Draai hier alle platen in je platenkast #8 (08 state)

#118 | Jon Hopkins - Immunity

"Immunity is an album of organic techno and exquisite mini-symphonies."

Vooral dat organische spreek me aan in de muziek van Hopkins.

Glad104: Blue Snaggletooth ‎– Beyond Thule



Old fashioned boogie style hard rock.

Glad105: Blues Pills ‎– Bliss



Voorzichtig draaien! Het is volgens Discogs mijn kostbaarste plaat met een gemiddelde verkoopprijs van 150 euro en het is maar een 10 inch. Het is de eerste EP van het Zweedse Blues Pills die sindsdien flink in populariteit gegroeid zijn, wat misschien de prijs verklaart. De zangeres Elin Larsson heeft een prachtige blues stem en gecombineerd met het ritmische duo van Radio Moscow geeft dat een heerlijke combinatie.

Glad106: Blues Pills ‎– Devil Man



Na het succes van een 10" en 7" inch werd er snel getekend bij het Nuclear Blast label. Om gelijk te profiteren van de hype werd er een EP uitgebracht met een aangepaste versie van Devil Man en drie nieuwe nummers. Later op het debuutalbum zien we veel van deze nummers weer terug.

Ik neem aan dat die later nog aan bod komen?

Glad107: Blues Pills ‎– Live At Rockpalast



Wat doe je als je net 2 EP's uitgebracht hebt? Nog één uitbrengen! Niet dat ik dat zo erg vind want vooral live zijn ze erg sterk.

bazbo 0221: Steve Howe - Beginnings



Ah, de (eerste) soloplaat van Howe. In 1975 maakten alle leden van Yes een soloplaat. Die van Anderson hebben we al gehoord; nu is Howe aan de beurt. De grote kritiek op dit album destijds was dat Howe zingt. Ik vond dat nooit zo erg, maar nu, nu ik de plaat bijna vijfentwintig jaar niet heb gehoord, snap ik het wel. Tenenkrommend is het nog net niet, maar lekker? Nee. Op de tweede plaatkant valt het allemaal wel mee, overigens. Het gitaarwerk daarentegen is schitterend. Gastbijdragen zijn er van Yes-vriendjes Bill Bruford, Alan White en Patrick Moraz. De hoogtepunten zijn de instrumentaaltjes. Het titelnummer met strijkorkestje en het solostukje Ram. Ik kocht mijn Canadese versie uit 1975 op 13 juni 1985 en hij ziet er nog als nieuw uit.

bazbo 0222: Steve Howe - The Steve Howe Album



Meneer Howe, dit gaat de goede kant op! U zingt hier maar één klein stukje van een paar regels en dat doet u niet eens onverdienstelijk. Fijn dat u de zang in het andere vocale nummer overlaat aan Claire Hamill. Niet de minste. Net als Ronny Leahy, Clive Bunker, Bill Bruford en Patrick Moraz, die elders op de plaat een gastrolletje vervullen. De rest van uw album uit 1979 vind ik ook prachtig. Ik kocht de plaat op 23 mei 1984 en ik herinner me dat hij duur was, bijna dertig gulden. Prijzig voor een enkele elpee. Maar het was het dubbel en dwars waard! Cactus Boogie, Diary Of A Man Who Vanished, Meadow Rag en The Continental zijn korte stukken die meteen blijven hangen. Double Rondo is een bijna klassiek werk voor vijftig koppen tellend orkest en elektrische gitaar. Maar voor mij is het hoogtepunt het akoestische Surface Tension. Toen ik u ergens rond 2006 of zo zag spelen in De Bosuil in Weert, schreeuwde ik vanuit het publiek om dit stuk. 'That's a hard one,' zei u. Maar u speelde het vervolgens en volgens mij helemaal foutloos. Iets later stelde u een vraag aan het publiek: 'What's the title of my seventh solo album?' Ik riep maar wat: 'The Grand Scheme Of Things!' en had het nog goed ook. (Het was enige soloalbum van u dat ik nog niet had.) Ik mocht op het podium komen en kreeg de toen recent verschenen dvd van uw band, die ik naderhand door u liet signeren. Uw hand schudden mocht ik dan weer niet, maar een high five kon er gelukkig wel af. Een paar jaar later trof ik u 's morgens vroeg, de dag na een optreden van Asia, in een hotel in Tilburg bij het ontbijtbuffet: 'Hey, it's you!' zei u. 'Yeah, you recognize me, but this time I recognize you too!' Even later zaten we samen aan de ontbijttafel wat te praten en na een minuut of tien kregen we gezelschap van ene Carl Palmer. Doet u hem de groeten als u hem weer eens ziet?





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 07-11-2018 18:50:30 ]

#119 | Johan – Pergola

#120 | Johan – THX JHN

Pergola luisterde ik veel toen ik net mijn vrouw ontmoet had dus hangt er altijd een speciaal sfeertje om die plaat voor mij. Ik heb ze dit jaar voor het eerst live gezien op BKS. Leuk optreden, prima band.

Voor mij was een optreden van Johan in 2006 mijn eerste concert, leuke band inderdaad.

bazbo 0223: Janis Ian - Night Rains



Hoor, een alleraardigste elpee uit 1979, van De Vrouw. Mevrouw Ian maakte mooie liedjes die goed in elkaar zitten. Op deze plaat een paar kleine gastrollen voor Mike Manieri, Harold Faltermeyer en Chick Corea. Paar hitjes erop ook. Zoete plaat, voelt goed zo voor het weekend.





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 09-11-2018 10:43:02 ]

bazbo 0224: I Spy - The Crystal Fire



Hé, een Nederlandse progband. Geen idee meer hoe ik hieraan kwam, hoe ik van ze hoorde en deze plaat kocht op 17 februari 1990. Klopt die datum wel? Misschien had ik ooit eens een recensie of zo gelezen in een Music Maker, een tijdschrift waarop ik een tijdje geabonneerd was, halverwege-eind jaren tachtig. Nooit meer iets van deze band gehoord, overigens. Plaat is wel gaaf, niet al te zware prog, toegankelijk, beetje een mix van It Bites en Simple Minds. Of weet ik ook veel. Niet verkeerd, in ieder geval. Volgens Discogs is er ooit maar één vinyl en één cd uitgegeven. Die vinylversie heb ik dus. Grappig: de elpee komt uit 1988, maar het singletje Last Dance verscheen al in 1986! Leuk om weer eens te horen.

#121 | Jon Spencer Blues Explosion – Plastic Fang

bazbo 0225: Julio Iglesias - The 24 Greatest Songs



Deze is van De Vrouw. Ik zet geen Youtubefilmpjes hieronder.

bazbo 0226: Joe Jackson - I'm The Man



'Lyrics etc. inside'. Mooi niet. Ik heb dan ook een goedkopie. Kocht hem op 19 mei 1990, zie ik nu. Toen waren we ook al volop bezig met cd's kopen, dus ik vermoed dat ik deze ergens in de uitverkoopbakken heb gevonden. Heerlijk energieke plaat van Jackson uit 1979. Ook lang niet gehoord.

bazbo 0227: Joe Jackson - Night And Day



Dit is Jackson van een geheel andere orde. Op deze plaat uit 1982 is geen gitaar te horen. Dat maakt het geenszins tot een minder energiek album; wel klinkt hij heel anders dan bijvoorbeeld I'm A Man. Organischer, ruimtelijker, meer dynamiek of zo. Kan het ook schelen. Veel grote bekende stukken staan erop. Mooi werk. De Vrouw kocht deze plaat ooit en het blijkt een allereerste Britse versie te zijn. Het lied A Slow Song was onze eerste gezamenlijke zwijmelaar.

bazbo 0228: Joe Jackson - Body And Soul



Op deze plaat uit 1984 gaat Jackson weer een stapje verder. De gitaar is terug, zij het spaarzaam, en de nadruk ligt dit album op de blazers. Lekkere tetterdetetplaat! Ook weer een paar leuke hitjes. Ja, deze hebben we hier dubbel in huis. De Vrouw kocht destijds de Europese versie; ik nam een exemplaar mee uit de verzameling van iemand die alles weggooide. Mijn versie is er eentje uit Joegoslavië; op de hoes staat: 'Produkcija gramofonski pionca Radio-televisije Beograd, Beograd, Makedonska 21'. Het zal.

#122 | KaitO- Band Red

"While they're considerably cuter-sounding than the like-minded Clinic and Ikara Colt, the band can pack quite a punch, particularly on the opening trio of songs"

bazbo 0229: Joe Jackson - Live 1980-86



In het voorjaar van 1988 heb ik nog niet zo heel veel werk van Jackson gehoord, tot ik op tv een documentaire of reportage zie over zijn tour van dat moment. Rond die tijd komt dit dubbellivealbum uit. Ieder van de vier plaatkanten is gewijd aan een andere tour en dus klinkt iedere plaatkant heel anders. Kant 1 verslaat de Beat Crazy-tour en het geluid is rauw en punky. De volgende twee plaatkanten zijn akoestischer, ruimtelijker en organischer omdat de gitaar ontbreekt en de vierde plaatkant is sober, maar intiem en sfeervol. Ik kocht de plaat op 19 april 1988.