Opnieuw beginnen

quote:

Op donderdag 27 september 2018 21:53 schreef mercimarci het volgende:

[..]

Ja klopt ik vind negeren het vreselijkste wat me kan overkomen. Niet gewoon als zinnetje, ik vind het echt gewoon het laagste van het laagste. Het is zo strontirritant, ze doet het waarschijnlijk omdat ik weet hoe erg ik het haat ook

Alles draait wel echt om jou hè?
Als ze echt zo een goede moeder is dan zal zij wellicht meer in d'r hoofd bezig zijn met plannen hoe ze als alleenwonende moeder het huishouden draaiende moet gaan houden. Ze zal ook wel moeten als jij je de luxe wil gaan permitteren om er gewoon van jullie kinderen weg te gaan. Misschien geef je haar al een voorbode daarvan door zodra zij thuis is je terug te trekken in je computerhok, zodat ze er alvast aan kan wennen of om d'r af te straffen. Onderwijl niet nadenkend hoe dit naar je kinderen overkomt.
Zo erg niet nadenkend hoe dit naar je kinderen overkomt, dat je overweegt om hen maar te gaan negeren. Want je hebt zo zwaar ermee en gaat liever alvast bezig met nadenken over de volgende ronde (zonder eerst juridisch inlichtingen in te winnen) en het is toch mama's schuld want die begon ermee.
Wat ge wilt dat niet geschied doet u ook een ander niet ditdat..

Je gaf aan centjes hebben. Weten zowel zij als de belastingdienst van je appeltjes voor de dorst?

quote:

Op donderdag 27 september 2018 22:15 schreef mercimarci het volgende:
Ik ben helemaal geen pedo, denk ook helemaal niet zo. Helemaal niks. En ja ik begrijp dat zij het ook moeilijk kan hebben nu. Maar laten we even wel wezen ik heb niks met deze fetish gedaan, alleen gemeld, heb eerder ook nooit het idee gegeven dat ik dat wou ofzo. Bedoel ik begrijp dat jullie haar kant kiezen maar ik weet voor mezelf vrij zeker dat ik niet zo extreem zou reageren als zij mij zoiets zou vertellen.

Tsja, we zouden inmiddels ook wel kunnen concluderen dat je wellicht relaxter zou reageren, omdat je een enigszins gebrekkig inlevingsvermogen erop na lijkt te houden. Iets wat zeg maar waarschijnlijk ook meespeelt in hoe je een en ander communiceert en iets wat al langer speelt dan dat je nu alleen even je fetisj mee gedeeld hebt en dat het enige issue zou kunnen zijn ipv de spreekwoordelijke druppel.

quote:

Op donderdag 27 september 2018 22:15 schreef mercimarci het volgende:
Ik ben helemaal geen pedo, denk ook helemaal niet zo. Helemaal niks. En ja ik begrijp dat zij het ook moeilijk kan hebben nu. Maar laten we even wel wezen ik heb niks met deze fetish gedaan, alleen gemeld, heb eerder ook nooit het idee gegeven dat ik dat wou ofzo. Bedoel ik begrijp dat jullie haar kant kiezen maar ik weet voor mezelf vrij zeker dat ik niet zo extreem zou reageren als zij mij zoiets zou vertellen.

Uit alles wat jij hier de afgelopen tijd vertelt blijkt dat jij enorm worstelt met jezelf. Hoe leuk denk jij dat dat is voor je partner? Want die wordt zo gedwongen in een hulpverlenersrol. Even afgezien van wie dat de schuld is en of je dat in termen van schuld moet zien.

Daar vond jij het bij nodig om dit nog even te droppen. Dat getuigt van heel erg weinig empatisch vermogen.

Dat doodzwijgen is voor haar waarschijnlijk een overlevingsstrategie. Ik vind het ook een rampzalige keuze, maar bedenk wel dat het voor haar eerder onmacht is dan iets anders.

Geef haar dus de ruimte.

quote:

Op donderdag 27 september 2018 20:45 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Tuurlijk wel, maar er is een verschil tussen iets willen en ook iets doen. En jij geeft aan dat je het ook wilt doen. En blijkbaar vind je het ook geen rare gedachte.

2 jaar je kind niet zien heeft zo'n inpakt op je kind. Gewoon überhaupt minder zien heeft meestal al invloed op een kind. Laat staan langere tijd "want je pa heeft rust nodig". Nee.. Dan voelt zo'n kind zich gewenst.

Jij hebt problemen met je ex, niet met je kinderen. Als je weggaat geef je hen ook nog eens het gevoel dat zij wat verkeerd hebben gedaan.

Voor hetzelfde geld mag je je kinderen helemaal niet meer zien van je ex (en evt rechter) omdat je zomaar bent weggegaan

Hoe weet je dat allemaal? Alles wat jij hier post zijn aannames.

Je kan wel aannemen dat het een enorme impact heeft op het kind, maar je kent de omstandigheden niet eens. Als ik naar mijn eigen jeugd kijk, had ik liever gehad dat mijn vader na mijn geboorte al opgerot was.

Je wordt bij het leger of de marine niet zomaar toegelaten. Maar misschien moet hij iets in die geest gaan ondernemen om zichzelf te beproeven en weer fysiek en mentaal in zijn kracht komen.

Ik wil toch beetje meer voor TS staan, want als ik het nu allemaal goed begrijp dan is het een idee of fetisch van TS, maar nooit echt gedaan.

Hij heeft dat eerlijk verteld en zijn vriendin kapt alles gelijk af

Dat kan ik nog begrijpen als een flirt en dingetje enzo
Maar wtf ze zijn 7 jaar samen al en met kinderen ook nog.
Mag je toch denken dat er op zijn minst wel eens eerst over gepraat mag worden en niet gelijk afkappen.

In deze vind ik die vriendin net zo schuldig nl

En ook mbt het niet lekker in je vel zitten, denk nog eens goed ja of je niet bezig bent confrontaties te vermijden nu. Natuurlijk zal het sowieso kut voelen, maar je af proberen te sluiten voor een easy way out kan enorm backfiren en de boel doodleuk verergeren. Afstand nemen hoeft geen problemen op te lossen, ook niet als jij je straks wel beter denkt te voelen en ineens weer overtuigd leuke papa kan komen zijn. Want wat gaat er in die tussentijd gebeuren denk je?
Denk je dat je lekker de vrijgezelle pik weer uit kan hangen zonder na te hoeven denken? Dat je je gevoelens voor je kinderen zo maar weg kan stoppen? Dat je niet zult hoeven nadenken over wat je gaat missen aan ontwikkeling van ze? Dat je geen enkel schuldgevoel zal hebben dat je niet bijdraagt aan die ontwikkeling?
Dat hoe een goede moeder ze ook is, zij straks er alleen voor staat en dat dat ook ten koste gaat van haar energie om aan extra aan hen te kunnen besteden?

Hoe denk je na die twee jaar zo weer ff terug te komen dan? De jongste zal je niet meer herkennen. Kijk je oudste nu eens in de ogen, hoe zij reageert op jou. Wat denk jij dat je gaat voelen als je straks weer in contact zou komen met ze en dat je dat dan niet meer in haar ogen terugziet. Kun je dan jezelf nog wijsmaken dat dit je makkelijkste weg was? Kun je dan je schouders ophalen en jezelf voorhouden dat ze het zogenaamd toch niet meer gaan herinneren of dat het mama's schuld was?
Kun je dan wel doorzetten om de draad weer op te pakken? Ook als de band opbouwen wat langer gaat duren dan je had gehoopt en je iedere keer weer die afstand in hun ogen gaat zien? Of vlucht je dan weer weg?

En wat betreft dat singleleventje. Hoe denk je dat te kunnen verkopen? Hebben je ouders en je vrienden niet inmiddels zelf kinderen? Hebben zij wel begrip dat je die van jou twee jaar achter zou willen laten? Zo ja, hoe voel je je dan als je met hen praat over hun kinderen of die ziet wanneer je er op bezoek bent? Of überhaupt kinderen die je op straat ziet. Zal dat je niet doen denken aan je kutgevoel nu? Je kan wegvluchten uit de situatie, maar bepaalde dingen blijven je gewoon bij..

Hoe wil je dat doen met een nieuwe partner? Ga je liegen dat je geen kinderen hebt of over de reden waarom je ze dan niet ziet? Of ga je eerlijk zijn over de reden? Zou je wel überhaupt wel een vrouw willen die begrip toont voor zo een periode je jonge kinderen niet meer te zien? Zou je als je er zo eentje vindt, haar wel vertrouwen in een partnerschap om samen weer een gezin mee op te bouwen? Kun je geloven dat zij in jou gelooft? Dat ze niet naïef is om daar geen enkel probleem mee te hebben, dat het nu vast wel niet zo zou lopen of misschien zelf net zo is en je straks when the shits hits the fan een koekje van eigen deeg gaat krijgen?

Als jij niet gelooft in dat je deze shizzle aan kan, dan blijft dat geloof gewoon bij je ook al verwijder je de situatie waarin je dit nu ervaart. Ook al vlucht je weg in drank, drugs en andere meiden, je kids blijven bestaan. En daarmee ook enige gevoelens voor hen, dus tenzij je een echt kille gozer met nauwelijks feelz bent is wegvluchten gewoon een tijdelijk lapje voor het bloeden dat geen kut gaat doen voor je wondgenezing en het zelfs nog kutter kan maken.
Want ook al heb je geld voor een eigen kiet, de skills voor zo weer een baan en weer een nieuw chickie. Het is niet de nu nog onvoorwaardelijke liefde van je kinderen, die je dag niet meer zullen opvrolijken met hun glimlach naar je. Niet meer de voldoening van zorgen en bijdragen aan een gezin. Dan valt zo een beetje de laatste zekerheid weg, zul je overnieuw moeten beginnen met ergens je eigenwaarde weer aan kunnen ontlenen. Is die singleleef dan besteleef denk je?
Of zet je dan niet stiekem eigenlijk weer hetzelfde patroon voort van wegvluchten en wegstoppen van je werkelijk bent of wil zijn?

quote:

Op donderdag 27 september 2018 23:36 schreef kree het volgende:
Ik wil toch beetje meer voor TS staan, want als ik het nu allemaal goed begrijp dan is het een idee of fetisch van TS, maar nooit echt gedaan.

Hij heeft dat eerlijk verteld en zijn vriendin kapt alles gelijk af

Dat kan ik nog begrijpen als een flirt en dingetje enzo
Maar wtf ze zijn 7 jaar samen al en met kinderen ook nog.
Mag je toch denken dat er op zijn minst wel eens eerst over gepraat mag worden en niet gelijk afkappen.

In deze vind ik die vriendin net zo schuldig nl

Als hij 7 jaar geleden niet tegen haar had gelogen, had zij 7 naar geleden een afgewogen beslissing kunnen nemen wat betreft hun relatie en kinderwens. Nu moet ze niet alleen verwerken dat hij bepaalde verlangens heeft, maar ook dat hij 7 naar niet eerlijk is geweest.

Bij de weg, ik zeg troll.

quote:

Op donderdag 27 september 2018 23:18 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Je kan wel aannemen dat het een enorme impact heeft op het kind, maar je kent de omstandigheden niet eens. Als ik naar mijn eigen jeugd kijk, had ik liever gehad dat mijn vader na mijn geboorte al opgerot was.

Vindt je ts dan ook een narcist dat je zo een vergelijking wil trekken?

Ik denk dat de impact van zo een situatie door meer bepaald wordt dan alleen de aan- dan wel afwezigheid van de ene ouder. Het kan ook zeer van invloed zijn op de belasting op de andere ouder, die misschien meer of minder zal moeten werken en ervoor zorgen dat de kinderen minder contacturen met hun overgebleven ouder hebben en bijvoorbeeld meer met een oppas of kinderdagverblijf te maken gaan krijgen. Hoeft niet negatief te zijn natuurlijk, maar liever doe je dat omdat ze eraan toe zijn en niet als brute overgang om het gat te vullen dat de andere ouder ineens achter zich laat.
Tevens kan het ook een impact hebben dat er geen directe back-up meer is op zowel praktisch als mentaal gebied. Dat is voor sommige mensen misschien een opluchting om het helemaal zelf te kunnen doen, maar voor anderen is het een nogal zwaar moeten die door kan trekken naar persoonlijk geluk als er geen goede balans hervonden wordt.
De stress alleen al dat je nu echt geen niet kan uitvallen, omdat je de enige ouder bent op dat moment kan erg zwaar zijn en dat gaat ook bij jongere kinderen niet onopgemerkt voorbij als het ernstig genoeg ervaren wordt. Op die leeftijd kun je moeilijk uitleggen dat het stress is en niet aan hen ligt.

quote:

Op donderdag 27 september 2018 23:46 schreef Scary_Mary het volgende:
En ook mbt het niet lekker in je vel zitten, denk nog eens goed ja of je niet bezig bent confrontaties te vermijden nu. Natuurlijk zal het sowieso kut voelen, maar je af proberen te sluiten voor een easy way out kan enorm backfiren en de boel doodleuk verergeren. Afstand nemen hoeft geen problemen op te lossen, ook niet als jij je straks wel beter denkt te voelen en ineens weer overtuigd leuke papa kan komen zijn. Want wat gaat er in die tussentijd gebeuren denk je?
Denk je dat je lekker de vrijgezelle pik weer uit kan hangen zonder na te hoeven denken? Dat je je gevoelens voor je kinderen zo maar weg kan stoppen? Dat je niet zult hoeven nadenken over wat je gaat missen aan ontwikkeling van ze? Dat je geen enkel schuldgevoel zal hebben dat je niet bijdraagt aan die ontwikkeling?
Dat hoe een goede moeder ze ook is, zij straks er alleen voor staat en dat dat ook ten koste gaat van haar energie om aan extra aan hen te kunnen besteden?

Hoe denk je na die twee jaar zo weer ff terug te komen dan? De jongste zal je niet meer herkennen. Kijk je oudste nu eens in de ogen, hoe zij reageert op jou. Wat denk jij dat je gaat voelen als je straks weer in contact zou komen met ze en dat je dat dan niet meer in haar ogen terugziet. Kun je dan jezelf nog wijsmaken dat dit je makkelijkste weg was? Kun je dan je schouders ophalen en jezelf voorhouden dat ze het zogenaamd toch niet meer gaan herinneren of dat het mama's schuld was?
Kun je dan wel doorzetten om de draad weer op te pakken? Ook als de band opbouwen wat langer gaat duren dan je had gehoopt en je iedere keer weer die afstand in hun ogen gaat zien? Of vlucht je dan weer weg?

En wat betreft dat singleleventje. Hoe denk je dat te kunnen verkopen? Hebben je ouders en je vrienden niet inmiddels zelf kinderen? Hebben zij wel begrip dat je die van jou twee jaar achter zou willen laten? Zo ja, hoe voel je je dan als je met hen praat over hun kinderen of die ziet wanneer je er op bezoek bent? Of überhaupt kinderen die je op straat ziet. Zal dat je niet doen denken aan je kutgevoel nu? Je kan wegvluchten uit de situatie, maar bepaalde dingen blijven je gewoon bij..

Hoe wil je dat doen met een nieuwe partner? Ga je liegen dat je geen kinderen hebt of over de reden waarom je ze dan niet ziet? Of ga je eerlijk zijn over de reden? Zou je wel überhaupt wel een vrouw willen die begrip toont voor zo een periode je jonge kinderen niet meer te zien? Zou je als je er zo eentje vindt, haar wel vertrouwen in een partnerschap om samen weer een gezin mee op te bouwen? Kun je geloven dat zij in jou gelooft? Dat ze niet naïef is om daar geen enkel probleem mee te hebben, dat het nu vast wel niet zo zou lopen of misschien zelf net zo is en je straks when the shits hits the fan een koekje van eigen deeg gaat krijgen?

Als jij niet gelooft in dat je deze shizzle aan kan, dan blijft dat geloof gewoon bij je ook al verwijder je de situatie waarin je dit nu ervaart. Ook al vlucht je weg in drank, drugs en andere meiden, je kids blijven bestaan. En daarmee ook enige gevoelens voor hen, dus tenzij je een echt kille gozer met nauwelijks feelz bent is wegvluchten gewoon een tijdelijk lapje voor het bloeden dat geen kut gaat doen voor je wondgenezing en het zelfs nog kutter kan maken.
Want ook al heb je geld voor een eigen kiet, de skills voor zo weer een baan en weer een nieuw chickie. Het is niet de nu nog onvoorwaardelijke liefde van je kinderen, die je dag niet meer zullen opvrolijken met hun glimlach naar je. Niet meer de voldoening van zorgen en bijdragen aan een gezin. Dan valt zo een beetje de laatste zekerheid weg, zul je overnieuw moeten beginnen met ergens je eigenwaarde weer aan kunnen ontlenen. Is die singleleef dan besteleef denk je?
Of zet je dan niet stiekem eigenlijk weer hetzelfde patroon voort van wegvluchten en wegstoppen van je werkelijk bent of wil zijn?

hulde, goed lezen wat Scary Mary zegt Ts.

En Ts je mag je kut voelen en even niet weten hoe je het oplost.
Maar vlucht niet en denk dat het dan wel goed komt.
Hulp is soms gewoon nodig.
Ander inzicht, duwtje in je rug om alles weer helder te krijgen.

En niet alleen voor jou, ook voor je vriendin/ex is dit nodig, om alles op een rij te krijgen.

Zij doet wat ze doet niet uit wraak, maar uit teleurstelling.
Je fetish is de druppel die de emmer deed overlopen.(er is ongetwijfeld meer waar ze zelf niet bij kan)
Haar gedrag wijst er op dat ze ook niet weet hoe ze alles moet handelen.(ze kan het ook niet alleen)

Je was haar maatje, maar dat ben je nu even niet meer.
Of je dat weer kan worden is de vraag.
In elk geval niet op deze manier.
Vandaar is er hulp nodig.

Ik snap het gevoel dat je de hele situatie wil ontvluchten en opnieuw wil beginnen, maar dat lost niets op.
Niet voor jezelf, niet voor haar en niet voor je kids (zie verhaal scary Mary).
Even weg gaan en een plek voor jezelf zoeken kan, natuurlijk kom je zelf op de eerste plaats, en kan je alleen goed voor de ander zorgen als je goed voor jezelf zorgt.
Maar dan wel zorgen, niet vluchten voor jezelf en de situatie.
Ga naar de huisarts, praat met een psycholoog, regel een mediator, of weet ik welke andere hulp er nodig is.
Dat is zorgen voor jezelf en uiteindelijk ook voor de ander.
Als ze echt je maatje was, gun je haar en natuurlijk ook je kids ook een oplossing.
Waarschijnlijk eerst even alleen ieder voor zich, maar waar mogelijk samen.
Of dat dan co ouderschap is, omgangsregeling, of gewoon weer samen.
De tijd zal het leren.

Vul niet in voor de ander, ga uitzoeken hoe het zit, eerst voor jezelf bij jezelf, en als je je eigen shit oplost komt er weer ruimte voor de ander.

[ Bericht 0% gewijzigd door dop op 28-09-2018 02:07:50 ]

quote:

Op vrijdag 28 september 2018 00:01 schreef Scary_Mary het volgende:

[..]

Vindt je ts dan ook een narcist dat je zo een vergelijking wil trekken?

Weet ik veel of TS een narcist is. Het lijkt misschien zo n.a.v. wat men opmaakt uit zijn posts. Maar om zoiets enigszins te beoordelen moet je de situatie zelf aanschouwen.

Hij heeft meerdere topics gemaakt die allemaal neerkomen op dat hij vastloopt met zichzelf en zich gevangen voelt in zijn huidige situatie. Adviezen als "werk eerst aan jezelf" of "zoek psychische hulp op" zijn niet concreet. In plaats van helemaal vastlopen in zijn hoofd, is het denk ik beter dat hij knopen doorhakt en gewoon gaat doen. Een tijdelijke breuk kan misschien een heel naar scheidingsproces voorkomen.

Als hij nu in Zuid-Holland woont en het is mogelijk dat hij ik noem maar wat voor een half jaar op één van de Wadden eilanden tot bezinning kan komen, moet hij daarvoor gaan. Als zijn kinderen al snel heel erg lijden omdat hun vader er niet meer is, kan hij alsnog terugkomen en opmaken dat hij niet de juiste keus heeft gemaakt. Maar als er een goede omgangsregeling opgemaakt wordt, kan dat wel overkomelijk worden en misschien zelfs goed voor hen. Dan kan hij een heel weekend tijd spenderen aan zijn kinderen en leuke / nuttige dingen met hen ondernemen. Daar kan de band juist beter door worden.

Ik begrijp dat dit al jaren speelt. Dan moet er wat veranderen. Misschien maakt hij de verkeerde keus, maar sowieso zal dit maken dat hij uit de impasse komt.

Over 10 jaar krijgen we een topic met "Help, mijn kinderen willen niks van mij weten, wat moet ik nu?"

Laten we wel wezen, ts heeft zijn keuze al gemaakt en is dit topic begonnen om mensen te vinden die hem steunen in die beslissing. Maar helaas, niemand hier gaat je aansporen om je kinderen "maar 2 jaar" achter te laten.

quote:

Op vrijdag 28 september 2018 02:05 schreef MrAero het volgende:
Over 10 jaar krijgen we een topic met "Help, mijn kinderen willen niks van mij weten, wat moet ik nu?"

Laten we wel wezen, ts heeft zijn keuze al gemaakt en is dit topic begonnen om mensen te vinden die hem steunen in die beslissing. Maar helaas, niemand hier gaat je aansporen om je kinderen "maar 2 jaar" achter te laten.

niemand, behalve dan diegene boven je

quote:

Op vrijdag 28 september 2018 01:44 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Als zijn kinderen al snel heel erg lijden omdat hun vader er niet meer is, kan hij alsnog terugkomen en opmaken dat hij niet de juiste keus heeft gemaakt. Maar als er een goede omgangsregeling opgemaakt wordt, kan dat wel overkomelijk worden en misschien zelfs goed voor hen.

Haha, die omgangsregeling kan TS op zijn buik schrijven als hij er zonder pardon vandoor gaat. Wat denk je, dat je te pas en te onpas zomaar in en uit het leven van je kinderen kan springen? De moeder heeft een hekel aan hem, dus die zal ervoor vechten om die kinderen niet naar hem toe te hoeven brengen. Op dit moment heeft TS een kans om zijn kinderen om de zoveel tijd voor zichzelf te hebben, zodat zijn relatie met zijn kinderen er niet onder hoeft te lijden. Een rechter zal dat ook zo zien, of je nou een rare fetish hebt of niet, want als erkend vader heb je nou eenmaal rechten.

Maar zodra TS weggaat, dan kan je niet een half jaartje later besluiten "zo, nu maar eens kijken hoe het met de kinderen is". De rechter zal het hem 100% zeker kwalijk nemen dat hij ervandoor is gegaan, wat het standpunt van de moeder dat TS niet goed is voor de kinderen alleen maar zal bevestigen. Hij koos immers voor zichzelf, niet voor zijn kinderen, en dat is onvergeeflijk. En alles wat TS tegen de moeder wilt inbrengen zal het ene oor ingaan en het andere uit, want TS heeft zijn kinderen bij de moeder achter gelaten, dus ze is vast niet zo erg als hij wil beweren. Gooi daar het feit bovenop dat TS geilt op luiers, en er is geen rechter in NL die hem zijn kinderen meer zelfstandig laat zien.

Ik heb blijkbaar niet alles gelezen

Maar ik begrijp dus dat hij nou niet bepaald bezig is met het welzijn van zijn kinderen? Wat hebben die kinderen er dan aan dat papa nog thuis woont?

Een slechte vader die weg is, is minder erg dan een slechte vader die nog thuis woont. TS moet zijn knapzak in orde gaan maken en zijn biezen gaan pakken.

quote:

Op vrijdag 28 september 2018 11:16 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb blijkbaar niet alles gelezen

Maar ik begrijp dus dat hij nou niet bepaald bezig is met het welzijn van zijn kinderen? Wat hebben die kinderen er dan aan dat papa nog thuis woont?

Een slechte vader die weg is, is minder erg dan een slechte vader die nog thuis woont. TS moet zijn knapzak in orde gaan maken en zijn biezen gaan pakken.

Er is een verschil tussen thuis wonen, in de buurt wonen, ergens ver weg wonen, en überhaupt geen contact meer hebben.

Je kan hier vinden en adviseren wat je wilt, maar uiteindelijk bepaalt TS wat hij ermee doet. De situatie lijkt mij al te ver geëscaleerd. De kinderen zijn al reeds de dupe. Die voelen ook allang aan dat het fout zit tussen hun ouders. Nog erger dan een scheiding op zich is de spanning van onzekerheid

Het lijkt mij het beste voor hen allemaal dat er niet te lang omheen gedraaid wordt en er knopen worden doorgehakt. Deze situatie kan niet meer, dus er moet verandering komen. Geen gelieg en gedraai meer.

quote:

Op vrijdag 28 september 2018 22:39 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Je kan hier vinden en adviseren wat je wilt, maar uiteindelijk bepaalt TS wat hij ermee doet. De situatie lijkt mij al te ver geëscaleerd. De kinderen zijn al reeds de dupe. Die voelen ook allang aan dat het fout zit tussen hun ouders. Nog erger dan een scheiding op zich is de spanning van onzekerheid

Het lijkt mij het beste voor hen allemaal dat er niet te lang omheen gedraaid wordt en er knopen worden doorgehakt. Deze situatie kan niet meer, dus er moet verandering komen. Geen gelieg en gedraai meer.

BS altijd van mensen om hun scheiding goed te praten. Dat een matig huwelijk slechter is dan een scheiding. Onderzoek wijst iets anders uit. Maarja, dat strookt niet zo met wat die ouders graag voor zichzelf willen, vrijheid, verliefdheid, geluk. 'Als ik niet gelukkig ben, kan mijn kind dat ook niet zijn' Nog zo'n prachtige bullshit dooddoener.

Maar het is idd wel duidelijk welke weg TS kiest. Hopelijk kiezen zijn kinderen ook lekker voor zichzelf later.

quote:

Op vrijdag 28 september 2018 23:25 schreef alors het volgende:

[..]

BS altijd van mensen om hun scheiding goed te praten. Dat een matig huwelijk slechter is dan een scheiding. Onderzoek wijst iets anders uit. Maarja, dat strookt niet zo met wat die ouders graag voor zichzelf willen, vrijheid, verliefdheid, geluk. 'Als ik niet gelukkig ben, kan mijn kind dat ook niet zijn' Nog zo'n prachtige bullshit dooddoener.

Maar het is idd wel duidelijk welke weg TS kiest. Hopelijk kiezen zijn kinderen ook lekker voor zichzelf later.

En waar lees jij die onderzoeken? Sommige mensen zijn gewoon niet geschikt voor elkaar, shit happens.

quote:

Op vrijdag 28 september 2018 23:28 schreef T-D het volgende:

[..]

En waar lees jij die onderzoeken? Sommige mensen zijn gewoon niet geschikt voor elkaar, shit happens.

Moet je dan bedenken voordat je aan kinderen begint. Ik zeg niet dat je nooit mag scheiden, maar gebeurt zo makkelijk tegenwoordig. Niemand lijkt meer te willen accepteren dat het gewoon geen rozegeur en maneschijn is met jonge kinderen. Tropenjaren noemde ze dat vroeger, maar tegenwoordig is er geen geduld meer om dat uit gewoon uit te zitten.

https://www.ouders.nl/art(...)oral-bij-de-kinderen
https://www.nemokennislin(...)-krijgt-de-rekening/

quote:

Op vrijdag 28 september 2018 23:25 schreef alors het volgende:
Onderzoek wijst iets anders uit.

Ik geloof je best hoor dat je dit gelezen hebt. De smilie is gericht naar de lui die conclusies hebben getrokken uit zo'n 'onderzoek'.

Er zijn zoveel scheidingen met elk een andere situatie. Ja, kinderen die opgroeien met papa en mama die elkaar altijd lief vinden, zullen ongetwijfeld vaker gelukkiger en stabieler opgroeien.

Maar dit is gewoon niet altijd het geval. Als je ouders hebt die fucked up zijn, heb je pech en moet je daarmee dealen. Life is a bitch, maar een mens kan heel sterk zijn.

Wat dan belangrijk is, is duidelijkheid. Geen lui die jou nog een keer gaan inwrijven dat je onder bepaalde omstandigheden moet opgroeien om gelukkig te zijn en dat het de schuld is van je ouders. Daar heb je helemaal niks aan als die ouders zich daar niks van aantrekken.