[Wielrennen] #368 Natte broek van het Giro parcours

quote:

Op vrijdag 5 oktober 2018 23:41 schreef Tommeke het volgende:
http://twitter.com/cyclingwatchNL/status/1048299849148522497

quote:

Op vrijdag 5 oktober 2018 20:41 schreef baggerbaas het volgende:
WK 2022 in Wollongong, Australië. Dat wordt weer vroeg opstaan.

quote:

Op vrijdag 5 oktober 2018 20:22 schreef Chiappucci het volgende:
Meer mensen die het item over Floyd Landis bij het Sportjournaal hebben gezien? Mijn god, wat was dat tenenkrommend

quote:

Op vrijdag 5 oktober 2018 23:41 schreef Tommeke het volgende:
http://twitter.com/cyclingwatchNL/status/1048299849148522497

quote:

Op zaterdag 6 oktober 2018 00:50 schreef Koffieplanter het volgende:
[ afbeelding ]

Alvast aan het oefenen voor de proloog?

quote:

Op vrijdag 5 oktober 2018 23:54 schreef Steven184 het volgende:

[..]

Ik mis R_R?

quote:

Op zijn achttiende heeft Remco Evenepoel de wereld al aan zijn voeten: twee wereldtitels, een eigen fanclub, een eigen kledinglijn, een weekendinterview in Het Nieuwsblad. Komt dat wel goed? Hoe vaker je Remco Evenepoel ontmoet, hoe minder je daaraan gaat twijfelen. “Ja, ik ga geld verdienen volgend jaar. Maar het is de bedoeling om een zo stabiel mogelijk leven te leiden. Ik zou bij manier van spreken ook gratis profrenner willen zijn.”

De opgang van Remco Evenepoel in een paar krantenkoppen:

19 april 2017 - “Voetballer Remco Evenepoel debuteert meteen sterk”

3 juli 2017 - “Eerste zege voor Remco Evenepoel in Bollebeek”

28 augustus 2017 – “Evenepoel stapelt overwinningen op”

10 januari 2018: “Toptalent Evenepoel mee op stage met Quick Step”

26 februari 2018: “Evenepoel wint Kuurne na solo van liefst 60 kilometer”

28 mei 2018: “Evenepoel (18) wint BK en trapt wattages zoals Froome”

2 juli 2018: “Evenepoel dubbelt het peloton in de Condroz”

16 juli 2018: “Europees kampioen met tien minuten voorsprong”

28 september 2018: “Eddy Merckx: Evenepoel wordt misschien nog beter dan ik”

Uit dat lijstje: wat weet je nog van je eerste zege in Bollebeek?

“Dat het slecht weer was. (lacht) En dat ik nadien nog met de fiets naar huis ben gereden. Ik had met mijn vriend Len Van Eeckhout afgesproken om daar te rijden. Ik was nog maar een paar weken aan het koersen, maar rond die tijd begon ik toch al aan winnen te denken. Ik was al eens vierde en derde geworden. (reconstrueert met vader Patrick het hele koersverloop, nvdr.) Je eerste koers winnen is fantastisch, zelfs al is het de kermiskoers van Bollebeek. Ja, als je van de luxe van Anderlecht komt, dan zijn kermiskoersen iets heel anders. Maar ik vind dat charmant. Ik herinner mij mijn allereerste koerske: samen met mama en papa op een stoeltje in de wei. En nadien jezelf wassen in een bakske. Veel familialer dan het voetbal allemaal. Leuk.”

Bollebeek is amper anderhalf jaar geleden. Hoe ver stond je toen fysiek af van de afgetrainde atleet die wereldkampioen werd in Innsbruck?

“Mijn benen waren nog betonblokken. Nu zijn ze veel smaller. Mijn armen waren drie keer wat ik nu heb.”

Mis je die ‘kas’ niet wanneer je nu in de spiegel kijkt?

“Neen. Bergop is smal veel toffer. Ik vind een rennerslijf atletischer dan dat van een voetballer. Cristiano Ronaldo is ook afgetraind, maar een coureur is toch frisser en scherper, neen? Omdat mijn lichaam moest aanpassen, heb ik wel lang gesukkeld met blessures. Ik had kleine spierfractuurtjes – vooral aan de adductoren – omdat mijn spieren langer en smaller werden. Soms deed dat zoveel pijn dat ik niet meer op mijn benen kon staan. (tegen vader Patrick) Weet je nog, we gingen samen rijden en ik zei onderweg: Papa, ik kan niet meer, ik moet naar huis. Ik ben net thuis geraakt, maar alleen omdat het bergaf was. (lacht) Dat heeft maar twee weken geduurd, maar dat was een vervelende periode. Ik heb toch eens gedacht: Dit zal toch nog wel goed komen? We hebben mijn voeding een beetje aangepast. Minder eiwitten en koolhydraten. Ik denk dat ik in Innsbruck zeker acht kilo minder woog dan in die beginperiode.”

Je zei bij je thuiskomst na het WK dat je de beelden van je twee overwinningen opnieuw zou bekijken. Hoeveel keer heb je die nu al gezien?

“De tijdrit twee keer, de wegrit één keer. Die tijdrit duurt maar een halfuurtje. En ik kan er meer van opsteken. Ik heb in de maanden voor de tijdrit superhard op mijn positie gewerkt, dus ik wilde weten of het er op de beelden goed uitzag. Na testen bij Bioracer hadden ze mij gezegd dat ik verder naar achter op mijn zadel moest zitten. De schouders tegen de oren. Het frontaal oppervlak zo klein mogelijk. Ik was content: ik zat precies toch tamelijk stabiel.”

“Pa weet dat wel, ik was voor die tijdrit neig met details bezig. Speciale banden, waar de profs van Quick Step ook mee rijden, een speciale ketting, die je maar één keer mag gebruiken. Anders dan op het EK en in de Vredeskoers reed ik ook niet met een punthelm. Ik wilde mijn hoofd dieper kunnen houden. Volgend jaar werken we daar verder op.”

Op de beelden van de wegrit iets gezien dat je tijdens de race zelf ontgaan was?

“Die achtervolging op de klim na mijn val. Ik reed gewoon met het idee: Ik moet hier zo snel mogelijk opnieuw vooraan zitten. Maar als je die beelden op televisie ziet… Het lijkt wel alsof ik tien kilometer per uur sneller rijd.”

Je duwde op die klim een renner letterlijk uit de weg. Wist je dat nog? Heel sympathiek zag dat er niet uit.

“Awel… Ik had die jongen al lang in de gaten. Hij reed een beetje zigzag en ik wilde alleen vermijden dat hij tegen mij aan zou rijden. Het was een zwaaibeweging, maar eerder om mezelf af te schermen dan echt een duw, neen? Hij kwakt toch niet plots naar de andere kant.”

Hoe kijk je terug op je GOAT-gebaartje? Het was een grapje met een vriend, maar dat moest je wel even uitleggen.

“Dat hadden we weken op voorhand afgesproken. Als je alleen aankomt, moet je het geitensikje-gebaar maken voor de camera. Tof als je dat dan ook echt kan doen.”

Er waren ook mensen die het overmoedig vonden.

“Dat kan. Maar je moet het verhaal erachter kennen om het juist in te schatten. Het was echt niet meer dan een grapje. Ik weet dat ik bijlange nog niet de GOAT (Grootste Aller Tijden, nvdr.) ben. Wat Valverde gepresteerd heeft op het WK… Die hoort wel bij de grootsten aller tijden. Ik weet dat dingen soms anders kunnen overkomen dan hoe ik ze bedoel en dat ik daar attent voor moet zijn. Maar anderzijds weet ik ook wie ik ben, mijn entourage weet ook wie ik ben. Negatieve reacties komen vaak van mensen die me nooit hebben ontmoet. Daar trek ik mij niet te veel van aan.”

Dat kan wel kloppen. Er was vóór het EK een reportage in ‘Sportweekend’ waarin je heel erg naar voren kwam als een haantje-de-voorste. Hier bij mij geef je die indruk helemaal niet.

“Die bewuste uitzending was ook een beetje ongelukkig. We hadden net een slechte ploegentijdrit gereden en dan zie je de Remco bij wie net van alles fout is gegaan. Dat duurt doorgaans niet zo lang. Nadien hebben we dat uitgepraat. Op de bus heb ik ook nog iedereen bedankt voor het harde werk. Dat beeld zat niet meer in de reportage. Jammer. Papa weet wel hoe ik ben. In de ontgoocheling gooi ik er alles uit, maar twee minuten later is dat vergeten. Dat soort discussies hebben wij ook wel een keer.”

Jeannine Massagé, de dame die hier je supporterslokaal uitbaat, zegt dat je helemaal geen kapsones hebt. Voor de huldiging na je Europese titel ben je zelf naar de bakker geweest om boterkoeken te halen voor je fans.

“Dat is zo. En het was nog een korte nacht geweest ook, want ik was maar om halftwee ’s nachts thuis. Om zeven uur ’s ochtends stond ik hier in het supporterslokaal, een uur later zouden mijn supporters toekomen. Jeannine was al bezig en ik ben inderdaad boodschappen gaan doen: boterkoeken halen bij de bakker, spek en eieren in de Carrefour. (lacht) Nog zelf gebakken ook. Ik herinner mij een verhaal van Peter Sagan. Die had als kind geen handtekening van een sportidool van hem. Hij wil sindsdien nooit iemand het gevoel geven dat hij toen had. Ik ga mij daar ook aan proberen te houden.”

Heb je behalve de beelden van het WK bij thuiskomst ook naar ‘Extra Time Koers’ gekeken?

“Dat heb ik de avond zelf nog live gezien op de laptop (op de avond van zijn wereldtitel in de wegrit, nvdr.).”

Tom Boonen noemde je “een uitzonderlijk talent”.

“Als je dat hoort, is het toch een beetje een schok. Maar tegelijk motiveert het enorm. Jan Bakelants legde uit dat ik in de tijdrit voor beloften ook had gescoord, dat ik klaar ben om de overstap te maken. Dat is plezant. Ik steek die woorden in mijn achterzak, pak ze mee op mijn trainingen. Die gasten zijn al zo lang prof geweest. Als zij het zeggen, dan hoef ik er zelf niet meer aan te twijfelen.”

Boonen zei ook wel: Evenepoel heeft nog nooit echt gekoerst. Koerstactiek zoals bij de profs – zo zuinig mogelijk winnen – dat kent hij niet.

“Wat Tom zegt, is absoluut waar. Om te winnen, heb ik nog niet veel moeten koersen in de strikte zin van het woord. Maar in Lunigiani, in de aanloop naar het WK, heb ik dat bewust wél gedaan. Daar ben ik in de eerste rit heel lang bij de eerste twintig blijven zitten en heb ik gewonnen in de sprint. En op de tweede dag heb ik speciaal gewacht op de laatste twee kilometer om te gaan. Ik wilde weten of ik kon ontploffen op de slotklim. (twijfelt) Pa, met hoeveel seconden heb ik daar nog gewonnen? Twaalf, dertien? Dat was in ieder geval koersen volgens het scenario van de profs. En dat is ook gelukt.”

Zeg niet dat je ook nog explosief bent.

“Niet echt. Ik heb geen snelle sprint. Als we met vijf weg zijn, dan ben ik acht kansen op tien de traagste. Mijn maximale wattages liggen zeker niet superhoog.”

Het is ondertussen wel achterhaald dat je niet in een peloton kan rijden. Onze columnist Thomas De Gendt was onder de indruk in Innsbruck.

“Ik vond dat ik dat in Lunigiani al had getoond. Een supernerveuze koers, waarin ze constant tegen de grond lagen. Ik ben altijd rechtop gebleven. Tegen zestig per uur rijdt niemand comfortabel in een peloton, maar schrik heb ik zeker niet. In Innsbruck zat ik in de vlakke eerste zestig kilometer altijd mooi in de eerste twintig. Dat is vaak genoeg in beeld gekomen. In de afdaling heb ik ook getoond dat ik behendig ben met een fiets.”

“Wij wisten al langer dat het fabeltje was dat ik niet in een peloton kan rijden. Leuk dat ik dat nu heb kunnen tonen. In maak voortdurend progressie in positionering. Wind, daar wist ik in het begin geen fluit van af. In Innsbruck kon ik de andere renners al een beetje aansturen.”

Nog eentje van Boonen in ‘Extra Time’: de komende twee jaar wordt Evenepoel gevormd of verbrand. Hoe zorg je dat het ‘vormen’ wordt?

“Mezelf goed blijven verzorgen. Meteen na dit seizoen al. Ik doe nu nog de kermiskoers in Heestert (vandaag, nvdr.) en de Chrono des Nations. Zo kan ik een keer de regenboogtrui tonen in een wegrit en een tijdrit. Maar daarna is het rust. Ik zal vroeg klaar moeten zijn. Het is voorlopig de bedoeling om meteen te beginnen in Argentinië (San Juan, 27 januari tot 3 februari, nvdr.). Daarna vlieg ik door naar Oro y Paz in Colombia.”

Zei je niet dat je vooral weinig zou koersen?

“Dat is nog altijd het plan. Volgend jaar moeten ik en de trainers bij Quick Step mijn lichaam leren kennen. Wat is de optimale voeding? Hoe reageer ik op hoogtestages? Wat kan ik aan in trainingsvolume? We gaan het zeker rustig aan doen. Verbranden is niet de bedoeling.” (lacht)

Je hebt eerder gezegd: “Ik ga niet eindigen als Frank Vandenbroucke. Maar ik ben soms ook een beetje zot.” Wanneer ben jij zot?

“Dat is een vraag voor papa. (na vruchteloos overleg) Het is eerder speels dan zot, denk ik. Ik train met oortjes in en dan zing ik soms luid mee. Dat komt een beetje zot over, neen? En ik kan zot gefocust zijn voor een tijdrit.”

Je trainers uit het voetbal getuigden in ‘Sport/Voetbalmagazine’ net dat jij het omgekeerde van zot bent. Bob Browaeys, destijds coach bij de U16 Rode Duivels, zegt dat niemand zo’n professionele attitude had als jij.

“Dat heb ik altijd gehad. Elke week beter worden, elke week een procentje erbij. In het voetbal is dat niet altijd makkelijk, want in een kleedkamer ben je op die manier snel een uitzondering. Misschien deed ik het ook een beetje ‘te’. Op mijn veertiende lette ik al op mijn voeding. Dat hoeft misschien niet.”

Je hebt ook nooit alcohol gedronken?

“Nog nooit. Geen druppel. Mensen verwachten dat niet, maar na de wereldtitel heb ik nog geen glas champagne gedronken. Ik word precies al zat als ik nog maar aan alcohol ruik. We zijn in Innsbruck wel met de hele ploeg naar de McDonald’s geweest. Met de coach, de verzorger en de twee mecaniciens. Super plezant, maar het is mij slecht bevallen. Ik kon niet slapen van de buikpijn. Ik had me nochtans ingehouden: een hamburger, nuggets, frietjes en een ijsje. Dat is toch niet overdreven?”

Het lijkt dat profsporter worden – voetballer of wielrenner – altijd jouw toekomstplan is geweest. Klopt dat?

“Ja, ik wilde graag van sport mijn werk maken. Ik weet dat school belangrijk is. Als ik morgen op training of in de kermiskoers van Heestert op mijn knie val, kan het allemaal voorbij zijn. Ik doe nu aan afstandsleren en volg een opleiding sportpsychologie, maar ik weet niet of ik dat ga kunnen voortzetten. Misschien helpt het me mijn gedachten te verzetten, misschien is het gewoon te druk.”

Je gaat volgend jaar veel geld verdienen. Is het de bedoeling om het breed te laten hangen?

“Helemaal niet. Ik zou bij manier van spreken ook gratis profrenner willen zijn. Ik denk niet dat ik een big spender ben. Ik koop schoenen als ik schoenen nodig heb. Af en toe iets voor mijn vriendin. Papa weet dat, ik wil een zo stabiel mogelijk leven leiden.”

Je hebt al met zoveel woorden gezegd dat het de bedoeling is ooit te trouwen met je vriendin Oumaïma Rayane.

“Ik weet dat we allebei nog jong zijn, maar mijn ouders zijn ook al samen sinds… (vraagt na bij vader Patrick). Mama was zestien. Ik heb gezien dat het kan om elkaar op jonge leeftijd te leren kennen en dan toch samen te blijven. Vroeger stond ik daar niet bij stil, maar nu zie ik hoe waardevol dat ook voor mij is geweest. Ja, we zijn jong, maar het is wel serieus. Het is de bedoeling om samen aan onze toekomst te bouwen.”

Ben je in alle facetten van het leven zo volwassen? Straks moet je voor het eerst gaan stemmen. Heb je daar ook al diep over nagedacht?

“Helemaal niet. Gelukkig moet ik koersen in de Chrono des Nations. Papa heeft een volmacht om in mijn plaats te gaan. Hij zal wel op de goeie stemmen.” (lacht)

quote:

Op vrijdag 5 oktober 2018 20:43 schreef Steven184 het volgende:
Tanguy Turgis moet gedwongen stoppen vanwege hartproblemen

https://www.vital-concept(...)me-a-sa-carriere.php

quote:

ALS ALCALA WINT KOMT DE PRESIDENT
Guus van Holland
9 juli 1990

Raul Alcala heeft zich aangediend als een mogelijke Tour de France-winnaar. Hij is de grote concurrent van de favorieten LeMond en Delgado geworden, de gevaarlijkste achtervolger van de klassemenstleiders Bauer en Pensec. Zaterdag won Alcala verrassend de tijdrit van 61 kilometer. Een Mexicaans talent komt tot ontplooiing.

Het is zaterdagavond kwart voor zes als Raul Alcala Hotel l'Europe in Epinal komt binnenstappen. Een groepje verslaggevers wacht hem op in de hal. Hij heeft al een hele verplichte ceremonie van een ritwinnaar achter de rug. Microfoons, camera's, vragen, vragen, nog eens vragen. De dopingcaravan in en er weer uit. Vragen, nog eens vragen. 'Hi guys', roept hij tegen het persvolkje in het hotel en loopt direct door naar de lift. Weer vragen. 'Nee, ik ga douchen. Straks op de persconferentie.' Vijf voor zeven komt Alcala in gezelschap van Jonathan Boyer, pr-man van de PDM-ploeg, hal 3 van het Parc des Expos binnen. Voor het eerst in de Tour de France is dit jaar de etappewinnaar verplicht in de perszaal voor de schrijvende journalisten te verschijnen. Aan de finish is het daardoor minder druk geworden met duwende, slaande en met politie en suppoosten vechtende journalisten die om een woordje van de winnaar verlegen zitten. Alcala neemt er in de perszaal zijn gemak van. De Mexicaan spreekt Spaans en Engels. Naast hem Boyer, een Amerikaanse ex-beroepswielrenner, die uitstekend Spaans en Frans en een klein beetje Nederlands beheerst. Als het kwart voor acht is, staat Alcala op. Bijna een uur is Alcala, geassisteerd door Boyer, ontspannen en lachend ingegaan op vragen en insinuaties van allerlei aard. Tour-directeur Jean-Marie Leblanc heeft de sessie met belangstelling gevolgd. 'Perfect', beaamt Leblanc. 'Wat een pr. Wat een geduld, wat een beheersing van die Boyer.' Vorig jaar won Alcala als eerste Mexicaan een Tour-etappe. Hoewel over de toen 25-jarige Mexicaan sinds hij in 1987 zijn eerste Tour de France reed al het een en ander bekend was, deden over hem allerlei door de toenmalige pr-mensen van PDM opgeklopte indianenverhalen de ronde. Een manier om het 'produkt' aan te prijzen. 'Op zijn dertiende liep Raul Alcala van huis weg. Een vreemde drang naar avontuur dreef hem naar de jungle. Hij zwierf door de bossen. Leefde een tijdje bij een als gevaarlijk bekend staande indianenstam. Sliep in holen. Leefde van bosvruchten en noten. Het was een hard leven om het naakte bestaan', schreef een journalist dankbaar met gevoel voor sensatie.

Wanneer er geen heroiek, geen jongensboekverhalen meer bestaan, moeten ze worden verzonnen. En wie anders dan een sportman uit een ver, exotisch oord, waar nog weinig civilisatie is doorgedrongen, leent zich daarvoor. Natuurlijk is het voor de buitenwereld een vreemde gewaarwording als een renner uit Mexico, waar nog geen vijfhonderd jongens in georganiseerd verband hardfietsen, een Tour-etappe wint en zelfs zoals zaterdag in een zware tijdrit gevestigde namen als LeMond, Breukink, Bugno, Indurain enzovoort verslaat. Dat Alcala zich een plaats kan verwerven tussen gereputeerde renners uit de oude wereld en mogelijk binnen afzienbare tijd de Tour de France wint, geeft aan dat de mondialisering van de professionele wielersport in volle gang is. Dat in een weekeinde een Mexicaan en Oostduitser winnen, is altijd een droom van de oude Tour-baas Jacques Goddet geweest. Nu het zover is, zit Goddet op Wimbledon. De ene droom is de andere niet.

Gisteren arriveerden de eerste Mexicaanse wielersupporters in Frankrijk, drie vrouwen uit de geboortestad van Alcala, Monterrey. Een dezer dagen maakt Alcala's moeder haar eerste transatlantische vliegreis om haar beroemde zoon in de Tour de France met een bezoek te vereren. Vijf Mexicaanse verslaggevers volgen Alcala in de Franse ronde op de voet. 'Maar hij is de beste', riep Alcala zaterdag tijdens de persseance en hij wees op Alberto Villarreal, die zijn derde Tour meemaakt als verslaggever van El Norte, een dagblad in Monterrey.

Villarreal is ingehuurd door de Mexicaanse televisiemaatschappij Televisa om commentaar te geven bij de dagelijks overgestraalde beelden van het Amerikaanse ABC. Hij volgt Alcala al zeven jaar en was er getuige van dat de renner vorig jaar na de Tour door zijn etappezege in Francorchamps en zijn achtste plaats in het eindklassement massaal in Monterrey werd gehuldigd. 'Door Alcala is wielrennen erg bekend geworden in Mexico', zegt Villarreal. 'Zelfs president Salinas de Gortari is in de prestaties van Raul geinteresseerd. Vorig jaar is Alcala op het paleis ontvangen om samen met de president te ontbijten. Als Alcala de Tour wint, komt de president naar Parijs.' Raul Alcala Gallegos mag dan niet onder indianen hebben geleefd, het is wel degelijk waar dat hij als elfjarige van huis wegliep en geruime tijd door het land zwierf. Hij nam losse baantjes aan, bijvoorbeeld als krantenverkoper. Na acht maanden keerde hij terug bij zijn familie, bij zijn acht broers en zusters. Zijn vader runde een klein garagebedrijf. In die periode reed hij zijn eerste wielerwedstrijd en hij won meteen. Alcala raakte gepassioneerd door het fietsen en leerde de koers pas goed in de Verenigde Staten begrijpen. Tijdens de Olympische Spelen van 1984 in Los Angeles werd hij al elfde. Een prestatie die hem een contract opleverde bij de Amerikaanse ploeg 7-Eleven. Zijn eerste profwedstrijd was in 1986 de Tour de France, waarin hij als 114e eindigde. Een jaar later werd hij al negende, waarmee hij winnaar werd van het jongerenklassement. In 1988 werd hij twintigste en vorig jaar in dienst van zijn tweede werkgever PDM achtste.

Ploegleider Gisbers had Alcala al jaren gevolgd en was onder de indruk geraakt van diens gemakkelijke manier van fietsen. 'Ik wist meteen dat ik hem in mijn ploeg wilde hebben. Toen ik hem kreeg was het een ongeslepen diamant. Hij bleek in de jaren '87 en '88 niets met zijn talenten te hebben gedaan. Hij reed zoals het kwam. Hij deed aan de Tour mee, ging naar huis en borg zijn fiets op. Einde 1988 ben ik naar Mexico geweest, naar zijn bruiloft. We hebben daarna gepraat en ik heb hem gezegd dat hij een groot wielrenner kon worden. Maar hij moest het wel zelf willen en hij moest luisteren.' Een groot voordeel van Alcala is dat hij zich gemakkelijk aanpast, dat hij leergierig is en bereidwillig, weet Gisbers. 'Ik heb het altijd leuk gevonden jonge renners op te leiden. Dat deed ik bij de amateurploeg van Van Erp ook altijd. Zo'n jongen van de straat oppikken, bij wijze van spreken, en hem dan beeldhouwen. Zoiets doe ik nu met Alcala. Dat is leuker dan met Theunisse of Rooks werken. Die waren al te oud om ze nog te veranderen.' Gisbers moest urenlang met de Mexicaan praten over hoe je moet rijden als klassementsrenners en over tijdrijden. De afgelopen winter gaf hij Alcala toen deze terugkeerde naar Monterrey speciale trainingsschema's mee. Met vooral oefeningen gericht op de klimspieren. Alcala moest zich daar zes weken aan houden, niet langer dan tweeeneenhalf uur per dag. Hij trok de bergen in bij Monterrey, de heetste stad van Mexico, die op 3500 meter hoogte ligt.

Alcala's slechtste eigenschap is overmoed, constateerde Gisbers. 'Ik moet hem voortdurend afremmen. Dat is moeilijk bij een renner bij wie alles als vanzelf gaat.'

Hij leerde hem zijn geduld te bewaren, vooral bij tijdritten, en zijn houding op de fiets te veranderen. 'Je moet bij tijdritten in balans en rustig op je fiets zitten. Het gaat om de regelmaat, een tijdrit rijden vraagt om een soort computer-instelling in je hoofd. Alcala was een wildebras. Maar hij is een dankbare leerling, hij vreet informatie.' Sinds Alcala in mei in de Trump Tour zowel de proloog als de lange tijdrit won, heeft de Mexicaan alleen in de Tour-proloog niet de winnende tijd gereden. Alcala laat in het midden aan wie hij zijn progressie te danken heeft. 'Het is een mentale kwestie. Ik word ouder en krijg meer ervaring. Mijn positie op de fiets is verbeterd. Ik verspeel nu zo min mogelijk energie. Ik ben nu een en al rust op de fiets. Alles is op elkaar afgestemd.' Het is de vraag of Alcala als een potentiele Tour-winnaar (Gisbers: 'Pas volgend jaar is hij zover') zijn contract bij PDM verlengt. Een aanbod van weer twee jaar heeft hij even naast zich neergelegd. 'Ik heb geen zin bij een andere ploeg opnieuw te beginnen. Vorig jaar was er veel afgunst in de ploeg. Het is nu rustiger en vriendelijker. Ik moet kunnen lachen. Met Theunisse kon ik niet opschieten. Die zei nooit wat. Daar kan ik niet tegen. Mexicanen houden van emotionele mensen.'

NRC

quote:

Op zaterdag 6 oktober 2018 03:12 schreef wimderon het volgende:

[..]

quote:

Op zaterdag 6 oktober 2018 11:04 schreef TheArt het volgende:
Jimmy Duquennoy van Aquaprotect Veranclassic is gisteren op 23 jarige leeftijd overleden na hartfalen.

twitter:

WBVeranAquaPro twitterde op zaterdag 06-10-2018 om 10:56:36 L’équipe WB-Aqua Protect-Veranclassic a appris samedi matin la terrible et insupportable nouvelle du décès son coureur Jimmy Duquennoy. Jimmy est mort inopinément vendredi soir à son domicile. Il avait 23 ans. Ce... https://t.co/XABxjY5b4l reageer retweet

quote:

Op zaterdag 6 oktober 2018 11:04 schreef TheArt het volgende:
Jimmy Duquennoy van Aquaprotect Veranclassic is gisteren op 23 jarige leeftijd overleden na hartfalen.

quote:

Op zaterdag 6 oktober 2018 01:53 schreef _-_ratjetoe_-_ het volgende:

[..]

?

quote:

Op zaterdag 6 oktober 2018 11:04 schreef TheArt het volgende:
Jimmy Duquennoy van Aquaprotect Veranclassic is gisteren op 23 jarige leeftijd overleden na hartfalen.

quote:

Op zaterdag 6 oktober 2018 11:11 schreef Steven184 het volgende:

[..]


Vreselijk nieuws

twitter:

WBVeranAquaPro twitterde op zaterdag 06-10-2018 om 10:56:36 L’équipe WB-Aqua Protect-Veranclassic a appris samedi matin la terrible et insupportable nouvelle du décès son coureur Jimmy Duquennoy. Jimmy est mort inopinément vendredi soir à son domicile. Il avait 23 ans. Ce... https://t.co/XABxjY5b4l reageer retweet

quote:

Jonge profwielrenner Jimmy Duquennoy (23) overleden: "Hij zat gewoon in de zetel. Plots antwoordde hij niet meer"

Jimmy Duquennoy, een 23-jarige wielrenner uit Doornik, is vrijdagavond onverwacht overleden. Duquennoy kwam uit voor WB Aqua Protect Veranclassic, een procontinentale ploeg. De jonge renner is overleden aan de gevolgen van een hartstilstand, zo meldt zijn team.

Het lot zou Duquennoy overvallen hebben toen hij thuis in de zetel naast zijn vriendin Sally Carnoy zat. Zijn ploeg reageerde al op Facebook. “Hij was de meest joviale, vriendelijke, openlijke jongen… hij begon als renner in onze voorloper Color Code-Aquality Protect voor hij zijn droom om professioneel wielrenner te worden, waarmaakte in 2016. Ons meest oprechte medeleven aan zijn familie en nabestaanden. Rust in vrede.”

Ploegleider Frédéric Amorison vernam het nieuws eerder deze ochtend en gaf het vervolgens door aan ploegmanager Christophe Brandt. “Jimmy is gisteravond thuis in de zetel overleden. Hij woonde samen met zijn vriendin Sally. Ze waren samen naar iets aan het kijken. Op een bepaald moment vroeg ze iets aan Jimmy en hij antwoordde niet meer. Hij bleek overleden te zijn. Er zijn nooit klachten over hem geweest. Jimmy was nog van plan om met Sally een cruise te houden met zijn vriendin over de Nijl, daar had hij vrijdagmiddag nog iets over geplaatst op zijn Facebookpagina. Hij leek nu samen met zijn haar gesetteld te zijn in Wasmes, en nu is alles ineens voorbij. Het was een jongen met veel talent en een heel interessante mens”, aldus een zeer aangeslagen Brandt.

Duquennoy reed woensdag nog mee in wat de allerlaatste koers van zijn seizoensprogramma was, de Münsterland Giro, waarna hij samen met ploegleider Amorison naar huis was gereden. De 23-jarige had nog een blanco erelijst bij de profs. Dit seizoen was zijn beste uitslag een tiende plaats in Dwars door West-Vlaanderen. Het is de tweede keer dit jaar dat een jonge Belgische renner overlijdt. In april stierf de eveneens 23-jarige Michael Goolaerts (Veranda’s Willems-Crelan) nadat hij tijdens Parijs-Roubaix een hartstilstand had gekregen.