Kletstopic voor users die geen kinderen willen #3

quote:

Op maandag 24 september 2018 12:02 schreef Isdatzo het volgende:

[..]

Ongeacht wat je kiest, je weet nooit hoe het 'andere' is. Dat vind ik zo lastig.

Je kan het niet allebei even proberen en kijken hoe het bevalt.

dit is het probleem! Het is niet te "testen". Ik vind het zo verschrikkelijk lastig om te beslissen.

Ik vind dat beslissen dus helemaal niet moeilijk. Ik weet (voor zover dat kan) zeker dat ik heel gelukkig kan worden zonder kinderen. Ik kan vast ook wel gelukkig worden met kinderen, maar waarom zou ik dat dan proberen?

Tevens heb ik het er wel moeilijk mee gehad toen duidelijk werd dat ik wellicht verminderd vruchtbaar ben en hoogstwaarschijnlijk vroeg in de overgang zal belanden. Dat was toch een klap, dat de keuze me geheel ontnomen werd. Inmiddels heb ik daar vrede mee, maar ik zou toch ook niet een sterilisatie willen. Dat ik nú geen goede reden heb om aan kinderen te beginnen, betekent niet dat ik die nooit ga hebben, en ik doe het prima op de mirena.

quote:

Op maandag 24 september 2018 12:16 schreef Sarasi het volgende:
Ik vind dat beslissen dus helemaal niet moeilijk. Ik weet (voor zover dat kan) zeker dat ik heel gelukkig kan worden zonder kinderen. Ik kan vast ook wel gelukkig worden met kinderen, maar waarom zou ik dat dan proberen?

en als je partner het 100% zeker weet dat hij/zij wel kinderen wil? Mijn vriendin weet 100% zeker "Wel kinderen", ikzelf twijfel om o.a. redenen hier aangeven. Als ik single zou zijn, dan zou mijn twijfel mij ook geen bal uitmaken. Maar nu is het toch een stuk lastiger. Zij wil graag, ik twijfel nog steeds (altijd al gedaan overigens)

Aan de ene kant zeg ik "ja!", aan de andere kant twijfel. Ik zeg dus geen duidelijk "nee".

Wist ik het maar, dat zou het zoveel simpeler maken

quote:

Op maandag 24 september 2018 11:12 schreef Isdatzo het volgende:

[..]


[..]

Dat valt toch wel mee? Hoe vaak maak je dat nou mee, en zeker in het dagelijks leven? Het krijgen van kinderen is gewoon de norm en wordt door velen als vanzelfsprekend gezien. Ik kan me niet voorstellen dat jij vaak het gevoel hebt verantwoording te moeten afleggen over het hebben van een kind. En dat mensen je niet geloven of serieus nemen wanneer je zegt dat je heel blij bent met je kind.

Dat er tegen je gezegd werd: "Oh, je wil nu wel heel graag een kind maar dat gaat wel over hoor". Of: "Ja, als je straks een klein miss_sly'tje hebt rondhuppelen dan heb je de grootste spijt!".

Jij denkt dat dat nooit gezegd wordt? Laat ik je uit die droom helpen: zeker heb ik dergelijke opmerkingen gehad.

quote:

Op maandag 24 september 2018 11:32 schreef CherryLips het volgende:

[..]


Of dat je verkondigt zwanger te zijn en mensen reageren met: 'Jezus waarom dat?'

Ik kan me zo voorstellen dat dat bij mijn vader als eerste opkwam ja.
Het bleef echter bij: gefeliciteerd, als het tenminste de bedoeling was.

quote:

Op maandag 24 september 2018 12:31 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Jij denkt dat dat nooit gezegd wordt? Laat ik je uit die droom helpen: zeker heb ik dergelijke opmerkingen gehad.

Dat er ooit ergens een opmerking gemaakt wordt wil natuurlijk niet zeggen dat het maatschappelijk ook meteen gelijk is. Kinderen krijgen/nemen is gewoon de standaard en als je daarvan afwijkt dan vind men dat maar raar of snappen ze het niet.

quote:

Op maandag 24 september 2018 13:57 schreef S95Sedan het volgende:

[..]

Dat er ooit ergens een opmerking gemaakt wordt wil natuurlijk niet zeggen dat het maatschappelijk ook meteen gelijk is. Kinderen krijgen/nemen is gewoon de standaard en als je daarvan afwijkt dan vind men dat maar raar of snappen ze het niet.

Is het niet meer zo dat teveel mensen altijd iets moeten vinden van andermans leven?
Als je wel kinderen hebt krijg je regelmatig te horen dat dit niet goed is, of dat niet. Ongevraagd advies en een daar kom je nog wel achter zie je op veel vlakken. Of je nu kinderen hebt of helemaal niet wil, of het nu om je auto keuze of partner keuze gaat en alles daar tussen in.

Gaat het dan niet meer over je eigen gevoeligheid mbt specifieke onderwerpen. Waar dat veel voorkomende gedrag op allerlei vlakken gewoon wat meer steekt? Jij dat ene onderwerp als meer druk ervaart dan dat andere onderwerp?

Iig werkt dat bij mij wel zo. Dat het mijn 'gevoeligheden' zijn waar ik sneller irritatie bij voel als anderen daarover vragen, ongewild advies geven of oordelen. Terwijl ik bij andere onderwerpen dat niet zo ervaar terwijl de manier van doen van die ander eigenlijk niet zo anders is.

quote:

Op maandag 24 september 2018 14:13 schreef Cause_Mayhem het volgende:

[..]

Is het niet meer zo dat teveel mensen altijd iets moeten vinden van andermans leven?
Als je wel kinderen hebt krijg je regelmatig te horen dat dit niet goed is, of dat niet. Ongevraagd advies en een daar kom je nog wel achter zie je op veel vlakken. Of je nu kinderen hebt of helemaal niet wil, of het nu om je auto keuze of partner keuze gaat en alles daar tussen in.

Gaat het dan niet meer over je eigen gevoeligheid mbt specifieke onderwerpen. Waar dat veel voorkomende gedrag op allerlei vlakken gewoon wat meer steekt? Jij dat ene onderwerp als meer druk ervaart dan dat andere onderwerp?

Iig werkt dat bij mij wel zo. Dat het mijn 'gevoeligheden' zijn waar ik sneller irritatie bij voel als anderen daarover vragen, ongewild advies geven of oordelen. Terwijl ik bij andere onderwerpen dat niet zo ervaar terwijl de manier van doen van die ander eigenlijk niet zo anders is.

Dit inderdaad. De ene vraag of opmerking doet je veel meer dan de andere. En ik heb bij mezelf gemerkt dat het me steeds minder boeit wat een ander vindt en denkt te moeten opmerken. Ik kap dingen ook veel eerder af. Als iemand telkens terugkomt op iets waar we het niet over eens worden of waar ik genoeg van heb, kap ik het af.

De gevoeligheid ligt meestal.meer bij onszelf dan bij de ander, denk ik.

quote:

Op maandag 24 september 2018 14:38 schreef Sarabi het volgende:
Maar is dit nou echt on topic?
En waar dit topic over gaat?

Want dan heb ik het verkeerd begrepen (en klopt de OP ook niet, kan misschien een modje aanpassen?) en dan kan ik beter weg blijven

Nee, nee en nee .

Dus weer ontopic zou wel fijn zijn .

quote:

Op maandag 24 september 2018 14:13 schreef Cause_Mayhem het volgende:

[..]

Is het niet meer zo dat teveel mensen altijd iets moeten vinden van andermans leven?
Als je wel kinderen hebt krijg je regelmatig te horen dat dit niet goed is, of dat niet. Ongevraagd advies en een daar kom je nog wel achter zie je op veel vlakken. Of je nu kinderen hebt of helemaal niet wil, of het nu om je auto keuze of partner keuze gaat en alles daar tussen in.

Gaat het dan niet meer over je eigen gevoeligheid mbt specifieke onderwerpen. Waar dat veel voorkomende gedrag op allerlei vlakken gewoon wat meer steekt? Jij dat ene onderwerp als meer druk ervaart dan dat andere onderwerp?

Iig werkt dat bij mij wel zo. Dat het mijn 'gevoeligheden' zijn waar ik sneller irritatie bij voel als anderen daarover vragen, ongewild advies geven of oordelen. Terwijl ik bij andere onderwerpen dat niet zo ervaar terwijl de manier van doen van die ander eigenlijk niet zo anders is.

Volgens mij heb je helemaal gelijk.

quote:

Op maandag 24 september 2018 14:29 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Dit inderdaad. De ene vraag of opmerking doet je veel meer dan de andere. En ik heb bij mezelf gemerkt dat het me steeds minder boeit wat een ander vindt en denkt te moeten opmerken. Ik kap dingen ook veel eerder af. Als iemand telkens terugkomt op iets waar we het niet over eens worden of waar ik genoeg van heb, kap ik het af.

De gevoeligheid ligt meestal.meer bij onszelf dan bij de ander, denk ik.

Correct. Maar berg je nu maar voor de lawine die over je heen gaat vallen.

quote:

Op maandag 24 september 2018 15:02 schreef Kapitein_Scheurbuik het volgende:

[..]

Correct. Maar berg je nu maar voor de lawine die over je heen gaat vallen.

Oh stel je aan. Men praat hier over hoe iets ervaren wordt. Daar is dit topic voor.

quote:

Op maandag 24 september 2018 15:08 schreef Samzz het volgende:

[..]

Oh stel je aan. Men praat hier over hoe iets ervaren wordt. Daar is dit topic voor.

Nou beste Samzz, ik weet niet of jij je nog kunt herinneren dat ik in iets andere bewoordingen hetzelfde zei als het vetgedrukte deel, toen kreeg ik zo ongeveer de inquisatie achter me aan en daar deed jij ook actief aan mee.

quote:

Op maandag 24 september 2018 15:10 schreef Kapitein_Scheurbuik het volgende:

[..]

Nou beste Samzz, ik weet niet of jij je nog kunt herinneren dat ik in iets andere bewoordingen hetzelfde zei als het vetgedrukte deel, toen kreeg ik zo ongeveer de inquisatie achter me aan en daar deed jij ook actief aan mee.

Ja de nuance lag er niet in, maar als je normaal wat brengt valt het allemaal reuze mee .

Hoe je iets ervaart ligt bij jezelf, maar dat betekent niet dat het daarmee maar niks voorstelt of zo .

quote:

Op maandag 24 september 2018 14:13 schreef Cause_Mayhem het volgende:

[..]

Is het niet meer zo dat teveel mensen altijd iets moeten vinden van andermans leven?
Als je wel kinderen hebt krijg je regelmatig te horen dat dit niet goed is, of dat niet. Ongevraagd advies en een daar kom je nog wel achter zie je op veel vlakken. Of je nu kinderen hebt of helemaal niet wil, of het nu om je auto keuze of partner keuze gaat en alles daar tussen in.

Gaat het dan niet meer over je eigen gevoeligheid mbt specifieke onderwerpen. Waar dat veel voorkomende gedrag op allerlei vlakken gewoon wat meer steekt? Jij dat ene onderwerp als meer druk ervaart dan dat andere onderwerp?

Iig werkt dat bij mij wel zo. Dat het mijn 'gevoeligheden' zijn waar ik sneller irritatie bij voel als anderen daarover vragen, ongewild advies geven of oordelen. Terwijl ik bij andere onderwerpen dat niet zo ervaar terwijl de manier van doen van die ander eigenlijk niet zo anders is.

Gevoel ergens bij hebben door bemoeienis wat iemand iemand zegt is iets compleet anders dan daadwerkelijke verschillen, zoals bijvoorbeeld het geweigerd worden van sterilisatie, of dat er gezegd wordt dat iemand wel bijdraait en alsnog kinderen neemt.

Ik zie maar weinig mensen die wel kinderen hebben moeten verantwoorden waarom ze ze hebben genomen. (Uitzonderingen daar gelaten.) Andersom is dat vele malen meer.

quote:

Op maandag 24 september 2018 12:24 schreef RedFever007 het volgende:

[..]

en als je partner het 100% zeker weet dat hij/zij wel kinderen wil? Mijn vriendin weet 100% zeker "Wel kinderen", ikzelf twijfel om o.a. redenen hier aangeven. Als ik single zou zijn, dan zou mijn twijfel mij ook geen bal uitmaken. Maar nu is het toch een stuk lastiger. Zij wil graag, ik twijfel nog steeds (altijd al gedaan overigens)

Aan de ene kant zeg ik "ja!", aan de andere kant twijfel. Ik zeg dus geen duidelijk "nee".

Wist ik het maar, dat zou het zoveel simpeler maken

Nou ja, ik kies mijn partners wel uit op hun kinderwens. Mijn vriend heeft ook geen kinderwens, bijvoorbeeld. Als hij van mening zou veranderen en echt per se kinderen zou gaan willen, zouden we daar wel over kunnen praten. Maar ik denk dat er dan toch een soort compromis gevonden zou moeten worden in het adopteren van een al iets ouder kind, ofzo. Ik zou het er best over willen hebben in ieder geval, maar voor nu blijft het nee. Als dat een ja zou moeten worden, zouden we wel echt goed moeten overleggen hoe en wat en hoe we dan om mijn tegenargumenten heen zouden kunnen werken.

Ik heb geen hekel aan kinderen, dat zal ook wel schelen.

quote:

Op maandag 24 september 2018 15:33 schreef Sarasi het volgende:

[..]

Nou ja, ik kies mijn partners wel uit op hun kinderwens. Mijn vriend heeft ook geen kinderwens, bijvoorbeeld. Als hij van mening zou veranderen en echt per se kinderen zou gaan willen, zouden we daar wel over kunnen praten. Maar ik denk dat er dan toch een soort compromis gevonden zou moeten worden in het adopteren van een al iets ouder kind, ofzo. Ik zou het er best over willen hebben in ieder geval, maar voor nu blijft het nee. Als dat een ja zou moeten worden, zouden we wel echt goed moeten overleggen hoe en wat en hoe we dan om mijn tegenargumenten heen zouden kunnen werken.

Ik heb geen hekel aan kinderen, dat zal ook wel schelen.

Praten. Compromissen. Dingen.

Als één van de twee echt een sterke kinderwens krijgt terwijl de ander die niet deelt, dan ben ik bang dat het heel lastig wordt om er samen uit te komen. Zeker als die dingen hun oorsprong hebben in hormonen en zo *ril*. Vaak moet het dan ook een 'eigen' kind zijn, en dan kan je lastig de eerste 15 jaar overslaan he .

Ons is het niet gelukt om eruit te komen (doet me nog steeds wel verdriet), misschien anderen wel. Maar wat ik hoor is dat het toch vaak een breekpunt is.

quote:

Op maandag 24 september 2018 15:12 schreef Samzz het volgende:

[..]

Ja de nuance lag er niet in, maar als je normaal wat brengt valt het allemaal reuze mee .

Nee, ik niet altijd even genuanceerd. Maar ik zei toch echt inhoudelijk hetzelfde. Nu ga ik weer iets zeggen wat missien niet leuk is om te horen:

Het feit dat je heel voorzichtig moet brengen dat de gevoeligheid misschien bij jezelf ligt ipv bij een ander, het feit dat je het onderwerp bijna met zijden handschoentjes aan moet pakken omdat je anders iedereen ove je heen krijgt geeft dat niet aan dat het onderwerp wel of geen kinderen bij de meesten veel gevoeliger ligt dan wat men hier voor doet komen.

Als ik zeg dat ik doperwtjes niet te vreten vind hoef ik dat niet te nuanceren omdat dat voor niemand gevoelig ligt.

quote:

Hoe je iets ervaart ligt bij jezelf, maar dat betekent niet dat het daarmee maar niks voorstelt of zo .

Uiteraard.

quote:

Op maandag 24 september 2018 15:46 schreef Isdatzo het volgende:

[..]

Praten. Compromissen. Dingen.

Als één van de twee echt een sterke kinderwens krijgt terwijl de ander die niet deelt, dan ben ik bang dat het heel lastig wordt om er samen uit te komen. Zeker als die dingen hun oorsprong hebben in hormonen en zo *ril*. Vaak moet het dan ook een 'eigen' kind zijn, en dan kan je lastig de eerste 15 jaar overslaan he .

Ons is het niet gelukt om eruit te komen (doet me nog steeds wel verdriet), misschien anderen wel. Maar wat ik hoor is dat het toch vaak een breekpunt is.

Ja tuurlijk kan dat een breekpunt zijn, maar van mij uit gezien hoeft dat dus niet direct. Ik zie best een opening om proberen er samen uit te komen, ook als dat betekent mét kind. Ik begin ook geen relatie met iemand die direct aangeeft 100% kinderen te willen, want in principe wil ik ze niet. Het zou me ook absoluut niet gaan om "de eerste 15 jaar overslaan" ofzo. Maar zwanger worden zie ik absoluut niet zitten, bevallen al helemaal niet, laat staan alle levenslange consequenties voor je lijf, en dan ook nog het risico op een (zwaar) gehandicapt kind waarvan ik weet dat ik er niet genoeg van zou kunnen houden.

Maar nee, ik zal nooit dolblij reageren dat ik ook dolgraag kinderen krijg, dus dat scenario valt af. En als er wat betreft de ander niet over te praten valt, dan zal dat einde relatie worden, waarschijnlijk. Maar goed, dat is met wel meer dingen zo, dat 't opeens dusdanig uit elkaar kan gaan lopen dat het einde relatie betekent. Such is life.

quote:

Op maandag 24 september 2018 11:42 schreef Sarabi het volgende:

[..]

Ow ja dat gezeik over kleinkinderen tegen mijn ouders.
Dat is op dit moment nog wel het ergste.

Mijn ouders zeggen dan geloof ik meestal dat ze het wel prima vinden, althans, tegen ons in ieder geval wel. Als ze kijken naar hun broers en zussen met kleinkinderen en hoe veel er van ze verwacht wordt om bij te springen om welke begrijpelijke of onbegrijpelijke reden dan ook... ze zouden het zonder twijfel doen indien nodig of gevraagd, maar aangezien zowel ikzelf als mijn zusje geen kinderen heeft, hebben ze alle tijd voor zichzelf, en dat vinden ze ook maar wat heerlijk.

Geen oordeel dit hoor, maar puur uit nieuwsgierigheid : voelen jullie je wel eens schuldig naar bijvoorbeeld je ouders omdat je geen kinderen wilt?

Ik ben zelf een 29 jarige man, en heb wel een kinderwens. Maar ik heb ook bepaalde psychologische (sociale) angstklachten en ben (mede) daardoor al een jaar of 7 single. Ik hoop natuurlijk dat alles vroeg of laat op zijn plek valt en dat ik nog iemand tegen kom om een gezin mee op te bouwen. Maar ik houd er ook steeds sterker rekening mee dat dit ook wel eens niet zou kunnen gaan gebeuren.

Mijn ouders en met name mijn moeder stellen zich heel bescheiden op in deze. Ik weet dat mijn moeder diep van binnen bijna een moord zou plegen om oma te worden. Vooral nu neven/nichten van mij wel kinderen hebben (en ze dus hun broers/zussen opa/oma zien worden) voel ik gewoon dat ze het fantastisch zouden zeggen. Al houden ze zich dus in omdat ze mij ook niet willen pushen of hun levensbeeld willen opleggen. Maar ik ervaar dus wel eens een schuldgevoel wat dat betreft, jullie?

quote:

Op maandag 24 september 2018 16:43 schreef Scrapyard het volgende:
voelen jullie je wel eens schuldig naar bijvoorbeeld je ouders omdat je geen kinderen wilt?

Nee.

Waarom zou ik?

Op fatsoen en respect na (als je dat zelf ook geeft) kun je niets van je kroost verwachten. Niet dat ze een bepaalde opleiding doen, een beroep ambieren, kinderen krijgen of zelfs maar voor je zorgen als je later oud en fragiel bent. Je kiest voor kinderen omdat jij dat wilt, maar die kinderen zijn jou echt niets verschuldigd om te doen of om aan te voldoen.

Mijn vader heeft al genoeg (achter)kleinkinderen (uit eerste huwelijk), maar van m'n moeder weet ik wel dat ze het leuk zou vinden om oma te worden. Ze weet hoe ik erover denk en daar laat ze me vrij in, en dat lijkt me ook vanzelfsprekend eigenlijk.

Schuldig voelen? Hoe verzin je het.. het is jouw leven toch?

quote:

Op maandag 24 september 2018 16:43 schreef Scrapyard het volgende:
Geen oordeel dit hoor, maar puur uit nieuwsgierigheid : voelen jullie je wel eens schuldig naar bijvoorbeeld je ouders omdat je geen kinderen wilt?

Ik ben zelf een 29 jarige man, en heb wel een kinderwens. Maar ik heb ook bepaalde psychologische (sociale) angstklachten en ben (mede) daardoor al een jaar of 7 single. Ik hoop natuurlijk dat alles vroeg of laat op zijn plek valt en dat ik nog iemand tegen kom om een gezin mee op te bouwen. Maar ik houd er ook steeds sterker rekening mee dat dit ook wel eens niet zou kunnen gaan gebeuren.

Mijn ouders en met name mijn moeder stellen zich heel bescheiden op in deze. Ik weet dat mijn moeder diep van binnen bijna een moord zou plegen om oma te worden. Vooral nu neven/nichten van mij wel kinderen hebben (en ze dus hun broers/zussen opa/oma zien worden) voel ik gewoon dat ze het fantastisch zouden zeggen. Al houden ze zich dus in omdat ze mij ook niet willen pushen of hun levensbeeld willen opleggen. Maar ik ervaar dus wel eens een schuldgevoel wat dat betreft, jullie?

De enige reden om een kind te nemen is omdat je dat zelf wil. Voor geen enkel ander persoon zou je dat zelfs maar moeten overwegen, denk ik. Ook niet voor een ouder of voor een partner.

quote:

Op maandag 24 september 2018 16:50 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Nee.

Waarom zou ik?

Op fatsoen en respect na (als je dat zelf ook geeft) kun je niets van je kroost verwachten. Niet dat ze een bepaalde opleiding doen, een beroep ambieren, kinderen krijgen of zelfs maar voor je zorgen als je later oud en fragiel bent. Je kiest voor kinderen omdat jij dat wilt, maar die kinderen zijn jou echt niets verschuldigd om te doen of om aan te voldoen.

Klopt helemaal hoor, maar toch kan een mens (laat ik voor mezelf spreken : toch kan ik) me ook schuldig voelen om iets dat rationeel gezien helemaal niet fout is.

Mijn moeder zou vrij weinig liever willen dan kleinkinderen, denk ik. Toen ze bijna twee jaar geleden te horen kreeg dat ze ongeneeslijk ziek was en men toen nog dacht dat ze weken zou hebben (later bijgesteld naar "misschien jaren"), was het eerste wat ze zei "maar we zouden samen oud worden!" tegen mijn vader. Het tweede was "en nu word ik nooit meer oma" tegen niemand in 't bijzonder. Mijn vader zou ook de leukste opa zijn die ik zou kunnen bedenken. Ik heb me echter nooit schuldig gevoeld tegenover hen. Hooguit dat ik het jammer voor ze vind dat ze dat waarschijnlijk niet zullen meemaken, want ik geloof dat mijn broertje ook niet echt een kinderwens heeft. Sowieso is die momenteel single en student, dus dat gaat mijn moeder al niet meer meemaken. Wat dat betreft woon ik "gelukkig" ook niet samen met mijn vriend, want ik denk dat ze dan misschien wel meer zou laten weten hoe leuk ze dat zou vinden. Maar het is momenteel gewoon absoluut geen optie en dat maakt het voor haar ook wel makkelijker, denk ik. Ik ben ook wel zachter voor haar nu. Vroeger was ik heel direct in de communicatie dat ze geen kleinkinderen via mij moest verwachten, omdat ik daarin echt duidelijk wilde zijn. Nu laat ik dat wat meer in het midden, puur omdat het toch niet meer relevant is voor haar of ik kinderen zou willen - hoe dan ook zal ze eventuele kleinkinderen niet meer meemaken, tegen de tijd dat we daar eventueel aan toe zouden zijn.

quote:

Op maandag 24 september 2018 17:50 schreef -Ondskapt- het volgende:

[..]

Eens.

Tering zeg wat ligt dit voor sommigen gevoelig. Lijkt er op dat sommige mensen hier behoorlijke psychische issues hebben omdat ze geen kinderen willen.

Ik wil ook geen kinderen en ik weet niet of ik van een andere planeet kom maar het interesseert me echt geen fuck.

Sorry, maar ik vind dit echt een ontzettend lompe post.

OK dan.

Top man.

quote:

Op maandag 24 september 2018 18:27 schreef -Ondskapt- het volgende:

[..]

Het enige wat ik nog zeg is dat mensen hier overgevoelig lijken te zijn. Alsof ze zich constant aangevallen voelen.

Wil je geen kinderen, dan is dat toch prima.
Wil je wel kinderen, dan is dat ook prima.

Echt dat fucking gejank hier over `gepush` vanuit de omgeving, mensen die `vragen` stellen en `maatschappelijke druk`.

Fijn dat jij daar geen last van hebt, of het in elk geval niet als vervelend ervaart. Maar het heeft er alle schijn van dat jij je drukker maakt om "dat fucking gejank" dan dat al deze tere zieltjes doen over het onbegrip.

Over 'overgevoelig' gesproken .

quote:

Op maandag 24 september 2018 18:27 schreef -Ondskapt- het volgende:

[..]

Het enige wat ik nog zeg is dat mensen hier overgevoelig lijken te zijn. Alsof ze zich constant aangevallen voelen.

Wil je geen kinderen, dan is dat toch prima.
Wil je wel kinderen, dan is dat ook prima.

Echt dat fucking gejank hier over `gepush` vanuit de omgeving, mensen die `vragen` stellen en `maatschappelijke druk`.

Ikzelf heb in mijn leven weinig druk ondervonden, maar voor anderen is dat ongetwijfeld anders; vooral als ze uit conservatieve families komen. Dat het voor hen allemaal wat moeilijker is, moet ook gerespecteerd worden. En als ze erover willen praten dan moet dat kunnen, inclusief het uiten van hun frustratie over dit onderwerp.

En verder zag ik dat iemand zich afvroeg waarom men zo nodig over het niet willen hebben van kinderen wil praten als de keuze toch al gemaakt is: Deze keuze is zelden zwart-wit, en het proces duurt voor veel mensen jaren. In die tijd komt er een hoop onzekerheid bij kijken, inclusief de gebruikelijke vragen als 'zal ik niet eenzaam zijn als ik oud ben' of 'zal ik geen spijt hebben'. Op zulke momenten kan het prettig zijn met gelijkgestemden te praten en zien hoe zij hun kinderloze leven voor zich zien.

quote:

Op maandag 24 september 2018 18:10 schreef -Ondskapt- het volgende:

[..]

Je kan zo veel vinden. Ik snap werkelijk niet waarom mensen er een probleem mee hebben als ze geen kinderen willen. Ik heb het al meerdere keren gezegd maar ik wil zelf ook absoluut geen kinderen.

Ik vind het gewoon treurig dat het zo gevoelig ligt.

Ik snap niet waarom je mensen die ergens mee zitten, weg zet als personen met psychische issues. Dat vind ik lomp.

Oh je ervaart een bepaalde druk? Dan heb je vast een psychisch probleem.

Kinderen zijn nu eenmaal enorm met de samenleving verbonden en ik heb, vooral toen ik jonger was, ook een bepaalde druk ervaren. Maakt me geen psychologisch probleem of zo.

quote:

Op maandag 24 september 2018 14:13 schreef Cause_Mayhem het volgende:

Is het niet meer zo dat teveel mensen altijd iets moeten vinden van andermans leven?
Als je wel kinderen hebt krijg je regelmatig te horen dat dit niet goed is, of dat niet. Ongevraagd advies en een daar kom je nog wel achter zie je op veel vlakken. Of je nu kinderen hebt of helemaal niet wil, of het nu om je auto keuze of partner keuze gaat en alles daar tussen in.

Gaat het dan niet meer over je eigen gevoeligheid mbt specifieke onderwerpen. Waar dat veel voorkomende gedrag op allerlei vlakken gewoon wat meer steekt? Jij dat ene onderwerp als meer druk ervaart dan dat andere onderwerp?

Iig werkt dat bij mij wel zo. Dat het mijn 'gevoeligheden' zijn waar ik sneller irritatie bij voel als anderen daarover vragen, ongewild advies geven of oordelen. Terwijl ik bij andere onderwerpen dat niet zo ervaar terwijl de manier van doen van die ander eigenlijk niet zo anders is.

Volkomen mee eens. Maakt niet uit wat je doet het is nooit goed volgens velen.

quote:

Op maandag 24 september 2018 16:43 schreef Scrapyard het volgende:
Geen oordeel dit hoor, maar puur uit nieuwsgierigheid : voelen jullie je wel eens schuldig naar bijvoorbeeld je ouders omdat je geen kinderen wilt?

Ik ben zelf een 29 jarige man, en heb wel een kinderwens. Maar ik heb ook bepaalde psychologische (sociale) angstklachten en ben (mede) daardoor al een jaar of 7 single. Ik hoop natuurlijk dat alles vroeg of laat op zijn plek valt en dat ik nog iemand tegen kom om een gezin mee op te bouwen. Maar ik houd er ook steeds sterker rekening mee dat dit ook wel eens niet zou kunnen gaan gebeuren.

Mijn ouders en met name mijn moeder stellen zich heel bescheiden op in deze. Ik weet dat mijn moeder diep van binnen bijna een moord zou plegen om oma te worden. Vooral nu neven/nichten van mij wel kinderen hebben (en ze dus hun broers/zussen opa/oma zien worden) voel ik gewoon dat ze het fantastisch zouden zeggen. Al houden ze zich dus in omdat ze mij ook niet willen pushen of hun levensbeeld willen opleggen. Maar ik ervaar dus wel eens een schuldgevoel wat dat betreft, jullie?

Ja, maar dan denk ik: het is ook voor hun eigen bestwil. Ik denk dat ik helemaal door zou draaien door kinderen bijvoorbeeld. Omdat ik nu al helemaal gek word van pratende kinderen op straat of in de trein. Dus als ik kinderen zou krijgen dan zouden ze weer opnieuw te maken krijgen met mijn psychische problemen, waarvan ik weet dat ze nu blij zijn dat ze van dat gezeur af zijn. Als grootouders wil je wel dat het leuk is niet dat je op je oude dag nog te maken krijgt met hysterische gezins drama's. Jij hebt ook psychische problemen. Misschien denk je: dan houd ik me toch groot voor mijn ouders. Maar zelfs al zou je zo ver gaan in je wens om hun gelukkig te maken, dan zou het niet zo perfect worden als bij een vader die echt kinderen gewild had, denk ik. Anders zou je zelf diep ongelukkig worden. Dat willen jouw ouders ook niet denk ik. Ze willen wel dat je vader wordt, maar dan gaan ze ervan uit dat je een gelukkige vader zou zijn, geen depressieve. Anders gaan ze wel erg ver in hun traditionele denken, dan stellen ze echt het gezin boven alles.

Aan de ene kant snap ik dat ook wel weer. Geen idee of ik het al vaker had gevraagd maar twijfelen jullie door je gebrek aan kinderwens ook wel eens aan jullie eigen bestaansrecht? Dat je taak was om zelf je ook voort te planten en nu met terugwerkende kracht geen recht meer hebt op je eigen geboorte. Slaat nergens op, maar ik voel me vaak alsof ik in de min sta.

[ Bericht 19% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 24-09-2018 19:05:41 ]

quote:

Op maandag 24 september 2018 16:43 schreef Scrapyard het volgende:
Geen oordeel dit hoor, maar puur uit nieuwsgierigheid : voelen jullie je wel eens schuldig naar bijvoorbeeld je ouders omdat je geen kinderen wilt?

Nee, maar ik heb dan ook nooit het gevoel gehad dat ik m'n ouders iets verschuldigd ben, laat staan kleinkinderen.

quote:

Op maandag 24 september 2018 18:47 schreef Samzz het volgende:

[..]

Ik snap niet waarom je mensen die ergens mee zitten, weg zet als personen met psychische issues. Dat vind ik lomp.

Oh je ervaart een bepaalde druk? Dan heb je vast een psychisch probleem.

Kinderen zijn nu eenmaal enorm met de samenleving verbonden en ik heb, vooral toen ik jonger was, ook een bepaalde druk ervaren. Maakt me geen psychologisch probleem of zo.

Ga er nou niet op in.

Met jou zou ik altijd kindloos zijn, daar zou ik vrede mee hebben.

Ik bedoel; ik kan amper voor mezelf zorgen.

[ Bericht 66% gewijzigd door BoneThugss op 24-09-2018 19:01:21 ]

quote:

Op maandag 24 september 2018 18:35 schreef spiritusbus het volgende:

[..]

Als je er wel last van hebt moet je er wat aan doen. Zo simpel is het.

Je kan begrip of een openminded instelling niet altijd afdwingen, dat begrijp je?

quote:

Op maandag 24 september 2018 19:26 schreef -Ondskapt- het volgende:

[..]

Ondanks dat ik dronken ben heb ik niet het idee dat ik hier zit te kloten.

Het lijkt er wel op dat veel bewust kinderlozen zich bij elke vorm van kritiek persoonlijk aangevallen voelen. Misschien kan ik dan inderdaad wegblijven hier. Het ironische (wat ik nu geloof ik al voor de vierde keer zeg) is dat ik zelf ook beslist geen kinderen wil.

Waarom zou er uberhaupt kritiek zijn?

quote:

Op maandag 24 september 2018 10:14 schreef Kapitein_Scheurbuik het volgende:

[..]

Wat een zwakke verantwoording van je eigen keuzes, alsof je het allemaal voor de mensheid doet. Zelfde argumentatie kun je gebruiken om wel aan kinderen te beginnen, ik ben socialer want ik heb wel een kind dat jou later gaat verzorgen en jouw pensioen gaat betalen. Maar dat is verboden want dan zet je mensen onder druk.

Prima als je geen kinderen wilt, jouw lijf, jouw leven, daar hoef je je aan niemand over te verantwoorden maar doe aub niet alsof je een groot offer brengt tot groter heil der mensheid want het is natuurlijk een puur egoistische beslissing.

“Ja maar kapitein Scheurbuik, kinderen krijgen is ook egoïstisch!!!11!”

Ja, dat klopt, daarom breng ik het ook niet alsof ik dat allemaal voor jullie doe.

Even een oude koe uit de sloot halen, want ik wil hier toch nog op reageren:

Ik ben wel iemand die in dubio zit omdat ik enerzijds wel een of hooguit twee kinderen zou willen (over enkele jaren), maar wat ik voor mezelf eigenlijk niet kan verantwoorden vanwege de schade aan het milieu en het dierenleed dat er onoverkomelijk mee gepaard gaat.
Ik probeer veganistisch te leven - dat lukt al niet altijd, maar door het op de wereld zetten van kinderen, zou ik sowieso heel wat van mijn principes aan de kant overboord moeten gooien.
En dat doe ik momenteel ook wel eens, maar zelfs het eens in de zoveel jaar maken van een verre vliegreis valt nog in het niet bij het op de wereld zetten van een kind, wat de impact op milieu/dieren/mensen betreft.

Ik heb het mezelf in die zin wat gemakkelijker gemaakt door een studie te beginnen waardoor ik de keuze nog mooi 6-7 jaar vooruit kan schuiven. Maar het speelt wel voortdurend in mijn achterhoofd en ik vind het maar lastig. Want het lijkt me heel erg leuk om zwanger te zijn en mijn (hypothetische) kind(eren) iets te leren over deze wereld en de wereld ook door zijn/haar/hun ogen te (her)beleven. En ik probeer het op allerlei manieren 'goed' te praten. ('Ja maar mijn kind gaat de wereld ook een beetje beter maken......' etc...)

Mijn keuze om in elk geval nu nog geen kind(eren) op de wereld te zetten is dus denk ik niet zozeer egoïstisch van aard; dan zou het wat mij betreft veel makkelijker zijn en zou ik over enkele jaren gewoon lekker zwanger (proberen te) worden.
(Ok ok, je zou kunnen zeggen dat het voor mij beter voelt en dat het daarom wel 'egoïstisch' is, maar het voelt wel als iets opgeven. Net zoals dat ik spareribs heerlijk vind maar die niet meer wil eten vanwege het leed/impact. Iets ander niveau misschien wel )

Ik voel me overigens in het geheel geen nobele held ofzo. Ik vind het eigenlijk heel vanzelfsprekend om over dit soort dingen na te denken en als er de mogelijkheden zijn (enigszins) naar te handelen. Maar dit is wel een heel persoonlijke keuze en ik snap ook dat iedereen hier zijn eigen weg in moet bewandelen. Maar ik denk dat veel mensen wel wat bewuster hun keuze kunnen maken. (En ik snap ook niet zo goed hoe mensen dan weer 3 of meer kinderen op de wereld kunnen zetten, maar dat is vooral omdat ik vanuit mijn eigen overtuiging 1 kind al niet zo goed kan verantwoorden. Laat staan veel meer.)

TLTR: ik ben wel (nog?) kinderloos omwille van het milieu/dierenleed/voetafdruk. Niet omdat ik het geen leuk idee zou vinden om een kind te krijgen en te verzorgen.
Nee, dit maakt me geen held. Maar ja, het voelt toch wel als een opoffering. En ja, het is de vraag of mijn principes stand kunnen houden. Of dat ik toch met een kind op de bank eindig en het met mooie (drog)redenen weet goed te praten.

In Azië en Afrika maken ze zich minder zorgen om die voetafdruk dan jij (en ok, 1 Afrikaans kind heeft tijdens zn hele leven ook een kleinere footprint dan een westers kind) dus als je het om impact op het milieu doet, dan is dat misschien niet het beste argument voor wel of niet kinderen op de wereld zetten. Als jij het niet doet, dan doet de rest van de wereld het wel.

Wat voor mijzelf wel een belangrijke was: hoe leuk is die wereld over 5 of 50 jaar nog, en wil ik kinderen het aandoen om er in te moeten leven?