F&S Films & Series
Flitsende films en spannende series, bespreek het hier met elkaar!
Eight Grade
Wat was ik denkende? Ik zag posts op een forum dat hij de hype waard was. Okay de hype of de film niet meegekregen maar ik dacht proberen dan maar. Onderwerp is een heel awkward meisje die van middle school naar high school gaat. Daar hadden de alarmbellen al af moeten gaan denk ik maar ik heb toch gekeken. De eerste scene was al moeilijk te kijken omdat het een of ander slecht self hulp filmpje van het rare meisje is en ze 1000 keer like zegt. Het wordt ook niet minder ongemakkelijk je kijkt namelijk de hele film naar een mega onzekere 12/13 jarige die voornamelijk met haar telefoon bezig is en continue bang/onzeker is en dus ook de meest cringy gesprekken voert. Een film die ongemakkelijker wegkijkt heb ik nog niet gezien. In die zin is dat knap gedaan het is denk ik een goede weergave van nu? Het probleem is dat er wat mij betreft niet echt een pay-off inzit voor al deze cringe.
Op imdb heeft hij een 7.8 ik zie een metascore van 9.0 Ik denk dat ik niet verder kom dan een 3/10
Wat was ik denkende? Ik zag posts op een forum dat hij de hype waard was. Okay de hype of de film niet meegekregen maar ik dacht proberen dan maar. Onderwerp is een heel awkward meisje die van middle school naar high school gaat. Daar hadden de alarmbellen al af moeten gaan denk ik maar ik heb toch gekeken. De eerste scene was al moeilijk te kijken omdat het een of ander slecht self hulp filmpje van het rare meisje is en ze 1000 keer like zegt. Het wordt ook niet minder ongemakkelijk je kijkt namelijk de hele film naar een mega onzekere 12/13 jarige die voornamelijk met haar telefoon bezig is en continue bang/onzeker is en dus ook de meest cringy gesprekken voert. Een film die ongemakkelijker wegkijkt heb ik nog niet gezien. In die zin is dat knap gedaan het is denk ik een goede weergave van nu? Het probleem is dat er wat mij betreft niet echt een pay-off inzit voor al deze cringe.
Op imdb heeft hij een 7.8 ik zie een metascore van 9.0 Ik denk dat ik niet verder kom dan een 3/10
Ik probeer ook vaak echt alles te kijken ook al weet ik van te voren dat het niet echt voor mij weggelegd is.quote:Op vrijdag 5 oktober 2018 04:16 schreef Lord-Ronddraai het volgende:
Eight Grade
[ afbeelding ]
Wat was ik denkende? Ik zag posts op een forum dat hij de hype waard was. Okay de hype of de film niet meegekregen maar ik dacht proberen dan maar. Onderwerp is een heel awkward meisje die van middle school naar high school gaat. Daar hadden de alarmbellen al af moeten gaan denk ik maar ik heb toch gekeken. De eerste scene was al moeilijk te kijken omdat het een of ander slecht self hulp filmpje van het rare meisje is en ze 1000 keer like zegt. Het wordt ook niet minder ongemakkelijk je kijkt namelijk de hele film naar een mega onzekere 12/13 jarige die voornamelijk met haar telefoon bezig is en continue bang/onzeker is en dus ook de meest cringy gesprekken voert. Een film die ongemakkelijker wegkijkt heb ik nog niet gezien. In die zin is dat knap gedaan het is denk ik een goede weergave van nu? Het probleem is dat er wat mij betreft niet echt een pay-off inzit voor al deze cringe.
Op imdb heeft hij een 7.8 ik zie een metascore van 9.0 Ik denk dat ik niet verder kom dan een 3/10
Waarschijnlijk had je een paar jaar jonger moeten zijn om dit te kunnen waarderen. Ik kijk ook wel eens van die tiener films maar dat is idd vaak niet om aan te zien. Idd het taalgebruik wat op dat moment populair is zoals 'like' of 'toxic' kan mij ook storen maar zo gaat dat nou eenmaal.
Een wat oudere film waar een tiener de hoofdrol in speelt die ik wel echt goed vond.
Christiane F
Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo (1981) - IMDb
zijn er op film1 nog aan te raden films? ik zit erover te denken om een abonnement te nemen op deze dienst. ik houd van avonturenfilms, animatie, actie en scyfy
Films over high school kan ik meestal wel waarderen. Dat zijn ook bijna altijd comedy's heb ik het idee. Deze film is trouwens duidelijk niet voor mensen jonger dan ik bedoeld, ik denk eerder voor yuppen met kinderen op de basisschool. Qua taalgebruik weet ik zeker dat het script er zo op geschreven is in het eerste filmpje is ze misschien het meest onzeker en dat uit zich dus in elk woord een like. Nou is dat natuurlijk niet uniek voor kleine meisjes, heel veel Amerikanen hebben daar last van. Maargoed ik denk dat ik de film wel minder slecht vind dan het cijfer dat ik hem geef het punt is dat het gewoon niet voor mij is.quote:Op vrijdag 5 oktober 2018 16:15 schreef Wiebeldak het volgende:
[..]
Ik probeer ook vaak echt alles te kijken ook al weet ik van te voren dat het niet echt voor mij weggelegd is.
Waarschijnlijk had je een paar jaar jonger moeten zijn om dit te kunnen waarderen. Ik kijk ook wel eens van die tiener films maar dat is idd vaak niet om aan te zien. Idd het taalgebruik wat op dat moment populair is zoals 'like' of 'toxic' kan mij ook storen maar zo gaat dat nou eenmaal.
Een wat oudere film waar een tiener de hoofdrol in speelt die ik wel echt goed vond.
Christiane F
Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo (1981) - IMDb
Die film die jij aanraad moet ik al een tijdje kijken.
kan je beter Netflix nemen.quote:
zijn er op film1 nog aan te raden films? ik zit erover te denken om een abonnement te nemen op deze dienst. ik houd van avonturenfilms, animatie, actie en scyfy
Alex Pastoor:
"Een uitslag is altijd terecht, of het nou verdiend is of onverdiend"
Martin Verkerk:
''Ik bepaal of ik win of verlies. Als ik goed speel dan win ik, als ik slecht speel dan is de kans dat ik verlies aanwezig.''
"Een uitslag is altijd terecht, of het nou verdiend is of onverdiend"
Martin Verkerk:
''Ik bepaal of ik win of verlies. Als ik goed speel dan win ik, als ik slecht speel dan is de kans dat ik verlies aanwezig.''
Ik kijk meestal geen trailers vooraf maar voor deze wel even gedaan, leek me toen al bagger dus niet gekeken. Door jou ga ik die moeite ook niet meer nemen.quote:
Eight Grade
[ afbeelding ]
Wat was ik denkende? Ik zag posts op een forum dat hij de hype waard was. Okay de hype of de film niet meegekregen maar ik dacht proberen dan maar. Onderwerp is een heel awkward meisje die van middle school naar high school gaat. Daar hadden de alarmbellen al af moeten gaan denk ik maar ik heb toch gekeken. De eerste scene was al moeilijk te kijken omdat het een of ander slecht self hulp filmpje van het rare meisje is en ze 1000 keer like zegt. Het wordt ook niet minder ongemakkelijk je kijkt namelijk de hele film naar een mega onzekere 12/13 jarige die voornamelijk met haar telefoon bezig is en continue bang/onzeker is en dus ook de meest cringy gesprekken voert. Een film die ongemakkelijker wegkijkt heb ik nog niet gezien. In die zin is dat knap gedaan het is denk ik een goede weergave van nu? Het probleem is dat er wat mij betreft niet echt een pay-off inzit voor al deze cringe.
Op imdb heeft hij een 7.8 ik zie een metascore van 9.0 Ik denk dat ik niet verder kom dan een 3/10
Even a broken clock is right twice a day.
En Film1 nog minder. Mijn moeder heeft het, maar het is echt dikke schijt. Die shit heeft amper nog bestaansrecht, behalve voor (oudere) mensen zonder Smart TV's die alle fatsoenlijke services kunnen regelen. Vroeger had Film1 als eerste releases voor ze op tv kwamen etc, maar nu lopen ze zo ver achter op de rest..quote:
[..]
heb ik al, maar netflix heeft ook niet alles
Alex Pastoor:
"Een uitslag is altijd terecht, of het nou verdiend is of onverdiend"
Martin Verkerk:
''Ik bepaal of ik win of verlies. Als ik goed speel dan win ik, als ik slecht speel dan is de kans dat ik verlies aanwezig.''
"Een uitslag is altijd terecht, of het nou verdiend is of onverdiend"
Martin Verkerk:
''Ik bepaal of ik win of verlies. Als ik goed speel dan win ik, als ik slecht speel dan is de kans dat ik verlies aanwezig.''
quote:
Eight Grade
[ afbeelding ]
Op imdb heeft hij een 7.8 ik zie een metascore van 9.0 Ik denk dat ik niet verder kom dan een 3/10
Ik vond de film wel leukquote:Op vrijdag 5 oktober 2018 18:30 schreef danos het volgende:
[..]
Ik kijk meestal geen trailers vooraf maar voor deze wel even gedaan, leek me toen al bagger dus niet gekeken. Door jou ga ik die moeite ook niet meer nemen.
Ja soms zijn er cringy momenten, maar dat is ook de bedoeling.
quote:
[..]
Ik probeer ook vaak echt alles te kijken ook al weet ik van te voren dat het niet echt voor mij weggelegd is.
Waarschijnlijk had je een paar jaar jonger moeten zijn om dit te kunnen waarderen. Ik kijk ook wel eens van die tiener films maar dat is idd vaak niet om aan te zien. Idd het taalgebruik wat op dat moment populair is zoals 'like' of 'toxic' kan mij ook storen maar zo gaat dat nou eenmaal.
Een wat oudere film waar een tiener de hoofdrol in speelt die ik wel echt goed vond.
Christiane F
Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo (1981) - IMDb
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Beetje girlyquote:
Eight Grade
[ afbeelding ]
Wat was ik denkende? Ik zag posts op een forum dat hij de hype waard was. Okay de hype of de film niet meegekregen maar ik dacht proberen dan maar. Onderwerp is een heel awkward meisje die van middle school naar high school gaat. Daar hadden de alarmbellen al af moeten gaan denk ik maar ik heb toch gekeken. De eerste scene was al moeilijk te kijken omdat het een of ander slecht self hulp filmpje van het rare meisje is en ze 1000 keer like zegt. Het wordt ook niet minder ongemakkelijk je kijkt namelijk de hele film naar een mega onzekere 12/13 jarige die voornamelijk met haar telefoon bezig is en continue bang/onzeker is en dus ook de meest cringy gesprekken voert. Een film die ongemakkelijker wegkijkt heb ik nog niet gezien. In die zin is dat knap gedaan het is denk ik een goede weergave van nu? Het probleem is dat er wat mij betreft niet echt een pay-off inzit voor al deze cringe.
Op imdb heeft hij een 7.8 ik zie een metascore van 9.0 Ik denk dat ik niet verder kom dan een 3/10
Ik ben Marco, ik hou van alles wat met internet te maken heeft.
Is het een enge film? Kruipt mijn meissie tegen me aan als we hem samen kijken?quote:
Ranpo jigoku (2005) - IMDb
[ afbeelding ]
Een mixed bag deze Japanse horror-anthologie bestaande uit 4 shorts gebaseerd op de verhalen van schrijver Edogawa Rampo. Alle vier zijn ze bijzonder stijlvol geschoten, maar geen enkele wist me echt te pakken.
Het begint met het korte Mars Canal, een intrigerend begin, maar voorbij voordat ik er erg in had. Het was vooral erg sfeervol en abstract. Helaas werd dat niet helemaal doorgezet in het tweede filmpje genaamd Mirror Hell. Ondanks de mooie shots had het plotje weinig interessants te bieden. Vooral de symboliek met de spiegels werd behoorlijk door de strot gedouwd. Maar goed, die titel heeft die niet voor niets. Catterpillar, het derde deel uit de reeks vond ik het leukst. Lekker pervers en stijlvol. Het einde waarin de motieven van de personages worden blootgelegd vond ik een stuk minder. Die waren zo krankzinnig dat het moeilijk werd om het geheel nog serieus te nemen. De laatste short, Crawling Bugs, begon erg sterk, maar ontspoorde steeds meer richting het einde toe.
Ondanks dat ik wat moeite had met de absurditeit toch nog een voldoende vanwege de sterke stijl die over de gehele linie zichtbaar is.
IMDb: 6.4
Ik: 6.0
Ik ben Marco, ik hou van alles wat met internet te maken heeft.
Deze wou ik nog kijken!quote:
Leave No Trace (2018)
[ afbeelding ]
Verenigde Staten
Drama
109 minuten
geregisseerd door Debra Granik
met Ben Foster, Thomasin McKenzie en Jeff Kober
Will leeft een paradijselijk bestaan in Forest Park, een regenwoud in Portland, met zijn dertienjarige dochter Tom. Door een misstap verandert hun leven voorgoed wanneer de autoriteiten hen uit hun verborgen woonomgeving haalt. Hierdoor moeten vader en dochter op zoek naar een nieuwe plek die ze hun thuis kunnen noemen.
Tegenvaller. Goed verhaal met potentie maar kon beter uitgewerkt worden. Het is een vrij saaie film, weinig 'actie', langdradig, het drama aspect is redelijk uitgewerkt.
IMDB 7.4/10
Ik 6-/10
Ik ben Marco, ik hou van alles wat met internet te maken heeft.
Echt mooi dat je even de moeite hebt gedaan om er zoveel over te schrijvenquote:
Hold the dark
Hold the Dark (2018) - IMDb
[ afbeelding ]
2h 5min | Adventure , Drama , Mystery | 28 September 2018 (USA)
Recensie:
De film begon oke, het eerste uur was oke, met elke minuut die voorbij ging vroeg ik me meer af hoe het nog enigszins logisch af kon gaan lopen. Wat voor leipigheid gaan we nog tegenkomen waardoor het verhaal een soort van logica heeft.
Toen was ik bij minuut 125 en bleek dat er helemaal niet te zijn. Niks sloeg ergens op, was gewoon allemaal verhaallijntjes bij elkaar gestopt wat nergens naar toe gaat.
3 uit de 10 sterren omdat de filmkwaliteit zelf wel goed is, leuk landschap, wel een specifieke opzet.
Hier is mijn KLB topic over deze film
KLB / film hold the dark, vreselijk
Hier is mijn topic erover waar ik mensen vraag waar de film op slaat (mijn vragen staan daar in de spoiler tag) maar blijkbaar heeft gewoon niemand een antwoord erop
F&S / Film: hold the dark
Conclusie: als je mijn recensie niet hebt gelezen dan kan je je de eerste 1,5 uur best vermaken omdat je dan nog hoop hebt dat er nog iets samenkomt van alle dingetjes die je ziet. Na 2 uur weet je dat dat niet zo is en is de hoop daarop weg en weet je dat je 2 uur van je leven hebt verdaan
Ik ben Marco, ik hou van alles wat met internet te maken heeft.
Dat denk ik niet. Er zitten geen jumpscares in of wat dan ook. De horror zit hem in die zin meer in het perverse en lugubere. Ik denk dat ze je eerder zal vragen waar jullie in godsnaam naar zitten te kijken.quote:
[..]
Is het een enge film? Kruipt mijn meissie tegen me aan als we hem samen kijken?
Het is in elk geval absoluut geen conventionele of mainstream horror film.
Hahaha zo goor dat je afterecht echt denkt, waar ben ik nu in beland?quote:
[..]
Dat denk ik niet. Er zitten geen jumpscares in of wat dan ook. De horror zit hem in die zin meer in het perverse en lugubere. Ik denk dat ze je eerder zal vragen waar jullie in godsnaam naar zitten te kijken.
Ik ben Marco, ik hou van alles wat met internet te maken heeft.
When game is going full retard, you can only go with it. If you start going against it, if you start going half retard, you're done for!
Pacific Rim 2
leuk, grote robots, grotere kaiju
Avengers Infinity War I
Bagger echt jammer
Solo A Star Wars Story
Van alle starwars prequels an post-materiaal was deze wel leuk. han-Solo en Chewbacca zijn overtuigend. Ook de concept art is erg Star Wars waardig.
Maleficent
Schattig
Sandman (2015)
In de 80er jaren was dit vast een leuke hit.
The Girl with All the Gifts
Geinige spin op het ontstaan van zombies.
Ocean's 8
Alle films met sandra bullock vind ik wel te pruimen, weet niet waarom.
Ant-man & The Wasp:
Goede sequel. Erg gelachen. Michelle Pfeifer is mooier geworden.
Tv-series:
Wynonna Earp, seizoen 1
Na 5 afleveringen trek ik het niet meer. Waardeloos desinteresserend. Zit bijna geen spanning in.
A Discovery of Witches 2018:
Twilight achtig. Heks valt op vampier. Heel veel suggestieve romantische nonsense. Tot nu toe nog wel kijkbaar (tot aflevering 4).
Fear The Walking Dead, seizoen 4
Dit is de beste walking dead seizoen die ik heb gezien (tot aflevering 16, einde)
[ Bericht 2% gewijzigd door Aluah-Snackbar op 06-10-2018 16:23:55 ]
leuk, grote robots, grotere kaiju
Avengers Infinity War I
Bagger echt jammer
Solo A Star Wars Story
Van alle starwars prequels an post-materiaal was deze wel leuk. han-Solo en Chewbacca zijn overtuigend. Ook de concept art is erg Star Wars waardig.
Maleficent
Schattig
Sandman (2015)
In de 80er jaren was dit vast een leuke hit.
The Girl with All the Gifts
Geinige spin op het ontstaan van zombies.
Ocean's 8
Alle films met sandra bullock vind ik wel te pruimen, weet niet waarom.
Ant-man & The Wasp:
Goede sequel. Erg gelachen. Michelle Pfeifer is mooier geworden.
Tv-series:
Wynonna Earp, seizoen 1
Na 5 afleveringen trek ik het niet meer. Waardeloos desinteresserend. Zit bijna geen spanning in.
A Discovery of Witches 2018:
Twilight achtig. Heks valt op vampier. Heel veel suggestieve romantische nonsense. Tot nu toe nog wel kijkbaar (tot aflevering 4).
Fear The Walking Dead, seizoen 4
Dit is de beste walking dead seizoen die ik heb gezien (tot aflevering 16, einde)
[ Bericht 2% gewijzigd door Aluah-Snackbar op 06-10-2018 16:23:55 ]
Sorry to Bother You (2018) - IMDb
Geweldig!
Normaal gesproken houd ik totaal niet van comedies. Als ik er 5 in mijn top 100 heb is het veel. Zelden kom ik comedies tegen waarbij de humor niet geforceerd aanvoelt, maar dit is er zo een. In plaats van humor bestemd voor de grootste gemene deler gaat beginnend regisseur Boots Riley hier voor een eigenzinnige combinatie tussen onderkoelde humor en een bruisende absurdistische stijl. Een bijzonder ambitieuze en bij vlagen hilarische film is het gevolg.
Riley geeft zijn eigen draai aan het hedendaagse Oakland, Californië en creëert op die manier een alternatieve realiteit die nooit al te ver van onze werkelijkheid vandaan staat. De film gaat over een man genaamd Cassius Green die zich omhoog probeert te werken als telemarketeer. Wanneer al zijn collega's een staking organiseren om een hoger salaris af te dwingen moet Cassius kiezen tussen zijn promotie of zijn collega's en vrienden. In essentie is de film een werkvloer-comedy. Je zou het als de urban fantasy versie van Office Space (1999) kunnen zien, maar daar zou je de film te kort mee doen wat mij betreft. De film gaat namelijk veel verder dan dat met een stijl waar je "U" tegen zegt. De prachtige cinematografie en belichting gaan gepaard met gave muziek die altijd op het perfecte moment wordt ingezet. De creativiteit en het oog voor detail in deze film is werkelijk fantastisch; van de kunst aan de muren tot aan Tessa Thompson's uit de kluiten gewassen oorbellen, overal is over nagedacht.
De film staat daarnaast bol van maatschappijkritiek, maar het gaat nooit ten koste van de kwaliteit. Sterker nog, het voegt juist dat scherpe randje toe. De spot wordt gedreven met het kapitalisme, de elite, rassenverschillen, hebzucht en activisme. Allemaal zaken die we al vaker belicht hebben zien worden, maar nooit op zo'n wonderlijke manier.
De cast is super. Lakeith Stanfield draagt de film met gemak. Tessa Thompson kan in mijn ogen niks verkeerd doen en Armie Hammer is perfect gecast als maniakale CEO. De personages in de film worden amper uitgediept, maar ze hebben in ieder geval allemaal hun eigen stijl en identiteit. De relaties hadden wat mij betreft nog iets beter uitgewerkt kunnen worden. Zo wordt er meerdere malen gehint naar een mogelijke driehoeksrelatie, maar daar komt de film nooit meer op terug.
Riley neemt met deze debuutfilm ongetwijfeld teveel hooi op zijn vork want tegen het einde ontspoort het geheel enigszins. Iets wat we trouwens wel vaker zien bij beginnende regisseurs die al hun ideeën in hun eerste film stoppen in plaats van te doseren. Alles wordt hier echter met zo'n flair en energie gebracht dat ik de gehele speelduur met een lach op mijn gezicht heb zitten kijken. Lang niet iedereen zal de surrealistische insteek van deze film kunnen waarderen, maar als je op zoek bent naar een originele comedy waar de creativiteit vanaf druipt, dan ben je bij Sorry to Bother You aan het juiste adres.
IMDb: 7.4/10
Ik: 9/10
The Thing (1982) - IMDb
Fijn weerzien met deze horrorklassieker.
Ik heb altijd wel een klein zwak gehad voor films waarbij er één iemand is die iets achter houdt terwijl de rest van de groep niet weet wie van hen het is. In deze film wordt dat concept op een geweldige manier uitgewerkt. Wat vooral erg fijn is is dat het onderzoeksteam al vroeg de ernst van de situatie door heeft waardoor ze elkaar steeds minder beginnen te vertrouwen. De personages zijn ook niet naïef, maar het buitenaards wezen is ze simpelweg steeds te slim af. Wel wordt al snel duidelijk dat de bemanning één voor één zal worden afgeslacht totdat Kurt Russell over is. Gelukkig is de manier waarop dat gebeurd erg spannend met de nodige memorabele momenten. Enkel richting het einde worden er een aantal merkwaardige beslissingen genomen door een aantal personages. Sowieso was geen enkel personage echt likeable, waardoor het helaas geen emotionele impact heeft wanneer iemand wordt verorberd door het monster. Zo had ik het meeste medelijden met de wolf. Maar goed, het is ook onmogelijk om zoveel personages grondig uit te werken. Dat zou het tempo waarschijnlijk ook niet ten goede zijn gekomen en laat dat nou net zijn wat deze film zo goed maakt. Vanaf het begin zit je er meteen in en je wordt niet meer losgelaten.
De praktische effecten kunnen natuurlijk niet onbesproken blijven. Wat zien de monsters er fantastisch uit zeg. Meer dan 30 jaar na dato nog altijd even smerig en indrukwekkend als toentertijd. Het design is niet zo gestileerd als bijvoorbeeld de monsters uit Alien(s), maar het feit dat je totaal geen hoogte van deze gedrochten krijgt is juist hun kracht. Jammer dat je dit soort vakmanschap nog maar zelden ziet vandaag de dag. Op cinematografisch gebied valt er ook weinig te klagen. Er zijn genoeg mooie shots te zien en de claustrofobische sfeer is duidelijk voelbaar. Wel had ik iets meer verwacht van de score van Morricone. De main theme is sterk, maar muziek eromheen wist niet echt indruk te maken.
Daarmee kom ik uit op een halfje hoger ten opzichte van de eerste keer dat ik de film zag.
IMDb: 8.1/10
Ik: 8/10
Geweldig!
Normaal gesproken houd ik totaal niet van comedies. Als ik er 5 in mijn top 100 heb is het veel. Zelden kom ik comedies tegen waarbij de humor niet geforceerd aanvoelt, maar dit is er zo een. In plaats van humor bestemd voor de grootste gemene deler gaat beginnend regisseur Boots Riley hier voor een eigenzinnige combinatie tussen onderkoelde humor en een bruisende absurdistische stijl. Een bijzonder ambitieuze en bij vlagen hilarische film is het gevolg.
Riley geeft zijn eigen draai aan het hedendaagse Oakland, Californië en creëert op die manier een alternatieve realiteit die nooit al te ver van onze werkelijkheid vandaan staat. De film gaat over een man genaamd Cassius Green die zich omhoog probeert te werken als telemarketeer. Wanneer al zijn collega's een staking organiseren om een hoger salaris af te dwingen moet Cassius kiezen tussen zijn promotie of zijn collega's en vrienden. In essentie is de film een werkvloer-comedy. Je zou het als de urban fantasy versie van Office Space (1999) kunnen zien, maar daar zou je de film te kort mee doen wat mij betreft. De film gaat namelijk veel verder dan dat met een stijl waar je "U" tegen zegt. De prachtige cinematografie en belichting gaan gepaard met gave muziek die altijd op het perfecte moment wordt ingezet. De creativiteit en het oog voor detail in deze film is werkelijk fantastisch; van de kunst aan de muren tot aan Tessa Thompson's uit de kluiten gewassen oorbellen, overal is over nagedacht.
De film staat daarnaast bol van maatschappijkritiek, maar het gaat nooit ten koste van de kwaliteit. Sterker nog, het voegt juist dat scherpe randje toe. De spot wordt gedreven met het kapitalisme, de elite, rassenverschillen, hebzucht en activisme. Allemaal zaken die we al vaker belicht hebben zien worden, maar nooit op zo'n wonderlijke manier.
De cast is super. Lakeith Stanfield draagt de film met gemak. Tessa Thompson kan in mijn ogen niks verkeerd doen en Armie Hammer is perfect gecast als maniakale CEO. De personages in de film worden amper uitgediept, maar ze hebben in ieder geval allemaal hun eigen stijl en identiteit. De relaties hadden wat mij betreft nog iets beter uitgewerkt kunnen worden. Zo wordt er meerdere malen gehint naar een mogelijke driehoeksrelatie, maar daar komt de film nooit meer op terug.
Riley neemt met deze debuutfilm ongetwijfeld teveel hooi op zijn vork want tegen het einde ontspoort het geheel enigszins. Iets wat we trouwens wel vaker zien bij beginnende regisseurs die al hun ideeën in hun eerste film stoppen in plaats van te doseren. Alles wordt hier echter met zo'n flair en energie gebracht dat ik de gehele speelduur met een lach op mijn gezicht heb zitten kijken. Lang niet iedereen zal de surrealistische insteek van deze film kunnen waarderen, maar als je op zoek bent naar een originele comedy waar de creativiteit vanaf druipt, dan ben je bij Sorry to Bother You aan het juiste adres.
IMDb: 7.4/10
Ik: 9/10
The Thing (1982) - IMDb
Fijn weerzien met deze horrorklassieker.
Ik heb altijd wel een klein zwak gehad voor films waarbij er één iemand is die iets achter houdt terwijl de rest van de groep niet weet wie van hen het is. In deze film wordt dat concept op een geweldige manier uitgewerkt. Wat vooral erg fijn is is dat het onderzoeksteam al vroeg de ernst van de situatie door heeft waardoor ze elkaar steeds minder beginnen te vertrouwen. De personages zijn ook niet naïef, maar het buitenaards wezen is ze simpelweg steeds te slim af. Wel wordt al snel duidelijk dat de bemanning één voor één zal worden afgeslacht totdat Kurt Russell over is. Gelukkig is de manier waarop dat gebeurd erg spannend met de nodige memorabele momenten. Enkel richting het einde worden er een aantal merkwaardige beslissingen genomen door een aantal personages. Sowieso was geen enkel personage echt likeable, waardoor het helaas geen emotionele impact heeft wanneer iemand wordt verorberd door het monster. Zo had ik het meeste medelijden met de wolf. Maar goed, het is ook onmogelijk om zoveel personages grondig uit te werken. Dat zou het tempo waarschijnlijk ook niet ten goede zijn gekomen en laat dat nou net zijn wat deze film zo goed maakt. Vanaf het begin zit je er meteen in en je wordt niet meer losgelaten.
De praktische effecten kunnen natuurlijk niet onbesproken blijven. Wat zien de monsters er fantastisch uit zeg. Meer dan 30 jaar na dato nog altijd even smerig en indrukwekkend als toentertijd. Het design is niet zo gestileerd als bijvoorbeeld de monsters uit Alien(s), maar het feit dat je totaal geen hoogte van deze gedrochten krijgt is juist hun kracht. Jammer dat je dit soort vakmanschap nog maar zelden ziet vandaag de dag. Op cinematografisch gebied valt er ook weinig te klagen. Er zijn genoeg mooie shots te zien en de claustrofobische sfeer is duidelijk voelbaar. Wel had ik iets meer verwacht van de score van Morricone. De main theme is sterk, maar muziek eromheen wist niet echt indruk te maken.
Daarmee kom ik uit op een halfje hoger ten opzichte van de eerste keer dat ik de film zag.
IMDb: 8.1/10
Ik: 8/10
Apostle (2018)
Toffe horror-thriller van The Raid regisseur Gareth Evans die zich afspeelt in een setting waar ik een zwak voor heb. Een religieuze cult in het Victoriaanse tijdperk? Sign me up!
De film slaagt erin om een consistente naargeestige toon aan te slaan en vermijdt goedkope jumpscares. Ik een aantal keren onder de indruk van de huiveringwekkende beelden. Helaas is het soms net iets te flashy en mist het authenticiteit. De kostuums zijn goed, maar de mensen zagen er te knap en verzorgd uit. Ik had het liever wat onguurder gezien. Daarnaast viel het me tegen dat de filmmakers niet het lef hadden om de film zo onvergefelijk te maken als dat de film zich in eerste instantie voordoet.
Desondanks blijft Gareth Evans natuurlijk wel een talentvolle regisseur en de film blijft dan ook overeind, maar er had veel meer ingezeten.
IMDb: 7.1/10
Ik: 7/10
Toffe horror-thriller van The Raid regisseur Gareth Evans die zich afspeelt in een setting waar ik een zwak voor heb. Een religieuze cult in het Victoriaanse tijdperk? Sign me up!
De film slaagt erin om een consistente naargeestige toon aan te slaan en vermijdt goedkope jumpscares. Ik een aantal keren onder de indruk van de huiveringwekkende beelden. Helaas is het soms net iets te flashy en mist het authenticiteit. De kostuums zijn goed, maar de mensen zagen er te knap en verzorgd uit. Ik had het liever wat onguurder gezien. Daarnaast viel het me tegen dat de filmmakers niet het lef hadden om de film zo onvergefelijk te maken als dat de film zich in eerste instantie voordoet.
Desondanks blijft Gareth Evans natuurlijk wel een talentvolle regisseur en de film blijft dan ook overeind, maar er had veel meer ingezeten.
IMDb: 7.1/10
Ik: 7/10
Beoning (2018) - IMDb
Burning is een Koreaanse thriller die nu al enkele dagen bij mij nazindert. De film kent een lang uitgesponnen aanloop die enig geduld van de kijker vereist, maar je merkt al snel dat je bij Chang-dong Lee in capabele handen bent. Hij weet dondersgoed waar hij mee bezig is. Achter elk shot schuilt een idee en elke gebeurtenis, hoe nietszeggend die ook lijkt, heeft een achterliggende betekenis. Twee en een half uur lang wordt er op vakkundige wijze een onderhuidse spanning opgebouwd die ten alle tijden voelbaar is. Vanaf begin af aan besluipt je een gevoel dat er iets niet pluis is.
Het begint allemaal met de introverte plattelandsjongen Jong-Soo die tijdens het rondbrengen van pakketjes toevallig zijn oud buurmeisje Hae-Mi tegen het lijf loopt. Hij herkent haar in eerste instantie niet eens meer, maar besluit toch om met haar af te spreken. Voor Hae-Mi komt dit alles mooi uit, aangezien ze iemand nodig heeft om op haar kat te passen voor wanneer zij op reis gaat naar Afrika om op zoek te gaan naar de zin van het leven. Jong-Soo vindt dit geen probleem en reist vervolgens elke dag af naar haar petieterige appartementje midden in Seoul om haar kat, die zich overigens nooit laat zien, te eten te geven. Een vreemd gevoel nestelt zich echter langzaam in je onderbuik; waarom vraag je iemand die je in geen tijden hebt gezien om op je kat te passen? Waarom kan Jong-Soo de kat nooit vinden terwijl het appartement nog geen 5 vierkante meter beslaat? Vreemd... Maar het duurt niet lang of het wordt nog vreemder.
Wanneer Jong-Soo Hae-Mi komt ophalen van het vliegveld blijkt dat ze iemand heeft meegenomen. Een charmante rijkeluisjongen genaamd Ben die ze op reis heeft leren kennen. Ben en Jong-Soo zijn min of meer elkaars tegenpolen. Ben is sociaal, hoogopgeleid, rijdt een Porsche, heeft een prachtig appartement midden in Seoul en lijkt het helemaal gemaakt te hebben, terwijl Jong-Soo een stille, eenzame binnenvetter is die een moeilijke jeugd heeft gekend. De vrijgevochten Hae-Mi zweeft er een beetje tussenin. Ze heeft de conservatieve boerengemeenschap achter zich gelaten voor het bruisende stadsleven. De drie figuren zijn kenmerkend voor de clash tussen klassen die in Zuid-Korea heerst. De jeugdige onderklasse ziet dat hun positie in de maatschappij steeds hopelozer wordt ten opzichte van de bevoorrechte elite. Een aantal recente onderzoeken hebben zelfs aangetoond dat Koreaanse jongeren gemiddeld gezien tot de ongelukkigste jongeren op de wereld behoren vanwege de vernietigende sociale en economische ongelijkheid. Dit onderliggende thema wordt nooit expliciet benoemd, maar de contextuele clues en de onderlinge relaties spreken boekdelen.
Ze trekken een tijdje met zijn drieën op, waardoor er een nogal pijnlijke driehoeksverhouding ontstaat. Jong-Soo heeft moeite om voor zichzelf op te komen en Ben maakt daar gretig gebruik van. De onderhuidse spanning blijft gestaag door sudderen, maar wanneer Ben Jong-Soo op de hoogte stelt van zijn geheime hobby is het kookpunt bereikt.
Wat volgt is een puzzel van metaforen en thematiek die enkele kijkbeurten vereist om volledig te kunnen doorgronden. Het mooie eraan is dat iedereen zijn eigen oplossing zal uitdokteren. Het is typisch zo’n film die je na afloop met je vrienden gaat bespreken om vervolgens scène voor scène te ontleden. Ondanks het prikkelende mysterie is dit geen typische “mindfuck” vol plotwendingen en verrassingen. Sterker nog, het plot is opmerkelijk rechtlijnig. Misschien niet zo gek wetende dat de film gebaseerd is op een kortverhaal van Murakami waar je in nog geen half uurtje doorheen bent. Chang-dong Lee heeft er een groot gedeelte zelf bij verzonnen en zijn eigen thematiek erin verwerkt. In eerste instantie was ik teleurgesteld geen groots opgezette finale voorgeschoteld te krijgen waaruit zou blijken dat niets was zoals het leek. Voor mijn gevoel was Lee dat de kijker haast verschuldigd na zo lang de spanning te hebben opgebouwd. Na een paar dagen met de film gezeten te hebben ben ik echter steeds enthousiaster geworden over Lee’s keuze. We worden zo vaak doodgegooid met gekke plottwists of zinderende spektakelstukken dat de koelbloedige slotscène waar Lee voor kiest zonder meer verfrissend is en niettemin kenmerkend voor de virtuoze soberheid die Burning uitstraalt.
Zo ook in de fenomenale cinematografie die zonder enige opsmuk op pure en authentieke wijze de realiteit weergeeft. Geen filters, hyperediting of CGI, maar wel meeslepende long-takes en technische hoogstandjes die de natuur in al haar schone rauwheid tot leven brengen. De pracht van die akkers gehuld in nevel is met geen woorden te bevatten! De beelden gaan gepaard met de net zo indrukwekkende score van Mowg vol diepe, aardse klanken waarvan een haast primitief gevoel van dreiging uit gaat. Het hoogtepunt voor mij was de onweerstaanbare scène waarin Hae-Mi bij zonsondergang halfnaakt op de zwoele tonen van Miles Davis begint te dansen. Zelden heb ik beeld en geluid zo mooi samen zien smelten. Deze scène kan wat mij betreft zo de geschiedenisboeken in.
Naast een slow-burn thriller is Burning ook een intrigerende karakterstudie. De drie hoofdpersonages zijn stuk voor stuk boeiend. Ik heb altijd een zwak gehad voor introverte eigenheimers en Jong-Soo past perfect in dat straatje. Ah-in Yoo die in het echte leven een eloquente spreker is ondergaat een ware metamorfose en vertolkt de rol met verve. Zijn blik, zijn houding, zijn manier van spreken, alles klopt eraan. Ook beginnend actrice Jong-seo Jeon is overtuigend als de innemende Hae-Mi die op zoek is naar bezieling. Ik mag hopen dat dit voor haar een springplank is naar een succesvolle carrière als actrice. Steven Yeun had ik de dag van tevoren toevallig nog gezien in de Amerikaanse film Sorry to Bother You. Ik was even bang dat hij als Amerikaanse Koreaan uit de toon zou vallen, maar dat is totaal niet het geval. Integendeel, zijn achtergrond geeft Ben net die mysterieuze uitstraling die het personage toebehoort.
Zoals al eerder gezegd staat de film bol van de metaforen. Een van de interessantste vind ik die van
Burning is een Koreaanse thriller die nu al enkele dagen bij mij nazindert. De film kent een lang uitgesponnen aanloop die enig geduld van de kijker vereist, maar je merkt al snel dat je bij Chang-dong Lee in capabele handen bent. Hij weet dondersgoed waar hij mee bezig is. Achter elk shot schuilt een idee en elke gebeurtenis, hoe nietszeggend die ook lijkt, heeft een achterliggende betekenis. Twee en een half uur lang wordt er op vakkundige wijze een onderhuidse spanning opgebouwd die ten alle tijden voelbaar is. Vanaf begin af aan besluipt je een gevoel dat er iets niet pluis is.
Het begint allemaal met de introverte plattelandsjongen Jong-Soo die tijdens het rondbrengen van pakketjes toevallig zijn oud buurmeisje Hae-Mi tegen het lijf loopt. Hij herkent haar in eerste instantie niet eens meer, maar besluit toch om met haar af te spreken. Voor Hae-Mi komt dit alles mooi uit, aangezien ze iemand nodig heeft om op haar kat te passen voor wanneer zij op reis gaat naar Afrika om op zoek te gaan naar de zin van het leven. Jong-Soo vindt dit geen probleem en reist vervolgens elke dag af naar haar petieterige appartementje midden in Seoul om haar kat, die zich overigens nooit laat zien, te eten te geven. Een vreemd gevoel nestelt zich echter langzaam in je onderbuik; waarom vraag je iemand die je in geen tijden hebt gezien om op je kat te passen? Waarom kan Jong-Soo de kat nooit vinden terwijl het appartement nog geen 5 vierkante meter beslaat? Vreemd... Maar het duurt niet lang of het wordt nog vreemder.
Wanneer Jong-Soo Hae-Mi komt ophalen van het vliegveld blijkt dat ze iemand heeft meegenomen. Een charmante rijkeluisjongen genaamd Ben die ze op reis heeft leren kennen. Ben en Jong-Soo zijn min of meer elkaars tegenpolen. Ben is sociaal, hoogopgeleid, rijdt een Porsche, heeft een prachtig appartement midden in Seoul en lijkt het helemaal gemaakt te hebben, terwijl Jong-Soo een stille, eenzame binnenvetter is die een moeilijke jeugd heeft gekend. De vrijgevochten Hae-Mi zweeft er een beetje tussenin. Ze heeft de conservatieve boerengemeenschap achter zich gelaten voor het bruisende stadsleven. De drie figuren zijn kenmerkend voor de clash tussen klassen die in Zuid-Korea heerst. De jeugdige onderklasse ziet dat hun positie in de maatschappij steeds hopelozer wordt ten opzichte van de bevoorrechte elite. Een aantal recente onderzoeken hebben zelfs aangetoond dat Koreaanse jongeren gemiddeld gezien tot de ongelukkigste jongeren op de wereld behoren vanwege de vernietigende sociale en economische ongelijkheid. Dit onderliggende thema wordt nooit expliciet benoemd, maar de contextuele clues en de onderlinge relaties spreken boekdelen.
Ze trekken een tijdje met zijn drieën op, waardoor er een nogal pijnlijke driehoeksverhouding ontstaat. Jong-Soo heeft moeite om voor zichzelf op te komen en Ben maakt daar gretig gebruik van. De onderhuidse spanning blijft gestaag door sudderen, maar wanneer Ben Jong-Soo op de hoogte stelt van zijn geheime hobby is het kookpunt bereikt.
Wat volgt is een puzzel van metaforen en thematiek die enkele kijkbeurten vereist om volledig te kunnen doorgronden. Het mooie eraan is dat iedereen zijn eigen oplossing zal uitdokteren. Het is typisch zo’n film die je na afloop met je vrienden gaat bespreken om vervolgens scène voor scène te ontleden. Ondanks het prikkelende mysterie is dit geen typische “mindfuck” vol plotwendingen en verrassingen. Sterker nog, het plot is opmerkelijk rechtlijnig. Misschien niet zo gek wetende dat de film gebaseerd is op een kortverhaal van Murakami waar je in nog geen half uurtje doorheen bent. Chang-dong Lee heeft er een groot gedeelte zelf bij verzonnen en zijn eigen thematiek erin verwerkt. In eerste instantie was ik teleurgesteld geen groots opgezette finale voorgeschoteld te krijgen waaruit zou blijken dat niets was zoals het leek. Voor mijn gevoel was Lee dat de kijker haast verschuldigd na zo lang de spanning te hebben opgebouwd. Na een paar dagen met de film gezeten te hebben ben ik echter steeds enthousiaster geworden over Lee’s keuze. We worden zo vaak doodgegooid met gekke plottwists of zinderende spektakelstukken dat de koelbloedige slotscène waar Lee voor kiest zonder meer verfrissend is en niettemin kenmerkend voor de virtuoze soberheid die Burning uitstraalt.
Zo ook in de fenomenale cinematografie die zonder enige opsmuk op pure en authentieke wijze de realiteit weergeeft. Geen filters, hyperediting of CGI, maar wel meeslepende long-takes en technische hoogstandjes die de natuur in al haar schone rauwheid tot leven brengen. De pracht van die akkers gehuld in nevel is met geen woorden te bevatten! De beelden gaan gepaard met de net zo indrukwekkende score van Mowg vol diepe, aardse klanken waarvan een haast primitief gevoel van dreiging uit gaat. Het hoogtepunt voor mij was de onweerstaanbare scène waarin Hae-Mi bij zonsondergang halfnaakt op de zwoele tonen van Miles Davis begint te dansen. Zelden heb ik beeld en geluid zo mooi samen zien smelten. Deze scène kan wat mij betreft zo de geschiedenisboeken in.
Naast een slow-burn thriller is Burning ook een intrigerende karakterstudie. De drie hoofdpersonages zijn stuk voor stuk boeiend. Ik heb altijd een zwak gehad voor introverte eigenheimers en Jong-Soo past perfect in dat straatje. Ah-in Yoo die in het echte leven een eloquente spreker is ondergaat een ware metamorfose en vertolkt de rol met verve. Zijn blik, zijn houding, zijn manier van spreken, alles klopt eraan. Ook beginnend actrice Jong-seo Jeon is overtuigend als de innemende Hae-Mi die op zoek is naar bezieling. Ik mag hopen dat dit voor haar een springplank is naar een succesvolle carrière als actrice. Steven Yeun had ik de dag van tevoren toevallig nog gezien in de Amerikaanse film Sorry to Bother You. Ik was even bang dat hij als Amerikaanse Koreaan uit de toon zou vallen, maar dat is totaal niet het geval. Integendeel, zijn achtergrond geeft Ben net die mysterieuze uitstraling die het personage toebehoort.
Zoals al eerder gezegd staat de film bol van de metaforen. Een van de interessantste vind ik die van
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Burning is een film van grote klasse! Gaat dat zien als je jezelf een geduldig filmliefhebber acht.
IMDb: 7.7/10
Ik: 9/10
Bedankt voor de mooie recensie, Cikx! Ik zag de trailer twee weken geleden in het filmhuis en het leek me toen al meteen een goede film. Ik ga 'm zeker nog even kijken!
In some matters there's no reality, only perception. Truth exists, but people have a vested interest in not knowing it.
Ik hoop dat je er net zo van gaat genieten als ik.quote:Op zondag 14 oktober 2018 18:41 schreef Mike het volgende:
Bedankt voor de mooie recensie, Cikx! Ik zag de trailer twee weken geleden in het filmhuis en het leek me toen al meteen een goede film. Ik ga 'm zeker nog even kijken!
Skyscraper (2018) - IMDb
Volledig ongeloofwaardig allemaal natuurlijk, maar ja het is The Rock dat maakte het sowieso waard om te kijken. Beetje Die Hard maar dan anders. Ach wel leuk voor even tussendoor.
Volledig ongeloofwaardig allemaal natuurlijk, maar ja het is The Rock dat maakte het sowieso waard om te kijken. Beetje Die Hard maar dan anders. Ach wel leuk voor even tussendoor.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |