Het wordt normaal om samen kinderen te hebben voor mensen die niet elkaars liefde zijn, verklaart bevolkingsexpert Jan Latten. Volgens de hoogleraar zijn er ‘nieuwe normen over kinderen krijgen’.
,,Er komen steeds meer wensbaby’s en minder liefdesbaby’s.’’Het babybedje staat steeds vaker in huis bij een moeder óf een vader, zonder dat de partner in hetzelfde huis woont. Dat blijkt uit
nieuwe cijfers die vandaag in de Landelijke Jeugdmonitor staan. ,,De levensloop die eerder normaal was: uit huis, partner vinden en kinderen krijgen, verloopt niet meer zo’’, beschrijft hoogleraar Sociale Demografie van de Universiteit van Amsterdam.
Geen grote liefde, wél babyAls vrouwen wél een relatie hebben maar niet samenwonen, nemen zij eerder ‘een kind op afstand’. ,,Met de toename van dat soort constructies, krijg je ook nieuwe gezinsvormen.’’ Het devies is nu volgens Latten eerder: ,,Hoe krijg je technisch gezien wél kinderen. Vrouwen denken: heb je je grote liefde niet op je veertigste, dan is het misschien toch handig om maar vast dat kind te nemen.. [...]
Dat beaamt ook Frouke Sondeijker, hoofd van de onderzoeksgroep jeugd bij het Verwey-Jonker Instituut. ,,Medische technieken bieden meer mogelijkheden bijvoorbeeld door eicellen in te laten vriezen en later alsnog moeder te worden.’’ Het ‘genetische gezin is niet de enige optie, steeds meer vormen zijn acceptabel. ,,Zoals: twee moeders, twee vaders, alleenstaande moeders, alleenstaande vaders, en zijn er allerlei vormen van samengestelde gezinnen.’’
WegbezuinigdDe toename van het aantal eenoudergezinnen kan er volgens haar ook mee te maken hebben dat opvoedingsondersteuning is wegbezuinigd. ,,Vroeger waren er veel meer projecten om ouders in te lichten over: ‘Hoe doe je het als ouder’ en ‘hoe ben je goede partner voor elkaar?’’’ Die ondersteuning hielp ouders volgens haar ‘in de stressvolle periode die ouders van jonge kinderen meemaken met nieuwe verantwoordelijkheden en toch al weinig slaap’.
In 2000 leefde een half miljoen jeugdigen van nul tot 25 jaar bij één van de ouders, in 2017 waren dit er zo’n 725.000. Van de vijftienjarigen woonde in 2017 30 procent niet gezamenlijk met beide ouders. Sondeijker wijst op de voordelen van geboren worden bij één ouder. ,,Als ouders uit elkaar gaan, kan de ruzie nadelige gevolgen hebben voor het kind. Daar hebben de kinderen van bewust alleenstaande ouders in elk geval géén last van.’’
https://www.ad.nl/binnenl(...)fdesbaby-s~ab2ff460/Wenselijk of niet?
Mijn mening; een kind
'nemen' is geen plicht en al helemaal geen recht. Iets wat veel mensen wel denken..
Mijn persoonlijke motto in dit soort discussies is dan ook altijd; ''You can't always get what you want''
Ik betwijfel of al die fratsen met steeds meer aparte samenstellingen of uit puur egoistisch oogpunt vanuit de vrouw zoveel beter is voor een kind om in op te groeien..
De laatste zin in de OP;
,,
Als ouders uit elkaar gaan, kan de ruzie nadelige gevolgen hebben voor het kind. Daar hebben de kinderen van bewust alleenstaande ouders in elk geval géén last van.’’
Nou, deze kinderen zullen dan wel ergens anders last van krijgen, want een leven zonder ruzie lijkt mij onmogelijk. En onwenselijk.
Nee, dan de liefdesbaby..
qua benaming misschien nog wel erger dan de wensbaby..
Maar ik ben vooral benieuwd naar de ervaringen en het verschil tussen wens en liefdesbaby's.