Hoewel het er even om spande of het dit jaar toch wel kon doorgaan ben ik afgelopen maand toch weer 3,5e week aan de westkust geweest. Over het algemeen vrij goed weer gehad alleen is het nooit echt warm geweest, maar ja dat hoort een beetje bij de tijd van het jaar natuurlijk.
We hadden een goede vroege directe vlucht vanaf Schiphol op SFO (aankomst daar rond de middag), maar Schiphol zelf was wel even een ramp
. Het was echt belachelijk druk daar, bij binnenkomst stond er al een rij voor de bagageafgifte, was schijnbaar een probleem met de loopbanden. En hoewel we onbewust een heel stuk van die rij hadden afgesneden hebben we alsnog een uur mogen wachten voordat de koffers ingeleverd konden worden. Daarna was het bij de douane eveneens stervensdruk en was het boarden al bijna begonnen. Samen met nog iemand die die vlucht moest halen zijn we toen maar heel lomp door de rij heen gegaan om de vlucht nog te kunnen halen, dat was gelukkig nog net op tijd gelukt.
Eenmaal aangekomen op SFO ging het redelijk soepel door de douane en direct door naar de garage van National. Maandag is dus schijnbaar een goede dag om aan te komen want de garage stond ramvol met grote SUV's, wij hebben een 'kleintje' gekozen (Jeep Grand Cherokee 4x4) en zijn direct richting Yosemite (Mariposa) gegaan. Qua afstand niet echt veel, zo'n 170 mijl, maar zo'n beetje de hele weg op de laatste 30 mijl na in de file gestaan dus waren we alsnog pas 's avonds in het hotel. De volgende ochtend gelijk richting Yosemite waarbij we dit keer eindelijk naar Glacier Point konden gaan, 2 eerdere pogingen waren al mislukt omdat de weg dan was afgesloten (drukte en sneeuw). Maar nu konden we er dus eindelijk naartoe!
Daarna nog naar een aantal andere plekken in het park geweest, waaronder Mariposa Grove waar het net als in de rest van het park heerlijk rustig was. Zo rustig zelfs dat ik foto's kon maken van de California Tunnel Tree zonder een roedel toeristen er bij
.
De volgende dag nog in de vallei wat rondgekeken om vervolgens via de Tioga Pass die gelukkig nog open was richting Mammoth Lakes te gaan met nog tussenstops bij Mono Lake en de Earthquake Falls. Minaret Vista en Devil's Postpile waren helaas niet bereikbaar omdat ze op de berg al druk bezig waren met de voorbereidingen voor het wintersportseizoen. De dag er na zijn we richting Lake Tahoe gegaan met een wat uitgebreidere stop bij Mono Lake (nu was het visitor center wel open).
Vervolgens was het tijd om richting het grote niets te gaan, over de 'The Loneliest Road in America' (de 50) die toch wat 'drukker' was dan de naam doet vermoeden. Al was het rustig genoeg dat je op sommige plekken gewoon midden op de weg kon staan om rustig een foto te nemen.
Eenmaal aangekomen in Great Basin is het niet vreemd dat dit een van de minst bezochte parken is, het ligt nogal afgelegen. Desalniettemin is het een mooi park waar we helaas minder hebben gezien dan gewild, maar dat had andere oorzaken. Vooral de rit omhoog het park in is spectaculair hoe je vanuit de woestijn haast recht omhoog tegen een berg op rijdt.
Met een kleine omweg langs Cedar Breaks zijn we richting Bryce Canyon gereden waar het voor het eerst een beetje 'druk' was in een Nationaal Park vanwege Veteran's Day weekend. Maar na een klein stukje naar beneden de vallei in te lopen werd het al gauw weer rustig. We hebben een soort combinatie van de Navajo en Peekaboo loop gedaan, alleen niet helemaal zoals die hoorde want we hebben ook een stuk over het paardenpad gelopen. Maar het blijft gewoon een mooi park waar je zeker naar beneden moet om het echt te zien want dat is een wereld van verschil met het van bovenaf te zien.
De weg vervolgde zich daarna weer richting het noorden, richting Capitol Reef. Ik blijf het een bijzondere plek vinden met al die 'scheve bergen' wat een heel speciaal landschap geeft. Deze keer ook wat meer tijd in het park waardoor we ook nog een aantal van de onverharde wegen hebben kunnen rijden.
Daarna was het op weg naar Moab, maar waar de veel kortere en snellere route via de interstate de logische optie lijkt hebben we er toch voor gekozen om onderlangs te gaan met daarbij op de route onder andere het National Bridges NM en de Hite Overlook met een verrassend uitzicht over de Colorado River.
Eenmaal aangekomen in Moab viel het vooral op dat ze echt extreem veel aan het bouwen zijn daar. Ik wil denk ik niet weten hoe druk het daar is in de zomer, maar zo in november valt het qua drukte gelukkig alles mee. Uiteraard gingen we hierheen voor Canyonlands en Arches.
En toen was het weer tijd om nog verder richting de Rockies te gaan, eerst nog even langs bij het Colorado NM.
Om vervolgens door te gaan naar de Black Canyon of the Gunnison, altijd fijn om te zien dat er ook nog stenen zijn daar die niet rood zijn
.
We hadden met het weer nog steeds geluk, er was nog steeds geen neerslag in de Rockies wat betekende dat we er dus gewoon overheen konden en over bergtoppen van +10.000 ft konden rijden op weg naar Mesa Verde.
Mesa Verde zelf was wel een beetje apart, de vorige keer dat we er waren was het stervensdruk en ook de vele grote maar nu uitgestorven parkeerplaatsen herinnerden daaraan. Maar nu konden we dus gewoon overal probleemloos heenrijden, helaas waaide het wel hard (en koud).
De weg ging vervolgens verder naar het zuiden richting Petrified Forest, een park waar ik van tevoren misschien wat te veel van had verwacht. Waar je bij de naam zou denken dat het er vol zou moeten staan met versteende bomen zijn het voornamelijk versteende bomen die in stukjes op de grond liggen.
Na deze lichte teleurstelling kwam de volgende, we hadden de North Rim van de Grand Canyon in de planning staan maar die werd voor het seizoen afgesloten vanwege verwachte sneeuwval. In Page daarom maar wat geschoven met hotels zodat we een dagje langer in Zion konden zijn.
Eenmaal in Zion aangekomen was het al flink aan het regenen, iets waar de lokale bevolking om stond te juichen omdat het voor het eerst sinds mei weer eens regende. Hoewel ik liever gewoon een zonnetje had gehad gaf de regen ook wel een heel ander aanzien op het park.
Na een paar regenachtige dagen begon de zon gelukkig weer te schijnen toen we in de Valley Of Fire waren aangekomen. Wat ook vreemd was was dat het er heel druk was, de vorige keer dat we er waren was het er praktisch uitgestorven maar nu stonden de parkings vol. Na een dagje Las Vegas was het bij de Red Rock Canyon overigens nog véél drukker dat we er snel weer zijn weggegaan om eerder in Death Valley te zijn.
Hoewel Death Valley de naam heeft van 'heetste plek op aarde' was het er toch best wel frisjes, er stond een harde wind waardoor je vanaf Dante's View de stofwolken in de vallei kon zien hangen.
Omdat we al wel vaker in DV zijn geweest hebben we aan een park ranger gevraagd naar een leuke route en dat werd de Titus Canyon road. Hoewel die op sommige plekken vrij oncomfortabel is is het wel een prachtig stuk van het park die begint met een hoge klim door de bergen en eindigt in een stuk door een canyon heen. Death Valley heeft me opnieuw verrast door deze weg, het blijft nog steeds mijn favoriete park.
En toen zat het er al weer op, de laatste dagen hebben we nog een stukje van de hwy 1 meegepakt, helaas regende het die dagen wel bijna constant.
Wederom weer een fijne vakantie gehad en hoewel ik sommige delen nu al een paar keer heb gezien blijft het een prachtig land en hoop ik er komend jaar weer heen te kunnen gaan
.