Hallo allemaal,
Nooit gedacht dat ik hier zou komen met een liefdes(verdriet)verhaal, maar daar ben ik dan.
Voor dat ik tot de kern kom zal ik even kort vertellen hoe mijn relatie in elkaar zat. 3 jaar geleden heb ik een meisje ontmoet waar ik echt heel gek op ben geworden, het is eigenlijk wel mijn eerste echte serieuze relatie maar we hebben het zo'n drie jaar volgehouden. We hebben veel ups and downs gehad, en mega veel aan elkaar gehad. Zij hielp mij uit mijn schulp om over dingen te praten uit het verleden (voornamelijk verlies ouder op jongere leeftijd) en andersom ik haar om te praten over haar eigen problemen. We hadden veel gemeen maar sommige dingen ook weer niet wat het juist interessant maakte. Uiteraard leverde dit ook spanningen en soms hooglopende ruzies op waarbij we niet meer wisten of we door moesten gaan, maar we hebben geleerd te praten en eerlijk te zijn en kwamen erop uit dat we elkaar niet kwijt wilde en beide er echt voor wilde gaan.
Enkele maanden geleden hebben we een ruzie gehad en hebben toen samen weer gezeten. We vroegen elkaar of we door moesten gaan en zo ja hoe we dit gaan voorkomen, want om dit elke keer te doen werkt ook niet natuurlijk. We wilden wel verder want we gaven beide aan heel veel voor elkaar te voelen en eraan te willen werken.
We hebben toen afgesproken rustiger aan te doen, niet elkaar op elkaars lip zitten en ook even wat tijd te nemen af en toe. Dit ging wel goed en we merkte dat het rust bracht. Mijn vriendin zat echter nog wel met de ruzie in haar hoofd en dacht er veel over na, wat ik ook wel begrijp. Daarom vroeg ik geregeld hoe ze zich voelde en hoe ze dacht over ons. Elke keer gaf ze aan dat het beter ging en dat ze van me hield. Ik was er wat sneller overheen en voor mij ging het dus al snel beter.
Maar toen kwam het, ik merkte laatste tijd aan haar dat ze minder goed in d'r vel zat. We waren ook minder intiem, en dat bracht twijfel aan mijzelf op. Vond ze me nog wel aantrekkelijk, ligt het aan mij? Ik werd hier toch wel onzeker door. Daarom wilde ik gaan praten met haar wat er was en mijn gevoelens op tafel leggen. Ze heeft namelijk zelf thuis ook niet al te leuke ervaringen soms en ze begon met een nieuwe opleiding omdat de vorige niet werkte. Dit bracht ook wat meer onzekerheid bij haar mee. Ik had echt niet door dat ik voornamelijk het probleem was, ik dacht dat het een mix van mindere dingen was.
Op een ochtend waren we aan het appen en monde het gesprek uit in dat we vroegen waarom ik meer met haar wilde zijn (ik dacht dat haar meer aandacht geven zou helpen) en zij minder met mij. Ik was het een beetje zat omdat dit gesprek vaker kwam en ze het dan nooit wist en alles, ondanks mijn vragen en reacties. Toen ik zei dat het dan duidelijk was zei ze inderdaad. Voor mij kwam het toch als een donderslag binnen. Ik wist niet dat ze wilde stoppen, dat zag ik gewoon niet aankomen. Achteraf viel alles op z'n plek natuurlijk. Ze gaf aan in die periode na de ruzie zich schuldig te voelen over het zeggen ik hou van jou, mij zoenen etc etc. Hierdoor voel ik mij echt bedrogen omdat we altijd over alles konden praten, tijdens die periode hebben we ook allerlei andere persoonlijke problemen besproken en heb ik haar ook vaak zat getroost.
Het kutte voor mij is dat ik haar echt niet kwijt wil, het is zo onverwachts voor mij. Ik snap niet waarom ze niet wilt praten samen en direct de handdoek in de ring gooit. Ik snap dat ze tijd en ruimte nodig heeft en die had ik haar echt willen geven. Ze gaf aan dat ze niet meer verliefd was en ik herken dat gevoel. De verliefdheid gaat nou eenmaal over en dat veranderd in houden van. Ik heb die periode ook gehad en heb dat haar ook verteld, ze vond dat niet leuk om te horen maar ik gaf altijd aan dat het niet zo zou zijn dat ik dan bij d'r weg wilde.
Echter ben ik wel van mening dat je op dit soort momenten met elkaar ergens aan moet gaan werken. Een relatie is deels natuurlijk maar je moet er ook moeite in steken om die gevoelens te behouden. Ik vind het niet meer dan gek dat die neerwaartse spiraal dus steeds harder ging. We deden de afgelopen tijd bijna niets samen, waren kort samen en druk met eigen dingen. Door vanuit mijn kant meer energie naar haar te sturen werkte dus averechts, omdat zij met andere dingen in haar hoofd zat dan ik.
Ze zegt dat ik er niets aan kan veranderen en dat ze tijd en ruimte nodig heeft om te denken etc. Daarom wilt ze uitklaar. Ze wilt wel "vrienden blijven" en open staan voor contact, maar niet gelijk voor nu. Ze zegt dat dit het beste voor haar is omdat ze rust wilt en kunnen focussen op zichzelf.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik ermee aan moet. Ik snap niet dat ze het niet eerder zei, hoe kut het ook is, en mij liet helpen en praten (ongeacht de uitkomst). Dat leek mij wat je juist doet in een relatie. Net zoals dat je elkaar scherp houdt en de spanning erin houdt, daar moet simpelweg ook wat voor gedaan worden in mijn ogen dan alleen wachten op je gevoel. Na 3 jaar relatief veel meegemaakt te hebben en heel diep voor elkaar te zijn gegaan begrijp ik het gewoon niet. Omdat het niet mijn keuze is blijf ik voorlopig nog hopen (wat niet het slimste is) en pijn hebben, het voelt toch als een soort bedrog. Ik zie nu aan de lengte van mijn verhaal dat het echt diep zit bij me, ik praat ook met mensen om me heen maar wil ook iets horen van andere. Wat is jullie gedachte, zijn er mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, etc etc.
Ik hou mega veel van haar en wil haar echt helpen, dus ook ruimte geven. Maar ik wil gewoon niet dat ze mij aan de kant zet en het laat varen, dat is zo onwerkelijk en onbegrijpelijk voor mij.
Alvast bedankt en laat het me weten als ik dingen onduidelijk neer heb gezet.