Draai hier alle platen in je platenkast #8 (08 state)

bazbo 0165: Flairck - Bal Masqué



Op 1 februari 1985 speelde Flairck in theater Orpheus hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Ik had een vriendje mee gevraagd om mee te gaan. We waren ruim op tijd en dwaalden wat door gangen en via trappen. Uiteindelijk kwamen we in een loge van de zaal uit en keken we van bovenaf op het podium. Daar zat Erik Visser zijn gitaren te stemmen en wat te oefenen. We gingen zitten en hadden bijna een half uur een privéconcert. De band had toen net deze elpee Bal Masqué uit en die speelden ze tijdens het concert. Ik was erg onder de indruk van het muzikale kunnen van alle leden van de groep, die inmiddels was uitgegroeid tot een kwintet waarin alleen Visser en Houtzager van de 'oude' bezetting nog meespeelden. Pas drie jaar later, op 5 januari 1988 kocht ik de elpee. En moet je kijken wat ik nu in de binnenhoes vind:

bazbo 0166: Flairck - Encore



Huh? Had ik deze ook? O ja! Hoe ik eraan kom, weet ik niet meer. Ik vermoed dat ik deze heb gegraaid uit een collectie van iemand die al z'n vinyl kwijt wilde. Maar wanneer? Geen idee, want ik heb geen datum in de hoes gezet (wat ik anders altijd wel doe). Dit is een beetje saaie plaat uit 1985, live opgenomen met het Noord-Hollands Philharmonisch Orkest. Plaatkant één is een uitvoering van het stuk Circus en dat kabbelt een beetje voort. Op kant 2 een mooie versie van Aoife en het lied Arabesk, mede gecomponeerd door George Moustaki en gezongen door de heer Ramses Shaffy.

bazbo 0167: Fleetwood Mac - Rumours



Wat zullen we over deze plaat eens zeggen wat nog niet gezegd is? Klassieker. Ik vond Never Going Back Again altijd een heel mooi lied. Nu nog. Mijn grote broer had ooit eens de liveplaat (hoe heet die ook weer? die na Tusk kwam) geleend en ik had hem op een cassettebandje opgenomen. Ik weet nog dat ik hem grijs draaide of nee, totdat het bandje kapot ging. De lange versie van I'm So Afraid was mijn favoriet, maar ook de versie van Never Going Back die erop stond. De studioversie had ik eigenlijk nooit gehoord. Deze plaat is van De Vrouw. Verder hebben we geen Fleetwood Mac in huis.

bazbo 0168: Frankie Goes To Hollywood - Relax (12" single)



Een single van De Vrouw. Zelf heb ik niks met FGTH en hun muziek. De Vrouw meer dan deze single ook niet. Ze heeft een originele Duitse versie uit 1983, waarvoor ze op de markt zo twintig ballen zou kunnen vragen. Doen we niet.

quote:

Op donderdag 18 oktober 2018 21:37 schreef Gehenna het volgende:
G140 Violent Femmes - Violent Femmes

[ afbeelding ]

Qua naam passen ze wel prima in het 'toffe vrouwen'-vakje, maar daar houdt het ook wel op

Violent Femmes, akoestische punk. Briljante klassieker weer imho. Vrijwel elk nummer is goud. Je moet wel een beetje van hun stijl houden, beetje zeikerige zang, en dan teksten die soms niet veel verder komen dan "waarom heb ik nog steeds geen vriendin, verdomme". Maar dammit wat werkt het allemaal superaanstekelijk

Ook zo'n band die totaal niet begrepen werd in hun tijd. Kregen in geen enkele zaal de kans om hun nummers live te spelen, dus gingen ze maar gewoon op straat spelen. De gitarist van The Pretenders kwam ze toevallig tegen en vond ze geweldig, hij stopte ze nog diezelfde avond in hun voorprogramma

Add it up - Violent Femmes

Nooit geweten dat ze op die manier ontdekt zijn. Geweldige plaat, idd.

En n fantastische hoes.

bazbo 0169: Robert Fripp - Exposure



Toen ik deze elpee kocht op 18 oktober 1989, keek ik nogal op mijn neus. Dit was geen King Crimson en dat verwachtte ik wel. Twee keer draaien en ik was helemaal om. Prachtplaat uit 1979! De scheurstem van Peter Hammill, de bizarre gitaarlijnen en akkoorden, de zweverige tonen en het almachtige Here Comes The Flood: alles smelt ineen tot een kaleidoscopisch geheel. (Ik zeg maar wat.) Ik heb een Amerikaanse heruitgave uit 1985, met een knipje rechts onder in de hoes. Een aantal jaren geleden verscheen een geremasterde versie op (dubbel)cd, met een alternatieve versie erbij en die openbaart nog meer geheimen achter dit mooie werk.

Jawel nummer 30:



Propagandhi met Victory Lap uit 2017, na een iets mindere vorig album (al vond ik die ook wel goed) weer lekker aan het rocken. Toch wel een van de bands die keer op keer een lekkere punkplaat aflevert en live tegenwoordig rockt als een malle.

bazbo 0170: Robert Fripp and the League Of Crafty Guitarists - Live!



Mal plaatje. In 1986 had Robert Fripp zich voor de zoveelste keer teruggetrokken uit de muziekbusiness. Hij ontwierp een nieuwe manier van gitaarspelen en die leerde hij aan een select gezelschap tijdens special cursussen. Het resultaat van de eerste cursusweek is te vinden op deze plaat. In de groep van zeventien cursisten zaten gelauwerde muzikanten, maar ook mensen die nog nooit een gitaar hadden aangeraakt. 'Aan het eind van de cursus speelden we een concert,' vertelde Fripp, 'en de beginnelingen konden maar één noot spelen. Maar die ene noot speelden ze tijdens het concert vol overgave.' Zoiets. De plaat klinkt allesbehalve een zootje beginnelingen. Onder hen drie muzikanten die later het California Guitar Trio zouden vormen en ene meneer Trey Gunn die Fripp in de jaren negentig zijn King Crimson binnen sleepte. Het hier gespeelde werk is klassiekachtig, geïmproviseerd, geconstrueerd, gefrippt. The New World daarentegen is wel heel erg Fripp: zijn beroemde Frippertronics, live ergens opgenomen en daaroverheen een studiogitaarsolo van meneer zelf. Ik kocht mijn plaat op 11 november 1988 en heb een Duitse Editions EG' / Virgin versie uit 1986.



[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 19-10-2018 15:41:51 ]

bazbo 0171: Fripp & Toyah - The Lady Or The Tiger



Deze is nog maller. Het is formeel een plaat van Toyah & Fripp, maar bij mij staat hij bij Fripp in de platenkast. Toyah vertelt hier twee verhalen. De eerste plaatkant is het titelverhaal, met op de achtergrond bijna dertig minuten Frippertronics. Op kant twee een korter verhaal waarop de League Of Crafty Guitarists de achtergrondmuziek verzorgt. Die muziek past niet zo heel goed bij het verhaal; ik word er wat zenuwachtig van. Als ze de stem van Gravin Slis weg hadden gelaten, was het een prima stuk geweest. De plaat komt oorspronkelijk uit 1986 en ik kocht 'm op 15 februari 1989. Het is er een van het Britse Editions EG' label en op discogs biedt iemand een mint uitvoering aan voor vijfenzestig euro. Die van mij is in mint condition.

Wie heeft de foto ( - die als albumhoes dienst doet - ) gemaakt, bazbo?

quote:

Op vrijdag 19 oktober 2018 16:21 schreef EP3 het volgende:
Wie heeft de foto ( - die als albumhoes dienst doet - ) gemaakt, bazbo?

Van welke plaat bedoel je precies?

bazbo 0172: The Bill Frisell Band - Lookout For Hope



Wow. Gut ja, dit heb ik ook. En wat een geweldige plaat. Bill Frisell, bijna vergeten meestergitarist met een heerlijk vloeiende stijl. Deze plaat uit 1988 op het ECM-label bevat allemaal composities die vol ruimte zitten en waarin die ijle gitaartonen zo mooi uitkomen. Ik kocht 'm op 5 oktober 1989 en volgens Discogs is mijn originele Duitse versie zo 30 tot 35 pleuro's waard. Dat geloof ik graag. Maar verkopen doe ik 'm niet. Ik ga 'm nog eens draaien.

quote:

Op vrijdag 19 oktober 2018 19:46 schreef bazbo het volgende:

[..]

Van welke plaat bedoel je precies?

Euh, die direct boven mijn post staat.

quote:

Op vrijdag 19 oktober 2018 21:01 schreef EP3 het volgende:

[..]

Euh, die direct boven mijn post staat.

Die van Toyah & Fripp?
Cover photography: Richard Haughton
Cover by Bill Smith Studio

bazbo 0173: Peter Gabriel - Peter Gabriel



Ah, we zitten bij de G. Dit was de eerste soloplaat van Gabriel nadat hij uit Genesis was gestapt in 1975. Hij heeft een jaar allerlei kleine dingen gedaan en onderzocht welke kant hij op wilde. Het resultaat was deze plaat uit 1977. Vele Groten doen mee: Fripp, Tony Levin, Steve Hunter en het London Symphony Orchestra. Indrukwekkende plaat. Sollsbury Hill natuurlijk het hitje, maar de tweede plaatkant vind ik in zijn geheel erg bijzonder, met als hoogtepunt de afsluiter Here Comes The Flood. Ik kocht mijn plaat op 3 maart 1989 en het is een herdruk uit 1985.





[ Bericht 39% gewijzigd door bazbo op 20-10-2018 12:10:38 (Oeps. Gisterenavond mijn eigen post geciteerd...) ]

bazbo 0174: Peter Gabriel - Peter Gabriel



Tweede soloplaat uit 1978, ook wel bekend als Scratch. Ook dit keer heb ik een Europese herdruk uit 1985, die ik kocht op 19 mei 1988. Fripp produceerde deze plaat en hij klinkt echt heel anders dan voorganger Car. On The Air stond jarenlang op de setlijst tijdens concerten. Bijzonder is de versie van het Frippnummer Exposure, heel anders dan op de gelijknamige Fripp-soloplaat. Voor mij niet de meest interessante Gabrielplaat, maar altijd goed om te horen. In september 1978 was Gabriel te zien bij Rockpalast en die gehele show geeft een mooi beeld van hoe de man destijds bezig was.

quote:

Op vrijdag 19 oktober 2018 21:20 schreef bazbo het volgende:

[..]

Die van Toyah & Fripp?
Cover photography: Richard Haughton
Cover by Bill Smith Studio

Tx. Heb z'n website bekeken. Viel vies tegen, .

bazbo 0175: Peter Gabriel - Peter Gabriel



Derde soloplaat van Peter Gabriel uit 1980, ook bekend onder de titel Melt. Ik heb weer een Europese heruitgave uit 1985 en kocht 'm op 20 november 1987. Prachtplaat. Family Snapshot staat erop, Games Without Frontiers (met Kate Bush) en natuurlijk Biko. Voor mij is opener Intruder gelijk het hoogtepunt, maar de hele plaat vind ik subliem. Veel gedraaid.





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-10-2018 20:22:23 ]

Melt, uiteraard

Ja, Peter Gabriel 3 ( Melt ) vind ik echt n meesterwerk, terwijl ik de rest van zijn albums nauwelijks of nooit luister.

quote:

Op zaterdag 20 oktober 2018 14:18 schreef n00biedoobiedoo het volgende:
Melt, uiteraard

Correct. Gecorrigeerd.

bazbo 0176: Peter Gabriel - Peter Gabriel



Vierde soloplaat van Gabriel uit 1982, ook bekend onder de naam Security. Ik kocht 'm op 21 mei 1987 en ook dit is een heruitgave uit 1985. Een zeer emotioneel en meeslepend album, vind ik. Alle composities kloppen als een bus. Invloeden van over de gehele wereld zijn te bespeuren en met de inzet van de Fairlight weet Gabriel de gekste geluiden in zijn stukken te verwerken, zonder dat het gekunsteld overkomt. Opener Rhythm Of The Heat zet wat mij betreft de toon; de Afrikaanse drums aan het eind zorgen voor een rilling over mijn lijf. I Have The Touch en Shock The Monkey zijn de wat swingender en poppy nummers. Lay Your Hands On Me en Wallflower lijken ingetogen, maar de wanhoop en verlatenheid spatten ervan af. San Jacinto is misschien wel mijn favoriete Gabriel-stuk aller tijden. Kortom: voor mij is dit album het meesterwerk van Gabriel.





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-10-2018 21:33:21 ]

bazbo 0177: Peter Gabriel - Plays Live



Geweldige liveplaat die een perfect overzicht geeft van de eerste vier soloplaten van Gabriel. Zijn band is er ook eentje om af te likken: Levin, Rhodes, Fast, Marotta. Van opener Rhythm Of The Heat tot traditionele concertafsluiter Biko één en al hoogtepunt. Ik kocht mijn plaat op 25 mei 1987 en ook dit is een reissue, al weet discogs niet uit welk jaar. Kan het ook bommen, de inhoud is fantastisch!

bazbo 0178: Peter Gabriel - Birdy



Soundtrack van de gelijknamige film uit 1985. Ik kocht mijn originele Europese versie op 22 januari 1987. Het duurde jaren voordat ik de film ooit eens zag. Gaf niks, want de muziek is beeldend en sfeervol. Bij vlagen onheilspellend en angstaanjagend, zelfs. Gabriel putte deels uit geluiden en fragmenten van stukken van Melt en Security, andere delen zijn nieuw of onherkenbaar. Bij veel scores mis je de beelden. Hier niet. Ik niet. Zeker niet. Prachtplaat. Film mag er ook zijn.




[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 21-10-2018 19:19:07 ]