R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Transseksualiteit en genderdysforie worden niet beschouwd als psychische stoornis, zoals dat bij bijvoorbeeld homoseksualiteit ook niet het geval is.
Sinds de laatste jaren durven sommige psychologen en psychiaters daar openlijk hun vraagtekens bij te zetten. Vanuit de hoek van transgenders etc wordt hier fel tegenin gegaan. Persoonlijk vind ik dit wel een goede ontwikkeling. Het gaat er niet om om mensen die transgender zijn of een lichtere vorm hebben van genderdysforie te miskennen in hun gevoelens en hen voor gek uit te maken. Maar het is wel goed om te onderzoeken wat het nou eigenlijk is en je daarbij ook open te stellen voor andere ideeën.
Wat denken jullie hiervan?
Sinds de laatste jaren durven sommige psychologen en psychiaters daar openlijk hun vraagtekens bij te zetten. Vanuit de hoek van transgenders etc wordt hier fel tegenin gegaan. Persoonlijk vind ik dit wel een goede ontwikkeling. Het gaat er niet om om mensen die transgender zijn of een lichtere vorm hebben van genderdysforie te miskennen in hun gevoelens en hen voor gek uit te maken. Maar het is wel goed om te onderzoeken wat het nou eigenlijk is en je daarbij ook open te stellen voor andere ideeën.
Wat denken jullie hiervan?
Wat ik hiervan denk is dat ik het gewoon allemaal niet meer begrijp en volg.
Om die reden besteed ik er geen aandacht meer aan. Heel vervelend voor mensen die wel gehoord dienen te worden
Om die reden besteed ik er geen aandacht meer aan. Heel vervelend voor mensen die wel gehoord dienen te worden
Een psychische stoornis wordt vooral vastgesteld door medische consensus, niet per definitie op basis van objectieve maatstaven. Dat voorop.
Ik denk wel dat we dmv het "Leven en laten leven"-principe, in grote mate zijn gestopt met mensen te beschermen tegen zichzelf. Waar je vroeger een klap voor tegen je harses kreeg van thuis als je t in je hoofd haalde, staan ouders nu vooraan bij de juf/meester/overheid om voor zelf-verzonnen rechten van "hun kind, dat bijzonder is" op te komen.
Voordat mensen nu komen met: "Hé, maar homoseksualiteit was vroeger ook iets waar je een mep voor kreeg": true. Maar er is m.i. een groot verschil tussen gedrag om wat je voelt (liefde, aantrekkingskracht, lust) en gedrag om wat je denkt dat je bent. De genetica is er vrij duidelijk over of iemand een mannetje of een vrouwtje is. Dan kan je jezelf (als mannetje) vrouwelijk voelen en met je eigen tieten willen spelen, maar dat maakt t niet normaal. Helemaal niet om dan je eigen leuter er af te laten zagen. Als je je in de war voelt omdat je vindt dat je in een verkeerd lichaam zit, moet je hulp krijgen. En niet de hulp die ze nu krijgen, maar van een psycholoog.
Vroeger:
Meneer de dokter, ik voel me (als man) een vrouw. Geen probleem knul, we gaan je helpen. Reactie: oh, mijn stoornis wordt erkend, ze kunnen me helpen, jeej.
Nu:
Meneer de dokter, ik voel me (als man) een vrouw. Geen probleem knul, wil je cup C of D?
Reactie: oh, wat ik voel is dus echt!
Ik denk wel dat we dmv het "Leven en laten leven"-principe, in grote mate zijn gestopt met mensen te beschermen tegen zichzelf. Waar je vroeger een klap voor tegen je harses kreeg van thuis als je t in je hoofd haalde, staan ouders nu vooraan bij de juf/meester/overheid om voor zelf-verzonnen rechten van "hun kind, dat bijzonder is" op te komen.
Voordat mensen nu komen met: "Hé, maar homoseksualiteit was vroeger ook iets waar je een mep voor kreeg": true. Maar er is m.i. een groot verschil tussen gedrag om wat je voelt (liefde, aantrekkingskracht, lust) en gedrag om wat je denkt dat je bent. De genetica is er vrij duidelijk over of iemand een mannetje of een vrouwtje is. Dan kan je jezelf (als mannetje) vrouwelijk voelen en met je eigen tieten willen spelen, maar dat maakt t niet normaal. Helemaal niet om dan je eigen leuter er af te laten zagen. Als je je in de war voelt omdat je vindt dat je in een verkeerd lichaam zit, moet je hulp krijgen. En niet de hulp die ze nu krijgen, maar van een psycholoog.
Vroeger:
Meneer de dokter, ik voel me (als man) een vrouw. Geen probleem knul, we gaan je helpen. Reactie: oh, mijn stoornis wordt erkend, ze kunnen me helpen, jeej.
Nu:
Meneer de dokter, ik voel me (als man) een vrouw. Geen probleem knul, wil je cup C of D?
Reactie: oh, wat ik voel is dus echt!
Genderdysforie (waar transseksualiteit ook onder valt) staat in de DSM en wordt wel degelijk beschouwd als psychische stoornis.
Why are you wearing that stupid man suit?
Het zit zo:quote:Op donderdag 25 oktober 2018 17:35 schreef -mosrednA het volgende:
Wat ik hiervan denk is dat ik het gewoon allemaal niet meer begrijp en volg.
Om die reden besteed ik er geen aandacht meer aan. Heel vervelend voor mensen die wel gehoord dienen te worden
Vroeger, tot zeg maar in de jaren 60, dacht men hierover dat mensen die graag van het andere geslacht willen zijn een psychische stoornis hebben. Of cru gezegd gek zijn.
Daarna is men het idee gaan accepteren dat het iets is wat in de genen zit en/of wat zich al ontwikkeld heeft in het eerste levensjaar, wat geheel los staat van een (emotionele) ontwikkelingsstoornis.
Daar zetten sommige wetenschappers maar ook mensen die zelf transgender hun vraagtekens bij. Omdat het bijvoorbeeld bij één-eiïge tweelingen voorkomt dat de één wel transgender is en de ander niet. En omdat het vaak gepaard gaat met andere psychische stoornissen zoals depressies of angststoornissen. De hamvraag is of die depressies het gevolg zijn van de genderdysforie of dat de dysforie het gevolg is van iets anders.
Dit hoeft overigens niet weg te nemen dat iemand die echt niet anders kan geen geslachtsoperatie mag ondergaan. Als het die persoon een betere kwaliteit van leven geeft, ben ik er niet op tegen.
Het gaat erom dat men gaat begrijpen wat het is. En niet dogmatisch blijft vasthouden aan overtuigingen omdat anders mensen zich gekwetst voelen.
quote:
Op Ik zie dat allemaal als geestesziektes en doe niet mee aan welke emancipatie dan ook.quote:Transseksualiteit en genderdysforie worden niet beschouwd als psychische stoornis, zoals dat bij bijvoorbeeld homoseksualiteit ook niet het geval is.
Duidelijker, thx. Ik heb alleen nog niet echt een mening. Ik neig eerder naar "die mensen hebben een probleem", wat ik liever negeer aangezien ik geen mensen ken die zoiets hebben.quote:
[..]
Het zit zo:
Vroeger, tot zeg maar in de jaren 60, dacht men hierover dat mensen die graag van het andere geslacht willen zijn een psychische stoornis hebben. Of cru gezegd gek zijn.
Daarna is men het idee gaan accepteren dat het iets is wat in de genen zit en/of wat zich al ontwikkeld heeft in het eerste levensjaar, wat geheel los staat van een (emotionele) ontwikkelingsstoornis.
Daar zetten sommige wetenschappers maar ook mensen die zelf transgender hun vraagtekens bij. Omdat het bijvoorbeeld bij één-eiïge tweelingen voorkomt dat de één wel transgender is en de ander niet. En omdat het vaak gepaard gaat met andere psychische stoornissen zoals depressies of angststoornissen. De hamvraag is of die depressies het gevolg zijn van de genderdysforie of dat de dysforie het gevolg is van iets anders.
Dit hoeft overigens niet weg te nemen dat iemand die echt niet anders kan geen geslachtsoperatie mag ondergaan. Als het die persoon een betere kwaliteit van leven geeft, ben ik er niet op tegen.
Het gaat erom dat men gaat begrijpen wat het is. En niet dogmatisch blijft vasthouden aan overtuigingen omdat anders mensen zich gekwetst voelen.
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Tja, dat dacht men 'vroeger' ook over homoseksualiteit: 'je moet hulp krijgen om wat te doen aan wat je voelt' ipv 'wat je voelt zou wel eens echt kunnen zijn'.quote:Op donderdag 25 oktober 2018 17:42 schreef DABAMaster het volgende:
Als je je in de war voelt omdat je vindt dat je in een verkeerd lichaam zit, moet je hulp krijgen. En niet de hulp die ze nu krijgen, maar van een psycholoog.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Niks mis mee.quote:Op donderdag 25 oktober 2018 17:44 schreef kuolema het volgende:
Genderdysforie (waar transseksualiteit ook onder valt) staat in de DSM en wordt wel degelijk beschouwd als psychische stoornis.
soooo, da's mooi!
Heeft een hermafrodiet die zichzelf man voelt en zichzelf ook zo identificeert dan ook een psychische stoornis ?
Ik heb jaren in de GGZ gezeten en allerlei mensen uit deze kringen gekend. Ik kende een jongen die graag zijn linkerhand wou afkappen. Dokters en hulpverleners werken er niet aan mee.
Maar als hij zijn lul eraf wil zagen, dan wel?
Maar als hij zijn lul eraf wil zagen, dan wel?
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Wat wil je hiermee zeggen?quote:
Heeft een hermafrodiet die zichzelf man voelt en zichzelf ook zo identificeert dan ook een psychische stoornis ?
Het is een vraag. Mensen geven hier aan dat een man die zich vrouw voelt een geestesstoornis heeft. Dan ben ik benieuwd of een hermafrodiet die zich exclusief man (of vrouw) voelt dat ook heeft.quote:
[..]
Wat wil je hiermee zeggen?
Bij een hermafrodiet kunnen de geslachtshormonen van een kant wel overheersend zijn... dus die kunnen zich best exclusief man of vrouw voelen zonder hier gelijk een geestesstoornis voor te moeten hebben. Hun hersenen zijn dan ook gerijpt met die specifieke hormonen in hun lijf en vaak hebben ze ook alle uiterlijke kenmerken van dat geslacht.quote:
[..]
Het is een vraag. Mensen geven hier aan dat een man die zich vrouw voelt een geestesstoornis heeft. Dan ben ik benieuwd of een hermafrodiet die zich exclusief man (of vrouw) voelt dat ook heeft.
Be the kind of woman that when your feet hit the floor each morning the devil says; "oh crap, she's up"
Samen met Zwarte Piet de meest vermoeiende discussie de afgelopen jaren. Echt, ik praat liever over of je gefrituurde reepjes aardappel 'patat' of 'friet' noemt dan dit.
Dit idd. Ik denk dat door het enorme overschreeuwen, degene die het echt nodig hebben, de dupe zijn.quote:
Wat ik hiervan denk is dat ik het gewoon allemaal niet meer begrijp en volg.
Om die reden besteed ik er geen aandacht meer aan. Heel vervelend voor mensen die wel gehoord dienen te worden
Ja nus hons pris ne dira sa raison
Adroitement, se dolantement non.
Adroitement, se dolantement non.
Ik heb zelf genderdysforie. Niet in de zin dat ik de wens heb om van geslacht te veranderen, maar in de kindertijd wel dat ik mij meer een vrouw voelde dan een man en dat ik mij zeer oncomfortabel voelde met hoe ik er biologisch uitzie (in puberteit vooral lichaams- en gezichtsbeharing). En dat is echt niet zo leuk als hoe die lui op YouTube met hun unieke genderidentiteit het doen voorkomen! Het is een hel!!!quote:
[..]
Dit idd. Ik denk dat door het enorme overschreeuwen, degene die het echt nodig hebben, de dupe zijn.
Zo rond mijn 16e begon ik mij na een goede periode in mijn leven meer comfortabel te voelen met mijn man-zijn. Ik kon voor het eerst in mijn leven echt geluk voelen bij de gewaarwording dat ook in mij geestelijke mannelijke kenmerken zitten. Ik kreeg opeens de wens om naar de sportschool te gaan.
Maar het was nog lang niet over. En ik wist mij echt geen raad met die gevoelens. Ik ging naar diverse psychologen. Ondanks de schaamte deed ik mijn best om het mijn bek uit te krijgen, want anders konden ze immers niet weten waar ik mee worstel. Maar ze begrepen het niet en leken het raar te vinden dat ik hierdoor zo ongelukkig met mezelf was. Door de onmacht dat niemand het begreep en door schuldgevoelens omdat ik mezelf een schijtbak vond die zichzelf niet kan accepteren, kreeg ik depressies, paniekaanvallen en uiteindelijk 5 jaar lang straatvrees. Ik was er al helemaal aan gewend geraakt dat ik naar een psych ging die vervolgens complimenten geeft dat ik zo open over mezelf kan zijn, maar uiteindelijk schoot ik er geen fuck mee op.
Het is in de loop der jaren met hele kleine babystapjes afgenomen. Ik heb er nu veel minder last van, maar het kan ineens opvlammen en dan voel ik mij gigantisch machteloos.
Ik ben de laatste die het transgenders zoals Caitlyn Jenner misgunt een geslachtsoperatie te ondergaan. Als het echt niet anders kan, moet je dat zeker doen. Maar zoals ik het bij mezelf voel, is het psychisch, want het brengt mij uit balans en ik voel mij er klote door. Ik ben dus heel blij dat er nu wetenschappers zijn die met een objectieve blik gaan onderzoeken wat het nou eigenlijk is.
Er zullen hier vast mensen zijn die mij hiermee een lafbek vinden en mensen die zichzelf genderfluid of non-binary noemen hartstikke moedig. Maar ik vind dat als je jezelf zo'n label aanpraat je op langere termijn alleen maar grotere problemen krijgt, omdat je beleving niet is afgestemd met hoe je eruitziet. En als die genderfluide mensen zo gelukkig en zelfverzekerd zijn, zouden ze het ook niet nodig hebben om anderen af te dwingen hen niet meer met "meneer" of "mevrouw" aan te mogen spreken. Het geeft alleen maar aan dat ze willen leven in een illusie en anderen afdwingen die illusie te bevestigen.
Waar dan?quote:
Genderdysforie (waar transseksualiteit ook onder valt) staat in de DSM en wordt wel degelijk beschouwd als psychische stoornis.
Hermafrodieten bestaan niet onder primaten. Intersekse condities wel.quote:
Heeft een hermafrodiet die zichzelf man voelt en zichzelf ook zo identificeert dan ook een psychische stoornis ?
Alles wat we nu weten wijst erop dat dergelijke angststoornissen, depressies en suïcidaliteit worden veroorzaakt door een gebrek aan acceptatie. Ze zijn dus niet eens een direct gevolg van de genderdysforie maar van topics als dit en de reacties die je in de maatschappij krijgt.quote:
[..]
Daar zetten sommige wetenschappers maar ook mensen die zelf transgender hun vraagtekens bij. Omdat het bijvoorbeeld bij één-eiïge tweelingen voorkomt dat de één wel transgender is en de ander niet. En omdat het vaak gepaard gaat met andere psychische stoornissen zoals depressies of angststoornissen. De hamvraag is of die depressies het gevolg zijn van de genderdysforie of dat de dysforie het gevolg is van iets anders.
Ik ben beslist geen aanhanger van al dat GLBTennogeenhelehoopletters-gelul, maar dat 'de genentica' er vrij duidelijk over is of iemand man of vrouw is, is helaas niet waar.quote:
Een psychische stoornis wordt vooral vastgesteld door medische consensus, niet per definitie op basis van objectieve maatstaven. Dat voorop.
Ik denk wel dat we dmv het "Leven en laten leven"-principe, in grote mate zijn gestopt met mensen te beschermen tegen zichzelf. Waar je vroeger een klap voor tegen je harses kreeg van thuis als je t in je hoofd haalde, staan ouders nu vooraan bij de juf/meester/overheid om voor zelf-verzonnen rechten van "hun kind, dat bijzonder is" op te komen.
Voordat mensen nu komen met: "Hé, maar homoseksualiteit was vroeger ook iets waar je een mep voor kreeg": true. Maar er is m.i. een groot verschil tussen gedrag om wat je voelt (liefde, aantrekkingskracht, lust) en gedrag om wat je denkt dat je bent. De genetica is er vrij duidelijk over of iemand een mannetje of een vrouwtje is. Dan kan je jezelf (als mannetje) vrouwelijk voelen en met je eigen tieten willen spelen, maar dat maakt t niet normaal. Helemaal niet om dan je eigen leuter er af te laten zagen. Als je je in de war voelt omdat je vindt dat je in een verkeerd lichaam zit, moet je hulp krijgen. En niet de hulp die ze nu krijgen, maar van een psycholoog.
Vroeger:
Meneer de dokter, ik voel me (als man) een vrouw. Geen probleem knul, we gaan je helpen. Reactie: oh, mijn stoornis wordt erkend, ze kunnen me helpen, jeej.
Nu:
Meneer de dokter, ik voel me (als man) een vrouw. Geen probleem knul, wil je cup C of D?
Reactie: oh, wat ik voel is dus echt!
Je kunt bijvoorbeeld XXY zijn. Dan heb je dus twee X-chromosomen hebben naast je Y-chromosoom. Dan heb/ben je iets te veel 'vrouw' naast je XY-man-zijn dus. Of je beschouwt het als extra Y-chromosoom naast je XX-vrouw-zijn. Je voelt al aan dat dat rare effecten heeft in real life.
Maar dat XXY is lang niet het enige. Het gaat er bij genetica niet alleen om welke genen je hebt, maar ook om hoe dominant die genen zijn. Hoe vaak die genen uitgelezen worden bij de productie van hormonen. En laten hormonen nou zeer belangrijk zijn bij hoe je je voelt en hoe je jezelf ziet.
Het simpelste voorbeeld is testosteron. Als je als man een wat lager testosteronlevel hebt, voel je je echt niet gelijk een vrouw, maar als je al je hele leven een lagere testosteronspiegel hebt, zul je op een heel scala aan eigenschappen iets vrouwelijker zijn. Minder sterk, ronder gezicht, iets hogere stem, iets zachter karakter, iets minder competatief, iets minder agressief, iets liever en_zo_voort. Bij vrouwen andersom idem dito.
Het laat zich raden wat je er gebeurt als je testosteronspiegel véél te laag is (of te hoog bij een vrouw). Inderdaad, die mensen voelen zich niet thuis in hun lichaam.
Dus ga niet beweren dat je genen zo duidelijk zijn en dat het psychologische waanbeelden zijn waarvoor je behandeld moeten worden.
I've got 99 problems, but a bitch ain't one.
Ik weet het niet hoor, maar exact hetzelfde kun je zeggen van psychiatrische diagnoses.quote:
Een psychische stoornis wordt vooral vastgesteld door medische consensus, niet per definitie op basis van objectieve maatstaven. Dat voorop.
Ik denk wel dat we dmv het "Leven en laten leven"-principe, in grote mate zijn gestopt met mensen te beschermen tegen zichzelf. Waar je vroeger een klap voor tegen je harses kreeg van thuis als je t in je hoofd haalde, staan ouders nu vooraan bij de juf/meester/overheid om voor zelf-verzonnen rechten van "hun kind, dat bijzonder is" op te komen.
Voordat mensen nu komen met: "Hé, maar homoseksualiteit was vroeger ook iets waar je een mep voor kreeg": true. Maar er is m.i. een groot verschil tussen gedrag om wat je voelt (liefde, aantrekkingskracht, lust) en gedrag om wat je denkt dat je bent. De genetica is er vrij duidelijk over of iemand een mannetje of een vrouwtje is. Dan kan je jezelf (als mannetje) vrouwelijk voelen en met je eigen tieten willen spelen, maar dat maakt t niet normaal. Helemaal niet om dan je eigen leuter er af te laten zagen. Als je je in de war voelt omdat je vindt dat je in een verkeerd lichaam zit, moet je hulp krijgen. En niet de hulp die ze nu krijgen, maar van een psycholoog.
Vroeger:
Meneer de dokter, ik voel me (als man) een vrouw. Geen probleem knul, we gaan je helpen. Reactie: oh, mijn stoornis wordt erkend, ze kunnen me helpen, jeej.
Nu:
Meneer de dokter, ik voel me (als man) een vrouw. Geen probleem knul, wil je cup C of D?
Reactie: oh, wat ik voel is dus echt!
Vroeger:
Meneer de dokter, ik voel me al dagen achtereen slecht, en er is helemaal geen reden voor.
Reactie: Pech voor je, jammer dan. Aansteller.
Nu:
Meneer de dokter, ik voel me al dagen achtereen slecht. Geen probleem knul, wil je een amfetamine of toch maar experimentele ketamine behandeling voor je seizoensgebonden depressie in combinatie met adhd, autisme en een schizotypische persoonlijkheidsstoornis veroorzaakt door genderdysforie?
Reactie: oh, wat ik voel is dus echt!
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Je bent geen lafbek, het lijkt me juist harstikke moeilijk waar je mee moet omgaan. Het lijkt me idd alles behalve een feest. En dat vind ik ook het jammere van de youtube mensen. Dat lijkt me namelijk bij 99% pure aandachttrekkerij. En dat kweekt dan weer geen begrip.quote:
[..]
Ik heb zelf genderdysforie. Niet in de zin dat ik de wens heb om van geslacht te veranderen, maar in de kindertijd wel dat ik mij meer een vrouw voelde dan een man en dat ik mij zeer oncomfortabel voelde met hoe ik er biologisch uitzie (in puberteit vooral lichaams- en gezichtsbeharing). En dat is echt niet zo leuk als hoe die lui op YouTube met hun unieke genderidentiteit het doen voorkomen! Het is een hel!!!
Zo rond mijn 16e begon ik mij na een goede periode in mijn leven meer comfortabel te voelen met mijn man-zijn. Ik kon voor het eerst in mijn leven echt geluk voelen bij de gewaarwording dat ook in mij geestelijke mannelijke kenmerken zitten. Ik kreeg opeens de wens om naar de sportschool te gaan.
Maar het was nog lang niet over. En ik wist mij echt geen raad met die gevoelens. Ik ging naar diverse psychologen. Ondanks de schaamte deed ik mijn best om het mijn bek uit te krijgen, want anders konden ze immers niet weten waar ik mee worstel. Maar ze begrepen het niet en leken het raar te vinden dat ik hierdoor zo ongelukkig met mezelf was. Door de onmacht dat niemand het begreep en door schuldgevoelens omdat ik mezelf een schijtbak vond die zichzelf niet kan accepteren, kreeg ik depressies, paniekaanvallen en uiteindelijk 5 jaar lang straatvrees. Ik was er al helemaal aan gewend geraakt dat ik naar een psych ging die vervolgens complimenten geeft dat ik zo open over mezelf kan zijn, maar uiteindelijk schoot ik er geen fuck mee op.
Het is in de loop der jaren met hele kleine babystapjes afgenomen. Ik heb er nu veel minder last van, maar het kan ineens opvlammen en dan voel ik mij gigantisch machteloos.
Ik ben de laatste die het transgenders zoals Caitlyn Jenner misgunt een geslachtsoperatie te ondergaan. Als het echt niet anders kan, moet je dat zeker doen. Maar zoals ik het bij mezelf voel, is het psychisch, want het brengt mij uit balans en ik voel mij er klote door. Ik ben dus heel blij dat er nu wetenschappers zijn die met een objectieve blik gaan onderzoeken wat het nou eigenlijk is.
Er zullen hier vast mensen zijn die mij hiermee een lafbek vinden en mensen die zichzelf genderfluid of non-binary noemen hartstikke moedig. Maar ik vind dat als je jezelf zo'n label aanpraat je op langere termijn alleen maar grotere problemen krijgt, omdat je beleving niet is afgestemd met hoe je eruitziet. En als die genderfluide mensen zo gelukkig en zelfverzekerd zijn, zouden ze het ook niet nodig hebben om anderen af te dwingen hen niet meer met "meneer" of "mevrouw" aan te mogen spreken. Het geeft alleen maar aan dat ze willen leven in een illusie en anderen afdwingen die illusie te bevestigen.
Toen ik uitging was een groot gedeelde toen zogezegd 'biseksueel'. Je zag ze nooit met iemand van het eigen geslacht iets doen, maar ze waren het wel
. Degene die juist echt bi waren, die schreeuwde het niet van de daken. Ooit ook een soort van verslag gelezen van iemand die in een transgender traject zat. Dat leek me echt niet makkelijk. De psychologische onderzoeken, de operaties, ouders die er niet mee eens zijn. Lijkt me niet niks.
Ja nus hons pris ne dira sa raison
Adroitement, se dolantement non.
Adroitement, se dolantement non.
