R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
De situatie:
(Dit is ook een van me afschrijftopic)
Mijn vriendin en ik zijn een kleine vier jaar samen. We zijn allebei begin twintig en hebben het leuk samen. Ik vind haar leuk, lief, aantrekkelijk en knap. We verschillen wel wat, kwa leeftijd, opleiding en interesses. Binnen de relatie heb ik af en toe het gevoel dat ik erg mn best moet doen en dat haar geluk een beetje bij mij ligt. Ik reageer daardoor niet altijd zoals ik natuurlijk zou willen reageren (en is dat dan goed of juist niet?) Je mag natuurlijk niet verwachten dat alles perfect is. Eigenlijk zou er niks op aan te merken moeten zijn, maar ergens knaagt er iets aan me.
Ik ben op dit moment aan het kijken naar een huis. Ik heb een vaste baan, woon thuis en word daar onderhand wel aardig gek. Ik wilde daarom een huis kopen. Mijn vriendin wilde toen meteen heel graag meteen samen een huis kopen. Ik niet. Ergens gaat mij dat gewoon te snel. Ik heb het na veel gepraat dus voor elkaar dat ik op mijn salaris een huis ga proberen te kopen. Hoe lastig dat ook gaat. Ik betrek haar hier wel bij omdat zij er natuurlijk ook een groot deel van haar tijd zal spenderen. De bedoeling, haar bedoeling, is ook dat we samen gaan wonen. Vanuit haar familie is daar wat weerstand tegen want we hebben geen concrete trouwplannen. En eigenlijk vind ik het niet zo vervelend dat er wat weerstand tegen is, ze woont trouwens ook nog thuis, Want ergens vind ik ook dat samen wonen vrij snel gaan. Eigenlijk wil ik wel een plekje waar we met z'n tweeën zijn, waar ze kan blijven slapen, maar hoef ik niet perse samen te wonen. Ik zou liever hebben dat ze erbijin groeit zeg maar.
Daar komt bij dat ze mijn eerste en enige vriendin is tot nu toe. Doordat dit mijn eerste relatie is heb ik ook niet echt een referentie van wat wel en niet goed is. Een beetje wat ik in de eerste alinea omschreef. Is het goed om je reactie aan te passen?
Door bovenstaande dingen heb ik het gevoel dat ik het niet erg zou vinden om nog even single te zijn en een tijdje lekker op mezelf zou willen wonen. Niets hoeven, geen verwachtingen hebben. Om nu meteen al samen te gaan wonen vind ik eigenlijk best een stap.
Het gaat me er niet om dat ik haar als persoon niet leuk vind, maar het idee dat hiermee alles bestemd is en dat dit mijn leven wordt vind ik lastig. Het idee dat ik haar niet meer heb vind ik daarentegen ook lastig.
Welke dingen uit mijn situatie herkennen jullie?
Hoe gaan jullie hier mee om?
Wat zou jij doen in mijn situatie?
(Dit is ook een van me afschrijftopic)
Mijn vriendin en ik zijn een kleine vier jaar samen. We zijn allebei begin twintig en hebben het leuk samen. Ik vind haar leuk, lief, aantrekkelijk en knap. We verschillen wel wat, kwa leeftijd, opleiding en interesses. Binnen de relatie heb ik af en toe het gevoel dat ik erg mn best moet doen en dat haar geluk een beetje bij mij ligt. Ik reageer daardoor niet altijd zoals ik natuurlijk zou willen reageren (en is dat dan goed of juist niet?) Je mag natuurlijk niet verwachten dat alles perfect is. Eigenlijk zou er niks op aan te merken moeten zijn, maar ergens knaagt er iets aan me.
Ik ben op dit moment aan het kijken naar een huis. Ik heb een vaste baan, woon thuis en word daar onderhand wel aardig gek. Ik wilde daarom een huis kopen. Mijn vriendin wilde toen meteen heel graag meteen samen een huis kopen. Ik niet. Ergens gaat mij dat gewoon te snel. Ik heb het na veel gepraat dus voor elkaar dat ik op mijn salaris een huis ga proberen te kopen. Hoe lastig dat ook gaat. Ik betrek haar hier wel bij omdat zij er natuurlijk ook een groot deel van haar tijd zal spenderen. De bedoeling, haar bedoeling, is ook dat we samen gaan wonen. Vanuit haar familie is daar wat weerstand tegen want we hebben geen concrete trouwplannen. En eigenlijk vind ik het niet zo vervelend dat er wat weerstand tegen is, ze woont trouwens ook nog thuis, Want ergens vind ik ook dat samen wonen vrij snel gaan. Eigenlijk wil ik wel een plekje waar we met z'n tweeën zijn, waar ze kan blijven slapen, maar hoef ik niet perse samen te wonen. Ik zou liever hebben dat ze erbijin groeit zeg maar.
Daar komt bij dat ze mijn eerste en enige vriendin is tot nu toe. Doordat dit mijn eerste relatie is heb ik ook niet echt een referentie van wat wel en niet goed is. Een beetje wat ik in de eerste alinea omschreef. Is het goed om je reactie aan te passen?
Door bovenstaande dingen heb ik het gevoel dat ik het niet erg zou vinden om nog even single te zijn en een tijdje lekker op mezelf zou willen wonen. Niets hoeven, geen verwachtingen hebben. Om nu meteen al samen te gaan wonen vind ik eigenlijk best een stap.
Het gaat me er niet om dat ik haar als persoon niet leuk vind, maar het idee dat hiermee alles bestemd is en dat dit mijn leven wordt vind ik lastig. Het idee dat ik haar niet meer heb vind ik daarentegen ook lastig.
Welke dingen uit mijn situatie herkennen jullie?
Hoe gaan jullie hier mee om?
Wat zou jij doen in mijn situatie?
"Two guys destroyed your bike with a crowbar and a bat. One of 'em wasn't me."
4 jaar samen zijn, begin 20 maar nog niet willen samenwonen omdat het allemaal te snel gaat?
Waar ben je bang voor?
Waar ben je bang voor?
Knapen die storneren willen moeten mannen met automatische incasso's zijn
Wacht even.
Je gaat van 'ik wil niet (zo snel) samenwonen' naar 'single willen zijn'.
Que?
Snap ik nou goed dat je twijfelt tussen "beginnen aan een volgende stap" en... "geen relatie meer hebben"?
Heh.
Je gaat van 'ik wil niet (zo snel) samenwonen' naar 'single willen zijn'.
Que?
Snap ik nou goed dat je twijfelt tussen "beginnen aan een volgende stap" en... "geen relatie meer hebben"?
Heh.
Ik denk dat het belangrijk is dat je na het verlaten van je ouderlijk huis ook ervaart hoe het is om op jezelf te wonen...
Ik begrijp je gevoel wel.
Ik begrijp je gevoel wel.
Mag ik het nummer van je vriendin? Dan maak ik het gezellig met haar terwijl jij in de kroeg in je eentje tot de ontdekking komt dat er niets beters rondloopt. En dan werkt zij de een na de ander af en wil jou nog geeneens meer, terwijl jij in een hoekje staat te huilen terug denkend aan al jullie mooie momenten en dat je haar terug wilt, en zij gaat lekker naar huis gaat met mij. Het gras is niet groener bij de buren, ik zou maar blij zijn met wat je hebt en een bloemetje voor haar kopen.
Waarom dan een huis kopen en niet eerst eens op een kamer gaan wonen of zo? Samen is wel samen kiezen en beslissen. Als jij dan eerst een huis koopt en ook de inrichting bepaald dan heb je als ze er later wel bij mag nog steeds een zeer scheve verhouding.
Dus advies: Durf voor haar te kiezen en koop samen een huis of zoek tijdelijke woonruimte om een tijdje het huishouden te ervaren. Niets mis mee denk ik.
Dus advies: Durf voor haar te kiezen en koop samen een huis of zoek tijdelijke woonruimte om een tijdje het huishouden te ervaren. Niets mis mee denk ik.
Zoals jij het omschrijft is er sprake van een scheve relatie. Ook schrijf je over verschillen.quote:Op donderdag 20 september 2018 17:03 schreef Dr.Jan-Itor het volgende:
De situatie:
(Dit is ook een van me afschrijftopic)
Mijn vriendin en ik zijn een kleine vier jaar samen. We zijn allebei begin twintig en hebben het leuk samen. Ik vind haar leuk, lief, aantrekkelijk en knap. We verschillen wel wat, kwa leeftijd, opleiding en interesses. Binnen de relatie heb ik af en toe het gevoel dat ik erg mn best moet doen en dat haar geluk een beetje bij mij ligt. Ik reageer daardoor niet altijd zoals ik natuurlijk zou willen reageren (en is dat dan goed of juist niet?) Je mag natuurlijk niet verwachten dat alles perfect is. Eigenlijk zou er niks op aan te merken moeten zijn, maar ergens knaagt er iets aan me.
Ik ben op dit moment aan het kijken naar een huis. Ik heb een vaste baan, woon thuis en word daar onderhand wel aardig gek. Ik wilde daarom een huis kopen. Mijn vriendin wilde toen meteen heel graag meteen samen een huis kopen. Ik niet. Ergens gaat mij dat gewoon te snel. Ik heb het na veel gepraat dus voor elkaar dat ik op mijn salaris een huis ga proberen te kopen. Hoe lastig dat ook gaat. Ik betrek haar hier wel bij omdat zij er natuurlijk ook een groot deel van haar tijd zal spenderen. De bedoeling, haar bedoeling, is ook dat we samen gaan wonen. Vanuit haar familie is daar wat weerstand tegen want we hebben geen concrete trouwplannen. En eigenlijk vind ik het niet zo vervelend dat er wat weerstand tegen is, ze woont trouwens ook nog thuis, Want ergens vind ik ook dat samen wonen vrij snel gaan. Eigenlijk wil ik wel een plekje waar we met z'n tweeën zijn, waar ze kan blijven slapen, maar hoef ik niet perse samen te wonen. Ik zou liever hebben dat ze erbijin groeit zeg maar.
Daar komt bij dat ze mijn eerste en enige vriendin is tot nu toe. Doordat dit mijn eerste relatie is heb ik ook niet echt een referentie van wat wel en niet goed is. Een beetje wat ik in de eerste alinea omschreef. Is het goed om je reactie aan te passen?
Door bovenstaande dingen heb ik het gevoel dat ik het niet erg zou vinden om nog even single te zijn en een tijdje lekker op mezelf zou willen wonen. Niets hoeven, geen verwachtingen hebben. Om nu meteen al samen te gaan wonen vind ik eigenlijk best een stap.
Het gaat me er niet om dat ik haar als persoon niet leuk vind, maar het idee dat hiermee alles bestemd is en dat dit mijn leven wordt vind ik lastig. Het idee dat ik haar niet meer heb vind ik daarentegen ook lastig.
Welke dingen uit mijn situatie herkennen jullie?
Hoe gaan jullie hier mee om?
Wat zou jij doen in mijn situatie?
Waardoor komt het dat de relatie scheef is en is dat op te lossen?
En die verschillen: zijn dat kleine dingen, of juist dingen die voor jou (en/of haar) belangrijk zijn? En zijn ze in conflict met elkaar, of complementair?
Ik gok dat zijn vriendin zich totaal niet kan vinden in zijn plan wat ik ook wel begrijp als je beide nog thuis woont en beide liever uit huis gaat. TS wil de volgende stap maken en zijn vriendin waar hij al jaren mee samen is laat hij achter.quote:Op donderdag 20 september 2018 17:11 schreef zarGon het volgende:
Wacht even.
Je gaat van 'ik wil niet (zo snel) samenwonen' naar 'single willen zijn'.
Que?
Snap ik nou goed dat je twijfelt tussen "beginnen aan een volgende stap" en... "geen relatie meer hebben"?
Heh.
Ik gok dat mijn vriendin dit niet zou pikken, ook ga je nu voor een woning die jij alleen kan dragen terwijl je ook voor een grotere woning/tuin bij woning/whatever zou kunnen gaan met een gezamenlijk inkomen waar het in de toekomst vaak toch wel naartoe gaat, alles moet vaak groter.
Als je denkt dat het op jezelf wonen zo heilig is dan zou ik zeggen ga wat huren ofzo voordat je jezelf vast legt aan een koopwoning die je vriendin misschien niet eens ziet zitten ook.
Verder zit je in een langdurige relatie en zie ik niet in hoeveel vrijheid je denkt te behalen door alleen te gaan wonen, als het je vriendin is in plaats van je tweede moeder lijkt er mij geen probleem te zijn als je met haar een huis gaat delen.
Op zaterdag 9 maart 2019 17:21 schreef Lospedrosa het volgende:
Wat voor een mongool ben jij nou weer. Klojo.
[/quote]
Wat voor een mongool ben jij nou weer. Klojo.
[/quote]
Ik snap je wel, ik denk dat een tijdje op jezelf wonen best waardevol is. Ik zie daar ook niet zo'n bezwaar in eigenlijk en denk dat dat prima moet kunnen in een relatie.
Maar het klinkt meer alsof het daar niet echt om gaat, maar dat je meer klaar bent met in deze relatie zitten. Ook logisch, je bent nog jong en wilt misschien nog eerst om je heen kijken. Maar dan raad ik je aan om het gewoon sowieso af te breken met je vriendin.
Maar het klinkt meer alsof het daar niet echt om gaat, maar dat je meer klaar bent met in deze relatie zitten. Ook logisch, je bent nog jong en wilt misschien nog eerst om je heen kijken. Maar dan raad ik je aan om het gewoon sowieso af te breken met je vriendin.
Frankly, my dear, I don't give a damn.
Toen ik 4 jaar samen was moest ik er ook niet aan denken, zijn uiteindelijk na 8 jaar pas gaan samenwonenquote:
4 jaar samen zijn, begin 20 maar nog niet willen samenwonen omdat het allemaal te snel gaat?
Waar ben je bang voor?
Bij twijfel, niet doen. Laat je niet overhalen, gewoon eerst op jezelf wonen. Dan kom je er snel genoeg achter of je er naar uitkijkt dat ze komt of dat je haar liever ziet gaan dan komen.
En dat gevoel dat haar geluk soms voelt als jouw verantwoordelijkheid, is ronduit eng en verstikkend. Daar zou ik sowieso over praten.
En dat gevoel dat haar geluk soms voelt als jouw verantwoordelijkheid, is ronduit eng en verstikkend. Daar zou ik sowieso over praten.
Resistance is futile.
|
|
