Bevallingsverhalen deel 1

Ik heb nog niet alle verhalen kunnen lezen, die van luckepuk en belana heb net gelezen.
Respect! Ik vind dat we het met z'n alle geweldig gedaan hebben!
En ik ben eigenlijk ook wel blij dat het niet zo vlot en makkelijk ging, ik heb nu echt het gevoel dat ik een wereld prestatie geleverd heb, ik denk dat ik na een keizersnee teleur gesteld zou zijn in mezelf.
Maar soms kan het ook niet anders natuurlijk, maar het lijkt mij een totaal andere ervaring en als je al zoveel pijn van te voren heb geleden en ze je zo hebben laten aan klooien en dan pas komen ze met een keizer snee wat ik ook al gelezen heb dan lijk dat me zo erg.
Dan heb ik ook zoiets van doe dat nou even at eerder dan.
Bij mij dachten ze ook nog aan een keizersnee als die hormoongevallen niet aan zouden slaan, toen had ik echt zoiets van Neeeee ik wil het zelf doen! ik wou zelfs geen pijnstiller maar toen ze me die eenmaal wouden geven heb ik toch maar niet tegen gesparteld, ik was er ook wel even aan toe.
Ik was ook zo stoned als een garnaal na die prik en heb lopen ijlen, m'n vriend heeft me een paar keer uit gelachen, ik heb hem heel serieus staan vertellen dat hij beslist niet mocht bellenin het ziekenhuis, terwijl hij z'n telefoon niet eens aan had staan.

Dat van dat masersen van je baarmoedermond dat lijkt me ook geen pretje nee, ik vond dat getoucheer al vreselijk, ik heb in de dagen ervoor ook wel een heleboel verschillende gehad ook.
Ik keek iedere keer naar hun handen, of ze niet te groot waren, maar dat bleek niet echt uit te maken, een heel klein handje kan ook behoorlijk pijn doen zeg!
Er was ook een keer een stagiere en jonge gozer, vroegen ze of hij ook even mocht toucheren, ik dacht waarom niet, hij moet het toch ook leren, en misschien ben ik dan straks zo uitgerekt dat m'n kind er zo uitfloept... dus hij toucheren en dat deed het minst zeer, hij was nog voorzichtig die andere niet meer...

Zeg Luckepuk, wel heftig trouwens wat je man heeft, dat lijkt me wel moeilijk zeg!
Het is toch niet zo dat ie dan ook nog maar kort te leven heeft heh?
Dat lijkt me zo erg! Ik zag laatst iets op tv van een vrouw die haar man was ziek en ze wouden graag trouwen en ze hadden totaal onverwacht toch nog een kindje gekregen en toen was hij overleden, toen z'n zoontje een jaar of twee was.
Ik vond het zo vreselijk zielig!
Ik was nooit zo snel aangedaan door dingen, ik was voor dat ik zwanger was zelfs nog al een beetje een kreng maar die hormonen hebben een softie van me gemaakt, ik moet al janken om een zielige tekenfilm (Pokemon, dat picachu en ash afscheid nemen... erg toch! dan ben je verweg hoor, hormonen zijn drugs!).

quote:

Op zaterdag 26 juni 2004 21:14 schreef missi het volgende:
Zeg Luckepuk, wel heftig trouwens wat je man heeft, dat lijkt me wel moeilijk zeg!
Het is toch niet zo dat ie dan ook nog maar kort te leven heeft heh?
Dat lijkt me zo erg! Ik zag laatst iets op tv van een vrouw die haar man was ziek en ze wouden graag trouwen en ze hadden totaal onverwacht toch nog een kindje gekregen en toen was hij overleden, toen z'n zoontje een jaar of twee was.
Ik vond het zo vreselijk zielig!
Ik was nooit zo snel aangedaan door dingen, ik was voor dat ik zwanger was zelfs nog al een beetje een kreng maar die hormonen hebben een softie van me gemaakt, ik moet al janken om een zielige tekenfilm (Pokemon, dat picachu en ash afscheid nemen... erg toch! dan ben je verweg hoor, hormonen zijn drugs!).

Dit lees ik nu dus pas, sorry!

Wat hij heeft is op zich wel dodelijk. zijn longcapaciteit is nu nog ongeveer 40%. Genezing is er niet met deze ziekte. De rek die uit zijn longen is kan niet meer terug komen (denk aan een oude onderbroek waar de rek uit het elastiek is). De longen kunnen dmv een longtransplantatie wel vervangen worden en dat is dan ook waarschijnlijk het toekomstbeeld voor over een jaartje of 2 a 3. Die operatie brengt echter ook de nodige complicaties met zich mee, dus al met al is alles heel onzeker en leven we van dag tot dag.

het verhaal van pluisje:

Donderdag heb ik heel de dag een onbestemd gevoel. De krampjes die ik al dagen heb houden steeds langer aan, en vanaf 11 uur ’s ochtends kan ik niet meer rechtop staan. Eigenlijk weet ik dat het vandaag door gaat zetten, maar ik hou tegenover anderen een slag om de arm, om zelf wat meer rust te hebben.
Als Rick na achten thuiskomt, zet het opeens door. Dit zijn echt weeen, al durf ik dat nauwelijks te zeggen, bang dat ik me vergis. We blijven lang op, tot na twaalven, en merken dat er structuur in de weeen komt: om de 5 a 6 minuten. Als we op bed liggen valt Rick in slaap, maar ik lig alleen maar op mijn klok te kijken en de weeen bij te houden. Rond enen komen ze om de 4 a 5 minuten, en bellen we de verloskundige. Zij is er rond twee uur, en op dat moment moet ik echt al puffen om de weeen weg te werken. Ik heb 1,5/2 cm ontsluiting, en ze stuurt me naar bed om nog wat rust te pakken. Om 7 uur mogen we haar weer bellen.
Rusten lukt niet erg, de weeen nemen toe, en ik krijg ze moeilijk weggepuft, lig soms wat te schreeuwen en loop om de haverklap naar de wc omdat ook mijn darmen mee zijn gaan doen. Ik tel de uren af tot 7 uur, terwijl Rick lekker ligt te slapen, dwars door mijn geschreeuw heen. Dat vind ik eigenlijk wel prettig, lekker rustig en uiteindelijk moet ik het toch zelf doen.
Om 7 uur bellen we de verloskundige, en zij arriveert een uurtje later. De ontsluiting is 4 a 5 cm, een flinke vordering, en zij verwacht dat ik nog die ochtend mijn kindje in de armen heb. Ze doet dit werk al 35 jaar, dus ik heb er vertrouwen in. Ze breekt mijn vliezen en belt de kraamzorg. Tegen negenen arriveert de eerste kraamhulp, Renate, gevolgd door haar begeleider, Mandy. Zij gaan alles klaarzetten voor de bevalling, en dit geeft mij het gevoel dat het bijna zover is. Rond 10 uur worden de weeen steeds langer, wel 2 tot 3 minuten, terwijl de tijd ertussen steeds korter wordt, soms minder dan 2 minuten. Ik zak een beetje weg in een trance en ben nauwelijks aanspreekbaar. Het doet veel pijn en kost veel kracht, en de kraamhulpen besluiten de verloskundige weer te bellen. Als zij arriveert verwachten we flinke vordering te hebben gemaakt, maar nee, ik heb nog steeds maar een kleine 5 cm ontsluiting. De verloskundige ziet dat het niet erg goed met me gaat en belt het ziekenhuis: vertel de gynaecoloog dat we er NU aankomen met iemand die aan de weeenopwekkers moet en een pijnstilling/roesje nodig heeft. Ze stelt mij gerust: ze geven me in het ziekenhuis een laatste zetje, zodat de baby sneller zal komen.
Het ritje naar het ziekenhuis valt me mee, al heb ik flinke weeen. Renate gaat mee, zij is nog in opleiding en wil dolgraag mijn bevalling meemaken. Dit vind ik fijn, iemand die bij me blijft en eerder een bevalling heeft meegemaakt. In het ziekenhuis word ik op een verlosbed gelegd, en krijg ik een infuus voor het weeenopwekkende medicijn. Het infuus zit pas na 2 keer goed, en voelt vervelend aan in mijn hand. Daarnaast krijg ik een prik in mijn been, die me moet laten ontspannen en minder pijn doen voelen. Het is dan tegen elven.
Zo lig ik een paar uur, terwijl het infuus langzaam wordt opgevoerd en de weeen steeds krachtiger worden. Dit voel ik niet alleen, het is ook te zien op de monitor. Ze komen inmiddels om de 1 a 2 minuten, en ik begin erg moe te worden. Om te zorgen dat ik me beter kan ontspannen en minder pijn heb, krijg ik lachgas. Het helpt niet veel tegen de pijn, maar het kapje zorgt wel dat ik me beter op mijn ademhaling concentreer. Op het hoogtepunt van elke wee gooi ik het kapje af en neem ik een diepe hap lucht en schreeuw ik het uit, hoe hard de verpleging ook roep dat ik moet zuchten. De weeen zijn zo heftig dat dat gewoon niet lukt.
Rond 2 uur is de verloskundige er weer, en omdat het zo zwaar is, verwachten eigenlijk alle aanwezigen dat ik bijna volledige ontsluiting zal hebben. Dit blijkt niet zo te zijn, ik hang nog steeds op 5 cm, net als 8 uur ’s ochtends. Op dat moment stort ik in, ik heb al 14 uur sterke weeen, waarvan 3 uur aan een infuus, en het vordert helemaal niks, terwijl ik voel dat mijn krachten op beginnen te raken. Ik kan alleen nog maar hysterisch huilen en gillen van onmacht. De verloskundige aarzelt geen moment, en zorgt dat ik met spoed naar de OK kan, voor een ruggeprik. De verpleegkundigen racen me op mijn verlosbed door de gangen, en Rick gaat mee. De ruggeprik is naar: ik heb elke minuut een wee en moet voorover buigen om de prik te laten zetten, maar dat is moeilijk met een dikke buik. Het prikken duurt lang, en er is veel gepriegel en gezoek in mijn rug voor nodig om hem er goed in te krijgen. Ik huil geloof ik, en zie dat Rick het ook moeilijk heeft om me zo te zien. Uiteindelijk zit de prik en hij werkt snel. Al op weg naar de verloskamer krijg ik het gevoel dat ik moet persen, maar “dat kan nooit” volgens de verpleging. Het lachgas is op en wordt weggehaald, en mijn infuus voor de weeen wordt weer wat opgehoogd. Het persgevoel wordt steeds sterker, en ze halen de gynaecoloog omdat de verloskundige te ver weg is. Hij zegt dat ik nog maar een klein randje heb, en een beetje mee mag persen, als ik het niet tegen kan houden. De verloskundige arriveert, en ik mag gaan persen. Na 2 keer proberen moet ik stoppen: het randje is teveel een belemmering en zou me teveel kracht kosten. Wederom wordt het infuus verhoogd en we moeten afwachten. De persweeen komen elke minuut en ik voel me ontzettend machteloos. Ik probeer de weeen weg te zuchten, maar kan soms niet anders dan schreeuwen en zachtjes meepersen. Na een klein uur komt er een verpleegkundige binnen (ik was al die tijd alleen met Rick en Renate, die er ook wel doorheen zitten), maar tot mijn teleurstelling is dit alleen om mijn infuus nog hoger te zetten, de weeen blijken namelijk in kracht af te nemen, al voel ik daar helaas niks van. Na nog een half uur kunnen Rick en Renate het niet meer aanzien, en drukken ze op de alarmbel, dat er nu toch echt iemand moet komen kijken naar me. De verloskundige blijkt al onderweg te zijn.
Het randje blijkt vrijwel helemaal verdwenen, en ik mag nu echt gaan persen. Ze komt even naar mijn hoofdeind, en vertelt dat ze me niet langer dan een half uur gaat laten persen, omdat ik dat niet aan zou kunnen. Als het binnen een half uur niet lukt, gaan ze “het anders doen” en ik begrijp dat ze daar een keizersnee mee bedoelt, en het interesseert me niks, als dit maar stopt. Na 2 keer persen springt de verloskundige op en rent de gang op, want moet even iets regelen. Binnen een minuut is ze terug met een andere gynaecoloog, die vertelt dat er goed schot in zit, dat ik de baby al een heel eind heb geperst, en dat ze me gaan helpen, omdat ik anders nog te lang bezig zou zijn, terwijl ik het verdien dat het snel afgelopen is. Ik begrijp dat ie daarmee op een vacuumpomp doelt, en ik vind het prima, ze doen maar. Nog 2 keer pers ik zonder hulp, maar wel met aanwijzingen van de gynaecoloog. Ik luister goed naar hem, hij is de enige die nog tot me doordringt omdat ik weet dat hij me nu echt snel gaat helpen. Opeens voel ik dat het persen meer pijn doet, en hoor ik mensen roepen dat ik nu door moet zetten, dat ze me helpen dat het gaat lukken. Ik pers en dan wordt het hoofdje geboren, maar het is nog niet voorbij: de baby heeft zijn armen kruislings over zijn borst, waardoor het lijfje nog moeilijker geboren wordt dan het hoofdje. Uiteindelijk houdt de pijn op, en besef ik me dat het afgelopen is. Ze leggen de baby op mijn buik, en ik denk alleen maar “waarom nou bij mij, ik ben net zo blij dat ik hem “kwijt” ben”.
Langzaam groeit het besef dat dit mijn kindje is, dat het niet alleen maar een “object” is dat me veel pijn heeft gedaan. Ik vraag of ik ben ingescheurd, waarop met veel verbazing wordt gereageerd: ik heb een hele grote knip gehad. Blijkbaar was ik erg afwezig…
Het hechten is verschrikkelijk, er is door 3 spierlagen geknipt en het hechten moet diep gebeuren. Ik vind het gemeen, is de bevalling afgelopen krijg ik dit nog…
Als alles achter de rug is komt mijn verloskundige naar me toe, en zegt dat iedere pas bevallen vrouw altijd zegt dat het zwaar was. Ik hoef dat van haar niet te zeggen…ze zegt het mij, want ik heb het heel zwaar gehad.

Pluisje, ik heb heel veel bewondering voor je !
Wat heb je veel moeten doormaken.
Veel sterkte de komende tijd

Wat een verhaal, Pluisje Hoop dat je je gauw weer beter voelt.

bevallingsverhaal van mijn schoonzusje :

Om 01.00 uur s'nachts weëen gekregen.......... om 04.00 uur de verloskundige laten komen, die zegt dat ze om 08.00 uur s'ochtends nog een keer terug zal komen omdat er nog niet voldoende ontsluiting is.

Om 06.00 uur de verloskundige maar weer gebeld want er lijken persweëen bij te zitten.......
Om 07.30 uur toch maar naar het ziekenhuis gereden ivm volledige ontsluting............ 2 persweëen verder werd om 07.50 Esmee geboren


Ik denk ik zet het er maar even tussen zodat toekomstige niet alleen van die enge verhalen hoeven te lezen Het kan ook makkelijk en goed gaan hoor !!

Ik ben over 6 weken uitgeteld....... zal wel kijken of ik hier een positief verhaaltje neer kan zetten tegen die tijd.

Jezus, Pluisje, ik zit hier gewoon met kippevel op mijn armen en een wee gevoel in mijn maag.
Weet verder niet goed wat ik moet zeggen.

Lieve Pluis, wat een verhaal. Kom lekker bij meis de komende tijd, en geef al die ellende hopelijk een plekje. Dikke

zit met tranen in mijn ogen. Pluisje ik had je zo graag een snelle en makkelijke bevalling gegund en nu moste je deze pijn ook nog allemaal mee maken. Ik hoop dat je inmiddels weer een beetje opgeknapt ben en dat je kan genieten van je kereltje. Een hele dikke voor jou en ook voor rick want het is niet fijn om je geliefde in die enorme pijn te zien en je kan niks doen.
Dikke knuffels voor jullie

Pluisje, ik heb helemaal kippenvel
Tuurlijk is Toby prachtig en het allemaal waard, maar wat heb jij moeten doorstaan...

Pluisje, da's niet niks zeg. Het heeft je werkelijk niet meegezeten.
Gelukkig heb je een prachtige gezonde zoon en hoop ik dat je snel weer op de been bent

quote:

Op woensdag 7 juli 2004 16:50 schreef MiSs-TaKe het volgende:

Ik denk ik zet het er maar even tussen zodat toekomstige niet alleen van die enge verhalen hoeven te lezen Het kan ook makkelijk en goed gaan hoor !!

Mijn moeder werd wakker met weeen, en 1,5 uur later was mijn broer er. Zo snel kan het ook.

_{waarom weet ik alle bevallingsverhalen van mijn moeder}

Jee Pluis, wat heb jij allemaal moeten doorstaan voordat jij je mannetje in je armen had. Hopelijk kan je het allemaal een beetje verwerken. Het is niet niks zo'n bevalling. En wat moet het voor Rick ook moeilijk zijn geweest om zo machteloos toe te kijken.
Ik vind dat je verloskundige mooi gesproken heeft. Ik vond mijn bevalling ook zwaar, maar als ik jouw verhaal lees, schaam ik me bijna dat ik mijn bevalling zwaar vond. Vergeleken bij jouw verhaal was die van mij maar een eitje.
Rust nog maar lekker uit de komende tijd en geniet vooral heel veel van Tobias.

Goh Pluis, wat een verhaal zeg. Ik word er sprakeloos van......
Gelukkig heb je er wel iets moois voor teruggekregen.

[ Bericht 22% gewijzigd door Zabb op 07-07-2004 17:40:02 (stom beetje stom) ]

Jeetje Pluis
Ik had me zo voorgenomen om het nog niet te lezen maar ik heb het toch gedaan Ik vind het echt zo ontzettend knap van je. Het lijkt me echt zo moeilijk als echt alles tegenzit zoals bij jou.
Ik hoop dat je jezelf gauw weer beter voelt en dat je de bevalling een plekje weet te geven. En natuurlijk veel geluk met je kleine ventje

Hier ook tranen hoor, wat een verhaal, Pluis Ik hoop dat je inmiddels een beetje bijgekomen bent. Je hebt een wereldprestatie geleverd!

Pluis, juist degene die een pijnloze bevalling zo gegund was

maar wat een mooi mannetje heb je gefabriceerd! Ik hoop dat je zelf de boel al te boven bent en dat je lekker kan genieten.

Tjees, ben er helemaal stil van Pluis! Dat had ik je ws niet nagedaan, ik was na 7 uur kapot! Wat een prestatie zeg, en wat een mooi resultaat. Maar ik kan me voorstellen dat je blij was dat je 'm 'kwijt' was. Veel geluk met Tobias!

Jeetje Pluisje wat een verhaal meid. Je bent een dappere meid hoor

Mijn god pluis, de tranen srongen echt in mijn ogen! Wat een verhaal! En net als iedereen hier ben ik ook trots op je

quote:

Op woensdag 7 juli 2004 17:24 schreef rena het volgende:

[..]

Mijn moeder werd wakker met weeen, en 1,5 uur later was mijn broer er. Zo snel kan het ook.

Bij mijn tante ging het zo hard dat de voordeur werd open gegooid voor de verloskundige en dat mijn tante maar ging persen en mijn oom heeft de baby "opgevangen". (en dat terwijl mijn oom weigert een ziekenhuis binnen te lopen vanwege al het bloed, pijn, ziekte en stuff)

O, en de verloskundige kwam 5 minuten te laat binnen stormen

Maar pluis, je hebt prachtig werk afgeleverd hoor geniet ervan

diepe bewondering voor je pluis, je hebt het geweldig gedaan!! en je hebt een ontzettend mooi mannetje.
ik had je natuurlijk wel een fijnere bevalling toegewenst, helaas gaat niet alles zoals we het zouden willen dikke knuf

Jeetje Pluis wat een bevalling

Nog een turbo: mijn ouders hadden gezellig gekaart met vrienden, nog even gedoucht, om 2 uur braken de vliezen, om half 3 kon de dokter in zijn pyjama mij zo aanpakken Geen weeën, en ik deed meteen een plas op mijn moeders buik