Mijn vrouw komt uit Amerika en is hier sinds 2012. In 2014 kregen wij een hele mooie baby. In 2015 werd mijn vrouw ziek net nadat haar contract afliep. Na een tijd kon ik mijn dochter niet op de crèche houden, omdat onze portomonee dat niet toe liet.
Mijn vrouw kon steeds minder voor onze dochter zorgen en haar toestand werd steeds slechter. Veel bezoeken aan de dokter en het ziekenhuis leverde of niets op of heel even, maar de oorzaak kon men niet vinden. Op een gegeven moment kon ze niets meer en had ik niemand die voor mijn kind kon zorgen. Ik maakte de keuze om te stoppen met werken, omdat mijn vrouw niet eens meer langer wakker kon zijn dan een paar uur. We bleven naar de dokter gaan en ik probeerde toch weer te gaan werken, maar het was niet te combineren. We konden ook geen bijstand aanvragen, omdat mijn vrouw dan zou worden teruggestuurd naar Amerika.
Schulden werden groter en haar verblijfsvergunning zou dit jaar gaan aflopen. Dat terwijl ze inmiddels 46 kilo woog en eruit zag als een zombie. Haaruitval, overgang, kotsen, diarre etc. Instanties konden niet helpen en zo was er geen houden meer aan. Mijn dochter heeft wel altijd goed te eten gehad.
En dan word je dakloos... voor mij zelf vond ik het al vreselijk, omdat ik onze familie heb zien wegzakken, terwijl ik mijn ziel en zaligheid in hun verzorging stopte. Voor mijn vrouw en ik vond ik het helemaal erg. Het is iets waar je normaal gesproken over leest en denkt nooit in te verzanden. Voordat je dakloos wordt krijg je te maken met een wijkteam. In de gemeente waar ik woonde waren die heel slecht en men wist niets, terwijl familie en anderen vonden dat wij alles moestwn slikken. Ik begrijp de gedachte, maar er viel niets te slikken, omdat ze echt helemaal niets wisten. Sterker nog; ze vroegen ons steeds om hun te bellen als wij wat info hadden gevonden omdat zij er nog nooit van hebben gehoord.
Verblijfsvergunning zou in 3 maanden aflopen, mijn dochter kon gelukkig bij mijn zus terecht, mijn vrouw nogsteeds zombie. Stempel dakloos en moeilijk, want dat zijn ze volgens veel mensen.
Dus je komt in een opvang. Er zijn weinig plekken voor vrouwen en sowieso geen plaatsen voor stellen. Op de eerste dag hebben we een gesprek met iemand die ons verteld dat we binnen een week in een huis zouden zitten. Dat is nu 8 maanden geleden....
Een plaats gevonden in Rotterdam,bij De Hille. Voor mannen en vrouwen. Dag- en nachtopvang. Daar zit je dan tussen verslaafden, criminelen, mentaal zieken en verslaafde criminele zieken. Met je zieke vrouw.
Je komt eerst bij Centraal Onthaal, daar krijg je een pasje zodat je recht hebt op een bed. Bij De Hille werd er elke dag om 5 uur geloot. 48 bedden waren er beschikbaar. Soms stonden we daar met 75 man. Als je naam genoemd werd kon je daar niet blijven slapen en als je geluk had dan konden ze ergens anders een plek vinden. Zo niet moest je buiten slapen, terwijl je daar in Rotterdam een boete voor krijgt van 90 euro.
Dit is deel 1, want het wordt wat lang. Ik wil het wel graag vertellen. In deel 2 wordt het pas echt 'leuk', want dan kom je in het systeem en dan kom je erachter hoe krom het systeem is.
Alvast een spoiler: mijn vrouw ligt inmiddels voor de 2e keer in 8 maanden in het ziekenhuis. Haar lichaam neemt voedsel erg slecht op. Inmiddels lijkt ze op het moment niet meer in levensgevaar, maar ze moet nog wel een tijd liggen.
Overigens gaat het niet om zielig te doen, maar om een inzicht te geven in hoe het leven als dakloos in Rotterdam 'echt' is
Het antwoord op de belangrijkste vraag van alle vragen? 42!