Ergens in de heuvels van Servië, aan een meertje in het bos, woont een hipster in een t-shirtje die daar pijnlijk lekkere biefstukken en hemelse taartjes bakt en daar filmpjes van maakt. Ze zijn doordrongen van een sensuele aardse mystiek. Wie de kok precies is blijft in het midden, maar hij zou een nakomeling van Dionysus kunnen zijn.
Met een afgeleefde koekenpan schept hij kristalhelder water uit het meertje in een aardewerken pot die er uitziet alsof hij hem nog ergens opgegraven heeft. De pot gaat op een knapperend kampvuurtje. Met een jungle-koksmes van zelfgesmeed damaststaal snijdt hij zijn ingrediënten. Fijnmalen doet hij ze met een vijzel (wie heeft er nog een vijzel??). De bron van bessen, noten, fruit en kruiden is zijn eigen tuintje. Op de achtergrond hoor je kittens stoeien, een huisuil zegt 'oehoe' en wanneer onze kok een eitje breekt voel je het struif bijna door je broek lopen. Wanneer hij het door de bloem mengt, is het alsof hij de dooier alleen even kietelt. Alles gaat met een vanzelfsprekende rust en bedachtzaamheid die in onze wereld al decennia geleden verdwenen is. Zoals hij kookt zouden de oude Grieken en Romeinen dat al gedaan kunnen hebben, afgezien dan van de propaangestookte wokbrander die voor mooie beelden en geluiden zorgt.
Enfin, vandaag maakt hij een pasta carbonara en wanneer hij daarmee klaar is zul je waarschijnlijk even moeten slikken, je hartslag checken en misschien maar even een sigaretje opsteken. De video's van Almazan Kitchen zijn sensationeel, maar meer dan één per dag trek ik niet. Zoals iemand in de commentaren schreef: "Dit is waar Gordon Ramsay naar kijkt als hij 's avonds alleen thuis zit".