Situatie: bij mijn tante's eerste kindje heeft ze een maand in het ziekenhuis gelegen vanwege ZEEEER zware ochtendmisselijkheid (tot aan uitdroging aan toe). Me oom houdt totaal niet van bloed en durft niet eens een ziekenhuis in, dus dan weet je het al Kindje is gezond en inmiddel 2,5 jaar.
Op 23 januari (een dag na mijn verjaardag) zou hun tweede kindje geboren worden. Om 3 uur 's morgens op 22 januari breken de vliezen bij me tante. Zij blij want dan zou het kindje niet op mijn verjaardag geboren worden (lief van ze om dat te denken, ghehe). Rond 9 uur wordt de verloskundige gebeld en blijkt ze 2 cm ontsluiting te hebben. Verloskundige vertrekt weer met de mededeling dat ze rond 4 uur weer terug is. Alles rustig aan, tot ze om 11 uur persweeën krijgt. De verloskundige wordt gebeld, het ziekenhuis en Rowan (eerste kindje) wordt opgehaald. En dan zijn ze plots alleen thuis en me tante brult; ik voel het hoofd. Me oom zet de voordeur open en stormt naar boven. Daar zegt me tante: "Ik ga persen".. En 5 minuten later staat me oom met zijn zoontje in z'n armen
En na 10 minuten kwam de verloskundige binnen rennen, maar ja toen was hij er al..
Alles is oké, hij heet Rens, deelt mijn verjaardag en heeft de grootste en mooiste blauwe ogen op de wereld
[edit]woord vergeten[/edit]
quote:Niks moet en alles mag als je aan het bevallen bent. De een kruipt weg in een hoekje en bevalt zonder een kik te geven. De ander kreunt, schreeuwt, vloekt of wat dan ook. Vergelijk het met op je duim slaan. Wat zeg je dan? Ajje GVD! of stop je hem in je mond en zeg je niks?
Op woensdag 19 februari 2003 11:39 schreef YPPY het volgende:
Ik vind het enerzijds geruststellend, maar toch ook weer niet.Maar ik heb wel een nieuwbie vraag. Op tv wordt er altijd ontzettend veel gekreund en geschreeuwd. Dat lijkt mij het engste aan het bevallen. Mijn moeder zei dat zij niet zo deed. 'Hoort' het wel om zo te schreeuwen? Of is dat voor de film?
Ieder persoon is verschillend en zo ook iedere bevalling.
Bevallingen in soapseries/films e.d. zijn als pornofilms, het is gebaseerd op de werkelijkheid maar ook zwaaaaaaar overdreven
quote:Of zwaaaaar verromantiseerd..... Met 1x persen is je kind er na 10 minuten weeën
Op woensdag 19 februari 2003 12:17 schreef coolbabe het volgende:[..]
Bevallingen in soapseries/films e.d , het is gebaseerd op de werkelijkheid maar ook zwaaaaaaar overdreven
én, je make up zit nog goed
quote:Waarom niet berney? Ik vind dat alles hier kan staan hoor.
Op woensdag 19 februari 2003 11:42 schreef berney het volgende:
Ik geloof niet dat het verstandig is om mijn bevallingverhaal hier neer te zetten..
quote:Wat lief! hij ligt hier echt te glimlachen!
Op dinsdag 18 februari 2003 20:08 schreef Rewimo het volgende:
Twee dagen oud:
[afbeelding]
Woensdagmorgen 14 februari 2001 ben ik naar de verloskundige geweest. Ik was uitgerekend op 16 februari. Ik vroeg aan de verloskundige of het iets uitmaakte dat ikzelf 13 dagen na de uitgerekende datum was geboren en m'n man 14 dagen na de uitgerekende datum. Ik was de zwangerschap namelijk al aardig beu."Nou," zegt ze, "dat hoeft niet..." Op zo'n toontje van: "maar reken er maar op dat het nog wel even duurt".
's Avonds lekker pizza gegeten, waardoor ik wel wat last van m'n darmen had, maar daartussendoor voelde ik een ander soort pijn... dat begon steeds wat regelmatiger te komen, dus om 22.00 uur hebben we het kraambureau gebeld (die moesten we bellen zodra het wat begon te 'rommelen'). Daarna lekker naar bed gegaan, want zo'n eerste bevalling duurt vaak wel even en alle slaap die van tevoren kunt meepakken is dan mooi meegenomen.
's Nachts om 3.00 uur wordt ik wakker van pijnscheuten in m'n buik. Ik maak m'n man wakker om te vertellen dat het gaat beginnen. Omdat ik toch niet meer kan slapen, gaan we naar beneden. Ik moest de verloskundige bellen, als de weeën ongeveer om de 3 minuten komen. Nadat ik een half uur om de 5 min. weeën heb, vind ik dat de verloskundige maar gebeld moet worden. De weeën zijn erg heftig, maar ik kan het wel aardig opvangen. De verloskundige zegt dat het waarschijnlijk nog wel even duurt .
Ik ga op de w.c. zitten, zodat ik lekker kan ontspannen. Als ik het daar bijna niet meer uithoud, bellen we de verloskundige weer (ik weet niet meer hoelaat dat was). Ze probeert me een beetje moed in te spreken en raadt me aan om onder de douche te gaan zitten. Dat lijkt me wel een goed idee, dus ik ga op een krukje onder de douche zitten en houd de douche op de rug en buik. Zo is het weer een beetje draaglijk.
Aangezien de weeën steeds heftiger worden, begin ik een beetje de moed te verliezen... dit houd ik geen uren meer vol! Ik maak m'n man duidelijk dat hij de verloskundige weer moet bellen. Op dat moment voel ik een persdrang die ik niet kan onderdrukken: de vliezen breken! Op dat moment krijgt m'n man de verloskundige aan de lijn. Ik zeg hem dat de vliezen zijn gebroken, hij herhaalt dit voor de verloskundige "EN IK MOET PERSEN!!" kan ik nog uitbrengen. Het vruchtwater is mooi helder (dat wilde de verloskundige nog even weten). De verloskundige laat weten dat ze er direct aankomt. Dat is fijn om te horen!
Het is ondertussen ongeveer 7.00 uur. De verloskundige is snel ter plaatse en maakt het bed klaar voor de bevalling (zeg maar: de 'finishing touch'). Ik mag gaan liggen om te kijken hoever ik ben. Ik hoop vurig dat ik toch mag beginnen... Gelukkig heb ik inderdaad volledige ontsluiting en mag ik dus beginnen met persen. M'n man moet ondertussen de kraamverpleegster bellen en zolang ze er nog niet is, zal hij moeten assisteren.
Om 7.30 uur begin ik dus met persen. Wat een opluchting dat de weeën niet meer weggepuft hoeven te worden! Hoewel ik vond dat de persweeën makkelijker weg te puffen waren dan de andere weeën. Maar aan de andere kant wil je hele lichaam persen. Het persen gaat goed, maar het hoofdje wil er niet goed door: ik krijg een knip. Bij de volgende wee wordt een prik gezet voor de verdoving. Een wee later wordt ik ingeknipt. De volgende wee kan ik weer gaan persen. Weer een wee later wordt het hoofdje geboren, de rest van de wee moet ik wegpuffen, om het kind te draaien. Nog een wee later komt de rest. Het kind wordt op m'n buik gelegd en ik kan nog net zien dat het een jongetje is. "Daan!" zeg ik zacht, maar nog net hoorbaar voor m'n man. Het is 15 februari, 8.07 uur.
Mijn man mag de navelstreng doorknippen, daarna moet de placenta er nog uit. Dat gaat ook voorspoedig. De verloskundige laat zien hoe Daan ongeveer in de vruchtzak zat. Ze wil weten of we de placenta willen houden. 
Daar had ik nog nooit over nagedacht en zeg: "hang maar in de boom", omdat ik de dag daarvoor had gelezen dat iemand de placenta in de boom had gehangen 
. M'n man moest natuurlijk lachen, maar de verloskundige zat een beetje dom te kijken (ook begrijpelijk, natuurlijk). De placenta wordt dus gewoon weggegooid.
Dan kan het hechten beginnen. Ondanks dat ik ben ingeknipt ben ik ook nog een beetje (aan de zijkanten) uitgescheurd. Dat voelde ik wel gebeuren, maar doordat ik al verdoofd was voor de knip, deed dit niet zeer. Ik krijg in totaal zo'n 12 hechtingen: 6 bij de knip en 3 bij elke zijkant (de verdeling kan ook iets anders zijn geweest, ik weet het niet meer precies). Omdat de kraamverzorgster er nog steeds niet is, moet m'n man nog steeds assisteren. Hij moet dus e.e.a. aangeven. Als de verloskundige bijna klaar is met hechten komt de kraamverzorgster eraan. Zij kan het werk van m'n man overnemen (voorzover nog nodig).
Het was een zeer snelle bevalling voor een eerste kind (van 3.00 uur tot 8.07 uur, dus 5 uur, waarvan een half uur geperst). Het viel me (achteraf ) toch wel mee. Ik ben ook heel trots op m'n man die de verloskundige zo goed geassisteerd heeft!
Nog een foto, met de webcam gemaakt, vlak na de bevalling:
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
Ik vind het geweldig dat iedereen dit zo openhartig wil delen!
Nog even terugkomen op de vraag van Yppy. Ik heb gebruld tijdens mijn bevalling, niet gezond meer. Dat was in het uur dat ik persweeën moest wegzuchten en niet mocht persen. Ik begon meestal met puf puf puf en dan brul!
Ik weet er zelf weinig van maar Jeroen kan er nog steeds smakelijk om lachen. Ik schijn zelfs iemand, die nog moest bevallen, de stuipen op het lijf gejaagd te hebben.
Zulke oerweeën tegen houden was gewoon erg zwaar werk.
Op tv vind ik het altijd grote onzin, als je zo gruwelijk ligt te gillen tijdens het persen kan je helemaal geen kracht zetten. Juist tijdens het persen werd ik heel stil. Ook altijd mooi vind ik het tijdens een tv bevalling dat het kind, liefst 1 van minstens 3 maanden oud, er zonder navelstreng, bloed en smeer uitkomt en ook nog zonder punthoofd.
Geweldig.
Ow en Berney? Kom maar op hoor, ik wil ieders verhaal horen.
Eva ♥ en Iris ♥
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
quote:ik heb geen moment gegild, gekreund, geschreeuwd of wat dan ook. Ik ging zachtjes fluiten of neurieen. Heb wel (wederom zachtjes) alle goden bedankt (dat het eindelijk eruit kwam) die ik maar kon bedenken en dat waren er toch nog heel wat als ik Danny moet geloven
Op woensdag 19 februari 2003 15:13 schreef YPPY het volgende:
Bedankt voor de antwoorden. Als ik ooit nog ga bevallen, hoef ik dus niet verplicht te gillen.
quote:Ik heb ook niet gegild. Ik was heel bewust bezig met m'n ademhaling. M'n hele wereld bestond uit ademhalen en puffen. En op het laatst uit ademhalen, persen en puffen.
Op woensdag 19 februari 2003 15:13 schreef YPPY het volgende:
Bedankt voor de antwoorden. Als ik ooit nog ga bevallen, hoef ik dus niet verplicht te gillen.
Maar ik ben ook niet iemand die snel gilt. Toen ik m'n enkelband ooit een keer (een klein beetje) gescheurd had, heb ik ook geen kik gegeven. Ik concentreerde me op dat moment op het opvangen van de pijn (vraag me niet hoe je zoiets doet). Dat deed ik dus ook met de weeën.
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
42 weken en 1 dag zwanger ,van mij mag hij/zij komen 
Maar ja morgen is het zeker , met wat hulp van het ziekenhuis
De dag ging zoals al een paar dgn , harde buiken
Maar ben wat nuchter , zal toch wel "weer" niks worden,
15.00uur deze harde buiken zijn toch wel aan de erge harde kant.
even de vroed vrouw bellen wat ze ervan denkt .
Ze komt over een uurtje eens kijken of er iets begint
Eindelijk denken Pat en ik
17.00 daar komt Marion 
Even kijken 
minimaal het begint langzaam
Opzich zijn we blij, het begint zonder hulp ,dus dit is beter
De weeen zijn rond 19 uur niet meer te harden , om de 3 min.
En maar puffen over de bank hangen , lopen , zitten ,liggen
Marion maar weer gebelt
20uur , Marion kijkt , net 3 cm , niks dus
Probeer maar te slapen, zal wel morgen worden
hoe kan ze dat zeggen
Mja, na een slopende nacht ,
Pat lag lekker te slapen en keek soms op 
Tegen 3 uur had ik er genoeg van,ze kwamen al om de min. , Marion gebelt
maak je maar klaar we gaan naar het ziekenhuis.
nog even vlug douchen , Pat gaat alvast het ijs van de auto ramen afkrabben het vriest namelijk .
Kopje thee gedronken en zaten we in de auto .
Kwartiertje rijden dus zo daar.
Daar bieden ze netjes een rolstoeltje aan ,maar ik kan niet zitten.
Dus langzaam schuifelend en puffend langs de leuning aan de muur
naar de lift toe.
De pijn is wel erg hevig , maar nog steeds niet genoeg ontsluiting.
Even een infuus aangelegt,persweeen waren erg hevig die
moesten tegen gehouden worden
Komt er zo'n blaag,boven me hangen "gaat het nog"
"Ga weg man , ik ben me aan het concentreren op de gaatjes in het plafond"
je moet wat doen he ter afleiding
Ze prikken de vliezen , ja dan pas maar niks verandert,
Er wordt een "staafje" op het hoofdje gemaakt ,
het kleine stukje wat ze net in de verte kunnen zien.
Ze kunnen ze de hartonen beter in de gaten houden van de baby
Op het app, konden we nu mijn weeen zien en de hartonen van onze baby
Schrik "zuster wat is dat ? "
Ze kijkt , maak je geen zorgen zegt ze en loop weg
Komt met een arts terug , die kijkt even en hup weer die streep
Ik word toch wel bang
De dokter kijkt me aan ,
"sorry, maar we moeten een keizersnede doen en geen keus
voor een rugge prik ,dit moet snel "
En hup vlieg er een broeder binnen, zet het infuus hoger
zodat alle weeen zouden stoppen,zodat het hartje maar bleef kloppen.
Om 8 uur vliegen we bijna over de gang ,
Niks van gemerkt , ik kon de pijn niet meer verdragen en was meer afwezig en aan t gillen geloof ik
Op de operatie tafel , niks anders dan prik prik prik
in handen ,armen en benen.
Een flinke schreeum kwam uit m'n keel, ik kon de weeen niet tegen houden, en moest toch zorgen dat mijn kleintje niks gebeurde
"we geven u wat extra zuurstof mevr" zei de vriendelijk meneer die naast me stond.
Kapje op de neus en ik weet niks meer ..............
8.24 Mitchel is geboren.
Pat gaat kijken met opa en oma die hij al gebeld had de schat
Alles is gelukkig goed gegaan, even bijkomen in de coveuse
En ik had mijn kleine witte de volgende dag in mijn armen
quote:Nee de mijne ook maar niet.
Op woensdag 19 februari 2003 11:42 schreef berney het volgende:
Ik geloof niet dat het verstandig is om mijn bevallingverhaal hier neer te zetten.
Het moet tenslotte leuk zijn voor de zwangere fokkers!!
Ik zit nu nog in de WAO, al 10 jaar. Zal jullie de details besparen.
quote:Ik ben nog lang niet zwanger, maar ik vind het jammer als ik alleen maar over de rooskleurige bevallingen lees. Als je het niet wilt posten, moet je dat natuurlijk niet doen, maar als je het wel wilt tikken moet dat toch ook kunnen? En dan met een soort van waarschuwing voor zwangeren?
Op woensdag 19 februari 2003 16:49 schreef Gia het volgende:[..]
Nee de mijne ook maar niet.
Het moet tenslotte leuk zijn voor de zwangere fokkers!!
Ik zit nu nog in de WAO, al 10 jaar. Zal jullie de details besparen.
Zit je door je bevalling in de WAO? Dan was het wel heel erg.
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
quote:Ik heb gepuft en gesnurkt, maar niet gegild
Op woensdag 19 februari 2003 15:13 schreef YPPY het volgende:
Bedankt voor de antwoorden. Als ik ooit nog ga bevallen, hoef ik dus niet verplicht te gillen.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
quote:Ik denk dat de zwangeren heus wel begrijpen dat niet iedere bevalling een fluitje van een cent is. En dat een horrorbevallingsverhaal lezen niet betekent dat zij er ook zo een krijgen. Dus als jullie willen, plaats je verhaal hier dan. Kan voor jezelf ook prettig zijn om het (weer) eens kwijt te kunnen.
Op woensdag 19 februari 2003 16:49 schreef Gia het volgende:[..]
Nee de mijne ook maar niet.
Het moet tenslotte leuk zijn voor de zwangere fokkers!!
Ik zit nu nog in de WAO, al 10 jaar. Zal jullie de details besparen.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
quote:hier mee maak je mij eigenlijk nog nieuwsgieriger. Ik zit dan wel niet dankzij de bevalling in de WAO. Maar ben er voor 80-100% in beland vanwege de zwangerschap zelf
Op woensdag 19 februari 2003 16:49 schreef Gia het volgende:Ik zit nu nog in de WAO, al 10 jaar.
quote:De baarmoedermond moet open staan en die centimeters das hoe ver die open staat. Tien cm is gehele ontsluiting.
Op woensdag 19 februari 2003 18:48 schreef Qarinx het volgende:
Misschien stomme vraag, maar wat is dat dan tijdens het bevallen met die centimeters? Daar moet op gewacht worden of iets?
[Dit bericht is gewijzigd door Lois op 19-02-2003 19:43]
quote:De baarmoedermond, de uitgang van je baarmoeder, moet eerst opengaan. Nu is het nog een langwerpig slurfje, dat je een beetje kunt vergelijken met het tuitje van een ballon. Onder invloed van de weeën wordt dit tuitje afgeplat tot het helemaal is verdwenen. Dit heet verstrijken.
Op woensdag 19 februari 2003 18:48 schreef Qarinx het volgende:
Misschien stomme vraag, maar wat is dat dan tijdens het bevallen met die centimeters? Daar moet op gewacht worden of iets?
Als de baarmoedermond is verstreken, begint de ontsluiting. De baarmoedermond opent zich. De verloskundige of arts houdt zorgvuldig bij hoeveel ontsluiting je hebt. Die wordt gemeten in centimeters. Bij 10 cm heb je volledige ontsluiting en begin je aan de tweede fase: de 'uitdrijving'.
van babyinfo.nl
Het is heel gek, als Hub op bezoek komt krijg ik harde buiken die verdacht veel op weeen lijken... Hub weg, weeen weg...
Ik ben log, 30 kilo aankomen, en het spuugzat!
Twee dagen later zet het dan toch door, ik voel het kindje nauwelijks meer en denk maar 1 ding "Hij moet eruit!!!"
CTG blijkt te vlak, en met iedere wee zie je de hartslag van het kindje zakken.
Het is een drukte van belang bij mijn bed, ik heb een heel jong meisje als verloskundige maar ik heb ontzettend veel steun aan haar. Ik word zelf wat verward en ziek van de zwangerschapsvergiftiging en 's ochtends vroeg besluit de dienstdoende arts dat we een keizersnede gaan doen. Hub komt met gierende banden richting ziekenhuis ( "Bel je man maar en zeg dat ie het douchen over moet slaan") en na nog wat heen en weer gepraat tussen mijn arts en de dienstdoende gaan we richting OK. Ik heb inmiddels weeen die niet leuk meer zijn en als ik vanwege een wee niet op de operatietafel kan overstappen grijpen ze me met vier man, en jassen ze de ruggeprik erin.
Die zit te hoog, en mijn bloeddruk knettert naar beneden en ik denk echt dat ik het hoekje om ga....
Dat blijf ik roepen totdat de gyn meldt dat we een jongetje hebben. En dan is het stil..... heel stil....... Na een voor mijn gevoel eindeloze tijd horen we een kreet, en mag Hub komen kijken.
Even later komt ie terug lopen met een bundel handdoeken, met daarin een gezichtje.
Dag Freek, hoi mannetje....
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Nou op donderdag de 13e savonds begonnen dus de weeen gelijk om de 5 minuten, maar ze duurde maar een seconde of 15 a 30. Dit heeft de hele nacht en volgende ochtend geduurd. Met mijn apparaatje (geboortetens) en een warme douche was dit nog goed op te vangen. De hele vrijdag ging dit door alleen waren de weeen nu wel wat pijnlijker en om de 4 minuten, nog steeds duurde ze niet langer als 30 seconde. Mijn apparaatje begon me inmiddels al wat te irriteren en doordat het weer de hele nacht doorging en ik zaterdag dus inmiddels al 2 nachten niet geslapen had begon ik erg moe te worden en deed alles nog meer zeer. We waren intussen ook al 2 keer naar het ziekenhuis geweest, maar ik had nog maar 2 centimeter ontsluiting en dat gaf ook een frustrerend gevoel. Zaterdagochtend moesten we weer om 11 uur in het ziekenhuis zijn. Kwam daar helemaal uit geput aan. Na onderzoek had ik nog maar 3 centimeter ontsluiting en toen dacht ik alvan hoe moet dit verder.
Ik heb toen een dubbele dosis pethadine ( soort morfine tegen de pijn) en een dosis valium ( om te gaan slapen) gekregen. Ik moestop bed blijven en zou in slaap vallen mocht niet alleen naar de wc enz en zou wel tot rust komen. Nou niet dus. Mijn lichaam ging er dwars doorheen. Het hielp dus echt helemaal niks. Inmiddels kreeg ik wee op wee (al die tijd trouwens alleen maar rugweeen) Het enige waar ik het nog een beetje uithield was onder de douche. Mijn ontzettende lieve man steunde me enorm, maar zat er op een gegeven moment ook doorheen. Hij wist niet meer hoe hij mij kon helpen. Ik werd niet echt rustig meer en hij zag mij steeds maar pijn hebben. Hoe voelde zich best machteloos. Toen hebben we besloten dat hij zijn moeder ging bellen. Hier had hij veel steun aan en daardoor ik ook. Af en toekwam er eens een gyn ( die engerd zeg maar had het hele weekend dienst o o o wat bofte ik NOT) of een verpleegkudige kijken, maar echt vaak niet. Rond een uur of 9 a 10 ( we zijn de tijd een beetje kwijt geraakt ) had ik 6 centimeter ontsluiting en wilde ze de vliezen breken. Ik heb gesmeekt om een ruggeprik, maar ik kreeg hem niet. Er werden steeds andere reden gegeven. Echt heel rot want ik kon niet meer. Maar die gyn die mij hielp ( die engerd) was een assistent gyn en die moest weer verantwoording afleggen aan een gyn boven hem( die kwam er later bij en die was nog enger, jaja het kan nog erger) en die was het er niet mee eens. Die andere kwam er dus ook bij. Zei niet wie hij was, maar kwam er gewoon bij staan (gaf nog wel een hand) recht tegenover me zodat hij mooi uitzicht had haha. Toen hadden ze even overlegd en vonden ze dat er 1 iemand weg moest.Mijn schoonmoeder of mijn man dus. Als jullie dat doen dan kan ik dus echt niks meer he zei ik toen, o wat was ik kwaad. Mijn man zei toen ook een grote vent die mij nu weg krijgt. Nou ja toen lieten ze het maar. ( al die tijd had niemand zich met me bemoeit en nu moesten de mensen die ik vertrouwde weg, dacht het niet. Nou ruggeprik kreeg ik dus niet, maar ik zou wel weer 1 prikje pethadine krijgen dat zou me wel helpen. Gezegd dat dat die ochtend ook niks gedaan had, maar ze geloofde me gewoon niet, wat we ook zeiden. Ik kreeg dus die prik die dus niks helpte. Tussen een wee door lag ik even bij te hijgen en toen zei een verpleegkundige zie je nu is ze even weg. Ik gilde dat ik helemaal niet weg was en dat de pijnstilling niks deed,maar ze zei toen, ja bevallen doet nu een maal pijn. Pffff echt wat een inlevingsvermogen hadden ze daar
Na het breken van de vliezen (had weinig vruchtwater) kreeg ik gelijk persweeen. Heb dus van 6 tot 10 centimeter dus tot ongeveer 00:45 persweeen weg moeten puffen. Dit lukte me niet altijd. Toen mocht ik eindelijk persen. Hier zag ik best tegenop. Ik dacht waar haal ik de kracht vandaan na 3 gemiste nachten. Maar geloof me je lijf neemt het van je over en je lijfkan veel meer dan je denkt. Alleen lag het gezichtje naar voor. Dit hoorde ik die gyn ( de baas zeg maar ) zeggen. Ik vroeg tussen het persen door of dat er was en toen werd die boos. Hij schreeuwde weet je het antwoord en ik zei nee. Nou als je het antwoord niet weet moet je geen vragen stellen ( ik dacht nog als ik het antwoord wel wist had ik de vraag niet gesteld) Ik was gewoon ongerust om mijn kleine meid. Ze hebben tussen het persen door haar gezichtje dus nog gedraaid. Jullie willen niet weten hoe. Maar goed Het persen zelf vond ik het minst erg en het minst pijnlijk en na 3 kwartier was ze er dan eindelijk. Zekwam op mijn buik en ik riep o wat is ze mooi en dit herhaalde ik heeeeel vaak Ze kwam er helemaal mooi schoon uit, het witte vettige laagje was al helemaal in haar huidje getrokken. Schoonmamman heeft de navelstreng doorgeknipt en op me buik werd ze uitgezogen. Toen werd ze bij me wegghaald voor de testjes en kreeg de ass gyn van de grote baas gyn op zijn kop dat hij het te snel bij me weg gehaald had. Ik kreeg een prikje ( ik denk voor de placenta zodat die loslaat ik weet het niet, ze hebben wel meer gedaan zonder dat ze het zeiden) De placenta kwam ook na een minuut of 5 en was helemaal goed. De kleine schat is nogeen paar keer uitgezogen want ze had veel vruchtwater ( waar ze in gepoept had) binnen gekregen. Nou toen werd ik dus gehecht. Want ja een knip had ik jammer genoeg ook gehad. ( die knip zelf niet gevoeld, werd verdooft tijdens een wee dus verdoving voelde ik toen niet) Nu tijdens het hechten voelde ik die dus wel en het hechten ook wel. En toen kwam het toen hij halverwege was zat het niet goed en heeft hij het dus weer uitgehaald en begon weer overnieuw. Weer verdovingen enzo dus,pffffff, soms zit het mee en soms............
Maar goed na 3 kwartier was zijn knutseluurtje ook voorbij en was er die lieve schat en alleen maar die lieve schat waar ik nog aan dacht. En mijn lieve man die ook ineens vader was en mijn lieve schoonmamma die ineens oma was en onverwacht een bevalling meegemaakt heeft en de beschuit met muisjes en later mijn vader en moeder. Uiteindelijk nog gedoucht en de kleine borstvoeding gegeven ( wat nu het flesje geworden is) en toen om 5 uur gaan slapen en om 7 uur weer wakker gemaakt voor mijn ontbijt, grrrr.
Zo pfff dat was mijn verhaal. Ik vertel later nog over mijn kraamweek in het kraamhotel die was echt top.
Voor degene die nog moeten bevallen een tip. Leg goed je wensen van te voren neer bij je verloskundige of gyn, zodat deze op papier staan. Als een ander dan waarb$neemt weet diegen ook hoeen wat. Vraag ook goed naar pijnstilling en laat dit ook vastleggen dit om misverstanden te voorkomen. En voor de aanstaande moeders, elke bevalling is anders, sommige poepen hem zo uit hoor :)
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Alles is gaan hangen, behalve me lach :)
Kutsch; tussen kut en kitsch
Het voelt heerlijk!!!!
30 augustus 1991 zijn Monty en ik getrouwd en we wilden graag meteen aan kinderen beginnen. We waren beide 27 jaar, dus een leuke leeftijd, vonden we.
Al met de kerst konden we de kersverse a.s. grootouders het goede nieuws mededelen. Allevier waren ze in de wolken.
Omdat mijn moeder een kindje heeft gehad met een open ruggetje werd ik doorverwezen naar het diagnostisch centrum. Daar werd me verteld dat er een kleine kans was dat ons kind dat ook zou hebben en dat ik in aanmerking kwam voor een vruchtwaterpunctie.
Omdat daar weer een kleine kans bij was op een miskraam, wilde ik dat liever niet. Daarbij zou ik toch geen abortus laten plegen, ook al zou er iets mis zijn met het kindje.
Wel wilde ik het voor de bevalling weten, als het zo zou zijn, dus ik kreeg een uitgebreide echo in de 20ste week.
Goddank, was alles goed en kon ik rustig van de zwangerschap genieten.
Omdat ik hoge bloeddruk had, moest ik zoutloos. 
Dat was iets minder, maar ach, er zijn ergere dingen.
27 augustus was de uitgerekende datum en we kozen voor een thuisbevalling. Op de logeerkamer werd een bed op klossen gezet. Daarbij een tafel met alle benodigdheden. De kinderkamer was klaar.
Rond week 38 ging ik weer voor controle naar de verloskundige. Zij vond het kind wat aan de grote kant worden en stuurde me door naar het ziekenhuis om een gynaecoloog zijn mening te krijgen.
De gynaecoloog betaste mijn buik en schatte het kind een kilootje of 4. "Groot genoeg", zei hij, "daar gaan we morgen aan beginnen. Morgen of overmorgen bent u moeder."
Tja, naar de stad. Pyjama's kopen, toilettas enzo..
De volgende ochtend stond ik met de tas in de hand klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Monty maakte een foto. Voor de gein hield ik een briefje van 25 gulden omhoog.
"We gaan een kindje kopen."
Jammer, ik had het liever thuis gedaan, maar het was niet anders. De verloskundige stond achter de beslissing van de gynaecoloog en raadde me aan in het ziekenhuis te bevallen.
In het ziekenhuis aangekomen kreeg ik een slangetje in mijn baarmoedermond, waar een gelei of zo inzat. Dit moest de baarmoedermond week maken en mogelijk zouden hierdoor de weeën al op gang komen.
Helemaal niet dus. Ik voelde weinig.
De volgende dag zou ik met een infuus ingeleid worden.
Die nacht nauwelijks geslapen. Vond het eigenlijk maar niks allemaal en maakte me vreselijk ongerust over de volgende dag.
Om 9.30 uur was ik aan de beurt. Het infuus werd aangesloten en ik kreeg binnen de kortste keren flinke weeën. Niks rustig aan beginnen, hup, vol ertegenaan.
Om 3 uur 's middags kreeg ik persweeën, maar ik had pas 6 cm. ontsluiting. Wegpuffen dus.
3 UUR LANG!!! Wegpuffen.
Om 17.45 vond de gynaecoloog het wel welletjes en hij maakte met de hand de ontsluiting totaal. Ik mocht gaan persen.
Zoals je misschien wel zult vermoeden had ik niet veel puf meer over om te persen, maar ik zette alles op alles. Maar of ik het nou verkeerd deed, of gewoon geen puf meer had, toen het hoofdje stond kwam ik geen cm. meer verder.
Ik werd van onderen verdoofd en er werd geknipt.
De gynaecoloog besloot de tang erbij te pakken. Hij zei dat de assistent, die in principe de bevalling begeleidde, dat toch ook eens mee moest maken.
De assistent bracht de tang in en begon te trekken, terwijl ik mee moest persen en de gynaecoloog op mijn buik duwde.
Ik schreeuwde het uit, toen mijn zoon, uiteindelijk uit me getrokken werd. De pijn was onbeschijfelijk.
Dood vermoeid zakte ik achterover. Ik keek naar mijn kind en onthield zijn gezicht. Hele typische trekjes, heel herkenbaar kindje. Maar ik voelde geen blijdschap op dat moment.
Ik was ingescheurd en moest gehecht worden.
De gynaecoloog zei tegen de assistent: "Eigenlijk zou mevrouw nu naar de OK moeten om gehecht te worden, maar ik hecht haar nu maar hier, dan kan ze morgen naar huis. Ze heeft het al zwaar genoeg gehad".
Ik werd gehecht met de verdoving die er nog zat van de knip. Ik heb elke hechting gevoeld. Het deed gemeen zeer.
De volgende dag bleek mijn zoontje niet goed te willen drinken. De borst wilde nog niet lukken en ook het suikerwater dronk hij niet. De zusters zeiden dat hij niet mee naar huis mocht als hij niet dronk. Monty heeft het toen voor elkaar gekregen dat hij het flesje leegdronk.
We mochten dus naar huis. Ik kreeg hulp, maar moest het bed houden. Mocht dus niet zelf mijn kind badderen en zo. De hulp hield hier wel rekening mee. Ze verzorgde eerst mij, op het logeerbed op klossen en waste dan mijn zoontje op de tafel naast het bed, zodat ik alles kon zien.
Een week later zou de verloskundige de hechtingen eruit halen. Ze haalde alleen de hechtingen van de knip eruit.
De hechtingen van de ruptuur vond ze er niet goed uitzien en ze stuurde me terug naar het ziekenhuis.
Dezelfde gynaecoloog keek even, stak zijn vinger in mijn anus en trok het van achteren naar voren los. Terwijl hij zei: "Dat zit niet goed, gaan we morgen even opnieuw doen".
Ik kreeg een klasse kamer. Er kwam iemand van maatschappelijk werk van het ziekenhuis en er werd me verteld dat er een fout was gemaakt. Ik kon een klacht indienen, als ik dat wilde.
Blijkbaar had ik bij de bevalling al een totaal ruptuur (sluitspier door), terwijl de arts het had behandeld als een subtotaal ruptuur(sluitspier nog intact). Ik had nooit op de verloskamer gehecht mogen worden.
Ik diende geen klacht in. Waar mensen werken worden fouten gemaakt. Hopelijk komt het allemaal nog goed, dacht ik.
De volgende dag, 27 augustus, trouwde mijn oudste zus. Ik lag op de OK, toen wel, en werd opnieuw gehecht.
Die middag kwam het bruiloftgezelschap naar het ziekenhuis. Vanuit de OK werd ik naar het dagverblijf gereden, waar mijn zus met haar man en de rest van de huwelijksgasten waren. Ik zou eigenlijk getuige zijn geweest.
Een paar dagen later bleken de hechtingen niet te houden. Hoofd gynaecologie kwam erbij.
Die zei dat alles los zou worden gemaakt en dat ik tot ongeveer januari incontinent zou zijn voor de ontlasting, maar dat het dan goed gemaakt kon worden.
Mijn eigen gynaecoloog, die overigens geen excuses had gemaakt voor de gemaakte fout, zei dat hier geen sprake van was. Hij beweerde zelfs dat het hoofd gynaecologie dat ook niet gezegd had.
Nee, dat had ik uit mijn duim gezogen! 
Anyway. Ik lag in het ziekenhuis, mijn kind was 's nachts thuis en overdag bij mij. Elke dag kwamen de verpleegsters de ontlasting met gaasjes en savlon tussen de hechtingen uitduwen om het zaakje zo schoon mogelijk te houden.
Op 30 augustus waren we een jaar getrouwd. Ik zei tegen een broeder dat ik graag met mijn man en zoontje naar de kapel wilde. Een jaar daarvoor had ik gebeden om een kindje en ik wilde Maria mijn zoon laten zien.
De broeder regelde een rolstoel en we gingen.
Toen we terugkwamen op mijn kamer had die broeder alles versierd. Een grote plaat met Gefeliciteerd 1 jaar getrouwd boven mijn bed. Ballonnen en slingers. Zooooo lief!!!!
Na een week of zo mocht ik naar huis. Er werd geregeld dat de wijk het verder schoon moest houden. Ik kreeg een recept voor een voorraad gaasjes en zakjes savlon mee. Ook moest ik zitbaden nemen in de badedas. Dus er werd een zitbad gehaald.
Er kwam een flinke ontsteking bij, waardoor ik niet kon zitten.
Kortom, een hoop ellende.
Ik kon niet voor mijn kind zorgen, dat moest de gezinshulp doen. Ik kon alleen maar melk geven. Voelde me vaak een 
en niets meer.
24 januari 1993 werd ik weer opgenomen. Er volgde weer een operatie om de sluitspier te herstellen en het perineüm op te bouwen.
Ook nu ging het weer fout. De hechtingen lieten los. Er kwam ontlasting onderhuids naar voren.
Ik kreeg van dokters te horen dat ik niet moest zeuren, in Afrika kwam dit zo vaak voor. En die vrouwen zeuren toch ook niet!
Mijn eigen gynaecoloog beweerde dat hij het goed had gemaakt en als ik het niet vertrouwde moest ik maar een andere gynaecoloog nemen.
Ik ben voor hulp naar de huisarts gegaan. Die keek en schrok zich wezenloos. Zoiets had hij nog nooit gezien. Hij vroeg me wat ik wilde. Ik wilde naar Nijmegen. Naar het Radbout. Ik dacht dat die knappe koppen daar me misschien konden helpen.
In april ben ik naar een advocaat gestapt, die gespecialiseerd was in medische zaken. Daar kreeg ik te horen dat ik al de 5de was in 3 weken tijd die klachten had over die gynaecoloog. Ik wilde hem voor het medisch tuchtcollege brengen, maar de advocaat zei dat ik daar niets aan had. De arts krijgt een berisping en ik zou daar niets mee opschieten. Hij stelde voor schadevergoeding te eisen. De procedure werd begonnen.
Begin september werd ik opgenomen in het Radbout. Ze gebruikten een andere hechtmethode. De sluitspier zou niet tegen elkaar, maar over elkaar worden gehecht. Zo werd dat in Amerika ook gedaan.
Ik moest eerst 4 liter Isopec drinken. Dat smaakte naar verontreinigd zeewater. Heel vies. Maar de darmen moesten helemaal leeg. Er mocht alleen nog water uitkomen.
Voor de operatie kreeg ik een ruggeprik en ik moest op handen en voeten over een kussenrol gaan zitten. Dus met de billen omhoog. Heel vernederend. Maar ja. Als het helpt!!
Er was me vantevoren al gezegd dat ze me geen zekerheid konden geven. Er was al veel weefsel vernield.
En inderdaad. Helemaal goedgekomen is het niet.
Behalve een abces na de operatie waardoor het hele proces van zitbaden en schoonmaken weer opnieuw begon bleef ik klachten houden. Ik wilde echter niet nog eens een operatie.
De klachten die ik nu nog heb zijn licht verlies van ontlasting, winden niet op kunnen houden (zeer genant!), bij diarree regelmatig de wc niet halen. Vaak ontstekingen aan het lidtekenweefsel en aambeien.
Na en tijdens dit alles ben ik ook heel ernstig gedeprimeerd geraakt. Ik wilde heel graag een tweede kind. In Nijmegen hadden ze gezegd dat dat wel mocht, maar voorzichtig proberen en bevallen met een keizersnee.
Ik was meteen zwanger. 3 maanden voor de uitgerekende datum wist ik de geboortedag al. Ik was in Geldrop, een kleiner ziekenhuis, een hele fijne gynaecoloog. Hij begeleidde de zwangerschap en deed de bevalling. Alles heel gemoedelijk. Ik heb 8 dagen in het ziekenhuis gelegen, maar een heerlijke kraamtijd gehad.
Al na 3 dagen kon ik zelf mijn tweede zoontje in bad doen.
De eerste keer moest ik erg huilen, omdat ik dacht aan alles wat ik in het eerste jaar van mijn oudste kind heb moeten missen.
Nu nog heb ik het daar heel moeilijk mee. Mijn oudste is een hele lieve jongen, die vaak om een knuffel komt. Ik houd zielsveel van mijn kinderen maar dat eerste jaar mis ik nog steeds.
Mijn depressie werd na verloop van tijd erger. Ik kwam aan de prozac, wat goed hielp.
4 jaar geleden is er een hartkwaal geconstateerd, kapotte klep. Oorzaak onbekend. Kan door een operatie komen, door een kinderziekte, aangeboren. Is niet meer te achterhalen.
Het was beter als ik stopte met prozac. Heb ik ook gedaan.
Het gaat nu wel redelijk met mij, hoewel ik gauw moe ben en ook nog wel een beetje depressief.
Een operatie is risicovol, omdat ik vaak ontstekingen heb van onderen en dat mag niet voor een kunstklep. Ik heb ook al al mijn tanden moeten laten trekken, voor het geval ik ooit geopereerd moet worden. Ik had chronisch ontstoken tandvlees, door een overmatige tandsteen productie.
De bevalling en de hele nasleep heeft mij in de WAO doen belanden. Daar is die hartkwaal bijgekomen, dus dit zal wel niet veranderen.
Via de advocaat heb ik 34.000 gulden schadevergoeding en smartegeld gekregen. De gynaecoloog en het hele maatschap is destijds ontslagen.
Achteraf is gebleken dat de gynaecologen onderling overhoop lagen. Na de bevalling had ik eigenlijk naar de OK gemoeten, wat de gynaecoloog ook zei. Maar op de OK werkte op dat moment een collega waarmee hij overhoop lag en hij wilde mij niet aan die collega doorgeven.
Tijdens het typen van dit relaas liepen regelmatig de tranen over mijn gezicht. Ik ben hier nog niet overheen. Mijn zoon wordt 11 in augustus.
En inderdaad, dit is een uitzondering. Meestal gaat het goed. Alleen ben ik door deze ervaring fel tegen inleiden bij een eerste kind. Het wordt te gemakkelijk gedaan. Als er nou gevaar is of zo, kan ik het nog begrijpen. Maar gewoon omdat het kind groot genoeg is!!
