R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mijn verhaal (in het heel kort) begint december 2017: Mijn man, waar ik 20 jaar met samen ben, waarvan 14 jaar getrouwd, komt thuis te zitten met een burnout / depressie. Na een aantal sessies met een psycholoog is hij doorverwezen naar de ADHD Centraal en inderdaad gediagnostiseerd met een ernstige vorm van AD(H)D, vervolgens aan de medicatie begonnen, deed me goed dat hij eindelijk de hulp kreeg die hij zo hard nodig had en die ik hem niet kon geven. Helaas is het in de korte periode zo verschrikkelijk fout gegaan tussen ons, hij trok zich volledig terug, verweet mij dat ik geen begrip voor hem had, ondanks dat ik zo mijn best heb gedaan. Ik heb me op zijn verzoek verdiept in ADHD, ik heb een afspraak gemaakt met mijn huisarts, ik heb zelfs voor ons beiden een afspraak gemaakt met een psycholoog, waar we 3 weken geleden zijn geweest. Maar inderdaad, het echt begrijpen kon / kan ik waarschijnlijk niet. Nu anderhalve week geleden, komt hij mij vertellen dat hij een ander heeft. Hij heeft haar leren kennen via een ADHD forum en uiteraard begrijpt zij alles. Ik ken haar verder niet en ik mag niets van haar weten. Ik voel me zo verraden en in de steek gelaten, ik heb mezelf zo vreselijk vernederd en verlaagd om hem bij me te houden, om het simpele feit dat ik van hem hou, terwijl hij me alleen maar pijn blijft doen. Hij is amber thuis geweest de afgelopen anderhalve week, hij heeft me zomaar afgedankt, alsof de laatste 20 jaar er niet toe doet. Mij makkelijk ingeruild voor iemand die hem naar eigen zeggen wel begrijpt ook al kent hij haar pas 8 weken. Ik weet het even niet meer, ik zit er helemaal doorheen, mede omdat hij nog steeds geen keuze heeft gemaakt, hij zegt zelf niet te weten wat hij wil, maar ondertussen zit hij bij haar en zit ik hier kapot te gaan. Ik heb zoveel meer te vertellen, maar mijn verhaal is te lang. Heeft of zit één van jullie in een soortgelijke situatie hoor ik dat graag, misschien kunnen we bij elkaar ons verdriet kwijt. Veel liefs HeavenLee XXX
Tranen zijn de woorden die over mijn wangen rollen, wat mijn mond niet kan zeggen, als mijn hart stuk gaat verdriet
Wat een heftig verhaal TS, begrijpelijk dat dit heel zwaar valt, en overrompelt. Ik hoop dat je de hulp vindt die je zo verdient. Heel veel sterkte !
Blijf er vooral over praten en schrijf desnoods voor jezelf alles uit op papier. Op papier uit je je meestal makkelijker.
Blijf er vooral over praten en schrijf desnoods voor jezelf alles uit op papier. Op papier uit je je meestal makkelijker.
Aan het typen...
Wat een kutsituatie voor je. Wil jij nog wel met hem verder?
Ik snap ook dat je 20 jaar niet zomaar weg veegt maar vergeet niet dat je hiermee ook een kans hebt op een leuk leven zonder een ADHD-er. Ik neem aan dat dát de afgelopen 20 jaar een enorme wissel getrokken heeft op jou. En voor hem zal het ook moeilijk zijn om jarenlang niet begrepen te zijn. Misschien moet je het niet van hem af laten hangen, jij mag ook beslissen dat je niet verder wil onder deze voorwaarden.
Ik snap ook dat je 20 jaar niet zomaar weg veegt maar vergeet niet dat je hiermee ook een kans hebt op een leuk leven zonder een ADHD-er. Ik neem aan dat dát de afgelopen 20 jaar een enorme wissel getrokken heeft op jou. En voor hem zal het ook moeilijk zijn om jarenlang niet begrepen te zijn. Misschien moet je het niet van hem af laten hangen, jij mag ook beslissen dat je niet verder wil onder deze voorwaarden.
Resistance is futile.
Wat een triest verhaal. Ik heb zelf geen ervaring die hier op lijkt, maar wat mij ooit eens geholpen heeft bij een breakup is dat een vriendin vroeg of ik zelf dan nog wel door wilde in de situatie die er was ontstaan. Door me dit af te vragen heb ik iets meer grip op de situatie gekregen, omdat ik mij iets minder voelde als iemand die dit allemaal maar overkwam.
Dus stel je voor dat je man volgende week op de stoep zou staan. Zou jij kunnen leven met wat er afgelopen tijd gebeurd is?
Het is echt een rotsituatie, hoop dat hij zich gaat beseffen hoeveel pijn hij jou hiermee doet...
Dus stel je voor dat je man volgende week op de stoep zou staan. Zou jij kunnen leven met wat er afgelopen tijd gebeurd is?
Het is echt een rotsituatie, hoop dat hij zich gaat beseffen hoeveel pijn hij jou hiermee doet...
Die medicijnen kunnen een enorme impact op zijn leven hebben. Zijn gedragingen van afgelopen tijd verdienen afkeuring. Toch hoop ik dat je op basis van die paar weken geen conclusies trekt over een periode van 20 jaar. Ook hoop ik dat je man tot inkeer komt en mannelijk genoeg is zijn fouten te erkennen.
Je trekt zelf al de juiste conclusie TS. Hij ZEGT niet te weten wat hij wil maar wat hij DOET is bij die andere vrouw zijn. Met andere woorden, hij weet heel goed wat hij wil, want daar handelt hij ook naar. Immers, hij is bij haar, en niet bij jou.
Ik snap dat 20 jaar een enorm lange tijd is en dat dit wel heel erg kort is, maar hij speelt een vies spelletje. Je gooit niet 20 jaar weg in 8 weken, oftewel, er zat al iets niet goed in jullie relatie, waar dit een symptoom van is. Niet omgekeerd. Hij zal nu waarschijnlijk met zijn lul denken, en hij wil niet de verantwoordelijkheid nemen voor wat hij nu doet, dus is het makkelijkste om jou de schuld te geven van alles, waardoor hij deze keuze heeft gemaakt.
Dat is bullshit. Hij wil dit, hij doet dit, dit is niet iets van vandaag op morgen in zijn hoofd, wat betekent dat hij al die tijd niet met jou heeft gepraat (als jou versie van het verhaal 100% correct is). Met andere woorden, dit is geen situatie die 8 weken geleden uit het niets is ontstaan, dit is een situatie die misschien al wel maanden, zo niet jaren bij hem aan het opbouwen was, maar waar hij niet met je over gepraat heeft.
Ik snap dat jij in 8 weken niet kunt omslaan als een blad aan een boom, maar hij is weg. Zelfs al kiest hij voor jou, dan zal dit altijd tussen jullie in blijven staan, want het EIGENLIJKE probleem is niet uit de weg geholpen, en dat kan ook niet, ALS die reden is dat hij niet meer (genoeg) van je houdt. Dat weet ik niet natuurlijk, maar als dat het is kun je niet op een knopje duwen en hoppa, gevoel is terug. Zo werkt het niet.
Wat ik je zou aanraden om te doen is voor jezelf te kiezen. Ik besef me maar al te goed dat je dat waarschijnlijk niet kunt in 8 weken, na 20 jaar, maar hij doet wat goed is voor hem op dit moment, en blijkbaar hoor jij niet bij wat goed is voor hem. Maar goed, dat kunnen wij hier allemaal wel makkelijk zeggen, maar jij bent nu nog denk ik volop bezig met de zaken op een rijtje te krijgen/te accepteren wat er aan het gebeuren is, dus wellicht is het daarvoor nog wat te vroeg.
Ik wens je heel veel sterkte met deze situatie.
Ik snap dat 20 jaar een enorm lange tijd is en dat dit wel heel erg kort is, maar hij speelt een vies spelletje. Je gooit niet 20 jaar weg in 8 weken, oftewel, er zat al iets niet goed in jullie relatie, waar dit een symptoom van is. Niet omgekeerd. Hij zal nu waarschijnlijk met zijn lul denken, en hij wil niet de verantwoordelijkheid nemen voor wat hij nu doet, dus is het makkelijkste om jou de schuld te geven van alles, waardoor hij deze keuze heeft gemaakt.
Dat is bullshit. Hij wil dit, hij doet dit, dit is niet iets van vandaag op morgen in zijn hoofd, wat betekent dat hij al die tijd niet met jou heeft gepraat (als jou versie van het verhaal 100% correct is). Met andere woorden, dit is geen situatie die 8 weken geleden uit het niets is ontstaan, dit is een situatie die misschien al wel maanden, zo niet jaren bij hem aan het opbouwen was, maar waar hij niet met je over gepraat heeft.
Ik snap dat jij in 8 weken niet kunt omslaan als een blad aan een boom, maar hij is weg. Zelfs al kiest hij voor jou, dan zal dit altijd tussen jullie in blijven staan, want het EIGENLIJKE probleem is niet uit de weg geholpen, en dat kan ook niet, ALS die reden is dat hij niet meer (genoeg) van je houdt. Dat weet ik niet natuurlijk, maar als dat het is kun je niet op een knopje duwen en hoppa, gevoel is terug. Zo werkt het niet.
Wat ik je zou aanraden om te doen is voor jezelf te kiezen. Ik besef me maar al te goed dat je dat waarschijnlijk niet kunt in 8 weken, na 20 jaar, maar hij doet wat goed is voor hem op dit moment, en blijkbaar hoor jij niet bij wat goed is voor hem. Maar goed, dat kunnen wij hier allemaal wel makkelijk zeggen, maar jij bent nu nog denk ik volop bezig met de zaken op een rijtje te krijgen/te accepteren wat er aan het gebeuren is, dus wellicht is het daarvoor nog wat te vroeg.
Ik wens je heel veel sterkte met deze situatie.
Breitling - Instruments for Professionals
Wow, wat een intriest verhaal. Ik kan je niet helpen,maar wens je wel veel sterkte met deze situatie!
Jij schrijft: 'ik heb mezelf zo vreselijk vernederd en verlaagd om hem bij me te houden, om het simpele feit dat ik van hem hou, terwijl hij me alleen maar pijn blijft doen'. Bedoel je daar de afgelopen weken mee, of is dit iets wat in jullie hele relatie heeft gespeeld?quote:Op vrijdag 28 september 2018 08:19 schreef HeavenLee het volgende:
Mijn verhaal (in het heel kort) begint december 2017: Mijn man, waar ik 20 jaar met samen ben, waarvan 14 jaar getrouwd, komt thuis te zitten met een burnout / depressie. Na een aantal sessies met een psycholoog is hij doorverwezen naar de ADHD Centraal en inderdaad gediagnostiseerd met een ernstige vorm van AD(H)D, vervolgens aan de medicatie begonnen, deed me goed dat hij eindelijk de hulp kreeg die hij zo hard nodig had en die ik hem niet kon geven. Helaas is het in de korte periode zo verschrikkelijk fout gegaan tussen ons, hij trok zich volledig terug, verweet mij dat ik geen begrip voor hem had, ondanks dat ik zo mijn best heb gedaan. Ik heb me op zijn verzoek verdiept in ADHD, ik heb een afspraak gemaakt met mijn huisarts, ik heb zelfs voor ons beiden een afspraak gemaakt met een psycholoog, waar we 3 weken geleden zijn geweest. Maar inderdaad, het echt begrijpen kon / kan ik waarschijnlijk niet. Nu anderhalve week geleden, komt hij mij vertellen dat hij een ander heeft. Hij heeft haar leren kennen via een ADHD forum en uiteraard begrijpt zij alles. Ik ken haar verder niet en ik mag niets van haar weten. Ik voel me zo verraden en in de steek gelaten, ik heb mezelf zo vreselijk vernederd en verlaagd om hem bij me te houden, om het simpele feit dat ik van hem hou, terwijl hij me alleen maar pijn blijft doen. Hij is amber thuis geweest de afgelopen anderhalve week, hij heeft me zomaar afgedankt, alsof de laatste 20 jaar er niet toe doet. Mij makkelijk ingeruild voor iemand die hem naar eigen zeggen wel begrijpt ook al kent hij haar pas 8 weken. Ik weet het even niet meer, ik zit er helemaal doorheen, mede omdat hij nog steeds geen keuze heeft gemaakt, hij zegt zelf niet te weten wat hij wil, maar ondertussen zit hij bij haar en zit ik hier kapot te gaan. Ik heb zoveel meer te vertellen, maar mijn verhaal is te lang. Heeft of zit één van jullie in een soortgelijke situatie hoor ik dat graag, misschien kunnen we bij elkaar ons verdriet kwijt. Veel liefs HeavenLee XXX
Even afgezien van het antwoord daarop: heb jij hem nodig. Echt nodig? Of is er een werkelijkheid waarin jij zonder hem ook gelukkig kan zijn?
Damn TS wat een rot situatie.
En dat hij niet kan kiezen tja.. Hij zit toch daar. Fijne vent is het om na 20 jaar zo met jou om te gaan
En tuurlijk ADHD is pittig ik heb die diagnose ook gekregen maar dat is nog geen reden om je als een hufter te gedragen want het is voor een partner ook nogal wat als je partner thuiszit met een burn out en aan de medicijnen gaat voor ADHD. Die pillen zijn ook niet zaligmakend. Ik heb er meerdere gehad en hadden allemaal wel op de een of andere manier ook negatieve bijwerkingen.. Apathisch enzo.
Ik hoop dat je genoeg steun hebt in jouw omgeving want je man gedraagt zich als een egoïstische lul dus denk alsjeblieft niet dat het alleen jouw fout is.
En dat hij niet kan kiezen tja.. Hij zit toch daar. Fijne vent is het om na 20 jaar zo met jou om te gaan
En tuurlijk ADHD is pittig ik heb die diagnose ook gekregen maar dat is nog geen reden om je als een hufter te gedragen want het is voor een partner ook nogal wat als je partner thuiszit met een burn out en aan de medicijnen gaat voor ADHD. Die pillen zijn ook niet zaligmakend. Ik heb er meerdere gehad en hadden allemaal wel op de een of andere manier ook negatieve bijwerkingen.. Apathisch enzo.
Ik hoop dat je genoeg steun hebt in jouw omgeving want je man gedraagt zich als een egoïstische lul dus denk alsjeblieft niet dat het alleen jouw fout is.
I solemnly swear i'm up to no good
Treurig. Stop in elk geval met jezelf nog verlagen en vernederen, hij wil er blijkbaar geen moeite in steken, dan zou ik dat als ik jou was ook zeker niet meer doen.
Misschien is wat rust wel goed voor je, al snap ik dat je dat nu niet kan zien.
Misschien is wat rust wel goed voor je, al snap ik dat je dat nu niet kan zien.
20 jaar samen? Dan denk ik eerder aan een midlife crisis dan aan zijn ADHD als oorzaak.
Dat terug trekken is omdat zij aandacht bij haar ligt en dat 'jij begrijpt me niet' is de aanval die zijn schuldgevoel moet doen sussen.
Je hoeft niet te wachten tot hij zijn keuze uitspreekt he (in gebaar heeft hij dat al gedaan, want hij zit immers bij haar)? Je kan ook besluiten dat je te goed bent voor het wachtbankje en zelf de stekker eruit trekken.
Dat terug trekken is omdat zij aandacht bij haar ligt en dat 'jij begrijpt me niet' is de aanval die zijn schuldgevoel moet doen sussen.
Je hoeft niet te wachten tot hij zijn keuze uitspreekt he (in gebaar heeft hij dat al gedaan, want hij zit immers bij haar)? Je kan ook besluiten dat je te goed bent voor het wachtbankje en zelf de stekker eruit trekken.
I 'm not sure about an inner child, but I do have an inner idiot who surfaces every now and then.
ADHD is niet de oorzaak inderdaad. Maar in die zin waarschijnlijk de aanleiding dat hij nu begrip krijgt, daar waarschijnlijk enorm naar heeft verlangd (want waarschijnlijk ontbrak niet alleen begrip bij TS, maar ook bij zichzelf en dat doet wat met je) en dat nu verwart met verliefdheid.quote:
20 jaar samen? Dan denk ik eerder aan een midlife crisis dan aan zijn ADHD als oorzaak.
Dat terug trekken is omdat zij aandacht bij haar ligt en dat 'jij begrijpt me niet' is de aanval die zijn schuldgevoel moet doen sussen.
Je hoeft niet te wachten tot hij zijn keuze uitspreekt he (in gebaar heeft hij dat al gedaan, want hij zit immers bij haar)? Je kan ook besluiten dat je te goed bent voor het wachtbankje en zelf de stekker eruit trekken.
Begrijpelijk dat je je verraden en ingewisseld voelt, maar waarom zou je je verlaagd en vernederd hebben in de poging om jullie relatie te behouden? Is het zo een schande te vechten voor wat je wilde behouden? Niet leuk dat het niet werkt en niet gewaardeerd wordt, maar waarom zou het vernederend zijn dat jij je best hebt gedaan? Had je je best niet willen doen als je had geweten dat hij onvermurwbaar zou zijn?quote:
Mijn verhaal (in het heel kort) begint december 2017: Mijn man, waar ik 20 jaar met samen ben, waarvan 14 jaar getrouwd, komt thuis te zitten met een burnout / depressie. Na een aantal sessies met een psycholoog is hij doorverwezen naar de ADHD Centraal en inderdaad gediagnostiseerd met een ernstige vorm van AD(H)D, vervolgens aan de medicatie begonnen, deed me goed dat hij eindelijk de hulp kreeg die hij zo hard nodig had en die ik hem niet kon geven. Helaas is het in de korte periode zo verschrikkelijk fout gegaan tussen ons, hij trok zich volledig terug, verweet mij dat ik geen begrip voor hem had, ondanks dat ik zo mijn best heb gedaan. Ik heb me op zijn verzoek verdiept in ADHD, ik heb een afspraak gemaakt met mijn huisarts, ik heb zelfs voor ons beiden een afspraak gemaakt met een psycholoog, waar we 3 weken geleden zijn geweest. Maar inderdaad, het echt begrijpen kon / kan ik waarschijnlijk niet. Nu anderhalve week geleden, komt hij mij vertellen dat hij een ander heeft. Hij heeft haar leren kennen via een ADHD forum en uiteraard begrijpt zij alles. Ik ken haar verder niet en ik mag niets van haar weten. Ik voel me zo verraden en in de steek gelaten, ik heb mezelf zo vreselijk vernederd en verlaagd om hem bij me te houden, om het simpele feit dat ik van hem hou, terwijl hij me alleen maar pijn blijft doen.
Had je zonder twijfelen en zonder schuldgevoel hem gewoon kunnen laten gaan? Had je dan niet jezelf kut gevoeld dat je er niet meer voor had gevochten? Had je je niet af blijven vragen of je het met wat meer inzet alsnog had kunnen fixen?
Heel begrijpelijk dat je je zo voelt, maar je hebt hem al die tijd het niet makkelijk zien hebben. Na zoveel gedoe zit hij nu in de achtbaan van een diagnose, die hem na al die jaren eindelijk duidelijkheid verschaft. De bevestiging krijgen dat hij niet een compleet achterlijke en/of onwillende falerd is, maar dat het gewoon een naam heeft, logisch is en dat er mogelijkheden zijn om er beter mee om te leren gaan.quote:Hij is amber thuis geweest de afgelopen anderhalve week, hij heeft me zomaar afgedankt, alsof de laatste 20 jaar er niet toe doet. Mij makkelijk ingeruild voor iemand die hem naar eigen zeggen wel begrijpt ook al kent hij haar pas 8 weken.
En dan vindt hij ook nog iemand die kennelijk al wat verder in dat proces zit. Kan me voorstellen dat het erg verleidelijk is om in zo een verwarrende periode dit als een soort dubbel thuiskomen te ervaren.
Logisch dat je er doorheen zit. Denk dat Coolguy een goede observatie heeft mbt wat hij doet, maar een kleine kanttekening vind ik toch wel dat hij haar inderdaad pas 8 weken kent. Dan ligt daar wellicht nog een en ander te verkennen cq onderzoeken. Daarnaast kan het ook een ordinaire vlucht zijn. Hij zat de laatste tijd in jullie huis natuurlijk best in een kutperiode en misschien is het voor hem ook een stukje afstand nemen. Misschien wel juist omdat hij ook om jou geeft en hij het gevoel heeft dat hij al die jaren tekort geschoten heeft of gewoonweg niet de energie meer heeft om zo te blijven vechten als hij voorheen heeft gedaan. Misschien is dit de me-time die hij nu nodig heeft om straks weer te kunnen landen?quote:Ik weet het even niet meer, ik zit er helemaal doorheen, mede omdat hij nog steeds geen keuze heeft gemaakt, hij zegt zelf niet te weten wat hij wil, maar ondertussen zit hij bij haar en zit ik hier kapot te gaan. Ik heb zoveel meer te vertellen, maar mijn verhaal is te lang. Heeft of zit één van jullie in een soortgelijke situatie hoor ik dat graag, misschien kunnen we bij elkaar ons verdriet kwijt. Veel liefs HeavenLee XXX
Moet jij daar op gaan zitten wachten, onderwijl alles slikkend? Nee, niet per se. Jij mag ook jouw emoties hebben en daar een uitlaatklep voor zoeken. Maar behoed jezelf voor het oog om oog idee en ga niet uit verdriet en afreageren dingen doen waar je stiekem niet achter staat. Het kan heel verleidelijk zijn om hem net zo te willen kwetsen als omgekeerd hij jou doet, maar dat is vaak korte termijn denken waar je later best wel spijt van zou kunnen krijgen.
Het is tegenwoordig ook best hip om de independent woman uit te willen, maar die independecy is niet zozeer stoer terug roepen dat je hem dan ook niet meer hoeft. Dat zit 'm in dat jij voor jezelf mag beslissen tot hoe ver je wil gaan. Omdat jij jezelf de kans wil gunnen en daar hoeft echt niets vernederends aan te zijn, ook als het op niets uit zou lopen.
Wel zou ik je aan willen raden om heel goed na te denken over je grenzen en je motivatie om bepaalde dingen al dan niet te willen. In je boosheid en verdriet is het makkelijk denken dat je alles voor hem hebt gedaan of had willen doen, maar dat is en blijft hoe dan ook jouw eigen keuze. Dat zou je allemaal niet in de laatste plaats voor jezelf moeten willen en dan ook doen.
Als je dat dicht bij jezelf kan houden, kun je hopelijk ook beter je grenzen bepalen tot hoe ver jij wil gaan om te kijken of het kan werken. Het idee dat jij jezelf de kans gunt in plaats van bij hem weer in de gunst te moeten willen komen. Dat is namelijk een haalbaarder doel dan vooral je best willen doen om hem weer terug te krijgen, wat niet alleen afhang van wat jij al dan niet doet.
Daarnaast zul je ook realistisch moeten zijn in wat een eventuele doorstart zou kunnen betekenen. Naast een diagnose gaat er natuurlijk meer gebeuren en heb jij ook een en ander meegemaakt, waardoor je sowieso niet meer precies terug krijgt wat er eerst was. Als hij zo ongelukkig was, zou streven naar de oude relatie wellicht ook niet moeten. Dat zegt denk ik meer over jullie als mens toen en nu, dan dat jullie liefde niets meer waard zou zijn.
Het hoeft niet ineens weg te zijn, ook al zit hij bij een ander. Ook al merk je er nu geen kut van, het hoeft niet te betekenen dat jij en de voorgaande jaren niet meer bestaan. Je bent hoe dan ook een wezenlijk onderdeel van zijn leven, inclusief bijbehorende invloed. Omgekeerd hij net zo van jou. Laat de huidige situatie in ieder geval niet voor jou uitwissen wat voor goeds er wel is geweest.
Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar probeer te vertrouwen op wat er ook al dan niet van bevestiging van zijn kant nog af zou komen, dat jij voor jezelf rationeel wel weet dat jij je best gedaan hebt. Voor het laten slagen van een relatie zijn twee partijen nodig, dat hangt niet alleen van jou en jouw inzet af. En ook al zet je je beiden in, dat is alsnog geen garantie dat het dan ook alsnog zou slagen. Laat die inzet dan ook het testament van je liefde zijn en niet het eindresultaat. Hang je eigenwaarde op aan die inzet die je uit liefde doet, omdat dat is wie je bent cq wil zijn. Daar is niks vernederends aan, ook als het niet oplevert wat je zo graag wil.
In ieder geval sterkte
Allerliefste Scary_Mary, de moeite die je hebt gestoken in bovenstaande quotes doet me zo enorm goed, hoe jij ALLES weet te benoemen en bovenal objectief te bekijken. Ik weet dat je zowel van mijn kant als de zijne gelijk hebt en ik probeer me echt begrijpend opte stelen en tegelijk voor mezelf te zorgen, zo goed en zo kwaad als het gaat. Helaas voor mij heeft op monent mijn pijn en verdriet de overhand en kigt mijn hart overhoop met mijn verstand. Maar ik denk dat ik dit voorlopig toe moet laten en vooral geen overhaste beslissingen moet nemen zolang ik zo labiel ben. Bedankt voor al je lieve woorden en begrip XXXquote:
[..]
Begrijpelijk dat je je verraden en ingewisseld voelt, maar waarom zou je je verlaagd en vernederd hebben in de poging om jullie relatie te behouden? Is het zo een schande te vechten voor wat je wilde behouden? Niet leuk dat het niet werkt en niet gewaardeerd wordt, maar waarom zou het vernederend zijn dat jij je best hebt gedaan? Had je je best niet willen doen als je had geweten dat hij onvermurwbaar zou zijn?
Had je zonder twijfelen en zonder schuldgevoel hem gewoon kunnen laten gaan? Had je dan niet jezelf kut gevoeld dat je er niet meer voor had gevochten? Had je je niet af blijven vragen of je het met wat meer inzet alsnog had kunnen fixen?
[..]
Heel begrijpelijk dat je je zo voelt, maar je hebt hem al die tijd het niet makkelijk zien hebben. Na zoveel gedoe zit hij nu in de achtbaan van een diagnose, die hem na al die jaren eindelijk duidelijkheid verschaft. De bevestiging krijgen dat hij niet een compleet achterlijke en/of onwillende falerd is, maar dat het gewoon een naam heeft, logisch is en dat er mogelijkheden zijn om er beter mee om te leren gaan.
En dan vindt hij ook nog iemand die kennelijk al wat verder in dat proces zit. Kan me voorstellen dat het erg verleidelijk is om in zo een verwarrende periode dit als een soort dubbel thuiskomen te ervaren.
[..]
Logisch dat je er doorheen zit. Denk dat Coolguy een goede observatie heeft mbt wat hij doet, maar een kleine kanttekening vind ik toch wel dat hij haar inderdaad pas 8 weken kent. Dan ligt daar wellicht nog een en ander te verkennen cq onderzoeken. Daarnaast kan het ook een ordinaire vlucht zijn. Hij zat de laatste tijd in jullie huis natuurlijk best in een kutperiode en misschien is het voor hem ook een stukje afstand nemen. Misschien wel juist omdat hij ook om jou geeft en hij het gevoel heeft dat hij al die jaren tekort geschoten heeft of gewoonweg niet de energie meer heeft om zo te blijven vechten als hij voorheen heeft gedaan. Misschien is dit de me-time die hij nu nodig heeft om straks weer te kunnen landen?
Moet jij daar op gaan zitten wachten, onderwijl alles slikkend? Nee, niet per se. Jij mag ook jouw emoties hebben en daar een uitlaatklep voor zoeken. Maar behoed jezelf voor het oog om oog idee en ga niet uit verdriet en afreageren dingen doen waar je stiekem niet achter staat. Het kan heel verleidelijk zijn om hem net zo te willen kwetsen als omgekeerd hij jou doet, maar dat is vaak korte termijn denken waar je later best wel spijt van zou kunnen krijgen.
Het is tegenwoordig ook best hip om de independent woman uit te willen, maar die independecy is niet zozeer stoer terug roepen dat je hem dan ook niet meer hoeft. Dat zit 'm in dat jij voor jezelf mag beslissen tot hoe ver je wil gaan. Omdat jij jezelf de kans wil gunnen en daar hoeft echt niets vernederends aan te zijn, ook als het op niets uit zou lopen.
Wel zou ik je aan willen raden om heel goed na te denken over je grenzen en je motivatie om bepaalde dingen al dan niet te willen. In je boosheid en verdriet is het makkelijk denken dat je alles voor hem hebt gedaan of had willen doen, maar dat is en blijft hoe dan ook jouw eigen keuze. Dat zou je allemaal niet in de laatste plaats voor jezelf moeten willen en dan ook doen.
Als je dat dicht bij jezelf kan houden, kun je hopelijk ook beter je grenzen bepalen tot hoe ver jij wil gaan om te kijken of het kan werken. Het idee dat jij jezelf de kans gunt in plaats van bij hem weer in de gunst te moeten willen komen. Dat is namelijk een haalbaarder doel dan vooral je best willen doen om hem weer terug te krijgen, wat niet alleen afhang van wat jij al dan niet doet.
Daarnaast zul je ook realistisch moeten zijn in wat een eventuele doorstart zou kunnen betekenen. Naast een diagnose gaat er natuurlijk meer gebeuren en heb jij ook een en ander meegemaakt, waardoor je sowieso niet meer precies terug krijgt wat er eerst was. Als hij zo ongelukkig was, zou streven naar de oude relatie wellicht ook niet moeten. Dat zegt denk ik meer over jullie als mens toen en nu, dan dat jullie liefde niets meer waard zou zijn.
Het hoeft niet ineens weg te zijn, ook al zit hij bij een ander. Ook al merk je er nu geen kut van, het hoeft niet te betekenen dat jij en de voorgaande jaren niet meer bestaan. Je bent hoe dan ook een wezenlijk onderdeel van zijn leven, inclusief bijbehorende invloed. Omgekeerd hij net zo van jou. Laat de huidige situatie in ieder geval niet voor jou uitwissen wat voor goeds er wel is geweest.
Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar probeer te vertrouwen op wat er ook al dan niet van bevestiging van zijn kant nog af zou komen, dat jij voor jezelf rationeel wel weet dat jij je best gedaan hebt. Voor het laten slagen van een relatie zijn twee partijen nodig, dat hangt niet alleen van jou en jouw inzet af. En ook al zet je je beiden in, dat is alsnog geen garantie dat het dan ook alsnog zou slagen. Laat die inzet dan ook het testament van je liefde zijn en niet het eindresultaat. Hang je eigenwaarde op aan die inzet die je uit liefde doet, omdat dat is wie je bent cq wil zijn. Daar is niks vernederends aan, ook als het niet oplevert wat je zo graag wil.
In ieder geval sterkte
Tranen zijn de woorden die over mijn wangen rollen, wat mijn mond niet kan zeggen, als mijn hart stuk gaat verdriet
Neem de tijd, je hoeft ook niet meteen te beslissen lijkt me. Ik wilde meer aangeven dat het niet zwart/wit als in ja of nee hoeft te zijn. Dat je niet uit begrip alles hoeft te slikken en je ook voor jezelf kan zorgen door grenzen te bepalen en te bewaken enzo.quote:
[..]
Allerliefste Scary_Mary, de moeite die je hebt gestoken in bovenstaande quotes doet me zo enorm goed, hoe jij ALLES weet te benoemen en bovenal objectief te bekijken. Ik weet dat je zowel van mijn kant als de zijne gelijk hebt en ik probeer me echt begrijpend opte stelen en tegelijk voor mezelf te zorgen, zo goed en zo kwaad als het gaat. Helaas voor mij heeft op monent mijn pijn en verdriet de overhand en kigt mijn hart overhoop met mijn verstand. Maar ik denk dat ik dit voorlopig toe moet laten en vooral geen overhaste beslissingen moet nemen zolang ik zo labiel ben. Bedankt voor al je lieve woorden en begrip XXX
Als je het niet toe laat kun je er ook niet mee om leren gaan hè. Daarom bestaan er ook vrienden en vriendinnen, waterproof mascara en in beperkte mate alcohol en ben&jerry's
Maak een playlist van toepasselijke liedjes zodat je lekker alles eruit kan gooien. Maak ook een vrolijke variant die je daarna weer wat op kan peppen, voor de balans. Neem naast dit topic anders ook nog een dagboek om je hart te luchten en schrijf ook iedere dag vijf dingen op waar je dankbaar voor bent.
Sterkte nogmaals
Als iemand een burnout/depressie heeft, kan hij/zij (blijkbaar) niet goed voor zichzelf zorgen.Laatstaan voor een ander zorgen. Bij hem komt daar nog een keer een diagnose bovenop.
Ik heb zelf, in een andere situatie, iemand getroffen die hetzelfde heeft meegemaakt als ik. Op momenten dat je kwetsbaar bent en zwak in je schoenen staat is dat zo'n verademing. Hoe goed sommige mensen ook hebben geprobeerd me te begrijpen, een ervaringsdeskundige hoeft maar te knikken of 2 woorden te zeggen en je bent je 'ei' kwijt (in tegenstelling tot andere begripvolle mensen waar je vaak maar moet blijven praten).
Dat gezegd hebbende, ik vrees dat je een ongelijke strijd voert. Zijn diagnose, en de burnout. Dat op je vork nemen is een dikke kat in de zak. Dat is niet de persoon waar jij verliefd op bent geworden. Deze hele situatie doet je door een soort rouwproces gaan, begrijpelijk, maar in feite is het een verlichting en een kans op waar je wel gelukkig van wordt (in plaats van je te verzetten tegen leegte). De tijd is nu gekomen om je geluk niet van iemand te laten afhangen die al moeite genoeg met zichzelf heeft. Sterkte. Kies voor wat echt goed voor jezelf is.
Ik heb zelf, in een andere situatie, iemand getroffen die hetzelfde heeft meegemaakt als ik. Op momenten dat je kwetsbaar bent en zwak in je schoenen staat is dat zo'n verademing. Hoe goed sommige mensen ook hebben geprobeerd me te begrijpen, een ervaringsdeskundige hoeft maar te knikken of 2 woorden te zeggen en je bent je 'ei' kwijt (in tegenstelling tot andere begripvolle mensen waar je vaak maar moet blijven praten).
Dat gezegd hebbende, ik vrees dat je een ongelijke strijd voert. Zijn diagnose, en de burnout. Dat op je vork nemen is een dikke kat in de zak. Dat is niet de persoon waar jij verliefd op bent geworden. Deze hele situatie doet je door een soort rouwproces gaan, begrijpelijk, maar in feite is het een verlichting en een kans op waar je wel gelukkig van wordt (in plaats van je te verzetten tegen leegte). De tijd is nu gekomen om je geluk niet van iemand te laten afhangen die al moeite genoeg met zichzelf heeft. Sterkte. Kies voor wat echt goed voor jezelf is.
Ik hoop maar dat je nog geen 60bent en nog wat leuks van je leven kan maken. Nu is het kut maar dat komt vanzelf goed, GA VOOR JEZELF LEVEN.
Op maandag 8 januari 2018 14:29 schreef BadderHaring het volgende:
Ajax is geen club. Dat is een bedrijf.
Ajax is geen club. Dat is een bedrijf.
Goed advies.quote:
Wat een kutsituatie voor je. Wil jij nog wel met hem verder?
Ik snap ook dat je 20 jaar niet zomaar weg veegt maar vergeet niet dat je hiermee ook een kans hebt op een leuk leven zonder een ADHD-er. Ik neem aan dat dát de afgelopen 20 jaar een enorme wissel getrokken heeft op jou. En voor hem zal het ook moeilijk zijn om jarenlang niet begrepen te zijn. Misschien moet je het niet van hem af laten hangen, jij mag ook beslissen dat je niet verder wil onder deze voorwaarden.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Ik zal zeker je adviezen op volgen Scary_Mary, te beginnen met de waterproof mascaraquote:
[..]
Neem de tijd, je hoeft ook niet meteen te beslissen lijkt me. Ik wilde meer aangeven dat het niet zwart/wit als in ja of nee hoeft te zijn. Dat je niet uit begrip alles hoeft te slikken en je ook voor jezelf kan zorgen door grenzen te bepalen en te bewaken enzo.
Als je het niet toe laat kun je er ook niet mee om leren gaan hè. Daarom bestaan er ook vrienden en vriendinnen, waterproof mascara en in beperkte mate alcohol en ben&jerry's
Maak een playlist van toepasselijke liedjes zodat je lekker alles eruit kan gooien. Maak ook een vrolijke variant die je daarna weer wat op kan peppen, voor de balans. Neem naast dit topic anders ook nog een dagboek om je hart te luchten en schrijf ook iedere dag vijf dingen op waar je dankbaar voor bent.
Sterkte nogmaals
Dank je wel X
Tranen zijn de woorden die over mijn wangen rollen, wat mijn mond niet kan zeggen, als mijn hart stuk gaat verdriet
Bedankt voor je reactie lieve Mojo.jojo, en je hebt gelijk, hij is zeker NIET de persoon waarop ik verliefd werd, sterker nog, ik kan helemaal niets in hem terugvinden van wie hij was, behalve de buitenkant. Het probleem is dat hij waarschijnlijk al heel lang in deze process zit, helaas heeft hij ervoor gekozen mij buiten te sluiten, mij geen inzicht willen geven in wat er in hem omgaat. Kennelijk heeft hij dit wel bij iemand anders gevonden en dat is ook nog iemand die ook ADHD heeft en nagenoeg hetzelfde heeft meegemaakt als hij. Dus je hebt gelijk; Ik voer een ongelijke strijd, ik kan hier niet tegenop. En dat zie ik steeds duidelijker in. Hij was hier giesteren om te praten, maar hij is zooo fu cked op in zijn hoofd...............ik maak me gewoon zorgen. Hoe dan ook bedankt voor je lieve woorden en advies, het doet me goed XXX HeavenLeequote:Op vrijdag 28 september 2018 21:24 schreef Mojo.jojo het volgende:
Als iemand een burnout/depressie heeft, kan hij/zij (blijkbaar) niet goed voor zichzelf zorgen.Laatstaan voor een ander zorgen. Bij hem komt daar nog een keer een diagnose bovenop.
Ik heb zelf, in een andere situatie, iemand getroffen die hetzelfde heeft meegemaakt als ik. Op momenten dat je kwetsbaar bent en zwak in je schoenen staat is dat zo'n verademing. Hoe goed sommige mensen ook hebben geprobeerd me te begrijpen, een ervaringsdeskundige hoeft maar te knikken of 2 woorden te zeggen en je bent je 'ei' kwijt (in tegenstelling tot andere begripvolle mensen waar je vaak maar moet blijven praten).
Dat gezegd hebbende, ik vrees dat je een ongelijke strijd voert. Zijn diagnose, en de burnout. Dat op je vork nemen is een dikke kat in de zak. Dat is niet de persoon waar jij verliefd op bent geworden. Deze hele situatie doet je door een soort rouwproces gaan, begrijpelijk, maar in feite is het een verlichting en een kans op waar je wel gelukkig van wordt (in plaats van je te verzetten tegen leegte). De tijd is nu gekomen om je geluk niet van iemand te laten afhangen die al moeite genoeg met zichzelf heeft. Sterkte. Kies voor wat echt goed voor jezelf is.
Tranen zijn de woorden die over mijn wangen rollen, wat mijn mond niet kan zeggen, als mijn hart stuk gaat verdriet
Probeer ik ook MPC60, zal ik zeker uiteindelijk gaan doen, maar op dit moment sta ik mezelf toe om verdrietig te zijn, ik weet dit pas allemaal sinds nog geen 2 weken. Gelukkig ben ik nog geen 60, maar 44quote:
Ik hoop maar dat je nog geen 60bent en nog wat leuks van je leven kan maken. Nu is het kut maar dat komt vanzelf goed, GA VOOR JEZELF LEVEN.
Tranen zijn de woorden die over mijn wangen rollen, wat mijn mond niet kan zeggen, als mijn hart stuk gaat verdriet
|
|
