Zolang hij eet en boos wordt als het eten bij hem weggehaald wordt, zou ik aan tafel zitten, TolstoiFan. Mijn oudste is ook een langzame eter (heeft ze van mij), die eet in etappes. Dat maakt me niet zoveel uit, ik weet van mezelf dat het echt niet werkt als iemand je probeert te dwingen sneller te eten. Wat wel bij ons een beetje de regel is: zodra eten wordt weggeschoven, of er wordt mee gespeeld, dan ben je kennelijk klaar.
Lemijn, ik heb soms ook dat IJsje bij het aan tafel gaan, geen zin heeft om te eten. Dan wordt hij boos, duwt het eten weg. Ik heb zelf het idee dat het te maken heeft met de overgang. Er 'moet' gegeten worden, maar hij was nog niet zover. Vaak wil hij dan het liefst even bij mij zitten. Dus dan neem ik hem op schoot, terwijl ik zelf gewoon ga eten. Meestal wil hij dan na een minuut (of twee) toch ook eten en dan zet ik hem weer terug in z'n stoel. Ik zou persoonlijk niet met een pink eten in z'n mond doen. Ik vind het zelf belangrijk dat kinderen zelf de regie hebben over of en zo ja, wat er in hun mond komt. (Behalve natuurlijk als er dingen in hun mond belanden die daar niet horen
). Dus pap voeren wel, als hij duidelijk aangeeft dat hij dat wil. Maar anders niet.
IJsje wil overigens graag per se zelf de lepel hanteren. Dat is ook altijd een leuk lesje 'loslaten'.
.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"