[Etappe 9] Riccione - San Marino (ITT) #1

Tappa 9: Riccione - San Marino, 34,8 km (ITT)

Nou, dat viel niet mee. Op de tweede zaterdag van de Giro van 2019 kregen we te maken met een regelrechte flopetappe. In het begin van de rit reden er maar drie renners weg en een van die drie besefte al snel dat het een vrij zinloze onderneming was waardoor we urenlang mochten kijken naar twee koplopers. Marco Frapporti en Damiano Cima waren de vogels voor de kat van dienst. Vrij vroeg werden de koplopers ingerekend en het leek er lang op dat we in gesloten rangorde naar de streep zouden rijden. Op het geaccidenteerde terrein in de slotfase zagen we ineens Louis Vervaeke in de aanval gaan. Hij kreeg Giulio Ciccone met zich mee en even later sloot ook Francois Bidard aan. Ciccone ging eigenlijk alleen mee voor de bergpunten, maar aangezien ze een aardige voorsprong kregen reed hij toch maar door. Even leek het wat te worden, maar het peloton had alles onder controle. Ruim op tijd werden ze weer ingerekend en zodoende gingen we in gestrekte draf verder richting Pesaro. Het sprintje richting de laatste afdaling van de dag was eigenlijk het meest interessante van de rit. Omdat het zo goed als droog bleef viel de afdaling wel mee en kwam iedereen veilig beneden. Eenmaal in de straten van Pesaro leek het erop dat Bora-Hansgrohe de zaakjes prima op orde had. In de laatste kilometer kwamen we nog twee lastige bochten tegen, na die laatste bocht op 200 meter van het eind zat Ackermann keurig in tweede wiel achter ploeggenoot Rudiger Selig die de sprint weer eens keurig aantrok. Ackermann kwam uit het wiel en versnelde, maar de versnelling viel een beetje tegen. Zodoende kon Ewan hem nog remonteren. Een overwinning voor de kleine Australiër. Logisch, een waardeloze etappe verdient een waardeloze winnaar. Laten we deze dramatische dag snel vergeten. Op naar de volgende rit, de laatste van de eerste week. We eindigen deze eerste week zoals we 'm begonnen, met een tijdrit. Een tijdrit die qua profiel een beetje vergelijkbaar is met de tijdrit in Bologna. Het zal eerst namelijk een tijd vlak zijn, waarna er nog een stevig stuk geklommen moet worden. Deze tijdrit richting San Marino is alleen wel een stukje langer. Met bijna 35 kilometer tikken we een afstand aan die er nog net mee door kan.




De tijdrit gaat van start in Riccione, een plaats aan de Adriatische kust met 35.000 inwoners. We bevinden ons in de regio Emilia-Romagna, provincie Rimini, eigenlijk niet eens heel erg ver van de finishplaats van de vorige rit. Een kleine verplaatsing, wel eens fijn voor de renners. Riccione beschikt naar het schijnt over een zes kilometer lang zandstrand. Daarnaast hebben ze hier een jachthaven, te gek. Net buiten Riccione komen we een kasteeltje tegen, Castello degli Aglolanti. Niet het mooiste kasteel ooit, maar wel een kasteel. Daarnaast zou er nog een ander kasteel moeten zijn volgens het roadbook, maar van de zogenaamde Tomba Bianca is geen spoor te bekennen. In dit kasteel zou het Museo del Territorio zitten. Dit museum bestaat wel, maar zit in een spuuglelijk modern gebouw. Als je geen zin hebt om op het strand te liggen kun je altijd nog over de Viale Ceccarini lopen, dat de is promenade waar alle winkeltjes zitten. Er is ook nog een galerij voor moderne kunst in een best fraaie villa. Villa's hebben ze sowieso behoorlijk veel in Riccione. Er is ook een Villa Mussolini, jawel. Tussen 1934 en 1943 was dit een van de buitenverblijven van Benito Mussolini. Aan de rand van Rimini komen we ook nog Oltremare tegen, een soort van dolfinarium. Als je hier bent blijf je uiteindelijk toch het beste in de buurt van het strand. Dat ziet er hier prima uit en waar het zand verdwijnt verschijnen er allerlei opvallende bouwwerken. Op de promenade komen we bijvoorbeeld een aantal bankjes tegen die samen een boot vormen, creatief wel. Voorbij de promenade kom je dan weer gigantisch veel hotels tegen, het is hier buitengewoon toeristisch. Een van de bekendste badplaatsen van Italië, zeggen ze. In deze buitengewoon toeristische plaats is de Giro al een tijd niet meer geweest voor een vertrek of een aankomst. We zijn hier nog wel een aantal keer gepasseerd, vorig jaar bijvoorbeeld nog. Laatste aankomst was in 1967, dat is een eeuwigheid geleden. De voor mij onbekende Belg Georges Vandenberghe won toen. Ook in 1952 was er een aankomst in Riccione, toen won er een bekendere Belg. Rik van Steenbergen is toch een man met een aardige erelijst. In de jaren van Mussolini zagen we in Riccione Fernand Cornez en Giuseppe Olmo winnen. Tot zover de geschiedenis van Riccione. In het heden zien we dat ze in deze toeristische trekpleister kosten noch moeite hebben gespaard. Het lokale fietspad langs het strand hebben ze overigens voor de gelegenheid roze gemaakt, blijkbaar. Ook de promenade is voorzien van allerlei roze balonnen en meer van dat soort dingen. Ook met parasols kan je blijkbaar heel wat bereiken.




De start van een tijdrit schijnt vaak te moeten worden voorzien van een gimmick. Ergens gewoon midden op de straat starten is vaak niet meer genoeg, er moet een speciaal tintje aan worden toegevoegd. Het speciale tintje van deze tijdrit is dat we langs het strand starten, op het fietspad. Het fietspad dat dus voor de gelegenheid roze is gemaakt. Helemaal te gek. Heeft wel tot gevolg dat we vrij snel met een paar vervelende bochten te maken krijgen. Na een paar meter fietsen komen we namelijk uit in de haven en daar kunnen we niet rechtdoor. We nemen een scherpe en smalle bocht naar links en direct daarna een bocht naar rechts. We rijden over een brug, zien links en rechts wat plezierjachten liggen en kachelen daarna een kilometer rechtdoor over een vlakke weg. Aan het eind van deze kilometer komen we een rotonde tegen, daar zal er even gestuurd moeten worden. Het gaat na deze rotonde een tijd rechtdoor, tot we de buitenkant van Riccione bereiken. 1,5 kilometer zonder bocht, met daarna een scherpe bocht naar links. Het gaat nu maar 400 meter rechtdoor, we rijden dan onder een viaduct door en komen bij een rotonde uit, waar het naar links gaat. Direct na deze rotonde komen we de volgende rotonde tegen, waar het weer naar links gaat. 400 meter rechtdoor, bocht naar rechts, 200 meter rechtdoor, bocht naar links. Het is toch vrij technisch in Riccione, ook nu gaat het maar kort rechtdoor. Paar hectometer in rechte lijn, met daarna in licht dalende lijn een scherpe bocht naar rechts onder een viaduct door. Vervolgens komen we uit bij een rotonde, waar we rechtdoor moeten. Na deze rotonde gaat het een kilometer min of meer rechtdoor, richting de volgende rotonde. Bij deze rotonde moeten we links aanhouden, om vervolgens 500 meter rechtdoor te gaan. Bocht naar rechts, meteen weer een bocht naar links en dan verder rechtdoor. 500 meter tot aan de volgende rotonde, ook daar gaan we rechtdoor. Via een viaduct rijden we verder richting Osteria del Fiume, een meter of 600 zo goed als rechtdoor. In Osteria krijgen we te maken met een soort van chicane, kort achter elkaar eerst naar rechts en meteen weer naar links. We gaan vervolgens een aantal kilometer fietsen over een wat smallere weg die een aantal flauwe bochten kent. De meeste bochten vereisen weinig stuurmanskust, pas anderhalve kilometer verderop in San Salvatore moet er een keer of drie gestuurd worden. Na de bochten in San Salvatore gaat het 900 meter rechtdoor. We slaan dan linksaf en komen op een bredere weg terecht, die dwars door Ospedaletto, waar na 11,7 kilometer de eerste tussentijd wordt opgemeten.



Vlak voor we aan het eerste tussenpunt passeren komen we nog een rotonde tegen, waar de renners links moeten aanhouden. Daarna gaat het een kilometer vooral rechtdoor, waarna er een bocht naar rechts volgt. Na deze bocht rijden we anderhalve kilometer volledig rechtdoor dwars door een open veld. Het is overigens voorlopig nog steeds zo goed als vlak, de minieme hoogteverschillen die we tegenkomen stellen voor de renners met hun gigantische verzetten niets voor. Na het lange stuk rechtdoor gaat het flauw naar rechts en daarna weer een kilometer rechtdoor, nu door een bos. We bevinden ons blijkbaar in het Parco naturale del Marano, maar daar merken de renners niet veel van. In de buurt van Vecciano krijgen we kort achter elkaar wat meer flauwe bochten en ook loopt de weg hier wat vals plat omhoog. Dat is eigenlijk continu het verhaal als we richting het einde van Italië fietsen. Een kilometer of drie vooral rechtdoor met ondertussen wat flauwe bochten waar je niet eens hoeft te remmen over een weg die vals plat omhoog loopt. Dat brengt ons na 19,7 kilometer voor het eerst in het buitenland. Tot nu toe zijn we steeds in Italië geweest, maar we laten dat land nu achter ons en rijden San Marino binnen. Eenmaal in San Marino blijft het tot aan het tweede tussenpunt hetzelfde verhaal. 2,5 kilometer zo goed als rechtdoor vals plat omhoog over een brede weg. Een van de eerste bochten in San Marino is wat scherper, maar verder hoeft er niet geremd te worden. Dat komt pas weer vlak voor het tweede tussenpunt, in Faetano ligt er een lange en lopende bocht naar rechts in stijgende lijn. Vlak na deze bocht wordt de tussentijd opgenomen. Na 22,2 kilometer sluiten we het vlakke deel van deze tijdrit af, het echte werk gaat nu beginnen.



Het is nog iets meer dan 12 kilometer fietsen tot aan de finish en in deze laatste kilometers van de tijdrit gaat de weg vooral omhoog. Na het tussenpunt gaat het even rechtdoor, waarna er een rotonde overwonnen moet worden. Na de rotonde loopt de weg direct steil omhoog, het feest gaat dan echt beginnen. De renners worden getrakteerd op een eerste kilometer omhoog aan 8,5%, met een zwaar stuk richting de 10%. Vooral de drie haarspeldbochten die elkaar opvolgen zijn vrij steil. Daarna gaat het een kilometer omhoog aan 7%, nog steeds behoorlijk steil. Het blijft ook nog even bochtig, zodra de bochten verdwijnen zwakt de klim in de derde kilometer omhoog ook wat af. Het gaat in deze kilometer aan 4,5% omhoog, maar daarna volgt wel meteen het steilste stuk van de klim. We rijden Montegiardino binnen, waar het weer heel bochtig is. Een van die bochten is nog vrij lastig omdat het heel kort een paar meter naar beneden gaat. Na deze bocht gaat het direct weer omhoog en worden we geconfronteerd met een halve kilometer aan 8% en in deze halve kilometer een strook aan 11%. Als deze steile strook achter de rug is gaat het een kilometer verder omhoog aan 5%, het blijft pittig in San Marino. Dit wordt bevestigd in de volgende 500 meter, het gaat nog eens aan 7% omhoog. We bereiken nu wel bijna het einde van het eerste deel van de klim. In de laatste 500 meter gaat het nog maar aan 4% omhoog. We hebben dan 5,6 kilometer aan 6,2% gemiddeld geklommen. Best pittig voor een tijdrit. Aan het eind van dit stuk in stijgende lijn slaan we rechtsaf, waarna het een kilometer lang in licht dalende lijn ongeveer rechtdoor gaat richting Fiorentino. Wel nog een wat scherpere bocht naar rechts, maar iedereen zou zonder kleerscheuren het niet zo fraaie Fiorentino moeten kunnen bereiken. Vanaf dit moment is het nog 6,5 kilometer fietsen tot de finish.




Aan het eind van Fiorentino komen we een rotonde tegen, waar het schuin rechtdoor gaat. Het vlakke deel is even voorbij, we gaan weer omhoog. Een kilometer aan 3,5% gemiddeld moet overwonnen worden. Er zit een wat zwaardere strook in deze kilometer, maar het gemiddelde is laag omdat het ook vrij snel weer wat vlakker wordt. Via een brede weg met wat bochten rijden we van Fiorentino naar Murata. In Murata volgt er een bocht naar links waarna er een lopende bocht naar rechts volgt. Richting Murata loopt het nog kort even omhoog, maar daarna gaat het een kleine twee kilometer naar beneden over de brede Via Gamella. Een afdaling zonder gevaar. Het gaat niet heel steil naar beneden, de weg is breed en de aanwezige bochten zijn niet lastig. Wel een keer een bocht naar rechts en direct eentje naar links kort achter elkaar, maar ik verwacht niet dat men daar echt problemen mee gaat hebben. Aan het eind van de afdaling begint de weg automatisch omhoog te lopen. We gaan nog eens iets meer dan twee kilometer klimmen. Aanvankelijk loopt de weg vrij bescheiden omhoog, maar na de eerste bocht begint het feest. We gaan ons via een stuk of vijf haarspeldbochten omhoog hijsen naar de stad San Marino. Het gaat 2,2 kilometer omhoog aan 6,4% gemiddeld en het is eigenlijk continu steil. Vooral de eerste kilometer van deze klim is steil met een heel stuk aan 8% en een steilste strook van 10%. In de laatste kilometer wordt het iets makkelijker, het gaat aan 5,5% omhoog. In de laatste meters van de rit vlakt het af. Al bij al wel een zwaar klimmetje, zeker na alles wat eraan vooraf is gegaan. In totaal gaat het in de laatste 12 kilometer van de tijdrit aan 4% omhoog, maar dat gemiddelde wordt dus naar beneden gehaald door enkele vlakke stukken en korte afdalinkjes. Zodra het omhoog gaat is het meestal ook meteen lastig. Een tijdrit die vooral bedacht lijkt te zijn voor de klassementsrenners.



Na 35 kilometer komen we boven in San Marino, de kleine staat met 33.000 inwoners. Dit kleine staatje is volledig omringd door Italië, wat algemeen bekend mag worden verondersteld. Het zal daarnaast ook geen verrassing zijn dat San Marino de kleinste bevolkingsomvang heeft van alle leden van de Raad van Europa. San Marino is de oudste nog bestaande constitutionele republiek van de wereld, dat is misschien nog wel een verrassend feitje. Daarnaast hebben ze hier de oudste nog van kracht zijnde grondwet van de wereld. Vastgelegd in 1600, dat is wel oud dan inderdaad. De nationale economie van San Marino steunt vooral op financiën, industrie, diensten en toerisme. Ze hebben hier de zaakjes verder prima op aarde. Een van de rijkste landen van de wereld, naar het schijnt. Daarnaast is de economie stabiel, zijn de werkloosheidcijfers laag en is er een overschot op de begroting. In de stad San Marino zelf wonen ongeveer 4000 mensen. De stad is gebouwd op de Monte Titano, de hoogste berg van San Marino. Het historische centrum van San Marino staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO en dat niet zonder reden. Er valt genoeg moois te zien, de Porta San Francesco is bijvoorbeeld al de moeite waard. Dit is de toegangspoort van het fraaie historische centrum. In dit centrum is er een mooi pleintje, met een palazzo en een basiliekje. Ook heeft San Marino nogal wat kasteelmuren. Tussen die muren door komen we drie torens tegen, die drie torens vormen samen het symbool van San Marino. Het ziet er wel gruwelijk mooi uit allemaal, zou bezoeken. De Cava dei Balestrieri is ook nog de moeite waard, een kleine groeve midden in de stad. De stenen die men hier weg heeft gehakt zijn gebruikt om de rest van de stad van te bouwen. Tegenwoordig is het een mooi klein parkje. Buiten dat kom je in alle straten wel iets tegen. Zo is er ook nog een Museo della Tortura, voor de mensen die graag willen zien hoe mensen vroeger gemarteld werden. Ik boek m'n vakantie alvast.



Tevens is San Marino natuurlijk het land dat met Serhat de beste deelnemer leverde aan het Eurovisiesongfestival. Helaas heeft San Marino geheel ten onrechte niet gewonnen. In tegenstelling tot het slaapverwekkende Arcade kwam Serhat tenminste met een echte knaller. Say Na Na Na! Topnummer. Helaas is Europa een smakeloos continent. Na na na na na na. Niks mis mee, is toch heerlijk man. Dat San Marino de moeite waard is weet de organisatie ook maar al te goed, daarom zijn we hier in het verleden vaak genoeg geweest. Al dateert de laatste passage ondertussen alweer van 21 jaar geleden. In de Giro van 1998 kwam er een rit in lijn aan in San Marino. Een lastige rit, waar de klimmers hun ding konden doen. De oude krijger die toen nog een jonge krijger was won toen zijn enige rit in de Giro. Ik heb het dan natuurlijk over Andrea Noè, hij versloeg in San Marino met Marco Pantani en Pavel Tonkov niet de minsten. Vooral niet omdat Tonkov een jaar eerder nog in San Marino won. Dat was toen ook in een tijdrit, al was die tijdrit maar 18 kilometer lang. In een verder verleden wonnen er behoorlijk veel grote namen in San Marino. Onder meer Charly Gaul, Felice Gimondi, Franco Bitossi, Eddy Merckx en Giuseppe Saronni. Merckx en Bitossi wonnen in hetzelfde jaar, 1969. Bitossi won eerst een rit in lijn richting San Marino, waarna Merckx een dag later een tijdrit van 49 kilometer won. Tijdritten in San Marino zijn dus een vaker terugkerend fenomeen. Ook in 1979, toen Giuseppe Saronni won, werd er een tijdrit verreden in San Marino. Toen Roberto Visentini in 1987 won in San Marino deed hij dat ook na 48 kilometer tegen de klok te hebben gereden. 1968 met Gimondi was ook een tijdrit, hetzelfde geldt voor 1958 met Gaul. Twee jaar eerder nam men ook een tijdrit op in het parcours met aankomst in San Marino. Die tijdrit werd verrassend gewonnen door de Nederlander Jan Nolten, hij versloeg Bahamontes. De eerste aankomst in San Marino maakten we mee in 1951, de mij niet geheel bekende Giancarlo Asrua won toen. Was dat een tijdrit? Jazeker.



In startplaats Riccione wordt het overdag 17 graden. Gedurende de dag is er veel kans op regen. Vooral vroeg in de middag wordt er regen verwacht, de kans op regen zou afnemen richting het eind van de middag. Veel wind lijkt er niet te staan, wel zou er iets meer tegenwind komen later op de dag, maar dat lijkt maar een vrij miniem verschil te zijn. In San Marino is het iets frisser, boven op de Monte Titano wordt het 12 graden. Ook daar 's middags veel kans op regen. Richting het eind van de dag neemt de kans op regen af, maar het is wel de vraag in hoeverre het echt verschil gaat maken. Buitengewoon technisch mogen we het parcours niet noemen. Als het weerbericht wat ik zie klopt gaat het weer niet veel verschil maken. De tijdrit begint trouwens om 12:50. Nico Denz draagt de virtuele maglia nera en mag er als eerste vandoor. Victor Campenaerts is niet veel later aan de beurt, om 13:19. Tegen die tijd is Eurosport er op tv niet bij. Op Eurosport 1 zenden ze namelijk MotoGP uit, hahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahaha. Dat wordt dus de PLAYER aanslingeren, want die gaat om 13:05 live. Tegen 15:00 kunt u inschakelen op Eurosport 1, maar dan zijn we al een heel eind opgeschoten. Tegen die tijd gaat Tao Geoghegan Hart van start. Even later gaat Bob Jungels er vandoor en om 15:40 vertrekt de grote favoriet, Primoz Roglic. Daarna vertrekken er nog wel wat renners, maar dat boeit minder. Sam Oomen gaat er om 15:46 vandoor, maar zou het wat uitmaken? Om 16:13 vertrekt Valerio Conti als laatste, hij mag gaan proberen de schade te beperken. Overigens moet u ook zeker niet vergeten om even in te schakelen bij het mountainbiken. Het is inmiddels een kleine maand geleden dat Mathieu van der Poel op een fenomenale wijze de Amstel Gold Race won. Nu gaat hij het weer eens proberen op een andere fiets. Vanaf 14:30 ofzo zijn de successupporters van Ziggo van de partij, maar u kunt ook genieten van de expertise en het onfeilbare Engels van Bart Brentjens, online bij Red Bull tv.

Goed, een lastige tijdrit. 22 kilometer vlak en daarna 12 kilometer vooral omhoog. Je moet toch al snel aan een inspanning van een minuut of 50 denken. Een tijdrit waarbij de indeling belangrijk is, omdat je in het vlakke stuk van 22 kilometer niet voluit kan gaan. Je moet nog wat energie bewaren voor de lastige klim naar San Marino. Door die lange klim zijn de klassementsrenners en klimmers wel behoorlijk in het voordeel. Eigenlijk verwacht ik een uitslag zoals in Bologna. Het is een beetje vergelijkbaar, al is deze tijdrit natuurlijk een stuk langer. Voor pure specialisten als Van Emden en Campenaerts is deze tijdrit waarschijnlijk toch wel weer te zwaar, al verwacht ik desondanks wel dat Campenaerts vrij kort gaat zijn. In dat vlakke stuk van 22 kilometer kan hij ten opzichte van de klimmers een aardige voorsprong bij elkaar fietsen. Buiten hem zie ik eigenlijk geen echte tijdrijder vooraan eindigen, tenzij het tot een uur of drie volledig droog is en er daarna enorme plensbuien over de renners uitgestort worden. De klim naar San Marino is echt lastig. In het verleden waren het ook vooral de gevleugelde klimmers die tijdritten met aankomst in San Marino wonnen. Dat zal nu niets anders zijn.
1. Roglic. De grote favoriet. In Bologna reed hij iedereen naar huis en zonder ongelukken gaat hij dat nu ook doen. Het is eigenlijk alleen de vraag hoeveel tijd hij gaat pakken. Als we Bologna als maatstaf nemen gaat dat in de minuten lopen, maar dat is misschien wat te ambitieus. Als hij überhaupt aan een minuut komt zou dat al een grote prestatie en een flinke opsteker zijn. Nu hij onderweg De Plus is verloren heeft hij minder steun in de bergen, dan kan je maar beter met een grotere voorsprong aan die lastige tweede en derde week beginnen.
2. Yates. Ik respecteer de uitslag van Bologna. Daar kwam Yates het dichtste bij Roglic in de buurt. Als Simon de Giro wil winnen zal hij nu ook dicht moeten zijn. Voor hem is het van levensbelang om hier niet meer dan een minuut te verliezen. Alles minder dan dat lijkt me eigenlijk wel een opsteker voor hem. Aangezien hij dit jaar behoorlijk kan tijdrijden en bergop waarschijnlijk niet veel verliest lijkt het me geen onmogelijke opgave om in het spoor van Roglic te blijven.
3. Nibali. Vincenzo lijkt heel erg goed te zijn. Voorafgaand aan de Giro zei zijn trainer dat ook en toen deed ik daar wat smalend over, maar de kans is aanwezig dat ik die woorden moet inslikken. In Bologna reed Nibali een vreselijk sterke tijdrit. Sindsdien heeft hij nog weinig hoeven te ondernemen, maar om een of andere reden vind ik hem gewoon sterk ogen. Ik verwacht dat hij net als in Bologna ook nu weer derde kan worden.
4. Jungels. Bob viel me een beetje tegen in Bologna, maar deze tijdrit zou hem wel wat beter moeten liggen. Een stuk langer, dat scheelt. Bob zal het hier ook wel goed moeten doen, anders wordt een mooi klassement een lastig verhaal.
5. Conti. In de leiderstrui zijn renners tot veel meer in staat dan normaal. Het gaat Valerio lukken om zijn roze trui nog een paar dagen langer te houden, het wordt een prachtige uitslag voor hem.

quote:

Op zondag 19 mei 2019 14:07 schreef franklop het volgende:

[..]

Dan moeten ze onder de 50 minuten rijden. Lijkt me niet.

Dat wordt een ingewikkeld verhaal inderdaad.

AwetGod net onder het uur.