Ben ik het waard?

quote:

Op dinsdag 25 september 2018 23:20 schreef MadJackthePirate het volgende:
Sowieso ben ik het eens met wat de rest heeft gezegd, de middelbare school ligt achter je en dat je daar gepest werd hoeft niets te betekenen bij je verdere opleiding. Vaak heb je dan ook betere aansluiting wat betreft interesses zelf.

Dat gezegd hebbende, ik was vroeger (wel iets jonger dan jij) ook onzeker over mezelf. Wat mij onder andere geholpen heeft is het eerst maar faken dat je zeker van jezelf as hell bent. Uiteindelijk zie je hoe mensen daarop reageren en is het makkelijker om je op die manier te gedragen. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat het met de leeftijd kwam.

De al dente methode idd: gewoon doen en zeggen wat in je op komt en wat blijft hangen kun je op verder gaan.

Je bent het trouwens sowieso waard Hoop dat je dat nu ook wel beseft na alle reacties

quote:

Op vrijdag 21 september 2018 00:25 schreef DazedxConfused het volgende:
De laatste tijd word ik veel uitgevraagd door klasgenoten om iets na school te doen. Daar ben ik niet aan gewend omdat ik tot 1 jaar geleden met niemand omging buiten school/werk, dus alleen met mijn familie. Dit komt mede door het feit dat ik in de middelbare school ben gepest en dat heeft me erg onzeker gemaakt over mijn uiterlijk/persoonlijkheid dus ik ging er altijd van uit dat ik niet interessant/leuk genoeg ben om vrienden te hebben.

Ik probeer dat pesten gedoe achter mij te laten want het is gebeurd en ik kan er niks meer aan doen. Mijn brein weet dat maar ik vind het moeilijk om werkelijk toe te passen.

Als iemand die ik een paar keer heb gesproken naast mij komt zitten bij een hoorcollege, word ik superblij (yay, ze hebben gekozen om naast mij te zitten). Dit zorgt ervoor dat ik ga stressen (Snel, zeg even iets grappig) en dan uiteindelijk aan mezelf denk "Ben ik het eigenlijk waard om deze persoon naast mij te hebben?"

Ik vraag mezelf nu ook af wat ze zo goed aan me vinden dat ze nog meer tijd met mij door willen brengen.

Wat leuk dat je je dit afvraagt, dat is ook iets positiefs toch? Kennelijk was het voorheen voor jezelf niet eens de vraag, je had uit ervaring gewoon al geleerd dat je waardeloos bent. Maar dat verschuift nu en nu begin je te leren dat er ook mensen zijn die het uberhaupt niet ter discussie stellen en je gewoon leuk genoeg vinden om naast te zitten.
En vervolgens ga je je best doen om leuk gevonden te worden, maar misschien is dat wel helemaal niet nodig. Zou het lukken om wat minder op meta-niveau bezig te zijn (dus jezelf af te vragen of je het nou wel of niet waard bent), maar er gewoon vanuit te gaan dat mensen je leuk genoeg vinden zoals je bent? Dat is best lastig hoor, want dan moet je het echt los laten. Maar een mooi experiment waard.

quote:

Op vrijdag 21 september 2018 23:47 schreef Trashcanman het volgende:

[..]

Die precieze gedachte die je er van weerhoudt past heel goed bij je klachten. Er zijn zelfs psychologen die gespecialiseerd zijn in ontwijkende trekken en problemen rond zelfbeeld. Voor mij is het iig duidelijk dat je wel gebaat bent bij hulp van een professional.

En als je een begin wil hebben om je problemen bij je ha aan te kaarten zeg je dat je problemen hebt met omgaan met andere mensen, je huisarts gaat wel verder vragen om het beeld compleet te krijgen.

Exact dat.
Het gaat erom of je er zelf last van hebt, niet of er een soort objectiveerbare hoeveelheid klachten aanwezig zijn. Laat dat maar aan de huisarts over om in te schatten.

Het goede nieuws is dat het beter wordt! Het mindere nieuws is dat je hier misschien hulp voor moet zoeken en een aantal maanden door een 'hel' van emoties moet. Jij hebt last van pesten waardoor je zelfvertrouwen tot een nulpunt is gedaald, bij mij was het seksueel misbruik als kind. Ik had precies dezelfde klachten als jij. Een psycholoog maakt zoveel verschil. Achteraf trok ik veel te laat aan de bel. En open zijn naar je ouders, als je leuke en invoelende ouders hebt, zoals ik.

Ik denk je er wat zelfvertrouwen mee kan winnen . Hoewel ik het heel erg herken met wat je bedoelt met de druk om een grapje ofzo te maken, dat heb ik zelf ook. Ik heb intussen geleerd om maar gewoon wat te zeggen als er wat in me opkomt en anders gewoon te lachen (klagen werkt bij mij ook altijd ) Probeer jezelf te blijven, dan kunnen zij leren wie je bent, met een masker op is het alleen maar stressvoller. probeer je gewoon rustig aan in gesprekken te mengen, de gedachten waarin je voelt dat je het niet waard ben om bij iemand te zitten moet je omzetten naar: ZIJ hebben MIJ gevraagd, dus dan is er toch iets bij hun dat jou aantrekt, als ze het niet zien zitten zouden ze het niet vragen, conclusie: blijf positief en neem kleine stapjes . Uiteindelijk gaat het steeds beter!

En professionele hulp kan je erg helpen, de eerste paar keer zal het moeilijk zijn, maar daarna gaat het beter, je bent niet de enige die dat moeilijk vind en zij weten dat en zullen er alles aan doen om je een beetje op je gemak te stellen