Verhuizing Unilever naar Nederland wankelt, en daarmee de afschaffing dividendbelastingDe verhuizing van het hoofdkantoor van Unilever naar Nederland wankelt. Boze Britse aandeelhouders dreigen het plan van de Brits-Nederlandse multinational eind deze maand weg te stemmen. Dat melden bronnen rond de multinational.
Als de komst van Unilever naar Nederland inderdaad wordt weggestemd, zijn de gevolgen verstrekkend. Niet alleen voor de Unilever-top, maar ook voor premier Mark Rutte, die zijn omstreden plan om de dividendbelasting af te schaffen vooral heeft bedacht met deze verhuizing in het achterhoofd. Het einde van de verhuisplannen betekent naar verwachting ook het vroegtijdige einde van topman Paul Polman en president-commissaris Marijn Dekkers. Zij kunnen niet zomaar op hun post blijven als hun blauwdruk voor de komende vijftig jaar is weggestemd.
Unilever is van oudsher (1930) een Brits-Nederlands bedrijf met twee aandelen en twee hoofdkantoren, in Londen en Rotterdam. Om ‘slagvaardiger te kunnen opereren’ besloot Unilever onder leiding van Paul Polman begin maart een puur Nederlands bedrijf te worden, met het hoofdkantoor in Rotterdam.
Dat besluit leidde aanvankelijk tot weinig beroering in het Verenigd Koninkrijk, maar nu uur U nadert, dreigt alsnog een revolte. Diverse grote Britse beleggers van Unilever hebben de laatste weken gemeld tegen de verhuizing naar Rotterdam te gaan stemmen, of dreigen dat te gaan doen. Dat is van belang, want zowel de Nederlandse als Britse beleggers moeten de omvorming van Unilever tot Nederlands bedrijf nog goedkeuren.
Aan de Nederlandse kant is dat naar verwachting geen probleem. Op de aandeelhoudersvergadering op 25 oktober in Rotterdam volstaat een gewone meerderheid van de stemmen. Een dag later in Londen ligt dat heel anders. Daar moet op 26 oktober minimaal 75 procent van de Britse aandeelhouders de voorgenomen verhuizing steunen. Voor Unilever wordt het een steeds bangere vraag of dat wel gaat lukken.
Als Unilever officieel een Nederlands bedrijf wordt, wordt het uit de FTSE-100-index gezet, zeg maar de Londense AEX. Dat betekent dat een deel van de Britse aandeelhouders (die in die index belegt) hun aandelen Unilever gedwongen moet verkopen. Los van dat praktische bezwaar zijn de Britten toch al wantrouwend over de motieven van Unilever. Ze vermoeden dat de multinational naar Nederland wil, omdat het zich hier beter kan beschermen tegen onder meer ongewenste overnames. Angelsaksische aandeelhouders moeten niets hebben van zulke regels.
Unilever probeert het snel oplopende ongenoegen te keren met een haastig ogende pr-campagne. President-commissaris Marijn Dekkers heeft in Britse media gemeld dat het vooral een papieren operatie is. De belangrijkste divisie blijft gewoon in Londen en Britse banen kost het ook niet. Volgens Dekkers is de steun onder aandeelhouders ‘enorm’. Maar inmiddels heeft al bijna 10 procent van de Britse aandeelhouders openlijk laten weten tegen te zullen stemmen. Of dat oploopt tot boven de voor Unilever fatale grens van 25 procent, hangt vooral af van het stemadvies dat twee grote adviesbureaus voor beleggers gaan geven. Die adviezen worden eind deze week of begin volgende week verwacht.
Mocht Unilever erin slagen het verzet onder de 25 procent te houden, dan is het er nog niet. Ook jan met de pet met een paar Unilever aandelen moet de verhuizing van de tweede multinational van het land naar Nederland goedkeuren. Als in de eerste stemming 75 procent of meer van alle aandelen heeft voor gestemd, volgt een tweede ronde. Daarin moet minimaal 50 procent van alle aandeelbezitters nog groen licht geven. De stem van een particuliere belegger met tien aandelen Unilever telt even zwaar als die van een pensioenfonds met tien miljoen aandelen – one man, one vote.
Bij grote professionele beleggers kan de Unilever-top nog een beroep doen op hun redelijkheid, maar de bijna veertigduizend Britse particuliere beleggers overtuigen is een ander verhaal. Die zien te midden van de oplopende Brexit-retoriek dat ‘hun’ Magnum, Dove en – vooral – Marmite ook nog eens naar het Europese vasteland gaan. Alleen op papier, maar het is de vraag of ‘kleine’ beleggers dat onderscheid weten te maken.
Elke stemming moet gehaald worden, anders is de verhuizing van Unilever van de baan. Mocht in Londen de eerste hobbel van 75 procent genomen worden, dan zullen de zenuwen van de Unilever-top – en niet alleen van hen – in die tweede stemprocedure dus hoog oplopen.
GEVOLGEN VOOR DE DIVIDENDBELASTINGStemmen de Britse aandeelhouders de verhuizing van Unilever weg, dan nadert in Nederland het einde van het plan de dividendbelasting af te schaffen. Die maatregel – die in geen enkel verkiezingsprogramma stond en 1,9 miljard euro per jaar kost – is vooral bedacht om Unilever naar Nederland te halen. Shell wil het ook al vele jaren, maar gaat niet weg uit Nederland als het niet doorgaat, is de inschatting.
Als op 26 oktober in Londen blijkt dat Unilever toch niet naar Nederland komt, valt het belangrijkste motief voor het afschaffen van de dividendbelasting opeens weg. Het kabinet kan dan volharden in de maatregel, maar de verdediging wordt dan nog moeilijker – om niet te zeggen ondoenlijk. Het kabinet kan de gehate maatregel ook per direct intrekken – ‘helaas, mislukt’. Dat is ook niet erg waarschijnlijk. Dat zou nog meer voeding geven aan het verwijt van cliëntelisme.
De boze Britse beleggers wijzen er de laatste weken steeds op dat Mark Rutte oud-werknemer is van Unilever.
Wat het kabinet wel kan doen: het afschaffen van de dividendbelasting, die in 2020 moet ingaan, uitstellen naar volgend jaar, omdat ze er door de nieuwe omstandigheden nog eens naar willen kijken. Zo zou de meest gehate kabinetsmaatregel uit de recente historie, die zelfs bij doorgaans weldenkende mensen heeft geleid tot cynisme over de politiek, ergens volgend jaar een zachte dood kunnen sterven.
‘Moet je je voorstellen’, zegt een betrokkene over dit scenario. ‘Worden we straks met z’n allen gered door de kleine Britse belegger.’
https://www.volkskrant.nl(...)dbelasting~bec9196c/Goed bezig Mark