Zwangerschap week 17, 18 en 19

Gisteren was mijn 2e controle bij de verloskundige. Dat mijn buik inmiddels behoorlijk gegroeid was had ik zelf al aardig door. Ik pas werkelijk helemaal niks meer en loop al wat weekjes in zwangerschapsbroeken.
De vorige controle kwam mijn baarmoeder amper boven het schaambot uit, inmiddels ligt de bovenrand net onder mijn navel.
Mijn bloeddruk was prima en ik ben in 5 weken tijd maar 2 kilo aangekomen. Ongelooflijk want ik voel me veel dikker
Voor de rest waren alle bloedonderzoeken prima, geen rare antistoffen , geen bloedarmoede en de juiste antistoffen tegen rode hond.
Eindelijk was het toen tijd om de baby's hartje te horen met de doptone.
Das een soort microfoontje die ze in je buik drukken en dan hoor je het hartje door de speaker. Kennelijk was ons hummeltje behoorlijk aan het zwemmen want ze kreeg hem niet te pakken, steeds ontglipte hij de microfoon weer.
Uiteindelijk heeft ze met haar ene hand mijn baarmoeder wat kleiner en klem gedrukt en kon ze met het microfoontje de baby "vastpinnen". Wat is dat een geweldig gehoor zeg " boem boem boem boem" heel snel hoor je zo'n hartje kloppen. De tranen schoten in mijn ogen.

Vandaag was het tijd voor de 2e echo in het ziekenhuis. De vorige keer was er sprake van dat de placenta te laag in de baarmoeder lag en misschien zelfs de uitgang blokkeerde.
Vandaar deze 2e echo om te kijken of met het groeien van de baarmoeder, de placenta ook wat hoger is uitgekomen.
Wat meteen heel duidelijk was dat die kleine veel meer ruimte tot zijn beschikking had dan de 1e keer. Hij lag op zijn kopje ondersteboven in mijn buik, met zijn ruggetje naar het beeld.
Stilliggen om eens goed alles te bekijken was er niet bij. Hij draaide alle kanten op en was vreselijk druk met het vermijden van het in beeld komen.
We hebben vreselijk gelachen want de echoscopiste wilde van alles meten, zijn lengte, de doorsnede van zijn hoofdje, de lengte van zijn beentjes. Maar het leek wel een wedstrijdje schoonzwemmen, hij draaide alle kanten op behalve de goede.
Hij is ongeveer 15 a 16 cm nu en alles zit er op en eraan.
De placenta ligt keurig aan de rugzijde van de baarmoeder en helemaal niet voor de uitgang. Dat vergroot de kans weer op een normale bevalling.
Er zijn wat foto's gemaakt van de baby maar de kwaliteit is niet zo best.
We gaan op zoek naar een echobureau hier in de buurt voor een zogenaamde "pret echo".
Duidelijke foto's en een videoband lijkt ons zo leuk, dan kunnen de familieleden ook eens kijken naar onze schoonzwemmer.

De volgende controles zijn weer eind januari, de gewone controle bij de verloskundige en nogmaals een echo in het ziekenhuis. Dan is de baby namelijk ruim 20 weken en kunnen ze kijken of het ruggetje goed sluit. Zo sluiten ze voor de bevalling een "open ruggetje" uit.

Ow ja , ik heb het steeds over een "hem" maar het geslacht weten we nog niet hoor.
Willen we eigenlijk ook niet weten , maar voor het gemak hebben we het maar over een hem.

Ik krijg al een aardig buikje en ook mijn borsten mogen eindelijk eens gezien worden
Volgens de verloskundige kan ik de komende weken het eerste "gevoel" van het kindje gaan ervaren. Ik ben heel benieuwd, het is me omschreven als een plopje in je buik dus we wachten daar eigenlijk vol spanning op.

Ik lees me helemaal suf , allemaal boeken met ervaringen van vrouwen en hun verhalen over de bevalling.
Ik heb bijzonder genoten van het nieuwe boekje van Daphne Deckers. Die beschrijft op humoristische en nuchtere wijze wat er allemaal met haar lichaam en emoties gebeurde tijdens de zwangerschap.

Voor de rest zijn we erg druk met plannen maken, hoe gaan we de kinderkamer doen, wat moeten we allemaal nog in huis halen, waar vinden we een kinderdagverblijf etc. etc.

Er is nog genoeg te regelen en gelukkig hebben we daar ook nog even de tijd voor

Een collega van mij , die omstreeks dezelfde periode een kindje verwacht, heeft de hele babykamer al klaar.
Soms voel ik me zo hopeloos onvoorbereid maar aan de andere kant, ik heb toch nog tijd genoeg.
We hebben al een box, badje, autostoeltje en een bedje.
De commode kunnen we binnenkort bij iemand ophalen. Het zijn allemaal 2e hands spulletjes die Clark gaat voorzien van een nieuw laagje (acryl) verf.
Het bedje en het wiegje komen bij mijn schoonouders vandaan, daar heeft Clark nog in gelegen.
Een collega van Clark vertelde mij gisteren over alle handige dingen die hij heeft gekocht voor zijn aanstaande kindje. Een flessenwarmer met autostekker bijvoorbeeld.
Ik denk dat het tijd word dat Clark en ik wat babywinkels in gaan duiken want ik wist geeneens dat dat bestond.

De ontwikkeling van mijn buik gaat nu echt hard, je kan er niet meer omheen : ik heb een zwanger buikje.
Je merkt ook meteen dat mensen je anders bekijken. Ik krijg allemaal zoetsappige of meelevende of stralende blikken toegeworpen van andere mensen.
De angst slaat nu ook af en toe aardig toe, hebben we hier wel goed aan gedaan, ben ik wel volwassen genoeg om een kind op te voeden, kunnen we dit allemaal financieel nog wel redden straks, wat als het kindje niet gezond is etc etc.
Heerlijk zo'n hormonenstorm
Gelukkig kan ik 10 minuten later alweer hopeloos in een deuk liggen met Clark die mij dan probeert op te fleuren.

Ik voel de beebie !!!!!

Geweldig he, ik loop al de hele dag als een wezenloze te stralen
Gistermiddag in de auto voelde ik een soort "plopjes" in mijn buik. Nou voel ik dit wel vaker ( en dan zijn het meestal mijn darmen) maar dit was anders.
Ik twijfelde wel meteen , is dit het wel, voel ik dit wel goed, is het geen wishful thinking.
Maar nee, vanmorgen in de auto voelde ik het weer. Gek op autorijden zeiden wij al tegen elkaar. Het voelt als een soort gekriebel van binnenuit tegen de buitenwand van mijn buik. Geweldig gevoel en ik moet er ook vreselijk om lachen.
De hele dag vandaag kon ik op de raarste momenten ineens in lachen uitbarsten.
Ik heb het maar even uitgelegd op mijn werk want ik werd een beetje raar aangekeken

Het is echt een fantastisch gevoel en jammer genoeg kan ik het niet goed omschrijven. Clark is namelijk ook wel benieuwd hoe dat voelt maar het is gewoon moeilijk uit te leggen. Binnenkort kan Clark het zelf voelen aan de buitenkant van mijn buik.

Nu zijn we druk bezig met het regelen van de praktische zaken voor later, kinderopvang en andere werktijden enzo. Rottige dingen om allemaal te regelen omdat je er te weinig van weet maar we worden langzaam wijzer.
Het is nog even toestand maar we komen er wel uit.