringen op te zoeken.

* Een blauwe portaal verschijnt en daardoorheen verdwijnen de Questor en zijn metgezel.

[Dit bericht is gewijzigd door Bar_the_Grey op 28-07-2003 12:02]

"Wat een dwaas! Arrogant en zelfingenomen, zoals de meeste dienaren van 'het goede'...hij reageerde precies zoals ik verwachtte...

waarschijnlijk is hij nog tevreden ook, met zijn 'ontsnapping'...maar hij heeft meer losgelaten dan hij geleerd heeft...het amulet is dus een onderdeel van een levenssteen. Een interessante ontwikkeling. Net zoals de ware gedaante van de Questor...Hij probeert zich wel als een nederige dienaar van de Godin voor te doen, maar daaronder is de arrogantie van zijn Valheru afkomst nog duidelijk zichtbaar...Kan hij werkelijk zoveel vergeten zijn dat hij niet meer weet wat het inhoud tegenover de Zoon van Chaos te staan?"

* Schuddend met zijn hoofd gaat Samaell weer op zijn troon zitten. In de afgelopen weken hebben zijn mensen hard gewerkt. Het overgrote deel van het stof en de troep die zich in de loop der eeuwen in de berg had opgehoopt is verdwenen, en één voor één worden de oude magie-kanalen weer in gebruik genomen...

met een gedachte blaast Samaell enkele obstakels weg, en in een gedeelte van de berg beginnen de stromen van Chaos-energie, die overal aanwezig te zijn, zich naar een vast patroon te voegen....

Als de twee bijna Chaos Mountain hebben bereikt buldert de Balor met een luide stem.

* Zeg Samaell, ouwe gek. Zorg eens dat er een leuk portaaltje voor ons wordt gemaakt. Ik moet je dringend spreken namelijk.

Vrijwel onmiddellijk verschijnt er een rood portaal voor de Balor. Snel gaan de twee demonen hierdoor. Eenmaal in de troonzaal aangekomen neemt de Balor even Samaell op. Even laat de Balor zijn gedachten varen.

Hmmm, Samaell heeft een hoop geleerd in de afgelopen eeuwen. Zijn jaren van sluimer hebben hem sterker gemaakt. Ooit stond Samaell te rillen als een rietje voor mij. Maar die tijd is geweest. Voorlopig zal ik Samaell helpen met zijn doel. Dat is een ding wat zeker is. Waar Samaell is, volgt de angst vanzelf.

Een soort van glimlach vormt zich op het gezicht van de Balor als hij op Samaell afstapt.

* Samaell, oude vriend. Ik heb al in lange tijd je angst niet meer geproefd. En ik moet eerlijk toegeven, je hebt een hoop bijgeleerd de afgelopen eeuwen. Zeg het eens, kan ik iets voor je betekenen. OF mijn trouwe knechtje natuurlijk

"Welkom in Chaos Mountain, Helleprins, en inderdaad, ik heb veel bijgeleerd sinds wij elkaar voor het laatst zagen. En vergeet niet, toen was ik in jouw domein, maar nu ben jijin het mijne....

Er is een oorlog op komst, en daarbij is elke hulp welkom..."

* Snel praat Samaell de Balor bij over de huidige situatie..

"Het wordt tijd om de lokale verdedigingen wat te gaan testen lijkt me...ik zal je een aantal van mijn strijders meegeven, een twintigtal barbaren uit het noorden. gebruik hen zoals je wilt. Plunder, moord, en brand jezelf een weg door wat dorpen, om te zien wat er gebeurt, maar kijk uit; Zorg dat je op geen enkele manier met Chaos Mountain verbonden kan worden, en verberg voor nu je ware aard...We willen nog geen troeven uitspelen voordat de echte strijd begonnen is..."

* De Balor knikt instemmend als hij het plan van Samaell hoort, en kleedt zich in de illusie van een enorme barbaarse krijger, een enorme rood-gloeiende bijl is op zijn rug gebonden. Even later komt de groep barbaren die eerder betrokken was bij de uitbraak-poging van de barbaar Zarr de troonzaal binnen. Nadat Samaell ze heeft voorgesteld aan hun nieuwe leider, stuurt hij ze naar buiten om hun spullen te pakken en hun paarden te zadelen....

[Dit bericht is gewijzigd door Drizzt_Do_Urden op 03-08-2003 19:11]

* Je hebt ze goed onderwezen. Ik voel geen angst voor mijn verschijning, nog niet tenminste

Met een laatste blik op de barbaren, begint Balor richting de nightmare te lopen die zich al bij de barbaren had gevoegd. De Balor vind het verder niet nodig om hem met een illusie te verbergen. Een beetje angst mag er wel inzitten. Als de Balor zijn rood-gloeiende bijl heft klinkt er even een geroezemoes onder de barbaren, maar deze sterft al snel weg als de Balor roept.

* Barbaren, volgt mij. Waar wij gaan zal dood en verderf heersen. Zeg dit voort

Met een laatste blik op Samaell, schiet de Balor vooruit gevolgd door de andere barbaren. Het stof is allang weer neergedaald en de barbaren allang uit het zicht verdwenen als Samaell nog steeds bij de stallen staat, verzonken in zijn gedachten.

[Dit bericht is gewijzigd door Balor_and_Nightmare op 04-08-2003 12:58]

Iedereen die zich nu bij mij aansluit zal ik genade tonen. Ze zullen delen in de rijkdommen die ik verover. Maar wee je gebeente als ik verraden wordt. Martelingen die het voorstellingsvermogen van elk te boven gaan.

Dat was de boodschap die hij had meegegeven. En het had geholpen. Zo en zo was al het gespuis dat normaal gesproken geen kans heeft aangesloten. In het tweede dorp waren er enkele goede krijgers aangesloten en in het derde dorp was bijna de gehele bevolking aangesloten. Dit was misschien niet de bedoeling die Samaell had, maar het speelt de Balor wel flink in de kaart. Zijn leger op deze wereld begint aardig vorm aan te nemen.

* Te druk bezig om van de ander te winnen met het dobbelspel mistten ze de kruipende gedaante die handig gebruik makend van de schaduwen dichterbij kwam. Totdat het voor de wachtposten te laat was....

Slecht een gesuis was het laatst wat ze meemaakten op deze wereld, gevolgd door een pijnscheut in de borst. Beide wachtposten vielen ter aarde met een mes diep in hun borstkars stekend. De ene wachtpost wa sop slag dood, de ander leefde nog en al bloed gorgelend probeerde hij tevergeefs weg te kruipen van de persoon die uit de schaduw tevoorschijn kwam.

Slordig van Zarr, volgende man pijnloze dood.

* Zarr pakte het werpmes uit de borstkars en sneed toen de wachter de keel door. Daarna pakte hij ook het andere werpmes en veegde het bloed af op de tuniek van de wachter. Hij nam geen moeite om de wachters te verbergen. de Akeï had goed opgelet. Het zou nog minimaal een uur duren voordat ze zouden worden afgelost. zachtjes sluipend vervolgde hij zijn weg naar zijn werkelijke doel.

Ergens anders in het legerkamp.

* Balor voelde instinctief dat er iets niet in de haak was, de veroveringstocht ging te gemakkelijk. Er was nog nauwelijks enige tegenstand geweest. Waar waren de eilandrijkse legers? Zijn alsmaar groeiende leger had met veel succes al een tiental dorpen platgebrand, en overal werd hetzelfde scenario in gang gezet. De overlevenden kregen de keuze toetreden of sterven.... Zijn verkenners hadden nu de eerste serieuze hobbel ontdekt, op een dagmars van het legerkamp was een klein stadje, dus Balor boog zich over de landkaarten om een goed strijdplan te bedenken. De glazen bol liet hij onberoerd. Er was geen reden om met Samaell te overleggen. Hij zou dit zelf klaren.

Ondertussen bij de tenten van de barbaren van het chaos leger...

* De wijn vloeide rijkelijk en de dames van plezier zwermden om de trotse barbaarse krijgers heen. De oude tijd van de jacht en oorlog herleefde weer en de barbaren vonden het prachtig en genoten met volle teugen.

Een hoofd van een wachtpost werd midden in het kamp gegooid.

* De barbaren waren direct ontnuchterd en grepen naar hun wapens terwijl uit de richting waar het hoofd vandaan werd gegooid Zarr naar voren stapte.

Barbaren, broeders, wat is dit? Waar laten jullie jezelf voor gebruiken? Is het normaal dat jullie mij, een bloedbroeder laten verbannen worden door tovenaars van chaos?

Zarr spuigde op de grond

Jullie zijn behekst, bedwelmd onder magie. Jullie strijden voor tovenaars. Dat is een barbaar onwaardig. Biedt weerstand en verbreek de spreuk die vat op jullie heeft.

Niet voor de andere barbaren zichtbaar, gloeide tegelijkertijd met de toespraak een rune op het lichaam van Zarr op.

* De barbaren keken eerst argwanend, maar sommigen knipperden met hun ogen en langzaam maar zeker werd de spreuk verbroken.

Komaan broeders laat deze vervloekte plek achter ons. Eer aan Kronos

* Vrijwel onmiddelijk pakken de barbaren hun spullen bijeen en na de wachters die hun vertrek proberen te beletten te verslaan in een korte felle strijd, verdwijnen de barbaren aangevoerd door Zarr in de nacht. Een van de wachters rent door het kamp om het slechte nieuws aan Balor te vertellen.

[Dit bericht is gewijzigd door Zarr op 05-11-2003 19:41]

Nocens bukt zich om zijn broer te inspecteren. Hij is uitgeput maar verder lijkt hij geen wonden te hebben. Toch vraagt Nocens zich af of dat helemaal waar is. Hij had Tarran zijn uitbarsting in het bos gevolgd en had op dat moment besloten om Tarran zijn gang te laten gaan en zich af te reageren. Achteraf misschien een verkeerde keuze.

Met een nauwelijks waarneembare beweging van Nocens zijn armen zorgt hij ervoor dat Tarran voorzichtig van de grond wordt opgetild. Voorzichtig manouvrerend door de nauwe gangen begint Nocens aan de lange weg die diep in de berg voert. De plek waar hij en Tarran kunnen rusten zonder dat ze zullen worden lastig gevallen.

Plotseling staan ze voor een muur, maar Nocens stuurt zonder aarzeling Tarran dwars door de muur heen. Goed verborgen achter deze ilusie bevinden zich een aantal deuren. Nocens opent de dichtsbijzijnde en een kamer die compleet beschreven is met runen wordt zichtbaar. In het midden van de kamer bevind zich een plas met een slijmerig groen spul. Maar ook nu is Nocens vastbesloten en laat Tarran voorzichtig in de smurrie zakken. Vrijwel onmiddelijk lichten de runen in de kamer op. Vrijwel alle kleuren zijn vertegenwoordigd. Tevreden kijkt Nocens nog even om zich heen als hij uiteindelijk de kamer verlaat.

Even is Tarran beduusd van de aanraking van het slijm. Hij kan zich niet oriënteren. Dan voelt hij de helende werking van de runen die geactiveerd worden door het slijm waar hij zich nu in bevind. Langzaam, heel langzaam beginnen er nieuwe krachten in Tarran te stromen. Elke vezel, elke cel wordt nieuw leven ingeblazen. Op dat moment beginnen de krachten die hij van de wachter heeft geroofd zijn werk te doen. Zijn lichaam begint te schokken als er verschillende, maar oh zo krachtige runen in zijn vel worden gebrand. Tarran probeert uit de slijmput te klimmen, anders kan hij het op dit moment niet noemen, maar de kracht van het slijm is op dit moment te sterk.

Tarran beseft uiteindelijk dat tegenstribbel geen zin heeft en zet zijn tanden op elkaar als de ene na de andere rune op zijn lichaam wordt gebrand. Na een periode die voor Tarran wel uren leek, maar in werkelijkheid slechts een paar seconden was begint Tarran zijn lichaam op te gloeien. De runen beginnen hun werk te doen. Verschrikt kijkt Tarran naar het slijm dat plotseling lijkt te verdampen. Hij heeft dat spul nodig om te herstellen en zoveel van dit soor kamers zijn er niet bekend.

In paniek springt Tarran op en heeft hij niet door dat zijn vermoeidheid langzaam maar zeker af begint te nemen als de runen hun werk doen. Plotseling lijkt Tarran te beseffen wat er aan het gebeuren is als hij doodstil blijft staan. Langzaam ontspant hij zich en een luidkeels gelach begint zich door de kamer te verspreiden.

Het gaat je goed broeder

langzaam loopt hij verder niet wetend waar naartoe

* Dit biedt mogelijkheden. Misschien dat ik nu eindelijk het demonenrijk kan binnendringen en achter de macht van Balor kan komen. Hij heeft zich altijd als mijn gelijke beschouwd, maar dat zal vanaf nu over zijn. Zolang de runen hun werk doen ben ik vrijwel onkwetsbaar en is het dus goed mogelijk dat ik een redelijke kans maak om weer levend van die wereld vandaan te komen.

Voorzichtig staat Tarran weer op en met een enkele gedachte creëert hij een portaal die hem naar de plaats brengt waar zijn wapens zijn achtergebeleven. Even komt er weer een weemoedige blik in zijn ogen als hij het zwaard van Phoenixx ziet. Dan pakt hij resoluut zijn eigen zwaarden op en wil ze op zijn rug hangen. Beschaamd kijkt hij naar beneden. Kleren en wat bandelieren zouden wel handig zijn. Snel preekt Tarran een paar woorden en een krijgerskostuum siert zijn nu soepele lichaam. Met een snelle beweging steekt hij zijn eigen zwaarden in de houders die op zijn rug hangen, dan steekt hij voorzichtig het zwaard van Phoenixx in de houder aan zijn zwaardriem. Met een laatste handgebaar tovert Tarran een pij te voorschijn en met een bruuske beweging slaat hij die om zijn schouders.

Voorzichtig draait Tarran zich om, om in de spiegel te kijken die daar achter hem hangt. Slecht twee lichte weerspiegelingen van zijn ogen zijn te zien onder de kap van de pij. Langzaam draait Tarran zich weer om, zijn reis dient nu een andere richting op te gaan. Eentje die hem in één klap de machtigste persoon van alle chaos wezens zal maken.

Tarran kijkt naar het pentagram wat zich in het midden van de kamer bevind. Hij weet wat hij moet doen. Snel loopt hij naar het pentagram toe en neemt plaats in kleermakerszit in het pentagram. Fluisterend begint hij woorden te spreken en vrijwel meteen licht het pentagram blauw gloeiend op. Tarran wordt zich vrijwel onmiddelijk bewust van al het leven rondom hem. Hij bespeurt vreugde, liefde, verdriet. Maar dat is niet waar hij naar op zoek is. Haat en angst, dat moet hij vinden. Dan slaat hij plots achterover uit het pentagram. Verdwaasd schudt Tarran even met zijn hoofd.

* Ik had moeten beseffen dat de runen op mijn lichaam ervoor zouden zorgen dat ik extra gevoelig zou zijn. Nou ja, in ieder geval geen blijvende wonden opgelopen en alle runen lijken nog intact. En wat belangrijker is Balor, ik weet precies waar jij je nu bevind.

Tarran maakt een armbeweging en vrijwel onmiddelijk verschijnt er een portaal waar Tarran onmiddelijk doorstapt. Aan de andere kant van het portaal ziet Tarran nog net een horde barbaren vluchten uit het kamp waar de Balor zich bevind. Misschien dat de situatie nog gunstiger is dam Tarran in eerste instantie gedacht had.

Even kijkt Tarran om zich heen, dan spreekt hij een paar woorden een strooit een poeder over zijn schaduw. Vrijwel onmiddelijk maakt de schaduw zich los van Tarran en begint de wegvluchtende barbaren te volgen.

Genietend van het tafereel slaat Tarran gade hoe de Balor wordt gewaarschuwd. Een oorverdovend gebrul klinkt op uit de tent waar de Balor zijn hoofdkwartier heeft. Zelfs de wegvluchtende barbaren kijken even om. Zo intens is het geluid dat de Balor produceert. De balor is zo kwaad dat hij niet langer in staat is de ilussie van barbaar aan te houden. Zijn ware vorm wordt langzaam zichtbaar als hij naar buiten loopt.

Verschrikt kijken de mensen naar de demon die plotseling naar buiten stapt uit de tent waaar eerst hun leider had gewoond. Even is het muisstil in het kamp, dan breekt de hel los. De Balor die voelt dat hij de controle aan het verliezen is laat zijn volle charisma los over het kamp. Mensen, dwergen, trollen, orcs gaan met elkaar op de vuist om zo snel mogelijk weg te kunnen komen. Pas als er slechts een handjevol wezens over is, besluit Tarran in te grijpen.

Nog steeds onherkenbaar in zijn pij loopt hij rustig richting de Balor. Eenmaal bij hem aangekomen neemt Tarran niet de moeite om zich kenbaar te maken aan de Balor. Maar in plaats daarvan fluisterd Tarran iets. Een grote druk komt met zijn woorden mee door de priemende ogen waarmee Tarran naar de Balor kijkt.

* Zo mijn vriend. Toch niet zo een groot leider als je had gedacht. Nou ja, niet iedereen is perfect. Nu, ik eis dat je onmiddellijk stopt met het afslachten van je onderdanen. Ik kan er namelijk nog wel een paar gebruiken. Ik wil toegang krijgen tot de demonenwereld. Vraag me niet waarom, ik heb er gewoon mijn redenen voor.

Zelfs over de Balor zijn rug loopt een rilling als hij naar de zelfverzekerde Tarran staart. Even staat hij in tweestrijd wat te doen. Zal hij deze vreemdeling nu meteen zijn kop eraf rukken of wachten totdat hij weet wat deze van plan is. Dan heeft hij een besluit genomen. De overgebleven wezens stoppen met vechten en komen naar hun meester aangesneld. Daar vallen ze allemaal op hun knieen en smeken ze om vergiffenis.

Tarran glimlacht. Het is precies zo verlopen hoe hij dacht dat het zou gaan.

Draad voor draad heeft Samaell de energie in zich opgenomen, en nu is het moment aangebroken om aan het hele eiland zijn wedergeboorte aan te kondigen. Met zekere gebaren vormt hij lijnen van macht in het centrum van de kamer. Lijnen die overgaan in ongrijpbare vormen. Vormen die overgaan in vloeiende runen van macht. Langzaam pakken donkere wolken zich samen boven de berg om het land eronder in een duistere schaduw te leggen.

Steeds sneller stroomt voelbare Chaos door de berg in de richting van de Meester-rune die zich in het Hart bevind. Tevreden kijkt Samaell toe terwijl de energie langzaam ophoopt binnen de grenzen van de Rune, en als de kritische grens bereikt is begint hij opnieuw lijnen te trekken.

Een pulserende stroom vaalgroen licht stoot vanuit de top van de berg naar boven en boort zich in het duistere wolkendek, dat ook een groenige tint aanneemt en langzaam maar zeker groter wordt, een steeds groter gedeelte van het land in zijn schaduwen vangend....

Ondertussen nemen tientallen ogen het tweetal op. Nog steeds durven de overgebleven mannen zich niet te bewegen, hoewel sommige beginnen te schuifelen om kramp te voorkomen.

Tarran voelt plotseling een opwelling in de magische barrières van de Balor. Hij voelt een aantal runen opspelen. Scherpe tintelingen gaan door zijn lichaam als de Balor zijn volle magische krachten op Tarran loslaat.

De angst die dat teweeg brengt slaat als een zweep om zich heen en de wezens die net nog geknield hadden gezeten slaan nu ijlings op de vlucht. Een klein gebaar met zijn hand doet de grond schudden. Scheuren ontstaan rondom de Balor en Tarran en de vluchtende wezens. Een aantal wezens is zo bang dat ze de afgronden die zijn ontstaan verkiezen en over de rand duikelen.

Ondertussen moet de Balor springen voor zijn leven als Tarran een scheur in zijn richting stuurt. Met een woedende blik neemt de Balor Tarran nogmaals op. Hij heeft het gevoel dat hij de persoon onder die mantel op de één of ander manier kent, maar hij kan niet goed thuisbrengen waarvan. Hij wordt uit zijn overpeinzingen opgeschrikt doordat de vreemdeling tegenover hem twee dunne, maar zeer sierlijke zwaarden tevoorschijn haalt.

Weer gaat er een prikkeling van herkenning door de Balor heen, maar nog steeds kan hij de man voor zich niet plaatsen. Met een licht schouderophalen haalt de Balor zijn zwaard en zijn zweep tevoorschijn. Het is een tijd terug dat hij een waardig tegenstander heeft gehad en de persoon tegenover hem lijkt daar juist de man voor om hem goed weerstand te geven.

Even nemen de twee kemphanen elkaar nog op, dan haalt de Balor uit met zijn zweep die zich om de arm van Tarran wikkelt en diepe vleeswonden veroorzaakt. Een flauwe glimlach vormt zich op het gelaat van Tarran als hij voelt dat de wonden onmiddellijk beginnen te genezen. Met een snelle beweging van zijn zwaard snijdt Tarran de zweep van de Balor door. Even schudt Tarran met zijn arm en het einde van de zweep glijdt van de schijnbaar onaangetaste huid af.

Verbaasd kijkt de Balor naar de arm van Tarran. Geen spoor van een wond te zien. Dit is werkelijk een zeer respectabele tegenstander. Woedend gooit de Balor zijn zweep weg en grijpt zijn zwaard met twee handen vast en sprint met zware passen op Tarran af, onderwijl zijn zwaard heffend.

Roerloos wacht Tarran op de dingen die komen gaan. Pas op het laatste moment stapt hij weg en blokeert met gemak de klap van de Balor met zijn linkerzwaard. Tegelijkertijd haalt Tarran uit met zijn rechterzwaard. Een luidde schreeuw van woede en pijn weerklinkt als de klauw met het zwaard op de grond valt. De balor heeft niet eens de kans om zich verder te verweren, want twee pijlsnelle aanvallen van Tarran leggen de ingewanden van de Balor bloot.

Met een luidde klap valt de Balor op de grond. Een vraag komt over zijn lippen.

* Hoe is dit mogelijk? Een gewoon mens die mij verslaat?

Tarran loopt langzaam op de gevallen Balor af en hoort de gefluisterde vraag van de Balor. Tergend langzaam schuift hij de kap van zijn mantel naar achteren.

* Wel mijn waarde vriend, niet alles is wat het lijkt. En ik heb zo mijn redenen zoals ik al eerder zei. Nou nog een paar laatste woorden voor ik je terug naar je rijk stuur?

Met grote ogen kijkt de Balor naar Tarran. Verraden door Chaos. Hij had het moeten weten dat ze niet te vertrouwen waren. Maar hij had echt gedacht dat Samaell oprecht was. Zou dit een eenmansactie zijn van Tarran. Hoe dan ook, wraak zal er genomen worden.

* Mijn laatste woorden? Ja ik heb nog laatste woorden. Bij deze zweer ik wraak op alles en iedereen die met Chaos te maken heeft of heeft gehad. Knoop dit goed in je oren Tarran. Je hebt niet alleen jezelf verdoemd, maar ook iedereen die ook maar iets Chaos in zich heeft[

Nauwelijks is de Balor uitgesproken of de zwaarden van Tarran maken een einde aan het leven van de Balor in deze dimensie. Op zijn eigen planeet zal zijn essentie herboren worden en zal hij machtiger en gedrevener dan ooit zijn.

Met een vieze trek op zijn gezicht maakt Tarran zijn zwaarden schoon. Onderwijl mompelt hij wat in zichzelf.

* Ja, hoor. Jij en welk leger?

Voorzichtig kijkt Tarran om zich heen. Niets of niemand te zien. Dan ziet hij plotseling dat zijn handen aan het vervagen zijn. De schrik slaat hem op het hart, en het angstzweet breekt hem plotseling uit.

* Zal dit een bijverschijnsel zijn van de runen? Het moet haast wel

Nog steeds weemoedig, maar nu zonder angst laat Tarran de dingen die voor hem in het verschiet liggen op zich af komen. Steeds verder vervaagt Tarran.

Dan is er niets meer dan een lege vlakte over.........