Autisme & intimiteit - wát is nou normaal of 'de norm'?

Vanwaar deze vraag die je ook kunt googelen en dan allerhande getallen en verhalen ziet van Viva tot aan Happinezz. Ik ben 2 jaar terug gediagnosticeerd voor ASS (als je een vakje wilt wat ze tegenwoordig niet meer doen, Asperger, milde vorm) en heb paar jaar ervoor scheiding meegemaakt, recent een ouder verloren, en vanaf puberteit weinig en pas laat 'relaties' gehad. Heb al aantal jaar een lieve vriendin maar door allerlei omstandigheden helaas een soort afstandsrelatie, maar we zien elkaar gelukkig meerdere malen per week. Zelden ruzie, wel paar keer flinke hevige breuk gehad die toch wel paar keer serieus leuk.

Zeker gezien laatste half jaar 'tot mezelf komen' en bekende 'jezelf terugvinden' en verlies van een ouder ben ik heel veel dingen los gaan laten van activiteiten/hobbies/interesses, en me meer gaan richten op m'n hart volgen en mijn gevoelens delen, en me echt openstellen voor hopelijk de liefde van mijn leven. Heb gemerkt dat ik paar maanden terug zoveel hechte aan knuffelen (vooral knuffel of zoen kríjgen ipv geven), en aandacht en bevestiging zocht, dat het wel erg naar verlatingsangst neigde.

Inmiddels weer in wat rustiger emotioneel vaarwater gekomen, maar ik merk nu dat ik meer behoefte aan 'intimiteit' in de breedste zin van het woord heb. Aan haar kant is dat niet veranderd, soms door alle drukte en alledaagse beslommeringen wat minder tijd of energie er voor. In vorige relatie had ik niet die 'zin' of behoefte aan knuffelen zoenen enz, en ik weet ook dat relaties voornamelijk op liefde gebouwd zijn, en niet vooral of grotendeels van genieten van elkaar.

Misschien dat ik altijd al veel af liet hangen van de ander in een relatie, dingen liet gebeuren en nergens op hoopte of rekende. Maar misschien vanuit een oerinstinct of gewoon elke dag plukken ben ik momenteel -weet ik vanmezelf ook- gewoon bovenmatig hier mee bezig. Zal ook wel weer tot lagere of 'gemiddelde' niveau terugkeren ooit, maar hebben jullie hier zelf ervaring mee, als ASS'er of partner van iemand met iets van ASS? Herkent iemand deze verandering in jezelf door wat van reden ook, en hoe ben je daar mee omgegaan?

Ik ben nu voor mijn gevoel deels de oude ik als kind weer, durf me open te stellen, te praten over wat ik voel en denk, en sta nu in het leven zoals ik oud wil gaan worden. Dat die verandering voor m'n partner soms wennen en lastig is begrijp ik. Heb ook aangegeven dat ik niets wil forceren of dwangmatig iets wil of verwacht, zo rationeel ben ik ook wel.

Dat je niks kan met gemiddelden van 'meer' dan knuffelen, en iedereen anders is, helder. En let's face it, in eerdere tijd als alleenstaande overleef je het ook wel zonder. Gelukkig begrijpt m'n vriendin me, en heeft ze er begrip voor al snapt ze ook m'n '2e puberteit' niet altijd.

Open deur is natuurlijk met een psych gaan praten. Het is niet iets wat direct tussen ons in staat, maar wil er zelf ook mee om kunnen gaan. Voelt vanuit vroeger misschien als m'n grenzen verleggen, maar wil ook nooit een ander z'n grens overschrijden of iets van 'moeten' uitstralen. Belangrijkste is je gelukkig bij elkaar voelen en blij zijn om bij elkaar te zijn. Dat wéét ik, maar waarom toch die behoefte aan welke vorm van intimiteit dan ook...

dank voor de reacties zover, en voor de boektip. ik heb zo bleek ook uit de diagnose vaak eerder meegemaakte ervaringen nodig om te bepalen hoe ergens mee om te gaan en aangezien dit onbekend terrein is ook mijn vraag. het is nuttig om eens van anderen hun zienswijze te horen, en ik heb er zeker wat aan om te denken en bepraten!