Afgelopen weekend
Bohemian Raphsody in Londen gezien. Verhalen achter de muziek vind ik over het algemeen erg leuk om naar te kijken. Maar wat een een-dimensionale en ongeïnspireerde flut-film hebben ze hier van gemaakt.
De film volgt het verhaal van Freddie Mercury, van net voor zijn ontmoeting met de band Queen (toen nog Smile) tot aan het Live-8 concert. Freddie was een geweldige showman, maar hij (en de mensen om hem heen) hebben vaak genoeg aangegeven dat hij daarbuiten ondanks z'n flamboyante optreden soms, een redelijk verlegen en onzeker persoon was.
De film koos ervoor om dit maar even te vergeten en Freddie van minuut 1 neer te zetten als de meest zelfverzekerde geweldenaar die het witte doek in jaren heeft gezien. Hij stapt af op de band om hun een aanbod te doen voor een geweldige zanger, hijzelf. Ze horen hem 2 seconden iets zingen, en zijn om, het beste wat ze ooit gehoord hebben.
Freddie heeft daarna direct een heel pad voor de band uitgestippeld. De naam heeft ie al snel bedacht, het logo, allerlei nieuwe ideeën voor songs, en de rest van de band en de managers hoeven alleen maar in verbazing ja en amen te zeggen over al zijn geweldige plannen.
Alles gaat ook direct supergoed voor de groep, de muziek slaat flink aan. Maar Freddie wil meer, die wil een rock-opera maken en de wereld veroveren. Hun huidige platenbaas vind dat idee te riskant, maar Freddie schopt 'm daarom direct aan de kant om naar een ander te gaan. De band volgt braafjes.
Alles wat Freddie maar doet en verzint is goud. Maar een film zonder wat drama is natuurlijk geen film, die komt er in de vorm van Paul Prenter, de persoonlijk manager van Freddie . Hij ontwaakt de homoseksuele gevoelens in hem (waardoor de sprookjes-relatie met Mary uitgaat) krijgt 'm aan de drugs, sleept 'm mee naar allerlei sex-feestjes en overtuigd hem uiteindelijk om uit Queen te stappen en een solo carrière te beginnen. En de arme Freddie kan er allemaal niets aan doen.
Dan ineens komt Freddie erachter dat Paul een dikke lul is en dumpt hem. Waarna hij Freddie weer zwart probeert te maken in de media (Kijk toch, wat een gemene meneer!)
Freddie gaat terug naar Queen. Die net een aanbod heeft gekregen om Live8 (Wat gepresenteerd wordt als het grootste en beste muziek-evenement dat ooit plaats zal vinden) te gaan spelen. Tijdens de oefensessie verteld Freddie de band dat hij Aids heeft om het concert wat emotioneel beladen te maken.
Dan het concert. Het benefiet gedeelte loopt de hele dag voor geen meter, er is tijdens de concerten van de andere bands nog geen stuiver opgehaald, Bob Geldof zit met z'n handen in het haar. En dan begint Queen en BAM! de miljoenen lopen binnen.
Thuis op de bank zien we de familie van Freddie zitten, de afkeurende vader van het begin zit nu trots naar de TV te kijken. Moeder laat een traantje omdat Freddie een knipoogje doet, zoals hij haar had beloofd. En we zien de oude platenbaas chagrijnig kijken, omdat hij deze miljoenen band heeft laten lopen (precies zoals Freddie had voorspelt). Einde film.
Het verhaal is zo voorspelbaar en gewoonweg onjuist. Dat het gewoon irritant is. Een biografische film hoeft van mij echt niet alle feiten helemaal correct te hebben, als de kijkervaring daar beter van wordt. Maar in dit geval wordt het er alleen maar suffer van. Een film over een onzekere jongen die zich ontpopt tot geweldige entertainer lijkt me interessanter dan wat er nu ligt. Of over zijn worsteling met z'n gevoelens, of slechts de persoon achter de entertainer. Maar nu is allemaal niets van dat, enkel de Freddie die als een
Mary Sue neer gezet wordt. Zonder diepgang, zonder dat je enige persoonlijke/emotionele band met hem opbouwd.
Was er nog iets wel goed? Jawel, ik vond - met name de band - prima geacteerd, en ook dat ze de juiste acteur voor eenieder hadden geselecteerd. Ook het concert aan het einde, (ze spelen gewoon het hele optreden van ~30 min na), was - hoewel wat lang voor een film - prima gedaan.
al met al: 3/10 (imdb: 8.4
)
[ Bericht 0% gewijzigd door Gehenna op 03-11-2018 01:44:57 ]