R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
De laatste ca. 1,5 jaar ben ik in toenemende mate bezig met mijn ''vroeger''. Dit kan de periode op de basisschool zijn, op de middelbare school maar ook maar een paar jaar geleden, rond 2014 ofzo.
Ik doe mijn best om niet al te veel in deze tijdreizen te vervallen, omdat ze mij een nogal verwarrende mengelmoes van emoties bezorgen : enerzijds voelt het prettig, nostalgisch, maar anderzijds maakt het mij ook neerslachtig, licht depressief en zelfs angstig.
Omdat ik het nogal lastig vind om onder woorden te brengen, kan ik aangeven dat die emotie voor mij nogal wordt vertaald in het onderstaande muzieknummer. Afgaand op de commentaren op youtube, ervaren meer mensen bij het horen van die muziek iets soortgelijks.
Bij mij nemen dit soort herinneringen en de gekoppelde (negatieve) emoties echter een steeds groter onderdeel van mijn leven in beslag. Ik heb er inmiddels vrijwel dagelijks last van, en blijf er soms ook uren in hangen. Ik heb het idee dat leeftijdsgenoten (ik ben 29) waar ik mee optrek, hier een stuk minder last van hebben en dat zij veel meer mentaal aanwezig zijn in de waan van de dag, daar waar ik altijd een bijna deprimerend verlangen naar het verleden koester.
Ik heb soms ook erg de neiging om dit op te zoeken door bepaalde plaatsen fysiek te bezoeken waar (jeugd) herinneringen liggen, of om op youtube de naam van mijn dorp in te typen waar ik ben opgegroeid en dan filmpjes te bekijken die 10 jaar geleden zijn geupload ofzo. Dan frustreert het me dat het leven niet meer is zoals toen en dat het ook nooit meer zo zal worden. Dit wordt versterkt en leidt bijna tot een soort angst als ik besef dat ik nog niet eens zulke hele grote veranderingen / ernstige dingen heb meegemaakt in mijn leven, maar dat dit vroeg of laat natuurlijk wel een keer staat te gebeuren, bijvoorbeeld het overlijden van mijn ouders.
Wat dat betreft heb ik meer in het algemeen het gevoel dat ik nogal blijf hangen en mijn (dagelijks) leven op basis van het bovenstaande onnodig zwaar en gewichtig maak. Ik probeer hierin ook hard voor mijzelf te zijn en hier realistisch over te zijn. Dat ik maar een beetje loop te ''mijmeren'' over hoe mooi we het hadden als pubers, tieners en de dingen die we deden / meemaakten en hoe goed het leven was, terwijl sommige van diezelfde vrienden wel gewoon met beide benen op de grond staan en inmiddels zélf alweer een gezin met kinderen hebben.
Op dat soort momenten besef ik gewoon dat ik mezelf een schop onder mijn reet moet geven, maar er hoeft maar weinig te gebeuren (bepaalde plek, geur, geluid) of ik ben weer drie uur aan het ''graven''.
Wie herkent dit, en nog belangrijker : hoe kom je hier vanaf? Ik besef dat het nogal vaag, zweverig en ook zeurderig klinkt, maar dit heeft best wel wat invloed op mijn leven heden ten dage.
Ik doe mijn best om niet al te veel in deze tijdreizen te vervallen, omdat ze mij een nogal verwarrende mengelmoes van emoties bezorgen : enerzijds voelt het prettig, nostalgisch, maar anderzijds maakt het mij ook neerslachtig, licht depressief en zelfs angstig.
Omdat ik het nogal lastig vind om onder woorden te brengen, kan ik aangeven dat die emotie voor mij nogal wordt vertaald in het onderstaande muzieknummer. Afgaand op de commentaren op youtube, ervaren meer mensen bij het horen van die muziek iets soortgelijks.
![Robert Miles - Children [Dream Version]](https://i.ytimg.com/vi/CC5ca6Hsb2Q/0.jpg)
Bij mij nemen dit soort herinneringen en de gekoppelde (negatieve) emoties echter een steeds groter onderdeel van mijn leven in beslag. Ik heb er inmiddels vrijwel dagelijks last van, en blijf er soms ook uren in hangen. Ik heb het idee dat leeftijdsgenoten (ik ben 29) waar ik mee optrek, hier een stuk minder last van hebben en dat zij veel meer mentaal aanwezig zijn in de waan van de dag, daar waar ik altijd een bijna deprimerend verlangen naar het verleden koester.
Ik heb soms ook erg de neiging om dit op te zoeken door bepaalde plaatsen fysiek te bezoeken waar (jeugd) herinneringen liggen, of om op youtube de naam van mijn dorp in te typen waar ik ben opgegroeid en dan filmpjes te bekijken die 10 jaar geleden zijn geupload ofzo. Dan frustreert het me dat het leven niet meer is zoals toen en dat het ook nooit meer zo zal worden. Dit wordt versterkt en leidt bijna tot een soort angst als ik besef dat ik nog niet eens zulke hele grote veranderingen / ernstige dingen heb meegemaakt in mijn leven, maar dat dit vroeg of laat natuurlijk wel een keer staat te gebeuren, bijvoorbeeld het overlijden van mijn ouders.
Wat dat betreft heb ik meer in het algemeen het gevoel dat ik nogal blijf hangen en mijn (dagelijks) leven op basis van het bovenstaande onnodig zwaar en gewichtig maak. Ik probeer hierin ook hard voor mijzelf te zijn en hier realistisch over te zijn. Dat ik maar een beetje loop te ''mijmeren'' over hoe mooi we het hadden als pubers, tieners en de dingen die we deden / meemaakten en hoe goed het leven was, terwijl sommige van diezelfde vrienden wel gewoon met beide benen op de grond staan en inmiddels zélf alweer een gezin met kinderen hebben.
Op dat soort momenten besef ik gewoon dat ik mezelf een schop onder mijn reet moet geven, maar er hoeft maar weinig te gebeuren (bepaalde plek, geur, geluid) of ik ben weer drie uur aan het ''graven''.
Wie herkent dit, en nog belangrijker : hoe kom je hier vanaf? Ik besef dat het nogal vaag, zweverig en ook zeurderig klinkt, maar dit heeft best wel wat invloed op mijn leven heden ten dage.
Terugdenken aan verleden kan je wel bepaalde dingen leren over je eigen toekomst maar ook deprimeren, lastige keuze, mijn baas zegt altijd : tsja jong, als je het weet, is het te laat
Je beseffen dat je over 10 jaar weer terug kijkt naar deze tijd in je leven met nostalgie.
Doe leuke afwisselende dingen. Zorg er voor dat je toekomstige zelf iets heeft om jaloers over te zijn.
Doe leuke afwisselende dingen. Zorg er voor dat je toekomstige zelf iets heeft om jaloers over te zijn.
There are no things, but as a consequence there are as many things as we like
bij veel mensen komen de ouderdomsklachten zo rond de 45, dus je hebt nog 16 jaar jeugdquote:
Op 
als goed is kan je er nog wat van bakken Naarmate we ouder worden bewegen onze spieren en gewrichten steeds minder soepel. Lichamelijke, geestelijke en sociale problemen zijn vaak het gevolg van ouderdomsklachten. Tevens neemt de kans op andere aandoeningen toe bij het ouder worden. Dit zijn aandoeningen als parkinson, slechthorendheid, slechtziendheid, duizeligheid, artrose, etc.
Wauw zeer herkenbaar.
Soms rij ik anderhalf uur naar mijn geboortestad en loop ik rondjes door mijn oude buurt mijmerend aan vroeger.
Als ik merk dat gebouwen of straten gesloopt, of zelfs winkels verdwenen zijn vind ik dat enorm kut. Terwijl ik daar dus al 20 jaar niet meer woon
Heb ook nog een hele zooi aan oude computers waar ik mee klooi, daar rondom is een hele actieve groep YouTubers dus kennelijk hebben meer mensen dat soort emoties.
Verder geen last van in praktische zin maar herken je verhaal wel. Ben wel benieuwd wat er aan ten grondslag ligt qua psychologie.
Soms rij ik anderhalf uur naar mijn geboortestad en loop ik rondjes door mijn oude buurt mijmerend aan vroeger.
Als ik merk dat gebouwen of straten gesloopt, of zelfs winkels verdwenen zijn vind ik dat enorm kut. Terwijl ik daar dus al 20 jaar niet meer woon
Heb ook nog een hele zooi aan oude computers waar ik mee klooi, daar rondom is een hele actieve groep YouTubers dus kennelijk hebben meer mensen dat soort emoties.
Verder geen last van in praktische zin maar herken je verhaal wel. Ben wel benieuwd wat er aan ten grondslag ligt qua psychologie.
blablablabla
Ik herken dit wel, maar bij mij ligt er voornamelijk onzekerheid aan ten grondslag.
In mijn verleden ging alles goed, ik wist dat ik het kon en dat het uiteindelijk is gelukt (en alles kwam goed). Die bevestiging heb je voor het verleden, niet voor de toekomst.
Ook wel herkenbaar dat je bang bent voor de dood van dierbaren (ouders). Maargoed, daar kun je moeilijk elke dag bij gaan stilstaan. Ik hoop tegen die tijd wel zélf een gezin (vrouw en kinderen) te hebben, dat is mijn streven. Ik denk dat het dan veel beter te accepteren als je eigen ouders er niet meer zijn, dan wanneer je alleen blijft en je alleen het gezinsleven kent van hoe je het zelf vroeger bij je ouders had.
Verder is het denk ik wel normaal. Verbaas me er ook wel eens over dat sommige mensen dit totaal niet lijken te hebben. Die groeien 20 jaar ergens op, gaan daarna in een studentenstad wonen en hebben nooit meer de behoefte om nog eens nostalgie op te halen aan de plek waar ze opgegroeid zijn. Vreemd vind ik dat.
Ik woon nog steeds (of eigenlijk weer) in de omgeving waar ik ben geboren en getogen. Overal zijn wel herinneringen. Gisteren ging ik nog hardlopen langs het water, en zag opeens een houten bankje toen ik me besefte dat dat het bankje moest zijn waarop ik als 10 jarige samen met mijn opa in de winter van 1999 naar een schaatsmarathon heb zitten kijken. Kreeg in één keer zo'n flashback. Dat soort shit blijft wel raar, datzelfde bankje nog ogenschijnlijk ongerept door tijd, maar mijn opa waarschijnlijk al helemaal vergaan.
Voelt soms wel zwaar, maar ik denk dan : Gelukkig zijn het mooie herinneringen Ook zat mensen met trauma's aan vroeger. Dat is veel erger.
In mijn verleden ging alles goed, ik wist dat ik het kon en dat het uiteindelijk is gelukt (en alles kwam goed). Die bevestiging heb je voor het verleden, niet voor de toekomst.
Ook wel herkenbaar dat je bang bent voor de dood van dierbaren (ouders). Maargoed, daar kun je moeilijk elke dag bij gaan stilstaan. Ik hoop tegen die tijd wel zélf een gezin (vrouw en kinderen) te hebben, dat is mijn streven. Ik denk dat het dan veel beter te accepteren als je eigen ouders er niet meer zijn, dan wanneer je alleen blijft en je alleen het gezinsleven kent van hoe je het zelf vroeger bij je ouders had.
Verder is het denk ik wel normaal. Verbaas me er ook wel eens over dat sommige mensen dit totaal niet lijken te hebben. Die groeien 20 jaar ergens op, gaan daarna in een studentenstad wonen en hebben nooit meer de behoefte om nog eens nostalgie op te halen aan de plek waar ze opgegroeid zijn. Vreemd vind ik dat.
Ik woon nog steeds (of eigenlijk weer) in de omgeving waar ik ben geboren en getogen. Overal zijn wel herinneringen. Gisteren ging ik nog hardlopen langs het water, en zag opeens een houten bankje toen ik me besefte dat dat het bankje moest zijn waarop ik als 10 jarige samen met mijn opa in de winter van 1999 naar een schaatsmarathon heb zitten kijken. Kreeg in één keer zo'n flashback. Dat soort shit blijft wel raar, datzelfde bankje nog ogenschijnlijk ongerept door tijd, maar mijn opa waarschijnlijk al helemaal vergaan.
Voelt soms wel zwaar, maar ik denk dan : Gelukkig zijn het mooie herinneringen
Ook zat mensen met trauma's aan vroeger. Dat is veel erger.
Klinkt heel erg al melancholie. Niks mis mee omarm het. Het feit dat je het voelt zegt al heel wat. Laat het over je heen komen. Niet alle mensen voelen het trouwens.
"Two guys destroyed your bike with a crowbar and a bat. One of 'em wasn't me."
Ik heb dat ook vaak. Vaak in vlagen. Bij muziek of op bepaalde plekken.En soms zoek ik dat ook actief op. En de verandering, zoals dingen die verdwijnen stemt soms neerslachtig.
Laatst nog aan een oude hobby gedacht. Er ook nog wat van gekocht ook.
Dat is ook niet erg. Zolang je er niet in blijft hangen en depressief word.
Laatst nog aan een oude hobby gedacht. Er ook nog wat van gekocht ook.
Dat is ook niet erg. Zolang je er niet in blijft hangen en depressief word.
Ja nus hons pris ne dira sa raison
Adroitement, se dolantement non.
Adroitement, se dolantement non.
Volgens mij is de juiste term melancholie. En ja muziek kan dat soort dingen oproepen of versterken.
En het gekke is, dat je zelfs melancholisch kan worden van momenten die helemaal niet zo heel leuk waren. Tot mijn 18e had ik nog nooit zelfs maar met een meisje gezoend. En toch verlangde ik op mijn 24e enorm terug naar de tijd toen ik 14 of 16 was (een tijd waarin ik me enorm veel zorgen maakte of ik ooit wel een vriendin of seks zou hebben). En dat terwijl ik vanaf mijn 20e behoorlijk goed bij de vrouwen lag.
En nee het klinkt niet zweverig... niet voor degenen hier die het zelf al te goed kennen.
Maar de beste manier om er (even) van af te zijn... is plannen voor de toekomst te maken. Schets jouw huis en tuin voor de toekomst... waar je over x-aantal jaar wilt zijn... Dat soort dingen...
Succes.
En het gekke is, dat je zelfs melancholisch kan worden van momenten die helemaal niet zo heel leuk waren. Tot mijn 18e had ik nog nooit zelfs maar met een meisje gezoend. En toch verlangde ik op mijn 24e enorm terug naar de tijd toen ik 14 of 16 was (een tijd waarin ik me enorm veel zorgen maakte of ik ooit wel een vriendin of seks zou hebben). En dat terwijl ik vanaf mijn 20e behoorlijk goed bij de vrouwen lag.
En nee het klinkt niet zweverig... niet voor degenen hier die het zelf al te goed kennen.
Maar de beste manier om er (even) van af te zijn... is plannen voor de toekomst te maken. Schets jouw huis en tuin voor de toekomst... waar je over x-aantal jaar wilt zijn... Dat soort dingen...
Succes.
Oh, P.S.
Ik word ik melancholisch bij deze muziek van Robert Miles, maar dat heeft een andere reden!
Deze muziek werd gebruikt bij een programma van erotische beelden begeleid door softe muziek.
Ik word ik melancholisch bij deze muziek van Robert Miles, maar dat heeft een andere reden!
Deze muziek werd gebruikt bij een programma van erotische beelden begeleid door softe muziek.
De herfst is opzich al een enorm neerslachtig periode. Ik moet dan vaak denken aan de Boekenweek en de herfsttafels op school. Het naar buiten staren terwijl de namiddag voorbij gleed en de regendruppels langs de ramen van. Het is ook geen naar of onwenselijk gevoel, maar niet comfortabel. Ik ontwijk melancholie eigenlijk nooit.
"Two guys destroyed your bike with a crowbar and a bat. One of 'em wasn't me."
|
|
